Πόσο κοστίζει το κούρεμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων; (αναδημοσίευση)

 

πηγή: Προλεταριακή Σημαία

«Καταραμένος τόπος»! Ένα νησί δίπλα στις ακτές της φλεγόμενης Συρίας, κοντά σε όλες τις αναμμένες –από τους δυνάστες τους αλλά και την πάλη των λαών- εστίες της Μ.Ανατολής και της Β. Αφρικής. Πάνω από τη διώρυγα του Σουέζ και μπροστά στο μαντρόσκυλο των ιμπεριαλιστών, το Ισραήλ. Μέσα σε μια λεκάνη γεμάτη, λένε, με ενεργειακά κοιτάσματα, αλλά και πάνω στον κόμπο όπου διασταυρώνονται υπαρκτές και ενδεχόμενες ροές ενέργειας. Ροές που μπορούν να συν-καθορίσουν μέχρι και τη στρατηγική σταθεροποίηση της Δύσης ή τα στρατηγικά στραβοπατήματα πχ της Γερμανίας, ανάλογα με το ποιος θα τις ελέγξει. Ένα νησί-διεκδικούμενο προκεχωρημένο φυλάκιο, για τη «μεθοριακή» (Δύσης-Ανατολής) γραμμή του Καυκάσου, γύρω από την οποία στήνονται εφιαλτικά για την ανθρωπότητα σενάρια πολέμου. 

Όχι λοιπόν! Το κορυφαίο θέμα δεν είναι «το ευρώ που γίνεται θηλιά στα κράτη της ΕΕ», όσο κι αν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιχείρησε με αυτό να υποκαταστήσει τις αποβατικές δυνάμεις που του λείπουν, για να μπει στο νησί της Κύπρου και στην Ν.Α. Μεσόγειο. Ούτε βέβαια έπαψε στιγμή να ισχύει, πως το ευρώ είναι όργανο ληστείας των χωρών και των λαών της «περιφέρειας» της ΕΕ από τους ιμπεριαλιστές που συγκροτούν την ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που ανέδειξε και αναδεικνύει το κούρεμα των καταθέσεων που κύρια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός- με ασαφές το βαθμό ουδετερότητας-ανοχής των «ομότιμων» του στην ΕΕ- θέλησε να επιβάλλει στις Κυπριακές τράπεζες. Δεν είναι αυτό καθαυτό το «κούρεμα» που ανέδειξε την παρέμβαση αυτή σε παγκόσμιο ζήτημα, και έφερε στην επιφάνεια τα τεντωμένα νεύρα όλων των μεγάλων παικτών που διεκδικούν κυριαρχία, ηγεμονία, μεγάλους ρόλους επί των λαών και των χωρών της υδρογείου. Στο κάτω-κάτω, πόσο μεγάλη ληστεία συνιστά το κούρεμα αυτό αν συγκριθεί με τα μέτρα που καθημερινά προωθούνται και υλοποιούνται αναφορικά με την αύξηση της κλοπής της εργατικής δύναμης, τη συντριβή των κοινωνικών καταχτήσεων των εργατών και των λαών στις χώρες της ΕΕ; 

Ούτε, από την άλλη, η αναστάτωση που απλώθηκε από τα χρηματιστήρια της Ασίας ως τις σφιγμένες κουβέντες του Λευκού Οίκου και τον πυρετό του Κρεμλίνου, μπορεί να αποδοθεί στις αντιδράσεις της πολυεξαρτημένης και, ίσως γι αυτό, «καλομαθημένης» αστικής τάξης της Κύπρου. Γιατί, καταρχάς, οι ιμπεριαλιστές είναι φύσει και θέσει χοντρόπετσοι στα κλάματα και τα παρακάλια των υποτακτικών τους. Είναι γεμάτη η ιστορία -και η τρέχουσα κατάσταση- με καταβαραθρώσεις υποτακτικών και εξαρτημένων αστικών δυνάμεων, όταν αυτό απαιτεί και υπηρετεί το ιμπεριαλιστικό συμφέρον. Εξάλλου -παρά τους εθνικιστικούς μύθους που μπήκαν κιόλας σε κυκλοφορία- ο Αναστασιάδης μέχρι το παρά ένα της καταψήφισης τελικά της απόφασης του Γιουρογκρούπ από την Κυπριακή Βουλή, υπεράσπιζε την ανάγκη υπερψήφισης της, προβάλλοντας τη συνήθη των εθελόδουλων απειλή της καταστροφής, «αν δεν υποταχθούμε». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι πίσω από την αιφνίδια ανατροπή στη στάση του πολιτικού προσωπικού στην Κύπρο βρίσκονται ιμπεριαλιστικοί παράγοντες που επέλεξαν να ενθαρρύνουν και να στηρίξουν την αναμφίβολα υπαρκτή και ισχυρή αστική αντίθεση στην απόφαση του Γιουρογκρούπ. Και ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε, αν σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς παράγοντες συγκαταλέγονται, εκτός από τους προφανείς (Ρωσία), και άλλοι (Ευρωπαίοι) που θα επιθυμούσαν ένα τσαλάκωμα της αγέρωχης γερμανικής απαίτησης, και κυρίως των απώτερων επιδιώξεων της. Τσαλάκωμα σαν αυτό που ήδη συνέβη στην πρώτη φάση εκδήλωσης της κρίσης.

Ναι, λοιπόν, πρόκειται για κρίση! Κρίση που εκδηλώθηκε με όχημα ένα οικονομικό μέτρο που, σε πρώτη φάση, θέλει να διώξει τις ρώσικες καταθέσεις από το νησί και να κάνει ακόμα πιο υποχείρια την αστική τάξη της Κύπρου στις γερμανικές επιδιώξεις.

Αλλά, παρότι είναι μέτρο οικονομικό, συνιστά επιθετική γεωπολιτική κίνηση απέναντι στους Ρώσους, γιατί και αυτό το μέτρο αθροίζεται στις πολλαπλές απωθήσεις που υφίστανται από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Ο στολίσκος που ετοιμάζουν ειδικά για την περιοχή -με ταυτόχρονες εσωτερικές γκρίνιες για τις πραγματικές δυνατότητες που αυτός θα έχει- είναι ένα μέτρο της πίεσης που αισθάνονται. Μια πίεση που αφορά τις καταπιεσμένες δυνατότητες που θέλει να εκδηλώσει πχ στο ενεργειακό όπου μια …ολόκληρη Γκαζπρόμ δεν μπορεί να αγοράσει τις ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, δεν μπορεί να κάνει τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τώρα δεν θα μπορεί να παίξει ρόλο στον υπό σχεδιασμό ενεργειακό κόμβο στην περιοχή της Κύπρου. Μια πίεση, λοιπόν, που ανάγεται τελικά στις γεωπολιτικές επιδιώξεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού και που η άλλη όψη της είναι οι απειλές που υφίσταται από μια εν εξελίξει γεωστρατηγική περικύκλωση του.

Αλλά με έναν τρόπο είναι κίνηση επιθετική και απέναντι στις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ακόμα και τις ΗΠΑ. Αυτές καλοβλέπουν βέβαια την απώθηση της Ρωσίας, στην οποία ιδιαίτερα οι ΗΠΑ πρωτοστατούν. Όμως, οπωσδήποτε ενοχλούνται και αντιτίθενται στη γερμανική επιχείρηση κατάληψης θέσης στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή, όπου τόσα πολλά είναι σε εξέλιξη. Και γι αυτό θέλουν, ταυτόχρονα, και την ρώσικη απώθηση να υποστηρίξουν, αλλά και να μην επιτρέψουν την ενίσχυση των γερμανικών θέσεων στο νησί και την περιοχή.

Τα 5-6 δις, λοιπόν, που αναζητούνται από το κούρεμα των καταθέσεων είναι «πενταροδεκάρες», συγκρινόμενα με τις «αξίες» που αντιπροσωπεύουν τα διακυβευόμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κρατών. Αυτά που άγγιξε και ερέθισε η επιθετική γερμανική κίνηση, σε μια περιοχή φλεγόμενη και κρίσιμη, σε έναν κόσμο που διατρέχεται από τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού που σαπίζει. Γι αυτό και η παγκόσμια αναστάτωση. Για αυτό και οι φωνές -συστημικών δυνάμεων- που έφτασαν να απειλούν με έξοδο της Κύπρου από το ευρώ, υπογραμμίζοντας με αυτό τον τρόπο, πως οι αντιθέσεις ολοένα ανεβαίνουν σε επίπεδα που κάνουν πιο δύσκολο το συμβιβασμό. Αυτός, όμως, ο συμβιβασμός αναζητείται, αλλά αν βρεθεί, δεν θα είναι τέτοιος, ώστε να επιστρέφει την κατάσταση στο επίπεδο που ήταν πριν την κρίση. Η ένταση και η εκδηλωμένη επιθετικότητα είναι πια σκαλιά παραπάνω.

