από τον Αδέσποτο Σκύλο
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Δεν πιστεύω στον επικοινωνιακό ακτιβισμό της ψηφιακής ψωροκώσταινας αλλά στη σκέψη. Σκέψη λιμανίσια που νιώθει και νιώθεται βαθειά. Στις δυνατότητες του μέσου και στις μαγικές εικόνες όταν σκουραίνουν τα πράγματα κι όταν οι νοικοκυραίοι ελευθέρας βοσκής εξολοθρεύουν τη φυσική ζωή. Το ιδιότροπο σπέρμα. Εκείνο τον ωραίο παλιό καιρό με τη νευρικότητα του Αδάμ και της Εύας. Εκείνες τις οφθαλμολάγνες νοηματοδοτήσεις του νοικοκυραίικου οίστρου στα χαρακώματα των σούπερ μάρκετ. Εκείνα τα ψηλά βουνά του Παπαντωνίου με την ουτοπία της επαναστατημένης παιδικότητας. Τα πάντα όλα, όσα υπέστη το φεγγάρι από δυτικούς της ρομάντζας και το χνώτο του τυρέμπορα που έγινε παραγωγός του σινεμά. Η ζωή που μας δίνεται μας αφήνει μόνο να παίζουμε με τα ζύγια. Όταν μουδιάζεις απ’ την προσήλωση στις δεξιώσεις και τις διαταγές δε σου μένουν σκέψεις αλλά κινήσεις και πόζα. Μια βραχνάδα απ’ τις πολλές απάνθρωπες ανθρωποσυνάξεις. Κι αν αυτό που έχτισες με κόπο κι αφήνεις πίσω σου θέλει ξύλο και ΜΑΤ για να διατηρηθεί, έ τότε θα καταρρεύσει. Τίποτε. Ερείπια και σπασμένα αγάλματα. Τα δασώδη εφηβαία στα μουσεία, για να θαυμάζουν μηχανικά τις ομορφιές και τις γλύκες μιας εποχής που χάθηκε οριστικά, οι νέοι ακτιβιστές της ζωής. Τα παιδάκια που θα σηκώσουν κάποτε κεφάλι όταν μάθουν την πάσα ταξική αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.