Πρόταση βόμβα της Μπούντεσµπανκ: Πάρτε τους τα σπίτια και τις καταθέσεις !

Πρόταση-βόµβα από την Μπούντεσµπανκ, την κεντρική τράπεζα της Γερµανίας: αν µια χώρα της ευρωζώνης κινδυνεύει να χρεοκοπήσει αντί να της δανείζουν –µε το αζηµίωτο φυσικά!– οι Γερµανοί και τα άλλα κράτη του ευρώ να προχωράει σε κατάσχεση του 10% όλων ανεξαρτήτως των καταθέσεων που υπάρχουν στις τράπεζές της και επιπλέον να επιβάλλει –εφάπαξ υποτίθεται– φόρο 10% επί της αξίας όλων των ακινήτων! Έχεις δηλαδή ένα διαµέρισµα που αξίζει 50.000 ευρώ: φέρε πέντε χιλιάρικα! Αξίζει το σπίτι σου 200.000; Φέρε είκοσι χιλιάρικα φόρο. Ακόμη και άν έχεις να πληρώνεις το φόρο για δέκα χρόνια θα σου έχουν στην ουσία πάρει το σπίτι. Και θα συνεχίσεις να πληρώνεις.... Αν πάλι δεν έχεις να πληρώσεις τα χιλιάρικα αυτά, θα σου παίρνει η κυβέρνηση το σπίτι! 

Μιλάµε για κανονικούς ευρωπαίους ληστοσυµµορίτες που χρησιµοποιούν σαν όργανα τις ντόπιες κυβερνήσεις Κουίσλινγκ και Τσολάκογλου σε κάθε χρεωµένη χώρα της ευρωζώνης! 

Αποθρασύνθηκαν τελείως οι Γερµανοί, αλλά βρίσκουν και τα κάνουν, µε τις κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας να τηρούν την πιο γερµανόδουλη στάση. Μέσα στο κλίµα αυτό, η Ν∆ και το ΠΑΣΟΚ έχουν το θράσος να ζητούν και την ψήφο του ελληνικού λαού για να… επιβραβευθεί η πολιτική τους! 

Σε όλο τον κόσµο πάντως ολοένα και περισσότεροι ηγετικοί κύκλοι θεωρούν «τελειωµένη» την κυβέρνηση Σαµαρά-Βενιζέλου. «Η αποδυναµωµένη κυβέρνηση της Ελλάδας κινδυνεύει να ταπεινωθεί στις ευρωεκλογές του Μαΐου από τα κόµµατα που είναι εναντίον της τρόικας» γράφει χαρακτηριστικά το βρετανικό περιοδικό Εκόνοµιστ στο χθεσινό τεύχος του. «Η κυβερνητική σταθερότητα δεν διακυβεύεται» από το αποτέλεσµα των ευρωεκλογών, ισχυρίστηκε παρ’ όλα αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος σε συνέντευξή του που δηµοσιεύθηκε χθες στην Εφηµερίδα των Συντακτών. 

Πλήρως αποµονωµένος πολιτικά ο Σαµαράς, έσπευσε να δηλώσει ότι… «δεν έχουµε κανένα περιθώριο συνεργασίας µε τον ΣΥΡΙΖΑ (!)», χωρίς φυσικά κανένας από το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να έχει εκδηλώσει την παραµικρή πρόθεση για τέτοια συνεργασία! Η ουσία πάντως είναι ότι εµπεδώνεται πλέον η πεποίθηση πως η ήττα της Ν∆ και του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές θα προσλάβει τόσο σηµαντικές διαστάσεις που θα πυροδοτηθούν πολιτικές εξελίξεις λόγω κατάρρευσης της κυβέρνησης. 

πηγή εφημερίδα ΠΡΙΝ

Βύρων Λεοντάρης: Η Σιωπή που ακολουθεί (αναδημοσίευση)"

Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ 

Όχι μόνο τ” αθώα παράπονα,

που αναποδογυρίζουνε με μια κλωτσιά στο στήθος,

όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες,

όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί.

Πιο δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει

η σιωπή που ακολουθεί,

η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών,

η σιωπή των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο,

η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία,

η σιωπή του δάσους,

η σιωπή του αλόγου δίπλα στο ποτάμι,

η σιωπή ανάμεσα σε δυο στόματα, που δεν μπορούν να φιληθούν,

κι εκείνη η «ενός λεπτού σιγή»,

που παρατείνεται και γιγαντώνεται

μες στις καρδιές, μες στους αιώνες,

η σιωπή που αποφασίζει

τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.

