ερωτευτείτε (αναδημοσίευση)

από το βυτίο

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους. Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.

Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.

Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.

Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.

Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.

Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλωτσόντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.

Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.

Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.

Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.

Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.

Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».

Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.

Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.

Ερωτευτείτε.

 Μουσική

Αργύρης Μπακιρτζής, Αρζεντίνα

Αντίσταση στην αριστερή μελαγχολία (αναδημοσίευση)

από: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com

δημοσίευση του Marx Factor

της Ουέντι Μπράουν (1) 

μετάφραση Άκης Γαβριηλίδης

Σε κάθε εποχή πρέπει να επιδιώκεται η εκ νέου απόσπαση της παράδοσης από τον κονφορμισμό, που είναι έτοιμος να την καταδυναστεύσει. […] Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόνο ο ιστορικός, που έχει την πεποίθηση, ότι και οι νεκροί ακόμα δεν θα είναι ασφαλείς από τον εχθρό, στην περίπτωση που θα νικήσει.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, «Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας»(2)

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, ο θεωρητικός του πολιτισμού Στιούαρτ Χωλ έχει επιμείνει ότι η «κρίση της Αριστεράς» δεν οφείλεται ούτε σε εσωτερικές διαιρέσεις στην ακτιβιστική ή την ακαδημαϊκή Αριστερά, ούτε στην ευφυή ρητορεία ή τα χρηματοδοτικά συστήματα της Δεξιάς. Αντίθετα, υποστήριξε, είναι συνέπεια της αδυναμίας της ίδιας της Αριστεράς να κατανοήσει το χαρακτήρα της εποχής και να αναπτύξει μία πολιτική κριτική και ένα ηθικό-πολιτικό όραμα αντίστοιχο προς αυτό το χαρακτήρα. Για τον Χωλ, η άνοδος της θατσερικής-ρηγκανικής Δεξιάς ήταν μάλλον σύμπτωμα παρά αιτία αυτής της αδυναμίας, ακριβώς όπως η απορριπτική ή καχύποπτη στάση της Αριστεράς απέναντι στις πολιτισμικές σπουδές δείχνει για τον Χωλ όχι την προσήλωση στις αρχές της, αλλά τις αναχρονιστικές συνήθειες της σκέψης της και τους φόβους και τα άγχη της μπροστά στο ενδεχόμενο να αναθεωρήσει αυτές τις συνήθειες.

Ποιο είναι όμως το περιεχόμενο και η δυναμική αυτών των φόβων και των αγχών; Θέλω να αναπτύξω ένα μόνο νήμα αυτού του προβλήματος μέσα από μια εξέταση του φαινομένου που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, εδώ και πάνω από μισό αιώνα, ονόμασε «αριστερή μελαγχολία». Τι εννοούσε ο Μπένγιαμιν μ’ αυτή την μειωτική ονομασία για μια ορισμένη διανοητική και πολιτική στάση; Όπως οι περισσότεροι αναγνώστες θα ξέρουν, ο Μπένγιαμιν δεν ήταν ούτε κατηγορηματικά ούτε χαρακτηριολογικά αντίθετος προς την αξία και την ισχύ της λύπης ως τέτοιας, ούτε παραγνώριζε τη δυνατότητα να κερδίσει κανείς μια πιο καθαρή ματιά με το να συλλογιστεί πάνω στις απώλειές του. Μάλιστα, έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για την παραγωγική αξία της ακηδίας, της λύπης και του πένθους για την πολιτική και πολιτισμική δουλειά, και στη μελέτη του για τον Μπωντλαίρ ο Μπένγιαμιν πραγματεύτηκε την ίδια τη μελαγχολία περίπου ως δημιουργική πηγή. Η «αριστερή μελαγχολία» όμως είναι ο απερίφραστος επιθετικός προσδιορισμός του Μπένγιαμιν για τον επαναστάτη ψευτο-διανοούμενο ο οποίος, τελικά, είναι πιο προσηλωμένος σε μια συγκεκριμένη πολιτική ανάλυση ή ιδανικό –ακόμα και στην αποτυχία αυτού του ιδανικού– παρά στο να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες για ριζική αλλαγή στο παρόν. Στην αινιγματική επιμονή του Μπένγιαμιν επί της πολιτικής αξίας που έχει η διαλεκτική ιστορική σύλληψη του «τωρινού χρόνου», η αριστερή μελαγχολία δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια άρνηση να συμφιλιωθεί κανείς με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του παρόντος, δηλαδή μια αποτυχία να κατανοήσει την ιστορία με άλλους όρους πέρα από τον «κενό χρόνο» ή την «πρόοδο». Δηλώνει επίσης έναν ορισμένο ναρκισσισμό σε σχέση με τις προηγούμενες πολιτικές προσδέσεις και ταυτότητες, ο οποίος υπερβαίνει κάθε επένδυση σε κάποια σημερινή πολιτική κινητοποίηση, συμμαχία ή μετασχηματισμό. (3)

Η ειρωνεία της μελαγχολίας, φυσικά, είναι ότι η πρόσδεση στο αντικείμενο της θλιβερής μας απώλειας παραγκωνίζει κάθε επιθυμία να ανακάμψουμε από αυτή την απώλεια, να ζήσουμε ελεύθεροι από αυτή στο παρόν, να μην μας βαρύνει πλέον. Αυτό είναι που καθιστά τη μελαγχολία μία μόνιμη συνθήκη, μια κατάσταση, ή και μία δομή της επιθυμίας, και όχι μία παροδική αντίδραση στο θάνατο ή την απώλεια. Στο στοχασμό του περί μελαγχολίας του 1917, ο Φρόιντ μάς υπενθυμίζει ένα δεύτερο μοναδικό χαρακτηριστικό της μελαγχολίας. Αυτό αφορά «μια απώλεια πιο ιδεατού τύπου [απ’ ό,τι το πένθος]. Το αντικείμενο ίσως δεν έχει πεθάνει πραγματικά, αλλά έχει χαθεί ως αντικείμενο αγάπης».(4) Επιπλέον, ισχυρίζεται ο Φρόιντ, ο μελαγχολικός συχνά δεν γνωρίζει τι ακριβώς αγαπούσε στο αντικείμενο και το έχασε: «Αυτό υποβάλλει την ιδέα ότι η μελαγχολία συνδέεται τρόπον τινά με μια απώλεια αντικειμένου που έχει αποσυρθεί από τη συνείδηση, σε αντιδιαστολή προς το πένθος, στο οποίο κανένα στοιχείο της απώλειας δεν είναι ασυνείδητο».(5) Η απώλεια που πυροδοτεί τη μελαγχολία τις περισσότερες φορές είναι ανομολόγητη. Τέλος, ο Φρόιντ ισχυρίζεται ότι το μελαγχολικό υποκείμενο –με χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόγνωση, ακόμα και τάσεις αυτοκτονίας– αντί να απευθύνει τις επιπλήξεις του στο αντικείμενο που κάποτε αγαπούσε (επιπλήξεις που δεν στάθηκε στο ύψος της εξιδανίκευσης που το υποκείμενο είχε πλάσει γι’ αυτό), τις έχει στρέψει προς τον εαυτό του, διατηρώντας έτσι την αγάπη ή την εξιδανίκευση του αντικειμένου, έστω κι αν στον πόνο του μελαγχολικού βιώνεται η απώλεια αυτής ακριβώς της αγάπης.

