Πόλεμος χαμηλής έντασης στις κοινωνικές αλληλέγγυες δομές (αναδημοσίευση)

από το Αυτόνομο Στέκι

εικαστικό από εφημερίδα Δράση

Το πρωί της Πέμπτης, 24/10/13, κλιμάκιο της Δίωξης Ναρκωτικών και υπάλληλοι του Εθνικού Οργανισμού Υγείας (ΕΟΦ), παρουσία εισαγγελέα, έκαναν έφοδο στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και στη ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου, κατόπιν καταγγελιών «για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών». Στην περίπτωση των Γιατρών του Κόσμου, δεν ήταν η πρώτη φορά που στοχοποιούνταν ως εν δυνάμει επικίνδυνο καρτέλ. Περίπου ένα μήνα πριν είχε πραγματοποιηθεί έλεγχος από επόπτες υγείας της Περιφέρειας με αφορμή αντίστοιχες καταγγελίες. 

Παρά το γεγονός ότι κατά την πρώτη έφοδο διαπιστώθηκε πως η λειτουργία του φαρμακείου ήταν νόμιμη, η έφοδος της Πέμπτης στηρίχθηκε σε νέα υποτιθέμενη επώνυμη καταγγελία, σύμφωνα με την οποία η οργάνωση διακινεί ανεξέλεγκτα πέριξ της Ομόνοιας δίγραμμα φάρμακα. 

Πρόκειται για τα σκευάσματα που λαμβάνουν ψυχικά πάσχοντες και χορηγούνται αυστηρά και μόνο με ιατρική συνταγή, καθώς περιέχουν στη σύστασή τους ναρκωτικές ουσίες.

Εδώ να σημειώσουμε το εξής: δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι συγκεκριμένοι χώροι που δέχτηκαν έφοδο παρέχουν υπηρεσίες υγείας. Ο πρώτος λόγος της εφόδου σχετίζεται με την ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη μετάβαση των υπηρεσιών υγείας από «δημόσιο σύστημα» σε κερδοφόρα ιδιωτική μπίζνα. Το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων, οι απολύσεις προσωπικού, η ανεπάρκεια προμηθειών, το εισιτήριο των 25 ευρώ για την εισαγωγή στα νοσοκομεία που θα ισχύσει από 1/1/14, είναι μόνο μερικά από τα δεδομένα που σκιαγραφούν τους στόχους της κρατικής στρατηγικής για την υγεία.

Ο δεύτερος λόγος της εφόδου, σχετίζεται με το ποιους και ποιες στηρίζουν οι παραπάνω χώροι και το σε ποιους και ποιες είναι ανοιχτοί: σε μετανάστες, άνεργες, οροθετικές, τοξικοεξαρτημένους, άστεγους και ανασφάλιστους. Σε όσους και όσες, δηλαδή, εκ των πραγμάτων αποκλείονται από το νέο σχέδιο για την υγεία και θεωρούνται περιττοί. Όσο ο αριθμός των περιττών αυξάνεται με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς, τόσο πιο σημαντική και –κυριολεκτικά- σωτήρια θα καθίσταται η λειτουργία ανάλογων χώρων και δομών. Αντίστοιχα, όσο ταχύτερα αυξάνεται ο αριθμός των περιττών, τόσο πιο επιτακτική θα είναι και η ανάγκη της φυσικής τους εξόντωσης από την πλευρά του κράτους. Δεν έχεις λεφτά; Κάτσε σπίτι σου και ψόφα. Βρέθηκες να μένεις στο δρόμο γιατί έχασες τα πάντα; Ψόφα λοιπόν γιατί χαλάς την όμορφη εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό και διώχνεις τους τουρίστες.

Κατά την εκτίμησή μας, η έφοδος στους παραπάνω χώρους ήταν μόνο η αρχή. Όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, το κράτος ξεκινά με μια ελαφριά σφαλιάρα πριν χτυπήσει σε πλήρη ισχύ. Η σφαλιάρα ελέγχει τις πιθανές αντιστάσεις και τον αντίκτυπο που θα έχει μια μελλοντική επίθεση πλήρους ισχύος, ενώ ταυτόχρονα προλειαίνει το έδαφος ώστε παρόμοια «επεισόδια» να θεωρούνται φυσιολογικά, νόμιμα και αναπόφευκτα.

Στο πλαίσιο της παραπάνω λογικής ερμηνεύουμε και αυτό που συνέβη έξω από το Αυτόνομο Στέκι την Πέμπτη, 24/10/13. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, 5 μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ σταματούν έξω από την είσοδο του Στεκιού. Επτά μέλη της ομάδας αυτομόρφωσης της αυτοδιαχειριζόμενης δανειστικής βιβλιοθήκης ετοιμάζονται εκείνη την ώρα να μπουν στο Στέκι για να ξεκινήσουν την εβδομαδιαία κουβέντα τους. Πραγματοποιείται εξακρίβωση των στοιχείων τους, καταγραφή των διευθύνσεων των σπιτιών τους και διενεργείται έλεγχος στα προσωπικά τους αντικείμενα, ενώ ιδιαίτερο βάρος δίνεται στην εξονυχιστική έρευνα της τσάντας της συντρόφισσας που είχε κλειδιά του Στεκιού. Χαρακτηριστική ήταν και η απορημένη ερώτηση μπάτσου «στις 18:00 δεν ανοίγει σήμερα το Στέκι;» (οι συντρόφισσες και σύντροφοι είχαν συμφωνήσει να μαζευτούν νωρίτερα). Μαντεύουμε πως η ερώτηση αυτή δεν σχετίζεται με πιθανή αγωνία του μπάτσου ότι θα έχανε την συζήτηση για «Το Κράτος και ο Ιστορικός του Ρόλος» του Κροπότκιν...

Κατά την άποψή μας, τα παραπάνω γεγονότα δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Αποτελούν ενδείξεις και αποδείξεις μίας ακόμα τακτικής στο πλαίσιο της ευρύτερης κρατικής στρατηγικής για την πειθάρχηση – και ενδεχομένως, πλήρη εξόντωση- των από κάτω. Γιατί οι από κάτω, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρά τη ραγδαία φτωχοποίησή τους εξακολουθούν να είναι δημιουργικοί. Εξακολουθούν να είναι αισιόδοξοι, εξακολουθούν να είναι αλληλέγγυοι με όσους κρίνουν ότι το χρειάζονται, εξακολουθούν να ενώνουν τις δυνάμεις, τις ικανότητες και τις επιθυμίες τους –και φτιάχνουν θαύματα.

Για να το θέσουμε απλά: όσοι και όσες αντιστέκονται, με οποιονδήποτε τρόπο, στην συστηματική τους εξαθλίωση, είναι εχθροί. Όσοι και όσες αναζητούν μέσω της συλλογικοποίησής τους νέους τρόπους, διαφορετικούς από αυτούς που επιτάσσει ο καπιταλισμός, για να καλύψουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, είναι εχθροί.

Εχθρός λοιπόν το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Εχθροί ακόμα και οι Γιατροί του Κόσμου. Κι ακόμα πιο εχθρικά αντιμετωπίζονται οι δεκάδες συλλογικές κουζίνες, οι αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες, οι ομάδες προβολών, τα αντικαθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, οι αυτοοργανωμένες θεατρικές ομάδες και οι δομές υγείας, τα παιδικά στέκια, οι ομάδες αυτομόρφωσης, τα αυτοδιαχειριζόμενα μπαρ και καφενεία. Και πού στεγάζονται όλ’ αυτά τα ποταπά, εχθρικά και ύποπτα εγχειρήματα; Εκεί που ήταν αναμενόμενο: στις απανταχού εστίες ανομίας, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και τις καταλήψεις που απειλούν την ειρήνη, την σταθερότητα και την ανάπτυξη του παράλληλου ανύπαρκτου σύμπαντος που ευαγγελίζεται το κράτος.

Βάσει λοιπόν των παραπάνω, εμείς, στο Αυτόνομο Στέκι, είμαστε αποδεδειγμένα εχθροί τους. Κι αυτό γιατί, εδώ και χρόνια, συνειδητά επιλέξαμε να στήσουμε, να υποστηρίξουμε και να ενισχύσουμε οικονομικά δομές όχι μόνο της συνέλευσής μας, αλλά και συλλογικοτήτων εντός και εκτός Στεκιού. Στόχος μας ήταν η αναπαραγωγή των δομών και η ενδυνάμωσή τους. Και τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας της πρώτης συλλογικής κουζίνας που στεγάστηκε στο Στέκι, βλέπουμε με μεγάλη μας χαρά ότι ο αριθμός των αυτοοργανωμένων δομών πολλαπλασιάζεται, η φύση και η δράση τους ποικίλλουν, εμπλουτίζονται και ενδυναμώνονται. Ταυτόχρονα οι δομές που στεγάζονται στο Στέκι έχουν συμβάλλει δυναμικά στη δημοσιοποίηση της δράσης ποικίλων συλλογικοτήτων και αγώνων, έχουν ενισχύσει οικονομικά (μέσω της ελεύθερης συνεισφοράς αλληλέγγυων) ομάδες, σωματεία και άτομα, έχουν παράξει πλήθος πολιτικών κειμένων και έχουν συνενώσει άτομα εκτός και εντός κινήματος, «άπειρους» και «έμπειρους», υπό την σκέπη κοινών αναγκών, επιθυμιών και οραμάτων.

