Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Ο επίλογος της τραγωδίας (αναδημοσίευση)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ


...Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €...

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη.Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα.

Η κρίση χρέους τώρα της Ευρωζώνης προκάλεσε μία γιγαντιαία μεταφορά ευημερίας από όλες τις χώρες προς τη Γερμανία. Το γερμανικό δημόσιο ωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εισροή κεφαλαίων στο ασφαλές γερμανικό λιμάνι, αφού μειώνονταν συνεχώς τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων, έως ότου σχεδόν μηδενίσθηκαν. Μόνο από τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της μετά το 2008 η Γερμανία κέρδισε 193 δις € (πηγή) – ενώ ο ιδιωτικός της τομέας χρηματοδοτείται με τα χαμηλότερα επιτόκια στην ιστορία του, έχοντας άφθονα κεφάλαια στη διάθεση του.

Ένα επόμενο πλεονέκτημα της κρίσης για τη Γερμανία είναι η μετανάστευση νέων ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία κλπ. – γεγονός που επέλυσε το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας λόγω του χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, χωρίς να της κοστίσει ούτε ένα Σεντ.

Ειδικότερα, για να φροντίσει κανείς έναν άνθρωπο έως το 20ο έτος της ηλικίας του στην Ευρώπη, χρειάζεται περίπου 200.000 € – για να τον σπουδάσει σε ανώτατα επίπεδα πολύ περισσότερα. Επομένως, η μετεγκατάσταση των εργαζομένων από τις χώρες της περιφέρειας προς τη Γερμανία, ειδικά αυτών με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, αποτέλεσε ουσιαστικά μία γιγαντιαία αναδιανομή πλούτου εντός της Ευρωζώνης – προς όφελος της.

Τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της Γερμανίας (άνω των 250 δις €), τεκμηριώνουν όλα τα παραπάνω – ενώ, επειδή τα πλεονάσματα πρέπει υποχρεωτικά να επενδύονται στο εξωτερικό, η Γερμανία «αναγκάζεται» να εξαγοράζει τις άλλες χώρες, έχοντας τεράστια επενδυτικά κεφάλαια στη διάθεση της.

Διαφορετικά θα έπρεπε να τις δανείζει, διακινδυνεύοντας να χάσει τα κεφάλαια της, οπότε η κρίση χρέους τη διευκολύνει και σε αυτό το σημείο – αφού, εάν δεν υπήρχε, οι άλλες χώρες δεν θα της πουλούσαν τη δημόσια και ιδιωτική τους περιουσία, πόσο μάλλον στις εξευτελιστικές τιμές που διαπιστώνονται στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα κοκ. 

Χωρίς τις χρηματοοικονομικές μεταφορές λοιπόν εντός της νομισματικής ένωσης, από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειμματικές, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία, οι ασυμμετρίες θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο – ενώ οι χώρες που απομυζούνται αχόρταγα από τη Γερμανία κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, οπότε η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει.» (G. Duval με παρεμβάσεις).
.
Ανάλυση
Το 2010 η Ευρωζώνη, με ηγέτη τη Γερμανία, έδειξε για πρώτη φορά το εφιαλτικά σκοτεινό της πρόσωπο, το οποίο αντίκρισε τότε η Ελλάδα – όταν η καγκελάριος αρνήθηκε την απαιτούμενη αλληλεγγύη, αφενός μεν εγκρίνοντας στη χώρα μας ένα δάνειο με τοκογλυφικό επιτόκιο, αφετέρου επιβάλλοντας της το ΔΝΤ.

Βοηθούμενη λοιπόν από το σκόπιμα διογκωμένο έλλειμμα του προϋπολογισμού εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε αφενός μεν να διασώσει τις τράπεζες της, μεταφέροντας τα δάνεια τους προς τους Ευρωπαίους Πολίτες, αφετέρου να παγιδεύσει τις Η.Π.Α. – μέσω της συμμετοχής του ΔΝΤ σε μία διαδικασία, η οποία νόμιζε πως θα το ωφελούσε, ενώ τελικά ανέλαβε ανόητα τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της καγκελαρίου.

Λίγο αργότερα, στα τέλη του 2010, η ΕΚΤ έδειξε επίσης για πρώτη φορά το κακό της πρόσωπο, όταν εκβίασε τους Ιρλανδούς Πολίτες να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους (άρθρο) – ενώ το ΔΝΤ οδηγήθηκε σε ακόμη περισσότερες παγίδες, αναλαμβάνοντας το ρόλο του μπράβου στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία.

Ειδικότερα η ΕΚΤ, υπηρετώντας από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης την πρωσική Γερμανία («το βρώμικο μυστικό»), εξελίχθηκε τελικά στο δυνάστη ολόκληρης της ευρωπαϊκής περιφέρειας – δολοφονώντας την Κύπρο το 2013, καθώς επίσης την Ελλάδα το 2015, μέσω του κλεισίματος των τραπεζών τους, της ληστείας των μετόχων τους, καθώς επίσης της σκανδαλώδους εξαγοράς τους (άρθρο).

Έτσι οι χώρες της Ευρωζώνης, εν πρώτοις αυτές του Νότου, ευρίσκονται αντιμέτωπες με δύο αιμοβόρα, αποτρόπαια τέρατα – τα οποία υπηρετούν αφενός μεν τη γερμανική βιομηχανία, αφετέρου το χρηματοπιστωτικό κτήνος. Μετατρέπονται λοιπόν η μία μετά την άλλη σε κατεχόμενες, άβουλες αποικίες, αφού εξαγοράζονται σταδιακά όλα τα πολύτιμα περιουσιακά τους στοιχεία, ενώ διοικούνται απολυταρχικά από την Τρόικα – καθώς επίσης σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, για την εξασφάλιση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της Γερμανίας απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη.

Στο συγκεκριμένο σημείο προηγείται η Πορτογαλία (άρθρο), η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε μία χώρα της Lidl – κάτι που απέφυγε η Ιρλανδία, επειδή αποτελεί προπύργιο των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, καθώς επίσης έως το 2015 η Ελλάδα, λόγω του ότι υπήρξαν πολλές «αντιμνημονιακές» αντιδράσεις.

Η χώρα μας όμως, μετά την εκλογή μίας κυβέρνησης που δεν τήρησε απολύτως τίποτα από όσα υποσχέθηκε, ενώ την οδήγησε σκόπιμα (προδοτικά) στο αδιέξοδο του τρίτου μνημονίου, φαίνεται πως θα ακολουθήσει τελικά τα ίχνη της Πορτογαλίας – κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, με την λεηλασία των τραπεζών της, με την πώληση των αεροδρομίων στη Γερμανία, με την ολοκληρωτική απελευθέρωση των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης με αυτά που θα ακολουθήσουν το 2016 (πρόβλεψη).
.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση
Περαιτέρω, το 2015 η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε επίσης το εφιαλτικό, άθλιο πρόσωπο της – στο θέμα των προσφυγικών κυμάτων, όπου η μία χώρα μετά την άλλη άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους, με κίνδυνο να μετατραπούν οι υπόλοιπες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα πιέζεται να μοιρασθεί τη διαφύλαξη των συνόρων της με άλλες, ξένες δυνάμεις – ενώ έμμεσα προσφέρεται στην Τουρκία η δυνατότητα να απαιτήσει μέρος του Αιγαίου, ως αντάλλαγμα για την παροχή βοήθειας στην Ευρώπη, στο θέμα των προσφύγων.

Με δεδομένο δε το ότι, στη Μ. Βρετανία επικρατούν οι ψήφοι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση τίθεται επίσης σε αμφισβήτηση – ενώ όλο και περισσότερες χώρες της ηπείρου μας δεν θέλουν να υπαχθούν ούτε σε αυτήν, ούτε στην Ευρωζώνη, κατανοώντας πως δεν είναι προς το συμφέρον των οικονομιών τους.

Το τρίτο εφιαλτικό σενάριο που ευρίσκεται σε εξέλιξη είναι το γεγονός πως, παρά το ότι όλοι περιμένουν τη διάλυση της Ευρωζώνης είτε από τη Γαλλία, εάν τυχόν εκλεγεί το Εθνικό Μέτωπο της κυρίας Le Pen, είτε από την Ιταλία, επειδή δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή, η μοναδική χώρα που προετοιμάζεται για κάτι τέτοιο είναι η Γερμανία – έχοντας ήδη στο συρτάρι της ένα σχέδιο Β. Υπενθυμίζουμε δε τα λόγια του Βρετανού N. Ridley το 1990, σύμφωνα με τον οποίο «Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης«.

Η Γερμανία άλλωστε γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, το οποίο είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς την τραπεζική και δημοσιονομική ένωση των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – ενώ φαίνεται καθαρά πως δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση, επιδιώκοντας μόνο την επέκταση του ζωτικού της χώρου (όρος του Χίτλερ), αυτή τη φορά με οικονομικά μέσα.

Άλλωστε οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων της συνεχίζουν να παραμένουν κάτω από τον πληθωριστικό στόχο της ΕΚΤ (γράφημα) και δεν αυξάνονται σημαντικά – έτσι ώστε να τονωθεί η εσωτερική της ζήτηση και να αυξηθούν οι εισαγωγές από τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, οπότε να μειωθούν τα τεράστια πλεονάσματα της. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, δεν έχει καμία διάθεση να λειτουργήσει εξισορροπητικά, υποστηρίζοντας την ανάπτυξη των υπολοίπων εταίρων της – οπότε λειτουργεί υπέρ της διάλυσης της Ευρωζώνης.
.
.
Περαιτέρω, δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση τυχόν συνεργασία της με τη Ρωσία, έτσι ώστε να μοιραστεί μαζί της την ηγεμονία της Ευρασίας – αποκτώντας την εθνική της ανεξαρτησία από τις Η.Π.Α.

Φαίνεται πάντως πως σχεδιάζει τη μετατροπή των χωρών της Ευρωζώνης σε αποικίες της, είτε με άμεσο τρόπο, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, είτε με έμμεσο – όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κράτη, τα οποία ήδη την υπηρετούν χωρίς αντιρρήσεις (Ολλανδία, Βέλγιο κλπ.).

Ολοκληρώνοντας, στις αποικίες πιθανολογείται ότι θα δοκιμασθεί εν πρώτοις ένα παράλληλο νόμισμα, με αφετηρία την Ελλάδα, έτσι ώστε το ευρώ να αποτελέσει το νόμισμα του κέντρου – όπου, εάν τυχόν αποτύγχανε το εγχείρημα, η Γερμανία θα επέστρεφε στο μάρκο. Φυσικά δεν θα το έκανε μόνη της, αφού θα ήθελε να αποφύγει τυχόν ένωση των υπολοίπων, αλλά μέσω κάποιων άλλων χωρών – τις οποίες θα υποχρέωνε έμμεσα να εγκαταλείψουν πρώτες την Ευρωζώνη, ανοίγοντας της το δρόμο.
.
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη
Με βάση τα παραπάνω, εάν η Ελλάδα θέλει να αποφύγει τη μετατροπή της σε αποικία της Γερμανίας, παραμένοντας εθνικά ανεξάρτητη, καθώς επίσης εάν οι Έλληνες δεν θέλουν να χάσουν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας, έχουν μόνο δύο επώδυνες λύσεις στη διάθεση τους – οι οποίες μοιάζουν δυστυχώς με το πέρασμα του ελληνικού πλοίου, από τα στενά που καιροφυλακτούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη.

Η επιλογή δε της Σκύλλας η οποία, σύμφωνα με τη μυθολογία, καταβρόχθισε ορισμένους ναυτικούς, επιτρέποντας στο πλοίο να συνεχίσει την πορεία του, φαίνεται πιο λογική – αφού η Χάρυβδη, η σκοτεινή δίνη, η μαύρη τρύπα της θάλασσας, θα ρουφούσε αύτανδρο ολόκληρο το πλοίο. Οι λύσεις τώρα αυτές είναι οι εξής:

(α) είτε η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους με ίδια μέσα (ανάλυση), ταυτόχρονα με την πολύ μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μηδενικά επιτόκια,
(β) είτε η απαίτηση της ονομαστικής διαγραφής τουλάχιστον του 50%, έτσι ώστε να μειωθεί ανάλογα το ιδιωτικό χρέος – οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα της χώρας μας.