Βύρων Λεοντάρης

http://oulaloum.espiv.net/?p=2946

Από την ποιητική συλλογή »Ψυχοστασία» (1949-1976), Εκδόσεις Ύψιλον (2006)

Αντισταθείτε στην "Κουλτούρα των Ζωντανών Νεκρών" (αναδημοσίευση)

από το περιοδικό Ζενίθ

http://zenithmag.wordpress.com/2014/02/02/αντισταθείτε-στην-κουλτούρα-των-ζων/

“Ας σταματήσουμε να μιλάμε για καπιταλισμό και σοσιαλισμό. Ας μιλήσουμε απλώς για το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τον απίστευτο πλούτο της γης προς όφελος των ανθρώπων. Δώστε στους ανθρώπους αυτά που χρειάζονται: φαγητό, φάρμακα, καθαρό αέρα, πόσιμο νερό, δένδρα και γρασίδι, ευχάριστα σπίτια να μένουν, μερικές ώρες δουλειάς, μερικές ώρες ελεύθερες. Μη ρωτάτε ποιος το αξίζει. Όλοι οι άνθρωποι το αξίζουν”.

Howard Zinn, Marx in Soho

Toυ Γιώργου Στάμκου 

Ένας αλλιώτικος κόσμος έρχεται. Από τη μια έχουμε την καταστροφική επέλαση του τουρμποκαπιταλισμού, που λεηλατει τον πλανήτη μας, εξαντλεί φυσικούς πόρους, εξαθλιώνει λαούς, αποσταθεροποιεί ευαίσθητες οικολογικές ισορροπίες, επιβάλλει συγκεκριμένα καταναλωτικά πρότυπα συμπεριφοράς και μας οδηγούν σ’ έναν πλανήτη-κάτεργο. Μαζί με την επέλαση του τουρμποκαπιταλισμού μας επιτίθεται και το alter ego του, που δεν είναι άλλο από τη θεοκρατία, την τρομοκρατία και τον εθνικισμό, που μπροστά στην απειλή του ζοφερού παρόντος μας προτείνουν την οπισθοχώρηση προς ένα νέο σκοτεινό Μεσαίωνα.

Στον αντίποδα τους έχουμε τα μαζικά κινήματα της αντίστασης, που αγωνίζονται κατά της τουρμποκαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του θρησκευτικού φανατισμού και του μισαλλόδοξου εθνικισμού. Έχουμε τις διάφορες οικολογικές και αντικαταναλωτικές ομάδες, τις καλώς εννοούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τους πολιτικούς και κοινωνικούς ακτιβιστές, τα εναλλακτικά Media και τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες, το internet και τους ανεξάρτητους bloggers, τους προωθημένους επιστήμονες, τους ανθρωπιστές φιλόσοφους και τους προοδευτικούς διανοούμενους. Όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν πως υπάρχει και εναλλακτική λύση, πως ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος αν, αντί για το κέρδος, τη θεοκρατία και τον φανατισμό, είχε υιοθετήσει ένα πιο ανθρωπιστικό και οικολογικό μοντέλο. Προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν πρέπει να μετατραπούμε σε αρπακτικά, να λεηλατούμε ότι ανήκει σε όλα τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη μας και να καταστρέφουμε τη Γη για το κέρδος των λίγων.

Για την ώρα αυτές οι δύο δυνάμεις συγκρούονται σε πλανητικό επίπεδο και η έκβαση της σύγκρουσης είναι ακόμη αμφίρροπη. Έτσι ο κόσμος μας παρουσιάζει προς το παρόν μια αντιφατική εικόνα σχετικά με το που βαδίζει. Κάποιοι πιστεύουν πως βαδίζει προς το Τέλοςτου, ενώ κάποιοι άλλοι διαβλέπουν μια πλανητική αναγέννηση που θα μας σώσει από την επαπειλούμενη καταστροφή και θα μας φέρει πιο κοντά προς την Ουτοπία. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, ίσως επειδή περιλαμβάνω τον εαυτό μου στους μαχόμενους αισιόδοξους, που πιστεύουν πως το ανθρώπινο πνεύμα βρίσκει πάντα τρόπους για να ξεπερνά εμπόδια και «ανυπέρβλητα» προβλήματα. Σε κάθε κακό υπάρχει πάντα και μια θετική πλευρά, αρκεί να έχουμε τη στοιχειώδη νοημοσύνη να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Το κλειδί σε κάθε περίπτωση είναι η αισιοδοξία, η οποία μετατρέπει την κάθε πρόκληση σε ευκαιρία, ενώ αντίθετα η απαισιοδοξία τη μετατρέπει σε παγίδα. Ας αισιοδοξούμε λοιπόν, ας αγωνιζόμαστε κι ας σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας για να μην σκέφτονται οι άλλοι για μας.

