encounter Athens:ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Η ομάδα encounter Athens σας προσκαλεί στη δημόσια εκδήλωση-συζήτηση που πραγματοποιείται στα πλαίσια του Διεθνούς Εργαστηρίου «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης».

ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ:

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΗΣ

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013, 18:30–21:00

Αμφιθέατρο Γκίνη, συγκρότημα Πατησίων ΕΜΠ

Ομιλητές:

Margit Mayer, Καθηγήτρια στο Ελεύθερο Πανεπιστήµιο του Βερολίνου

Boaventura de Sousa Santos, Καθηγητής στο Πανεπιστήµιο της Κοϊµπρα

Σύντοµη παρέµβαση:

David Harvey, Διακεκριµένος Καθηγητής στο CUNY Graduate centre

Οι ομιλίες θα γίνουν στα αγγλικά

Η συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης στον αστικό χώρο και τις απαντήσεις που επιχειρούν να δώσουν υποκείμενα προερχόμενα από διαφορετικά χωροκοινωνικά πλαίσια, που αντιμετωπίζουν όμως κοινά προβλήματα, αποτελεί βασικό ζητούμενο στην τρέχουσα συγκυρία. Η ομάδα encounter Athens ανοίγει αυτό το θέμα στο τριήμερο διεθνές εργαστήριο με τίτλο «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης», το οποίο θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στις 7-9 Φεβρουαρίου, στο Συγκρότημα Πατησίων του ΕΜΠ.

Στόχος της δημόσιας εκδήλωσης που θα γίνει στο πλαίσιο του εργαστηρίου είναι η αναζήτηση της δυναμικής και του ρόλου που (μπορεί να) έχουν τα κοινωνικά κινήματα στη διαμόρφωση εναλλακτικών στρατηγικών και διεκδικήσεων ενάντια στην ηγεμονία νεο-φιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλονται στον αστικό χώρο με όχημα την κρίση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης αλλά και ευρύτερα.

Η Margit Mayer είναι πολιτική επιστήμονας και διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Το συγγραφικό και ερευνητικό της έργο επικεντρώνεται στα κοινωνικά κινήματα και σε διάφορες εκφάνσεις των σύγχρονων αστικών πολιτικών, της αστικής θεωρίας, της αναδιάρθρωσης του (κοινωνικού) κράτους που προσεγγίζει μέσα από μια συγκριτική οπτική. Έχει επιμεληθεί από κοινού, μεταξύ άλλων, και τα παρακάτω βιβλία: «Νεο-φιλελεύθερη αστικότητα και οι διεκδικήσεις της – διασταυρώνοντας θεωρητικά όρια», «Αστικά κινήματα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο», «Πόλεις για τους ανθρώπους και όχι το κέρδος: κριτική αστική θεωρία και το δικαίωμα στην πόλη»

Ο Boaventura de Sousa Santos είναι Καθηγητής κοινωνιολογίας στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Coimbra στην Πορτογαλία. Το συγγραφικό του έργο περιστρέφεται γύρω από ζητήματα παγκοσμιοποίησης, κοινωνιολογίας του δικαίου, δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων και επιστημολογίας. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο που εκδίδει σε διάφορες γλώσσες. «Η άνοδος της Παγκόσμιας Αριστεράς: πέρα από το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ» αποτελεί μια από τις πιο πρόσφατες εκδόσεις του στα αγγλικά.

Ο David Harvey είναι Διακεκριμένος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (CUNY) και ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της μαρξιστικής γεωγραφικής σκέψης. Μέσα από το συγγραφικό του έργο, το οποίο έχει ασκήσει καθοριστική επιρροή στις κοινωνικές επιστήμες, έχει αναδείξει την κρισιμότητα της αστικοποίησης για την επιβίωση του καπιταλισμού και έχει περιγράψει τις αστικές καταβολές και τη σύνθετη γεωγραφία της πρόσφατης οικονομικής κρίσης. Χαρακτηριστικά δείγματα του έργου του είναι τα βιβλία: «Κοινωνική Δικαιοσύνη και η Πόλη», «Εξεγερμένες πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση για την πόλη», «Νεοφιλελευθερισμός. Ιστορία και παρόν», «Ο νέος ιμπεριαλισμός» και «Η κατάσταση της μετανεωτερικότητας. Διερεύνηση των απαρχών της πολιτισμικής μεταβολής»

* Το εργαστήριο διοργανώνεται σε συνεργασία με το INURA Athens και το Ινστιτούτο Δημόσιων Πολιτικών και Διακυβέρνησης του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και με την χρηματοδότηση του Antipode Foundation και την υποστήριξη του τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ.