Ουσιαστικά βέβαια, καμία από τις δύο αυτές λύσεις, κυρίως η δεύτερη, δεν μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς την απειλή της στάσης πληρωμών – εάν βέβαια την επιτρέπουν νομικά οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από τις κυβερνήσεις της εποχής των μνημονίων (από το PSI έως την ημέρα που θα πρέπει να θεωρηθεί πένθιμη για την Ελλάδα, τη 13η Ιουλίου).

Επομένως, ισοδυναμούν με την επιλογή της Σκύλλας, αφού θα μπορούσαν να κοστίσουν ανθρώπινες ζωές – ενώπροϋποθέτουν και οι δύο τη συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους, καθώς επίσης την άμεση εκδίωξη της Τρόικας. Εάν δηλαδή η Τρόικα παραμείνει στην Ελλάδα, ενδεχομένως θέτοντας το ως προϋπόθεση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η χώρα μας δεν θα αποφύγει τη Χάρυβδη – μετατρεπόμενη από κράτος σε περιοχή.

Η τρίτη προϋπόθεση είναι η προετοιμασία ενός σχεδίου εξόδου της Ελλάδας τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΕ – το οποίο έτσι ή αλλιώς θα χρειαστεί, αφού η διάλυση της νομισματικής ένωσης θεωρείται πλέον νομοτελειακή.

Χωρίς ένα τέτοιο σχέδιο, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα – ενώ, εάν δεν συνεργασθούν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, χωρίς την οποία δεν έχει μέλλον η πατρίδα μας, ακόμη και αν της χαριστεί το 100% του χρέους της.
.
Επίλογος
Χειρότερο ίσως από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε στο παρελθόν, είναι η άγνοια του τι έχει, τι έχασε, καθώς επίσης του τι πρόκειται να χάσει, εάν δεν ενεργήσει άμεσα και ορθολογικά.

Αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να «καίει» περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις € (μείωση της τιμής των ακινήτων πάνω από 600 δις €, των μετοχών του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €, κόκκινα δάνεια άνω των 200 δις €, ολοκληρωτική απώλεια του χρηματοπιστωτικού της συστήματος κοκ.), έναντι συνολικών δανείων της τάξης των 300 δις € – τα οποία είναι πλέον ενυπόθηκα, ενώ θα πρέπει να επιστραφούν στο πολλαπλάσιο.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, το ενδεχόμενο της απώλειας εδαφών, τα ενεργειακά μας αποθέματα, την εκκλησιαστική περιουσία που υπερβαίνει το 1 τρις € (τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Γερμανοί και την επιβουλεύονται – βίντεο), θα κατανοήσουμε το μέγεθος του παραλογισμού μας – απλά και μόνο επειδή αδυνατούμε να συνεννοηθούμε, υιοθετώντας άμεσα τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις της οικονομίας μας και επιλύοντας ριζικά το πρόβλημα του χρέους.

Πρώτη προτεραιότητα μας οφείλει να είναι η εκδίωξη της Τρόικας (Γερμανίας), με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, αφού όσο διοικεί τη χώρα μας, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ασφαλώς πριν ακόμη ξεκινήσει η μεγάλη σφαγή το 2016.

Το γεγονός δε ότι, δεν είμαστε ποτέ υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, δεν σημαίνει ούτε πως τη φοβόμαστε υπό τις σωστές προϋποθέσεις, ούτε ότι δεν θα την επιλέγαμε, εάν το αντάλλαγμα θα ήταν η καταστροφή που προδιαγράφεται στον ορίζοντα – πόσο μάλλον αφού έτσι ή αλλιώς θα την υποστούμε, εφόσον η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα.

Εμείς θα προτιμούσαμε βέβαια την ονομαστική διαγραφή του 50% του χρέους, ενώ σε δεύτερη μοίρα την εξυπηρέτηση του με δικά μας μέσα, υπό την προϋπόθεση της μεγάλης επιμήκυνσης του με μηδενικά επιτόκια –αρκεί φυσικά είτε το ένα, είτε το άλλο, να συνοδευόταν από την άμεση απομάκρυνση της Τρόικας. Εάν όμως δεν συμβεί, τότε δεν θα διστάζαμε να δοκιμάσουμε οποιαδήποτε άλλη λύση – η οποία θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη, από τη συνέχιση της υποταγής μας στη Γερμανία.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική τραγωδία οδηγείται στο τέλος της – ελπίζοντας πως, έστω την τελευταία στιγμή, θα επικρατήσει η κοινή λογική, η οποία έχει δυστυχώς χαθεί από την πατρίδα μας για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Από το τίποτα αρχίζουν όλα… (αναδημοσίευση)


από LiberaVolavit

Μπαίνω στο σπίτι, με ένα συναίσθημα, που ενώ είναι συναίσθημα θυμίζει το κενό. Ανοίγω τον υπολογιστή μου, να επικοινωνήσω, να μιλήσω, να κυνηγήσω μερική επαφή με τους φίλους μου. Κενό πάλι. Έτσι θα επικοινωνούμε πια; Ξένες λέξεις, γεμίζουν την οθόνη. Ελλείψεις! Κανένα συναίσθημα που να προκλήθηκε από ατόφια, αγνή, άμεση επαφή. Έστω, βλέμματα! Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Να υποθέτουμε μεταβλητές για να βγει η εξίσωση.

Πάντα μετεξεταστέα στα μαθηματικά, τι περιμένετε να σας απαντήσω τώρα; Δεν γνωρίζω, πώς εξισώνεται το συναίσθημα απουσία. Ποτέ δεν ήμουν καλή στον υπολογισμό της μη ύλης και τώρα όλοι μου ζητούν να είμαι άριστη γιατί επέλεξαν να μην υπάρχουν.

Η αλήθεια είναι, πως πάντα αρίστευα στο να μετράω δεδομένα. Χειροπιαστά πράγματα, βρε παιδί μου. Μια αγκαλιά, δυο φιλιά, ένα βλέμμα, δύο σώματα, σε χρειάζομαι και με χρειάζεσαι και τέλος.

Πήραμε λάθος στροφή, αυτό είναι το συμπέρασμα. Κρατήσαμε λίγες ποιητικές λέξεις για να ομορφύνουν την ανεπάρκειά μας και να δώσουν κάμποση μαγεία σε ότι δεν καταφέραμε να κάνουμε. Στο μόνο που δεν ενδώσαμε ποτέ, είναι να αρκούμαστε. Μείναμε, όλοι, με ένα παράπονο και ένα «Άι σιχτίρ».. Θα συναντηθούμε μια μέρα στο δρόμο, μισητοί κι αγαπημένοι και θα γελάμε, θα δεις!

Φτιάχνουμε, φτιάχνουμε, φτιάχνουμε…

Σχέσεις, φιλίες, κύκλους, γνωστούς, οικογένειες… και στο τέλος μένουμε να κοιτάζουμε συντρίμμια. Φτιάχνουμε χωρίς να επενδύουμε. Στηριζόμαστε στον άλλο, χωρίς να εμπιστευόμαστε το υλικό του. Μετά, ξεσπάμε με οργή, σε ότι είναι σταθερό, γιατί κάτι μας τρώει. Ξεκινάμε πάλι με θάρρος, άδειοι πια, χωρίς ούτε ένα δεδομένο. Έτσι, στον αέρα, πάμε να κάνουμε τα καινούρια μας βήματα.

Δε θα τους μοιάσουμε ποτέ. Ξέρεις, σε αυτούς που σκεφτόμαστε το βράδυ, λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια και μονολογούμε για το σθένος και το θάρρος τους. Αυτούς, που παραδέχθηκαν πως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην θες να αλλάξεις το κόσμο κι ας είναι να πετύχεις μόνο μια μόνο δικαιότερη ζωή, για έναν-δύο μόνο ανθρώπους που στάθηκαν τυχεροί.

Γράφω ασυνάρτητα. Γράφω έτσι καιρό τώρα. Χωρίς να γυρίζω πίσω να διορθώσω τα ορθογραφικά, να πιέσω αυτό που ήδη γράφτηκε να γίνει καλύτερο. Στη τελική, με καταλαβαίνετε έτσι; Όπως είναι, το παίρνω, το αγκαλιάζω και το δέχομαι.

Ξέρω, οι μεγάλοι ποιητές έγραφαν και ξανάγραφαν, αφόριζαν και ξεσκαρτάριζαν μέχρι να βρουν το τέλειο. Έσβηναν, έκαιγαν, διάλεγαν. Εγώ δεν είμαι ούτε μεγάλη ούτε ποιήτρια. Δεν έχω εκπαιδευτεί ακόμα στο να σκοτώνω, τόσο απλά, κάτι που έφυγε από εμένα και πήρε ήδη σχήμα.

Που θέλω να καταλήξω;

Δεν ξέρω, απλά θέλω να βγάλω στη φόρα ότι έχω μέσα μου, ότι με διαμορφώνει, για να καταλάβεις… για να με καταλάβεις…
εσύ…
κι εσύ……
κι εσύ…..

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Αξία δεν έχει το «νέο», έχει το Αιώνιο (αναδημοσίευση)



Ξέχνα τις (αναμενόμενες) πράξεις, 
τα πάντα βρίσκονται μέσα στις λέξεις !, 
ούρλιαζε η ηρωίδα στην 'Ιστορία της Σόνετσκα 
της Τσβιτάγιεβα.

Κάθε Πρωτοχρονιά, κυοφορώντας την γύμνια της λέξης της, ρετουσάρει το γερασμένο της πρόσωπο πίσω από την μάσκα μυριάδων βεγγαλικών στις πρωτεύουσες του κόσμου. Όσο περισσότερο οι κοινωνίες απογυμνώνονται εσωτερικά παράγοντας απόκληρους και πεινασμένους, όσο περισσότερο οι κοινωνίες μένουν το άδειο κέλυφος ώστε να ασκήσει η παγκόσμια κυριαρχία τις βουλιμικές επιδιώξεις της, όσο περισσότερο απομονωμένο και κυνικό είναι το κοινωνικό υποκείμενο που δημιουργούν και που τις συν-δημιουργεί, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για μια σύνθετη κι υπερπολυτελή θεατρικη επίδειξη με μας μετόχους ως καταναλωτές και φευγαλέους (του δίωρου) συναισθηματικούς αποστάτες της “πραγματικότητας” μας, που θα ξεχνά ποιοί είμαστε και θα συσκοτίζει που έχουμε ανάγκη να πάμε.

Στην πραγματικότητα ο χρόνος, αδιάφορος παίχτης ενός συμπαντικού παιχνιδιού που εξελλίσεται δίχως προκαθυορισμούς στ' αλήθεια, δεν γνωρίζει την ύπαρξη της 'πρώτης μέρας', ούτε της 'νέας χρονιάς'. Όπως και δεν αναγνωρίζει την σύμβαση της ημερολογιακής μας ταυτότητας που τσουβαλιάζει τους πιο διαφορετικούς, συναισθηματικά, βιολογικά και γνωστικά, ρυθμούς ωρίμανσης τους οποίους βιώνουμε εύθραυστα, μοναδικά και όμως τελεσίδικα όλοι, κι ο καθενας κι η καθεμιά μας.

Η “ομορφιά” των στολιδιών μέσα από τα οποία σερβίρεται εύγευστα και 'λαχταριστά' ο πολιτισμός μας κι οι νέες ευκαιρίες που δήθεν μας δίνει μέσα από βαρετά επαναλαμβανόμενες 'αρχές', μετουσιώνει στην πραγματικότητα, στο τόσο πρόσφορο πεδίο της κατανάλωσης, δηλαδή της "βρώσης", την γενικευμένη πρόσκληση αλληλοφαγώματος από την επόμενη κιόλας ημέρα. 

