Ο άνθρωπος που τα έβαλε με τη ΔΕΗ

  Το κείμενο αυτής της δημοσίευσης το λάβαμε από τον φίλο Ανδρέα Καραγιάννη (Αγρίνιο).

Πριν μια βδομάδα ακριβώς ήρθαν στο σπίτι μου από τη ΔΕΗ για 5η φορά για διακοπή της ηλεκτροδότησης….. ενώ η διαδικασία που τους επιτρέπω, που τους πρότεινε η αστυνομία αλλά και η διαδικασία που τους προσκαλώ να καταφύγουν εδώ και 2 χρόνια είναι η δικαιοσύνη, να μου κάνουν μήνυση… δεν τολμούν να το κάνουν …

... εδώ και 2 χρόνια δε κάνω τίποτε άλλο από το να ενημερώνω τον κόσμο, μέσα από το ίντερνετ αλλά και από ομιλίες…. 

...αυτό που έχουμε καταφέρει είναι η δημιουργία ομάδας επανασύνδεσης και από το Μάρτιο που πέρασε, κάνουμε επανασυνδέσεις…. 

Το ιστορικό 

(όπως παρατίθεται στην ιστοσελίδα των πολιτών Αγρινίου ενάντια στα χαράτσιαμε ημερομηνία ανάρτησης 15 Γενάρη 2012).

http://prwtovouliagriniou.squat.gr/2012/01/15/%CE%B7-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB/

Ο κάτοικος του Αγρινίου Ανδρέας Καραγιάννης από τις 15/11/2010, δεν έχει εξοφλήσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ.. Παραθέτουμε ένα κείμενο του ίδιου, που αναφέρεται στους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή του την απόφαση καθώς και όλη τη διαδικασία που έχει ακολουθήσει απέναντι στη ΔΕΗ. 

Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2010,όταν η ΔΕΗ ανακοίνωνε ότι το 1/3 των Ελλήνων δε μπορεί να πληρώσει το ρεύμα και παράλληλα ανακοίνωσε αυξήσεις!!! Άφησα απλήρωτο το λογαριασμό εκείνου του διμήνου για να τον πληρώσω το επόμενο μιας και είχαμε τεράστια έξοδα λόγο εγκυμοσύνης και τοκετού, και έρχεται ο επόμενος λογαριασμός με τυπωμένη την προειδοποίηση-απειλή ότι ‘’θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση’’ και θα μου κόψουν το ρεύμα αν δε πληρώσω… ήταν και η τελευταία φορά που πλήρωσα, στις 15 Νοεμβρίου 2010… Συνειδητοποίησα ότι δεν υφίσταται κράτος για να με προστατέψει αλλά για να με απομυζήσει και αυτό που με κάνει να θυμώνω ακόμα περισσότερο είναι ότι αυτό το κράτος ,εγώ το τροφοδότησα με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μέσα από τη δουλειά μου, όντας συνεπής και υπεύθυνος. 

Την πρώτη καταγγελία κατά της ΔΕΗ και της πολιτικής ηγεσίας την έκανα τον Οκτώβριο του 2010,οι επόμενες που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες έγιναν με την καθοδήγηση του Συνηγόρου του Πολίτη. Η ΔΕΗ όμως όπως και η πολιτική ηγεσία δεν έδιναν καμία σημασία ως πανίσχυροι αυτοί και ανίσχυρος εγώ. Στις 5 Μαΐου του 2011 έστειλα το λογαριασμό να τον πληρώσει ο Παπούλιας, πλέον ο πρόεδρος πρώην Ελληνικής Δημοκρατίας. ‘Έστειλα και τους δύο επόμενους ….φυσικά δεν περίμενα να τους πληρώσει και επιβεβαιώθηκε το ποιόν του από την απαράδεκτη αντίδραση του, κατά την είσοδο των Θεσσαλονικέων στο δρόμο που θα γινόταν η παρέλαση στις 28 Οκτωβρίου. 

Μετά από ένα χρόνο καταγγελιών δημιούργησα αρκετά ‘’σημεία αναφοράς’’ και επιτέλους στο τέλος Αυγούστου του 2011 μου απάντησαν και από τη ΔΕΗ…. μόνο που οι ανόητοι επιβεβαίωναν με την επιστολή τους ότι όλες οι κατηγορίες μου ήταν βάσιμες…. ανικανότητα, κακοδιαχείριση, κατάχρηση, κατασπατάληση, κλπ… Τους εξόργισα που τους επεσήμανα ότι είναι αλήθεια τελικά όσα τους καταλογίζω και τα επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι, και έκαναν τη βλακεία να έρθουν να μου κόψουν το ρεύμα, στις 16 Σεπτέμβρη του 2011,ενώ ένα χρόνο τους προσκαλούσα να ενεργήσουν μέσω της Δικαιοσύνης…. 

Αυτό ήταν!!! Έκλεισα τον υπάλληλο στην οικοδομή και δεν τον άφηνα να φύγει μέχρι που ήρθε η αστυνομία την οποία εγώ κάλεσα. Η αστυνομία δήλωσε ότι δε μπορεί να παρέμβει, άρα αφού η ΔΕΗ κάνει ότι θέλει ,κάνω κι εγώ και το σπουδαιότερο έτρεξα στον εισαγγελέα και κατέθεσα αίτηση για καταγγελία κατά της ΔΕΗ επισυνάπτοντας και της προηγούμενες καταγγελίες μου, ο εισαγγελέας έδωσε αμέσως εντολή για προανάκριση και στις 29 Σεπτέμβρη 2011 έγινε η προανάκριση με κατηγορούμενο τη ΔΕΗ και δυστυχώς για τη ΔΕΗ είχαν προηγηθεί στις 26 Σεπτέμβρη άλλες δύο επεισοδιακές και φυσικά αποτυχημένες προσπάθειες της ΔΕΗ, με τη συνδρομή της αστυνομίας, να μου κόψει το ρεύμα…. Τόση ήταν η λύσσα της ΔΕΗ που οι δικηγόροι της πίεσαν τον εισαγγελέα να δώσει εντολή στον αξιωματικό υπηρεσίας να έρθει και να με ρωτήσει, ΜΟΝΟ να με ρωτήσει, αν επιτρέπω στη ΔΕΗ να μου κόψει το ρεύμα!!!!! Φυσικά είπα όχι και η αστυνομία πλέον δήλωσε στους υπάλληλους αλλά και στον προϊστάμενο τους ότι το μόνο που μπορούν να μου κάνουν είναι να πάνε στο τμήμα και να μου κάνουν μήνυση!!!! Όχι να μου κόψουν το ρεύμα!!!! 

Παρά την λύσσα της ΔΕΗ για όσα τους έχω σύρει, έχουν περάσει τρεις μήνες και βάλε, και η ΔΕΗ δεν μου έχει κάνει μήνυση, αλλά και ο εισαγγελέας δεν προχωράει στην ανάκριση που είναι το επόμενο στάδιο γιατί θα πρέπει να απαγγείλει κατηγορίες κατά της ΔΕΗ και κατά της πολιτικής ηγεσίας ….Γιατί αυτή η αντίδραση παρά την αρχική λύσσα και τον υπερεκφοβισμό;;; Γιατί το Δ στη αρχικά ΔΕΗ, δε σημάνει Δική τους ,αλλά Δημόσια!!!! 

Στη συνέχεια παραθέτουμε το άρθρο που έγραψαν στο Agrinio Life με τίτλο ΄΄ο ανθρωπος που τα έβαλε με τη ΔΕΗ΄΄

http://www.agriniolife.gr/web/news/2011-01-13-17-38-07/item/1612.html

Τους τελευταίους μήνες, όλη η χώρα έχει μπει σε έναν κυκεώνα πληροφοριών σχετικά με το περιβόητο χαράτσι της ΔΕΗ. Χιλιάδες οικογένειες κοιμούνται και ξυπνούν έχοντας στο μυαλό τους πώς θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν σε ακόμη ένα «έκτακτο» μέτρο της κυβέρνησης, που θα τους αναγκάσει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη δήθεν για το καλό της χώρας.

Ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό τον φαύλο κύκλο, αξίζει να αναφερθούμε σε έναν άνθρωπο, σε έναν συντοπίτη μας, ο οποίος εδώ και ένα χρόνο έχει ξεκινήσει, ολομόναχος στην ουσία, μία μάχη με ένα ολόκληρο σύστημα, που λέγεται ΔΕΗ.

Ο λόγος για τον Ανδρέα Καραγιάννη, ο οποίος ζει και εργάζεται μαζί με την οικογένειά του στην πόλη του Αγρινίου. Ο κ. Καραγιάννης από τον Νοέμβριο του 2010 δεν έχει προβεί σε πληρωμή των λογαριασμών της ΔΕΗ, ανταλλάσσοντας παράλληλα και μία αλληλογραφία με την εν λόγω υπηρεσία, όπου εξηγεί τους λόγους, για τους οποίους κρατά αυτή τη στάση και ζητώντας παράλληλα και εξηγήσεις από τη ΔΕΗ.

Φυσικά, εμείς από την πλευρά μας απλά δημοσιοποιούμε το θέμα, το οποίο ήδη έχει πάρει αρκετά μεγάλες διαστάσεις. Ούτε κρίνουμε εάν είναι ορθή ή όχι η στάση του κου. Καραγιάννη. Δεν μπορούμε όμως να μην παραδεχτούμε ότι η υπόθεσή του μας έχει κεντρίσει εξαιρετικά το ενδιαφέρον, καθώς είναι απορίας άξιο πώς ένας απλός πολίτης έδειξε τόσο θάρρος και πυγμή και εναντιώθηκε στο «μεγαθήριο» ΔΕΗ.

Σαν agriniolife, ούτε προτρέπουμε ούτε αποτρέπουμε κάποιον να ακολουθήσει την ίδια στάση, γιατί αφενός, αντιλαμβανόμαστε ότι ο πρόκειται για έναν δύσκολο αγώνα, αφετέρου ο καθένας έχει κρίση και αποφασίζει μόνος του πώς και τι θα πράξει.

Το χρονικό της υπόθεσης

Μιλώντας με τον κ. Καραγιάννη για την υπόθεση μας εξήγησε ότι όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2010 λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού του. «Οι πολλές υποχρεώσεις, που προέκυψαν, ώστε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες του ερχομού του παιδιού μας, με ανάγκασε να μην πληρώσω έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, αλλά να θελήσω να τον εξοφλήσω μαζί με τον επόμενο» μας εξηγεί. Ωστόσο, δύο μήνες μετά, με το νέο λογαριασμό της ΔΕΗ έρχεται και η πρώτη προειδοποίηση ότι αν δεν εξοφλήσει άμεσα το ποσό, η υπηρεσία θα προχωρήσει σε διακοπή του ρεύματος. Παράλληλα, όπως μας αναφέρει ο κ. Καραγιάννης, στις ειδήσεις αναφέρεται ότι το 1/3 των πολιτών αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα, ενώ την ίδια στιγμή η ΔΕΗ ανακοινώνει πως θα προχωρήσει σε νέες αυξήσεις των τιμολογίων. Όλα αυτά προκάλεσαν την οργή του κου. Καραγιάννη, ο οποίος αποφασίζει να στείλει μία επιστολή με αποδέκτες τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της δημοκρατίας, το Ινστιτούτο Καταναλωτή, τη ΔΕΗ φυσικά, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και τον Συνήγορο του πολίτη. «Δέκα ολόκληρα χρόνια ήμουν ελεύθερος επαγγελματίας και ήμουν συνεπέστατος απέναντι σε όλες μου τις υποχρεώσεις προς το ΤΕΒΕ, την εφορία κτλ. Πλήρωνα για να μου παρέχει το κράτος τα αυτονόητα, όπως υγεία, παιδεία κτλ. Από τι στιγμή που δε μου τα παρέχει, έπαψα να πληρώνω» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η επιστολή δεν έλαβε καμία απάντηση και μετά από καθοδήγηση εκπροσώπου του Συνηγόρου του Πολίτη, ο κ. Καραγιάννης έγραψε νέα επιστολή τον Νοέμβριο του 2010, όπου αναφέρεται πιο συγκεκριμένα στο τι καταλογίζει στους αρμοδίους και για τι τους κατηγορεί. Μεταξύ άλλων, ο κ. Καραγιάννης στην επιστολή του έθετε και το καίριο ερώτημα για το ποια νομική διάταξη αναφέρει ότι μπορεί η ΔΕΗ να διακόψει το ρεύμα, τη στιγμή που βιώνει την οικονομική κρίση σε όλο της το μεγαλείο.

Η απάντηση της ΔΕΗ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως γενικόλογη, κάτι που φυσικά δεν ικανοποιεί ούτε στο ελάχιστο τον κ. Καραγιάννη. Ακολουθεί καταγγελία αυτή τη φορά, όπου ο κ. Καραγιάννης χρησιμοποιεί λεγόμενα του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Η καταγγελία ωστόσο δεν προχώρησε εκείνο το διάστημα, γιατί θα έπρεπε να καταβάλει και 100 ευρώ ως παράβολο. «Δεν είμαι δικομανής, ούτε ήθελα να πληρώσω για όλη αυτή τη διαδικασία, παρότι ήξερα ότι έχω δίκιο» συνεχίζει. Τη γνωστοποίησε ωστόσο στον Συνήγορο του Πολίτη. «Κανείς δεν περίμενε ότι θα ασχοληθώ τόσο πολύ» μας λέει.

