Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Για τα κόκκινα δάνεια


της Φλώρας Νικολιδάκη
Μέλος της Πρωτοβουλίας Πλειστηριασμοί-Stop

Για να μπορέσουμε να καθορίσουμε τη στάση μας στο ζήτημα της στέγης, πρέπει να καταλάβουμε τι θέλει ο αντίπαλος. Κατά τη γνώμη μου, η ανάλυση των κακών τραπεζών και των πουλημένων πολιτικών, που θέλουν να εξοντώσουν τους φτωχούς, μας εμποδίζει να αναπτύξουμε ένα κίνημα αντάξιο των περιστάσεων και των πραγματικών κινδύνων που μας απειλούν.


-Η λογική των δανειστών για τα κόκκινα δάνεια.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμηθούμε είναι ότι οι δανειστές ακολούθησαν μια ολόκληρη πορεία προκειμένου να φτάσουμε στη σημερινή συγκυρία. Η πορεία αυτή ξεκίνησε το 2001-2003, με την προσαρμογή της χώρας στο ευρώ. Με την ισοτιμία που συμφωνήθηκε 1 ευρώ=340,75 δραχμές, αυτομάτως δημιουργήθηκε η ανάγκη του ιδιωτικού δανεισμού. Ο δανεισμός αυτός δόθηκε απλόχερα μέχρι το 2008. Το ιδιωτικό χρέος που δημιουργήθηκε είχε δύο στοιχεία:
1. Μετατόπιση εσόδων από άλλους τομείς στις τράπεζες, μέσω της εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων
2. Συγκέντρωση της αξίας του ιδιωτικού χρέους στην κατανάλωση και τα ακίνητα.
Το 2005, έγινε το "μπουμ" στην έκδοση οικοδομικών αδειών με την απειλή του ΦΠΑ στην οικοδομή, πράγμα που έδωσε οριστικό τέλος στη αντιπαροχή. Με την αρχή της κρίσης το 2008, ήδη είχαμε ανάσχεση των πωλήσεων ακινήτων.
Τι ήθελαν οι δανειστές?
Ήθελαν να δημιουργήσουν τη βάση ενός εμπορεύματος που λέγεται "κατοικία", έτσι ώστε να ελαστικοποιήσουν τη διαδικασία αγοραπωλησίας ακινήτων, πράγμα εξαιρετικά ανελαστικό στην Ελλάδα, μιας και ο μέσος Έλληνας θεωρεί την αγορά ακινήτου ως τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του.
Στην πρώτη αυτή φάση οι δανειστές κατάφεραν να υποθηκεύσουν τα περιουσιακά μας στοιχεία, να μας καταστήσουν οφειλέτες στις τράπεζες και να δημιουργήσουν και έναν αριθμό κενών και απούλητων διαμερισμάτων.
Με έκπληξη όμως διαπίστωσαν ότι οι τιμές δεν έπεσαν τόσο ώστε να δημιουργηθεί άνοιγμα μαζικής αγοράς ακινήτων από ενδιαφερόμενα κεφάλαια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σιγά-σιγά πολλά από τα απούλητα διαμερίσματα διατέθηκαν.
Φτάνοντας στο 2010, με ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων της νομοθεσίας ακινήτων, την οποία θεωρούσαν πολύ σκληρή και ανελαστική για τα επιχειρηματικά τους σχέδια, αλλά και το σύνολο των μέτρων για την οικονομία,δημιουργούν τις συνθήκες αυτές, ώστε ως δανειολήπτες να μη μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τα δάνεια μας και ως ιδιοκτήτες να μη μπορούμε να τα πουλήσουμε.
Δημιουργώντας μια πραγματική ασφυξία φτάσαμε στο σημείο της μετωπικής σύγκρουσης: -Τώρα είναι πλέον εφικτό για τους δανειστές, να αποκτήσουν μια πραγματικά μεγάλη βάση ακινήτων στη χώρα σε πολύ χαμηλές τιμές.

-Γιατί όμως τα θέλουν τα ακίνητα;

Τα ακίνητά μας, εκατομμύρια σε όλη τη χώρα αν σκεφτούμε ότι για την αγορά ενός νέου ακινήτου με δάνειο, σε αρκετές περιπτώσεις έχει προσημειωθεί και δεύτερο ακίνητο, είναι το εμπόρευμα που χρειάζεται μια νέα αγορά: οι επενδύσεις κεφαλαίων, μεγάλων μεσαίων και μικρών, έως και πολύ μικρών, σε μικτά χρηματιστικά προϊόντα, τα οποία θα είναι βελτιωμένα σε σχέση με τα προηγούμενα, γνωστά ως αμοιβαία κεφάλαια. Ο επενδυτής σε αυτά τα νέα προϊόντα, θα είναι πιο ασφαλής, αφού στο καλάθι της επένδυσής του, δεν θα υπάρχουν μόνο μετοχές, ομόλογα και ομολογίες που ούτως η άλλως πάντα είχαν ρίσκο, αλλά και ακίνητα. Και μάλιστα ακίνητα που δεν θα είναι εταιρειών (πχ ασφαλιστικών εταιρειών ή τραπεζών), αλλά μικρά, ευέλικτα και άμεσα χρηστικά ακίνητα, δηλ. σπίτια, διαμερίσματα, εξοχικά. 

-Οι δανειστές ξέρουν ότι η πτώση των αξιών ακινήτων στη χώρα είναι απολύτως τεχνιτή, άρα με το που θα τα βάλλουν στο χέρι αμέσως θα αρχίσουν να ανεβαίνουν οι τιμές. Η άνοδος των τιμών θα προσελκύσει επενδυτές ενώ ταυτοχρόνως θα εξασφαλίζει και τα κέρδη των δανειστών αφού θα έχουν εξασφαλίσει την προμήθεια του εμπορεύματος σε πολύ χαμηλές τιμές.

Ποιοι θα ωφεληθούν από όλη αυτή την κίνηση στην αγορά;

Θα ωφεληθούν μόνο οι δανειστές? θα ωφεληθούν μόνο οι πλούσιοι; ΟΧΙ.
-Καμιά επιχειρηματική κίνηση στην εποχή μας δεν πετυχαίνει αν στηριχτεί μόνο στην "χονδρική". Χρειάζεται και τη "λιανική". Επομένως τα προϊόντα που είναι ήδη έτοιμα να βγουν στην αγορά θα είναι "για όλα τα βαλάντια". Ο τύπος των προϊόντων θα είναι καταβολή ενός ποσού το οποίο θα είναι εγγυημένο και η απόδοσή του θα έχει σχέση με την αξιοποίηση ενός συγκεκριμένου ακινήτου. 

-Πέρασε ασφαλώς απαρατήρητο, ότι από 1ης Νοεμβρίου, άνοιξε το δικαίωμα της ενοικίασης του σπιτιού μας μέχρι και 2 μήνες περίπου, χωρίς συμβόλαιο. Ήδη μια πολύ γνωστή αμερικάνικη πλατφόρμα, μέσω της οποίας γίνονται ενοικιάσεις από τουρίστες του εξωτερικού στην Ελλάδα, κάνει θραύση. Θα έχετε ακούσει ότι ο τάδε ή ο δείνα, νοικιάζοντας το σπίτι του, ή μέρος του σπιτιού του σε τουρίστες, βγάζει ένα ικανοποιητικό ποσό χρημάτων. Πως νομίζετε ότι σκέφτεται ο κάτοχος κεφαλαίου, η τράπεζα, η μια ένωση κεφαλαίων (όπως πχ η Μπλακ Ροκ) στην προκειμένη περίπτωση;

-Γιατί ένα σπίτι που μπορεί να ''γυρίζει" και 12 φορές το χρόνο, αν το νοικιάζουν κάθε μήνα, πρέπει να το έχει ένας δανειολήπτης που δεν μπορεί να το πληρώνει? Εδώ οι απώλειες είναι διπλές: -και το δάνειο δεν πληρώνεται και το σπίτι μένει χωρίς να αξιοποιείται.

-Με αυτό το επιχείρημα, θα πείθονται οι μεσαίοι και μικροί επενδυτές για να κάμπτονται οι όποιες αναστολές, ηθικού τύπου και να κερδίζεται στην ιδέα της επένδυσης η κρίσιμη κοινωνική μάζα που είναι απαραίτητη. Να κερδίζονται δηλ. πελάτες.

-Όμως εκτός από τους επενδυτές θα υπάρξει κίνηση και στην αγορά εργασίας: μια σειρά από επαγγέλματα θα πάρουν ανάσα: χρηματιστές, μεσίτες, ασφαλιστές, τραπεζίτες, ενώ στο περιθώριο αυτών των επαγγελμάτων θα πάρουν μερικά ψίχουλα και ειδικότητες που έχουν σχέση με οικοδομικές εργασίες.

-Όπως γίνεται φανερό, τα επιχειρήματα που συζητιούνται αυτή τη στιγμή μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης, έχουν αντικειμενική βάση, γιατί στη βάση της δικής τους λογικής αποτελούν αδήριτη ανάγκη για να "ανοίξει η αγορά ακινήτων και να μειωθεί η ανεργία".

-Η κυβέρνηση αυτή τη λογική την έχει δεχτεί από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Και θα δεχτεί την πρόταση των δανειστών όπως την θέλουν γιατί έχει πεισθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και την οικονομίας θα ωφεληθεί. 

Ο επικοινωνιακός χειρισμός του θέματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κέρδος χρόνου για την κυβέρνηση, στο γνωστό μοτίβο "έκανα ότι μπορούσα". Χρόνος στη διάρκεια του οποίου θα πετύχει τη συναίνεση από ένα μέρος των πολιτών, ότι πράγματι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Για το σκοπό αυτό θα έρθουν στη δημοσιότητα διάφορα θαλασσοδάνεια επιχειρηματιών που σωστά θα βγαίνει στον πλειστηριασμό το επιχειρηματικό ή ιδιωτικό ακίνητο κλπ. 

Το κίνημα μπροστά στο σχέδιο αναδιάρθρωσης της αγοράς ιδιωτικών ακινήτων:

- Για να γίνουμε αποτελεσματικοί πρέπει να χτυπήσουμε το ίδιο το σχέδιο. Μπορούμε? ΝΑΙ.
Γιατί, εδώ υπάρχει ένα αδύνατο σημείο, ότι το εμπόρευμα έχει εκατομμύρια "παραγωγούς" που είμαστε εμείς. Τα ακίνητα μας ανήκουν. Στις χώρες που έφτιαξαν "αμοιβαία κεφάλαια ακινήτων", οι ιδιοκτήτες είναι κυρίως μεγάλες και μικρότερες μεσιτικές και κατασκευαστικές εταιρείες. Ένας βασικός λόγος που χρειάζονταν μια "αριστερή" κυβέρνηση να περάσει όλη αυτή την αναδιάρθρωση είναι και η ιδιομορφία της μικρής και πολύ μικρής ιδιοκτησίας, πράγμα που αποτελεί ιδιαιτερότητα στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας.

-Πως θα χτυπήσουμε το επενδυτικό σχέδιο των δανειστών:
1. Με την αμφισβήτηση της ασφάλειας της επένδυσης.
2. Με την αμφισβήτηση της αξίας της επένδυσης για το σύνολο της οικονομίας.
3. Με την προβολή μια εναλλακτικής λύσης για την οικονομία στο πλαίσιο της οποίας η κατοχύρωση του δικαιώματος της στέγης θα είναι στοιχείο αλλαγής κατεύθυνσης αλλά και απόδοσης οφέλους για τον εργαζόμενο λαό.