Η περιοχή λοιπόν ζει και θα αντιμετωπίσει τον κυκλώνα των αντιθέσεων, για την πολιτική, οικονομική, στρατιωτική κυριαρχία των μεγάλων και μικρότερων φονιάδων του πλανήτη. Αλλά δεν είναι «καταραμένος ο τόπος». Καταραμένος είναι ο ιμπεριαλισμός και τα ντόπια στηρίγματα του. Αυτή είναι η βάση της φιλίας που πρέπει να διαμορφώσουν όλοι οι λαοί της περιοχής. Και να βρουν σε αυτή τη βάση τους δρόμους, για να βγουν μαζικά στην πάλη ενάντια σε όλους τους δυνάστες που, όπως δείχνουν τα γεγονότα, κάθε άλλο παρά «πανίσχυροι» είναι. Μόνο έτσι -με την μαζική αντιιμπεριαλιστική πάλη- θα πιάσουν τόπο οι δίκαιες κατάρες.

Ευρωζόμπι (αναδημοσίευση)

Μέσα από τάφους σε σχήμα νομίσματος

από http://kakoskeimena.net/

Στο βάθος του δρόμου σιγοπαίζει μια αχνή μελαγχολική μελωδία. Δεν είσαι σίγουρος αν στ΄ αλήθεια την ακούς, λες και χάνεται την ώρα που ακούγεται και ακούγεται την ώρα που χάνεται. Οι ήχοι θαρρείς πως έχουν από καιρό μπερδευτεί και την ατέλειωτη σύγχυσή τους ενισχύουν κάποια ακαθόριστα ποδοβολητά πάνω σε φύλλα ξερά, όπως όταν τρέχουν παιδιά που παίζουν κυνηγητό μέσα σε μονοπάτια νεκροταφείου. Από τα σπασμένα τζάμια των σπιτιών βγαίνουν ανάσες, προκαλώντας μια μόνιμη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Μερικά αυτοκίνητα με σάπια λάστιχα είναι παρατημένα, καθώς ξέμειναν έτσι με τις τρύπιες τους ρόδες να καβαλάνε το πεζοδρόμιο. Τα φώτα στις ταμπέλες των μαγαζιών αναβοσβήνουν μέρα και νύχτα, χωρίς σταθερό ρυθμό, ασυγχρόνιστα, ενώ οι πόρτες πηγαινοέρχονται διαρκώς, λες και κάποιος αόρατος σκανταλιάρης τύπος μπαινοβγαίνει συνέχεια, μόνο και μόνο για να δώσει λιγάκι κίνηση στο χώρο και το χρόνο. Που και που ξεσπούν σύντομες, κοφτές μπόρες με σταγόνες μεγάλες που έρχονται και απλώνονται πάνω στο πρόσωπό σου και μένουν εκεί σαν τσιμέντο που βουτάει βαθιά μέσα στο δέρμα, δίνοντάς σου το χρώμα ενός μόνιμου γκρίζου. Πάνω στους τοίχους διαβάζεις ξεχασμένα συνθήματα που χάνουν κι από ένα γράμμα τους κάθε δειλινό. Εδώ πέρα αργοπεθαίνουνε ακόμα και οι λέξεις. Μια χούφτα από μαύρα κορακίσια πουλιά έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα, αφήνοντας καμμένα φτερά ξοπίσω τους. Πάνε και κάθονται πάνω σε μια επιγραφή με ζωηρά μπορντό λογότυπα. Λαϊκή Τράπεζα. Και τα κοράκια τσιμπολογάνε τα τελευταία της ψίχουλα.

Απόκτησε το σπίτι των ονείρων σου με το χαμηλότερο επιτόκιο της αγοράς! Δάνεια με ένα μόνο τηλεφώνημα! Πολλαπλασίασε τις καταθέσεις σου! Τα χρήματά σου διαθέσιμα κάθε στιγμή! Όλα σε ένα! Σχεδόν ζαλίζεσαι από την ευδαιμονία των αυτοκόλλητων συνθημάτων πάνω στις θολές τζαμαρίες. Από τις θύρες των ΑΤΜ βγαίνει καπνός ακόμα, σαν να πήραν φωτιά τα χαρτονομίσματα που είχαν μέσα, ενώ οι ενδείξεις στη μικρή οθόνη εναλλάσσονται παράλληλα με τους συνεχόμενους ήχους ολοκλήρωσης της συναλλαγής. Θυμίζουν τα πολύχρωμα φασαριόζικα παιχνίδια στα λούνα παρκ, εκείνα που σε δελεάζουν για να πιάσεις εύκολα με εκείνο το σιδερένιο χέρι τα δώρα που σε κοιτούν μέσα απ’ το γυάλινο κουτί τους αλλά στο τέλος πάντα το χέρι αυτό αποδεικνύεται αδύναμο και μένεις με τις τσέπες σου αδειανές, χωρίς αρκουδάκι. Δίπλα στην είσοδο του μελανιασμένου χρηματοπιστωτικού κτιρίου διακρίνεις σχήματα που ταιριάζουν σε ανθρώπινες μορφές λες και έχουν χτιστεί ζωές εκεί μέσα που εξακολουθούν και ζούνε. Από τα τούβλα στάζει αίμα ζεστό και αν πλησιάσεις πιο κοντά ορκίζεσαι ότι μόλις άκουσες αλλόκοτες κραυγές, όπως συμβαίνει κάτω από τα συντρίμμια ύστερα από σεισμό μεγάλο, όταν ακόμα υπάρχουν εγκλωβισμένοι και φωνάζουν για βοήθεια και προσπαθείς να εντοπίσεις που ακριβώς βρίσκεται η καταπλακωμένη υπόστασή τους. Η κυκλική πόρτα ασφαλείας κάνει κύκλους άπειρους χωρίς σταματημό λες και κάποιο γιγάντιο δάκτυλο παίζει μαζί της και δεν σε αφήνει να μπεις μέσα, μολονότι πατάς όποιο κουμπί βρεις μπροστά σου. Πόρτα ανοιχτή. Περάστε.

Στο πάτωμα γύρω από αναποδογυρισμένες καρέκλες και λιωμένα πληκτρολόγια δεκάδες κέρματα κυλάνε που λίγα δευτερόλεπτα μετά σκοντάφτουν πάνω σε κομμάτια από θρυμματισμένο γυαλί και εσύ κάθε φορά μαντεύεις αν ήρθε κορώνα ή γράμματα. Αποκόμματα από βρεγμένες εφημερίδες κρέμονται από τους γκισέδες, όπως σε περίπτερο όταν διαβάζεις με τη μία όλα τα εξώφυλλα. Έκτακτο παράρτημα! ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ. ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΝΑΛΗΨΕΙΣ. ΟΥΡΕΣ ΕΞΩ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΟΡΙΟ ΣΤΑ 260 ΕΥΡΩ. ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ. ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΧΡΗΣΗ ΧΗΜΙΚΩΝ. Ποδοπατάς άθελά σου τα διάσκορπα σκισμένα βιβλιάρια και τις κομμένες ταυτότητες, πλάι σε αποκόμματα συντάξεων και επιταγές που έχουν στραπατσαριστεί κι έχουν γίνει μπάλες χάρτινες για το καλάθι των αχρήστων. Το μηχάνημα εξακολουθεί και βγάζει κουπόνια κι ας μην υπάρχει κανείς εδώ για να περιμένει τη σειρά του. Μέσος χρόνος αναμονής για την εξυπηρέτησή σας: μια ζωή ολόκληρη. Στον αέρα υπάρχει ακόμα η μυρωδιά του ιδρώτα, όπως όταν μπαίνεις μέσα σε κατάμεστο εργοστάσιο με εκατοντάδες εργάτες να σχηματίζουν φλέβες στα μπράτσα καθώς παλεύουν με τα κάρβουνα και τα αμόνια. Στις τρισδιάστατες τηλεοράσεις παρακολουθείς τα ίδια καλογυρισμένα κλιπάκια να παίζουν χωρίς σταματημό, προβάλλοντας παιδάκια και μπαμπάδες και μανάδες και οικογένειες χαμογελαστές να τρέχουν σε καταπράσινα λιβάδια και όλες οι χαρούμενες γκριμάτσες στα πρόσωπά τους είναι πάντα φιλμαρισμένες σε αργή κίνηση, ίσως για να διαρκεί περισσότερο η στιγμή της ευτυχίας που πάντα κρατάει λίγο. Τα ευνοϊκότερα στεγαστικά για να μην περιμένεις μια ζωή για τη ζωή σου. Το νούμερο 211 παρακαλώ!