Χίλιες φορές κι' αν σταυρωθείς, πάλι "ληστή" θα σ' είπουν...

μουσική:

Μάνος Χατζιδάκις, Ένας ευαίσθητος ληστής

Στίχοι Νίκου Γκάτσου

Γι' αυτό σου λέω Νίκο,

γέλασε, 

γέλασε και μην τους ακούς. 

Εσύ ξέρεις κι' εμείς ξέρουμε. 

Αυτό μας αρκεί και σου αρκεί.

γέλασε,

πάνω από το σακατεμένο σου πρόσωπο, 

άσε ν' απλωθεί το γέλιο σου

άσε ν' απλωθεί η ομορφιά της ψυχής σου.

Δεν μόνιαξε η ιστορία με τα συνώνυμα 

με τα οποία βάφτισαν τους παπούδες και τις γιαγιάδες μας

οι καταχτητές της κατοχής,

δεν θα μονιάξει και τώρα, 

μα κυρίως δεν θα μονιάξει Αύριο.

Γιατί και τούτοι οι καταχτητές θα πάρουν πόδι

Αύριο δεν θάναι εδώ για ν' ανεμίζουν 

τη σημαία της βαρβαρότητας και της θρασσυδειλίας τους

να μολύνουν την  Γή με την πατημασιά τους.

Και τότε Νίκο

θάμαστε πολλοί που θα γελάμε, 

ακόμη και αυτοί που δεν θα το αξίζουν

Τώρα μπορείς να γελάς μόνον εσύ...

Εμείς,

ίσως ψιθυρίσουμε μια-δυό λέξεις

μυστικά,

έτσι όπως ο πατέρας στο γυιό τη συμβουλή την ύστερη.

Όχι γαμώτο δεν γίνεται έτσι!

αναδημοσίευση από το blog http://exegermenoto2009.blogspot.gr/

 (το σκίτσο απο έδω so comic.gr)

Πες μου πιάσαμε πάτο; 

Πες μου σε παρακαλώ

Πες μου ότι δεν έχει άλλο

Δεν μπορεί να έχει κι άλλο

Δεν γίνεται

Δεν αντέχεται

Πώς γίνεται να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι πουσκοτώνουν κάποιον μόνο και μόνο επειδή η καταγωγή του είναι από άλλη χώρα;       

Πώς γίνεται ο Πακιστανός να χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του μόνο από έναν επιθετικό προσδιορισμό;

Τι κοινωνία είναι αυτή που ο «λαθρομετανάστης» γίνεται άνθρωπος μετά τον θάνατό του;

Τι κοινωνία θα είναι αυτή όταν θα μισείς τον φασίστα όπως ο φασίστας τον μετανάστη;

Πρέπει να το νικήσουμε αυτό γαμώτο όσο είμαστε ακόμα άνθρωποι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Which side? (αναδημοσίευση)

από http://ixnilasies.blogspot.gr/

Τρίτη φορά, που πιάνω το πληκτρολόγιο, αλλά βλέπω ξανά τα δάχτυλά μου να κλoτσάνε. Για κάποιον περίεργο λόγο, κάθε φορά που πάω να ασχοληθώ με αυτό το θέμα νιώθω ολοένα και περισσότερο να δυσκολεύομαι. Κι όχι γιατί δεν το κατέχω – με ζάχαρη στο ψωμί μεγάλωσα – πιο πολύ ιδεολογικές ή, για να το πω μ' έναν παρεξηγημένο όρο, πιο πολύ ηθικές είναι οι ενστάσεις μου.

Εξηγούμαι.

Είναι υποκρισία να 'σαι ακόμα ταϊσμένος και να γράφεις γι' αυτούς που πεινάνε, σαν τους άκαπνους στρατηγούς που γράφουν εγχειρίδια πολέμου ή καλύτερα σαν τους ανάπηρους, κατά τον Πανούση, που βλέπουνε μπάλα ή ακόμη καλύτερα σαν τους πάμπολλους πεζογράφους που εξιστορούν ό,τι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να ζήσουν – ανάμεσά τους δεν διστάζω να εντάξω, ασφαλώς, και τον εαυτό μου.

Απ' την άλλη, το ξέρω καλά, η πιο μεγάλη υποκρισία είναι, να 'σαι ακόμα ταϊσμένος, και να σφυρίζεις αδιάφορα σαν να μην τρέχει τίποτα. Εκτός βέβαια και αν έχεις τόσο πολύ λεηλατήσει τη σκέψη σου, ώστε να αντλείς ασφάλεια από την αισιοδοξία του Στουρνάρα ή να ενστερνίζεσαι τα ερμηνευτικά σχήματα του MEGA ή να μοιράζεσαι τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Κουβέλη.