Όπως η βία πάνω στην οποία στηρίζεται ο ίδιος πολιτισμός (για να θυμηθούμε τα Minima Moralia) 'σημαίνει καταδίωξη όλων από όλους, και όποιος έχει μανία καταδίωξης, μειονεκτεί μόνο στο ότι κατηγορεί τον γείτονα του γι' αυτό που διαπράττει το σύνολο, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κάνει σύμμετρο το ασύμμετρο'. Όλοι που δραπετεύουν από τα όρια δίχως να χάνουν όμως την συναίσθηση της ανθρώπινης φύσης τους, καίγονται γιατί γυρεύουν να τσακώσουν με γυμνά χέρια τον βαθύ παραλογισμό και την απαράμιλλη κυνικότητα του 'φυσιολογικού' της 'προόδου' και της 'τάξης' που στηρίζονται ακριβώς στην τελειοποιημένη τους 'μεσολάβηση', το σύνθετο και πολυεπίπεδο κρυφτό από μια γύμνια που δεν θ' αντέχαμε ούτε λεπτό πριν και μετά από κάθε ίδια με την προηγούμενη Πρωτοχρονιά. 

Ε ψιτ! Το Σημαντικό δεν είναι ν' Αλλάξει ο Χρόνος αλλά ν' Αλλάξεις Εσύ! 'όπως γελιογράφησε ο Quino.

Την ίδια στιγμή, ακριβώς γιατί είναι εύθραυστη, η ιστορία του κάθε ανθρώπου, η δική σου κι η δική μου ιστορία, μέσα από τις διαφορετικές ανάγκες και τον ίδιο νόστο, μπορεί να είναι κλειδαρότρυπα για να δούμε φευγαλέα μια κουκίδα από το παλίμψηστο του αιώνιου, ακόμη και τις φευγαλέες μέρες των γιορτών. Εκεί που το στοίχημα για την πλήρωση ενός ταξιδιού που στο βάθος δεν κάναμε ποτέ, κι ας το μεταμφιέσαμε άτεχνα κι αβανταδόρικα, βολικά και μαγικά, παράλογα κι αναγκαία μες στους αιώνες σε πόλεμο κι εξερεύνηση κι αγώνα για μια δίκαιη κοινωνία ή για προσωπική ευτυχία ή για αρπακτική επιτυχία ως μέσο 'πλήρωσης', δεν τελειώνει ποτέ. Και όντως δεν τελειώνει ποτέ: “Είναι βέβαιο γιατί είναι αδύνατο'' όπως έγραψε ο Τερτυλιανός.

Έτσι η Πρωτοχρονιά, με το ψέμα της υπόσχεσης της (μια μεσολάβηση κι αυτή των υποσχέσεων της πολιτικής ή της θρησκείας) μετατρέπεται σε μια Διονυσιακή μέθεξη ψεύτικης και διαρκώς επανερχόμενης νιότης, σε υπερπολυτελή τελετή ενός μοναδικά απροσπέλαστου 'τώρα ή ποτέ', που αργά ή γρήγορα θα μας απογοητεύσει ξανά. Κι όμως η δημιουργική, η εύθραυστη κι επικίνδυνη μα μυστικά συμπαγής πλευρά μας, που τόσο σχηματικά μα και βαθιά κρύβουμε πίσω από μια λέξη πάλι, την λέξη ´ο ποιητής', γράφει πάντα για το μέλλον που, διαρκώς συντελεσμένο καθόλου δεν χάνει από τις αντιφατικές και πολύκροτες επαναλήψεις του.. 

Που να καταλάβετε όλοι εσείς γιατί εγώ όρθιος στων χλευασμών την μπόρα μέσα στο πιάτο την ψυχή μου αποθέτω. Στο γεύμα μιας επερχόμενης εποχής; έγραψε ο Μαγιακόβσκι. Δεν υπάρχει τελικά, όπως έχει επισημανθεί, κατασκευή ούτε του μέλλοντος ούτε της μνήμης που να μην μετέχει στο παρόν. Εάν, μέσα από εορταστικές τελετές ή εκπομπές χλιδής, η καθημαγμένη παγκόσμια κοινωνία ενός κόσμου σε μετάβαση ή θανάτωση διαπραγματεύεται συλλογικά της τραύματα ελπίδες και μνήμες, αναζητεί την ίδια στιγμή θεραπευτικές προσεγγίσεις ενάντια σ'ένα παρόν που φαντάζει πολύπλοκο όσο και απειλητικό. Και που πρόχειρα προσπαθεί να το καλύψει μέσα από εξωτερικά γιορτινά φώτα που καλύπτουν ιδιωτικές δυστυχίες αποτυχιών στο βάθος περισσότερο συλλογικών.

“Δεν πιστεύω στην λέξη μοίρα, είναι το καταφύγιο κάθε αυτοκαταναλούμενης αποτυχίας” Andrew Soutar.

Υπάρχει η ανάγκη η Πρωτοχρονιά να παλιώσει, δίχως να χάνει την συμβατική έτσι κι αλλιώς, ορμή μιας αρχής που δεν έχει να κάνει με την προσθήκη ενός χρόνου στην ηλικία μας αλλά με την άρση της τυπικής, άλλοτε άβολης κι άλλοτε βολικής, αριθμητικής του χρόνου: Το πρωϊνό του 186 μΧ που ένας Ύπατος, τελειώνοντας ουσιαστικά την 'αρχαία Αθήνα' στην εκδοχή της Ρώμης, ανακοίνωνε στους Ρωμαίους 'πολίτες' τα μέτρα με τα οποία η Σύγκλητος σκόπευε να απαγορεύσει τα Βακανάλλια, τις γιορτές υπερ του Διονύσου που τόσο αντίθετα από τον 'άρτο και τα θεάματα' διοργάνωναν οι ίδιοι οι πολίτες και θεωρήθηκαν απειλή για την τάξη και το καθεστώς, έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές μέσα στους χρόνους, σε χώρους ιδιωτικούς και δημόσιους, σε σχέσεις διοαπροσωπικές ή διακρατικές, όποτε η επιδίωξη της ελευθερίας και της αυτοπραγμάτωσης, δλδ το Αιώνιο, έπρεπε να ζυγιστεί με το διαρκώς παρόν μα πρόσκαιρο στις εκδοχές του, δλδ με τους ηγεμόνες και τις δικές τους γιορτές. Και να φυλακιστε, αιώνια και πρόσκαιρα, σαν το πουλί.

Ο Μύθος του Φυλακισμένου πουλιού έχει παίξει έναν ρόλο στην ιστορία και στην λογοτεχνία. Ο Ησίοδος χρησιμοποίησε τον μύθο του φυλακισμένου από το γεράκι αηδονιού για να δείξει πόσο οι αδύναμοι πρέπει να υπακούν στους δυνατούς, πόσο δίχως αντίκρυσμα (όμοια με κάθε συμβατική ημερομηνία πρώτης ημέρας) κάθε πέταγμα προς τον ουρανό είναι. Λέγεται ότι το κείμενο αυτό υπήρξε η αφορμή ώστε ο Σολωμός, έπειτα από αιώνες, να αποδώσει “δια της ποιήσεως” δικαιοσύνη. “Άκου, ω γεράκι, το φτωχό αηδόνι... ” ξεκινά ο Επτανήσιος.

Το πέταγμα, η προσπάθεια για ό,τι αληθινά καλό, μπορεί να χλευάζεται από τους δυνατούς ή του κυνικούς κάθε χώρου, μα το αηδόνι τραγουδά. Ίσως αυτή να είναι η δυναμική μέσα στις αντιφάσεις μας μα πάντοτε παρούσα “ανάπτυξις του στίλβοντος ποδηλάτου” ή αλλιώς η αγωνιώδης μας ισορροπία, που ύμνησε ο Εμπειρίκος. Ίσως αυτό να είναι το Αιώνιο που ξεπερνά το προσωρινό. Γιατί, όπως έχει επισημανθεί, μπορεί ο Οιδίποδας να μη νικά την Σφίγγα και να μην λύνει ποτέ το αίνιγμα (μας), ο Άμλετ δεν βρίσκει την απάντηση ποτέ στην υπαρξιακή του (μας) αγωνία, οι Δαναίδες, οι μικρές του Δαναού κόρες που βλεπαν το νερό να χύνεται από τα τρύπια τους πυθάρια, νικιούνται ως μετανάστριες στους Ικέτες τελικά, κι η Αντιγόνη θανατώνεται πάντοτε στη Σπηλιά. Αλλά από όλους αυτούς τους ήρωες ανά τους αιώνες δεν έχει σημασία τι χάνεται (έτσι κι αλλιώς χαμένο μέσα στην βεβαιότητα του θανάτου μας) αλλά τι διασώζεται: Από την ανάστροφη λοιπόν.

Ο Οιδίποδας θα τολμά πάντα την κρίσιμη στιγμή να πει το “ακουστέον”, ο Άμλετ θα τολμά να κρατήσει το κρανίο μας στα χέρια, οι κόρες του Δαναού θ' ανακαλύπτουν ότι δεν ξεδίψασαν μα φύτρωσαν στην έρημο λουλούδια ξερικά από τις στάλες του “χαμένου” τους φορτίου, κι η Αντιγόνη θα στέκεται όρθια στους αιώνες μπροστά από την άδικη εξουσία του Κρέοντα, επιβιώνοντας όλοι αυτοί από τις δήθεν νεωτερικές τους αναγνώσεις. Κι επιβιώνουν κι έρχονται να μας φέρουν το μήνυμα μέσα από τον λόγο, την γραφή. Αφήνοντας ανοιχτό το στοίχημα της ουσιαστικής πράξης. Αυτής που θυμίζει πως το αιώνιο είναι η μόνη πραγματική νιότη. Και δεν χρειάζεται βεγγαλικά, φωτάκια ή τυπικά ημερολόγια... Δεν χρειάζεται καταναλωτές. Εμάς χρειάζεται. Για να γίνει πραγματικά μια “Πρώτη Ημέρα” κάποια μέρα.

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο 
με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!
Οδ. Ελύτης

Τέσσερεις διδακτικές ιστορίες: Της Τόνιας Κατερίνη

Αναδημοσίευση από rednotebook.gr


Μεσάνυχτα, ξημερώνοντας 30 Δεκέμβρη, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Το τοπίο απόκοσμο, ψηλά μαρμάρινα κτίρια, και πιο πίσω χαμηλά, στο βάθος, παλιά μονώροφα. Ακόμα πιο πίσω εκείνα τα τριώροφα μπλοκ της προσφυγικής αποκατάστασης, σωσμένα, μνήμη και καταφυγή. Μπροστά αλάνες, κτίσματα υπό κατασκευή εδώ και χρόνια, μεταλλική περίφραξη και προβολείς. Σιγά σιγά μαζεύεται κόσμος και αρχίζει να στέκεται υπομονετικά σε μια ουρά. Αύριο θα χιονίσει. Αναρωτιέσαι τι θα μοιράζουν άραγε νωρίς το πρωί κι ο κόσμος μπήκε σ’ αυτόν τον κόπο. Η ουρά μακραίνει, η νύχτα από τις μεγαλύτερες, αναβοσβήνουν οι καύτρες των τσιγάρων, σιγά σιγά ξημερώνει. Όσοι πρόλαβαν…

Η Μαρία και ο Θανάσης δεν είναι μέσα σ’ αυτούς. Πριν δέκα χρόνια είχαν μια συνηθισμένη μεσοαστική ζωή. Οικογένεια, παιδιά, οι ίδιοι άνθρωποι ικανοί και δραστήριοι με δύο επιχειρήσεις. Βιοτεχνία ο Θανάσης, κατάστημα λιανικής η Μαρία. Δικό τους σπίτι δεν είχαν, έμεναν με ενοίκιο, αλλά είχαν ένα όνειρο, στη σύνταξη να ξαναγυρίσουν στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι πήραν ένα δάνειο για να φτιάξουν ένα εξοχικό σπίτι στο χωριό. Ως το 2010 πλήρωναν το δάνειο κανονικά. Από τότε όμως η βιοτεχνία άρχισε να αντιμετωπίζει δυσκολίες: μείωση παραγγελιών, ακριβά υλικά, ακάλυπτες επιταγές πελατών, σε λίγους μήνες η βιοτεχνία χρεοκόπησε. Δύο χρόνια αργότερα έκλεισε και το κατάστημα και έμειναν μόνο χρέη. Σήμερα το ζευγάρι προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας μικροδουλειές και φιλοξενείται σε συγγενείς. Το σπίτι στο χωριό είναι ό,τι τους έχει απομείνει. Το πλήρωναν με συνέπεια για επτά χρόνια αλλά πλέον αδυνατούν. Καθώς δεν είναι η κύρια κατοικία τους, δεν προστατεύονται από κανένα νόμο και κινδυνεύουν να το χάσουν. Ακόμα κι έτσι θα συνεχίσουν να χρωστούν στην εφορία, στο ΤΕΒΕΕ, ίσως και στην τράπεζα. Η Μαρία και ο Θανάσης θέλουν μια ευκαιρία να ξαναστήσουν τη δουλειά τους. Θέλουν δυο-τρία χρόνια αναστολή της απειλής για να αρχίσουν σιγά-σιγά να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Θέλουν να σώσουν το σπίτι τους γιατί μόνο τότε θα πιστέψουν ότι δεν έχουν χαθεί όλα.