Ακολουθεί ακόμη μία απάντηση από ΔΕΗ και Συνήγορο του Πολίτη για διακανονισμό του χρέους: «Δε με ενδιέφερε ο διακανονισμός. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενό μου. Ήθελα να μου απαντήσουν στις καταγγελίες μου» προσθέτει. Παρόλα αυτά επιχειρεί να συνομιλήσει με εκπροσώπους της ΔΕΗ στο Αγρίνιο, για να πάρει την απάντηση ότι η υπόθεση έχει περάσει στα χέρια ανωτέρων. Οι καταγγελίες συνεχίζονται, έρχεται νέα απάντηση για διακανονισμό του χρέους, ενώ λαμβάνει χώρα και ακόμη μια συνάντηση με εκπροσώπους της ΔΕΗ παρουσία πολλών μαρτύρων αυτή τη φορά, χωρίς όμως και πάλι να βρεθεί λύση.

Από κει και πέρα, ο κ. Καραγιάννης κάνει κάτι εντελώς απρόβλεπτο… στέλνει τον λογαριασμό στον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (βλέπε πιο κάτω) ζητώντας του να τον πληρώσει εκείνος! Στη συνοδευτική επιστολή, μεταξύ άλλων, ο κ. Καραγιάννης χρησιμοποιεί λόγια του κου. Παπούλια από προηγούμενες ομιλίες του, όπως για παράδειγμα ότι «οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια , ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους». Κάτι που ο κ. Παπούλιας είχε αναφέρει στη γιορτή της Δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 2010. Το ίδιο συμβαίνει και με τους επόμενους δύο λογαριασμούς.

Η τελευταία απάντηση που έλαβε ήταν στις 24 Αυγούστου 2011, από τον κ. Καρακατσάνη, διευθυντή Διεύθυνσης Πωλήσεων της ΔΕΗ, όπου επαναλαμβάνονται μέσες άκρες όσα αναφέρονταν στις προηγούμενες απαντήσεις.

Και πάλι ο κ. Καραγιάννης δεν επαναπαύεται και συντάσσει μία νέα επιστολή, όπου ρίχνει βολές προς κάθε αρμόδιο. Η επιστολή εστάλη στις 13 Σεπτεμβρίου στις εννέα το πρωί και την ίδια ημέρα στις 12 το μεσημέρι ο κ. Καραγιάννης δέχεται ένα τηλεφώνημα από τη ΔΕΗ, όπου τον προειδοποιούν πως αν δεν εξοφλήσει μέσα στην ημέρα το ποσό που οφείλει, την επομένη θα προχωρήσουν σε διακοπή του ρεύματος. «Προφανώς, η τελευταία μου επιστολή τους ενόχλησε, για αυτό με κάλεσαν λίγες ώρες μετά», υποστηρίζει.

Οι πρώτες απόπειρες διακοπής

Στις 16 Σεπτεμβρίου, γίνεται η πρώτη απόπειρα διακοπής του ρεύματος από έναν υπάλληλο. Ο κ. Καραγιάννης το αντιλαμβάνεται, καλεί την Αστυνομία και εν τέλει αποφεύγεται η διακοπή. Στη συνέχεια, κατευθύνεται προς τα Δικαστήρια, όπου, αφού εξήγησε στον Εισαγγελέα τι συνέβη, η καταγγελία του έγινε δεκτή ως αίτηση, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει παράβολο. Λίγες μέρες μετά, δίνεται εντολή για προανάκριση.

Στις 26 Σεπτεμβρίου επανέρχονται δύο υπάλληλοι της ΔΕΗ αυτή τη φορά για να προβούν σε έλεγχο και κατ’ επέκταση διακοπής της ηλεκτροδότησης. Ξανακαλείται η Αστυνομία και την ίδια ώρα έρχεται συμπτωματικά και η δικαστική υπάλληλος με την κλήση για προανάκριση. Μετά από πολλές συζητήσεις όλοι αποχώρησαν για να επιστρέψουν μετά από δυόμιση περίπου ώρες οι ίδιοι υπάλληλοι, οι ίδιοι αστυνομικοί μαζί με τον αξιωματικό υπηρεσίας αυτή τη φορά. Ζητείται ευγενικά από τον κ. Καραγιάννη να επιτρέψει στους υπαλλήλους να εισέλθουν εντός του χώρου του σπιτιού, αλλά ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά. Η Αστυνομία, χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη, δεν μπορεί να επιτρέψει την είσοδο του συνεργείου και έτσι τους καλούν στο Τμήμα για να προχωρήσουν σε καταγγελία κατά του κου. Καραγιάννη.

Για την ώρα, δεν υπάρχει μήνυση κατά του κου. Καραγιάννη από πλευράς ΔΕΗ και πλέον η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης. Μάλιστα, στις 26 Σεπτεμβρίου έγινε προανάκριση, οπότε και η ΔΕΗ εξέθεσε τα δικά της επιχειρήματα. Πλέον, αναμένεται ο ορισμός της ανάκρισης, όπου και θα δούμε αν όντως θα απαγγελθούν κατηγορίες κατά της ΔΕΗ ή και ακόμη και κατά της πολιτικής ηγεσίας, αφού και αυτή αποτελεί αποδέκτη των καταγγελιών του κου. Καραγιάννη!

Σχετικά με την έκβαση της υπόθεσης, ο ίδιος δηλώνει αισιόδοξος: «Πιστεύω ότι θα δικαιωθώ. Διεκδικώ. Δεν παρακαλώ». Δεν θα πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να πάψουμε να είμαστε ρεαλιστές και να μη σκεφτούμε και το ενδεχόμενο να «νικήσει» η άλλη πλευρά, κάτι που για τον κ. Καραγιάννη θα σημαίνει κατάλυση του Συντάγματος: «Το Σύνταγμα λέει ότι μας προστατεύει. Εγώ λέω ότι δεν μπορώ να πληρώσω και ότι όλα αυτά τα χρόνια η ΔΕΗ κατάφαγε τα κέρδη της. Αν δε δικαιωθώ θα σημαίνει ότι το Σύνταγμα καταλύεται και δε μπορεί να με προστατέψει».

Όταν τον ρωτάμε, εάν θα πρότεινε σε κάποιον συμπολίτη του να κάνει ό,τι έκανε και ο ίδιος, η απάντησή του ομολογουμένως μας ξάφνιασε: «Δε λέω σε κανέναν να το κάνει, γιατί ξέρω τι αντιμετώπισα εγώ ο ίδιος. Ο καθένας στις μέρες μας προσπαθεί να φυτέψει στο κεφάλι του άλλου τη γνώμη του. Ο καθένας έχει δική του αντίληψη και καταλαβαίνει. Απλώς γνωστοποιώ το θέμα. Ξέρω ότι υπάρχει φόβος στον κόσμο. Αν φοβούνται όμως, ας σκύψουν το κεφάλι και ας πληρώσουν. Αν όμως κάποιος θέλει πληροφορίες γα το θέμα, πολύ ευχαρίστως να βοηθήσω».

Μέχρι σήμερα που γράφεται αυτό το κείμενο, για την υπόθεση του κου. Καραγιάννη έχουν ενδιαφερθεί πολλές ομάδες ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και το Συντονιστικό Φορέων του νομού για την αντιμετώπιση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος έχει προτείνει ναι γίνει μια συνολική αγωγή κατά της ΔΕΗ. Όπως και να έχει, ο κ. Καραγιάννης φαίνεται να έχει δίπλα του πολλούς υποστηρικτές και το θέμα σίγουρα δεν τελειώνει εδώ.

Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι φυσικά, δεν έλαβε ποτέ απάντηση από τον Πρόεδρο, ενώ παράλληλα η οικία του κου. Καραγιάννη ηλεκτροδοτείται κανονικά μέχρι και σήμερα...

Σ.σ. Στην κατοχή του agriniolife βρίσκεται ολόκληρη η αλληλογραφία που αντάλλαξε ο κ. Καραγιάννης με τη ΔΕΗ και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

Εδώ η επιστολή στον Παπούλια μαζί με το λογαριασμό, 3 φορές αποστολή.Με τίτλο το λογαριασμό της ΔΕΗ να πληρώσει ο Παπούλιας.
http://www.agriniolife.gr/web/news/2010-12-23-10-25-51/item/1013.html

ΠΡΟΣ

1.         Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κύριο Κάρολο Παπούλια, Προεδρικό Μέγαρο

2.         Υ.Π.Ε.Κ.Α Υπ΄όψιν υπουργού κυρίας Μπιρμπίλη, 

3.         Πρωθυπουργό της Ελλάδας, κύριο Γ.Παπανδρέου ,

4.         ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ, Υπ’ όψιν προέδρου κυρίου Ν.Φωτόπουλου,

5.         Συνήγορο του Πολίτη, Υπ’ όψιν κυρίας Μπιγιλάκη

6.         Διεύθυνση πωλήσεων ΔΕΗ, Υπ’ όψιν κυρίας Χριστοδουλοπούλου, & κυρίου Καρακατσάνη

7.         Δ.Ε.Η. A.E., Κατάστημα πωλήσεων Αγρινίου, Υπ΄όψιν προϊστάμενου κυρίου Ν.Γ. Κοκόσια

Αγρίνιο, 05 Μαΐου 2011

Κύριε Παπούλια, πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ και συμμερίζεσαι την αγωνία των πολιτών, που γίνονται φτωχότεροι και βυθίζονται στην ανασφάλεια, όπως δήλωσες στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σου…γιατί η ΔΕΗ και το ΥΠΕΚΑ δε συμμερίζονται τη φτώχεια στην οποία με οδήγησαν η κακοδιαχείριση, οι αμαρτίες δεκαετιών, τα λάθη και η αμεριμνησία του πολιτικού κόσμου της πατρίδας μας του οποίου μέρος είσαι κι εσύ, όπως και παραδέχτηκες στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σου.

Γι΄ αυτό λοιπόν σου στέλνω να πληρώσεις το λογαριασμό της ΔΕΗ που δεν μπορώ να εξοφλήσω εδώ και 4 μήνες. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο γιατί έχω κληρονομήσει από της προηγούμενες γενιές ένα τεράστιο χρέος, όπως αναγνωρίζεις κι εσύ στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σου…οπότε τι να πρώτοπληρώσω; Το χρέος, τη ΔΕΗ ή το γάλα και το ψωμί για την οικογένειά μου όντας φτωχός;

Αν δε θέλεις να πληρώσεις εσύ το λογαριασμό,στείλε τον σε παρακαλώ στο πρωθυπουργό της χώρας κύριο Γ. Παπανδρέου ο οποίος μόλις πριν 20 μέρες, στις 15 Απριλίου 2011 δήλωνε δημόσια για τη δημιουργία κοινωνικού κράτους που προστατεύει τον πολίτη και του διασφαλίζει δικαιώματα. Βέβαια ενδέχεται να έλεγε ψέματα για μια ακόμα φορά, κάτι που είναι συνηθισμένο για αυτόν από την προεκλογική ακόμα περίοδο του 2009 οπότε και αναδείχτηκε πρωθυπουργός.

Αν δε θέλει ούτε ο κύριος Παπανδρέου να πληρώσει το λογαριασμό, στείλε τον σε παρακαλώ στον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ κύριο Ν.Φωτόπουλο, ο οποίος μόλις πριν 8 μέρες, στις 28 Απριλίου 2011 δήλωνε δημόσια ότι δε μπορούν να δεχτούν στη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ πως θα περάσει απαρατήρητη από τον εισαγγελέα η επικείμενη πώληση του 17% της ΔΕΗ για 400 εκατομμύρια ευρώ…(και συνεχίζω το δικό μου συλλογισμό) την ίδια ώρα που τα καθαρά κέρδη της ΔΕΗ για το 2010 ήταν 557,9 εκατ.ευρώ και το 2009 τα καθαρά κέρδη της ΔΕΗ ήταν 693.3 εκατ.ευρώ. Για τα κέρδη του 2009 το μέρισμα για κάθε μετοχή ήταν 1 ευρώ, ενώ για τα κέρδη του 2010 είναι 0,79 ευρώ. Κέρδη που μοιράζονται μόνο στους ¨μετόχους-επενδυτές¨ και όχι στον ελληνικό λαό, μέρος του οποίου είμαι, και μου ανήκει το 1/11.000.000. της ΔΕΗ, όπως δήλωσε δημόσια και ο πρώην υπουργός οικονομίας κύριος Ν.Χριστοδουλάκης για τον ΟΣΕ, ως ΔΕΚΟ που είναι.