Αλλά όσο κι αν θα 'θελα να κλείσω τη σιωπή μου σ' αυτή την βολική αμεριμνησία της ηλιθιότητας συνεχίζω να είμαι εδώ, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, και βλέπω τα δάχτυλά μου να κλoτσάνε ατίθασα στο πληκτρολόγιο για έναν Η. που ξαναγυρνάει στη Σουηδία με κατεβασμένο το κεφάλι και για έναν Μ. που παλεύει για τη ζωή του χωρίς να μπορεί να καλύψει τα νοσήλεια και για μία Ε. που κινδυνεύει από μέρα σε μέρα να χάσει την πρώτη κατοικία της και για έναν Κ. που δουλεύει απλήρωτα δεκάωρα σε σούπερ μάρκετ και για μία Π. που ξυπνάει και κοιμάται με λεξοτανίλ και για έναν Π. που αν και αθώος τέθηκε σε αργία και για το απορημένο βλέμμα των μαθητών μου που όλα τα καταλαβαίνουν και για τον χτεσινό πεινασμένο που έσκυβε στον κάδο απορριμμάτων και...

... και, τελικά, σκέφτομαι ότι αν έχει κάποιο νόημα η γραφή είναι όχι για να κανακεύει λέξεις ούτε για να διεκδικεί λογοτεχνικά βραβεία ούτε για να υμνεί τους "νέους Παρθενώνες", αλλά για να απαντά στο αιωνίως επανερχόμενο σε αισθητική, ιδεολογική και πολιτική βάση ερώτημα:

Which side are on?

Ε;

Κατάλογος Προϊόντων Σωματείου ΒΙΟΜΕΤ (για δίκτυα χωρίς μεσάζοντες)

Κατάλογος Προϊόντων Σωματείου ΒΙΟΜΕΤ

Κατάλογος Κατασχεμένων προς Δημοπράτηση Προϊόντων Σωματείου Εργαζομένων Βιομηχανικής Μεταλλευτικής Ιανουάριος 2013

μπορείτε να δείτε τα διαθέσιμα προϊόντα, τις τιμές και τις εκπτώσεις.

Κατεβάστε, τυπώστε τον κατάλογο από το επόμενο link

http://www.scribd.com/doc/122917941/Κατάλογος-Προϊόντων-Σωματείου-ΒΙΟΜΕΤ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ:Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης

ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα 

στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης

Αθήνα 7-9 Φεβρουαρίου 2013

ΕΜΠ – Συγκρότημα Πατησίων, Κτίριο Αβέρωφ

Στις 7-9 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα (ΕΜΠ – Κτίριο Αβέρωφ) ένα τριήμερο διεθνές εργαστήριο με θέμα «Καθεστώτα κρίσης και αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης» με διοργανωτές το Encounter Athens, το INURA Αθήνας, το Ινστιτούτο Δημόσιων Πολιτικών και Διακυβέρνησης του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, και την υποστήριξη του Τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Σκοπός του εργαστηρίου είναι η ανταλλαγή εμπειριών της τρέχουσας κρίσης από τις πόλεις της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και η διερεύνηση εναλλακτικών προσεγγίσεων πάνω σε δύο βασικούς άξονες:

Α) την κριτική διερεύνηση των επιπτώσεων της κρίσης στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης και στους κατοίκους τους, των κυρίαρχων πολιτικών, καθώς και των νέων κοινωνικών διεκδικήσεων που εμφανίζονται, και

Β) την επαφή ακτιβιστών από παλιά ή/και νέα κοινωνικά κινήματα και ερευνητών, με σκοπό την ανταλλαγή εμπειριών από συγκεκριμένες πρακτικές, πρωτοβουλίες και αγώνες και τη συλλογική παραγωγή ιδεών πάνω σε εναλλακτικές κατευθύνσεις ριζοσπαστικής δράσης.

Ακτιβιστές και ερευνητές από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία που εμπλέκονται σε κοινωνικά κινήματα στις πόλεις τους ή εκπονούν σχετικές έρευνες έχουν προσκληθεί για να παρουσιάσουν τις εμπειρίες τους από την κρίση στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης πάνω σε τρεις θεματικές ενότητες: 

-τα υπερ-νεοφιλελεύθερα προγράμματα/έργα αστικής ανάπτυξης, 

-τα ζητήματα κατοικίας στην κρίση 

-και το τοπικό ως άξονα για νέες κινητοποιήσεις, δίκτυα αλληλεγγύης και δράσεις. 

