Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

"Ξενοδοχείο GRAND BUDAPEST" στο Πάρκο Ναυαρίνου

Τετάρτη 10/9, ώρα 21.00 στο Πάρκο Ναυαρίνου

το "Ξενοδοχείο GRAND BUDAPEST"

Στο » Ξενοδοχείο GRAND BUDAPEST» με το ιδιαίτερο κινηματογραφικό του ύφος, ο Γουές Άντερσον στήνει μια απίστευτη περιπέτεια, με συνεχείς ανατροπές, δηλητηριώδες χιούμορ και εικόνες, που η μια είναι πιο απρόσμενη από την άλλη, και μας ταξιδεύει στην Ευρώπη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.

Στο ξενοδοχείο του τίτλου θα συμβούν μερικά εκπληκτικά γεγονότα, δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, αρκετές τραγωδίες και μια απίστευτη καταδίωξη.

Δεν είναι, όμως, οι πραγματικοί Παγκόσμιοι Πόλεμοι έτσι όπως τους γνωρίζουμε από την ιστορία. Ο Άντερσον έφτιαξε μια αλληγορική ιστορική εποχή, με μια φασιστική δικτατορία και μια μεταπολεμική κομμουνιστική περίοδο, οι οποίες, χωρίς να κατονομάζονται, ερμηνεύουν την πολιτική κατάσταση της Ευρώπης.

Ρέιφ Φάινς, Έντουαρντ Νόρτον, Γουίλιαμ Νταφόε, Τζουντ Λο, Όουεν Ουίλσον, Λία Σεϊντού, Μπιλ Μάρεϊ, Άντριεν Μπρόντι, Τίλντα Σουίντον, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τομ Ουίλκινσον είναι το εντυπωσιακό καστ της ταινίας. Όμως η αποκάλυψη σε επίπεδο ερμηνείας είναι ο νεαρός Τόνι Ρεβολόρι, ο οποίος έχει καταγωγή από την Γουατεμάλα και παίζει τον βοηθό του Ρέιφ Φάινς.

Αργυρή Άρκτος σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βερολίνου για έναν Γουές Άντερσον που ξαναδιαβάζει, σ΄ αυτή την παραμυθένια σάτιρα, τον Στέφαν Τσβάιχ με σουρεαλιστική διάθεση.

Εξάρχεια:Διακίνηση ιδεών και όχι ουσιών

Από την εφημερίδα Καθημερινή

του ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ

Η φωνή της αντηχούσε δυνατή και σίγουρη στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους. Αντανακλούσε πάνω στους τοίχους των παλιών πολυκατοικιών, τρυπούσε τις φυλλωσιές των δέντρων, ήταν παρούσα και αφυπνίζουσα μέχρι αργά το βράδυ κι όμως κανείς δεν βγήκε να διαμαρτυρηθεί. Μάλλον γιατί ήταν ήδη όλοι κάτω στο δρόμο, καθισμένοι στα πεζούλια και οι πιο πολλοί όρθιοι ακούγοντας προσεκτικά την Ολια Λαζαρίδου καθώς εκείνη ερμήνευε την «Γυναίκα της Ζάκυθος».

Ηταν μια όμορφη βραδινή εκδήλωση αυτή στο στενό -αλλά πάντα δραστήριο- δρομάκι των Εξαρχείων, οργανωμένη από τους κατοίκους και την εξαιρετική ηθοποιό που συμμερίζεται πλήρως τους σκοπούς και το έργο τους. Σε μια γειτονιά που ο πολύς κόσμος θεωρεί υποβαθμισμένη, επικίνδυνη ίσως (εν πολλοίς λόγω και τελείως αστήριχτων ιδεοληψιών) και πάντως περίπου παρατημένη από τις αρμόδιες αρχές, οι κάτοικοι έχουν αναλάβει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια δράση. Πρώτα καθάρισε η πλατεία λίγο παρακάτω.

Εκεί που το εμπόριο και η χρήση ναρκωτικών ήταν μόνιμο θέαμα, συγκεντρώνονται τώρα καθημερινά εκατοντάδες νέοι άνθρωποι κουβεντιάζοντας, πίνοντας μπίρες ή ιδρώνοντας γύρω από την μπασκέτα της γωνίας. Παραπάνω όμως στον ανηφορικό και αρκετά σκοτεινό πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους το πρόβλημα συνεχίζονταν. Εμποροι ναρκωτικών άνετα κυκλοφορούσαν και συνέχιζαν τις δραστηριότητές τους δίπλα στα μικρά μαγαζιά και τις πόρτες των σπιτιών.