Κανένας δεν μίλησε, αλλά ήταν -στ’ αλήθεια- σαν μια φωνή να με φώναξε. Έστρεψα το βλέμμα και πάνω απ’ το ταμείο αναβόσβηνε με ψηφία από κόκκινες ενωμένες τελείες ο αριθμός 211. Δεν κρατήθηκα και πήγα προς τα εκεί για να περιεργαστώ από κοντά τις αιτίες αυτής της μεταφυσικής σχεδόν συμπτώσεως. Στον πάγκο ήταν ακουμπισμένο ένα μισοφαγωμένο ψωμί πάνω στο οποίο ακόμα διέκρινες τα σημάδια από την απότομη δαγκωματιά της πείνας. Υπογραφές, μολύβια σπασμένα, παραστατικά και σημειώματα χειρόγραφα με λόγια της βιασύνης και του τρόμου. “Ήθελα μόνο να κάνω τη δουλειά μου. Ήθελα μόνο να έχω μια δουλειά. Ο κόσμος κλαίει, δεν το αντέχω. Όλα κι όλα 2,56 € είναι μέσα. Μου τα δίνετε, παρακαλώ, πρέπει να πάρω γάλα για τις επόμενες ημέρες. Δεν επιτρέπονται οι συναλλαγές σήμερα, κύριε. Μόνο καταθέσεις. Είναι όπως όταν έχεις κάποιον διψασμένο με στεγνό το στόμα να σε παρακαλάει για νερό και εσύ να του λες ότι δεν μπορείς να ανοίξεις τη βρύση γιατί στην τελική αυτή η βρύση δεν σου ανήκει. Και νιώθεις ότι σε κάνουν συνένοχο στο έγκλημα γιατί αισθάνεσαι ότι εξαιτίας σου τελικά πεθάνει ο άλλος από τη δίψα και θες να πάνε να πνιγούνε όλοι και όλα σε τούτο τον κόσμο τον τρελό. Η αγάπη μου ήταν καθαρό κεφάλαιο, δίχως τόκους και υπερημερίες, να το θυμάστε”. Πιο πέρα, ένα σώμα κείτεται ξαπλωμένο μπρούμυτα, μέσα σε μια χάρτινη λιμνούλα από συμβάσεις και εγκυκλίους. Κάνω να του ξεσφίξω τη γραβάτα και στο λαιμό του έχει καρφώσει βαθιά μια κάρτα αναλήψεων. Δεν ξέρω πώς να κάνω ανάληψη των εγκλημάτων. Ξέχασα το PIN.

Είπανε ότι ένα πρωινό της άνοιξης ήρθαν απρόσκλητοι από τα ξένα κάποιοι καλοντυμένοι τύποι με ακριβά πουκάμισα και αλέκιαστους γιακάδες. Στην αρχή εμφανίστηκαν με φάτσες καλοσυνάτες, με χαμόγελα ελεγχόμενα, προσφέροντας απλόχερα χειραψίες στους περαστικούς. Μιλήσανε για το αναπόφευκτο και το αναγκαίο και φέρανε μελέτες ειδικές κι εμπεριστατωμένες για το προς τα που πλέον πρέπει να βαδίσουν οι άνθρωποι σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο. Μα στην πορεία γίνανε ολοένα και πιο αυστηροί. Σαν το δάσκαλο μιας περασμένης εποχής που έκρυβε καλά τη βέργα μέσα στο συρτάρι του και που σήκωνε ψηλά τούς αδιάβαστους μαθητές του από το κατακόκκινο αυτί τους. Κοιτάξανε με βλέμματα επιθετικά, από εκείνα που κάνουν τα βλέφαρα να μένουν ακίνητα, για να είναι η ματιά διαπεραστική και να μπορεί να καρφώνει απευθείας την ψυχή σου. Πετάξανε από πάνω τους τα κυριλέ σακάκια και αποκαλύψανε μια σημαία μπλε με πολλά χρυσαφένια αστέρια πάνω της. Τα σώματά τους διογκώθηκαν και τα δόντια τους άρχισαν να λιώνουν μέσα στα στόματά τους. Το δέρμα τους έγινε σταδιακά χαρτί με αριθμούς και σύμβολα και βγάζανε απόκοσμες βοές που τρομάξαν μέχρι και τα αδέσποτα της τελευταίας γειτονιάς. Τα νύχια τους γίναν θεόρατα ψαλίδια που γδάρανε τις πλάτες των βιοπαλαιστών γράφοντας ΚΟΥΡΕΜΑ. Βούτηξαν με ορμή και ρούφηξαν με δύναμη όπως χιλιάδες βδέλλες μέχρι και την τελευταία σταγόνα που έσταζε από την πηγή της αξιοπρέπειας. Ουρλιάξανε στη βροντή της εθνικής υπερηφάνειας και σπείρανε πόνο κι απελπισία και σιωπή. Και στο τέλος, καθώς βράζανε, αίμα μαύρο βγήκε από μέσα τους που έγινε λέξη και κάλυψε ολάκερο τον κουρασμένο ουρανό.

ΟΧΙ

του τετραγωνικού το κάγκελο (arrangement)

αναδημοσίευση από φιλικό blog

Σήμερα έχω να σας αφηγηθώ δυό ιστορίες μνημονιακού ενδιαφέροντος. 

Η ιστορία του παππού 

Προχθές πήγαμε και πάλι τον παππού στο νοσοκομείο με το 35ο εγκεφαλικό. Κάθε μήνα από τότε που ψηφίσθηκε το μνημόνιο, μόλις ακούει από την τηλεόραση τον πρωθυπουργό να λέει πως δεν θάχει να του δίνει τη σύνταξη του ΟΓΑ, το παθαίνει. Καλέσαμε λοιπόν το 166. Φυσικά μας είχαν μάθει απ' έξω και ανακατωτά τηλεφωνητές, οδηγοί ασθενοφόρων, αυτόματοι τηλεφωνητές, οι τοίχοι του νοσοκομείου. Οι πάντες και τα πάντα. 

Έτσι από καιρό έπαψαν να μας ρωτάν το όνομα του ασθενούς, την πάθηση, τη διεύθυνσή μας, το τηλέφωνό μας. Μόνο που κάθε φορά μας θύμιζαν τα απαραίτητα που μαζί με τον παππού έπερεπε νάχουμε μαζί μας. Αυτά τα απαραίτητα γίνονταν όλο και περισσότερα. Στην αρχή με διάχυτη ευγένεια μας ζητούσαν σωληνάκια ορών και τα φάρμακα του παππού. Μετά με ψυχρή ευγένεια μας ζητούσαν σωληνάκια ορών, τα φάρμακα του παππού, ορούς και πάνες για τον παππού. Μετά τυπικοί στο καθήκον μας υπενθύμιζαν τα σωληνάκια ορών, τα φάρμακα, τους ορούς, τις πάνες, προσθέτοντας χαρτί υγείας, κατωσέντονο. Την επόμενη φορά όλα αυτά και το πανωσέντονο με μια κουβέρτα. 

Ήλθε ο χειμώνας, πιάσαν τα κρύα αλλά ο παππούς πρεζόνι στα εγκεφαλικά. Χώρια που κεί στην ψήφιση του προϋπολογισμού ο παππούς χέστηκε, κοινώς τάκανε πάνω του. Καλέσαμε το 166 δεν θυμάμαι τί μας είπαν, θυμάμαι μόνο ότι ζήτησαν όλα τα προηγούμενα, ακόμη ένα ράντζο και δεύτερη κουβέρτα, γιατί στο νοσοκομείο δεν ανάβαν τα καλοριφέρ. Το κατάπιαμε με καλοσυνάτη ευγένεια. 

Τους επόμενους μήνες τα πράγματα αγρίεψαν. Ο παππούς συνέχιζε τα εγκεφαλικά, συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση, ευτυχώς είχε εν τώ μεταξύ κουφαθεί, αλλά καταλάβαινε τι τούλεγε ο πρωθυπουργός πούμιαζε με ΑΤΜ. Είχε εξοικειωθεί με τα ΑΤΜ ο παππούς από τότε που τούβαζαν τη σύνταξη στην τράπεζα. Μια νύχτα που η τρόϊκα έφυγε ξαφνικά από τη χώρα θυμωμένη και το ΑΤΜ έβγαλε διάγγελμα στον ελληνικό λαό, ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό οξείας φάσης καθώς μας είπαν οι γιατροί κατόπιν. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο αυτόματος τηλεφωνητής με επαγγελματική αυστηρότητα μας ζήτησε να πάμε με την νυχτερινή νοσοκόμα του παππού γιατί το νοσοκομείο δεν πλήρωνε το νυχτερινό επίδομα στις νοσοκόμες και αυτές έκαναν απεργία. Το κατάπιαμε αποφεύγοντας να κοιταχτούμε. 

Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Φώς στο τούνελ πουθενά. Η ανάπτυξη όμως πήγαινε καλά, όπως και τα εγκεφαλικά του παππού. Ώσπου, για να μην σας κουράζω άλλο, προχθές συνέβη το 35ο και τελευταίο εγκεφαλικό μετά χεσίματος και λοιπών συμπτωμάτων. Και πριν προλάβουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο για να καλέσουμε το 166 μας ήλθε στο κινητό ένα sms πούγραφε: 

<<Ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό οξυτάτης μορφής-Stop. Μεταφέρετέ τον στο εφημερεύον νοσοκομείο-Sτop. Για να γίνει η εισαγωγή απαιτούνται να τον συνοδεύει αγγειολόγος, καρδιολόγος, νεφρολόγος, ψυχίατρος και ένας παθολόγος γενικής ιατρικής-Stop. Ακόμη τρείς νοσοκόμες, δύο βοηθοί νοσοκόμων, ένας μάγειρας, ένα κιλό ρεβύθια, δύο κατόπουλα άπαχα, 12 φιάλες νερού, 2 φακοί, μία καρέκλα συνοδού, και όσα μέχρι στιγμής γνωρίζετε-Stop. Η μεταφορά θα γίνει με δική σας ευθύνη και μέσον-Stop. Θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν να βρεθεί χώρος για τη νοσηλεία σας-Stop. Aν δεν βρεθεί χώρος εντός του νοσοκομείου, θα φιλοξενηθεί προσωρινά στον προαύλιο χώρο-Stop. Μεριμνήσετε παρακαλώ και για όλα τα άλλα απαραίτητα-Stop.>> 