Το εργαστήριο είναι ανοιχτό σε ακτιβιστές, ερευνητές και άλλα ενδιαφερόμενα άτομα και ομάδες για να συνεισφέρουν στις συζητήσεις με την εμπειρία τους και τα σχόλιά τους.

Οι παρουσιάσεις και οι συζητήσεις θα γίνουν στην αγγλική γλώσσα.

Αναλυτική περιγραφή

Το πρόγραμμα στα Ελληνικά

Το εργαστήριο χρηματοδοτείται από το Regional Workshop Award from the Antipode Foundation.

Κράτησα τη ζωή μου* (αναδημοσίευση)

από http://jaquou.wordpress.com/

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού

η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια

το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας

και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά.

Τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν

Κράτα μου εσύ το κεφάλι μπάσταρδε, εγώ ότι και να κάνεις δεν προσκυνάω. Δεν σε προσκυνάω. Δεν προσκυνάω τη φάρα σου. Δεν θα σου πω κουβέντα. Δεν θα βγάλω άχνα. Το στώμα μου δεν τ΄ανοίγω ούτε για να πω το ονομά μου. Καλύτερα να το ξεχάσω. Κι ούτε σάλιο δεν μου περισσεύει, δεν το χαραμίζω να φτύσω εκεί που πατάς. Ούτε ίχνος έκφρασης δεν χαρίζω για τη συμμορία σου και τους αφεντάδες που βαράς προσοχή. Ούτε γκριμάτσα. Ούτε σελίδα δεν μου ‘μεινε, να τσακίσω την άκρη της για να θυμηθώ να κρατηθώ από τον Νόμο. Ούτε λύπηση δεν έχω για κανέναν σας, δεν σας φωτίζω τις σκοτεινές και τιποτένιες μέρες με κανένα όραμα. Ούτε μια πρόταση, ούτε ένα βιβλίο, ούτε μια νότα δεν θα αναπολήσω για να ξεχάσω το πουλημένο τομάρι σου. Καριόλη άντρα, μια μέρα τα παιδιά σου θα σου φορέσουν κουκούλα και θα σε γονατίσουν και θα σε χτυπούν για τέσσερις ώρες στο κεφάλι ουρλιάζοντας με τη φωνή μου. Και τότε που θα κατουριέσαι από φόβο θα θυμηθώ να σου δώσω να πιεις νερό. Για να απομείνεις μόνος με τη ντροπή σου.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας

ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς

καμιά φωτιά στη κορυφή τους. Βραδιάζει.

Δεν έβρεξε καθόλου εκείνες τις μέρες. Δεν είχα μια σκοτεινή γωνιά για να κρυφτώ και να μην ξέρω τίποτα. Να μη ζήσω τίποτα. Δεν είχες τρόπο να μου απαντήσεις όσες ερωτήσεις κι αν σου έκανα. Ούτε καν λίγο κρύο, μόνο ήλιος και κηδείες. Αν έβρεχε θα σταματούσε τουλάχιστον η κίνηση στους δρόμους, τα αυτοκίνητα στην Αθήνα θα παραμέναν ακίνητα, οι οδηγοί θα βρίσκαν επιτέλους στο μποτιλιάρισμα τον μόνο λόγο που θυμούνται να είναι έξαλοι και ένας ένας θα έβγαιναν στη μέση της Κηφισίας. Ο πρώτος που επιτέλους θα έβριζε τον μπροστινό του θα έφερνε λίγο πιο κοντά την αλήθεια. Χιλιάδες οδηγοί να δέρνονται, χτυπόντας ο ένας το κεφάλι του άλλου στα παρμπριζ των αυτοκινήτων που δεν θα σπάγαν αλλά θα γεμίζαν εκατομμύρια ρωγμές. Οι ρωγμές, η βροχή και τα σώματα κουβάρια βίας για να πονάνε όλοι, όλοι όπως εγώ. Όχι, πιο πολύ από μένα. Οι καθρέφτες να ξεκολάνε, οι κόρνες να έχουν κολήσει και τα ραδιόφωνα να παίζουν όλα στη διαπασών μόνο τα ουρλιαχτά του άδωνη. Η όμορφή μας πόλη. Θα βάζαμε στοίχημα πόσοι θα βγάλουν όπλο από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Θα γελούσες.

