Είν’ ωραίο μέρος ο κόσμος (αναδημοσίευση)

από Jaquou vs L' Outopie

Το βράδυ της Τρίτης ένας τυχάρπαστος βουλευτής Ουζουνίδης παραπονιόταν για τον θεό που «προκαλεί μεγάλες καταστροφές στη Βόρεια Ελλάδα». Το μέγεθος του βάλτου ώρες ώρες τον κάνει να φαντάζει τρομακτικός μπροστά σου. Νιώθεις πως είναι αδύνατο να τον διασχίσεις, θα βουλιάξεις. Κι αυτοί βγάζουν απ’ το στόμα σκοτάδι που τυφλώνει.

Ο Ρωμανός θα πέθαινε στην απεργία πείνας κι η μάνα μου με αγωνία κρέμονταν στο κανάλι της Βουλής περιμένοντας να ακούσει τα λόγια που θα της έδιναν ελπίδα. Ο πρόεδρος φώναξε «Ησυχία επιτέλους! Μιλάει ο Υπουργός!». Κι άκουσε τον υπουργό να μιλά για τον Χριστό, τον Άνα, τον Καϊάφα και τον Πόντιο Πιλάτο και τα ιδανικά μαθήματα εξ’ αποστάσεως. Αυτή, που δεν ξέρει πως ν’ αντέξει όταν πονάνε οι άνθρωποι, όταν τελείωσε η συνεδρίαση δεν ήξερε πως ν’ αντιδράσει χωρίς ελπίδα. Της λείπει από γεννησιμιού της ο τρόπος να διακρίνει αν υπάρχει κανείς που να αξίζει τιμωρία. Μπορεί να είναι κι αυτό ένα κουσούρι. Ακούει για πλημμύρες, λέει κρίμα οι άνθρωποι και προσπαθεί να ξορκίσει τη φτώχεια. Ακούει για τους Σύρους στο Σύνταγμα και πνίγει ένα λυγμό γιατί τους έδιωξαν απ’ τα σπίτια τους και κοιμούνται στη βροχή. Ρωτάει για τα παιδιά τους. Διαβάζει στην εφημερίδα για τον Ρωμανό και θέλει να της απαντάω κάθε μέρα για το τι κάνει και αν θα τον αφήσουν τώρα που σταμάτησε την απεργία πείνας να μείνει στο νοσοκομείο μέχρι να συνέλθει. Είναι υπερήφανο κουσούρι, κι ας μην στέκεσαι έτσι πουθενά στον κόσμο.

Υπάρχει μια παράξενη συνομοταξία ανθρώπων. Όσο ζεις μαζί τους νομίζεις πως έτσι είναι όλοι τριγύρω σου και τους συνηθίζεις. Αυτοί οι άνθρωποι επειδή δεν έχουν θεό να πιαστούν όταν ζορίζονται φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού και γράφουν τις λεπτομέρειες σε τετράδιο με σκληρό κάλυμμα. Όταν τελειώνουν απ’ τη δουλειά βιάζονται για να κρεμάσουν τα κόκκινα και πορτοκαλί πανέλα στους τοίχους για να μην κάνει αντήχηση. Όταν μένουν άνεργοι μετατρέπουν ξαφνικά ένα δωμάτιο του σπιτιού σ’ εργαστήρι. Όταν τους τρυπάνε τις φλέβες στο νοσοκομείο γράφουν ποίηση όπου βρουν, μιλούν ποίηση σε όποιον τους μιλάει. Τις Κυριακές κατεβαίνουν άρον άρον απ’ τα Εξάρχεια στο Σύνταγμα για να σταματήσουν τα ΜΑΤ ή πηγαινοέρχονται Πατήσια – Γκάζι για να συνδέσουν το δίκτυο που όλο ρίχνει τη μουσική. Δεν αντέχουν τους υπουργούς και τις διαταγές κι όταν καμιά φορά ξεχνιούνται τότε μπορούν και φτιάχνουν ήχους σε υπολογιστές. Σε παίρνουν τηλέφωνο και δεν ξέρεις πώς να τους προλάβεις. Έχουν πάντα κάτι να τους βασανίζει και δεν έχεις ποτέ κάτι να τους παρηγορήσει. Δεν μπορούν να κοιμηθούν και πάνε άυπνοι το παιδί στο νηπιαγωγείο. Προσπαθούν μόνοι τους να κουβαλήσουν όλο το βάρος του κόσμου. Αυτούς τους ανθρώπους όταν συνειδητοποιείς τον χρόνο ψάχνεις να βρεις τρόπο να τους φυλάξεις παντοτινούς. Και ψάχνεις. Και ψάχνεις με μανία.

Τους βλέπεις που πειραματίζονται με το αντίδοτο στην αδικία και λες έτσι απλά θα ξεφορτωθούμε το δηλητήριο. Περπατάς μαζί τους με νεύρα και με παράπονα χαμογελώντας. Ή γράφεις απλοϊκές προτάσεις με κόμματα και τελείες και τις στέλνεις να συμπληρώσουν τη βουή για να τινάξεις από πάνω σου τη σκόνη του βολέματος. Όταν πεισμώνουν και φωνάζουν στο τηλέφωνο για να ακούσει κάποιος πατάτε μαζί το μηδέν στην οθόνη αφής. Κρατιέστε όρθιοι από τις ιστορίες, από τα εβραϊκά μοιρολόγια, από τους γαλάζιους ουρανούς σε πίνακες, από τις φθινοπωρινές φτέρες. Στροβιλίζεστε πότε πότε για το μεθυστικό μούδιασμα της ζαλάδας. Επιμένετε στην άχνη ζάχαρη και το βούτυρο, στα καραβόπανα στο ταβάνι, στην δικαίωση των προσφύγων στο πεζοδρόμιο, στα κατσαβιδάκια και τα καλάι στο τραπέζι, στις κυριακάτικες αργίες του Δεκέμβρη, στο τσίπουρο με σαφράν στο μπουκάλι, στα κανάλια της κονσόλας στο studio, στα μολύβια Faber στην τσάντα, στα παιδιά και τα καρότσια, στα άδεια ποτήρια, στα ποιήματα, στους ανθρώπους.

