Νότες αλληλεγγύης στα Εξάρχεια (αναδημοσίευση)

Αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών στην Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων και στις δράσεις της. 

Με αφορμή τη συναυλία της 19 Φλεβάρη 2016.

 Συντάκτης: Αφροδίτη Τζιαντζή

 

 

«Τα Εξάρχεια δεν υπάρχουν, στην ιστορία, τον χάρτη, τη ζωή».
Ο αυτο-αναιρούμενος τίτλος του βιβλίου του Λεωνίδα Χρηστάκη ταιριάζει παραδόξως σε μια γειτονιά που της έχουν φορεθεί τόσες αντικρουόμενες ιδιότητες, που ξεχνάς πια τι ισχύει και τι είναι δοτό, τι αποτελεί μέρος του μύθου, τι είναι τρομολαγνική προπαγάνδα και τι κομμάτι της καθημερινότητας.

Στα δελτία των 8 τα Εξάρχεια συνδυάζονται πάντα με τη λέξη «επεισόδια», εικόνες από φλεγόμενους κάδους, μολότοφ και προσφάτως με τις δυνάμει φονικές καταδρομικές επιθέσεις στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και στο σπίτι του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη.

Στους οδηγούς ψυχαγωγίας, τα Εξάρχεια είναι μια διαφορετική πόλη διασκέδασης, με δεκάδες καφέ, μπαρ, εστιατόρια, που επενδύουν στο εναλλακτικό ύφος και την ιστορία της περιοχής.

Στον διεθνή Τύπο τα Εξάρχεια παρουσιάζονται σαν την αθηναϊκή εκδοχή της «αριστερής όχθης» του Σηκουάνα, δίνοντας συχνά έμφαση στα αυτοδιαχειριζόμενα δίκτυα και τα εγχειρήματα αλληλεγγύης.

Στον λόγο των πολιτικών είναι πότε το «άβατο το οποίο πρέπει να τελειώσει» (Απ. Τζιτζικώστας), πότε γειτονιά που «ελέγχουν οι μαφίες και όχι οι αντεξουσιαστές» (Γ. Πανούσης).

Πρόσφατα, σε πιο συγκρατημένο ύφος, ο νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα κίνησης δημόσιων προσώπων στα Εξάρχεια.

Για το ίδιο θέμα η Ολγα Γεροβασίλη επέμεινε ότι «δεν υπάρχουν άβατα στη δημοκρατία», ενώ στα Εξάρχεια έκαναν την πιλοτική τους μηχανοκίνητη περιπολία οι αστυνομικοί της Ομάδας Ομικρον -μετάλλαξη της... καταργημένης ΔΕΛΤΑ.

Οι δύο όψεις

Διήμερο Φεστιβάλ Εξαρχείων από τη Λαϊκή Συνέλευση 

Για τη Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων, που δραστηριοποιείται εδώ και δύο χρόνια με ανοιχτές συναντήσεις και εκδηλώσεις, τα Εξάρχεια δεν είναι πλάνο με «μπάχαλα» στις ειδήσεις, ούτε εξιδανικευμένη εικόνα ενός κατά φαντασίαν γαλατικού χωριού στην καρδιά της άκαρδης πόλης.

Είναι μια ζωντανή γειτονιά, με συλλογική μνήμη, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια, με ανθρώπους που ζουν εκεί, εργάζονται, διασκεδάζουν, δημιουργούν, συζητάνε και παλεύουν μαζί ενάντια σε όλα αυτά που τους μαυρίζουν τη ζωή.

Και δεν είναι και λίγα.

Τον Ιούνιο του 2014 έγινε η μεγάλη «Πορεία στα Εξάρχεια ενάντια στις Μαφίες και τον Κοινωνικό Κανιβαλισμό», με 2.000 κατοίκους να συμμετέχουν. Τότε ιδρύθηκε και η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων. 

 

Η καταστολή και η αστυνομοκρατία, που έχουν γνωρίσει στο παρελθόν τα Εξάρχεια, είναι για πολλούς η άλλη όψη της μαφιο-κρατίας που υπάρχει, αλλά δεν είναι παντοδύναμη. Αντίθετα, κάτοικοι και συλλογικότητες είναι αυτοί που ύψωσαν ανάστημα στο ναρκω-εμπόριο.

 

Σεπτέμβριος 2014: Πορεία της Λαϊκής Συνέλευσης κατά της καταστολής, με αφορμή την κακοποίηση και σύλληψη κατοίκων που διαμαρτυρήθηκαν για την ενόχλησή τους από την παρουσία κλούβας των ΜΑΤ στη Χαρ. Τρικούπη 

 

Για άλλους, συμπλήρωμα του ίδιου σκηνικού υποβάθμισης, είναι τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, είτε με τυφλές επιθέσεις και τραμπουκισμούς, ενίοτε με σεξιστικό και ρατσιστικό χαρακτήρα, είτε με αδικαιολόγητους χουλιγκάνικους βανδαλισμούς, με θύματα τους πιο αδύναμους.

Ανάμεσά τους ήταν και η κυρία Μαρία, που είδε το μικρομάγαζό της με ρούχα να τυλίγεται στις φλόγες το πρωί της 6ης Δεκέμβρη, πολύ πριν από την πορεία μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Για να βοηθήσει την κυρία Μαρία, ξεκίνησε να συγκεντρώνει χρήματα η συνέλευση Εξαρχείων, που την Παρασκευή διοργανώνει συναυλία αλληλεγγύης στην πλατεία Εξαρχείων.

«Το κατάστημα επιδιορθώνεται, καθώς ήταν ασφαλισμένο, και αποφασίσαμε τα χρήματα να τα διαθέσουμε για να αποκαταστήσουμε καταστροφές στην πλατεία Εξαρχείων», μας λέει ο Θανάσης που δραστηριοποιείται στη λαϊκή συνέλευση και σε άλλα εγχειρήματα στην περιοχή, εξηγώντας ότι τα χρήματα που συγκεντρώνονται με κουπόνια θα χρησιμεύσουν για να επιδιορθωθούν με ανθεκτικά υλικά κατεστραμμένες κοινόχρηστες υποδομές.

● «Γιατί δεν απευθύνεστε στον Δήμο Αθηναίων;» ρωτάμε.

► «Το ξέρουμε ότι είναι δουλειά του δήμου, αλλά εδώ και καιρό που ζητάμε, για παράδειγμα, να αποκατασταθεί ο φωτισμός, δεν γίνεται κάτι. Εξάλλου τα ξύλινα παγκάκια που κάηκαν, οι καταστηματάρχες της πλατείας είχαν μαζέψει χρήματα και τα έβαλαν πριν πέντε χρόνια. Οπως και τις κούνιες και την μπασκέτα, τις έβαλαν αλληλέγγυοι με συλλογική δουλειά. Εδώ στα Εξάρχεια γίνεται αλλιώς».

«Αλλιώς» = «μόνοι μας»

 

Εκδήλωση Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες τον Νοέμβριο του 2015 |
 

Το «αλλιώς» των Εξαρχείων, για τον Ανδρέα, επίσης μέλος της συνέλευσης, σημαίνει ότι «με πρωτοβουλία των συλλογικοτήτων της περιοχής βάζουμε μπροστά πράγματα, όπως πάντα κάναμε. Με διάφορα προσχήματα, ότι εδώ τα σπάνε και τα καίνε, αφήνουν τα Εξάρχεια να υποβαθμίζονται», μας λέει.

«Η αστυνομία συμβάλλει σε αυτό, το κάνει χειρότερο, με πρόσχημα το κράτος και το άβατο των Εξαρχείων. Εκτός από την καταστολή υπάρχουν μηδενιστικά στοιχεία που καταστρέφουν, υποδυόμενοι τους αναρχικούς, γιατί οι ίδιοι οι αναρχικοί το δηλώνουν πλέον ξεκάθαρα ότι δεν έχουν καμία σχέση και ότι αυτοί αμαυρώνουν το όνομα της αυτoοργάνωσης και της αντι-εξουσίας. Το τρίτο που πλέον δρα ανεξέλεγκτα είναι η μαφία των ναρκωτικών και της νύχτας. Πολλές φορές όμως τους έχουμε αποτρέψει με συλλογικές δράσεις, όπως κάναμε πέρυσι που διώξαμε το εμπόριο ναρκωτικών από τη Θεμιστοκλέους. Δεν έχουμε ψευδαίσθηση ότι το εξαφανίσαμε».

Σε αυτό το πλαίσιο, η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων πραγματοποιεί συναυλία, την Παρασκευή το βράδυ, στις 8.

Αν έχει ένα νόημα η συναυλία της Παρασκευής, όπως και οι πολλές αντίστοιχες συλλογικές δράσεις, αυτό είναι ότι:

 

«... Μέσα στην απόγνωση όλων αυτών που συμβαίνουν τα Εξάρχεια, εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Καλούμε όλο τον κόσμο, κατοίκους, συλλογικότητες, αλλά και τους θαμώνες, να μπορέσουμε να μαζέψουμε ένα σοβαρό ποσόν, για να φτιάξουμε την πλατεία.

Οι ζημιές είναι πάρα πολλές και ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να τις φτιάξουμε όλες- από τα 15 παγκάκια, να καταλάβετε, έχουν μείνει μόλις δύο, ενώ η παιδική χαρά έχει ξηλωθεί και οι πολυκατοικίες γύρω έχουν ζημιές. Δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να παίξουμε τον ρόλο του κράτους. Ομως θέλουμε να ξεκινήσουμε την αποκατάσταση, να κινητοποιήσουμε τη γειτονιά, να πούμε σε όλους που πονάνε τα Εξάρχεια αλλά και στους θεσμούς ‘‘ξεκινήστε να κάνετε κάτι γι’ αυτή τη γειτονιά και σταματήστε να τη βομβαρδίζετε’’».

