"Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς
δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει."
Αργύρης Χιόνης Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη
Όταν κάποτε οι άνθρωποι μπορέσουν να κάνουν Τέχνη τη ζωή τους και την συνύπαρξή τους, με τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους και τη φύση, τότε θα μπορέσουμε να πούμε ότι τα καταφέραμε… κατά τη διάρκεια της ελάχιστης παρουσίας μας στο σύμπαν.
Κι αν υπάρχει ένας και μοναδικός στόχος -μέχρι τότε- για την τέχνη, σχετίζεται ακριβώς με αυτό: την αυτοκατάργησή της, όταν πια θα είναι άχρηστη για τη ζωή, γιατί θα την έχουμε αντικαταστήσει μ’ αυτήν…
Μέχρι τότε, θα έχουμε ανάγκη τα υποκατάστατα και θα ντρεπόμαστε -μόνο κατά καιρούς δυστυχώς- για την ύπαρξή μας.
Και μέχρι τότε, τα πραγματικά έργα τέχνης της ζωής και της φύσης, θα στέκουν γύρω μας ατίμητα, να μας κοιτάνε υποτιμητικά… καθώς θα τα μεταμορφώνουμε σε… ποιήματα, για να αντέξουμε την ομορφιά τους.
Κρυσταλία Πατούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.