ΔΕΣ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΜΟΥ
+
Αποτρέποντας έναν πλειστηριασμό
σε σπίτι, μαγαζί, χωράφι).
Ο πλειστηριασμός είναι η τελική και πιο βάρβαρη επίθεση σε κάθε ατομικό ή κοινωνικό δικαίωμα. ξεχερσώνει ό,τι απέμεινε από μια διαρκή επίθεση ενάντια στο δικαίωμα της εργασίας, στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια. Σημαίνει τον ολοκληρωτικό αφανισμό όχι της τελευταίας κεραμίδας που απέμεινε πάνω από το κεφάλι κάθε ενός αλλά και την ολοκληρωτική περιφρόνηση -κατάσχεση σε κάθε ίχνους ατομικής και οικογενειακής αξιοπρέπειας.
Το δικαίωμα μιας κεραμίδας πάνω από το κεφάλι μας, δλδ το δικαίωμα της αξιοπρεπούς στέγασης είναι το ύψιστο δικαίωμα του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε στη γή. Η αποστέρηση αυτού του δικαιώματος συμβαίνει μόνο σε εποχές πολέμων και βιαίων ξερριζομών. Και αυτό βιώνουμε τώρα. Δίπλα στα θύματα των εμπόλεμων ζωνών το βιώνουν εκατομμύρια οικογένειες στις ζώνες ειρήνης του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Το δικαίωμα στη στέγη πήρε τη σειρά του στο καλάθι των εμπορευμάτων των χρηματιστηρίων όπως η παιδεία, η υγεία, η τροφή, το νερό, η ενέργεια. Τιτλοποιείται, γίνεται μετοχή, παράγωγο προϊόν για κερδοσκοπία με δείκτες απόδοσης.
Πιο στενά και σε ψυχολογικό/συναισθηματικό επίπεδο η στέρηση αυτού το δικαιώματος σε κάποιον που έτυχε να το κατέχει είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Ένας άστεγος δεν έχει δικαιώματα μιας και πλέον είναι ανίκανος να τα ασκήσει. Δεν έχει απαίτηση για εργασία, μόρφωση, υγεία, πολιτισμό. Στρατιές ανθρώπων χωρίς δικαίωματα, χωρίς ιδιότητες πέρα μόνο από την ιδιότητα της εθελοντικής κοινωνικής αποξένωσης. Και αυτή η εθελοντική παραίτηση από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και ιδιότητα, μετάγει στο πλήθος των ζωντανών-νεκρών καραβάνια ξεσπιτωμένων. μια μεταγωγή που γίνεται αναίμακτα με μια διαταγή πληρωμής, με έναν δικαστικό κλητήρα και έναν συμβολαιογράφο. μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας με μια άτυπη συναίνεση, αυτή του θύματος που "έφταιξε" και αυτή του θύτη.
Με έναν πρωτόγνωρο τρόπο η η ίδια η ιστορία μετάγεται αιώνες πίσω επαναλαμβάνοντας τους χρυσούς αιώνες της φεουδαρχίας. Γειτονιές ολόκληρες, και σιγά σιγά πόλεις, χωριά, τεράστιες εκτάσεις γής συγκεντρώνονται στα χέρια νεοφεδουαρχών όχι με τη βία ενός πολέμου αλλά με το μεταξένιο ξίφος ενός δανείου σε καθυστέρηση. προηγήθηκε ενός άνευ προηγουμένου εκμαυλισμός συνειδήσεων που επέτρεψε βαθμιαία την νόμιμη κλοπή όποιου άλλου εκτός των ακινήτων συσωρευμένου πλούτου μέσω του χρηματιστηρίου, της αισχροκέρδειας πάνω στα βασικά αγαθά, της υποτίμησης έως εξάλειψης της εργασίας, την κατάργηση κοινωνικών πόρων που πλέον διοχετεύονταν προς τους λίγους, τη φοροληστεία. Φτάνοντας στο σημείο που όλοι στεγάζονταν γυμνοί κάτω από μια κόκκινη ή κίτρινη κεραμίδα που δεν είχαν πια τους πόρους για να στηρίξουν τη συντήρησή της. Πλέον το χρέος που δημιουργούνταν όχι πια από δανεισμό αλλά από την επίθεση μέσω των φόρων υποθήκευε κάθε ακίνητο ακόμη και αυτών που δεν είχαν πάρει δάνεια (κίτρινες κεραμίδες που σιγά-σιγά γίνονταν κόκκινες).