Τα πρακτικά μέτρα που θα πάρει το κίνημα πρέπει να είναι τέτοια που να ενώνουν στη δράση την ιδιότητα του δανειολήπτη με την ιδιότητα του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του ελεύθ. επαγγελμτία, του αγρότη. Αυτό θα εξασφαλίσει την κοινωνική συμμαχία που είναι απαραίτητη.

Πάνω απ'όλα όμως, και πρώτο απ'όλα, είναι η απόφαση του κινήματος ότι δεν έχουμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα από τη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Η σύγκρουση του κινήματος με τη συμμαχία τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών και χρηματιστικών ομίλων είναι αναπόφευκτη και αντικειμενική.

Η νέα νομολογία για την προστασία της πρώτης κατοικίας-απαραίτητα δικαιολογητικά


-Η διαχείριση των οφειλών των νοικοκυριών μετά το τρίτο Μνημόνιο. 
-Το θέμα της κατοικίας . Οι τροποποιήσεις του Νόμου Κατσέλη. 
-Ο νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας.
-Απαραίτητα δικαιολογητικά 

Η θέσπιση του νόμου 3869/2010 για τη ρύθμιση των οφειλών φυσικών προσώπων προς τους ιδιώτες, γνωστού και ως νόμου Κατσέλη, παρά το γεγονός ότι συνέπεσε με την άγρια οικονομική κρίση που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία, δεν είχε ως νομοθετική έμπνευση τη συγκεκριμένη κρίση, ούτε ως στόχευση την έκτακτη χρήση του για την αντιμετώπιση των συνεπειών της. 

Με την εισαγωγή των ρυθμίσεών του, ο νομοθέτης απέβλεπε, στα πλαίσια της εναρμόνισης με το εδώ και πολλά χρόνια εφαρμοζόμενο δίκαιο της “προσωπικής αφερεγγυότητας ”σε άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης και στις ΗΠΑ, αφ ενός, στον επανακαθορισμό, του ύψους των οφειλών που θα ήταν εφικτό να εισπραχθούν από άτομα που είχαν περιέλθει χωρίς δόλο σε αδυναμία να πληρώσουν τις αναληφθείσες υποχρεώσεις τους και κυρίως την παροχή σε αυτούς (και κυρίως στην αγορά και το τραπεζικο σύστημα), μιας νέας αρχής, μιας δεύτερης ευκαιρίας, ώστε να ξαναμπούν οι εγκλωβισμένοι οφειλέτες στο παιχνίδι της κατανάλωσης και της αγοράς των τραπεζικών προιόντων. Ταυτόχρονα θα δημιουργούνταν νέες κερδοσκοπικές ευκαιρίες από τη διαχείριση των ανείσπρακτων οφειλών και των ενυπόθηκων ακινήτων. Ο παραπάνω σκοπός βέβαι, παρόλο που αναφέρεται ρητά στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, δεν κατέστη στην περίπτωσή μας ούτε ευδιάκριτος ούτε εφικτός, ακριβώς λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης που έχει εξαφανίσει το εισόδημα και την καταναλωτική δυνατότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών με στοιχεία μονιμότητας. 

Παρ’όλα αυτά, η δυνατότητα που έδινε η διάταξη του άρθρου 9 παρ.2 του ανωτέρω νόμου, της εξαίρεσης δηλ. της κύριας κατοικίας από την εκποίηση, με την ταυτόχρονη τήρηση εκ μέρους του οφειλέτη μηνιαίων καταβολών προς εξυπηρέτηση των δανείων του μέχρι του ποσού του 80% της αντικειμενικής αξίας της σωζόμενης κατοικίας, σε συνδυασμό με την απαγόρευση λήψης καταδιωκτικών μέτρων εκ μέρους των Τραπεζών για όσο διάστημα διαρκεί η εκκρεμοδικία , λειτούργησε ως σημαντική ανακούφιση για χιλιάδες νοικοκυριά που προσέφυγαν και έχουν καταθέσει αιτήσεις ρύθμισης των οφειλών τους και διάσωσης της κατοικίας τους. 

Η εφαρμογή εξάλλου, της ανωτέρω διατάξεως, έδινε τη δυνατότητα στον εφαρμοστή του δικαίου παράλληλα με τη διάσωση της κατοικίας να οδηγήσει και σε μια έμμεση εξισορρόπηση των συμφερόντων δανειστών και δανειοληπτών , που δεν είναι ξένη με το δίκαιό μας, αφού προβλέπεται ως γενική ρήτρα στο άρθρο 388 ΑΚ, με την δικαστική στάθμιση του ύψους των οφειλών των πολιτών που ήταν αναγκαίο (εύλογο και δίκαιο ) να εξοφληθούν , ενόψει της υποτίμησης όλων των υπόλοιπων αξιών (μισθών, συντάξεων και ακινήτων) και της υπερβολικής επιβάρυνσης των οφειλών με τόκους, διαγράφοντας τα υπερβάλλοντα του ύψους αυτού ποσά των οφειλών . 

Οι δύο αυτές συνέπειες του παραπάνω νόμου , οι οποίες συνδυαζόμενες με την αδυναμία του ελληνικού δικαστηριακού συστήματος να δικάσει σε εύλογο χρονικό διάστημα τις εκκρεμείς αιτήσεις και το χρονοβόρο και δαπανηρό για τον επισπεύδοντα δανειστή σύστημα των διατάξεων για τη διενέργεια πλειστηριασμών ακινήτων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που ισχύει μέχρι και την 1.1.2016, αποτελούσαν τεράστιο πονοκέφαλο για το τραπεζικό σύστημα . Ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, μία από τις αιτίες που «μπλόκαραν» την πώληση των ληξιπρόθεσμων δανείων σε εξειδικευμένα funds είσπραξης επισφαλειών, δεδομένου ότι οι υποψήφιοι αγοραστές δικαιολογημένα παρέμεναν διστακτικοί, αφού το ελληνικό δίκαιο τυγχάνει εφαρμογής και μετά από μια τέτοια πώληση (εκχώρηση) και επομένως οι παραπάνω προστατευτικές ρυθμίσεις αφορούν και τους αγοραστές των δανείων αυτών. 

Τα παραπάνω «προβλήματα» έρχεται να λύσει η τροποποίηση του Νόμου Κατσέλη στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου (ν.4336/2015) και η αμέσως προηγούμενη ψήφιση του Νέου Κωδικα Πολιτικής Δικονομίας (ν.4335/2015), ο οποίος τίθεται σε εφαρμογή μετά την 1.1.2016, με τις σημαντικότερες ρυθμίσεις των οποίων θα ασχοληθούμε παρακάτω. 

Η πολυαναμενόμενη, τέλος, απόφαση (που κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει τη μορφή νόμου και όχι απλής ΚΥΑ ) , η οποία θα καθορίσει τα ποσοτικά όρια των κριτηρίων (οικογενειακό εισόδημα αιτούντος, αξίας ακινήτου και ύψος οφειλών ) για την παροχή της εξαίρεσης από την εκποίηση του ακινήτου του οφειλέτη που καταφεύγει στο Νόμο Κατσέλη, θα είναι η τελευταία πινελιά στην «τελική λύση» του προβλήματος κόκκινα δάνεια.

Όσο για τον πολυσυζητημένο Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών θα αποτελέσει κατά τη γνώμη μου εργαλείο κατηγοριοποίησης των δανείων και ροοστάτη που θα καθορίσει το ρυθμό εισαγωγής των καθυστερούμενων οφειλών στη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης . 

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά : 

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΤΣΕΛΗ 

Η προσφυγή στο νόμο Κατσέλη θα είναι πλέον , η μοναδική δυνατότητα προστασίας της κατοικίας των οφειλετών (προς Τράπεζες και Δημόσιο) από πλειστηριασμό , δεδομένου ότι παύει από το τέλος της χρονιάς η οποιαδήποτε άλλη τυπική ή άτυπη προστασία . Μόλις ποσοτικοποιηθούν τα παραπάνω κριτήρια για τη δυνατότητα υπαγωγής στο νόμο θα έχουμε την πλήρη εικόνα. Προς το παρόν με τον 4336/2015 ισχύουν ήδη οι παρακάτω αλλαγές . 

Α).  Υπαγωγή στο εξής στο νόμο όχι μόνο των οφειλών προς τράπεζες και λοιπούς ιδιώτες ,αλλά και των βεβαιωμένων και ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία κλπ ,εφόσον συντρέχουν με ιδιωτικές οφειλές, δεν αφορούν χρέη που δημιουργήθηκαν από αδίκημα που τελέστηκε με δόλο η βαρειά αμέλεια (π.χ. απόδοση ΦΠΑ) ή από οφειλόμενη διατροφή σε σύζυγο ή τέκνο και δεν δημιουργήθηκαν το τελευταίο έτος πριν την αίτηση. 

Με αυτή τη ρύθμιση αποτρέπεται η προνομοιακή μέχρι τώρα ικανοποίηση των χρεών προς το δημόσιο , στην οποία προέβαιναν οι οφειλέτες με δεδομένη και την ποινική κύρωση της μη πληρωμής των σχετικών χρεών και ευνοείται η συνολική ρύθμιση των χρεών. 

Σε συνδυασμό με την αποποινικοποίηση των οφειλών προς τα Ταμεία, πλην των εργοδοτικών εισφορών (ΙΚΑ), και την αναβάθμιση του ορίου του αξιοποίνου της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο σε ποσό που υπερβαίνει τις 100.000,00 ευρώ και υπό την προυπόθεση ότι, το όριο του συνολικό ποσού των υπαγόμενων στο νόμο οφειλών που αναμένεται να θεσμοθετηθεί δεν θα είναι πολύ χαμηλό (!!!), αυτή η διάταξη θα μπορούσε να αποβεί πολύ θετική για αρκετό κόσμο, που οφείλει σημαντικά μεν, μη αξιόποινα δε, ποσά προς Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία. 

Η υπαγωγή στη ρύθμιση και των οφειλών προς το δημόσιο είναι στο εξής κατά την άποψή μου υποχρεωτική , ενώ για τις ήδη εκκρεμείς αιτήσεις που δεν έχουν συζητηθεί προβλέπεται δυνατότητα συμπληρωματικής ένταξής τους με την κατάθεση σχετικής αίτησης. 

Β). Καθορίζονται και απαριθμούνται αυστηρά τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και αποδεικτικά έγγραφα που πρέπει να προσκομίσει ο οφειλέτης (επισυνάπτεται κατάλογος στο τέλος) και μάλιστα αυτά πρέπει να συνοδεύουν την αίτηση, κατά την κατάθεση αυτής. Για τις εκκρεμείς αιτήσεις ζητείται η επικαιροποίηση των στοιχείων που περιέχονται στην αίτηση με την προσκόμιση επίσης συγκεκριμένων δικαιολογητικών (επισυνάπτεται κατάλογος κατωτέρω) μέχρι την 15.2.2016. 

Εάν λάβουμε υπόψη ότι τα πιο δυσεύρετα έγγραφα είναι οι βεβαιώσεις οφειλών και κυρίως οι συμβάσεις των δανείων και πιστωτικών καρτών, η έγκαιρη χορήγηση των οποίων εξαρτάται αποκλειστικά από τις Τράπεζες, δηλαδή τις αντιδίκους του αιτούντα δικαστική προστασία, οι οποίες μάλιστα για τη χορήγησή των συμβάσεων αξιώνουν σημαντικά χρηματικά ποσά, αντιλαμβανόμαστε ότι η διάταξη αυτή δυσχεραίνει σημαντικά τη θέση του οφειλέτη. 

Μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η επιμονή και η λήψη αντιγράφου των αιτήσεων χορήγησης των παραπάνω εγγράφων προς τις Τράπεζες με αριθμό πρωτοκόλλου και ημερομηνία κατάθεσης, οι οποίες σε αδικαιολόγητη άρνηση ή κακόβουλη καθυστέρηση συνδεόμενη με επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για την άμυνα του οφειλέτη . 