Ο Μικρός Ερωτικός των Εξαρχείων (αναδημοσίευση)

Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εφημερίδα των Συντακτών

«Τα στοιχειώδη» του Χρήστου Μποκόρου

Oι καθημερινές αρετές των απλών συνηθισμένων ανθρώπων: μια διαισθητική επικοινωνία, τίποτε άλλο. Ενας ρεφενές, με μπόλικο προβληματισμό. Θα πεινάσουμε; Θα ζήσουμε μέρες της Κατοχής; Εχουμε κοινά στοιχεία με τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60;

Δεν μπορεί κανείς να απαντήσει εύκολα. Ακόμη και στις χειρότερες μέρες μας οι άνθρωποι (μερικοί ή πολλοί δεν έχει νόημα) επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους διπλανούς τους, να πλουτίσουν, αδιαφορώντας εάν πατάνε επί πτωμάτων.

Είναι οι συνάνθρωποι εκείνοι που έχουν καταλήξει σε έναν κώδικα συμπεριφοράς με βάση τον οποίο δεν έχουν ενδοιασμούς προκειμένου να καταλάβουν θέσεις εξουσίας. Ας είναι και αριστεροί· ξέρουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Στον Μικρό Ερωτικό, στα Εξάρχεια, υπό την ήπια επήρεια τσικουδιάς προσπαθεί η ομήγυρις να δώσει απαντήσεις. Ο Σπύρος, ιδιοκτήτης (ή ένοικος) του παράξενου μαγαζιού με βινίλια και παιχνίδια ερωτικής προέλευσης, ομολογεί ότι πλέον δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του. Παρ’ ότι κατέφυγε στον διακανονισμό των εκατό δόσεων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.

Ο,τι εισπράττει το διαθέτει στις ανάγκες των παιδιών του· έπαψε πλέον να πληρώνει φόρους και τα συναφή. Δεν έχει ο άνθρωπος να πληρώσει. Είναι έντιμος άνθρωπος, φαίνεται από τη σπουδαιότητα που εκπέμπει το πρόσωπό του.

Είναι αφύσικο αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Τα μέλη της ζουν σ’ έναν κόσμο ανασφάλειας και δυσπιστίας· για να επιζήσουν αναγκάζονται να εφευρίσκουν τρόπους που θα προστατεύσουν τη ζωούλα τους. Ναι, αλλά έτσι κηρύσσουν τον πόλεμο (Χομπς) σε όλον τον περίγυρο.

Θλιβερά νευρόσπαστα μας κατάντησαν· εκεί που νομίσαμε ότι βρεθήκαμε στην κορυφή του κόσμου (στην κατανάλωση και στην κάλυψη της ματαιοδοξίας μας), εκεί, εξαίφνης, συνειδητοποιήσαμε ότι τα θεμέλια της ευδαιμονίας μας ήσαν ρηχά και άτεχνα. Με κάποιον άκομψο τρόπο φτάσαμε να επιζητούμε απεγνωσμένα τον λιτό και αριστοκρατικό τρόπο ζωής· την απλότητα και την αυτάρκεια.

Ο Μικρός Ερωτικός στα Εξάρχεια, λιτός και ήρεμος, έχει σπάσει το πουριτανικό σύμπαν της κατανάλωσης και επιβιώνει χάρη στους φίλους που τον επισκέπτονται, χαίρεται κι ας είναι οι φίλοι του φτωχοί και μπερδεμένοι. Εχει ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση· η Αριστερά ήταν ένα όνειρο που κατακρεουργήθηκε στον πάγκο του εκδορέα της πραγματικότητας.

Φοβάται (χωρίς να λυπάται βεβαίως) ότι δεν θα τα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» του απέναντι στο κράτος. Ποιο κράτος; Ποια Αριστερά; Ουρλιάζει σχεδόν, ρωτώντας όλους μας. Και ποιος να απαντήσει; Εχει δίκιο, αλλά πού να το βρει; Θα μείνουμε όρθιοι, είναι το μόνο που τολμάμε να ψελλίσουμε.

κάποτε ήταν μόνο χειμώνας...(αναδημοσίευση)

από  χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές

ξέρω...
είν' χρόνια στο δισάκι σου
που κουβαλάς χειμώνες...

σπλαχνήσου όμως τα χρώματα
που πλέκουνε γαϊτάνι
στου κόσμου την γυροβολιά
για την ματιά σου μόνο

κι αυτό κάποιοι το λένε θάμα...

(μουσική: Waiting for the miracle - Leonard Cohen)

Τελευταίος σταθμός πριν το χάος (αναδημοσίευση)

από Συνήθης Ύποπτος

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα, να μέινουμε εκεί, να..να.. να.. Μεταξύ των ξαναμένων συζητητών μια φωνή ακούστηκε να κάνει μια ερώτηση. Κι αν κατεβούμε, κι αν ακόμα καταφέρουμε να διώξουμε τη κυβέρνηση και όλους αυτούς που μας δουλεύουν ψιλό γαζί... μετά τι? Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο τελευταίος σταθμός πριν το χάος. Του έτυχε αυτός ο ρόλος. Να είναι η στάση που σε κατεβάζουν στη μέση του πουθενά και σου λένε προχώρα. Ανθρωποι που ακολουθούσαν χρόνια ολόκληρα την ασφαλή διαδρομή με τις γνωστές στάσεις, άνθρωποι που παθαίναν σύγχιση έτσι κι έσκαγε ένα λάστιχο στο λεωφορείο, άνθρωποι που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να αντέξουν ένα βότσαλο να ταράζει τα ήσυχα και ασφαλή νερά της ζωούλας τους, κατέβηκαν σε ένα δρόμο χωρίς ενδείξεις κατεύθυνσης, χωρίς να ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν και τι υπάρχει στο τέλος σ΄αυτό το άγνωστο μονοπάτι.

Η Ελλάδα μετά την τελευταία απάτη, αλλάζει δραματικά. Ξέρετε πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη εδώ, θα ακολουθήσει ένα χάος όπου η πατρίδα μας με όλα όσα θα συμβούν, δεν θα είναι κράτος, δεν θα είναι καν πόλεις κράτος όπως στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά θα γίνει σπίτια-κράτος. Θα είναι σπίτια που θα πρέπει να ύπερασπίσουν τα τελευταία στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων που θα τα κατοικούν. Θα είναι το σπίτι εκείνου που θα περιμένει τους διάφορους κλητήρες να του πετάξουν έξω τα παιδιά του στο δρόμο γιατί χρωστάει στη κ@λοτράπεζα και θα πρέπει να το υπερασπιστεί. Θα είναι το σπίτι ενός μακροχρόνια άνεργου που θα ψάχνει σαν το αγρίμι να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Θα είναι το σπίτι ανθρώπων που θα έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα και θα είναι έτοιμοι να περισώσουν την ύστατη αξιοπρέπεια...

Ναι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει τίποτα, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα δεν εχουν συνειδητοποιήσει - ή δεν τους καίγεται καρφί - πως πέταξαν τα τελευταία κλειδιά ασφάλειας στο πάτο του βόθρου, και η βαλβίδα άρχισε κιόλας να σφυρίζει. Πως θα συνεχίσει άραγε ένας λαός που συνειδητοποιεί αργά και βασανιστικά πως δεν ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ? Τι θα συμβεί με τους πολίτες που νοιώθουν πως ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τι τρόπους θα βρει ο καθένας για να φυλάξει το σπίτι-κράτος του?

Δεν έχει σημασία αν υπάρξουν επόμενες εκλογές και κάποιοι ψηφίσουν κάτι. Θα είναι μια θλιβερή συνήθεια απλά. Οι πολιτικές προοπτικές της Ελλάδας κινούνται στη σφαίρα του ποιος είναι Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ... Τι πιο άθλιο, πιο ξεφτυλισμένο για ένα λαό να πρέπει να επιλέγει τον λιγότερο χειρότερο απατεώνα...Και να μην του βγαίνει ούτε αυτό. Γιατί αποδεικνύεται κάθε φορά πως δεν είναι καν ο λιγότερο.. αλλά απλά ο χειρότερος. Δεν ξέρω πια, τι με φοβίζει περισσότερο, το αδιάφορο κενό βλέμμα ή το σοκαρισμένο πρόσωπο... Το μάτι που γυρίζει ανάποδα ή το μάτι που δεν ξέρει πια ούτε να ανοιγοκλείσει...

Είναι η τραγική στιγμή της ύπαρξης που καταλαβαίνεις πως ότι υπήρχε γύρω σου, ότι ήξερες από τους κανόνες ύπαρξης, ήταν όλα μπούρδες. Δεν υπάρχει πια ασφάλεια ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός κι αν ασφάλεια είναι να ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Αν ασφάλεια εκλάβεις το γεγονός πως ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ γιατί απλά κάποιος στο επέβαλε. Αν παραδώσεις και το τελευταίο κάστρο. Τη φωλιά που ζει η αγέλη σου..

Είμαι σίγουρη πως τους χρόνους που έρχονται η Ελλάδα θα γεμίσει αγέλες...Που θα φτιάξουν τους δικούς τους νόμους, που θα επιβιώνουν με τους δικούς τους όρους, γιατί το κουστούμι έχει στενέψει πολύ... Σφίγγει λαιμούς, σφίγγει μπράτσα, σφίγγει γόνατα σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτή η ασφυξία που βουλώνει τα στόματα των φοβισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή θα γίνει ουρλιαχτό...

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε να μπούν και μέσα στο σπίτι μας και δεν ξέρω.. κάτι μου λέει πως ο ταπεινωμένος ραγιάς εκεί θα κλωτσίσει άσχημα. Ισως κάνω λάθος αλλά το ένστικτο μου λέει πως αυτή η ανώμαλη ανάσα των ανθρώπων γύρω μου θα έχει πολύ ακραία αποτελέσματα. Γιατί το κουστούμι που μας έχουν ετοιμάσει έχει ακόμα πολύ στένεμα, πολύ ξεπούλημα, πολλές αθλιότητες που θα συμβούν και δεν είμαι σίγουρη για το πόση πολιτισμένη επιδερμίδα μας έχει μείνει ακόμα...

