Amour, του Michael Haneke: Στην Κινηματογραφική Λέσχη Κομμούνα

Η Κινηματρογραφική Λέσχη Κομμούνα, προβάλλει την τελευταία ταινία του αφιερώματός της στον Michael Haneke Αγάπη (Amour 2012). 

Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων ζούν μαζί ευτυχισμένοι "από πάντα" στο Παρίσι. Ενα εγκεφαλικό αφήνει την γυναίκα παράλυτη. Το ζευγάρι αντιμετωπίζει την κατάσταση με δυσκολίες αλλά αξιοπρέπεια. Ωστόσο το δεύτερο εγκεφαλικό οδηγεί σε πιό δύσκολες λύσεις... 

Καταπληκτική κινηματογράφηση και εξαίσιες ερμηνείες από τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert (που παίζει την κόρη τους). 

Την Παρασκευή 28 Μάρτη, στις 8.30, στο στέκι του Δρόμου της Αριστεράς, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10 στο Γκάζι, μετρό Κεραμεικός. 

Θεατρική παράσταση στήριξης της αλληλέγγυας δομής "τροφοΣυλλέκτες" (ξανά, επικαιροποιημένο)

Όταν ο πολιτισμός συναντά την αλληλεγγύη! 

Στηρίζοντας έμπρακτα το κίνημα αλληλεγγύης που οργανώνεται τα τελευταία 3 χρόνια σε όλες τις γειτονιές της χώρας, η εταιρία θεάτρου «Εν Δράσει» αφιερώνει την Πέμπτη στις 27/3 την παράσταση «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Juan Mayorga, στους "τροφοΣυλλέκτες" που ιδρύθηκε από το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων (ΔΙ.Κ.Α.Εξ ) από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι και τη Συλλογική Κουζίνα του Αυτόνομου Στεκιού.

Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία βασισμένη στην τρομερή εμπειρία του μεγάλου ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε στη σιωπή, και αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στη σχέση εξουσίας και καλλιτέχνη, εξουσίας και ατόμου.

Με τη δημιουργία της Αλληλέγγυας Δομής Αξιοπρέπειας για την τροφή "τροφοΣυλλέκτες" προωθείται η κινηματική αλληλεγγύη τόσο στη συλλογή τροφίμων όσο και στη διανομή τους. Στόχος είναι να βοηθηθούμε όλοι να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της αδράνειας και της κατάθλιψης.

Όλοι στο ραντεβού μας στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια, την Πέμπτη 27 Μαρτίου, στις 21.15. Η γενική είσοδος είναι 10 ευρώ και μέρος των εσόδων θα δοθεί για τη στήριξη της τράπεζας τροφίμων.

Η κράτηση είναι απαραίτητη! Τηλέφωνο κρατήσεων 210-6453330

ΤροφοΣυλλέκτες:Ιδρυτική διακήρυξη - Η τροφή είναι δικαίωμα για όλους

Η ΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 

Η κρίση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, ούτε αριθμοί ή δείκτες σε πίνακες στατιστικής. 

Κρίση είναι: 

-η καθημερινότητα που ζούμε μέσα σε συνθήκες γενίκευσης της φτώχειας,

-η αδυναμία που έχουν ολοένα και πιο πολλοί από εμάς να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους σε υγεία, στέγη, τροφή, 

-η χαμένη βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούμε στην θέση του άλλου, ότι δεν θα περάσουμε το κατώφλι που οδηγεί από την φτώχεια στην εξαθλίωση που μας επιβάλλουν, 

-να χάνουμε το κουράγιο και την αξιοπρέπειά μας, να στεκόμαστε μόνοι και αδύναμοι απέναντι στο κοινωνικό πρόβλημα της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού. 

