Κατάσχεση της χώρας με διαδικασίες fast-track

ο Γ. Τσολάκογλου υπογράφει την παράδοση της χώρας 

Αλλάζουν κατεπειγόντως και με το νόμο οι όροι του Μνημονίου που αφορούν την κατάσχεση  εκ μέρους των δανειστών περιουσίας της χώρας. Στο νέο νόμο -ουσιαστικά πράξη νομοθετικού περιεχομένου-που κατατίθεται και ψηφίζεται την Δευτέρα 14 Γενάρη προβλέπεται η δυνατότητα των δανειστών να κατάσχουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της χώρας, σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμών τους. (Ακόμη και την Ακρόπολη;).  

Ο νόμος που θα ψηφισθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αλλάζει τους όρους του Μνημονίου για να μην εξαιρείται κανένα περιουσιακό στοιχείο του Κράτους από την κατάσχεση εκ μέρους των δανειστών, σε περίπτωση που η χώρα αθετήσει τις πληρωμές των δανείων που λαμβάνει.

Ο νέος νόμος είναι έμπνευση των δανειστών που δεν ήσαν ικανοποιημένοι με τον επικυρωτικό νόμο που είχε εισηγηθεί και καταθέσει για ψήφιση η κυβέρνηση πριν τις γιορτές. Οι δανειστές απαίτησαν και πέτυχαν να ψηφιστεί ένας "καθαρός" νόμος που θα προβλέπει ένα καθαρό ΝΑΙ εκ μέρους της κυβέρνησης. Έτσι θα αποδεσμευθεί η επικείμενη δόση των 9 περίπου δις (που αποτελεί κομμάτι της δόσης των 34 δις) διεμήνυσαν οι δανειστές μέσω του Στουρνάρα.

Η αποδέσμευση της δόσης αναμένεται να εγκριθεί από το Γιουρογκρούπ και προϋποθέτει την ψήφιση του νέου νόμου. Έτσι έπεσε και το τελευταίο οχυρό της χώρας. Διότι στην επίμαχη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ορίζεται ότι «ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης».

Ουσιαστικά ενσωματώνεται έτσι στο εθνικό δίκαιο ο όρος πως όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Κράτους και τα πάσης φύσεως ιδιοκτησιακά δικαιώματά του υπόκεινται σε κατάσχεση, αν το ζητήσουν οι δανειστές.

Ά-στεγοι

για δοκίμασε, 

να κοιμηθείς ένα βράδυ έξω. 

Έστω στο πολυτελές παγκάκι της Πρασσά, ή στο στέγαστρο του Αη-Νικόλα. 

εκεί που κάμερες σε προστατεύουν από επίδοξους ληστές.

δοκίμασε, 

παίρνοντας το ορειβατικό σου υπνόσακο, τα γάντια, τον σκούφο, το ειδικό μπουφάν, το κινητό σου, 

κι' ένα βιβλίο με πονετικές ιστορίες, μην ξεχάσεις τον φακό όμως. 

νερό, καφέ, ποτό και τσιγάρα,

και μερικά σάντουϊτς απ' τα χεράκια της καλής σου για ρεζέρβα.

 ....μα κυρίως την ασφάλεια και την εγγύηση ότι -χτύπα ξύλο-ανά πάσα στιγμή μπορείς να γυρίσεις στο  κρεβατάκι σου (αυτήν δεν θα την ξεχάσεις ποτέ).

Δοκίμασε λοιπόν, 

κι' έλα τ' άλλο πρωί να μας πείς,

ιστορίες από τον πόνο και δυστυχία των 40.000 αστέγων*, 

των δεκάδες χιλιάδων άλλων ξεσπιτωμένων, 

των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων της πόλης

και άλλων τόσο που κινδυνεύουν νάχουν τη μοίρα τους. 

Δοκίμασε, 

εγώ, εσύ, ο αδιάφορος περαστικός, ο κατ' επάγγελμα ελεήμων, ο παπάς της ενορίας, ο κρατικός υπάλληλος, ο μπάτσος, ο μαχαιροβγάλτης, ο υπουργός, ο τραπεζίτης. 

Δοκίμασε, 

να αρρωστήσεις και να πάς στο νοσοκομείο. Να γευθείς την κλωτσιά* που ο υπουργός έταξε στους αρρώστους των δρόμων κι' ένα φτύσιμο με υπουργική γεύση.

Δεν μπορείς ; λυπάσαι ; αδιαφορείς ; συχαίνεσαι ; φοβάσαι ; περιφρονείς ; απαξιείς ; οικτίρεις ; βρίζεις ; δειλιάζεις ; γελάς ; κλαίς ; τρέμεις ; κρυώνεις ; ντρέπεσαι ; προσπαθείς ; μεριμνάς ; σου είναι αδιανόητο ; αγανακτείς; οργίζεσαι ; επαναστατείς; διαμαρτύρεσαι ; χέζεσαι πάνω σου ; αρρωσταίνεις ; πικραίνεσαι ; εξαγριώνεσαι ; ψάχνεσαι ; 

ναί ; 

για αναρωτήσου λοιπόν, για να αναρωτηθούμε όλοι μας… 

   εσείς, εγώ, η γυναίκα μου, τα παιδιά της αδελφής της, ο γείτονας στο διαμέρισμα, ο γείτονας απέναντι, τι  ανθρωπάρια είμαστε ... 

που,

... δεν μπορούμε, λυπόμαστε, αδιαφορούμε, φοβόμαστε, συχαινόμαστε, περιφρονούμε, απαξιούμε, οικτίρουμε, βρίζουμε, δειλιάζουμε, γελάμε, κλαίμε, τρέμουμε, κρυώνουμε, ντρεπόμαστε, προσπαθούμε, μεριμνάμε, μας είναι αδιανόητο, αγανακτούμε, οργιζόμαστε, επαναστατούμε, διαμαρτυρόμαστε, χεζόμαστε πάνω μας, αρρωσταίνουμε, πικραινόμαστε,  εξαγριωνόμαστε, ψαχνόμαστε,

μήπως είμαστε εμείς οι άστεγοι ζώντας μακρυά από την ψυχή μας, 

τόσο μακρυά που δεν μπορουμε να τολμήσουμε να βάλουμε έναν άστεγο στο σπίτι μας, ή έστω στο υπόγειο κενό διαμερισματάκι της πολυκατοικίας. 

ξεμάκρυσμα ευλογημένο από τα δαιμόνια του εγώ μας. 

Άστεγοι για πάντα, νεκροί μιας αιώνιας παγωνιάς είμαστε. 

τί είπες ; 

να στείλλεις ένα πιάτο φαί ; το ρούχο που βαρέθηκες να φοράς ; τα τσιγάρα που δεν κάπνισες χθες βράδυ ; να φωνάξεις την Πρόνοια, την Κλίμακα, τον παπατράγο της γειτονιάς, την Αννίτα Πάνια, την αστυνομία, τον δήμαρχο, τα κανάλια ; 

σκατά στα μούτρα μου-σου-σας-μας. Ντρέπομαι πρώτα πρώτα για μένα. Εσείς ;

*σημείωση: Στοιχεία, καταγγελίες και μαρτυρίες από τη συνέντευξη της ΚΛΙΜΑΚΑΣ. Δείτε εδώ και εδώ.

Θ.

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ (Ανακοίνωση της εργατικής εφημερίδας Δράση)

Η προσπάθεια ανακατάληψης της Villa Amalias στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα προς τον κόσμο της εξουσίας και τους παρατρεχάμενους του: Δε θα μας πάρετε αυτά που μας ανήκουν! 

Το κατασταλτικό αμόκ της κυβέρνησης και του κράτους δεν πρόκειται να ανακόψει το ρεύμα της ανεξάρτητης κοινωνικής δράσης και δημιουργίας που εξαπλώνεται, ριζώνοντας σε καταλήψεις, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες αντιδομές.