Καταλάβαμε από το μήνυμα ότι το νοσοκομείο μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν πια στη θέση του. Παρ' όλα αυτά και αφού μαζέψαμε τα απαραίτητα που μας περιέγραψαν, και νοικιάσαμε ένα φορτηγό για να κουβαληθούν μαζί και ένα πουλμανάκι-ταξί δέκα θέσεων (αυτά τα καινούργια του νόμου Βορίδη) για να κουβαληθεί το προσωπικό, ξεκινήσαμε. Πλησιάζοντας από τη Μεσογείων το αντικρύσαμε, ήταν ακόμη στη θέση του. Αυτό μας καθησύχασε λιγάκι, αν και μας έμενε μια βασική απορία, τί ήταν τα άλλα απαραίτητα. Όταν περάσαμε και την είσοδο μας έζωσαν οι αρουραίοι. Και κάτι τύποι ντυμένοι στα μαύρα, σοβαροφανείς με λόγο γεμάτο κατανόηση, παρηγοριά αλλά κυρίως συμπόνια για την περίστασή μας. Φθάνοντας στο πίσω μέρος του νοσοκομείου, εκεί που γίνονταν οι εισαγωγές, ένας άλλος τύπος, σαν αυτούς που παρκάρουν τα αυτοκίνητα στα σκυλάδικα μας έκανε νόημα να σταματήσουμε και σκύβοντας δίπλα στους οδηγούς είπε "αφήστε τους πίσω από κείνο το δέντρο, θάχουν και ίσκιο". Όχι χέρι δεν άπλωσε να ζητήσει φιλοδώρημα. 

Αμέσως "το πιάσαμε". Ο παππούς θ' άντεχε στον προαυλισμό μέρα-νύχτα κάτω από τον ουρανό; Αποκλείεται, πάει μας τελείωσε λέμε μ' ένα βλέμμα όλοι. Πάμε να βρούμε τα απαραίτητα και τους απαραίτητους. Αφήσαμε το φορτηγό και το πουλμανοταξί να περιμένουν κι' αρχίσαμε να ψάχνουμε. Καθόλου δεν δυσκολευτήκαμε, οι διαδικασίες ήταν απλές. Πιο απλές από το να παρκάρει το κονβόϊ μας. Πριν επιστρέψουμε πίσω με τον νεκροθάφτη ο παππούς είχε προλάβει να ψελλίσει την τελευταία του σοφία. Σας τάλεγα εγώ. Και αυτός τα κακάρωσε, η οικογένεια έμεινε χωρίς παππού κι' εγώ χωρίς δώρο για τα γενέθλιά μου. 

Η δεύτερη ιστορία: Μήνυμα από τον κύριο Στουρνάρι 

Το άλλο που μας συνέβη χθες ήταν διακεδαστικό και μας έκανε να ξεχάσουμε το πένθος για τον παππού. Μας ήλθε στο mailbox το ακόλουθο μήνυμα: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ 

ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ 

ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΦΟΡΟΛ.ΕΛΕΓΧΩΝ & ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΔΗΜ. ΕΣΟΔΩΝ 

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣΘεσσαλονίκης & Χανδρή 1, Μοσχάτο. 

Θέμα: Δηλώσεις Φορ/γίας Εισοδήματος Μη Φυσικών Προσώπων Οικ. Έτους 2012 

Αποδέκτης: .........................................., Username: W................4. 

Αγαπητέ/ή κύριε/α, 

Σύμφωνα με την αναζήτηση που διενεργήθηκε την 11/03/2013 στα Πληροφοριακά Συστήματα του Υπουργείου Οικονομικών, διαπιστώθηκε ότι δεν υποβλήθηκε η δήλωση φορολογίας εισοδήματος οικ. έτους 2012 του ανωτέρω Μη Φυσικού Προσώπου. 

Κατόπιν τούτου, παρακαλούμε τον νόμιμο εκπρόσωπο ή τον εξουσιοδοτημένο για τον λόγο αυτό λογιστή να προβεί άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες για την τακτοποίηση της εκκρεμότητας αυτής. 

Παράλληλα σας υπενθυμίζουμε ότι η μη υποβολή της ανωτέρω δήλωσης επισύρει διοικητικές (πρόσθετοι φόροι, προσαυξήσεις, πρόστιμα) και ενδεχομένως ποινικές κυρώσεις όπως προβλέπονται από τις διατάξεις του Ν.2523/1997. 

Εάν έχετε ήδη τακτοποιήσει την παραπάνω εκκρεμότητα τότε μη λάβετε υπόψη το παρόν μήνυμα. 

Συγκαλέσαμε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο μιας και οι αποφάσεις στο σπίτι παίρνονται με συλλογικές διαδικασίες, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα. Διότι μη φυσικό πρόσωπο δεν υπήρχε στην οικογένεια από το 2009, οπότε και δεν υποχρεούτο να κάνει δήλωση. Εκλάβαμε το μήνυμα σαν απειλή σε περίπτωση που τολμούσαμε φέτος να μην κάνουμε δηλώσεις. Οι πιο ψύχραιμοι στην οικογένεια είπαν να πάμε να τακτοποιήσουμε την παρεξήγηση, άλλοι είπαν να το αγνοήσουμε -τέτοια λάθη γίνονται συνέχεια, και τέλος κάποιος πρότεινε να κάνουμε Reply στο μήνυμα γράφοντας τα ακόλουθα: 

Reply 

Κύριε Υπουργέ, 

Εμείς οι ταπεινοί και πιστοί μέχρι τώρα υπήκοοί σας συμμερίζομαστε οικογενειακώς την αγωνία σας και το άγχος σας να ξοφλήσετε τους δανειστές σας. Και αισθανόμαστε αλληλέγγυοι μαζί σας μιας και ο μισθός σας είναι γλίσχρος, καθώς μας δηλώσατε τις προάλλες. Σας υποσχόμεθα ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική σας θέση απέναντι στους δανειστές σας, μέρες πούναι, και γι' αυτό σκεφθήκαμε να ζητήσουμε τις συμβουλές από το σοφό μαμούφι, το οποίο και παληότερα μας είχε συμβουλεύσει για το θέμα του χαρατσιού της ΔΕΗ. 

Ακολουθώντας λοιπόν κείνη τη συμβουλή μπορούμε μετά χαράς να σας ανακοινώσουμε τα εξής: 

αν εμείς δεν δηλώσουμε τίποτα θα μείνουμε χωρίς φορολογική ενημερότητα 

αν εμείς και η θεία με τον θείο δεν δηλώσουμε τίποτα θα μας κόψετε τον κώλο 

αν μια συνοικία δεν δηλώσει τίποτα θα σκεφτείτε να βάλετε το χέρι σας πιο βαθειά στη τσέπη μας. 

αν μια πόλη δεν δηλώσει τίποτα δημιουργεί το δικό της δίκαιο 

αν η μισή χώρα δεν δηλώσει τίποτα μπορεί να γίνει ανεξάρτητο κράτος 

αν όλη η χώρα δεν δηλώσει τίποτα κάτι θα αλλάξει και όχι μόνο το χρώμα του προσώπου σας, 

γιατί δε θα συμφέρει τις "Αγορές" να πτωχεύσει η ψωροκώσταινά μας. 

υγ1: ας μας ενημερώσει η υπηρεσία σας για να το πούμε και στις κότες μας πόσες αποδείξεις πρέπει να μαζέψουν και αν τις πιάνει το τεκμήριο ιδιοκατοίκησης. 

υγ2. Η θεία είπε να μην σου γράψουμε για το σύνθημα* που λέει συνέχεια ο θείος, γιατί δεν είναι ευγενές... 

υγ3. Πιστοί στις διακηρύξεις σας για λιγώτερο κράτος σκεφτήκαμε να πληρώνουμε απ' ευθείας εμείς τη σύνταξη της μαμάς που ελπίζει ότι θα πάρει από σας αλλά και όλα τα έξοδα που για την αφεντιά μας θα κάνετε από δώ και πέρα. Σας χαρίζουμε το ΦΠΑ που πληρώνουμε καθημερινά για τη διατροφή μας, τα τσιγάρα του μπαμπά και τη βενζίνη του αυτοκινήτου. Έτσι θάχετε διπλό κέρδος, απολύοντας ως άνευ αντικειμένου δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. 

Φυσικά μετά και τις απαραίτητες διευκρινίσεις που έδοσε ο έχων την ιδέα του reply..... 

<< -Πληρώνουμε 23% φόρο σε ό,τι φάμε, πιούμε, δούμε, ακούσουμε, μυρίσουμε, αγγίξουμε.   

(Μπορεί κάποιος λογιστής να βγάλει την ετήσια σούμα ;) 

<<Λένε ότι με αυτά τα λεφτά πληρώνουν τη σύνταξη του παππού, το νοσοκομείο του, τα φάρμακά του, το σχολείο μας (βιβλία, δασκάλους, θέρμανση, κ.α.), το επίδομα πολυτέκνων της θείας, τον αστυφύλακα να μας φυλάει από τους κλέφτες, το στρατό να φυλάει την πατρίδα από τους "λαθρομετανάστες", τα ΜΑΤ να συνετίζουν τους απεργούς που δεν μας αφήνουν να πάμε στη δουλειά μας ή στα μαθήματά μας. Δεν λέω τα τελευταία κάνουν καλά τη δουλειά τους, άξιος ο μισθός τους>>. 