Πόση επιδερμίδα έχει ροκανίσει ο σκώρος της απάτης... Και δεν είναι πολύ μακρινές οι μνήμες εκείνης της Ελλάδας που βρισκόταν στα ερείπια. Δεν είναι τόσο πλαστικοποιημένα τα γονίδια μας - ακόμα - Δεν είμαστε τόσο "πολιτισμένοι¨ακόμα. Σε μια στάση στο πουθενά δεν ξέρεις που να πας, αλλά το αρχέγονο ένστικτο ξέρει ένα πράγμα στα σίγουρα, ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Και οι κάθε είδους κυβερνήσεις μπορούν να τιθασεύσουν τους "πεθαμένους" αλλά ο αληθινός τους φόβος τους είναι οι "ζωντανοί"...

Απολύθηκε από το Πλαίσιο γιατί .... δεν χαμογελούσε πολύ!

Ψωνίζεις από το ΠΛΑΙΣΙΟ ; ξανασκέψου το !!!

(Η κοινοποίηση κακό δεν κάνει ...)

Η εταιρεία Πλαίσιο Computers για άλλη μια φορά δείχνει το πόσο πολύ τα κέρδη και οι στρατηγικές managment έχουν εξαφανίσει το ανθρώπινο πρόσωπο της. Η συνάδελφος και μέλος του Σωματείου μας Σοφία Πάτα, εργαζόμενη στο κατάστημα της Λάρισας, απολύθηκε για να εξυπηρετήσει την πολιτική ευέλικτου δυναμικού που έχει υιοθετήσει η εταιρεία τα τελευταία χρόνια, αντικαθιστώντας έμπειρο προσωπικό με νέους υπαλλήλους.

Ο επιθεωρητής καταστημάτων πλέον, γνωστός για παρόμοιας τακτικής αποστολές, κύριος Π.Π., ανακοίνωσε στην συνάδελφο ότι δεν χρειάζεται πλέον στην εταιρεία. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο κυνισμός που σαν δικαιολογία παρουσιάστηκε το ότι η συνάδελφος δεν χαμογελούσε πολύ. Όλοι ξέρουν το περίφημο χαμόγελο των πωλητών του Πλαισίου αλλά δεν ξέρουν πόσο αυτό μετριέται, αξιολογείται και πόσο επηρεάζει την ζωή τους. Απ' την άλλη πλέον, όλοι ξέρουν πως στο Πλαίσιο το διευθυντικό δικαίωμα έχει γίνει λάστιχο...

8 χρόνια στην εταιρεία, στους καλύτερους υπαλλήλους και μάλιστα αποδεδειγμένα διακεκριμένη με τα κριτήρια που έχει θέσει η εταιρεία (2 φορές στην Dream Team μέσα στο 2015). Μητέρα σε μονογονεϊκή οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία που της επιφύλασε η διοικητική ιδεοληψία. Να παλέψει για να συντηρήσει το τρίχρονο παιδί της γιατί η εταιρεία Πλαίσιο είναι ευαίσθητη επιλεκτικά. Διαφημίζει διαρκώς πόσο ελκυστική είναι μια καριέρα στο Πλαίσιο για τους νέους αλλά όταν αυτοί στηρίξουν τα όνειρα τους σ' αυτήν και τα δώσουν όλα, αυτή θα τους ανταμείψει ρίχνοντας τους στο τεράστιο ποσοστό ανεργίας που μαστίζει την χώρα μας, άλλωστε το Πλαίσιο είναι από τις ελάχιστες εταιρίες στην Ελλάδα που ζητά υπαλλήλους σταθερά, κάθε μήνα, τα τελευταία 10 χρόνια.

Η άρνηση της συναδέλφου να δεχτεί μια άδικη απόλυση και κατόπιν η καταγγελία της στην επιθεώρηση εργασίας θορύβησε την εταιρεία, αλλά όπως πάντα κατόπιν εορτής και έβαλε όλα τα “κλιμάκια” , “ψυχολόγους”, “καλούς συναδέλφους”, “κακούς επιθεωρητές”, δικαστικούς κλητήρες, τοπικούς παράγοντες κτλ για να τρομοκρατήσουν και να κάμψουν την αντίσταση της συναδέλφου, η οποία ωστόσο είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει μέχρι τέλους πίσω την θέση της.

Το Σωματείο μας ζητά την άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφου. Θα στηρίξει με όποιον τρόπο την προσπάθεια της και θα κινητοποιήσει κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη της τοπικής κοινωνίας να σταθεί στο πλευρό της.
 

-Άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφου Σοφίας Πάτα.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΛΑΙΣΙΟ

Tο τελευταίο βήμα (αναδημοσίευση)

Από τον Καρτέσιο

Του ‘χε απομείνει ένα βήμα μόνο.
Κι αυτό, μισό, σακατεμένο.
Το πρόσεχε σαν πολύτιμο.
Είχε θυσιάσει της ζωής του τα υπόλοιπα σε αδιέξοδα.
Όλα τα πόνταρε στο τελευταίο βήμα.
Σκεφτόταν αδιάκοπα.
Μελετούσε πιθανότητες.
Αγωνιούσε για τη σωστή κατεύθυνση.
Σε ποια απ’ όλες να ποντάρει για τη σωτηρία.
Το τελευταίο βήμα, το μισό, το σακατεμένο, το πολύτιμο,
δεν έγινε ποτέ.
Χάθηκε στην αιώνια ακινησία.
Θυσία σε μιαν απόφαση σκοτωμένη από την αναβολή.
Τόσος φόβος για το τίποτα.

Αιδώς, ρε Κώτες! (αναδημοσίευση)

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου - kalymnosola
 

Ο πρόσφατος "ιστορικός ξεσηκωμός" της Κω
 

Τις τελευταίες μέρες η γειτονική Κως «φλέγεται», όχι από έναν αντιμνημονιακό ξεσηκωμό για πολιτικές που έχουν ισοπεδώσει τη χώρα και το λαό.

Ούτε γιατί πριν λίγο καιρό ξεπουλήθηκε το απόλυτα προσοδοφόρο αεροδρόμίο της, στη Γερμανική Fraport που θα παίζει στα δάχτυλα το πού θα κατευθύνεται και το τουριστικό προϊόν της.

Ούτε γιατί η «βαριά της βιομηχανία» που ακούει στο όνομα “τουρισμός”, ελέγχεται από τις τουριστικές πολυεθνικές και, με την all inclusive μορφή του, πετάει στους ντόπιους τα ψίχουλα, μεταφέροντας τον πακτωλό στα πολυεθνικά τουριστικά πρακτορεία.

Ούτε γιατί οι ξενοδοχοϋπάλληλοί της, με τρεις κι εξήντα, στην κυριολεξία, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απλήρωτοι.

Ούτε γιατί οι ρούγες και τα στενά, στις πολύ «in» τουριστικά περιοχές της, μετατρέπονται σε χείμαρρους ξερατού και κατουρλιού, στην κορύφωση της τουριστικής σαιζόν, από ανεξέλεγκτους συναλλαγματοφόρους μπεκρούλιακες.

Δεν ξεσηκώθηκαν για την αύξηση του ΦΠΑ από 13 σε 23%.

Ούτε γιατί το νοσοκομείο της Κω, όπως τα περισσότερα στην ελληνική επικράτεια, έχει αποψιλωθεί από ιατρικό δυναμικό, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε το τελευταίο παιδί τους που εξετάστηκε από τον τελευταίο μόνιμο νοσοκομειακό παιδίατρο, ήταν το 2008.

Ούτε βέβαια γιατί, πριν λίγο καιρό, ντροπιαστικά για όλους τους Κώους, ο δήμαρχός τους δήλωνε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν ανέχεται οι ναυαγοί πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Κω και μάλιστα, με καμάρι και on camera, θεωρώντας προφανώς ότι έκανε ιστορικού μεγέθους δηλώσεις.

Δεν ξεσηκώθηκαν για τη διαπόμπευση – στα μάτια βέβαια των ανθρώπων, όχι των δίποδων – με όλο εκείνο το φωτογραφικό υλικό του καλοκαιριού που αποτύπωσε ενσταντανέ χοντρο-κάπουλων τουριστριών και άψυχων παιδοβούβαλων που απέστρεφαν το βλέμμα από τους πρόσφυγες όταν έβγαιναν απ’ τη θάλασσα κουβαλώντας ξεπαγιασμένα μωρά.

Ούτε σοκαρίστηκαν και ξεσηκώθηκαν όταν το νεκροτομείο τους γέμισε από μαζικό θανατικό ναυαγισμένης απελπισίας.

Ούτε όταν στο μουσουλμανικό τους νεκροταφείο εκτυλίσσονταν σκηνές αποκάλυψης με δεκάδες μωρά σε κασονένια φέρετρα.

Τους «έπνιξε η οργή» όταν αποφασίστηκε η ίδρυση «κέντρου υποδοχής προσφύγων». Και πάλι, για να μην παρερμηνεύσουμε αυτή τη ξεφτίλα, όχι γιατί αυτά τα κέντρα προβλέπεται από το νομικό καθεστώς του 2011 ότι θα γίνουν τόποι διαλογής ανθρώπων, όπου σε ελάχιστους που θα επιτρέπεται η συνέχεια μιας κίβδηλης προσδοκίας και οι πολλοί θα επιστρέφονται στην αφετηρία της φρίκης τους.

Όχι βέβαια! Όλα τα εξευτελιστικά παραπάνω τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους αλλά το να βλέπουν πρόσφυγα, όπως τους δασκάλεψαν τα μπάσταρδα του Χίτλερ, είναι ανυπόφορο και, ακόμα και με τη μαύρη αγορά, όχι αρκούντως επικερδές.

