από τον COSTINHO
Στη σκηνή τώρα η μπάντα· αυτή η μπάντα. Αυτή που σε έκανε να πιάσεις μπάσο για να παίξεις περίεργους σκληρούς ρυθμούς και ριφάκια με συγκοπές. Δεν ξέρεις τι είναι οι συγκοπές μάλλον. Τότε συνεννοούμασταν βέβαια, κι ας μάθαμε πολύ μετά ότι οι συγκοπές είναι μουσικός όρος που περιγράφει την αιτία του πονοκεφάλου από το ακανόνιστο headbanging. Όροι, ακατανόητες λέξεις, άλλες γλώσσες. Όλα κώδικας ήταν, όλα κώδικας είναι. Εδώ στη συναυλία δεν παίζει να υπάρχει άνθρωπος κάτω των 35, και με το ζόρι κάποιος άνω των 40. Εδώ καταλαβαίνω τα πάντα. Ένας δίσκος, ένας μαγικός δίσκος είκοσι χρόνια πριν, όλος εδώ παιγμένος μπροστά μου, μπροστά μας. Οι δίσκοι από τότε κουβαλούσαν ένα εμείς, κι αυτό το αισθάνεσαι συνέχεια. Τώρα. Οι αριθμοί δεν αντιστοιχούν σε ηλικίες, αλλά σε κώδικα. Όλα είναι όπως έμαθες. Και όπως τα ξαναβρίσκεις. Μόνο εσύ τα αλλάζεις τα όπως· καμία πραγματικότητα. Και μόνο εσύ δεν θέλεις να τα αλλάξεις.
Γυρίζω σπίτι. Ψάχνω το βινύλιο του Betty. Βρίσκεται όρθιο –όπως όρθια στέκονται πάντα τα βινύλια- ανάμεσα στο Sky Valley των Kyuss και το Far Beyond Drivenτων Pantera. Κάτι πολύτιμο που βρίσκεται ανάμεσα σε Kyuss και Pantera, δεν μπορεί παρά να σου δείχνει ότι σωστά ήρθαν όλα ως εδώ. Το πρωί το βάζω να το ξανακούσω, ούτε κι εγώ θυμάμαι από πότε. Η συναυλία· ο δίσκος τώρα που παίζει· ο δίσκος ανάμεσα σε άλλους· στιγμές όρθιες από αυτές που θυμάσαι καθαρά· που δεν χρειάζεται να τις θυμάσαι, γιατί ακόμα τις βλέπεις μπροστά σου· τις ζεις. Κάπως. Όπως. Ένα τότε, ανάμεσα σε δύο τότε, μια βιωμένη αγάπη, ανάμεσα σε βιωμένες αγάπες, μια όρθια στιγμή, ανάμεσα σε όρθιες στιγμές, ένα κολασμένος θόρυβος που όσο μεγάλωνε, σε μεγάλωνε, ένας μανιασμένος θόρυβος που κρατάει ακόμα, ένας θόρυβος παρακαταθήκη από το μέλλον, που σε κάνει να αντέχεις κάθε παρελθόν, γιατί εκεί είναι τα αδυσώπητα και τα αμετάκλητα, μια αλήθεια που γαμάει κάθε νοσταλγία, ένα τότε ζωντανό όσο ένα σήμερα, υπαρκτό όσο η μέρα, ένα βράδι στα Εξάρχεια που χώνεσαι στο Αν να δεις δίπλα σου φίλους που δεν γνώρισες αλλά τους ξέρεις, σχολεία που δεν πήγες αλλά θυμάσαι και αναγνωρίζεις, να δεις πως μεγάλωσες και πόσος θόρυβος ακόμα σε κρατάει ζωντανό. Και πόσο ωραίο είναι να μεγαλώνεις, να το μαθαίνεις από τις φάτσες γύρω σου που μεγαλώνουν, και όλα να είναι εκεί στη θέση τους, με όλη τους την ένταση. Όχι εκεί ακόμα. Εκεί πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.