Αντί κερδών,έχω υποστεί αφαίμαξη και είναι προφανές ότι τα μερίσματα προς ¨μετόχους-επενδυτές¨ προκύπτουν από τον υπερδιπλασιασμό της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος που έχει επιβάλει το υπουργείο όλα αυτά τα χρόνια και όχι από τις επενδύσεις που απέφεραν κέρδη. Με μία απλή πρόσθεση διαπιστώνω οτι το σύνολο των κερδών της ΔΕΗ, μόνο τα δύο τελευταία χρόνια, είναι 1,251 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ το 49% έχει ήδη ξεπουληθεί για 1,2 δις!!! και τα χρήματα να έχουν τοποθετηθεί στο ασφαλιστικό ταμείο των εργαζομένων στη ΔΕΗ!!! Αναρωτιέμαι πως πέρασε και συνεχίζει να περνάει απαρατήρητη από τον εισαγγελέα μια τέτοια διαχείριση-κατάχρηση!!!

Οπότε οι ¨διαμαρτυρίες¨ του κυρίου Φωτόπουλου και των υπολοίπων εργαζομένων στη ΔΕΗ εκφράζονται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία. Η ευθύνη όμως για τον συντεχνιακό αυτισμό και την ελληνική παρακμή βαρύνει κυρίως την πολιτική τάξη.

Θα σε παρακαλέσω λοιπόν κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας να είσαι συνεπής στο λόγο σου και όχι μόνο να πληρώσεις το συγκεκριμένο λογαριασμό αλλά και τους υπόλοιπους που θα στείλω και το κυριότερο να με προστατέψεις από το ίδιο το κράτος "τον μεγαλύτερο παραβάτη" το οποίο πρέπει να εφαρμόσει και να αποδείξει ότι η ισονομία ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις για τους ισχυρούς, ότι οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια , ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους" όπως δήλωσες στην ομιλία σου στη γιορτή της Δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 2010.

Αν θεωρείς ότι σε προσβάλω με τα παραπάνω, σε παρακαλώ πολύ να διαβάσεις ξανά την ομιλία σου στις 24 Ιουλίου 2010 στη γιορτή της Δημοκρατίας και το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σου.

Ανδρέας Καραγιάννης

Το Φλεβάρη του 2012 και μετά της δηλώσεις περί ανικανότητας του ανίκανου Χρυσοχοίδη έστειλα και σε αυτόν το λογαριασμό με αντίστοιχη επιστολή ….δε την ανέβασε κανένα…blog

ΔΕΗ και Χαράτσι: Πάλι παγίδες και εκβιασμοί. Τί κάνουμε ;

Σκίτσο από: http://ecoleft.wordpress.com

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος με το χαράτσι στη ζωή μας. Ένας χρόνος με αγώνες, νίκες αλλά και πισωγυρίσματα μιας που οι εκάστοτε ελιγμοί και εκβιασμοί της κυβέρνησης απαιτούσαν αναπροσανατολισμό δράσεων, νέες τακτικές και νέα όπλα. Εκείνο που δεν άλλαξε ήταν η ακόρεστη βουλιμία των εγκάθετων των τραπεζιτών να αρπάξουν τα χρήματα και τις περιουσίες μας. Και αυτό ούτε θα αλλάξει ποτέ.

Κι' ενώ επί ένα χρόνο εμείς ζητούσαμε την πραγματική αποσύνδεση του χαρατσιού από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ήλθε η κυβερνητική τρόϊκα των δανειστών να το "υλοποιήσει", με μια μεθόδευση που αποτελεί παγίδα, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια. Ο λόγος που αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε αυτή τη μεθόδευση δεν είναι άλλος από τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται η ΔΕΗ τόσο  από τις αντιδράσεις των κινημάτων γειτονιών, όσο και από μετόχους της και πιθανούς νέους ιδιοκτήτες της. Οι πιέσεις των κινημάτων αλλά και η αρπαχτικότητα των δανειστών που εποφθαλμιούσαν τις εισπράξεις της ΔΕΗ και απαιτούσαν αυτές να πάνε στα δημόσια ταμεία και από κεί στις τσέπες τους, οδήγησαν τη ΔΕΗ σε κρίση ρευστότητας, κρίση που ανησύχησε τόσο τη διοίκηση όσο και τους μετόχους της.

Έτσι οδηγηθήκαμε στο διαχωρισμό της αξίας του ρεύματος από αυτήν του ΕΕΤΗΔΕ (χαράτσι) που επετεύχθη με τους αγώνες μας, ανάγκασε την κυβέρνηση στην προεκλογική περίοδο αλλά και τη ΔΕΗ στο να δεχθούν να αφαιρεθεί το ποσό τους χαρατσιού από τους λογαριασμούς ρεύματος, να μεταφερθεί στο ΚΕΠΥΟ και από κεί στις εφορίες. Στη συνέχεια, και μετά τις εκλογές, γίναν παράνομες υπεξαιρέσεις χρημάτων από το ρεύμα σε καταναλωτές που είχαν πληρώσει σε ΑΤΜ αλλά και σε ταμεία της ΔΕΗ μόνο την αξία του ρεύματος,  χρήματα τα οποία μεταφέρθηκαν στα δημόσια ταμεία (βλέπε εφορίες) υπέρ του ΕΕΤΗΔΕ. Συνέπεια αυτού ήταν να εμφανίζονται απλήρωτα ρεύματα και η ΔΕΗ να προχωράει σε διακοπές ή να απειλεί με διακοπές.

 Σε όλο αυτό το διάστημα εκδόθηκαν ερμηνευτικές εγκύκλιοι του νόμου για το χαράτσι, εγκύκλιοι που εσκεμμένα αναιρούσαν η μια την άλλη, ανακοινώνονταν αποφάσεις που προκαλούσαν σύγχιση και πανικό, μεθοδεύονταν ενέργειες τρομοκράτησης-όπως εκτεταμένες διακοπές ρεύματος. Η εφευρετικότητα των μεθοδεύσεων δεν είχε τελειωμό προκειμένου να  σκορπισθεί σύγχιση και να απλωθεί ο φόβος προκειμένου οι περισσότεροι πολίτες να δεχθούν να καταβάλλουν το χαράτσι. 

Τα Νέα δεδομένα

Και φθάσαμε στο σήμερα, όπου μία ακόμη εγκύκλιος (με ημερομηνία έκδοσης 23/8 και δημοσίευσης 2/9/2012, η υπ' αρ. ∆13 ΦΜΑΠ 1117493) υλοποιεί με τον πιο ύπουλο τρόπο τις βλέψεις και ορέξεις της κυβέρνησης.

Με τη νέα εγκύκλιο (βλέπε εδώ) όποιος καταναλωτής της ΔΕΗ επιθυμεί να αποσυνδεθεί το ρεύμα από το χαράτσι, θα πρέπει να προσέλθει στην εφορία του, να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες δόσεις και να περάσει το ποσό του χαρατσιού στη μερίδα του. Πλέον η ΔΕΗ, καλυπτόμενη πίσω από την εγκύκλιο αυτή, δηλώνει αναρμόδια να διαχωρίσει το χαράτσι από το λογαριασμό του ρεύματος! Ακόμη δηλώνει ότι κάθε λογαριασμός που θα εξοφλείται χωρίς το χαράτσι μέσω ΑΤΜ ή με οποιοδήποτε τρόπο, θα θεωρείται εν μέρει ή ολικά ανεξόφλητος, μιας και το ποσό του ρεύματος και των άλλων τελών θα εξοφλούν πρώτα το χαράτσι. Μένοντας έτσι το ρεύμα απλήρωτο, η ΔΕΗ σείει την απειλή διακοπής του. Αυτά δηλώθηκαν κατά τη σημερινή μου επίσκεψη στη ΔΕΗ Αριστείδου από τον προϊστάμενο Παναγιώτου.

Εν ολίγοις αν θέλουμε να διαχωρισθεί το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ ή αν θέλουμε να το πληρώσουμε με διακανονισμό, θα πρέπει να το ζητήσουμε - με αίτηση- από τον έφορο και μόνο. Η εφορία, θα συντάξει καταστάσεις παρόμοιων αιτημάτων πελατών και θα τις στείλλει στη ΔΕΗ, προκειμένου να μην εμφανίζει το χαράτσι στους λογαριασμούς ρεύματος. Επίσης στην εφορία θα κατατίθενται αιτήσεις μείωσης του χαρατσιού (για …κοινωνικούς λόγους), αιτήσεις εξαίρεσης, κ.λπ.

Αυτό είναι εκβιασμός και παγίδα, γιατί:

1. Προσφεύγοντας στην εφορία για το διαχωρισμό, θα πρέπει να εξοφλήσουμε το ληξιπρόθεσμο ποσό του χαρατσιού ή να κάνουμε διακανονισμό, καταβάλλοντας ένα ελάχιστο κατά την εκτίμηση του εφόρου ποσό-σαν προκαταβολή- σύμφωνα με την εγκύκλιο 50 ΕΥΡΩ. Δηλαδή ακόμη και το να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής κοστίζει 50 ΕΥΡΩ. Επιπλέον κάθε δόση (το χαράτσι για το 2012 θα είναι σε 5 δόσεις) θα εξοφλείται στην εφορία με τα ανάλογα πρόστιμα και συνέπειες (μη φορολογική ενημερότητα, κατάσχεση μισθών, κ.λπ.) σε περίπτωση καθυστέρησης. 

2. Προσφεύγοντας στην εφορία αυτόματα φακελώνονται τα πραγματικά στοιχεία μας σαν καταναλωτών. Για παράδειγμα αν ο λογαριασμός είναι σε άλλο όνομα, αυτός θα ταυτοποιηθεί σε εμάς (με το ΑΦΜ μας). Έτσι αφ' ενός όλα τα ποσά του χαρατσιού θα περάσουν στην καρτέλα μας και αφ' ετέρου τα στοιχεία μας σαν καταναλωτών ρεύματος θα χρησιμοποιηθούν για την απ' ευθείας χρέωση του χαρατσιού όποιας μορφής στο όνομά μας σε μια επόμενη χρονιά.

3. Προσφεύγοντας στην εφορία αποδεχόμεθα την οφειλή του χαρατσιού, αποδεχόμεθα δηλαδή τη νομιμότητά του.

4. Η αποδέσμευση του χαρατσιού πλέον θα καθιστά άμεσα απαιτητή την οφειλή του από την εφορία -μιας και η βεβαίωση της οφειλής θα γίνεται άμεσα-και τυχόν καθυστέρηση θα επιφέρει προσαυξήσεις. Ενώ με το προηγούμενο σύστημα η βεβαίωση γινόταν στην καλύτερη περίπτωση μετά από ένα εξάμηνο, μέσα στο οποίο δεν έτρεχαν οι προσαυξήσεις.

6. Σε περιπτώσεις που το ρολόϊ και ο λογαριασμός είναι σε άλλο από το δικό μας όνομα, υπάρχει ο κίνδυνος η εφορία σε συνεργασία με τη ΔΕΗ να μας αναγκάσει να γυρίσουμε στο όνομά μας το ρολόϊ. Κάτι που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να επιφέρει μια επί πλέον δαπάνη. 

Για όλους αυτούς τους λόγους  η μεθόδευση αυτή αποτελεί πισωγύρισμα, απαιτεί νέους αγώνες και νέα αντιμετώπιση. 

Όμως, η μεθόδευση αυτή αποτελεί και παραδοχή αποτυχίας του συστήματος ΤAXIS NET και του μηχανισμού των εφοριών το οποίο αποδεικνύεται ανεπαρκές και αδύναμο να βρεί ή να εντοπίσει αυτούς που δεν πλήρωσαν το χαράτσι για το 2011, προκειμένου να στείλλει τα χρεωστικά σημειώματα, κάτι που είχαμε επισημάνει. Και αν ακόμη το ΤAXIS NET λειτουργούσε στην εντέλεια και γινόταν η ταυτοποίηση των καταναλωτών που δεν πλήρωσαν, θα απαιτείτο να δουλέψει αποτελεσματικά ο μηχανισμός είσπραξης (στις εφορίες) ο οποίος όμως είναι σχεδόν διαλυμένος. Είναι χιλιάδες οι λογαριασμοί που είναι σε άλλα ονόματα από αυτά του πραγματικού καταναλωτή, ακόμη και σε ονόματα ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Έτσι, τώρα όσοι προσέλθουν στις εφορίες να ζητήσουν το διαχωρισμό χαρατσιού και ρεύματος ή να ζητήσουν διακανονισμό θα "καρφωθούν" από μόνοι τους, δίνοντας το ΑΦΜ τους με βάση το οποίο η εφορία εφεξής θα τους "έχει στο χέρι". 

Επί πλέον η μεθόδευση αυτή αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι ο αριθμός καταναλωτών που δεν πλήρωσαν το χαράτσι ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ισχυρίζεται η προπαγάνδα του υπουργείου Οικονομικών. 