Κράτησα τη ζωή μου, στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή

μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν

στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα

να μένουν εκεί που φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω

γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Σας βλέπω ρε μαλάκες. Μικροί, άπνοοι συνεχίζεται να στέκεστε όρθιοι από τύχη. Και δεν το ξέρετε, ούτε μια σταλιά ευγνωμοσύνης για το τυχερό σας δεν έχετε. Γιατί δεν σας πέτυχαν οι σφαίρες που εποστρακίζονται, έτσι λέει είναι η σωστή λέξη, τα βράδια έξω απ’ τις πόρτες των σπιτιών και μπορείτε ακόμα να προσποιείστε πως δεν ακούσατε τίποτα. Οι κρότοι έρχονται από μακριά. Έτσι λέτε. Κανείς δεν πυροβολεί. Αυτό λέτε, αλλά σιγανά, μην σας ακούσουν. Ούτε τον είδατε να τρέχει και να πέφτει κυνηγημένος στο κενό για να σωθεί. Ούτε υπήρξαν οι διώκτες. Είχαν άλλωστε περάσει μόλις από σεμινάρια του Δήμου. Μόνο το εμπόρευμα βλέπατε και σας χαλούσε την αισθητική, γιατί το κουβαλούσε στο σεντόνι και ήταν φτηνή απομίμιση. Και δεν πλήρωνε και φπα. Αν και, ομολογούσατε όταν καθώς πίνατε τον καφέ σας, ριστρέτο πάντα, ήταν επιτυχημένη απομίμηση, εξού και σταματούσαν τόσες κυράτσες εκείνα τα χρόνια, πριν, για να αγοράσουν τσαντάκια φο που εξαφανιζόταν μπροστά στα κιλά λίπους και καναπέ. Μόνο τα παιδιά του βλέπατε και του κάνατε κάθε τόσο παρατηρήσεις επειδή όταν έπαιζαν το μεσημέρι και τρέχαν μέσα στο διαμέρισμα τα πατήματα σας χαλούσαν την ησυχία. Και το ξέρω. Θα με δείτε στην οθόνη. Χάνεται άλλωστε τέτοιο θέαμα; Και γι΄αυτό σας κρατάω το καλύτερό μου βλέμμα. Περιφρόνηση και αηδία για το καθιστικό σας και την ησυχία σας. Μια μέρα χιλιάδες μικρά πόδια θα χορεύουν στα ταβάνια πάνω απ’ τα κεφάλια σας μετατρέποντας τις εκπομπές του μεσημεριού σε κόλαση. Και η οθόνη θα δείχνει μόνο το βλέμμα μου.

Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα

περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της

Ανεβαίνω τα βουνά, μελανιασμένες λαγκαδιές, ο χιονισμένος

κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν

μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε

τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή

δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ. ψίθυροι

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια

σαν την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας “ευτυχία”.

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών

κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν

εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος

που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ’ αγγίζει

στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου

μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή

βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,

δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Όρθια κορμιά χορεύουν πάνω στα τραπέζια. Όχι, δεν είναι σε μια άλλη δεκαετία. Ακόμα χορεύουν πάνω στα τραπέζια. Για κάτι που θέλουνε να μοιάζει με πάθος. Όρθια ερωτηματικά δεν ξέρουν να ρωτήσουν τι είναι το πάθος. Τίποτα δεν έχετε να μου δώσετε. Μόνο αηδία ξεπηδάει από κάθε γωνιά της πόλης. Μαζί με τους μπράβους και τους δελτάδες. Πίσω από τα γκισέ μετρώντας χαρτονομίσματα. Στο ασανσέρ με τη μπόχα των ανακατεμένων αρωμάτων. Στη γωνία που κοιμάται πίσω από τα χαρτόνια για να κρυφτεί από τις κάμερες του Θεοδωράκη που μοναχός καουμπόι αναρωτιέται περπατώντας για τη Βουγιουκλάκη και την κατάθλιψη. Όρθια κορμιά ισορροπούν πάνω σε δίπατα εκτρώματα διαλύοντας ότι είχε απομείνει από τη σπονδυλική τους στήλη που έτσι κι αλλιώς είχε σκεβρώσει από το σκύψιμο. Όρθια κορμιά δοκιμάζουν γραβάτες κάπου στην Ακαδημίας. Όρθια κορμιά φωτογραφίζουν τα γκράφιτι ή τον μωβ ουρανό και τα περνούν από φίλτρα για να γίνουν πιο όμορφα. Όρθια κορμιά περπατούν δίπλα μου. Όρθια ακόμα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους

που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,

ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου

Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Σου κράταγα το κεφάλι και ήσουν ξαπλωμένος πάνω στο πλακόστρωτο. Πιο ζεστός κι απ’ τη νύχτα. Πιο ελαφρύς κι απ’ τον αέρα. Πιο γρήγορος κι απ’ τον κρότο. Πιο μακρινός κι απ’ τη γιορτή. Εγώ κράτησα τη ζωή σου. Τη δική μου δεν την κρατά κανείς. Πέφτει στην αγκαλιά του κενού. Ποιος μίλησε για πτώση; Εγώ την πρόσκρουση περιμένω.