Στο λεξικό στο λήμμα “δομή” βρίσκουμε: «η εσωτερική διάρθρωση η οποία συνδέει τα επί μέρους όμοια ή ανόμοια στοιχεία ενός συνόλου». Αυτή η σύνδεση μεταξύ όμοιων και ανόμοιων στοιχείων, ή πιο απλά, η σύνδεση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων είναι η “μαγική” ιδιότητα των δομών. Πάνω από μία κατσαρόλα, όσο λίγα ελληνικά και να ξέρει ένας μετανάστης, όσο λίγα γαλλικά και να ξέρουμε εμείς θα συνεννοηθούμε μια χαρά. Στις δομές μοιραζόμαστε τον κάματο, το άγχος και την ικανοποίηση. Δημιουργούμε συλλογικά, και παράγουμε υπηρεσίες που την υλική και ηθική αξία τους, την καρπωνόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιες.

Όμως οι δομές δεν πρέπει να είναι μόνο μία νησίδα επιβίωσης μέσα στην κόλαση του καπιταλισμού. Ούτε να έχουν ως μοναδικό στόχο το να μας βοηθήσουν να συνεχίζουμε τις ζωές μας παράλληλα με τον καπιταλισμό. Οι δομές μας βοηθούν να καλύψουμε τις ανάγκες μας και μέσα από το αξιακό πλαίσιο λειτουργίας τους (αντιεμπορευματικές, οριζόντιες, ενισχυτικές των αγώνων, ούτε με το νόμο, ούτε με την παρανομία αλλά αυτοθεσμισμένες) πλήττουν την κυρίαρχη αντίληψη. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά τους με τις δομές που κατά καιρούς δημιουργεί το κράτος (“αυτοδιοίκηση”) ή οι διάφορες ΜΚΟ ή η Εκκλησία. Για παράδειγμα, στις δομές η ποιότητα δεν είναι ανάλογη του χρήματος και το βίωμα αυτό είναι, ίσως, ο πιο αποτελεσματικός και ευχάριστος τρόπος για να αποδυναμώσουμε το φαντασιακό του καπιταλισμού μέσα στο κεφάλι μας.

Εν τέλει, οι δομές αποτελούν έναν από κοινού συμφωνημένο τρόπο με τον οποίο ιδανικά εκφράζουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Κι όταν οι επιθυμίες και οι ανάγκες εκφράζονται συλλογικά, αντιεμπορευματικά, αντι-ιεραρχικά, επίμονα, δυναμικά και με πείσμα, το κράτος δεν μπορεί παρά να τις εχθρεύεται.

Επομένως, χωρίς αμφιβολία, όσα συνέβησαν το πρωί και το απόγευμα της Πέμπτης, ήταν ένα πρώτο σκούντημα, ένα τράβηγμα του αυτιού σε μας, στα «άτακτα» και «άνομα» παιδιά αυτής της κοινωνίας που εξακολουθούν να σκέφτονται αυτόνομα και μακριά από την παγωμένη αγκαλιά του κράτους. Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς θα συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος και πώς θα κλιμακωθεί. Δε θεωρούμε καθόλου απίθανο κάποια στιγμή να χαρακτηριστούμε και εμείς ως εγκληματική οργάνωση που υποθετικά οργάνωνε «τρομοκρατικές» επιθέσεις με τις κατσαρόλες και τα εκρηκτικά μπαχαρικά των κουζινών, διάβαζε βιβλία ανατρεπτικού περιεχομένου με περίεργους μουσάτους τύπους στο εξώφυλλο ή/και έκανε πλύση εγκεφάλου στους θεατές των προβολών της με κρυμμένα υποσυνείδητα μηνύματα για την επανάσταση ανάμεσα στα καρέ των ταινιών.

Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι για το οποίο θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους εν δυνάμει «παιδαγωγούς» που θέλουν να μας βάλουν στον «ίσιο δρόμο»: είμαστε ξύλα απελέκητα, απείθαρχα και αποφασισμένα. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να κουβεντιάζουμε, να γελάμε και να ονειρευόμαστε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μαγειρεύουμε, να γράφουμε εισηγήσεις, να διαβάζουμε «κακά» βιβλία μέχρι να στραβωθούμε, να βλέπουμε ταινίες, ν’ ακούμε μουσική και να χορεύουμε, να κάνουμε πορείες, να κολλάμε αφίσες και να μοιράζουμε κείμενα στη γειτονιά. Θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε δομές, όσες θέλουμε, ό,τι είδους θέλουμε και όπου θέλουμε, ανοιχτές σε ντόπιους και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, λεσβίες και διεμφυλικούς, παιδιά και ενήλικους, σκύλους και γάτες, τρελούς και λιγότερο τρελούς, τοξικοεξαρτημένους, οροθετικές, άστεγους και άνεργες. Θα συνεχίσουμε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Σαν σήμερα το 1988 έφυγε ο Τάσος Λειβαδίτης. Για τα περβόλια τ' ουρανού, καθώς έλεγε.

Πολλά τα αφιερώματα στα blogs και τον "πειρασμό" αυτόν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε κι' εμείς. Αφήνουμε όμως τις λέξεις του να μας παγιδεύσουν στο φωτεινό μονοπάτι της ύπαρξής μας.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ 

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,

άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,

θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,

μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,

τις δίψες, τις παραχωρήσεις,

μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου

συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου

να τελειώνω ― α, εσείς,

εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,

βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,

όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου

την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων

φτωχών προγόνων,

κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή

με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας. 

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο

το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,

ένας Θεός καθόλου αθάνατος,

γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική

κι ανεπανάληπτη στιγμή του. 

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957): 

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή 

που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964)

επιλογή ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

(Απάνθισμα)    

αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, 

έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: 

να πιστέψω στους ανθρώπους. 

(Ποίημα) 

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου. 

(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση) 

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: 

αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα. 

(Από μέρα σε μέρα) 

Γι’ αυτό σου λέω

πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο 

να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,

όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά. 

(Φίλιππος) 

επιλογή από εδώ

"Βία είναι να σου κόβουν το ρεύμα": Η απολογία του Νίκου Ασλάνογλου

Δεν γνωρίζω τον Νίκο Ασλάνογλου και τους "Πολίτες της Βέροιας". Θυμάμαι μόνο, όταν από τις πρώτες μέρες του μνημονίου, ότι ήταν οι πρώτοι που προσέτρεξαν κοντά στους συνανθρώπους της πόλης τους χωρίς τυμπανοκρουσίες και σημαιάκια, χωρίς κανένα κομματικό ή ψηφοθηρικό κίνητρο (όπως κάνει το κομματίδιο του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) να τους συμπαρασταθούν έμπρακτα, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε εκείνους που αδυνατούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό. Τότε δεν υπήρχε το λεγόμενο χαράτσι και αυτό έχει τη σημασία του. Γιατί μόνο αφού μπήκε το χαράτσι στη ζωή μας αρκετά κινήματα "ξύπνησαν"  και έβαλαν στις προτεραιότητές τους την επανασύνδεση ρεύματος, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού.

Αύριο ο Νίκος Ασλάνογλου και ο άνεργος Δημήτρης Γκάλαβος δικάζονται στη Βέροια για σειρά εγκληματικών πράξεων, κατόπιν έγκλισης της ΔΕΗ. Το κατηγορητήριο: παράβαση των άρθρων 1, 14, 26s1, 27, 45, 51, 53, 57, 61, 63, 79, 98 και 372s1 του Ποινικού Κώδικα όπως ακριβώς περιγράφεται στην κλήση για απολογία της εισαγγελέως Πρωτοδικών Χολέβα Αλεξάνδρας.

Κυρία Χολέβα (άνευ άλλου τίτλου), σας υπενθυμίζω πως έχετε την "τιμή" να είστε η πρώτη δικαστική λειτουργός στην Ελλάδα που θα δικάσετε πολίτη για επανασύνδεση ρεύματος. Φυσικά θα βρείτε και άλλους μιμητές. Δεν ξέρω πόσους, αρκετούς φαντάζομαι από όλο το συνάφι της ξεπουλημένης δικαιοσύνης. Όμως να γνωρίζετε ότι Ασλάνογλου και Γκάλαβοι υπάρχουν χιλιάδες στην χώρα τούτη.

Φυσικά δεν έχω την απαίτηση να συμμεριστείτε όσα στην κατάθεση-απολογία του παραθέτει ο Νίκος Ασλάνογλου. Το Σύνταγμα βάσει του οποίου υποτίθεται ότι δικάζετε δεν αποτελεί για εσάς και την παρέα σας παρά ένα κουρελόχαρτο. Σύνταγμά σας έχετε επιλέξει το Μνημόνιο και τους νόμους του. Επιτελώντας το "λειτούργημα σας", γνωρίζετε πολύ καλά πως παραβιάζετε σωρεία άρθρων του Συντάγματος. Μήπως αύριο θα πρέπει να καθήσετε εσείς στο εδώλιο του κατηγορουμένου;

Νίκος Ασλάνογλου: Η Απολογία μου...

Βέροια 27-10-2012 

Κατάθεση απόψεων, μετά από μήνυση της ΔΕΗ.

Πρόσφατα, κατέθεσα ενόρκως μετά από κλήση, για την υπόθεση της ΔΕΗ, που απασχολεί κι αυτήν την αναφορά μου. Και τώρα δηλώνω ότι συμμετέχω ακόμη στην επανασύνδεση ρεύματος σε μετρητές της ΔΕΗ σε σπίτια, που κόβονται λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών. Και θα συνεχίσω να συμμετέχω, μέχρι να πάψουν οι τωρινές συνθήκες ζωής, ενός μεγάλου μέρους των συνανθρώπων μας. Παίρνοντας θάρρος και δικαίωμα από το Σύνταγμα της χώρας μας, βλέπω ότι υπάρχουν πολλές ακόμη υποχρεώσεις όλων μας, απέναντι στους συμπολίτες μας.  Σύνταγμα, που ενώ θα έπρεπε να είναι ένα κομψό και ζεστό «πανωφόρι» για πιθανούς «χειμώνες», το κατάντησαν πολιτικοί και διοικητικοί παράγοντες, λινάτσα σε είσοδο χωματερής. 