Η Άννα το 2006 έκανε μια δουλειά που της εξασφάλιζε ένα πολύ καλό εισόδημα. Αποφάσισε να αγοράσει ένα διαμέρισμα, παλιό αλλά ωραίο, όπως το ήθελε και σε καλή τιμή και πήρε δάνειο. Ως το 2012 τα κατάφερνε με τις δόσεις. Από τότε δεν κατάφερε να ξαναπληρώσει γιατί το εισόδημά της μειώθηκε στο ένα τρίτο από αυτά που έβγαζε αρχικά. Οι γονείς της Άννας με την φροντίδα των παλιών, να μην έχει πληρώνει το παιδί φόρους, έγραψαν στην Άννα το σπίτι που ζουν στο χωρίο. Σήμερα η Άννα μπορεί ίσως να σώσει το σπίτι της αλλά όχι και το σπίτι των γονιών της. Η Άννα θέλει να έχει το δικαίωμα να πληρώνει μια δόση ανάλογη με το εισόδημά της και να εξασφαλίσει την προστασία και των δύο σπιτιών, αλλά δεν μπορεί…

Η Άντα είναι χωρισμένη και ζει με την κόρη της και το σημερινό σύντροφό της. Πριν οκτώ χρόνια ήταν και οι δυο εργαζόμενοι και αποφάσισαν να πάρουν με δάνειο ένα διαμέρισμα. Σήμερα η Άντα είναι άνεργη και τα τελευταία τρία χρόνια δεν εξυπηρετούν το δάνειο. Με βάση το εισόδημά της θα μπορούσε να έχει μια προστασία της κύριας κατοικίας της αλλά η μικρή, η οποία είναι ανήλικη έχει στο όνομά της ένα μικρό διαμέρισμα, γονική παροχή από τον πατέρα της, από το οποίο εισπράττει ένα ενοίκιο έναντι διατροφής. Έτσι η οικογένεια εμφανίζεται ότι έχει δύο ακίνητα. Για να υπαχθεί σε κάποια ρύθμιση το ένα από τα δύο ακίνητα πρέπει να ρευστοποιηθεί. Η Άντα θα χάσει το σπίτι της γιατί δεν μπορεί και δεν θέλει να χαθεί το σπίτι του παιδιού της. Αυτό που θέλει είναι να βρει μια δουλειά.

Η Ελένη μένει σε δικό της σπίτι. Το 2006 είχε ένα υψηλό για την εποχή εισόδημα. Αποφάσισε να πάρει ένα δάνειο και να χτίσει ένα σπίτι στο χωρίο της, μέρος που έχει περάσει τα παιδικά της χρόνια και αγαπούσε πολύ. Έβαλε και δικά της χρήματα και έχτισε ένα σπίτι που εκείνη τη στιγμή η αξία του ήταν τριπλάσια από το ύψος του δανείου. Μέχρι το 2011 εξυπηρετούσε το δάνειο κανονικά. Από τότε το εισόδημά της έπεσε κατακόρυφα και σταμάτησε να πληρώνει. Η Ελένη θα χάσει το εξοχικό της που είναι δεμένο με τις μνήμες και την ιστορία της. Ζητάει να πληρώνει μια δόση ανάλογη με τα εισοδήματα της και χρόνο να το παλέψει.

Αυτοί οι έξι άνθρωποι για κάποιους είναι απλά στατιστικά δεδομένα. Ωστόσο, τα δεδομένα για αυτούς και χιλιάδες ακόμα ανώνυμους είναι άλλα: Δεν έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Δεν έκαναν επιπόλαιες επιλογές. Υπέστησαν τις συνέπειες της κρίσης χωρίς δική τους υπαιτιότητα. Υπήρξαν συνεπείς στις υποχρεώσεις μέχρι εκεί που μπορούσαν.

Υπέστησαν τις επιπτώσεις ενός αδηφάγου τραπεζικού συστήματος με αποτέλεσμα να πληρώνουν χρόνια και σήμερα να χρωστούν ακόμα όλο το κεφάλαιο και ίσως και περισσότερο από αυτό. Ακόμα κι αν χάσουν τα σπίτια τους, θα παραμείνουν χρεωμένοι. Και θα παραμείνουν γεμάτοι θλίψη, ενοχή ίσως και οργή.

Αυτοί οι έξι άνθρωποι θέλουν απαντήσεις: Γιατί δεν δημιουργήθηκε ένας δημόσιος φορέας διαχείρισης των οφειλών που θα αντιμετώπιζε τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά με κοινωνική μέριμνα, στη βάση της αξιοπρέπειας και συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα; Γιατί δεν αναζητήθηκαν νέα μοντέλα διαχείρισης των οφειλών με γνώμονα την κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών; Γιατί δεν δόθηκε χρόνος;

Αυτοί οι έξι άνθρωποι έχουν πολλά κοινά και ένα ακόμα: δεν είναι μόνοι.

Καλή χρονιά.

Ο νέος χρόνος και ο μύθος του Σίσυφου (αναδημοσίευση)


Sisyphys (1548–49) by Titian,Prado Museum, Madrid

Αντιφατικός, γι’ αυτό τραγικός ο απολογισμός του χρόνου που παρέρχεται. Αλλά και ο νέος χρόνος μοιάζει σκοτεινός. Ανεργία, φτώχια, εξαθλίωση είναι οι λέξεις της καθημερινής κατατρομοκράτησής μας. Όχι, δεν είναι η αγωνία θανάτου πλέον ο σηματωρός για την ιδιοποίηση του νοήματος της ύπαρξής μας, αλλά αυτό το άγνωστο που μας τσακίζει το νου και την ψυχή κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Η δεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης κατάστασης, ήτοι το οδεύειν προς θάνατον δεν μοιάζει τόσο δραματικό όσο αυτό το ζωντανό μαρτύριο, η εν ζωή αφαίρεση της αξιοπρέπειας και της κυριότητας του εαυτού. Γιατί, κάποτε, η συμφιλίωση με το μαύρο Τίποτα μπορεί να κάνει τη ζωή να εμφανίζεται ακόμα φωτεινότερη. Αλλά αυτή η αναμέτρηση με το άγνωστο δεν μπορεί να επιφέρει τη συμφιλίωση, αφού δεν είναι ούτε εντελώς ζωή ούτε εντελώς τίποτα.

Τώρα τίποτα δεν είναι προβλέψιμο. Μόνο ανεργία, κρίση, φτώχια, πόλεμος, προσφυγιά. Διακλαδιζόμενες φωνές, περιπλέκονται μεταξύ τους χαοτικά, διατυπώνοντας το αγωνιώδες ερώτημα: Τι Θα γίνουμε; Οι ήχοι μπλέκονται στο δίχτυ της αγωνίας, στο δίχτυ της μαύρης προοπτικής της φτώχειας. 

Εμείς τι μπορούμε να αντιτάξουμε στο σκοτάδι αυτό; Κατ’ αρχήν οφείλουμε να αντισταθούμε στο φόβο και στον τρόμο που μας εμβάλλουν αδιαλείπτως. Η τρομοκρατία δεν πρέπει να παγώσει τα κύτταρά μας, ακυρώνοντας αξίες όπως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να αρνηθούμε αποτελεσματικά τους καιάδες της εξαθλίωσης. Να επανεφεύρουμε τους θεσμούς της συλλογικότητας προσαρμοσμένους στη σύγχρονη πραγματικότητα. 

Αλλά ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία αλλαγή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση, το δικό της περιεχόμενο. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τον πολιτισμό της φτώχειας και το προσφάϊσμα της ζωής, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου»; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες του νέου κόσμου; Αν ο Αυγουστίνος είπε «Είμαι, με γνωρίζω, με αγαπώ», εισάγοντας την ατομικότητα, ποιος νέος Απολλινάριος θα πει ότι «στον άνθρωπο η αρχή της ενέργειας είναι το εμείς, το ύψιστο κομμάτι του είναι, το υπέρ την ψυχή και το σώμα»; 

Πως θα συναρτηθεί το Εμείς με την ελευθερία της ατομικής συλλογικότητας; Είναι αυτό δυνατό στον κόσμο του κατέχειν και όχι του Είναι; Είναι δυνατό, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Προτείνεται, λοιπόν, αντί του καταναλωτικού ανθρώπου, ο ποιητικός ή δημιουργικός άνθρωπος που αρνείται τον καταναλωτισμό. Αντιθέτως, μάλιστα, επιδιώκει τη δημιουργία εναλλακτικών τρόπων ζωής, όπου ο καθένας θα είναι ποιητής της δικής του ύπαρξης

Η πρόταση αυτή προϋποθέτει ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, μία άλλη κουλτούρα και μία διαφορετική οικονομία της ύπαρξης. Μάλιστα, εκτιμάται ότι οι άνθρωποι της δημιουργίας (όσοι εργάζονται ως «δημιουργοί» και όχι μόνο από ανάγκη), αυτοί που εργάζονται στην οικονομία της γνώσης, της πληροφόρησης, της επικοινωνίας και της κουλτούρας –γενικότερα της σκέψης- θα μπορούσαν να συστήσουν το «ποεταριάτο»(Rene Edme), τους δημιουργούς που θα μπορούσαν να γίνουν το νέο υποκείμενο της ιστορίας. Γιατί «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να δημιουργώ με κάθε ιδέα και με κάθε εικόνα, όπως ο Προυστ, έναν τόπο προνομιακό… (Καμύ: Ο Μύθος του Σίσυφου).

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ EZLN ΣΤΗΝ 22Η ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ EZLN ΣΤΗΝ 22Η ΕΠΕΤΕΙΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
1η Γενάρη 2016,

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ-ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΤΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ/ΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΕΣ, ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΕΣ/ΤΕΣ, ΤΟΠΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, ΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ/ΙΣΣΕΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΤΡΙΕΣ ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, είμαστε σήμερα εδώ για να γιορτάσουμε την 22η επέτειο από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη.
Εδώ και πάνω από 500 χρόνια έχουμε υποστεί τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οι ισχυροί διαφορετικών εθνικοτήτων, γλωσσών, χρωμάτων και θρησκειών για να μας εξοντώσουν.
Θέλησαν να μας σκοτώσουν, είτε σκοτώνοντας τα σώματά μας, είτε τις ιδέες μας. Αλλά αντισταθήκαμε.

Ως ιθαγενικοί λαοί, ως φρουροί της μητέρας γης, αντισταθήκαμε.
Και όχι μόνο εδώ, και όχι μόνο το χρώμα της γης που είμαστε.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη που υπέφερε και υποφέρει ακόμη υπήρξε και υπάρχει αξιοπρεπής και εξεγερμένος κόσμος που αντιστέκεται ενάντια στο θάνατο που επιβάλλουν οι από τα πάνω.

Την πρώτη Γενάρη 1994, εδώ και 22 χρόνια, είπαμε δημόσια το «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ» που προετοιμάζαμε σιωπηλά μια δεκαετία. Υποφέροντας σιωπηλά τα βάσανά μας προετοιμάζαμε την κραυγή του πόνου μας.