Και επειδή τους πνίγει ο «πολύς πατριωτισμός» και σε μια από αυτές τις ντροπιαστικές μαζώξεις τραγούδησαν παράφωνα και τον εθνικό ύμνο, ας θυμηθούν και τους δυο στίχους του,

δεν είν’ εύκολες οι θύρες

εάν η χρεία τες κουρταλεί

Από την κοντινή Κάλυμνο, που, μετά το μεγάλο σεισμό του 1956, υιοθέτησε δεκάδες παιδιά των σεισμόπληκτων Κώων, και που η σημερινή φτώχεια στέλνει απέναντι εκατοντάδες εσωτερικούς μετανάστες οικοδόμους για να εισπράξουν την ίδια μισαλλοδοξία, μια μόνο φράση,

Αιδώς, ρε Κώτες!

Είναι οι πλειστηριασμοί ηλίθιε

ΔΕΣ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΜΟΥ

+

Αποτρέποντας έναν πλειστηριασμό
σε σπίτι, μαγαζί, χωράφι).
Ο πλειστηριασμός είναι η τελική και πιο βάρβαρη επίθεση σε κάθε ατομικό ή κοινωνικό δικαίωμα. ξεχερσώνει ό,τι απέμεινε από μια διαρκή επίθεση ενάντια στο δικαίωμα της εργασίας, στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια. Σημαίνει τον ολοκληρωτικό αφανισμό όχι της τελευταίας κεραμίδας που απέμεινε πάνω από το κεφάλι κάθε ενός αλλά και την ολοκληρωτική περιφρόνηση -κατάσχεση σε κάθε ίχνους ατομικής και οικογενειακής αξιοπρέπειας.

Το δικαίωμα μιας κεραμίδας πάνω από το κεφάλι μας, δλδ το δικαίωμα της αξιοπρεπούς στέγασης είναι το ύψιστο δικαίωμα του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε στη γή. Η αποστέρηση αυτού του δικαιώματος συμβαίνει μόνο σε εποχές πολέμων και βιαίων ξερριζομών. Και αυτό βιώνουμε τώρα. Δίπλα στα θύματα των εμπόλεμων ζωνών το βιώνουν εκατομμύρια οικογένειες στις ζώνες ειρήνης του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Το δικαίωμα στη στέγη πήρε τη σειρά του στο καλάθι των εμπορευμάτων των χρηματιστηρίων όπως η παιδεία, η υγεία, η τροφή, το νερό, η ενέργεια. Τιτλοποιείται, γίνεται μετοχή, παράγωγο προϊόν για κερδοσκοπία με δείκτες απόδοσης.

Πιο στενά και σε ψυχολογικό/συναισθηματικό επίπεδο η στέρηση αυτού το δικαιώματος σε κάποιον που έτυχε να το κατέχει είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Ένας άστεγος δεν έχει δικαιώματα μιας και πλέον είναι ανίκανος να τα ασκήσει. Δεν έχει απαίτηση για εργασία, μόρφωση, υγεία, πολιτισμό. Στρατιές ανθρώπων χωρίς δικαίωματα, χωρίς ιδιότητες πέρα μόνο από την ιδιότητα της εθελοντικής κοινωνικής αποξένωσης. Και αυτή η εθελοντική παραίτηση από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και ιδιότητα, μετάγει στο πλήθος των ζωντανών-νεκρών καραβάνια ξεσπιτωμένων. μια μεταγωγή που γίνεται αναίμακτα με μια διαταγή πληρωμής, με έναν δικαστικό κλητήρα και έναν συμβολαιογράφο. μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας με μια άτυπη συναίνεση, αυτή του θύματος που "έφταιξε" και αυτή του θύτη.

Με έναν πρωτόγνωρο τρόπο η η ίδια η ιστορία μετάγεται αιώνες πίσω επαναλαμβάνοντας τους χρυσούς αιώνες της φεουδαρχίας. Γειτονιές ολόκληρες, και σιγά σιγά πόλεις, χωριά, τεράστιες εκτάσεις γής συγκεντρώνονται στα χέρια νεοφεδουαρχών όχι με τη βία ενός πολέμου αλλά με το μεταξένιο ξίφος ενός δανείου σε καθυστέρηση. προηγήθηκε ενός άνευ προηγουμένου εκμαυλισμός συνειδήσεων που επέτρεψε βαθμιαία την νόμιμη κλοπή όποιου άλλου εκτός των ακινήτων συσωρευμένου πλούτου μέσω του χρηματιστηρίου, της αισχροκέρδειας πάνω στα βασικά αγαθά, της υποτίμησης έως εξάλειψης της εργασίας, την κατάργηση κοινωνικών πόρων που πλέον διοχετεύονταν προς τους λίγους, τη φοροληστεία. Φτάνοντας στο σημείο που όλοι στεγάζονταν γυμνοί κάτω από μια κόκκινη ή κίτρινη κεραμίδα που δεν είχαν πια τους πόρους για να στηρίξουν τη συντήρησή της. Πλέον το χρέος που δημιουργούνταν όχι πια από δανεισμό αλλά από την επίθεση μέσω των φόρων υποθήκευε κάθε ακίνητο ακόμη και αυτών που δεν είχαν πάρει δάνεια (κίτρινες κεραμίδες που σιγά-σιγά γίνονταν κόκκινες).

Δύσκολα αποσπάται η σκέψη πως το σχέδιο αυτό δεν εξελίχθηκε από μόνο του τόσο ορθολογικά και τόσο τέλεια. Άλλωστε ο καπιταλισμός δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια τερτίπια και οποιαδήποτε τελειότητα μαρτυρεί μια κρυφή ικανότητα που η μαρξιστική ανάλυση αγνοεί. Το σχέδιο που μακροημέρευσε κάποιες δεκαετίες (ας πούμε από τη δεκαετία του '90) δεν προχώρησε μέσα από καμμία αντίφαση του καπιταλισμού, αλλά μέσα από τους εύρυθμους κανόνες μιας "συμφωνίας" που υπήγαγε κάθε αγαθό στους νόμους της αγοράς. Στόχος η εύγηος τεκνοποίηση των κερδών των πάση φύσεως τυχοδιωκτικώ κεφαλαίων που καθαρογράφτηκαν σε κάποιους άυλους τίτλους και έκτοτε σαν σπέρμα σε αναμονή αναμένουν τη γονιμοποίηση. Αυτά τα κέρδη που είναι πάνω από 10 φορές περισσότερα από το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ προσεγγίζοντας τα 1.000 τρις δολάρια αναζητούν τη μήτρα γη για να μετουσιωθούν από χαρτιά σε αξία διαχρονική. Μια αξία που παίρνει το χρίσμα της με μια συμβολαιογραφική πράξη για να επιτρέπει κάθε είδους σχεδιασμό σε χωροταξικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, απελευθερωμένη από όλα τα δεσμά της μικροιδιοκτησιακής νομιμότητας που που καθαγιάστηκε στα οράματα του κευνσιανισμού.

Και οι πληβείοι τον κόκκινων δανείων και μαύρων οφειλών ; Σαν σε ένα άδειο δωμάτιο κυνηγημένοι από κάθε σπιθαμή κενού στριμώχθηκαν στα έυθραυστα σύνορα του δωματίου εξωθούμενο στο έξω κενό. Σαν τη μύγα που το μόνο φως που βλέπει είναι το φώς του έξω κόσμου και μένει προσκολημένη πάνω στο τζάμι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή μια ρωγμή θα της επιτρέψει να δραπετεύσει. Όμως αυτός ο έξω κόσμος είναι το απόλυτο κενό, η απόλυτη έρημος. Χωρίς σημεία αναφοράς αναδίνει μια οσμή ανυπαρξίας, αντικρύζοντας το λυκόφως μιας μέρας τόσο μεγάλης όσο διήρκεσε η ζωή επί πιστώσει.

Οι άστεγοι δεν έχουν πατρίδα. Ούτε θεό. Δεν έχουν λόγο να ψηφίζουν μιας και έχουν εκχωρήσει μαζί με την κεραμίδα τους όσα δικαιώματα κατείχαν πριν την έξωση. Ένας συσωρευμένος πλούτος δικαιωμάτων και αγαθών εκχωρήθηκε μια Τετάρτη απόγευμα σε ένα ειρηνοδικείο της χώρας σε έναν άγνωστο κάτοχο. Εδώ οι μαρξιστές θα τρίβουν τα μάτια τους αν αντιληφθούν ότι σε διάστημα μιας ώρας εκατομμύρια εργατοωρών που είχαν την πρόνοια να μετουσιωθούν σε ένα σπίτι, μαδαζί, εξοχικό, οικόπεδο, χωράφι παραχωρούνται οικειοθελώς χωρίς κανένας να αντιδράσει, χωρίς καμμιά διαδήλωση ενάντια στην παραχώρηση, χωρίς καν μια διαμαρτυρία, μια καταγγελία, μια στάση εργασίας. Το μεγάλο παιγνίδι παίχθηκε αλλού αυτή τη φορά. Δεν παίχθηκε στο εργοστάσιο μεταξύ μιας εργάτριας του απλήρωτου δωδεκάωρου και ενός παληάς κοπής αφεντικού. Δεν παίχθηκε πίσω από τους πάγκους ενός πολυκαταστήματος μιας πολυεθνικής, ούτε στα χωράφια κάποιας Μανωλάδας, ούτε σε μια σκοτεινή γωνιά του Αγίου Παντελεήμονα. Μακρυά από τις αναλύσεις κάθε απόχρωσης της πολυδιάσπαρτης και πολυάσχολης αριστεράς που περί άλλων ετύρβαζε.

Στις ΗΠΑ το 2014 πάνω από 10.000.000 εκατομμύρι άνθρωποι καταγράφηκαν ως τα θύματα των κόκκινων δανείων. Τη ίδια στιγμή πάνω από 20 δις δολάρια διοχετεύθηκαν σε κανάλια κερδοσκοπίας πάνω στη γή των θυμάτων αυτών. Μια επένδυση που εσαεί θα αποφέρει έσοδα μέσω των ενοικίων, και κυρίως μέσω των χρηματιστηριακών παιγνιδιών πάνω στα τιτλοποιημένα πια ομόλογα νέου τύπου. Στην Κίνα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων προηγήθηκε η ολυμπιάδα των founds όπου από ΄λη τη γή και την Ελλάδα ( Λαμδα Δεωελοπμεντ) έτρεξαν να πιάσουνθέση στην τράπεζα του μεγάλου δείπνου. Στην Κίνα όπου ακόμη  ο Μαρξ, ο Λένιν και οι διάδοχοί τους εξακολουθούν να έχουν κάποιο λόγο ως παρατηρητών. Γιατί παγκοσμίως πια η κλεμμένη υπαραξία του εργάτη δεν συγκινεί κανέναν. Όλοι επιθυμούν να αρπάξουν από τα έτοιμα, τα συσωρευμένα των από αιώνες υπεραξιών από την πρώτη μεγάλη σωσώσευση. Ας σκεφθούμε ότι η δευτερογενής παραγωγή (βιομηχανία, μεταποίηση) δεν μετέχει ούτε κατά 15% στο παγκόσμιο ΑΕΠ ενώ αυτή των υπηρεσιών αγγίζει το 80% εκ  του οποίου το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στο λεγόμενο τερατογενή τομέα παραγωγής. Σε αυτά τα μεγέθη θέλει να κλείνει τα μάτια η αριστερά και οι σύγχρονοι αγκιτάτορες του μαρξισμού. Δεν είναι επομένως καθόλου παράδοξο που φτάσαμε εως εδώ. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα πως δεν αντιστεκόμαστε στους πλειστηριασμούς γιατί η αριστερά δεν μάχεται για την ιδιοκτησία. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμπασα η αριστερά (ειδικά η επαναστατική, αντικπιταλιστική λεγόμενη) υποτίμησε αν δεν απαξίωνε το πρόβλημα. και μόνο χθες και όχι για ευγενής σκοπούς άρχισε να συγκινείται.



Πριν καταβροχθισει τον χωρο με μια βουλιμια απαραμμιλλη στην ιστορια των ανθρωπινων μεταναστευσεων, ο σκαπανεας το καταβροχθιζει ηδη με τα ματια – στην Αμερικη , όλα αρχιζουν και όλα ταλειωνουν με την σφοδρη επιθυμια του βλεμματος.

Η Γη του μεγαλου εποικισμου του ανθρωπινου ειδους γινεται η αποικια , το στρατοπεδο της μεγαλης δοκιμασιας.Συμπαντικο γκετο, πολη και κοσμος συγκεχυμενα…(Η πληροφορικη Βομβα, Π. Βιριλιο)

Το παιδι και ο εφηβος θεωρειται ότι αποτελουν μερος των δυνητικων κινδυνων που περικλειει το μελλον.
Αρα θα τους αντιμετωπισουν ανελεητα.Σχεδον στρατικοποιημενη εκπαιδευση και φοιτηση στο σχολειο (κατεργο θα πει ο Τσβαιχ), συμβατικοι γαμοι, προικα και κληρονομικα προνομια , οποτε η νεολαια θα κρατηθει συνετα εξω από τα κοινα , σε κατασταση διαρκους εξαρτησης( Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)

Ανοησίες περί βραβείου Νόμπελ; (αναδημοσίευση)

Γράφτηκε από: Δράση και βοήθεια για τη στήριξη και τη φιλοξενία των προσφύγων στη Σάμο
Μετάφραση από Μίσος Ταξικό & Άθω Σιμωνέτη

Το βρήκαμε στην Connectiva

Φαίνεται να υπάρχει ένας διάχυτος ενθουσιασμός για την υποψηφιότητα κατοίκων των παραμεθόριων ελληνικών νησιών για το Νόμπελ Ειρήνης. Ενδεχομένως να υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι των νησιών που θα τους χαροποιούσε η αναγνώριση των προσπαθειών τους με αυτόν τον τρόπο, όμως υπάρχουν αρκετοί άλλοι που δεν θα ήθελαν ουδεμία σχέση να έχουν με ένα τέτοιο βραβείο.

Καταρχάς, αυτό είναι ένα βραβείο από τα πάνω και όχι από τα κάτω. Απονέμεται από το Νορβηγικό κοινοβούλιο το οποίο όλο και περισσότερο κυριαρχείται από το λαϊκίστικο ακροδεξιό Προοδευτικό Κόμμα. Ταυτόχρονα, η Νορβηγική κυβέρνηση υπερήφανα καυχιέται πως έχει μια από τις πιο σκληρές μεταναστευτικές και προσφυγικές πολιτικές σε όλη την Ευρώπη. Απειλεί να επαναπροωθήσει χιλιάδες πρόσφυγες ενώ ωμά απαιτεί από τους πρόσφυγες να περάσουν τέσσερα χρόνια στην Νορβηγία πριν μπορέσουν να αναζητήσουν τις οικογένειές τους για επανένωση. Γνωρίζουμε πως οι ελίτ της Ευρώπης είναι ειδικοί στην υποκρισία επομένως μπορούν πάντα να μας αφήνουν έκπληκτους. Αλλά, ποιός θα ήθελε ένα βραβείο από αυτή την κληρωτίδα;

Η εμπειρία μας στη Σάμο από την τοπική ελίτ είναι ότι ήταν και παραμένουν ένα τεράστιο πρόβλημα. Έχουν κάνει τόσο λίγα προκειμένου να βοηθήσουν και τόσο πολλά για να δυσκολέψουν τις προσπάθειές μας. Για παράδειγμα, μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού του 2015 ήταν ενάντια στον νόμο του Ελληνικού κράτος περί μεταφοράς προσφύγων με το αυτοκίνητό σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που απειληθήκαμε με δίωξη για το γεγονός πως μεταφέραμε πρόσφυγες με τα οχήματά μας ή με τις μικρές βάρκες μας. Οι αρχές, εδώ, προσπάθησαν να καταστείλουν την ανθρωπιά μας, να μας κάνουν να φοβηθούμε. Ήταν εξοργιστικό.

Μερικοί από τους πιο θαρραλέους ακτιβιστές ήταν πολλοί επισκέπτες του νησιού, άνθρωποι που βρίσκονταν στη Σάμο για τις διακοπές τους ως τουρίστες. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αντέξουν το θέαμα τέτοιου πόνου και συνέδραμαν προκείμενου από κοινού να παρέχουμε σίτιση, ένδυση, να νοιαστούμε για τους πρόσφυγες σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος δεν έκανε απολύτως τίποτα και καμία από τις μεγάλες ΜΚΟ δεν υπήρχε στο νησί. Η συνεισφορά τους ήταν τεράστια, όχι επειδή είχαν περισσότερα χρήματα από εμάς. Αλλά σε αυτό το ανόητο σόου για το βραβείο Νόμπελ παραμένουν αόρατοι.

Πολλά πράγματα άλλαξαν στο νησί της Σάμου από το καλοκαίρι του 2015. Όχι μόνο έχουμε τις μεγάλες ΜΚΟ αλλά επίσης και πολλούς «εθελοντές»’. Οι δεύτεροι είναι μια ετερογενής ομάδα αλλά είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα πολλοί από αυτούς έγιναν αυτοδίκαιοι και πομπώδεις στο «κάνω-το-καλό». Δε φαίνεται να καταλαβαίνουν πως μας προσβάλουν ανεπανόρθωτα όταν μας ευχαριστούν για τις προσπάθειές μας. Ποιοί νομίζουν πως είναι και «μας ευχαριστούν»; Δεν έχουμε κάνει τίποτα για αυτούς. Η αλαζονεία τους είναι κάτι που κόβει την ανάσα.

Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι εθελοντές έτσι, αλλά δυστυχώς είναι αρκετοί· είναι αυτοί που απολαμβάνουν να γίνονται θέμα και να δημοσιεύονται οι φωτογραφίες τους στις εφημερίδες, ενώ προσφέρουν ένα μπουκάλι νερό. Το facebook είναι γεμάτο από αυτή την αηδιαστική αυτοδικαίωση. «Εθελοντές» που κυλιούνται στην αυτάρεσκη λάσπη κολακειών που τους περιγράφουν ως «οι άγγελοι που προκαλούν δέος και σεβασμό». Δεν θα μας ξάφνιαζε να τους βλέπαμε να φοράνε διαφημιστικά μετάλλια που δηλώνουν «ήμουν και εγώ στη Σάμο/Χίο/Λέσβο/Κω το 2015»! Ακόμα χειρότερα, πολλοί «εθελοντές» δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με το να συμμορφώνονται με τις τρέχουσες απαιτήσεις των Ελληνικών αρχών για εγγραφή και διαπίστευση. Φαίνεται πως αναζητούν ενεργά τις ευλογίες των αρχών οι οποίες για χρόνια ήταν και παραμένουν μέρος του προβλήματος και ποτέ μέρος της λύσης.

Κάνουμε ό,τι κάνουμε επειδή είμαστε άνθρωποι. Το να σταθούμε άπραγοι εμπρός στον πόνο που βλέπουμε στα παραμεθόρια νησιά δεν είναι επιλογή εκτός και εάν κάποιος/α επιλέγει να αποκτηνωθεί. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως ιδιαίτερο με μας. Παρόλα αυτά βλέπουμε τον ηρωισμό συνεχώς γύρω μας. Γινόμαστε μάρτυρες της πιο εκπληκτικής αλληλεγγύης γεμάτη από κατανόηση, φροντίδα και αγάπη. Και αυτή είναι περισσότερο παρούσα μεταξύ των προσφύγων. Είναι οι δικές τους αρετές που έδωσαν τη δυνατότητα σε τόσους πολλούς να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τα τραύματα της «φυγής» όσο και του ταξιδιού. Η δική μας συνεισφορά δεν είναι τίποτα, συγκρινόμενη με αυτό. Εάν πρέπει να δοθούν κάποια βραβεία, δώστε τα στους πρόσφυγες.
Για εμάς η ιδέα ενός βραβείου Νόμπελ είναι αηδιαστική και ένα ακόμη σημάδι ενός διεστραμμένου κόσμου, όπου το να είσαι άνθρωπος θεωρείται πως αξίζει βραβείο.