Μελό φορτωμένοι εκεί έξω, τον κυνισμό τον πίνουμε μόνοι μας.

Έχεις δίκιο. Είν’ ωραίο μέρος ο κόσμος, κι ας χάσαμε. Και μια ζωή να χάνουμε, μια ζωή θα προσπαθούμε να ξανασηκωθούμε. Τι άλλο να κάνουμε;

Υπουργός ανάπτυξης: Τέλος η προστασία από τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία

Ο υπουργός Ανάπτυξης, Κώστας Σκρέκας, επιβεβαίωσε με δηλώσεις του τις πληροφορίες πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να δώσει παράταση στις διατάξεις του νόμου που προστατεύει τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, η ισχύς των οποίων λήγει στο τέλος του 2014.

Ο υπουργός Ανάπτυξης υποστήριξε πως «η πρώτη κατοικία δεν κινδυνεύει» καθώς «υπάρχει κώδικας δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας». Ο εν λόγω «κώδικας δεοντολογίας», στον οποίο αναφέρθηκε ο Κώστας Σκρέκας, αναγνωρίζει ως προϋποθέσεις τον «συνεργάσιμο Δανειολήπτη» και τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης».

Ο «κώδικας δεοντολογίας», ανέφερε ο υπουργός, προβλέπει πως τα νοικοκυριά μπορούν να αποφύγουν τους πλειστηριασμούς με την προϋπόθεση πως θα ρυθμίζουν την εξόφληση των δανείων τους με τις τράπεζες.

tvxs.gr

Ανακοίνωση της ΕΚΠΟΙΖΩ

Πλειστηριασμοί: «Η κυβέρνηση αφήνει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»

Στην ουσία στο θέμα των πλειστηριασμών «η κυβέρνηση σκοπεύει να αφήσει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» τονίζει χαρακτηριστικά η ΕΚΠΟΙΖΩ, σχολιάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης, Κώστα Σκρέκα. Ο τελευταίος, άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα υπάρξει νέα παράταση του νόμου περί απαγόρευσης των πλειστηριασμών παραπέμποντας στον κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών της ΤτΕ και στο νόμο για υπερχρεωμένα νοικοκυριά. 

Οι πολίτες παραμένουν απροστάτευτοι τονίζει η Ένωση Καταναλωτών - Η Ποιότητα της Ζωής (ΕΚΠΟΙΖΩ) και ζητά στην κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε παράταση αναστολής των πλειστηριασμών, σύμφωνα με το προ του 2014 καθεστώς (προστασία όλων των ακινήτων), μέχρι να λυθεί ουσιαστικά και υπεύθυνα το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.

Σχολιάζοντας δε την καθησυχαστική -και βολική για την κυβέρνηση- δήλωση από πολλά τραπεζικά στελέχη ότι οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς κατοικιών, η ΕΚΠΟΙΖΩ σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «την ίδια στιγμή [...] κάθε Τετάρτη, στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, βγαίνουν ακίνητα στο σφυρί».

Ειδικότερα η ΕΚΠΟΙΖΩ εξηγεί σε ανακοίνωσή της γιατί το πλαίσιο που προτείνει η κυβέρνηση δεν προστατεύει την κατοικία από πλειστηριασμό. 

Όπως αναφέρει «οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης Κώστα Σκρέκα φανερώνουν είτε έλλειψη κοινωνικής ευθύνης εκ μέρους της κυβέρνησης είτε ελλιπή πληροφόρηση σχετικά με το πολύ κρίσιμο ζήτημα της αναστολής των πλειστηριασμών. Προκαλεί πραγματικά σοκ η διατύπωση της θέσης της κυβέρνησης ότι δεν υφίστανται λόγοι ανανέωσης της απαγόρευσης πλειστηριασμών, επειδή τάχα εξασφαλίζουν προστασία ο κώδικας δεοντολογίας και ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική:

» Οι διατάξεις του κώδικα δεοντολογίας δεν αφορούν οφειλές που έχουν καταγγελθεί και κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε αναγκαστική εκτέλεση, αλλά οφειλές που πρόκειται ή μόλις έχουν βρεθεί σε καθυστέρηση. Με άλλα λόγια, ο κώδικας δεοντολογίας έχει ως σκοπό να προλάβει την υπερχρέωση και όχι να τη θεραπεύσει και καταδεικνύει άγνοια και μόνο η αναφορά του κώδικα και των πλειστηριασμών στην ίδια πρόταση.

» Ο Ν.3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αν και αποτελεί ένα εξαιρετικά προστατευτικό νομοθετικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατό να απορροφήσει όλους τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες. Οι διατάξεις του αφορούν οφειλέτες που βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία και δεν είναι έμποροι. Εξάλλου, ακριβώς λόγω της υπερφόρτωσης αιτήσεων στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας, οι δικάσιμοι δίνονται ακόμα και για το 2030.

» Η αναστολή που δόθηκε με το Ν.4224/2013, η ισχύς του οποίου λήγει, ήταν πολύ πιο περιοριστική σε σχέση με το προ του 2014 καθεστώς, επομένως ήταν πολύ φυσικό να υπαχθούν πολύ λιγότεροι δανειολήπτες στις διατάξεις του. Εξάλλου, έθετε ασφυκτικές προθεσμίες στους οφειλέτες, πολλοί από τους οποίους τις έχασαν, αντιμετωπίζοντας άμεσα τον κίνδυνο πλειστηριασμού».

«Την ίδια στιγμή που στελέχη τραπεζών διαμηνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι πλειστηριασμοί, κάθε Τετάρτη, στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, βγαίνουν ακίνητα στο σφυρί. Στην ουσία, η κυβέρνηση σκοπεύει να αφήσει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» καταλήγει η ΕΚΠΟΙΖΩ.