Γιατί να χρησιμοποιήσει τώρα ο Μπένγιαμιν αυτό τον όρο, και τη συναισθηματική οικονομία που εκπροσωπεί, προκειμένου να μιλήσει για ένα ιδιαίτερο μόρφωμα στην Αριστερά; Ο Μπένγιαμιν δεν δίνει πουθενά κάποια ακριβή διατύπωση της αριστερής μελαγχολίας. Απλώς την αναπτύσσει ως έναν ψόγο προς όσους αισθάνονται μεγαλύτερη υποχρέωση απέναντι σε κάποια μακροχρόνια συναισθήματα και αντικείμενα παρά στις δυνατότητες πολιτικού μετασχηματισμού στο παρόν. Ο Μπένγιαμιν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στην επένδυση του μελαγχολικού σε «πράγματα». Στο Trauerspiel, ισχυρίζεται ότι «η μελαγχολία προδίδει τον κόσμο χάριν της γνώσης», υπονοώντας εδώ ότι η πιστότητα του μελαγχολικού μετατρέπει την αλήθεια της («κάθε πιστό όρκο ή μνήμη») σχετικά με τον αγαπημένο του σε ένα πράγμα, και μάλιστα επενδύει την ίδια τη γνώση με έναν χαρακτήρα πράγματος.(6) Μια άλλη εκδοχή αυτής της διατύπωσης: «Στην επίμονη ομφαλοσκόπησή της, [η μελαγχολία] εναγκαλίζεται νεκρά αντικείμενα στο στοχασμό της».(7) Απλούστερα, η μελαγχολία μένει πιστή «στον κόσμο των πραγμάτων»,(8) πράγμα που μας οδηγεί να σκεφτούμε ότι στη μελαγχολική λογική περιέχεται ένας ορισμένος φετιχισμός –με όλο το συντηρητισμό και την απόσυρση από τις ανθρώπινες σχέσεις που συνεπάγεται η φετιχιστική επιθυμία. Στην κριτική των ποιημάτων τού Κάστνερ όπου εισάγει για πρώτη φορά τον όρο «αριστερή μελαγχολία», ο Μπένγιαμιν υπονοεί ότι τα αισθήματα τα ίδια γίνονται πράγματα για τον αριστερό μελαγχολικό ο οποίος «επαίρεται εξίσου για τα ίχνη παλαιότερων πνευματικών αγαθών όσο και οι αστοί για τα υλικά τους αγαθά».(9) Καταλήγουμε να αγαπάμε τα αριστερά μας πάθη και τον αριστερό μας λόγο, τις αριστερές μας αναλύσεις και πεποιθήσεις, περισσότερο απ’ ό,τι αγαπάμε τον υπαρκτό κόσμο τον οποίο υποτίθεται ότι θέλουμε να αλλάξουμε με αυτούς τους όρους ή το μέλλον που θα ήταν σύμφωνο με αυτούς. Η αριστερή μελαγχολία, εν συντομία, είναι το όνομα που δίνει o Μπένγιαμιν για μια πένθιμη, συντηρητική, οπισθοδρομική πρόσδεση σε ένα αίσθημα, μια ανάλυση, μία σχέση που έγινε σαν πράγμα και πάγωσε στην καρδιά του υποτιθέμενου αριστερού. Αν ο Φρόιντ μπορεί να βοηθήσει εδώ, τότε η συνθήκη αυτή κατά τεκμήριο προκύπτει από κάποια ακατονόμαστη απώλεια, ένα ιδανικό που συνετρίβη ανομολόγητα, τα οποία δηλώνονται στις μέρες μας από τους όρους Αριστερά, Σοσιαλισμός, Μαρξ, ή Κίνημα.

Σίγουρα οι απώλειες της Αριστεράς είναι πολλές στις μέρες μας· για άλλες μπορούμε να δώσουμε λόγο, για άλλες όχι. Η κυριολεκτική αποσύνθεση των σοσιαλιστικών καθεστώτων και η απονομιμοποίηση του μαρξισμού είναι απλώς κάποιες απ’ αυτές, και ίσως όχι οι σημαντικότερες. Έχουμε βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωποι με την απώλεια μιας ενοποιημένης ανάλυσης και ενός ενοποιημένου κινήματος, με την απώλεια της εργασίας και της κοινωνικής τάξης ως απαραβίαστων κατηγορημάτων της πολιτικής ανάλυσης και κινητοποίησης, με την απώλεια μιας αναπότρεπτης και επιστημονικής κίνησης της ιστορίας προς τα εμπρός, και με την απώλεια μιας βιώσιμης εναλλακτικής λύσης προς την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού. Πάνω σε αυτές τις απώλειες συσσωρεύονται και άλλες: είμαστε χωρίς την αίσθηση μιας διεθνούς, και συχνά ακόμα και μιας τοπικής, αριστερής κοινότητας· είμαστε χωρίς κάποια πεποίθηση για την Αλήθεια της κοινωνικής τάξης πραγμάτων· είμαστε χωρίς ένα πλούσιο ηθικό-πολιτικό όραμα για το Αγαθό που να καθοδηγεί και να στηρίζει την πολιτική δουλειά. Έτσι, έχουμε το δυσάρεστο αίσθημα όχι μόνο του χαμένου κινήματος αλλά επιπλέον της χαμένης ιστορικής στιγμής, όχι μόνο της χαμένης θεωρητικής και εμπειρικής συνοχής αλλά και ενός χαμένου τρόπου ζωής και μιας χαμένης πορείας.

Όλα αυτά μπορούν να τα παραδεχτούν απερίφραστα πολλοί στην Αριστερά, έστω και αν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε γι’ αυτό. Αλλά στον κούφιο πυρήνα όλων αυτών των απωλειών, ίσως στον τόπο του πολιτικού μας ασυνειδήτου, μήπως βρίσκεται και μια ανομολόγητη απώλεια –η υπόσχεση ότι η αριστερή ανάλυση και η αριστερή στράτευση θα παρείχε σε όσους προσχωρήσουν σε αυτήν ένα σαφές και σίγουρο μονοπάτι προς το αγαθό, το δίκαιο και το αληθές; Αυτή η υπόσχεση μήπως δεν αποτέλεσε τη βάση για μεγάλο μέρος της ευχαρίστησής μας που είμαστε στην Αριστερά, και μάλιστα για την αυτοεκτίμησή μας ως αριστερών και για τη συντροφικότητά μας προς τους άλλους αριστερούς; Και αν αυτή η αγάπη δεν είναι δυνατό να εγκαταλειφθεί χωρίς να απαιτηθεί ένας ριζικός μετασχηματισμός στο ίδιο το θεμέλιο της αγάπης μας, στην ίδια μας την ικανότητα για πολιτική αγάπη και πρόσδεση, μήπως είμαστε καταδικασμένοι σε αριστερή μελαγχολία, μια μελαγχολία της οποίας τα αποτελέσματα σίγουρα θα είναι όχι μόνο θλιβερά αλλά και αυτοκαταστροφικά; Φρόιντ ξανά: «Αν η αγάπη για το αντικείμενο –μια αγάπη που δεν είναι δυνατό να εγκαταλειφθεί έστω και αν έχει εγκαταλειφθεί το αντικείμενο– βρει καταφύγιο στη ναρκισσιστική ταύτιση, τότε το μίσος καταλαμβάνει το υποκατάστατο αντικείμενο: το κακομεταχειρίζεται, το υποβιβάζει, το κάνει να υποφέρει και αποκομίζει σαδιστική ικανοποίηση από τον πόνο του».(10) Το καθήκον μας λοιπόν θα ήταν να μαντέψουμε ποιος ή τι είναι αυτό το υποκατάστατο αντικείμενο. Τι μισούμε για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την εξιδανίκευση της ρομαντικής αριστερής υπόσχεσης; Τι τιμωρούμε για να μπορέσουμε να σώσουμε τις παλιές εγγυήσεις της Αριστεράς από την οργίλη απογοήτευσή μας;

Δύο οικείες απαντήσεις ξεπηδάνε από πρόσφατους καυγάδες και κατηγορίες προς την Αριστερά. Η πρώτη είναι ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών μορφωμάτων που είναι γνωστά με ποικίλα ονόματα, όπως πολιτισμικές πολιτικές ή πολιτικές της ταυτότητας. Εδώ, η συμβατική κατηγορία από μία μερίδα της Αριστεράς είναι ότι πολιτικά κινήματα που είναι ριζωμένα στην πολιτισμική ταυτότητα –φυλετική, σεξουαλική, εθνοτική ή έμφυλη– όχι μόνο αποφεύγει να αναφερθεί στη θεμελιώδη δομή της νεωτερικότητας, τον καπιταλισμό, και το θεμελιώδες του μόρφωμα, τις κοινωνικές τάξεις, αλλά επιπλέον κατακερματίζουν την πολιτική ενέργεια και τα ενδιαφέροντα της Αριστεράς κατά τρόπο ώστε να γίνεται αδύνατη η συγκρότηση συμμαχιών. Ο δεύτερος ένοχος επίσης έχει διάφορα ονόματα –μεταδομισμός, ανάλυση λόγου, μεταμοντερνισμός, λογοτεχνική θεωρία του συρμού που παρουσιάζεται ως πολιτική ανάλυση. Μαζί ή χωριστά, τα δύο αυτά φαινόμενα κρίνονται υπεύθυνα για τον αδύναμο, κατακερματισμένο και αποπροσανατολισμένο χαρακτήρα της σύγχρονης Αριστεράς.

