και Βασίλης Δημητριάδης
Κοίταξες στην άκρη του κορμιού σου και σαν ακροβάτης έριξες το βλέμμα σου πάλι στον γκρεμό του.
«Πόσες σταγόνες αίμα είναι ένας άνθρωπος;» αναρωτήθηκες και βούτηξες στο κενό του μυαλού σου.
Άρχισες να πετάς με μαγικά φτερά και να σκορπίζεις μερικά από αυτά σε γνωστές και άγνωστες σκιές κάτω από σένα, σκιές που δεν σε κοιτούν....
Ένα ελαφρύ άγγιγμα στο μάγουλο τους και ξύπνησες μερικές από αυτές.
Σηκώθηκες ξανά και αναρωτήθηκες «πόσες σταγόνες νερό είναι μια σκιά;»
Ύστερα κοίταξες με έπαρση στην άκρη του μυαλού σου. Το ένιωσες μεγάλο, δυνατό, έτοιμο να ξεχυθεί από το περίβλημα του, εκεί που άλλα πλέουν και νομίζουν ότι αρμενίζουν μεσοπέλαγα.
Ύβρις, ίσως…
Άπλωσες το χέρι και άρπαξες μία σκιά. Την έφερες κοντά σου. Προσπάθησες να την γνωρίσεις, πήρε κι άλλη κι άλλη, μα ήταν όλες ίδιες.
Πέταξες ξανά με δυνατά φτερουγίσματα. Προσπάθησες να αναζητήσεις κάτι ανώτερο.
«Πόσες σταγόνες αμβροσία είναι ένας Θεός;» ψέλλισες βέβηλα πριν αρχίσεις να χάνεσαι μέσα του.
«Πόσες σταγόνες Θείο είναι ο Παράδεισος;» φώναξες υπεροπτικά και προσπάθησες να τον πιεις…
Τόσο κοντά στα πάντα κι όμως τόσο κοντά στο τίποτα. Μαύρες ηλιαχτίδες λούζουν τη σκέψη σου, μα δεν τις φοβάσαι. Θέλεις να μπλεχτείς μαζί τους σ’ έναν αέρινο χορό.
Πόσα ποτάμια άπειρου είναι το πνεύμα κι όμως τόσο ρηχό που σπας το νου σου…
Πόση ανούσια ουσία χυμένη σε γελοίες λέξεις, άξιες υπερβολής μιας βλακώδους προβολής επίδειξης.
Τόση, όσο να σε κάνει να κοιτάς μοναχός το σύμπαν που κρύβεις μέσα σου, χωρίς κανένα σύντροφο, την ώρα που σχοινοβατείς στο επόμενο βήμα, χωρίς να κρατιέσαι από κανένα χέρι, μόνος στην δική σου άβυσσο που έχεις μάθει να λατρεύεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.