Κλέβουν DNA κι ελευθερία (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα ΠΡΙΝ

του Γιώργου Κυρίτση*

Κάθε έννοια δημοκρατικών δικαιωμάτων έχει καταργήσει η κυβέρνηση στα βουνά της Χαλκιδικής, με το καθεστώς τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας που έχει εγκαταστήσει. Καταπατούνται τα δικαιώματα των κατοίκων με απώτερο στόχο το κίνημα αντίστασης, ενώ οι πρακτικές που επιβάλλονται παραπέμπουν σε Γκουαντάναμο και δικτατορίες. Η αστυνομία έχει καταλάβει τα χωριά και κάθε κάτοικος νιώθει το άγρυπνο βλέμμα της διαρκούς αστυνομικής παρακολούθησης. Το βράδυ μπορεί να δει κανείς στους δρόμους μόνο κουκουλοφόρους αστυνομικούς, ενώ σε περίπτωση που κάποιος, ακόμα και αν είναι δεκαπεντάχρονος, έχει την ατυχία να μπει στην λίστα με τις τυφλές προσαγωγές μπορεί να κρατηθεί δίχως προειδοποίηση για μέρες. Αυτό που ξεχείλισε όμως το ποτήρι ήταν οι απαγωγές πολιτών που προσήχθησαν και αγνοούνταν μέχρι να γίνει δυναμική παρέμβαση δικηγόρων, ώστε να αφεθούν ελεύθεροι.

Για να καταγγείλουμε αυτή την κατάσταση εφτά δικηγόροι - συνήγοροι των διαδηλωτών δώσαμε προχθές Παρασκευή συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη. Δεν αποτέλεσε έκπληξη η απουσία του Μέγκα Τσάνελ, με μεγαλομέτοχο τον Μπόμπολα. Ο αγώνας των κατοίκων θα συνεχιστεί, αλλά οφείλουμε να αναδείξουμε τη σαφή κλιμάκωση της καταστολής που έχει πλέον καταπατήσει κάθε έννοια δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Στην πορεία που έγινε τον Σεπτέμβρη είχαμε πάνω από 10 προσαγωγές, 6 εκ των οποίων μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Στην μεγάλη πορεία στα τέλη του Οκτώβρη, είχαμε 14 κατηγορούμενους με αδικήματα όπως στάση, αντίσταση και διατάραξη κοινής ειρήνης. Μετά από αυτά δημοσιεύεται η μηνυτήρια αναφορά του Δημάρχου Πάχτα, που καταγγέλλει ότι από τον Μάρτιο του 2012 μέχρι σήμερα έγιναν μια σειρά κακουργηματικές πράξεις και ασκεί κριτική στην δικαστική εξουσία που δεν έχει προφυλακίσει κανέναν από τους κατηγορούμενους. Μάλιστα η παρέμβαση του Πάχτα παραβιάζει την αυτονομία της δικαιοσύνης, καθώς, οι κατηγορούμενοι είχαν χρεωθεί πλημμελήματα και ο Δήμαρχος προσπαθεί ουσιαστικά να επηρεάσει την δικαιοσύνη ώστε να προφυλακίσει αγωνιστές και να τους φορτώσει κακουργήματα! Αλλιώς, υποστηρίζει, ευνοείται η ασυδοσία.

Το σίριαλ όμως έχει και συνέχεια, καθώς μετά τα γεγονότα που έγιναν τα ξημερώματα της Κυριακής, ολόκληρη την επόμενη μέρα, είχαμε έντονη παρουσία αστυνομίας και καταστολή, με το χωριό να θυμίζει κατεχόμενη ζώνη. Την Δευτέρα επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις ο Δένδιας και από εκείνη τη στιγμή και μετά έχουμε απότομη κλιμάκωση της κατάστασης. Αμέσως αναλαμβάνει την υπόθεση η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και ξεκινά ένα όργιο καταστολής. Προσαγωγές συλληφθέντων με κανένα περιθώριο επικοινωνίας με δικηγόρους. Μαζική λήψη γενετικού υλικού (DNA) για πρώτη φορά σε τέτοιον βαθμό, στην Ελλάδα, κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο τόσο για την μελλοντική του χρήση όσο και για τον φόβο τον οποίο αποσκοπεί να προκαλέσει. Μάλιστα, ακόμα και οι υπάρχουσες διατάξεις που εντάσσονται στις αντιδημοκρατικές τροποποιήσεις των τελευταίων χρόνων καταπατούνται βάναυσα, αφού ούτε αυτές δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις. Για παράδειγμα, για τη λήψη γενετικού υλικού θα πρέπει να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις τέλεσης κακουργήματος ή πλημμελήματος, ενώ θα πρέπει να έχει ήδη απαγγελθεί και κατηγορία. Επίσης, σε περίπτωση που βρισκόμαστε στο στάδιο της προανάκρισης ο ύποπτος έχει το δικαίωμα σιωπής, προθεσμίας και συνηγόρου, ενώ πρέπει να παρουσιαστείς αφού σου το ζητήσουν. Εδώ η αστυνομία πηγαίνει σε σπίτια και βουτάει κόσμο, ενώ για να αποσπάσει γενετικό υλικό χρησιμοποιεί και ψυχολογική βία.

Σημαντικό είναι ότι εκτός των άλλων είχαμε και την πρωτοφανή σύλληψη ενός αγωνιστή, μέλους του ΣΥΡΙΖΑ με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε κακουργήματα. Η συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η μόνη που μετατράπηκε σε σύλληψη από τις προσαγωγές που έγιναν, με μοναδικά στοιχεία, τρεις καταθέσεις υπαλλήλων εκ των οποίων οι δύο υποστήριζαν με πανομοιότυπο τρόπο, ότι μέσω διαδικτυακών ανακοινώσεών του, κατάλαβαν ότι προτρέπει τον κόσμο σε έκνομες πράξεις. Ο τελευταίο μάρτυρας κατηγορίας, υποστήριξε μάλιστα, ότι πιστεύει πως ο κατηγορούμενος ήταν ο ηθικός αυτουργός διότι συμμετείχε σε όλες τις πορείες!

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι παρότι στη συνέχεια κατέπεσε η κατηγορία, η συγκεκριμένη κίνηση ανοίγει τους Ασκούς του Αιόλου, καθώς μετά από αυτό μπορεί να κατηγορηθεί ο καθένας για ηθική αυτουργία σε κάποια παράνομη πράξη, ακόμα δηλαδή και αυτός που συμμετέχει σε κάποια διαδήλωση.

Άλλωστε οι δηλώσεις του Δένδια και εκείνη του Σαμαρά για "επενδύσεις με κάθε κόστος" και για το ότι "σε 10 μέρες θα πρέπει να σταματήσει οποιαδήποτε αντίδραση", δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρανοήσεις σε σχέση με τον δρόμο που θα ακολουθήσουν. Οι θυσίες που υπονοούν αφορούν την ανθρώπινη ζωή και τα δικαιώματά της. Έτσι προβάλουν πλήρως αντίστοιχοι με τις δεσμεύσεις που έχουν υιοθετήσει, δηλαδή του να ξεπουλήσουν τα πάντα.

Όσον αφορά όμως το στόχο της κατατρομοκράτησης του κόσμου, η κυβέρνηση πετυχαίνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει, καθώς αντί ο κόσμος να φοβάται και να υποχωρεί, συσπειρώνεται περισσότερο και μπαίνει πιο μαζικά στον αγώνα.

* Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι συνήγορος αγωνιζόμενων κατοίκων της Χαλκιδικής

Μανικιούρ σε γαμψώνυχους…(αναδημοσίευση)

από http://paganeli.wordpress.com

 

Ο Γενικός Γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, Χάρης Θεοχάρης, θα μπορούσε να είναι μια ιντερνετική περσόνα με δικό της φαν κλαμπ. Δεν τολμά κάποιος να γράψει κάτι εναντίον του στα social media κι αμέσως βρίσκεται αντιμέτωπος με διάφορους (φίλοι; συνεργάτες; συγγενείς; ή απλοί θαυμαστές;) που σπεύδουν να…τον στηρίξουν, κυρίως με επιχειρήματα του είδους «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», «φαγωθήκατε με τον άνθρωπο», «καλέ τι σας έφταιξε ο άνθρωπος» και άλλα ανάλογα.

Ο κ. Θεοχάρης θα μπορούσε κάλλιστα, επίσης, να είναι ένας πολύ πετυχημένος ασφαλιστής ή να είναι ο «οδοντίατρος» σε μια διαφήμιση για οδοντόκρεμα που γυαλίζει τα δόντια. Σου δημιουργεί μία εμπιστοσύνη, είναι η αλήθεια. Διαθέτει τα βασικότερα χαρίσματα του καλού τροϊκανού: ψυχραιμία και ευγένεια την ώρα που σε αποκεφαλίζει.

Με τούτα και μ’ εκείνα, ο κ. Θεοχάρης έγινε συμπαθής σε σημείο που σχεδόν όλοι να ξεχάσουν ότι είναι ένα βασικό γρανάζι του μνημονιακού μηχανισμού. Κι αυτό, τον βοηθά ιδιαίτερα να ζητά τα χειρότερα για τουςφορολογούμενους. Υπάρχει μια διαφορά βέβαια. Δεν τα ζητά για τους φοροφυγάδες ή όσους χρωστούν τεράστια ποσά στο Δημόσιο, κάτι που σημαίνει ότι είχαν και μεγάλο κύκλο εργασιών. Αυτοί έχουν ταυτιστεί με το ΣΔΟΕ.