Όλα αυτά δεν είναι πολύ καινούρια. Αλλά αν τα διαβάσουμε μέσα από το πρίσμα της αριστερής μελαγχολίας, το στοιχείο της μετάθεσης και στα δύο κατηγορητήρια ίσως εμφανιστεί πιο ανάγλυφα, εφόσον τότε θα αναγκαζόμασταν να ρωτήσουμε: ποιες πτυχές της αριστερής ανάλυσης ή ορθοδοξίας έχουν πια περιέλθει σε μαρασμό, αλλά οι οπαδοί τους προστατεύονται από τον κίνδυνο να το αναγνωρίσουν με το να στρέφουν την προσοχή τους σε διαρκείς επιπλήξεις ενάντια στις πολιτικές της ταυτότητας και το μεταδομισμό; Κι ακόμα, ποια ναρκισσιστική ταύτιση με την ορθοδοξία αυτή διατηρείται μέσα στο θρήνο για την απώλεια της κυριαρχίας της επί των νέων αριστερών και την απώλεια της ισχύος της στο πολιτικό πεδίο; Ποια αγάπη για τις υποσχέσεις και τις εγγυήσεις που κάποτε είχε η αριστερή ανάλυση συντηρείται, ενώ η ευθύνη και η απαξίωση για τη συντριβή αυτών των υποσχέσεων και εγγυήσεων επιρρίπτεται σε άλλους; Και μήπως δε βλέπουμε εδώ την Αριστερά να παίρνει το χαρακτήρα πράγματος, να πραγμοποιείται ως κάτι που «είναι», ως τη φαντασιακή μνήμη εκείνου που «ήταν» κάποτε, την ίδια τη στιγμή όπου σαφέστατα δεν είναι πλέον (ή δεν είναι ένα πράγμα);

. . . . .

Ας ξαναφέρουμε τώρα αυτές τις σκέψεις για τη μελαγχολική Αριστερά σε συνδυασμό με τις πιο απερίφραστα πολιτικές θεωρήσεις του Στιούαρτ Χωλ για τα προβλήματα που συναντά η σύγχρονη Αριστερά. Αν ο Χωλ κατανοεί την αποτυχία μας ως Αριστεράς κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα ως μια αποτυχία στο εσωτερικό της Αριστεράς να κατανοήσουμε αυτή τη χρονική περίοδο, η αποτυχία αυτή δεν θεραπεύεται αλλά απλώς αναπαράγεται με το να κατηγορούμε εκείνους που επιτυγχάνουν (τους φιλελεύθερους κεντρώους, τους νεοσυντηρητικούς, τη Δεξιά) ή με το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο (τους αντιρατσιστές, τις φεμινίστριες, τους ακτιβιστές queer, τους μεταμοντέρνους ή τους μη αποδομημένους μαρξιστές). Στην οπτική του Χωλ, η αποτυχία αυτή δεν είναι απλώς συνέπεια της προσχώρησης σε κάποια συγκεκριμένη αναλυτική ορθοδοξία –τον ντετερμινισμό του κεφαλαίου, την προτεραιότητα των κοινωνικών τάξεων. Είναι βέβαια και αυτό, αλλά κυρίως προκύπτει από έναν ιδιαίτερο διανοητικό ζουρλομανδύα –μια επιμονή σε έναν υλισμό ο οποίος αρνείται τη σημασία του υποκειμένου και του υποκειμενικού, το ζήτημα του ύφους, την προβληματική της γλώσσας. Και ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι θανάσιμος: «Ο σεκταρισμός μας», υποστηρίζει ο Χωλ στο κλείσιμο του The Hard Road to Renewal, δεν συνίσταται μόνο σε μια αμυντική στάση απέναντι στην ημερήσια διάταξη πολιτικο-οικονομικών σχηματισμών που τώρα είναι αναχρονιστικοί (εκείνων της δεκαετίας του 1930 και του 1945), αλλά οφείλεται επίσης σε μια ορισμένη σύλληψη της πολιτικής, η οποία ακολουθείται όχι τόσο ως θεωρία, αλλά μάλλον ως μια συνήθεια του μυαλού. Συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με μία γραμμική και μη αντιστρέψιμη πολιτική λογική που χαράσσει κάποια αφηρημένη οντότητα που αποκαλούμε «οικονομικό στοιχείο» ή «κεφάλαιο», η οποία εκτυλίσσεται προς το προκαθορισμένο τέλος της. Ενώ, όπως δείχνει ξεκάθαρα ο θατσερισμός, η πολιτική στην πραγματικότητα λειτουργεί περισσότερο όπως η λογική της γλώσσας: πάντοτε μπορείς να την θέσεις κάπως αλλιώς αν προσπαθήσεις αρκετά.(11)

Ασφαλώς η πορεία του κεφαλαίου διαμορφώνει τις συνθήκες δυνατότητας στην πολιτική, αλλά η πολιτική η ίδια «είτε ασκείται ιδεολογικά, είτε δεν ασκείται καθόλου».(12) Ή, σύμφωνα με μια ακόμα από τις καίριες διατυπώσεις του Χωλ, «η πολιτική δεν αντανακλά τις πλειοψηφίες, τις συγκροτεί».(13)

Εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς. Ο Χωλ ποτέ δεν ισχυρίζεται ότι η ιδεολογία καθορίζει την πορεία της παγκοσμιοποίησης· ισχυρίζεται όμως ότι την διοχετεύει υπέρ αυτού ή του άλλου πολιτικού στόχου, και, όταν είναι επιτυχής, οι πολιτικές και οικονομικές στρατηγικές τις οποίες εκπροσωπεί μια ορισμένη ιδεολογία θα παραγάγουν και οι ίδιες κάποια πολιτικο-οικονομικά μορφώματα εντός των εξελίξεων του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Αρχίζουμε τώρα […] να κινούμαστε προς μια «μετα-φορντική» κοινωνία –αυτό που κάποιοι θεωρητικοί ονομάζουν ανοργάνωτο καπιταλισμό, την εποχή της «εύκαμπτης ειδίκευσης». Ένας τρόπος να διαβάσουμε τις παρούσες εξελίξεις είναι ότι η «ιδιωτικοποίηση» είναι ο τρόπος που έχει ο θατσερισμός να οικειοποιηθεί αυτή την υπόγεια κίνηση και να τη διοχετεύσει μέσα σε μια ιδιαίτερη οικονομική και πολιτική στρατηγική, να τη συγκροτήσει υπό τους όρους μιας ιδιαίτερης φιλοσοφίας. Έχει επιτύχει, σε κάποιο βαθμό, να ευθυγραμμίσει τις ιστορικές, πολιτικές, πολιτισμικές και σεξουαλικές «λογικές» της με κάποιες από τις ισχυρότερες τάσεις στις σύγχρονες λογικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και αυτό, εν μέρει, είναι εκείνο που του δίνει την υπέρτατη αυτοπεποίθησή του, τον αέρα της ιδεολογικής αυταρέσκειας: που τον κάνει να φαίνεται ότι «έχει την ιστορία με το μέρος του», να είναι συνώνυμος με την αναπόφευκτη πορεία του μέλλοντος. Η Αριστερά, ωστόσο, αντί να ξανασκεφτεί τις δικές της οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές στρατηγικές με βάση αυτή τη βαθύτερη, υπόγεια «λογική» διασποράς και διαφοροποίησης (η οποία, στο κάτω-κάτω, δεν είναι κατ’ ανάγκην εχθρός ενός μεγαλύτερου εκδημοκρατισμού) απλώς αντιστέκεται σε αυτήν. Αφού την διεκδικεί ο θατσερισμός, τότε εμείς δεν πρέπει να έχουμε καμιά σχέση με αυτήν. Υπάρχει άραγε πιο σίγουρος τρόπος για να καταλήξεις ιστορικά αναχρονιστικός;(14)