Ενα τρίμηνο περίπου πριν μια χούφτα κατοίκων, διαφόρων ηλικιών, αποφάσισαν να σταματήσουν απλά να κοιτούν. Με επιμονή και καθημερινή παρουσία κατάφεραν ειρηνικά να διώξουν τα ναρκωτικά από τη γειτονιά τους και να δείξουν στους υπόλοιπους πως η συλλογική δράση και η αποφασιστικότητα μπορούν να φέρουν πραγματικά αποτελέσματα. Μέρα με τη μέρα ο πεζόδρομος μετατρέπεται από χώρο διακίνησης ουσιών σε χώρο διακίνησης ιδεών και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η παράσταση του έργου του Διονύσιου Σολωμού, εχθές το βράδυ, αυτό το μήνυμα ήθελαν και όλοι οι συντελεστές να περάσουν. Μπορεί η στενότητα του χώρου να μην άφησε πολλούς να δουν από κοντά την Ολια Λαζαρίδου (περιορίστηκαν μόνο να την ακούν και αυτό είχε τη δική του ξεχωριστή γοητεία) όμως σημασία έχει πως ήταν όλοι εκεί. Παρόντες.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

"γυρεύοντας ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό"*

Μερικές φωτογραφίες από την παράσταση

" Η Γυναίκα της Ζάκυθος"

του Διονυσίου Σολωμού στον πεζόδρομο της οδού Θεμιστοκλέους (Εξάρχεια).

Στις 4 Σεπτέμβρη 2014. Σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Με την Όλια Λαζαρίδου.

Για την παράσταση περισσότερα εδώ.

ήδη από τις 8.30 (μιάμισυ ώρα νωρίτερα) οι προνοητικοί είχαν πιάσει "στασίδι"

Πάνω από 500 τυχεροί ήλθαν να δούν την τελευταία (δυστυχώς) παράσταση του έργου.

υποβλητική η αφήγηση, έσπερνε σιγή και στοχασμό.

πώς αλλοιώς να έλθει η κάθαρση ;

γιατί αμέτρητη η αδικία μα οι άδικοι ολίγοι.

"έτσι εγώ έφθασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος εφαινότουνα αποπάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση"*

*τίτλος ανάρτησης και κείμενο επιλόγου από το έργο του ποιητή.

Μήνυμα του Ken Loach στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες

πηγή: http://595katharistries.wordpress.com/2014/09/03/μήνυμα-ken-loach-στις-αγωνιζόμενες-καθαρίστρ/

Dear Friends,

I have heard of your situation from friends in England. What a story! Your strength and determination to fight for real jobs with fair wages is inspiring. We have many stories like yours here, as I’m sure you know. The constant pressure to privatise our public services is destroying the services and bringing poverty and insecurity to working people. The European Union and big corporations, supported by the politicians, are formidable enemies. But you too are formidable!

We need to support each other, as you say. Paul Laverty, who writes our film scripts, including Bread & Roses, will be in Athens at the end of October for a couple of days (25 – 27th Oct). He may have a busy schedule at the film festival then, but he hopes he can meet with you then.

In the meantime, everyone here sends their greetings, solidarity and warmest good wishes.

Yours sincerely,

Ken Loach,

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

Αγαπητές φίλες,

Έμαθα από φίλους στην Αγγλία για την υπόθεσή σας. Τι ιστορία! Μας εμπνέει η δύναμη και η αποφασιστικότητά σας να αγωνιστείτε για τις δουλειές σας με αξιοπρεπείς μισθούς. Έχουμε κι εδώ πολλές υποθέσεις σαν τη δική σας, είμαι βέβαιος πως το γνωρίζετε. Η συνεχής πίεση για ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών μας καταστρέφει τις υπηρεσίες και φέρνει φτώχεια και ανασφάλεια στους εργαζόμενους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι μεγάλες εταιρίες, που υποστηρίζονται από τους πολιτικούς, είναι τρομεροί εχθροί. Όμως, είστε κι εσείς τρομερές!

Έχουμε ανάγκη να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, όπως το λέτε. Ο Πωλ Λάβερτι, που γράφει τα σενάρια των ταινιών μας, συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», θα βρεθεί στην Αθήνα στα τέλη του Οκτώβρη για μερικές μέρες (25-27 Οκτωβρίου). Έχει φορτωμένο πρόγραμμα στο εκεί φεστιβάλ, αλλά ελπίζει να μπορέσει να συναντηθεί μαζί σας τότε.

Στο μεταξύ, όλοι μας εδώ σας στέλνουμε χαιρετισμούς, αλληλεγγύη και τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια.