Περιφέρεια Αττικής: «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους»

ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ - ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ 

Κανείς πολίτης δεν μπορεί να στερείται του βασικού κοινωνικού αγαθού που είναι το ηλεκτρικό ρεύμα. Ειδικά σήμερα, περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας. Έτσι, η Περιφέρεια Αττικής, με συναίσθηση της κοινωνικής της ευθύνης, προχωρά στο πρόγραμμα «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους».

Αναλαμβάνει έτσι άμεσα τη δαπάνη επανασύνδεσης της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά στα οποία έχει γίνει διακοπή, λόγω αδυναμίας πληρωμής του λογαριασμού. Το πρόγραμμα ξεκινά τούτη την περίοδο, παραμονές εορτών, έτσι ώστε να μην μείνει ούτε ένα νοικοκυριό στο σκοτάδι τούτες τις γιορτινές ημέρες. 

Η νέα Περιφερειακή Αρχή έχει εντάξει το πρόγραμμα «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους» στον αναμορφωμένο προϋπολογισμό που κατατέθηκε τον Οκτώβριο, στο πλαίσιο του εξαπλασιασμού των δαπανών για κοινωνικές ανάγκες. Το πρόγραμμα θα διασυνδεθεί με τους Δήμους και άλλους κοινωνικούς φορείς προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, καλύπτοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Οι αρχές του προγράμματος 

1. Το πρόγραμμα απευθύνεται σε όλους τους πολίτες και τα νοικοκυριά στα οποία έχει γίνει διακοπή ρεύματος και τα οποία, αφού προχωρήσουν σε ρύθμιση της οφειλής τους με τον πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας (π.χ. ΔΕΗ), μπορούν να καταθέτουν στην Περιφέρεια Αττικής τα δικαιολογητικά που αναφέρονται παρακάτω και η Περιφέρεια αναλαμβάνει να επιδοτήσει την επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος, πληρώνοντας στον πάροχο την πρώτη δόση της ρύθμισης.

2. Η Περιφέρεια Αττικής αναλαμβάνει την κάλυψη δαπάνης ως 360 ευρώ ανά παροχή ηλεκτρικού ρεύματος που έχει διακοπεί. Το ποσό των 360 ευρώ είναι το μέγιστο που μπορεί να δοθεί ανά μία παροχή τον χρόνο – στη συγκεκριμένη περίπτωση από την έναρξη του προγράμματος ως τις 31 Δεκεμβρίου 2016.

3. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι το να έχει εκδοθεί από τον πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας εντολή διακοπής παροχής.

4. Η Περιφέρεια Αττικής θα δέχεται αιτήματα πολιτών ακόμη κι αν αυτά βρίσκονται εκτός του ανωτέρω όρου 2. Τα αιτήματα αυτά θα εξετάζονται από την Περιφέρεια και θα κρίνεται αν συντρέχουν ειδικοί όροι για την ικανοποίησή τους λόγω εξαιρετικών συνθηκών.

Δικαιολογητικά

Οι πολίτες που επιθυμούν να επιδοτηθούν μέσω του προγράμματος «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους» θα πρέπει να καταθέσουν τα ακόλουθα δικαιολογητικά:

1. Ρύθμιση οφειλής με τον πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας (π.χ. ΔΕΗ).

2. Αστυνομική ταυτότητα του ατόμου στο όνομα του οποίου είναι η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος.

3. Εντολή διακοπής παροχής ηλεκτρικού ρεύματος για τη συγκεκριμένη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος.

4. Αντίγραφο φορολογικής δήλωσης 2014 (για τα εισοδήματα του 2013) του προσώπου στο όνομα του οποίου είναι η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος ή του / της συζύγου του.

5. Τα αιτήματα των πολιτών θα εξυπηρετούνται κατά σειρά ημερομηνίας υποβολής

Oι πολίτες θα μπορούν να υποβάλουν τις αιτήσεις στα γραφεία Δ/νσεων Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας των Περιφερειακών Ενοτήτων Αττικής (Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης) τα οποία παρατίθενται παρακάτω:

1)Περιφερειακή Ενότητα Κεντρικού Τομέα

Δ/νση Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Λ. Αλεξάνδρας 196, Τ.Κ 115 21

τηλ. 213 1600 326, -334, -346, -333, -336 -322, -340

2)Περιφερειακή Ενότητα Νότιου Τομέα

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Ελευθερίου Βενιζέλου 273 & Σόλωνος 133, Καλλιθέα Τ.Κ 176 74

τηλ. 213 210 12 57 , 213 210 12 46

3)Περιφερειακή Ενότητα Βόρειου Τομέα

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Λ.Μεσογείων 448, Αγ. Παρασκευή Τ.Κ 153 42

Τηλ. 213 2100 563 , 213 2100 587

4)Περιφερειακή Ενότητα Δυτικού Τομέα

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Ιερά Οδός 294, Αιγάλεω Τ.Κ 122 43

Τηλ. 213 2100 956, 213 2100 950

5)Περιφερειακή Ενότητα Πειραιώς

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Ηρώων Πολυτεχνείου 19, Πειραιάς Τ.Κ 185 32

Τηλ. 213 160 18 21, 213 160 18 44

6)Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Αττικής

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Εθνικής Αντιστάσεως 80, Ελευσίνα, Τ.Κ 192 000

Τηλ. 213 160 13 48 , 213 160 13 38

7)Περιφερειακή Ενότητα Aνατολικής Αττικής

Δ/νση Δημόσιας Υγείας & Κοινωνικής Μέριμνας. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

17ο χλμ. Λ.Μαραθώνος, Παλλήνη Τ.Κ 153 51

Τηλ. 213 200 5272 , 213 200 , 213 200 52 49

8) Περιφερειακή Ενότητα Νήσων

Δ/νση Δημόσιας Υγείας, Κοινωνικής Μέριμνας, Υγειονομικού Ελέγχου και Περιβαλλοντικής Υγιεινής. Τμήμα Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Δημοσθένους 1, Πειραιάς Τ.Κ 185 31