Αυτός ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο λόγω της αδυναμίας χιλιάδων πολιτών να ανταποκριθούν στην εξόφληση πολλών άλλων χαρατσιών και φόρων, που σαν καταιγίδα έχουν αρχίσει νάρχονται. Και μπορεί το χαράτσι για το 2012 να έλθει σε 5 δόσεις, αλλά ακολουθούν -εκτός από τις αυξήσεις του ρεύματος- το ΕΤΑΚ του 2009, το ΦΑΠ του 2010 και 2011 που θα ταχυδρομηθούν από το Σεπτέμβρη, η αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης, τα τέλη κυκλοφορίας, η αύξηση των άλλων λογαριασμών κοινής ωφέλειας (εν’ όψει ιδιωτικοποίησης), ο φόρος εισοδήματος με την ενσωματωμένη εισφορά αλληλεγγύης ή το τέλος επιτηδεύματος.

Εκτιμήσαμε έγκαιρα ότι ο κύριος μας εχθρός εμφανίζεται με το προσωπείο του υπουργείου Οικονομικών και των υπηρεσιών του. Είναι και θα είναι ο εκφοβιστικός και κατασταλτικός μηχανισμός αφαίμαξής μας. Προτείναμε δράσεις κατά αυτού του μηχανισμού, από τον οποίο εκπορεύονταν όλοι οι εκβιασμοί και οι εντολές, είτε προς τη ΔΕΗ, είτε προς άλλους φορείς. Θεωρήσαμε ότι πλέον οι Εφορίες είναι η ψυχή του συστήματος, το στήριγμα κια ο μηχανισμός διεκπεραίωσης όλης της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι ο μηχανισμός που υπαγορεύει να κοπούν ρεύματα, που μεθοδεύει κάθε φορά διαφορετικούς τρόπους αφαίμαξης, που υπαγορεύει εκβιαστικές ταχτικές, που στήνει διαρκώς νέες παγίδες, αποπροσανατολίζοντας τους αγώνες μας. Δυστυχώς από πολλές άλλες συνελεύσεις αυτό δεν έγινε κατανοητό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτευχθεί συντονισμένη και αποτελεσματική δράση κατά αυτού του μηχανισμού, να μη γίνει κατορθωτό να του κοντύνουν, αν όχι να του κοπούν, τα πόδια.

Μερικές σκέψεις για το τί κάνουμε

1. Συνεχίζουμε να μην πληρώνουμε το χαράτσι, στη ΔΕΗ ή μέσω ATM – internet. Συντονισμένα και αγωνιστικά κάνουμε αρχικά παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ και απαιτούμε το διαχωρισμό του χαρατσιού από την αξία του ρεύματος, όπως έγινε και στο παρελθόν.

2. Διακηρύττουμε ανοικτά την άρνησή μας να πληρώσουμε και αυτό ακόμη το ρεύμα σε περίπτωση που η ΔΕΗ επιμείνει να ευθυγραμμίζεται με τις εντολές της τρόϊκας.

3. Συνεχίζουμε να κάνουμε μετά από κάθε πληρωμή ομαδικά εξώδικα, όπως πριν. Ήδη και άλλες συνελεύσεις κινούνται στο ίδιο πνεύμα (Κηφισιά).

4. Δεν κάνουμε αίτηση αποκοπής του χαρατσιού από το λογαριασμό, δεν πέφτουμε στην παγίδα τους.

5. Σε περιπτώσεις όπου μέρος της πληρωμής του ρεύματος προηγούμενων λογαριασμών κατακρατήθηκε για το χαράτσι, να προχωρήσουμε σε ασφαλιστικά μέτρα, ή μηνύσεις κατά της ΔΕΗ για υπεξαίρεση χρημάτων.

6. Αποφασίζουμε τις περαιτέρω ενέργειές μας, στην επόμενη συνέλευσή μας.

από:Θ.

Πέντε Θέσεις για το χρέος: Χτυπάμε το χρέος / Απεργία χρέους

Από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)

ΠΟΤΕ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΧΡΕΟΥΣ. ΠΩΣ ΘΑKΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ:

Θα πρέπει να ξαναφτιάξουμε το αποτυχημένο οικονομικό σύστημά μας που φτωχαίνει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ παράλληλα καταστρέφει το οικοσύστημα. Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία από τακτικές, που περιλαμβάνουν ένα κυλιόμενο ιωβηλαίο, ένα Λαϊκό Ταμείο, και μια δυναμική οργάνωση μιας απεργίας χρέους, το χτύπημα του χρέους επιδιώκει να καταργήσει το χρέος και να αναδημιουργήσει μια δίκαιη κοινωνία, όπου τα χρέη και οι δεσμοί θα είναι μεταξύ μας και όχι με το 1%.

Όταν χτυπάς το χρέος, γνωρίζεις ότι:

1. Δεν είσαι ένα δάνειο.

Το χρέος δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό. Το σύστημα του χρέους μάς διαμορφώνει ως απομονωμένους, φοβισμένους και υποταγμένους, απρόθυμους να σκεφτούμε να τοποθετηθούμε δημόσια για το φόβο των παντοδύναμων αξιολογήσεων της πιστοληπτικής ικανότητας. Υπάρχει λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι μιλούν για το χρέος ως σκλαβιά. Η σκλαβιά ήταν κοινωνικός θάνατος. Έτσι είναι το χρέος. Μας κάνει να ντρεπόμαστε. Πρέπει να πουλάμε το χρόνο μας, τις ψυχές μας, να μη μας νοιάζουν οι θέσεις εργασίας παρά μόνο για να μπορούμε να καταβάλουμε τόκους στην τράπεζα. Τώρα που το χρέος είναι τόσο αχαλίνωτο, πολλοί από εμάς ντρεπόμαστε που βάζουμε άλλους σε χρέος. Επαγγελματίες, από το δάσκαλο έως το δικηγόρο και το γιατρό, έχουν γίνει μέσα για να κατευθύνουν περισσότερα θύματα στους τοκογλύφους. Έτσι ίσως, πάνω απ 'όλα, θα χτυπήσουμε το φόβο, θα αρνηθούμε την ντροπή, θα βάλουμε τέλος στην απομόνωση. Όταν χτυπάμε το χρέος, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι κάτι περισσότερο από ένα σύνολο αριθμών. Κατά μία έννοια, δημιουργούμε τη δυνατότητα της φαντασίας. Δεν αποποιούμαστε την ευθύνη μας, ασκούμε το έμφυτο δικαίωμά μας να αρνηθούμε το άδικο.

2. Ζούμε σε μια κοινωνία χρέους, που υποστηρίζεται και διασφαλίζεται από το σύστημα του χρέους-φυλακή.

1 τρισεκατομμύρια δολάρια χρέος σπουδαστών. 64% του συνόλου των πτωχεύσεων προκαλούνται από ιατρικό χρέος. 5 εκατομμύρια σπίτια σφραγισμένα ήδη, άλλα 5 εκατομμύρια υπό αδυναμία πληρωμής ή κατάσχεση. Το χρέος πιστωτικών καρτών είναι 800 δισεκατομμύρια δολάρια, δημιουργώντας κατά μέσο όρο 16,24% τόκο στο χρήμα των τραπεζών, που δανείζονται με 3,25%. Το μόνιμο χρέος είναι το κατ' εξοχήν χαρακτηριστικό της σύγχρονης αμερικανικής ζωής. Η διατήρηση όλων αυτών υπό έλεγχο είναι ο ιδιάζων, ειδικά αμερικανικός, μηχανισμός, όπου οι μαζικές φυλακίσεις, οι φυλετικές διακρίσεις και η σκλαβιά του χρέους αλληλοενισχύονται. Η επιλογή είναι σαφής: χρέος ή φυλακή. Με 2 εκατομμύρια στη φυλακή, επτά εκατομμύρια που εμπλέκονται στο «σωφρονιστικό» σύστημα με διάφορους τρόπους, και sub-prime δάνεια και άλλα αρπακτικά πιστωτικά σχήματα που απευθύνονται στους έγχρωμους, αυτό είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο να στερεί πολιτικά δικαιώματα και να αποκλείει.

3. Υπάρχει μια απεργία χρέους που είναι σε εξέλιξη

Υπάρχει κάτι που συμβαίνει στην κοινωνία χρέους αυτή τη στιγμή. 27% των φοιτητικών δανείων είναι σε αδυναμία πληρωμής. 10% του χρέους πιστωτικών καρτών έχει διαγραφεί ως μη εισπράξιμο. Κατασχέσεις και προσημειώσεις υποθηκών είναι ανεξέλεγκτες. Οι άνθρωποι προχωρούν μακριά από το χρέος. Αυτές οι δράσεις λαμβάνουν χώρα οδηγούμενες από ανάγκη, από απελπισία, αλλά επίσης και από κάτι άλλο. Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε άρνηση. Θα μπορούσαμε επίσης να το ονομάσουμε απεργία χρέους. Σε αυτήν την περίοδο της υψηλής ανεργίας, των χτυπημένων συνδικάτων, και της εργασιακής ανασφάλειας, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να σηματοδοτήσουμε τη δυσαρέσκειά μας με το να μην πάμε στη δουλειά, αλλά μπορούμε να αρνηθούμε να πληρώσουμε. Παράλληλα με το εργατικό κίνημα, ένα κίνημα οφειλετών. Για όσους δεν μπορούν να απεργήσουν, προτείνουμε ένα κυλιόμενο ιωβηλαίο κατά το οποίο αγοράζουμε χρέος σε αδυναμία πληρωμής, το μεταπωλούμε ευρέως online για σεντς ανά δολάριο: και στη συνέχεια το καταργούμε. Θα χρηματοδοτηθεί από ένα Λαϊκό Ταμείο, και άλλες μορφές αλληλοβοήθειας που θα προεικονίζουν εναλλακτικές στην κοινωνία του χρέους.

4. Όταν χτυπάμε το χρέος, ζούμε μια ζωή αντί να αποπληρώνουμε ένα δάνειο.

Αρνούμαστε να υποθηκεύσουμε τη ζωή μας. Απορρίπτουμε τα μαθηματικά που το χρέος επιβάλλει σε μας· μαθηματικά που λένε ότι δεν μπορούμε να "διαθέτουμε" φροντίδα για τις κοινότητές μας, γιατί πρέπει να "ξεπληρώνουμε" τις τράπεζες για πάντα, πάνω και πέρα από ό,τι έχουμε δανειστεί. Aμφισβητούμε την κυριαρχία της αγοράς σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Καταργούμε την τροχιά μιας ζωής που αρχίζει με την ανάληψη χρέους πριν από τη γέννηση, και τελειώνει με μια μεταθανάτια εκκαθάριση των λογαριασμών. Αυτή είναι οικονομική τρομοκρατία. Έχουμε την πρόθεση να αναδημιουργήσουμε έναν κοινωνικό κόσμο στον οποίο αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον ως άνθρωποι, αναγνωρίζουμε τις διαφορές μας, και γνωρίζουμε ότι η χίμαιρα της μόνιμης οικονομικής ανάπτυξης δεν μπορεί να υπερβεί τους πραγματικούς οικολογικούς πόρους.

5. Διεκδικούμε την αναγκαιότητα της κατάργησης του χρέους και ανασυγκρότηση.

Η κατάργηση του χρέους θεωρείται ότι είναι μια αδύνατη απαίτηση. «Το χρέος πρέπει να εξοφληθεί!» Εκτός και αν είσαι εταιρία, τράπεζα, εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, ή κυρίαρχο έθνος. Αντιλαμβανόμαστε ότι το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο του χρηματιστικού καπιταλισμού και ότι το σύστημα είναι στημένο προς όφελος εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή. Το ερώτημα δεν είναι εάν το χρέος θα πρέπει να καταργηθεί, αλλά τι χρέος θα πρέπει να καταργηθεί. Οι τράπεζες, τα έθνη-κράτη και οι πολυεθνικές έχουν δει τα χρέη τους να "αναδιαρθρώνονται", που σημαίνει να εξοφλούνται από το λαό, ο οποίος τώρα πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει περισσότερα. Τα χρέη των ανθρώπων, στο όνομα των οποίων έγιναν οι ενέργειες αυτές, θα πρέπει επίσης να καταργηθούν. Στη συνέχεια μπορούμε να αρχίσουμε την ανασυγκρότηση, αλλάζοντας τις συνθήκες που δημιουργούν την καταστροφική σπείρα του μόνιμου προσωπικού χρέους. Αυτή τη στιγμή πρέπει να δανειστούμε για να εξασφαλίσουμε τα βασικά αγαθά που θα έπρεπε να παρέχονται σε όλους: στέγαση, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και ασφάλεια στα γηρατειά. Εν τω μεταξύ, σε όλο τον κόσμο, το χρέος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει το κόψιμο αυτών των πολύ σημαντικών υπηρεσιών. Αντιλαμβανόμαστε ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι όπως το προσωπικό χρέος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι πόλεις και οι χώρες μας έχουν διαρρηχθεί, αλλά ότι ο δημόσιος πλούτος υπάρχει συσσωρευμένος. Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα θέτει το δημόσιο πλούτο σε δίκαιη χρήση και θα κατοχυρώνει το δικαίωμα να ζούμε με βάση την αλληλοβοήθεια, και όχι με βάση το δια βίου προσωπικό χρέος.