Ειλικρινά δικός σας

Ken Loach

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ-Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους

Πέμπτη 4 Σεπτέμβρη, ώρα 22.00, είσοδος ελεύθερη

Θεατρική προσαρμογή – σκηνοθεσία

Δήμος Αβδελιώδης

Ερμηνεύει:Όλια Λαζαρίδου

Μουσική:Βαγγέλης Γιαννάκης

Ενδύματα:Αριστείδης Πατσόγλου

Άγγελος:Δανάη Ρούσσου

Φάσμα Ελευθερίας:Κατερίνα Χαρμάνη

Οργάνωση παραγωγής: ΗΧΟΣ & ΕΙΚΟΝΑ Ε.Π.Ε.

Συντονισμός παραγωγής: Κλέλια Παπαγιαννοπούλου

Μετά από την τρίμηνη επιτυχημένη περιοδεία σε αρχαία θέατρα και αρχαιολογικούς χώρους σε ολόκληρη την Ελλάδα ο λόγος του Διονυσίου Σολωμού θα ακουστεί για μια τελευταία φορά στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον πεζόδρομο Θεμιστοκλέους και Ερεσσού, την Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου, στις 22:00, με ελεύθερη είσοδο.

Η παράσταση αυτή οργανώνεται στο πλαίσιο των δράσεων των κατοίκων των Εξαρχείων που από τις 5 Ιουνίου 2014 με λαϊκές συνελεύσεις προσπαθούν συντεταγμένα και δυναμικά να αντιμετωπίσουν τόσο τις μαφίες και το εμπόριο ναρκωτικών όσο και τις φασίζουσες συμπεριφορές στη γειτονιά τους.

Τους τελευταίους τρεις μήνες με επίμονη καθημερινή παρουσία λίγοι κάτοικοι κατάφεραν στη Θεμιστοκλέους κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο: να απωθήσουν χωρίς βία από τις εισόδους των σπιτιών τους, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών.

Η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει κι ένα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στον συγκεκριμένο πεζόδρομο που μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα από χώρος διακίνησης ουσιών σε χώρο διακίνησης ιδεών, αποτελώντας ένα επιτυχημένο παράδειγμα αυτοοργάνωσης και για άλλα προβληματικά σημεία της Αθήνας.

Σημείωμα του Δήμου Αβδελιώδη για το έργο στη διεύθυνση http://dikaex.blogspot.gr/2014/08/blog-post_49.html

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Ανδρομάχη (αναδημοσίευση)

από τον COSTINHO

χαρά που φεύγει στα ψηλά

θυμός που πέφτει κάτω

Να νιώθεις εξαπατημένος χωρίς να έχεις συμφωνήσει τίποτα. Να είσαι μέρος της απάτης· εκείνης που σου επιστρέφει γλυκά πρόσφορα, έτοιμα να τα ξαναρίξεις με όλη τη φόρα στη φωτιά. Στη φωτιά. Μέσα εκεί μόνο σου μίλησα αληθινά, φωτεινά -η φωτιά βγαίνει από τη λέξη φως, και φως βγαίνει από τη φωτιά- εκεί σου είπα τα πάντα, όποιο κι αν ήταν τ'όνομά σου, όποια κι αν ήταν η μορφή σου. Φίλος, γυναίκα, δουλειά που πρέπει να κλείσει, χαζολόγημα με τον διπλανό για να περάσει η ώρα, πλάκα με το καθετί για να περνάνε όλα, για να περνάς όλος, όλα απ'τη φωτιά μιλώντας, όλα στη φωτιά. Να τα ρίξεις και πυρωμένα να σε ξαναβρούν, να σε καίνε, να ανασαίνεις φλεγόμενος, να απειλείσαι και να απειλείς, να ρίχνεσαι και να σε ρίχνουν, να μη βγαίνει κανένα μέτρημα υπέρ σου, κι αυτό γιατί μέσα στη φωτιά κανείς δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να μετρήσει, μόνο απέξω μετράνε, μόνο έξω σε μετράνε. Να απατάς και να σε απατούν, να κοροϊδεύεις με χίλιους τρόπους το θάνατο, να γελάς με κάθε σήψη, με κάθε τι που διαφημίζει την παρακμή του και ξεφτιλίζει κάθε ιερή σου λέξη. Να έχεις τα δάχτυλά σου μέσα σε μαλλιά για να αγγίζεις το πρόσωπο του άλλου, το μέρος που κρύβεται και δεν βλέπει ο ήλιος και έτσι δεν του αφήνει ρυτίδες (οι ρυτίδες είναι σημάδια της επαφής μας με τον ήλιο ή την πραγματικότητα, λένε), το μέρος του κεφαλιού που πάντα προστατεύει τις περιοχές που φτιάχνουν τις σκέψεις -τόποι είναι και οι σκέψεις, τόπο θέλουν και ζητούν. Να είσαι τόσο κοντά του, τόσο πυρακτωμένα να αγγίζεις το ο,τιδήποτε. Δεν το συνηθίζεις, γιατί με τη μία θα σε πουν ερωτευμένο, θα παρεξηγηθείς ίσως.

Μόνο ερωτευμένος, λένε, μπορείς να το κάνεις, μόνο τότε δικαιολογείται· τότε, που δεν έχεις καμία άλλη δικαιολογία. Δηλαδή όλες. Και άντε να τους πεις ότι ο έρωτας είναι μια μικρή πολύ μικρή ελάχιστη εξήγηση· δεν είναι καν εξήγηση. Είναι βήμα για να γίνεις μεγαλύτερος, για να χωράς τον κόσμο, όλο τον κόσμο, τον κάθε κόσμο, τον κόσμο του καθενός, τον κόσμο της, αλλά και να βγαίνεις έξω από τον κόσμο, έξω από κάθε κόσμο. Είναι τρόπος να μεγαλώνεις, να περνάει ο χρόνος, αλλά να περνάει νικημένος, να περνάς εσύ επάνω του, να του βάζεις εσύ όνομα, να του υπαγορεύεις εσύ τι ήταν στιγμή και τι δεν ήταν, να του λες εσύ πότε πέρασε και πότε δεν περνάει. Να νιώθεις ξεγελασμένος, να ξεγίνεται το γέλασμα, κι αυτό μόνο γιατί όσο γελιόσουν εσύ μεγάλωνες, μόνο γιατί όσο μεγάλωνες γελιόσουν. Να το ξέρεις ότι μόνο έτσι μπορείς, όπως το'λεγε κι εκείνη η λαϊκή προσευχή που έψαλλε ο Μητροπάνος. Να μη ζητάς τίποτα λιγότερο από τις μέρες σου, από τον πανδαμάτορα χρόνο και τις αντανακλάσεις σου στα μάτια των άλλων, να μην περισσεύει τίποτα από από τις δικές σου προσευχές, να μην αφήνεις καμια σπονδή έρμαιο της αοριστίας των συναφειών εκτός σου, να έχεις όλα τα δάχτυλα στα μαλλιά του άλλου, της άλλης, του μικρού πιτσιρικιού που μόνο να γελάει ξέρει, του φίλου που θέλει κουράγιο, της φίλης που κάτι την έκανε να δακρύσει.

Γελιέσαι και γελάς, και έχει αυτό πάντα μέσα του το γέλιο. Γελώ· ρήμα αρχαϊκό, που δεν είναι παράγωγο ούτε έχει άλλη ρίζα. Έχει ρίζα την πιο μεγάλη συνήθεια του ανθρώπου απ'όταν άγγιξε το σώμα του, απ'όταν άγγιξε το διπλανό σώμα, απ'όταν έμαθε ότι ζει ανάμεσα στα άλλα σώματα, μέσα στα σώμα του, μέσα στα σώματα των άλλων. Γελιέσαι, δηλαδή κάποιος άλλος σε γελάει, σε κάνει γέλιο. Γελάς και βγαίνεις γελασμένος. Γελάς και γελάνε τα πάντα. Γελάς και σου επιστρέφει αγάπη, γελάς και έρωτας υπάρχει. Γελάς και ένα γέλιο επιστρέφει. Έξω από αυτό, μόνο η συνάφεια της αοριστίας, οι ιαχές των σίγουρων και των σιγουρευμένων, οι απαντοχές των παντρεμένων, τα κεράκια που λιώνουν. Που λιώνουν.

Η συγκίνηση της Μελίνας είναι κάτι απ'τη φωτιά, κάτι πολύ αληθινό. Κι είναι συγκίνηση διπλή, διπλά αληθινή, να ξέρεις πως είσαι μέσα σ'αυτό το τραγούδι, μέσα στο βίντεο -κι ας μη φαίνεσαι στο πλάνο. Είναι ένα περσινό καλοκαίρι που άφησε πληγές στον αυχένα και ένα ξημέρωμα του φετινού που εναποθέτει ευλαβικά βαθιά μπλε ρίγη στη σπονδυλική στήλη. Είναι μια υπόθεση του σώματος όλο αυτό, όπως κάθε φωτιά, κάθε απάτη, κάθε ομορφιά. Κι αν κάποιος σου είπε ότι αυτά είναι του μυαλού και πως άλλο το σώμα άλλο το μυαλό, πες μου που σκατά έχει το μυαλό του και ακόμα λειτουργεί. Λένε οι επιστήμονες πως αν αφαιρέσεις την καρδιά ή το μυαλό από το σώμα, ζωή παύει να υπάρχει. Λένε.

Κι οι άλλοι δίπλα λιώνουν.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014