Αν η σύγχρονη Αριστερά συχνά γαντζώνεται στα μορφώματα και τις διατυπώσεις μιας άλλης εποχής, μιας εποχής στην οποία οι έννοιες των ενοποιημένων κινημάτων, των κοινωνικών ολοτήτων και των ταξικών πολιτικών ήταν βιώσιμες κατηγορίες πολιτικής και θεωρητικής ανάλυσης, αυτό σημαίνει ότι κυριολεκτικά μετατρέπεται σε μια συντηρητική δύναμη στην ιστορία –μια δύναμη που όχι μόνο δεν διαβάζει σωστά το παρόν, αλλά και που εγκαθιστά την παραδοσιολατρεία στην ίδια την καρδιά της πράξης της, στο χώρο όπου θα έπρεπε να βρίσκεται η αγάπη για το ρίσκο και την ανατροπή. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σκιαγραφεί το φαινόμενο αυτό στην επίθεσή του κατά του Έρικ Κάστνερ, του αριστερού ποιητή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που αποτελεί το θέμα του δοκιμίου του με τίτλο «Αριστερή Μελαγχολία»: «Ο ποιητής αυτός είναι ανικανοποίητος, η καρδιά του είναι βαριά. Αλλά το βάρος αυτό απορρέει από τη ρουτίνα. Γιατί για να είσαι σε μια ρουτίνα σημαίνει ότι έχεις θυσιάσει την ιδιοσυγκρασία σου, ότι έχεις εκχωρήσει το δώρο της απαρέσκειας. Και αυτό κάνει την καρδιά σου βαριά».(15) Σε διαφορετικό τόνο, ο Στιούαρτ Χωλ σκιαγραφεί το πρόβλημα αυτό στην αντίδραση της Αριστεράς προς τον θατσερισμό:

Θυμάμαι τη στιγμή, κατά τις εκλογές τού 1979, που ο κ. Κάλλαχαν, στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, είπε πραγματικά εμβρόντητος για την επίθεση της κας Θάτσερ ότι «Σκοπεύει να ανατρέψει την κοινωνία από τη ρίζα της». Η ιδέα αυτή ήταν αδιανόητη για το σοσιαλδημοκρατικό λεξιλόγιο: μια ριζική επίθεση στο στάτους κβο. Η αλήθεια είναι ότι οι παραδοσιακές ιδέες, οι ιδέες της κοινωνικής και ηθικής ευπρέπειας, είχαν διεισδύσει τόσο βαθιά στη σοσιαλιστική συνείδηση που είναι εξαιρετικά σύνηθες να βρεις ανθρώπους αφοσιωμένους σε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα οι οποίοι να στηρίζονται σε απολύτως παραδοσιακά αισθήματα και συμπεριφορές. (16)

H παραδοσιολατρεία δεν είναι κάτι καινούριο στην αριστερή πολιτική, αλλά έχει γίνει ιδιαίτερα έκδηλη και ολέθρια τα τελευταία χρόνια ως συνέπεια, 

 1) της κατανοητής προβολής από τη μεριά της μιας στάσης άμυνας απέναντι στις «επαναστάσεις» των Θάτσερ-Ρέιγκαν-Γκίνγκριτς (που συγκεφαλαιώνονται στην αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας και την ιδιωτικοποίηση ορισμένων δημόσιων λειτουργιών και υπηρεσιών), 

 2) της ανάπτυξης μιας πολιτικής γύρω από την κουλτούρα και, ιδίως, γύρω από τη σεξουαλικότητα, και 

 3) την αποσύνθεση των σοσιαλιστικών καθεστώτων και τη βαθιά απαξίωση των πολιτικο-οικονομικών στόχων της Αριστεράς που προκάλεσε η αποσύνθεση αυτή. Ο συνδυασμός αυτών των τριών φαινομένων παράγει αριστερούς λόγους που τείνουν να έχουν ως πρώτιστο περιεχόμενο την υπεράσπιση μιας προοδευτικής πολιτικής τύπου New Deal και ιδίως του κράτους πρόνοιας, από τη μια, και την υπεράσπιση των ελευθεριών των πολιτών, από την άλλη. Με δυο λόγια, η Αριστερά έχει καταλήξει να εκπροσωπεί μια πολιτική που επιδιώκει να προστατεύσει ένα σύνολο ελευθεριών και δικαιωμάτων, η οποία δεν αντιμετωπίζει ούτε τις τάσεις εξουσίασης που και τα δύο εμπεριέχουν, ούτε την περιορισμένη αξία αυτών των ελευθεριών και δικαιωμάτων στους σημερινούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς. Και όταν αυτή η παραδοσιολατρεία συνδυάζεται με μια απώλεια πίστης στο εξισωτικό όραμα που υπήρξε τόσο ουσιαστικό για τη σοσιαλιστική αμφισβήτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, το πρόβλημα της αριστερής παραδοσιολατρείας γίνεται πραγματικά πολύ σοβαρό. Αυτό που προκύπτει είναι μια Αριστερά που λειτουργεί χωρίς ούτε μια βαθιά και ριζική κριτική του στάτους κβο, ούτε μια πειστική εναλλακτική λύση στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Αλλά αυτό που ίσως είναι πιο ανησυχητικό, είναι ότι πρόκειται για μια Αριστερά που έχει προσκολληθεί περισσότερο στην αδυναμία της παρά στην δυνάμει καρποφορία της, μια Αριστερά που νιώθει περισσότερο στο σπίτι της όταν ενοικεί όχι στην ελπίδα, αλλά στην ίδια την περιθωριακότητα και την αποτυχία της, μια Αριστερά που έτσι έχει πιαστεί σε μία δομή μελαγχολικής προσκόλλησης σε έναν ορισμένο τόνο του δικού της νεκρού παρελθόντος, που το πνεύμα του είναι σαν φάντασμα, που η δομή της επιθυμίας του είναι οπισθοδρομική και τιμωρητική.

Τι θα σήμαινε να πετάξουμε από πάνω μας τα μελαγχολικά και συντηρητικά ενδύματα της Αριστεράς και να την αναζωογονήσουμε πάλι με ένα ριζοσπαστικό (17) κριτικό και οραματικό πνεύμα; Το πνεύμα αυτό θα ασπαζόταν την έννοια ενός βαθιού και μάλιστα ανησυχητικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, και όχι την αποστροφή μπροστά στην προοπτική αυτή, όσο κι αν πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει πως ούτε η ολοκληρωτική επανάσταση ούτε η αυτόματη πρόοδος της ιστορίας θα μας οδηγήσει προς το όποιο αναδιατυπωμένο όραμα θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε. Ποια πολιτική ελπίδα μπορούμε να θρέψουμε, η οποία να μην θεμελιώνεται ψευδώς στην ιδέα ότι «η ιστορία είναι με το μέρος μας» ή ότι θα υπάρξει αναπόφευκτα λαϊκή ανταπόκριση προς τις όποιες αξίες μπορεί να αναπτύξουμε ως στοιχεία ενός νέου αριστερού οράματος; Τι είδους πολιτική και οικονομική τάξη πραγμάτων μπορούμε να φανταστούμε που να μην είναι ούτε κρατικά διευθυνόμενη ούτε ουτοπική, ούτε κατασταλτική ούτε ελευθεριακή, ούτε οικονομικά πτωχευμένη ούτε πολιτισμικά γκρίζα; Πώς μπορούμε να αντλήσουμε δημιουργικές δυνάμεις από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της ελευθερίας χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι τα ιδεώδη αυτά ξεπήδησαν από ιστορικές περιστάσεις και προοπτικές που δεν είναι του παρόντος; Η έμφασή μου στη μελαγχολική λογική ορισμένων σύγχρονων αριστερών τάσεων δεν υπονοεί ότι συνιστάται ψυχοθεραπεία για να δοθεί απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Σημαίνει ωστόσο ότι θα έπρεπε να εξετάσουμε κατά πόσο τα αισθήματα και τα πάθη –μεταξύ αυτών και η λύπη, η οργή και το άγχος για προδομένες υποσχέσεις και χαμένες πυξίδες– που στηρίζουν την προσήλωσή μας σε αριστερές αναλύσεις και αριστερά προτάγματα, δημιουργούν δυνάμει συντηρητικές ή και αυτοκαταστροφικές πτυχές σε πολιτικά σχέδια που εμφανίζονται ως προοδευτικά.

παραπομπές

1 Wendy Brown, “Resisting Left Melancholia”, in: David L. Eng and David Kazanjian (επιμ.), Loss: The Politics of Mourning, University of California Press, Berkeley 2002 [ΣτΜ].

