ό,τι αγκαλιάζω δυνατά ... μου φαίνεται το πνίγω (αναδημοσίευση)

από catchyourdream 

Από μικρό παιδί, βλέπω συχνά πυκνά το ίδιο όνειρο ... Βλέπω πως έχω στην πλάτη μου ένα ζευγάρι φτερά, τα ανοίγω και πετάω ... πετάω μακριά, βλέπω τον κόσμο πιο όμορφο. Κι ύστερα ξυπνάω, κι ούτε φτερά έχω στην πλάτη, ούτε να πετάξω μπορώ, ούτε να δω τον κόσμο πιο όμορφο. Καμιά φορά νομίζω πως αυτό το όνειρο ζωντανεύει. Και μπορεί και να ... αλλά ... Το θέμα είναι πως με δανεικά φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Ας μη συντηρούμε ψευδαισθήσεις.

Μεγάλο θέμα οι ψευδαισθήσεις, κι άμα τις αγκαλιάσεις ... μεγαλύτερο. Κι η αγκαλιά, κι αυτή ... επικίνδυνη. Μη γελάς. Δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Να μη βιάζεσαι, ούτε να αγκαλιάσεις, ούτε να αγκαλιαστείς. Γενικά μη βιάζεσαι. Και στο λέω εγώ που πανάθεμα με βιάζομαι, βιάζομαι και τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα μου πεις, ναι μπορεί να μην υπάρχει. Θα σου πω, πως ναι, με αυτόν τον "φόβο" έμαθα να ζω, και δε με νοιάζει πια. Γι αυτό δεν έχω σταματήσει να τρέχω.

Που θέλω να πάω; Άγνωστο. Τα 'χουμε ξαναπεί. Τόσο τρέξιμο και δεν έχω καταφέρει να φτάσω πουθενά. Τόσες αγκαλιές και σε καμιά δεν κατάφερα να φωλιάσω. Τόσες στιγμές ήπιαμε και καμιά δεν κατάφερε να με ξεδιψάσει. Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι αν εγώ αποφεύγω να βρω προορισμό, αν εγώ πνίγω ότι αγκαλιάζω, αν εγώ φτύνω τις στιγμές. Όμως, ούτε ανθρώπους μου αρέσει να πνίγω, ούτε στιγμές να φτύνω. Κι έτσι γνωρίζω πότε πρέπει να βγω στην απ έξω. Και ναι, γνωρίζω πότε πρέπει να αφήσω τη σιωπή να με κόψει. Και την αφήνω ...

Γιατί κάπου εδώ στη φωτιά θα χάνομαι και θα βρίσκομαι πάντα, για να ξορκίζω τα κρυφά, για να ανταμώνω τα όμορφα. Κι αν ξεφύγει κάποιο δάκρυ και το δεις, μη φοβηθείς, δεν είναι από λύπη, δεν είναι από θυμό, μα από χαρά, που το ζήσαμε κι αυτό. Το ζήσαμε κι αυτό ...