Ο κ. Θεοχάρης ασχολείται με την ξεπετσιασμένη πλέμπα. Για παράδειγμα, μια επιτροπή υπό την προεδρία του κ. Θεοχάρη αποφάσισε να λαμβάνονται αναγκαστικά μέτρα είσπραξης για όσους έχουν χρέη προς το Δημόσιο από 300 ευρώ και πάνω. Η ερώτηση «τί μπορείς να κατασχέσεις από έναν άνθρωπο που χρωστά 300 ευρώ», έχει εύκολη απάντηση και είναι «τίποτα». Η κίνηση αυτή είχε σκοπό απλώς να τρομοκρατήσει όσους κρατάνε τα τελευταία τους 300 ευρώ για φάρμακα και δε σκοπεύουν να τα δώσουν στους δανειστές.

Το προφίλ του «συμπαθούς» κ. Θεοχάρη κινδύνεψε να λαβωθεί, αλλά ο ίδιος δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Με εντελώς ξανθοπουλικό τρόπο κατάφερε να εμφανιστεί και ο ίδιος ως «τραγικό θύμα της οικονομικής κρίσης», δηλώνοντας σε εφημερίδα ότι «αμείβεται με μισθό 2.650 ευρώ το μήνα, πρέπει να πληρώνει στεγαστικό δάνειο 1.400 ευρώ, έχει σύζυγο απολυμένη, πατέρα απόστρατο που τον «ψέλνει» γιατί του έκοψαν το 57% της σύνταξής του και μητέρα που έκλεισε το μαγαζί της».

Εφόσον, λοιπόν, ο κ. Θεοχάρης και η σύζυγός του ζουν με μόλις 1.250 ευρώ τον μήνα, από τα οποία ελπίζω να δίνει και κάποια χρήματα στους σχεδόν άπορους γονείς του, λογικά θα πρέπει ο ίδιος να δώσει το καλό παράδειγμα και να προχωρήσει εθελοντικά σε κατάσχεση της όποιας προσωπικής του περιουσίας. Εκτός κι αν μας εξηγήσει τον τρόπο που βρήκε να πληρώνει τα χαράτσια και τους φόρους του με 1.250 ευρώ δίχως να εξαϋλωθεί από την ασιτία.

Αφού, λοιπόν, διόρθωσε το λαβωμένο προφίλ του, προχώρησε στην έκδοση εγκυκλίου με την οποία ζητά να ενεργοποιηθεί ο νόμος που προβλέπει την άσκηση ποινικής δίωξης για χρέη στην εφορία άνω των 5.000 ευρώ. Δε θέλω να τον αδικήσω. Ο νόμος προϋπήρχε, απλώς κανείς εφοριακός δεν τον εφάρμοζε, διότι η Σπιναλόγκα θα γέμιζε σε χρόνο dt από τους πρώτους οφειλέτες που θα καταδικάζονταν.

Βλέπετε, έχουν αυξηθεί τόσο τα παράβολα για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου σε δίκη, οπότε αν προσθέσεις και την αμοιβή δικηγόρου λες «να τελειώνουμε ρε λεβέντες, δώστε αριθμό κελιού να πάω μόνος μου». Και να το ξεκαθαρίσουμε, διότι είναι το σημαντικότερο. Με αυτές τις κινήσεις, το επικοινωνιακό επιτελείο του κ. Θεοχάρη δημιουργεί την εικόνα ότι γίνεται μάχη για να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Αυτή είναι μια τελείως στρεβλή εικόνα, διότι για να έχει κάποιος χρέη στην Εφορία σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν φοροδιέφυγε! Δήλωσε τα εισοδήματά του, αλλά δε μπορεί να πληρώσει τον φόρο. Λέω «δε μπορεί» διότι δεν πιστεύω ότι έχει κάποιος για χόμπυ το να διασύρεται και να σύρεται στα δικαστήρια για χρέη 300 ή 5.000 ευρώ.

Πάλι, όμως, ο κ. Θεοχάρης προσπάθησε να σώσει το προφίλ του «συμπαθούς απλού υπαλλήλου» από κάποια πιθανή γρατζουνιά. Μιλώντας στον ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ – είναι εντελώς συμπτωματικό ότι και τη συνέντευξη στην οποία εμφανίζεται και ο ίδιος ως θύμα της κρίσης, την παραχώρησε στην εφημερίδα ΒΗΜΑ – δήλωσε ότι ο ίδιος δε φταίει αν ο νόμος που προϋπήρχε είναι ισοπεδωτικός. Δεν αναλαμβάνει δηλαδή ο ίδιος την ευθύνη για την απαίτησή του να εφαρμοστεί ο «ισοπεδωτικός νόμος» όπως και ο ίδιος τον χαρακτηρίζει. Λέει απλώς, μα πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι ακόμη κι αν είναι ισοπεδωτικοί.

Δικαιολόγησε, μάλιστα, την εγκύκλιό του λέγοντας «Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίζουμε το νόμο. Αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε όταν ψηφίζουμε ένα νόμο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο μηχανισμός είναι για να τηρούν το νόμο και κατά καιρούς να τον υπενθυμίζουν οι υπηρεσίες». Είναι κατανοητό. Ο κ. Θεοχάρης με πόνο ψυχής ζήτησε την εφαρμογή ενός ισοπεδωτικού – άρα άδικου – νόμου, ενώ φροντίζει να ξεκαθαρίσει πως «το ζήτημα δεν είναι να πάει κανένας φυλακή, το ζήτημα είναι τα χρέη που έχουν δημιουργηθεί να εξοφληθούν»

Μα αν εφαρμοστεί ο νόμος και ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει τις 5.000 ευρώ θα πάει φυλακή, διότι ο δικαστής ουδόλως θα ενδιαφερθεί για τη βαθύτερη προσδοκία του κ. Θεοχάρη τη στιγμή που εξέδιδε την εγκύκλιο. Καθώς όμως ο κ. Θεοχάρης εφευρίσκει τόσο αποτελεσματικά μέτρα για την είσπραξη χρεών από οφειλέτες των 300 ευρώ, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει ο «Ιππότης της Φοροδιαφυγής» πώς γίνεται και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ το δημόσιο φέρεται να έχει προχωρήσει σε κατασχέσεις 1,5 δισ. ευρώ για ληξιπρόθεσμα χρέη από τα 56,6 δισ. που μένουν απλήρωτα από τους οφειλέτες, στα ταμεία του εισέρρευσαν μόνον 320 εκατομμύρια ευρώ;

Φυσικά, οι κατασχέσεις έγιναν σε μεγαλο-οφειλέτες για χρέη πάνω από 100.000 ευρώ. Εφόσον, λοιπόν, ήταν τόσο πετυχημένο το μέτρο των κατασχέσεων σε οφειλέτες των 100.000 ευρώ και άνω φανταστείτε την τεράστια επιτυχία που θα έχει το μέτρο της κατάσχεσης σε όσους χρωστούν 300 ευρώ! Δε θα ξέρει το Κράτος που να χωρέσει τόσο χρήμα.

Επίσης, καλό θα ήταν να εξηγήσει ο άτεγκτος Knight Rider της φοροδιαφυγής, πώς γίνεται να περιμένει έσοδα και λύτρωση από τους οφειλέτες των 300 ευρώ την ώρα που ο πρόεδρος της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Παναγιώτης Νικολούδης, δηλώνει στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ότι τα αποτελέσματα των μηχανισμών καταπολέμησης της φοροδιαφυγής είναι «πενιχρά και αποκαρδιωτικά» φέρνοντας ως παράδειγμα το γεγονός πως οι εφορίες δεν έχουν ελεγκτικό μηχανισμό των φυσικών προσώπων και έτσι δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν πληροφορίες για 497 υποθέσεις και να βεβαιώσουν φοροδιαφυγή.

Όλα τα υπόλοιπα άκρως ενδιαφέροντα που είπε ο κ. Νικολούδης μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ. Κατά τα λοιπά, ο συμπαθής κ. Θεοχάρης ίσως θα ήταν χρήσιμο να αλλάξει καριέρα και να γίνει ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ. Ούτως ή άλλως τα ΜΑΤ και ο κ. Θεοχάρης κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, ασκούν βία. Τα ΜΑΤ σωματική, ο κ. Θεοχάρης ψυχολογική. Τουλάχιστον στα ΜΑΤ θα έχει προοπτικές, διότι κορμιά πάντα θα υπάρχουν να μελανιάζουν, ενώ την ψυχή σιγά – σιγά μας τη βγάζουν. Πόσο ν’ αντέξει κι αυτή η έρμη; Σε λίγο οι κύριοι Θεοχάρηδες θα μείνουν άνευ αντικειμένου, αλλά ίσως να είναι κι αυτό ένα προαπαιτούμενο κάποιας επόμενης δόσης.

Αρχική ανάρτηση από Καρτέσιος

Είναι τρελοί οι Ιταλοί; (αναδημοσίευση)

από http://aristeroblog.gr/

συγγραφή: Παναγιώτης Μαυροειδής

Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων ευρωπαϊστών και των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών.

‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’

Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.

‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’.

Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία. Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή. Πήρε λοιπόν αυτός, όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!

Ας δούμε τώρα πως στάθηκαν απέναντι στον Μόντι, τη λιτότητα και τα άλλα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα της ΕΕ, οι βασικές διεκδικητές της κεντρο-αριστερής διαχείρισης. Αυτοί που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν πως θα έκαναν πάρτι απέναντι στο Μπερλουσκόνι, θεωρώντας πως τους αρκεί η υποστήριξη των ΜΜΕ, ειδικά σε μια προοπτική συμμαχίας με τον Μόντι.

‘’Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων είναι πρόθυμα να κατηγορούν την Ευρώπη για κάθε στρατηγικό λάθος που έχει πλήξει την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει συχνά, αν όχι πάντοτε, βοηθήσει αποφασιστικά την Ιταλία΄΄

Αυτά μας λέει ο Francesco de Angelis, βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπερσάνι. Καθόλου παράξενο φυσικά, μιας και οι θλιβεροί κληρονόμοι του πάλαι ποτέ ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχαν και πριν υποστηρίξει τον Μόντι και την αντιλαϊκή πολιτική του, αλλά και δεν ξεχνούν να υμνολογούν την ΕΕ ότι κοστούμι και αν κόβει.