2 Η προμετωπίδα είναι από το: Walter Benjamin. “Theses on the Philosophy of History”, in Illuminations. ed. Hannah Arendt (New York: Schocken Books, 1969), σ. 255. [Ελλ. μετ.: Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας, μετάφραση Μηνάς Παράσχης, Ουτοπία, Αθήνα 1983, σ. 10. ΣτΜ].

3 Για τη μαγευτική διατύπωση του Μπένγιαμιν σχετικά με το «Τότε» και το «Τώρα» ως πολιτικούς όρους απρόσιτους από το «Παρελθόν» και το «Παρόν», βλ. τις σημειώσεις του περί μεθόδου για το Arcades Project, δημοσιευμένες ως “N [Re the Theory of Knowledge, Theory of Progress]”, in Benjamin: Philosophy, Aesthetics, History, ed. G. Smith (Chicago: University of Chicago Press, 1989), ιδίως σσ. 49, 51-52 και 80.

4 Sigmund Freud, “Mourning and melancholia”, In: The Standard Edition of the Complete Psychological Works of Sigmund Freud, vol. 14, trans. and ed. James Strachey (London, Hogarth Press, 1957), σ. 245.

5 Freud, “Mourning and melancholia”, σ. 245.

6 Walter Benjamin, The Origin of German Tragic Drama, trans. John Osborne, (London: Verso, 1977), σσ. 156-57.

7 Walter Benjamin, The Origin of German Tragic Drama, σ. 157.

8 Walter Benjamin, The Origin of German Tragic Drama, σ. 157.

9 Walter Benjamin, “Left-Wing Melancholy,” αναδημοσιευμένο στο The Weimar Republic Sourcebook, ed. Anton Kaes, Martin Jay, and Edward Dimendberg (Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1994), σ. 305.

10 Freud, “Mourning and melancholia”, σ. 245.

11 Stuart Hall, The Hard Road to Renewal: Thatcherism and the Crisis of the Left (London: Verso, 1988), σ. 273.

12 Hall, The Hard Road to Renewal, σ. 273.

13 Hall, The Hard Road to Renewal, σ. 266.

14 Hall, The Hard Road to Renewal, σ. 276.

15 Benjamin, “Left-wing melancholy”, σ. 305.

16 Hall, The Hard Road to Renewal, σ. 194.

17 Στο πρωτότυπο, χρησιμοποιείται εδώ η λέξη radical και αμέσως μετά προστίθεται η εξής παρένθεση: «από το λατινικό radix που σημαίνει “ρίζα”». Στα ελληνικά, η ετυμολογία του όρου «ριζοσπαστικός» είναι εμφανής και έτσι η παρένθεση αυτή παραλείφθηκε από τη μετάφραση [ΣτΜ].

(Διευκρινίζω ότι διαφωνώ στην ουσία της άποψης της Γουέντυ Μπράουν,αλλά αναδημοσιεύω το κείμενο σαν βάση συζήτησης και γιατί είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και προσπαθεί φιλότιμα να αποδείξει τον ρεφορμισμό και τον άκριτο θετικισμό που υπηρετεί. Η αποφασιστική της φράση για να με κάνει να διαφωνήσω ιδεολογικά και ουσιαστικά είναι στο τέλος “Πώς μπορούμε να αντλήσουμε δημιουργικές δυνάμεις από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της ελευθερίας χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι τα ιδεώδη αυτά ξεπήδησαν από ιστορικές περιστάσεις και προοπτικές που δεν είναι του παρόντος;”…οπου η ελευθερία η ισότητα και η αξιοπρέπεια αντιμετωπιζονται σαν μπαγιάτικα αυγά που δεν ειναι του παρόντος…Marx Factor)

Η γιορτή του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων-Κάλεσμα

Το "χαράτσι" πέθανε, Ζήτω το Χαράτσι

πηγή: EZY.gr

Φόρο-σοκ για όλους τους ιδιοκτήτες εξετάζει να επιβάλει το υπουργείο Οικονομικών. Σύμφωνα με πληροφορίες, η υπεύθυνη διακομματική επιτροπή για τη φορολογία ακινήτων εισηγείται να φορολογηθούν με πολύ υψηλότερο συντελεστή οι πιο πλούσιοι ιδιοκτήτες ακινήτων.

«Τα πλοία αλλάζουν σημαία, οι βίλες όμως μένουν εδώ», τονίζει αρμόδιος παράγοντας που μετέχει στις συσκέψεις για το νέο Φορολογικό. Ωστόσο στην επιτροπή εκφράζονται και αντίθετες απόψεις: «Θα τα γράψουν όλα σε εταιρείες για να πληρώνουν φόρο έως 0,6%» ή «Ποιος έχει σήμερα τόσα μετρητά, όσο πλούσιος και αν είναι, για να πληρώνει φόρους;».

Πάντως το σχέδιο απασχολεί τους ιθύνοντες και οι υποστηρικτές του θεωρούν ότι το μέτρο θα μπορούσε να αποδώσει ικανοποιητικά έσοδα έτσι κι έφτανε ο συντελεστής φόρου για τους πλούσιους στο 2,5% ή 3%, αφού αν τα έγραφαν σε offshore θα πλήρωναν λιγότερο.

Φόρος πολλών ταχυτήτων Τα μέχρι τώρα σενάρια πάντως δείχνουν ότι μόνον ενιαίος δεν θα είναι τελικά ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων. Θα ξεκινά, όπως όλα δείχνουν, από συντελεστή 0,1% (1 τοις χιλίοις) και θα αυξάνεται με βάση τη φορολογούμενη αξία έως 1,5% ή 2%. Εάν εφαρμοστεί και «σχέδιο Ολάντ» στα ακίνητα, θα ισχύσει και ειδικό κλιμάκιο για περιουσίες άνω των 1 ή 2 εκατ. ευρώ. Θα προκύπτει έτσι φόρος των 40-250 ευρώ τον χρόνο «για τους πολλούς», αλλά θα φτάνει σε πολλές χιλιάδες ευρώ για λίγους «έχοντες και κατέχοντες». «Μεσαίες» περιουσίες των 300.000-600.000 ευρώ θα πληρώνουν περίπου 400-800 ευρώ, με συντελεστές φόρου έως 0,4% ή 0,6%. Στόχος είναι να εισπραχθούν περίπου 2,1 δισ. ευρώ φέτος και τουλάχιστον 3 δισ. κάθε χρόνο από το 2014 από 5 εκατομμύρια ιδιοκτήτες.

Μηνιαίες δόσεις Για παράδειγμα, για ακίνητη περιουσία 5 εκατ. ευρώ (δηλαδή για δύο βίλες στο Ψυχικό και τη Μύκονο), ο ιδιοκτήτης τους μπορεί να κληθεί να πληρώσει 125.000-150.000 ευρώ, αν φορολογηθεί με 2,5% ή 3%. Το ποσό αυτό θα κληθεί να αποδώσει στο Δημόσιο σε έως 5 μηνιαίες δόσεις, από το φθινόπωρο μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2014.

Και πάλι όμως ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων θα ενσωματώνει, όπως διαφαίνεται, μόνο τον ΦΑΠ, το ΕΕΤΗΔΕ ή και το ΤΑΠ. Θα παραμένουν έτσι άλλοι 30-35 διάσπαρτοι φόροι και «χαράτσια» ακινήτων, που δύσκολα θα δεχθεί η κυβέρνηση και η τρόικα να καταργηθούν.

Και στα… κοτέτσια Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας αναζητεί λύση και για τη φορολόγηση σε αγροτεμάχια, αγρούς, βοσκότοπους κ.λπ., που στην πλειονότητά τους δεν αποφέρουν έσοδα. Φέρεται ιδιαίτερα προβληματισμένος για το σύστημα που θα επιλεγεί και αυτό ίσως οδηγήσει στην αυτοτελή φορολόγηση με ειδική κλίμακα, για να μην αθροίζονται στην ίδια που θα ισχύσει για τα εντός σχεδίου οικόπεδα και κτίσματα.

Για την πρώτη χρονιά εφαρμογής του μέτρου, φέτος, ο συντελεστής φορολόγησης μπορεί να ξεκινά από εξαιρετικά χαμηλά, δηλαδή μόλις 0,05% (μισό τοις χιλίοις). Σε κάθε περίπτωση, όμως, την επόμενη χρονιά ο συντελεστής μπορεί να αυξηθεί.

