Η Ελλάδα θα παραμείνει μια καταστροφή μέχρι να πάρει τη «φαρμακευτική αγωγή» που δινόταν για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες κατά το παρελθόν. Μια γενική απεργία, οι διαδηλωτές στους δρόμους, κοινοβουλευτικές διαμάχες κατά των μέτρων λιτότητας που απαιτούνται για να αποδεσμευτούν τα κεφάλαια διάσωσης, και μια οικονομία που βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερο χρέος. Η κατάσταση στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα είναι οφθαλμοφανώς οικεία — και όχι μόνο επειδή η Ελλάδα έχει ζήσει τόσες πολλές παρόμοιες εβδομάδες κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Αποτελούν, επίσης, τρομακτικές ηχώ των κρίσεων χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών της δεκαετίας του 1980 και του 1990.
Η εμπειρία από δεκάδες από τις υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής έχει προσφέρει διδάγματα που οι διασώστες στην Ελλάδα θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη. Για χρόνια, το ΔΝΤ και οι πλούσιες κυβερνήσεις του κόσμου προσπάθησαν να τις βοηθήσουν με βραχυπρόθεσμα δάνεια διάσωσης. Αλλά οι πιο χρεωμένες άρχισαν να ανακάμπτουν μόνο όταν τα χρέη τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που οφείλονται σε επίσημους πιστωτές, είχαν περικοπεί. Στην Ευρώπη, η Πολωνία παρέχει επίσης ένα προηγούμενο: η οικονομία της απογειώθηκε στη δεκαετία του 1990 μετά από ένα πάρα πολύ μεγάλο διάλειμμα που δόθηκε από τους πιστωτές της.
Η Ελλάδα είναι στην ίδια μοίρα. Υπό την προϋπόθεση ότι μια νέα έγχυση των κεφαλαίων διάσωσης θα εξορκίσει επικείμενη καταστροφή. Ωστόσο η οικονομία στην Ελλάδα δεν θα ανακάμψει μέχρι να υπάρξει μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει,, σε γενικές γραμμές μια διαδικασία δύο σταδίων: κατ 'αρχάς, να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο για τη μείωση του χρέους, εφόσον επιτυγχάνονται ορισμένοι στόχοι και στη συνέχεια τη μείωση του χρέους σταδιακά κατά την επόμενη δεκαετία.
Το σημείο εκκίνησης είναι ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ανεπιτυχής. Νωρίτερα αυτό το έτος οι κάτοχοι ομολόγων του ιδιωτικού τομέα μείωσαν τις ονομαστικές απαιτήσεις τους κατά περισσότερο από 50%. Αλλά η συμφωνία δεν περιελάμβανε τις βαριές συμμετοχές των ελληνικών ομολόγων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), και γλυκάθηκαν με δανειακά κεφάλαια από τους επίσημους διασώστες. Για δύο χρόνια οι διασώστες είχαν προσποιηθεί ότι η Ελλάδα ήταν φερέγγυα, και παρείχαν επίσημα δάνεια για την πλήρη αποπληρωμή των ομολογιούχων.
Έτσι, περισσότερο από το 70% των χρεών οφείλεται τώρα στους "επίσημους" πιστωτές (τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ). Οι πιθανότητες αποπληρωμής βουλιάζουν μαζί με την οικονομία της Ελλάδας. Οι κυβερνητικές προβλέψεις υποδηλώνουν τώρα ότι το χρέος της χώρας θα υπερβεί το 190% του ΑΕΠ το 2014, περίπου 30 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο από ό,τι το ΔΝΤ προέβλεψε πριν από έξι μήνες. Αυτό το βάρος του χρέους δεν μπορεί να πέσει σε ένα απομακρυσμένα βιώσιμο επίπεδο, χωρίς πρόσθετη ελάφρυνση.
Κατ 'ιδίαν, πολλοί Ευρωπαίοι το παραδέχονται αυτό. Δημοσίως, το αρνούνται κατηγορηματικά. Η κυβέρνηση της Γερμανίας είναι πλέον διατεθειμένη να χορηγήσει στους Έλληνες περισσότερο χρόνο για να εφαρμόσουν τα μέτρα λιτότητας. Αλλά δεν θα συζητήσει καν την άφεση των επίσημων δανείων.