Εξάλλου ο λόγος που ζητείται η επικαιροποίηση δεν μπορεί να είναι άλλος (εκτός βέβαια από το σπάσιμο νεύρων όλων των εμπλεκομένων) από την παροχή της δυνατότητας στις Τράπεζες να ζητήσουν την μεταρρύθμιση των προσωρινών διαταγών, την αύξηση των μηνιαίων δόσεων ή και την άρση της προστασίας, σε περίπτωση που από τα προσκομισθέντα στοιχεία προκύπτει διαφοροποίηση των οικονομικών στοιχείων του οφειλέτη. 

Γ). Θεσπίζεται ο υποχρεωτικός προσδιορισμός δικασίμου εντός (6) έξι μηνών για τη συζήτηση της αίτησης και (2) δύο μηνών για τη συζήτηση της προσωρινής διαταγής, για τη χορήγηση της οποίας δίνονται σαφείς οδηγίες ως προς την πλήρωση κάποιων προυποθέσεων που τη δικαιολογούν. Από την επίδοση της αίτησης μέχρι τη συζήτηση της προσωρινής διαταγής απαγορεύεται η λήψη καταδιωκτικών μέτρων. 

Η διάρκεια, όμως, της χορηγούμενης προσωρινής διαταγής δεν θα μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες , ενώ μέχρι τώρα εκτεινόταν ως την έκδοση της οριστικής απόφασης !!  Επομένως, στην πού πιθανή περίπτωση που για πρακτικούς λόγους η ορισθείσα δικάσιμος θα είναι απώτερη του εξαμήνου, οπότε και θα λήγει η ισχύς της με την προσωρινή διαταγή χορηγηθείσας προστασίας, ο οφειλέτης θα υποχρεώνεται να προσφύγει ξανά για την ανανέωση της προσωρινής διαταγής καταβάλλοντας βέβαια και τα σχετικά έξοδα. 

Δ). Εισάγεται η έννοια των εύλογων δαπανών διαβίωσης ως μπούσουλας για τον προσδιορισμό των μηνιαίων δόσεων που θα υποχρεώνεται ο οφειλέτης να καταβάλλει στους πιστωτές του προκειμένου να ρυθμίσει τα χρέη του. Έτσι ως δόση θα καθορίζεται κάθε φορά το ποσό που απομένει, εάν αφαιρεθεί από το εισόδημα του οφειλέτη το ποσό που απαιτείται (το οποίο καθορίζεται κάθε χρόνο από την ΕΛΣΤΑΤ) για την κάλυψη των εύλογων δαπανών διαβίωσης του ίδιου και των προστατευόμενων μελών της οικογένειάς του. Η ρύθμιση αυτή αποτελεί εκ πρώτης όψεως μία ασπίδα προστασίας από πολύ «αυστηρές» αποφάσεις, αλλά θα αποβεί προβληματική σε ειδικές περιπτώσεις που δικαιολογούν αυξημένες δαπάνες διαβίωσης (οφειλέτες με ανάγκες που εκφεύγουν από το μέσο όρο λόγω ασθένειας ,αναπηρίας κλπ ).Επίσης με τη συνέχιση της οικονομικής κρίσης το ύψος του ποσού που αντιπροσωπεύει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης θα μειώνεται συνεχώς, αφού ο τρόπος καθορισμού του έχει να κάνει με το μέσο όρο κατανάλωσης συγκεκριμένων κατηγοριών αγαθών. 

Ε). Στην περίπτωση που πληρούνται οι προυποθέσεις για την ένταξη κάποιου οφειλέτη στο νόμο, και δεν υπάρχει αίτημα για διάσωση ακινήτου (είτε γιατί δεν υπάρχει ακίνητο είτε διότι προσφέρεται το υπάρχον για εκποίηση), το Δικαστήριο ορίζει κατά τα ανωτέρω μηνιαίες καταβολές επί τριετία Στο τέλος της τριετίας και εφόσον έχει τηρηθεί το πρόγραμμα, ο οφειλέτης απαλλάσσεται του υπολοίπου των οφειλών του οριστικά !! Δύναται δε να το πιστοποιήσει και με αίτησή του και δικαστική απόφαση . Πολύ σημαντική ρύθμιση, ιδιαίτερα για οφειλέτες που δεν διαθέτουν ακίνητη περιουσία και έχουν χρέη προς το Δημόσιο. 

ΣΤ). Τέλος, σε σχέση με τη διάταξη του άρθρου 9, η δυνατότητα διάσωσης της α κατοικίας και οι προυποθέσεις της, θα ρυθμιστούν με νέα υπουργική απόφαση. Μέχρι τότε, κατά την περισσότερο υποστηριζόμενη άποψη, εφαρμόζεται η καταργηθείσα διάταξη. Για τις εκκρεμείς αιτήσεις επίσης ισχύει η καταργηθείσα διάταξη. 

ΝΕΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 

Οι αλλαγές του Κώδικα Πολιτικής δικονομίας που τίθενται σε ισχύ από 1.1.2016 και αφορούν την επιδίωξη είσπραξης των ληξιπρόθεσμων οφειλών και τους πλειστηριασμούς ακινήτων κινούνται στο τρίπτυχο ταχύτερα – ευκολότερα –φθηνότερα, κυρίως με τη σύντμηση του συνόλου των προθεσμιών άσκησης ενδίκων μέσων, βοηθημάτων και των χρονικών διαστημάτων ανάμεσα στα διάφορα στάδια της εκτέλεσης. 

Ιδιαίτερη πρακτική σημασία έχουν: 

Α). Ενώ η εκτίμηση της αξίας του ακινήτου που καταγραφόταν στην κατασχετήρια έκθεση και με βάση αυτή υπολογιζόταν η τιμή πρώτης προσφοράς, δεν μπορούσε να είναι κατώτερη της αντικειμενικής αξίας αυτού (άρθρο 993), με το νέο άρθρο 993 καθιερώνεται ως τιμή εκκίνησης η εμπορική αξία του ακινήτου. Η εν λόγω διάταξη θα τεθεί σε ισχύ μετά την έκδοση προεδρικού διατάγματος (το αργότερο ως 1.6.2016), το οποίο θα καθορίζει τον τρόπο, το αρμόδιο όργανο προσδιορισμού της αξίας αυτής και κάθε σχετική λεπτομέτεια. 

Εφόσον δεν επιτυγχάνεται η πλειοδοσία και κατακύρωση του ακινήτου κατά την αρχική ημερομηνία πλειστηριασμού, ορίζεται νέα ημερομηνία σε 14 ημέρες (αντί 40 προηγουμένως) με τιμή εκκίνησης μειωμένη στο ήμισυ της αρχικής εκτίμησης. 

Αν και στον επαναληπτικό πλειστηριασμό δεν έχουμε κατακύρωση, τότε με απόφαση δικαστηρίου, στο οποίο καταφεύγει ο ενδιαφερόμενος, μπορεί να οριστεί νέα ημερομηνία σε τριάντα ημέρες με ακόμα κατώτερη τιμή προσφοράς ή με τίμημα που ορίζεται από το δικαστήριο (ελεύθερο) το οποίο μπορεί να πληρωθεί και σε ...δόσεις. Σε κάθε περίπτωση το δικαστήριο ορίζει την τιμή και εκεί μπορούν να τεθούν ζητήματα συνταγματικότητας των ρυθμίσεων αυτών και καταχρηστικότητας του ευτελισμού της αξίας της ακίνητης περιουσίας του οφειλέτη και του απρόσφορου της εκποίησης αυτής σε σχέση με το εξοφλούμενο χρέος.    

Β). Η τροποποίηση του τρόπου υπολογισμού του εκπλειστηριάσματος που διανέμεται στους αναγγελθέντες δανειστές σε συνδυασμό με τα γενικά και ειδικά προνόμια αυτών. Μειώνεται αποφασιστικά το μερίδιο είσπραξης του Δημοσίου (αλλά και των εργατικών απαιτήσεων και των ασφαλιστικών ταμείων), τόσο με την υποβάθμιση των απαιτήσεων από ΦΠΑ και φόρους από τη δεύτερη στην τρίτη τάξη, μαζί με τις εργατικές απαιτήσεις και τα ασφαλιστικά ταμεία (οι λοιπές απαιτήσεις του δημοσίου και των δήμων στην 5η τάξη), όσο κυρίως με την η κατάργηση της αφαίρεσης από το σύνολο του πλειστηριάσματος του ποσού που απαιτούνταν για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών των τριών πρώτων τάξεων και στη συνέχεια της διαίρεσης του υπολοίπου σε ποσοστά για την ικανοποίηση των ειδικών προνομίων (τράπεζες. Έτσι διατίθεται μεγαλύτερο ποσό για ικανοποίηση των ενυπόθηκων κυρίως δανειστών. 

Γ). Η γενικευμένη σύντμηση προθεσμιών και η απάλειψη γραφειοκρατικών διατυπώσεων περιορίζει αποφασιστικά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας, η οποία παραμένει δημόσια και γίνεται ενώπιον του συμβολαιογράφου, όπως πριν (για την καθιέρωση του τρόπου και των λεπτομερειών της δυνατότητας διενέργειας ηλεκτρονικών πλειστηριασμών προβλέπεται η έκδοση προεδρικού διατάγματος μέχρι την 1.6.2016 !!!). 

Ο πλειστηριασμός εξακολουθεί, ακόμη και μετά τις πρόσφατες αλλαγές να είναι μια γραφειοκρατική διαδικασία που παρέχει στον οφειλέτη που έχει λόγους (νομικούς και πραγματικούς) άμυνας τη δυνατότητα (σε πιο ασφυκτικά τώρα χρονικά πλαίσια) να αμυνθεί, εφόσον βέβαια διαθέτει χρήματα. 

Το πραγματικό πολιτικό ζήτημα και το αντίστοιχο αίτημα δεν είναι πόσο εύκολο ή δύσκολο θα είναι να βγει μια κατοικία στον πλειστηριασμό, σε ποιο χρόνο και μετά από πόσες ανακοπές και δικαστήρια, αλλά εάν ο άνθρωπος (και η οικογένειά του) που έχει περιέλθει σε κατάσταση ένδειας πρέπει να χάνει την κατοικία του ή εάν θα πρέπει το σπίτι του κάθε ανθρώπου να είναι ακατάσχετο, τουλάχιστον μέχρι το χρονικό σημείο που θα είναι δυνατή η παροχή κατοικίας σε όλους . 


ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ EΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΟΦΕΙΛΩΝ Ν.3869/2010 (ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΣΕΛΗ) ΟΠΩΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΑ 8986/14.10.2015.

1. Αντίγραφο δελτίου Αστυνομικής Ταυτότητας (ή διαβατηρίου με άδεια διαμονής εάν πρόκειται για πολίτη ΕΕ ή τρίτης χώρας διαμένοντα μόνιμα στην Ελλάδα). 

2. Πρόσφατο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης 

3. Ε1 του έτους 2015. 

4. Εκκαθαριστικό Σημείωμα δήλωσης φορολογίας εισοδήματος 2015. 

5. Πρόσφατο Ε9 . 

6. Καταστάσεις μισθοδοσίας ή εκκαθαριστικούς λογαριασμούς συντάξεων ή βεβαίωση ανεργίας του ΟΑΕΔ για το έτος 2015. 

7. Βεβαιώσεις οφειλών των πιστωτών (συνημμένο έντυπο αίτησης προς τράπεζες) με ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη της 20ης Αυγούστου 2015. 