Τηλ. 213 16 18 524, 213 16 18 567

Για οποιαδήποτε πληροφορία μπορείτε να απευθύνεστε :

Στο τηλεφωνικό κέντρο της Περιφέρειας Αττικής τηλ. 1539

Δ/νση Εξυπηρέτησης του Πολίτη και Οργάνωσης (Τμήμα Ενημέρωσης του Πολίτη)

Λ.Συγγρού 80-88, 3ος όροφος (Γραφείο 302), Στάση Μετρό Fix

Τηλ. 213 20 65 116, 213 20 65 023, 213 20 65 014, 213 20 65 083

Από το Γραφείο Τύπου Περιφέρειας Αττικής

Τηλέφωνα: 213 2063501, 210 6993404, 213 2063807

Fax: 213 2063513

e-mail: pressoffice@patt.gov.gr

Αντόνιο Γκράμσι: Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας

 

«Μισώ τους αδιάφορους. 

Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. 

Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. 

Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. 

Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. 

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. 

Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. 

Δρα παθητικά, αλλά δρα. 

Είναι η μοιρολατρία. 

Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. 

Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. 

Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. 

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. 

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. 

Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. 

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; 

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. 

Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. 

Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. 

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει.

Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. 

Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. 

Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.»

Αντόνιο Γκράμσι 

11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1917

Lilith: Μια μικρή αναφορά στην πρωτόπλαστη εξεγερμένη (αναδημοσίευση)

από https://anarchypress.wordpress.com/

Τα εβραϊκά κείμενα μάς την γνωστοποιούν ως Lilith ή Lilit. Παρόμοια και η ονομασία που της αποδίδουν οι Ακκαδικές γραφές, μιας και στα ουκ ολίγα πήλινα πλακίδια τής εν λόγω γραφής, που ανευρέθηκαν στην Μεσοποταμία, αναφέρεται ως Lilitu. Στην πρώτη περίπτωση, το όνομά της ταυτίζεται με την «αιώνια νύχτα», ενώ στην δεύτερη με το «πνεύμα» εν γένει. Αναφορές στο μυθολογικό πρόσωπο της Lilith παρουσιάζονται γίνονται σταΧειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας (Qumran) και την Βίβλο, έως την Kabbalah και την ελληνο-ρωμαϊκή μυθολογία. Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η αφήγηση της Lilith αφ’ ενός ως πρωτόπλαστης (προγενέστερης της Εύας) κι αφ΄ετέρου ως της πρώτης γυναίκας που εξεγείρεται απέναντι στην πατριαρχία, αλλά και την εξουσία εν γένει.

Όπως ήδη ανεφέρθη, το πρόσωπο της Lilith διατρέχει μεγάλο κομμάτι της εβραϊκής παράδοσης. Πιο συγκεκριμένα, στο Alphabet of Ben Sira, μια συλλογή κειμένων που σχηματοποιήθηκαν μεταξύ 8ου και 10ου αιώνα, η Lilith γίνεται η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, η οποία μάλιστα δημιουργείται από το ίδιο χώμα με αυτόν και ταυτοχρόνως (σε αντίθεση με την Εύα που σύμφωνα με τον μύθο πλάστηκε αργότερα από το πλευρό του). Το περί ης ο λόγος μύθευμα, εμπλουτίστηκε ακόμη περισσότερο στους αιώνες που ακολούθησαν. Οι λαϊκοί συγγραφείς φθάνουν στο σημείο να παρουσιάζουν την Lilith, ως λίκνο της ανυπακοής, αρνούμενη πλήρως να συμμορφωθεί στη βούληση του συζύγου της Αδάμ. Μάλιστα, δεν δέχεται πεισματικά να τεκνοποιήσει, θεωρώντας πως ουδείς έχει δικαίωμα στο σώμα της, πέραν της ίδιας. Δεν τρέφει ερωτικά συναισθήματα για τον Αδάμ και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να του μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό. Νοιώθει ελεύθερη∙ καμία εξουσία, χθόνια ή ουράνια, δεν δύναται να την λυγίσει.

Η Lilith, λοιπόν, είναι ο παρίας στην υπόθεση Κήπος της Εδέμ και το γνωρίζει. Δεν περιμένει τον άγγελο-τιμωρό να την οδηγήσει στην έξοδο. Αντιθέτως, παίρνει μόνη την απόφαση να εγκαταλείψει το περιβάλλον του απόλυτου ελέγχου και της αποστειρωμένης μαλθακότητας, για χάριν ενός εκπεσόντα: του πρώην αρχαγγέλου Σαμαήλ, που υπήρξε επίσης ακραιφνής αρνητής της θεϊκής βούλησης. Το σμίξιμο κι ο έρωτας τους υπήρξε πηγή έμπνευσης για πλήθος καλών τεχνών τόσο στον μεσαίωνα, όσο και μεταγενέστερα, ακόμη και στις μέρες μας.

Εν τούτοις, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο ο παρών μύθος καθαυτός, όσο το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε. Αν αναλογιστούμε ποια ήταν η πραγματική θέση της γυναίκας τους αιώνες τούτους, είναι βέβαιο πως θα βρεθούμε μπροστά σε μία αντίφαση. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι μια στάση ζωής παρόμοια με αυτή της Lilith θα αποτελούσε λαβή, ακόμη και για να οδηγηθεί στην πυρά μια γυναίκα∙ ας μην λησμονούμε πως η ελευθερία στην ερωτική επαφή ήταν ανήκουστη και η υποταγή στον αφέντη-σύζυγο δεδομένη.