Απάντηση στην κρίση είναι: 

-να οργανώσουμε συλλογικά την αντίσταση και τον αγώνα μας,

-να απορρίψουμε τους ρόλους τόσο του παθητικού θεατή, όσο και του ανήμπορου αναξιοπαθούντα, 

-να μην αποδεχόμαστε την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία, να ξεπερνάμε τη διαδικασία της ανάθεσης, να αυτοοργανώνουμε τις κοινωνικές άμυνες απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης, ενάντια σ’ όσους τις επιβάλουν και επωφελούνται από αυτές. 

Παίρνουμε το ζήτημα της εξασφάλισης της τροφής στα χέρια μας. 
Η πρόσβαση στην τροφή είναι δικαίωμα και όχι προνόμοιο. Όσοι ήδη αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, και αυτοί που βλέπουμε ότι μπορεί και να είμαστε οι επόμενοι που θα μας αγγίξει, άμεσα ή έμμεσα, το αντιπαραθέτουμε την άμεση δράση μας. 

Δημιουργούμε μια αυτοοργανωμένη δομή για να απαντήσουμε στο κοινωνικό πρόβλημα της εξασφάλισης της τροφής, όλοι μαζί, με όρους συμμετοχής και αγώνα, μέσα από την συλλογική δράση. 

συλλέγουμε: 

-Γάλατα (παιδικά, μακράς διάρκειας, εβαπορέ), παιδικές τροφές-κρέμες, λάδι, όσπρια, ρύζι, ζυμαρικά, ζάχαρη, τοματοπολτό-χυμούς ντομάτας, αλεύρι, καφέ, τσάι, αλάτι, πιπέρι, κονσέρβες, μαρμελάδες, κομπόστες... 

-Πάνες για μωρά, σαπούνια, οδοντόκρεμες, υγρά και σκόνες καθαρισμού (χλωρίνη, σκόνη πλυσίματος ρούχων, απορρυπαντικό πιάτων, κ.λπ.), σερβιέτες, βαμβάκι, κρέμες επάλειψης και αλοιφές για μωρά, παιδικά σαπούνια, χαρτομάντηλα, οινόπνευμα πράσινο, σαμπουάν, παιδικά ρούχα και υποδήματα... 

Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης: Κάθε Παρασκευή τις ώρες 18.30 (19.00) έως 20.00 (20.30) και Σάββατο 12.30 έως 14.00 έξω από τον Σκλαβενίτη (Χαρ. Τρικούπη και Ισαύρων, Εξάρχεια. Οι ώρες σε παρένθεση αφορούν τους μήνες από Μάη έως και Σεπτέμβρη.

* Διανομή κάθε Δευτέρα στις 18.00 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων) οργανώνουμε την διανομή των τροφίμων, καταγράφουμε τις ανάγκες, κουβεντιάζουμε και σχεδιάζουμε τις επόμενες δράσεις μας. 

τροφοΣυλλέκτες  Αλληλέγγυα Δομή Αξιοπρέπειας για την τροφή.

Τηλ. επικοινωνίας 6987011153      

και στις ιστοσελίδες dikaex.blogspot.gr,  http://autonomosteki.espivblogs.net

Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί" (αναδημοσίευση)

Από το ΒΑΘΥ 

Της Ελισάβετ Χ. 

Είναι κάποια πράγματα που με συγκινούν και με κάνουν να ελπίζω. Είναι οι άνθρωποι εδώ σε μας στα δυτικά - προφανώς θα υπάρχουν και αλλού- αλλά εγώ σε μας εδώ θέλω να αναφερθώ.

Γνώρισα λοιπόν μέσα από το κίνημα της Αλληλεγγύης στα Δυτικά ανθρώπους απλούς, χωρίς δογματισμούς, ανθρώπους που συζητάνε, που είναι σίγουροι ότι δεν τα ξέρουν όλα, που θέλουν να μάθουν και σέβονται αυτόν που έχει μελετήσει και γνωρίζει το οποιοδήποτε θέμα, ανθρώπους των αγώνων, προσωπικών και κοινωνικών που δεν εξαργύρωσαν τίποτα γιατί κάτι τέτοιο είναι έξω απ΄αυτούς, ανθρώπους λαϊκούς και όχι λαϊκιστές που ξέρουν να αυτοσαρκάζονται για τα λάθη τους, που σιχαίνονται την καθαρότητα του δήθεν επαναστάτη, που δεν τρομάζουν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο θεωρώντας ότι μια παρεούλα λίγων και εκλεκτών είναι αυτή που έχει όλη τη γνώση.

