Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου:Δικαίωμα στη στέγη - για μια πολιτική προστασίας της κύριας κατοικίας και όχι πλειστηριασμών

Μετά την πλήρη κατάργηση των ρυθμίσεων για αναστολή των πλειστηριασμών χιλιάδες πλέον νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με την απειλή της απώλειας της κατοικίας τους. Οι προσδοκίες για μία ρύθμιση των οφειλών που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές δυνατότητες των καταναλωτών και θα έδινε διέξοδο στην υπερχρέωσή τους διαψεύδονται. Η επιλογή της ανάθεσης της αντιμετώπισης του προβλήματος στα ίδια τα πιστωτικά ιδρύματα δεν αποδίδει τους επιθυμητούς καρπούς. Οι πολίτες που ανταποκρίνονται στις προσκλήσεις των τραπεζών, χορηγώντας τις πληροφορίες που τους ζητούνται, σε ελάχιστες περιπτώσεις λαμβάνουν μία πρόταση για ρεαλιστική και βιώσιμη ρύθμιση. Ο Κώδικας Δεοντολογίας της Τραπέζης της Ελλάδος τείνει να μετατραπεί από τις τράπεζες σε ένα εργαλείο συλλογής στοιχείων και πληροφοριών για την κατηγοριοποίηση των δανείων ενόψει της επικείμενης πώλησής τους ή της καταναγκαστικής δίωξης των οφειλετών. Σε αυτή τη συγκυρία οι πλειστηριασμοί γίνονται το μέσον για την αύξηση της αξίας των προς πώληση δανείων, καθώς υπόσχονται σε εκείνον που θα τα αποκτήσει την εξουθενωτική πίεση και τον στραγγαλισμό των δανειοληπτών.

Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν δεν ληφθούν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα για τη ρύθμιση των οφειλών με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των πολιτών και τη στήριξη των αδύναμων καταναλωτών, οι πλειστηριασμοί θα προσλάβουν τα αμέσως επόμενα έτη εκρηκτικές για την κοινωνία διαστάσεις. Χιλιάδες νοικοκυριά θα οδηγηθούν στην απόγνωση, περιθωριοποίηση και εξαθλίωση, ενώ οι κοινωνικές συγκρούσεις θα κορυφωθούν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομική και κοινωνική ζωή. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, η Πολιτεία δεν έχει προάγει αποτελεσματικές πολιτικές για τη διευθέτηση των κόκκινων στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, ενώ ανεπαρκείς, αν γενικά εξακολουθούν να υπάρχουν, παραμένουν πολιτικές που να καλύπτουν ανάγκες πρόνοιας και στέγασης των αδυνάτων που αυξάνονται μέσα στην παρατεταμένη οικονομική κρίση έχουν δημιουργηθεί.

Χρειάζεται σήμερα μία δίκαιη και ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης. Η λύση δεν είναι η ηλεκτρονική διεξαγωγή των πλειστηριασμών, με αδιαφάνεια, μακριά και κρυφά από την κοινωνία. Δίκαιη αντιμετώπιση μπορεί να είναι μόνο εκείνη που λαμβάνει υπόψη τα αίτια που οδήγησαν στο πρόβλημα. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τρία στοιχεία:

α) Η υπερχρέωση των καταναλωτών είναι αποτέλεσμα μίας επιθετικής και χωρίς προηγούμενο πολιτικής πιστωτικής επέκτασης την δεκαετία του 2000 που ακολούθησαν οι τράπεζες και ενθάρρυνε και το ίδιο κράτος, παραμελώντας τους κανόνες του υπεύθυνου δανεισμού (αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι το υπόλοιπο των στεγαστικών δανείων από 11 δις το 2000 ανήλθε σε 77 δις. το 2008).

β) Τα νοικοκυριά συμμετείχαν στην πιστωτική επέκταση, ρευστοποιώντας τα – δικαιολογημένα προσδοκώμενα με τα δεδομένα της εποχής – μελλοντικά εισοδήματα, προκειμένου να αποκτήσουν τη δική τους κατοικία. Ωστόσο, τα εισοδήματα αυτά δεν υπήρξαν στη δεκαετία που διανύουμε και πιθανότατα δεν θα υπάρξουν στον χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής των δανείων αυτών.

γ) Τα νοικοκυριά επένδυσαν τα δάνειά τους σε υπερτιμημένες αξίες. Οι αξίες ήταν υπερτιμημένες, καθώς εξαιτίας της ραγδαίας πιστωτικής επέκτασης, η αξία των ακινήτων δεν διαμορφωνόταν από τον κόσμο της εργασίας αλλά από την ευκολία πρόσβασης στο δανεισμό. Οι αξίες, στις οποίες επένδυσαν τις πιστώσεις, κρίνονται, με τα σημερινά δεδομένα, υπερτιμημένες. Στην υπερτίμηση δε αυτή συνεισέφερε κατεξοχήν η ευκολία της πρόσβασης στο δανεισμό (ας θυμηθούμε τα στεγαστικά δάνεια στο 100-110% της πραγματικής αξίας της κατοικίας).

Η οικονομική κρίση έχει, λοιπόν, δημιουργήσει ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην εποχή της αμέριμνης πιστωτικής επέκτασης και στη νέα πραγματικότητα που βιώνουν τα νοικοκυριά και καλούνται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Οι τελευταίοι, που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα, είναι οι ίδιοι δανειολήπτες. Τα πιστωτικά ιδρύματα δεν μπορούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους, πωλώντας τα δάνεια αυτά σε τρίτους, αποκόβοντας τους δανειολήπτες από εκείνους με τους οποίους επέλεξαν να συναλλαχθούν Αντιθέτως, οφείλουν να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους στην πρόκληση του προβλήματος και να επιδιώξουν, στο πλαίσιο αμοιβαίως επωφελών και ισορροπημένων λύσεων, δηλαδή με βάση την πραγματική αξία των απαιτήσεών τους, τη διευθέτησή του. Εκείνο το οποίο σήμερα χρειάζεται είναι, επομένως, όχι μία πολιτική πλειστηριασμών αλλά μία πολιτική αναπροσαρμογής των δανειακών υποχρεώσεων στα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Στο πλαίσιο αυτό η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου προτείνει:

α) Την ενίσχυση της εφαρμογής του ν. 3869/2010, με την απλοποίηση των διαδικασιών ρύθμισης, όσον αφορά ιδίως την προστασία της κύριας κατοικίας. Σε αυτά περιλαμβάνεται η κατάργηση της λήξης της προστασίας της κυρίας κατοικίας στο τέλος του 2018.

β) Την ανασύνταξη του Κώδικα Δεοντολογίας της Τραπέζης της Ελλάδος, ώστε να αμβλυνθεί η ανισορροπία που διακρίνει σήμερα την εφαρμογή του και να υποχρεωθούν οι τράπεζες να προβαίνουν σε αιτιολογημένες προτάσεις διευθέτησης των οφειλών που θα ελέγχονται από ανεξάρτητες και αποτελεσματικές βαθμίδες.

γ) Την υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων πριν τη διενέργεια οποιουδήποτε πλειστηριασμού να επιδιώκουν, κατά το πρότυπο του (προς ανασύνταξη) Κώδικα Δεοντολογίας, μία βιώσιμη ρύθμιση της οφειλής, με τη χορήγηση περιόδου χάριτος μέχρι δύο ετών, όπου υπάρχει αποδεδειγμένη αδυναμία.

δ) Την παροχή της δυνατότητας στους καταναλωτές να αγοράζουν, πριν την πώληση σε Εταιρείες εκμετάλλευσης των δανείων, οι ίδιοι το δάνειό τους, έστω και σε εύλογα προσαυξημένη τιμή, με το δικαίωμα της έντοκης αποπληρωμής του.

ε) Την παροχή του δικαιώματος στον οφειλέτη, όταν η αξία της κατοικίας υπερβαίνει τις εύλογες ανάγκες του ή τις δυνατότητες αποπληρωμής, να πωλήσει την κατοικία του, αγοράζοντας μία χαμηλότερου κόστους, μέχρι την αξία της οποίας θα μπορούν να μεταφέρονται σε αυτή οι εξασφαλίσεις των πιστωτών

στ) Τον περιορισμό της ευθύνης του οφειλέτη μέχρι την αξία του ενυπόθηκου ακινήτου, όταν αποδεδειγμένα οι πιστωτές απέβλεπαν στην εξασφάλιση αυτή για τη χορήγηση του δανείου.

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καλεί την Πολιτεία να στηρίξει άμεσα πολιτικές και μέτρα ρύθμισης των χρεών με βάση τις πραγματικές δυνατότητες αποπληρωμής, προστασίας της στέγης και ανακούφισης και βοήθειας των αδυνάτων.

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Το Νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό

...σανίδα σωτηρίας ή ληξιαρχική πράξη θανάτου για δεκάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις ;

Κατατέθηκε και συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής το Νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό επιχειρήσεων αλλά και όλων των κλάδων των αυτοτελώς απασχολουμένων (ελεύθεροι επαγγελματίες, προσωπικές επιχειρήσεις, γεωργούς, κ.λπ).

Στο νομοσχέδιο οι κυριώτερες προβλέψεις είναι:

1. Κούρεμα/διακανονισμός του χρέους σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΑ, εφορίες, λοιπούς τρίτους πιστωτές. Δηλαδή καλύπτει όλα τα χρέη ενός οφειλέτη, εκτός από χρέη σε μισθωτούς/εργάτες, μικροέμπορους.

2. Εξαιρούνται από τη ρύθμιση τραπεζικών, ασφαλιστικών και κεφαλαιουχικών δραστηριοτήτων εταιρείες.

3. Ο διακανονισμός αποβλέπει στην αναδιάρθωση της επιχείρησης και δεν καλύπτει περιπτώσεις που δεν κριθούν "βιώσιμες".

4. Καλύπτονται πάσης φύσεως δάνεια και οφειλές των ως άνω κατηγοριών (εμπορικά, καταναλωτικά, στεγαστικά) ακόμη και αν το δάνειο ελήφθη για στεγαστικές ανάγκες του οφειλέτη. Με αυτό τον τρόπο προστατεύονται όλα τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη και φυσικά η πρώτη κατοικία κάτι που δεν καλύπτονταν από το νόμο Κατσέλη.

Μετά από 7 χρόνια επιδείνωσης της οικονομίας  νομοθετείται μια ελπίδα σωτηρίας για κάποιους όχι όμως για την μεγάλη και σιωπηλή πλειοψηφία των μικροεπειχειρηματιών/ελεύθερων επαγγελματιών που έκλεισαν ή ανέστειλαν ή ακόμη υπολειτουργούν τις επιχειρήσεις τους και δεν προβλέπεται να κριθούν "βιώσιμες" με βάση το νέο νομοσχέδιο.

Υπάρχει και ένα άλλο σκοτεινό σημείο: με ποιά κριτήρια θα αξιολογούνται ως βιώσιμες αυτές οι οικονομικές μονάδες ; Μήπως τελικά το νομοσχέδιο θα αποτελέσει τον "καιάδα" για δεκάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις που αποτέλειωσε η παρατεταμένη κρίση προκειμένου να καθαρίσει το "τοπίο" και να απομείνουν στην αγορά οι λίγοι και οι εκλεκτοί ;

Αυτά εν περιλήψει και θα επανέλθουμε.

Μεγάλη γιορτή στο πάρκο Ναυαρίνου.

Παρασκευή 31 Μαρτίου από τις 21:00
Μεγάλη γιορτή στο πάρκο Ναυαρίνου.
Με μουσικές, μοχίτο και μια μεγάλη γιορτή, αποχαιρετάμε τον BLU και καλωσορίζουμε την υπέροχη τοιχογραφία του στο Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου.

Πάρτυ για την παρουσίαση της τοιχογραφίας του BLU
https://www.facebook.com/events/737698026410436/?acontext=%7B%22ref%22%3A%2229%22%2C%22ref_notif_type%22%3A%22plan_user_invited%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D&notif_t=plan_user_invited&notif_id=1490822644485161

Κοινωνική & Αλληλέγγυα Οικονομία: Η ευθύνη των εταίρων, για χρέη ΚΟΙΝΣΕΠ ή Συνεταιρισμού Εργαζομένων

Κείμενο του Συνεργατικού Χώρου Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας Dock

Με την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που διέπει την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία (ΚΑΛΟ) με τον νόμο 4430/2016 υπεισέρχονται μία σειρά αλλαγών σε σχέση με τον προηγούμενο νόμο (4019 /2011). Αλλαγές για υφιστάμενες αλλά και νέες επιχειρήσεις που αν και είναι σημαντικές, καμιά φορά τις παραβλέπουν όσοι δραστηριοποιούνται στο χώρο της ΚΑΛΟ.

Μία από αυτές τις σημαντικές αλλαγές είναι η ευθύνη των εταίρων,  για χρέη της ΚΟΙΝΣΕΠ ή  του Συνεταιρισμού Εργαζομένων  (Συν.Εργ.) προς το δημόσιο.

Με τον νόμο 4430 η ευθύνη αμοιβαιοποιείται σε όλα τα μέλη και όχι μόνο σε ένα άτομο. Παύει έτσι ο νόμιμος εκπρόσωπος να είναι ο μοναδικός υπόλογος και όλα τα υπόλοιπα μέλη να μην έχουν καμία ευθύνη για τα χρέη που δημιουργεί ο συνεταιρισμός (Άρθρο 16 παρ.5).

