«Αντικαθιστώ τη μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα,
την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό,
τα παράπονα με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη,
τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας
και την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη»
Λωτρεαμόν
Της Οφηλίας Ρεντ
Κάποια πράγματα εξακολουθούν να διατηρούν με καταπληκτική συνέπεια την περιοδικότητα τους μέσα στο χρονικό διηνεκές. Έρχεται εκ νέου -λοιπόν- το Άγιο Πάσχα των Ορθοδόξων, και οι πιστοί ανά τον πλανήτη μετά το κλίμα κατάνυξης και διάχυτης θλίψης -που επικρατεί για μια ολόκληρη εβδομάδα ελέω των παθών του Ιησού από τη Ναζαρέτ- περιμένουν πώς και πώς την Ανάσταση. Αφού ο άνθρωπος εδώ και αιώνες, ως είδος, αρέσκεται να ανάγει στη σφαίρα του μεταφυσικού, του εξω-ανθρώπινου και του θεϊκού, τους ευσεβείς του πόθους, τη δική του ερμηνεία για το «ιδεατό» που ο ίδιος ΔΕΝ είναι, ας τολμήσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και -«εξανθρωπίζοντας τον Άνθρωπο»- να βασιστούμε σε αυτόν και στις απέραντες δυνατότητες του (που προς τέρψη της εξουσίας δεν αξιοποιούμε, με δική μας ευθύνη και μόνο…)
Το γεγονός, βέβαια, πως κάθε χρόνο μπορεί η συγκεκριμένη αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (ο επονομαζόμενος Χριστός) να ανασταίνεται -σε αντίθεση με όλους εμάς, δεν φαίνεται να προβληματίζει και πολύ όσους θα έπρεπε. Το «Πίστευε και ΜΗ ερεύνα» -διαχρονικά- αποτελούσε μια πολύ αποτελεσματική τακτική για την απόκρυψη κάτω από το χαλί διάφορων πραγμάτων και καταστάσεων, που -λίγη λογική διερεύνηση των αντίστοιχων «θεσφάτων»- θα έφερνε στην επιφάνεια με επικριτική στόχευση, μαζί με τόνους όψιμου και δικαιολογημένου σκεπτικισμού για το γενικότερο γίγνεσθαι.
Οι εξουσίες, ακόμα και σήμερα (αφού κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες για όσους επιθυμούν επιτυχή διευθέτηση των «αποστολών» τους) είναι εθισμένες να παραπέμπουν τις διάφορες επεξηγήσεις -που αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους- «στη σφαίρα του απρόσβλητου». Μεγάλο ζητούμενο της ιστορικής εξέλιξης, σύμφωνα με τα δικά μας ερμηνευτικά εργαλεία, είναι το πώς θα επιτύχουμε να είναι σε θέση οι (περισσότεροι) άνθρωποι να κατανοούν τους όρους του παιχνιδιού και να βάλουν -από κάποια στιγμή και ύστερα- μπρος τις μηχανές της αφύπνισης. Έτσι ώστε κάθε προσωπολατρία, κάθε θρησκόληπτη λογική, κάθε σχέση εξάρτησης, να αποτελούν σήμα κατατεθέν μιας παλιάς εποχής, αυτής που ορίζεται ως ανθρώπινη Προϊστορία. Πρέπει να μπήξουμε με την ίδια ζέση που το έκανε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε κάποτε στη Σελήνη, τη σημαία της Ανατροπής των Συσχετισμών στο έδαφος του πραγματικού χωροχρόνου.