Εε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ, είναι για μένα κέρδος ανεκτίμητο που τους γνώρισα, υπολογίζω στη φιλία τους την πραγματική, τους νοιάζομαι και θέλω να μοιράζομαι πράγματα μαζί τους απλά καθημερινά.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που με εμπνέουν και με σήκωσαν από τον καναπέ που επί μία δεκαετία καθόμουν αραχτή αναθεματίζοντας και εξαπολύοντας μύδρους προς τους συμβιβασμένους όντας μία εξ αυτών. Με αυτή την παρέα πέρασα τις γιορτές, την τσικνοπέμπτη, με αυτούς κατεβήκαμε χθες στην αντιφασιστική συγκέντρωση.

Είμαι πεπεισμένη πια ότι ο κοινωνικός ιστός υφαίνεται αργά αλλά σταθερά κόντρα στην λαμπρή καθαρότητα του ατομικισμού. Όλοι μαζί παιδιά και μαζί με μας κι άλλοι. Και όπως λέει και ο Μάο "τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί".

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Πρώτη συνάντηση τροφής:παράγω-μοιράζομαι-αντιστέκομαι

γιουνάιτεντ (αναδημοσίευση)

του COSTINHO

Μας θυμάμαι πιτσιρικάδες -ή και όχι τόσο πιτσιρικάδες- να μιλάμε για τις ομάδες μας, να κάνουμε το χαβαλέ μας, την καζούρα ο ένας στον άλλονα, ανάλογα με το ποιος έχανε, ποιος πάθαινε τις πανωλεθρίες, ποιος σωζότανε, να γελάμε με τον πόνο του άλλου -αυτόν τον πόνο, όχι άλλο· να γελάμε και με τον πόνο μας ακόμα -δυστυχώς μόνο αυτόν, όχι άλλο. Αβέρτα έφευγαν οι ταυτίσεις. Σας σκίσαμε, σας τη φορέσαμε, δεν έχετε μούρη να'ρθείτε Καραϊσκάκη, τέτοια. Προβολές του συλλογικού φαντασιακού. Συλλογικού όμως. Δες πόσες φορές έγραψα μας. Μας. Εμείς. Εκεί ήμασταν, εκεί βρίσκαμε τη ζωή μας. Ακόμα και τη μπάλα. Όλα εμπειρία· κοινή.

Στήνω αυτί σε παρέες πιτσιρικάδων -ή και όχι τόσο πιτσιρικάδων- και ακούω πια άλλες ταυτίσεις, πιο μοναχικές, βαμμένες με χρωστική θλίψης και συντηρητικό ματαίωσης. Σε γάμησα στο πρωτάθλημα, την έφαγα στο τσου λου, τέτοια. Προσωπικές νίκες, προσωπικά όλα. Ιδιωτικά. Συνήθως με βία στην εκφορά και φασαρία στη στίξη. Δεν σε νίκησα μόνο. Σε γάμησα, σε εξολόθρευσα. ΕΓΩ. Βάλε μέσα και τις μανατζερίστικες ικανότητες που απέκτησε με τον καιρό μπροστά από τις οθόνες ο εραστής της μπάλας και πάει κι ο έρωτας. Βάλε και το στοίχημα και πάει και το φαντασιακό. Ο έρωτας πλέον μπορεί να έχει κέρδος. Κάπως έτσι σβήνει και η πίστη. Κάπως έτσι σιωπούν οι εραστές· κι ας μένουν ζωντανοί.