Μια πολύ πρόχειρη ανάγνωση του Συντάγματος, με διαβεβαιώνει διάφορα. Απλές σκέψεις, κάθε καθημερινού πολίτη και τίποτε παραπάνω. Ας πούμε , τα παρακάτω...

Άρθρο 2

Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

Ψέματα. Προφανώς, περίσσεψε το μαύρο, προκλητικό χιούμορ. Ποια αξία του ανθρώπου όταν δεν έλαβε μέριμνα ώστε να μην γυρίσει η ζωή πολλών, δεκαετίες πίσω, χωρίς ηλεκτρικό στο σπίτι; Ή υπάρχει καρικατούρα Πολιτείας ή δεν υπάρχει πολιτεία ή απατεώνες μαφιόζοι, έχουν στα χέρια τους, τα κλειδιά της Πολιτείας.

Άρθρο 5

Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας,

Ψέματα. Ένας άνεργος αλήθεια, πόσο ελεύθερα μπορεί να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στα παραπάνω; Ρεύμα δεν έχει στο σπίτι, ελευθερία θα έχει; Και αναρωτιέμαι, πως θα διαμορφωθεί και η προσωπικότητα των μικρών ή μεγάλων παιδιών του.

Άρθρο 5

Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής,

Ψέματα. Μα δε ντρεπόμαστε λίγο; Έτυχε να συμμετέχω σε επανασύνδεση, σε σπίτι τρώγλη, κατάκοιτης γιαγιάς, που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Γειτόνισσα την φρόντιζε στοιχειωδώς, μέχρι να την λυπηθεί ο Θεός και την πάρει κοντά του. Έτυχε ακόμη σε μονογονεϊκή πολύτεκνη οικογένεια, που είχαν μήνες να πάρουν το επίδομα με το οποίο ζούσαν. Μοιρασμένα τα μικρά παιδιά σε μάνες, ξαδέλφες και συγγενείς.

Άρθρο 7

Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.

Ψέματα. Ένας που ιδιαίτερα αυτές τις εποχές δεν μπορεί να πληρώσει το ηλεκτρικό, βιάζεται ψυχολογικά βάναυσα. Βασανίζεται καθημερινά.

Πώς να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά του; Έχει σίγουρα φαγητό καθημερινά; Ένας άρρωστος, κινδυνεύει με επιδείνωση της υγείας του και ένας υγιής, κινδυνεύει να αρρωστήσει. Χωρίς μπάνιο; Χωρίς ζεστό φαγητό και σπίτι; Χωρίς ζέστη; Και άντε οι μεγάλοι, πιθανόν να το αντέχουν. Οι ηλικιωμένοι και τα μικρά παιδιά;

Άρθρο 21

Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

3. Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.

Ψέματα. Καρφί δεν τους καίγεται όσους έχουν τα κλειδιά της Διοίκησης της χώρας μας. Δεν μπορούν, ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα, να εξασφαλίσουν, για να συντηρηθούν οικογένειες με συνοχή. Με ενδιαφέρον για τη ζωή και την πρόοδο της κοινωνίας τους, όπου και να δραστηριοποιούνται. Λόγια του αέρα, φαιδρών καλοταϊσμένων διοικούντων, που διαλύουν οικογένειες και βασανίζουν παιδιά.

Άρθρο 22

Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.

Ψέματα. Οι συμπολίτες μας, όλο και γίνονται περισσότεροι που δεν έχουν δουλειά. Κι όταν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις λεφτά για φαγητό, για τη ΔΕΗ θα έχεις; Κι όμως. Δεν φτάνει που από μεγάλο μέρος του πληθυσμού τα πήραν όλα, θέλουν κι άλλα. Και επειδή δεν υπάρχουν κι άλλα, τιμωρούν κι από πάνω, κόβοντας το ρεύμα. Καταδικάζοντας συμπολίτες μας, σε μια βάναυση, βασανιστική, δολοφονική καθημερινότητα. Θεσμοθετημένοι, νομικά καλυμμένοι, δήμιοι.

Άρθρο 25

1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.

Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.

Ψέματα. Σήμερα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα, παρά μόνον υποχρεώσεις. Το υποτιθέμενο κράτος, δεν μπορεί να εγγυηθεί, ούτε το αναγκαίο ηλεκτρικό ρεύμα, ως αναγκαίο πλέον αγαθό. Κράτος δικαίου, είναι μόνον στη φαντασία και τα όνειρα των ιδιοτελών και απάνθρωπων διοικούντων. Ελευθερία και δικαιοσύνη, είναι έννοιες σκουπίδια. Σήμερα πλέον, δικαιοσύνη και δίκαιο, επιβάλουν αλλοεθνείς υπάλληλοι διάφορων διεθνών οργανισμών κι όχι ελεύθερα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Επέβαλαν οι μεν, επέτρεψαν οι δε, οικονομική και διοικητική, απόλυτη κατοχή. Σαν φοβισμένα κουνάβια, επικυρώνουν, ότι τους επιβάλουν.

Άρθρο 103

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό

Ψέματα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι, δεν υπηρετούν το λαό. Είναι δυνάστες του Λαού. Είναι επί πληρωμή, οι φυσικοί αυτουργοί, βασανιστηρίων, ψυχολογικής πίεσης, βάναυσης συμπεριφοράς, κατά των πολιτών. Και αυτή η συμπεριφορά, είναι η θέληση του υποτιθέμενου κράτους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί κανόνων αλλοεθνών κατακτητών που έκλεψαν, χωρίς αντίσταση, το σπουδαιότερο από τη χώρα μας. Την αξιοπρέπεια.

Άρθρο 111

Κάθε διάταξη νόμου ή διοικητικής πράξης με κανονιστικό χαρακτήρα, που είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα, καταργείται από την έναρξη της ισχύος του.

Ψέματα. Όχι μόνον δεν καταργείται η αδικία αλλά, γίνεται χειρότερα. Νόμοι και διευκρινιστικές, τα μπερδεύουν όπως βολεύει στους δυνάστες και θα φτάσουν σε λίγο, να κόβουν και το νερό από τα σπίτια γιατί δεν έχουν λεφτά. Με λίγα λόγια, προτρέπουν αυτούς που έχουν τάχα αναφαίρετα δικαιώματα που προστατεύονται, να ψοφήσουν, ως περισσευούμενοι και άχρηστοι.

Άρθρο 120

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Θα έπρεπε. Ιδιαίτερα όσοι είχαν και έχουν την Διοίκηση της χώρας μας στα χέρια τους, Έχουν συνδέσει την αφοσίωση στην Δικαιοσύνη, την Πατρίδα και την Δημοκρατία, με τους γεννητικούς αδένες τους. Διαφορετικά, δεν θα παρέδιδαν την Διοίκηση σε αλλοεθνείς δυνάστες. 

Την βία πλέον, την βιώνει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. 

Βίαια θα κόψουν και το ρεύμα. 

Βία είναι να είσαι χωρίς τα αναγκαία.

Και τι διαφέρει η κατάσταση σήμερα από την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής; 

Και τότε άρπαζαν τα στοιχειώδη για την επιβίωση με τη βία και τώρα το ίδιο κάνουν με άλλον τρόπο.

Είναι απάνθρωπη και διαλυμένη μια κοινωνία όταν, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε μια οικογένεια, να ακούς από μέσα στο σπίτι ένα παιδάκι να φωνάζει "μπαμπά έχει φως, έχει φως" και χοροπηδώντας να έρχεται με γέλιο στην εξώπορτα να μας δει.

Είναι ξεφτιλισμένη μια κοινωνία με τις αρχές της, όταν επανασυνδέεις ρεύμα σε σπίτι μετά από μια βδομάδα διακοπής, να σου λένε με δάκρυα και τρεμάμενο κάτω χείλος, "Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ."

Και σκύβεις το κεφάλι και φεύγεις γρήγορα. Για να μην νοιώθει αναξιοπρεπής περισσότερα δευτερόλεπτα.

Διοικούντες, που ιδιωτικά δεν θα έβρισκαν δουλειά ούτε σαν σκιάχτρα σε αμπελώνες, αμειβόμενοι με παχυλούς μισθούς, απλά στεριώνουν την διάλυση της όποιας κοινωνικής συνοχής. 

Φροντίζουν να μεγαλώνει η επόμενη γενιά, με μίσος για τον τόπο μας. Να φεύγουν μετανάστες νέοι άνθρωποι, γιατί νοιώθουν περισσευούμενοι.

Διεφθαρμένοι, ατιμώρητοι διοικούντες, που για χρόνια τάϊζαν με σκουπίδια την τότε νεολαία, μας επιστέφονται τώρα ως εμετός. Απουσία όλων από όλα. Διοικούντες κακοί κλόουν, που συνεχίζουν ακάθεκτοι να μας πείσουν ότι ο εχθρός είναι ένας και είναι το υποτιθέμενο κράτος μας. Ένα κράτος βασανιστής, που τα ζητάει όλα και δεν προσφέρει τίποτε. 

Κράτος που διαμορφώθηκε και συνεχίζει να υφίσταται, από τις φασιστικές, κομματικές συμμορίες βίας. Διοίκηση πλήρως ελεγχόμενη από τις κομματικές παρακρατικές συμμορίες, που υφίστανται αλώβητες ακόμη, σε κάθε παράμετρο της Διοίκησης. 

Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην αναξιοπρέπεια, οι ίδιοι ακριβώς, αυτοαποκαλούνται σωτήρες.

Η ΔΕΗ βέβαια, θα μιλήσει για διαφυγόντα κέρδη.

Κανείς δεν θα αναφερθεί σε διαφυγόντες ανθρώπους.