Ο νόμιμος εκπρόσωπος μπορεί να εναχθεί (συρθεί) στα δικαστήρια, και αυτός είναι ο Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής ή ο διαχειριστής, αναλόγως. Έχει το δικαίωμα να ζητήσει από τα μέλη τις οφειλές που του χρεώθηκαν ως νόμιμου εκπροσώπου,  αφού τα μέλη «ευθύνονται έναντί του απεριόριστα και εις ολόκληρον»

Απεριόριστα και εις ολόκληρον σημαίνει πως κάθε μέλος έχει προσωπική ευθύνη για ΟΛΟ το ποσό του χρέους του συνεταιρισμού. Ο νόμιμος εκπρόσωπος έχει επίσης τη δυνατότητα να ζητήσει το σύνολο του ποσού ακόμα και από ένα μόνο μέλος.

Πρακτικά αυτό σημαίνει πώς αν πχ μία ΚΟΙΝΣΕΠ 10 μελών αποκτήσει χρέος προς το Δημόσιο 10.000 ευρώ, αυτό αρχικά θα ζητηθεί από το νόμιμο εκπρόσωπο. Στην συνέχεια ο νόμιμος εκπρόσωπος έχει δικαίωμα να απαιτήσει τα 10.000 από κάθε μέλος της ΚΟΙΝΣΕΠ. 

Αυτό μπορεί να γίνει είτε σε ίσα μερίδια των 1.000 ευρώ είτε  τα μέλη να συνεννοηθούν μεταξύ τους για να ευνοηθούν πχ με χαμηλότερη εισφορά όσοι αδυνατούν και να συνεισφέρουν περισσότερα όσοι δύναται ή ανάλογα με την αποζημίωση της εργασίας τους που έλαβαν από την ΚΟΙΝΣΕΠ κοκ.

Επειδή όμως η «φτώχεια φέρνει γκρίνια», δεν είναι απαραίτητο ότι τα  μέλη της παραπάνω ΚΟΙΝΣΕΠ θα συνεννοηθούν μεταξύ τους, οπότε ο νόμιμος εκπρόσωπος έχει τη δυνατότητα να στραφεί νομικά εναντίον των μελών ή κάποιων μελών της ΚΟΙΝΣΕΠ. 

Έχοντας οι ΚΟΝ.ΣΕΠ και οι Συν.εργ την εμπορική ιδιότητα, σημαίνει ότι αντιμετωπίζονται από το κράτος σαν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Μέχρι λοιπόν να βγει η απόφαση του δικαστηρίου, αν φτάσουν εκεί τα πράγματα, τα μέλη μπορούν να βγάλουν φορολογική ενημερότητα. Που σημαίνει ότι δε χρωστάνε στο κράτος. 

Όχι όμως και ο νόμιμος εκπρόσωπος, ο οποίος καταβάλει κανονικά όλο το ποσό και μετά στρέφεται κατά των εταίρων.

Προέκταση της αμοιβαιοποίησης  της ευθύνης των εταίρων, είναι ότι οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Το κόστος των αποφάσεων βαραίνει όλα τα μέλη και όχι μόνο τον πρόεδρο ή τον διαχειριστή, αφού έχουν εκτελεστικό ρόλο.

Ικανοποιείται έτσι ένα πάγιο αίτημα του πεδίου για ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις μελών. Κατ’ αυτήν την άποψη, θα ήταν πολύ άδικο άλλο σώμα να έπαιρνε τις αποφάσεις και άλλοι να πλήρωναν το κόστος της αποτυχίας τους. Παράλληλα, περιορίζεται και η εξουσία του νόμιμου εκπροσώπου. Αφού οι αυξημένες ευθύνες, του προσέδιδαν βαρύνοντα λόγο.

Με το νέο νόμο παραμένει όμως η ιδιότητα του «νόμιμου εκπροσώπου», αφού το κράτος θέλει να έχει απέναντί του ένα φυσικό πρόσωπο.

Στην περίπτωση δόλου των διαχειριστών τα μέλη εξασφαλίζονται επαρκώς από το αστικό, το εμπορικό και το ποινικό δίκαιο.

Για χρέη προς ιδιώτες εξακολουθεί η ευθύνη του εταίρου να περιορίζεται στη συνεταιριστική του μερίδα. Όπως και του νόμιμου εκπροσώπου (πρόεδρος ή διαχειριστής). 

Αυτό έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μία διευκολύνεται η συμμετοχή στη ΚΟΙΝΣΕΠ ή Συν.Εργ αφού η πιθανή ζημία ενός μέλους είναι ελάχιστη. Από την άλλη αποτρέπει ή αυξάνει το κόστος της  πίστωσης (από τράπεζες, προμηθευτές) αφού στην ουσία δεν υπάρχει καμία εξασφάλιση. Εκτός αν συμφωνηθεί κάτι άλλο με τους πιστωτές (πχ προσωπικές εγγυήσεις). 

Για την πληρέστερη  κατανόηση των παραπάνω παραθέτουμε το εδάφιο του νόμου 4430 με τις παραπομπές.

Ν. 4430 \20016 άρθρο 16 παρ 5

Για τις εταιρικές υποχρεώσεις ευθύνεται μόνο η Κοιν.Σ.Επ. με την περιουσία της. Ειδικά, για τις υποχρεώσεις προς το Δημόσιο ο διαχειριστής ή ο πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολοκλήρον με την Κοιν.Σ.Επ. για τις οφειλές της προς το Δημόσιο, σύμφωνα με το άρθρο 31 του Ν. 4321/2015 (Α' 32), το άρθρο 115 του Ν. 2238/1994 (Α'151) και το άρθρο 4 του Ν. 2556/1997 (Α' 270) και διατηρεί δικαίωμα αναγωγής κατά των λοιπών μελών της Κοιν.Σ.Επ. Γ ια τις οφειλές προς το Δημόσιο διατηρεί δικαίωμα αναγωγής κατά των λοιπών μελών της Κοιν.Σ.Επ., τα οποία για τις οφειλές του προηγούμενου εδαφίου, ευθύνονται έναντί του απεριόριστα και εις ολόκληρον.

άρθρο 31 του Ν. 4321/2015 (Α' 32)

Αλληλέγγυα ευθύνη

1.Τα πρόσωπα που είναι νόμιμοι εκπρόσωποι, πρόεδροι, διαχειριστές, διευθύνοντες σύμβουλοι, εντεταλμένοι στη διοίκηση και εκκαθαριστές των νομικών προσώπων και νομικών οντοτήτων, όπως αυτές προσδιορίζονται στο άρθρο 3 του ν. 4174/2013, Κώδικας Φορολογικής Διαδικασίας (Α' 170), κατά το χρόνο της διάλυσης ή συγχώνευσής τους, ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα και εις ολόκληρον για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών, πρόσθετων τελών, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων που οφείλονται από αυτά τα νομικά πρόσωπα και τις νομικές οντότητες προς τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσής τους. Στα νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που συγχωνεύονται, ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον μαζί με τα πιο πάνω πρόσωπα, για την πληρωμή των κατά το προηγούμενο εδάφιο οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών του διαλυόμενου νομικού προσώπου και εκείνο ή εκείνη η νομική οντότητα που το απορρόφησε ή το νέο νομικό πρόσωπο ή η νέα νομική οντότητα που συστήθηκε, ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσής τους. Η προσωπική και αλληλέγγυα ευθύνη των προσώπων που έχουν τις παραπάνω ιδιότητες για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών, πρόσθετων τελών, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων που οφείλονται από τα νομικά πρόσωπα και τις νομικές οντότητες υπάρχει και κατά τη διάρκεια λειτουργίας του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας που εκπροσωπούν.

2….

3.Τα πρόσωπα που κατά τις διατάξεις του παρόντος άρθρου ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα για τις οφειλές νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας προς Φ.Κ.Α., κατ’ εξαίρεση, είναι δυνατό να εξοφλήσουν αυτοτελώς τις οφειλές του νομικού προσώπου προς τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (Φ.Κ.Α.), που υπήρχαν κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους, καθώς και αυτές που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους, ανεξαρτήτως του χρόνου βεβαίωσής τους. Στην περίπτωση αυτή αναστέλλεται η λήψη ή η εκτέλεση κάθε αναγκαστικού μέτρου σε βάρος τους και χορηγείται σε αυτούς αποδεικτικό ασφαλιστικής ενημερότητας για κάθε χρήση.

4.Πρόσωπα ευθυνόμενα για την καταβολή ασφαλιστικών οφειλών εκ μέρους του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας, σύμφωνα με το παρόν άρθρο, δύνανται να ασκήσουν έναντι των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, παράλληλα με το νομικό πρόσωπο ή τη νομική οντότητα, οποιοδήποτε δικαίωμα θα είχε στη διάθεσή του το νομικό πρόσωπο ή η νομική οντότητα.

5.Το άρθρο αυτό ισχύει από την ημερομηνία κατάργησης του άρθρου 115 του ν. 2238/1994 για τα πρόσωπα που ήταν υπεύθυνα με βάση τις διατάξεις της παρ. 4 του άρθρου 4 του ν. 2556/1997 (Α'270), όπως αντικαταστάθηκε με την παρ. 2 του άρθρου 69 του ν. 2676/1999 (Α' 1). Για τα υπόλοιπα πρόσωπα ισχύει από την ψήφιση του παρόντος.

το άρθρο 115 του Ν. 2238/1994 (Α'151)

Ευθύνη διοικούντων νομικά πρόσωπα

1 Τα πρόσωπα που είναι διευθυντές, διαχειριστές ή διευθύνοντες σύμβουλοι και εκκαθαριστές των ημεδαπών ανώνυμων εταιριών ή συνεταιρισμών κατά το χρόνο της διάλυσης ή συγχώνευσης τους ευθύνονται προσωπικώς και αλληλεγγύως για την πληρωμή του φόρου που οφείλεται από αυτά τα νομικά πρόσωπα σύμφωνα με τον παρόντα, καθώς και του φόρου που παρακρατείται ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσης τους …..  Τα πρόσωπα που αναφέρονται πιο πάνω έχουν δικαίωμα αναγωγής κατά των προσώπων που διατέλεσαν σύμβουλοι. καθώς και μέλη ή μέτοχοι του νομικού Προσώπου κατά το χρόνο της διάλυσης του ως προς τους φόρους που αφορούν σε χρήσεις προγενέστερες από την έναρξη της εκκαθάρισης ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσής τους.

2 Τα πρόσωπα που είναι διευθυντές, διαχειριστές και γενικά εντεταλμένοι στη διοίκηση του νομικού προσώπου. κατά το χρόνο της διάλυσης των λοιπών νομικών προσώπων του άρθρου 101. ευθύνονται προσωπικώς και αλληλεγγύως για την πληρωμή του φόρου που οφείλεται από αυτά το νομικά πρόσωπα σύμφωνα με τον παρόντα, καθώς και των φορών που παρακρατούνται, ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσης τους

άρθρο 4 του Ν. 2556/1997 (Α' 270)

Έσοδα Ι.Κ.Α.

4.Οι διατάξεις του άρθρου 115 του ν. 2238/1994 (ΦΕΚ 151 Α ) 'Περί κύρωσης του Κώδικα φορολογίας εισοδήματος', που αναφέρονται στην ευθύνη διοικούντων νομικά πρόσωπα, για την καταβολή των φόρων που οφείλουν στο Δημόσιό τα πρόσωπα αυτά, κατά το χρόνο διάλυσης ή συγχώνευσης τους. εφαρμόζονται κατ αναλογία και για την καταβολή των οφειλόμενων στο Ι.Κ.Α. ασφαλιστικών εισφορών.

Το DOCK αποτελείται από  ενεργά μέλη του χώρου της Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας με συμμετοχή σε συνεταιριστικά εγχειρήματα, κινηματικές δράσεις και δικτυώσεις για την προώθηση της Κ.ΑΛ.Ο.

