από τον Γιάννη Μακριδάκη
“‘What do you fear my lady?’
‘A cage. To stay behind bars until use and old age accept them and all chance of valor has gone beyond recall or desire.’”
“Τι φοβάσαι?
Ένα κλουβί, να μείνω πίσω από τα κάγκελα έως ότου η ηλικία και η χρήση τα καταστήσουν αποδεκτά και κάθε πιθανότητα ανδρείας και τιμής παρέλθει πέρα από επιθυμία και ανάμνηση.”
J.R.R. Tolkien
Ξέρω πως στην συγκυρία που ζούμε, η επιθυμία για τιμή και αξιοπρέπεια ίσως θεωρείται πολυτέλεια, αλλά μεγαλώνοντας,για μένα τουλάχιστον, αποτελεί τον βασικό παράγοντα θλίψης και αυτοκριτικής. Προερχόμενος από μια οικογένεια στην οποία επι τρεις γενιές οι εκπρόσωποί της παράτησαν τις “δουλίτσες” και τις οικογένειές τους για να ρισκάρουν την ζωή και σωματική τους ακεραιότητα στα πεδία των μαχών ( Βαλκανικοί, Πίνδος, Κύπρος), αισθάνομαι απίστευτη ντροπή που εγώ και η γενιά μου θα μείνουμε στην ιστορία αυτού του τόπου ως οι μεγαλύτεροι προσκυνημένοι που δέχθηκαν αμαχητί την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας από φόβο μην απολέσουμε ένα άκρως δουλικό και θολό επαγγελματικό μέλλον και αόριστες υποσχέσεις οικονομικής επιβράβευσης.
Μου είναι απίστευτα βαρύ το μέγεθος της δειλίας μου και παρ’όλο που είναι όχι δικαίωμα αλλά υποχρέωση (ιερή και αδιαμφησβήτητη) να αντισταθώ με όποιον τρόπο στην κατάλυση του συντάγματος και της δημοκρατίας που συντελείται ανεμπόδιστα στη χώρα, το μόνο που έχω να επιδείξω είναι μικροσυμπλοκές με τους πραιτωριανούς της εκτελεστικής εξουσίας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό αρκετό για να απoκαταστήσει την τιμή μιας γενιάς.
Πολύ φοβάμαι πως έχουμε αποδεχτεί πλέον τις αλυσίδες μας και “έχουμε ανταλλάξει έναν ρόλο κομπάρσου σε έναν πόλεμο για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα κλουβί” και αυτό είναι κάτι που ψυχολογικά με καταβάλλει κάθε μέρα και περισσότερο. Η εκρηκτική άνοδος του φασισμού και της μισαλλοδοξίας θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να μας οδηγήσει σε συνειδητή και ολοκληρωτική “στάση πληρωμών και κάθε κοινωνικής – επαγγελματικής δραστηριότητας”.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, ξέρω μόνο πως δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου. Ήρθε, νομίζω, η ώρα για τις δικές μας μάχες για την δική μας επανάσταση, ήρθε η ώρα να ρισκάρουμε τα πάντα, αλλά χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον γι’αυτό.
Δεν θα νικήσουμε ως μονάδες αλλά θα θριαμβεύσουμε ως συνειδητοποιημένο σύνολο. Αν δεν το κάνουμε, η ιστορία αλλά και ο μελλοντικός εαυτός μας θα μας καταδικάσουν στον βαθύτερο κύκλο της κόλασης του Δάντη : στους προδότες.
Δεν θέλω δουλειά λεφτά και κοινωνική αναγνώριση, θέλω “αυτοί που πέρασαν με ολόισιο βλέμμα στου θανάτου το άλλο βασίλειο να μην μας θυμούνται σαν κούφιους ανθρώπους, σαν βαλσαμωμένους”.
Υ.Γ. Σας παρακαλώ κύριε Μακριδάκη να συνεχίσετε να προάγετε την αφύπνιση, δεν είναι νομίζω χαμένη υπόθεση. Μπορεί να αποτύχουμε, αλλά αν τα καταφέρουμε.. θα είναι κάτι για το οποίο θα δικαιούμαστε να είμαστε περήφανοι και να πάρουμε επάξια μια θέση δίπλα στους άξιους προγόνους μας.
Με τιμή
Β.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.