Ας συμμετάσχουμε στον ακήρυχτο πόλεμο των ιδεών, που διεξάγεται σε πλανητικό επίπεδο, διασπείροντας ιδέες ανθρωπιστικές, ορθολογικές, οικολογικές και δημιουργικές. Ας εξαπολύσουμε τα δικά μας αντιστασιακά memes, που θα λειτουργήσουν αφυπνιστικά και θα βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας να ξεφύγουν από την τοξική αγκαλιά του τουρμποκαπιταλισμού και από την Κουλτούρα των Ζωντανών Νεκρών, που μετατρέπει τους λαούς σε ανεγκέφαλους καταναλωτές…

Όταν τελειώνουν τα ποιήματα (αναδημοσίευση)

από το Αδέσποτος Σκύλος 

http://dromos.wordpress.com/ 

Όταν τελειώνουν τα ποιήματα

ρίχνουμε ανθρώπους στην πυρά

και στα συρτάρια. Όταν το όμορφο

στητό στήθος της ερωμένης γίνεται

λίβελος και δεν κοιτάζει πια τον

ουρανό και τ’ άστρα, τότε ξυπνούν

όλες οι σκοτεινές υποθέσεις των

γηρατειών. Λαλούν τα κοκόρια

τού κάτω κόσμου κι ακονίζουν

την πείνα τους στις μαύρες πέτρες

και στις μαύρες ψυχές. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα το

υπουργείο άμυνας και το ΝΑΤΟ

σιδερώνουν τις υποθέσεις τού

κόσμου με ερπύστριες. Μαγαρίζουν

τα πηγάδια και τα όμορφα λόγια.

Κάνουν τούς έρωτες σκουλήκια και

τούς εραστές σεβαστούς δολοφόνους.

Κάνουν τη μάνα μαύρο σκυλί που

αλυχτά και τις κόρες αγορασμένες

νυφούλες στο Αμστελόδαμο. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα αναλαμβάνουν

τα σπουδαγμένα παιδιά, οι γιάπις,

οι εξηγητές του κακού, οι δήμιοι,

οι ασκούμενοι που θέλουν να γίνουν

αρχισυντάκτες, οι σχετικιστές, η δεξιά,

το κέντρο, η γραφειοκρατία, οι κάριες

που χτυπιούνται στους μαύρους

στίχους και στ’ αποκαΐδια. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα βγαίνει

σκυλάδικος καημός απ’ τα φουγάρα,

οι παπάδες πριονίζουν τις ψωλές,

η διανόηση κάνει πνευματική ευθανασία

στον πληθυσμό, ο πληθυσμός ελπίζει

σ’ ένα θαύμα. Όταν τελειώνουν τα

ποιήματα αρχίζουν να σφάζονται

τα σερνικά. Να γαμούν κρέατα οι

ξιφολόγχες. Να σκάβουν λαγούμια

οι ζωντανοί για να δραπετεύσουν

στον Άδη. Όταν δε γράφονται

ποιήματα το συμβούλιο επικρατείας

αποφασίζει για τον έρωτα, οι δικαστές

για την αγάπη, η ακαδημία για τη

λογοτεχνία, οι ληξίαρχοι για τη ζωή

και το θάνατο. Όταν δε γράφονται

ποιήματα η ελεημοσύνη γίνεται

νόμος του κράτους, οι εργολάβοι

καίνε τα δάση για να χτίσουν

καταφύγια, το Ισραήλ πουλάει

αστροπελέκια και ξεπατώνει λιοστάσια.

Όταν δε γράφονται ποιήματα

οι γυναίκες δεν έχουν ύπνο τα

βράδια και στριφογυρίζουν στην

αιωνιότητα. Γίνονται ζοφερές χρυσές

λίρες στα συζυγικά πιθάρια. Κι όλο

ρωτούν την Πυθία πότε θα επιστρέψουν

οι ποιητές απ’ την εξορία, πότε

θ’ αρχίσουν να γράφουν πάλι ποιήματα,

να ανατρέπουν καθεστώτα, ν’ αφήσουν

στα σκέλια τους την τελευταία τους

πνοή και στην καρδιά τους την Ουτοπία.
Αντώνης Αντωνάκος

Χτίζουμε πέτρινη βρύση στο πάρκο Ναυαρίνου (Κυριακή 2 Φλεβάρη)

Αν δεν βρέχει, αυτή την Κυριακή 2/2 στις 11.30 θα χτίσουμε μια πέτρινη βρύση στο πάρκο Ναυαρίνου. 