Κορυφώνεται -μας λένε σε όλους τους τόνους- η πολιτική αντιπαράθεση, και όλα αυτά πάνω στον καμβά της «επιτυχημένης πορείας που καταγράφει η χώρα στις υποχρεώσεις της απέναντι στη διεθνή κοινότητα». Βέβαια, όταν ο αγώνας (όσον αφορά στις εγχώριες «διοργανώσεις») παίζεται σε ένα γήπεδο όπου ο ένας βοηθός διαιτητή είναι ο Μπαλτάκος, και ο άλλος ο Κασιδιάρης, μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε τι είδους αγώνας θα είναι αυτός. Δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε και να ψάξουμε για το είδος, το πρόσωπο και το έργο του διαιτητή. Για τους παράγοντες και τους επιχειρηματίες που λυμαίνονται από τους θρόνους της θεσμικής εξουσίας την όλη φάση, ούτε λόγος… Συνήθως, αυτοί («οι διαιτητές») εξυπηρετούν τις επιθυμίες αυτών που τους προωθούν, που τους επιτρέπουν να κάνουν καριέρα, και να «καταξιωθούν στον τομέα τους». Γιατί, σε συστήματα όπως αυτό που έχουμε και μας «αλλάζει την πίστη» με αμέτρητες πρακτικές, δεν αρκούν οι ικανότητες, αλλά (προ)απαιτούνται οι προθυμίες…
Και αν η κρυφή κάμερα αποτελεί αποδεκτή πρακτική στον μαινόμενο ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό (έχει πλάκα να το χρησιμοποιείς αυτό το «όπλο», και να εκπυρσοκροτήσει κάποτε προκαλώντας πληγές στο δικό σου σώμα…), οι «κάμερες» που καταγράφουν το σύνολο των εξελίξεων επιμένουν να εστιάζουν με συγκεκριμένο τρόπο στα δρώμενα. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πως ακόμα και η κατάλληλη λήψη εικόνας μπορεί να διαστρεβλώσει τα συμπεράσματα και να αποπροσανατολίσει τη νοητική επεξεργασία. Όσοι παραμένουν στις κερκίδες, παραδομένοι στην αφέλεια της παρακολούθησης της επικαιρότητας με την ίδια πρεμούρα που φανατικός οπαδός τα βλέπει όλα βαμμένα στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, κάποια στιγμή θα πρέπει να τολμήσουν (όσο το δυνατόν περισσότεροι) να «αλλάξουν κανάλι». Η εσχατολογικότητα των καιρών είναι μια επαχθής πραγματικότητα που δεν δικαιολογεί «άλλο χαβαλέ», και δεν «χωράει άλλη διστακτικότητα».
Και εκεί, στην εξέδρα (στον άμβωνα των vip), δεσπόζει η φιγούρα της άτεγκτης frau Μέρκελ (αφού είχε αποφασίσει για το κυρίως πιάτο, που σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές καταγραφές ήταν το μοσχαράκι). Mικρή σημασία έχει αν θα ακολουθήσει καρυδόπιτα ή κυδώνι παγωτό… Το αν μπορείς τελικά να γλυκαθείς μετά από τέτοιες πίκρες είναι σχεδόν ασήμαντη λεπτομέρεια, βέβαια οι εξουσιαστές παρά τα (όποια) ζόρια τους μπορούν ακόμα να επιλέγουν επιδόρπια που για τους περισσότερους αποτελούν ευσεβείς πόθους…. «Η Μέρκελ προσπάθησε πολύ να μην ασκήσει περαιτέρω πιέσεις στην Αθήνα.
Τώρα έχει υιοθετήσει ένα νέο ρόλο: Θέλει να είναι η εταίρος με κατανόηση, και όχι η αυστηρή ελέγκτρια», επισημαίνει η Die Zeit. Αφού ο αρχικός σχεδιασμός έχει προχωρήσει, δυστυχώς -κατά πώς φαίνεται με ικανοποιητικό τρόπο για τους στρατηλάτες- μπορεί η καγκελάριος της Γερμανίας να φοράει όποιο προσωπείο κρίνει η ίδια πως αρμόζει στην κάθε περίσταση. Και εκεί, στη γωνία, θα συναντήσουμε τον άρχοντα του κυνισμού να ψελλίζει λίγο Ντόυλ Κόναντ: «Όταν κάποιος σας φέρεται με μεγάλη ευγένεια, μη χάνετε καθόλου καιρό. Πρέπει να εξακριβώσετε αμέσως και την αιτία».
Οι εγχώριοι συνεργάτες, πάντως, ξέρουν. Από την αρχή ήξεραν. Ζύγισαν τα πράγματα, και έκαναν τις επιλογές τους. Το τίμημα; Διαμοιρασμένο στις ψυχές όλων μας… Αν θέλουμε να περιγράψουμε αλληγορικά την όλη ιστορία, όπως αυτή λαμβάνει χώρα από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή το πείραμα «Ελλάδα», μπορούμε να παρομοιάσουμε τα δρώμενα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. «Κόλαση» για τον απλό κόσμο, «Καθαρτήριο» για το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, και «Παράδεισος» για τις άρχουσες τάξεις, που κρατούν τα ηνία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η προσαρμογή δείχνει να επιτυγχάνεται. Μπροστά στις Μεγάλες Ιδέες, τα Κομβικά Σχέδια των ηγητόρων, μικρή σημασία έχουν τα παράπονα των «πειραματόζωων». Έτσι σκέφτεται, έτσι λειτουργεί η εξουσία, εδώ και αιώνες. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και άβουλα πιόνια; Όσο επιλέγουμε -σαν πλειοψηφική κοινωνική ροπή- να υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας στο ρόλο του παρακολουθητή, που στην ουσία αποτελούμε τον επικυρωτή (μια σύγχρονη εκδοχή του ορισμού της εθελοδουλίας), θα έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν στο παρόν το μέλλον μας -με όρους κυρίαρχων και υποτακτικών….