Δύσκολα αποσπάται η σκέψη πως το σχέδιο αυτό δεν εξελίχθηκε από μόνο του τόσο ορθολογικά και τόσο τέλεια. Άλλωστε ο καπιταλισμός δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια τερτίπια και οποιαδήποτε τελειότητα μαρτυρεί μια κρυφή ικανότητα που η μαρξιστική ανάλυση αγνοεί. Το σχέδιο που μακροημέρευσε κάποιες δεκαετίες (ας πούμε από τη δεκαετία του '90) δεν προχώρησε μέσα από καμμία αντίφαση του καπιταλισμού, αλλά μέσα από τους εύρυθμους κανόνες μιας "συμφωνίας" που υπήγαγε κάθε αγαθό στους νόμους της αγοράς. Στόχος η εύγηος τεκνοποίηση των κερδών των πάση φύσεως τυχοδιωκτικώ κεφαλαίων που καθαρογράφτηκαν σε κάποιους άυλους τίτλους και έκτοτε σαν σπέρμα σε αναμονή αναμένουν τη γονιμοποίηση. Αυτά τα κέρδη που είναι πάνω από 10 φορές περισσότερα από το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ προσεγγίζοντας τα 1.000 τρις δολάρια αναζητούν τη μήτρα γη για να μετουσιωθούν από χαρτιά σε αξία διαχρονική. Μια αξία που παίρνει το χρίσμα της με μια συμβολαιογραφική πράξη για να επιτρέπει κάθε είδους σχεδιασμό σε χωροταξικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, απελευθερωμένη από όλα τα δεσμά της μικροιδιοκτησιακής νομιμότητας που που καθαγιάστηκε στα οράματα του κευνσιανισμού.
Και οι πληβείοι τον κόκκινων δανείων και μαύρων οφειλών ; Σαν σε ένα άδειο δωμάτιο κυνηγημένοι από κάθε σπιθαμή κενού στριμώχθηκαν στα έυθραυστα σύνορα του δωματίου εξωθούμενο στο έξω κενό. Σαν τη μύγα που το μόνο φως που βλέπει είναι το φώς του έξω κόσμου και μένει προσκολημένη πάνω στο τζάμι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή μια ρωγμή θα της επιτρέψει να δραπετεύσει. Όμως αυτός ο έξω κόσμος είναι το απόλυτο κενό, η απόλυτη έρημος. Χωρίς σημεία αναφοράς αναδίνει μια οσμή ανυπαρξίας, αντικρύζοντας το λυκόφως μιας μέρας τόσο μεγάλης όσο διήρκεσε η ζωή επί πιστώσει.
Οι άστεγοι δεν έχουν πατρίδα. Ούτε θεό. Δεν έχουν λόγο να ψηφίζουν μιας και έχουν εκχωρήσει μαζί με την κεραμίδα τους όσα δικαιώματα κατείχαν πριν την έξωση. Ένας συσωρευμένος πλούτος δικαιωμάτων και αγαθών εκχωρήθηκε μια Τετάρτη απόγευμα σε ένα ειρηνοδικείο της χώρας σε έναν άγνωστο κάτοχο. Εδώ οι μαρξιστές θα τρίβουν τα μάτια τους αν αντιληφθούν ότι σε διάστημα μιας ώρας εκατομμύρια εργατοωρών που είχαν την πρόνοια να μετουσιωθούν σε ένα σπίτι, μαδαζί, εξοχικό, οικόπεδο, χωράφι παραχωρούνται οικειοθελώς χωρίς κανένας να αντιδράσει, χωρίς καμμιά διαδήλωση ενάντια στην παραχώρηση, χωρίς καν μια διαμαρτυρία, μια καταγγελία, μια στάση εργασίας. Το μεγάλο παιγνίδι παίχθηκε αλλού αυτή τη φορά. Δεν παίχθηκε στο εργοστάσιο μεταξύ μιας εργάτριας του απλήρωτου δωδεκάωρου και ενός παληάς κοπής αφεντικού. Δεν παίχθηκε πίσω από τους πάγκους ενός πολυκαταστήματος μιας πολυεθνικής, ούτε στα χωράφια κάποιας Μανωλάδας, ούτε σε μια σκοτεινή γωνιά του Αγίου Παντελεήμονα. Μακρυά από τις αναλύσεις κάθε απόχρωσης της πολυδιάσπαρτης και πολυάσχολης αριστεράς που περί άλλων ετύρβαζε.