Ο Κώστας, πετράς με μεγάλη εμπειρία μοιράζεται μαζί μας τις γνώσεις του σ΄ ένα ακόμα εργαστήρι παραδοσιακού χτισίματος. 

Θα χαρούμε να σας δούμε όλους εκεί κι όσοι δηλώσατε ότι ενδιαφέρεστε για την ομάδα κατασκευών έχετε ένα λόγο παραπάνω να έρθετε. 

Αν βρέχει, το αναβάλλουμε για την Κυριακή 9/2. 

Προβολή ταινίας "το κορίτσι με τα σπίρτα" στο Αυτόνομο Στέκι

του Aki Kaurismaki

την Παρασκεύή 31 Γενάρη 20.30

από την ομάδα προβολών palinka στα πλαίσια 4 προβολών για τη μοναξιά των πόλεων.

στο Αυτόνομο Στέκι,

Ζωοδόχου Πηγής 95- 97 & Ισαύρων)

Ας βρούμε βάρκα.. (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

..Ήτανε Απρίλης του ’42… και δώσαμε όλα μας τα χρυσά, τα πήρε ο θείος και τα δωσε στον άνθρωπο που έπρεπε να τα δώσει και την άλλη μέρα το πρωί ήρθε ένα κάρο. Μαζέψαμε δυο τρεις αλλαξιές ο καθένας μας ρούχα, τα βάλαμε σε κάτι τσουβάλια της ζάχαρης, άσπρα, θαρρώ πως τα βλέπω και αφού τα φορτώσαμε αυτά το κάρο δεν μας φόρτωνε εμάς (…) και φτάσαμε στην Κώμη, στην παραλία αργά το βραδάκι. Και τι να δούμε! Όλη η παραλία εκεί ήτανε άνθρωποι που περιμένανε να νυχτώσει, να ρθουνε οι βάρκες να μας πάρουνε. Στην αρχή, όταν επήγαμε είχε κύμα η θάλασσα κι εμείς ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά… Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχότανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μες στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορούμε να ταξιδέψομε. (…) Και ξεκινούμε κατά τις εννιά η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά ανθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδερφή μου μωρό, το χε τυλιγμένο σε ένα χράμι η μαμά μου και αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί!… 

Εύχαρις Κοκκάλη Ακαβάλου.

Μπαίνομε μες στη βάρκα κι εφύγαμε. Φεγγάρι, γάργαρο. Τα παιδάκια τα χα κάτω από την πλώρη καθισμένα και ήρθανε ίσα με το στήθος μες τα νερά. Ύστερα τα νερά λιγοστέψανε. Εγώ βαστούσα έναν νεμπότη και έβγαζα τα νερά. ο γιος της Βεργετήδαινας γύρευε ψωμί. Θέλω ψωμί, θέλω ψωμί… Απάνω που ήτανε να φτάσομε στην Τουρκία. Με τις φωνές πέφτομε απάνω σε ένα φυλάκιο, ακούνε οι Τούρκοι κατεβαίνουνε κάτω και μας πιάνουνε. Πήγαμε να βγούμε όξω, ήτανε τα νερά γλυστερά. Επήγα εγώ να δω αν πατώνω, να βγω όξω, γλυστρώ και πέφτω μες στη θάλασσα. Βαστούσα τα ρούχα μου, εμουλιάσανε… 

Σταματία Βαλιδάκη

Ξεκινήσαμε να φύγομε, σιγά σιγά επηγαίναμε. Η αδερφή μου ήτανε έντεκα χρονώ, έβγαζε νερά από τη βάρκα, από εδώ που ξεκινήσαμε μέχρι την Τουρκία. Στο δρόμο που πηγαίναμε και φτάσαμε στα μισά πια, άκουε ο βαρκάρης ένα ντούκου ντούκου, ντούκου ντούκου, λέει έρχεται η Καταδίωξη. Αν έρθει πιο κοντά και δούμε ότι είναι η Καταδίωξη θα βγάλω το φελλό. Το φελλό θα βγάλεις; Έτσι και σε δω και σκύψεις να βγάλεις το φελλό θα σε πετάξω στη θάλασσα και θα την πάω εγώ τη βάρκα του λέει ο πατέρας μου. Στο τέλος, κούτσα κούτσα, τα ξημερώματα, φτάνομε στα Άσπρα Χώματα, απέναντι… 