* Σημείωση του συγγραφέα του κειμένου

Ο τίτλος και το ποίημα: “Επιφάνεια, 1973”, του Γιώργου Σεφέρη από τη συλλογή “Σχέδια για ένα καλοκαίρι”. H αμυγδαλιά του Vincent van Gogh. Τα υπόλοιπα, αποκυήματα της φαντασίας. Καμία σχέση με τη νοσηρή πραγματικότητα.

μουσική επιλογή του διαχειριστή

Η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου (αναδημοσίευση)

Του Γιάννη Μακριδάκη 

το πήραμε από την Ostria

Τυχεροί είστε, μας έλεγαν, εσείς δεν ζήσατε Πόλεμο, δεν ζήσατε Πείνα, δεν ζήσατε Κατοχή, δεν ζήσατε Χούντα, και ήτανε βέβαιοι, αμαθείς κι αυτοί, ότι όλα αυτά πια περάσανε και δεν πρόκειται να ξαναρθούν ποτέ. Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, χάσαμε το κουτάλι, λέγανε για τους εαυτούς τους κι εμείς δεν κατανοούσαμε ούτε μπορούσαμε να νιώσουμε στο παραμικρό τα λόγια τους, σαν παραμύθια ακούγονταν στ’ αυτιά μας, σαν ιστορίες εποχών παλαιών, περασμένων ανεπίστροφα. Τίποτα δεν μας άγγιζε, άτρωτοι ήμασταν...

Ούτε η παλιά δυστυχία μάς αφορούσε, ούτε το ότι ήμασταν “τυχεροί” όπως λέγανε. Η κάθε γενιά ζει την εποχή που της έλαχε, απλά και κυνικά.

Μα όπως φαίνεται πεντακάθαρα σήμερα, η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου. Ώσπου να ανοιγοκλείσει τα μάτια της η Ιστορία, επαναλαμβάνεται. Μόλις πάει να μάθει από τα λάθη του, να μορφωθεί, να εξανθρωπιστεί κάπως αυτό το δίποδο θηλαστικό, ξανακυλάει αμέσως στον βόρβορο της εκ φύσεως αθλιότητάς του, έλκεται από την Ύβρη και την ακολουθεί, ανήμπορο να αντιδράσει, μεθάει από τα κάλλη της, μαστουρώνει και την κυνηγά, όπως ο επιβήτορας την οσμή της θηλυκής σε οίστρο.

Είναι πολύ ανιαρό να επαναλαμβάνεται η Ιστορία τόσο σύντομα. Όποιος κάνει τον κόπο να την μάθει, για λόγους προσωπικής καλλιέργειας και ικανοποίησης της περιέργειας, όχι για λόγους εκπαιδευτικούς, βρίσκεται πολύ σύντομα σε αδιέξοδο. Όχι επειδή έμαθε αλλά επειδή δεν έμαθαν οι γύρω του. Η προσωπική καλλιέργεια απομονώνει τον άνθρωπο, τον κάνει παράξενο, λοξό, μισητό πολλές φορές στα μάτια των γύρω του, που κατά κανόνα ακολουθούν την οιστρογόνο οσμή της Ύβρης σαν υπνωτισμένοι.

Προσωπικά δεν αντέχω πια να παρακολουθώ. Καμιά ελπίδα δεν μπορεί να προσφέρει πλέον η επικαιρότητα σε μια χώρα που ξαναζεί την πρόσφατη Ιστορία τόσο σύντομα. Σε μια χώρα που διαθέτει απροκάλυπτα πια φασιστική κυβέρνηση, σε μια χώρα που διαθέτει κοινωνική πλειονότητα αδιάφορων ξεπουλητάδων της γης τους, αλλά, το χειρότερο, σε μια χώρα που οι πολίτες της φασιστοποιούνται, ποσοτικά και ποιοτικά, με τρομακτικούς ρυθμούς καθημερινά, δεν μπορεί να συμβεί τίποτε άλλο εκτός από εξαθλίωση, σκληρούς και αποτρόπαιους θανάτους, καταπίεση, ανελέητο κυνηγητό και φίμωση κάθε αντιστασιακής φωνής και στο τέλος κήρυξη και γενίκευση του ακήρυχτου πολέμου. Τότε θα πιάσει πάτο η χώρα και θα ξαναρχίσει απ’ την αρχή το επόμενο, γνωστό κι αυτό από το πρόσφατο παρελθόν, στάδιο της Ιστορίας.