Ειδικά για τις επιχειρήσεις, σχεδιάζεται να εφαρμοστεί ενιαία κλίμακα χωρίς καθόλου αφορολόγητο (από το πρώτο ευρώ), με 4 συντελεστές φορολόγησης που θα ξεκινούν από 0,1% και θα αυξάνονται σε 0,2%, 0,3% και 0,6%. Ειδικά όμως για τα ιδιοχρησιμοποιούμενα ακίνητα των επιχειρήσεων (κτίσματα ξενοδοχείων, γήπεδα κ.λπ.) εξετάζεται να φορολογούνται με πιο χαμηλούς συντελεστές (0,1%-0,3%). Για παράδειγμα, γραφείο στον Πειραιά επί της Ακτής Μιαούλη, 200 τ.μ., στον 6ο όροφο πολυκατοικίας με αντικειμενική αξία 410.000 ευρώ, θα πληρώνει φόρο 820-1.230 ευρώ, με συντελεστή φορολόγησης 0,2% ή 0,3%.

Τι θα πληρώνουμε Με τα νέα δεδομένα, το 2013, πρώτο έτος εφαρμογής του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων, θα ισχύσει ένα αφορολόγητο της τάξης των 50.000 ή 60.000 ευρώ. Οι οριστικές αποφάσεις θα ληφθούν στη σύσκεψη της διακομματικής επιτροπής με τον κ. Στουρνάρα -την ερχόμενη Τρίτη πιθανότατα-, αλλά ήδη έχει διαπιστωθεί ότι αν το αφορολόγητο ανέβει στα 100.000 ευρώ (αντικειμενική αξία ακινήτων) δύσκολα θα επιτευχθεί ο εισπρακτικός στόχος που έχει τεθεί για ετήσια συνολικά έσοδα 3 δισ. ευρώ από τα ακίνητα. Για το 2014, όμως, θεωρείται βέβαιο ότι οι συντελεστές φορολόγησης θα αυξηθούν, αφού δεν θα υπάρχουν έσοδα από αναδρομικούς φόρους περασμένων ετών όπως φέτος (ΦΑΠ 2010-2012). Πολλά θα αλλάξουν πάντως με τις νέες αντικειμενικές αξίες που θα ισχύσουν από την άνοιξη, ή αν τελικώς ισχύσει αφορολόγητο όριο υψηλότερο από τα 50.000 ευρώ.

Ετσι, για παράδειγμα:

■ Διαμέρισμα 3ου ορόφου, 157 τ.μ. στην Αθήνα (περιοχή Γκύζη), έχει σήμερα αντικειμενική αξία 157.000 ευρώ. Προκύπτει δηλαδή Ενιαίος Φόρος Ακινήτων 107 ευρώ για φέτος (με αφορολόγητο 50.000 ευρώ και φόρο 0,1%). Με το νέο σύστημα αντικειμενικών αξιών πρέπει να πλησιάσει στην εμπορική τιμή, που είναι 120.000 ευρώ, και τότε ο φόρος μειώνεται στα 70 ευρώ.

■ Διαμέρισμα 6ου ορόφου, 108 τ.μ., στα Εξάρχεια, με εμπορική τιμή 100.000 ευρώ και αντικειμενική 135.000 ευρώ, φέτος πρέπει να πληρώσει 85 ευρώ ή μόλις 50 ευρώ, αν εξομοιωθεί η αντικειμενική με την εμπορική αξία.

Το κουκλόσπιτο της Χιονάτης και οι επτά λύκοι

Περίληψη από την εισήγηση του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων στο 3ήμερο διεθνές εργαστήρι με θέμα «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης», το οποίο θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στις 7-9 Φεβρουαρίου, στο Πολυτεχνείο (σχολή Αρχιτεκτόνων). 

Η εισήγηση θα παρουσιασθεί στην ενότητα Συζήτηση για την Κρίση της κατοικίας στη Νότια Ευρώπη - την Παρασκευή 8 Φλεβάρη 14.00 έως 16.00 

Η μεθοδευμένη φτωχοποίηση 

Στη χώρα μας το πρόβλημα της Στέγης είναι κυρίως πρόβλημα μεθοδευμένης φτωχοποίησης που ξεκίνησε από το 1987 με το χρηματιστήριο και κατέληξε με το πετσόκομα μισθών και συντάξεων εν ονόματι των ελειμμάτων. 

Τα σπίτια μας και η κρατική περιουσία γίνονται θυσία στο βωμό της εξυπηρέτησης του χρέους πλέον και με τη βούλα του νόμου. Σε κάθε μνημόνιο ένα πλέγμα νομοθετημάτων κατοχύρωνε θεσμικά τα συμφέροντα των δανειστών. Επιστέγασμα όλων αυτών ο συνοδευτικός νόμος του PSI (πράξη νομοθετικού περιεχομένου 240/2012) αλλά και ο κυρωτικός νόμος των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 14/1/2013, απαλείφουν κάθε έννοια προστασίας τόσο της ιδιωτικής όσο και της κρατικής περιουσίας από τις αρπαχτικές διαθέσεις των δανειστών. 

Το ελληνικό δημόσιο μέσω αυτών των νόμων εκχωρεί κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία του στο λεγόμενο Ταμείο αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου το οποίο έχει συσταθεί για τη διασφάλιση της εξυπηρέτησης του χρέους. Μέσω αυτών των νόμων οι δανειστές αποκτούν δικαίωμα κατάσχεσης της ελληνικής περιουσίας, κινητής και ακίνητης. Στην κινητή περιουσία του ελληνικού δημοσίου υπάγονται και οι απαιτήσεις του έναντι των ελλήνων πολιτών. Και οι απαιτήσεις αυτές δεν είναι παρά οι οφειλόμενοι φόροι των ελλήνων πολιτών στο κράτος. 

Σαν Δι.Κ.Α Εξαρχείων και σε συντονισμό με άλλες συλλογικότητες αντιστεκόμαστε απέναντι σε αυτό το σχεδιασμό, αποκαλύπτοντας τους στόχους της πολιτικής της υπερφορολόγησης των πολλών, αρνούμενοι τη φορολογική τους νομιμότητα, αρνούμενοι όχι απλά να πληρώσουμε τους φόρους που μας επιβάλλουν, αλλά και να δεχθούμε τον καταλογισμό τους εις βάρος μας. Ο αγώνας μας ενάντια στη φορομπηχτική πολιτική είναι αγώνας ενάντια στη φτωχοποίηση, αγώνας για την προστασία των σπιτιών μας. 

Το μέτωπο των τραπεζικών δανείων 

Η μεθοδευμένη φτωχοποίηση ανοίγει το δρόμο των κατασχέσεων κάθε περιουσιακού στοιχείου από μεριάς των τραπεζών. Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που στεγάζονται σε δανεική-υποθηκευμένη στέγη αδυνατώντας να καλύψουν τις ανάγκες τους και τις υποχρεώσεις του, βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας εξόφλησης των στεγαστικών τους δανείων. Αυτό ήδη έχει συμβεί σε ένα ποσοστό σχεδόν 50% των δανειοληπτών τόσο στον τομέα της στεγαστικής όσο και της καταναλωτικής πίστης. Και οι τράπεζες περιμένουν στη γωνία πότε θα αποδυναμωθεί ο νόμος Κατσέλη, πότε θα αρθεί η απαγόρευση πλειστηριασμών, πότε η αντικειμενική αξία του σπιτιού μας θα ξεπεράσει το όριο προστασίας των 200.000 ευρώ. Ήδη με τη σχεδιαζόμενη αύξηση των αντικειμενικών αξιών δεκάδες χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες, οφειλέτες σε τράπεζες, θα βρεθούν στη μέγγενη της κατάσχεσης. 

Μπροστά στη διπλή απειλή από το κράτος και τις τράπεζες θεωρούμε ότι όλοι μας είμαστε υποψήφιοι άστεγοι. Είτε χρωστάμε σε τράπεζες και δημόσιο, είτε όχι. Είτε είμαστε ιδιοκτήτες στέγης, είτε ενοικιαστές. 

Οι δράσεις μας στοχεύουν στην προστασία της λαϊκής στέγης, συντείνουν στο να σταθούν εμπόδιο στις κατασχέσεις των σπιτιών. Πρόσφατα διοργανώσαμε ημερίδα ενημέρωσης για τους δανειολήπτες και γενικά όσους κινδυνεύουν είτε να χάσουν το σπίτι τους από κάθε πιστωτή (κατάσχεση), είτε να βρεθούν άστεγοι σαν ενοικιαστές (εξώσεις). 