Γιάννης Ξυντάρης

Πραγματικά πείνασα τις δέκα μέρες που κάμαμε μέσα στο καϊκι. Το ταξίδι ήτανε για τρεις μέρες. Τη μέρα εκαθούμαστε και τη νύχτα εβαδίζαμε, διακόσιες δέκα έξι ψυχές μέσα και σκεπασμένο με ένα καραβόπανο. Ψείρες, βρόμα, άστα… Πέθανε ένα μωρό και το βαλε η ίδια η μάνα του σε ένα τσουβάλι και το ριξε στη θάλασσα. Μας δώκανε πατάτες βραστές, ελιές και σύκα και νερό από βαρέλια που είχαν πετρέλαιο μέσα, ήτανε κόκκινο και βρομούσε πετρέλαιο (…) Ήτανε και Μεγάλη Βδομάδα. Τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ τους έψαλα τον Επιτάφιο μες στο καϊκι. Αυτοί είχανε σκοπό να μας πνίξουνε, γιατί είχανε πνίξει ορισμένα καϊκια… 

Ζαχαρένια Γεώργαλου

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μάζεψα αυτές και πολλές ακόμη μαρτυρίες Ελλήνων προσφύγων στη Μέση Ανατολή το 1941-42, οι οποίες δημοσιεύονται στο βιβλίο Συρματένιοι ξεσυρματένοι όλοι, εκδ. Εστία 2010.. Και μέσα σε μισόν αιώνα γίναμε όπως γίναμε, Ευρωπαίοι που πνίγουν μεσανατολίτες πρόσφυγες για να μην εισέλθουν στην χώρα τους…

Κοντοζυγώνει όμως και πάλι η ώρα μας. Η ώρα που θα φεύγουν τις νύχτες με βάρκες οι εξαθλιωμένοι Έλληνες και θα πηγαίνουν απέναντι, εκτός της Ε.Ε. για να μπορέσουν να ζήσουν. Η Ιστορία δεν σταματάει στο σήμερα, ούτε καν καθυστερεί. Ιδίως γι αυτούς που κάθονται αμέτοχοι και την κοιτούν να συμβαίνει στους άλλους. Καλά κουράγια εύχομαι για την ανατροπή. Αλλιώς ας βρούμε βάρκα.

Κομαντάντε Μάρκος: «Το χάος θα έρθει από τους κάτω» !

από efsyn.gr

Επιμέλεια: Κορίνα Βασιλοπούλου

ΜΕΞΙΚΟ: Επειτα από δίχρονη απουσία ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας απηύθηνε ένα ανακοινωθέν για το 2013 που, αν και γράφτηκε στη μεξικανική ζούγκλα, νομίζεις ότι έρχεται από δίπλα μας. 

«Το χάος θα έρθει από κάτω» προειδοποιεί ο ηγέτης των Ζαπατίστας, υποδιοικητής Μάρκος, στο πρώτο ανακοινωθέν της χρονιάς. Ο «σουμπκομαντάντε», ύστερα από μια σχετικά διακριτική παρουσία τα δύο τελευταία χρόνια, αύξησε τις δημόσιες παρεμβάσεις του στα τέλη του 2012, οπότε και ανακοίνωσε μια σειρά πολιτικών, ειρηνικών πρωτοβουλιών στα εδάφη του Τσιάπας και όχι μόνο.

Το ανακοινωθέν του Μάρκος, το οποίο δημοσιεύθηκε στη μεξικανική εφημερίδα «La Jornada» φαίνεται πως ήρθε ως απάντηση στην πρωτοβουλία που εξήγγειλε ο νέος πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο για την «καταπολέμηση της φτώχειας». Το κείμενο, που έχει τίτλο «Εμείς και αυτοί», είναι γραμμένο με τη μορφή μονόλογου των ισχυρών της Γης απέναντι σε έναν φανταστικό συνομιλητή και καταλήγει με το σύνθημα/προειδοποίηση «Μαριτσιβέου»: «Εκατό φορές θα νικήσουμε», όπως σημαίνει στη γλώσσα των Ινδιάνων Μαπούτσε της Χιλής.