Μα δεν υπάρχει αριστερά στην Ιταλία, της Bandiera Rossa;

Πως δεν υπάρχει. Κατέβηκε και πολύ ‘’ενωτικά’’ μάλιστα στις εκλογές, βασικά συσπειρωμένη στο σχηματισμό ….’’Επανάσταση Πολιτών’’. Ένας σιδηρόδρομος κομμάτων και κομματιδίων, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και τους Ιταλούς Κομμουνιστές (όμορη δύναμη κάποτε του ΚΚΕ), μέχρι οικολόγους, κινήματα πολιτών, ένα Πορτοκαλί (!) Κόμμα, άπειρους τεχνοκράτες, αρκετούς διακεκριμένους πανεπιστημιακούς. Με επικεφαλής ένα δικαστή (Ingroia), που μάλιστα έδωσε και το όνομά του να κοσμήσει τον τίτλο του κόμματος, συνεπικουρούμενος από πάμπολλους άλλους δικαστές και προφεσόρους. Η αναγκαία ενότητα των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, στην πλήρη διαστροφή της και γελοιογραφία της. Αντι για αυτό, παρδαλές συμπράξεις μικροαστικών, χαζοχαρούμενων, διαχειριστικών ρευμάτων, ανακατεμένων με κομμουνιστές που το Α ξεκινά με (δήθεν) ενότητα και το Ω σημαίνει ένα πολιτικό πρόγραμμα της πλάκας, ως εισιτήριο για τη Βουλή και φυσικά για το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δηλαδή την κυβέρνηση.

‘’Η τάση του ευρωσκεπτικισμού είναι πολύ επικίνδυνη σε αυτές τις εκλογές. Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που έχουν βοηθήσει να δαιμονοποιείται η Ευρώπη’’.

Αυτά δήλωνε ο Niccolo Rinaldi, βουλευτής του Κόμματος των Αξιών, που συμμετέχει στο συνασπισμό ‘’Επανάσταση Πολιτών’’ στις ιταλικές εκλογές, αλλά είναι ευρωβουλευτής που συμμετέχει στην Ομάδα των Φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο!

‘’Επικίνδυνο’’ λοιπόν πράγμα η αντίθεση στην ΕΕ και πρέπει να ξορκιστεί ως δαιμονοποίηση.

Μα μήπως είναι υπερβολικό να κρίνουμε από μια ..δηλωσούλα; Αν διαβάσει κανείς τη σύντομη δήλωση του πολιτικού προγράμματος του συνδυασμού, θα απογοητευτεί χειρότερα (Πολιτικό πρόγραμμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ).

Μην κουράζεστε αλλά δεν θα βρείτε τίποτα που να θυμίζει μια αριστερή και εργατική απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση στη γειτονική χώρα, πέρα από δευτερεύουσες διεκδικήσεις, κατώτερες και από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις συνδικάτων τύπου ΓΣΕΕ.

Θα σχολιάσουμε δύο σημεία.

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ απλούστατα ….δεν υπάρχουν! Όπως το ακούτε, δεν υπάρχουν πουθενά στη σύντομη αυτή δήλωση. Ή μπορεί να μην ανήκει η Ιταλία σε αυτές. Πώς να εξαφανίστηκαν άραγε; Λέτε να ήταν ένας σοφός τρόπος για να βγουν με ενωτικό τρόπο τα ‘’κοινά σημεία’’ του πολιτικού προγράμματος και να μείνουν στην άκρη διαφορές για ..επουσιώδη ζητήματα; Όπως και να έχει, η μόνη ‘’θετική’’ κατεύθυνση που μπαίνει (οι ‘’θετικές προτάσεις’’ πάνω από όλα, χωρίς ‘’αρνητισμούς και εύκολες καταγγελίες’’), είναι το αίτημα για ‘’Ευρώπη των δικαιωμάτων’’, η οποία ‘’μαζί με το δείκτη του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει και ένα δείκτη που θα μετρά την κοινωνική πολιτική και την πολιτική για το περιβάλλον’’. Κανονική επαιτεία του χειρίστου είδους…

Η Ιταλία όμως, έχει και ένα μεγάλο μαγικό χαρακτηριστικό: Δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Αυτό προκύπτει από την ανάγνωση της ίδιας πολιτικής διακήρυξης. Έχει μόνο ‘’μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις’’, για τις οποίες διεκδικούνται από την ιταλική αριστερά φοροαπαλλαγές ‘’αν αυτές επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία και δημιουργούν σταθερές δουλειές’’.

Η ιταλική αριστερά, που παίζει στα δάχτυλα την ‘’ηγεμονία’’ και τον ‘’πόλεμο θέσεων’’ του Γκράμσι, έχασε από την τσέπη του παντελονιού της στον κοινοβουλευτικό δρόμο προς την κυβέρνηση και το σοσιαλισμό, κάθε έννοια ταξικής αναφοράς στην πολιτική της, έστω στο φραστικό προγραμματικό επίπεδο. Αλλά και έμεινε εκτός βουλής με ένα ποσοστό κοντά στο 2%, όταν κάποτε το ΚΚΙ σκέτο, με έμβλημα ένα ‘’αναχρονιστικό’’ σφυροδρέπανο έφτανε στο 35%.

Δεν την έσωσε ούτε το κάλεσμα υποστήριξης της που απηύθυνε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπογραφόταν από κοινού από Α. Τσίπρα, Μελανσόν και Λαφοντέν. (European Left urges Italy to vote for far-left anti-austerity group)

Εντάξει όλα αυτά, αλλά ήταν είναι ανάγκη να δούμε τα γεμάτα παλστικές μούτρα του Μπερλουσκόνι να γελούν;

Δυστυχώς εκεί έφτασε η Ιταλική αριστερά, όλων σχεδόν των εκδοχών (με την εξαίρεση τη χωρίς σημαντική επιτυχία προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών του Φεράντο). Να μετατραπεί όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, αφήνοντας την αστική τάξη απερίσπαστη να ασχολείται μόνο με τις δικές της έριδες, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού/παζαριού της με τους εταίρους της στην ΕΕ. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου-και αυτό το εκφράζει και ο Μπερλουσκόνι- διεκδικεί σύγκρουση με την ευρωζώνη, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτό κάνει την Μέρκελ οπωσδήποτε να ιδρώνει.

Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών από τη συμμετοχή της Ιταλίας σε αυτήν, αναφέρεται διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.

Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις. Η τελευταία αρκέστηκε να επιτίθεται στον Γκρίλο για λαϊκισμό. Πράγματι, ένας μέτριος πολιτικός επιστήμονας, εύκολα θα δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μέσα όμως στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής από την ιταλική αριστερά, αλλά και μιας στοιχειωδώς λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων, το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού μάλλον προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό. Αλλά και αβυσσαλέα απόσταση από μια ταξική στάση, σε μια κοινωνία που πολώνεται ταξικά όσο ποτέ.

Οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται μετά την ταπεινωτική ήττα της ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Αποτελούν ένα δυνατό σήμα κινδύνου για την κομμουνιστική αριστερά. Η καπιταλιστική κρίση, δε θα δώσει πράσινο φως σε μια ανέφελη πορεία της αριστεράς στο ‘’να αναλάβει τα πράγματα’’. Αντίθετα, έρχεται να υπογραμμίσει τηνκρίση πραγματικής εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που αυτή προσφέρει. Και αυτή η κρίση θα μετατραπεί σε σκληρή δοκιμασία, όσο αυτή η αριστερά θα κλωθογυρίζει σε πολιτικές διαχείρισης και θα μετατρέπει σε αυτοσκοπό και στόχο το ‘’να κυβερνήσει’’ η ίδια ή παρέα με άλλους, αντί να συμβάλλει ώστε ο ταξικός κοινωνικός αγώνας της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας να ανατρέψουν την σαπίλα που περιβάλει τους πάντες όλο και πιο επικίνδυνα.

Σύντομη Περιγραφή: 

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ ….δεν υπάρχουν! Η Ιταλία δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Δυστυχώς κατέληξε όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής, αλλά και μιας στοιχειώδους λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων, το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό.

Μπαίνουν φυλακή γιατί αδυνατούν να πληρώσουν τις ποινές

πηγή: ezy.gr

Στοιχεία που δείχνουν ότι πολλοί καταδικασθέντες αδυνατούν να κάνουν χρήση του ευεργετικού μέτρου της μετατροπής των ποινών τους σε χρηματικές, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, επικαλείται ο υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Αντώνης Ρουπακιώτης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή.

Το έγγραφο διαβιβάστηκε μετά από ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος ζητούσε να ενημερωθεί αν έχει υπολογιστεί η απώλεια εσόδων από τη μη μετατροπή των ποινών σε χρηματικές.

«Στην πράξη, είχε παρατηρηθεί – συνεπεία της οικονομικής κρίσης – αύξηση της μικροεγκληματικότητας, η οποία συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού κρατουμένων στα καταστήματα κράτησης, διότι αν και οι ποινές μετατρέπονται από τα δικαστήρια, τα οποία έτσι κρίνουν ότι ο συγκεκριμένος δράστης δεν είναι επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο, οι καταδικασθέντες φυλακίζονται, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν την ποινή τους. Συνεπώς, η μετατροπή των ποινών σε χρηματικές και η μη εφαρμογή τής διάταξης περί αναστολής της ποινής, δεν διασφαλίζει, υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, το ύψος των εσόδων του κράτους» επισημαίνει, στο έγγραφό του, ο κ. Ρουπακιώτης.