Νιώθω ντροπή ως άνθρωπος και ως Έλληνας πολίτης. Νιώθω απογοήτευση. Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι νιώθω πως με ξεπερνάει όλη αυτή η αθλιότητα και δεν μπορώ πια ούτε με την όποια τέχνη μου να της αντισταθώ, να την πολεμήσω, να αποξεχαστώ και να δημιουργήσω. Και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί σιώπησαν κάποιοι καλλιτεχνικά κατά τη διάρκεια της προηγούμενης χούντας. Προφανώς είναι και η τέχνη μα και οι άνθρωποι που ασχολούνται μαζί της, αναπόσπαστα μέρη της Ιστορίας που επαναλαμβάνεται, κι έτσι, βιώνει κι αυτή, βιώνουν κι αυτοί, την βαρετή επανάληψη.

Οι υπογραμμίσεις δικές μας

καθρεφτάκι (αναδημοσίευση)

από: http://silentcrossing.wordpress.com

Κάποιο πρωινό κατεβαίνοντας την Ιπποκράτους βρήκα στο δρόμο ένα στίχο που έλεγε καθρεφτάκι ο έρωτας στο κλουβί του κόσμου, τον έδεσα με ένα σπαγγάκι και τον έβαλα στην τσέπη του σακακιού μου, πρέπει να γράφουμε που και που για στίχους που μιλάνε για έρωτες, σκέφτηκα, μετά τον ξέχασα, αυτός περίμενε υπομονετικά για μήνες, μια μέρα που έψαχνα τα κλειδιά του αυτοκινήτου τον ξαναβρήκα στην τσέπη νηστικό και ατιμασμένο, τα μάτια του μικρά και στρογγυλά με κοίταζαν με αγωνία, του είπα από ‘δω κι εμπρός δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα θα σε φροντίζω εγώ, τι άλλο μπορούσα να κάνω, από τότε ο στίχος μου κι εγώ γίναμε αχώριστοι, τώρα πάμε μαζί σε συναυλίες, μαζί στα μαθήματα χορού, κρύβεται στη σκόνη των βιβλίων μου και πετάγεται ξαφνικά ανάμεσα από τις σελίδες για να με κοροϊδέψει, ανακατεύεται με τα παγάκια της βότκας, όταν βγαίνω να πάω στο μπαρ τον κλειδώνω μέσα για να μην με ακολουθήσει αλλά αυτός πάντα ξεγλιστρά από τις χαραμάδες και με περιμένει δίπλα στον πάγκο, μερικές φορές όταν βρέχει τα βράδια τον παίρνω και καθόμαστε στο αυτοκίνητο και ακούμε τις σταγόνες της βροχής στο πλαστικό καπό, οι ανάσες μας θολώνουν τα τζάμια και δεν μας βλέπουν οι περαστικοί, έτσι ο στίχος μου κι εγώ είμαστε οι κατάσκοποι της γειτονιάς, άλλες φορές πάλι τον κρατάω απ’ το χέρι και κάνουμε βόλτες στη βροχή, μετά στο σπίτι τον στεγνώνω καλά με μια μαλακή πετσέτα και του λέω παραμύθια, στο πάρκο τον αφήνω να παίξει κυνηγητό με τα παιδιά και μερικές φορές κυλιόμαστε μαζί στο χορτάρι και μετά τον λούζω με μυρωδάτα σαμπουάν να φύγει η πρασινάδα και του χτενίζω τα μαλλιά, του φοράω τα καλά του ρούχα και τον κερνάω τσάι με κονιάκ, οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν που για κατοικίδιο έχω ένα στίχο αλλά εμένα καθόλου δε με νοιάζει, που και που μόνο απελπίζομαι, κάτι μεταμεσονύκτιες ώρες που η πόλη κοιμάται, και τότε καβγαδίζουμε άγρια, να φύγεις, του λέω, να πας από ‘κει που ‘ρθες, με πνίγεις, με πνίγεις, μα όταν ανοίγει την πόρτα το σπαγγάκι του μπλέκεται στο λαιμό μου και με τραβάει μαζί του. Κι έτσι δε θα φύγει ποτέ.