Από το Tidal για την S17 (17 Σεπτεμβρίου), ημέρα απεργίας χρέους στις ΗΠΑ, που έχει καλεστεί από το κίνημα Occupy. Μετάφραση Κ.Χ.

Κρίση και υπερσυσώρευση. Η περίπτωση της Apple

Από: http://aristeripolitiki.blogspot.gr/

Η Apple έγινε η μεγαλύτερη σε κεφαλαιοποίηση εταιρεία όλων των εποχών με αποτίμηση της αξίας της στα 623 δισ. δολάρια. Το ρεκόρ της εταιρίας με την μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση όλων των εποχών το κατέρριψε στις 20/8/2012, ξεπερνώντας τη Microsoft, την EXXON κ.α.!

Η κεφαλαιοποίηση της Apple είναι περίπου 2,8 φορές μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της Ελλάδας και υπερδιπλάσιο από το ελληνικό χρέος σήμερα.

Αν διαβάσουμε ανάποδα την είδηση και τη γενικεύσουμε, δεδομένου ότι οι άλλες πολυεθνικές δεν πάνε πίσω, θα έχουμε όλο το πανόραμα της κρίσης. Υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, άγρια ή «νόμιμη» αφαίρεση πλούτου από τους λαούς από τη μια και υπερσυσσώρευση φτώχειας από την άλλη, εκεί από όπου αντλείται ο πλούτος των πολυεθνικών. Αυτό είναι το κλειδί της κρίσης και ας λένε ό,τι θέλουν οι αστοί αναλυτές για γκόλντεν μπόϊς, κρίση χρέους, κρίση ακινήτων, τοξικά ομόλογα, λάθος πολιτικές, κακούς πολιτικούς, διαφθορά, «μαζί τα φάγαμε» κλπ, κλπ.

Τα κράτη έχουν καταντήσει φτωχότερα από τις εταιρείες γιατί τις υπηρετούν τυφλά μέσα από τις πολιτικές τους, ιδίως τις νεοφιλελεύθερες. Με κάθε τρόπο μεταφέρουν πλούτο από τους λαούς στο κεφάλαιο και ύστερα διαπιστώνουν… «έλλειμμα»!

Σήμερα οι άυλοι τίτλοι του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου παγκοσμίως ανέρχονται περί τα 1.000 τρισεκατομμύρια (1 τετράκις εκατομμύρια) ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι στα 60 τρισεκατομμύρια. Η σχέση αυτή (16:1) είναι η θηλιά στο λαιμό των λαών. Δεν θα αναλύσουμε πως απέκτησαν 16 φορές το ΑΕΠ του κόσμου υποθηκεύοντας και κλέβοντας τον μελλοντικό του πλούτο, είναι γνωστό.

Πόσο από το ΑΕΠ που παράγουν οι λαοί πρέπει να διαθέσουν στο κεφάλαιο για να έχει αυτό βιώσιμα κέρδη και το παγκόσμιο ΑΕΠ να έχει βιώσιμη αναπαραγωγή και του χρόνου; Αν το ανώτερο ποσοστό του ΑΕΠ που μπορεί να διατεθεί χωρίς πρόβλημα για το κεφάλαιο, ως κέρδη, είναι το 2,5% και το ελάχιστο ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου για να είναι βιώσιμο και να μην υποτιμηθεί, είναι το 1% (και λίγα λέω) τότε έχουμε ένα χάσμα-έλλειμμα κάθε έτος 8,5 τρισεκατομμυρίων! Αυτό πρέπει να καλυφθεί ή με υποθήκευση μελλοντικών εσόδων (νέα δάνεια και τίτλοι) ή με ευθεία αφαίρεση υπάρχοντος αντικειμενικοποιημένου πλούτου από τους λαούς, όπως καταθέσεις, σπίτια, γη, αέρας, ορυκτός πλούτος, ήλιος, θάλασσα, νερό κλπ. 

Περιττό βέβαια να πω ότι για να αποπληρωθούν (εξαγοραστούν) αυτοί οι άυλοι τίτλοι από τους λαούς, όπως κάποιοι νομοταγείς «σοσιαλιστές» προτείνουν, θα χρειάζεται να πληρώνουν με ίδιο ποσοστό επί του ΑΕΠ 2,5%, περί τα 666 χρόνια (!!!) χωρίς να δανειστούν, στο μεταξύ, καθόλου (οι υπολογισμοί είναι γενικοί και λαμβάνουν τα δεδομένα ως σταθερά)!

Δάνεια έναντι μελλοντικών εσόδων δεν υπάρχουν πια γιατί το μέλλον των χωρών έχει ήδη πουληθεί για δεκαετίες. Κοντά 60 χρόνια θέλει η Ελλάδα να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος με απόδοση στο κεφάλαιο του 2,5% του ΑΕΠ, με προϋπόθεση ότι στα 60 χρόνια δεν θα δανειστεί ούτε ένα ευρώ(!) ενώ αν δανείζεται τα μισά από αυτά που αποπληρώνει θα χρειαστεί 120 χρόνια, αν δανείζεται τα ίδια και δίνει μόνο τους τόκους, όπως πάνε να το κάνουν, δεν ξεπληρώνει ούτε σε 1.000 χρόνια! 

Αυτή η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που φαίνεται νόμιμη είναι ακριβώς η θηλιά που πνίγει τους λαούς. Είναι ο κλεμμένος δικός τους πλούτος που μετατράπηκε σε βρικόλακας στα χέρια του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Είναι η βίαιη αναστροφή του Δικαίου και η ανεστραμμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας στο νομικό μας Δίκαιο και στις συνειδήσεις που υποτάσσονται στην κυρίαρχη ιδεολογία του κεφαλαίου. Έπειτα εμείς τρέχουμε να καλύψουμε αυτά που χρωστάμε στα κλεμμένα κεφάλαια που μας πήραν! Αυτό και αν είναι η μεγαλύτερη διαστροφή του Δικαίου και της ιστορίας των λαών.

Έτσι μόνο μια λύση υπάρχει. Επαναστατική απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και επαναφορά του πλούτου στους πραγματικούς δημιουργούς και ιδιοκτήτες του. Όποια άλλη λύση, χωρίς αυτή την απαλλοτρίωση, απλώς αναπαράγει τη θηλιά στο λαιμό μας και γιγαντώνει τον βρικόλακα που λέγεται κεφάλαιο! 

Αν κάποιος διέστρεφε το πραγματικό νόημα και χαμογελούσε ειρωνικά ακούγοντας το σύνθημα «Νόμος είναι το Δίκαιο του Εργάτη» ας το ξανασκεφτεί γιατί η αφελής ή ανεύθυνη άρνησή του σημαίνει ότι «Νόμος είναι το Δίκαιο του Κεφαλαίου»!http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2011/12/blog-post_27.html

Μέση λύση δεν υπάρχει και ας το βάλουν καλά το μυαλό τους οι κάθε λογίς γεφυροποιοί, σοσιαλίζοντες, «αριστεροί» και «αριστερούτσικοι».

Ο όρκος των Ισπανών γιατρών (video με ελλ. υπότιτλους)

Κάντε ΚΛΙΚ στην εικόνα να δείτε το video

Aπό: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iDvUUt9j5MM

Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου

Της Χρυσούλας Παπαϊωάννου 

Αναδημοσίευση από το ΠΟΝΤΙΚΙ

Ένα ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, τη γυναίκα που κατέληξε να 

σηκώσει στους ώμους της όλο το βάρος της νεοελληνικής κοινωνίας.

Έτσι βάφτισε ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκοΐτης το ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την ποίηση της διάσημης περσόνας των Εξαρχείων. Μιας γυναίκας που ξεκίνησε σαν ένα ελαφρόμυαλο κοριτσάκι που χόρευε τουίστ και κατέληξε να σηκώσει στους λεπτούς ώμους της όλο το βάρος της νεοελληνικής κοινωνίας....

Νιάου, νιάου, βρε γατούλα, με τη ροζ μυτούλα… Το πρώτο καρέ που πέφτει από την κινηματογραφική διαδρομή της Κατερίνας Γώγου (1940-1993) είναι η ταινία ορόσημο του νέου ελληνικού κινηματογράφου της ανεμελιάς και της ελαφρότητας. Δίπλα στην τσαχπινιά της Αλίκης Βουγιουκλάκη ξεχωρίζει ένα ακόμη χαριτωμένο μουτράκι, με κοντοκουρεμένο μαλλί, παιχνιδιάρικα μάτια και σκέρτσο στον χορό. Της Κατερίνας Γώγου. Την ώρα που παρακολουθούμε το χαρωπό τσα-τσα, το νιαζιάρικο νιαούρισμα της καλοπέρασης και του αθώου ρομάντζου, παρεμβάλλονται πλάνα από το «Βαρύ πε πόνι» του Παύλου Τάσιου. Εκεί η Γώγου είναι σκοτεινή, εσωστρεφής, με βλέμμα χαμένο στη μοναξιά και την απορία. Και είναι ακριβώς αυτή η ματιά που θα πυροδοτήσει τη γραφομηχανή της να πάρει μπροστά και να υπονομεύσει με στίχους τα σαθρά θεμέλια της νεοελληνικής κοινωνίας. 

Στην άκρη του κάδρου 

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Κατερίνα Γώγου - Για την απο­κατάσταση του μαύρου», δεν επέλεξε τυχαία αποσπάσματα από τις δύο αυτές ταινίες για να κάνει με έναν τρόπο την εισαγωγή του. Γιατί αυτό ήταν η Κατερίνα Γώγου. Για τους πολλούς, ένας κινηματογραφικός ρόλος, άλλοτε της χορευταρούς και ελαφρόμυαλης κόρης, άλλοτε της υπάκουης υπηρέτριας, που έπαιζε πάντα στην άκρη του κάδρου. Για κάποιους άλλους, όμως, ήταν ένα πλάσμα σκοτεινό και απόκοσμο, που τριγυρνούσε στα Εξάρχεια και κατήγγελλε κάθε μορφή πατριαρχίας ή καταπίεσης, που υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των μεονοτήτων – είτε ήταν μετανάστες, είτε πρεζάκια, είτε τραβεστί, είτε καταπιεσμένες γυναίκες –, που ζούσε πάντα στην άκρη του κάδρου της ζωής. Στο περιθώριο μιας μοναξιάς που ούρλιαζε για βοήθεια μέσα από εμπρηστικούς και απελπισμένους στίχους. Αυτή η εικόνα της αποτυπώθηκε μοναδικά στην «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου.

Το ντοκιμαντέρ δεν «διαβάζεται» ως εγχειρίδιο μύησης στο ποιητικό σύμπαν της Γώγου. Περισσότερο ως οδηγός αποκρυπτογράφησης της ποίησής της, μέσα από το πορτρέτο της. Ποια ήταν, πώς ξεκίνησε, πού έφτασε. Τι πέρασε, τι τη διαμόρφωσε, ποια τραύματα και αναμνήσεις έχτισαν πετραδάκι - πετραδάκι μια ψυχή ενός ανθρώπου, που, όπως λέει ο ποιητής Θανάσης Νιάρχος, «ανάμεσα στο ευχάριστο και το αναμενό μενο, προτίμησε το απρόβλεπτο και το εξαιρετικά οδυνηρό». Ναι, κάτι τέτοιες φράσεις είναι που φωτίζουν την προσωπικότητα της καταραμένης ποιήτριας. Οι άνθρωποι που μιλούν στην κάμερα του Μποσκοΐτη καταθέτουν ο καθένας τη μαρτυρία του ή την άποψή του ή και την ερμηνεία του. Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, για παράδειγμα, τη συ γκρίνει με την Τζουλιέτα Μασίνα στο «La strada» του Φεντερίκο Φελίνι. «Στην Ελλάδα», λέει, «δεν ευδοκίμησε ο χαρακτήρας του θηλυκού κλόουν». Και ο θεατής αρχίζει να καταλαβαίνει πώς έπεσε πάνω της ο ίσκιος της κατάρας που τη βάραινε σε όλη της τη ζωή, πιάνοντας το νήμα ήδη από την κινηματογραφική της καριέρα. «Έπαιζε συχνά τον ρόλο της υπηρέτριας. Η οργή των ποιημάτων της προέρχεται από τη συμπάθεια των σκηνοθετών και των παραγωγών να κάνει τέτοιους ρόλους», εξηγεί ο ποιητής Γιώργος Χρονάς. Και ο Αντώνης Καφετζόπουλος συμπληρώνει «την κυνηγούσε η επιτυχία του comic relief ζευγαριού με τον Τζανετάκο που τους έβαζε να κάνουν συνεχώς ο Φίνος». 