...και επειδή στην οικογένεια είχαμε φρέσκια την εμπειρία του παππού αλλά και εμάς των παιδιών στο σχολείο 

...και επειδή είναι αυταπόδεικτη η ανάγκη μετατόπισης από το ένα παλαιό δίκαιο σε ένα νέο δίκαιο (όπως θάλεγε και ο Σπινόζα) βάζοντας το ερώτημα αν θέλουμε να είμαστε μάζα ή πλήθος πολιτών που το κοινό είναι το ζητούμενο. 

...και επειδή η κοινότητα εξ' ορισμού λειτουργεί σαν θεματοφύλακας αξιών που οι κυβερνώντες ανερυθρίαστα ποδοπατούν καθημερινά, 

και επειδή η κοινότητα πρέπει ν' αναζητεί και να χτίζει το δικό της δίκαιο σύμφωνα με τις ηθικές διαστάσεις της ανθρωπιάς της... 

...Και επειδή στην κοινότητα αυτή οι αφέντες μας επιδιώκουν πάση θυσία να στρέψουμε τα νώτα μας, 

Δ ι ά τ α ύ τ α 

το οικογενειακό συμβούλιο ομόφωνα* αποφάσισε: 

-να σταλλεί (Reply) το μήνυμα στον κύριο υπουργό, 

-να μην κάνει δήλωση φυσικού προσώπoυ κανένα μέλος της, 

-να μην πληρώνει κανέναν φόρο μέχρι ο παππούς να πάρει το μάθημά του και να απαιτήσει να του χορηγηθεί σαν αποζημίωση μια αιώνια σύνταξη. 

-να καθησυχασθεί το κοτέτσι μας για τις συνέπειες της μη δήλωσης είτε σαν νομικό είτε σαν φυσικά πρόσωπα. 

* Η μαμά μόνο ψήφισε με επιφυλάξεις την απόφαση, μιας και το προηγούμενο βράδυ της φαινόταν πως άκουγε τα κόκκαλα του παππού να τρίζουν. 

** Το σύνθημα του θείου: όσο πιο βαθειά το χέρι σου στην τσέπη μου το βάνεις, τόσο πιο καλά τ' α.....δια μου θα πιάνεις.

Ένα ΌΧΙ ...δεν φέρνει την άνοιξη (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

 

Το κυπριακό ΟΧΙ στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων αποτελεί την πρώτη απόρριψη από ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης μιας πλευράς της πολιτικής της ΕΕ, κι από αυτή την άποψη εξέφρασε τα αισθήματα πλατιών λαϊκών τμημάτων πέρα από σύνορα. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα των διαρκών ταπεινωτικών “ΝΑΙ”, το κυπριακό ΟΧΙ τροφοδοτεί μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ταύτιση καθώς καταρρίπτει την τρομοκρατία του μονοδρόμου και δείχνει ότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές.

Από κει και πέρα όμως, το ΟΧΙ αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση κάποια κοινωνική, λαϊκή, εργατική ανατροπή αλλά μια καθαρά αστική επιλογή (όπως αποδεικνύει άλλωστε και η ψηφοφορία στη Βουλή). Δεν έγινε, εξάλλου, και καμιά ιδιαίτερης έντασης και έκτασης λαϊκή κινητοποίηση. Η επιλογή του ΟΧΙ από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου έγινε για την υπεράσπιση της θέσης της αστικής τάξης απέναντι σε μια σχεδόν θανατηφόρα για αυτήν επιλογή της ΕΕ.

Διότι το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, εκτός του ότι θα έβαζε άμεσα το χέρι στην τσέπη της αστικής τάξης και των ξένων επενδυτών, θα οδηγούσε στο τέλος της λειτουργίας του κυπριακού καπιταλισμού ως χρηματοοικονομικού κέντρου, χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές και οι προϋποθέσεις για έναν άμεσο και κερδοφόρο αναπροσανατολισμό του. Επιπλέον, λόγω των ιδιαίτερων δεσμών αυτού του χρηματοοικονομικού κέντρου με τα ρωσικά κεφάλαια, μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις και εντάσεις.

Το γιατί η ΕΕ επέλεξε, παρ' όλα αυτά (ή ίσως εξαιτίας όλων αυτών), μια τέτοια κατεύθυνση χρήζει μιας ψύχραιμης μελέτης και ανάλυσης, μακριά πάντως από τις εύκολες γηπεδικού τύπου εθνικοπατριωτικές κορώνες περί “κακής Μέρκελ” που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση όλων των λαών και θέλει να τους “τιμωρήσει”.

Το σίγουρο όμως είναι, και το πιο ανησυχητικό, ότι για άλλη μια φορά, όπως πολλές στιγμές στην ιστορία, μια αστική επιλογή συγκεντρώνει γύρω της, παρουσιαζόμενη ως εθνική επιλογή και συνεπικουρούμενη από την αριστερά, τη λαϊκή υποστήριξη εκτονώνοντας τη δυσαρέσκεια και την οργή, και κυρίως διαλύοντας μέσα σε μια νέα “εθνική ενότητα” την απαίτηση μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.

Το κυπριακό ΟΧΙ αποδεικνύει ότι αυτό που παρουσιάζεται από ορισμένους ως η “μόνη επαναστατική ρήξη”, η ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να γίνει και από την ίδια την αστική τάξη χωρίς φυσικά να οδηγήσει σε οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Άλλωστε, όπως καθένας μπορεί να διαισθανθεί, δεν θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης τα επόμενα νομοσχέδια στην κυπριακή βουλή, αυτά που θα αφορούν τις “αναγκαίες” περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές. Όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου “καλάν ήμαστεν και με την λίραν μας”...

Κώστας Χαριτάκης

Εξάρχεια: ΜΑΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Ή ΣΕ ΤΙ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ; 

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί τελευταία για τον ‘κοινωνικό κανιβαλισμό’ στα Εξάρχεια. Καταστάσεις και περιστατικά που πολλοί πίστευαν ότι είχαν περιοριστεί με την παρέμβαση των συλλογικοτήτων και των κατοίκων της περιοχής, κάνουν την επανεμφάνισή τους και μάλιστα δριμύτερα. Δεν είναι μόνο το μαφιόζικου τύπου ξεκαθάρισμα λογαριασμών με πυροβολισμούς στη Ζωοδόχου Πηγής και οι επιθέσεις μπράβων σε μετανάστες μικροπωλητές στη Στουρνάρη. Ούτε οι όλο και συχνότεροι εμπρησμοί αυτοκινήτων. Δεν είναι απλώς οι διαρρήξεις σε σπίτια και μαγαζιά. Ούτε η κεκαυμένη ζώνη πρέζας – λαθραίων - πορνείας που μετακινείται προς τα Εξάρχεια και ξαναβγαίνει στις παρυφές τους κατά το δοκούν. 

Είναι που όλα τα παραπάνω ‘τυχαία’ γεγονότα συνοδεύονται από ακόμα μεγαλύτερη αστυνομική παρέμβαση και καταστολή. Στόχος πλέον δεν είναι μόνο οι καταλήψεις και τα κοινωνικά κέντρα. Μετά από κάθε περιστατικό μαφιόζικης βίας ή ακόμα και χωρίς αφορμή, ο εκφοβισμός και τα πογκρόμ από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ στην πλατεία και τα γύρω στενά, με μαζικές προσαγωγές, στοχευμένες και τυχαίες, περνούν στην ημερήσια διάταξη. Δεν μπορούμε πλέον, λοιπόν, να μιλάμε για κοινωνικό κανιβαλισμό, αλλά για μεθοδευμένη και εντεινόμενη πολιορκία των Εξαρχείων από κράτος και παρακράτος. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαία η εμφάνιση του Υπουργού Προ-Πο, ο οποίος με πλήρη κουστωδία έκανε σύντομη πρόβα διάβασης από την περιοχή και εξήλθε πριν προλάβουν όσοι τον εντόπισαν να αντιδράσουν. 

Με τη βίαια επιχείρηση ανακατανομής εισοδημάτων από τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού να βρίσκεται στο απόγειό της, οι νεοάστεγοι πληθαίνουν και ολόκληρες γειτονιές εγκαταλείπονται, όχι μόνο λόγω των μικρομάγαζων που κλείνουν ή των ανοίκιαστων διαμερισμάτων, αλλά και του κλίματος ανασφάλειας που καλλιεργούν συστηματικά χέρι-χέρι ο επίσημος κατασταλτικός μηχανισμός και η πολύ βολική για αυτόν μαφία. Οι στόχοι πολλαπλοί: οικονομικός έλεγχος της περιοχής, διείσδυση των φασιστών, δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την εξαγορά ακινήτων από real estate και μεγάλες κατασκευαστικές που καραδοκούν να επωφεληθούν από την ‘κρίση’, κύριος στόχος είναι η διάλυση των κινηματικών ομάδων και δικτύων που φράζουν το δρόμο στα σχέδιά τους, ταυτόχρονα με την τρομοκράτηση όσων τολμούν ακόμα απλώς και να ανασαίνουν ελεύθερα στα Εξάρχεια. 