Το λένε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αν βαριέσαι το ποδόσφαιρο, πες το απλώς μεταμοντερνισμό, πες το κατακερματισμό της εμπειρίας, πες το θάνατο των ενιαίων αφηγήσεων. Πες το ξενέρωμα, πες το απλώς βαρεμάρα. Έξω από το εμείς εύκολα βαριόμαστε. Γιατί οι συγκινήσεις δεν καταγράφονται, δεν μετριούνται, όταν δεν έχεις να τις μοιραστείς. Να έχεις μάρτυρες ότι όλα αυτά υπήρξαν, τα έζησες, τα ζήσατε, τα είδατε, ταρακούνησαν κάτι μέσα σου, μέσα μας. Ταρακούνησαν την εξέδρα, συθέμελα. Εξέδρα δηλαδή εμπειρία. Δηλαδή εμείς. Να έχεις μάρτυρες και συνωμότες.

ΥΓ. Το'γραψα κι αλλού. Τα μεγάλα γαμώτο πάνε με τη μεγάλη ποίηση. Αυτά χαρήκανε τα μάτια μας και όχι τις προκρίσεις. Μόνο οι συγκινήσεις μένουν άλλωστε και οι μεγάλες προσδοκίες. Τα λεφτά της ουέφα τα παίρνουν οι πρόεδροι. Δεν συντασσόμαστε.

Για τον Κωστή Παπαγιώργη (αναδημοσίευση)

αρχικός τίτλος ανάρτησης ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΕΝΟΣ ΝΩΕ: ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

πηγή: http://elgrecomadrid.blogspot.gr/

Στην οδό Καλλιδρομίου,

στον καφέ-μπαρ “Ένοικος”,

στα χρόνια και της δικής μου υπερβολής και χάρη στον τότε

μεγάλο παράνομο έρωτά μου για μια γυναίκα που ήταν

-επίσημα τουλάχιστον- άλλου,

παράνομα βλεπόμασταν,

σχεδόν παράνομα σκεπτόμασταν

νόμιμα ως νέος που ήμουν το '90 με έλκυε η παρανομία και

μες στα πολλά παράνομα

εκείνη

μου σύστησε έναν απ' τους ελάχιστους 

Νόμιμους Κατόχους του Τίτλου του Φιλοσόφου,

τον Κωστή Παπαγιώργη.

Για πρώτη φορά σήμερα

καμαρώνω δημοσίως για τα λίγα ποτά που ήπια μαζί του,

αρκετά για να μου προσφέρουν τη Νηφάλιο Μέθη της Περιέργειας

για ΟΛΑ

και να με πείσουν πως Όλα Αέρας Είναι.

Ήταν τότε που έγραψα το πρώτο μου θεατρικό, το "Μεθύσι του Νώε",

εμπνευσμένο

από έναν πίνακα του Σιαγκάλ,

από ένα Μεθύσι δικό μου στον “Ένοικο”

και έναν παππού αλκοολικό που είχα...

Έγραψα για έναν Άνθρωπο που

αν και δε μπόρεσε ούτε τον εαυτό του να σώσει απ' τα πάθη του

ο Τρόπος που αγάπησε τους ανθρώπους

τον έκανε ήρωα Βιβλικό στα μάτια μου,

ένιωσα πως για μια φορά ακόμα Κάποιος έσωζε την Ανθρωπότητα,

αυτός που δε μπόρεσε ούτε τον εαυτό του να σώσει

έσωζε κοτζάμ Ανθρωπότητα από Καινούριο Κατακλυσμό

και γι' αυτό δικαιούνταν

ν' αράξει

ν' ανοίξει τη μπουκάλα

και να πιει να πιει να πιει...

στουπί να γίνει,

το δικαιούνταν

κοτζάμ ανθρωπότητα έσωσε...

Ο Κωστής Παπαγιώργης Δεν τέλειωσε τίποτα λέει, ούτε τις Σπουδές του στη Νομική ούτε στη Φιλοσοφία.