Στοιχεία για τη δεκαετία του ’80 (αναδημοσίευση)

από Δύτης των νιπτήρων

Ή αλλιώς «η μανία με τα έιτιζ», για να παραφράσω ένα παλιό (εκείνης της εποχής δηλαδή πάνω-κάτω) αστυνομικό που έχει κάποια σχέση με αυτό που θέλω να γράψω: cui bono, ποιον ωφελεί ή τέλος πάντων τι έχουν πάθει όλοι και ασχολούνται με αυτή τη δεκαετία. Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που νοσταλγούν την παιδική τους ηλικία, από τη μια, η οποία (όπως συνέβη και στην περίπτωσή μου) συνέπεσε με το ’80: αν το σκεφτεί κανείς και μόνο με όρους σινεμά, η δεκαετία του ’80 νοσταλγούσε εκείνη του ’50 (βλ. π.χ. το Νικολαΐδη), εκείνη του ’90 το ’60 (Τέλος εποχής, Πέπερμιντ και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι), του 2000 το ’70 (οι αποχρωματισμένες σκηνές στη Χώρα προέλευσης), ε, τώρα ήρθε η σειρά του ’80. Κολακεύομαι να σκέφτομαι ότι το συμπέρασμα είναι πως οι σαραντάρηδες ή σαρανταφεύγα είμαστε η πιο δημιουργική ηλικία, αλλά στο θέμα μας η ουσία είναι ότι υπάρχει αυτή η νοσταλγική αναδρομή σε μια ηλικία της αθωότητας και μας αρέσει να κοιτάμε τις παλιές φωτογραφίες με τις αλάνες, τα κοντά παντελονάκια και τα ποδήλατα, τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και τις τώρα γερασμένες θείες και θείους εν πλήρη ακμή. Να θυμόμαστε τη ντίσκο και τις βιντεοταινίες (αλλά όχι την Πλάτωνος, ούτε καν τους Κατσιμιχαίους), λες και η αθωότητα κάθε παιδικής ηλικίας έχει δεκαετία (είναι τυχαία η μανία με τα ρετρό κινούμενα σχέδια ή τις διαφημίσεις του ’80, ενώ κανείς δεν θυμάται πόσες ωραίες ταινίες προλόγιζε ο Μπακογιαννόπουλος τα Σάββατα;). Να ξεχνάμε αντίστοιχα διάφορα μη-αθώα πράγματα που ίσως θυμούνται οι μεγαλύτεροι: τι μπορεί να σήμαινε η Αθήνα του ’80, πόσο μπορεί να ήταν (έγραφα παλιά) μια εχθρική Αθήνα, γεμάτη ψυχιατρεία φυλακές και ζόμπι, γουρούνια του σαμπουάν και το τραίνο, το λένε χάπιεντ εξπρές για καμουφλάζ… Όσο για την επαρχία της ίδιας εποχής, από παρόμοιες απόψεις άσε καλύτερα. (Και κανέναν (σχεδόν) δεν είδα να νοσταλγεί την μαθητική πολιτικοποίηση που εγώ θυμάμαι τόσο ευχάριστα).

Εδώ λοιπόν παρεμβαίνουν οι φωτογραφίες με τις τρυφερές πόζες σε μπαλκόνια με σημαίες του ΠΑΣΟΚ, και εδώ πάμε στη δεύτερη ομάδα που μας ζαλίζει με τη δεκαετία του ’80. Υποτίθεται λοιπόν ότι είναι η δεκαετία όπου ξεκίνησε η κατρακύλα: οι σχολιαστές αυτοί φρίττουν με τα δασύτριχα ανοιχτά πουκάμισα, τους μουστακαλήδες τσιφτετέλληνες, τα σκυλάδικα και όλα όσα σηματοδοτούν μια εποχή που αρχίσαμε να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Γνωστά πράγματα, δηλαδή, που έχουμε φάει με το κουτάλι τα τελευταία χρόνια. Αυτό που ξεχνάνε τέτοιοι κατήγοροι μέσα σε κάτι σαν σουσουδισμό χωρίς καμία αθωότητα είναι δύο πράγματα: το πρώτο, ότι σε οποιοδήποτε τομέα της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής η δεκαετία του ’80 ήταν δραματικά καλύτερη από εκείνη που προηγήθηκε (προκαλώ οποιονδήποτε να αποδείξει ή έστω να υποδείξει το αντίθετο): ο Καραμανλής τους μπορεί να έπινε καφέ με τον Χατζιδάκι, μετρά όμως και δυο νεκρούς σε διαδήλωση. Και το δεύτερο, ότι οι εικόνες συλλογικού πλούτου και ανέμελης ευμάρειας που τα κακομαθημένα αυτά παιδιά ταυτίζουν με τη δεκαετία του ’80 ανήκουν, στην πραγματικότητα, στην επόμενη και μεθεπόμενη δεκαετία, στον διαβόητο εκσυγχρονισμό που μας τα έπρηξε με τους (και καλά όχι νεόπλουτους αλλά) νεοαστούς, δυναμικούς και μορφωμένους αλλά και ακομπλεξάριστους (μια και τα σπάγανε στη Βίσση και όχι στη Σακελλαρίου), και με το ευρωπαϊκό όραμα που ταυτίστηκε (για να χρησιμοποιήσω την αφελέστατη διατύπωση ενός γνωστού, ας πούμε, διανοητή) με το Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη για ψώνια — άσχετα αν κανείς μας δεν γνώρισε αυτούς τους μυθικούς τύπους.

Συμφέρει όμως να αποδίδεις την ανέμελη ευμάρεια όχι στην εποχή της επιχειρηματικότητας, του εκσυγχρονισμού και του ευρωπαϊσμού αλλά σε εκείνη που έκανε την πλέμπα να πιστέψει ότι έχει δικαίωμα στην καλοπέραση (και λόγο στις αποφάσεις). Αν η νοσταλγική εξιδανίκευση της παιδικής ηλικίας από τους σημερινούς σαραντάρηδες έχει κάποιο άλλοθι, το κατηγορώ των πολιτισμένων μη-μου-άπτου δεν έχει κανένα. Απ’ την άλλη, τα δυο άκρα κάπως συναντιώνται, μια και το ηθικό δίδαγμα από την πτωχή πλην τιμία δεκαετία είναι τελικά ότι η Ελλάς πρέπει να παραμείνει πτωχή για να είναι τιμία. (Κάτι που ενδεχομένως ισχύει, αλλά τότε ισχύει για όλους: η πλουσία Ευρώπη έχει τόσο λερωμένη τη φωλιά της που μόνο τίμια δεν θα την πεις).

πιστεύω...(αναδημοσίευση)

για μιαν ανάσα....

ευγενική χορηγία από
Χρώσεις-Αποχρώσεις και Στιγμές

ΠΙΣΤΕΥΩ εις έναν Άγιο Ελεύθερο Άνθρωπο, αποφυλακισμένο από τα δεσμά του φόβου

και στον άγνωστο παράγοντα που γεννάει την Φαντασία του ΠΙΣΤΕΥΩ

ΠΙΣΤΕΥΩ σε μια γυναίκα που μπορεί δαγκώνοντας το μήλο, στην κόλαση να δει έναν παράδεισο

και στο κάθετι που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ ΠΙΣΤΕΥΩ

και με χρώματα που κάνουν αντίθεση στο σκούρο φόντο του ρεαλισμού, τι σημαίνει Κυριακή ΠΙΣΤΕΥΩ

και σε μια φωτιά που σιγοκαίει στην καρδιά στον αιώνα τον άπαντα ΠΙΣΤΕΥΩ

Οι Τροφοσυλλέκτες ευχαριστούν (Die Nahrungssammler danken...)

 

Οι Τροφοσυλλέκτες ευχαριστούν την Judith E. από την Ελβετία για την αλληλέγγυα προσφορά 150 ευρώ στην συλλογικότητά μας. Αυτή η οικονομική βοήθεια είναι για μας πολύτιμη.

Die Nahrungssammler danken Judith E. aus der Schweiz herzlichst für die solidarische Unterstützung unserer Gruppe mit 150 Euro. Diese finanzielle Unterstützung ist für uns wertvoll.

Στο σφυρί διαμέρισμα (πρώτη κατοικία) για οφειλή 2.513 ευρώ.

Στις 8 Μάρτη στο ειρηνοδικείο Αθήνας βγαίνει στο σφυρί διαμέρισμα (πρώτη κατοικία) για οφειλή 2.513 ευρώ.

(φωτο από Κίνημα Δεν Πληρώνω)

Λεπτομερώς ο πλειστηριασμός:
ΑΡΙΘΜΟΣ 1080
Απόσπασμα της υπ΄ αριθμ. 1079/2016 Κατασχετήριας Έκθεσης Ακινήτου του Δικαστικού Επιμελητή της περιφέρειας του Εφετείου Αθη-νών, με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών, Ιωάννη Γ. Νουάρου, κατοίκου Αθη-νών, οδός Νικηταρά αριθμ. 5 - 7, τηλ.: 210-3827839 (Α.Φ.Μ. 024257961). Επισπεύδουσα: Η εταιρεία με την επωνυμία «Γ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ – Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ο.Ε.», με δ.τ. «PERFECT CLEAN», που εδρεύει στην Αθήνα, οδός Ψαρρών αριθμ. 52, νόμιμα εκπροσωπούμενη (Α.Φ.Μ. 998911338). Καθ΄ ού η εκτέλεση: ……. ……..…. του …. και της …….., κάτοικος Αθηνών, οδός …………….. αριθμ. …………. (Α.Φ.Μ. ……………). Περιγραφή κατασχεθέντος ακινήτου: Το υπ΄ αριθμόν δύο (2) διαμέρισμα του τρίτου (Γ΄) ορόφου (Α΄ εσοχή) πολυκατοικίας, αποτελούμενον εκ δύο (2) κυρίων δωματίων, χώλλ, οφφίς, λουτρού και κουζίνας, που έχει εμβαδόν μέτρα τετραγωνικά τεσσαράκοντα εννέα (49) και ποσοστόν συνιδιοκτησίας εξ αδιαιρέτου επί του οικοπέδου (2,50/100). Το οικόπεδο στο οποίο είναι κτισμένη η πολυκατοικία στην οποία ανήκει το πιο πάνω διαμέρισμα που κατασχέθηκε αναγκαστικά, έχει επιφάνεια τετρακόσια τριάντα επτά τ.μ. και τριάντα εκατοστά (437,30) ή όσης επί πλέον εκτάσεως και αν είναι, κείμενον στην Αθήνα, της περιφερείας του Δήμου Αθηναίων, εντός του εγκεκριμένου σχεδίου της πόλεως των Αθηνών και επί της εγκεκριμένης οδού ……………, επί της οποίας φέρει τον αριθμό …………. 

Βάρη: Επί του πιο πάνω ακινήτου και σύμφωνα με το υπ΄ αριθμ. 13527/30-7-2016 πιστοποιητικό του Υποθηκοφυλακείου Αθηνών, εκτός από την εγγραφείσα κατάσχεσή μου, δεν υπάρχουν άλλα βάρη. 

Τιμή πρώτης προσφοράς: 13.000,00 Ευρώ. 

Ποσό για το οποίο έγινε η κατάσχεση και Τίτλος εκτελεστός: Δύο χιλιάδες πεντακόσια δέκα τρία ευρώ και τριάντα λεπτά (2.513,30 €), δυνάμει και εις εκτέλεση της υπ΄ αριθμ. 336/2016 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. 

Υπάλληλος του πλειστηριασμού: Η συμβολαιογράφος Αθηνών κα Ευσταθία Μπολτσή, κάτοικος Αθηνών, οδός Αιόλου αριθμ. 100, τηλ.: 210-3312668. 

Τόπος πλειστηριασμού: Το Ειρηνοδικείο Αθηνών. Ημερομηνία πλειστηριασμού: Οκτώ (8) Μαρτίου 2017 και από ώρα 16:00 έως 17:00 της ίδιας ημέρας. Ημέρες και ώρες επίσκεψης του ακινήτου που κατασχέθηκε: Καθορίζονται ως εξής: Δευτέρα 20/2/2017 και Τρίτη 28/2/2017 και από ώρα 12:00 – 13:00. 

Ο πλειστηριασμός θα διενεργηθεί σύμφωνα με τους όρους και τις διατάξεις των σχετικών άρθρων του Κ.Πολ.Δ. και κάθε σχετικού Νόμου. Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2016 Ο επί της εκτελέσεως Δικαστικός Επιμελητής Ιωάννης Νουάρος

Υπουργείο Δικαιοσύνης: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Ενάντια στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς

  

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (Λεωφ. Μεσογείων 96), 3 Μάρτη 2017, ώρα 17.30.  

Προσυγκέντρωση Λεωφ. Κηφισίας & Αλεξάνδρας  ώρα 17.00
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Με το νομοσχέδιο για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς θα επιτρέπεται η εν κρυπτώ υφαρπαγή της περιουσίας κάθε πολίτη, κάθε επαγγελματία. Περιορίζονται έως εξαφανίζονται οι εγγυήσεις δημοσιότητας κατά την πραγματοποίηση των πλειστηριασμών. Ο οφειλέτης θα χάνει την περιουσία του με ένα κλικ χωρίς να έχει τη δυνατότητα να διαπιστώσει άμεσα με την παρουσία του πώς έγινε η διαδικασία, αν τελικά βρέθηκε υπερθεματιστής κ.λπ.

Σε συνδυασμό με τον τροποποιημένο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που περιορίζει ασφυκτικά τις δυνατότητες κάθε οφειλέτη να προστατεύσει με νομικά μέσα τα δικαιώματά του, που απαξιώνει χωρίς κανένα περιορισμό την αξία κάθε ακινήτου, ανοίγει ο δρόμος στον κάθε "δανειστή", στο κάθε αρπαχτικό έναντι ενός ευτελούς τιμήματος να ιδιοποιηθεί περιουσίες που δημιουργήθηκαν με πολύχρονους κόπους και στερήσεις από κάθε εργαζόμενο ή μικροεπαγγελματία, ή αγρότη.