Η παθολογική σχέση με την κόρη της 

Από την ενότητα του κινηματογράφου που υπογραμμίζει την αντίφαση στην καριέρα, τη ζωή και την περσόνα της, το ντοκιμαντέρ περνάει στην ενότητα των παιδικών χρόνων, των βιωμάτων. Την ουσία περιγράφει η βιογράφος της Γώγου, Αγάπη - Βιργινία Σπυράτου: «Έλεγε για τα παιδικά της χρόνια ότι ήταν σαν άκαμπτα ξυλιασμένα παιδιά που ένας κίτρινος σκύλος τα ξεθάβει και τα γυρίζει συνέχεια πίσω σε εκείνη». Στα παιδικά χρόνια χαράκτηκαν πληγές και μετουσιώθηκαν αργότερα σε ποίηση. Το προσωπικό έγινε πολιτικό γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η βία που έζησε ως παιδί, είτε από τον αυστηρό πατέρα της, είτε από έναν γιατρό που ήθελε να επιβεβαιώσει την παρθενιά της σε ηλικία 13 ετών, πήρε σάρκα και οστά αργότερα σε μπόλικες κόλλες χαρτί, που έσταζαν φαρμάκι ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, φαλλοκρατισμού, σεξισμού. Πολλοί ακόμα μιλούν για την Κατερίνα Γώγου. Η Μάρω Κοντού, η Ελένη Πορτάλιου, ο Γιώργος Κορδέλλας (πρώην σύντροφος της Γώγου, που προίκισε το ντοκιμαντέρ με ένα πραγματικά σπάνιο αρχείο), ο Νάνος Βαλαωρίτης, η Όλια Λαζαρίδου, η Λένα Πλάτωνος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Καλογερόπουλος (απαγγέλλει συγκλονιστικά ένα ποίημα). Για τον χαρακτήρα της, τις πολιτικές της απόψεις, τη σχέση της φυσικά με τα Εξάρχεια κ.τλ. Δεν θα μπορούσε να μην θιγεί και το κεφάλαιο ναρκωτικά. Στο ντοκιμαντέρ, μάλιστα, αποκαλύπτεται, όπως υποστηρίζουν η Μάρω Κοντού, ο Γιώργος Γαρμπής και ο Δημήτρης Ταρνανάς, ότι αυτή που είχε συμμετάσχει σε έκδοση αφίσας με μότο «το κράτος πουλάει την ηρωίνη» έπεσε η ίδια στο πιο σκληρό ναρκωτικό όταν πήγε να βοηθήσει την εξαρτημένη από τις ουσίες κόρη της Μυρτώ, καρπό του γάμου της με τον Παύλο Τάσιο. 

Το χρέος των άλλων 

Το ντοκιμαντέρ έχει μια σκοτεινιά. Το βλέπεις και θέλεις μετά να τρέξεις να ρουφήξεις μια τζούρα αέρα. Θα μπορούσε αυτό να χρεωθεί στα μείον του. Όμως, όχι. Γιατί αυτό δεν ήταν η Γώγου; Μια απόκοσμη ποιήτρια, ένα κατατρεγμένο χτικιό της μοναξιάς, χτυπημένο από την αδυναμία της ευαισθησίας που έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αφουγκραστούν τις λεπτές αποχρώσεις της ζωής. Και είναι αυτοί ακριβώς που ενδεχομένως έρχονται στον κόσμο για να αναλάβουν μια αποστολή. Την περιγράφει γλαφυρά ο Θανάσης Νιάρχος: «Τα άτομα αυτά που νομίζουμε ότι αυτοκαταστρέφονται, στην πραγματικότητα αναλαμβάνουν να ξεχρεώσουν λογαριασμούς που διστάζουν να ξεχρεώσουν οι άλλοι». 

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης μάς μιλάει για την ταινία 

Γιατί έκανες αυτό το ντοκιμαντέρ; Τι σε γοήτευσε και σε γοητεύει στην προσωπικότη τα και το έργο της Γώγου; 

Θυμάμαι την Αρλέτα σε μία συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν από μερικά χρόνια να λέει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να συνεργαστεί με καλλιτέχνες σαν τον Άσιμο και τη Γώγου, διότι στην κατάσταση που βρίσκονταν θα ήταν σαν να τους εκμεταλλεύεται. Μου είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση η δήλωση αυτή και δεν θεώρησα πως η τραγουδο ποιός και ερμηνεύτρια αναφερόταν στο αντισυστημικό του χαρακτήρα και του έργου τους, μα στα προβλήματα, απ’ τα οποία κατατρέχονταν. Εν προκειμένω, δεν θα μπορούσαν αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Κατερίνα Γώγου να μη θιγούν σε ένα κινηματογραφικό πορτρέτο της. Ωστόσο, ανέκαθεν με έλκυαν οι «καταραμένοι βίοι» των καλλιτεχνών, αυτών που, σύμφωνα και με τον Θανάση Νιάρχο, αναλαμβάνουν να σηκώσουν τα βάρη για όλους εμάς τους βολεμένους και ενδεχομένως τους άτολμους. Όταν μάλιστα ένας βίος συναρπαστικός για εμάς, όσο και τυραννικός για τους ίδιους τους καλλιτέχνες, συνδυάζεται με ένα αξιόλογο έργο τους, τότε η περίπτωσή τους συνολικά με εξιτάρει πολύ ως σκηνοθέτη - βιογράφο τους. Και η Κατερίνα Γώγου, όσο και αν ακόμη αμφισβητείται από το ποιητικό - λογοτεχνικό κατεστημένο, υπήρξε σίγουρα μια πολύ σπουδαία ποιήτρια. 

Τι εκπροσωπεί για σένα η Γώγου σήμερα; Πώς «στέκεται» ο λόγος της τώρα;

Αν ζούσε η Γώγου σήμερα θα πλησίαζε τα 73. Πώς θα ήταν; Μία αναρχική γηραιά πριμαντόνα των Εξαρχείων που θα τριγύριζε ακόμη στην πλατεία και θα έβριζε φωναχτά με άριες τους μπάτσους και τους καφενόβιους συμπολίτες; Μία αποτοξινωμένη απ’ όλα κυρία που θα έγραφε ποιήματα για τον Ιησού Χριστό; Ειλικρινά δεν μπορώ να τη φανταστώ, τη συντηρεί μέσα μου ο ροκ μύθος του «Ζήσε έντονα - Πέθανε νέος» κι ας έφυγε εκείνη στα 53 της. Ο λόγος της στέκεται και παραστέκεται αν υποτεθεί πως βιώνουμε το πιο σκληρό ρατσιστικό πρόσωπο της νεοελληνικής κοινωνίας. Κατά τη γνώμη μου την ίδια αξία με το «Σαλό ή 120 ημέρες στα Σόδομμα» του Παζολίνι έχουν και τα ποιήματα της Γώγου. Βρίθουν από ανυπόφορα σκληρές εικόνες και νοήματα. Τότε περνιόνταν για αλληγορίες, σήμερα διαβάζονται σαν προφητείες για το πιο ζοφερό, όχι μέλλον, αλλά παρόν του κόσμου μας. 

Μετά την περιπέτεια της ταινίας, τι έμαθες παραπάνω για τη Γώγου; 

Εκείνο που με σόκαρε και με συγκίνησε πολύ και δεν το γνώριζα ήταν η πραγματική αιτία που η Κατερίνα Γώγου οδηγήθηκε στην αυτοκαταστροφή από τα ναρκωτικά. Επίσης ένα ποίη μά της που γράφτηκε για τη Σόνια, την τραβεστί που δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια, και που γι’ αυτό θέλησα να το διαβάσει μέσα στην ταινία η τρανσέξουαλ Εύα Κουμαριανού. Τέλος, αρκετά πράγματα, σημαντικά και μελαγχολικά, τα οποία ανέσυρε από τη μνήμη του ο σκηνοθέτης Γιώργος Κορδέλλας, ένας πολύ δικός της άνθρωπος. 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον διαχειριστή του ιστολογίου

Το οικονομικοχρηματιστικό και το οικολογικό χρέος

Aναδημοσίευση από εφημρίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)
Του Γιώργου Κολέμπα 

Το έχουμε ξαναδιατυπώσει: πίσω από την παγκόσμια οικονομική κρίση βρίσκεται στην ουσία η οικολογική κρίση. Με την έννοια της έλλειψης πόρων και ενέργειας από τη μια και την πεπερασμένη δυνατότητα του πλανητικού συστήματος να απορροφήσει τον μεγάλο όγκο των αποβλήτων μας από την άλλη.

Η οικονομική κρίση, έχει γίνει πια καθαρό σε όλους, οφείλεται στο γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομία κινείται πλέον με βάση το χρέος. Πραγματικά, η μεγάλη αύξηση της παγκόσμιας κατανάλωσης τα τελευταία 15-20 χρόνια (βασικά μεταξύ 1990-2007) πυροδοτήθηκε και στηρίχθηκε από την μαζική χορήγηση δανείων από τις τράπεζες. Είχαμε παντού αυξανόμενα επίπεδα χρέους. Των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των κυβερνήσεων. Με τη μορφή καταναλωτικών χρεών, χρηματοπιστωτικών επενδύσεων, δημοσίων χρεών, εξωτερικών χρεών σε κάθε χώρα. Στο προηγούμενο της κρίσης διάστημα το χαρακτηριστικό ήταν η αύξηση ιδίως των καταναλωτικών χρεών. Χρησιμοποιήθηκαν σαν μηχανισμός, ώστε η κατανάλωση να γίνει ο βασικός μοχλός της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εκ των πραγμάτων τα καταναλωτικά δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για να αποσυνδέσουν τις καταναλωτικές δαπάνες των εργαζομένων και των μισθωτών από τα αντίστοιχα εισοδήματά τους (« Δεν έχεις τα λεφτά για μεγαλύτερο και καινούργιο αυτοκίνητο; Πάρε το με χρηματοδότηση από την τράπεζά σου». «Δεν έχεις όλα τα λεφτά για ιδιόκτητο και μεγάλο σπίτι; Πάρε στεγαστικό δάνειο». Στην κουλτούρα του «δανείσου και ξόδευε» είναι πιο ευάλωτα τα κοινωνικά στρώματα χαμηλού εισοδήματος και η μεσαία τάξη. Όμως αυτή η κουλτούρα δεν φέρνει μακροπρόθεσμα ευημερία για αυτά, αλλά στο τέλος-όταν δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια-μάλλον φέρνει δυστυχία, αφού τα κάνουν έρμαια των πιστωτών).

Βέβαια δεν ήταν όλες οι οικονομίες το ίδιο επιρρεπείς στη δυναμική αυτή των χρεών. Στις λεγόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες (π.χ. Κίνα, Ινδία) μάλιστα είχαμε αποταμιεύσεις από το 2001 μέχρι 2008. Αλλά και στις «προηγμένες» οικονομίες είχαμε δύο διαφορετικές, βασικά, συμπεριφορές σε σχέση με τα χρέη, το ίδιο διάστημα. Στις «φιλελεύθερες οικονομίες της αγοράς» (π.χ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.) είχαμε ενθάρρυνση για υψηλότερα επίπεδα καταναλωτικού χρέους, από ό,τι στις λεγόμενες «συντονισμένες οικονομίες της αγοράς» (π.χ. Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Σκανδιναβία κ.λπ.), παρόλο που και στα δύο είδη καπιταλισμού συμφωνούν ότι θα πρέπει να επιδιώκεται η «ανάπτυξη». Και σε περιόδους κρίσης η «ανάκαμψη». Διαφέρουν μόνο στον τρόπο: οι μεν τη στηρίζουν στην κατανάλωση, οι δε στις παραγωγικές επενδύσεις. 

Και στις δύο περιπτώσεις οι κυβερνήσεις-σε περιόδους κρίσης-τείνουν να δανείζονται χρήματα για να τονώσουν την «ανάκαμψη» (χρειάσθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά π.χ. στο τέλος του 2008 και αρχές 2009, ώστε να «σταθεροποιηθεί» το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και αυτά εξασφαλίσθηκαν από αυξημένο δημόσιο δανεισμό σε όλες τις πληγείσες από την κρίση χώρες: υπολογίζεται πάνω από 7-8 τρισεκατομμύρια δολάρια). Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα εκτός από το μεγάλωμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής «φούσκας» και την κατάρρευση της ίδιας της χρηματοπιστωτικής αγοράς, λόγω απώλειας της «εμπιστοσύνης». Οι ίδιες οι πρακτικές των κυβερνήσεων και των οικονομικών ιθυνόντων, που εφαρμόστηκαν για να τονώσουν την οικονομική ανάπτυξη, οδηγούν τελικά στην οικονομική κατάρρευση. Δεν είναι βασικά η «ανευθυνότητα» ή η «απληστία» των αγορών -αν και έπαιξε σημαντικό ρόλο- η αιτία της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και της κρίσης των δημοσιονομικών χρεών. Η βασικότερη αιτία είναι η ίδια η επιδίωξη της συνέχισης και της προστασίας της οικονομικής ανάπτυξης και της επικρατούσας αντίστοιχης ιδεολογίας της. 