Ο βουλευτής της ΝΔ, Νικήτας Κακλαμάνης, στην ερώτηση που είχε καταθέσει, επικαλούνταν «κύκλους της δικαιοσύνης», που αναφέρουν ότι πολύ σημαντικό τμήμα ποινικών δικών καταλήγουν σε καταδίκη με αναστολή εκτέλεσης της ποινής, ειδικά μετά τη θεσμοθέτηση της παροχής του ευεργετήματος αυτού και σε καταδικασθέντες με προϋφιστάμενες καταδίκες μέχρι ένα έτος.

Μάλιστα, ο κ. Κακλαμάνης επισημαίνει ότι, ενώ το ευεργέτημα αναστολής ποινής ίσχυε σε περιπτώσεις με προϋφιστάμενες καταδίκες έως έξι μήνες, μετά την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης της ελληνικής οικονομίας, θεσμοθετήθηκε αύξηση μέχρι ένα έτος.

Ο βουλευτής πρότεινε να μελετηθεί αν πρέπει να επανέλθει το μέτρο της αναστολής στην αρχική του μορφή, δηλαδή, μόνο στην περίπτωση της ύπαρξης «λευκού» ποινικού μητρώου, ώστε να υπάρξουν και έσοδα με τη μετατροπή των ποινών σε χρηματικές.

Στην απάντησή του, ο υπουργός Δικαιοσύνης επισημαίνει ότι, ειδικά κατά την παρούσα χρονική συγκυρία που οι πολίτες βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας, κρίνεται αναγκαία η εφαρμογή των ευεργετικών διατάξεων για την αναστολή εκτέλεσης ποινών.

Ο κ. Ρουπακιώτης επικαλείται, μάλιστα και τις προτάσεις της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για τα δικαιώματα των κρατουμένων και τις συνθήκες κράτησης.

Όπως ειδικότερα επισημαίνει ο υπουργός, η Επιτροπή είχε τονίσει ιδιαίτερα ότι «συνιστάται η κατά το δυνατόν μείωση της χρήσης της στερητικής τής ελευθερίας ποινής. Η φυλάκιση να παραμείνει ως ποινή μόνο για τα σοβαρά αδικήματα και για τους υπότροπους εγκληματίες σοβαρών αδικημάτων. Το μέτρο της προσωρινής κράτησης θα πρέπει να εφαρμόζεται με τη μεγαλύτερη δυνατή φειδώ. Επιπλέον, συνιστάται επαναπροσέγγιση των ισχυουσών ποινών, απέναντι τουλάχιστον σε κάποιες κατηγορίες εγκλημάτων».

Ο υπουργός επισημαίνει επίσης ότι η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει ζητήσει από την Πολιτεία να καταβάλει όλες τις προσπάθειες που απαιτούνται για την εφαρμογή της υφιστάμενης νομοθεσίας περί εναλλακτικών μέτρων και ποινών. 

Μην πετάξεις τίποτα (αναδημοσίευση)

από ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Το σύστημα μπορεί να μην έχει φαντασία, έχει όμως ένα καλό οπλοστάσιο για να σακατεύει τα μυαλά μας. Βρέχει γεγονότα, «γεγονότα», ειδήσεις, «ειδήσεις», αποπροσανατολισμούς και προβοκάτσιες.

Κάπου εκεί χάνεται ο νους κι εγκαταλείπει. Διαφωνούμε ακόμη κι εντός μας για το αν κάτι που έγινε ήταν προβοκάτσια, προσπάθεια να ξεχάσουμε την πραγματικότητα, χαλί κάτω από το οποίο έκρυψαν κάποιοι τις βρωμιές τους....

Κι έτσι φτάνουμε στο πουθενά. Κάπου εκεί θολώνει η αλήθεια. Κάπου εκεί χαίρεται και χαμογελά το Κράτος με την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε το κατασκευασμένο από το πραγματικό. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εγκαταλείπουν. Που λένε «δε θέλω πλέον να μαθαίνω». Δεν τους κατηγορώ.

Όμως γνώμη μου είναι πως όλα, τα πάντα, ειδήσεις και «ειδήσεις», γεγονότα και «γεγονότα» πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν ως κομμάτια του επικοινωνιακού παζλ που φτιάχνεται από το καθεστώς στα γραφεία της Συγγρού.

Η προτροπή «σας ρίχνουν έναν Φαήλο για να έχετε να ασχολείστε και να ξεχνάτε την πραγματικότητα» δεν έχει νόημα. Ο Κρανιδιώτης είναι πραγματικότητα και μάλιστα ενδεικτικότατο στοιχείο της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.

Όσο ισχύει η άποψη «μην ασχολείστε μαζί του», άλλο τόσο ισχύει και η ευχή της Συγγρού να μην ασχοληθούμε μαζί του ώστε να ξεχαστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα το πραγματικό πρόσωπο και το ήθος της κυβερνητικής πολιτικής.

Θα μου πεις «από τον Φαήλο περίμενες να το μάθεις;». Ναι, και από αυτόν. Από τον καθένα. Όσο λιγότερο κρύβονται κι όσο περισσότεροι αποκαλύπτονται, τόσο κάποιοι μπορούν να συνειδητοποιήσουν καλύτερα την κατάσταση και κάποιοι άλλοι να μην έχουν άλλοθι.

Ο κάθε Φαήλος είναι χρήσιμος. Όταν κάποιοι προβάλλουν το αριστοκρατικό τους ευρωπαϊκό προφίλ, τους τον πετάς στα μούτρα και τελειώνει η συζήτηση. Όταν κάποιοι σου λένε ότι δεν απολαμβάνουν την εξαθλίωση του λαού και παίρνουν με βαριά καρδιά τα μέτρα, τους τον πετάς στα μούτρα.

Όταν κάποιοι καταγγέλλουν τη λεκτική βία, τους τον πετάς στα μούτρα. Όταν κάποιοι μιλούν για πολιτικό πολιτισμό, τους τον πετάς στα μούτρα. Όταν κάποιοι επιμένουν ότι η ανωνυμία στο διαδίκτυο «ρίχνει την ποιότητα του λόγου», τους πετάς τον επώνυμο στα μούτρα.

Το ίδιο ισχύει και για τις καρεκλιές στο ΠΑΣΟΚ. Το «δεν είναι δικό μας πρόβλημα» δεν έχει λογική. Η εξουσία ως αυτοσκοπός είναι ενδεικτικότατος για να καταλάβεις πως ό,τι κι αν δηλώνουν οι αρχηγοί των τριών κυβερνητικών κομμάτων για «κόκκινες γραμμές» είναι κουραφέξαλα. Θα κάνουν τα πάντα και θα θυσιάσουν τους πάντες για να παραμείνουν στην εξουσία. Αν λειτουργούν έτσι μέσα στο ίδιο τους το κόμμα είναι εύκολο να φανταστείς τί μπορούν να κάνουν για να παραμείνουν στην εξουσία της χώρας.

Ακόμη κι όταν κάποιες ειδήσεις αποδεικνύονται «ειδήσεις», ακόμη κι όταν συνειδητοποιούμε ότι ένα «γεγονός» λειτούργησε αποπροσανατολιστικά, δεν το πετάμε. Το κρατάμε. Απ’ αυτά μαθαίνουμε. Όχι επειδή δεν τους ξέρουμε, αλλά όσο καλύτερα γνωρίζεις τα όπλα του εχθρού σου τόσο χειρότερα για εκείνον.

ΚΙΜΠΙ:Τίνος είναι η κρίση; (αναδημοσίευση)

από http://kibi-blog.blogspot.gr/

To παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής, στις 16-2-2013

Ακούγεται και γράφεται με επιμονή σε ΜΜΕ υψηλού μνημονιακού φρονήματος ότι η κρίση που διερχόμαστε ως χώρα δεν είναι ταξική, αλλά ολοσχερώς εθνική. Η άποψη διατυπώνεται κυρίως ως απάντηση στην αντίστροφη ανάλυση των κομμάτων της Αριστεράς, η οποία με τη σειρά της κυμαίνεται από την αντίληψη ότι όλα εξελίσσονται βάσει «σχεδίου της πλουτοκρατίας που θέλει να μεγιστοποιήσει οφέλη και κέρδη» (ΚΚΕ), μέχρι την κριτική ότι η διαχείριση της κρίσης από την τρόικα και τη συγκυβέρνηση γίνεται με τρόπο που να εξυπηρετεί την εγχώρια διαπλοκή, τις τράπεζες κι άλλους θύλακες οικονομικής ισχύος (ΣΥΡΙΖΑ).

Η πρώτη αντίληψη, περί εθνικής και όχι ταξικής κρίσης, αναζητά την τεκμηρίωσή της στο γεγονός ότι η Ελλάδα, αυτό το υβρίδιο καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, ουδέποτε απέκτησε εθνική αστική τάξη, μια ηγέτιδα τάξη με κουλτούρα εθνικής συνείδησης. Κι ακόμη στο ότι τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα διαχωρίστηκαν με κριτήρια αμιγώς εισοδηματικά και όχι ταξικά. Και τελικά κυριαρχήθηκαν από τον μικροαστικό χυλό, ο οποίος «μεταμορφώθηκε σε ρουφήχτρα που κατάπιε τους πάντες και τα πάντα».