15. Υπεύθυνη δήλωση για πληρότητα καταστάσεων περιουσίας και μεταβιβάσεων 

Τα ανωτέρω πρέπει να προσκομισθούν προς επικαιροποίηση των ήδη εκκρεμών αιτήσεων στα οικεία Ειρηνοδικεία όπου τηρείται ο φάκελος μέχρι 15-2-2016 και να ληφθεί σχετική βεβαίωση. 

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΟΦΕΙΛΩΝ Ν.3869/2010 (ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΣΕΛΗ) ΟΠΩΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΑ 7534/20.8.2015 

1. Αντίγραφο δελτίου Αστυνομικής Ταυτότητας (ή διαβατηρίου με άδεια διαμονής εάν πρόκειται για πολίτη ΕΕ ή τρίτης χώρας διαμένοντα μόνιμα στην Ελλάδα).

2. Πρόσφατο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.

3. Ε1 των τελευταίων τριών οικονομικών ετών. 

4. Εκκαθαριστικά Σημειώματα των τελευταίων τριών οικονομικών ετών. 

5. Πρόσφατο Ε9. 

6. Καταστάσεις μισθοδοσίας ή εκκαθαριστικούς λογαριασμούς συντάξεων ή βεβαίωση ανεργίας του ΟΑΕΔ. 

7. Βεβαιώσεις οφειλών των πιστωτών (συντάσσεται έντυπο αίτησης προς τράπεζες).

8. Αντίγραφα όλων των δανειακών συμβάσεων. 

9. Έγγραφα που σας έχουν κοινοποιηθεί και αφορούν καταγγελίες συμβάσεων , διαταγές πληρωμής , εξώδικα κλπ. 

10. Συμβόλαια απόκτησης εμπράγματων δικαιωμάτων σε ακίνητα (αγοραπωλησίες, γονικές παροχές, αποδοχές κληρονομιάς κλπ) 

Πιστοποιητικό βαρών του αρμόδιου υποθηκοφυλακείου ή Κτηματολογικού γραφείου τουλάχιστον για την κύρια κατοικία. 

11.Φύλλο υπολογισμού αντικειμενικής αξίας της κύρια κατοικίας αιτούντος. 

12. Άδεια κυκλοφορίας οχημάτων. 

13. Αντίγραφο ποινικού μητρώου γενικής χρήσης. 

14. Σε περίπτωση προηγούμενης άσκησης εμπορικής δραστηριότητας, βεβαίωση διακοπής εργασιών από την αρμόδια Δ.Ο.Υ. 

15. Υπεύθυνη δήλωση για πληρότητα καταστάσεων περιουσίας και μεταβιβάσεων.
(συντάσσεται έντυπο υπεύθυνης δήλωσης). 

Σε περίπτωση που πρόκειται να ενταχθούν στη ρύθμιση οφειλές προς το Δημόσιο, Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και Ν.Π.Δ.Δ. απαιτούνται σχετικές βεβαιώσεις οφειλών από την αρμόδια υπηρεσία που να αναφέρουν την ημερομηνία βεβαίωσης της κάθε οφειλής, το κεφάλαιο αυτής και τις τυχόν προσαυξήσεις, πρόστιμα κλπ.. 

Κατά περίπτωση μπορεί να απαιτηθούν και άλλα έγγραφα που να αποδεικνύουν γεγονότα και ισχυρισμούς (πιστοποιητικά για θέματα υγείας, αποζημιώσεις απόλυσης, ασφαλιστήρια συμβόλαια , έγγραφα ειδικών εξόδων διαβίωσης ). 

Σε περίπτωση έγγαμου αιτούντος τα παραπάνω έγγραφα προσκομίζονται και για τον/τη σύζυγο. 

Εάν κάποιον ανήλικο τέκνο διαθέτει περιουσία (καταθέσεις, ακίνητα) πρέπει να προσκομίζονται τα σχετικά έγγραφα. 

Μαρία Καρούτσου, Δικηγόρος Αθηνών. 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: για τη δίκη της κατάληψης Τσαμαδού 15



Να απαλλαγούν οι κατηγορούμενοι για την κατάληψη της Τσαμαδού 15.
Συγκέντρωση Αλληλεγγύης Δευτέρα 9 Νοεμβρίου στις 9.30 π.μ. 
στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων.

Εξήντα τρεις (64) συλλογικότητες και οργανώσεις εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και πάνω από εξακόσα (600) άτομα δηλώνουν την ενεργή τους συμμετοχή στο Κοινωνικό Κέντρο της Τσαμαδού 15 που αντιμετωπίζει τη δίωξη του ΨΝΑ Δρομοκαΐτειου για «αυθαίρετη κατάληψη δημοσίου κτήματος». Κατηγορούμενοι είναι τρία μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Στεκιού Μεταναστών, οι Λ. Βουρεκάς, Ν. Γιαννόπουλος και Γ. Μανιάτης.

Η Τσαμαδού 15 λειτουργεί από τα τέλη 2009 ως ανοιχτός κοινωνικός χώρος και χώρος αλληλεγγύης και στεγάζει δραστηριότητες όπως μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες-ριες και πρόσφυγες, συλλογική κουζίνα και παιδικό στέκι, ενώ πολλοί-ες το γνώρισαν το περασμένο καλοκαίρι ως κέντρο συγκέντρωσης τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τον καταυλισμό προσφύγων του Πεδίου του Άρεως.

Το κτίριο είναι κληροδότημα του Δρομοκαΐτειου και για χρόνια λειτουργούσε ως μπαρ, ενώ τα χρόνια πριν την κατάληψή του και μετατροπή του σε Κοινωνικό Κέντρο είχε πλήρως εγκαταλειφθεί. Παρά τον κοινωνικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, αλλά και τις εκτεταμένες επισκευές που πραγματοποιήθηκαν στο κτίριο η διοίκηση του Δρομοκαΐτειου υπήρξε από την πρώτη στιγμή αδιάφορη. Απολύτως αρνητική υπήρξε και απέναντι σε προτάσεις συνδιαχείρησης που της απευθύνθηκαν, όπως τη στέγαση κυλικείου αποασυλοποιούμενων στο κτίριο. Και τώρα, στο απόγειο της αναλγησίας και εκδικητικότητας, διώκει τρείς από τις εκατοντάδες που συμμετέχουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο. Για αυτό καλούμε σε ενεργή συμπαράσταση στους τρεις, που είναι συμπαράσταση σε κάθε αυτοοργανωμένο εγχείρημα και κάθε ελεύθερο συλλογικό χώρο.

Καλούμε όλους/ες σε συγκέντρωση αλληλεγγύης τη Δευτέρα στις 9:30π.μ. στα Δικαστήρια της Πρώην Σχολή της Ευελπίδων (Α’ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΟ ΑΘΗΝΩΝ, ΚΤΙΡΙΟ 2)

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Καραβάνι αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στην πλατεία Εξαρχείων


Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων διοργανώνει εκδήλωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες το Σάββατο 7/11 ώρα 12μμ στην πλατεία Εξαρχείων. 

Καλούμε τους γείτονες και να έλθουν στην εκδήλωση φέρνοντας μαζί τους και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, ειδικά τα παιδιά. 


Είδη πρώτης ανάγκης που συλλέγουμε: 
πάνες, μωρομάντηλα, μπιμπερό, σερβιέτες, οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, μπισκότα, σοκολάτες, φρυγανιές, κονσέρβες (όχι χοιρινό), νερά, χυμοί.
ΟΧΙ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ !!

Στις 1μμ θα ξεκινήσουμε πορεία προς την πλατεία Βικτωρίας όπου και θα παραδώσουμε στους πρόσφυγες τα είδη της αλληλεγγύης μας. 

ΔΙΑΔΟΣΤΕ ΤΟ !

Καραβάνι αλληλεγγύης στους πρόσφυγες 

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από τη Συρία και το Αφγανιστάν ξεριζώνονται από τις εστίες τους κυνηγημένοι από τον πόλεμο, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τις φρικαλεότητες του ISIS. 

Στη προσπάθεια τους να περάσουν τα σύνορα έρχονται αντιμέτωποι με τη θάλασσα, το φράχτη στον Έβρο, το λιμενικό, τη FRONTEX, τους διακινητές. Καθημερινά μαθαίνουμε για ναυάγια, για άψυχα κορμιά που ξεβράζονται στα τουρκικά ή τα ελληνικά παράλια. Κυρίως γυναίκες και παιδιά, πολλά παιδιά. 

Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο στη χώρα μας και το μόνο που ζητάνε είναι να ξαποστάσουν, πριν συνεχίσουν το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι τους για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. 

Άμεσα υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση είναι τόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που σηκώνουν φράχτες παντού όσο και η ελληνική κυβέρνηση που αρνείται να ρίξει τον δικό της φράχτη στον Έβρο και παράλληλα αφήνει αυτούς τους ανθρώπους αβοήθητους και εξαθλιωμένους. Την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων ανέλαβαν αλληλέγγυες συλλογικότητες και οργανώσεις που δυστυχώς όμως δεν αρκούν λόγω του μεγέθους του προβλήματος. 

Μόνη λύση να σταματήσουν οι πόλεμοι. Να ανοίξουν τώρα τα σύνορα. Να εξασφαλιστεί η ελεύθερη και ασφαλής μετακίνηση αυτών των ανθρώπων και η εγκατάσταση τους σε όποια χώρα της Ευρώπης επιθυμούν. 

Μέχρι τότε μοναδικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες για να: 

-Πέσει ΤΩΡΑ ο φράχτης στον Έβρο. - Να ανοίξουν τα σύνορα – Να δημιουργηθούν άμεσα όσα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας χρειάζονται και να κλείσουν τα κέντρα κράτησης. – Για ίσα δικαιώματα ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών. Για να σταματήσει ο πόλεμος. 

Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων

Ζητάω πολλά; (αναδημοσίευση)


από enfo.gr

Πελαγίζω με την σκέψη στο Αιγαίο Πέλαγος του Ρίτσου.

Δεν βλέπω το καράβι του "έρωτα" στην ξεγνοιασιά του ονείρου, όπως έγραφε ο ποιητής Ρίτσος. Βλέπω λαστιχένιες βάρκες, χέρια που γίνανε κουπιά. Ακούω φωνές σπαρακτικές, να θέλουν να πετάξουν σαν τους γλάρους προς την ελευθερία, να ζήσουν, να φτάσουν σε ένα λιμάνι, να ξεγελάσουν τον θάνατο. Παλεύουν τα σώματα με τα κύματα εκεί που άλλοτε πάλευε ο έρωτας να κατακτήσει την ηδονή.

Παλεύω, ρήμα που έγινε καθημερινός αναστεναγμός. Να παλέψω γιατί; Για ποια ζωή, για ποια ιδανικά; Γύρω μου ερείπια η αξιοπρέπεια που χάνεται από το χρέος που δημιούργησε η ίδια πατρίδα μου και με σέρνει όλο πιο βαθιά στην αυτοκαταστροφή.

Θέλω να ζήσω στο Αιγαίο το γαλάζιο του Ρίτσου κι όχι σε ένα Πέλαγος νεκροταφείο ψυχών. Ουρλιάζει η ψυχή μου και σας ρωτώ...