Εύκολα και χυδαία, βαφτίζονται παράπλευρες απώλειες.

Οι συνεχείς αυτοκτονίες, έχουν ηθικούς, αυτουργούς. Κι εάν η αυτοκτονία είναι το κορυφαίο της απόγνωσης, υπάρχουν πολλά προηγούμενα στάδια καταπίεσης, σε μεγάλο αριθμό πολιτών. 

Θα συνεχίσω να συμμετέχω όπου μπορώ σε κοινωνική δράση, ως καθήκον, ως υποχρέωση, ως οτιδήποτε. Αρκεί η δράση μου να κάνει λίγο καλύτερη την καθημερινότητα συμπολιτών μου. Για λίγο περισσότερη Δικαιοσύνη.

Να λιγοστέψουν οι γηγενείς εχθροί της χώρας μας. Και από ότι φαίνεται, θα έχουμε πολύ «δουλειά» στο άμεσο μέλλον σε σχέση με τις επανασυνδέσεις.

Ενημερωτικά σας λέω ότι μέχρι σήμερα, οι λογαριασμοί που αφορούν την οικογένειά μου, εξοφλούνται κανονικά.

Ασλάνογλου Νίκος του Αλεξάνδρου, 

Μέλος «ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ»

πηγή:e-Apenanti

Το παραμύθι του φασισμού (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

από http://www.thepressproject.gr

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι.

Τα τελευταία χρόνια, όσο δηλαδή διαρκεί η χρηματοοικονομική ύφεση, όλοι βιώνουμε αυτό που μέχρι πρότινος δεν αντιλαμβανόμασταν και δεν νιώθαμε ούτε στο ελάχιστο, αν και ήταν το εδραιωμένο και νομιμοποιημένο καθεστώς με τους όρους του οποίου όλοι λειτουργούσαμε. Τον φασισμό.

Ο φασισμός δεν είναι απλά δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι ο καπιταλισμός αυτός καθαυτός.

Δομικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι τα αριθμημένα άτομα, τα οποία έχουν αποσπαστεί από το φυσικό τους περίβλημα, έχουν εγκλεισθεί σε αστικά περιβάλλοντα και ζουν ελεγχόμενα, υπό στενή αστυνομική παρακολούθηση και οικονομική επιτήρηση, με απόλυτο στόχο ζωής να κυκλοφορούν μεταξύ τους το χρήμα, καταναλώνοντας φυσικούς πόρους και παράγοντας απορρίμματα. Αυτά είναι τα δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, ακριβώς τα ίδια είναι και τα δομικά στοιχεία του φασισμού.

Όσο η λεγόμενη «ανάπτυξη» βρίσκεται σε θετικούς δείκτες, όσο ο καταναλωτισμός ευνοείται και ανθεί, τόσο περισσότερο οι, κατά τα άλλα πολιτισμένοι καταναλωτές, φέρονται ολοένα και πιο φασιστικά στον καθημερινό τους βίο, αφανίζοντας με κάθε τους κίνηση διαφορετικές μορφές ζωής, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται. Διότι είναι αδαείς και αμόρφωτοι σχετικά με την ζωή, σχετικά με την διαφορετική ζωή, σχετικά με την μοναδική αληθινή, ως αυθύπαρκτη και με προαιώνια σοφία, οικονομία, την Οικονομία της Φύσης, σχετικά με τα πρωτογενή υλικά και τα φυσικά όντα, μαζί με τα οποία συναποτελούν το οικοσύστημα, που παρέχει όλους αυτούς τους, πεπερασμένους, φυσικούς πόρους ως αγαθά κοινοκτημοσύνης των πλασμάτων του, για να ζήσουν οι πάντες εντός του. Επί όλων αυτών έχουν πλήρη άγνοια οι καταναλωτές, μόνο ως ντοκυμαντέρ ριψοκίνδυνων ή τρελαμένων επιστημόνων και ακτιβιστών τα έχουν ακουστά κι έτσι ζουν σε μιαν εικονική πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενοι ως φυσικόν πόρο το χρήμα, καταναλώνοντας άνευ αναπλήρωσης τα πάντα, απομυζώντας τη γη, αφανίζοντας τοπία, ακόμα κι αυτά που, όπως αρέσκονται να λένε, είναι σκέτα βράχια, σκοτώνοντας και εξαφανίζοντας σιγά σιγά όλα τα άλλα είδη διαφορετικών υπάρξεων γύρω τους, τα οποία τα κατατάσσουν ένα προς ένα στα είδη προς εξαφάνιση και στα προστατευόμενα είδη.

Ο φασισμός του καταναλωτή είναι ασύλληπτος. Αλλά πιο ασύλληπτη βέβαια, όπως έχει δηλωθεί στο παρελθόν από κάποιον πολύ πιο έγκυρο από μένα, είναι η βλακεία του. Η βλακεία του σύγχρονου ατόμου, που επιμένει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες όλης αυτής της φασιστικής του συμπεριφοράς ως φυσικά φαινόμενα, ως καταιγίδες ή τυφώνες ή σεισμούς ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων για το οποίον ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη, ούτε όμως μπορεί να πράξει το παραμικρό για να το αναχαιτίσει, παρά μόνο να αμυνθεί με κάθε τρόπο, να σώσει το τομάρι του.

Έτσι όπως έχει κατατάξει τις διάφορες ζωές που εξαφανίζει για να ζήσει ο ίδιος εντός του φασιστικού του συστήματος, ως «υπό εξαφάνιση προστατευόμενα είδη», γενικώς και αορίστως δηλαδή, είδη που εξαφανίζονται μόνα τους και κάποιοι -όχι εμείς, προς Θεού, ούτε τα τέκνα μας, εμείς έχουμε άλλες δουλειές, να βγάλουμε χρήμα- έχουν αναλάβει να τα διασώσουν, έτσι όπως λέει πως ο πλανήτης εξαντλείται, πως υποφέρει από υπερθέρμανση, από απορρίμματα κάθε είδους, έτσι γενικώς, από μόνος του υποφέρει, όχι από το ότι εμείς τα παράγουμε ή εμείς, με τον τρόπο ζωής μας ωθούμε στο να παράγονται, έτσι όπως έχει αφήσει εντελώς την ευθύνη για τα πάντα, από την παραγωγή μέχρι τη διαχείριση, την αναπλήρωση, σε άλλους, αγνώστους, σε αυτό που ονομάζει σύστημα και το αφορίζει καθημερινά, και νομίζει πως ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη ούτε συμμετοχή, ούτε τρόπο αντίδρασης και αλλαγής πορείας, έτσι ακριβώς πράττει και πιστεύει για τον φασισμό. Πως είναι κάτι αυθύπαρκτο, το οποίο κατά καιρούς εισβάλλει στις ζωές μας και καταστρέφει ανθρώπους, σκοτώνει, ισοπεδώνει και φεύγει πάλι όπως ήρθε, και πως ο ίδιος δεν μπορεί να πράξει τίποτε άλλο από το να λουφάξει και να αναμένει πότε θα ηρεμήσει ξανά το σύστημα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να εξεγείρεται ενάντια στους φασίστες, δηλαδή να χτυπάει το σύμπτωμα και όχι το αίτιο, με ό,τι σημαίνει αυτό άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα.

Διότι το σύστημα δεν ηρεμεί ποτέ. Δεν έχει εξάρσεις και υφέσεις ο φασισμός στον καπιταλισμό. Είναι μόνιμος και σε πλήρη έξαρση. Απλά, στις περιόδους «ανάπτυξης» εκδηλώνεται εξωστρεφώς, από τα άτομα προς το οικοσύστημα, ενώ σε περιόδους ύφεσης γίνεται εσωστρεφής, μεταφέρεται η καταστροφική μανία του εντός συστήματος και αποδεκατίζονται τα ίδια τα άτομα. Ίσως είναι και ένας τρόπος για να φέρνει την ισορροπία της η φύση.

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι για τα χρόνια τα παλιά, κατά τα οποία ο φασισμός και ο ναζισμός εκδηλώθηκαν ως ασθένειες, από αρρωστημένα μυαλά συγκεκριμένων ανθρώπων, εξαπλώθηκαν, έφεραν πολέμους, θανάτωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, κατάστρεψαν πόλεις και πατρίδες, αλλά ευτυχώς, μπήκαν και πάλι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και τώρα όλοι ζούμε όμορφα και πολιτισμένα πλέον…

Του χρέους η γενιά (αναδημοσίευση)

Από τα ΟΧΙ στα ΩΧ

Πάνος Μουχτερός

από τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ (http://kakoskeimena.net/)

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας. Να μαθαίνουμε να λέμε ποιήματα ένδοξα με ύφος αγχωμένου παπαγάλου, να χαχανίζουμε την ώρα της δοξολογίας, να στεκόμαστε όρθιοι την ώρα που ακούγαμε επαναλαμβανόμενους λόγους επικήδειους για τους ήρωες του έθνους και μετά να βγαίνουμε σαν κοτόπουλα ντυμένα μπλε που τα ‘ρίξαν έξω από το κοτέτσι και που πρέπει ξαφνικά να βαδίσουν στρατιωτικά κάτω από τους επικούς ήχους της μπάντας που παιάνιζε. Πάλι καλά που ερχόταν η καλύτερη στιγμή στην παρέλαση, όταν η φιλαρμονική είχε παραταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε εμείς ανάμεσα από τα ταμπούρλα και τα άλλα όργανα που θαρρείς ότι βαράγανε στη διαπασών. Όπως περνούσαμε μέσα από αυτό το σκηνικό ένιωθα ένα κλικ μέσα μου, φούντωνε το στήθος μου, λες και πωρωνόμουν με την όλη φάση για εκείνα τα δευτερόλεπτα, ενώ πέφτανε βροχή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους επισήμους και ανεπισήμους. “Μπράβο, μπράβο, ελάτε να κεραστείτε σοκολατάκι μετά”.