Για την χιονοστιβάδα των κόκκινων δανείων δεν ευθύνονται οι λαϊκές οικογένειες που πήραν στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια, ούτε οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες και μικροεπιχειρηματίες που έλαβαν επιχειρηματικά δάνεια. Ευθύνεται από τη μια η τοκογλυφική πολιτική των τραπεζών με τις πωλήσεις επισφαλών προϊόντων, τα κρυφά έξοδα, οι τεράστιες ψαλίδες μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και επιτοκίων χορηγήσεων και από την άλλη η πολιτική των μνημονίων που στραγγάλισε με την ύφεση κάθε δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων. Το δημόσιο χρέος, που διογκώθηκε για να σωθούν οι τράπεζες με τις συνεχείς σκανδαλώδεις ανακεφαλαιοποιήσεις, φορτώθηκε στην πλάτη των λαϊκών στρωμάτων.

Ζητάμε:
-Την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου
-Την κατάργηση των τροποποιήσεων στον ΚΠολΔικ (κεφάλαιο της εκτέλεσης, άρθρα 904-1054) που επέφερε ο νόμος 4355/2015 , την άμεση αναστολή όλων των πλειστηριασμών για χρέη λαϊκών νοικοκυριών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, προς Τράπεζες, Δημόσιο, Ασφαλιστικούς Οργανισμούς και ΔΕΚΟ, μέχρι την αποκατάσταση των εισοδηματικών αδικιών και των κοινωνικών παροχών, την κατάργηση της ληστρικής επιδρομής με τη φοροληστεία και την παράλογη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.
-Την κατάργηση των μνημονιακών νόμων (Κώδικας Δεοντολογίας Τραπεζών, του Ν. 4346/2015 και του 4354/2015 που θεσμοθετεί τη μεταβίβαση δανείων σε κερδοσκοπικά funds.
-Τη γενικευμένη ρύθμιση των δανείων με κοινωνικά κριτήρια και απαλλαγή των οφειλετών από άδικα βάρη με τη λογική γενναίας «Σεισάχθειας». Τη διευκόλυνση αποπληρωμής του υπολοίπου σε βάθος χρόνου, ανάλογα με τις εισοδηματικές τους δυνατότητες και την προϋπόθεση εξασφάλισης αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης.

Συλλογικότητες κατά των πλειστηριασμών

Από την υπερχρέωση στους e-πλειστηριασμούς: οι τράπεζες, η κυβέρνηση, οι αντιστάσεις,

της Τόνιας Κατερίνη

προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων

στο RednoteBook

Πολύ μεγάλη πέτρα έγινε το ψέμα.
Κανένας ψεύτης δεν μπορεί να τη σηκώσει.
Γ. Ζησιμόπουλος

Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς έχει ενισχυθεί το τελευταίο διάστημα. Όχι μόνο γιατί έχει πετύχει την αποτροπή πλειστηριασμών σε πλήθος περιπτώσεων. Αλλά, κυρίως, γιατί έχει αναδείξει την έλλειψη προστασίας για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά ως πολιτικό πρόβλημα.

Η επιτυχία αυτή αποτυπώθηκε μέχρι σήμερα σε πολλά επίπεδα:

Πρώτον, στο γεγονός ότι οι συμβολαιογράφοι αναγνώρισαν την ανάγκη να υπάρξει θεσμική προστασία για την πρώτη κατοικία, και ακόμα περισσότερο, στην απεργία τους που επακολούθησε: μια απεργία που αναγνώρισε τόσο το πρόβλημα, όσο και την αδυναμία του δικού τους κλάδου να επωμιστεί το ρόλο του μεσολαβητή σε αυτή την υφαρπαγή.

Δεύτερον, στη σπουδή της κυβέρνησης να εκδώσει ένα (φαιδρό) non paper προκειμένου να στηρίξει την επιχειρηματολογία της, εξαγγέλλοντας την ίδια στιγμή τη θεσμική προστασία της πρώτης κατοικίας σε περίπτωση οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Τρίτον, στις εξαγγελίες για την δημιουργία 120 ειδικών ΚΕΠ που θα εξυπηρετήσουν 1.500.000 οφειλέτες: μέχρι χτες, η ίδια η κυβέρνηση ισχυριζόταν πως η συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών είναι προστατευμένη.

Τέταρτον, εδώ όμως με τον πιο δραματικό τρόπο, στην απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στη διαδικασία εκτέλεσης ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί αναμένεται να θεσμοθετηθούν μέσα στον Μάρτιο, σε μια προσπάθεια να παρακαμφθούν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις που μέχρι σήμερα παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς.

Ενώ συμβαίνουν αυτά, οι τράπεζες εμφανίζονται να προσφέρουν «ευνοϊκές» ρυθμίσεις, ασκώντας τη μέγιστη δυνατή πίεση στους οφειλέτες. Κι αυτό, τη στιγμή που παραμένει θολό το τοπίο όσον αφορά τις πωλήσεις πακέτων δανείων σε κεφαλαιακές εταιρείες πιστωτικού κινδύνου. Με την απειλή των πλειστηριασμών και την πιθανότητα της πώλησης να δημιουργούν περισσότερη αβεβαιότητα για τους οφειλέτες, με δεδομένη όμως σε κάθε περίπτωση τη στήριξη της κυβέρνησης, οι τράπεζες συνεχίζουν ανενόχλητες μια στρατηγική εγκλωβισμού της κοινωνίας. Μια στρατηγική που ξεκίνησε στην Ελλάδα εικοσιπέντε χρόνια πριν: ό,τι ζούμε σήμερα δεν είναι παρά οι επιπτώσεις της – δυστυχώς, όμως, όχι ακόμα η κορύφωσή της.

Η στρατηγική της υπερχρέωσης: από το μακρινό 1990…

Το 1990, λίγοι Έλληνες γνώριζαν τον τραπεζικό δανεισμό (εξαιρουμένων των επιχειρηματιών) και ακόμη λιγότεροι το πλαστικό χρήμα. Ωστόσο, η ελληνική οικονομία και οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών κατευθύνονταν προς επενδύσεις σε ακίνητα, καθιστώντας την Ελλάδα μια από τις πρώτες σε ιδιοκατοίκηση χώρες στην Ευρώπη. Με μια αμφίδρομη σχέση αιτίας-αποτελέσματος, η Ελλάδα είχε πάντα πολύ περιορισμένες πολιτικές κοινωνικής κατοικίας, και σήμερα η κοινωνική κατοικία αποτελεί περίπου το 3,5% των κατοικιών. Με την επιθετική πολιτική των τραπεζών στη χορήγηση δανείων, τα περισσότερα νοικοκυριά που απέκτησαν κατοικία μέσα στην εικοσαετία 1990-2010, την απέκτησαν μέσω δανεισμού.

Αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής ήταν η ραγδαία αύξηση των τιμών των ακινήτων, που σε ορισμένες περιπτώσεις εκτίναξε την κερδοφορία του κλάδου από 20% σε 60-90%, και ενίοτε ως και το 200%. Η αύξηση αυτή έκανε αδύνατο να αποκτήσει κανείς κατοικία με τις αποταμιεύσεις του, ακόμη και αν η επιλογή του ήταν να αποφύγει το δανεισμό. Έτσι γίναμε μάρτυρες της στρατηγικής του χρέους ως μηχανισμού για τον έλεγχο της ανθρώπινης ζωής δια βίου.

…στο κοντινότερο 2008

Το 2008 λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα γνώριζαν τι είναι «κόκκινο» δάνειο. Η παρατεταμένη ύφεση κατά τα χρόνια της κρίσης, ωστόσο, και η απότομη πτώση των εισοδημάτων των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων έκαναν τα «κόκκινα» δάνεια μονόδρομο για πολλά νοικοκυριά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στα τέλη του 2008, τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα ήταν το 3,12% του συνόλου: στο τέλος του 2011 ανήλθαν σε 12,10%, στο τέλος του 2013 έφτασαν το 24,19% και σήμερα ανέρχονται σε 53% του συνόλου των δανείων.

Σε αυτήν την εικόνα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών θα πρέπει να προσθέσουμε τη συσσώρευση χρεών στο Δημόσιο λόγω υπερφορολόγησης, τις οφειλές στα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και τις οφειλές στις ΔΕΚΟ, οι οποίες συνεχώς αυξάνονται.

*****

Πριν από λίγες ημέρες, παρακολουθήσαμε σε αίθουσα του Ειρηνοδικείου μια σειρά από δίκες-προσφυγές των υπερχρεωμένων με βάση τον νόμο 4336/15 (αναθεωρημένος νόμος Κατσέλη) για την εξασφάλιση της πρώτης κατοικίας τους και τον προσδιορισμό μιας δόσης έναντι των οφειλών τους, στην οποία να μπορούν να ανταποκριθούν. Αρχικά θα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι, αν και οι υπερχρεωμένοι πολίτες ήταν οι προσφεύγοντες, στην πραγματικότητα είναι ΑΥΤΟΙ που δικάζονται: για το γεγονός ότι πήραν δάνειο, για τους λόγους που τους οδήγησαν να το πάρουν, για τους κακούς υπολογισμούς που έκαναν, και τελικά για την αποτυχία τους να ανταπεξέλθουν. Καμιά νύξη για το γεγονός ότι οι τράπεζες, κατά παράβαση όλων των κανόνων (και με την ανοχή της Τράπεζας της Ελλάδος) διαφήμιζαν και χορηγούσαν αφειδώς δάνεια σε ανθρώπους που φανερά, τόσο εκείνη τη στιγμή όσο και στο απώτερο μέλλον, δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίασε, λοιπόν, η κοινή απάντηση στην ερώτηση «πότε σταματήσατε να πληρώνετε το δάνειό σας»: «το 2011». Και το γεγονός ότι η επόμενη ερώτηση από τους δικαστές ήταν το «πείτε μας τι συνέβη το 2011».

Τι συνέβη, λοιπόν, το 2011;

Εδώ ξετυλίγονται ιστορίες ανθρώπων και όχι αριθμών. Ξαφνική ανεργία, απόλυση, κλείσιμο επιχείρησης, δραματική απομείωση εισοδημάτων ή μισθών. Μετά το πρώτο σοκ και τη φυσιολογική αντίδραση των πολιτών να διακόψουν την καταβολή των δόσεων, προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν άλλες ουσιώδεις βιοτικές ανάγκες, οι τράπεζες, με τρόπο συστηματικό, εξασφαλίζοντας την πλήρη υποστήριξη των διεθνών μηχανισμών και των κυβερνήσεων, οργανώνουν την απομόχλευση. Οι πλειστηριασμοί δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα από τα βασικά εργαλεία για να πιεστούν οι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες να αποστραγγίσουν και το τελευταίο ευρώ που θα τους επέτρεπε μια ζωή πάνω από το όριο της φτώχειας. Έτσι, μέσα από τις εξωδικαστικές ή και τις δικαστικές ρυθμίσεις, οι δανειολήπτες οδηγούνται στην αποξένωση από κάθε είδους υλικό πόρο που δημιουργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες από την εργασία δύο γενεών.

Σήμερα οι τράπεζες καταστρέφουν. Το νέο θέλει να «οικοδομηθεί» πάνω στα ερείπια της κοινωνίας που θα παραδοθεί στην απελπισία. Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα επίχειρα του θανάσιμου εναγκαλισμού των τραπεζών. Η κατανόηση αυτής της στρατηγικής είναι κρίσιμη για την στρατηγική που θα αναπτύξει το κίνημα, ξεπερνώντας διχαστικά δίπολα που έντεχνα καλλιεργούν κυβέρνηση και κυρίαρχα ΜΜΕ.

Καθολική προστασία της κατοικίας και «κούρεμα» οφειλών

Καμία «λύση» ζωής δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την καθολική προστασία της κατοικίας: του τόπου καταφυγής, προστασίας της ζωής και της αξιοπρέπειας των πολιτών, της βάσης ασφάλειας πάνω στην οποία ο κάθε άνθρωπος πατά για να ξεκινήσει ή να διατηρήσει όποια δραστηριότητα θα του επιτρέψει να επιβιώσει στο σημερινό ασφυκτικό περιβάλλον.

Όλοι πλέον γνωρίζουν, ωστόσο, ότι αυτό δεν αρκεί. Πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές έχουν αποδείξει ότι, στα ύψη που βρίσκεται σήμερα, το ιδιωτικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν επιτρέπει να ελπίζουμε σε καμία ανάκαμψη της οικονομίας. Καμία «λύση» ζωής δεν μπορεί να υπάρξει για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αν αυτή δεν περνά από το δραστικό κούρεμα των οφειλών τους. Οι μόνοι κερδισμένοι από τη συνεχιζόμενη επίθεση και την ακραία αβεβαιότητα είναι όσοι «τζογάρουν» στην καταστροφή.

Δεκαετές πάγωμα και διαγραφή οφειλών προβλέπει ο ΕΦΚΑ!

nextdeal.gr
Μαίρη Λαμπαδίτη

Διαπομπεύστε τους μεγαλοοφειλέτες, δίνοντας στη δημοσιότητα λίστες ονομάτων, κυνηγήστε τα «φρέσκα» χρέη και διαγράψτε επιτέλους τις παλαιές οφειλές του ΙΚΑ που χαρακτηρίζονται ως «ανεπίδεκτες είσπραξης».

Αυτό ήταν το τρίπτυχο των συμβουλών που έδωσαν προς τον ΕΦΚΑ και το ΚΕΑΟ οι τεχνοκράτες των θεσμών με στόχο την βελτίωση της εισπραξιμότητας των οφειλών.