Εν μέρει, είναι αλήθεια αυτό. Τα ταξικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δυσδιάκριτα και στο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας και, πολύ περισσότερο, στο πεδίο της συνείδησης και του αυτοπροσδιορισμού. Η ιθύνουσα τάξη αυτής της χώρας υπήρξε κατά κανόνα συνονθύλευμα τυχοδιωκτικών ομάδων -ραντιέρηδων, κλεπτοκρατών, κρατικοδίαιτων, κερδοσκόπων χωρίς στέρεη παραγωγική βάση- που με ευκολία άλλαζαν αφεντικά, προστάτες και φιλοδοξίες. Ήταν και με τη Μεγάλη Ιδέα και με τους Γερμανούς κατακτητές και με τους Άγγλους «απελευθερωτές» και με τους Αμερικανούς «αναμορφωτές» και με τους Ευρωπαίους «εκσυγχρονιστές». Και με τη δημοκρατία και με τη δικτατορία. Διέθετε μια «εθνική συνείδηση» α λα καρτ. Και σε γενικές γραμμές την επέβαλε στην πλειοψηφία της κοινωνίας και στην πολιτική ελίτ της χώρας. Με εξαίρεση τη δεκαετία του ’40 και τη γερμανική κατοχή, κατά την οποία η δωσιλογική «εθνική συνείδησή» της απορρίφθηκε κι έγινε συνιστώσα μιας πραγματικής εθνικής κρίσης, η οποία κορυφώθηκε τραγικά στον Εμφύλιο.

Στον αντίποδα, όλα τα υποτελή στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μετά τον πόλεμο συνωθούνταν από την ύπαιθρο στις πόλεις με την προσδοκία της κοινωνικής ανέλιξης και του πλουτισμού, προκαλώντας τρομακτική ρευστότητα στον ενδιάμεσο, μικροαστικό χώρο, ο οποίος κατά καιρούς αποκτούσε πλειοψηφικά και ηγεμονικά χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερα από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, οπότε η Ελλάδα εξελίχθηκε σε ανεπτυγμένη χώρα, «κοπιάροντας» όλα τα καταναλωτικά, πιστωτικά και παραγωγικά πρότυπα της Δύσης.

Στη βάση αυτής της ανάλυσης τεκμηριώνεται ως πηγή της κρίσης το κατά Πάγκαλον «μαζί τα φάγαμε» και ως αποτέλεσμά της το «μαζί -και δικαίως- τα πληρώνουμε». Πράγμα που υποτίθεται ότι καθιστά την κρίση α-ταξική ή δια-ταξική και τελικά «εθνική». Η πραγματικότητα είναι, βεβαίως, πολύ διαφορετική. Και ως προς τη γέννηση της κρίσης και ως προς τη διαχείρισή της.

Αν θεωρήσουμε ως κοιτίδα της κρίσης χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη με επίκεντρο την Ελλάδα τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση η οποία ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007, προκύπτει μάλλον αβίαστα πως αυτή είναι κυρίως προϊόν της παλιρροϊκής μετακίνησης κεφαλαίων από την παραγωγική δραστηριότητα στο κυνήγι των άυλων υπεραξιών – των μετοχών, του εταιρικού και κρατικού χρέους, των δαιμονικών παραγώγων προϊόντων και όλων των οβιδιακών μεταμορφώσεων του έξυπνου χρήματος που επιμένει πως αναπαράγεται με παρθενογένεση («το χρήμα γεννάει χρήμα»). Επομένως, η κρίση είναι γνήσιο τέκνο της παγκόσμιας ελίτ του πλούτου που επιπλέει πάνω στο τελευταίο κύμα χρηματιστικής μετάλλαξης της οικονομίας. Το γεγονός ότι η σωτηρία αυτής της ελίτ, αποτυπωμένη στις τεράστιες ποσότητες δημόσιου χρήματος που διατέθηκαν για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προκαλεί και μια εκτεταμένη «καταστροφή» σε άλλους θύλακες πλούτου και κατόχους κεφαλαίου δεν αναιρεί τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης.

Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η διαχείριση της κρίσης γίνεται με μια τεράστια μεταφορά πόρων από τα φτωχότερα στρώματα στον χρηματοπιστωτικό αφρό της οικονομικής πυραμίδας. Και, πολύ περισσότερο, με βασικό εργαλείο την αποδυνάμωση της μισθωτής εργασίας. Και ως προς την τιμή της και ως προς την πολιτική και κοινωνική της ισχύ. Οφείλουμε, άλλωστε, στην τρόικα, αλλά και σε πολλούς άλλους προθύμους υποβολείς των «μεταρρυθμίσεων», το ότι, παρά το καμουφλάζ της λιτότητας κάτω από ρητορείες περί ανάταξης του σπάταλου πελατειακού κράτους και της διεφθαρμένης εγχώριας διαπλοκής, ορίζουν ως ταξική πεμπτουσία της πολιτικής τους την ισοπέδωση του μισθού. Άθελά τους, σκάβουν βαθιά στο χώμα και φέρνουν στην επιφάνεια τη θαμμένη κάτω από τόνους λήθης και αμεριμνησίας αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Το ότι όλοι πληρώνουν ένα κάποιο τίμημα δεν καθιστά την κρίση «εθνική». Όσοι χρυσοκάνθαροι της νεοελληνικής επιχειρηματικότητας κι αν οδηγηθούν για χρέη ή για απάτες στη φυλακή, όσοι «σελέμπριτις» της μπίζνας κι αν εξαφανιστούν από το επιχειρηματικό τοπίο -είτε γιατί τους καταστρέφει η ύφεση είτε γιατί την κάνουν με τα λεφτά τους στο εξωτερικό-, ο έλεγχος του κοινωνικού πλούτου θα καταλήξει σε μια νέα ελίτ. Μικρή σημασία έχει αν η νέα ιθύνουσα τάξη της χώρας θα είναι λιγότερο ελληνική και περισσότερο γερμανική, αμερικανική, ρωσική ή πολυεθνική. Τουλάχιστον για τους πληβείους της εργασίας και της ασθμαίνουσας μικροεπιχειρηματικότητας είναι αδιάφορο.

Προβληματική είναι, ωστόσο, και η άλλη, η αριστερή ανάγνωση της κρίσης, που την παρουσιάζει περίπου ως αποτέλεσμα μιας καλοσχεδιασμένης συνωμοσίας της ολιγαρχίας ή επί μέρους θυλάκων της. Η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστικές κρίσεις εδώ και αιώνες είναι πάνω από τις δυνάμεις και τις βουλήσεις των ίδιων των καπιταλιστών. Κανένας καπιταλιστής δεν αγαπάει τις κρίσεις, ούτε καν αυτοί που στη διάρκειά τους καταφέρνουν να πολλαπλασιάσουν τον πλούτο τους εις βάρος των ανταγωνιστών τους και εις βάρος της κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι, ακόμη κι οι πιο τυχοδιώκτες κάτοχοι κεφαλαίων, θα ήθελαν μια οικονομία αδιατάρακτη από κύκλους και υφέσεις. Θα προτιμούσαν μια γραμμική μεγέθυνση των οικονομιών που θα εξασφάλιζε διαρκή αύξηση του ποσοστού κέρδους τους. Ως γνωστόν, αυτό είναι τόσο αδύνατο όσο κι η φιλοσοφική λίθος για τους αλχημιστές. Αλλά συμβαίνει το εξής παράδοξο: στο κυνήγι της μεγιστοποίησης του κέρδους, κάθε μεμονωμένος καπιταλιστής επιδιώκει να έχει όσο λιγότερους κι όσο φθηνότερους εργαζομένους γίνεται. Και θα επιθυμούσε κανείς άλλος ανταγωνιστής του να μην ακολουθήσει την «ευφυή» του στρατηγική. Αλλά, επειδή όλοι διαθέτουν το ίδιο γονίδιο της απληστίας, όλοι οι καπιταλιστές κάνουν περίπου ταυτόχρονα το ίδιο και καταλήγουν να καταστρέφουν συλλογικά τη βάση δημιουργίας εισοδημάτων, ζήτησης και τελικά κερδών. Αυτή είναι η ουσία κάθε κρίσης, πέρα από τις ποικίλες μεταμορφώσεις της. Κι είναι μια ουσία πέρα για πέρα ταξική. Κι αυτή την ταξική ουσία ακολουθούν ακόμη και τα κράτη, όταν ως συλλογικοί καπιταλιστές επιδιώκουν να εξορθολογίσουν τα δημοσιονομικά τους, καταστρέφοντας με παρόμοιο τρόπο τα εισοδήματα, τη ζήτηση και άρα τις πηγές των εσόδων τους. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε τώρα, με την κυβέρνηση να ανακαλύπτει ότι η διάσωση του πολύτιμου «κεφαλαίου» των πιστωτών της χώρας -αδιάφορο αν είναι ιδιώτες ή κράτη- καταστρέφει τις ίδιες τις πηγές εξόφλησής του.

Το συμπέρασμα είναι ότι η α-ταξική ανάλυση της κρίσης, αλλά και σε έναν βαθμό η αμιγώς «ταξική», αγνοούν τόσο την κοινωνική φύση της όσο και τους μηχανισμούς της μεροληπτικής της διαχείρισης υπέρ μιας όλο και μικρότερης ομάδας κατόχων του πλούτου. Παραδόξως, οι δύο προσεγγίσεις συγκλίνουν στο να αντιμετωπίζουν την κρίση και τη μεροληπτική της διαχείριση αποσπασμένη από τη φύση της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Η πρώτη αντίληψη ανάγοντας την εγχώρια κρίση σε ακραία έκφραση της «παγκόσμιας ελληνικής ιδιαιτερότητας». Και η δεύτερη αντιμετωπίζοντάς την ως προϊόν του τυχοδιωκτικού βολονταρισμού μιας συνωμοτικής ομάδας αστών.

Από την άποψη αυτή, ίσως αποδεικνύεται απείρως πιο εύστοχο το συμπέρασμα στο οποίο, χωρίς πολλές αναλύσεις, διατυπώνουν οι αναρχικοί σε αρκετούς τοίχους της Αθήνας: «Η κρίση είναι ένα αγγούρι που τ’ αφεντικά έχουν στον κ*λο τους και θέλουν να το χώσουν στον δικό μας».