Τελειώνει ποτέ η Αγωνία για το Δίκαιο κι ο Έρωτας για τη Σοφία;

Κι ύστερα πόσα άρχισε δε λες;

Κουβέντα ολόκληρη για την Ανθρώπινη Ύπαρξη,

για τον αν Σώζεται απ' τον Κατακλυσμό της Μαλακίας,

χρόνια τώρα άνοιξαν οι Ουρανοί,

απ' τα χρόνια του Ένοικου ως τα σήμερα

Κατακλυσμός Φελλών

Αηδία Ρόλων...

Freelancer Ιδεών ο Κωστής,

εκτός κοπαδιών και κομμάτων

Πυροτεχνουργός για Ειδικές Αποστολές

γέμιζε με μπαρούτι Λέξεων,

συνέδεε Νόημα με Δίψα Ψυχής

τα περιέχυνε μετά με λίγο ή πολύ αλκοόλ

και Μπουμ

έτοιμο το Big Bang του Μυαλού.

Όπως όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, ανοίγουν την Κουβέντα, δεν την κλείνουν κιόλας. Έτσι έφυγε ο Κωστής, χωρίς να κλείσει όχι κουβέντα, ούτε πόρτα δεν έκλεισε.

"Λογοτέχνης; Φιλόσοφος; Ιστορικός; Δοκιμιογράφος; Δημοσιογράφος; Μεταφραστής; Τέτοια μυαλά δεν βολεύονται σε καμιά κατηγορία. Ο Κωστής ήταν μια κατηγορία από μόνος του.

Αν εκεί που πας αποδειχτεί πατρίδα σου Κωστή, τότε καλή πατρίδα να ‘χεις."

Αυτό του ευχήθηκε ένας άλλος φίλος χθες, ο Θέμης και μου άρεσε πολύ.

*****

Στις 9 Φεβρουαρίου μου 'χε γράψει η Φρόσω:

“μπαίνει για εγχείρηση ο Κωστής αύριο, σκούρα τα πράματα”

Στις 10 Φεβρουαρίου μου 'γραψε για τις 10 ώρες της εγχείρησης και κατάλαβα πως σύντομα θα φτάναμε στο σήμερα...

Καλή πατρίδα Κωστή, πάω να δω το Κλάσικο, έχει ντέρμπυ σήμερα, Ρεάλ-Μπάρτσα. Ελπίζω να υπάρχει τρόπος τελικά να ξαναπιούμε κανένα ποτάκι παρέα.

                                                                                                            El Greco

περισσότερα εδώ

Οι σκλαβωμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ ! (αναδημοσίευση)

από http://saktsak.blogspot.gr/

 

Αλήθεια ποιος γιορτάζει την 25η Μαρτίου; Η Ελλάδα; Γιατί; Που κατάφερε μετά από τόσους κόπους, πολέμους και θυσίες να ξανασκλαβωθεί; Τι γιορτάζουμε; την αθάνατη Ελληνική κλεφτουριά που μας απελευθέρωσε τότε, ενώ τώρα μια άλλη Ελληνική κλεφτουριά μας άφησε ξεβράκωτους, αφού μας πήρε και τα παντελόνια; 

Τι να γιορτάσουμε; Που 190 χρόνια μετά ήρθαμε ακριβώς στα ίδια; Μια τριανδρία αντιβασιλείας είχαμε τότε γιατί ήταν μικρός ο βασιλιάς Οθωνας (Αρμανσμπεργκ, Μαουρερ, Ειντεκ) και μια Τρόικα έχουμε και τώρα (Τομσεν, Μορς, Μαζουχ) γιατί και τώρα έχουμε μικρότατους πολιτικούς που δεν άντεξαν να διαχειριστούν την βαρύτητα αυτής της χώρας!