5/02 (αναδημοσίευση)

από LiberaVolavit

Κοιτάζω χαμηλά όταν μιλάω για αγάπη,
γιατί δεν ξέρω,
αν είναι σωστό να αγαπάω
όπως εγώ το νιώθω και το έχω μάθει.
Σκύβω το κεφάλι,
σε όλους όσους προσπαθούν να αγαπάνε
και δίνονται ολόκληροι
σε αυτή τη τεράστια προσπάθεια
να μείνουν ζωντανοί.

Κατεβάζω το βλέμμα όταν είμαι δίπλα σου,
γιατί είσαι ολόκληρος η ύστατη προσπάθεια
να νιώσω ζωντανή
να νιώσω ότι μπορώ και ξέρω
να είμαι σωστή
για εσένα, για εμάς.
Κοιτάζω μακριά όταν σου μιλάω,
γιατί ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια.
Μιλάω συνέχεια όμως
και δακρύζω συνέχεια.
 

Όλα ξέρω να τα πω,
αλλά αυτή η ανάγκη μου για βοήθεια,
βγαίνει μόνο υγρή από μέσα μου
σαν ποτάμι
και τους παρασέρνει όλους.

Είδες, δεν ξέρω πώς γίνεται,
να είσαι χείμαρρος,
αλλά να μην είσαι επικίνδυνος.
Τουλάχιστον προσπαθώ, έτσι δεν είναι;

Σου απλώνω τα χέρια,
θέλω να σου δείξω,
ότι είναι όλα δύσκολα όταν παλεύεις
με τον εαυτό σου.

Σου απλώνω τα χέρια,
με ένα περίστροφο
και ξέρω πως ίσως σκοτωθούμε και οι δύο
αλλά μη φοβάσαι
έτσι πέθαινα κι εγώ μέρα με τη μέρα,
στην ιδέα και μόνο ότι το κρατάω.
Αν νικήσεις την ιδέα
κερδίζεις τη ζωή.

Σου κλείνω τα μάτια,
να μην δεις ότι κι εγώ,
να μην δεις τους ανθρώπους να πονάνε,
να μην δεις τις πληγωμένες αγάπες,
να μην δεις τα δάκρυα που ίσως χυθούν και σήμερα,
να μην δεις το άγχος,
τον πόνο,
τη φτώχεια τον ανθρώπων.

Σου κλείνω τα μάτια,
για να νομίζεις ότι τον αλλάξαμε κιολας τον κόσμο.
Αλλά εγώ δεν τα κλείνω ποτέ.
Δεν κοιμάμαι ποτέ.
Γιατί ακόμα δεν έχω προλάβει
και πρέπει να κάνω κάτι
απλά για να πω πως έζησα.
Μόνο για να έχω κάτι χειροπιαστό
που να επιβεβαιώνει πως δεν παρασιτούσα,
πως βοήθησα,
τα επόμενα μάτια να κλείνουν από μόνα τους,
να κοιμούνται ήσυχα,
να ξέρουν πως τα αγάπησα.

 
Σε καρφώνω με το βλέμμα,
όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο λαιμό.
Για να μοιραστούμε λίγο από το άγχος
του «δεν πάει άλλο».
 

Παίρνω αργά- αργά τα χέρια μου,
από τα μάτια σου,
για να μην σε τρομάξω.
Και βαδίζω ελαφριά,
σαν τη γάτα
που δεν θέλει να την καταλάβουν.
Ένα βήμα τη φορά.
 

Γιατί πρέπει και να προσέχω,
να ζω και αύριο
να είμαι καλά
για να μάθω να σε αγαπάω καλύτερα.

Ο ρόλος του Έρωτα και της Λογοτεχνίας στην Ιστορία (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

Στις 7 Φεβρουαρίου 1944 και ώρα 12 το μεσημέρι, σμήνος βρετανικών βομβαρδιστικών αεροσκαφών πέρασαν πάνω από το λιμάνι της Χίου και βομβάρδισαν το σουηδικό πλοίο Wiril, το οποίο βρίσκόταν στην υπηρεσία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και εκφόρτωνε σιτάρι και άλλα τρόφιμα για τον βασανισμένο από την πείνα της Κατοχής λαό του νησιού.

Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αυτής των συμμάχων σκοτώθηκαν 18 άνθρωποι, οι περισσότεροι εργάτες που ξεφόρτωναν τα σακιά από το πλοίο, αλλά και ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Χίου Βαστερχάουζερ και ο Σουηδός αντιπρόσωπος του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού Νιλς Νίλσεν, ο οποίος είχε αυτοπροσώπως μεριμνήσει για την άφιξη του πλοίου στη Χίο.

Η τραγική αυτή επιχείρηση των βρετανικών δυνάμεων δεν αιτιολογήθηκε, ούτε διαλευκάνθηκε ποτέ. Ποτέ δεν κατατέθηκε στην Ιστορία ο λόγος για τον οποίον έλαβε χώρα. Ποτέ δεν ανακοινώθηκε κάτι επ’ αυτής, αν ήταν μια λανθασμένη ενέργεια, αν ήταν εσκεμμένη, αν υπήρξαν ανακριβείς πληροφορίες περί του φορτίου και του ρόλου του πλοίου στο λιμάνι της Χίου. Παρόλες τις φήμες και τις εικασίες των ερευνητών, το ιστορικό αυτό έγκλημα πολέμου παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστο.

Εδώ έρχεται λοιπόν η λογοτεχνία και επιτελεί κάποιες φορές και ρόλο επεξήγησης και διαλεύκανσης της Ιστορίας. Αφού δεν ανέλαβε κανείς την ευθύνη του παράλογου βομβαρδισμού, την αναλαμβάνει εξολοκλήρου ο Κωσταντής Χάψας, ο ήρωας του Ήλιος με δόντια. Δεν είναι όμως αυτό το σημαντικό της υπόθεσης, αλλά το ότι μέσα από την λογοτεχνική εξιστόρηση προσωπικών και κοινωνικών συμβάντων της ιστορικής εκείνης περιόδου, ο Κωσταντής προσεγγίζει την καρδιά του ζητήματος και φτάνει στο να εξηγήσει το γιατί έγινε το κακό. Διότι πολλές φορές η Ιστορία δεν μπορεί να βασιστεί πια μονάχα επί γραπτών πηγών και ξύλινων ιστορικών ντοκουμέντων. Η Ιστορία δημιουργείται από ανθρώπους, που έχουν συναισθήματα και αυτά τα συναισθήματα καθόριζουν την πορεία Της. Η λογοτεχνία μπήκε λοιπόν σφήνα στην ιστορική έρευνα και έδωσε την απάντηση. Ο Νιλς ήταν ερωτευμένος με την Θάλεια, είχαν μάλιστα προγραμματίσει να κάνουν και τον γάμο τους επί του Wiril, μόλις τελείωνε η εκφόρτωση των σιτηρών στο λιμάνι της Χίου και έτσι, από την λαχτάρα του να τη δει και να την παντρευτεί, καθόσον ήταν μακριά της, επιβιβασμένος στο Wiril και γυρνούσε τα νησιά για να εκφορτώνει τρόφιμα, έφερε το βαπόρι δυο μέρες νωρίτερα στη Χίο, γεγονός το οποίο λησμόνησε να γνωστοποιήσει στους συμμάχους. Αυτά φυσικά δεν αναγράφονται σε καμία επίσημη ιστορική πηγή αλλά είναι αποδείξεις που προέκυψαν από το ψυχανέμισμα της ατμόσφαιρας των ημερών εκείνων, ισχύουν όμως απόλυτα και καθιστούν την τέχνη του λόγου πολύτιμο και καθοριστικό παράγοντα ιστορικής μελέτης.

Μια φορά μου τηλεφώνησε ένας ιστορικός εξ Αθηνών και μου είπε ότι έχει κάνει επί χρόνια μεγάλη έρευνα σε ελληνικά, σουηδικά, γερμανικά και βρετανικά αρχεία, περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία σχετικά με τον βομβαρδισμό του Wiril και ότι διάβασε το Ήλιος με δόντια και κατέληξε στο ότι αυτή ακριβώς η αιτιολογία που περιγράφεται λογοτεχνικά, αυτή είναι η πιο πιθανή να ισχύει. Ο έρωτας του Νιλς με τη Θάλεια προκάλεσαν το ολοκαύτωμα. Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο που μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει για το συμπέρασμα της ερευνητικής του εργασίας και δέχτηκα να του την παρουσιάσω, όπως με παρακάλεσε, όταν σε λίγο καιρό θα την κυκλοφορούσε σε βιβλίο. Βγήκε λοιπόν το βιβλίο του, μου το έστειλαν να το διαβάσω για να προετοιμάω την παρουσίαση, το διάβασα όλο από την αρχή ως το τέλος, διάβασα και τις παραπομπές, διάβασα και την εκτεταμένη βιβλιογραφία, εφημεριδογραφία, περιοδικογραφία, πουθενά ούτε μισή αναφορά στο Ήλιος με δόντια. Σαν να μην υπήρξε ποτέ το βιβλίο μου, σαν να μην είχε χρησιμοποιήσει ποτέ ο άνθρωπος αυτός το λογοτεχνικό μου έργο και το ιστορικό συμπέρασμα της λογοτεχνίας στην έρευνά του.

Τότε κατάλαβα ότι η λογοτεχνία είναι γραφή και είναι μεγαλόψυχη, ενώ η ιστορία είναι καταγραφή και είναι μικρόψυχη. Η λογοτεχνία γράφεται από ανθρώπους με ανοιχτή την ψυχή τους στον άνθρωπο, που βιώνουν τον πόνο των ανθρώπων οι οποίοι δημιουργούν την ιστορία της ζωής, ενώ η ιστορία καταγράφεται από ανθρώπους που δεν την βιώνουν αλλά την κοιτούν με μάτι ξύλινο και με ψυχή θεόκληστη, πάντοτε από κάποια μελλοντική αποστειρωμένη από την ανθρωπίλα των αισθημάτων θέση δήθεν ισχύος.

Λάθος είναι ο φόβος του λάθους (αναδημοσίευση)

Κώστας Καναβούρης

Το ανώτατο σημείο στην Τέχνη είναι το λάθος. Γιατί το λάθος είναι το ρήγμα (ή και το όρυγμα) σε όσα ήξερες μέχρι τώρα. Θα ήταν μάταιο να αναφέρουμε τον μακροσκελέστατο κατάλογο εκείνων που έγιναν γίγαντες στο διηνεκές της Ιστορίας Της Τέχνης (και της ανθρωπότητας επομένως), κάνοντας λάθος, αρνούμενοι δηλαδή την καθεστώσα άποψη περί της αισθητικής ορθότητας. Θα μπορούσαμε έτσι, να ισχυριστούμε βάσιμα ότι η Ιστορία της Τέχνης είναι η Ιστορία λαθών που αποκάλυψαν καινούργιες θεάσεις, καινούργιες βαθύνσεις, καινούργιους τρόπους του κόσμου επισωρεύοντας ταυτοχρόνως καινούργιες εικόνες και γραφές στο βαρύ παλίμψηστο του χρόνου. Από τη μια δηλαδή να αποκαλύπτεις τις διαδοχικές επιστρώσεις των λαθών, όπου η κάθε μια είναι ένας ολόκληρος συγκλονιστικός αιών (υπό την έννοια της στιγμιαίας αιωνιότητας και όχι της χρονομετρικής τακτοποίησης) και από την άλλη να συμπεραίνεις και να προχωράς με όλο το βαρύ φορτίο σου, δηλαδή όλη τη βαριά συν-κίνηση στην γενναιότητα του επόμενου βήματος και πιθανώς στη γενναιότητα ενός επόμενου λάθους. Αλλιώς δεν γίνεται και δεν έγινε. 

Έτσι προχώρησε το πράγμα. Έτσι προχώρησε, προχωράει και θα προχωράει η εποποιία της ανθρωπότητας προς τη Γνώση. Το ανώτατο σημείο σ’ αυτή την πορεία είναι το λάθος. Ακόμα και το άγριο. Γιατί στο τέλος εκείνο που αποστραγγίζεται από το λάθος – δηλαδή από το ενεργειακό κατάλοιπο της κίνησης – είναι το συμπέρασμα. Το ασταθές παρόν της σκέψης που χρησιμεύει μόνο ως τόπος θεωρητικής κολάσεως (επειδή κολάζει την ακινησία) και σε παρακινεί στο επόμενο βήμα.

Λοιπόν, λάθος είναι ο φόβος του λάθους. Γιατί ο φόβος του λάθους μας κάνει αγάλματα. Και τότε δεν θα έχουμε να δώσουμε τίποτα σ’ αυτόν που μας τείνει χείρα βοηθείας. Δηλαδή δεν θα έχουμε να προσφέρουμε στο συμπέρασμα που θα υπερκεράσει τα καθέκαστα δεδομένα.

Ο φόβος του λάθους συνεπώς, συνιστά απόρριψη. Όχι μόνο του άλλου. Ταυτοχρόνως συνιστά και μουμιοποίηση του εαυτού σου επειδή δεν μπορείς να δεχτείς την οδύνη του άλλου. Αυτό είναι το λάθος: το απορρίπτειν. Την κίνηση. Το λάθος. Τη γνώση. Θέλω να πω, ότι εν τέλει ο φόβος του λάθους είναι απόρριψη προόδου. Είναι το α-σθενές στήθος που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των λαθών του. Γιατί βέβαια τα λάθη είναι αντανάκλαση προσπαθειών. Ανάλογα με την ποιότητα της προσπάθειας είναι και η ποιότητα του λάθους.

Με άλλα λόγια: δεν είναι εύκολο πράγμα το λάθος. Εύκολο είναι το αλάνθαστο για μία και μόνη λεπτομέρεια: επειδή το αλάνθαστο δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Αλάνθαστος είναι μονάχα ο θάνατος. Κι αυτό εξ όσων γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Είναι λοιπόν, βαθύ πράγμα το λάθος. Είναι το νεύμα της ύπαρξης προς το άλλο σκοτεινό Εγώ της. Το λάθος είναι η μεθυστική συνθήκη που εκτινάσσει της παραβατική (προς τις καθολικές «θεότητες») σκέψη. Το λάθος πυροβολεί. Κυρίως αυτόν που το κάνει. Το θήραμα διαφεύγει. Το λάθος δηλαδή, οργανώνει το παρηγορητικόν Είναι: την πραγματικότητα.

Δουλειά μας είναι να την ξαναφτιάξουμε. Αλλιώς. Με άλλα λάθη.

Πλέον x Πλέον = Επιπλέων (αναδημοσίευση)

από το Φαούδι

Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος πλέον.

Πλέον συνήθισα στις συνεχόμενες "νέες" τραγωδίες στο Αιγαίο, στις λίστες θυμάτων και στους τραγικούς απολογισμούς. Στις μισοβυθισμένες βάρκες, στις εικόνες ανθρώπων τυλιγμένων σ' αλουμινόχαρτα, στα μπουλούκια των ταλαιπωρημένων που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης, στους λόφους παπλωμάτων και πραγμάτων που κάνουν κατάληψη σε σκιερές κι απάγκιες γωνιές. Έτσι είναι πια.

Πλέον συνήθισα τους οικονομικούς όρους ως μονάδα μέτρησης σκοπιμότητας, απόδοσης, χρησιμότητας, αξίας, συμμόρφωσης, αλληλεγγύης, ανάπτυξης, προόδου, δικαίου. Η ίδια μονάδα μετρά τόσα πολλά και διαφορετικά (;) πράγματα. Έτσι είναι πια.

Πλέον συνήθισα τη θεϊκή δοξασία της τύχης. Ή για να είμαι πιο ακριβής, της τύχης ΜΟΥ. "Δόξα τω Θεώ" και "πάλι καλά" να λέω, επειδή γεννήθηκα στις συγκεκριμένες γεωγραφικές συντεταγμένες (και όχι λίγο δεξιότερα ή λίγο πιο κάτω), στους συγκεκριμένους γονείς. Επειδή βρήκα δουλειά, επειδή είμαι καλά και όχι άρρωστη. Έτσι είναι πια.

Πλέον συνήθισα τη γκρίνια. Των άλλων και τη δική μου.

Πλέον συνήθισα την αναγκαιότητα των περιορισμών, το δεδομένο των ελλείψεων στην υγεία, την παιδεία, την ελευθερία, τη χαρά, την ομορφιά, την αισθητική, την τέχνη, το διάλογο, την ελπίδα. Έτσι είναι πια.

Πλέον συνήθισα τις διαδηλώσεις, τα συνθήματα, τις πορείες, τους καπνούς, τους παραταγμένους και τις παρατάξεις, τα αρκτικόλεξα, τα πανό και τις αφίσες.

Πλέον συνήθισα τα ιδεολογικό ασυμβίβαστο της πραγματικότητας. Το διαχωρισμό της πράξης από την πρόθεση, την επιθυμία, τη θέληση. Ένας διαχωρισμός που καθίσταται θεμιτός από την ανάγκη. Έτσι είναι πια.

"Και πάλι καλά!" - να λέω;....

Αυτό είσαι: Θάνατος (αναδημοσίευση)

Στη μνήμη των θυμάτων των 62 πιο πλούσιων ανθρώπων της Γης, εις βάρος των υπολοίπων Ανθρώπων.

Κώστας Καναβούρης

Να πλημμυρίζεις τη Γη με ποτάμια αίματος. Να κάνεις την έρημο Γκόμπι να μοιάζει με μικροχώραφο μπροστά στις απέραντες ερήμους των νεκροταφείων (που υποδιαιρούνται άλλοτε σε ατομικούς και συχνότατα σε ομαδικούς τάφους), ως αποτέλεσμα της φρενιασμένης σου λογικής που δεν συμπεραίνει ουδέν άλλο πάρα μονάχα το κέρδος. Να αντιλαμβάνεσαι το κέρδος με ακραίο παραλογισμό μιας ισχύος που οδηγεί στην καταστροφή τον πλανήτη. Να κατασκευάζεις κράτη και να αποσκευάζεις κράτη μαζί με το πολίτευμά τους. Να σκοτώνεις τον πολιτισμό. Να μετατρέπεις το νερό σε δηλητήριο και τον αέρα σε εμπόρευμα. Να κάνεις έναν κόκκο σταριού μεγαλύτερο από όλες τις ηπείρους για έναν άνθρωπο που πεινάει. Να κάνεις μια σταγόνα νερού πιο μεγάλη κι από μια Γη που κρέμεται από τα δάκρυά της. Να κατακαίς όλα τα θεμέλια, ακόμα και τα θεμέλια της απελπισίας. Να στομώνεις – με πνιγμένους – τα κύματα. Να σκοτώνεις εκατομμύρια παιδιά με πείνα, δίψα και αρρώστια. Να μην αποθηκεύεις το θρήνο που προκαλείς γιατί δεν χρειάζεται˙ χρειάζεται μονάχα ο πεταμένος θρήνος μαζί με το κορμί του. Ο ακατάσχετος, ο σπαταλημένος, ο ανεπίστροφος θρήνος μέσα στα νερά της Στυγός που τον καταπίνουν χωρίς καν το σημείωμα ενός άστρου. Να υπαγορεύεις τη ζωή. Να απαγορεύεις στο ανθρώπινο πλάσμα να νιώσει τον εαυτό του. Να οδηγείς τον Έρωτα στο ικρίωμα. Να διορίζεις δήμιους. Να κουβεντιάζεις για την τιμή – και την αξία – του αίματος. Να μην κρίνεσαι. Να είσαι, αλλιώς, πέραν του κακού και του καλού. Να είσαι ανελέητος. Να είσαι αθώος. Να είσαι μακριά, να είσαι ψηλά. Να είναι για σένα τα πάντα άγνωστα: η φιλοσοφία, η ποίηση, τα μαθηματικά, η υψηλή Τέχνη της Φυσικής, τα παγωμένα πόδια, τα απόπληκτα μάτια της τελικής οδύνης, οι σφαγμένες ζωές, ο πνιγμός, ο ρόγχος, μια λέξη που είναι όλες οι λέξεις όταν την λες στο παιδί που πνίγεται, στον εαυτό σου που χάνεται μέσα στην ίδια του τη λέξη, στο Θεό που σκεπάζεται για πάντα από το θάνατο που προκαλείς.