Στη ζωή, όπως και στον κοινωνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους άρχοντες και στους υποτακτικούς τους, τίποτα δεν χαρίζεται. Και αν θέλουμε στο σήμερα -που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο- να βρούμε τα πατήματα μας, οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον καλύτερο μας εαυτό, να διδαχθούμε από το σθένος των γενιών που πολέμησαν για έναν καλύτερο κόσμο και να αντιστρέψουμε τους όρους Επίθεσης. Το ίδιο το παρελθόν είναι γεμάτο από επικές στιγμές αντίστασης που έφερναν σε δύσκολη θέση τους εκάστοτε κυρίαρχους. Ας γίνουμε ξανά ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορικής εξέλιξης, που έχει σταθμίσει -όμως- πολύ καλά τα δεδομένα. Οι ελίτ που ασκούν την εξουσία, εξακολουθούν να φοβούνται την κοινωνική αντίδραση. Επιμένουν να επιχειρούν να διαστρεβλώνουν τα νοήματα για να αποφύγουν την «αφύπνιση του κοιμώμενου γίγαντα». Η σύγχρονη εξαχρείωση παρέχει αναφανδόν τις δυνατότητες για όψιμα ξεσπάσματα, για διάχυση του διαφορετικού. Όσο για την κατανόηση που «εκδηλώνουν» -κατά καιρούς- στις δημοσιολογίες τους (σαν τον σφάχτη που «αποχαιρετάει» το δολοφονημένο αρνί, ενώ ήδη σκέπτεται -με τα σάλια να δίνουν το δικό τους πάρτι- το τραπέζι της καλοφαγίας που έπεται…), όταν τα κροκοδείλια δάκρυα των διάφορων εξουσιαστών -για το «απαραίτητο για το καλό του» Δράμα του Λαού- αρκούν για να γεμίσουν τις δεξαμενές της πολύφερνης και πολύπλευρης εξαπάτησης, δεν υπάρχει πιο ταιριαστή ρήση από αυτή του Ουγκώ: «Ομολογούμε τα μικρά μας ελαττώματα, μόνο για να πείσουμε ότι δεν έχουμε μεγάλα»…
To διακύβευμα στο σήμερα, θα ορίσει τη μορφή του αύριο…
Έχουμε μεγάλο φορτίο να κουβαλήσουμε στις πλάτες μας. Σε αυτή την καθηκοντολογική υποχρέωση που είναι ταυτόχρονα και υποχρεωτικό καθήκον, δεν περισσεύει κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα. Τότε, μόνο, θα μπορούμε να αποκτήσουμε καινούριους συμμαχητές, και να λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι σαν τις προεικονίσεις του κόσμου που πρεσβεύουμε. Αν δεν πραγματώσουμε εμείς το Ήθος και την Ποιότητα μιας διαφορετικής κοινωνικής δόμησης, δεν θα πρέπει να έχουμε την προσδοκία (ή την ψευδαίσθηση) να συνδιαμορφώσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι μαζί μας, προς την κατεύθυνση της καταστροφής του αστικού συστήματος. Φέρνουμε στην επιφάνεια και αναδεικνύουμε -χωρίς τους συμπλεγματισμούς και τις αναστολές του χτες μας, που μας βαραίνει αλλά και μας δείχνει το δρόμο για το παρόν και το αύριο- όλες τις κλίσεις μας, όλα τα ταλέντα μας, δημιουργούμε σαν σύγχρονοι Δαναοί ένα «δώρο» για τους δυνάστες μας -που η κορδέλα του θα είναι δεμένη κόμπο από τις πιο μεγάλες ποσότητες δύναμης διαθέτουν τα σφιγμένα και ενωμένα χέρια μας. Θα εφαρμόσουμε τη θεωρία της διαψευσιμότητας σε οτιδήποτε αντιβαίνει τον -καλά σμιλευμένο στο ζυμωτήρι της πραγματικότητας- αξιακό μας κώδικα, για να επαληθεύσουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Δεν θα σταθούμε μόνο στο οικονομίστικο πεδίο του σύγχρονου εξουσιαστικού πολιτισμού, αλλά θα αναδείξουμε όλες τις πτυχές του -που τσακίζουν το άτομο και οδηγούν σε πολλαπλή πτώχευση το κοινωνικό σύνολο.