Θα τους αφήσουμε; 

Ο χαρακτήρας των Εξαρχείων δεν ορίζεται, όπως θα ήθελαν πολλοί, από την εμπορευματική –νόμιμη και παράνομη- δραστηριότητα, αλλά από τα κινήματα που εξακολουθούν να ανθούν και να αναπτύσσονται εδώ. Αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα θέλουμε να περιφρουρήσουμε. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη καταστολή για να προστατευθούμε από την ‘εγκληματικότητα’ που σε μεγάλο μέρος της είναι κατευθυνόμενη από το ίδιο το κράτος-παρακράτος. Χρειαζόμαστε ελεύθερους χώρους, ζωντανά κινήματα και κοινωνικά εγχειρήματα που δημιουργούν πυρήνες αντίστασης. Ταυτόχρονα χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη για να αντιπαλέψουμε τον κοινό εχθρό, μακριά από περιχαρακώσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις. 

Ανακαταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο, κάνουμε την πλατεία και το δρόμο το οργανικό κομμάτι της ζωής των Εξαρχείων που ήταν πάντα. Βρίσκουμε από κοινού τρόπους αντίστασης στην τρομοκρατία του συστήματος, επίσημη και συγκεκαλυμμένη. 

Καλούμε όλους τους κατοίκους και τις συλλογικότητες της περιοχή σε ανοικτή συζήτηση σε χώρο και τόπο που θα ορισθούν από κοινού. Γιατί η προστασία της γειτονιάς και της ζωής μας είναι στο χέρι μας.

ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ – ΝΕΑΠΟΛΗΣ - ΜΟΥΣΕΙΟΥ

αναρτήθηκε από Ιωάννα

Παράσταση: Θουκυδίδη Ιστορία με τη Θεατρική Ομάδα 5ου Λυκείου Νίκαιας [ΤΡΙΑΝΟΝ, 22/3/2013]

Η Κίνηση Κατοίκων της 6ης Δημοτικής Κοινότητας της Αθήνας, σας προσκαλεί στο ΤΡΙΑΝΟΝ (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων – Στάση Αγγελοπούλου, σταθμός ΒΙΚΤΩΡΙΑ)

την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μ.μ., στην θεατρική παράσταση:

Θουκυδίδη Ιστορία

με τη Θεατρική Ομάδα 5ου Λυκείου Νίκαιας 

Προλογίζουν:

Τασούλα Βερβενιώτη (ιστορικός) και Στέλιος Ελληνιάδης (δημοσιογράφος)

Από τη συνολική δουλειά της ομάδας αποδεικνύεται, ότι όταν τα παιδιά διδάσκονται ιστορία μας “διδάσκουν” Πολιτισμό και τότε, δεν περνά καμια φασιστική βαρβαρότητα.

Αξίζει να παρακολουθήσετε αυτή την ξεχωριστή παράσταση, όπου οι μαθητές του Λυκείου δεν παίζουν μόνο αλλά, από την Ιστορία του Θουκυδίδη γράφουν σενάριο και σκηνοθετούν.

Είσοδος ελεύθερη

Σε ευχαριστώ Κύπρος! (αναδημοσίευση)

Από http://pitsirikos.net

Ούτε ένα «ναι» δεν ακούστηκε απόψε στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το νομοσχέδιο για το κούρεμα των καταθέσεων απορρίφτηκε με 36 ψήφους κατά, ενώ υπήρξαν 19 αποχές.

Έπεσα έξω, αν και ευχόμουν να συμβεί αυτό.

Ξέρω πως ζω σε μια χώρα που την ξεπουλάνε οι πολιτικοί και οι πολίτες της.

Ξέρω πως ζω σε μια χώρα που έγινε παγκόσμιο ανέκδοτο και ταυτίστηκε με την έλλειψη αξιοπρέπειας.

Ξέρω πως κουράστηκα από τον εξευτελισμό και από την γενικευμένη αίσθηση πως οι Έλληνες δεν αξίζουν τίποτα και δεν είναι ικανοί για τίποτα.

Δεν είναι αλήθεια αυτό.

Χαίρομαι που υπάρχουν Έλληνες -έστω σε κάποια άλλη χώρα- που έχουν την αξιοπρέπεια και την δύναμη να πουν ένα «όχι» σε αυτούς που θέλουν να τους μετατρέψουν σε αποικιακή μπανανία.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο και δεν με νοιάζει.

Απόψε θα πιω στην υγειά των Κυπρίων που με έκαναν ευτυχισμένο.

Είμαι πολλά χαρούμενος!

Ζήτω η Κύπρος!

Κύπρος, γιατί έτσι μας αρέσει (αναδημοσίευση)

από http://tkant.wordpress.com

Πως τους είδατε τους φίλους μας τους Ευρωπαίους; Χαϊλίκια έτσι; Όχι σαν τα δικά μας που χρειάστηκαν δύο κυβερνήσεις και τρία μνημόνια για να φτάσει ο κάθε ξυπόλυτος να λέει στον αξιότιμο κύριο Σόιμπλε “Δε με φτάνουν”, “Δεν έχω άλλα” και το πιο προχωρημένο “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος” και να παιδεύονται σήμερα τρεις άνθρωποι, Σαμαράς Βενιζέλος και Κουβέλης, να μας τα πάρουν με το ζόρι.

Δεν έκλεισε βδομάδα από την ημέρα που δήλωσε ο Γιούνκερ: “Δεν θα επαναλάβουμε ποτέ το σχέδιο που επιλέχθηκε για την Ελλάδα” και μπήκανε στην Κύπρο με τα κουστούμια και τις ανθοδέσμες τους όπως ο περίφημος ληστής με τις γλαδιόλες και σήκωσαν όλες τις καταθέσεις του κόσμου. Και όποιος ρωτήσει το γιατί, θα λάβει σαν απάντηση το γνωστό “Γιατί ΈΤΣΙ”. 

Αυτό που εννοούσε βέβαια ο Γιούνκερ ήταν το εξής: “Δεν θα επαναλάβουμε ποτέ τις μαλακίες που κάναμε στην Ελλάδα και μας βγαίνει σήμερα η Παναγία να τους πάρουμε ένα ευρώ. Στην Κύπρο θα τους τα πάρουμε τώρα που είναι ακόμη ζεστά στις τράπεζες” Κι έχει και δίκιο ο άνθρωπος γιατί το δις εξ εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Τώρα με την εμπειρία που έχουν από εμάς, ξέρουν. Τί να κάθεσαι να περιμένεις να σου δώσει ο άλλος φόρους και χαράτσια ΑΦΟΥ πληρωθεί; Κι άμα έχει έτσι; Γιατί άμα δεν έχει, όπως οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα, παίρνεις τα @@ μου. Γι αυτό λοιπόν και αυτοί αποφάσισαν να πάρουν μόνοι τους όσα γουστάρουνε κατευθείαν από τις καταθέσεις και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Όχι, θα κάθονται να παρακαλάνε τους πεζεβέγκηδες. Αμ δε σφάξανε.

Γιατί έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές φιλαράκο. Από μέσα προς τα έξω, όχι από έξω προς τα μέσα. Αν θέλεις χοντρή μπάζα δεν εισβάλλεις με τα καλάσνικοφ στην τράπεζα. Αυτά είναι για τα πιτσιρίκια και τους ερασιτέχνες, χώρια που κινδυνεύεις να σε κάνουν και μαύρο στο ξύλο τίποτε κομπλεξικοί μπάτσοι. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να έχεις ήδη υπό τον έλεγχο σου την τράπεζα και να πεις θέλω 6.7% ή 9.9% ή ένα ποσοστό που θα σου έρθει εκείνη την ώρα στο κεφάλι και απλά να το ψιθυρίσεις στο αυτί του υφισταμένου σου πρωθυπουργού και εκείνος με τη σειρά του το πρώτο ωραίο τριήμερο που θα σκάσει, να πάει κατευθείαν στις τράπεζες και να δώσει εντολή να κλείσουν τις πόρτες και να αρχίσουν το μέτρημα. Απλές και καθαρές δουλειές και χωρίς να κουνηθείς από τη θέση σου. Γιατί όπως έχει δείξει η εμπειρία δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Το μόνο πρόβλημα μετά είναι να πεισθούν και οι καταθέτες ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό τους. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε. Τη δουλειά αυτή θα την αναλάβουν τα ΜΜΕ και έτσι θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Σκέφτομαι μερικές φορές πως θα μας φαντάζονται οι άνθρωποι του μέλλοντος έπειτα από καμιά εκατοστή χρόνια. Θα λένε κοίτα να δεις τι ζώα υπήρχαν τότε, που κάθονταν και τους παίρναν ότι παρήγαγαν με κόπο και ιδρώτα και όχι μόνο δεν ξεσηκώνονταν, αλλά υπήρχαν και μερικοί που έλεγαν και ευχαριστώ από πάνω. Σίγουρα θα μας βλέπουν όπως βλέπουμε σήμερα εμείς τους χωρικούς το Μεσαίωνα. Ολίγον τι αγαθούς, για να μην πω τίποτε χειρότερο και παρεξηγηθούν μερικοί.