Ζητάω πολλά;

Τι δεν καταλαβαίνεις; (αναδημοσίευση)


 Γιάννης Μάρκοβιτς
από tvxs.gr

Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις; Απορείς για την προσφυγιά; Για όλους αυτούς που στοιβάζονται σε σαπιοκάραβα με την ελπίδα να πιάσουν μια φιλόξενη γη; Μια γη, μια ξένη γη, αρκεί να μπορέσουν να ζήσουν; Παραξενεύεσαι γι’ αυτούς που φεύγουν ώστε να μη βρεθούν με κομμένο το κεφάλι; Για όλα εκείνα τα παιδιά που αναζητούν ένα αλλιώτικο μέλλον; Που τους ρίχνουν στα κύματα γιατί δεν θέλουν μάρτυρες για τα εγκλήματά τους; Τι λες για τους άλλους, τα κτήνη με το ανθρώπινο προσωπείο που μετράνε την αξιοπρέπεια σε δολάρια και ευρώ; Τι σε όλα αυτά σου φαίνεται ανεξήγητο; Μήπως ότι εκείνοι που τους έδιναν όπλα για να διώξουν το κακό, τώρα είναι οι φορείς του; Και ότι οι κακοί αλλάζουν φορεσιά ανάλογα με τα συμφέροντα;

Πόσο δύσκολο είναι να πατήσεις το κουμπί και να τους αφαιρέσεις το λουδοβίκειο δικαίωμα στη μοναδική αλήθεια; Ποιοί είναι αυτοί που ξέρουν πιο πολλά από σένα; Ποιός τους έχρισε διαμορφωτές της κοινής γνώμης; Να σου λένε τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος; Να σου πετάνε κατάμουτρα τα βδελυρά τους ψέματα και να σε κοιτάνε ωσάν να κρατούν την απόλυτη αλήθεια; Τι σου είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις; Μήπως ότι τα δικά τους συμφέροντα δεν είναι και δικά σου; Ότι δεν σε ρωτάνε ποτέ τους και για οτιδήποτε; Πόσο πολύ πρέπει να παλέψεις για να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά; Κι όμως, χρειάζεται λιγότερο απ’ όσο σου λένε. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο σου το παρουσιάζουν. Η εξουσία τους είναι πλασματική. Είναι χτισμένη από πηλό. Το ξέρουν καλά αυτό. Αυτό που ελπίζουν ότι δεν το έχεις αντιληφτεί εσύ. Εκμεταλλεύονται την πρόσβαση στην πληροφόρηση και τη δική σου αδυναμία.

Τι σου είναι ανεξήγητο; Ότι το σπίτι που χρωστάς στην τράπεζα και της ανήκει μέχρι να πεθάνεις σου το εμφανίζουν σαν την ατομική σου ιδιοκτησία; Στην τράπεζα ανήκει, σε χρηματιστηριακά κοράκια. Εσύ όμως θα πληρώνεις τους φόρους και τα χαράτσια. Σε έχουν κάνει να είσαι ο ιδιοκτήτης του τίποτα. Για δε τα σκουπίδια που προσπαθούν να σε πείσουν να καταναλώνεις, τι λες; Τι πιστεύεις; Θεωρείς ότι τα χρειάζεσαι όλα αυτά; Εσύ όχι. Δεν τα χρειάζεσαι. Αυτοί όμως ναι. Αυτοί σε χρειάζονται για να πλουτίζουν και να τρώνε πάνω στο ζαρωμένο και ταλαιπωρημένο κορμί σου.

Τι είναι αυτό που πρέπει να το μεταφράσεις στη γλώσσα σου; Μήπως την εικονική Ευρώπη που σου σερβίρουν; Την πλασματική αλληλεγγύη; Τα ψηλά τείχη και τα κράτη-φρούρια που τα πουλάνε ως Ευρώπη των λαών; Ποιά Ευρώπη, με ποιά τεχνολογία, τι είδους επιστήμη και ποιός πολιτισμός; Αυτών που επιδιώκουν τον έλεγχο του μυαλού και των θέλω σου; Αυτά σε ποιά γλώσσα πρέπει να σου τα λένε για να τα εμπεδώσεις;

Ένα και μόνο πράγμα να γνωρίζεις. Αυτοί ξέρουν τι κάνουν. Ξέρουν τι θέλουν. Εσύ όμως; Εσύ τι ξέρεις; Εσύ που ζεις με τα χρέη που φορτώνεσαι και με τις ψευδαισθήσεις που θρέφεις. Τι νομίζεις ότι κάνεις; Φαντασιώνεσαι μεγαλεία; Προσπαθείς να τους φτάσεις; Θέλεις να γίνεις σαν κι αυτούς; Αυτοί όμως δεν είναι ανώτεροι σου. Εσύ τους έχεις τοποθετήσει από πάνω σου. Σε έπεισαν και τους αποδέχτηκες. Να ακολουθείς και να υπομένεις. Να βρίζεις για τη μοίρα σου και να συζητάς χαμηλόφωνα. Να πιστεύεις και να πείθεσαι. Να κάνεις όνειρα και να ζεις εφιάλτες.

Όμως για πόσο ακόμα; Τώρα αναλογίσου, τι δεν καταλαβαίνεις.

* Ο Γιάννης Μάρκοβιτς κατέχει διδακτορικό δίπλωμα στο μάνατζμεντ (Aston Business School, Βρετανία) και είναι οικονομικός επιθεωρητής στο Υπουργείο Οικονομικών.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ουράνια μεταφορικά μέσα (αναδημοσίευση)


της Μαριάννας Τζιαντζή
από την εφημερίδα Πρίν

Σε ένα από τα γράμματα προς τον αδελφό του Τεό, ο Βαν Γκογκ μιλά για το «αιώνιο ζήτημα»: αν η ζωή είναι ορατή ολάκερη από μας ή αν μέχρι να πεθάνουμε «δεν ξέρουμε τίποτα απ’ αυτήν παρά μονάχα το ένα ημισφαίριο». Αναρωτιέται γιατί αυτά τα φωτεινά σημάδια στον ουρανό είναι για μας λιγότερο προσιτά απ’ ό,τι οι μαύρες κουκκίδες στο χάρτη της Γαλλίας. Και υποθέτει ότι «όπως παίρνουμε το τρένο για να πάμε στην Ταρασκόν ή τη Ρουέν, έτσι παίρνουμε και το θάνατο για να πάμε σ’ ένα αστέρι».

Μόνος του όμως αντιλαμβάνεται την αδυναμία αυτού του συλλογισμού καθώς προσθέτει: «όταν είμαστε ζωντανοί δεν μπορούμε να πάμε σ’ ένα αστέρι, όπως δεν μπορούμε όταν πεθάνουμε να πάρουμε το τρένο. Τελικά δε μου φαίνεται αδύνατο να ’ναι η χολέρα, η ψαμμίαση, η φθίση ή ο καρκίνος ουράνια μεταφορικά μέσα, όπως τα βαπόρια και τα τρένα είναι επίγεια. Να πεθαίνει όμως κανείς από γεράματα, είναι σαν να πηγαίνει με τα πόδια».

Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν ούτε διαστημικά ταξίδια, ούτε αεροπλάνα. Υπήρχε όμως ο θάνατος όπως υπήρχαν και τα αστέρια. Και τώρα υπάρχουν τα παιδιά, τα βρέφη που πνίγονται στο Αιγαίο, στο δικό μας πηγάδι, και σε κανένα αστέρι δεν πρόκειται να ταξιδέψουν. Φουρτούνες, φράχτες και σκυλιά θα βρουν κι εκεί. Άπονα και με ευρωπαϊκή σφραγίδα είναι τα «μεταφορικά μέσα» που έστειλαν –κι εξακολουθούν να στέλνουν– παιδιά σε τόπο παγερό, υγρό και σκοτεινό πριν προλάβουν να δουν έστω και το «ένα ημισφαίριο».

Είναι πολλά, τα παιδιά που δε θα πεθάνουν από γεράματα, που με κανένα μέσο ουράνιο ή επίγειο δε θα ταξιδέψουν, όπως θα έλεγε ένας μεγάλος ζωγράφος στη νότια Γαλλία που ζωγράφιζε έναστρους ουρανούς.

Ευρώπη: Η σύγκρουση των αξιών (αναδημοσίευση)



Η Ευρώπη είναι σύμφωνα με τον Χ. Μίλερ μια πουτάνα που έχει χαραγμένο στο πρόσωπό της όλη την «πάλη του πολιτισμού. Οι μεταναστεύσεις, τα μίση και οι διωγμοί, οι πόλεμοι…» συνέβησαν εδώ. Εδώ τα πρόσωπα «είναι συντεθειμένα… με όρους φυλής, χαρακτήρα, ιστορίας», με τους όρους της ακόπαστης σύγκρουσης «ανάμεσα στον άνθρωπο και την πραγματικότητα».

Ξανά, λοιπόν, οι πόλεμοι, οι μεταναστεύσεις, τα μίση και οι διωγμοί συγκρούονται με την ανθρωπιά και το πνεύμα της Αγάπης, που θάλλουν στα χωρικά ύδατα της τραγωδίας, σώζοντας ό,τι μπορούν απ’ τη ζωή και το αγαπητικό νόημά της, που κάποιοι της νιτσεϊκής αριστεράς περιφρονούν ως ίδιο των ντιλιτάντιδων!

Κι όμως, τους φράχτες τους γκρεμίζει το ρωμαλέο κίνημα της Αγάπης για τον Άλλον, τους γκρεμίζει η γυναίκα της Λέσβου που αγκάλιασε τον μικρό σύριο, τους γκρεμίζει η κοπέλα που ζέστανε στην αγκαλιά της το ξεπαγιασμένο βρέφος, δεν τους ρίχνει το μίσος και η μνησικακία, δεν τους ρίχνουν αυτοί που δεν γνωρίζουν τη «μεταφορική» λειτουργία των λέξεων, που λειτουργούν σαν πυροκροτητές στις ψυχές, διαρρηγνύοντας το ελεφαντιασμένο πετσί τους.

Τελικά, αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται την ποίηση, αυτοί που αντιλαμβάνονται τη σύγκρουση μόνο με όρους αντιπαράθεσης «πολεμικών μηχανών» δεν αντιλαμβάνονται ούτε τις ανάγκες της ψυχής ούτε ότι «παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου». Και το λέω αυτό ανατρέχοντας στον αυστριακό συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, ο οποίος στο βιβλίο του «Αφανισμός μια κατάρρευση» αναφέρει ότι στην Αυστρία κα στη Γερμανία μαζί με το πνευματικό παραμελείται και «το πραγματικά ποιητικό όσο τίποτε άλλο». 

Γιατί εδώ οι άνθρωποι «έχουν χάσει το πρόσωπό τους» και προτείνουν έναν κόσμο χωρίς απόλαυση, χωρίς χαρά. Μόνο μίσος, μίσος παντού, μίσος για όλους και για όλα. Το μίσος της ουγγαρέζας που ρίχνει στο χώμα τον πατέρα που κρατάει το παιδί του στην αγκαλιά. Απέναντι σ' αυτό το μίσος, που βγαίνει από τα σκοτεινά δάση του Μέλανα Δρυμού εμείς –είναι αλήθεια όχι όλοι- προτείνουμε το ν’ «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι» του Χ. Μίλερ, προτείνουμε την αγάπη για τον Άλλον, τον όλο Άλλο και όχι μόνο τον «δικό μας», όπως συνιστούν οι φασίστες(γιατί κι αυτοί… αγαπούν! Αλλά μόνο τους δικούς τους).