Ο αγώνας μας είναι αγώνας που προβάλλει το δικαίωμα στη στέγη σαν κοινωνικό αγαθό, το αίτημα για την αξιοποίηση κάθε πλεονάζοντος ακινήτου υπέρ των αστέγων, το αίτημα για την ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, το αίτημα για την επιδότηση του ενοικίου για τις μειονεκτούσες οικονομικά κοινωνικές ομάδες. 

Ενάντια στην εμπορευματοποίηση της στέγης 

Όντας εμπόρευμα η στέγη γίνεται έρμαιο όχι μόνο του κράτους και των τραπεζών αλλά και κάθε κυκλώματος συμφερόντων που διαπλέκονται με τον κατασκευαστικό κλάδο, με το εμπόριο γής και όλο το θεσμικό κύκλωμα (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, δικαστικοί επιμελητές) που υλοποιούν αποφάσεις δικαστηρίων, μεταβιβάσεις ακινήτων, υπεράσπιση μεγάλων συμφερόντων, χωροταξικό σχεδιασμό (υποβαθμίσεις-αναβαθμίσεις περιοχών) 

Οι στόχοι του αγώνα μας λοιπόν πρέπει να αποβλέπουν στο να αποσπάσουν την κατοικία από το πλέγμα της εμπορευματοποίησης, να επιβάλλουν τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος της στέγης σαν κοινωνικού αγαθού, όπως η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός. Όντας εμπόρευμα η στέγη γίνεται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, όπου ο φόβος της κατάσχεσης λειτουργεί κατασταλτικά στο σύνολό της, σε κάθε πτυχή κοινωνικής δράσης. Επομένως βασικός μας στόχος πρέπει να είναι η ενημέρωση του κόσμου, η καταπολέμηση του φόβου, η καταπολέμηση του διχασμού που θέλει τον ενοικιαστή ενάντια στον μικροϊδιοκτήτη, τον παληό κάτοικο μιας γειτονιάς ενάντια στον νέο που έχτισε "αυθαίρετα". 

Κερδοσκοπία και χωροταξική πολιτική 

Η χωροταξική πολιτική χρησιμοποιεί τη μετακίνηση πληθυσμών (για αναζήτηση εργασίας) για να επιβάλλει πότε την αναβάθμιση και πότε την υποβάθμιση ολόκληρων γεωγραφικών περιοχών ή και γεωγραφικών τμημάτων μέσα στις πόλεις (επέκταση μεγαλουπόλεων στον τελευταίο αιώνα), αποβλέποντας στην κερδοσκοπία μέσω του real estate. Η σχεδιασμένη ανισσόροπη ανάπτυξη που παρατηρείται σε διεθνή κλίμακα, παρατηρείται σε μικρογραφία μέσα σε μια χώρα, σε έναν νομό, σε μια πόλη και στοχεύει και σε άλλα δύο μέτωπα. Αφ' ενός στην εκμετάλλευση της υπερπροσφοράς εργασίας, αφ' ετέρου στην περαιτέρω ανομοιογενοποίηση των κατοίκων μιας περιοχής και στην καλιέργεια του διχασμού, κάτι που διεκολύνει τα πολιτικούς και εξουσιαστικούς σχεδιασμούς. Η χωροταξική πολιτική δεν ήταν ποτέ αθώα, δεν ήταν ποτέ τυχαία. Ήταν ένα εργαλείο κέρδους, μιας αρπαχτής, μιας μεθόδευσης ελέγχου και καταστολής από την άλλη. 

Το δικαίωμα στην αξιοπρεπή κατοικία συμπεριλαμβάνει μια σειρά άλλων δικαιωμάτων: εύκολης και φθηνής μετακίνησης, επάρκειας υποδομών, αισθητικής αναβάθμιση και προστασίας υπάρχοντος περιβαντολογικού πλούτου. Έτσι το κίνημα υπέρ της αξιοπρεπούς κατοικίας πρέπει να περιλαμβάνει στις δράσεις του όλα αυτά ή να αγκαλιάζει κινήματα της γειτονιάς που τα υπερασπίζονται. 

Ανακεφαλαίωση 

Το σπίτι μας δεν κινδυνεύει μόνο από έναν ή δύο λύκους. Πέρα από το κράτος και τις τράπεζες καιροφυλακτούν το real estate με το εμπόριο γής, οι μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές, οι παρατρεχάμενοι δικηγόροι-συμβολαιογράφοι, η περιβαντολογική υποβάθμιση. Κινδυνεύει και από τις προσωπικές μας επιλογές. Ας μην επιτρέψουμε στην εξουσία να χρησιμοποιεί τις ανάγκες αξιοπρεπούς στέγασης για να παίζει τα δικά της παιγνίδια. 

Είμαστε εδώ για να ονειρευτούμε το κουκλόσπιτο της χιονάτης. Είμαστε εδώ για να το υπερασπιστούμε από τους επτά λύκους που το απειλούν. 

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων. 

encounter Athens:ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Η ομάδα encounter Athens σας προσκαλεί στη δημόσια εκδήλωση-συζήτηση που πραγματοποιείται στα πλαίσια του Διεθνούς Εργαστηρίου «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης».

ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ:

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΗΣ

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013, 18:30–21:00

Αμφιθέατρο Γκίνη, συγκρότημα Πατησίων ΕΜΠ

Ομιλητές:

Margit Mayer, Καθηγήτρια στο Ελεύθερο Πανεπιστήµιο του Βερολίνου

Boaventura de Sousa Santos, Καθηγητής στο Πανεπιστήµιο της Κοϊµπρα

Σύντοµη παρέµβαση:

David Harvey, Διακεκριµένος Καθηγητής στο CUNY Graduate centre

Οι ομιλίες θα γίνουν στα αγγλικά

Η συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης στον αστικό χώρο και τις απαντήσεις που επιχειρούν να δώσουν υποκείμενα προερχόμενα από διαφορετικά χωροκοινωνικά πλαίσια, που αντιμετωπίζουν όμως κοινά προβλήματα, αποτελεί βασικό ζητούμενο στην τρέχουσα συγκυρία. Η ομάδα encounter Athens ανοίγει αυτό το θέμα στο τριήμερο διεθνές εργαστήριο με τίτλο «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης», το οποίο θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στις 7-9 Φεβρουαρίου, στο Συγκρότημα Πατησίων του ΕΜΠ.

Στόχος της δημόσιας εκδήλωσης που θα γίνει στο πλαίσιο του εργαστηρίου είναι η αναζήτηση της δυναμικής και του ρόλου που (μπορεί να) έχουν τα κοινωνικά κινήματα στη διαμόρφωση εναλλακτικών στρατηγικών και διεκδικήσεων ενάντια στην ηγεμονία νεο-φιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλονται στον αστικό χώρο με όχημα την κρίση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης αλλά και ευρύτερα.

Η Margit Mayer είναι πολιτική επιστήμονας και διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Το συγγραφικό και ερευνητικό της έργο επικεντρώνεται στα κοινωνικά κινήματα και σε διάφορες εκφάνσεις των σύγχρονων αστικών πολιτικών, της αστικής θεωρίας, της αναδιάρθρωσης του (κοινωνικού) κράτους που προσεγγίζει μέσα από μια συγκριτική οπτική. Έχει επιμεληθεί από κοινού, μεταξύ άλλων, και τα παρακάτω βιβλία: «Νεο-φιλελεύθερη αστικότητα και οι διεκδικήσεις της – διασταυρώνοντας θεωρητικά όρια», «Αστικά κινήματα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο», «Πόλεις για τους ανθρώπους και όχι το κέρδος: κριτική αστική θεωρία και το δικαίωμα στην πόλη»

Ο Boaventura de Sousa Santos είναι Καθηγητής κοινωνιολογίας στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Coimbra στην Πορτογαλία. Το συγγραφικό του έργο περιστρέφεται γύρω από ζητήματα παγκοσμιοποίησης, κοινωνιολογίας του δικαίου, δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων και επιστημολογίας. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο που εκδίδει σε διάφορες γλώσσες. «Η άνοδος της Παγκόσμιας Αριστεράς: πέρα από το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ» αποτελεί μια από τις πιο πρόσφατες εκδόσεις του στα αγγλικά.

