Δυο-τρία στιχάκια για τον Νίκο

Όταν ήμασταν νεαροί και σαββοπουλικοί και οι δύο, κατά τις συχνές ολονυχτίες μας στα μπαράκια της μεταπολίτευσης, παίζαμε με τον Νίκο ενός είδους παιγνίδι, να χρησιμοποιούμε στίχους από τραγούδια του Νιόνιου για να περιγράψουμε με μερικές λέξεις μια συμπεριφορά ή κατάσταση. Σήμερα σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως ο στίχος ακόμα κι' όταν ζούνε μόνοι για νάχουν βήμα πιο ελαφρύ θα μπορούσε να εκφράσει την επιλογή ζωής του Νίκου, που πάντα είχε μια ελευθερία ζόρικια, την ίδια ώρα που άλλοι φίλοι του, όπως εγώ, τους ανήλικους παίρναν στον ώμο, ενώ κι' αυτοί ψάχναν τον δρόμο. 

Αλλά ήταν κυρίως αυτή η πίστη υπόγεια του Νίκου που συνάντησε τις δικές μας υπόγειες διαδρομές και κράτησε την ουσία των βίων μας κοντά, μέχρι το τέλος. Πίστη σε τί ; Παρ' ότι έζησε μια ζωή μάλλον αντισυμβατική, παρ' όλο που δεν ένοιωθε άνετα με τους τύπους και τις τελετές, ο Νίκος είχε μια πολύ οξεία αίσθηση ηθικής και προσωπικού καθήκοντος που πήγαζε από τον καλλιεργημένο εσωτερικό του κόσμο. Και τ' αυστηρά του κριτήρια που αγαπούσαν το γνήσιο, το αληθινό και το δίκαιο και σιχαίνονταν το ψεύτικο, το ιδιοτελές και το "δήθεν", ίσχυαν από την αισθητική μέχρι την πολιτική, από τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν μέχρι τα μέρη που πήγαινε για διακοπές. Γι' αυτό και ήταν πάντα παρών, συμπαραστάτης στις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές των φίλων του, με τον δικό του αθόρυβο, διακριτικό, αλλά τόσο ουσιαστικό για μας τρόπο. 

Και αυτή η εσωτερική αίσθηση του σωστού και του δίκαιου, κι' όχι καμιά έξωθεν κομματική παρακίνηση ήταν που οδήγησε το ελαφρύ του βήμα στο προαύλιο της ΕΡΤ, τα τελευταία του αυτά βράδυα, εκεί που και πάλι η πλατεία ήταν γεμάτη. Και ο Νίκος ήταν ξανά παρών. 

Γιάννης Φερτάκης 

υγ1. Ο αρχιτέκτονας Νίκος Ρόκας έφυγε στα εξήντα δυό του χρόνια από ανακοπή καρδιάς ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής συμπαραστεκόμενος στους εργαζόμενους της ΕΡΤ . Μας αποχαιρέτισε από τη γεμάτη πλατεία της ΕΡΤ όπου χώρεσαν για μέρες τα όνειρά του, τα όνειρα όλων μας. 

υγ2. του Γιάννη τα λόγια (από την Αυγή) διάλεξα Νίκο για τον στερνό αποχαιρετισμό μας. Να πώ μόνο τούτο: Η ευγένειά σου, το ιδιαίτερο χιούμορ σου, ο αυτοσαρκασμός σου αλλά κυρίως η διακριτικότητα και η σεμνότητά σου μ' έθρεψαν και με ξεδίψασαν Νίκο. Όμορφες περιπλανήσεις κεί πάνω φίλε μου. 

Θ.Τ.