Τι γιορτάζουμε; Που από τους Βαυαρούς χωροφυλάκους περάσαμε, στους τραπεζίτες του Αμβούργου και του Βερολίνου; Τι γιορτάζουμε; Την απελευθέρωση από τους Τούρκους, όταν όλη η Ελλάδα βλέπει τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή; 

Τι γιορτάζουμε; τα σύνορα της Ελλάδας που είναι από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο; αλλά μπαίνει και βγαίνει όποιος θέλει; 

Αυτό το διάστημα αγαπητοί μου, δεν έχω καμιά όρεξη για εθνικές γιορτές. Μια εθνική ντροπή τη νοιώθω όμως.. Και προς τον εαυτό μας και προς τους προγόνους μας, και προς την πανέμορφη αυτή χώρα που την αφήσαμε στα τσογλάνια να την πουλήσουν… 

Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, ή αναρχικός και μηδενιστής, κοιτάτε γύρω σας και δείτε τι συμβαίνει! Αυτά που έχτισε ο Ελληνικός λαός με τη δουλειά του και με κάποιους άξιους πολιτικούς, ένα-ένα γκρεμίζονται κάθε μέρα! Από εργατικές νομοθεσίες και μισθούς, μέχρι νοσοκομεία και περίθαλψη! 

Αν εσείς έχετε όρεξη να γιορτάζετε και να κάνετε λούφα από τη δουλειά σας με τετραήμερα, παρελάσεις, μπανιστήρι σε γυναικεία οπίσθια και μεζέδες με χοληστερίνη και ούζα, κάντε το! Εμείς οι άλλοι που έχουμε την ανεργία και την απελπισία μπροστά μας, περιμένουμε ακόμα μια απελευθέρωση, που οι ραγιάδες ούτε φαίνεται να την θέλουν, ούτε να την αντέχουν… 

«Ακόμα τούτη η άνοιξη, Ραγιάδες - Ραγιάδες »

Σε σύγχρονη δουλεία (αναδημοσίευση)

από: http://eagainst.com/

από τη στήλη Βιβλιοθήκη

“Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια.

Πρώτα, γελοιοποιείται.

Έπειτα, δέχεται βίαιη αντίσταση.

Τέλος, γίνεται αποδεκτή ως αυταπόδεικτη".

~ Σοπενάουερ

To «Σε σύγχρονη δουλεία» (πρωτότυπος τίτλος «De la servitude moderne») είναι ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2007 από τον Jean-François Brient. Η κινηματογραφική του προσαρμογή, από τον Victor León Fuentes, είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής διάρκειας 52 λεπτών. Το βιβλίο και η ταινία διατίθενται δωρεάν σε διάφορες γλώσσες. Το κείμενο γράφτηκε στην Τζαμάικα τον Οκτώβρη του 2007 και το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε στην Κολομβία τον Μάιο του 2009. Η ταινία αποτελείται από οπτικό υλικό προερχόμενο κυρίως από διαφημίσεις και ντοκιμαντέρ.

Βασικός σκοπός του έργου είναι να καταγγείλει την κατάσταση του ανθρώπου ως σύγχρονου σκλάβου μέσα στο πλαίσιο του «Εμπορικού Ολοκληρωτισμού» (του πραγματικού ονόματος, όπως υποστηρίζει, της αστικής δημοκρατίας) και να καταδείξει τις μάσκες που καλύπτουν τη δουλεία του.

Η θέση που υπερασπίζεται βασίζεται στην ιδέα ότι η δικτατορία δεν ασκείται πλέον από έναν άνθρωπο αλλά από μια αρχή: το εμπόρευμα ή το χρήμα που υπαγορεύουν την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντως, που όντας υποβιβασμένο σε έναν καταναλωτή, έναν εργαζόμενο, έναν υπηρέτη, χάνει την ανθρωπιά του.