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Αθηνά Τσάκαλου: “Κάθε εξεγερτική πράξη εκφράζει τη νοσταλγία για την αθωότητα και την έκκληση για την ουσία της ύπαρξης” (αναδημοσίευση)

Pieter Bruegel "the Elder" – Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου, 1558


Στις 20/4/2012 το τρομοδικείο Κορυδαλλού είχε καλέσει για να καταθέσει ως μάρτυρας την Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου. Τότε, με περηφάνια και αγωνιστικό σθένος η Αθηνά Τσάκαλου αποστέλλοντας επιστολή είχε αρνηθεί να καταθέσει στο δικαστήριο, στο οποίο δικαστήριο όμως ήταν παρούσα στη δικαστική αίθουσα, ώστε να μην τολμήσει κανένας να την κατηγορήσει για δειλία. Μολονότι δεν διαβάστηκε, η επιστολή της κατατέθηκε από το συνήγορο υπεράσπισης και ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι η επιστολή κατατίθεται στα πρακτικά ενώ δεν τόλμησε να διατυπώσει καμιά απειλή εναντίον της. Ολόκληρη η επιστολή:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
18-4-2012

«Κάθε εξεγερτική πράξη εκφράζει τη νοσταλγία για την αθωότητα και την έκκληση για την ουσία της ύπαρξης»

Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο καλούνται στο δικαστήριο, οι γονείς των αναρχικών-επαναστατών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς; Αναρωτιέμαι γιατί με καλείτε; Να με ρωτήσετε αν γνωρίζω κάτι για αυτήν την οργάνωση; Να μου κάνετε ερωτήσεις για την προσωπική ζωή των παιδιών μου, να κάνετε το ψυχολογικό πορτραίτο τους, να σχηματίσετε άποψη για το οικογενειακό τους περιβάλλον; Να με ρωτήσετε αν συμφωνώ με τις δράσεις των παιδιών μου και της οργάνωσης γενικά; Να με βάλετε να σταθώ μπροστά σ’ αυτό το βήμα, όπου έχετε ακουμπήσει ένα μικρό βιβλιαράκι, και να με βάλετε να ορκιστώ σ’ αυτόν τον θεό που τον έχετε θέσει στην υπηρεσία της εξουσίας; Να φέρετε τους αναρχικούς επαναστάτες σε αμηχανία καθώς θα θέτετε στους γονείς ανούσιες ερωτήσεις; Να χαρείτε που μπορείτε να μας κάνετε να πιστέψουμε, όπως εσείς νομίζετε, πως είμαστε υπόλογοι και πρέπει να απολογηθούμε;

Δηλώνω για μία ακόμα φορά πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ στο κάλεσμά σας. Και επειδή, όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσει μια σειρά τέτοιων δικαστηρίων, λέω να μην ξανακάνετε τον κόπο να μου στείλετε κλήση γιατί η στάση μου θα παραμείνει ίδια. Δεν πρόκειται να παραστώ σ’ αυτό το δικαστήριο. Δεν πρόκειται να απαντήσω ποτέ σε καμία ερώτησή σας. Η δράση των παιδιών μου και των συντρόφων τους είναι και ήταν καθαρά πολιτική, αναρχική-επαναστατική και γι’ αυτό δεν χρειάζεται η διερεύνηση των παραμέτρων της προσωπικής τους ζωής. Η οργάνωση στην οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη ότι ανήκουν, έχει διατυπώσει με απόλυτη σαφήνεια, καθαρότητα και τόλμη τις θέσεις της. Ο οποιοσδήποτε λόγος δικός μου θα είναι μικρός και ανάξιος. Και επειδή θέλω να κρατηθούν κάποια πράγματα καθαρά και δυνατά και επειδή δε θέλω να δώσω σε κανέναν την ικανοποίηση να ευτελίζει τα πάντα με ανόητες και περιττές ερωτήσεις γι’ αυτό διαλέγω τη θέση της μη παρουσίας μου.

Αναφερόμενη σ’ αυτό το δικαστήριο, δε θέλω ν’ αφήσω μια φράση που συνεχώς με θέρμη και ένταση επαναλαμβάνεται, να αιωρείται στον αέρα ως πιθανή ένδειξη τόλμης και ευθύτητας. Είναι η φράση: Εμείς θα δικάσουμε διερευνώντας σε βάθος την υπόθεση. Που σημαίνει, ότι λέτε πως θα δικάσετε, αν μη τι άλλο, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων σας, που σημαίνει ότι θα δικάσετε βάσει αποδείξεων και όχι συμπερασματικών ενδείξεων και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης. Και αν αναφέρω αυτή τη φράση δεν είναι γιατί ελπίζω ξαφνικά σε θαύματα, αλλά γιατί κάποτε και ιδιαίτερα σε υποθέσεις όπως η επαναστατική δράση των ανθρώπων οι λέξεις πρέπει να έχουν βαρύτητα και ευθύνη. Παρ’ όλο που η μέχρι τώρα διαδικασία δεν προμηνύει τίποτα τέτοιο. Όλες οι ενστάσεις βασισμένες στην κοινή λογική, όπως η αναγνώριση των Κρατουμένων ως πολιτικών κρατουμένων, όπως το ορίζει το ίδιο το σύνταγμά σας, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αναγράφεται και στο κατηγορητήριο, έχουν απορριφτεί έτσι απλά χωρίς λογικό υπόβαθρο. Η έννοια της πολιτικής ανάληψης ευθύνης συγχέεται με την ποινική ευθύνη κι αυτό βέβαια όχι από άγνοια και καθόλου τυχαία. Επισημαίνω λοιπόν αυτή τη φράση και θα φανεί στο τέλος της διαδικασίας αν το εννοείτε αυτό που λέτε.

Η αλήθεια είναι πως από τότε που άρχισε η δίωξη των σύγχρονων αναρχικών επαναστατών, ανακάλυψα και πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή έναν πίνακα. Είναι ο πίνακας του Bruegel, Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου. Το πέταγμα του Ίκαρου έχει να κάνει με την επιθυμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλξη του χώματος, να πετάξει. Να κυριαρχήσει και στον αέρα, να τον περπατήσει κι αυτόν …

Είναι περηφάνια, αλαζονεία, ανυπακοή και διάθεση ν” αποδείξει πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κι έρχεται τώρα ο ζωγράφος και βάζει σε πρώτο κυρίαρχο πλάνο τον γεωργό. Αφοσιωμένος στο όργωμα, στο χώμα, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και σε δεύτερο πλάνο ο βοσκός κάπως πιο περίεργος αλλά κι αυτός κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μετά το καράβι επιβλητικό να συνεχίζει το ταξίδι, κι εκεί στη γωνία ένα μικρό φτωχό ποδάρι του πνιγμένου Ίκαρου. Τέτοια αποκαθήλωση του Ικάριου εγχειρήματος δεν έχω ξαναδεί. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω τη φιλοσοφία του ζωγράφου ίσως να σημαίνει πως οι άνθρωποι οι σύγχρονοι ενός τολμηρού πειράματος είναι τόσο προσηλωμένοι στις συνήθειές τους, φοβούνται τόσο την αλλαγή και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ή να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.

Κοιτώντας τον πίνακα δεν δέχομαι αυτή την αποκαθήλωση. Τώρα που στη χώρα μας δικάζονται άνθρωποι που τολμούν ακόμα να πιστεύουν πως αν κάτι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή είναι τα Ικάρια εγχειρήματα, όσο πόνο κι αν επιφυλάσσουν, όσος εγκλεισμός και καταδίκες κι αν τους επιβληθούν, θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως κάποτε οι άνθρωποι, οι σύγχρονοι αυτών των εξεγέρσεων θα βάλουν κάποια στιγμή σε πρώτο πλάνο και θα αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του πετάγματος.

Αθηνά Τσάκαλου

Oscar Wilde: Η ώρα της κρίσεως (αναδημοσίευση).




*Αφιερωμένο σε έναν έγκλειστο που όσες φορές αφέθηκα στις απομακρυσμένες μας συνομιλίες ένιωσα παράξενα ελεύθερος! 

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως και ο Άνθρωπος γυμνός στάθηκε εμπρός στο Θεό…
Και ο Θεός άνοιξε το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Η ζωή σου ήταν κακή, έδειξες σκληρότητα σ’εκείνους που χρειάστηκαν τη συνδρομή σου και σ’ εκείνους που χρειάστηκαν βοήθεια φέρθηκες με πικρία και σκληρότητα. Οι φτωχοί σου φώναξαν και δεν άκουσες έκλεισες τα αυτιά σου στη φωνή των βασανισμένων Μου. Καταχράστηκες την κληρονομιά των ορφανών και έστειλες τις αλεπούδες στον αμπελώνα του γείτονά σου. Πήρες τον άρτο των παιδιών και στα σκυλιά τον έδωσες για να τον φάνε, και τους λεπρούς Μου που ζούσαν ειρηνικά στους βάλτους και Με δόξαζαν, τους οδήγησες στις λεωφόρους και πάνω στη γη Μου από την οποία σε έπλασα έχυσες αίμα αθώων…”

Και ο άνθρωπος απάντησε…
“Αυτά τα έκανα…”

Και ο Θεός άνοιξε πάλι το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Η ζωή σου ήταν κακή. Την ομορφιά που σου έδειξα έψαχνες να τη βρεις και το καλό που σου έκρυψα το προσπέρασες. Οι τοίχοι του δωματίου σου ήταν ζωγραφισμένοι με εικόνες κι από την αποτρόπαια κλίνη σου σηκωνόσουν με τον ήχο φλάουτου. Έχτισες επτά βωμούς για τα αμαρτήματα που υπέφερα και έφαγες από αυτό που δεν πρέπει να φαγωθεί, και η πορφύρα των ενδυμάτων σου ήταν κεντημένη με τα τρία αμαρτήματα της αισχύνης. Τα είδωλά σου δεν ήταν ούτε από ασήμι ούτε από χρυσό που διαρκούν μα από σάρκα που πεθαίνει. Μόλυνες τα μαλλιά τους με αρώματα και έβαζες στα χέρια τους ρόδια. Μόλυνες τα πόδια τους με ζαφορά και έστρωνες χαλιά για να πατούν. Μόλυνες τα μάτια τους με αντιμόνιο και με μύρρα άλειφες το σώμα τους. Υποκλινόσουν ως το πάτωμα μπροστά τους και στον ήλιο τοποθέτησες τους θρόνους των ειδώλων σου. Έδειξες στον ήλιο την αισχύνη σου και στη σελήνη την παραφροσύνη σου…”

Και ο άνθρωπος απάντησε…
“Και αυτό το έκανα…”

Και Τρίτη φορά άνοιξε ο Θεός το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Κακή ήταν η ζωή σου. Με κακό ανταπέδωσες το καλό και με αδικία την καλοσύνη. Δάγκωσες τα χέρια που σε τάισαν και περιφρόνησες το στήθος που σε θήλασε. Αυτός που ερχόταν σε σένα με νερό έφευγε διψασμένος και τους ληστές μου που σε έκρυψαν τη νύχτα στις σκηνές τους τους πρόδωσες πριν ξημερώσει. Τον εχθρό σου που σε ευσπλαχνίστηκε τον παγίδεψες με ενέδρα και το φίλο που πορεύτηκε μαζί σου τον πούλησες και την Αγάπη την ανταπέδιδες με Πόθο…”

Και ο Άνθρωπος απάντησε και είπε…
“Και αυτά τα έκανα…”

Και ο Θεός έκλεισε το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου και είπε… “Θα σε στείλω σίγουρα στην Κόλαση…”

Και ο Άνθρωπος φώναξε… “Δε μπορείς…”

Και ο Θεός είπε στον Άνθρωπο… “Και για ποιο λόγο δεν μπορώ να σε στείλω στην Κόλαση…”

“Γιατί πάντα στην κόλαση έζησα” απάντησε ο Άνθρωπος…

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως…

Και ύστερα από λίγο μίλησε ο Θεός και είπε στον Άνθρωπο…
“Βλέπω πως δεν μπορώ να σε στείλω στην Κόλαση. Θα σε στείλω στον Παράδεισο…”

Και ο Άνθρωπος φώναξε… “Δε μπορείς…”

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο… “Και για ποιο λόγο δε μπορώ να σε στείλω στον Παράδεισο;”

“Γιατί ποτέ, και με κανένα τρόπο δε μπόρεσα να τον φανταστώ”, απάντησε ο Άνθρωπος…

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως…

πες μου αλήθεια… (αναδημοσίευση)


από την Παντιέρα
του Π.Μ.