Οι δυνάμεις της κοινωνικής λεηλασίας, αφού ξεχέρσωσαν το τοπίο από κάθε εργατικό και κοινωνικό δικαίωμα, αφού έστειλαν στη φτώχεια, την ανεργία και την ανασφάλεια το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αφού μαζί με τους φασίστες στυλοβάτες τους κυνήγησαν, βασάνισαν, φυλάκισαν μετανάστες και αγωνιστές, αφού κατέλυσαν το άσυλο στην ΑΣΟΕΕ, στο ΑΠΘ και αλλού, τώρα συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο προσπαθώντας να εκριζώσουν κάθε εστία αντίστασης, ανεξάρτητης πάλης, δημιουργίας, αλληλεγγύης και συνεργασίας, για να εδραιώσουν τη δική τους μεγάλη “εστία ανομίας” πάνω στο σβέρκο μας.

Δε θα τους περάσει! Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων είναι αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή και είναι υπόθεση όλων όσων είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την εδραίωση μιας γενικευμένης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. 

Η επιθυμία μας για ζωή και ελευθερία δεν καταστέλλεται, δεν υποτάσσεται, αλλά ριζώνει και πολλαπλασιάζεται.

Η αλληλεγγύη, η ανεξάρτητη μαχητική δράση, ο πολλαπλασιασμός των χώρων και των αντιδομών της ελευθερίας μπορεί να τους νικήσει.

Κάτω τα χέρια από τη Villa Amalias και από όλους τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές. Απελευθέρωση και αθώωση όλων των συλληφθέντων.

Όλοι/ες στις καθημερινές δράσεις αλληλεγγύης και στην πορεία το Σάββατο 12/1, 12:00, στα Προπύλαια.

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Κι' όμως γίνονται (αναδημοσίευση)

από: ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ 

Έτυχε να διαφωνήσουμε πάλι με τον φίλο μου τον Αντώνη – όχι τον Σαμαρά λέμε, ο Αντώνης που μιλάω εγώ είναι σοβαρός άνθρωπος. Το θέμα μας ήταν η φωτισμένη πρόταση του Πέτρου Δούκα για τη δημιουργία ταξιαρχιών εργασίας, δηλαδή εργαζομένων που θα εργάζονται χωρίς αμοιβή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, ο Αντώνης χαρακτήρισε την πρόταση του Δούκα...

περίπου ως αντιπερισπασμό με το επιχείρημα πάνω – κάτω ότι αυτά δε γίνονται. Η γνώμη μου είναι ότι γίνονται και πιθανόν να γίνουν πολύ σύντομα. Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι στο παρελθόν το εν λόγω εργασιακό μοντέλο έχει υπάρξει σε διάφορα καθεστώτα.

Είναι πιθανόν η πρόταση του Πέτρου Δούκα να υλοποιηθεί ως εξής: Ο Αντώνης Σαμαράς είχε υποσχεθεί αύξηση του χρόνου καταβολής των επιδομάτων ανεργίας. Εδώ όμως θα τεθεί ένα ζήτημα από τους υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής, το οποίο θα είναι «ως πότε θα ταΐζει το Κράτος τους τεμπέληδες;». Σε αυτό το σημείο η πολιτικά ορθή σκέψη, θα θεωρήσει λογικό και αναγκαίο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσουν οι τεμπέληδες από εκείνους που πραγματικά επιθυμούν να εργαστούν, αλλά δε βρίσκουν δουλειά.

Η λύση είναι πολύ απλή. Αντί για 7-12 μήνες που καταβάλλεται σήμερα το επίδομα ανεργίας, να επεκταθεί σε 12 – 16 μήνες υπό την εξής προϋπόθεση: Ο άνεργος δικαιούχος επιδόματος να δίνει εξετάσεις καλών προθέσεων. Θα πρέπει, λοιπόν, όταν τελειώνει ο χρόνος που λαμβάνει το επίδομα, να εργάζεται για 3-6 μήνες ΕΣΤΩ και δωρεάν σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Θα απαγορεύεται να εργάζεται στο Δημόσιο, αλλά θα επιτρέπεται να απασχολείται σε εταιρείες που έχουν αναλάβει δημόσια έργα ή τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως είναι η καθαριότητα.

Ο Πέτρος Δούκας δεν πέταξε μια πέτρα για να κάνουμε πλάκα εμείς στα social media. Ο Πέτρος Δούκας έριξε μια άμεσα υλοποιήσιμη ιδέα. Μέσα στο 2013 θα ξεκινήσουν κάποια μεγάλα έργα, όπως η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, για τους οποίους ήδη πληρώνουμε διόδια στους ιδιοκτήτες τους. Τι καλύτερο λοιπόν για τον κύριο Τόμπολα που έχει αναλάβει το έργο, να μπορεί να απασχολεί εργαζόμενους εντελώς δωρεάν που του παραχωρούνται από τον ΟΑΕΔ. Μειώνει το κόστος του, αυξάνει τα κέρδη του.

Το ίδιο χαρούμενος θα ήταν και ο κύριος Πλάτσης, ο κύριος Μπαρδινογιάννης, ο κύριος Σόκκαλης και αρκετοί άλλοι που εκπροσωπούν την υγιή επιχειρηματικότητα του τόπου. Ο ΟΑΕΔ θα τους προμηθεύει δωρεάν εξειδικευμένο και ανειδίκευτο προσωπικό, έτσι ώστε η ανάπτυξη να έρθει πιο γρήγορα, τα έργα να ολοκληρωθούν συντομότερα και μπλα, μπλα, μπλα…

Προσωπικά πιστεύω ότι όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο, δυστυχώς είναι προγραμματισμένο στα πλαίσια της τρικομματικής κυβέρνησης. Δε φοβάμαι πλέον να ρισκάρω τέτοιες προβλέψεις, διότι ποιος πίστευε πριν από 3 μόλις χρόνια ότι θα φτάναμε σε μισθούς 300 ευρώ; Ποιος πίστευε ότι η Γερμανία θα ζητούσε δημόσια την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας χωρών που έχουν προβληματική οικονομία; Ποιος πίστευε ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα παραχωρούσαν την εθνική κυριαρχία; Ποιος πίστευε ότι η «Χρυσή Αυγή» θα έμπαινε στη Βουλή; Αυτά και πολλά άλλα ήταν «εφιαλτικά σενάρια» που μέσα σε τρία χρόνια έγιναν εφιαλτική πραγματικότητα.

Το δικό μου εφιαλτικότερο, δεν είναι ένα τέτοιο σενάριο ταξιαρχιών εργασίας. Το δικό μου έχει να κάνει με την άμεση αποδοχή της πρότασης Δούκα από μικρή έστω μερίδα πολιτών, κυρίως επιχειρηματιών. Δεν έχει σημασία αν εγώ άκουσα το «δεν είναι κι άσχημη ιδέα» μέσα σε λίγες ώρες από δύο ανθρώπους. Εσύ φίλε αναγνώστη ίσως άκουσες ένα «και γιατί όχι;» από άλλους δύο ανθρώπους. Κι ένας άλλος να άκουσε ένα «πού είναι το κακό;» από κάποιον άλλον φιλομνημονιακό.

Ο δικός μου εφιάλτης έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Υπάρχει ένα ενιαίο μνημονιακό μέτωπο νεοφιλελεύθερων opinion makers, ένα ισχυρό μέτωπο επιχειρηματιών που δεν ντρέπεται πλέον να βαφτίζει σκλάβους τους εργαζόμενους και ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει πειστεί ότι τέτοιου είδους μέτρα θα φέρουν την ανάκαμψη. Αυτός είναι ο μεγάλος μου εφιάλτης γι’ αυτό και στεναχωριέμαι όταν βλέπω ακόμη και σήμερα ρομαντικούς, καλοπροαίρετους, αγνούς ανθρώπους να ελπίζουν σ’ έναν «ξεσηκωμό του λαού». Στεναχωριέμαι επειδή φοβάμαι ότι θα στεναχωρηθούν.