Ο David Harvey είναι Διακεκριμένος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (CUNY) και ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της μαρξιστικής γεωγραφικής σκέψης. Μέσα από το συγγραφικό του έργο, το οποίο έχει ασκήσει καθοριστική επιρροή στις κοινωνικές επιστήμες, έχει αναδείξει την κρισιμότητα της αστικοποίησης για την επιβίωση του καπιταλισμού και έχει περιγράψει τις αστικές καταβολές και τη σύνθετη γεωγραφία της πρόσφατης οικονομικής κρίσης. Χαρακτηριστικά δείγματα του έργου του είναι τα βιβλία: «Κοινωνική Δικαιοσύνη και η Πόλη», «Εξεγερμένες πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση για την πόλη», «Νεοφιλελευθερισμός. Ιστορία και παρόν», «Ο νέος ιμπεριαλισμός» και «Η κατάσταση της μετανεωτερικότητας. Διερεύνηση των απαρχών της πολιτισμικής μεταβολής»

* Το εργαστήριο διοργανώνεται σε συνεργασία με το INURA Athens και το Ινστιτούτο Δημόσιων Πολιτικών και Διακυβέρνησης του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και με την χρηματοδότηση του Antipode Foundation και την υποστήριξη του τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ.

Χίλιες φορές κι' αν σταυρωθείς, πάλι "ληστή" θα σ' είπουν...

μουσική:

Μάνος Χατζιδάκις, Ένας ευαίσθητος ληστής

Στίχοι Νίκου Γκάτσου

Γι' αυτό σου λέω Νίκο,

γέλασε, 

γέλασε και μην τους ακούς. 

Εσύ ξέρεις κι' εμείς ξέρουμε. 

Αυτό μας αρκεί και σου αρκεί.

γέλασε,

πάνω από το σακατεμένο σου πρόσωπο, 

άσε ν' απλωθεί το γέλιο σου

άσε ν' απλωθεί η ομορφιά της ψυχής σου.

Δεν μόνιαξε η ιστορία με τα συνώνυμα 

με τα οποία βάφτισαν τους παπούδες και τις γιαγιάδες μας

οι καταχτητές της κατοχής,

δεν θα μονιάξει και τώρα, 

μα κυρίως δεν θα μονιάξει Αύριο.

Γιατί και τούτοι οι καταχτητές θα πάρουν πόδι

Αύριο δεν θάναι εδώ για ν' ανεμίζουν 

τη σημαία της βαρβαρότητας και της θρασσυδειλίας τους

να μολύνουν την  Γή με την πατημασιά τους.

Και τότε Νίκο

θάμαστε πολλοί που θα γελάμε, 

ακόμη και αυτοί που δεν θα το αξίζουν

Τώρα μπορείς να γελάς μόνον εσύ...

Εμείς,

ίσως ψιθυρίσουμε μια-δυό λέξεις

μυστικά,

έτσι όπως ο πατέρας στο γυιό τη συμβουλή την ύστερη.

Όχι γαμώτο δεν γίνεται έτσι!

αναδημοσίευση από το blog http://exegermenoto2009.blogspot.gr/

 (το σκίτσο απο έδω so comic.gr)

Πες μου πιάσαμε πάτο; 

Πες μου σε παρακαλώ

Πες μου ότι δεν έχει άλλο

Δεν μπορεί να έχει κι άλλο

Δεν γίνεται

Δεν αντέχεται

Πώς γίνεται να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι πουσκοτώνουν κάποιον μόνο και μόνο επειδή η καταγωγή του είναι από άλλη χώρα;       

Πώς γίνεται ο Πακιστανός να χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του μόνο από έναν επιθετικό προσδιορισμό;

Τι κοινωνία είναι αυτή που ο «λαθρομετανάστης» γίνεται άνθρωπος μετά τον θάνατό του;

Τι κοινωνία θα είναι αυτή όταν θα μισείς τον φασίστα όπως ο φασίστας τον μετανάστη;

Πρέπει να το νικήσουμε αυτό γαμώτο όσο είμαστε ακόμα άνθρωποι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Which side? (αναδημοσίευση)

από http://ixnilasies.blogspot.gr/

Τρίτη φορά, που πιάνω το πληκτρολόγιο, αλλά βλέπω ξανά τα δάχτυλά μου να κλoτσάνε. Για κάποιον περίεργο λόγο, κάθε φορά που πάω να ασχοληθώ με αυτό το θέμα νιώθω ολοένα και περισσότερο να δυσκολεύομαι. Κι όχι γιατί δεν το κατέχω – με ζάχαρη στο ψωμί μεγάλωσα – πιο πολύ ιδεολογικές ή, για να το πω μ' έναν παρεξηγημένο όρο, πιο πολύ ηθικές είναι οι ενστάσεις μου.

Εξηγούμαι.

Είναι υποκρισία να 'σαι ακόμα ταϊσμένος και να γράφεις γι' αυτούς που πεινάνε, σαν τους άκαπνους στρατηγούς που γράφουν εγχειρίδια πολέμου ή καλύτερα σαν τους ανάπηρους, κατά τον Πανούση, που βλέπουνε μπάλα ή ακόμη καλύτερα σαν τους πάμπολλους πεζογράφους που εξιστορούν ό,τι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να ζήσουν – ανάμεσά τους δεν διστάζω να εντάξω, ασφαλώς, και τον εαυτό μου.

Απ' την άλλη, το ξέρω καλά, η πιο μεγάλη υποκρισία είναι, να 'σαι ακόμα ταϊσμένος, και να σφυρίζεις αδιάφορα σαν να μην τρέχει τίποτα. Εκτός βέβαια και αν έχεις τόσο πολύ λεηλατήσει τη σκέψη σου, ώστε να αντλείς ασφάλεια από την αισιοδοξία του Στουρνάρα ή να ενστερνίζεσαι τα ερμηνευτικά σχήματα του MEGA ή να μοιράζεσαι τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Κουβέλη.

Αλλά όσο κι αν θα 'θελα να κλείσω τη σιωπή μου σ' αυτή την βολική αμεριμνησία της ηλιθιότητας συνεχίζω να είμαι εδώ, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, και βλέπω τα δάχτυλά μου να κλoτσάνε ατίθασα στο πληκτρολόγιο για έναν Η. που ξαναγυρνάει στη Σουηδία με κατεβασμένο το κεφάλι και για έναν Μ. που παλεύει για τη ζωή του χωρίς να μπορεί να καλύψει τα νοσήλεια και για μία Ε. που κινδυνεύει από μέρα σε μέρα να χάσει την πρώτη κατοικία της και για έναν Κ. που δουλεύει απλήρωτα δεκάωρα σε σούπερ μάρκετ και για μία Π. που ξυπνάει και κοιμάται με λεξοτανίλ και για έναν Π. που αν και αθώος τέθηκε σε αργία και για το απορημένο βλέμμα των μαθητών μου που όλα τα καταλαβαίνουν και για τον χτεσινό πεινασμένο που έσκυβε στον κάδο απορριμμάτων και...

... και, τελικά, σκέφτομαι ότι αν έχει κάποιο νόημα η γραφή είναι όχι για να κανακεύει λέξεις ούτε για να διεκδικεί λογοτεχνικά βραβεία ούτε για να υμνεί τους "νέους Παρθενώνες", αλλά για να απαντά στο αιωνίως επανερχόμενο σε αισθητική, ιδεολογική και πολιτική βάση ερώτημα:

Which side are on?

Ε;

Κατάλογος Προϊόντων Σωματείου ΒΙΟΜΕΤ (για δίκτυα χωρίς μεσάζοντες)

Κατάλογος Προϊόντων Σωματείου ΒΙΟΜΕΤ

Κατάλογος Κατασχεμένων προς Δημοπράτηση Προϊόντων Σωματείου Εργαζομένων Βιομηχανικής Μεταλλευτικής Ιανουάριος 2013

μπορείτε να δείτε τα διαθέσιμα προϊόντα, τις τιμές και τις εκπτώσεις.

Κατεβάστε, τυπώστε τον κατάλογο από το επόμενο link

http://www.scribd.com/doc/122917941/Κατάλογος-Προϊόντων-Σωματείου-ΒΙΟΜΕΤ