Το κείμενο και η ταινία διατίθενται ελεύθερα δικαιωμάτων. Μπορούν να αντιγραφούν, να διανεμηθούν και να προβληθούν χωρίς κανένα τίμημα, και «σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να πουληθούν ή να εμπορευματικοποιηθούν κατά οποιονδήποτε τρόπο». Όπως δηλώνουν οι γράφουν Jean-François Brient και Victor León Fuentes «Θα ήταν επιεικώς ανακόλουθο να προτείνει κανείς ως εμπόρευμα ένα αντικείμενο που σκοπός του είναι να στηλιτεύσει την πανταχού παρουσία του εμπορεύματος. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε ατομική ιδιοκτησία, πνευματική ή άλλη, είναι η δύναμη κρούσης μας ενάντια στην υπάρχουσα κυριαρχία. Αυτή η ταινία, που διανέμεται έξω από κάθε είδους εμπορικά και νομικά κανάλια, δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο χάρη στην υποστήριξη όσων οργανώνουν τη διάδοση ή την προβολή της. Δεν ανήκει σ” εμάς. Ανήκει σε όσους επιθυμούν να την αδράξουν για να τη ρίξουν στη φωτιά της μάχης».

«Η σύγχρονη δουλεία είναι μια εθελοντική δουλεία, που χορηγείται από το πλήθος των δούλων, που σέρνονται στην επιφάνεια της γης. Οι ίδιοι αγοράζουν όλα τα αγαθά που πάντα τους υποδουλώνουν λίγο παραπάνω. Οι ίδιοι τρέχουν πίσω από μια εργασία, όλο και πιο αλλοτριωτική, η οποία πρόθυμα και γενναιόδωρα τους δίνεται, αν είναι αρκετά υπάκουοι. Οι ίδιοι διαλέγουν τους κύριους που θα πρέπει να υπηρετούν. Για να καταφέρει αυτή η παράλογη τραγωδία να τεθεί σε ισχύ, χρειάστηκε πρώτα απ’ όλα να αφαιρεθεί από τα μέλη αυτής της τάξης η συνείδηση της εκμετάλλευσης και της αποξένωσης τους. Ορίστε ο παράξενος νεωτερισμός της εποχής μας. 

Σε αντίθεση με τους δούλους της αρχαιότητας, τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα ή τους εργάτες των πρώτων βιομηχανικών επαναστάσεων, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας τάξης ολοκληρωτικά υποταγμένης που όμως δεν το ξέρει ή μάλλον που δεν θέλει να το μάθει. Συνεπώς, αγνοούν την εξέγερση που θα έπρεπε να είναι η μόνη νόμιμη αντίδραση των εκμεταλλευομένων. Δέχονται χωρίς αμφισβήτηση, τη θλιβερή ζωή που χτίστηκε για εκείνους. Η αποκήρυξη και η παραίτηση είναι η πηγή της δυστυχίας τους.»

Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

Το κείμενο του βιβλίου και η ταινία στα ελληνικά εδώ

Ο Αγλαός στο Πάρκο Ναυαρίνου

σκάβοντας τη γή, καλλιεργούμε τις συνειδήσεις μας

Αφού διαγράφτηκε κάθε πιθανότητα να βρούν σκαπτικό και μετά από πολλές σκέψεις, κατέληξαν να σκάψουν τη γή με τα ίδια τους τα χέρια. Και από ό,τι το αποτέλεσμα έδειξε και εύκολο ήταν και λυτρωτικό.

Κυριακή πρωί πιάσαν τις αξίνες, τις τσάπες και τους κασμάδες και σε λίγες ώρες η γή ανάσαινε τον ανοιξιάτικο αέρα και λαμπύριζαν τα χώματα του περιβολιού στου ήλιου το φώς. Από την Τετάρτη, που πάρθηκε η απόφαση να γίνουν σκαφτιάδες, όλοι οι της ομάδας περιβολιού ίσως νάχαν μια αγωνία, παρόλες τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις και τις οδηγίες σκαψίματος που είχαν δοθεί.