Από φωτιά ήταν τότε λόγος μας.
Για να ξυπνήσει όποιον κοιμόταν.
Για να σηκώσει όποιον είχε πέσει.
Για να εξεγείρει την ιστορία.
Για να την υποχρεώσει να πει αυτό που αποσιωπούσε.
Για να αποκαλύψει την ιστορία εκμεταλλεύσεων, δολοφονιών, υφαρπαγών, 
υποτιμήσεων και λήθης που κρυβόταν πίσω από την ιστορία των από πάνω.

Αυτή την ιστορία των μουσείων, των αγαλμάτων, των βιβλίων, των μνημείων στο ψεύδος.
Με το θάνατο των δικών μας, με το αίμα μας, τινάξαμε το λήθαργο ενός κόσμου υποταγμένου στην ήττα.

Δεν ήταν μόνο λόγια. Το αίμα των νεκρών μας σε αυτά τα 22 χρόνια βρήκε το αίμα που είχε χυθεί τα προηγούμενα χρόνια, δεκαετίες, αιώνες.

Έπρεπε τότε να διαλέξουμε κι διαλέξαμε τη ζωή.
Γι’ αυτό, τότε και τώρα, για να ζήσουμε πεθαίνουμε.

Τόσο απλός, όπως το αίμα μας που έβαφε τους δρόμους και τους τοίχους των πόλεων που τώρα μας υποτιμούν όπως το έκαναν και τότε, ήταν ο λόγος μας.

Κι ακόμη είναι:

Σημαία του αγώνα μας ήταν τα 11 αιτήματά μας: γη, εργασία, τροφή, υγεία, εκπαίδευση, αξιοπρεπής κατοικία, ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη.
Αυτά ήταν τα αιτήματα που μας έκαναν να πάρουμε τα όπλα γιατί είναι όσα δεν έχουμε το μεγαλύτερο κομμάτι των ιθαγενικών λαών και των κατοίκων αυτής της χώρας και του κόσμου.

Έτσι, αρχίσαμε τον αγώνα μας ενάντια στην εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, την ταπείνωση, την υποτίμηση, τη λήθη και όλες τις αδικίες που ζούσαμε εξαιτίας του κακού συστήματος.

Γιατί για τους πλούσιους και τους ισχυρούς ήμασταν χρήσιμοι μόνο ως δούλοι, για γίνονται εκείνοι όλο και πιο πλούσιοι και εμείς όλο και φτωχότεροι.
Αφότου ζήσαμε τόσο καιρό κάτω από αυτή την κυριαρχία και την αρπαγή είπαμε:

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΗΤΑΝ Η ΥΠΟΜΟΝΗ!

Και είδαμε πως δεν μας έμενε άλλος δρόμος από το να πάρουμε τα όπλα για να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε για τον δίκαιο αγώνα μας.

Αλλά δεν ήμασταν μόνοι, μόνες.
Δεν είμαστε ούτε και τώρα.
Στο Μεξικό και στον Κόσμο η αξιοπρέπεια κατέλαβε τους δρόμους και απαίτησε χώρο για διάλογο.

Τότε καταλάβαμε.
Από εκείνη τη στιγμή άλλαξε η μορφή του αγώνα μας και γίναμε και είμαστε προσεκτική ακοή και ανοιχτός λόγος, γιατί από την αρχή το ξέραμε ότι ο δίκαιος αγώνας του λαού είναι για τη ζωή και όχι για το θάνατο. Αλλά έχουμε κοντά τα όπλα μας, δεν τα αφήσαμε, θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος.

Γιατί είδαμε πως όποτε η ακοή μας έγινε ανοιχτή καρδιά, οι Ιθύνοντες απάντησαν με λόγια εξαπάτησης, με καρδιά φιλοδοξίας και ψεμάτων. Είδαμε ότι ο πόλεμος των από πάνω συνεχιζόταν.

Το σχέδιο και ο στόχος τους ήταν και είναι να διεξάγουν πόλεμο εναντίον μας μέχρι να μας εξοντώσουν. Γι’ αυτό αντί να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματά μας, προετοίμαζαν και προετοιμάζουν, έκαναν και κάνουν πόλεμο με τα σύγχρονα όπλα τους, φτιάχνουν και χρηματοδοτούν παραστρατιωτικές ομάδες, προσφέρουν και μοιράζουν ψίχουλα εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη φτώχεια κάποιων.

Αυτοί οι ιθύνοντες των από πάνω είναι ηλίθιοι. Σκέφτονταν ότι όσοι ήταν έτοιμοι να ακούσουν ήταν και έτοιμοι να πουληθούν, να παραδοθούν, να τα παρατήσουν.

Έκαναν λάθος τότε.
Κάνουν λάθος τώρα.

Γιατί για εμάς τους Ζαπατίστας είναι ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε ζητιάνοι ή άχρηστοι που περιμένουμε να λυθούν όλα από μόνα τους.

Είμαστε λαός με αξιοπρέπεια, με αποφασιστικότητα και συνείδηση στον αγώνα για την πραγματική ελευθερία και δικαιοσύνη για όλες, για όλους, για ολόας. Χωρίς να έχει σημασία το χρώμα, η φυλή, το φύλο, η θρησκεία, το ημερολόγιο, η γεωγραφία. Γι’ αυτό ο αγώνας μας δεν είναι τοπικός, ούτε περιφερειακός, ούτε εθνικός. Είναι παγκόσμιος.

Γιατί είναι παγκόσμιες οι αδικίες, τα εγκλήματα, οι αρπαγές, οι υποτιμήσεις, οι εκμεταλλεύσεις.
Αλλά είναι επίσης παγκόσμια η εξεγερσιακότητα, η οργή, η αξιοπρέπεια, η προσπάθεια να γίνουμε καλύτερες/οι.

Έτσι καταλάβαμε ότι ήταν απαραίτητο να οικοδομήσουμε εμείς οι ίδιοι, εμείς οι ίδιες τη ζωή μας, με αυτονομία.

Ανάμεσα στις μεγάλες απειλές, στην ομηρία του στρατού και των παραστρατιωτικών, στις συνεχείς προκλήσεις της κακής κυβέρνησης, αρχίσαμε να οικοδομούμε το δικό μας σύστημα διακυβέρνησης, τη δική μας αυτονομία, με τη δική μας εκπαίδευση, τη δική μας υγεία, τη δική μας επικοινωνία, τον δικό μας τρόπο να φροντίζουμε και να δουλεύουμε τη μάνα γη, με τη δική μας πολιτική ως λαός και τη δική μας ιδεολογία για το πώς θέλουμε να ζήσουμε ως λαοί, με άλλη κουλτούρα.

Ενώ άλλες, άλλοι περιμένουν από τους από πάνω να επιλύσουν τα ζητήματα των από κάτω, εμείς, οι Ζαπατίστας, αρχίσαμε να οικοδομούμε τη δική μας ελευθερία σαν τη σπορά, σαν το χτίσιμο, σαν το μεγάλωμα, δηλαδή, από τα κάτω.

Αλλά η κακή κυβέρνηση επιχειρεί να καταστρέψει και να τελειώσει με τον αγώνα και την αντίστασή μας με έναν πόλεμο που αλλάζει ένταση, όπως αλλάζει και η πολιτική εξαπάτησής της, με τις κακές ιδέες της, τα ψέματά της, χρησιμοποιώντας τα μέσα επικοινωνίας για να τα μεταδώσει και με το να μοιράζει ψίχουλα στους ιθαγενικούς πληθυσμούς όπου έχει Ζαπατίστας, για να διασπάσει και να εξαγοράσει συνειδήσεις, εφαρμόζοντας με αυτόν τον τρόπο το αντεπαναστατικό της σχέδιο.

Αλλά ο πόλεμος που έρχεται από τα πάνω, συντρόφισσες, σύντροφοι, αδερφές, αδερφοί, είναι πάντα ο ίδιος: φέρνει μόνο την καταστροφή και τον πόλεμο.

Μπορεί να αλλάζουν οι ιδέες και οι σημαίες, αλλά ο πόλεμος από τα πάνω πάντα καταστρέφει, πάντα σκοτώνει, ποτέ δεν σπέρνει άλλο από τον τρόμο και την απελπισία. Μέσα σε αυτόν τον πόλεμο έπρεπε να προχωρήσουμε προς αυτό που θέλαμε.

Δεν μπορούσαμε να καθίσουμε και να περιμένουμε να καταλάβουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ακόμη κι ότι δεν καταλαβαίνουν.

Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε έναν μακρύ και άχρηστο κατάλογο υποσχέσεων που θα ξεχνιούνταν λίγα λεπτά αργότερα.

Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε το άλλο, διαφορετικό αλλά ίδιο στον πόνο και την οργή, να μας δει και βλέποντάς μας να δει τον εαυτό του.

Δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε.

Δεν υπήρχε ούτε υπάρχει βιβλίο, εγχειρίδιο ή δόγμα που να μας πει τι να κάνουμε για να αντισταθούμε και, ταυτόχρονα, να οικοδομήσουμε κάτι καλύτερο.

Ίσως όχι τέλειο, ίσως διαφορετικό, αλλά πάντα δικό μας, από τα δικά μας χωριά, τις γυναίκες, τους άντρες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους που με τη συλλογική καρδιά τους καλύπτουν τη μαύρη σημαία με το πεντάκτινο αστέρι δίνοντας στους εαυτούς τους όχι μόνο όνομα, αλλά και δέσμευση και προορισμό: E Z L N.

Έτσι ψάξαμε στην προγονική μας ιστορία, στη συλλογική μας καρδιά, στους τάφους, στις ελλείψεις και στα λάθη, οικοδομούσαμε αυτό που είμαστε που δεν μας κρατά μόνο στη ζωή και στην αντίσταση αλλά μας σηκώνει αξιοπρεπείς και εξεγερμένους.

Σε αυτά τα 22 χρόνια Αντίστασης και Εξέγερσης συνεχίσαμε να οικοδομούμε έναν άλλο τρόπο ζωής, αυτοκυβέρνησης ως συλλογικοί λαοί που είμαστε, ακολουθώντας τις 7 αρχές της διακυβέρνησης με υπακοή, οικοδομώντας ένα νέο σύστημα και έναν άλλον τρόπο ζωής ως ιθαγενικοί πληθυσμοί.

Έναν όπου ο λαός διοικεί και η κυβέρνηση υπακούει.

Και η απλή καρδιά μας βλέπει ότι είναι το πιο υγιές, γιατί γεννιέται και μεγαλώνει από τον ίδιο το λαό, δηλαδή, είναι ο ίδιος ο λαός που διατυπώνει τις απόψεις του, συζητά, σκέφτεται, αναλύει και αποφασίζει τι είναι το καλύτερο προς όφελός του, ακολουθώντας το παράδειγμα που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.

Όπως θα εξηγήσουμε αργότερα, βλέπουμε ότι στις κομματικές κοινότητες βασιλεύει η εγκατάλειψη και η μιζέρια, διοικεί η τεμπελιά και το έγκλημα, η κοινοτική ζωή έχει διαρραγεί, έχει ήδη τραυματιστεί θανάσιμα.

Το ότι πουλήθηκαν στην κακή διακυβέρνηση όχι μόνο δεν τους επέλυσε τα προβλήματα, αλλά έφερε τρομερότερες καταστάσεις.

Όπου υπήρχε πείνα και φτώχια συνεχίζει και σήμερα, αλλά επιπλέον υπάρχει και απελπισία.

Οι κομματικές κοινότητες έχουν μετατραπεί σε ομάδες ζητιάνων που δεν δουλεύουν παρά περιμένουν το επόμενο κρατικό πρόγραμμα βοήθειας, δηλαδή περιμένουν την επόμενη εκλογική περίοδο.

Κι αυτό δεν θα καταγραφεί σε καμία δημοτική, πολιτειακή ή ομοσπονδιακή έκθεση, αλλά είναι η αλήθεια που μπορεί να δει κανείς στις κομματικές κοινότητες: αγρότες που πλέον δεν ξέρουν να δουλεύουν τη γη, άδειες αποθήκες γιατί ούτε το τσιμέντο ούτε οι λαμαρίνες τρώγονται, κατεστραμμένες οικογένειες, κοινότητες που συναντιούνται μόνο για να παραλάβουν την κρατική ελεημοσύνη.