Στην πράξη όμως το έργο της διαγραφής είναι «βαρύ» και χρονοβόρο καθώς για να «κλείσει» μια υπόθεση, όπως προβλέπει ο κανονισμός του ΕΦΚΑ που υπέγραψε η κ. Αχτσιόγλου, απαιτείται ακόμα και έρευνα στην αλλοδαπή για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν εκεί περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη για να κατασχεθούν.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ήταν το 60% -65% των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τα ταμεία θεωρείται «χαμένο» η αλλιώς ανεπίδεκτο είσπραξης.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΚΕΑΟ, στο τέλος του 2016 το συνολικό ποσό των ληξιπρόθεσμων οφειλών μαζί με τις προσαυξήσεις άγγιζε τα 17.538.829.417€. Αν προστεθούν και οι οφειλές κάτω των 5.000 ευρώ που θα μεταφερθούν υποχρεωτικά στο ΚΕΑΟ το σύνολο των οφειλών προς όλα τα ταμεία αγγίζει το δυσθεώρητο ύψος των 30 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 18 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από τα μισά, θεωρούνται ανεπίδεκτα είσπραξης.

Σε πρώτη φάση το ΚΕΑΟ διαχωρίζει τις μη άμεσα εισπράξιμες οφειλές και τις αφήνει σε «καραντίνα»10 χρόνια.

Ωστόσο οι πολύ παλιές οφειλές που χρονολογούνται από την δεκαετία του ’80 και ’90 δεν έχουν περιέλθει ακόμα στη δικαιοδοσία του Κέντρου Είσπραξης. Πρόκειται για μια μακριά λίστα επιχειρήσεων που «φέσωσαν» το ΙΚΑ οι οποίες έχουν κηρύξει πτώχευση, έχουν υπαχθεί στο άρθρο 99, βρίσκονται σε καθεστώς εκκαθάρισης ή δε διαθέτουν κανένα περιουσιακό στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να εκποιηθεί. Ανάμεσά τους και εταιρίες όπως η Ολυμπιακή, το Μινιόν, το Άκρον Ηλιον Κρυστάλ, η Βοκτάς, η ΝΑΥΣΙ, το Ράδιο Κορασίδης, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, δήμοι και συνεταιρισμοί.

Οι «μη άμεσα εισπράξιμες» οφειλές που έχουν περιέλθει στη δικαιοδοσία του κέντρου χωρίζονται:

α) σε οφειλές που η επιδίωξη είσπραξής τους είναι οικονομικά ασύμφορη καθώς οδηγεί σε άσκοπη κατασπατάληση υλικών και ανθρώπινων πόρων,
β) σε οφειλές με χαμηλό, ίσως και μηδενικό βαθμό εισπραξιμότητας όπως αυτές που αφορούν επιχειρήσεις με διακοπή δραστηριότητας προ πολλών ετών (πχ επιχειρήσεις που έχουν πτωχεύσει, που βρίσκονται σε αδράνεια, που έχουν ληφθεί σε βάρος τους αναγκαστικά μέτρα είσπραξης χωρίς αποτέλεσμα, από οφειλέτες που έχουν αποβιώσει κλπ.)
γ) σε οφειλές μέχρι και το 2003 (κοινές επιχειρήσεις, οικοδομοτεχνικά έργα, οφειλέτες ΟΑΕΕ, εργοδότες ΟΓΑ ).

Έως το τέλος του 2016 χαρακτηρίστηκαν ως χαμηλής εισπραξιμότητας 712 περιπτώσεις που αντιστοιχούν σε ποσό συνολικής οφειλής ύψους 87.6 εκ. ευρώ. Αυτές δε διαγράφονται πριν περάσουν 10 χρόνια.

Σύμφωνα με τον κανονισμό του ΕΦΚΑ ληξιπρόθεσμες οφειλές που δεν έχουν χαρακτηριστεί ανεπίδεκτες είσπραξης, μπορεί να διαγραφούν, εφόσον εμπίπτουν αποκλειστικά και μόνο στις ακόλουθες κατηγορίες οφειλών:

- Οφειλές αποβιωσάντων που δεν καταλείπουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο και των οποίων οι κληρονόμοι αποποιήθηκαν την επαχθείσα κληρονομιά.
- Όταν το ποσό της κύριας οφειλής από εισφορές κατά οφειλέτη δεν υπερβαίνει τα 50 ευρώ και δεν έχει επιτευχθεί η είσπραξή του μέσα σε 10 έτη από τη λήξη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκε.
- Όταν το ποσό της συνολικής οφειλής από οποιαδήποτε αιτία δεν υπερβαίνει τα 100 ευρώ και δεν έχει επιτευχθεί η είσπραξή της μέσα σε 10 έτη από τη λήξη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκε.

Στη «μαύρη λίστα» με τους μεγαλοοφειλέτες του ΚΕΑΟ με οφειλές άνω των 300.000 βρίσκονται περίπου 5000 επιχειρήσεις που οφείλουν συνολικά 5 δισ. ευρώ. Πρόκειται για επιχειρήσεις που εξακολουθούν να μην καταβάλουν ούτε ένα ευρώ, αγνοώντας την απειλή των καταναγκαστικών μέτρων.

Η λίστα ανά κλάδο δραστηριότητας, περιλαμβάνει 800 ξενοδοχεία και εστιατόρια, 707 επιχειρήσεις λιανικού και χονδρικού εμπορίου, 4 επιχειρήσεις «αδρανείς» ή που έχουν «μεταφερθεί» εκτός Ελλάδας αφήνοντας πολύ υψηλά χρέη, 297 επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (καθαρισμού, προστασίας, διαφήμισης, ακόμη και διαχειριστικών και φορολογικών... συμβουλών), 233 κατασκευαστικές, 207 εταιρίες τροφίμων και ποτών, 120 εκδοτικές, 75 ιδιωτικές εταιρείες ταχυδρομείων και τηλεπικοινωνιών, 103 στον κλάδο της εκπαίδευση καθώς και 99 επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών με τα ινστιτούτα αισθητικής να κατέχουν τα σκήπτρα.

Επαγγελματικές οφειλές:Νομοσχέδιο για την ενιαία διευθέτηση οφειλών

πηγή: ΕΦ.ΣΥΝ
Συντάκτης: Βασίλης Γεώργας

Μόνο για τις επιχειρήσεις ανεξαρτήτως μεγέθους καθώς και τις ατομικές εταιρείες, αλλά όχι για τους ελεύθερους επαγγελματίες που έχουν δικαίωμα ρύθμισης των δανείων τους μέσω του νόμου Κατσέλη, θα είναι ανοικτές οι πόρτες αξιοποίησης του νέου νόμου για την ενιαία και εξωδικαστική διευθέτηση χρεών προς τις τράπεζες και το δημόσιο.

Η κατάρτιση του σχετικού νομοσχεδίου έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές με μόνο ουσιαστικά «θολό» σημείο το αν τελικά στο πλαίσιο της δυνατότητας διαγραφής οφειλών θα επιτραπεί το «κούρεμα» της βασικής οφειλής ΦΠΑ, παρακρατούμενων φόρων και εισφορών και δανείων που έχουν χορηγηθεί με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

Σε κάθε περίπτωση το νομοσχέδιο για την ενιαία διευθέτηση οφειλών θα ανοίξει για πρώτη φορά φέτος το δρόμο σε μαζικές ρυθμίσεις επιχειρηματικών χρεών από τις τράπεζες και το δημόσιο, παρέχοντας στους πιστωτές την απαραίτητη νομική κάλυψη να προχωρούν σε διαγραφές χρεών προς τις επιχειρήσεις υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα θεωρούνται βιώσιμες. Στο νομοσχέδιο θα προβλέπεται ρητή διάταξη για την νομική κάλυψη ώστε τα τραπεζικά στελέχη και οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα διαγραφές δανείων να έχουν το ακαταδίωκτο. Θα τους δοθεί δηλαδή προστασία από μηνύσεις για να μην «τορπιλίζονται» οι διαδικασίες από κακόβουλους (π.χ. ανταγωνιστές). Κάθε μήνυση θα ελέγχεται από τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για τους δημοσίους υπαλλήλους και από την Τράπεζα της Ελλάδας για τους τραπεζικούς υπαλλήλους. Πηγές του υπουργείου Οικονομίας θεωρούν «αυτονόητο ότι εφόσον προκύψουν ευθύνες τότε θα ασκείται δίωξη από τον Εισαγγελέα. Θα ελέγχεται ότι οι υπάλληλοι τηρούν συγκεκριμένες διαδικασίες, ενώ παράλληλα θα διενεργούνται και έκτακτοι έλεγχοι τους».

Στο νόμο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό θα μπορούν να υποβάλουν αίτηση υπαγωγής μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις εφόσον πληρούν μία από τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

- έχουν οφειλές από δάνειο ή άλλη αιτία σε τράπεζα με καθυστέρηση τουλάχιστον 3 μηνών, κατά την 31/12/2016

- έχουν οφειλές από δάνειο ή άλλη αιτία σε τράπεζα που ρυθμίστηκε μετά την 1η Ιουλίου 2016

- έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τις Εφορίες

- δεν έχουν ασφαλιστική ενημερότητα λόγω οφειλών προς φορείς κοινωνικής ασφάλισης

- έχουν εκδώσει επιταγές που σφραγίστηκαν

- έχουν εκδοθεί διαταγές πληρωμής ή δικαστικές αποφάσεις εις βάρος του, λόγω ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων από τρίτους (π.χ. προμηθευτές κλπ)

Στο Νόμο θα υπάγονται μόνο οφειλές που αφορούν επιχειρηματικές δραστηριότητες και όχι με προσωπικές δραστηριότητες (π.χ. στεγαστικό προσωπικό δάνειο). Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να υπαχθούν οφειλές που γεννήθηκαν μετά την 31/12/2016.

Μια επιχείρηση δεν μπορεί να υπαχθεί στο Νόμο εξωδικαστικού αν το 85% των συνολικών οφειλών της ανήκει σε έναν πιστωτή.

Μπορούν να υποβάλλουν κοινή αίτηση περισσότεροι του ενός οφειλέτες, εφόσον είναι συνοφειλέτες ή νομικά πρόσωπα που έχουν σχέση μητρικής - θυγατρικής ή συντάσσουν ενοποιημένες χρηματο-οικονομικές καταστάσεις.

Δεν θα μπορούν να υποβάλλουν αίτηση στον εξωδικαστικό Νόμο οι ακόλουθοι:

- τράπεζες

- χρηματοδοτικά ιδρύματα (π.χ. επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν αγορά αυτοκινήτου)

- πάροχοι επενδυτικών υπηρεσιών (π.χ. χρηματιστηριακές εταιρείες)

- ασφαλιστικές εταιρείες

- οργανισμοί συλλογικών επενδύσεων σε κινητές αξίες (π.χ. hegde funds)

- νομικά πρόσωπα που έχουν υποβάλλει αίτηση εξυγίανσης ή πτώχευσης ή βρίσκονται σε διαδικασία λύσης και εκκαθάρισης ή έχουν ήδη διακόψει την επιχειρηματική δραστηριότητα

- φυσικά πρόσωπα επιχειρήσεων (π.χ. πρόεδροι / διευθύνοντες σύμβουλοι / διαχειριστές και κάθε άλλο πρόσωπο εντεταλμένο για τη διαχείριση εταιρειών) που έχουν καταδικαστεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση για φοροδιαφυγή ή εισφοροδιαφυγή ή υπεξαίρεση ή απάτη κατά του δημοσίου / φορέων κοινωνικής ασφάλισης ή νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες ή εκβίαση ή πλαστογραφία ή δωροδοκία ή δωροληψία ή λαθρεμπορία ή δόλια χρεοκοπία ή καταδολίευση δανειστών.

Το φάντασμα του ιδιωτικού χρέους

 Του Χρήστου Λάσκου

Στην τελευταία έκθεσή του για το τρίτο τρίμηνο του 2016 το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής εφιστά –για πρώτη φορά τόσο εμφατικά- την προσοχή στην εξέλιξη του ιδιωτικού χρέους.

Έχουμε συνηθίσει η συζήτηση στη χώρα μας να αξονίζεται γύρω από το ζήτημα του δημόσιου χρέους. Όπως μου έχει δοθεί η ευκαιρία πρόσφατα να επισημάνω (1), σε μεγάλο βαθμό και το πρόβλημα του δημοσίου χρέους είναι αποτέλεσμα της δράσης ιδιωτών συμπατριωτών μας, που το δημιούργησαν με την κραυγαλέα φοροδιαφυγή, φοροκλοπή, εισφοροδιαφυγή, εισφοροκλοπή και την άγρια εκμετάλλευση των ευκαιριών που τους παρείχαν οι δημόσιες δαπάνες και η «διανομή» στους κατάλληλους «επιχειρηματίες».

Τώρα το Γραφείο βαράει την καμπάνα του προβλήματος που αποτελεί ήδη –και με προοπτική μεγάλης επιδείνωσης- το ιδιωτικό χρέος. Όπως σημειώνει η ΕφΣυν (2), το ιδιωτικό χρέος «βρίσκεται μια ανάσα από το δημόσιο των 328,3 δισ. ευρώ. Μόνο οι απλήρωτοι φόροι 4374475 πολιτών, οι οποίοι τον Σεπτέμβριο έφτασαν τα 93 δισ. ευρώ (!), αποτελούν μεγάλο «πονοκέφαλο» για την κυβέρνηση, καθώς πρόκειται για ένα ποσό που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ.

Εάν στο προηγούμενο ποσό προστεθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σε ΔΕΚΟ (3 δισ. μόνο στη ΔΕΗ), ασφαλιστικά ταμεία (300000 πολίτες χρωστούν 25 δισ. ευρώ) και τράπεζες (110 δισ. ευρώ από τρία εκατ. «κόκκινα δάνεια), τότε το «φέσι» των ιδιωτών ξεπερνά τα 25 δισ. ευρώ».
Από αυτό το ιδιωτικό χρέος των 250 δισ. περίπου, μόνο ένα 20% είναι «απλών πολιτών», μισθωτών, αυτοαπασχολουμένων ή συνταξιούχων.

Το υπόλοιπο 80% το χρωστάνε επιχειρηματίες και πλούσιοι όλων των ειδών, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, έχουν διασφαλίσει την προσωπική τους ευμάρεια στο διηνεκές, φεσώνοντας γενικώς και αδιακρίτως. Η περίπτωση Μαρινόπουλου είναι κορυφή, απλώς, ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου αυτής της διαχείρισης, η οποία διασώζει πλούσιους και ευκατάστατους, μεταφέροντας το βάρος των πληρωμών στην κοινωνική πλειοψηφία. Με χρέη –προς εργαζόμενους, προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες- κοντά στα 2 δισ. ευρώ, η οικογένεια, έχοντας διασφαλίσει τη μεταφορά μεγάλου μέρους του δανεισμού σε προσωπικούς λογαριασμούς και οφ σορ εταιρίες στο εξωτερικό, βρίσκεται, σε υποβοηθούμενο από την κυβέρνηση ντιλ, ώστε να βγει λευκή περιστερά και όλα μια χαρά. Άλλωστε, οι τράπεζες διασώζονται με τις υποστηριζόμενες από όλους μας ανακεφαλαιοποιήσεις, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία κακήν κακώς με διαρκείς μειώσεις –μέχρις εξαφανίσεως- των παροχών τους προς εκατομμύρια εξοντωμένους ανθρώπους.

Βρισκόμαστε, έτσι, στο καταπληκτικό σημείο να εφαρμόζεται εκτεταμένη σεισάχθεια στις υποχρεώσεις των Ελλήνων καπιταλιστών –και οι νέες «ιδέες» για την διαχείριση των κόκκινων δανείων συνεχίζουν και επεκτείνουν την παράδοση- ενώ έχουμε ήδη πλειστηριασμούς σε κοινούς ματζίρηδες, όπως έχουμε καταντήσει οι περισσότεροι από εμάς. Δείτε το: «αυτοί» -το 10% του πληθυσμού- χρωστούν 200 δισ. ευρώ και τους πάνε για συνέχιση της χαριστικής αντιμετώπισης, «εμείς» -το 90%- χρωστάμε μόλις 50 δισ. και δεν έχουμε καμιά ελπίδα! Ενώ, λοιπόν, μια σεισάχθεια για «εμάς» θα είχε πολύ μικρότερο κόστος για το κράτος και άμεση συνέπεια την τόνωση της ζήτησης και της οικονομικής δραστηριότητας, η σεισάχθεια γι’ «αυτούς» είναι μόνο γι’ «αυτούς», μήπως και δεήσουν να κάνουν … επενδύσεις.

Μετά από αυτά, νομίζω, είναι κατανοητή, ανάγλυφη καλύτερα, η διαρκώς μεγαλύτερη ευστοχία του συνθήματος «ή εμείς ή αυτοί».

***

Βέβαια, το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους και της διαχείρισής του δεν είναι ελληνικό. Σε άλλες χώρες, μάλιστα, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Στις ΗΠΑ βρίσκεται περίπου στο 180% του ΑΕΠ, στη Βρετανία στο 210%, στην Κίνα στο 200%, οι τέσσερις μεγάλοι της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) στο 150%, η Πορτογαλία στο 250% και η Ιρλανδία στο 300%. Η Ελλάδα, λοιπόν, με 135% περίπου, είναι μια χαρά, ως προς τους αριθμούς! Οι βασικοί παγκόσμιοι παίκτες είναι σε χειρότερη, έως πολύ χειρότερη, θέση.

Πρόσφατα, έχει εκδοθεί στα ελληνικά το βιβλίο του Richard Vague “Η επόμενη οικονομική καταστροφή –Γιατί επέρχεται και πώς να την αποφύγουμε” (εκδόσεις Angelus Novus, 2016). Ο συγγραφέας, όχι κανένας «περιθωριακός μαρξιστής», αλλά κατεξοχήν άνθρωπος της αγοράς, τραπεζίτης για δεκαετίες, σήμερα διευθύνων σύμβουλος της Gabriel Investments, ισχυρίζεται πως η τεράστια κρίση του 2008 οφείλονταν στην εξέλιξη του ιδιωτικού –και καθόλου του δημόσιου- χρέους στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες και, επιπλέον, πως σήμερα τα σχετικά στοιχεία όχι μόνο δεν έχουν βελτιωθεί, αλλά πάνε όλο και χειρότερα. Η πρόγνωσή του, λοιπόν, είναι πως πάμε για μια μεγαλύτερη κρίση σύντομα, αν δεν υπάρξουν δραστικές παρεμβάσεις στο σύστημα.

Η ανάλυσή του, με όλες τις επιφυλάξεις που αναγκαστικά έχει ένας μαρξιστής για το αιτιολογικό σχήμα, είναι εξαιρετική και πολύ πειστική σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις του. Και το καλύτερο: κόντρα στις εδώδιμες πρακτικές, αυτός ένας άνθρωπος των τραπεζών, κατανοώντας το συστημικό αδιέξοδο, προτείνει μια πολιτική «φιλική προς τους δανειολήπτες», προκειμένου να αποσοβηθεί η «επόμενη οικονομική καταστροφή». Είναι, από αυτήν την άποψη, πολύ περισσότερο με «εμάς» από ό,τι πολλοί που μιλούν ακόμη στο όνομά μας. Αλλά σε αυτό θα επανέλθω.

παραπομπές
(1)Τα αίσχη και τα χρέη, alterthess, 22 Οκτωβρίου 2016
(2) Φουσκώνει το ιδιωτικό χρέος, ΕφΣυν, 1 Νοεμβρίου 2016

χτυπάει η καμπάνα για τους μεγαλο-ο-φιλέτας: Από τον Σεπτέμβρη 2000 πλειστηριασμοί "συστημικών" μεγαλοοφειλετών.

πηγή: Καθημερινή
ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΖΩΡΤΖΗ (Αύγουστος 2016)

Σύμφωνα με τα στοιχεία:το 2009 που είχαν γίνει 52.000 πλειστηριασμοί, το 2010 ορίστηκαν 48.000 πλειστηριασμοί, το 2011 44.000, το 2012 25.900, το 2013 19.200, το 2014 16.000, το πρώτο 7μηνο το 2015 7.000 και το πρώτο 7μηνο το 2016 ορίστηκαν 2.700 πλειστηριασμοί*.

Ραντεβού στα δικαστήρια για τους πρώτους πλειστηριασμούς ακινήτων δίνουν οι μη συνεργάσιμοι δανειολήπτες από τις 15 Σεπτεμβρίου**, ημέρα κατά την οποία ανοίγουν τα δικαστήρια, σηματοδοτώντας την έναρξη των πλειστηριασμών έπειτα από μια μακρά περίοδο απραξίας, που κορυφώθηκε το 2016, λόγω της αποχής των δικηγόρων, αλλά και της απεργίας των συμβολαιογράφων.

Οι τράπεζες έχουν έτοιμους ήδη τους φακέλους με τα πρώτα 2.000 ακίνητα που θα βγουν άμεσα στο σφυρί, με προοπτική ο αριθμός τους να φθάσει τα 5.000 τους αμέσως επόμενους μήνες. Στόχος των πρώτων πλειστηριασμών, όπως εξηγούν αρμόδια στελέχη, είναι να σταλεί μήνυμα προς δανειολήπτες που συστηματικά αποφεύγουν να συνεργαστούν με την τράπεζα ότι τα περιθώρια ανοχής έχουν εξαντληθεί και ότι η περίοδος χάριτος έχει παρέλθει. 

Οι πρώτοι πλειστηριασμοί, όπως εξηγούν, θα αφορούν μεγάλα ακίνητα αξίας άνω των 300.000 ή 400.000 ευρώ, που βαρύνονται με δάνεια τα οποία έχουν βρεθεί στο «κόκκινο» εδώ και πάνω από δύο χρόνια. Πρόκειται για 2.000 περίπου κατοικίες, οι κάτοχοι των οποίων, παρά το γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν αποδεδειγμένα καταθέσεις σε άλλη τράπεζα, αρνούνται να συναινέσουν σε ρύθμιση της οφειλής τους ή ακόμη και να συνομιλήσουν με την τράπεζα. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι ορισμένοι εξ αυτών, όπως υποστηρίζουν οι τράπεζες, δηλώνουν με προκλητικό τρόπο την άρνησή τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς «παγώματος» των πλειστηριασμών από τις τράπεζες που ίσχυσε επί πολλά χρόνια και ήρθη μόλις πρόσφατα.

Οι τράπεζες επιμένουν ότι δεν πρόκειται να μπουν στο στόχαστρο ευπαθείς ομάδες που βρίσκονται σε πραγματική αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή τα μικρά ακίνητα οικογενειών που δεν έχουν μεγάλη ή άλλη περιουσία. Σε καμία περίπτωση, όπως εξηγούν, δεν πρόκειται να σημειωθούν φαινόμενα όπως αυτά που συνέβησαν π.χ. στην Ισπανία, όπου μικροϊδιοκτήτες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους έπειτα από τους μαζικούς πλειστηριασμούς που πραγματοποίησαν οι τράπεζες. 

Στόχος είναι να σταλεί το μήνυμα σε όσους είναι σε θέση να συναινέσουν σε μια λύση ρύθμισης και παρ’ όλα αυτά έκαναν κατάχρηση της παρατεταμένης περιόδου «παγώματος» των πλειστηριασμών και όχι να θιγούν εκείνοι που αδυνατούν να αποπληρώσουν την οφειλή τους. Ενα μαζικό άλλωστε κύμα πλειστηριασμών δεν εξυπηρετεί ούτε τις τράπεζες, οι οποίες πρέπει να εγγράφουν μεγάλες ζημίες λόγω της πτώσης των εμπορικών αξιών.

Το «πάγωμα» των πλειστηριασμών αποτυπώνεται στα στοιχεία από τα δικαστήρια της χώρας, με βάση τα οποία το πρώτο επτάμηνο το 2016 ορίστηκαν μόλις 2.700 πλειστηριασμοί έναντι 7.000 το αντίστοιχο περυσινό επτάμηνο. Ο αριθμός τους παρουσιάζει σταθερή μείωση κάθε χρόνο και είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το 2009 που είχαν γίνει 52.000 πλειστηριασμοί, ο αριθμός τους βαίνει συνεχώς μειούμενος. Ετσι, το 2010 ορίστηκαν 48.000 πλειστηριασμοί, το 2011 ορίστηκαν 44.000, το 2012 ορίστηκαν 25.900, το 2013 ορίστηκαν 19.200, το 2014 ορίστηκαν 16.000 και όλο το 2015 μόλις 8.700.

Πρέπει να σημειωθεί ότι τα νούμερα αυτά περιλαμβάνουν τους πλειστηριασμούς του Δημοσίου και των ιδιωτών, ενώ αφορούν και σε επαναληπτικούς πλειστηριασμούς με συνέπεια τα ακίνητα τελικώς που εκπλειστηριάζονται κάθε χρόνο να είναι στην πραγματικότητα πολύ λιγότερα. Οι πλειστηριασμοί που έγιναν από τράπεζες είναι ουσιαστικά ελάχιστοι, αφού ακόμη και όταν έληξε η επίσημη προστασία, που είχε δοθεί με διαδοχικούς νόμους από το 2009, για μεγάλο χρονικό διάστημα ίσχυσε το άτυπο μορατόριουμ από τις τράπεζες, με συνέπεια η πλειονότητα των πλειστηριασμών που εκτελέστηκαν να είναι τελικά για λογαριασμό του Δημοσίου ή ιδιωτών.

Συμπληρωματικά: τα όσα αναφέρονται στο άρθρο συμφωνούν και με τα δικά μας συμπεράσματα. Παρακολουθώντας 5 χρόνια τα στατιστικά στοιχεία είχαμε καταλήξει ότι για τις τράπεζες άμεσος και πρωταρχικός στόχος ήταν τα ακίνητα "φιλέτα" και το κυνήγι όσων εκμεταλλεύονταν την συγκυρία.

Είναι εντυπωσιακό ότι για τα έτη 2014 και μετά οι πλειστηριασμοί που ορίζονταν ήταν υποπολλαπλάσιοι αυτών των προηγούμενων ετών (δείτε πιο πάνω). Είναι εντυπωσιακό γιατί από 1/1/2014 έπαυε η οριζόντια προστασία κάθε ακινήτου για οφειλές ανά περίπτωση έως 200.000 (νόμος Χατζηγάκη του 2008 που καταργήθηκε την 31/12/2013).

Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, μετρώντας το πολιτικό κόστος εν όψει εκλογών είχε παρέμβει για το "μάζεμα" του αριθμού των πλειστηριασμών. Όμως από το 2015 βλέπουμε ότι οι εξαγγελθέντες πλειστηριασμοί είναι κατά 84% μειωμένοι σε σχέση με το 2009 παρόλο που είχε καταργηθεί η οριζόντια προστασία και είχε "λοβοτομηθεί" ο νόμος Κατσέλη, ενώ παράλληλα αύξαναν με γεωμετρική πρόοδο τα "κόκκινα" δάνεια.
Παρακολουθώντας τους μέχρι σήμερα εξαγγελθέντες πλειστηριασμούς βλέπουμε ότι κατά κανόνα σε πρώτο πλάνο μπαίνουν μεγαλοοφειλέτες και φιλέτα. Εξ αυτού του γεγονότας εμπνευσθήκαμε τον τίτλο της ανάρτησης.

*Εχει αξία να δούμε πόσοι έγιναν από αυτούς που ορίστηκαν στα χρόνια 2010-2014. Από το 2015 παρακολουθώντας συστηματικά τη διαξαγωγή στα ειρηνοδικεία ο αριθμός των πλειστηριασμών που έγιναν θα πρέπει να είναι πολύ μικρός.

** To κείμενο της Καθημερινής δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 2016. Το επικαλούμεθα μόνο για τη χρησιμότητα των στοιχείων του. Ο τίτλος της ανάρτησης της Καθημερινής είναι: Έτοιμοι 2000 πλειστηριασμοί.

Ακαρπες οι ρυθμίσεις πολλών «κόκκινων» δανείων

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Συντάκτης: Αρτεμις Σπηλιώτη
 

Την αναποτελεσματικότητα των ρυθμίσεων στις οποίες έχουν προβεί οι τράπεζες ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων σε συνδυασμό με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης καταδεικνύει η Τράπεζα της Ελλάδος.

Οπως προκύπτει από την επισκόπηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, περίπου 4 στα 10 δάνεια που είναι ήδη ρυθμισμένα απαιτούν πλέον νέο διακανονισμό. Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι χειρότερη αν οι τράπεζες δεν είχαν προχωρήσει σε «προληπτικές ρυθμίσεις» δανείων που δεν έχουν μπει επίσημα σε καθυστέρηση, όμως υπάρχει αβεβαιότητα είσπραξής τους. Τα δάνεια αυτά ανέρχονται σε 30 δισ. ευρώ και έχουν ρυθμιστεί σε ποσοστό 72,4%.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται και αυτά που είναι αβέβαιης είσπραξης, δηλαδή τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα, ήταν στο τέλος Σεπτεμβρίου 2016 ύψους 108 δισ. ευρώ, δηλαδή 45,2% του συνολικού δανειακού χαρτοφυλακίου των τραπεζών.

Ρυθμισμένα δάνεια είναι 46,7 δισ. ευρώ, αλλά το 37,5% θα πρέπει να μπουν σε νέο διακανονισμό.

Το πρώτο εξάμηνο του 2016 οι ρυθμίσεις εξυπηρετούμενων δανείων αυξήθηκαν κατά 12,1%, ενώ οι ρυθμίσεις για τα μη εξυπηρετούμενα αυξήθηκαν κατά 7,2%.

Πρωταθλητές ρυθμίσεων είναι τα στεγαστικά δάνεια και ακολουθούν τα καταναλωτικά και τα επιχειρηματικά.

Από τα δάνεια που χρήζουν νέας ρύθμισης το 44% είχε διακανονιστεί με βραχυπρόθεσμες λύσεις (π.χ. περίοδο χάριτος, καταβολή μόνο τόκων για μια συγκεκριμένη περίοδο). Με μακροπρόθεσμες λύσεις (επιμήκυνση δανείου, μείωση επιτοκίου) είχε ρυθμιστεί το 35%. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, με λύσεις οριστικής διευθέτησης (π.χ. διαγραφή οφειλής) ρυθμίστηκε μόλις το 2% των δανείων.

Οι προβλέψεις
Οι τράπεζες έχουν πραγματοποιήσει προβλέψεις που ανέρχονται στο 49,5% των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων, δηλαδή σε 53 δισ. ευρώ περίπου.

Οπως αναλύει η ΤτΕ σε ειδικό κεφάλαιο, η διενέργεια υψηλών προβλέψεων επιτρέπει στις τράπεζες να προχωρήσουν σε πωλήσεις χαρτοφυλακίου, χωρίς να επηρεαστεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια.

Οι πωλήσεις θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από τα δάνεια που έχουν καταγγελθεί, τα οποία ανέρχονται σε 48 δισ. ευρώ και θα μπορούσαν να μεταβιβαστούν, π.χ. στο 30% της αξίας τους, δηλαδή έναντι 14 δισ. ευρώ, χωρίς να υπάρχει κεφαλαιακή επίπτωση για τις τράπεζες.

Τα επιχειρηματικά και καταναλωτικά δάνεια που έχουν καταγγελθεί είναι τα πρώτα που θα μεταβιβαστούν σε funds, υπό τον όρο ότι θα απαλειφθούν τα εμπόδια στη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων και θα δημιουργηθεί μια αποτελεσματική δευτερογενής αγορά τραπεζικών δανείων στη Ελλάδα.

Η Τράπεζα της Ελλάδος στην επισκόπηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ζητά από την κυβέρνηση να υπάρξουν επιπλέον νομοθετικές ή ρυθμιστικές παρεμβάσεις «όπου κριθεί απαραίτητο».

Πλειστηριασμοί: "δυναμικό" γιουρούσι της Eurobank για τη λεία των ακινήτων

Ρίχνοντας μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία των πράξεων πλειστηριασμών που επίκεινται για τη νέα χρονιά (βλέπετε http://dikaex.blogspot.gr/2017/01/2017.html) παρατηρούμε ότι τα πρωτεία στη λεία των υποθηκευμένων σε τράπεζες ακινήτων των πολιτών τα διεκδικεί η Eurobank, τράπεζα συμφερόντων της οικογένειας Λάτση.

Μοιραία ανακαλούνται από τη μνήμη μας κάποια άλλα γιουρούσια, σε αποθήκες καλλιεργητών μαύρης σταφίδας της Δυτικής Πελοποννήσου στην περίοδο της κατοχής. Επίλεκτοι λόχοι γερμανοτσολιάδων με την επιστασία κάποιου γερμανού αξιωματικού ορμούσαν στις αποθήκες όπου φυλάσονταν η σοδειά της σταφίδας και άρπαζαν το βιός των ταλαίπωρων καλλιεργητών. Στη συνέχεια τη χρυσοπουλούσαν σε άγγλους εμπόρους, μιας και όλη η παραγωγή εκείνα τα χρόνια διοχετεύονταν στην αγγλική αγορά. Ποιοί, από παληάτσοι των λιμανιών του Κατακώλου Ηλείας και των Πατρών, γίνανε πάμπλουτοι καπετάνιοι από αυτή τη λεηλασία είναι γνωστό.

Τα γιουρούσια είναι μια παμπάλαιη ιστορία. Και όσο και αν κλωτσάμε την μπάλλα της ιστορίας στην εξέδρα αυτή, κατά ένα όχι μαγικό αλλά διαλεκτικά ερμηνεύσιμο τρόπο, επανέρχεται στο τεραίν για να μας "σφυρίξει" ότι η συσώρευση πλούτου δια της αρπαγής ήταν η πλέον, από κάθε άλλη δραστηριότητα, προσοδοφόρος σε αυτή τη ρημαγμένη χώρα. Πάντα βέβαια υπό την υψηλή επιστασία των κυρίαρχων ξένων δυνάμεων και τις ευλογίες των εγχώριων κυβερνήσεων.

Άλλωστε έχουμε επισημάνει και σε παληότερες αναρτήσεις ότι παγκοσμίως ο καπιταλισμός δεν γλυκοκοιτάζει πια προς την υπεραξία της εργατικής δύναμης αλλά εδώ και λίγες δεκαετίες λιγουρεύεται τα συσσωρευμένα της εργατικής δύναμης. Και αφού με χίλιους δυό τρόπους άρπαξε από τα σεντούκια τις σε ρευστό αποταμιεύσεις των υποτελών, στράφηκε στην ακίνητη περιουσία που από όνειρο κάθε μεροκαματιάρη κατάντησε ο εφιάλτης του.

στο θέμα μας...
Ξεκίνησα μια ανάλυση των διαθεσίμων μέχρι στιγμής στοιχείων για τους πλειστριασμούς ακινήτων από τράπεζες που έχουν αναγγελθεί για το πρώτο επτάμηνο του 2017. Παρατήρησα ότι σε πανελλαδική κλίμακα και σε ένα ποσοστό της τάξης του 75% οι επικείμενοι πλειστηριασμοί επισπεύδονται από τράπεζες. 

Στα ειρηνοδικεία του νομού Αττικής συγκεκριμένα επίκεινται 767 πλειστηριασμοί εκ των οποίων οι 297 στο ειρηνοδικείο Αθήνας. Εξ' αυτών από τράπεζες επισπεύδονται οι 240 εκ των οποίων οι 117 από την Eurobank (σχεδόν οι μισοί).

Το μέγεθος είναι εντυπωσιακό και δείχνει τις ορέξεις της εν λόγω τράπεζας. Αναδεικνύεται όμως και μια άλλη πλευρά, η πλέον σκοτεινή, του προβλήματος: τα "χέρια" της εν λόγω τράπεζας έχουν λυθεί για να επουλωθεί το "τραύμα" της αλόγιστης επεκτατικής της πολιτικής.

Το πρόβλημα έχει καθαρά κοινωνική και πολιτική διάσταση, όποιο και αν είναι το ακίνητο που κινδυνεύει να γίνει λεία στα στόματα των λύκων που θέλει η τράπεζα να ταϊσει, όποιας κοινωνικής και οικονομικής ομοταξίας και αν είναι οι οφειλέτες, όποιου μεγέθους και αν είναι η οφειλή.

Ξαναδιατυπώνεται λοιπόν το ερώτημα: το ουρλιαχτό των λύκων θα αφεθεί να τρομοκρατήσει την κοινωνία; Θα γίνει ο εφιάλτης του ξεσπιτώματος εκατομμυριών οφειλετών; Ας απαντήσει η κυβέρνηση, πετώντας την καυτή πατάτα όχι εδώ κι εκεί, αλλά σε αυτούς που δημιούργησαν την λεγόμενη "κρίση", σε αυτούς που λήστεψαν τη χώρα και τους πολίτες της. 

Τh.Al

13+1 Σίγουροι τρόποι για να διαλύσεις μια συλλογικότητα (αναδημοσίευση)

Πηγή: ThePressProject
Αντώνης Ανδρουλιδάκης
 

Εκτός των τόσων δεινών που επισώρευσε η τρέχουσα Κρίση, παρήγαγε και πολυάριθμα κοινωνικά αντισώματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Διαφόρων ειδών και τύπων συλλογικά εγχειρήματα, από παρέες, συντροφιές και εκδηλώσεις, μέχρι και κοινωνικές επιχειρήσεις και κολεκτίβες ή δημιουργικές κοινότητες.

Ατυχώς, όμως, τα πιο πολλά από τα εγχειρήματα αυτά καταλήγουν, το πιο συχνά, σε απογοητευτική ματαίωση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει και μάλιστα για λόγους που μοιάζει να μην συναρτώνται άμεσα με την ίδια την αποτυχία της συλλογικότητας και την αστοχία των σκοπών της, όσο με δυσλειτουργικά στοιχεία που ανακύπτουν από την ατομική στάση ενός εκάστου των συστατικών της μελών. Λες και είναι αδύνατο να οικοδομηθούν οάσεις μέσα στην καπιταλιστική έρημο. Λες και είναι αδύνατον να απαλλαγεί κανείς από το ατομοκεντρικό-καπιταλιστικό μπόλιασμα και τις ψυχικές συνέπειες του, παρά την όποια θεωρητική-διανοητική μαρξιστική του κατάρτιση.

Ίσως γιατί μπορεί να το έχουμε ξεχάσει, αλλά οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες. Όχι επιθυμίες, αυτές συνήθως τις θυμόμαστε εύκολα και άλλο τόσο εύκολα τις ξεχνάμε. Ανάγκες! Συχνά άρρητες, ανομολόγητες, ανεπεξέργαστες. Ανάγκες απ’ αυτές που, όπως λέει ο Rycroft, αν ματαιωθούν είναι πιθανόν και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα, αλλά που μόνο η ικανοποίηση τους μπορεί να μας οδηγήσει στο να την αγαπήσουμε. Κι όπως καίρια το ορίζει ο Παύλος, «η απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες».

Ανάγκες να νιώσουμε σωματικά και συναισθηματικά ασφαλείς. Να έρθουμε σε επαφή με τους Άλλους. Να πιστοποιήσουμε την υπαρξιακή μας αυτονομία. Να επιβεβαιώσουμε την αυτοεκτίμηση μας, αλλά και να εκφράσουμε τον Εαυτό μας.