η εικόνα επιλογή του διαχειριστή

Καληνύχτα

από: http://www.palmografos.com/

Της Χριστιάννας Λούπα 

Στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς στη Θεσσαλονίκη, μία σορός παρέμεινε στα αζήτητα επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Η σορός ενός παιδιού. Όχι από τα δικά μας! Από τ’ άλλα… Εκείνα που σηκώνουν στους ώμους τους τις αμαρτίες του κόσμου…

Η αστυνομία, σε συνεργασία με τις βουλγαρικές αρχές, κατάφερε τελικά να βρει τα πραγματικά στοιχεία του 11χρονου κοριτσιού, το οποίο, όπως αποκαλύφθηκε, ήταν βουλγαρικής καταγωγής και λεγόταν Μαργαρίτα Νικόλοβα. Μόλις γεννήθηκε, οι γονείς της την εγκατέλειψαν στους παππούδες της. Πριν πεθάνει ο παππούς, ωστόσο, είχε φροντίσει να βγάλει πλαστό διαβατήριο στη μικρή, έναντι αμοιβής. Ζούσε με τη γιαγιά της και τον μικρότερο αδερφό της στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ζητιάνευε στα φανάρια, καθαρίζοντας τζάμια. Τη μοιραία μέρα, η Μαργαρίτα, μ’ ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο, που περιστασιακά μοιραζόταν με άλλα παιδιά, έπεσε πάνω σε ένα λεωφορείο που μετέφερε μαθητές, στην οδό Λαγκαδά και λίγο αργότερα υπέκυψε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε.

Τίποτα το παράξενο, τίποτα το ασυνήθιστο… Ένα ακόμη παιδί των φαναριών, ένα από τα πολλά θύματα – ανήλικα και μη – αδίστακτων κυκλωμάτων εκμετάλλευσης. Καθημερινά, στα φανάρια, βλέπω την ανθρώπινη δυστυχία. Γυρίζω σπίτι, κλείνω τα μάτια, με την ελπίδα ότι, όταν τα ξανανοίξω, όλα θα έχουν χαθεί από μπροστά μου, όμως μάταια… Οι εικόνες με ακολουθούν παντού. Οι απόκληροι της ζωής και οι επαίτες της ελπίδας είναι πάντα εκεί, μπροστά μου, με το κουρασμένο βλέμμα, με το απλωμένο χέρι… Βλέπω τη Μαργαρίτα - ανεπιθύμητη κι εγκαταλελειμμένη και στη ζωή και στο θάνατο - να με κοιτάζει με τα τεράστια μάτια της…

Ένα κοριτσάκι, που αντί να βρίσκεται στο σχολείο και σε μια ζεστή οικογένεια, είχε κάνει σπίτι της το δρόμο, μέχρι που βρέθηκε κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου και μετά σ’ έναν παγωμένο νεκροθάλαμο επί επτά ολόκληρες μέρες. Παγωμένο και αδιάφορο, όπως και η σύντομη ζωή της.

Τώρα, Μαργαρίτα, νύχτωσε στα παιδικά σου μάτια. Αναπαύσου, κοριτσάκι μου. Εκεί που βρίσκεσαι τώρα, άλλωστε, ούτε λύπη, ούτε βάσανα υπάρχουν, γιατί ίσαμε εκεί πάνω, δεν φτάνει ούτε η κακία, ούτε η σκληρότητα των ανθρώπων. Τώρα, το ξέρω: Μαζί με τ’ άλλα αγγελούδια, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, έχετε φτιάξει τη δική σας πολιτεία πάνω στα σύννεφα και είστε πάντα χαρούμενα κι ευτυχισμένα. 

Μονάχα για ένα πράγμα θα ήθελα να σε παρακαλέσω, μικρούλα μου: Ζήτησε μια μεγάλη, μια τεράστια, μια βαθιά ΣΥΓΓΝΩΜΗ, απ’ όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί ψηλά, εκ μέρους μας. Εκ μέρους όλων όσων βρισκόμαστε εδώ κάτω, σ’ αυτόν τον κολασμένο πλανήτη. Μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ, γιατί αποτύχαμε. Γιατί δεν καταφέραμε να σας προσφέρουμε τα πιο απλά πράγματα, που κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο: λίγη αγάπη, μια αγκαλιά… Ας μας συγχωρέσουν οι αγνές ψυχές σας. Έτσι κι αλλιώς, paradiso terrestre ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ…