της Αννίτας Λουδάρου
Μεγαλώνοντας κανείς (κινητή γιορτή, ας μην το ξεχνάμε), σιγά σιγά συνειδητοποιεί πως καθώς το εξωτερικό πεδίο μοιάζει να ''μαζεύει'', να συρρικνώνεται (γιατί ούτε άπειρες επιλογές έχει πια, όπως νόμιζε μικρός, αλλά oύτε την ίδια ενέργεια να τρέχει να τις ψάνει), το εσωτερικό πεδίο απλώνει και βαθαίνει. Τη θέση της ξέφρενης δραστηριότητας, των άπειρων επιθυμιών, παίρνουν άλλα πράγματα, εντελώς άλλης ποιότητας, αρχίζει να στοχάζεται τον κόσμο, να τον ονειρεύεται δημιουργικά, παρά να θέλει να αφήσει ντε και καλά την σφραγίδα του πάνω σε ό,τι ακουμπάει.
Είναι η στιγμή που αρχίζει να μοιράζεται και να αποκτά την ικανότητα να αποδεσμεύει από τα δεσμά τού αποκλειστικά δικού του φόβου, αυτούς που αγαπά. Αντί για δεσμά, αφήνεται ελεύθερα στην επιλογή τους και η ζωή αρχίζει και κυλά περισσότερο ανεμπόδιστα. Αυτή η άποψη για μένα τουλάχιστον που μεγάλωσα μέσα στις μόδες των κομμάτων, των πολιτικών νεολαιών, του γενικότερου κλίματος ''ότι υπάρχεις μόνο επειδή κάνεις '' αλλά και του φόβου της απώλειας, είναι ανακουφιστική. Κάτι σαν να βρίσκεσαι από τον καύσωνα στη δροσιά.
Καταλαβαίνω πια τις ανάγκες που κρύβονται πίσω απ'αυτές τις εμποδισμένες μας οπτικές. Καταλαβαίνω πως χειρίζομαι τους άλλους για ασήμαντες αφορμές σημαίνει πως ζητώ μια μπουκιά φαί, γιατί είμαι στερημένος άνθρωπος. Μπερδεύω τις επιθυμίες με τα νευροκυκλωθυμικά μου, ψάχνω πάλι μια μπουκιά φαί. Ερωτεύομαι χωρίς να θελήσω να παραδιθώ αλλά με την κρυφή ανάγκη να εξουσιάσω ή να εξουσιαστώ, πάλι μια μπουκίτσα φαί ζητώ. Δεν ακούω όταν μου μιλούν παρά μονάχα τον αντίλαλο μου και σ'αυτόν αποκρίνομια. Αυτή είναι η στέρηση, η Μεγάλη πείνα, η ακλόνητη ακινησία.
Αν δεν ξεβολευτείς από τα στερεότυπα σου, φίλε, αδερφέ και εαυτέ μου, δεν θ΄αλλάξει τίποτα.
Φωτογραφία Bruce Mozert
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.