Όταν ο άλλος έχει αποδεχθεί την εξαθλίωσή του ως μονόδρομο κι όταν ακόμη δηλώνει ότι εμπιστεύεται τον Σαμαρά «επειδή αγωνίζεται», γιατί να μη δεχθεί να δουλέψει τζάμπα επί 3 μήνες για να πάρει άλλους 8 μήνες επίδομα ανεργίας; Θα το κάνω, όμως, ακόμη πιο δελεαστικό το σενάριο του Πέτρου Δούκα. Ας πούμε ότι ο Τόμπολας, ο Πλάτσης, ο Μπαρδινογιάννης, ο Σόκκαλης κι όσοι άλλοι επιχειρηματίες ευλογηθούν από τη δωρεάν εργασία, ανακοινώσουν ότι από τους 300 δωρεάν εργαζόμενους που θα απασχολούν σε κάθε φουρνιά –ναι, της γνωστής φουρνιάς του Άουσβιτς- θα προσλαμβάνονται οι 5 καλύτεροι.

Ξέρετε τι ρουφιανιά έχει να πέσει; Ξέρετε τι εθελοντικό 12ωρο αντί για 8ωρο έχει να πέσει; Ξέρετε τι γλείψιμο σε βουλευτές έχει να πέσει για να καταφέρουν να αναδειχθούν οι 5 καλύτεροι; Μιλάμε για αγώνα επιβίωσης εδώ. Η πείνα και η απελπισία κάνει το μάτι να γυαλίζει. Ο εφιάλτης δεν είναι τα σενάρια του Δούκα και του κάθε Δούκα. Ο εφιάλτης είναι ότι αποδεχτήκαμε την καταστροφή μας. Για μένα, λοιπόν, δεν υπάρχει το «αυτά δε γίνονται». Μετά τα τόσα πολλά που έγιναν ένα έμαθα. Ότι όλα γίνονται.

Υγ: Είναι τόσο δειλοί αυτοί οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις ζωές μας και μας περνούν για τόσο ηλίθιους, ώστε θεωρούν έξυπνο και ηθικό ν’ αλλάζουν τις λέξεις τους. Όπως θα δείτε στο σύνδεσμο της σελίδας του Πέτρου Δούκα, στο κείμενό του δεν αναφέρονταιΠΛΕΟΝ οι λέξεις «ταξιαρχίες εργασίας» όπως και αρκετές άλλες που παρέπεμπαν σε πρακτικές Μουσολίνι. Τις διέγραψε! Τις άλλαξε! Τις έκανε πιο εύπεπτες μετά τις αντιδράσεις.

Ευτυχώς ο χρήστης του twitter @blacktom1961 είχε προνοήσει να κρατήσει το πρωτότυπο εμετικό κείμενο του Πέτρου Δούκα.

Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω στη φωτό.

Τόσοι είναι. Αυτό είναι το μέγεθός τους. Μπροστά σε αυτούς σκύβουμε. Δε μας αξίζει. Αν όχι σε όλους, σε πάρα πολλούς δε μας αξίζει.

Οι εφιαλτικές διαστάσεις του καπιταλιστικού ονείρου (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Του Αντώνη Αγγελή

Υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που αποδίδουν την απανθρωπιά, την εκμετάλλευση, την αδικία, την εξαπάτηση, την αναξιοπρέπεια, απ’ όλες όμως ο καπιταλισμός είναι η αντιπροσωπευτικότερη, γιατί περιλαμβάνει όλες αυτές τις έννοιες μαζί. Το κακό είναι ότι ο καπιταλισμός πέρα από απλός όρος, είναι το οικονομικό αυτό σύστημα που αιώνες τώρα καθορίζει την κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα των λαών. Μια επικείμενη κατάρρευση του καπιταλισμού θα σήμαινε την ταυτόχρονη κατάρρευση ολόκληρου του γνωστού μέχρι τώρα κόσμου για τον άνθρωπο, ολόκληρης της πραγματικότητάς του....Κάτι τέτοιο φαίνεται να προμηνύουν ορισμένες από τις φράσεις που ακούγονται όλο και πιο συχνά τελευταία, όπως: «το οικονομικό μοντέλο καταρρέει», «το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικές που το στηρίζουν αποτυγχάνουν». Τέτοιες διατυπώσεις γεννούν σίγουρα ένα πλήθος προβληματισμών, όπως εξίσου σίγουρα εγείρουν οράματα, φόβους και ψευδοδιλήμματα.

Ο καπιταλισμός όμως είναι ένα σύστημα, που έχει αποδείξει επανειλημμένα την ανθεκτικότητά του στην κρίση των χρόνων και στα χρόνια της κρίσης. Για την ακρίβεια, είναι ένα σύστημα που γεννά κρίσεις προκειμένου μεταλλαγμένο πια να αναβιώσει και να συνεχίσει να λειτουργεί. Ο καπιταλισμός έχει μια εγγενή ιδιότητα, μετασχηματίζεται, απ’ αυτό ανατροφοδοτείται. Τα ποικίλα επίθετα που έχει λάβει μέσα στους αιώνες, μέχρι το σύγχρονό του -νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός- αποδεικνύουν αυτήν την εγγενή υβριδικότητά του.

Αυτοί που προσδίδουν θετικό πρόσημο στον καπιταλισμό, ερμηνεύουν αυτήν την ιδιαιτερότητά του -την ευμεταβλητότητά του- σαν απόδειξη λειτουργικής τελειότητας, παρουσιάζοντάς τον ταυτόχρονα ως γέννημα, δημιούργημα και αποτέλεσμα της φυσικής, καθορισμένης και αναμενόμενης εξέλιξης του ανθρώπου και των κοινωνιών του. Από την άλλη, όσοι αποδίδουν στο καπιταλιστικό σύστημα αρνητικό πρόσημο, υποστηρίζουν ότι η λερναιακή του μορφή αντλείται από την εξουσιαστική ισχύ του κεφαλαίου, που μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία τόσο μέσα από τη ρυθμιστική λειτουργία που επιτελούν σε κάθε επίπεδο πολιτικό-κοινωνικής οργάνωσης οι νόμοι της αγοράς, όσο και μέσα από την εκάστοτε ηγεμονική νοοτροπία της αστικής τάξης. Αυτή η δεύτερη άποψη (που με βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνο) επικαθορίζεται από μια κρατικίστικη προοπτική (που με βρίσκει αντίθετο). Αυτές οι δύο κυρίαρχες τοποθετήσεις, χωρίς να περιλαμβάνω έναν μεγάλο αριθμό άλλων προσεγγίσεων και θεωρήσεων του εν λόγω συστήματος αλλά και χωρίς να τον αποκλείω, εκτός του ότι αποδίδουν στον καπιταλισμό το χαρακτήρα του αναπόφευκτου είτε ως φυσική αναγκαιότητα είτε ως αναγκαίο κακό, αγνοούν τη δομική του ισχύ.

Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε έννοιες που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον μπούσουλα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση, όπως, ιδιοκτησία, ανταγωνισμός, κεφάλαιο, κέρδος, εξουσία. Η μετατροπή των εννοιών αυτών σε βασικές προοπτικές και επιδιώξεις για τα άτομα, τις κοινωνίες και τα κράτη, καθώς και η θεσμική τους πλαισίωση κατόρθωσε να παγιώσει τον καπιταλισμό ως το πλέον αντιπροσωπευτικό και λειτουργικό σύστημα, και μάλιστα, με την ανοχή ή και τη συγκατάθεση ακόμη και των μη προνομιούχων τάξεων. Αυτός είναι ένας πραγματικά θαυμαστός τσαρλατανισμός που πρέπει να του αναγνωρίσουμε. Ο καπιταλισμός, ενώ ανοίγει το χάσμα μεταξύ των τάξεων, πλούσιων και φτωχών, προνομιούχων και μη, ευαγγελίζεται το αντίθετο, ότι δηλαδή αφήνει πάντα ανοιχτά τα περιθώρια στο άτομο για μεταπήδηση μεταξύ των τάξεων, πάντοτε όμως υπό προϋποθέσεις και με τους δικούς του όρους. Αυτή η καπηλεία της ελπίδας για οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση και το ντοπάρισμα της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας με έναν άμετρο ανταγωνισμό είναι που καθιστούν τον καπιταλισμό δομικό στοιχείο όχι μόνο της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, αλλά και δομικό στοιχείο της ίδιας της ανθρώπινης «συνείδησης».

Όταν ο Προυντόν, για παράδειγμα, υποστήριζε πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή, ουσιαστικά διαπίστωνε μια χειμαρρώδη τάση καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ισότητας, που συνδιαπερνούσε και συνδιαμόρφωνε τα δομικά χαρακτηριστικά κρατών, κοινωνιών και ανθρώπων ταυτόχρονα. Πράγματι, η κλοπή προϋποθέτει την ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία προϋποθέτει την κλοπή. Με μια πρώτη ανάγνωση, η αρχική σχέση γίνεται άμεσα αντιληπτή, αφού για να κλέψει κανείς κάτι, θα πρέπει αυτό το κάτι να ανήκει σε κάποιον. Από την άλλη, η δεύτερη σχέση μοιάζει δυσνόητη, και για έναν υπέρμαχο του καπιταλισμού αδιανόητη. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης μιας έκτασης γης έχει ιδιοποιηθεί ένα κομμάτι της φύσης, που ως τέτοιο ανήκει στον καθένα. Ο ιδιοκτήτης καρπώνεται τα οφέλη που του παρέχει αυτή η γη, τα οποία θα έπρεπε να ανήκουν στον καθένα. Τι άλλο, λοιπόν, είναι αυτό αν όχι βίαιη απόσπαση ενός κοινού αγαθού και εκμετάλλευσή του προς ίδιον όφελος; Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά έγιναν νόμιμα και συνεπώς δεν πρόκειται για κλοπή, αλλά για νόμιμη αξιοποίηση όσων σε διαφορετική περίπτωση θα έμεναν αναξιοποίητα. Αυτή ακριβώς είναι και η προκάλυψη της ληστρικής διάθεσης που νομιμοποιούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας.

Το ότι χρησιμοποιώ το παράδειγμα της ιδιοκτησίας για να αναδείξω τη δομική ισχύ του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι τυχαίο. Το χρησιμοποιώ, γιατί το θεωρώ ένα από τα χαρακτηριστικότερα, συστατικά στοιχεία της καπιταλιστικής νοοτροπίας. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας, άλλωστε, δεν περιορίζονται στις γαίες και το μοίρασμά τους, αντίθετα, λειτουργούν κανονιστικά σε πολλά και πολλαπλά επίπεδα της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης, ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Έτσι, ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης επιχείρησης, μιας πολυεθνικής εταιρίας, δηλαδή το κεφάλαιο, που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, καρπώνεται τα κέρδη, που του δίνουν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του και κατά συνέπεια και τα κέρδη του. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να μην ήταν a priori αρνητικό, αν το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού δεν αφορούσε αποκλειστικά το ίδιον όφελος, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Κάπου εδώ και κάπως έτσι, όμως, γεννιέται ο προβληματισμός των κινήτρων και της ανταμοιβής. Γιατί, για ποιο λόγο κάποιος να σκεφτεί δημιουργικά και να υλοποιήσει τη δημιουργική του σκέψη, αν είναι να μην ανταμειφθεί δεόντως, για κάτι μάλιστα που αφορά το κοινωνικό σύνολο, από τη στιγμή που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και ενισχύει την οικονομία του κράτους; Η απάντηση «κανείς δεν του το ζήτησε», συνήθως, δεν ικανοποιεί τους νεοφιλελεύθερους στοχαστές. Ας τη θέσουμε, λοιπόν, διαφορετικά, πιο αναλυτικά. Αν το έκανε για να ικανοποιήσει μια προσωπική του ανάγκη, ποια ήταν η ανάγκη αυτή; Αν το έκανε για να πλουτίσει, τότε δε μπορεί να διαφωνήσει στο ότι είναι ιδιοτελής, αν, από την άλλη, το έκανε για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, πέρα από πρόφαση, αυτή η δικαιολογία είναι άτοπη, από τη στιγμή που δεν καρπώνονται όλοι, ή τουλάχιστον όσοι συμμετέχουν, εξίσου τα οφέλη της δημιουργικότητας. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης συνέλαβε την ιδέα και έβαλε το κεφάλαιο για να υλοποιηθεί, θα έπρεπε να καταλήξουμε ότι δικαιωματικά παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Ωστόσο, η ιδέα του δε θα υλοποιούταν ποτέ, αν δεν συνέβαλλαν αυτοί που την υλοποιούν καθημερινά, αντίθετα, θα έμενε στο αφηρημένο επίπεδο των εννοιών. Μια επιχείρηση, μια εταιρία, ένα εργοστάσιο λειτουργούν τόσο μέσα από τη διοίκηση όσο και μέσα από την παραγωγική δύναμη των εργατών, διαφορετικά, δε λειτουργεί. Αξιολογικά και μόνο, λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά στη συλλογιστική του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που ευνοεί μια τέτοια ανάπτυξη με αυτούς τους όρους, είναι μια ακόμη πιο ριζωμένη και παγιωμένη καπιταλιστική κουλτούρα της εκμετάλλευσης σε κάθε επίπεδο.

Στη βάση αυτής της ιδιοκτητικής-κεφαλαιοκρατικής λειτουργίας διαρθρώνονται και οι σχέσεις μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Για την ακρίβεια, ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα δε θα λειτουργούσε αν δεν είχε εξασφαλισθεί η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου. Ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο καθένας μας, δέχεται τη μικρότερη ή μεγαλύτερη από οκτάωρη, την εβδομαδιαία, τη δεκαπενθήμερη, τη μηνιαία μίσθωση των γνώσεων, των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυνατότητα ανάπτυξης της ιδιοκτητικής του ικανότητας. Ο καθένας μας συνεχίζει να λειτουργεί στην καθημερινότητά του με τους όρους της αγοράς, του κεφαλαίου και του καπιταλισμού γενικότερα, στο βαθμό που είναι ικανός να καταναλώνει. Η καταναλωτική δυνατότητα για το άτομο αποτελεί ένδειξη πως οι καθημερινοί, εφήμεροι, μικροί τίτλοι ιδιοκτησίας, που κατακτά μέσω της αγοράς απλών αντικειμένων και υπηρεσιών, κρατούν πάντα ζωντανή μια πιθανή γιγάντωση της κεφαλαιακής του δύναμης, μια θέση στο καπιταλιστικό όνειρο. Το ότι αυτή η επιδίωξη, αυτό το καθημερινό όραμα του καθενός καθίσταται η τροφοδοτική δύναμη του καπιταλιστικού μηχανισμού, γίνεται ακόμη πιο έντονα αντιληπτό, όταν ο μισθός πέφτει στα επίπεδα της απλής επιβίωσης. Τότε, οι διεκδικήσεις για αύξηση των μισθών οδηγούν, δυστυχώς, την πλειοψηφία των διεκδικούντων σε ένα κυνήγι ανάκτησης του ονείρου. Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγεί κάθε καπιταλιστική εκδοχή, μετατρέπει το όνειρο σε εφιάλτη. Ο λόγος βέβαια είναι πως το υλικό του ονείρου είναι ένα, το κέρδος, το περισσότερο κέρδος, το ακόμη περισσότερο κέρδος, για όσους, γι’ αυτούς, για λίγους.