Έτσι λοιπόν σήμερα, αντικρύζοντας το σκαμμένο περιβολάκι πήρα μια χαρά. Φαντάστηκα τις ντοματιές, που σε λίγο καιρό θα φυτευτούν και θα μεγαλώνουν εκεί, να αγλαϊζουν από την δοκιμασμένη αγάπη των ανθρώπων που τις φύτεψαν και ισάξια να τους αποζημιώνουν με τους καρπούς των.  

Και θυμήθηκα τον μυθικό Αγλαό, ευτυχισμένο γεωργό της κεντρικής Πελοποννήσου (περιοχή αρχαίας Ψωφίδος, σημ. Τριπόταμα). Σύμφωνα με τον μύθο αυτός ο ταπεινός καλλιεργητής της γής ήταν σύμφωνα με τους μάντεις των Δελφών, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ας ξανα-διαβάσουμε λοιπόν τον μύθο του.

Ο Κροίσος ο βασιλιάς της Λυδίας απόγονος του Αγελάου, γιου του Ηρακλή και της βασίλισσας Ομφάλης -ο πιο πλούσιος θνητός- που ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρηθεί πλουσιότερος, ίσως να ήταν ο Κύρος ο βασιλιάς της Περσίας. Ο Κροίσος λοιπόν θέλησε κάποια στιγμή να μάθει ποιος είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος επί γης. Έτσι λοιπόν, απεσταλμένος του επισκέφθηκε το μαντείο των Δελφών. Ο αλαζόνας Κροίσος πίστευε πως η απάντηση ήταν μία, δηλαδή, ο ίδιος που ήταν ζάπλουτος. 

Το μαντείο γνωρίζοντας την ζωή του Κροίσου και την εν γένει συμπεριφορά του, έδωσε την απάντησή του. Είπε πως, ο ευτυχέστερος άνθρωπος σ’ ολόκληρη την οικουμένη ήταν ο Αγλαός (το όνομά του σημαίνει λαμπρός, φωτεινός) που κατοικούσε στην ορεινή Αζανία (σημερινό νομό Αχαΐας και ένα κομμάτι στα βόρεια του νομού Αρκαδίας). 

Ο Αγλαός ζούσε κι εργαζόταν στον τόπο του, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του με την οικογένειά του. Απολάμβανε το ανέμελο παιχνίδι των παιδιών του, αγκαλιά με την γυναίκα του, ευχαριστώντας την για ό,τι του προσέφερε. Ήταν ευχαριστημένος και μόνο που αντίκριζε τον ήλιο. Είχε μερικά ζώα και καλλιεργούσε μόνο ένα μικρό ορεινό κομμάτι γης. Παρήγαγε μόνο ό,τι χρειάζονταν, αδιαφορώντας αν οι άλλοι των θεωρούσαν πάμφτωχο.

Η ημέρα του Αγλαού κυλούσε πάντα ήρεμα και χαρούμενα. Απολάμβανε την λιτή κι απέριττη ζωή του μέσα στην φύση του ορεινού τοπίου. Ήταν ένας άνθρωπος καλοκάγαθος, ευπροσήγορος και πολύ αγαπητός στους συγχωριανούς του. Όλοι τον συμπαθούσαν.

Ο Κροίσος πίστευε πως για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις χρυσό. Τι να τον κάνει όμως τον χρυσό ο Αγλαός; Όλος ο χρυσός του κόσμου γι’ αυτόν ήταν το μικρό του χωραφάκι και η οικογένειά του. Η απάντηση του μαντείου καθόλου δεν άρεσε στον Κροίσο. Είχε προσφέρει τόσους χρυσούς και αργυρούς τρίποδες και το μαντείο έβγαλε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο έναν φτωχό και άσημο χωρικό από την Αρκαδία... 

ευχαριστούμε την Μαρία V που μας έστειλε τις φωτογραφίες, κάνοντάς μας κοινωνούς της προσπάθειας.