Δε λέει να φύγει απ’ το νου μου η εικόνα. Η μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου στο τηλεπαράθυρο του Αυτιά να αναμασάει τα ξύλινα λόγια των δημοσιογράφων ,ενώ το βλέμμα της σκυφτό στοχεύει στο χώμα. Και ο Αυτιάς, επικουρούμενος απ’ τον Άδωνη Γεωργιάδη να ουρλιάζει με ύφος δέκα καρδιναλίων : « Οι εξετάσεις σας θα γίνουν κανονικά ! Μην ανησυχείτε ! Οι πανελλαδικές δεν κινδυνεύουν! ».
« Μακάρι..» ψελλίζει η μαθήτρια.
Και μου θυμίζει το ψάρι που το βγάλαν απ’ τον ωκεανό της ελευθερίας και το βουτήξαν σ’ ένα βούρκο. Λάσπη κόλλησε στα βράγχιά του και το καθήλωσε ανάπηρο. Κι έρχονται οι σωτήρες. Με λεπίδες ξύνουν τα λέπια του τόσο ώστε να φύγει η λάσπη, να κρατηθεί όπως όπως στη ζωή. Το τίμημα είναι ότι καταδικάζεται σε ακινησία. Η ανάμνηση του ωκεανού μακρινή πολύ. Ο βούρκος είναι πια η μοίρα του. Μ’ αυτό θαρρεί πως ο ωκεανός το προσμένει . « Λίγο ακόμη θα φτάσεις στον ωκεανό ! » του κραυγάζουν οι σωτήρες. « Μακάρι..» ψελλίζει αυτό « Μακάρι..»
Μακάρι να δοθεί το χαρτί της επίταξης στους καθηγητές που όρθωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας αξιοπρέπεια.
Μακάρι να βουλώσουν τα στόματα όσων εξακολουθούν να κόπτονται για το αγαθό της δημόσιας παιδείας.
Μακάρι να κλείσουν σχολεία , να συνεχίσουν να στοιβάζονται σε αίθουσες διδασκαλίας ακατάλληλες τριάντα μαθητές καταδικασμένοι να εθιστούν στην μηχανιστική εκμάθηση ανούσιων λεπτομερειών που θα ξεχάσουν την επόμενη μέρα.
Μακάρι να μπαίνουν στην αίθουσα καθηγητές όπως ακριβώς τους θέλει το σύστημα. Φοβισμένα ανθρωπάκια με βλέμμα σκυφτό και ηττημένο ..ανθρωπάκια χωρίς ηθικό ανάστημα ,αλλά με τυφλή υπακοή στο αναλυτικό πρόγραμμα. Ανθρωπάκια νεκρά μέσα τους με μοναδική τους αποστολή να νεκρώσουν και τα μυαλά των μαθητών τους.
Υπηρετώ στη Δημόσια Εκπαίδευση δέκα χρόνια. Επέλεξα το επάγγελμα αυτό από αγάπη. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι 23 χρόνια πριν. Η χρονιά της μεγάλης απεργίας των καθηγητών .
Θυμάμαι την πίκρα μου ,όταν είπα στον φιλόλογο που με προετοίμαζε στο μάθημα της έκθεσης την απόφασή μου να βάλω πρώτη τη φιλολογία.
« Μην το κάνεις..» μου είπε « θα χαραμιστείς..»
Έπεσε στα μάτια μου. Τον περίμενα περήφανο γι’ αυτό που σπούδασε. Τον είχα πλάσει μέσα μου ψηλά.
Σήμερα, 23 χρόνια μετά , το βλέμμα του το ηττημένο με ακολουθεί. Αυτό το βλέμμα όμως το βλέπω όχι μόνο σε κάποιους συναδέλφους μου. Το βλέπω και στα παιδιά των 17 χρόνων. Το βλέπω στη μαθήτρια αυτή που δέχεται να καπηλεύονται το άγχος της για το μέλλον, που ανέχεται να της χαϊδεύουν τα αυτιά με εκφράσεις του τύπου « Το μέλλον των παιδιών είναι η μόνη μας έγνοια.»
Κι εγώ θα’ θελα να κοιτάξω κατάματα αυτήν τη μαθήτρια και να της πω :
« Δεν είσαι πια παιδί και το μέλλον σου δεν κρίνεται από αυτές τις εξετάσεις. Το μέλλον σου κρίνεται από τη σπίθα αυτή που θα’ πρεπε να υπάρχει στο βλέμμα σου κι εγώ δεν τη βλέπω. Το μέλλον σου εσύ η ίδια μ’ αυτό το φοβισμένο « μακάρι » το εναποθέτεις στην προπαγάνδα των μέσων μαζικής ύπνωσης .»
Κι ήθελα να πω στο παιδί που το βλέμμα του δεν το’ χασε, να το φυλάξει βαθιά μέσα του. Αυτή η σκανδαλιά στη ματιά είναι το μέλλον του.
Αυτή η σπίθα στο βλέμμα το ασυμβίβαστο είναι η μόνη μας ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.