Υπερηφάνεια με γεύση φουντούκι. Έτσι δεν έγινε πάνω-κάτω και με ‘σένα, με τον καθένα, με όλους μας σε τούτη τη γενιά που φυτεύτηκε και μεγάλωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε; Πρέπει να βγούμε με θάρρος και να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάποια πράγματα στο περίπου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσες φορές και αν υποδυθείς έναν ρόλο, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεσαι. Ίσως είναι ώρα για το πρώτο βήμα που θα είναι αληθινό και όχι βήμα στρατιωτικό, βήμα υποκριτικό, αλλά βήμα που θα το εννοούμε ρε και θα βγαίνει ως αυθόρμητη κίνηση του κορμιού που θα συμμορφώνεται με την κίνηση που έχει πάρει η ψυχή μας. Να τα πούμε όπως είναι μερικά πράγματα, ρε μάγκα, μεταξύ μας, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε αν αξίζει να έχουμε παρελάσεις, αν αναρωτηθήκαμε ποτέ για έννοιες που φαίνονται ως δεδομένες, αν δώσαμε ένα γαμημένο λεπτό από τη ζωή μας τη μικρή για να αναλύσουμε τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ που λέμε κάθε μέρα από μέσα και απ’ έξω μας, αν θυμόμαστε τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, αν έχει νόημα να έχουμε επετείους, αν ζούμε στην ίδια χώρα, αν στην ίδια αυτή χώρα ζούνε ίδιοι ή άλλοι άνθρωποι, αν η ιστορία είπε αλήθειες ή ολίγον αλήθειες με ολίγον από ψέματα, αν οι ήρωες εκείνοι έχουν σχέση με τους σημερινούς ήρωες, αν όταν βλέπεις τη σημαία νιώθεις μια στάλα εθνική αξιοπρέπεια να στάζει μέσα σου ή την αντικρίζεις ως ένα χρωματιστό κομμάτι πανί που χρησιμεύει απλά για να διακοσμεί υπηρεσίες και κτίρια και κοινοβούλια. Να πούμε αν οι απόγονοι του μέλλοντος θα λένε ιστορίες και ποιήματα για εμάς ή θα κάνουν χίλια κομμάτια κάθε σημαία. Αν τούτη η γη είναι η πατρίδα μας ή αν πατρίδα μας είναι όλη η γη.

Τι να μου πεις και τι να σου πω για πόλεμο, για όπλα, για αγώνες στα χαρακώματα, για γέφυρες που ανατινάσσονται. Είναι ψέμα ότι τον πόλεμο εμείς τον έχουμε βιώσει μόνο σε εξελιγμένες κονσόλες και άντε το πολύ-πολύ σε κανένα γαμάτο ακατάλληλο βιντεάκι από το you tube με βόμβες που διαμελίζουν πτώματα κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά μας; Μάγκα, μιλάω για πόλεμο πραγματικό, μιλάω για πόδια κομμένα να πέφτουν δίπλα από το κεφάλι σου, μιλάω για τον κολλητό σου που θα τον βλέπεις να πέφτει νεκρός και θα τον κουβαλάς στην πλάτη για χιλιόμετρα μήπως και τον σώσεις αλλά αυτός θα ξεψυχά και θα ξερνά αίμα πάνω σου. Μιλάω για κρυφτό μέσα στα βουνά, πίσω από τα μεγάλα δέντρα, μιλάω για κρύο και ελάχιστη τροφή που θα μπλέκεται μέσα στα χιόνια, μιλάω για εχθρό που θα τον βλέπεις κατάματα την ώρα που θα σε ξεκοιλιάζει στριφτά και θα τον παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν θα καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάς, μιλάω για νίκες και ήττες και εδάφη που απελευθερώνονται την ίδια ώρα που κατακτώνται, για γυναικόπαιδα που κρύβονται σε υπόγεια και σε σπηλιές. Όταν λέμε πόλεμο, εννοούμε πόλεμο. ΟΚ, θα μου πεις ότι δεν γίνεται έτσι πια και ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και ότι έρχονται αόρατα αεροπλάνα και όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Ακόμα και έτσι, ρε μάγκα, εμείς τι έχουμε βιώσει; Είδαμε κανένα αεροπλάνο να κάνει σμπαράλια το χωριό μας; Είδαμε καμιά έξυπνη βόμβα να τρυπάει τον τοίχο στο πατρικό μας σπίτι και να καταλήγει στην καρωτίδα του πατέρα μας; Όταν εμείς μιλάμε για βόμβες, εννοούμε σεξοβόμβες.

Πάμε παρακάτω. Πείνα και μαλακίες. Εντάξει, εντάξει, στις μέρες μας ο κόσμος πεινάει, πεθαίνει, λιποθυμάει από την ασιτία, στριμώχνεται στα συσσίτια και τα τοιαύτα. Ρε μάγκα, δεν μιλάω για μια συμπιεσμένη κατάσταση, που εκτείνεται σε συγκεκριμένη χρονικά εποχή και που πιάνει συγκεκριμένο κομμάτι πληθυσμού. Μιλάω για πείνα που θερίζει δεκάδες ζωές καθημερινά. Μιλάω για πείνα που συνοδεύεται από φτώχεια διαρκείας. Να κόβει η οικογένεια τις μερίδες από το φαγητό στη μέση για να τραφούνε τα παιδιά και οι γονείς να τρώνε από τα αποφάγια. Να ματώνουν τα πόδια σου από τις πέτρες και τα καρφιά που τρυπάνε τα σκισμένα πέλματά σου, με το ένα παπούτσι που φοράς να είναι διαφορετικό από το άλλο. Να έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια και το στομάχι σου να έχει φουσκώσει και να ακούγεται σαν τύμπανο μεγάλο όπως εκείνο που βαράνε στις παρελάσεις. Να μην έχεις ούτε νερό για να πιεις και να πλυθείς, να γεμίζεις πληγές από μύκητες και να φοβάσαι ότι αυτό το πόδι σου που μελάνιασε μάλλον σάπισε για τα καλά και θα στο κόψουν. Να μην έχεις ούτε φάρμακα, ούτε ορούς να αντικαταστήσουν το φαγητό που δεν έχεις. Όταν λέμε πείνα, εννοούμε πείνα. Πότε εμείς ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, ρε μάγκα; Και για να στο πάω ακόμα πιο πέρα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τώρα, αν πας και ψάξεις μέσα στα σκουπίδια θα βρεις φαγητό πολυτελείας που το πετάμε επειδή χορτάσανε τα παχύσαρκα στομάχια μας και δεν αντέχουμε να ρευόμαστε περισσότερο. Δεν έχεις ακούσει τι λέμε για τους φυλακισμένους; Ότι τους πληρώνουμε και τους ταΐζουμε για όσο είναι μέσα; Αυτό το λέμε γιατί την πείνα την αντιλαμβανόμαστε ως μάσα. Ως περίσσευμα, όχι ως έλλειψη.

Ξέρω, αναρωτιέσαι και λες ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα στα πω με διαφορετικό τρόπο, στη δική μας διάλεκτο. Θα τα κάνω στίχους και τραγούδι. Θα κάνω τον δικό μας εθνικό ύμνο με λόγια που θα μας εκφράζουν. Για να δεις που το πάω. Άραξε και άκου. “Είμαστε του χρέους η γενιά. Που δεν πολέμησε ποτέ της και πουθενά. Που ποτέ της δεν ένιωσε στομάχια σφιχτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Λάθη και πάθη που τώρα παιδεύουνε μάτια παιδικά. Ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, είναι πόλεμος μακροοικονομικός. Νομίσματα οι σφαίρες, προσοχή αδέρφια, είναι ύπουλες οι μέρες. Σε χρηματιστήρια, τα σύγχρονα βασανιστήρια. Το νου σου, σκάνε οι βόμβες ομολόγων. Ηγέτες των λόγων και των παραλόγων. Οι κατακτητές είναι χωμένοι μέσα σε υπολογιστές. Δίχως στρατεύματα, τυλιγμένοι σε εμπορεύματα. Ψέμα ήταν η πατρίδα, σημαία η φωτιά και η καταιγίδα. Θέλεις να ξεχάσεις, σε ρετρό παρελάσεις. Ήρωες να φτιάξεις, γέφυρες ψηφιακές να ανατινάξεις. Επικά εμβατήρια, βουβά ακροατήρια. Είμαστε τους χρέους η γενιά. Που πρέπει να αλλάξει τα ψεύτικα τα σκηνικά. Ελλάδα τι σημαίνει τελικά; Είμαστε του χρέους η γενιά. Πέτα τα καλώδια, η υπερηφάνεια που πουλάς είναι πλανόδια. Έλα πιο κοντά, έλα πιο κοντά. Δεν είναι το χρέος μόνο στα λεφτά, ούτε στα μνημόνια και τα μετρητά. Το χρέος είναι στην καρδιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Μη μου μιλάς πάλι για τον Μεταξά και αν ειπωθήκανε στ’ αλήθεια όλα αυτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Γενιά μου χρεωμένη, γενιά μου κακομαθημένη. Είμαστε του χρέους η γενιά. Που πρέπει να πει ΟΧΙ σε όλα αυτά”.

Να γράψει ιστορία για πρώτη της φορά.