Γίνεται φανερό πως η ανάγκη για την δημιουργία ενός τέτοιου μύθου, εκκινήθηκε από την ακραία καταπίεση που βίωναν οι εξουσιαζόμενες μέσα στον θεοκρατική κυριαρχία του Μεσαίωνα. Το συλλογικό θυμικό, λοιπόν, σε μια εποχή που ο κάθε επίσκοπος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των εξουσιαζομένων, γέννησε την Lilith, την ελεύθερη γυναίκα που περιφρονεί τον ίδιο τον θεό, το απόλυτο πατριαρχικό είδωλο μεγεθυμένο κι ανεστραμμένο στον ουρανό, όπως έγραφε κι ο Μπακούνιν.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο πως η αφήγηση της Lilith απαντάται κυρίως σε εβραϊκά λαϊκά κείμενα. Ο αντισημιτισμός, όπως έχουμε αναφέρει και προγενέστερα, ήταν ήδη μια σκιώδης πραγματικότητα που διέτρεχε την Ευρώπη στο σύνολο της. Ως εκ τούτου, αν είχες την «τύχη» να γεννηθείς και γυναίκα και εβραία, η διαβίωση σου στον μεσαιωνικό κόσμο δεν θα έμοιαζε σίγουρα με περίπατο στα Ηλύσια Πεδία. Η προφορική αφήγηση εν πρώτοις κι η καταγραφή της εν συνεχεία αποτέλεσε και στην παρούσα περίπτωση μια έκφραση ελευθερίας μέσα στην μέγγενη της θεοκρατικής κυριαρχίας.

Το σύμβολο της Lilith παραμένει μια γοητευτική αλληγορία για τον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση. Η θέση που επεφύλαξαν οι περισσότερες κοινωνίες, αν όχι όλες, στην γυναίκα περιελάμβανε πάντα διακρίσεις. Είτε δούμε τις μητριαρχικές είτε τις πατριαρχικές κοινωνίες, ουσιαστικά αντιμετωπίζουμε την ίδια οπτική της επιβολής. 

Ωστόσο, η Lilith μοιάζει να προέρχεται από την εποχή της κοινοτικής συμβίωσης, που αντιδρά σε όποιον ρόλο επιθυμούν οι εξουσιαστές να της αποδώσουν. Δεν γίνεται βασίλισσα εκ δεξιών του πατρός ούτε κυρίαρχος του κόσμου-κυρά των όφεων. Θέλει να ορίζει η ίδια τη ζωή και τα συναισθήματά της, να μην χωράει σε ρόλους (της γυναίκας ως σύμβολο του σεξ, ως νοικοκυράς, ως μητέρας μονοδιάστατης, επιτυχημένης στη δουλειά της, ανεξάρτητης κλπ). Μένει να θυμίζει τον καιρό, που τα χρόνια δεν κυλούσαν, γιατί δεν μετρούνταν σε κανένα ημερολόγιο ούτε έμπαινε κι άλλο νερό στα κανάλια της εξουσίας. Διατήρησε ζωντανή τη μνήμη της γυναίκας που δεν χρειαζόταν να διεκδικήσει κανέναν ρόλο, γιατί δεν τον ήθελε, δεν τον χρειαζόταν∙ αφού οι κοινότητες στις οποίες ζούσε ήξεραν να μοιράζονται τα πάντα χωρίς νόμους και δικαστές, χωρίς αφέντες και θεοκρατίες. Γεννιόταν και πέθαινε ελεύθερη.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

και οι στίχοι

Η σκέψη μου για σένανε

μες τη σκιά ας μένει

όμορφο όνομα Λιλήθ

γραφή μισοσβησμένη

Μάτια βαθιά σαν έβενος

γαλάζιο το κορμί σου

ποια χέρια σε καρφώσανε

στη μέση της Αβύσσου

Ζούμε άχαρες μικρές ζωές

ποια τα μάγια θα μας σβήσει

μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές

ποια το φόβο θα νικήσει

Παίζεις με φίλτρα μαγικά

μάγισσα της αβύσσου

μένεις μακριά απ' τη ζεστή

φωτιά του παραδείσου

Στα σκοτεινά σε ρίξανε

μα εσύ γυμνή χορεύεις

γέννα ανήκουστη τολμάς

και διχασμούς γυρεύεις

Ζούμε άχαρες μικρές ζωές

ποια τα μάγια θα μας σβήσει

μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές

ποια το φόβο θα νικήσει

Λουλούδι νυχτολούλουδο

μελαχρινό μου αηδόνι

φτεροκοπάς τον πόνο σου

στο σκοτεινό αλώνι

Και νιώθω τα σκιρτήματα

το φτερωτό σημάδι

δεν ονομάζω τίποτα

Λιλήθ πυκνό σκοτάδι

Ζούμε άχαρες μικρές ζωές

ποια τα μάγια θα μας σβήσει

μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές

ποια το φόβο θα νικήσει

Η λήξη της προστασίας της πρώτης κατοικίας και η απεργία των Δικηγόρων - Γιατί σιωπούν τα ΜΜΕ; (αναδημοσίευση)

Από www.sinergasia.gr

γράφει η Στέλλα Κρεπούρη

Τις τελευταίες ημέρες οι Έλληνες Δικηγόροι βρίσκονται στην μεγαλύτερη κινητοποίηση των τελευταίων ετών.

Ο λόγος της κινητοποίησης δεν είναι το ρήμαγμα του επαγγέλματος, κάτι που άλλωστε αντιμετωπίσαμε “στωικά”. Θα υπενθυμίσω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε υποστεί βίαια μείωση των εισοδημάτων μας ενώ παράλληλα το κόστος στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη έχει υπερδιπλασιαστεί.

Πως; Απλά με φορολόγηση 26% από το πρώτο ευρώ, με επιβολή ΦΠΑ, με κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών, με αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, με κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασης σε σύνταξη συμβολαίων και άλλων διαδικαστικών πράξεων, με εισαγωγή υπέρογκων παραβόλων κλπ. Για όλα αυτά “δεν άνοιξε ρουθούνι” από πλευράς δικηγορικών συλλόγων.