Στις ΗΠΑ το 2014 πάνω από 10.000.000 εκατομμύρι άνθρωποι καταγράφηκαν ως τα θύματα των κόκκινων δανείων. Τη ίδια στιγμή πάνω από 20 δις δολάρια διοχετεύθηκαν σε κανάλια κερδοσκοπίας πάνω στη γή των θυμάτων αυτών. Μια επένδυση που εσαεί θα αποφέρει έσοδα μέσω των ενοικίων, και κυρίως μέσω των χρηματιστηριακών παιγνιδιών πάνω στα τιτλοποιημένα πια ομόλογα νέου τύπου. Στην Κίνα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων προηγήθηκε η ολυμπιάδα των founds όπου από ΄λη τη γή και την Ελλάδα ( Λαμδα Δεωελοπμεντ) έτρεξαν να πιάσουνθέση στην τράπεζα του μεγάλου δείπνου. Στην Κίνα όπου ακόμη ο Μαρξ, ο Λένιν και οι διάδοχοί τους εξακολουθούν να έχουν κάποιο λόγο ως παρατηρητών. Γιατί παγκοσμίως πια η κλεμμένη υπαραξία του εργάτη δεν συγκινεί κανέναν. Όλοι επιθυμούν να αρπάξουν από τα έτοιμα, τα συσωρευμένα των από αιώνες υπεραξιών από την πρώτη μεγάλη σωσώσευση. Ας σκεφθούμε ότι η δευτερογενής παραγωγή (βιομηχανία, μεταποίηση) δεν μετέχει ούτε κατά 15% στο παγκόσμιο ΑΕΠ ενώ αυτή των υπηρεσιών αγγίζει το 80% εκ του οποίου το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στο λεγόμενο τερατογενή τομέα παραγωγής. Σε αυτά τα μεγέθη θέλει να κλείνει τα μάτια η αριστερά και οι σύγχρονοι αγκιτάτορες του μαρξισμού. Δεν είναι επομένως καθόλου παράδοξο που φτάσαμε εως εδώ. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα πως δεν αντιστεκόμαστε στους πλειστηριασμούς γιατί η αριστερά δεν μάχεται για την ιδιοκτησία. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμπασα η αριστερά (ειδικά η επαναστατική, αντικπιταλιστική λεγόμενη) υποτίμησε αν δεν απαξίωνε το πρόβλημα. και μόνο χθες και όχι για ευγενής σκοπούς άρχισε να συγκινείται.
Πριν καταβροχθισει τον χωρο με μια βουλιμια απαραμμιλλη στην ιστορια των ανθρωπινων μεταναστευσεων, ο σκαπανεας το καταβροχθιζει ηδη με τα ματια – στην Αμερικη , όλα αρχιζουν και όλα ταλειωνουν με την σφοδρη επιθυμια του βλεμματος.
Η Γη του μεγαλου εποικισμου του ανθρωπινου ειδους γινεται η αποικια , το στρατοπεδο της μεγαλης δοκιμασιας.Συμπαντικο γκετο, πολη και κοσμος συγκεχυμενα…(Η πληροφορικη Βομβα, Π. Βιριλιο)
Το παιδι και ο εφηβος θεωρειται ότι αποτελουν μερος των δυνητικων κινδυνων που περικλειει το μελλον.
Αρα θα τους αντιμετωπισουν ανελεητα.Σχεδον στρατικοποιημενη εκπαιδευση και φοιτηση στο σχολειο (κατεργο θα πει ο Τσβαιχ), συμβατικοι γαμοι, προικα και κληρονομικα προνομια , οποτε η νεολαια θα κρατηθει συνετα εξω από τα κοινα , σε κατασταση διαρκους εξαρτησης( Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)