ΚΙΜΠΙ: Αλογοκρατία (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ

http://kibi-blog.blogspot.gr/

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής την 25/10/2013

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Η φράση με την οποία ο Ιωάννης ανοίγει το ευαγγέλιό του ηγεμόνευσε για πολλούς μετά Χριστόν αιώνες στη Δύση. Εξέφρασε τον θρίαμβο της θεο-λογοκρατίας και τη συντριβή της αρχαιοελληνικής λογοκρατίας, όπου λόγος ήταν ο κοινός ή ο σύνθετος νους, το μέτρο του κόσμου ή τουλάχιστον το μέτρο αντίληψης του κόσμου. Η μεσολάβηση του θεού καπέλωσε και τον κοινό και τον σύνθετο νου. Ο Λόγος έγινε και φόβος και παρηγοριά για όσα φρικτά περίμεναν τις δύσμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις, μέχρι που ήρθαν οι ανθρωπιστές και λίγο μετά οι διαφωτιστές (ομολογώ ότι μ’ έχει πιάσει κάποια εμμονή με τον διαφωτισμό, αλλά τόσο πίσω μάς έχει οδηγήσει ο νεο-σκοταδισμός) κι αποκατέστησαν την κυριαρχία του Ορθού Λόγου. Ο ορθολογισμός τους άλλαξε πολλά στη ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον στη Δύση, και έσπασε το μονοπώλιο του ανορθολογισμού, ο οποίος εδώ και τέσσερις αιώνες σε γενικές γραμμές περιθωριοποιείται. Ζούμε στην εποχή του ορθολογισμού και ουδείς διανοείται να διακηρύξει ότι οποιαδήποτε πολιτική απόφαση, οικονομική επιλογή ή διοικητική πράξη είναι προϊόν θείας επιφοίτησης, προφητείας ή ονειρικής αποκάλυψης, χωρίς να τον πάρουν στο ψιλό. Ακόμη κι όταν εισηγείται τα πιο ανορθολογικά πράγματα.

Το μνημόνιο, αίφνης, και οι εξ αυτού εκπορευόμενες κυβερνητικές αποφάσεις και συνέπειες προβάλλονται ως η πεμπτουσία του ορθολογισμού. Σε βαθμό ώστε ακόμη και τα πιο παράλογα αποτελέσματά τους να αποκαλούνται «εξορθολογισμός». Ως εξορθολογισμός προβλήθηκε η ισοπεδωτική μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά ο ορθολογισμός των εξορθολογιστών αποφεύγει να σχολιάσει τη λογική συνάφεια ανάμεσα στη μείωση αυτή και την καταστροφική ύφεση που προκάλεσαν. Όπως αδυνατούν, επίσης, να εξηγήσουν ορθολογικά πώς είναι δυνατό να προκύψει ανάκαμψη μέσω της καταναλωτικής εξουθένωσης, πώς δηλαδή μπορεί να προκύψει αύξηση εισοδήματος μέσω της μείωσής του.

Έχουμε πήξει στους ορθολογιστές που μας ταράζουν στον ανορθολογισμό κρυμμένο πίσω από τον ευφημισμό του «εξορθολογισμού». Εξορθολογισμός αποκαλούνται οι απολύσεις, το κούρεμα των μισθών, η μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων σε κάτι που προσομοιάζει σε δουλοπαροικία, ενίοτε και σε καθαρή δουλεία, ακόμη και το λουκέτο. Εξορθολογισμός είναι επίσης το μπάχαλο στον κρατικό μηχανισμό μέσω της κινητικότητας-διαθεσιμότητας, η αδυναμία των νοσοκομείων να προγραμματίσουν ακόμη και επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις λόγω έλλειψης υλικών, η μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε Καιάδα για χρόνια ασθενείς και υπερήλικες, η διαρκής υποβάθμιση του σχολείου και του πανεπιστήμιου, η μετατροπή του φορολογικού μηχανισμού σε απαλλοτριωτή ακινήτων και λογαριασμών, τα αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας που από οριζόντια βαφτίζονται κάθετα, πλάγια, κυκλικά ή τεθλασμένα, λες κι η ονομασία τους θα τα κάνει λιγότερο οδυνηρά.

Αυτό που περιγράφεται ως ορθολογισμός εξελίσσεται σε έναν θρίαμβο της αλογοκρατίας (καμιά πρόθεση να προσβάλω με τον όρο τα συμπαθή τετράποδα άλογα, που έχουν περισσότερη σχέση με τον Ορθό Λόγο απ’ ό,τι οι μνημονιακοί «λογοκράτες»). Το αποτύπωμα της μνημονιακής αλογοκρατίας είναι ορατό στην καθημερινότητα των θυμάτων της. Φίλος εκπαιδευτικός μου περιέγραψε απλά τον ανορθολογισμό του «εξορθολογισμού» στην παιδεία. Τέλη Οκτωβρίου, κι ενώ εισπράττει κανονικά τον μισθό του, δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί σε οργανική θέση, παραμένοντας μετέωρος στη λίστα της «κινητικότητας», κάτι σαν το Limbo της καθολικής μυθολογίας, η κόλαση των αναμάρτητων που τους βαρύνει μόνο το προπατορικό αμάρτημα, το ότι είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όταν αποφάσισε να ενοχλήσει μόνος την αρμόδια περιφερειακή διεύθυνση για να δουλέψει, επιτέλους, οι αρμόδιοι (και πανικόβλητοι) προϊστάμενοι του πρότειναν μετακίνηση σε όμορη εκπαιδευτική περιφέρεια, η οποία με τη σειρά της μπορεί να τον μετακινούσε σε άλλη περιφέρεια, πιθανότατα νησιωτική, από την οποία πάντως δυο-τρεις συνάδελφοί του έχουν αποσπαστεί και εργάζονται στη γραμματεία της δικής του περιφερειακής διεύθυνσης, όπως με έκπληξε διαπίστωσε. Του πρότεινε επίσης την «εναλλακτική» μιας θέσης γραμματειακής υποστήριξης σε ένα ΙΕΚ, αν και η θέση που για χρόνια κατείχε σε επαγγελματικό λύκειο παραμένει κενή και οι μαθητές πορεύονται ακάθεκτοι προς τον Νοέμβριο χωρίς φιλόλογο, περιμένοντας έναν καθηγητή που θα μετακινηθεί από τη Μακεδονία, από την Κρήτη ή ποιος ξέρει από πού αλλού.

Αυτό που συμβαίνει στη μικροκλίμακα ενός σχολείου ή μιας εκπαιδευτικής περιφέρειας, στη μεγάλη κλίμακα του εκπαιδευτικού συστήματος εξελίσσεται στη χειρότερη σχολική χρονιά εδώ και δεκαετίες. Με αβυσσαλέα κενά, θεσμούς όπως το ολοήμερο που παρακμάζουν, χωρίς να έχουν ποτέ ακμάσει, καθηγητές που θα μπουν για πρώτη φορά στην τάξη τον Νοέμβριο και εξ ορισμού έχουν χάσει το παιχνίδι με τους δύσκολους εφήβους, σχολικά κτίρια αφύλακτα, πανεπιστήμια εκτός λειτουργίας. Στη μέγιστη κλίμακα της χώρας το φαινόμενο τείνει να επιβεβαιώσει τον ορισμό του αποτυχημένου κράτους.

Ο θρίαμβος της αλογοκρατίας ίσως αποκαλύπτεται πιο έντονα σε μια εξέλιξη των ημερών: στο γεγονός ότι ο σκληρός πυρήνας του κράτους χρηματοδοτεί τη μελλοντική έξωσή του από τα κτίρια που του ανήκουν. Προβλήθηκε ως πεμπτουσία του Ορθού Λόγου η πώληση και επαναμίσθωση 28 κτιρίων, συνολικής επιφάνειας άνω των 270.000 τετραγωνικών, στα οποία στεγάζονται πέντε υπουργεία και 23 κρίσιμες κρατικές υπηρεσίες, όπως η ΓΑΔΑ, στις θυγατρικές real estate δύο τραπεζών, οι οποίες με τη σειρά τους οδεύουν σε ξένα funds. Το Δημόσιο εισέπραξε 261 εκατ. ευρώ, αλλά απ’ αυτή τη στιγμή θα πληρώνει ως νοικάρης 30 εκατ. τον χρόνο για να χρησιμοποιεί αυτά που του ανήκαν, ενώ επωμίζεται και το κόστος της ασφάλισης και τακτικής συντήρησής τους. Σε είκοσι χρόνια θα έχει καταβάλει στους νέους ιδιοκτήτες περίπου 600 εκατ. ευρώ, για να αποπληρωθεί μέρος του αβίωτου κρατικού χρέους που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το μισό του νέου χρέους που δημιουργεί. Συν τοις άλλοις, το κράτος σε είκοσι χρόνια θα έχει το δίλημμα ή να βρεθεί άστεγο ή να πληρώσει για να ξαναγοράσει την περιουσία του σε τιμές αγοράς. Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, αυτή η «ορθολογική» συναλλαγή θα έχει κοστίσει στο κράτος τουλάχιστον το εξαπλάσιο του τιμήματος που εισέπραξε. Αν έχει να τα πληρώσει, βεβαίως. Κι επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, υπάρχει και το επιπλέον ερώτημα: τι θα συμβεί αν το κράτος βρεθεί σε αδυναμία πληρωμών, άρα αδυνατεί να καταβάλλει τα μισθώματα στους νέους σπιτονοικοκύρηδες της ακίνητης περιουσίας του; Θα παρέχει τις υπηρεσίες του υπαίθρια, στις πλατείες και στα πεζοδρόμια;