«Εμείς και αυτοί/οι (παρα)λογισμοί των από πάνω»

Γενάρης 2013.

Μιλούν οι από πάνω:

Εμείς είμαστε αυτοί που κάνουν κουμάντο. Είμαστε ισχυρότεροι, παρόλο που είμαστε λιγότεροι. Δεν μας νοιάζει τι λες – ακούς – σκέφτεσαι – κάνεις, αρκεί να μη μιλάς, να μην ακούς, να μην κινείσαι.

Μπορούμε να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους μέσης ευφυΐας (αν και είναι πλέον δύσκολο να τους βρεις στις τάξεις των πολιτικών), όμως επιλέγουμε κάποιους που δεν είναι καν σε θέση να προσποιηθούν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.

Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να συλλαμβάνουμε και να φυλακίζουμε αληθινούς εγκληματίες, μόνο που αυτοί οι εγκληματίες αποτελούν ζωτικό μας κομμάτι. Αντίθετα, επιλέγουμε να κυνηγάμε, να χτυπάμε, να συλλαμβάνουμε, να βασανίζουμε, να φυλακίζουμε και να δολοφονούμε εσένα.

Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Αθώος ή ένοχος; Τι σημασία έχει; Η δικαιοσύνη είναι μια από τις πολλές πουτάνες στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή.

Και ακόμα κι αν προσαρμόζεσαι απόλυτα στο καλούπι που σου επιβάλλουμε, ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα, κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε.

Και αν επιμένεις να μας ρωτάς γιατί το κάνουμε, νά η απάντηση: Γιατί μπορούμε. [...]

Δεν έχει σημασία ποιος βγαίνει μπροστά. Τα περί Δεξιάς ή Αριστεράς είναι, απλώς, οδηγίες για τον σοφέρ που παρκάρει το αμάξι. Η μηχανή λειτουργεί από μόνη της. Δεν χρειάζεται να δώσουμε καν εντολή για να τιμωρηθούν οι απερίσκεπτοι που ίσως μας πάνε κόντρα. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές κυβερνήσεις όλου του πολιτικού φάσματος, παρέα με διανοούμενους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ερίζουν για το ποιος θα έχει το προνόμιο να μας ικανοποιήσει.

Οπότε, άντε πηδήξου, χάσου, σάπισε, ψόφα, απογοητεύσου, παραδώσου.

Για τους άλλους δεν υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα.

Ναι, έχουμε σπείρει μίσος, κυνισμό, πικρία, απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό «ωχαδερφισμό», τον κονφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που έγινε παραίτηση.

Κι όμως, φοβόμαστε μήπως όλο αυτό πάρει τη μορφή οργανωμένης, ανατρεπτικής οργής, που δεν εξαγοράζεται.

Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διευθετούμε, το δίνουμε σε δόσεις, το τροφοδοτούμε.

Αλλά, το χάος που έρχεται από τους από κάτω…

Α, αυτοί… ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κοστίζουν.

Κι ύστερα, είναι τόσο αυθάδεις ώστε να μη θέλουν πια να ζητιανεύουν, να περιμένουν, να ζητούν, να ικετεύουν, αλλά να ασκήσουν την ελευθερία τους. Πού ξανακούστηκε τέτοια ξεδιαντροπιά!

Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος. Ανθρωποι που κοιτάζουν στην άλλη πλευρά, που βγαίνουν από το καλούπι, το σπάνε ή το αγνοούν.

Ξέρεις τι μας έχει ωφελήσει πολύ; Αυτός ο μύθος της ενότητας πάση θυσία. Να τα βρίσκεις μόνο με τον αρχηγό, τον διευθυντή, τον ηγέτη ή όπως κι αν τον λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουμε, να διευθύνουμε, να συγκρατούμε έν@ν παρά πολλούς. Και μάλιστα, φτηνότερο. Ατομικές επαναστάσεις κι άλλα τέτοια. Είναι άχρηστα σε συγκινητικό βαθμό.

Αντίθετα, αυτό που αποτελεί κίνδυνο, πραγματικό χάος, είναι όταν ο καθένας γίνεται συλλογικότητα, ομάδα, μπάντα, φυλή, οργάνωση και μαθαίνει να λέει «όχι» και «ναι» και όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί το «όχι» στοχεύει σε εμάς που κάνουμε κουμάντο. Οσο για το «ναι»… αυτό κι αν είναι συμφορά, φαντάσου ο καθένας να χτίζει τη δική του μοίρα και να αποφασίζει τι θα γίνει και τι θα κάνει. Είναι σαν να υπονοείς ότι οι αμελητέοι είμαστε εμείς, αυτοί που περισσεύουν, οι άχρηστοι, αυτοί που πρέπει να μπουν φυλακή, να εξαφανιστούν.