πες μου αλήθεια…
πως θα βουτήξεις ξανά στην Εφταλού δίπλα στο Μόλυβο σε εκείνα τα κρύα διάφανα νερά, με τόσα αγοράκια που πέθαναν χωρίς να ζήσουν;
πως θα γλυκομιλήσεις στα καφέ που βλέπουν ανατολικά στη θάλασσα της Χίου, με τόσες μάννες που ξέμειναν από δάκρυα;

με ποιο κουράγιο θα μιλήσεις για ελληνικό και ευρωπαϊκό πολιτισμό στο νησί του Ιπποκράτη,
με τη βαρβαρότητα ναναι ντυμένη με στολές της frontex;
πως θα πείς λόγια ερωτικά και θα μιλήσεις για όνειρα και αστέρια, με ένα κόσμο πιο μαύρο από τον βυθό της θάλασσας που γέμισε κορίτσια αγκαλιά με τις κούκλες τους;

εσύ πολίτης,

μιας γριας Ευρώπης που μυρίζει φαρμακίλα και θέλει να ανταλλάξει ένα σάντουιτς με την εργασιακή δουλεία ή τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα,

μιας καθημαγμένης Ελλάδας που ζητιανεύει σαν τους γερολαδάδες της κατοχής να συμψηφίσει ένα ρουχαλάκι με ένα υπόθετο πόνου για τη μνημονιακή κόλαση που διαχειρίζεται η κυβέρνησή της.

πες μου, γίνεται;

Όταν βλέπουμε να πνίγονται παιδιά στα φρουρούμενα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, στη Μυτιλήνη, τη Χίο, τη Σάμο, γονατίζουμε από την αδυναμία και τον πόνο. Πως αλλιώς…

Με ποιά δύναμη απέναντι στον σύγχρονο »κόσμο των τεράτων», που έχει ορίσει ο μόνος δρόμος εξόδου από τον πόλεμο και πορείας προς την Ευρώπη, να περνά από το δουλέμπορο, την τρύπια βάρκα και τα νερά του θανάτου;

Και όμως υπάρχει και περισσεύει αυτή η δύναμη!
Ασφαλώς τη νοιώθουμε στο πρόσωπο της νεαρής αντάρτισσας από το Κουρδιστάν, με το όπλο στο χέρι. 


Αλλά δεν αντλούμε κουράγιο μόνο από αυτή την εικόνα. Σε ηλικία 105 ετών, η Μπιμπιχάλ Ουζμπέκι ξεκίνησε από τη μαρτυρική Κουντούζ του Αφγανιστάν προς την Ευρώπη, περνώντας βουνά και θάλασσες και έφτασε ήδη στην Κροατία.
Συχνά, ο 67χρονος γιος της και ο 19χρονος εγγονός της χρειάστηκε να την μεταφέρουν στην πλάτη τους.


Με αυτή τη δύναμη θα νικήσουν οι λαοί και όλη η ανθρωπότητα ενάντια στη νεκροφιλία των σκατόψυχων που τα μετρούν όλα με τα φράγκα τους και τα πολυβόλα τους.
Με αυτή τη θέληση,

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ” ένα άστρο ή μ” ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι
που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.

Ο Σάλλας, η φιλευσπλαχνία και η κατσίκα του γείτονα



Διαβάζουμε τις τελευταίες ώρες τις δηλώσεις του Μιχάλη Σάλλα, του Προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς, σχετικά με τα κόκκινα δάνεια. Αυτός ο φιλεύσπλαχνος άνθρωπος ζήτησε «να μη στερηθούν βιοπαλαιστές τα σπίτια τους» όπως φαίνεται σε όλα τα πρωτοσέλιδα όλων των συστημικών ΜΜΕ. Αλλά επειδή το γράφουν ακριβώς αυτά τα ΜΜΕ, μήπως να δούμε ένα-δύο πράγματα πρώτα;

Καταρχάς η επιλογή του τίτλου είναι επιλεγμένη ανάμεσα σε πολλά που είπε ο κύριος Σάλλας και έχει αξία να δούμε πώς ακριβώς διατύπωσε το σκεπτικό του:

Ο Μιχάλης Σάλλας υποστηρίζει ότι οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν πρέπει να προχωρήσουν έτσι γιατί «οι τράπεζες θα έχουν εξαιρετικά υψηλό κόστος εφαρμόζοντας τη διαδικασία των πλειστηριασμών και μάλιστα στις σημερινές πολύ χαμηλές τιμές των ακινήτων. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό αποτελεί μία μεγάλη κοινωνική αδικία προκαλεί και ζημία στις τράπεζες. Αν όλα αυτά τα δεκάδες χιλιάδες ακίνητα περιέλθουν στις τράπεζες, θα εκμηδενιστεί η αξία τους. Κόστη συντήρησης, φύλαξης κλπ». Με το που το διαβάζεις παρατηρείς αμέσως ότι το βασικό επιχείρημα του είναι ότι οι τράπεζες θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά και πάλι του το δίνεις το επιχείρημα γιατί σου λέει «αποτελεί μια μεγάλη κοινωνική αδικία». Βέβαια αυτή η σύζευξη δημιουργεί μια απορία. Αν δηλαδή δεν ήταν κακό για τις τράπεζες θα έκανε την καρδιά του πέτρα να το εφαρμόσει;

Αλλά να μην είμαστε κακεντρεχείς. Αφού σου λέει είναι κοινωνική αδικία. Και πάνω που σκέφτεσαι «πού να ξέρεις εσύ ρε φίλε τι είναι κοινωνική αδικία» ξαφνικά σου έρχεται η επιφοίτηση: «Δίκιο έχω, πώς ορίζει αυτός την κοινωνική αδικία;».

Ε, η απάντηση υπάρχει και αυτή παρακάτω. Πρέπει λέει «όσο διαρκεί η κρίση, ακόμα και αυτοί που έχουν εισοδήματα κάτω από ένα ορισμένο ύψος, να πληρώνουν κάτι μικρό [...] με παράλληλη αναστολή των δόσεων του κεφαλαίου. Παράλληλα με την πρόταση αυτή θα αποκατασταθεί μίας μορφής κοινωνική δικαιοσύνη, έναντι όσων δεν έχουν κατοικία και πληρώνουν ενοίκιο, καθώς επίσης και έναντι των συνεπών δανειοληπτών, που αισθάνονται ιδιαίτερα αδικημένοι».

Ο Μιχάλης Σάλλας πιστεύει ότι η κοινωνική αδικία είναι το ψυχολογικό φαινόμενο περί δικαίου αισθήματος. Είναι η κατσίκα του γείτονα!

Για τον Πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς η κοινωνική αδικία δεν είναι να κρατάς τον άρρωστο πατέρα σου στο σπίτι με ματζούνια γιατί είσαι ανασφάλιστος και δεν έχεις χρήματα να τον δει γιατρός. Δεν είναι οι αυτοκτονίες των ανθρώπων που έχασαν την δουλειά τους (ένας στους τρεις είναι αυτοί) και δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα στο σπίτι τους (όχι να φτάσουμε στη δόση του δανείου). Δεν είναι αυτοί που καταστράφηκαν επειδή άκουσαν τους τραπεζίτες και πήραν δάνεια συνδεδεμένα με ελβετικές λίρες. Δε είναι ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που δεν μπορεί να έχει πλαφόν ούτε 5.000€ για να λειτουργήσει την επιχείρησή του. Για τον Μιχάλη Σάλλα αδικία είναι ότι ο συνεπής δανειολήπτης γυρίζει σπίτι του και νιώθει μαλάκας.

Εγώ πάντως νιώθω την κοινωνική αδικία πρωτίστως όταν βλέπω όλες τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα (και τα κρατικά) να διαφημίζουν την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΤΑΙ εν μέσω Capital Controls αφού έτσι και αλλιώς ούτε να πάρει νέους πελάτες μπορεί, ούτε να χάσει χρήματα. Νιώθω λίγο μαλάκας όταν περιμένω να μάθω τον λογαριασμό της 3ης ανακεφαλαιοποίησης που θα πληρώσω, μου έχει πάρει - δεν μου έχει πάρει το σπίτι, την ώρα που ΟΛΑ τα τέρμιναλ του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος γέμισαν με τεράστιες διαφημίσεις της Τράπεζας Πειραιώς που διαφημίζεται - για ποιόν άραγε λόγο στο εξωτερικό είπαμε;

Πόσα χρήματα στοιχίζουν οι διαφημίσεις σας κύριε Σάλλα από την επιβολή των Capital Controls μέχρι σήμερα; Πόσα κερδίσατε από την αγορά των Κυπριακών Τραπεζών; Πόσα χρήματα έχετε λάβει μέχρι σήμερα από το Ελληνικό δημόσιο; Αυτό απαντήστε καλύτερα. Τα άλλα είναι για εμάς, τους γείτονες.

Εξάρχεια: 50 αποχρώσεις του "Γκρί Καφέ"

Ανακοίνωση-καταγγελία του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων.


Πίσω από τον υποτιθέμενο ''εναλλακτισμό'' των Εξαρχείων είναι γνωστό ότι πολλές φορές κρύβονται άθλιες εργασιακές συνθήκες, ανασφάλιστη εργασία ή στοιχειώδης ασφάλιση, καθώς λίγα από αυτά τα μαγαζιά πληρούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για έναν εργαζόμενο. Προβάλλοντας μια ''εναλλακτική'' εικόνα στα Εξάρχεια καλύπτονται μαγαζιά κάτεργα. 

Το “γκρι καφέ”, γνωστή καφετέρια, λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια στην καρδιά της πλατείας των Εξαρχείων. Όσον αφορά στο συγκεκριμένο μαγαζί, συναδέλφισσες του ΣΣΜ εργάστηκαν εκεί, η μία για δύο μήνες και η δεύτερη πέρασε από κάποια ''δοκιμαστικά''. Η πρώτη προσέγγιση του αφεντικού ήταν ''φιλική'', στο σημείο που παρουσίαζε τον εαυτό του ως ''συνεργάτη'' και όχι ως αφεντικό, γνωστή τακτική για να μπαίνουν οι εργαζόμενοι στα διαδικασία να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με τα κέρδη του μαγαζιού. Κριτήριο για να μπεις στη δουλειά είναι φυσικά να κάνεις καλό ταμείο και να φέρνεις πελάτες. Θέλοντας το αφεντικό να πιστεύει ότι είναι και φίλος με τις εργαζόμενες, άρχισε σιγά σιγά να παραβιάζει την τυπική σχέση που θα έπρεπε να έχει ένας εργάτης-τρια με το αφεντικό του. Άρχισε, στα πλαίσια της “πλακίτσας”' να ζητάει μασαζάκια στη πλάτη, αφού υποφέρει από αυχενικό, και να του φτιάξουν τη γλώσσα από το παπούτσι, αφού, όπως λέει, δεν μπορεί να σκύψει γιατί έχει μεγάλη κοιλιά. 

Αυτός ο σεξιστικός τρόπος λειτούργησε εκβιαστικά και ως προϋπόθεση για να παραμείνει κάποιος στη δουλειά. Χαρακτηριστικά το αφεντικό είπε στις εργαζόμενες ''δεν μου έφτιαξες το παπούτσι, θα το μετανοιώσεις'' ή ''θα σε πάρω στη δουλειά, αλλά να δούμε πώς τα πας και με το τρίψιμο''. Μπροστά στους πελάτες το αφεντικό χτύπαγε τα δάχτυλα δίνοντας εντολές στις εργαζόμενες, μίλαγε υποτιμητικά και έβριζε. Οι συναδέλφισσες έδωσαν μια άμεση απάντηση στις παράλογες απαιτήσεις του, γνωρίζοντας ποιά είναι η ταξική τους θέση και τα εργασιακά τους καθήκοντα. Προφανώς και αρνήθηκαν να ''τρίψουν'' το αφεντικό αφού δεν προσλήφθηηκαν ως μασέρ, αλλά ως σερβιτόρες και μπουφετζούδες. Η απάντηση του αφεντικού δεν άργησε να έρθει, η μία απολύθηκε και η άλλη δεν προσλήφθηκε ποτέ - η γνωστή ανακύκλωση εργαζομένων στον κλάδο υπό το φόβο της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας.