Το πιο γελοίο με την Κύπρο είναι ότι τους φοβερίζουν ακόμη με την έξοδο από το ευρώ. Ρε τι γέλια ! Καλά, αυτοί στην Κύπρο είναι και νιάτα, δεν ξέρουν ακόμη τι τους περιμένει. Για ρώτα κι εμάς που ούτως ή άλλως δεν πληρωνόμαστε (σε ευρώ) να δεις τι θα σου πούμε. Χεσμένο το έχουμε το ευρώ. Γιατί έτσι είναι, άμα δεν πληρώνεσαι σε νοιάζει σε τι νόμισμα δεν θα έχεις να φας; Δεν σε νοιάζει. Και γιέν να είχαμε, πάλι πείνα θα έπεφτε.

Ο πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης αποφάσισε κατόπιν προτροπής του Ρώσου πρόεδρου να βάλει μία γερμανική σημαία στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου για να μην μπερδεύονται τώρα το καλοκαίρι οι τουρίστες για το ποια αποικία έχουν επισκεφτεί.

Ερώτηση προς τον Κυπριακό λαό: Πως γίνεται μία χώρα που έχει κοιτάσματα υδρογονανθράκων (για να μην πω υδατανθράκων και έχουμε κλάματα) πάνω από 600 δις, να μπορούν να την πείθουν ότι είναι χρεοκοπημένη και εκείνη να το πιστεύει;

Αλλά μάλλον αντίθετα πάει. Επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτοί οι υδρογονάνθρακες χρειάζεται να πειστεί η χώρα ότι είναι χρεοκοπημένη.

Άντε γεια και όταν κάποια στιγμή ξυπνήσουμε με το καλό, θα δούμε τι μπορεί να γίνει.

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά (αναδημοσίευση)

 από http://ostria-gr.blogspot.gr

 Της Αννιτας Λουδαρου 

Ένα σκυλί γαβγίζει στην μέση του δρόμου, στο αμάξι μιας κοπέλας. Η κοπέλα δυναμώνει το ραδιόφωνο, βοηθώντας ν΄αυξηθεί κι άλλο ο θόρυβος της πόλης. Κάποιοι μιλάνε πάλι για λεφτά, κάποιοι θα μιλάνε πάντα για λεφτά. Κάποιος περνάει το δρόμο. Πέντε δρόμους παραππάνω τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να φωνάζουν σε κάποια bar. Καλά κάνουν. Ζητιάνοι τριγυρνούν και ζητούν λεφτά. Η κάρτα του κινητού τελειώνει και ....

έχουμε τόσα πολλά να πούμε ακόμα. Θέλεις να πεις σε κάποιον όλα αυτά που ζεις, να πεις για όλα όσα ζεις. Το ότι δεν έχουμε μονάδες είναι αδιάφορο.

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά. Μια λίγο παράταιρη και άκυρη με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω.

Ποτέ όσο θυμάμαι, οι άνθρωποι δεν σκεφτόντουσαν τα χρήματα σαν τόσο μεγάλη έλλειψη όπως τώρα. Τα κεφάλια μας πρέπει όπως φαίνεται, να είχαν ήδη γίνει σιγά σιγά ταμειακές μηχανές, με κάποιο τρόπο που δεν το καταλάβαμε. Κάποιος όμως περνάει πάντα το δρόμο πηγαίνοντας κάπου. Κάποιος περνάει το δρόμο, σαν να περνάει την σκακιέρα των ονείρων του. Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν΄αλλάξει.

Περνάει άλλο ένα αυτοκίνητο. Μέσα μπορεί να είναι ένας πολιτικός μηχανικός κουρασμένος απο την ζωή, κουρασμένος απ΄όλα. Μιλάει στο κινητό του. Θυμάμαι τις μέρες που μιλούσαμε όλοι στα κινητά μας. Θα νόμιζε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο παραγωγική πόλη του κόσμου , βλέποντας όλους αυτούς τους εμπύρετους χρήστες κινητών να μιλάνε, να εξηγούν, να κανονίζουν και δίπλα τους να περνάει η ομορφιά.

Η ομορφιά είναι τα τρια κορίτσια που μόλις τελείωσαν το φροντιστήριο. Είναι το παλιό μηχανάκι που το οδηγεί ένας παράξενος παππούς. Τα δυό αγόρια που κατεβαίνουν με το ποδήλατο την Ιπποκράτους , αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι και γελάνε.

Η ομορφιά είναι το ζευγαράκι των δυό ελεύθερων νέων που αποφάσησε να συζήσει σε πείσμα των καιρών. Μήνες ερωτευμένοι, δεν χρειάστηκαν ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε το ντουλάπι τους. Η επιλογή μου, ο εαυτός μου. Όλα αυτά τα ατελείωτα ''μου'' που ορκιζόμαστε σε μια δήθεν ανεξαρτησία. Μια δήθεν ελευθερία. Το κυνικό στρίψιμο της πλάτης μας σε ό,τι μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους. Η αγάπη του ζευγαριού θα τριφτεί στον πιο άγριο βράχο. Θα συνυπάρξει με το στεγνό τέλος του μήνα. Με τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, με μια ακόμα χωρίς λόγο αγορασμένη '' χρυσή ευκαιρία'' Χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς επιφυλάξεις. Ο έρωτας ενάντια στον κόσμο.

''Είναι δύσκολο πράγμα η ομορφιά ''έγραφε ο Πάουντ γύρω στο 1945. Αυτό δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν΄αλλάξει. Για όλα τ΄άλλα στην τελική, δεν δίνουμε δεκάρα.

Φωτογραφία Camila Nassu '' Θύελλα''

National Geographic

Ολική επιστροφή της δουλείας; (αναδημοσίευση)

 από http://eagainst.com

Δωρεάν εργασία για όλους

Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activity εφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.

Μέχρι στιγμής χιλιάδες άνεργοι έχουν σταλεί να προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σε πολυκαταστήματα όπως τα Poundland, ή σε εταιρείες που αναλαμβάνουν καθαρισμούς χώρων ή εργοστάσια, προκειμένου να συνεχίσουν να εισπράττουν τις 70 λίρες την εβδομάδα που προβλέπει το επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονα το επίδομα ενοικίου που πλέον δεν ξεπερνά τις 300 λίρες μηνιαίως. Οποιαδήποτε άρνηση συμμετοχής στο πρόγραμμα ‘εθελοντικής’ εργασίας οδηγεί σε ποινικές κυρώσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την παύση πληρωμών στον άνεργο και, ταυτόχρονα, τον εξάμηνο αποκλεισμό του από την κοινωνική πρόνοια.

Πρόσφατα, μάλιστα, η νεαρή απόφοιτος γεωλογίας Cait Reilly που λόγω της έλλειψης θέσεων εργασίας για πτυχιούχους συμμετείχε στο Job Seekers Allowance κλήθηκε για δωρεάν εργασία στα Poundland αλλά κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κυβέρνηση, κερδίζοντας δικαστήριο που έκρινε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι παράνομο. Η ενέργειά της αμέσως καλωσορίστηκε από τους εκατομμύρια ανέργους του νησιού που καθημερινά αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και την περιφρόνηση της Βρετανικής κοινωνίας, όμως βρήκε απέναντί τα διάφορα προτεσταντικά εργασιακά ταμπού που έχουν ριζώσει βαθιά στην συνείδηση των περισσότερων Βρετανών: πως η εργασία, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή είναι αρετή, και πως ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα και δίχως πληρωμή να εργάζεται. H Cait Reilly λοιδωρήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης ως «άτομο που δεν εκτιμά την εργασιακή αρετή και ρέπει προς την τεμπελιά», «που επιθυμεί τα πάντα δωρεάν», και που, τέλος, «ζει εις βάρος άλλων ανθρώπων». Μάλιστα οι υπερσυντηρητικές εφημερίδες Telegraph και Daily Mail έφταναν σε σημείο συνεχώς να δημοσιεύουν άρθρα εναντίον της, προκειμένου να τονώσουν τον Βρετανικό κομφορμισμό και την θεσμισμένη εθελοδουλία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, ενώ ταυτόχρονα αντιστάσεις έχουν ξεπηδήσει, με αποκορύφωμα την ομάδαBoycott Workfare και διάφορες συλλογικότητες όπως το Solidarity Federation που προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν αυτήν την ολοφάνερη εκμετάλλευση (και μέχρι στιγμής κατάφεραν να θέσουν την αλυσίδα καταστημάτων Vegan προϊόντων Holland and Barret εκτός του προγράμματος) δίχως ωστόσο να λαμβάνουν υποστήριξη από το Βρετανικό κοινό, καθώς οι επίσημες στατιστικές της υπηρεσίας Yougovδείχνουν ότι α) το 76% των ερωτηθέντων αναφορικά με το αν θα πρέπει να σταματήσουν οι πληρωμές σε αυτούς που αρνούνται να εργαστούν ενώ β) το 55% απαντά θετικά στο ερώτημα αν θα πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει τους ανέργους που αρνούνται να συμμετάσχουν στα προγράμματα μη αμειβόμενης εργασίας, και, τέλος γ) μόνο το 34% διαφωνεί με αυτά.