Η πιστωτική κρίση και η ύφεση-που ζούμε σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο-είναι μέρος μόνο της συστημικής αποτυχίας του παραγωγικοκαταναλωτικού καπιταλιστικού προτύπου. Επακόλουθο των οικονομικών επιπτώσεων που έχει η όλο και μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη. Όμως και η αυξημένη κατανάλωση υλικών αγαθών και η αυξημένη παραγωγή τους απαιτούν αυξημένη χρήση υλικών και ενέργειας. Επίσης έχουν αυξημένη παραγωγή αποβλήτων, όσο και να αυξάνεται ο βαθμός απόδοσης της χρησιμοποιημένης τεχνολογίας. 

Το τελικό αποτέλεσμα των αυξημένων οικονομικών δραστηριοτήτων του οποιασδήποτε μορφής κεφαλαίου είναι η κατάρρευση των αποθεμάτων των φυσικών πόρων του πλανήτη και του περιβάλλοντος. Αυτό φαίνεται και από τη «φούσκα» των τιμών των υλικών αγαθών. Αυτή οφείλεται εν μέρει μόνο στην κερδοσκοπία. Κύρια αιτία της είναι η συνειδητοποίηση των αγορών ότι υπάρχει πλέον μεγάλο πρόβλημα στον εφοδιασμό. Περιβαλλοντικοί παράγοντες, ελλείψεις πόρων, η οικονομική διεύρυνση στην Ν.Α. Ασία (αναδυόμενες χώρες) κ.λπ., μειώνουν τη διάρκεια ζωής των πεπερασμένων αποθεμάτων που έχουν απομείνει. Ο ανταγωνισμός μεταξύ της εξασφάλισης τροφής και της εξασφάλισης της μετακίνησης(τρόφιμα ή βιοκαύσιμα) συμβάλει π.χ. στην αύξηση των τιμών των τροφίμων. Η αύξηση των εκπομπών του άνθρακα και η συνακόλουθη κλιματική αλλαγή, η μείωση της βιοποικιλότητας, η αποψίλωση και οι πυρκαγιές των δασών, η μείωση των ιχθυαλιευμάτων, η έλλειψη νερού, η υποβάθμιση των καλλιεργούμενων εδαφών συμβάλλουν στην μείωση της αποδοτικότητας και των οικονομικών δραστηριοτήτων των ανθρώπων και διογκώνουν το πρόβλημα της ικανοποίησης των βιοτικών αναγκών τους.

Οι υλικές και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της επιδιωκόμενης ανάπτυξης είναι εξίσου υπεύθυνες για τη κρίση, όσο και οι επιπτώσεις της δράσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μας οδηγεί εκτός της δημιουργίας οικονομικών χρεών και στη δημιουργία οικολογικών χρεών. Η ανικανότητά μας να ρυθμίσουμε τις χρηματοοικονομικές αγορές συνδυάζεται με την ανικανότητά μας να προστατέψουμε τους φυσικούς πόρους και να περιορίσουμε τις οικολογικές καταστροφές. Τα χρέη που αφήνουμε στα παιδιά μας και τις μελλούμενες γενιές δεν θα είναι μόνο οικονομικά-που θα πρέπει να πληρώσουν τους πιστωτές μας-θα είναι και οικολογικά προς τον πλανήτη και τα οικοσυστήματα-που θα πρέπει να τα αποκαταστήσουν ξεπληρώνοντάς τα, αν θέλουν φυσικά να επιβιώσουν στο μέλλον. 

Προς το παρόν και τα οικολογικά μας χρέη είναι το ίδιο «επισφαλή», όσο και τα χρηματοοικονομικά. Κανένα από τα δύο είδη δεν αντιμετωπίζουμε ακόμα σωστά, αφού επιμένουμε στη κατεύθυνση της καταναλωτικής ανάπτυξης. Η με αυτόν τον τρόπο επιδιωκόμενη –έστω και βραχυπρόθεσμα-επάνοδο στην «ευημερία», δεν πρόκειται να έρθει και να είναι βιώσιμη. Είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία, αν επιμένουμε στη ποσοτική μεγέθυνση των ΑΕΠ και των κάθε είδους οικονομικών δραστηριοτήτων και κατανάλωσης, που μπορεί να υπονομεύουν τη μελλοντική μας ύπαρξη. Γιατί η κακώς εννοούμενη σημερινή ευημερία, μπορεί να υπονομεύει πραγματικά τις συνθήκες στις οποίες μπορεί να βασισθεί η αυριανή μας ευημερία. Η παρούσα κατάρρευση, που βιώνουμε και σαν ελληνική κοινωνία, είναι ένα μήνυμα ότι το «αύριο είναι ήδη εδώ», αν δεν αλλάξουμε ρότα. 

Πηγή: Τοπικοποίηση

Κανένας μόνος του στην κρίση (Σημαντικό !)

Αναδημοσίευση από: Ιστορική Περιπέτεια (http://istor-tasoula.blogspot.gr/)

Η κρίση και η απειλή κοινωνικής καταστροφής

Όταν στις 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της ΕΚΤ για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ήταν σαφές πως άνοιγε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δυο χρόνια αργότερα, είναι κοινή διαπίστωση όλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, καθώς την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας συνοδεύουν εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικής καταστροφής, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανείς, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, διαστάσεις.

Η κοινωνική καταστροφή έγκειται, κατά κύριο λόγο, στη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών της πόλης και της υπαίθρου, των μικροβιοτεχνών, των μικρεμπόρων, της μεγάλης πλειονότητας των κάθε είδους μικροεπιχειρηματιών. Η απαξίωση της εργασίας, με τις περικοπές μισθών που καταδικάζουν μεγάλο μέρος των εργαζομένων να ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του ποσοστού των ανέργων, που έφτασε πια τα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, έχει άμεσες επιπτώσεις και στα μικροϊδιοκτητικά λαϊκά στρώματα, με την αθρόα συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και τη διακοπή λειτουργίας μικροεπιχειρήσεων, που οδηγεί στην πύκνωση των γραμμών των νεόπτωχων και των ανέργων και με κόσμο προερχόμενο και από τα στρώματα αυτά.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τη νεολαία μας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ή την άμεση απειλή της ανεργίας, ενώ ο τόπος μας αρχίζει να ζει και πάλι τον εφιάλτη της μαζικής μετανάστευσης, που τώρα πια αφορά κυρίως σε ειδικευμένο δυναμικό και ιδιαίτερα σε πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Την εικόνα της κοινωνικής καταστροφής συμπληρώνει η τάση συρρίκνωσης έως και διάλυσης κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας, που είναι ολοφάνερη πια στον τομέα της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού μας τείνουν να στερηθούν ακόμα και τις στοιχειώδεις παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με τραγικές συνέπειες κυρίως για τους ηλικιωμένους απόμαχους της εργασίας.

Αντίστοιχη απαξίωση κάθε έννοιας δικαιώματος σε δημόσιες υπηρεσίες διαπιστώνεται και εντείνεται στον τομέα της εκπαίδευσης, όπου φέτος τα σχολεία λειτούργησαν χωρίς βιβλία, πολλά απ’ αυτά και χωρίς θέρμανση, ενώ η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καθίσταται αδύνατη για όλο και αυξανόμενο ποσοστό νέων, που οι οικογένειές τους αδυνατούν, πλέον, να ανταποκριθούν στα έξοδα που συνεπάγεται το μοναδικό σε όλη την Ευρώπη φαινόμενο της παραπαιδείας των φροντιστηρίων.

Σημαντική πλευρά των φαινομένων κοινωνικής καταστροφής αποτελεί η εξάπλωση μιας αίσθησης ανημπόριας και αδιεξόδου, που σχετίζεται άμεσα τόσο με την αλματώδη αύξηση ψυχικών νοσημάτων, με κύρια εκδήλωση τη μαζική κατάθλιψη, όσο και με την κατακόρυφη αύξηση των αυτοκτονιών. Αντιστοίχως, εξαιρετικά απειλητική προβάλλει η ένταση της εγκληματικότητας, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανή χαρακτηριστικά, εντείνοντας το συνολικότερο κλίμα ανασφάλειας και δημιουργώντας ευνοϊκό πεδίο για την ασύδοτη τρομοκρατική και δολοφονική δράση φασιστικών παρακρατικών μηχανισμών.

Περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία αυτού του τόπου, το κυρίαρχο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, ο περιορισμός των λαϊκών δημοκρατικών ελευθεριών, η εντεινόμενη οικονομική εξαθλίωση και η δυναμική προβολή του φασισμού ως διεξόδου, διαμορφώνουν έναν εκρηκτικό συνδυασμό που προμηνύει ένα ζοφερό μέλλον για τον λαό μας, για τη ζωή μας, για τον τόπο μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση και τους τεράστιους κινδύνους που προδιαγράφονται, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ίδια με αυτήν που έδωσε ο λαός μας σε άλλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του και συνοψίζεται σε δυο λέξεις: Αλληλεγγύη-Αντίσταση!

Η ιστορική εμπειρία. Η αντιμετώπιση του κινδύνου κοινωνικής καταστροφής στα χρόνια της κρίσης του ’30 και στην περίοδο της Κατοχής.

Προφανώς, δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε βρεθεί ως ελληνικός λαός μπροστά στο φάσμα της κοινωνικής καταστροφής. Σε δυο περιπτώσεις, με τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 και με την κατάκτηση της πατρίδας μας από τις δυνάμεις του φασιστικού Άξονα, ζήσαμε καταστάσεις που δεκαετίες μετά εξακολουθούν να παραμένουν εφιαλτικές στην ιστορική μνήμη. Εντούτοις, και στις δυο αυτές περιπτώσεις, ο λαός μας μπόρεσε να ανταπεξέλθει και να βγει νικητής, εξαιτίας ακριβώς του συνδυασμού της Αλληλεγγύης με την Αντίσταση.

Έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί πολλά για τους συνδικαλιστικούς αγώνες της περιόδου 1930-36 και ακόμα περισσότερα για το μεγάλο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής. Λίγα, όμως, είναι γνωστά για το υπόβαθρο πάνω στο οποία στηρίχτηκαν και οικοδομήθηκαν όλα αυτά, και που δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη και στις δυο περιπτώσεις κινημάτων κοινωνικής αλληλεγγύης. Η αναφορά σ’ αυτά τα κινήματα, η άντληση από την εμπειρία τους, η μελέτη των μορφών εκδήλωσής τους, μας είναι και σήμερα εξαιρετικά πολύτιμη, καθώς βιώνουμε καταστάσεις που θυμίζουν έντονα εκείνους τους καιρούς, τηρουμένων βέβαια των όποιων αναλογιών.

Η κρίση του 1929 έκανε την εμφάνισή της πολύ σύντομα και στην Ελλάδα, για να αποκορυφωθεί το 1932 με την κήρυξη του ελληνικού κράτους σε κατάσταση πτώχευσης. Η εκτίναξη της ανεργίας, η διακοπή λειτουργίας μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, η εξαθλίωση των εργαζομένων, μισθωτών και μικροϊδιοκτητών της πόλης και της υπαίθρου, έφεραν μεγάλο μέρος του πληθυσμού αντιμέτωπο με το φάσμα της πείνας, ακόμα και με τον κίνδυνο θανάτων από πείνα.

Κι όμως! Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν πέθανε κανένας από πείνα εκείνα τα χρόνια, αλλά πολύ γρήγορα επιβλήθηκε η λήψη μέτρων για την οικονομική ανακούφιση των λαϊκών τάξεων, με την καθιέρωση μαζικών διανομών τροφίμων, επιδομάτων σε ανέργους, ακόμα και με την επέκταση του νηπιώδους ως τότε συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων. Το αποτέλεσμα αυτό προέκυψε μέσα από τον συνδυασμό των αγώνων του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος με ένα ισχυρό δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, που βασίστηκε στις μορφές αλληλεγγύης που διατηρούσαν στην καθημερινότητά τους οι σχετικά νεοσύστατοι προσφυγικοί συνοικισμοί, αλλά επεκτάθηκε σε όλες σχεδόν της εργατικές και λαϊκές συνοικίες και πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα.

Πάνω σ’ αυτή την πρόσφατη τότε εμπειρία θεμελιώθηκε το γιγαντιαίων διαστάσεων κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης και στα χρόνια της Κατοχής. Όσο κι αν συνήθως παραβλέπεται ή έστω υποτιμάται, η Μάχη της Επιβίωσης που έδωσε το ΕΑΜ από τον πρώτο καιρό της συγκρότησής του, κατά τον κρίσιμο χειμώνα του 1941-42 και στη συνέχεια, ήταν που εξάλειψε τη μοιρολατρική αποδοχή της τραγικής πραγματικότητας που επέβαλε η φασιστική κατοχή, ανασυγκρότησε τον διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό στις εργατικές και λαϊκές συνοικίες και πόλεις και στην ύπαιθρο, αναπτέρωσε το ηθικό του λαού, δημιουργώντας του την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, ότι, όπως μπορεί να αντιμετωπίζει την πείνα με συλλογικές μορφές αλληλεγγύης και διεκδίκησης, έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει και τους κατακτητές.