Έτσι έρχεται η απροειδοποίητη απόλυση της μιας εργαζόμενης, που τελειώνοντας τη βάρδιά της, της τηλεφωνεί το αφεντικό και της ανακοινώνει ότι δεν θα ''συνεργαστούν'' άλλο, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τη συνολική εικόνα της, ενώ την προηγούμενη μέρα της είχε πει πόσο ικανοποιημένος είναι από τη ''συνεργασία'' τους. Η συναδέλφισσα πήγε στο μαγαζί με το σωματείο ζητώντας τα δεδουλευμένα που της χρωστούσε.Εκεί το αφεντικό δεν περίμενε μόνο του,αλλά ήταν με κάποιους ''φίλους'', των οποίων ο ρόλος δεν μας έγινε απόλυτα ξεκάθαρος.

Οι ''φίλοι''αυτοί αφού πήραν θέση υπέρ του αφεντικού, μετά κάθησαν σε μία άκρη και περίμεναν να επέμβουν όταν τους δώσει σήμα το αφεντικό, έκαναν σχόλια ενάντια στο σωματείο ,ειρωνεύονταν και έκαναν ''σουτ'' με επιθετικές διαθέσεις.Το αφεντικό στην αρχή, ενώ είχε δεχτεί να δώσει τα χρήματα, δεν έδινε τα απαιτούμενα έγγραφα. Άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες και μετά έγινε πιο επιθετικός κατηγορώντας τη μία εργαζόμενη ότι έκλεβε το ταμείο.Μετά από αρκετή πίεση του σωματείου έδωσε τελικά και τα έγγραφα,και ενώ το σωματείο αποχωρούσε απο το μαγαζί, το αφεντικό άρχισε να εκτοξεύει απειλές ενάντια στις δύο εργαζόμενες λέγοντας ''ξέρω πού είσαι'' και ''εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε''.

Δεν το ξέραμε ότι θα μας απολύουν μέσω τηλεφώνου χωρίς προειδοποίηση. Δεν το ξέραμε ότι θα μας χτυπάνε υποτιμητικά τα δάχτυλα για να μας δείξουν τι δουλειές να κάνουμε. Δεν το ξέραμε ότι θα πρέπει να κάνουμε μασαζάκια στα αφεντικά για να κρατήσουμε τη δουλειά μας. Δεν το ξέραμε ότι θα μας αντιμετωπίζουν σαν σκλάβους επειδή εργαζόμαστε ως μπουφετζούδες. Δεν το ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατούν και θα αποσιωπούμε τα γεγονότα. Και επειδή δεν τα ξέραμε όλα αυτά μαλλόν δεν είμαστε ''ικανές'' να δουλέψουμε σε τέτοια ''εναλλακτικά'' μαγαζιά.

Σπάμε τη σιωπή μας απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, απέναντι στην ασυδοσία και στις εξωφρενικές απαιτήσεις, απέναντι στο σεξισμό. Τα αφεντικά δεν μας κάνουν χάρη που μας δίνουν δουλειά, εμείς τους δίνουμε τις εργατοώρες μας και παράγουμε υπεραξία για να βάζουν λεφτά στη τσέπη. Απαντάμε, αυτοοργανωνόμαστε στα σωματεία βάσης μας, βάζουμε τα ταξικά μας συμφέροντα μπροστά.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Δρόμος Ονείρων (αναδημοσίευση)

από τον Τοίχο

Βαρέθηκα να συζητάω για όσα μου πελεκάνε τη ζωή, σαν τα τσεκούρια το ξερό ξύλο, καθημερινά, πόσο μάλλον να γράφω συνεχώς γι’ αυτά. Αλλάζω τροπάρι μέχρι νεωτέρας, να ξεφύγω λιγάκι, ρε παιδί μου, να δούμε παρέα ένα σκηνικό ομαλότητας.

Να κουβεντιάσουμε λίγο για τα όνειρά μας. Για εκείνα που κάναμε σαν παιδιά, αλλά και για αυτά που κάνουμε σήμερα σαν «μεγάλοι». Όταν το καλοσκεφτούμε νομίζω όλοι μας, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα μας ακόμη την ίδια παιδικότητα που μας διέκρινε τότε. Όσο κι αν πιεζόμαστε, στην παραμικρή ευκαιρία, το μυαλό μας ξεφεύγει, πεταρίζει, ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, σε άλλες συνθήκες. Μπορεί πλέον, η αντίστοιχη απάντηση στην ερώτηση «τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;» να αφορά το παρόν, ζόρι και την επόμενη μέρα, αλλά δεν παύει να αποτελεί αφορμή εκστρατείας! Αρκεί να το επιδιώκουμε και να το κυνηγάμε.

Κάνε την αφεντιά σου για λίγο πρωταγωνιστή σε μια ταινία που κουμαντάρεις εξολοκλήρου ο ίδιος. Εσύ διαλέγεις τον τόπο, το χρόνο, τα σκηνικά, τους συμπρωταγωνιστές και τους κομπάρσους, το σενάριο, τη φωτογραφία και τη μουσική και προπαντός, εσύ επιλέγεις το φινάλε. Για την ακρίβεια, επιλέγεις αν θα υπάρχει φινάλε ή αν θα έχει και συνέχεια.

Λες είναι σκληρή η πραγματικότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια. Δίκιο έχεις, αλλά από τη στιγμή που σαν κοινωνία έχουμε αποφασίσει ότι παλεύουμε μόνο για την επιβίωσή μας και όχι για την αλλαγή της ζωής μας, γιατί να μην αφήσουμε ένα μικρό παραθυράκι στη φαντασία μας;

Μπορεί σαν παιδί, να έδωσα πολλές και διαφορετικές απαντήσεις στο «τί θα γίνω», οι οποίες να μην πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά υπήρξα τυχερός σε πολλές άλλες φαντασιακές αποκρίσεις. Τυχερός, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε ανυστερόβουλα και για τους άλλους, καλή καρδιά. Τυχερός, γιατί πάντα φανταζόμουν πτυχία στα κάδρα, σπουδές και πανεπιστήμια, πράγματα που ακόμη έρχονται, έστω κι αν η ικανοποίηση είναι μόνο ηθική και ψυχική. Τυχερός, ακόμη και για τον επιούσιο, διότι, δε θα πω ψέματα πως δε φανταζόμουν τη ζωή μου πιο άνετη, αλλά και μικρούλης ων δεν αναζητούσα ποτέ κάτι πολύ περισσότερο. Κυριότερα, είμαι πραγματικά τυχερός, διότι πολλές φορές που αναπολώ πίσω τη ζωή μου και φέρνω εικόνες, ανθρώπους και στιγμές στο νου μου, δακρύζω γιατί περισσεύουν οι ξεχωριστές στιγμές.

Μπορεί να μην έφυγα, ηθελημένα και συνειδητά από τη χώρα, όπως φανταζόμουν παλιότερα κι έλεγα στο περιβάλλον μου, αλλά είμαι εδώ να παλέψω όσο μπορώ και να αναμένω πότε θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε κι όχι να απλώς να επιβιώνουμε. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να φτάσω στο μουσικό εκείνο επίπεδο που επιθυμούσα από παιδί, κυρίως διότι δεν είμαι τόσο αντισυμβατικός, ώστε να αφιερώσω εξολοκλήρου τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο σκοπό, και γιατί είναι βαριά η επαγγελματική καλογερική σε αυτό τον κλάδο.

Αυτά είναι ίσως τα μικρά και απλά, αλλά όρια στα όνειρά σου δεν μπορείς να βάλεις. Εκεί χωράνε και τα ιδανικά σου και τα πιστεύω σου. Χωράνε και οι έννοιες της τιμιότητας, της ισότητας, της δημιουργίας και μάλιστα όχι αφηρημένα. Δώσε τους πρόσωπο, σώμα κάνε τις φίλες σου, γνωστές σου, αγαπημένες σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις εκτός από «τον ύπνο σου» να τα ζήσεις και στον ξύπνιο σου. 

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, γνωρίζοντας πως τα περιθώρια πραγμάτωσης ονείρων και επιδιώξεων στενεύουν συνεχώς, αλλά όπως θα μου έλεγε ο μπάρμπας μου «μην είσαι μαλάκας, τσάμπα είναι»!

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Λέσβος: Ενθάδε κείται... «Άγνωστος» πρόσφυγας



Καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες επιχειρούν το ταξίδι προς την Ευρώπη. Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, πολλοί δεν τα καταφέρνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο Αιγαίο. Καθρέφτης αυτής της τραγωδίας είναι το νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα στη Μυτιλήνη.

Μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο νεκροταφείο χρησιμοποιείται ως τελευταία κατοικία για όσους χαρακτηρίζονται από την Εκκλησία «αιρετικοί», «μάρτυρες του Ιεχωβά», ή πάμφτωχοι μοναχικοί τρόφιμοι του Γηροκομείου. Εκεί θάφτηκε και ο μεγάλος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, πριν γίνει «μεγάλος».

Τον τελευταίο καιρό σε αυτό τον χώρο, σε μια μικρή γωνιά θάβονται χριστιανοί αλλά κυρίως μουσουλμάνοι πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγια κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους προς την Λέσβο. Σπασμένες μαρμάρινες πλάκες σηματοδοτούνται κάπου 80 ταφές, μουσουλμάνων στην πλειονότητά τους και ελάχιστων χριστιανών. Οι περισσότερες από αυτές τις πλάκες χωρίς ονόματα. Αντί για όνομα, με λαδομπογιά γραμμένη σε αυτές τις πλάκες η μοναδική ταυτότητα του νεκρού. «ΑΦΓΑΝΟΣ», «ΑΓΝΩΣΤΟΣ». Κι ένας αριθμός με την ημερομηνία ταφής.



Όμως το Κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα γέμισε από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των θανάτων. Δέκα σωροί βρίσκονται είδη σε «αναμονή» για την εκταφή τους και παραμένουν στο ψυγείο μέχρι να βρεθεί κάποιος χώρος. Οπότε και δεδομένων όλων των παραπάνω προέκυψε το αδιέξοδο.


Το Διοικητικό Συμβούλιο των Φιλανθρωπικών καταστημάτων Μυτιλήνης, στην ερχόμενη συνεδρίαση, του την επόμενη Δευτέρα, αναμένεται να αποφασίσει πως δεν θα δέχονται άλλες ταφές προσφύγων. Ενώ, όπως σημειώνεται, έχει ενημερωθεί ο Δήμος Λέσβου και όλες οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες αρχές πως δεν υπάρχει άλλος χώρος στο νεκροταφείο, έχουν δε υποδειχθεί δυο λύσεις: Η μία είναι να πραγματοποιούνται οι ταφές των προσφύγων σε νεκροταφεία του νησιού που ανήκουν στον Δήμο Λέσβου και η δεύτερη είναι να βρεθεί χώρος ειδικά για αυτή τη χρήση.

Ήδη η δημοτική αρχή αναζητά τρόπο να ξεπεραστούν οι πολύπλοκες στην περίπτωση γραφειοκρατικές διαδικασίες και να λειτουργήσει άμεσα ένα νεκροταφείο.

Πληροφορίες από το Αθηναϊκό Πρακτορείο.