Παρόμοια προγράμματα εκμετάλλευσης ανέργων συναντά κανείς και στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία όπου μάλιστα είχε γίνει λόγος για πληθυσμιακές μετακινήσεις των ανέργων σε ειδικά χωριά όπου θα απασχολούνται σε εργοστάσια, ενώ σκέψεις έχουν ακουστεί και για την εφαρμογή του στην Ελλάδα καθώς ο ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση δήλωσε τα εξής:

Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ). Ακόμα και οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και οι πρωτοετείς και δευτεροετείς των ΑΕΙ, κλπ., να εργάζονται το καλοκαίρι πέντε βδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για να αποκτήσουν κάποια στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία.

Κοινωνική πρόοδος μόνο στη θεωρία

Οι Συντηρητικοί Βρετανοί, όπως και όλοι οι Νεοφιλελεύθεροι εργατιστές, διατείνονται ότι το Mandatory Work Activity (και τα διάφορα παρόμοια προγράμματα για τα οποία όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ της εφαρμογής τους καί στην Ελλάδα) βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν μείνει εκτός εργασίας για πολύ καιρό μέσω της παροχής τους υπηρεσιών να μην δημιουργήσουν κενά στο βιογραφικό τους, πράγμα που στη θεωρία φαντάζει λογικό, καθώς η αγορά εργασίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία) δίνει προτεραιότητα πρόσληψης σε άτομα με εμπειρία, και η αποχή από την εργασία (για οποιονδήποτε λόγος) πάνω από ένα τρίμηνο, συνήθως εκλαμβάνεται ως μείωση της απόδοσης του υποψήφιου/ας ο οποίος/α έχε πάψει πλέον στις καθημερινές του/της δραστηριότητες να χρησιμοποιεί τις τεχνικές γνώσεις που είχε προηγουμένως αποκομίσει ενώ εργαζόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, το Mandatory Work Activity υποχρεώνει τους ανέργους να απασχολούνται σε κάθε εργασία, ανεξαρτήτως κατάρτισης, σπουδών και προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και απολύθηκε λόγω περικοπών, θα σταλθεί να αναλάβει υπηρεσίες είτε στα McDonalds, είτε σε άλλου είδους παρόμοιες θέσεις, ακόμη και εκεί που απαιτούνται χειρωνακτικές δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι πιθανότητες το άτομο αυτό να επαναπροσληφθεί ως πολιτικός μηχανικός είναι χαμηλότερες μιας από την προηγούμενή του απασχόληση οι γνώσεις που έχει αποκομίσει είναι άλλες από αυτές του πολιτικού μηχανικού τις οποίες πιθανότατα να θεωρηθεί ότι τις έχει ξεχάσει.

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι στη Βρετανία (αναλόγως και στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης) τα πτυχία πανεπιστημίου ελάχιστα αναγνωρίζονται από τους εργοδότες οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στην εμπειρία και την προϋπηρεσία, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως πλέον ένας τεράστιος αριθμός εκμεταλλεύσιμων ανθρώπων γίνεται διαθέσιμος, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγαλο-επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις επιστημονικές τους γνώσεις που στο παρελθόν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια λιγότερο επίπονη επιβίωση. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα Βρετανικά πανεπιστήμια (που πλέον αγγίζουν το ποσό των 9.000£ τον χρόνο για προ-πτυχιακές σπουδές), την επιβολή διδάκτρων σε χώρες με ισχυρές εκπαιδευτικές δομές όπου η δωρεάν εισαγωγή στα τριτοβάθμια ινστιτούτα θεωρούνταν για χρόνια ως κάτι δεδομένο και αυτονόητο, τότε γίνεται ολοφάνερο πως από εδώ και στο εξής στρατιές δούλων θα αναπαράγονται συνεχώς από τους μηχανισμούς του συστήματος, ενώ η πρόσβαση στην γνώση (και συνεπώς στην άνετη διαβίωση) θα αποτελεί ‘δικαίωμα’ μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας.

Δουλεία ή ελευθερία;

Η εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων εκμετάλλευσης φανερώνει πέρα για πέρα την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ήττας του εργατικού κινήματος εξ’ αιτίας του οποίου μέχρι και μερικά χρόνια πριν μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάποια σχετικά προνόμια, αλλά πάνω απ’ όλα, αντανακλά το γενικευμένο κλίμα απάθειας που κυριαρχεί στην Δύση, την απο-πολιτικοποίηση που οδηγεί όλο και περισσότερο στην εδραίωση και διαιώνιση του πιο ακραίου αντιδραστικού ελιτισμού (όπως θα έλεγε και ο Finley) που συναντά κανείς τα τελευταία 30 χρόνια στον «ελεύθερο κόσμο». Η δικαίωση της Βεμπεριανής αυθαίρετης αντίληψης του «όποιος δεν δουλέψει δεν θα φάει» αποτελεί πεμπτουσία του, καθώς βάζει τα θεμέλια για την ηθικοποίηση της εκμετάλλευσης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταστήσει ως κοινή λογική την ποινικοποίηση κάθε είδους αυτονόητης αντίδρασης.

Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να γνωρίζουμε ότι η ηθική της εργασίας (την οποία είχα αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο) και η χρήση της λέξης «τεμπέλης» σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιούνταν από τις εκάστοτε θεσμισμένες ολιγαρχίες ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες για περισσότερα δικαιώματα. Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τις απεργίες του Σικάγο, από τον Μάη του 68 μέχρι και τις φοιτητικές διαδηλώσεις στην Βρετανία και το Occupy Wall Street, χαρακτηρισμοί όπως «τεμπέλης», «χαραμοφάης», «καταχραστής της ελευθερίας» και «τρομοκράτης» εναντίον όλων αυτών που συμμετείχαν στα κινήματα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγάνδας των ολιγαρχιών.Η παρότρυνση υποψηφίων για το χρίσμα του αμερικανικού ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τους συμμετέχοντες στο Occupy Wall Street «πηγαίνετε να βρείτε καμιά δουλιά αφού κάνετε μπάνιο», η διεθνής μιντιακή καμπάνια μίσους των «lazy Greeks» υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι η προσκόλληση στην ηθική της εργασίας όχι μόνο χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις οι οποίες στρουθοκαμηλίζοντας επιδιώκουν την εξουδετέρωση των πολιτικών τους αντιπάλων στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί και βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές θεσμισμένες (στην καπιταλιστική περίπτωση προτεσταντικές) αξίες, να έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικο-κεντρισμό της προσπαθώντας να δει τα δρώμενα από μια άλλη οπτική γωνία, και να προσεγγίσει διαφορετικά τους σκοπούς και τους λόγους κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δαιμονοποίηση της φτώχειας και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αναξιοπαθούντες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το συναντάμε πάντοτε σε εποχές όπου οι αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα άφηναν ανοιχτό το πεδίο για όλες τις συντηρητικές κοινωνικές εκφάνσεις να κυριαρχήσουν, τάσεις που αντανακλούν την προ-πολιτική πλευρά των Δυτικών παραδόσεων οι οποίες πηγάζουν από τις καταπιεστικές κοινωνίες του μεσαίωνα και επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Αυτού του είδους οι παραδόσεις εκφράστηκαν στο παρελθόν μέσα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις δικτατορίες, μέσα από την καταστολή και την ανελευθερία, και σήμερα μέσω του επικοινωνιακού πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης επιστρατεύεται η αναντίρρητη υπακοή στους ισχύοντες νόμους με την ηθική της εργασίας να παίζει καταλυτικό ρόλο στην ολοένα και συνεχόμενη σπατάλη ενέργειας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μόχθου είτε για χάρη της δραστηριότητας αυτής είτε με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προς αυτούς που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της εξουσιαστικής πυραμίδας. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε την κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας, της δημοκρατίας, που συμπληρώνει το δίπολο των Δυτικών παραδόσεών. Όσο οι συνειδήσεις θα δηλητηριάζονται από το ατομικιστικό φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου, του prestige, από τον κρετίνικο καταναλωτισμό και την πλαστική κομφορμιστική κουλτούρα, τόσο το πρόταγμα της αυτονομίας θα περιορίζεται, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

Βλέποντας τις καταστάσεις να φτάνουν πλέον σε οριακό επίπεδο και τον καριερισμό να καταρρέει δεν μας μένει τίποτα παραπάνω παρά να διαλέξουμε: θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή σαν ελεύθεροι άνθρωποι; Αν η επιλογή μας είναι η δεύτερη τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αποδεχτούμε ότι η επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», στον καπιταλισμό «με το ανθρώπινο πρόσωπο» αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, προωθώντας έτσι την αυτο-οργάνωση και την απο-ανάπτυξη ως ριζικές απαντήσεις στην βαθιά κρίση της εποχής μας. Αν πραγματικά θέλουμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, μάλλον θα πρέπει να αποβάλουμε πέρα για πέρα το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή θα αμφισβητήσουμε την προπαγάνδα τρόμου και θα συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αξίες που διέπουν την κοινωνία μας (το κέρδος και την αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίων), με τους θεσμούς που διαιωνίζουν την θεσμισμένη ετερονομία (όπως το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις) απαιτώντας άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλα τα εισοδήματα, ή θα υπομένουμε μαρτυρικά και σιωπηλά τις συνέπειες της απάθειάς μας. Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται…