Περίσσευμα κωλυσιεργίας απεκάλεσε η κυβερνητική Αυγή το τελευταίο eurogroup. Λες και ήταν το μόνο στο οποίο το "δούλεμα" πήγαινε γαζί. Στο ίδιο μήκος κύματος η "Εποχή" επίσης κυβερνητική με λίγη δόση κριτικής ανακαλύπτει ευρωπαϊκό κυνισμό που διεφάνη στο ίδιο eurogroup. Χρειάζονται φαίνεται πολλές ακόμη συνεδριάσεις του εξωθεσμικού με τα ευρωπαϊκά δεδομένα αυτού διευθυντηρίου της Ευρώπης για να αντιληφθεί η κυβέρνηση και κάθε αφελής στους ανά την επικράτεια καφενέδες (για να θυμηθούμε μια προσφιλή ρήση ενός παληού δημοσιογράφου) πως αυτοί που κινούν τα νήματα του διευθυντηρίου (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ) εμπαίζουν την κυβέρνηση, εμπαίζουν κάθε κυβέρνηση που τολμάει να αυταπατάται πως μπορεί να ανατραπεί έτσι εύκολα μια πολιτικο-οικονομική πολιτική που χαράχθηκε εδώ και δεκαετίες ανά τον πλανήτη. Το αυτό ισχύει για κάθε απόχρωση της αριστεράς ένθεν κακείθεν του ορθόδοξου τείχους. Ο εμπαιγμός είναι η ανταμοιβή των αυταπατών που κατέπιπταν η μία μετά την άλλη από τις συνεχόμενες υποχωρήσεις της κυβέρνησης, υποχωρήσεις για χάρη του ρεαλισμού.
Άλλωστε ο καθένας έχει εμπεδώσει πια πως τόσο αυτή η κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες απλά παρελάμβαναν η μία από την άλλη τη διαχείριση των δεσμών που διαχρονικά επεβλήθηκαν μέσω του χρέους. Το μόνο που άλαζε σε κάθε παράδοση-παραλαβή ήταν το βάρος των αλυσίδων με τις οποίες ήταν δεμένη η χώρα και ο λαός της. Και έπρεπε σε μια δεδομένη στιγμή-πείτε το αξιολόγηση-να επιτυγχάνεται ένας ανώτερος βαθμός ευθυγράμμισης με της επιταγές των δανειστών. Το πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος κανείς δεν το ξέρει και φυσικά ούτε η κυβέρνηση. Θα μου πείτε εδώ δεν αντιλήφθηκαν το ουσιώδες...
Το εφιαλτικό σενάριο για τους κυβερνώντες αλλά όχι για όσους είναι στο απ' έξω από το να εμπλέκονται με τα πολιτικά σκαμπανεβάσματα της εξουσίας είναι να προετοιμάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα την επόμενη διακυβέρνηση, να κάνουν τον ερχομό της βελούδινο.Και αυτό είναι το μεγάλο τίμημα για την ανύπαρκτη αριστερά και όχι για την εξουσιαστική αριστερά.
Περιμέναμε από την αριστερά τουλάχιστον να βλέπει πέρα από το χθες, πέρα από το τώρα. Να μπορεί να διαγνώσει τα όπλα του αντιπάλου πολύ πριν της δώσουν την κυβέρνηση και ανάλογα να χαράξει έναν προεκλογικό χάρτη και να μην ξεγυμνώνονται μία μια οι υποσχέσεις της. να γνωρίζει ότι οι αντίπαλοί της θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να αποτύχει. με τέτοια διορατικότητα θα απέφευγε τις πρόωρες εκλογές που προκάλεσε το 2015 ή τουλάχιστον θα απέφευγε το δημοψήφισμα. Σε άλλο κείμενό μου είχα γράψει τότε πως μια αποτυχία θα πάει την κοινωνία και την αριστερά δεκαετίες πίσω και θα χαραχθεί ως η ήττα του αιώνα όχι μόνο για την εδώ αλλά και για τη διεθνή αριστερά. Το διαπιστώσαμε πολύ νωρίς. Αντί με όλη την επίθεση του κεφαλαίου, την πιο βάρβαρη συσσώρευση να δυναμώνει την αριστερά την έχει ρίξει στα βράχια, βάζοντας στο οιλιτικό προσκήνιο τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις παγκοσμίως. Οι τελευταίες εκλογές σε Ευρώπη και Αμερική αποδυναμώνουν το όποιο μέτωπο κατά της λιτότητας που ονειρευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Επί πλέον η πολιτική του Βερολίνου καταφέρνει να εξουδετερώνει ή να ουδετεροποιεί κάθε φιλικό οικοδόμημα κατά της λιτότητας. Το Brexit και οι αμερικάνικες εκλογές έθεσαν εκτός ευρ'ωπης ένα δύστροπο και φιλόδοξο εταίρο της Μέρκελ και ταυτόχρονα απέσυραν από την ατζέντα των όποιων ενδιαφερόντων της αμερικής για το αλληνικό πρόβλημα. Η διαφαινόμενη ήττα των σοσιαλδημοκρατών, οι γαλλικές εκλογές ισχυροποιούν τη Μέρκελ και το ιερατείο της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί εσε περιόδους οικονομικής μεταβλητότητας εμπιστεύονται τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να ασκήσουν πολιτικήαποικιοκρατίας εις βάρος άλλων λαών. Στις γαλλικές εκλογές ήταν ο ίδιος ο Μελανσόν που δήλωσε προεκλογικά πως η εργατική τάξη έχει εγκαταλείψει την αριστερά και πως η πλειοψηφία της ψήφίζει την Λεπέν.
Όσο και να ήταν ανέφικτη κάθε σύγκρουση με το ιερατείο των τραπεζών άλλο τόσο ήταν εφικτή μια πολιτική εσωτερικής ανόρθωσης της οικονομίας στο βαθμό εκείνον που δεν απαιτιούνταν δημόσια κονδύλια αλλάμια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ της πραγματικής οικονομίας. Αντ' αυτού είδαμε μεταρρυθμίσεις που υπαγορεύονταν από τους μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας που επί δεκαετίας διέφευγαν και διαφεύγουν από κάθε φορολογία ή εισφορά. Είδαμα να διαγράφονται οφειλές και πρόστιμα σε εκείνους που θα δομούσαν την εναλλακτική διαπλοκή. Είδαμε να χαρίζεται δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής.
Στ' αλήθεια ποιά αριστερά μπορεί να ενσκήψει σε μια πραγματικότητα που κάθε άλλο αισιόδοξη είναι για αυτήν ; Όταν ο Φουκουγιάμα πριν τρείς σχεδόν δεκαετίες προέβλεψε "το τέλος της ιστορίας" μάλλον θα εννοούσε την αριστερά έτσι όπως αυτή θέλει να τη γνωρίζουμε. Απογυμνωμένη από κάθε μανδύα ποίησης και οράματος επιτρέπει στους ψευδιπροφήτες πατροκοσμάδες να μιλούν για τέλος ιδεολογιών. Και αν πρόκειται για αυτή την αριστερά έχουν απόλυτο δίκηο. Μόνο που το τέλος της ιδεολογίας είναι το μαύρο σκοτάδι που θα καλύψει τη γή και ήδη την καλύπτει από άκρη σε άκρη.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λοιπόν για τους διαχειριστές του χρέους και το γνωρίζουν καλά. Γνωρίζουν επίσης καλά πως δεν υπάρχει εναλλακτική πειστική πρόταση αποδέσμευσης από τα δεσμά του ευρώ. τα δεμά είναι δεσμά και σε όποιο νόμισμα τα αποτιμήσεις, δεσμά παραμένουν. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να αλλάξεις το νόμισμα αλλά να σπάσεις τα δεσμά. Πώς όμως ;
(συνεχίζεται σε πόμενη ανάρτηση η ανάλυση για το χρέος)
Άλλωστε ο καθένας έχει εμπεδώσει πια πως τόσο αυτή η κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες απλά παρελάμβαναν η μία από την άλλη τη διαχείριση των δεσμών που διαχρονικά επεβλήθηκαν μέσω του χρέους. Το μόνο που άλαζε σε κάθε παράδοση-παραλαβή ήταν το βάρος των αλυσίδων με τις οποίες ήταν δεμένη η χώρα και ο λαός της. Και έπρεπε σε μια δεδομένη στιγμή-πείτε το αξιολόγηση-να επιτυγχάνεται ένας ανώτερος βαθμός ευθυγράμμισης με της επιταγές των δανειστών. Το πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος κανείς δεν το ξέρει και φυσικά ούτε η κυβέρνηση. Θα μου πείτε εδώ δεν αντιλήφθηκαν το ουσιώδες...
Το εφιαλτικό σενάριο για τους κυβερνώντες αλλά όχι για όσους είναι στο απ' έξω από το να εμπλέκονται με τα πολιτικά σκαμπανεβάσματα της εξουσίας είναι να προετοιμάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα την επόμενη διακυβέρνηση, να κάνουν τον ερχομό της βελούδινο.Και αυτό είναι το μεγάλο τίμημα για την ανύπαρκτη αριστερά και όχι για την εξουσιαστική αριστερά.
Περιμέναμε από την αριστερά τουλάχιστον να βλέπει πέρα από το χθες, πέρα από το τώρα. Να μπορεί να διαγνώσει τα όπλα του αντιπάλου πολύ πριν της δώσουν την κυβέρνηση και ανάλογα να χαράξει έναν προεκλογικό χάρτη και να μην ξεγυμνώνονται μία μια οι υποσχέσεις της. να γνωρίζει ότι οι αντίπαλοί της θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να αποτύχει. με τέτοια διορατικότητα θα απέφευγε τις πρόωρες εκλογές που προκάλεσε το 2015 ή τουλάχιστον θα απέφευγε το δημοψήφισμα. Σε άλλο κείμενό μου είχα γράψει τότε πως μια αποτυχία θα πάει την κοινωνία και την αριστερά δεκαετίες πίσω και θα χαραχθεί ως η ήττα του αιώνα όχι μόνο για την εδώ αλλά και για τη διεθνή αριστερά. Το διαπιστώσαμε πολύ νωρίς. Αντί με όλη την επίθεση του κεφαλαίου, την πιο βάρβαρη συσσώρευση να δυναμώνει την αριστερά την έχει ρίξει στα βράχια, βάζοντας στο οιλιτικό προσκήνιο τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις παγκοσμίως. Οι τελευταίες εκλογές σε Ευρώπη και Αμερική αποδυναμώνουν το όποιο μέτωπο κατά της λιτότητας που ονειρευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Επί πλέον η πολιτική του Βερολίνου καταφέρνει να εξουδετερώνει ή να ουδετεροποιεί κάθε φιλικό οικοδόμημα κατά της λιτότητας. Το Brexit και οι αμερικάνικες εκλογές έθεσαν εκτός ευρ'ωπης ένα δύστροπο και φιλόδοξο εταίρο της Μέρκελ και ταυτόχρονα απέσυραν από την ατζέντα των όποιων ενδιαφερόντων της αμερικής για το αλληνικό πρόβλημα. Η διαφαινόμενη ήττα των σοσιαλδημοκρατών, οι γαλλικές εκλογές ισχυροποιούν τη Μέρκελ και το ιερατείο της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί εσε περιόδους οικονομικής μεταβλητότητας εμπιστεύονται τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να ασκήσουν πολιτικήαποικιοκρατίας εις βάρος άλλων λαών. Στις γαλλικές εκλογές ήταν ο ίδιος ο Μελανσόν που δήλωσε προεκλογικά πως η εργατική τάξη έχει εγκαταλείψει την αριστερά και πως η πλειοψηφία της ψήφίζει την Λεπέν.
Όσο και να ήταν ανέφικτη κάθε σύγκρουση με το ιερατείο των τραπεζών άλλο τόσο ήταν εφικτή μια πολιτική εσωτερικής ανόρθωσης της οικονομίας στο βαθμό εκείνον που δεν απαιτιούνταν δημόσια κονδύλια αλλάμια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ της πραγματικής οικονομίας. Αντ' αυτού είδαμε μεταρρυθμίσεις που υπαγορεύονταν από τους μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας που επί δεκαετίας διέφευγαν και διαφεύγουν από κάθε φορολογία ή εισφορά. Είδαμα να διαγράφονται οφειλές και πρόστιμα σε εκείνους που θα δομούσαν την εναλλακτική διαπλοκή. Είδαμε να χαρίζεται δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής.
Στ' αλήθεια ποιά αριστερά μπορεί να ενσκήψει σε μια πραγματικότητα που κάθε άλλο αισιόδοξη είναι για αυτήν ; Όταν ο Φουκουγιάμα πριν τρείς σχεδόν δεκαετίες προέβλεψε "το τέλος της ιστορίας" μάλλον θα εννοούσε την αριστερά έτσι όπως αυτή θέλει να τη γνωρίζουμε. Απογυμνωμένη από κάθε μανδύα ποίησης και οράματος επιτρέπει στους ψευδιπροφήτες πατροκοσμάδες να μιλούν για τέλος ιδεολογιών. Και αν πρόκειται για αυτή την αριστερά έχουν απόλυτο δίκηο. Μόνο που το τέλος της ιδεολογίας είναι το μαύρο σκοτάδι που θα καλύψει τη γή και ήδη την καλύπτει από άκρη σε άκρη.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λοιπόν για τους διαχειριστές του χρέους και το γνωρίζουν καλά. Γνωρίζουν επίσης καλά πως δεν υπάρχει εναλλακτική πειστική πρόταση αποδέσμευσης από τα δεσμά του ευρώ. τα δεμά είναι δεσμά και σε όποιο νόμισμα τα αποτιμήσεις, δεσμά παραμένουν. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να αλλάξεις το νόμισμα αλλά να σπάσεις τα δεσμά. Πώς όμως ;
(συνεχίζεται σε πόμενη ανάρτηση η ανάλυση για το χρέος)