Στον πυρήνα της σκέψης της μνημονιακής αλογοκρατίας, που διαπερνά κάθε κυβερνητική απόφαση εδώ και τέσσερα χρόνια, βρίσκεται η Πίστη. Η τραπεζική και η χρηματοπιστωτική εν γένει. Η οποία, εντέλει, είναι μια καθαρή, ανορθολογική πίστη, αντίστοιχη της θρησκευτικής. Οι αλογοκράτες θεωρούν αδιανόητο να μην αποπληρωθεί το χρέος, παρ’ ότι γνωρίζουν ότι είναι αδιανόητο και το να αποπληρωθεί. Εξ ου και παζαρεύουν την ελάφρυνσή του. Εδώ, όμως, προκύπτει σύγκρουση (αν)ορθολογισμών. Ο (αν)ορθολογισμός του πιστωτή τού επιτρέπει να δημιουργεί χρήμα εκ του μη όντος, να το δανείζει και να απαιτεί εξόφλησή του, αλλά σε χρήμα ή είδος εντελώς χειροπιαστά. Ο (αν)ορθολογισμός του οφειλέτη τού επιβάλει να εξοφλήσει τα δανεικά σε υπαρκτά χρήματα και περιουσιακά στοιχεία, έστω κι αν χρειαστεί ο ίδιος- ως άτομο, ως κοινωνία, ως κράτος- να εξαϋλωθεί, όπως και το άυλο χρήμα που δανείστηκε, σε βαθμό που να αδυνατεί να πληρώνει πια, γιατί απλώς δεν θα υπάρχει. Το αποτέλεσμα είναι ο όρκος της Πίστης να εξελίσσεται σε αμοιβαία Απιστία. Αυτό το χρέος, και οποιοδήποτε κρατικό χρέος, δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ. Υπάρχει για να συντηρεί την Πίστη, τον ανορθολογισμό που κινεί το σύμπαν του οικονομικού «ορθολογισμού», μια ορθοδοξία που δεν έχει Παράδεισο, μόνο Κόλαση, Limbo και Καθαρτήριο.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Να… το ζήτημα είναι… μήπως ξέρετε αν υπάρχει καμιά πυρκαγιά στο σπίτι σας. ΚΥΡΙΑ ΣΜΙΘ: Για ποιο λόγο μας ρωτάτε;

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Είναι γιατί… συγχωρέστε με, αλλά ξέρετε έχω εντολή να σβήσω όλες τις πυρκαγιές στην πόλη.(…..)

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Δεν πάνε καθόλου καλά οι δουλειές αυτή την εποχή, ε!

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Απ’ το κακό στο χειρότερο. Δεν κάνουμε σεφτέ. Πού και πού καμιά καπνοδόχος, καμιά αχυροκαλύβα, τιποτένια πράγματα, ανάξια λόγου. Κι όταν δεν υπάρχει κατανάλωση, το κέρδος παραγωγής είναι ελαχιστότατο. 

ΚΥΡΙΟΣ ΣΜΙΘ: Δυστυχώς σε όλα το ίδιο συμβαίνει, τίποτα δεν πάει μπροστά. Το εμπόριο, η γεωργία, όλα βρίσκονται σε κακή κατάσταση φέτος, όπως και με τις πυρκαγιές. 

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Έλλειψις σιτηρών, έλλειψις πυρκαγιών.

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Κατά συνέπεια έλλειψις κατακλυσμών.

ΚΥΡΙΑ ΣΜΙΘ: Ναι, αλλά έχουμε ζάχαρη.

ΚΥΡΙΟΣ ΣΜΙΘ: Αυτό συμβαίνει γιατί την εισάγουμε από το εξωτερικό. 

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Για τις πυρκαγιές είναι πιο δύσκολο. Έχουν βλέπετε πολύ μεγάλη φορολογία. 

Ευγένιου Ιονέσκο, «Η φαλακρή τραγουδίστρια»

Μιχάλης Κατσαρός-Θα κτίσω τη νέα σας πόλη.

Θα κτίσω τη νέα σας πόλη.

Μην αφίσετε την ελπίδα – κάθε λεπτό μια σημαία.

Μην αφίσετε το νερό τον άνεμο και τη γη – 

κάθε λεπτό και μαζί σας.

Σας βλέπω –καμιά μάταιη προσπάθεια– τίποτα

όλα –εσείς– διαπερνάτε τα τείχη σας τους καπνούς

διαπερνάτε το χρόνο – παίζετε ζάρια όπλα χαρτιά

σας αγαπώ – μόνος μαζί σας.

Η πόλη σας είναι πια έτοιμη.

Κινείται. Αλλάζει ρυθμό – τα τύμπανα παίζουν

μπορεί να δεχθεί τη σφαγή

να δεχθεί τη γαλήνη

το φως να δεχθεί – 

μπορεί ν’ ανέβει τούτη την άλλη την ώρα.

Ποιος μίλησε;

Στη φωτιά – στη φωτιά να ριχτεί

αυτός που παγωμένος σταθερός μπήκε στην πύλη

στη φωτιά – αυτός που κουράστηκε και θέλει

   μόνο την ακίνητη μάσκα

αυτός που δεν αλλάζει το βήμα το ρυθμό το γέλιο

   τη σιωπή

στη νέα – στη νέα του πόλη.

Γυρίζει. Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο.

Ζητάει το εκμαγείο –αγωνίζεται–

σε λίγο θα ανατιναχθεί –

ποιος είναι για νέα σημαία;

Κανείς. Μένω πάλι στο οροπέδιο μόνος

κοιτάζω πάλι την πόλη – τα χτίρια πάλιωσαν

κρατώ τη φωτιά τα κλαδιά τους ανθούς

και κοιτάζω.

Μιχάλης Κατσαρός

Οροπέδιο Τρίτο μέρος: ποιος είναι για νέα σημαία;

νάνοι (αναδημοσίευση)

από http://blog.costinho.gr/

  

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις

Άρης Αλεξάνδρου

Φίλος απ'το σχολείο, που πλέον βλέπω σπάνια -κι αυτό τυχαία, στους δρόμους της γειτονιάς μας. Στο λεωφορείο, πιάνουμε τη γνωστή ταχεία κουβέντα, τι κάνεις τι κάνω, κοινοί φίλοι, μπύρες πότε, να τα πούμε, να'σαι καλά. Προσπαθώ να την παλέψω, λέει, και ρωτάει το ίδιο κι εμένα. Την παλεύω, του λέω, μια χαρά την παλεύω. Μέχρι να πεθάνω και να πούνε τότε όλοι ψέματα μας έλεγε η κουφάλα. Τελικά δεν την πάλευε. Γελάμε κι οι δύο. Να το γράψεις στον τάφο σου απάνω, μου λέει: Δεν την πάλεψε. Να γράψω καλύτερα ότι υπήρξα ψεύτης, σας έλεγα ότι την παλεύω, ενώ δεν. Με γέλια πάνω απ'τους τάφους μας περνάει η ζωή. Και οι τρεις στάσεις του λεωφορείου.

Στην πλατεία του χωριού, πάνω στο δέντρο βρίσκεται μια κορνίζα και μέσα της μια επιγραφή, μάλλον επιτύμβιου χαρακτήρα. Πέτρος Νάνος. Φύτεψε αυτόν τον πλάτανο στα 31 του. Ο πλάτανος είναι σήμερα 63. Περνάει η ζωή, μεγαλώνει· μεγαλώνουν τα κλαδιά, μεγαλώνουν και τα χρόνια. Κι όσο μεγαλώνουν, κλαδιά και χρόνια, σκεπάζουν όλο και περισσότερους, τους κάνουν σκιά, τους ποτίζουν δροσιά. Διαβάζω τις ημερομηνίες. Ο Πέτρος Νάνος πέθανε πριν κλείσει τα 34. Τόσο είμαι εγώ τώρα -τα'χω κλείσει δηλαδή, από μήνες. Δεν έχω φυτέψει ακόμα κανέναν πλάτανο, δεν έχω σπείρει ζωή. Αυτός εδώ ο άνθρωπος μνημονεύεται γιατί το 1950, μέσα στο χαλασμό και στην αποκρημνιά της οικοδομημένης ερήμωσης, φύτεψε ένα δέντρο. Δεν έχω ιδέα τι άλλο έκανε στη ζωή του, δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξέρουμε κιόλας. Οι άνθρωποί του αποφάσισαν να τον θυμούνται για μια ευαίσθητη πράξη του· επειδή έκανε την πλατεία και τη ζωή τους λιγότερο απόκρημνη. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Πέτρος Νάνος, ξέρω όμως ότι θα ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν. Όχι στη ζωή του, που δεν την ξέρω, αλλά στη θύμηση μιας προσφοράς, μιας τρυφερής χειρονομίας στο σύμπαν των ανθρώπων. Στο όνομα της ρίζας ενός πλατανιού, που θα ζήσει περισσότερο απ'όλους μας και θα προσφέρει στους ανθρώπους σκιά για πάντα, θα μεγαλώνει τον κόσμο -γενιές παιδιών θα παίζουν κάτω από τα κλαδιά του- θα μεγαλώνει τη σκιά του κόσμου και θα τον ποτίζει δροσιά, μέχρι το τέλος του κόσμου.

Πάνω στο δέντρο, αναγγελίες της ζωής του χωριού: το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου, μια κρητική βραδιά εδώ στα βόρεια σύνορα του τόπου, μια άλλη συναυλία. Συνάξεις· γιορτές ανθρώπων. Υπομνήσεις ότι υπήρξαν, ότι υπήρξε ζωή, ότι μεγάλωναν τα χρόνια. Ότι μέχρι να πεθάνεις, δεν έχεις παρά να την παλέψεις. Ότι ακόμα κι όταν πεθάνεις, ψεύτης δεν υπήρξες. 

Το φύτεμα μιας ρίζας ενός πλατάνου ήταν το μικρό όνειρο που έκανε το πάλεμα ομορφιά. Κι εκεί κάτω από τη δροσιά -του πλατάνου ή του ονείρου- ξέρεις πως θα'ρθει μια μέρα που η ζωή θ'αλλάξει. Εμείς δεν θα υπάρχουμε τότε, αλλά δεν πειράζει· αρκεί που θα μας σκεφτούν. Θα θυμηθούν πως ζήσαμε κάποτε.