Πολιτικά, αυτό είναι κατανοητό. Η Γερμανία ανησυχεί ότι οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους θα μειώσει το κίνητρο στην Ελλάδα για να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Και θα εξοργίσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους, οι οποίοι θα μπορούσαν να τιμωρήσουν τότε την κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στη γενική εκλογή το επόμενο φθινόπωρο. Από οικονομικής άποψης, είναι μια καταστροφή. Εφ 'όσον όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, η χώρα θα παραμείνει μακριά από τις ιδιωτικές αγορές ομολόγων και η αβεβαιότητα σχετικά με το πώς το ανεξόφλητο χρέος τελικά θα επιλυθεί, θα αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Θα επιβραδύνει την ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της στρατηγικής ανάκαμψης της Ελλάδας.
Γι 'αυτό η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη συμφωνία μείωσης του χρέους. Οι επίσημοι πιστωτές της, ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις της ζώνης του ευρώ και η ΕΚΤ, θα πρέπει να εγκρίνουν ένα σχέδιο για τη μείωση του βάρους του χρέους της χώρας, ενώ θα πρέπει να οξύνουν και το κίνητρο στην Ελλάδα για να αναζωογονήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Ένας οδηγός θα μπορούσε να είναι η πρωτοβουλία για τις «ΥΦΧ», στο καθεστώς του 1996, όταν οι δανειστές συμφώνησαν να μειώσουν τα χρέη των πιο φτωχών υπερχρεωμένων χωρών, εάν εφαρμόζονταν μεταρρυθμίσεις για τη μείωση της φτώχειας. Μια άλλη θα μπορούσε να είναι η νέα δημοκρατική Πολωνία, που είχε σημειώσει τεράστια χρέη κάτω από το κομμουνιστικό καθεστώς της. Το 1991 οι συμπονετικοί πιστωτές συμφώνησαν να μειώσουν το βάρος του χρέους της, αν αναλαμβάνονταν μεταρρυθμίσεις.
Μια συμφωνία με τους επίσημους πιστωτές της Ελλάδας θα μπορούσε να ακολουθήσει την ίδια αρχή. Μια συμφωνία θα μπορούσε να συμφωνηθεί τώρα: αν η Ελλάδα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις της, το επίσημο χρέος της θα πρέπει να μειωθεί, σε στάδια, σε ένα επίπεδο όπου το απόθεμα θα είναι διαχειρίσιμο (ας πούμε, το 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020), το βάρος υποφερτό, και το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής εφικτό. Η μείωση θα μπορούσε να έρθει μέσα από τη μείωση των επιτοκίων και την προώθηση των προθεσμιών λήξης, ίσως μέχρι και 50 χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο, η κ. Μέρκελ μπορεί να εξηγήσει στους ψηφοφόρους ότι το βασικό είναι να εξοφληθούν πλήρως. Η ΕΚΤ, η οποία κατέχει το υπόλοιπο των μη δομημένων ιδιωτικών ομολόγων στην Ελλάδα, θα πρέπει να ενεργήσει ταχύτερα, με την αποδοχή όρων παρόμοιων με αυτών που επιβάλλονται στους ιδιώτες ομολογιούχους.
Υπάρχουν επιπλοκές. Το ΔΝΤ πώλησε χρυσό για να χρηματοδοτήσει το μερίδιο της ελάφρυνσης του χρέους των ΥΦΧ. Δεδομένου ότι η Ελλάδα, ακόμα και τώρα, είναι πολύ πιο πλούσια από ό,τι τα περισσότερα από τα μέλη του ΔΝΤ, οι πιστώτριες χώρες της Ευρώπης θα πρέπει να επωμιστούν το μερίδιο του Ταμείου της ελληνικής μείωσης του χρέους. Η Ελλάδα μπορεί να αποτύχει στις μεταρρυθμίσεις ή τους αριθμούς του προϋπολογισμού της. Ωστόσο, ο αντίκτυπος της για μια αξιόπιστη πορεία προς τη βιωσιμότητα του χρέους θα μπορούσε να είναι ισχυρός. Οι Έλληνες θα μπορούσαν να αρχίσουν να πιστεύουν ότι έχουν μια διέξοδο από την κρίση και οι επενδυτές θα μπορούσαν να βάλουν τα χρήματά τους στη χώρα με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα θετικό κύκλο εμπιστοσύνης και ανάπτυξης. Χωρίς αυτό, οι προοπτικές στην Ελλάδα είναι ολέθριες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.