Να είσαι τυφλός, να είσαι κουφός, να είσαι άλαλος. Όχι εσύ. Η ψυχή σου. Να ονομάζεις χρήμα το θάνατο. Να ονομάζεις χρήμα την καταστροφή. Να ονομάζεις χρήμα τα σφαγμένα παιδιά. Να ονομάζεις χρήμα το ανεπίδοτο γάλα που τρέχει από τα βυζιά των σφαγμένων τους μανάδων. Να εμπορεύεσαι αυτό το γάλα. Να το μετατρέπεις χρηματιστηριακά σε μια κτηνώδη ανταλλακτική οικονομία: γάλα σφαγμένο, αντί πετρελαίου. Να εμπορεύεσαι αυτό το δίχως έλεος πετρέλαιο με τους χιλιάδες μισθοφόρους που φορούν κοστούμια παραλλαγής, βομβαρδιστικές γραβάτες F16 (μπορεί και να τις σχεδίασε ο Hugo Boss, ο ίδιος που σχεδίασε και τις στολές των Ες–Ες) και παπούτσια, αχ παπούτσια ερπυστριοφόρα καθως βγαίνουν από τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια και λιώνουν τα αγαθά κορμιά σε όλες τις ηπείρους.

Να διατάζεις. Να τρομάζεις. Να εγκλωβίζεις τους κυβερνώντες, να τους φυλακίζεις ισοβίως, να τους εγκιβωτίζεις μέσα σε σκληρότατους αριθμούς που καταπίνουν ο ένας τον άλλον. Να παραποιείς τους χάρτες. Να παραποιείς τη Γη. Να βομβαρδίζεις. Να μισείς. Να κοιμάσαι ήσυχος το μεσημέρι και ακόμη πιο ήσυχος το βράδυ. Να είσαι φιλάνθρωπος. Να πιστεύεις στην αγάπη του Θεού. Να κρύβεσαι μέσα στον Παράδεισο. Να είσαι ο τεράστιος μύθος μιας Κόλασης που παρέχει το συντακτικό (και η θρησκευόμενη γραμματική) ενός ακίνδυνου φόβου. Να τρυπάς το κορμί, να τρυπάς το μυαλό, να βασανίζεις. Να πληρώνεις τους δεσμοφύλακες, να πληρώνεις του δημίους, να πληρώνεις τους παραχαράκτες και τους κεκράκτες της Ιστορίας, να πληρώνεις τους λαφυραγωγούς των πτωμάτων. Να υποχρεώνεις τη μουσική να τρίζει και την ποίηση να ψευδίζει. Να είσαι κληρονόμος και κληροδότης της φρίκης. Να την ανανεώνεις. Να παίζεις με το φασισμό της φρίκης, το φασισμό της ευδίας, το φασισμό της χυδαιότητας, το φασισμό μιας πρωτοπορίας τάχα μου, που πατάει επί πτωμάτων, πλατσουρίζει μέσα στο αίμα των πτωμάτων και θεωρεί ότι αφήνει ίχνη (ταξικής) χορογραφίας προς το μέλλον.

Να νομοθετείς. Να είσαι η Τράπεζα. Να είσαι η Εκκλησία. Να είσαι το Λύκειο. Να είσαι ο απέραντος Ιχθύς που τρέφεται με χώμα. Να είσαι το μυστικό Σύμπαν. Να είσαι ο δήμιος. Να είσαι ο Ιερέας που κοινωνεί το θάνατο. Να είσαι ο θάνατος. Ο νεκρός θάνατος.

Αυτό είσαι.

Π. Καπετανόπουλος: Δικάζεται ένας άνθρωπος που δεν κοίταξε την πάρτη του

 

Για την αστυνομική σκευωρία που στήθηκε ενάντια στον αγωνιστή Πέτρο Καπετανόπουλο δείτε εδώ.

Κι' αν το βασικό μέρος του κατηγορητηρίου -«συνέργεια σε ληστεία»- που κατασκεύασαν οι ασφαλίτες θεωρήθηκε ανυπόστατο, με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, ο Πέτρος Καπετανόπουλος ξανακάθεται στο σκαμνί του κατηγορουμένου στις 12 Φλεβάρη με αυτή την φορά να του αποδίδονται τα πλημμελήματα της «αντίστασης κατά της αρχής» και της «ψεδούς ανομοτί κατάθεσης».

Η πρώτη δικαστική νίκη που επιτεύχθηκε με το υπ. αριθμ. 805/2013 βούλευμα που εξέδωσε το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, απόρροια και μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής συμπαράστασης, πρέπει να ολοκληρωθεί με το να καταπέσει ολοκληρωτικά η αστυνομική σκευωρία στην προσεχή δίκη.

Το κίνημα αλληλεγγύης στο πρόσωπο του, που συσπειρώνεται στην "Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον Πέτρο Καπετανόπουλο" δίνει για μια ακόμα φορά το παρόν.

Την Κυριακή 7 Φέβάρη διοργανώνει ρεμπέτικο γλέντι στο Αυτόνομο στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων) για να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα του αγωνιστή που υφίσταται την αστυνομική σκευωρία, ενώ απευθύνει κάλεσμα για συγκέντρωση συμπαράστασης την Παρασκευή 12 Φλεβάρη στις 10:00 το πρωί, στο κτίριο του Μονομελούς Εφετείου Αθήνας, Κυρίλλου Λουκάρεως κ Αλεξάνδρας.

Tα μεσάνυχτα του Σαββάτου της 21ης Ιουλίου 2012, ο Πέτρος Καπετανόπουλος ακούγοντας φωνές πολύ κοντά στο σπίτι του, κατεβαίνει για να δει τι συμβαίνει.
Βρίσκεται μπροστά στην ακόλουθη σκηνή: Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ποδοπατούν νεαρό μετανάστη, ο οποίος είχε συλληφθεί νωρίτερα για απόπειρα κλοπής μιας τσάντας όπως ο ίδιος ομολόγησε.

Ο ΠΚ διαμαρτύρεται προς τους αστυνομικούς για τον εξευτελισμό και βασανισμό του μετανάστη. Συλλαμβάνεται και του προσάπτονται τρεις πλημμεληματικές κατηγορίες: «αντίσταση κατά της αρχής», «προσπάθεια ελευθέρωσης κρατουμένου» και «ψευδή ανωμοτί κατάθεση». Ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγείται την επόμενη μαζί με τον μετανάστη με την αυτόφωρη διαδικασία προσθέτει και την κακουργηματική κατηγορία της «συνέργειας σε ληστεία».

Αμέσως δημιουργείται ένα πλατύ και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στον Πέτρο το οποίο διαδηλώνει το αυταπόδεικτο της αθωότητάς του και το ότι η δίωξή του και το καφκικό σκηνικό στο οποίο τίθεται η ζωή του είναι αποτέλεσμα αστυνομικής και εισαγγελικής αυθαιρεσίας.
 

Η δράση του κινήματος αλληλεγγύης, καθώς και το ανυπόστατο της κατηγορίας, έχουν ως αποτέλεσμα το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών να απαλλάξει τον ΠΚ από την κακουργηματική κατηγορία της «συνέργειας σε ληστεία». Η δίκη για τα πλημμελήματα ορίζεται για τις 12/02/2016.

Για μας η υπόθεση της δίωξης του ΠΚ έχει να κάνει τουλάχιστον με 3 επίπεδα:
Την αστυνομική και δικαστική βία και αυθαιρεσία απέναντι στην κοινωνία,
Τη ρατσιστική βία απέναντι σε μετανάστες και διαφορετικούς, και την προσπάθεια καταστολής, μέσω της ποινικοποίησης, οποιασδήποτε φωνής και πράξης διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπάτηση ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων.

3,5 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει αλλά και τίποτα δεν άλλαξε:

Για μας που βιώνουμε την κρατική βία, την καταστολή σε κάθε εργατικό και κοινωνικό αγώνα, για μας που γνωρίζουμε τους βασανισμούς και την κακομεταχείριση μεταναστών και όχι μόνο, σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης, για μας που γνωρίζουμε πώς ποινικοποιείται η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες που δολοφονούνται στα νερά του Αιγαίου, για μας που πιστεύουμε ότι η αδιαφορία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι αντίθετος με την ανθρωπιά αλλά και τα ταξικά μας συμφέροντα, για μας που το αυτονόητο της πράξης του ΠΚ ταυτίζεται με το αυτονόητο της αθωότητας του, η υπόθεσή του ξεπερνάει τα όρια της προσωπικής περιπέτειας, αφορά όλους όσους αγωνίζονται. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, στην αυθαιρεσία της εξουσίας, στην καταστολή των συνειδήσεων είναι και δικός μας αγώνας. Είναι ένας πολιτικός και κοινωνικός αγώνας του καθένα μας.

Σας καλούμε την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου στις 10:00 το πρωί, στο κτίριο του Μονομελούς Εφετείου Αθήνας, Κυρίλλου Λουκάρεως κ Αλεξάνδρας.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΚΑΠΕΤΑΝΟΠΟΥΛΟ