Ναι, σκέτος εφιάλτης. Για εμάς, αυτή τη φορά. Φαντάζεσαι πόσο κακόγουστος θα γινόταν αυτός ο κόσμος; Γεμάτος Ινδιάνους, μαύρους, καφέ, κίτρινους,κόκκινους, ράστα, τατουάζ, πίρσινγκ, ξυρισμένα κεφάλια, πανκ, γκοθ, μιγ@δες, σκέιτερ, τη σημαία με το «Α» χωρίς πατρίδα, νέους, γυναίκες, πουτ@νες, κορίτσι@, ηλικιωμένους, οδηγούς, αγρότες, εργάτες, προλετάριους, φτωχούς, ανώνυμους και… άλλους. Δίχως πριβέ χώρους για εμάς, τους «beautiful people», τους «ωραίους ανθρώπους» για να καταλαβαινόμαστε… γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν σπούδασες στο Χάρβαρντ.

Ναι, η μέρα εκείνη θα ήταν για εμάς σαν νύχτα… Τα πάντα θα τινάζονταν στον αέρα. Τι θα κάναμε;

Μμμμ… αυτό δεν το έχουμε σκεφτεί. Σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε για να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, αλλά… δεν μας έχει περάσει από το μυαλό.

Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι εποχές κρίσης. [...]

Οχι, φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Οσο για αυτή την προφητεία… Μπα, σκέτες προλήψεις, χωριάτικες…

Τι;… Δεν είναι προφητεία;

Α, είναι υπόσχεση…

«ΜΑΡΙΤΣΙΒΕΟΥ»* («Εκατό φορές θα νικήσουμε»)

(συνεχίζεται…)

Από οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε κόσμου.

Υποδιοικητής Μάρκος

Πλανήτης Γη

Γενάρης 2013

(Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ισπανικά στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2013/01/20/ellos-y-nosotros-i-las-sin…)

ΠΗΓΕΣ / ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :

Εφημερίδα των Συντακτών

Του Ουλιάνωφ το μειδίαμα… (αναδημοσίευση)

του Νίκου Μπογιόπουλου

από enikos.gr

το βρήκαμε στην ΟΣΤΡΙΑ 

Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που «ζουν» με 1,5 δολάρια την ημέρα. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα της αιθαλομίχλης: «Τι να κάνουμε;»…

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τον θάνατό του, στις 21 Γενάρη 1924: Τον Λένιν....

Κατ’ αρχάς τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν; «Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος»,έγραφε μετά τον θάνατό του ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του. Είναι σημαντικότερο, λοιπόν, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες: «Ο Λένιν – γράφει ο Τρότσκι – ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα». Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει: «Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια». 

Έχει να πει κάτι ο Λένιν σήμερα στους εργαζόμενους και στους άνεργους; Τί νόημα έχουν τα λόγια του στην εποχή του Wi – Fi; Και κυρίως τί προοπτική μπορεί να προσφέρει η πολιτική του δράση τώρα που επήλθε το «Τέλος της Ιστορίας», τώρα που το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;

Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε,«είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν». Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Η’ μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε κάποια άλλη εποχή; 

Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ.Σαμαρά. Αυτός (!) είναι που μνημονεύει τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Και τον κ.Στουρνάρα. Αυτός (!) είναι που επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς, όπως λέει. Οι μαρτυρίες τους ίσως φανούν χρήσιμες για την πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης. Ειδικά αν σκεφτούμε τι διαπράττουν οι κκ. Σαμαράς – Στουρνάρας, γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που διαβάζουν τον Λένιν είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα… 

«Τι να κάνουμε;», για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών; Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που – ως μη όφειλαν - έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες; 

«…νομίζουμε – έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου - πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη "γενναιοψυχία" των κυρίων καπιταλιστών».

Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους; Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!

Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» (Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Ετσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους

Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:

«Σε μια κοινωνία – έλεγε - που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».

Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι για την κρίση;

«(…) τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς (…) η μάζα του λαού (…) παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.Η κρίση – έγραφε ο Λένιν - δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση».