Στις δικές μας κοινότητες ίσως δεν υπάρχουν σπίτια από τσιμέντο, ούτε ψηφιακές τηλεοράσεις, ούτε αυτοκίνητα τελευταίου μοντέλου, αλλά ο δικός μας κόσμος ξέρει να δουλεύει τη γη. Ό,τι βάζει στο τραπέζι του, τα ρούχα που φοράει, το φάρμακο που τον ανακουφίζει, οι γνώσεις που μαθαίνει, η ζωή που ζει είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥ, προϊόν της δουλειάς και της γνώσης του. Δεν είναι δώρο κανενός.

Μπορούμε να το πούμε ξεκάθαρα: οι ζαπατιστικές κοινότητες όχι μόνο είναι καλύτερα από ό,τι 22 χρόνια πριν. Το επίπεδο ζωής τους είναι καλύτερο από εκείνων που πουλήθηκαν στους κομματικούς κάθε χρώματος.

Πριν, για να καταλάβει κάποιος ποιος ήταν Ζαπατίστας έβλεπε αν είχε κόκκινο μαντίλι (παλιακάτε) ή κουκούλα.

Πλέον αρκεί να δει αν ξέρει να δουλεύει τη γη, αν προστατεύει τον πολιτισμό του, αν μελετά για να γνωρίσει την επιστήμη και την τεχνική, αν παίρνει σεβασμό ως γυναίκες που είμαστε, αν έχει βλέμμα καθαρό και προς τα πάνω, αν ξέρει να διοικεί συλλογικά, αν βλέπει τις θέσεις στην αυτόνομη εξεγερμένη ζαπατιστική διακυβέρνηση ως υπηρεσία και όχι ως επιχείρηση, αν όταν τον ρωτούν κάτι και δεν το ξέρει απαντά «δεν το ξέρω… ακόμη», αν όταν τον κοροϊδεύουν λέγοντας πως πια δεν υπάρχουν Ζαπατίστας, πως είναι πολύ λίγοι, απαντά «μην ανησυχείς, θα γίνουμε περισσότεροι, μπορεί να αργεί, αλλά θα γίνουμε περισσότεροι», αν βλέπει μακριά στα ημερολόγια και τις γεωγραφίες, αν ξέρει ότι το αύριο φυτεύεται σήμερα.

Αλλά ναι, αναγνωρίζουμε ότι έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε, να οργανωθούμε περισσότερο και καλύτερα.

Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο, να προετοιμαστούμε ώστε να κάνουμε καλύτερες και περισσότερες εργασίες αυτοκυβέρνησης, γιατί έρχεται και πάλι το μεγαλύτερο από όλα τα κακά: το κακό καπιταλιστικό σύστημα.

Και πρέπει να ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Έχουμε ήδη 32 χρόνια εμπειρίας αγώνα στην Εξέγερση και την Αντίσταση.

Είμαστε ήδη αυτό που είμαστε.
Είμαστε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός.
Είμαστε ακόμη κι όταν δεν μας κατονομάζουν.
Είμαστε ακόμη κι όταν μας ξεχνούν με σιωπές και ψεύδη.
Είμαστε ακόμη κι όταν δεν μας βλέπουν.
Είμαστε καθοδόν, προχωράμε, στην προέλευση, στον προορισμό.

Και σε αυτό που είμαστε βλέπουμε, κοιτάμε, ακούμε πόνους και βάσανα, κοντινά και μακρινά σε ημερολόγια και γεωγραφίες.

Και βλέπαμε πριν, και βλέπουμε τώρα. Μια αιματηρή νύχτα, κι ακόμη περισσότερο, εξαπλώνεται στον κόσμο.

Οι Ιθύνοντες όχι μόνο επιμένουν να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται, να καταστέλλουν, να υποτιμούν, να αρπάζουν. Είναι αποφασισμένοι να καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο αν αυτό τους δίνει κέρδη, χρήμα, πληρωμές.

Είναι σαφές ότι έρχονται τα χειρότερα για όλες, όλους, ολόες.

Γιατί οι μεγάλοι πλούσιοι δισεκατομμυριούχοι κάποιων χωρών συνεχίζουν να θέλουν να αρπάξουν όλο τον φυσικό πλούτο όλου του κόσμου, όλα όσα μας δίνουν ζωή όπως το νερό, η γη, τα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια, ο αέρας. Όλα όσα είναι κάτω από την επιφάνεια: το χρυσό, το πετρέλαιο, το ουράνιο, το κεχριμπάρι, το θειάφι, το κάρβουνο και άλλα μεταλλεύματα. Γιατί αυτοί δεν θεωρούν τη γη ως πηγή ζωής, αλλά ως επιχείρηση και όλα τα μετατρέπουν σε εμπόρευμα, και το εμπόρευμα το μετατρέπουν σε χρήμα, και έτσι θέλουν να μας καταστρέψουν εντελώς.

Το κακό και ο κακός έχουν όνομα, ιστορία, προέλευση, ημερολόγιο, γεωγραφία: είναι το καπιταλιστικό σύστημα.

Δεν έχει σημασία πώς το βάφουν, δεν έχει σημασία τι όνομα του βάζουν, δεν έχει σημασία η θρησκεία που το ντύνει, δεν έχει σημασία η σημαία που σηκώνει.

Είναι το καπιταλιστικό σύστημα.
Είναι η εκμετάλλευση της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Είναι η υποτίμηση καθετί διαφορετικού, που δεν πουλιέται, δεν παραδίνεται, δεν παραιτείται.
Είναι αυτό που καταδιώκει, φυλακίζει, δολοφονεί.
Είναι αυτό που κλέβει.

Απέναντί του αναδεικνύονται, γεννιούνται, αναπαράγονται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν μεσσίες, ηγέτες, αρχηγοί, υποψήφιοι, κυβερνήσεις, κόμματα που προσφέρουν τη λύση.

Ως ένα ακόμη εμπόρευμα, προσφέρονται οι συνταγές για την επίλυση των προβλημάτων. Ίσως κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι από τα πάνω, από εκεί από όπου έρχονται τα προβλήματα, θα έρθουν οι λύσεις.
Ίσως κάποιοι ακόμη πιστεύουν σε τοπικούς, περιφερειακούς, εθνικούς, παγκόσμιους σωτήρες.
Ίσως κάποιοι ακόμη περιμένουν να κάνει κάποιος ό,τι αναλογεί να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, οι ίδιες.
Θα ήταν πολύ ωραίο, ναι.

Εύκολο, βολικό, χωρίς πολύ προσπάθεια. Μόνο σηκώνοντας το χέρι, ρίχνοντας μια ψήφο, συμπληρώνοντας μια φόρμα, χειροκροτώντας, φωνάζοντας ένα σύνθημα, συνδεόμενος μ’ ένα κόμμα, ψηφίζοντας για να φύγει ένας και να ’ρθει άλλος.

Ίσως, λέμε, σκεφτόμαστε, εμείς οι Ζαπατίστας που είμαστε αυτό που είμαστε.
Θα ήταν πολύ ωραίο έτσι, αλλά δεν είναι.

Γιατί αυτό που έχουμε μάθει ως Ζαπατίστας που είμαστε και χωρίς κανείς να μας το διδάξει σα να μην ήταν ο δικός μας δρόμος, είναι ότι κανείς, απολύτως κανείς δεν θα έρθει για να μας σώσει, να μας βοηθήσει, να λύσει τα δικά μας προβλήματα, να ανακουφίσει του δικούς μας πόνους, να μας δωρίσει τη δικαιοσύνη που χρειαζόμαστε και αξίζουμε.

Μόνο ό,τι κάνουμε εμείς, καθένας και καθεμιά ανάλογα με το ημερολόγιο και τη γεωγραφία του/της, ανάλογα με το συλλογικό του/της όνομα, τον τρόπο σκέψης και δράσης, την προέλευση και τον προορισμό του/της.

Κι επίσης έχουμε μάθει, ως Ζαπατίστας που είμαστε, ότι γίνεται μόνο με οργάνωση.
Μάθαμε ότι όταν αγανακτεί κάποια, κάποιος, καποιόας, είναι ωραίο.

Ότι αν αγανακτούν κάποιοι, κάποιες, πολλές, πολλοί, πολλόες, τότε ένας φως ανάβει σε μια γωνιά του πλανήτη και αρκεί για να φωτίσει για λίγες στιγμές όλη τη γη.

Αλλά επίσης μάθαμε ότι αν αυτές οι αγανακτίσεις οργανωθούν… Αχ! τότε δεν είναι ένα στιγμιαίο φως αυτό που φωτίζει τα επίγεια μονοπάτια.

Τότε είναι σαν ψίθυρος, σαν φήμη, σα σεισμός που αρχίζει να ηχεί στην αρχή απαλά, και μετά πιο δυνατά.

Σαν αυτός ο κόσμος να γεννά έναν άλλο κόσμο, καλύτερο, πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό, πιο ελεύθερο, πιο ανθρώπινο… ή ανθρώπινη… ή ανθρωπινόη.

Γι’ αυτό σήμερα αρχίσαμε τον λόγο μας με λόγια παλιότερα, που είναι ακόμη όμως απαραίτητα, επείγοντα, ζωτικά: πρέπει να οργανωθούμε, να προετοιμαστούμε για τον αγώνα, για να αλλάξουμε αυτή τη ζωή, για να δημιουργήσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής, άλλο τρόπο να κυβερνιόμαστε, εμείς οι ίδιοι οι λαοί.

Γιατί αν δεν οργανωθούμε, θα υποδουλωθούμε ακόμη περισσότερο.

Δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορούμε να εμπιστευτούμε στον καπιταλισμό. Απολύτως τίποτα. Έχουμε δει πια εκατοντάδες χρόνια το σύστημά του, έχουμε υποφέρει τις 4 ρόδες από το άρμα του καπιταλισμού: την εκμετάλλευση, την καταστολή, την αρπαγή και την υποτίμηση.

Μένει πια μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, όπου εμείς ξέρουμε πώς να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία, ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, με τη δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή που θέλουμε.

Γιατί πλέον δεν γλιτώνει κανείς από την καταιγίδα της Λερναίας Ύδρας του καπιταλισμού που θα καταστρέψει τις ζωές μας.

Ιθαγενείς, αγρότριες/τες, εργάτριες/τες, δασκάλες/οι, νοικοκυρές, διανοούμενες/οι, εργαζόμενες και εργαζόμενοι γενικά, γιατί υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι που αγωνίζονται καθημερινά να επιβιώσουν, άλλες/οι με αφεντικά και άλλες/οι όχι, όλοι πέφτουν στα αρπαχτικά νύχια του καπιταλισμού.

Δηλαδή δεν υπάρχει σωτηρία στον καπιταλισμό.

Κανείς δεν θα μας καθοδηγήσει, είμαστε εμείς οι ίδιες/οι που θα μας οδηγήσουμε, λαμβάνοντας υπόψη πώς σκεφτόμαστε να λύσουμε κάθε ζήτημα.

Γιατί αν σκεφτούμε ότι υπάρχει κάποιος που θα μας καθοδηγήσει, είδαμε ήδη πώς μας καθοδήγησαν για εκατοντάδες χρόνια πριν και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, και σε τίποτα δεν μας ωφέλησε εμάς τους από κάτω. Εκείνους ναι, γιατί έτσι, μόνο από τις καρέκλες τους, κέρδιζαν χρήματα για να ζουν.

Όλοι λένε «ψηφίστε με, θα αγωνιστώ για να μην υπάρχει πια εκμετάλλευση» και μόλις παίρνουν τη θέση όπου κερδίζουν λεφτά χωρίς να ιδρώνουν ξεχνούν όλα όσα έλεγαν, αρχίζουν να δημιουργούν περισσότερη εκμετάλλευση, να πουλούν ό,τι έχει μείνει από τον πλούτο των χωρών μας. Αυτοί οι προδότες είναι άχρηστοι, υποκριτές, παράσιτα.