Η τροπή που φαίνεται να παίρνουν τα πράγματα, μετά την απόσυρση του κόσμου από τις πλατείες και τα οδοστρώματα, αυξάνει τις απαιτήσεις. Το τρένο δείχνει να έχει απομακρυνθεί από το σταθμό της Ελπίδας -που δημιούργησε ο κοινωνικός αναβρασμός στα πρώτα, τα λεγόμενα «μνημονιακά», χρόνια. Όμως, υπάρχει και η επόμενη στάση. Αν κινηθούμε έξυπνα και γρήγορα, μπορούμε να βρεθούμε σε αυτή πριν ακουστεί το σφύριγμα της αμαξοστοιχίας -καθώς θα προσεγγίζει για την προκαθορισμένη άφιξη. Δεν υπάρχει πια άλλο περιθώριο, δεν έχουμε καν το δικαίωμα στην επιλογή. Δεν υπάρχει για εμάς κανένα δίλημμα «περί Αρετής και Κακίας», αλλά η Αναγκαιότητα του να πορευτούμε στο μονόδρομο της Αρετής του Αγώνα και της Κακίας απέναντι σε ό,τι ευτελίζει συνειδητά και οργανωμένα τον Άνθρωπο… Και θα το κάνουμε, γιατί έτσι ορίζουν οι καιροί και ο αυτοσεβασμός μας, τον οποίον καλούμαστε να επανατροφοδοτήσουμε.
Φέρνουμε -όπως προείπαμε- στο νου μας όλες εκείνες τις παρελθοντικές στιγμές στις οποίες ξεχείλιζε η αποφασιστικότητα και το πάθος για Αγώνα, επιχειρώντας να τις εγκολπώσουμε για τα καλά στις ψυχές μας. Η Παρισινή Κομμούνα, οι πετυχημένες σοσιαλιστικές Επαναστάσεις του παρελθόντος, η εποποιία του ισπανικού εμφυλίου (μέχρι να αλλάξει ο ρους και να επικρατήσει οριστικά και αμετάκλητα ο Φράνκο…), τα κομμουνιστικά και αναρχικά αντάρτικα που έλαβαν χώρα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι πολλές και σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου αντιφασιστικού αγώνα, οι ατομικές και συλλογικές δράσεις που μετέτρεπαν την Τάξη και την Ασφάλεια της Αστικής Εξουσίας σε φτερά που παρέσυρε η θύελλα της ανθρώπινης μαχητικότητας, μας αποδεικνύουν έμπρακτα πως μπορούμε ακόμα να εμπιστευόμαστε τον Άνθρωπο.
Αν μελετήσουμε τους όρους της εποχής και των μελλοντικών συστατικών -που πλησιάζουν με γοργούς ρυθμούς- με τη δέουσα προσοχή, αν ανταλλάξουμε απόψεις, και αν μοιραστούμε εμπειρίες και πορίσματα, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε την κατάλληλη πρόταση. Διδασκόμαστε από τα (πολλά) λάθη μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε να υποβιβάσουμε τις πεποιθήσεις μας σε μια περιθωριακή ουτοπικής υφής «Χαμένη Υπόθεση». Πρώτα, θα πατήσουμε γερά τα πόδια μας στο έδαφος του πραγματισμού, και ύστερα θα ξεχυθούμε για να ξαναγεννήσουμε την Επαναστατική Προοπτική. Για να την απλώσουμε στα πρόθυμα αυτιά όσων ανθρώπων θα ήθελαν να συμβάλλουν (όπως μπορεί ο καθένας και η καθεμία) στην κοινωνική εξάπλωσή της. Που θα εντείνει τον πυρετό των κυρίαρχων, θα κάνει τον Ήλιο να λάμπει (για να μας επιτρέπει με το Φως του να κάνουμε τα επόμενα βήματα μας), και θα αυξήσει ξανά τη θερμοκρασία των κοινωνικών αντιστάσεων… Οι παγετώνες που θέλουν οι εξουσιαστές να μας επιβάλλουν, ας γίνουν η αφορμή για το δικό τους Τιτανικό…
Στο σήμερα, ξεμπροστιάζουμε τις τεχνικές και τις προπαγάνδες των αντιπάλων μας. Είναι πολλές και ουκ ολίγες φορές αποτελεσματικές. Ας είναι… Λέμε όχι στις ιλουστρασιόν μεταμοντέρνες πραγματικότητες που μας επιφυλάσσουν. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις και ξεκινάμε να λειτουργούμε σαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην ταινία της Πραγματικής Ζωής. Δεν ξεχνάμε τους αγωνιστές που βρίσκονται στα κελιά του αστικού κράτους ή όσους αντιμετωπίζουν συνεχώς την πιθανότητα να πέσουν στο δόκανο της καταστολής. Στηρίζουμε αγώνες όπως αυτός των κρατούμενων για την αποτροπή μιας «καινούριας φυλακής μέσα στη φυλακή», για τον απλούστατο λόγο πως αν τους αγνοήσουμε στα κρίσιμα χωροχρονικά σημεία που μας έχουν ανάγκη, θα συμβάλλουμε για τη δημιουργία μιας Νέας Συνειδησιακής Φυλακής στην ήδη διαμορφωμένη Κοινωνία-Κελί που μας φτιάχνουν οι εξουσιαστές μας.
Σταματάμε τα ξεκατινιάσματα, σταματάμε να ψάχνουμε να βρίσκουμε αντιπάλους δίπλα μας, και ορίζουμε τις αναγκαίες υπερβάσεις που πρέπει να κάνουμε. Εναποθέτουμε στον πιο κοντινό κάδο απορριμμάτων τις πιο κακές πτυχές μας και στρατοπεδεύουμε στον κατάλληλο χώρο που θα μας επιτρέπει να κινηθούμε με τους κατάλληλους τρόπους, προκαλώντας τα αποτελεσματικότερα πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας. Αφού πρώτα έχουμε εφοδιαστεί με θάρρος, αντοχή στις κακουχίες και στις δυσκολίες του Αγώνα για την αντικαπιταλιστική και αντικρατική Επανάσταση. Σκίζουμε τα συγχωροχάρτια που με περισσή ευχέρεια διαμοιράζονται αφειδώς στην καθημερινότητα, «καίμε» τους πάπυρους που προτρέπουν στην υποταγή, αγνοούμε τα δέλεαρ, τις υποσχέσεις και τα ψίχουλα που μας δίνουν -για να καταπραΰνουν τον πόνο μας, να αμβλύνουν την οργή μας, και να μπερδέψουν το μυαλό μας. Τα κοστούμια των πειθήνιων σκλάβων που ράβουν στα μέτρα μας στα πολύμορφα κοπτοραπτεία της υποταγής, ας τα επιδεικνύουν σε «εκθέσεις μόδας», που προσκαλεσμένοι θα είναι μονάχα όσοι επιθυμούν να λειτουργούν ως δούλοι. Για να ξαναμπεί στα στόματα των ανθρώπων η λέξη Απεργία, η λέξη Αγώνας, η λέξη Στάση, η λέξη Άρνηση, η λέξη Όραμα, η λέξη Μάχη. Για να ανοίξουν ξανά οι συζητήσεις γύρω από την προώθηση μιας άλλης Προοπτικής. Για να γίνει ξανά η Επανάσταση ζητούμενο…
Οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που θα δοθούν από εδώ και πέρα. Όταν φαίνεται πως λυγίζουμε, τότε είναι που θα μάθουμε όλες τις ιδιότητες και τις χρησιμότητες του ατσαλιού. Γιατί, «αξίζει να μπορούμε να μετατρέπουμε τη σπίθα που λαμπιρίζει στις άγριες ματιές της Άρνησης, σε διαρκή Φλόγα που δεν θα σβήνει ακόμα και όταν η καταρρακτώδης βροχή των κυριαρχικών προτύπων λυσσομανάει γύρω μας»…
ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ, ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΣ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ, ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΞΕΧΥΘΟΥΝ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΙ ΚΟΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Κλείνουμε το παρόν σημείωμα, παραθέτοντας κάποιες σκέψεις του Μαρκούζε, χωρίς να επιλέγουμε –ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ- να προβούμε σε κάποιον όψιμο σχολιασμό: «Το να αναπαύεσαι, να διασκεδάζεις, να δρας και να καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι, να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι, αυτά στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές. Το γεγονός ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει το άτομο ανανεώνουν και δυναμώνουν συνεχώς αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα το άτομο να τις κάνει δικές του πια, να συνταυτιστεί μ’ αυτές, και να αναζητά τον εαυτό του στην ικανοποίησή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα το πρόβλημα. Οι ανάγκες παραμένουν αυτό που πάντα ήταν, προϊόντα μιας κοινωνίας που τα κυρίαρχα συμφέροντά της απαιτούν την καταπίεση»…
ΥΓ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ.
Τους αφιερώνουμε τους παρακάτω στίχους:
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.