Ιερισσός: μία κοινωνία που έμαθε να αντιστέκεται

πηγή:Barikat (https://barikat.gr/content/ierissos-mia-koinonia-poy-emathe-na-antisteketai)

γράφει η Λόλα Χρυσούλη (κάτοικος Ιερισσού).

Το να ζεις στην Ιερισσό δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα την σήμερον ημέρα ! Ίσως πριν λίγα χρόνια αν με ρωτούσαν πως είναι η ζωή στο χωριό, θα την περιέγραφα ήρεμη, χωρίς πολλές εντάσεις, οικογενειακή ζωή άντε και κανένα ποτό σε κανένα μπαράκι.

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιοι ανήσυχοι τύποι σε αυτό το χωριό, που ασχολούνταν με συλλόγους, λίγο παραπάνω με τα κοινά του τόπου, αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια για μια "καθώς πρέπει" συντηρητική κοινωνία. 

Αυτά συνέβαιναν μέχρι τη στιγμή που ξαφνικά εμφανίστηκε μία προμελέτη από μια μεταλλευτική εταιρεία. Τότε για κάποιους άρχισαν να ηχούν καμπανάκια για το μέλλον του τόπου. Οι περισσότεροι όμως ζούσαν ακόμη στο συννεφάκι του ''καθώς πρέπει''. Άρχισαν να γίνονται ενημερώσεις, ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να το ψάχνει, να ανησυχεί. Το μικρόβιο είχε μπει στην κοινωνία. 

Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα έπρεπε να μάθουμε πολλές άγνωστες λέξεις ....όπως ΜΠΕ (μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων ). ΥΠΕΚΑ( υπουργεία περιβάλλοντος ενέργειας και κλιματικής αλλαγής ) ακαριαία τήξη, open pit κ.α

Τελικά μαθαίναμε γρήγορα! 

Η κοινωνία ξυπνούσε από τον λήθαργο και γινόταν επικίνδυνη για το κράτος και την εταιρεία. Τότε επιστρατεύτηκαν τα μεγάλα μέσα, η εταιρεία άρχισε την επίθεση. Στόχος της η κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς ...σε ένα μεγάλο βαθμό το κατάφερε, αφού πάντα θα υπάρχουν υποτακτικοί. Είναι δοκιμασμένη η τακτική των πολυεθνικών, το κάνουν όπου και αν βρεθούν. Όταν είδαν ότι η διάσπαση του κοινωνικού ιστού είχε ως αποτέλεσμα οι κάτοικοι στην Ιερισσό να ενώνονται και να γίνονται ένα – ανεξάρτητα από την πολιτική τους ταυτότητα- επικράτησε πανικός. 

Ήταν η ώρα να επιστρατευτούν τα μεγαλύτερα μέσα, αυτά του κρατικού μηχανισμού, της καταστολής. Τότε άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες του πολέμου. Ξαφνικά το φιλήσυχο χωριό με τους "καθώς πρέπει" κατοίκους του άρχισε να θωρακίζεται. Η αλληλεγγύη ήταν το πρώτο πράγμα που αναπτύχθηκε. Έπρεπε να δώσει κουράγιο ο ένας στον άλλο για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Έπρεπε ξαφνικά, εκεί που είχαμε μάθει να ζούμε κατά μόνας, να μάθουμε να ζούμε ομαδικά, να αρχίσουμε να συν- αποφασίζουμε. Ήταν ίσως από τα πιο δύσκολα πράγματα, αλλά και τα πιο σημαντικά αυτού του αγώνα.

Όταν πλέον γίναμε μια γροθιά αυτό δεν άρεσε σε πολλούς και ιδιαίτερα στην κυβέρνηση και στην εταιρεία. Τότε ξεκίνησε ο πραγματικός πόλεμος. Δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, ξύλο, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΥΜΕΤ, ΕΚΑΜ λέξεις άγνωστες για ακόμη μία φορά στους κατοίκους, αλλάείπαμε, αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν γρήγορα. Όσο αντιστεκόμασταν και δεν σκύβαμε κεφάλι, η καταστολή δυνάμωνε. Δεν δίστασαν σε τίποτα. 

Στο κίνημα της Χαλκιδικής, εφάρμοσαν το Δόγμα του Σοκ ίσως με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.  Στο στόχαστρο μπήκαν οι άντρες του χωριού, προσαγωγές στην ασφάλεια, παράνομη λήψη DNA, εξαφανίσεις συναγωνιστών χωρίς να γνωρίζουμε για ώρες που βρίσκονταν.

Στο επόμενο στάδιο μπαίνουν στο στόχαστρο και οι γυναίκες. Δεν διστάζουν να προσαγάγουν γυναίκες, δήθεν για μαρτυρική κατάθεση αλλά ούτε και να σηκώσουν γκλόπ κατά πάνω τους σε κάθε πορεία μας στο βουνό. Κατανοητό σε ένα βαθμό, γιατί άνθρωποι σαν και αυτούς έχουν συνηθίσει αλλιώς τον ρόλο της γυναίκας, όχι πάνω σε ένα βουνό να υπερασπίζεται την ΓΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ.

Δυστυχώς δεν σταματούν εκεί. Όταν ανακαλύπτουν ότι ούτε τότε υποχωρούμε κάνουν το χειρότερο, στοχεύουν τα παιδιά. Προσαγωγές ανήλικων μαθητών στην ασφάλεια, ρίψη χημικών στο σχολείο ...... αυτό ήταν το τέλος. 

Τότε καταλάβαμε ότι είναι αδίσταχτοι. Μπήκαν μέσα στα σπίτια μας με κουκούλες και αυτόματα , έσπασαν πόρτες, μας συνέλαβαν άδικα μπροστά στα παιδιά μας. Έπρεπε να ακουστούμε, έπρεπε να μάθει όλοι η Ελλάδα τι συμβαίνει σε αυτή την μικρή γωνιά της Χαλκιδικής. Η κραυγή ήταν μεγάλη όσο και να προσπάθησαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ να την πνίξουν ή ακόμα και να την εξαφανίσουν. Υπήρξαν άνθρωποι που πήγαν κόντρα στο κατεστημένο. Η Χαλκιδική άρχισε να "ακούγεται". Το κίνημα μεγαλώνει, χιλιάδες αλληλέγγυοι στηρίζουν τους αγωνιστές της Χαλκιδικής.

Τότε αποφασίζεται από την κυβέρνηση ότι το κίνημα πρέπει να τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών. Στέρηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για 4 συναγωνιστές. Αλλά ούτε και τότε τα κατάφεραν. Μέσα από συμπληγάδες, ανάμεσα από την Σκύλα και την Χάρυβδη τα συντρίμμια ξανασηκώθηκαν. Ο σκοπός μας είναι πιο δυνατός τώρα απ’ όσο ποτέ. Απελευθέρωση των συναγωνιστών μας και απελευθέρωση του βουνού. Το πρώτο σε ένα βαθμό έχει υλοποιηθεί αφού σήμερα 2 από τους 4 συναγωνιστές έχουν αποφυλακιστεί, και η ελπίδα όλου του κινήματος είναι στην άμεση απελευθέρωση και των άλλων δύο.

Οι σειρήνες του πολέμου για μία μέρα σταμάτησαν και ήχησαν στο χωριό χαρμόσυνες καμπάνες και είχαμε λόγο σοβαρό. Δύο παλικάρια του χωριού μας γύρισαν στη ζωή, στα σπίτια τους, στις οικογένειες τους, στην αγκαλιά όλων μας. Ο αγώνας όμως δεν σταματά εδώ. 

Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας ζωής και για μας ζωή είναι το ΔΑΣΟΣ , είναι το ΒΟΥΝΟ, είναι το ΝΕΡΟ. 

Και για αυτό θα παλέψουμε μέχρι την τελική δικαίωση. 

Δεν ξέρω αν καταλάβατε τι εστί να ζεις στην Ιερισσό! 

Εμείς πάντως μάθαμε, διδαχτήκαμε, και έχουμε να διδαχτούμε πολλά ακόμα από αυτόν τον αγώνα. 

VERCEREMOS !!!!!!!

Eικόνες αποκάλυψης στην Ισπανία: Έτσι γίνονται οι αναγκαστικές εξώσεις

ΘΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΙ ΕΔΩ; 

ΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΠΙΑ !!!!!!! 

Είναι εικόνες που διαδραματίζονται σχεδόν καθημερινά στην Ισπανία. Ολόκληρες οικογένειες αναγκάζονται να φύγουν από το σπίτι τους ύστερα από την εντολή αναγκαστικής έξωσης. Αυτό συνέβη και στην οικογένεια της 45χρονης Μαρία Ισαμπέλ Ροντρίγκες Ρομέρο. 

Στην εξαμελή της οικογένεια όλοι είναι άνεργοι, έχει μία κόρη οκτώ ετών και η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή. 

Διέμεναν όλοι μαζί επί 24 χρόνια σε διαμέρισμα της εταιρείας State City Hall Housing Company (EMVS). Κατέβαλαν οφειλή προς την εταιρεία ύψους 1.200 ευρώ, ωστόσο η EMVS τους ενημέρωσε πως παρ' όλα αυτά θα πρέπει να μετακομίσουν. 

Η εντολή έξωσης εκτελέστηκε την Τετάρτη από την αστυνομία παρά την αντίσταση δεκάδων μελών της Πλατφόρμας Θυμάτων Υποθήκης (PAH). 

Στην πόρτα μπήκε λουκέτο, οι ίδιοι και όλα τα υπάρχοντά τους βρίσκονται στο δρόμο... 

περισσότερες φωτογραφίες εδώ