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

…Πράγματι, υπάρχει ένας ταξικός πόλεμος σε εξέλιξη τα τελευταία 20 χρόνια, και η τάξη μου τον έχει κερδίσει. Αν κοιτάξετε τους 400 που πλήρωσαν τους υψηλότερους φόρους στις ΗΠΑ το 1992, το πρώτο έτος αναφοράς, θα δείτε ότι κατείχαν περίπου 40 εκατ. δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα. Τα τελευταία χρόνια έχουν φτάσει στα 227 εκατ. δολάρια κατά κεφαλήν – το πενταπλασίασαν. Στο διάστημα αυτό οι φόροι που τους αναλογούσαν έπεσαν από το 29% στο 21% του εισοδήματός τους. Λοιπόν, εάν υπάρχει ταξικός πόλεμος, η τάξη των πλουσίων τον έχει κερδίσει.

Γουόρεν Μπάφετ, συνέντευξη στο CNN, 30.9.2011

Μέχρι ΕΔΩ!! (αναδημοσίευση)

από politikokoraki.blogspot.gr

Μετά από 3 χρόνια Βαρβαρότητας, η Ελλάς ΔΕΝ εσώθη!!

Το δημόσιο χρέος υπερίπταται αυξανόμενο,

η Υφεση τσακίζει Ανθρώπους και προβλέψεις.

Τα εισοδήματα διαρκώς συρρικνώνονται, 

η Ακρίβεια ουρανοβατεί.

Η Ανεργία καλπάζει πάνω σε αλεξανδρινό βουκεφάλα,

οι φόροι και τα χαράτσια πολλαπλασιάζονται.

Τα δημόσια/κοινωνικά Αγαθά/δικαιώματα κατεδαφίζονται,

η Αυτοδιοίκηση-Παιδεία-Υγεία-Δημόσιες δαπάνες

στοχοποιούνται και...εξαϋλώνονται.

Οι προοπικές;; Ακόμα χειρότερες!! 

Η Συγκυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πορεία.

Στο ίδιο τρομοκρατικό μοτίβο, με την ίδια σωτήρια

επιχειρηματολογία...ακολουθεί τη συνταγή Θανάτου

για την Κοινωνία και τη Χώρα.

Οι προεκλογικές "δεσμεύσεις" πνίγηκαν στο πηγάδι

του Νεοφιλελευθερισμού και καταπλακώθηκαν

από τους κώλους των νέων σωτήρων.

Η προγραμματική συμφωνία των 3 κατέληξε σε φιάσκο

και κοσμεί τα WC των τριών κομματικών επιτελείων. 

Το "πρόγραμμα" συνεχίζεται, μιας και το Σχέδιο

Εξαθλίωσης/Υποταγής δεν ολοκληρώθηκε.

Η Βαρβαρότητα απειλεί Ανθρώπινες Ζωές και

το σύνολο του εθνικού πλούτου.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. 

ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ/ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

Βιβλίο "δανεικό"...

αναδημοσίευση από φιλικό blog

κάψιμο βιβλίων από τους ναζί

Γονείς μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας σχολικής εκπαίδευσης θα καταβάλλουν στο εξής χρηματική εγγύηση για τα σχολικά βιβλία που θα διανέμονται(υποτίθεται δωρεάν) στους μαθητές ! 

Έτσι ορίζει σχέδιο υπουργικής απόφασης που οι σοφοί των δανειστών συνέταξαν και προώθησαν για περαιτέρω επεξεργασία από το υπουργείο παιδείας.

Ως εδώ λοιπόν πέταξε ο κερδοσκοπικός οίστρος των λεγεωναρίων των δανειστών οι οποίοι, αφού έβαλαν τα νούμερα κάτω, συμπέραναν πως με αυτό τον τρόπο θα εξοικονομηθούν περίπου 30 εκ. ευρώ, φιλοδώρημα στις τσέπες των δανειστών μας. Και προχώρησαν πιο πέρα:

-Απαγόρευση διορισμών εκπαιδευτικών στα επόμενα χρόνια.

-Ολική περικοπή ή δραστικός περιορισμός των επιδοτήσεων σε φορείς και συλλόγους πολιτιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα ακόμη και σε σχολικές επιτροπές ή συλλόγους.

-Σχεδιαζόμενη κατάργηση τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, αλλά και σχολείων σε όλη τη χώρα.

*****

Μα απλά λόγια: Κάθε παιδί θα πηγαίνει με τον κηδεμόνα του για να παραλάβει τα υποτιθέμενα δωρεάν βιβλία. Εκεί ο ταμίας του Στουρνάρα θα του ζητά μια χρηματική εγγύηση που θα διασφαλίζει τον δανειστή του βιβλίου ότι αυτό θα επιστραφεί στο τέλος της χρονιάς ατσαλάκωτο. Ούτε σημειώσεις, ούτε αφιερώματα, ούτε μία γρατζουνιά παρακαλώ. Ατσαλάκωτο ή και αδιάβαστο, ακόμη καλύτερα.

...και δεν μας λές κυρ Στουρνάρι μας εσύ επέστρεψες τα δανεικά ...βιβλία και διπλώματα και masters και διδακτορικά που προπληρώθηκαν από ευγενικούς χορηγούς ;

Και βουνό ακόμη τα ερωτήματα...

 Πόση θα είναι η εγγύηση ; Το βιβλίο είναι ένα δάνειο ; Θα συνάπτεται σύμβαση δανείου ; Η δανειακή σύμβαση θα κοινοποιείται στην εφορία όπως κάθε άλλη σύμβαση ; θα χρειάζεται και προσημείωση ; Και πότε και πως θα επιστρέφεται αυτή η "εγγύηση"; Θα χρειάζεται φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα ; Μήπως θα συμφέρει τελικά στον γονέα να τους σιχτιρίσει και να πάει να αγοράσει το βιβλίο αντί να χάσει το μεροκάματο ; 

ή λέω ή, Μήπως αυτό επιδιώκουν τελικά όπως το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό και με τις υποτιθέμενες δωρεάν παροχές υγείας ;

[Και αφού τα πάντα γίνονται εμπόρευμα στην ψυχή του παιδιού, παράλληλα ας εξοικειώνεται το κάθε βλαστάρι μας και με την ιδέα του Δανείου, του τόκου, της κατάσχεσης, κ.λπ.].

Μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια...

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα σχολικά βιβλία πωλούνται παράλληλα και στο εμπόριο σε πολύ χαμηλές τιμές. Μέχρι τώρα. Οι σκέψεις των ιθυνόντων λένε πως τα νέα βιβλία θα είναι ειδικής εκτύπωσης έτσι ώστε να μη φθείρονται και να μην καταστρέφονταιαπό τις σημειώσεις των μαθητών και γενικά από την πολλή χρήση. Άρα θα ανέβει το κόστος παραγωγής και συνακόλουθα η τιμή τους.

Και κεί που γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα σχολικά ΤΟΥΣ βιβλία, τα οποία και πολλοί φυλάνε στη βιβλιοθήκη τους σαν πολύτιμο θησαυρό, τώρα σου λέει ότι το βιβλίο είναι σαν το αυτοκίνητο που το νοικιάζεις ή άντε σαν το διαμέρισμα, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση σαν το αντικείμενο ενός αγοραίου πόθου. Ξένο ρούχοαταίριαστο στην ψυχή μας.

Και πως νοείται ανάγνωση ενός βιβλίου χωρίς να σημειώνεις πάνω στις σελίδες, χωρίς να ορίζεις bookmarks πάνω στις λέξεις τους; χωρίς να αποθέτεις πάνω του τα σημεία του ταξιδιού μέσα στις γραμμές του ; 

Πως νοείται η αγάπη για το βιβλίο που ορίσθηκε αιώνες* πριν σαν τον καλύτερο σύντροφο στις αναζητήσεις μας ;

Οι ιθύνοντες μπορούν να απαντήσουν ότι η οπτική αποστήθιση είναι η μοναδική και συμφέρουσα λύση. Μπορούν να απαντήσουν πως η σχέση με το βιβλίο είναι μια σχέση χρήσης και τίποτα άλλο. Μπορούν ξεδιάντροπα να πούν πως η γνώση είναι εμπόρευμα και πως η ανάγνωση του βιβλίου είναι σαν μια προπληρωμένη δόση έρωτα. 

Ακόμη και αυτή η γνώση που το Σύνταγμα ορίζει σαν υποχρεωτική, σαν αναγκαία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού και ως εκ τούτου η δωρεάν προσφορά της είναι υποχρέωση της Πολιτείας.

Αλλά είπαμε, σκοπός είναι από την ηλικία της αθωότητας να εξοικειώνεσαι με την ιδέα πως τα πάντα είναι εμπόρευμα. Ας έλθουν οι τυμπανιστές ακαδημαϊκοί λεγεωνάριοι, γνωστοί και ως πνευματικοί ταγοί μας, να εκφωνήσουν λόγους για τηναγάπη στο βιβλίο, για την αγάπη στη γνώση.

Μια αγάπη που καλείσαι να την πληρώσεις παρά τη θέλησή σου κάπως αλλοιώς λέγεται. Και αυτός που θα εισπράξει το αντίτιμό της λέγεται νταβατζής.

Ένας γονέας, εμείς όλοι, μπροστά σε αυτή τη βαρβαρότητα τί θα απαντήσουμε ; Θα επιτρέψουμε στους στρατηλάτες της να σοδομήσουν τις ψυχές των παιδιών μας ;

* Δεν έχτισαν δικές τους πυραμίδες

με την οροφή τους να τρυπά τον ουρανό.

Οι πάπυροί τους ήταν τα παιδιά τους

είχανε για σύζυγο τη γραφίδα τους.