Γι’ αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, μόλις τώρα αρχίζουμε, έχουμε μόλις 32 χρόνια, από τα οποία τα 22 δημόσια.

Γι’ αυτό πρέπει να ενωθούμε περισσότερο, να οργανωθούμε καλύτερα για να φτιάξουμε το καράβι μας, το σπίτι μας, δηλαδή την αυτονομία μας, γιατί αυτή θα μας σώσει από την καταιγίδα που έρχεται, πρέπει να δυναμώσουμε τα πεδία εργασία μας και τις συλλογικές μας εργασίες.

Δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να ενωθούμε και να οργανωθούμε ώστε να αγωνιστούμε και να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας από τη μεγάλη απειλή του κακού καπιταλιστικού συστήματος, γιατί οι αθλιότητες του εγκληματικού καπιταλισμού που απειλούν την ανθρωπότητα δεν πρόκειται να σεβαστούν κανέναν, θα μας σκουπίσουν όλους χωρίς διάκριση φυλής, κόμματος, θρησκείας, γιατί το έχουν ήδη δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι πάντα κυβερνούσαν άσχημα, απειλούσαν, καταδίωκαν, φυλάκιζαν, βασάνιζαν, εξαφάνιζαν και δολοφονούσαν τους λαούς των πόλεων και της υπαίθρου σε όλο τον κόσμο.

Γι’ αυτό σας λέμε, σύντροφοι, συντρόφισσες, παιδιά, νέοι και νέες, εσείς ως νέες γενιές είστε το μέλλον των λαών μας, του αγώνα μας και της ιστορίας μας, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι έχετε ένα καθήκον και μια υποχρέωση: να ακολουθήσετε το παράδειγμα των πρώτων συντρόφων μας, των ηλικιωμένων συντρόφων μας, των γονιών και των παππούδων και όλων όσων άρχισαν αυτόν τον αγώνα.

Εκείνοι και εκείνες ήδη έχουν χαράξει το μονοπάτι μας, πλέον πέφτει σ’ εμάς το καθήκον να συνεχίσουμε και να συντηρήσουμε αυτό το μονοπάτι, αλλά αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν οργανωνόμαστε σε κάθε γενιά, αν καταλαβαίνουμε και οργανωνόμαστε για τον αγώνα, και αν συνεχιστεί έτσι μέχρι το τέλος του αγώνα μας.

Γιατί εσείς ως νέοι και νέες είστε σημαντικό κομμάτι των λαών μας, γι’ αυτό πρέπει να συμμετέχετε σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης που υπάρχουν στην οργάνωσή μας και σε κάθε πεδίο εργασίας της αυτονομίας μας, και να είστε οι γενιές που θα συνεχίσουν να καθοδηγούν το μέλλον μας με δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη, έτσι όπως μας διδάσκουν εμάς οι πρώτοι σύντροφοι και συντρόφισσες.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, όλοι και όλες είμαστε σίγουροι/ες ότι θα επιτύχουμε αυτό που θέλουμε, όλα για όλους, δηλαδή την ελευθερία μας, γιατί πλέον ο αγώνας μας σιγά σιγά προχωρά και τα όπλα του αγώνα μας είναι η αντίσταση, η εξεγερσιακότητα και ο αληθινός μας λόγος, και δεν υπάρχουν βουνά ούτε σύνορα που να μπορούν να την περιορίσουν, αλλά φτάνει μέχρι τα αυτιά και τις καρδιές άλλων αδερφών σε όλο τον κόσμο.

Δηλαδή είμαστε πια περισσότεροι/ες που καταλαβαίνουμε τον αγώνα ενάντια στη σοβαρότατη συνθήκη αδικίας που μας έχουν υποβάλει, που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας και στον κόσμο.

Επίσης μας είναι σαφές ότι στη διάρκεια του αγώνας μας έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν απειλές, καταστολή, καταδιώξεις, εκτοπίσεις, αντιφάσεις και κοροϊδία από τη μεριά των τριών επιπέδων των κακών κυβερνήσεων [δήμο, πολιτεία, ομοσπονδία], αλλά πρέπει να μας είναι σαφές ότι αν η κακή κυβέρνηση μας μισεί είναι γιατί είμαστε σε καλό δρόμο, και αν μας χειροκροτεί έχουμε ξεφύγει απ’ τον αγώνα μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι αγώνα και αντίστασης πάνω από 500 χρόνια. Στις φλέβες μας ρέει το αίμα των προγόνων μας, εκείνοι μας κληροδότησαν το παράδειγμα του αγώνα και της εξέγερσης και του να είμαστε φρουροί της μάνας γης γιατί σ’ αυτήν γεννιόμαστε, σε αυτήν ζούμε και σε αυτήν πεθαίνουμε.

-*-

Συντρόφισσες, σύντροφοι Ζαπατίστας:
Σύντροφοι, συντρόφισσες, συντροφόισσες της Έκτης:
Αδερφές και αδερφοί:

Αυτά είναι τα πρώτα λόγια μας σ’ αυτή τη χρονιά που αρχίζει.
Θα έρθουν κι άλλα λόγια, κι άλλες σκέψεις.
Σιγά σιγά θα αρχίσει να ξαναφαίνεται το βλέμμα μας, η καρδιά που είμαστε.

Προς το παρόν θέλουμε να τελειώσουμε λέγοντάς σας ότι για να τιμήσουμε και να αποτίσουμε σεβασμό στο αίμα των νεκρών μας δεν φτάνει μόνο να τους θυμόμαστε, να τους νοσταλγούμε, να τους κλαίμε και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε το παράδειγμά και το καθήκον που μας άφησαν, να κάνουμε πράξη την αλλαγή που θέλουμε.

Γι’ αυτό σύντροφοι και συντρόφισσες, αυτή την τόσο σημαντική μέρα είναι η ώρα για να επανεπιβεβαιώσουμε τη συνείδηση του αγώνα και να δεσμευτούμε να συνεχίσουμε, ό,τι κι αν μας κοστίσει, ό,τι κι αν συμβεί, να μην επιτρέψουμε το κακό καπιταλιστικό σύστημα να καταστρέψει ό,τι έχουμε κατακτήσει και το λίγο που έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε με τη δουλειά και την προσπάθειά μας εδώ και πάνω από 22 χρόνια: την ελευθερία μας!

Δεν είναι τώρα η ώρα για να οπισθοχωρήσουμε, για να απογοητευτούμε ή να κουραστούμε, πρέπει να είμαστε σταθεροί στον αγώνα, να κρατάμε σταθερά τα λόγια και το παράδειγμα που μας άφησαν οι πρώτοι σύντροφοί μας: να μην παραδοθούμε, να μην πουληθούμε και να μην παραιτηθούμε.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού.
Για την Μυστική Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή – Γενική Διοίκηση του
Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού.

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσες. Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο.
Μεξικό, Πρώτη Γενάρη 2016.

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

για την κάθε χαμένη της ζωής μας Άνοιξη

το άλμα
από το χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές



στην μια την πάντα 
πασχίζοντας
το πόδι το'να, να στεριώσει
στην άλλη πάντα πίσω
αβέβαια ξεγράφει σιγουριές 

φόρα κι ορμή
το άλμα
φόβος κι ελπίδα
κι άγνωστο. 
Ζωή

Ζωή: το μόνο της ελπίδας μας ταξίδι

ευχαριστώ την ελένη για την πιο όμορφη θεματικά ανάρτηση που έχω διαβάσει.
γραμμένη τον Μάϊο του 2012

Θυμάμαι, ναι, θυμάμαι (αναδημοσίευση)



από την Εφημερίδα των Συντακτών 

Εκείνο το δόντι λυκόσκυλο
Τον παιδικό μου πέρασα χρόνο
Ταΐζοντας με χρυσόψαρα ένα λυκόσκυλο
πήρε μέγεθος τόσο
που πια δεν μπορώ να το δω
***
Τώρα ο χρόνος
ένα κίτρινο στραμπουλιγμένο
και από το στόμα να φτύνει αντίχειρες
***
Τώρα ο άνθρωπος χωρίς αφή
φοράει τα γάντια του
και τα νοήματα παρακαλούν τα δελτία για βροχές.
Κορμοί σπίρτων ανθισμένων
Πέφτουν ολόγυρα σαν το σκοτάδι
***
-Δες το σκοτάδι σε περιμένει
απέραντο και οικείο
όταν ξυπνάς για νερό
και χάνεσαι στα αποστηθισμένα βήματα.
Μια λάθος στροφή
Και βρίσκεσαι πίσω απ' τον ύπνο.
***
Καθισμένη στην καρέκλα
Μέσα απ' τα παράθυρα να κοιτάς
και ο καπνός του τσιγάρου σου
τέλεια καλλιγραφία του τυχαίου
Μέσα απ' τα παράθυρα να κοιτάς
και αυτή η βροχή
μισή H2O
και μισή θαύμα
***
Τώρα
πάω στον χρόνο
που με κοίταξε
πρώτη φορά
ο πατέρας

Μέσα στα γεγονότα ο άνθρωπος παραμένει σταθερός. Τίποτα δεν παρεμβαίνει ανάμεσα σε αυτόν και τον εαυτό του. Μονοκόμματος, ακέραιος στο σχήμα που αυτός ορίζει για τον εαυτό του.

Μόνιμος θεατής των ενεργειών του, μόνιμα παρών, συντελεσμένος σε αυτό που τον συντελεί. Τρέχοντας δίπλα στη σταθερότητα των πραγμάτων γύρω του. Αναζητώντας την ταχύτητα του ίδιου του του Εγω σε μια σταθερή παρέλαση πραγμάτων. Είναι και αυτό μια ευκολία, ένας τρόπος να περνά ο χρόνος δίχως βάρος.

Να είναι η καθημερινότητα καθημερινή, πλωτή η ώρα και τα λεπτά στρογγυλά σαν αυγά. Ολα συμφωνημένα ανάμεσα στον εαυτό και τον εαυτό του απλά συμβαίνουν. Γεμίζοντας ιλουστρασιόν ημερολόγια, αξύριστους καθρέφτες, επιβεβαιώνοντας τον χρόνο σε ρολόγια.

Κι όμως υπάρχει μια στιγμή που ο άνθρωπος αδειάζει. Σαν το παρόν να άνοιξε απότομα τις καταπακτές και σε μια στιγμή αντίστροφης βαρύτητας όλο το αμπάρι του ανθρώπου να χύνεται στο κατάστρωμά του.

Και κει ο χρόνος βγαίνει ένας και ενιαίος. Χωρίς παρελθόν και μέλλον, χωρίς ανάμνηση και προσδοκία, ακύρωση και επιδίωξη. Κι εσύ παύεις να είσαι μια πραγματικότητα σε ροή. Γίνεσαι στιγμή ακαριαία που εμπεριέχεις τα προηγούμενα. Και τα μέλλοντα επίσης αλλά όχι ως ενδεχόμενα αλλά ως συντελεσμένα γεγονότα.

Είναι αυτή η στιγμή μια άλλη μνήμη που σου υπενθυμίζει τη σημασία και τη ρευστότητας της μνήμης. Και είναι η ρευστότητα αυτή που ορίζει και τη ρευστότητα του εαυτού. Και αν θέλω να πω κάτι εδώ είναι ακριβώς, γι’ αυτό το θυμάμαι, ναι, θυμάμαι. Για τα αυλάκια της μνήμης και τη σοδειά στις όχθες τους.

Υποβιβάζουμε συχνά την ανάμνηση σε μια νοερή επιστροφή στο παρελθόν. Είναι όμως μονάχα αυτό; Μαζί με όσα έγιναν, θυμόμαστε πράγματα που δεν έχουν γίνει, πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ (και το γνωρίζουμε), μα είναι ήδη αναμνήσεις μας, φτιαγμένες με όμοια υλικά. Και ακόμη και αν δεν έχουν συμβεί, συμβαίνουν. Ανάμνηση και επιθυμία στον ίδιο χρόνο.

Συνορεύουμε. Μονίμως συνορεύουμε. Γι' αυτό και η τάση μας να αντιμετωπίζουμε τα όνειρα λίγο-πολύ σαν να είναι πραγματικά. Να μας ορίζουν τη διάθεση, τη στάση μας απέναντι σε κάποιον που μόλις ζήσαμε μαζί στο όνειρό μας και κάποιες φορές για ασήμαντα γεγονότα να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν κάτι όντως έγινε ή είναι προϊόν του ύπνου.

Με τρόπο όμοιο με τα όνειρα, συνορεύουμε στις σκοτεινές αίθουσες. Στα θέατρα και τους κινηματογράφους, το σκοτάδι μάς βάζει να εστιάσουμε εκεί που υπάρχει κίνηση. Το σκοτάδι κυκλώνει τη σκηνή και την οθόνη με τον ίδιο τρόπο που κυκλώνει και τον ύπνο μας. Γι' αυτό και αν κάτι δεν είναι πειστικό μέσα στην αίθουσα, μας παίρνει ο ύπνος.

Τις μέρες του πιο έντονου παρόντος, μέρες σαν τις σημερινές, αρεσκόμαστε στο να ανατρέχουμε, να αναπολούμε, να προσποιούμαστε πως θυμόμαστε. Και όμως, δεν θυμόμαστε. Στην πραγματικότητα φτιάχνουμε το παρελθόν με βάση το παρόν μας, φτιάχνουμε γεγονότα που ποτέ δεν ήταν εκεί και τώρα τα τοποθετούμε.

Είναι πολλές ζωές αυτές που ζούμε στο παρόν μας και το παρελθόν μας γεμάτο επιλογές. Και όλος ο χρόνος βρίσκεται πάντοτε εδώ γεμάτος πρόσωπα από το παρελθόν και από το μέλλον.



Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Εκδήλωση κατά των πλειστηριασμών (με ...κάλαντα).


(κοινοποιούμε)
Πέμπτη 31 Δεκέμβρη, ώρα 9πμ στον πεζόδρομο της οδού Κοραή-Αθήνα
-Διαδηλώνουμε κατά της αρπαγής των σπιτιών μας, για το δικαίωμα στη στέγαση.
-Λέμε τα κάλαντα των πλειστηριασμών.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
το σπίτι σου το χάνεις πια
έτσι θέ- έτσι θέλει ο τραπεζίτης
και το κρά- και το κράτος φορομπήχτης.

Όμως ακούστε το καλά
κοράκια και αρπαχτικά 
δεν θα πά-α-α- ρετε κανένα σπίτι
απ' τα χέ- απ' τα χέρια δανειολήπτη.


Αγωνιζόμαστε για:
- Την υπεράσπιση της ακίνητης περιουσίας των υπερχρεωμένων δανειοληπτών με τη διεκδίκηση αναστολής όλων των πλειστηριασμών μέχρι την αποκατάσταση των αξιών των ακινήτων και την υιοθέτηση μιας γενικευμένης ρύθμισης των δανείων με κοινωνικά κριτήρια η οποία θα απαλλάξει από υπέρμετρα και άδικα βάρη τους δανειολήπτες και θα διευκολύνει την αποπληρωμή σε βάθος χρόνου του υπολοίπου τους. 

- Την υπεράσπιση των υπερχρεωμένων μικρών και μεσαίων επαγγελματιών και επιχειρήσεων, τόσο απέναντι στις τράπεζες, όσο και στις φορολογικές αρχές και τα ασφαλιστικά ταμεία και της απόκρουσης των εκποιήσεων και αναδιαρθρώσεων υπό την αιγίδα των τραπεζών. 
- Την υπεράσπιση της αγροτικής γης, την απόκρουση της εκποίησης και της συγκεντροποίησής της, με μοχλό την εξοντωτική φορολογία και τις οφειλές τους στο τραπεζικό σύστημα.
Την απόκρουση των κατασχέσεων μισθών, συντάξεων και ακινήτων από Τράπεζες, φορολογικές αρχές και ασφαλιστικά ταμεία.

Γι’ αυτό διεκδικούμε:
Την άμεση Αναστολή όλων των πλειστηριασμών για χρέη λαϊκών νοικοκυριών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, προς Τράπεζες, Δημόσιο, Ασφαλιστικούς Οργανισμούς και ΔΕΚΟ, μέχρι την αποκατάσταση των αξιών των ακινήτων και των εισοδημάτων. 
Την κατάργηση των μνημονιακών νομοθετικών ρυθμίσεων (του Κώδικα Δεοντολογίας, του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, του Ν. 4346/2015 και του νόμου 4354/2015 που θεσμοθετεί τη μεταβίβαση και διαχείριση δανείων σε κερδοσκοπικά funds, που διευκολύνουν την υφαρπαγή της λαϊκής κατοικίας από τράπεζες και κερδοσκόπους, κλείσιμο των εισπρακτικών εταιρειών, ενώ η αποπληρωμή των δανείων που θα έχουν πωληθεί σε τρίτους με έκπτωση να γίνεται στο ποσόν που κατέβαλαν οι αγοραστές.

Τη γενικευμένη ρύθμιση των δανείων με κοινωνικά κριτήρια και απαλλαγή των οφειλετών από υπέρμετρα και άδικα βάρη με λογική γενναίας «Σεισάχθειας» και τη διευκόλυνση αποπληρωμής του υπολοίπου σε βάθος χρόνου, ανάλογα με τις εισοδηματικές τους δυνατότητες και την προϋπόθεση εξασφάλισης αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης με επιμήκυνση αποπληρωμής, πάγωμα οφειλών με περίοδο χάριτος και εκλογίκευση επιτοκίων.

-Οργανωνόμαστε σε κάθε γειτονιά, ενημερώνουμε όλους τους συμπολίτες μας.
-Δικτυωνόμαστε σε κάθε περιοχή Ειρηνοδικείου και πανελλαδικά για να αποκρούσουμε τους πλειστηριασμούς. 
-Ενεργοποιούμαστε σε κάθε δήμο, εργατικό ή επαγγελματικό σωματείο, ώστε να λάβουν ενεργό ρόλο στο κίνημα. 
-Συντασσόμαστε με τα κινήματα που αποκρούουν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, των ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών υποδομών και αγωνιζόμαστε μαζί τους.

Πρωτοβουλία Πλειστηριασμοί-Stop
Να είμαστε όλοι και όλες εκεί !

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Τα κάλαντα των πνιγμένων παιδιών (αναδημοσίευση)



Αλήθεια, υπάρχει η πραγματικότητα ή μήπως είναι μια παλινδρομική διαδικασία συσκότισης και αποσυσκότισης όπου τον διακόπτη χειρίζεται μια έσω πραγματικότητα ισχύος η οποία καθορίζει το βασικό επιχείρημα: ότι πραγματικότητα είναι ό,τι συμβαίνει αρκεί να έχεις πρόσβαση σ’ αυτό. Διαφορετικά – με την έλλειψη της πρόσβασης στο υπέρτατο αγαθό που λέγεται πραγματικότητα, άρα και με την έλλειψη της βασικής συμμετοχής στο ελεύθερο υπάρχειν – η όλη κατάσταση γίνεται μια διαδικαστική ημιτέλεια. Δεν τελειώνεται αλλά μετατρέπεται σε σειραϊκή νομική θεσιθηρία η οποία αντικαθιστά την δικαιϊκή υπόσταση της πραγματικότητας κατά το δοκούν. 

Κατά το δοκούν της ισχύος που έχει τη δυνατότητα επιβολής νομοθεσίας. Ώστε το καθ’ έκαστα νομικό επιχείρημα το οποίο αποτυπώνει μια τυπική παγίωση του χρόνου αντί να ψάχνει την ερμηνεία του, προβιβάζεται σε ιθαγένεια ενός χρόνου τόσο ιστορικού, όσο και συγχρονικού. Εκτρέπεται επομένως, σε κάτι που μοιάζει με πραγματικότητα και επιβάλλεται ως πραγματικότητα χωρίς να εξηγεί, χωρίς να προϋποθέτει οιαδήποτε συγχρονία με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αυτό είναι η πραγματική ισχύς: μια πραγματικότητα η οποία δεν υφίσταται, που όμως έχει υποκατασταθεί – επειδή η ισχύς απεχθάνεται το κενό τόσο απέραντα, όσο και η γνώση την αυθεντία – από τη νομική «αλήθεια» της. Αν δεν υπάρχεις νομικά, τότε απλώς δεν υπάρχεις. Ζεις, ανασαίνεις, πηγαίνεις από τον Άννα στον Καϊάφα με το πεθαμένο παιδί σου στην αγκαλιά, με την πεθαμένη ζωή σου στην πλάτη, με την πνιγμένη γυναίκα σου στο βυθό των υπηρεσιών της αγριεμένης θάλασσας, της αγριεμένης πραγματικότητας, αλλά νομικά δεν υπάρχεις. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Δεν της φτάνει ούτε το δακτυλικό αποτύπωμα του θανάτου. 

Τα πτώματα στις ακτές των χρηματιστηρίων είναι νομικώς υπάρχοντα. Νομικώς και μόνον. Διότι περί της πραγματικότητας εγείρονται πολλές ενστάσεις. Επειδή ο πόλεμος, βασικά, είναι μια νομική κατάσταση. Το ποτάμι της προσφυγιάς, δεν είναι πραγματικότητα πρωτίστως, είναι μια νομική πολύπλοκη διευθέτηση. Μια αριθμοθέτηση θηριώδους μπακαλικής, όπου το «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι» μετατρέπεται σε πραγματικότητα θανάτου για αμέτρητες ζώσες υπάρξεις. Χωρίς να λογαριάσουμε τις χαμένες. Και αυτό ονομάζεται πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα. Αυτή δηλαδή που συσσωματώνει το νόμο με τη δικαιοσύνη. Ή αλλιώς: αυτή που πακτώνει τη δικαιοσύνη μέσα στο νόμο ώστε να παραμένει ακίνητη όταν ο νόμος πολυβολεί τους αθώους. Αυτό στις μέρες μας λέγεται πραγματικότητα. Και τότε όμως, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, πραγματικότητα ήταν – με νομικό περίβλημα δικαιοσύνης – η πακτωμένη βάση του πολυβόλου, ώστε να μην ταράζεται ο νόμος και να εκτελεί τους εκτρεπόμενους. 

Δεν ήταν παράνομη η Καισαριανή και το Χαϊδάρι. Νόμιμα ήταν. Με πολλούς αποδέκτες νομιμότητας. Από την εκκλησία, μέχρι κάτι τζάκια που καίγανε ανθρώπινα κορμιά και σήμερα ονομάζονται «πολιτικά». Παράνομοι ήταν οι εκτελεσμένοι. Όπως, παράνομοι σήμερα είναι οι πνιγμένοι. Παράνομοι είναι οι κατατρεγμένοι. Λοιπόν, ζούμε είτε σε μια παράνομη πραγματικότητα, είτε σε μια πραγματικότητα που δεν υπάρχει, αφού μπάζει αίματα που λερώνουν τα χαλιά της βαρύτιμης καθεστώσας αλήθειας. «Στους τάπητες των πολυκατοικιών» ποτέ δεν ξεβράστηκαν πτώματα. Όπως και στους τάπητες των Βρυξελλών. Στους τάπητες των Κοινοβουλίων. Απ’ έξω είναι η ανύπαρκτη πραγματικότητα. Και πνίγεται στις σιδερένιες θάλασσες των φασισμών. Και πνίγεται σε μια θάλασσα που κυματίζει σαν σημαία ναζιστικής παράταξης. Δείχνοντας τα άψογης λευκότητας δόντια της νομιμότητας. Δόντια ενός λύκου που δεν χόρτασε να κατασπαράζει τη δικαιοσύνη. Δόντια ενός λύκου που δεν χόρτασε να κατατρώει την πραγματικότητα.

Κι εμείς κρυμμένοι στα σπίτια μας ψάλλοντας τα νόμιμα κάλαντα των πνιγμένων παιδιών. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα που μας έχει παραχωρηθεί. Και του Χρόνου; Χρόνια πολλά;