Όπως έγραφε ο Δημήτρης Γληνός στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», δεν μπορείς να ζητήσεις από έναν λαό εξαθλιωμένο να πολεμήσει. Η αναγνώριση της τεράστιας προσφορά της Μάχης της Επιβίωσης στην ανάπτυξη του αντιστασιακού μας κινήματος εκφράστηκε και με το τραγούδι που βρέθηκε στα χείλη της μεγάλης πλειονότητας του λαού μας, όταν πλέον το κίνημα Αντίστασης είχε φουντώσει για τα καλά: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά».

Για ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης

Οι εργατικές και λαϊκές συνοικίες των μεγάλων αστικών κέντρων είναι αυτές που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Η τεράστια πλειονότητα των κατοίκων τους ανήκει σ’ εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα από τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, και ήδη έχουν φανεί έντονα τα προβλήματα στην καθημερινότητα της ζωής τους.

Η συγκρότηση και ανάπτυξη δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης προσλαμβάνει, ως εκ τούτου, χαρακτήρα επείγοντος, καθώς η οποιαδήποτε καθυστέρηση μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες. Η δυναμική κάλυψη του κενού με τη φασιστική δημαγωγία και τη μετατόπιση της αντίθεσης από αντίθεση μεταξύ του εργαζόμενου λαού και των κυρίαρχων οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων, σε αντίθεση μέσα στις τάξεις του ίδιου του λαού, δεν είναι κάποιος δευτερεύων κίνδυνος. Πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα, όμως, βρίσκεται αυτή καθαυτή η ανάγκη να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε κανένας συμπολίτης μας να μη μείνει μόνος απέναντι στην κρίση, από καμιά άποψη.

Να μη στερηθεί κανένας το καθημερινό φαγητό. Με την ίδρυση λαϊκών κοινωνικών παντοπωλείων και την ανάπτυξη δικτύου τροφοδότησης κατευθείαν από τους παραγωγούς, χωρίς τη μεσολάβηση εμπορικού κυκλώματος, με την οργανωμένη μαζική απαίτηση μείωσης των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης από τα σουπερμάρκετ, με την απαίτηση λειτουργίας συσσιτίων με ευθύνη των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κι εκεί που χρειάζεται με την ίδρυση και λειτουργία τους με λαϊκή πρωτοβουλία.

Να μη λείψουν από κανέναν τα ρούχα και τα παπούτσια. Με την οργάνωση και λειτουργία ανταλλακτικών παζαριών, με την εξαπόλυση εκστρατείας με σύνθημα «Δεν πετάμε τίποτα! Το καθετί μπορεί να είναι χρήσιμο σε κάποιον άλλον». Με αξιοποίηση τοπικών βιοτεχνιών για την προμήθεια προϊόντων σε χαμηλές τιμές.

Να μη μείνει κανένα νοικοκυριό χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό. Με την οργάνωση συνεργείων επανασύνδεσης, με μαζικές κινητοποιήσεις που να απαιτήσουν την παράταση του χρόνου μέχρι τη διακοπή, καθώς και τη δραστική μείωση της τιμής των παρεχομένων υπηρεσιών, ακόμα και τη δωρεάν παροχή του σε άνεργους, άπορους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Στον βαθμό που το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης αναπτύσσεται, μπορεί να εκφραστεί και με τη μαζική άρνηση πληρωμής λογαριασμών για την άσκηση πίεσης. Θα τολμήσουν να κόψουν το ρεύμα σε ολόκληρη την περιοχή;

Κανένας δεν επιτρέπεται να μείνει χωρίς γιατρό ή χωρίς φάρμακα. Η ίδρυση λαϊκών κοινωνικών ιατρείων, με την εθελοντική προσφορά γιατρών και αργότερα με την επαγγελματική τους απασχόληση με αμοιβή χαμηλή μεν αλλά αξιοπρεπή, αποτελεί επιτακτική προτεραιότητα. Όπως και η ένταξη φαρμακείων της περιοχής στο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, με την προσφορά φαρμάκων σε άπορους συμπολίτες μας και την κάλυψη των εξόδων από λαϊκό ταμείο αλληλεγγύης, σε συνδυασμό και με την οργάνωση κινητοποιήσεων για την επιβολή της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από τα νοσοκομεία της ευρύτερης περιοχής. Ακόμα και με τη μορφή κατάληψής τους, με όρους μαζικούς και σε συνεννόηση με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Κανένα παιδί να μη μείνει χωρίς βιβλία, κανένα σχολείο να μη λειτουργήσει τον χειμώνα χωρίς θέρμανση. Αν χρειαστεί, σε συνεργασία με τους συλλόγους εκπαιδευτικών και γονέων και κηδεμόνων, να αρνηθούμε να στείλουμε τα παιδιά μας σε σχολεία διαλυμένα. Θα τολμήσουν να κηρύξουν άκυρη τη σχολική χρονιά σε ολόκληρες συνοικίες; Πόσο μάλλον, αν το παράδειγμα το ακολουθήσουν και άλλες περιοχές;

Επιβάλλεται να δοθεί συντριπτικό πλήγμα στον αποκλεισμό εκατοντάδων παιδιών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την ίδρυση κοινωνικών φροντιστηρίων. Με εθελοντική συμμετοχή εκπαιδευτικών, με την επαγγελματική απασχόλησή τους κατόπιν, έξω από τα κυκλώματα της εμπορευματοποιημένης παραπαιδείας. Αντίστοιχα, θα πρέπει να λειτουργήσουν κοινωνικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών.

Η διοργάνωση με κάθε ευκαιρία λαϊκών γιορτών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, το αγκάλιασμα και η προβολή πρωτοβουλιών νέων παιδιών, μουσικών συγκροτημάτων, η δημιουργία θεατρικών και κινηματογραφικών ομάδων, η εξασφάλιση της δυνατότητας καθενός να συμμετέχει στον πολιτισμό, στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, δεν μπορεί παρά να αποτελεί, επίσης, βασικό στόχο ενός κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης. Επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε υποτακτικούς και εξαθλιωμένους μαζανθρώπους. Θα απαντήσουμε με την αντιπαράταξη ενός λαϊκού πολιτιστικού μετώπου, θέτοντας τις βάσεις μια νέας πολιτιστικής αναγέννησης.

Σε ένα πλατύ λαϊκό κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης, στη συγκρότηση ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της κρίσης, έχει θέση καθένας και καθεμιά που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητά του. Προφανώς, δεν έχουν καμιά θέση οποιοιδήποτε θέλουν να στρέψουν τμήματα των λαϊκών τάξεων, στρωμάτων ή κατηγοριών ενάντια σε άλλα. Κατά συνέπεια, οι φασίστες, οι ρατσιστές, οι κυνηγοί κεφαλών φτωχών ανθρώπων αποκλείονται εξ ορισμού.

Σε ένα λαϊκό κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης δεν έχουν θέση οι διαχωρισμοί μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει καθένας για το μεταναστευτικό ζήτημα, η στοιχειώδης εξασφάλιση κοινωνικής προστασίας όλων των κοινωνικών ομάδων που υφίστανται στις συνέπειες της κρίσης αποτελεί και την ασφαλέστερη εγγύηση για την ένταξη όλων στον κοινωνικό κορμό και για την αντιμετώπιση εκείνων των φαινομένων παραβατικότητας που προκαλεί η έσχατη εξαθλίωση.

Ένα κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης είναι σαφώς κίνημα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν στοχεύει στη φιλανθρωπία, αλλά στην ανάπτυξη νέων μορφών λαϊκής συλλογικότητας και κινητοποίησης, με διακηρυγμένη την αντίθεσή του στην κυρίαρχη πολιτική που μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση και την ηθική εξαχρείωση. Αυτό δεν σημαίνει πως θα μετατραπεί σε πεδίο αντιπαραθέσεων μεταξύ εκπροσώπων κομματικών σχηματισμών, κάτι που θα το οδηγούσε σε βέβαιη απομαζικοποίηση και αποτυχία. Δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένας, ακόμα και κάποιος που πολιτικά μπορεί να στηρίζει δυνάμεις που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή, αλλά αναγνωρίζει την ανάγκη διαμόρφωσης δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εξασφάλιση της ευρύτητας δεν σημαίνει την αποσιώπηση της ευθύνης αυτών των δυνάμεων, αλλά συνάμα δεν μπορεί να επιτευχθεί με αποκλεισμούς λαϊκών ανθρώπων που εξακολουθούν να τις εμπιστεύονται.

Δεν ιδρύουμε πολιτικό κόμμα ούτε πολιτικό μέτωπο. Συγκροτούμε δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης και η ορθότητα της πολιτικής πρότασης καθενός (ατόμου και κοινωνικής ή πολιτικής συλλογικότητας) που συμμετέχει σ’ αυτό κρίνεται από την προσφορά του στην υλοποίηση στόχων που απορρέουν από τη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της περιόδου που ζούμε ως λαός.

Γιώργος Αλεξάτος

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον διαχειριστή του ιστολογίου

Ο Κεμάλ αλλάζει τον κόσμο... (αναδημοσίευση)

Της Δήμητρας Κωσταγιώργου*

Από: Εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)

Ακούστε τώρα την ιστορία του δικού μας Κεμάλ.

Ο Κεμάλ είναι απλός τραπεζοϋπάλληλος. Σηκώνεται το πρωί στις 6 και περνάει όλη του τη μέρα ανάμεσα στους αριθμούς και στα μηδενικά. Ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό και την αδικία του κόσμου που αποτυπώνεται πάνω στα μηδενικά των βιβλιαρίων. Ανάμεσα στο “δε βαριέσαι” και στο “γιατί”. Και ως άλλος Μεφίστο, φωνάζει πάντα την κρίσιμη στιγμή, που όλα έχουν διαλυθεί: μα εγώ ένας απλός ηθοποιός είμαι, τι ζητάτε από μένα;

Τώρα που πήραν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους του και αφού κατάφερε να χτίσει ένα λεπτοδουλεμένο συντεχνιακό και γραφειοκρατικό φρούριο, ήρθαν να πάρουν και αυτόν. Όχι, όχι δεν πρόκειται απλά για το μισθό του. Τα 100 με 500 ευρώ που θα χάσει θα τον πονέσουν. Αλλά αυτό θα γίνει γιατί μετρούσε μέχρι τώρα τη δουλειά του ακριβώς όπως τα αφεντικά του. Έγινε, χωρίς να το καταλαβαίνει, το αναλώσιμο μιας γιγαντιαίας μηχανής που παράγει χρήμα και χρέος. Κι έτσι, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει, χωρίς συναισθήματα και ανθρώπινους δεσμούς, αφέθηκε. Άφησε τον εαυτό του και τη δουλειά του στα χέρια των αρχόντων που με λύκου δόντι και λιονταριού προβιά ξεκινάνε τώρα να τον κρεμάσουν.

Όταν τελειώνει, λοιπόν, το μελάνι στους εκτυπωτές στα καταστήματα, τι κάνουμε; Τους ξεζουμίζουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας, κι ύστερα τους πετάμε. Τελευταία, ψάχνουμε για το πιο φτηνό μελάνι σε αντικατάσταση. Αν ο Κεμάλ αντιληφθεί ότι έγινε και ο ίδιος ένα τέτοιο μελάνι, τότε θα αποχωρήσει από τον κόσμο της “ομαλότητας”, της “διαπραγμάτευσης”, του ξεπουλήματος του ίδιου του του εαυτού. Κι έπειτα τι; Αν δώσει όρκο ότι θα αλλάξουν οι καιροί, θα προχωρήσει με τις τρύπιες του σημαίες σε έναν αγώνα που πάλι θα τον ορίζουν άλλοι και για μια ακόμα φορά θα 'ναι από τα πριν χαμένος;

Οι καιροί των σωτήρων τελειώσανε Κεμάλ. Η απογοήτευση, ο θυμός και η απελπισία πολλές φορές ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι σε φοβούνται. Φοβούνται τη στιγμή που στη δουλειά σου θα αρχίσεις να συζητάς με τον διπλανό σου για το τι πρέπει να κάνεις. Φοβούνται τη στιγμή που το όνομά σου θα αρχίσει να αντιστέκεται. Φοβούνται να σε βλέπουν να απεργείς, ειδικά όταν ξέρεις ότι πόσο δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα για σένα. Και πιο πολύ θα φοβηθούν όταν δουν να ενώνεσαι χωρίς να μεσολαβούν καλοθελητές και ειδικοί. Όταν θα οργανώσεις την αντίστασή σου χωρίς αυτούς. Και να ξέρεις ότι δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, οι δρόμοι ανοίγονται περπατώντας.

Υ.Γ.: Για σένα Κεμάλ που πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, πρέπει να σου πούμε καληνύχτα. Για σένα Κεμάλ που έχεις καταλάβει ότι είναι πλέον θέμα αξιοπρέπειας, της δικής σου και των παιδιών σου, σου λέω ότι δεν είσαι μόνος. Είναι πάρα πολλοί εκεί έξω που περιμένουν κι εσένα.

*εργαζόμενη σε τράπεζα

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον διαχειριστή του ιστολογίου