Τι λοιπόν οδηγεί μεγάλη μερίδα των Ελλήνων δικηγόρων σήμερα στην αποχή από τα καθήκοντά τους;

Η απάντηση είναι ότι οι Έλληνες δικηγόροι απέχουν κατά κύριο λόγο καθώς μεθοδευμένα νομοθετείται το ξεπούλημα των ελληνικών ακινήτων. Η νομοθετική εισαγωγή της διαδικασίας κατασχέσεων και πλειστηριασμών εξπρές με παράλληλη μείωση της αρχικής τιμής κατακύρωσης στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου είναι προ των πυλών με την επικείμενη τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

Για να το εξηγήσω απλά ενώ σήμερα προβλέπεται νομοθετικά η δικαστική προσβολή όλων των σταδίων της αναγκαστικής εκτέλεσης με τις νέες διατάξεις τα προβλεπόμενα ένδικα βοηθήματα περιορίζονται σε δύο, περιορίζοντας δραστικά το χρόνο που μπορεί να λάβει χώρα ένας πλειστηριασμός.

Παράλληλα ενώ τώρα τιμή εκκίνησης του πλειστηριασμού είναι η αντικειμενική αξία του ακινήτου, διασφαλίζοντας τον οφειλέτη, νομοθετείται ότι η τιμή κατακύρωσης είναι το 1/3 της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου (!). Σημειωτέον, ότι εφόσον το πλειστηρίασμα δεν καλύπτει το χρέος το οφειλέτη, αυτό συνεχίζει να υφίσταται, να τοκίζεται και να είναι απαιτητό. Δηλαδή ο οφειλέτης συνεχίζει να χρωστάει ενώ έχει χάσει το ακίνητό του.

Ιδίως δε ως προς την αντικειμενική αξία των ακινήτων να υπενθυμίσω ότι πρόσφατα το Συμβούλιο της Επικρατείας διαμήνυσε στην Κυβέρνηση ότι οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων πρέπει να αναπροσαρμοστούν και να συμβαδίσουν με τις εμπορικές. Επομένως να κατέβουν (!) αφού είναι γνωστό σε όλους ότι σήμερα στην ελεύθερη αγορά τα περισσότερα ακίνητα πωλούνται σε τιμές πολύ χαμηλότερες των αντικειμενικών. Τότε τα ΜΜΕ μίλησαν μόνο για το δημοσιονομικό κίνδυνο λόγω της σύνδεσης των φόρων με τις αντικειμενικές αξίες. Για τη σύνδεσή των αντικειμενικών αξιών με του πλειστηριασμούς...σιωπή (!)

Παράλληλα καμία νύξη δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα για την επέκταση της προστασίας της κύριας κατοικίας με την νομοθετική αναστολή των πλειστηριασμών για το 2015, μέτρο που επί χρόνια ανανεώνεται, με σκοπό την ανακούφιση των οφειλετών.

Από τα ανωτέρω, προκύπτει ότι μεθοδευμένα τα απαξιωμένα πλέον (κυρίως λόγω της υπερφορολόγησης) ακίνητά μας, βρίσκονται έρμαια διαδικασιών πλειστηριασμών εξπρές. Και αυτά λαμβάνουν χώρα στις γνωστές σε όλους μας κοινωνικοοικονομικές συγκυρίες.

Τα ΜΜΕ και οι βαρύγδουποι “αναλυτές - δημοσιογράφοι” δεν θεωρούν καθόλου σημαντικό ότι εδώ και μια εβδομάδα απεργούν όλοι οι Δικηγόροι της χώρας, ενώ όλοι θυμόμαστε παλαιότερα “λινκς” στα Δικαστήρια, με πολίτες να ωρύονται για την καθυστέρηση των υποθέσεών τους.... Αλλά κυρίως σιωπούν για το γεγονός ότι επίκειται επέλαση στις πάμφθηνες και δικαστικά απροστάτευτες κατοικίες των Ελλήνων, οι οποίοι θα μείνουν και άστεγοι και καταχρεωμένοι.

Η σιωπή που τρυπάει καρδιές... (αναδημοσίευση)

Από enfo.gr

λευτερης μανικας

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί. Ξέρουν πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. 

Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου. Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους. Εκείνοι είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους... 

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες. Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

μόνο η σιωπή είναι ντροπή* (αναδημοσίευση)

από το mamoufi

"Πατέρα, ναι, με φυλακίσανε

μη φοβηθείς το έγκλημά μου να το πεις

το έγκλημα τους αδικημένους όλους ν' αγαπώ

Μόνη ντροπή είν' η σιωπή

Κι άσε με τώρα να σου πω τι απέναντί μας είναι

μια τέχνη που στους αιώνες μέσα έζησε

Πέρνα τα χρόνια και θα δεις

εκείνο που όλη την Ιστορία μαύρισε

Ο νόμος απέναντί μας είναι

με δύναμη κι απέραντη εξουσία

ο νόμος είν' απέναντι

Η αστυνομία ξέρει πάντα πως κάποιον να τον κάνει

ένοχο ή αθώο

Η αστυνομία είναι απέναντι

κι εκείνα τα αναίσχυντα τα ψεύδη που πάντα λένε οι άνθρώποι

με το χρυσάφι μόνη ανταμοιβή

κι είν' το χρυσάφι απέναντι

Μας κυνηγά το μίσος για τη ράτσα

και το απλό... ότι είμαστε φτωχοί

Πατέρα μου αγαπημένε, φυλακισμένος είμαι 

μα μη ντραπείς στιγμή το έγκλημά μου να το πεις

αγάπης κι αδερφοσύνης έγκλημα

και ναι μόνη ντροπή να ξέρεις είναι η σιωπή

Παρέα μου έχω την αγάπη μου, την αθωότητά μου

εργάτες και φτωχούς

Για όλα αυτά είμαι ασφαλής και δυνατός

κι είν' η ελπίδα πια δικιά μου

Δεν χρειάζεται λεφτά η ανταρσία, η επανάσταση

αντί γι' αυτά

τη φαντασία και την απαντοχή, το φως και την αγάπη θέλουν

και τη φροντίδα για ότι ανασαίνει

Ποτέ κλοπή και σκοτωμός

μόνο κομμάτι της ζωής και της ελπίδας να 'σαι

Κι είναι το ξύπνημα που από άνθρωπο σε άνθρωπο πηγαίνει

και από καρδιά σ' άλλη καρδιά

Και ναι σαν τ' άστρα πια κοιτάζω ξέρω

πως της Ζωής παιδιά εγίναμε

Ο θάνατος είναι μικρός

στίχοι Joan Baez:

Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Τώρα δεν είναι έτσι. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα! Η τελευταία στιγμή ανήκει σε μας - η αγωνία μας είναι ο θρίαμβός μας!

Bartolomeo Vanzetti

(η δήλωσή του στη δίκη όπου καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Nicola Sacco)

*...γιατί αξίζει να ζείς για ένα όνειρο κι' ας είναι η φωτιά του που θα σε κάψει

(Νίκος Ρωμανός)

Η συντροφικότητα του θανάτου (αναδημοσίευση)

από τον COSTINHO

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα παιδί που κατά πάσα πιθανότητα -είτε λόγω ταξικής καταγωγής, είτε ιδεολογικής ανετοιμότητας- θα περιφρονούσαν αβίαστα οι σεχταριστικές συλλογικότητες, οι ινστρούκτορες της πλατείας και οι ιδεολογικά καθαροί μαχητές στους οποίους ανήκουν οι δρόμοι. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί να μνημονεύεται για κάτι ηρωικό όσο βρισκόταν στη ζωή. Τι είναι αυτό που έκανε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, σύντροφο Αλέξη; Αυτό που έκανε του Δεκέμβρη τις νύχτες να είναι του Αλέξη; Ο θάνατός του· η αποτρόπαια δολοφονία του από χέρι κρατικό, από χέρι που έχει οριστεί φύσει και θέσει να μοιράζει θάνατο, να κερνάει βία. Ο θάνατος -η βαθιά συναίσθηση της θνητότητας και της βίαιης επιβολής της από χέρι εχθρικό- υπήρξε και το απόλυτο τεκμήριο της συντροφικότητας, από τη φαντασιακή έκφρασή της μέχρι τα γεμάτα χημικά βήματά μας στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας· μα και τους πιτσιρικάδες που βανδάλιζαν τα αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα, με όλη την οργή και τη συνείδηση της δίκαιης νέμεσης που την καθοδηγεί. Νιώσαμε σύντροφοι του Αλέξη, γιατί νιώσαμε θνητοί στο ίδιο μέρος, στο τόσο καθημερινό μέρος, τυχαία να μας βρίσκει σφαίρα ενός παρανοϊκού λειτουργού του κράτους -καλύτερα: του λειτουργού ενός παρανοϊκού κράτους.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Είναι μια πρόταση από την τελευταία ανοιχτή επιστολή του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού, στις 3/12/14 μέσα από το νοσοκομείο Γ.Γεννηματάς. Ο Νίκος Ρωμανός είναι ο πιο κοντινός σύντροφος του Αλέξη, όχι μόνο για την πραγματική ζωή που μοιράστηκε μαζί του ως φίλος, αλλά κυρίως για το στενό, σχεδόν κοινό, βίωμα του θανάτου του. Μιας αποτρόπαιας απώλειας για την οποία δεν μπορεί -ούτε ως παιδί ούτε ως ενήλικος- να βρει άλλες εξηγήσεις, πέρα από το παρανοϊκό κράτος και τους πιστούς λειτουργούς του. Γι'αυτό αποφάσισε να το πολεμήσει -με τον τρόπο που έκρινε εκείνος. Τιμωρήθηκε γι'αυτό. Τιμωρείται ακόμα -και όχι μόνο γι'αυτό. 

Εδώ είμαστε οι παντοτινοί νεκροί που πεθαίνουμε ξανά, αλλά αυτή τη φορά για να ζήσουμε. Ξέρουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει θάνατος, για να υπάρξει ζωή. Είναι φράσεις του Subcomandante Marcos, που επαναλαμβάνει συχνά στις ιστορίες του και στις ανακοινώσεις των εξεγερμένων της Τσιάπας. Ο θάνατος είναι η κοινή συνθήκη, είναι ο ενωτικός πόνος της γης, που καλεί τους ανθρώπους της σε ζωή. Στο Χαγκακούρε, το μεγάλο βιβλίο των Σαμουράι του 16ου αιώνα, η υπόσταση και η αξιοπρέπεια του μαχητή θεμελιώνεται πάνω στη νίκη απέναντι στο φόβο του θανάτου, πάνω στην καθημερινή πάλη ενάντια στη φθορά, σε ό,τι αρνείται τη ζωή. Αν ο πολεμιστής καταβληθεί από τον φόβο αυτό, οφείλει να πεθάνει -είναι σαν να έχει πεθάνει ήδη. Δεν είναι όμως η κοινή μοίρα του θανάτου που ενώνει τους ανθρώπους, όχι δηλαδή ότι όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη. Είναι η απόφαση του ανθρώπου, με ολόκληρη τη συνείδησή του, να αρνηθεί το θάνατο. Είναι μια συλλογική, λόγω της απόφασης, μοίρα και όχι κοινή, λόγω τυχαιότητας και φυσικής νομοτέλειας.