Από αυτό το μικροεπίπεδο των εργασιακών σχέσεων και της καθημερινότητας, αν περάσουμε στο μακροεπίπεδο των κρατών, μπορούμε να διαπιστώσουμε αυτήν την ίδια τάση κτητικότητας, ακόμη και ιδιοκτητικότητας. Οι επεκτατικές πολιτικές, στο βαθμό που δημιουργούν σφαίρες επιρροής εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα εταιριών -οικονομικών κολοσσών-, λειτουργούν στα πλαίσια μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής τακτικής που καταπατά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Η παγκόσμια καπιταλιστική νοοτροπία, όταν τα κέρδη που διακυβεύονται είναι τεράστια, εκτός από τη ληστρική της διάσταση λαμβάνει και εγκληματικές, δολοφονικές διαστάσεις. Στα πλαίσια τέτοιων διαστάσεων, εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων μπορούν να υποστηρίζουν, ακόμη και να σπονσοράρουν απροκάλυπτα και αδιάντροπα, το βομβαρδισμό αμάχων σε κατοικημένες περιοχές του Κοσσόβου και της Βαγδάτης. Μπορούν επίσης, να αγοράζουν από τις δουλικές κυβερνήσεις ή τις υπό οικονομική και πολιτική ομηρία κυβερνήσεις στην Ασία, την Αφρική, τη Νότιο Αμερική ολόκληρες περιοχές, να εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό, μολυσμένο κατά πάσα πιθανότητα, το φθηνό, ντόπιο, ανθρώπινο δυναμικό, όποιας ηλικίας, ανεξαρτήτου ηλικίας, προκειμένου να επιτύχουν το κέρδος, την ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη; Κέρδος για ποιούς;

Μόνο έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Όποια εκδοχή κι αν επιχειρήσει ένα κράτος, μια κοινωνία, στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο απώτερος σκοπός είναι ένας, η αύξηση του κεφαλαίου με οποιοδήποτε κόστος. Επανερχόμενος έτσι στην αφορμή, στις ρητορικές δηλαδή, που διαβλέπουν το τέλος του τωρινού οικονομικού μοντέλου, η ερμηνεία τους μέσα από το πρίσμα μιας τέτοιας λειτουργίας των δομών του καπιταλιστικού συστήματος φαίνεται διαφορετική. Αυτές οι ρητορικές μοιάζει να προέρχονται από πολιτικές σκοπιές που βλέπουν ως λύση στη σημερινή κρίση την κρατικοποίηση από τη μία και την ιδιωτικοποίηση από την άλλη. Ο καπιταλισμός, όμως, έχει αποδείξει ότι ξέρει να λειτουργεί τόσο με προκάλυμμα το κράτος όσο και απροκάλυπτα μέσα από τον ιδιωτικό, επιχειρησιακό, εταιρικό τομέα. Σε κάθε περίπτωση, η καπιταλιστική εξουσία πραγματώνεται όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο τόσο μέσα από το μεγαλοαστό, τον κεφαλαιοκράτη, τον τραπεζίτη, όσο και μέσα από κυβερνήσεις περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές και τους εκλεγμένους ή μη εκπροσώπους τους, ακόμη και μέσα από το προλεταριάτο. Η εφαρμογή των διάφορων οικονομικών μοντέλων της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού έχει εξυπηρετηθεί εξίσου από δικτατορικά καθεστώτα οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης και από δημοκρατικές κυβερνήσεις. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, οι τεταμένες τοποθετήσεις περί κατάρρευσης του συστήματος μοιάζουν περισσότερο με μεθοδεύσεις ανασύστασής του, από έναν άλλο δρόμο και μια άλλη σκοπιά. Μάλιστα, σε κρίσιμες περιόδους, αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος που μεταφέρουν οι κυρίαρχοι λόγοι, τα ψευδοδιλήμματα που γεννούν και ο φόβος που πυροδοτούν, οδηγούν σε μια άνευ όρων παράδοση στην «ασφάλεια» της συστημικής ροής των πραγμάτων.

Η αλλαγή, λοιπόν, στο μοντέλο του συστήματος δε σημαίνει και αλλαγή του ίδιου του συστήματος. Η συστημική ροή περνά μέσα από περίεργες διασυνδέσεις και δίκτυα συνηθειών τόσο οικονομικά και πολιτικά όσο και ατομικά και κοινωνικά. Το όραμα που μπορεί να έχει κανείς για εκτροπή της ροής του συστήματος είναι φτιαγμένο από υλικά του συστήματος. Εδώ έγκειται η δυσκολία. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε πραγματικά τη ροή των εννοιών, των προσδοκιών, των επιδιώξεων, των συνηθειών, της καθημερινότητάς μας, του συστήματος; Στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, προκαλεί φόβο η προσπάθεια απάντησης και μόνο, επειδή περνά μέσα από μονοπάτια άγνωστα μέχρι τώρα, όπως αυτά της αυτό-οργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της ελευθερίας, της ισότητας. Ωστόσο, για όσο θα συνεχίζεται αυτός ο φόβος της απάντησης, θα οδηγούμαστε πάντα στην ασφάλεια του καπιταλιστικού ονείρου με τα χίλια πρόσωπα, και είναι αυτά τα χίλια πρόσωπα που κάνουν το όνειρο εφιάλτη. 

Δραματική αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών τα τρία χρόνια της κρίσης

από: in.gr

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. δραματικές διαστάσεις έχει προσλάβει το φαινόμενο των αυτοκτονιών στην Ελλάδα της κρίσης, όπως δείχνουν τα επικαιροποιημένα στοιχεία για τις περιπτώσεις αυτοκτονιών -τελεσθείσες ή και απόπειρες- την περίοδο από το 2009 έως το τέλος Αυγούστου του 2012 που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τελεσθείσες αυτοκτονίες ή απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά.

Δηλαδή από το 2009 έως το 2011 τα περιστατικά σημείωσαν αύξηση της τάξης του 37%.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχει συλλέξει το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, τα περιστατικά αυτοκτονιών ανήλθαν σε 677 το 2009, σε 830 το 2010, σε 927 το 2011 και σε 690 έως την 23η Αυγούστου του 2012.

Τα στοιχεία διαβιβάστηκαν στη Βουλή από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, μετά από ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Παναγούλης και Νάσος Αθανασίου για τα φαινόμενα υποσιτισμού παιδιών και τις αυτοκτονίες πολιτών, επικαλούμενοι έκθεση της UNICEF που κάνει λόγο για 439.000 παιδιά νηπιακής αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται.

Στην απάντηση του, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας σπεύδει να επισημάνει ότι δεν υπάρχει μόνο ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας που προκαλεί στον άνθρωπο τέτοιας ακραίας μορφής αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά για ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κλπ), αλλά και με παράγοντες ατομικούς-εσωτερικούς.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, το 2009 καταγράφονται 265 περιστατικά αυτοκτονιών (τελεσθείσες και απόπειρες), 291 το 2010, 306 το 2011 και 212 έως 23.08.2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έχουν καταγραφεί 55 περιστατικά το 2009, 98 περιστατικά το 2010, 99 περιστατικά το 2011 και 67 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκηςέχουν καταγραφεί 33 περιστατικά το 2009, 38 περιστατικά το 2010, 35 περιστατικά το 2011, 28 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Κεντρικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 34 περιστατικά το 2009, 42 περιστατικά το 2010, 82 περιστατικά το 2011, 60 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 17 το 2011, 12 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ηπείρου έχουν καταγραφεί 20 περιστατικά το 2009, 29 περιστατικά το 2010, 19 περιστατικά το 2011, 16 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλίας έχουν καταγραφεί 38 περιστατικά το 2009, 61 το 2010, 50 το 2011, 46 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Στερεάς Ελλάδος έχουν καταγραφεί 40 περιστατικά το 2009, 43 το 2010, 38 το 2011, 47 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Ελλάδος έχουν καταγραφεί 38 περιστατικά το 2009, 62 το 2010, 90 το 2011, 47 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Πελοποννήσου έχουν καταγραφεί 44 περιστατικά το 2009, 50 το 2010, 53 το 2011, 32 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ιονίων Νήσων έχουν καταγραφεί 17 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 24 το 2011, 28 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Κρήτης έχουν καταγραφεί 42 περιστατικά το 2009, 41 το 2010, 68 το 2011, 48 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Βορείου Αιγαίου έχουν καταγραφεί 22 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 21 το 2011, 20 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Νοτίου Αιγαίου έχουν καταγραφεί 16 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 25 το 2011, 27 το 2012.Αναλυτικά τα στοιχεία ανά περιοχή έχουν ως εξής:

Στην Αθήνα, έχουν καταγραφεί 80 περιστατικά το 2009, 98 το 2010, 107 το 2011 και 70 περιστατικά μέχρι 23 Αυγούστου 2012.

Στον Πειραιά έχουν καταγραφεί 48 περιστατικά το 2009, 61 το 2010, 62 το 2011 και 33 το 2012.

Στη Δυτική Αττική έχουν καταγραφεί 56 περιστατικά το 2009, 42 το 2010, 50 το 2011, 31 το 2012.

Στη Βορειοανατολική Αττική έχουν καταγραφεί 53 περιστατικά το 2009, 58 το 2010, 58 το 2011, 41 το 2012

Στη Νοτιοανατολική Αττική έχουν καταγραφεί 28 περιστατικά το 2009, 32 το 2010, 29 το 2011 , 37 το 2012

Στη Θεσσαλονίκη έχουν καταγραφεί 55 περιστατικά το 2009, 98 το 2010, 99 το 2011, 67 το 2012.

Στην Αλεξανδρούπολη έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 8 το 2010 , 2 το 2011 , 5 το 2012

Στη Δράμα έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

Στην Καβάλα έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 7 το 2011 και 4 το 2012

Στην Ξάνθη έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011 και 2 το 2012.

Στην Ορεστιάδα έχουν καταγραφεί 4 περιστατικά το 2009, 6 το 2010, 2 το 2011, 2 το 2012.

Στη Ροδόπη έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 6 το 2010, 13 το 2011, 10 το 2012.

Στην Ημαθία έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 11 το 2010, 8 το 2011, 6 το 2012.

Στο Κιλκίς έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 3 το 2010, 20 το 2011, 13 το 2012

Στην Πέλλα έχουν καταγραφεί 6 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 8 το 2011, 8 το 2012.

Στην Πιερία έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 19 το 2011 ,14 το 2012.

Στις Σέρρες έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 9 το 2010, 15 το 2011, 14 το 2012.

Στη Χαλκιδική έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 12 το 2011, 5 το 2012.

Στα Γρεβενά έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 1 το 2010, 7 το 2011, 2 το 2012.

Στην Καστοριά έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 2 το 2011, 3 το 2012.

Στην Κοζάνη έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 8 το 2011, 7 το 2012.

Στην Φλώρινα δεν έχει καταγραφεί περιστατικό το 2009, 2 το 2010 και κανένα άλλο το 2011 και το 2012.

Στην Άρτα έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 6 το 2011, 1 το 2012

Στη Θεσπρωτία έχουν καταγραφεί 1 περιστατικό το 2009, 3 το 2010, 4 το 2011, 5 το 2012.

Στα Ιωάννινα έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 18 το 2010, 5 το 2011, 9 το 2012.

Στην Πρέβεζα έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 4 το 2011, 1 το 2012.

Στην Καρδίτσα έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 15 το 2010, 12 το 2011, 9 το 2012.

Στη Λάρισα έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 22 το 2010, 16 το 2011, 18 το 2012.

Στη Μαγνησία έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 12 περιστατικά το 2010,10 το 2011, 6 το 2012.

Στα Τρίκαλα έχουν καταγραφεί 11 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 12 το 2011, 13 το 2012

Στη Βοιωτία έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 13 το 2010, 5 το 2011, 12 το 2012.

Στην Εύβοια έχουν καταγραφεί 19 περιστατικά το 2009, 19 το 2010 ,17 το 2011, 27 το 2012.

Στην Ευρυτανία έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 1 το 2010 και κανένα το 2011 και το 2012.

Στη Φθιώτιδα έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 11 το 2011, 7 το 2012.

Στη Φωκίδα 4 περιστατικά το 2009, 2 το 2010, 5 το 2011, 1 το 2012.

Στην Αιτωλία 6 το 2009, 10 το 2010, 8 το 2011 και κανένα το 2012

Στην Ακαρνανία 7 περιστατικά το 2009, 19 το 2010, 51 το 2011, 19 το 2012

Στην Αχαΐα καταγράφηκαν 17 περιστατικά το 2009, 26 το 2010, 24 το 2011, 20 το 2012.

Στην Ηλεία καταγράφηκαν 8 περιστατικά το 2009, 7 το 2010, 7 το 2011, 8 το 2012.

Στην Αργολίδα καταγράφηκαν 9 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 6 το 2011, 5 το 2012.

Στην Αρκαδία καταγράφηκαν 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011, 9 το 2012.

Στην Κορινθία καταγράφηκαν 12 περιστατικά το 2009, 13 το 2010, 13 το 2011, 5 το 2012.

Στη Λακωνία καταγράφηκαν 8 περιστατικά το 2009, 16 το 2010, 13 το 2011, 4 το 2012.

Στη Μεσσηνία καταγράφηκαν 10 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 15 το 2011, 9 το 2012.

Στη Ζάκυνθο καταγράφηκαν 3 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 15 το 2011, 12 το 2012.

Στην Κέρκυρα καταγράφηκαν 7 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011, 9 το 2012.

Στην Κεφαλονιά καταγράφηκαν 6 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 2 το 2011, 3 το 2012.

Στη Λευκάδα καταγράφηκε 1 περιστατικό το 2009, 2 το 2010, 1 το 2011, 4 το 2012.

Στο Ηράκλειο καταγράφηκαν 23 περιστατικά το 2009, 24 το 2010, 31 το 2011, 22 το 2012.

Στο Λασίθι καταγράφηκαν 7 περιστατικά το 2009, 9 το 2010, 13 το 2011, 11 το 2012.

Στο Ρέθυμνο καταγράφηκαν 9 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 15 το 2011, 6 το 2012.

Στα Χανιά καταγράφηκαν 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 9 το 2011, 9 το 2012.

Στη Λέσβο καταγράφηκαν 6 περιστατικά το 2009, 7 το 2010, 4 το 2011, 7 το 2012.

Στη Σάμο καταγράφηκαν 16 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 12 το 2011, 8 το 2012

Στη Χίο δεν καταγράφεται περιστατικό το 2009, αλλά καταγράφονται 4 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

Στις Κυκλάδες καταγράφονται 5 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 10 το 2011, 18 το 2012.

Στην Α' Αστυνομική Διεύθυνση Δωδεκανήσου καταγράφηκαν 10 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 10 το 2011, 4 το 2012.

Στη Β' Αστυνομική Διεύθυνση Δωδεκανήσου καταγράφηκαν 1 περιστατικό το 2009, 5 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

in memoriam...

Ήλθε στο σχολείο μας στα μισά του χρόνου, κόντευε το Πάσχα. Μας φάνηκε τότε παράξενο, δεν συνηθίζονταν κείνα τα χρόνια και ειδικά στα σχολεία των χωριών να έρχεται στη μέση του χρόνου νέος μαθητής. Το εξήγησαν οι γονείς μας πως ήλθε πάνω στα φυτέματα, ξενοδούλι στις διακοπές του Πάσχα και του καλοκαιριού. Παιδικά χέρια στα χωράφια των άλλων, μιας και ο μπάρμπα Γιάννης δεν είχε στρέμμα δικό του. Συνηθιζόταν τότε πολλοί από το απέναντι νησί να έρχονται στην περιοχή να βρούν ένα μεροκάματο. 