Αν γυρεύουμε λοιπόν, πραγματικά, να αγαπήσουμε τη συλλογική πραγματικότητα που φτιάχνουμε κάθε φορά, αν ζητούμενο είναι να εκπληρώσουμε μέσα απ’ αυτήν και τις υποκειμενικές μας ανάγκες, τότε είναι βέβαιο πως οι ανάγκες αυτές, οι βαθιές υπαρξιακές μας ανάγκες, οφείλουν να κατατίθενται με σαφήνεια. Γιατί οι συλλογικότητες, οι πάσης φύσεως συλλογικότητες, από την ερωτική-φιλική σχέση και την οικογένεια, μέχρι το κόμμα ή την κοινωνία, είναι δυναμικά πεδία σχέσεων. Και καθώς οι ανάγκες υπεισέρχονται σ’ αυτές, μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκπέσουν από Σχέσεις σε απλές συσχετίσεις ή χρήσεις.

Να λοιπόν 13+1σίγουροι τρόποι όπου οι ανάγκες δεν κατατίθενται, αλλά στρεβλώνονται και υποθηκεύουν τη συλλογική πραγματικότητα, για την οποία -κατά τα λοιπά- τόσο νοιαζόμαστε. Κι’ αυτό δεν είναι καθόλου μια «αμερικανιά», ούτε μια συνταγή…

1. ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΑΝΤΕΨΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Συχνά, αρνιόμαστε να ομολογήσουμε ξεκάθαρα τι είναι αυτό που πραγματικά μας πείραξε στη συμπεριφορά του Άλλου. Είναι το αυτονόητο δικαίωμα μας, ότι ο Άλλος -επειδή είναι σύντροφος, επειδή έχουμε «φάει μαζί ψωμί κι αλάτι»- οφείλει με κάποιο μαγικό τρόπο να ξέρει τι μας ζορίζει και τι μας ενοχλεί, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε εμείς γι’ αυτό. Λες και η συντροφικότητα δεν προϋποθέτει το ψυχικό άνοιγμα. Λες και η συντροφικότητα συναρτάται και μόνον με την κοινή μας στόχευση αλλαγής των υλικών όρων της ζωής.

2. ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΝΑ Σ’ ΑΚΟΥΣΩ

Όταν ο Άλλος δυσκολεύεται, κατά κάποιο τρόπο, να εκφραστεί εμείς δεν έχουμε χρόνο να τον ακούσουμε ενεργητικά. Είναι και οι ριμάδες οι διαδικασίες που πρέπει να προχωρήσουν. Κι ίσως δεν είναι και πολύ κοντά στον διαλεκτικό υλισμό να ρωτήσουμε τον Άλλο πώς νιώθει γι’ αυτό. Άσε που τις περισσότερες φορές εμείς, που «πιάνουμε πουλιά στον αέρα», καθώς έχουμε εμπειρία απ’ αυτές τις διαδικασίες, ξέρουμε τι συμβαίνει πριν ακόμη και από τον σύντροφο που τον αφορά. Η ολόπλευρη αποδοχή του Άλλου και του δικού του τρόπου έκφρασης, της εκφραστικής του διαφορετικότητας, «κουράζει».

3. Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΜΑ

Όταν ο Άλλος είναι θυμωμένος ή κάτι τον έχει στεναχωρήσει ή κάτι μέσα του τον «ζόρισε» σ’ αυτή τη διαδικασία, δεν είναι ποτέ δική μας ευθύνη. Ας πάει στον ψυχαναλυτή του! Από πότε οι επαναστατικές πρωτοπορίες έχουν ευθύνη και χρόνο για τέτοια θέματα; Και στο φινάλε, αν θέλει να μιλήσει όταν ηρεμήσει, έχει καλώς. Αλλιώς, σκασίλα μας. Εμείς δεν οφείλουμε να ριψοκινδυνεύσουμε να συναντήσουμε τον πόνο του Άλλου. Αυτό, δεν είναι δουλειά της Συλλογικότητας μας. Το πολύ-πολύ να εισπράξουμε προσωπικά το θυμό του Άλλου και να αντεπιτεθούμε με απαξίωση, επικρίνοντας το πρόσωπο και όχι τις απόψεις του κλπ.

4. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΚΡΙΣΗ

Όταν δε θα «αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω». Είναι δικαίωμα μας, αναφαίρετο μάλιστα, να κρίνουμε τον άλλο, όχι μόνο για τις πράξεις ή τις παραλείψεις του, αλλά γι’ αυτό που είναι ο ίδιος. Άλλωστε, η προηγούμενη εμπειρία μας από ανάλογες συλλογικότητες μας έχει δείξει, ότι πάντα κάπου από πίσω υπάρχουν κακοπροαίρετα κίνητρα. Ανυποψίαστοι ότι αυτός ο παρανοειδής τρόπος του σχετίζεσθαι, σχεδόν πάντα λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, βγάζοντας αληθινά τα χειρότερα σενάρια μας.

5. ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΑΘΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ 

Όταν τα δικά μας λάθη δεν έχουν ποτέ την ίδια βαρύτητα με τα λάθη των Άλλων. Στο κάτω-κάτω, για μας πάντα υπάρχει μια σοβαρή δικαιολογία, που, βέβαια, ποτέ δεν ισχύει για τους Άλλους.

6. «ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΜΥΓΑ»

Όταν μια συζήτηση αποτυγχάνει ή η σχέση μας με τον Άλλο δεν πάει στη «σωστή» κατεύθυνση, εμείς θα έχουμε στο νου μας πως να το πάρουμε προσωπικά. Πως να προσβληθούμε ή πως να αποτινάξουμε άμεσα από πάνω μας την «προσβολή». Να αμυνθούμε επιθετικά. Αδυνατώντας να δούμε πίσω από τις λέξεις του Άλλου, τι πραγματικά μπορεί να τον επηρέασε. Πού και ο Άλλος ζορίστηκε.

7. ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

Όταν αγνοούμε ότι πίσω από το θυμό του Άλλου, υπάρχει πάντα μια μετάφραση. Μια μετάφραση που συνήθως λέει, «χρειάζομαι περισσότερο χρόνο, προσοχή και νοιάξιμο -γιατί όχι- ρε συ. Ο θυμός είναι σαν την κόκκινη ένδειξη στο ταμπλό ενός αυτοκινήτου. Σημαίνει κάποια «βλάβη». Κάποια ανάγκη που «κοκκίνισε» ανεκπλήρωτη.

8. ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΚΡΥΦΤΟ

Όταν αποφεύγουμε, προσεκτικά, να μιλήσουμε για τις σκέψεις και κυρίως, για τα όποια συναισθήματα μας για τον Άλλο. Κυρίως αν είναι θετικά, δεν τολμάμε να μιλήσουμε γι’ αυτά μην τυχόν μας «πάρει τον αέρα», μην τυχόν και μας κυριαρχήσει εμάς τους σούπερ αυτόνομους. Αν πάλι πρόκειται για αρνητικά συναισθήματα, αντί να μπούμε στη δύσκολη θέση να πούμε πώς αισθανθήκαμε γι’ αυτό, προτιμάμε να μιλήσουμε χαρακτηρίζοντας τον Άλλο. Λες και, είναι ο Μαρξισμός που απαγορεύει την επαφή με το συναίσθημα μας και τη γνήσια έκφραση του, και όχι η χυδαία και περίκλειστη αυτοαναφορικότητα του καπιταλισμού.

9. ΦΤΑΙΝΕ «ΑΥΤΟΙ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ

Όταν ο Άλλος δεν φαίνεται να καταλαβαίνει άμεσα το ζήτημα, η λύση είναι να ανέβουν οι τόνοι, να τα «χώσουμε» ή να το κάνουμε πιο κομψά, με την απαραίτητη «ελιτίστικη» ειρωνεία και υποτίμηση. Στο τέλος-τέλος, μπορεί να ρίξουμε και καμιά απειλή που πάντα «βοηθάει», ώστε να χτίζεται μια συναισθηματική απόσταση ασφαλείας για μας και ανασφάλειας για τον Άλλο. Βλέπεις, η Αριστερά μπορεί να «πεθαίνει από συναίσθημα», δεν είναι όμως «πολιτικό» να μιλάει για τα συναισθήματα της. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που μπορούμε να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματα μας, αρκεί να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στη «σκοτεινή μας όψη». Η «αυθεντικότητα» μας επιτρέπει να είμαστε ο χειρότερος δυνατός εαυτός μας, «ξερνώντας» στα μούτρα του Άλλου ό,τι «θηρίο» κουβαλάμε μέσα μας, αδιαφορώντας, όχι μόνο για το πως μπορεί να νιώσει εκείνος, αλλά και την εξέλιξη της διαπροσωπικής μας σχέσης, ή την προοπτική του ίδιου του συλλογικού εγχειρήματος.

10. ΣΕ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Καθώς συζητάμε ένα ζήτημα μπορούμε να «κατεβάσουμε» μια ολόκληρη λίστα με παρεμφερή ζητήματα που ανάγονται στο πρόσφατο ή μακρινό ή και «αρχαίο» παρελθόν. Τα προβλήματα για την Αριστερά δεν είναι ποτέ, ούτε και συζητιούνται, μεμονωμένα. Είναι πάντα σε «συνάρτηση με» κομμάτια από το παρελθόν. Έτσι κι αλλιώς,το να τίθεται η λίστα και να εκτονώνεται ο ψυχισμός, είναι σημαντικότερο από το να βρίσκεται μια λύση για το, κάθε φορά, συγκεκριμένο ζήτημα, στο εδώ και τώρα.

11. ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΟΤΗΤΑ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Όταν εντοπίζουμε στα λάθη του Άλλου και μάλιστα με τρόπο, που δεν του αφήνει κανένα άλλο τρόπο διαφυγής, παρά μονάχα την αντεπίθεση. Γιατί, τα δικά του λάθη είναι «επαναλαμβανόμενα πάντα». Αυτός, κάνει «πάντα το ίδιο πράγμα». Κι εμείς, «του το έχουμε πει εκατό φορές». «Αλλά αυτός ποτέ δεν ακούει». «Κάνει πάλι τα ίδια». Αντίθετα, εμείς, «μερικές φορές μπορεί να κάνουμε λάθος». Δηλαδή, η σχετικότητα του «μερικές φορές», του «μπορεί», ισχύει μόνο για μας. Για τον Άλλο, ισχύει η απολυτότητα του «πάντα», του «ποτέ» και του «πάλι». Μονάχα, που αυτή η απολυτότητα στην έκφραση μας, γίνεται ωτοασπίδα στα αυτιά του συντρόφου, που δεν θέλει πλέον να ακούσει.

12. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Όταν θυμόμαστε πάντοτε με θαυμαστή ενάργεια και με λογιστική τακτοποίηση τα αρνητικά στη σχέση μας με τον Άλλο. Ίσως, γιατί πάντα θυμόμαστε την καλή μανούλα μας, που δεν εντόπιζε τα θετικά γιατί μετά «θα έπαιρναν τα μυαλά μας αέρα και δεν βελτιωνόμαστε». Ίσως, γιατί μόνο οι δυσκολίες και τα αρνητικά μας «ατσαλώνουν». Ίσως, γιατί η «μίρλα» είναι συστατικό στοιχείο της «αδικημένης ταξικής μας υπαγωγής».

13. ΟΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ… ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ!

Όταν η κατάσταση σε μια συλλογικότητα μας δημιουργεί πρόβλημα κι έχουμε μια δυσκολία να μιλήσουμε γι’ αυτό, είναι πιο βολικό να ενδώσουμε στο θυμό ή στο φόβο και, ή να κλειστούμε στο ασφαλές ατομικό καβούκι μας, ή να την «κάνουμε» με ελαφρά πηδηματάκια από τη συλλογικότητα που μας «κουράζει». «Άσε με ρε με τους μαλάκες!». Εκείνο που μετράει, είναι εμείς να νιώσουμε ανακούφιση. Γιατί όποιος φοβάται να μιλήσει, δεν φοβάται να τσακωθεί...

14. Η ΑΡΝΗΣΗ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟΝ «ΑΛΛΟ»

Καθώς έχουμε συστηματικά «εκπαιδευτεί» να επιδιώκουμε μια καλή «εξωτερική εμφάνιση» των σχέσεων μας με τους Άλλους, προτιμάμε να μην ριψοκινδυνεύσουμε στο να γνωρίσουμε τον άλλο πραγματικά. Να μην μάθουμε, έστω κάποιες πτυχές του εαυτού του, να μην γνωρίσουμε τις ανάγκες του, τα συναισθήματα και τα «θέλω» του. Κι εκείνος το ίδιο. Λες και η Αριστερά δεν χρειάζεται αυτό το βάθος.

Αυτή η Αριστερά που κάποτε τολμούσε να «είναι πάντα με τους Άλλους», ξέμαθε να είναι και με τον Εαυτό της. Αλλά μερικές φορές, καλή ώρα, οι ανθρώπινες ανάγκες μας στέλνουν, με τον τρόπο τους, ραβασάκια. Μας λένε τον πόνο τους. Βγάζουνε στην επιφάνεια το ακόρεστο, το πονετικό ανεκπλήρωτο τους. Και χρειαζόμαστε, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, τις συλλογικότητες, και μόνο αυτές, που θα μπορούν να αρθρώσουν μια λέξη γι’ αυτόν τον πόνο, αν όχι να τον γειάνουν.