Ωραία. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε τα προηγούμενα τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, να κάτσουμε αναπαυτικά πάνω στο αυθόρμητο της οργής και του θυμού μας και να περιμένουμε την έλευση της ουτοπίας; Δεύτερον (και κυριότερο): Ποιο το νόημα της ουτοπίας που θέλουν να βλέπουν ορισμένοι δογματικοί στον Λένιν, μιας και στο τέλος – τέλος η ουτοπία αυτή ανατράπηκε;

Πριν φτάσουμε στην ανατροπή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Λένιν, όπως γράφει ο Αντόρνο για τον Μάρξ, δεν ήταν παρά «εχθρός της ουτοπίας προς χάριν της πραγματοποίησής της»! Ο Λένιν ήξερε ότι «το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού», αλλά, όπως πρόσθετε, χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»). Ήξερε, δηλαδή, ότι επειδή ακριβώς «η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά»,υπάρχει ο κίνδυνος χωρίς αγώνα «η κοινωνία (να) σαπίζει» και ο ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος «αυτό το σάπισμα (να) παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Οι μετρ του εξυπνακισµού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα µας πουν ειρωνικά,«αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα’’ που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους οµοίους του κατέρρευσαν». Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρµού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να µην προκαλεί πια καµία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόµη και τα στοιχειώδη:

Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια που περιέχεται στη σκέψη του Οσκαρ Ουάιλντ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «Ένας χάρτης του κόσµου – έλεγε - που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».

Δεύτερον ότι ο Λένιν – και εδώ μιλάμε για τον Λένιν – είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.

Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!

Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση. Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας – κομμουνιστής τουλάχιστον – δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:

«Επιμένουμε: Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες/ Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ,/κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες./ Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο./ Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα/ και το ανθρώπινό του πρόσωπο/ που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει/ ποδηγετώντας την ιστορία./ Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος/ ζωντανός με τους ζωντανούς/ αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος/- Διά ταύτα - κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας/ αλλά μην τον αγιοποιήσετε./ Θρησκεία μην κάνετε τ' όνομα ενός ανθρώπου/ που σ' όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες/ μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο - μην εμπορευτείτε τον Λένιν». 

Συνεργατική ομάδα δικηγόρων Εξαρχείων: αλληλεγγύη σε όποιον απειλείται από πλειστηριασμό

Πήραμε αυτό το κείμενο και το αναδημοσιεύουμε:

Η συγκυβέρνηση της Δυστυχίας (Σαμαρά-βενιζέλου) με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τα χαράτσια στα σπίτια, την εξοντωτική φορολογία, το κλείσιμο των νοσοκομείων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας και τις απολύσεις που τις παρουσιάζουν σαν νοικοκύρεμα, την ανεργία, τη μετατροπή της εργασίας σε δουλεμπόριο και τα δρακόντεια μέτρα καταστολής οδήγησαν όλους του πολίτες να χρωστούν στο κράτος και τις τράπεζες.

Επειδή πια η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν έχουμε να πληρώσουμε, κράτος και τράπεζες άρχισαν να συμπεριφέρονται απειλητικά και εκβιαστικά εναντίον μας.

Επειδή ήλθε η ώρα να χάσουν οι πολίτες και η λαϊκή οικογένεια τη δικιά τους γη και το σπίτι που μένουν, παρότι η "αγία ατομική ιδιοκτησία" είναι κατοχυρωμένη από το σύνταγμά τους...

Σε αυτή τη συνολική επίθεση απαιτείται καθολική αντίσταση από όλες τις δομές αλληλεγγύης, λαίκές συνελεύσεις, επιτροπές κατοίκων και άλλες συλλογικότητες.

Σε αυτή την προσπάθεια εμείς μια συνεργατική ομάδα δικηγόρων (δεν ψάχνουμε για πελάτες), προσπαθεί να βοηθήσει τους οικονομικά ανήμπορους πολίτες, τους άπορους, τους αναξιοπαθείς, τους άνεργους, παρέχοντας δωρεάν νομική υποστήριξη σχετικά με τα επίκαιρα θέματα που μας απαχολούν.

Κανένα λαϊκό σπίτι στο κράτος-στους ληστές τραπεζίτες.

Δουλειά-Υγεία-Παιδεία-Στέγη-Ρεύμα είναι δικαίωμα όλων.

Θα είμαστε κάθε Τετάρτη 18.00-20.00 στο Φλοράλ (πλατεία Εξαρχείων).

Τηλέφωνα: 6932-460039, 6977-208875

Συνεργατική ομάδα δικηγόρων Εξαρχείων