Μετά μάθαμε. Παιδί από πάμπτωχη οικογένεια, ήλθε να "φιλοξενηθεί" στην οικογένεια του θείου του, του μπάρμπα-Γιάννη. Αριστερός ο μπάρμπα-Γιάννης, σάπιος από το ξύλο της εθνικοφροσύνης και το αλκοόλ, με εφτά παιδιά στην πλάτη του κι' ένα το φιλοξενούμενο. 

Ο νέος συμμαθητής μας γράφτηκε στην τέταρτη τάξη. Ψηλό παιδί, ευγενικό, έξυπνο. Η υποδοχή του από τους χωριανούς συμμαθητές μα και τους μεγάλους αντίστοιχη με αυτήν με την οποία "έλουζαν" χρόνια τώρα τη νέα του οικογένεια. Μα το "αποπαίδι" γρήγορα κέρδισε τις καρδιές μας, μα και την καρδιά του διευθυντή του σχολείου μας. Η δικτατορία δεν είχε έλθει ακόμη. Και μπορούσε να πηγαίνει τ' απογεύματα στα σπίτια των συμμαθητών και να βοηθά τα "στουρνάρια" της αριθμητικής. 

Δεν έμεινε για πολύ στο μικρό μας σχολείο. Κάποιοι άλλοι συγγενείς, φρόντισαν και τον πήραν στην Πάτρα. Τον χάσαμε. Μα πιο πολύ τον έχασαν τα αδέλφια του και οι στερνοί του πατέρας. Που, κάτι ο κατατρεγμός της νέας εξουσίας και η εξ' αυτού φτώχεια μα και η λύπη της οικογένειας για τον νέο αναγκαστικό ξεριζωμό του, έσπερναν θάνατο καθημερινά. Σκοτεινοί καιροί, ανεξιχνίαστες και ανομολόγητες διαδρομές. Τόσο που η οικογένεια ξεχάστηκε, σαν να σβήστηκε από τα κιτάπια του ληξιαρχείου. 

Αργότερα μάθαμε από τον διευθυντή του σχολείου μας, που έγινε κουμπάρος στην οικογένειά μου, πως ο πρώην συμμαθητής μου είναι ο καλύτερος μαθητής στην Πάτρα. Και αυτό είχε κατασταλλάξει μέσα μου: ο παιδικός μου φίλος είχε βρεί το αραξοβόλι του. 

Χρόνια μετά, λίγες μέρες μετά τον άδικο χαμό του, πήγα τη σακαράκα μου για σέρβις στον Τρύφωνα, συμμαθητής και φίλος κι' αυτός στο Δημοτικό. Κι' η Καλημέρα του με πάγωσε: Τον φάγανε τον Νίκο, οι μπάσταρδοι τον Νίκο βρήκαν να φάνε ; 

Ούτε αριστερός, ούτε ΠΑΣΟΚ ο Τρύφωνας. Έντιμος δεξιός θάλεγα. Είχα μάθει τα νέα για την δολοφονία ενός καθηγητή μαθηματικών στην Πάτρα. Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σ' αυτόν. Ακόμη και όταν είδα τη φωτογραφία του. Μου θύμισε τότε ο Τρύφωνας όλη την κοινή μας ιστορία. Την ιστορία των δύο χρόνων που τον είχαμε συμμαθητή. Την αλητεία μας στα αμπέλια, τις βόλτες χειμωνιάτικα στη θάλασσα, τα σκαρφαλώματα στα ξένα δέντρα για τον επιούσιο, ακόμη και τα μικρά μας μεθύσια. Και έχοντας μάθει την ιστορία των αγώνων του και το σκηνικό της δολοφονίας του (εξήγησα και το γιατί παραιτήθηκε ο συντοπίτης μας υπουργός Παιδείας τότε) και των αγώνων του, βούρκωσα. 

Δεν ξαναπέρασα από τον δρόμο μπροστά από το σπίτι που έζησε για δυό χρόνια στο μικρό μας χωριό. Και όταν πηγαίνω στην θάλασσα, εκεί που στα σπλάχνα της άδειαζε το μικρό μας ποτάμι, απέναντι από το νησί του, αφήνω μερικά κρινάκια των αμμόλοφων. Γιατί εκεί, στο ξέπνοο του ποταμιού, ο Νίκος μας άνοιγε, παιδόπουλο 10 χρονών, την καρδιά του. Είχε βιαστεί να μιλήσει σαν σοφός άνδρας. Ίσως και νάξερε από τότε για το τραγικό του τέλος. 

…και τα παραμυθένια του λόγια, γιομάτα σοφία και ελπίδα, μας ταξίδευαν τότε πέρα από τον ωκεανό. Βλέπετε ; μας έλεγε ; Πέρα μακρυά είναι το Γιβραλτάρ και μετά ωκεανός. 

Και με ταξιδεύουν ακόμη τα παραμύθια του Νίκου Τεμπονέρα.

Καλή αντάμωση Νίκο, θα τα πούμε σταυς αμμόλοφους τ' ουρανού. 

Ο χαμός σου είθε να κρατά γιομάτες τις ζωές μας. Δικαίωση της δικής σου πορείας.

θ. 

Αντί-ποίηση: Έναν άλλο κόσμο ζητώ.

Έναν άλλο κόσμο ζητώ.

Εκεί που ό,τι θέλεις γίνεται

κι ό,τι δεν θέλεις, σβήνει.

Μιαν άλλη διάσταση ζητώ....

Εκεί που του μυαλού οι σκιές

αποχτούν σώματα

και ό,τι δεν είναι όραμα

καταρρέει.

Να αναποδογυρίσουν οι αξίες ζητώ.

Το κρυμμένο να αστράψει στο φως

και να ντραπεί το φανερό,

να χαθεί στην άβυσσο.

Έναν άλλο κώδικα ζητώ.

Που μ’ αυτόν εσύ θα με ακουμπήσεις

και στέρεα θα κολλήσεις πάνω μου.

1987, Καίτη Βασιλάκου 

φωτογραφία από το πεδίο του Άρεως (χθές, 6 Γενάρη 2013)

Όχι, να μη φύγει! (αναδημοσίευση)

φωτογραφία από εδώ

από akadimia-platonos.blogspot.com

της Τζένης Παπαδοπούλου

"Θα φύγει…"

Καθόμαστε έξω από το φροντιστήριο τέσσερις γυναίκες περιμένοντας τα παιδιά μας να τελειώσουν το μάθημα. Μόλις είχα έρθει και είχα συμπληρώσει την τετράδα . Μαζί μας ήταν και ο άντρας μιας γυναίκας, αυτής που μίλησε.

Όχι, να μη φύγει, δεν πειράζει... μίλησα εγώ, νομίζοντας ότι αυτή αναφέρεται στον άνδρα της, που με την παρουσία του στη γυναικοπαρέα δεν μας άφηνε να πούμε τα δικά μας, για τα παιδιά , για τα μαθήματά τους, πώς φέρονται τώρα με την εφηβεία και άλλα σχετικά. Δεν ήταν όμως αυτό που νόμισα. Δεν ήταν τέτοιο φευγιό!

Ήταν το φευγιό της μετανάστευσης.

Έφευγε για το εξωτερικό. Έφευγε για να βρει δουλειά και να θρέψει τη γυναίκα και τη μικρή τους κόρη. Ο Στέλιος από την Ακαδημία Πλάτωνος, 49 ετών, που αγόρασε πούλμαν και τώρα με την κρίση δεν είχε δουλειά και δεν μπορούσε να το ξεπληρώσει και θα το έχανε. Κόποι μιας ζωής θα πήγαιναν στην τράπεζα.

Πού θα πάει στα ξένα χωρίς να ξέρει κανέναν; Χωρίς να ξέρει τη γλώσσα;

Πού θα πάει να δουλέψει στον ξένο τόπο χωρίς να είναι στα πρώτα νιάτα του; σιγοψιθύριζε η γυναίκα του, με δάκρυα στα μάτια της. Πώς θα ζήσουμε; συνέχισε να ρωτάει μόνη της, χωρίς να παίρνει απάντηση από τις υπόλοιπες, που είχαμε μείνει εμβρόντητες από τον εφιάλτη της μετανάστευσης που βλέπαμε να γίνεται μπροστά μας, ενώ τον είχαμε ακούσει μόνο από τις γιαγιάδες μας.

Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το τραγούδι της Μοσχολιού «μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω, δεν ξέρω πότε θα τα δω και λιώνω», που όσες φορές το έχω ακούσει βουρκώνω.

 Πάλι αυτός ο καημός θα αρχίσει να βαραίνει τη χώρα, πάλι δάκρυα και ξεριζωμός;

"Όχι να μη φύγει", φώναξα μόνη μου. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν με άκουσε κανείς.

Η επιστροφή των Ζαπατίστας

Οι Ζαπατίστας επιστρέφουν! Ρέουν σαν το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί. Και ενώ ορισμένοι προσδοκούν τις γιορτές των Χριστουγέννων, και κάποιοι άλλοι το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας, και άλλοι ακόμα το νέο ανακοινωθέν από το Γενικό Comandancia του EZLN που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Νοέμβριο, οι κύριες πόλεις της Τσιάπας ξύπνησαν πριν μερικές μέρες με τις αναμνήσεις του 1994 .

Οπαδοί της Νέας Εποχής σε όλο τον κόσμο μπορεί να μιλούν και να μεταδίδουν το ενδεχόμενο ότι ετοιμάζεται το τέλος του κόσμου, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι Μάγιας είχαν μια πολύ διαφορετική άποψη επί του θέματος. Προτίμησαν να μας στείλουν ένα άλλο μήνυμα: αυτό που ετοιμάζουν και οικοδομούν μέσα στη σιωπή για δύο δεκαετίες τώρα.

Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης του Δεκέμβρη του 2012, χιλιάδες Ζαπατίστας από τις Βάσεις Στήριξης του EZLN – με τα πρόσωπά τους καλυμμένα με το θρυλικό pasamontañas των Ζαπατίστας και τα μαντίλια paliacates γύρω από το λαιμό τους – άρχισαν να προελαύνουν σιωπηλά , σε τέλειο σχηματισμό, μπαίνοντας στις πόλεις San Cristóbal de las Casas, Ocosingo, Las Margaritas, Comitan, και Altamirano, καταλαμβάνοντας τις κεντρικές πλατείες τους.

Αυτές ήταν οι ίδιες πλατείες, στις ίδιες πόλεις, τις οποίες είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ζαπατίστας την 1η Ιανουαρίου 1994. Αυτή τη φορά, όμως, βάδισαν ειρηνικά και σιωπηλά, κάτω από τη βαριά βροχή του Δεκεμβρίου με τους πολίτες των πόλεων να τους χειροκροτούν. Μετά από μια σιωπηλή πορεία μέσα από τις πόλεις, οι Ζαπατίστας επέστρεψαν πίσω στις κοινότητές τους, εξίσου σιωπηλά όπως εμφανίστηκαν.

Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή κινητοποίηση των Ζαπατίστας από το Μάιο του 2011, όταν – μαζί με το Κίνημα για την Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια του ποιητή Javier Sicilia – που συγκέντρωσε πάνω από 30.000 ανθρώπους στην κεντρική πλατεία του San Cristóbal de las Casas σε μια διαδήλωση ενάντια στον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” του Φελίπε Καλντερόν, που έχει ήδη κοστίσει στο Μεξικό περισσότερο από 70.000 θανάτους.

Βάδισαν στις ίδιες πόλεις, στις οποίες ξαφνικά εμφανίστηκαν ένα κρύο βράδυ παραμονής του νέου έτους πριν από 19 χρόνια φωνάζοντας το πρώτο τους Ya Basta!

Το όπλο της πορείας τους αυτής πριν λίγες μέρες , διέφερε από την ένοπλη εξέγερση των ιθαγενών του 1994, το όπλο τους τώρα ήταν η σιωπή των Ζαπατίστας, το ηθικό κύρος τους, η ηχώ μιας ενιαίας και εκκωφαντικής σιωπής που φώναζε Ya Basta! για άλλη μια φορά. Μια σιωπή που με την μαζική παρουσία τους στο San Cristóbal de las Casas, στο Ocosingo, στο Altamirano, στο Las Margaritas και στο Palenque φώναξε χωρίς να ειπωθεί μια λέξη ότι η νέα εποχή των Μάγιας έχει αρχίσει και ότι οι Ζαπατίστας είναι παρόντες. Μια σιωπή που είχε ως στόχο να υπενθυμίσει στον Πρόεδρο του Μεξικού, Enrique Peña Nieto και στο PRI κόμμα του ότι τα βαθύτερα αίτια του αγώνα των Ζαπατίστας είναι τόσο διαδεδομένα σήμερα όπως ήταν πριν από 19 χρόνια: η έλλειψη της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της στέγασης, της γης, των τροφίμων, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη. Οι Ζαπατίστας και ο EZLN δεν χρειάστηκε να πουν ούτε μια λέξη, η δράση και η σιωπή τους είπαν αρκετά.

Ήδη από τις 4 μ.μ στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 οι αυτόχθονες Μayan, Tzeltales, Tzotziles, Tojolobales, Χολη, Zoques και Μames, ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους από τα πέντε πολιτιστικά κέντρα της αντίστασης τους, που είναι γνωστά ως Caracoles, και βρίσκονται στη ζούγκλα Λακαντόνα, στα εδάφη Canyon Chiapas, και στα βροχερά υψίπεδα.

Στην σιωπηλή πορεία τους δεν φάνηκαν διοικητές των Ζαπατίστας, δεν υπήρχαν λόγια, ούτε τραγούδια, ούτε πανό. Μόνο δύο σημαίες συνόδευαν του χιλιάδες αντάρτες Ζαπατίστας, μία μαύρη σημαία με το κόκκινο αστέρι των Ζαπατίστας και μία μεξικανική σημαία. Οι Ζαπατίστας διαδήλωσαν στα κέντρα των πόλεων, σε παράταξη τεσσάρων και με τις γροθιές τους σηκωμένες. Στη συνέχεια όσο γρήγορα και αθόρυβα εμφανίστηκαν, με τον ίδιο τρόπο οι Ζαπατίστας εξαφανίστηκαν μέσα στην ομίχλη και στη βροχή, επιστρέφοντας στις κοινότητες τους.

Περιμένουμε το ανακοινωθέν του Γενικού Comandancia του EZLN, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η εντυπωσιακή σιωπηλή αυτή κινητοποίηση, είναι η απάντηση των Ζαπατίστας στην αυξανόμενη καταστολή που έχουν υποστεί οι κοινότητές τους, από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς της κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σε συνδυασμό με την επιστροφή του Εθνικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) στην κυβέρνηση, το κόμμα ενάντια του οποίου αρχικά κινητοποιήθηκε το 1994 ο EZLN ( O Στρατός των Ζαπατίστας για την εθνική απελευθέρωση).

Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τον κόσμο: ότι οι Ζαπατίστας είναι ακόμα εδώ, με σιωπή και με υπομονή, όπως το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί.

το βίντεο της πορείας εδώ.

Άλλες φωτογραφίες εδώ.

σημείωση: τα ανακοινωθέντα της ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ EZLN εδώ. 

Πηγή:http://omniatv.com/