Αυτό ζητούσε πάντα το σύνθημα του κάθε οριακού αγώνα: το αντίβαρο του θανάτου, που μόνο αυτό μπορεί να τον αρνηθεί, είναι η ελευθερία. Δεν είναι η συνεννόηση, δεν είναι η συμμόρφωση, και όποια άλλη απίθανη λέξη έχουν βρει οι μισάνθρωποι αναλυτές αυτές τις μέρες, που αισθάνθηκαν να ταράζονται οι χυδαία συμβατικές συντεταγμένες τους. Σε πείσμα τους όμως, η ζωή και ο θάνατος δεν εξηγούνται ούτε με ψυχαναλυτικές ασκήσεις, ούτε με λαθρόχειρα ιδεοληπτικά φληναφήματα. Αυτοί διαβάζουν άρνηση της ζωής μέσω ενός αποφασισμένου θανάτου, ενώ ο αποφασισμένος για θάνατο καλεί για ζωή. Μιλούν για γράμματα του νόμου, ενώ εκείνος για αληθινά γράμματα· και μέσα από αληθινά γράμματα. Με ενδιάμεσο αδίκημα μια ληστεία, που δεν θα του τη συγχωρήσουν ποτέ. Όχι επειδή τη διέπραξε, αλλά γιατί με σθένος υπερασπίζεται κάθε συνέπεια της πράξης του. Είναι αυτοί που εννοούν τη μόρφωση ως συμμόρφωση, ως πλήρη αποδοχή μιας αστικής νόρμας ασάλευτης κανονικότητας. Είναι αυτοί που βρήκαν απάγκιο στη Μαρφίν, κι αυτό μόνο επειδή βολικά τους ταίριαξε ως ιδεολογικό πρόσημο των αντικοινωνικών επιχειρημάτων τους· του λόγου που εχθρεύεται τη ζωή, που φοβάται το θάνατο και κάθε παρουσία του, που νεκρολαγνικά βιοπορίζεται, που υποτάσσεται σε κάθε ιδιοτελές κίνητρο που υπόσχεται πρώτα μισθό και μετά ζωή.

Είμαστε λοιπόν με τη ζωή· αυτή είναι η κοινή μας μοίρα. Θέλουμε να ζήσει ο Νίκος Ρωμανός, όχι να πεθάνει. Και θέλουμε να ζήσει ελεύθερος -κι ας κάνει όσες ληστείες νομίζει. Σπουδές ζήτησε να κάνει, όχι ληστείες. Ήδη έμαθε, είδε και ξέρει τι να κάνει και τι θέλει· κι εμείς τον εμπιστευόμαστε. Όχι ως ιδεολογικοί σύντροφοι, αλλά ως αλληλέγγυοι σε κάθε υπερασπιστή της ζωής, της ζωής του. Ο ενδεχόμενος θάνατος του Νίκου Ρωμανού μας ενώνει, γιατί θέλουμε να ζήσει ανάμεσά μας, γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε μαζί του· να πεθαίνουμε κάθε τόσο. Είμαστε αλληλέγγυοι ακριβώς γιατί δεν αποδεχόμαστε αυτήν την κοινή μοίρα.Είμαστε με τη ζωή, με όλες τις αδεξιότητες, τις παραλείψεις, τις αστοχίες, τα λάθη, τις παρεκλίσεις. Αυτή είναι η ζωή.

Δεν τους χαρίζουμε λοιπόν τη ζωή. Τους χαρίζουμε τον θάνατο, όλον δικό τους. Αυτόν που μας ενώνει ως εχθρούς του.

Η αγάπη είναι πόλεμος, γαλήνες δεν θυμάται

Κλέβει του Χάρου μια στιγμή και τσ'άλλες τυραννάται

Πίνακας, δώρο των Ζαπατίστας στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης (αναδημοσίευση)

Θυμήθηκα, μέρες πούναι, ένα κείμενο από το μαμούφι που δημοσιεύθηκε το 2009. Το ξανάψαξα και το αναρτώ εδώ μιας και διατηρεί πάντα το συμβολισμό του, σαν νάχει "σωματοποιήσει" τη φρεσκάδα που αντλεί από τον πίνακα που περιγράφει το μαμούφι.

διαβάστε το κείμενο:

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου αγαπούσα πολύ ότι είχε να κάνει με τους Ινδιάνους των Άνδεων. Από τα χρώματα και τις μουσικές τους μέχρι τα στρογγυλά τους καπελάκια. Από τον πολιτισμό τους την ιστορία και τη γλώσσα τους μέχρι τα φαγητά τους.

Είναι λες κι όλα αυτά υπάρχουν μ’ ένα τρόπο δικό τους μοναδικό υφασμένο τόσο με το δέος των ψηλών βουνών που ο αέρας είναι αραιός και σου δυσκολεύει την ανάσα όσο και με την υγρασία και τον απόλυτο κορεσμό των χρωμάτων της ζούγκλας.

Σύμβολο ανθρώπων ελεύθερων. Με μια ελευθερία που ο ίδιος τους ο τόπος τους δίδαξε.

Ήταν συγκινητικό να βλέπεις αυτή την έκρηξη από χρώμα να διακόπτει το γκρι των τοίχων στο πιο «σκοτεινό» ίσως σημείο τούτης της πόλης σήμερα.

(Στη διάρκεια του Φεστιβάλ της Οργής της Αξιοπρέπειας, δόθηκε από τον EZLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Ζαπατιστικό Στρατό) ο παραπάνω πίνακας - συμβολικό δώρο προς την εξεγερμένη νεολαία της Ελλάδας. 

Πρόκειται για ένα αντίγραφο πίνακα της Μπεατρίς Αουρόρα, που φέρει τις υπογραφές των διοικητριών και των διοικητών του EZLN, που παραβρέθηκαν στο φεστιβάλ, καθώς και του υποδιοικητή Μάρκος. Επάνω στον πίνακα είναι γραμμένο: «Για την αξιοπρεπή, οργισμένη νεολαία της Ελλάδας. Με σεβασμό και θαυμασμό. Από τον EZLN. Γενάρης του 2009.» 

Το Σάββατο 7 Μαρτίου έγινε συγκέντρωση στη διασταύρωση Μεσολογγίου και Ζαλόγγου και ο πίνακας τοποθετήθηκε στο σημείο της δολοφονίας του Α.Γρηγορόπουλου).