Μα η μνήμη τους θα ζεί μες στα βιβλία της σοφίας

για όσο θα υπάρχει Χρόνος και άνθρωπος στη Γή.

Τεύκρος Μιχαηλίδης, Αχμέτ, ο Γυιός του Φεγγαριού.

Νύχτες Βαϊμάρης

Διαβάζαμε σήμερα στο http://mamoufi.blogspot.gr/ ένα κείμενο του 2009 σχετικό με τον φασισμό του μέλλοντός μας με τίτλο Μια σκέψη για τις μέρες μας. Και 
την ίδια στιγμή είχαμε στο νού μας ένα μήνυμα από την συναγωνίστρια Στ. που μας πληροφορούσε για την επίθεση των χρυσαβγιτών στον αδελφό της. 

Το κείμενο: 

Κάπου, θυμάμαι, είχα διαβάσει  στον Ουμπέρτο Έκο να προλέγει και να περιγράφει τις χούντες του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που αθόρυβα και δίχως να το πάρουμε πρέφα πατά σιγά σιγά το πόδι του στο παρόν.

Λέει αυτός λοιπόν πως στις χούντες αυτές τα όπλα δεν θα έχουν τίποτα να κάνουν με την επιβολή και επικράτησή τους. Άλλα θα είναι τα μέσα που θα επιστρατεύονται.

Πιο ύπουλα, πιο υπόγεια και σίγουρα πιο αποτελεσματικά.

Πιο αποτελεσματικά καθώς στόχος πια δεν είναι δια της βίας να επιβληθούν, αλλά με πλύση εγκεφάλου και ψυχής να ξεγελάσουν, να πείσουν σαν σωτήρια λύση.

Δεν είναι πια ο φόβος το κύριο εργαλείο. Είναι η χαύνωση, το «κοίμισμα». Και κυρίως ο εθισμός σ’ αυτό. Η τόσο μεγάλη εξάρτηση, ώστε το οτιδήποτε απειλήσει να μας βγάλει απ’ αυτή, σαν τον χειρότερο εχθρό να στήνεται, με μένος, στον τοίχο.

Η ανθρωπιά με ότι αυτή περιλαμβάνει – και περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα καθώς το ανθρώπινο ον είναι το μόνο που μπορεί συνειδητά να προσδιορίζει την ύπαρξή του – είναι ο βασικός στόχος .

Πειστήκαμε πως η ευαισθησία είναι αδυναμία όταν δεν κλείνεται στους τοίχους του σπιτιού μας. Πως η εγρήγορση και η εξυπνάδα είναι κούραση (και που να τρέχεις τώρα…) και, στο βαθμό που δεν απειλεί να μας ξυπνήσει, η ζωή των πλασμάτων γύρω μας, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Άνθρωποι γύρω μας ταπεινώνονται με τον χειρότερο τρόπο, εξευτελίζονται ή ακόμα χειρότερα δολοφονούνται από την πολιτεία - η οποία δεν είναι παρά όλοι εμείς μαζί.

Ο στόχος όμως έχει σιγά σιγά επιτευχθεί. Αν δε βγει στο τηλεπαράθυρο ο τηλεαστέρας να μας το πιστοποιήσει , εμείς αδυνατούμε να πειστούμε ότι πράγματι δεν εξευτελίζεται , δεν πονάει κι ούτε πεθαίνει λιγότερο αυτός που δεν είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.

Πως το ‘λεγε το παλιό τραγούδι;

«…Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί.

Κρατούσαν δώρα οι οχτροί.

Κι εμείς γελούσαμε σαν κάθε μέρα…»

Έλα όμως που η χαύνωση δεν αποδείχθηκε "ανεπαρκής" γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα...

Κι' ένας από μας, κάθε φορά, θα προκαλείται από την ανθρωπιά, να προσδιορίζει την ύπαρξή του...

Επίθεση με στιλέτο πεταλούδα από χρυσαυγίτη, δέχτηκε χτες ο αδελφός μου στο Παγκράτι. Οι ψυχοπαθείς παρήλαυναν με το γνωστό "χαριτωμένο" στυλ τους, ενώ ο αδελφός μου βρισκόταν με μια παρέα σε ένα μαγαζί. Τη στιγμή που περνούσαν μπροστά από το μαγαζί, βγήκε έξω και τους φώναξε "ντροπή σας φασίστες" ενώ από τα μπαλκόνια ακούστηκαν και μερικές –λιγοστές- γυναίκες κυρίως, να τους φωνάζουν "φύγετε φασίστες από εδώ, έξω οι φασίστες από την Καισαριανή" κλπ.

Η (π)ορδή πέρασε από μπροστά του αγριοκοιτάζοντάς τον, και αιφνιδιαστικά, ένας απ' αυτούς ξέκοψε, τον πλησίασε φωνάζοντας "κομμούνι θα πεθάνεις" και βγάζοντας από το μπατζάκι του ένα στιλέτο, τον στρίμωξε στον τοίχο. Οι θαμώνες άρχισαν να φωνάζουν (αλλά δεν πλησίασαν….) και την τελευταία στιγμή ένας άλλος χρυσαυγίτης, τον άρπαξε και τον απομάκρυνε.

Την παρέλαση ακολουθούσε ομάδα αστυνομικών. Όταν ο αδελφός μου απευθύνθηκε σ' αυτούς λέγοντάς τους "καλά, δεν είδατε ότι μου επιτέθηκε με στιλέτο; Τι τους ακολουθείτε, για τους προστατεύσετε;" τον αγνόησαν επιδεικτικά….

Αυτά, Στ.

και σήμερα μάθαμε και τα παραλειπόμενα...

έχει και συνέχεια η ιστορία...την επομένη δύο χρυσαυγίτες πηγαν στο μαγαζί και ζητουσαν πληροφορίες για τον αδελφό μου. Ο μαγαζάτορας είπε πως δεν τον είχε ξαναδεί, τυχαία βρέθηκε εκεί κλπ. Όμως έχει φοβηθεί πολύ, φοβάται πως θα του κάψουν το μαγαζί. 

Στ.

Συμπέρασμα:  Όπου δεν πίπτει χαύνωση, πίπτει τσεκούρι χρυσαυγίτικο.

Κι εμείς γελούσαμε σαν κάθε μέρα…

Έκθεση ενηλίκων (αναδημοσίευση)

από: http://wwwmaxairisgr.blogspot.gr

Η Κριση, φερνει πραμματα..Που Δεν θα γινονταν, αμα δεν ηταν κριση...Και δεν μιλαω για τις μικρες μεριδες φαγητο και το ψαξιμο σκουπιδιων...

Μιλαω για χειροτερα...

Και μαλιστα, ενω εχω δει κοσμο και κοσμακη..Να ευαισθητοποιειται για αυτους που ψαχνουν στα σκουπιδια...Και τρωνε τα απομειναρια απο τα σαντουιτς, στα δοχεια εξω απο τα ΓΚΟΥΝΤΙΣ..

Αυτα δεν τα προσεχει ΚΑΝΕΙΣ...!!

Ας δουμε μερικα...

Να μενεις..Σε ενα γαμο..Που δεν σε συμπληρωνει...Που δεν τον αντεχεις..Που εισαι δυστυχισμενος Καθε μερα...[η δυστυχισμενη]..Γιατι ο συντροφος σου..Σε εκβιαζει...!!

-Αν τολμας φυγε...!!..Να δεις..Ποσα απιδια βαζει ο σακκος...!

Και σε ξεφτιλιζει..Και σε ποναει...Ιδιαιτερα αμα ειναι αληθεια...Και εχει και το σιγοντο απο τους συγγενεις ΤΟΥ..Αλλα κι απο τους δικους σου συγγενεις...Στη δικη σου ξεφτιλα..Που δεν τη βλεπει κανεις...

Απανθρωπα κι απαισια...Ολοι σε..Νουθετουνε..."κανε υπομονη" Και βλεπουνε το "προβλημα" αλλα...

Που να πας τωρα μονη...[η μονος]..Αφου δεν υπαρχουνε λεφτα...

Και σε.."πειθουνε"...Μεχρι να δεις την δυναμη..Τη δικη σου...Και καποιος να πιστεψει σε σενα..Να σταματησει να σε θεωρει...ΚΟΜΜΟΔΙΝΟ...Και να σε δει σαν ανθρωπο...

Να θες..Το αναποδο...Να κανεις οικογενεια,με τον ανθρωπο σου..Να φτιασετε ενα.."καλυβι αγαπης" και να μπειτε μεσα..Να δουεψετε και να φτιασετε τα "εχει" σας, μονοι...Και να μην μπορεις...

Γιατι δεν υπαρχει δουλεια...

Δεν υπαρχουνε λεφτα...

Δεν υπαρχει σπιτι...

Και δωστου καθε τοσο εκτρωση...Γιατι..Που να μπλεξεις τωρα και με παιδια...!!..

Μεχρι να το παρει αποφαση κανεις...Οτι η οικογενεια ΠΟΤΕ δεν ηταν ΕΥΚΟΛΗ...Και δεν ηταν τα λεφτα, το πρωτο προβλημα...!!

Παιδα..Που ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ με χαμογελο...Τον γκρινιαρη γονιο..Πατερα, θειο Παππου...Που ασκει εξουσια με τον εκβιασμο της κρισης...Να ΠΑΥΕΙ να ειναι συγγενης, ο αλλος..Και να γινεται ΑΦΕΝΤΙΚΟ...!!..

-Πηγαινε εδω..

_Κανε αυτο...

-Δες αυτο...Σκεψου ετσι...

-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ θα κανεις...ΑΦΟΥ ΣΕ ΤΑΙΖΩ...!!

Και σκεφτομαι καμμια φορα...Οτι μερικοι συγγενεις..ΝΟΜΙΖΟΥΝΕ οτι ηρθε η ωρα, να βγαλουνε ολη τους την κακια..Την εκδικηση...Και το μισος..Στα παιδια τους...ΤΩΡΑ...Που θα επρεπε να τα βοηθησουν...!!

