της Νίνας Γραμματικάκη
12:30 - Περπατάω με γρήγορο βηματισμό σε μια κεντρική πλατεία τούτης της πόλης. Στη μια πλευρά της πλατείας πιτσιρίκια βρίζουν και κάνουν άτυπο διαγωνισμό μαγκιάς, τόσα ξέρετε τόσα κάνετε, σκέφτομαι από μέσα μου (κι ας υπήρξα πιτσιρίκα κι ας έκανα κι εγώ άτυπους διαγωνισμούς μαγκιάς), στην άλλη πλευρά η γνώριμη φιγούρα του κυρίου με τα μελί μάτια και τα κάτασπρα μαλλιά. Κρατάει αγκαλιά μια σχολική τσάντα και κοιτάζει τον ουρανό.
Τον βλέπω κάθε μέρα από τον περασμένο Φεβρουάριο, ξεχειμώνιασε στο ίδιο παγκάκι.Για μια στιγμή σκέφτομαι πως τόσους μήνες δεν έχω σταματήσει να του δώσω ούτε 50 λεπτά όχι γιατί δεν μου περίσσεψαν σίγουρα αλλά γιατί ξεχνάω συχνά πως είμαι άνθρωπος.
Σκέφτομαι πως ήρθε η ώρα να κάνω ένα τσιγάρο με αυτόν τον άνθρωπο έτσι μόνο και μόνο για να ακούσω λιγάκι την ψυχή του.
Περνάω απέναντι παίρνω μια πίτα και κατευθύνομαι στο παγκάκι του. Του προσφέρω την πίτα, την αρνείται «δεν είμαι επαίτης κοπέλα μου, άστεγος είμαι». Του δίνω ένα τσιγάρο, χαμογελάει και το παίρνει. Σιωπή...
«Ξέρεις κάποτε είχα ένα δικό μου μαγαζί...είχα κι ένα σπίτι...και μια οικογένεια...ήμουν κανονικός και ποτέ μου δεν είχα σταματήσει να δώσω ένα τσιγάρο σε έναν άστεγο...αρρώστησε η γυναίκα μου...τα πούλησα όλα...όλα για να την κάνω καλά...κι αν τελικά ζούσε θα μοιραζόμασταν αυτό το παγκάκι τώρα και εγώ θα ήμουν χαρούμενος...τώρα περιμένω το τέλος μου να έρθει κι όλο αργεί κι εγώ κουράστηκα...κουράστηκα από τα βλέμματα όλων που με κοιτάζουν και με λυπούνται, με φοβούνται, με σιχαίνονται...κι εσύ περνάς κάθε μέρα από εδώ και με κοιτάς πότε με απάθεια πότε με βλέπεις και χάνεσαι στις σκέψεις σου...σε έχω δει...θα σου δώσω μια συμβουλή, η ζωή είναι ένας αγώνας, να μην έχεις τίποτα σίγουρο...σε μια στιγμή μπορεί να χάσεις τα πάντα...εκείνο όμως που θα σε σώσει είναι αυτό: σταμάτησες να μου δώσεις ένα τσιγάρο και να με ακούσεις...όλα τα άλλα χάνονται »
Του άφησα όλο το πακέτο κι έφυγα με μάτια γεμάτα δάκρυα και το μέσα μου γεμάτο οργή...όχι για την πολιτεία, το κράτος, την κρίση, τη κυβέρνηση, τα κόμματα αλλά για μένα που τόσους μήνες περνάω κάθε μέρα από εκεί και δεν είχα σταματήσει να σταθώ σε έναν άνθρωπο που είχε μια ατυχία...όποια κι αν ήταν αυτή...αυτό χάσαμε εμείς οι νέοι της εξέλιξης...την ανθρωπιά...για αυτό η ζωή μας μοιάζει όλο και περισσότερο με έναν σκληρό αγώνα...γιατί δεν μοιραζόμαστε τίποτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.