Ελπιζω μονο...Να δουνε τα παιδια...Αυτα τα πρωτα θυματα της κρισης...ΜΕ ΕΠΕΙΚΕΙΑ τους συγγενεις αυτους...Οταν θα αντιστραφουν τα πραμματα....

Γιατι τα παιδια εχουνε την ζωη...ΣΥΜΜΑΧΟ...!!

Να βλεπεις...Αξιοπρεπεις ανθρωπους..Και καλους επαγγελματιες...Να σερνονται στις εκπομπες ΛΥΠΗΣΗΣ...!!..Να αυτοξεφτιλιζονται στα καναλια...Για λιγα κατοσταρικα...Παρουσιαζοντας.."δραματικα" το οικονομικο..η οικογενειακο τους προβλημα...!!

Να καμαρωνεις, αριστους ηθοποιους...Να κανουν τους.."αγαπουλες" και τις καμαριερες...

Σε διαφημισεις...Ιδιαιτερης αισθητικης...!!

Αλλους να μπαινουν.."μεσα" για χρεη...

Κι αλλους να κλαινε...Σε εκπομπες "κλαψας"...!!

Αχ..Αυτοι οι παρουσιαστες..Πως κοιμουνται τα βραδυα;;;...!!..Που ΠΑΤΑΝΕ πανω στην πληγη..Του συναδερφου..Για να κανουνε καρριερα;;;;...!!!..

Και κοντα σ αυτα...Προεδρους σωματειων και συλλογων για τα παιδια...ΔΑΣΚΑΛΟΙ και καθηγητες σχολειων...Δημαρχοι και εκλεγμενοι αρχοντες...

ΣΕΡΝΟΝΤΑΙ στον ΜΟΛΩΧ της διαφημισης..Της δυστυχιας...

Για να αισθανεται..Ο κακομοιρουλης..ο "νοικοκυραιος"...Που ΠΟΥΛΗΣΕ το κορμι του...Για ενα μικρο μεροκαματακι...!!

Οτι δεν ειναι προδοτης..Του εαυτου του..Και της δικης του οικογενειας...!!

Αλλα ειναι..."Πρωτοπορος" στη λεωφορο της Νεας ζωης..Και της Νεας Ταξης Πραγματων....

Που πλασσαραν οι δολοφονοι...

Που τωρα σε λιγο..Θα ανακηρρηχθουν...

Και.."πεφωτισμενοι Ηγετες"..

Και μετα απορουμε..Γιατι μας ερχεται ο ουρανος στο κεφαλι...!

Εγω..Το βλεπω..ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ...!!!..Μην σου πω..Οτι και πολυ αργησε...!!

Σημείωση διαχειριστή: διατηρήθηκε-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- η ορθογραφία του κειμένου.

Στους δρόμους! (αναδημοσίευση)

από:http://aristotelous17.wordpress.com

 

Η ισοπέδωση ενός λαού προϋποθέτει την κατάργηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την καταπάτηση του Συντάγματος, τη φίμωση των διαφορετικών απόψεων, την καταστρατήγηση της δημοκρατίας. Τις τελευταίες μέρες, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (πάντα σε αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα μεγάλα μαγαζιά των ΜΜΕ) έχει εντείνει την επίθεση σε ολόκληρο τον λαό.

- Η βία των δυνάμεων καταστολής είναι πια καθημερινή. Τα ΜΑΤ, η ΔΙΑΣ και η ΔΕΛΤΑ πλέον χτυπάνε ατιμώρητα τους πάντες: συνδικαλιστές, νέους, ηλικιωμένους, ανάπηρους, βουλευτές της αριστεράς, ομάδες, συλλογικότητες. Κλούβες με πάνοπλους ματατζήδες βρίσκονται σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας. Προκαλούν, προπηλακίζουν και τρομοκρατούν ανεξέλεγκτα. Είτε εκτελούν εντολές, είτε απολαμβάνουν μιας σιωπηλής ασυλίας στις έκνομες συμπεριφορές τους.

- Χτυπάνε με όλα τα μέσα τον εργατικό συνδικαλισμό. Προσπαθούν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία. Η κυβέρνηση επιτάσσει απεργούς στο Μετρό και τα λιμάνια. Συνδικαλιστές ψεκάζονται με χημικά, χτυπιούνται με κλομπ και συλλαμβάνονται για μια παράσταση διαμαρτυρίας. ΜΑΤ επιτίθενται σε αγρότες. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μαλώνει τους απεργούς δημοσιογράφους και ανακαλύπτει σχέδια αποαστεθεροποίησης της χώρας. Αστυνομικοί “επισκέπτονται” συνελεύσεις εργαζομένων, για να διαπιστώσουν μήπως διασαλεύεται η τάξις. Τα δικαστήρια κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, εκτός από αυτή των δικαστικών.

- Τα ΜΜΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκτοξεύουν καθημερινά λάσπη κατά συνδικαλιστών, εργασιακών κλάδων, εργαζομένων. Χρήσιμος εργαζόμενος είναι μόνο όποιος δεν αντιστέκεται. Οι υπόλοιποι αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη. Η αλήθεια αποκρύπτεται, διαστρεβλώνεται, φιμώνεται. Αλήθεια είναι μόνο ό,τι συμφέρει την κυβέρνηση και τα αφεντικά των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Και ηθικό είναι ότι είναι και νόμιμο. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα αυτών που θέλουν να μας βγάλουν από το ευρώ.

- Η κυβέρνηση λέει ότι ο κατώτερος μισθός των 500 ευρώ είναι πολύ υψηλός. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπουργείων επιτίθενται στους εργαζόμενους για να δικαιολογήσουν επιλογές ή ανικανότητα που οδηγούν στην καταστροφή. Όταν προμηνύονται κινητοποιήσεις, όλως τυχαίως και πολύ βολικά, διαρρέουν νέες αποκαλύψεις για σκάνδαλα και διαφθορά (που κάποιους μήνες μετά αποδεικνύονται υπερβολές ή ψέμματα, αλλά ποιος θα ασχολείται μέχρι τότε…).

- Την ίδια στιγμή που ισοπεδώνεται το κοινωνικό κράτος, που διαλύεται η δημόσια παιδεία και υγεία, που 4 εκατομμύρια πολίτες είναι πια στα όρια της φτώχειας, που η επίσημη ανεργία έχει φτάσει στο 28%, κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά. Κυβερνητικά στελέχη διαπλέκονται με μεγαλοεπιχειρηματίες. Σύμβουλοι του πρωθυπουργού υπερασπίζονται μαφιόζους που απειλούν ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Τα πραγματικά σκάνδαλα, όπως αυτά της λίστας Λαγκάρντ, συγκαλύπτονται, αποκαλύψεις αποκρύπτονται και έγκριτοι σχολιαστές στα πάνελ σπεύδουν να βγάλουν λάδι όλους τους εμπλεκόμενους. Βουλευτές γίνονται συνήγοροι εφοπλιστών και βιομηχάνων στην επίθεσή τους κατά εφημερίδων. Ο Σαμαράς καλεί στο σπίτι του μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου και κίτρινους δημοσιογράφους, προκειμένου να τους πείσει να αγοράσουν δημόσιες συχνότητες που υπάρχει κίνδυνος να στεγάσουν φωνές που δεν του είναι αρεστές.

- Το περιβάλλον καταστρέφεται συστηματικά, μέσα από το fast track ξεπούλημα πλουτοπαραγωγικών πηγών, από το οποίο ο λαός δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα. Νησιά βγαίνουν στο σφυρί με τη συγκατάθεση των ναζί της Χρυσής Αυγής.

- Πολιτικοί χώροι στοχοποιούνται ως έκνομοι και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία, τη στιγμή που αυτοί που πραγματικά απειλούν τη δημοκρατία, συστηματικά συνεργάζονται με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής και τα καθημερινά τους εγκλήματα μένουν ατιμώρητα. Πρώην υπουργοί και σύμβουλοι του πρωθυπουργού επιδίδονται καθημερινά σε έναν ψηφοθηρικό και επικίνδυνο αγώνα νομιμοποίησης του κοινοβουλευτικού φασισμού.

Απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση, εμείς οι εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί έχουμε μόνο μία επιλογή. Την αντίσταση. Η δύναμή τους είναι η δική μας αδράνεια και υποταγή. Η δική μας δύναμη είναι η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας. Μέχρι να φύγουν.

Πρέπει να δυναμώσουμε τα σωματεία μας, πρέπει να ενισχύσουμε τις δικές μας δομές αντιπληροφόρησης, ταξικής αλληλεγγύης και αντίστασης, πρέπει πια να είμαστε συνέχεια στους δρόμους.

Ας είναι η απεργία της 20ης Φλεβάρη η αρχή της ανατροπής.

Φωνές (αναδημοσίευση)

από τη διαδήλωση στο Υπουργείο Υγείας, αρχές φλεβάρη

το βρήκαμε στο:http://odofragma-skas.blogspot.gr/

"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει 

δε θα' χω ζήσει μάταια.

Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω, 

ή μια λύπη αν γλυκάνω

ή στη φωλιά του πίσω

ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,

δεν θα' χω ζήσει μάταια." 

Έμιλι Ντίκινσον

Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση. "Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο". 

Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.

Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.

Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια. Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί. Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.

Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως. 

Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα. 

Περίεργες μέρες. 

Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;

Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.

Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη. 

Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές. 

Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.

Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.

Πηγή: http://roadartist.blogspot.gr/

Ραντεβού στο Ναδίρ (αναδημοσίευση)

από Simple Man

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του....

αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί....

Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις ένα βράδυ - όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία. 

Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν, ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.

Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν, παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός. 

Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.

Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ.