Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Χαμένοι στη μετάλλαξη (αναδημοσίευση)

Από φιλικό ιστολόγιο

Λίγα λεπτά τηλεθέασης στο κανάλι της Βουλής κατά την ψηφοφορία ενός ακόμη μνημονίου ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά πως η παράταξη των δοσιλόγων παραμένει αρραγής και αποφασισμένη να φέρει σε πέρας το έργο της πλήρους εξαθλίωσής μας. Εξαθλίωση πλήρης των υλικών και άϋλων της ύπαρξής μας.

Και είδα τον στρατοδίκη προεδρεύοντα της βουλής των άβουλων Τραγάκη να "περαιώνει" ψηφοφορίες άρθρων και τροπολογιών, να επικυρώνει δοτά αποτελέσματα μπροστά σε άναυδους από τη φασιστική του έπαρση βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι πειθήνιοι πείστηκαν, ψήφισαν και βγήκαν ανακουφισμένοι για τσιγάρο. Οι υπόλοιποι μείναν να αποδεχτούν τη μοίρα μας. Κάποιες φωνές για το πραξικοπηματικό της διαδικασίας, φωνές δηλωτικές των αυταπατών για τη δημοκρατία τους. Συνηθισμένα πράγματα για εθισμό των υπηκόων και διδαχή των επερχομένων.

Το αίμα δεν πετάχτηκε από τις φλέβες κανενός βουλευτή της μείζονος αντιπολίτευσης. Αλλά ούτε και αυτών της ορθόδοξης αριστεράς. Να πιάσει το φασιστοτραγαδερό "από τον λαιμό", η έπαρση  του  "γαμάμε και δέρνουμε" να γίνει μάθημα και για τους υπόλοιπους των λεγεωναρίων. Μάθημα ακόμη και για νέους ροβεσπιέρους. Που κλήθηκαν να γεμίσουν τους δρόμους, να ματώσουν τα πόδια τους, να θυσιάσουν τις ζωές τους. Ούτε μια φλέβα δεν έσπασε, νερό το αίμα, άβαφοι οι δρόμοι.

Αντί αυτού και κάθε φορά για την τιμή των όπλων ποδοπατούνται οι ελπίδες, σπέρνεται η απογοήτευση. Κάθε φορά και λιγώτεροι λέμε, πού είναι οι άλλοι αναρωτιόμαστε. Και κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε, έχοντας βαδίσει όλους τους παρακαμπτήριους δρόμους της λογικής και των συναισθημάτων μας. Αντιγράφοντας ακριβώς αυτό που οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και φιλοδοξίες των εντός και εκτός μπουρδέλου κομμάτων της αριστεράς ορίζουν.

Μια χιλιάδα άτομα προχθές στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση ίσως του επαχθέστερου έως τώρα μνημονίου. Οικτρή η εμφάνιση του άλλοτε κραταιού λόχου του ΠΑΜΕ, ούτε χίλια άτομα και αυτοί. Ανύπαρκτη η ΑΝΑΡΣΥΑ, απόντα τα παιδιά με τις σφενδόνες.

Δυό χιλιάδες άτομα όλοι και όλοι. Άλλοι εκτελούντες διατεταγμένη υπηρεσία και άλλοι που απλώς μυρίστηκαν τι ψηφιζόταν μέσα στο μπουρδέλο. Και ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτα πια να χάσουν, μιας και τα είχαν χάσει από το πρώτο κιόλας μνημόνιο αλλά και πριν από αυτό.

Δυό χιλιάδες άτομα. Ούτε όσοι στις ανά Τετάρτες και Σάββατα αντιρατσιστικό-φασιστικές κινητοποιήσεις των κατ' επάγγελμα αντιτρατσιστών και αντιφασιστών.

Κατάλαβε κανείς τι ψηφίστηκε προχθές είτε από αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή είτε από αυτούς που θάπρεπε να μπούνε μέσα αντί να ονειρεύονται το μάνα ενός μέλλοντος χρόνου, που όμως δεν θα γεμίσει ποτέ το κενό που αφήνει καθημερινά το παρόν; Διαισθάνεται κανείς ότι κανένα απο-λυτρωτικό αύριο δε θα απαλείψει ποτέ το μίασμα του φόβου και της αμαχητί παράδοσης που εμφυτεύεται καθημερινά και με δόσεις σε συνειδήσεις, οι οποίες, φεύ,  θα κληθούν αύριο να αλλάξουν τον κόσμο;   

Αυτό το μνημόνιο δεν προέβλεπε κυρίως εισπρακτικά μέτρα. Απλώς τακτοποίησε και θεσμικά μερικούς ακόμη ημέτερους- αυξάνοντας τιη στρατιά των "φυσικών συμμάχων"  ενάντια στους πληβείους. Κάτι που μετά από τρία χρόνια κατάλαβαν επιτέλους οι τρείς σωματοφύλακες των δανειστών πως ήταν άμεση προτεραιότητα κατά πως τους διεμήνυε ο Μπένυ, ο Αντώνιος και ο όψιμος συνέταιρός τους κυρ Φώτης. 

Και όλοι οι άλλοι, οι στρατιές των πληβείων-εχθρών να εξ-άγονται από τη ζωή, να οδηγούνται ατιμασμένοι σε Guantanamo οφειλετών, με κρεμασμένες στο λαιμό τις Ταυτότητες Οφειλέτη (Τ.Ο.). Αυτό προέβλεπε το τελευταίο μνημόνιο και αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα και χωρίς κανένα δικαίωμα αντίθεσης τον κεφαλικό σου φόρο, να τον εξοφλείς στην ώρα που όρισαν οι αφέντες σου και αν τυχόν ως μωρά παρθένος αργήσεις να προσέλθεις στο γκισέ της εφορίας, χωρίς άλλη διατύπωση να σου κατάσχουν ό,τι έχεις και δεν έχεις. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να χρωστάς στην εφορία και να σου κατάσχουν τον μισθό όπως και όταν αυτοί θεωρούν επαρκές μέτρο συμμόρφωσής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το "πατριωτικό" δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στη δουλειά σου -αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος-καταργώντας το φορολογικό απόρρητο και κάθε νόμο προστασίας της προσωπικότητάς σου. Ήδη καταφθάνουν στα λογιστήρια των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομές "διαταγές παρακράτησης μισθού". Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το "πατριωτικό" δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στους ενοικιαστές σου με τον ίδιο τρόπο. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.


Και πολλά άλλα που απλώς συμπληρώνουν το παζλ ενός φασιστικού πλαισίου φοροληστείας μπροστά στο οποίο αυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ωχριά πάνσεμνη. Η Ζωή εξοστρακίζεται, ο νούς θωρακίζεται με φόβο και υποταγή, οι ψυχές αποδράμουν σαν τις πεταλούδες από τα ψεκασμένα τριαντάφυλλα. Και οι τρείς της εσωτερικής τρόϊκας διεκδικούν τα τρόπαια "πατριωτισμού" από τους διαβόητους Σουλιώτες φοροεισπράκτορες της Μεγάλης Πύλης. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.


Το ερώτημα είναι απλό. Μπορεί να ανέχεσαι ή να παραβλέπεις πως η φοροτρομοκρατία δεν είναι απλά ένα μέσο υπερπλουτισμού κάποιων αλλά καθημερινά με νόμους και διατάγματα γίνεται όπλο μαζικής καταστολής; Και το να πάς σε μια διαδήλωση έχεις να αναμετρηθείς με τα αστακόμορφα τομάρια της καταστολής, και "καλά να πάθεις" σου λένε. Το να κάθεσαι αμέριμνος και με φιλήσυχο και νομοταγές πνεύμα στον καναπέ σου και να σούρχονται από την οθόνη της  ΤV οι οβίδες με το τί θα πληρώσεις και τί θα πάθεις αν δεν πληρώσεις αυτό  είναι η ακρότατη μορφή αφαίμαξης και καταστολής στο όλον της ύπαρξής σου. Αυτό προέβλεπε το τελευταίο μνημόνιο και αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό: Ξέρετε φίλοι της αριστεράς κατά που πέφτει ο φασισμός και ο ρατσισμός ; ή μήπως δεν θυμάστε πια τί θα πεί λεβεντιά ; (όπως θάλεγε και μια φίλη).

Τα δικά μας Εξάρχεια: φωτογραφίες από την εκδήλωση


Στα πλαίσια των δράσεων για την ανακατάληψη των Εξαρχείων από τους κατοίκους των έγινε χθές βράδυ η πρώτη κοινή εκδήλωση συλλογικοτήτων της γειτονιάς και κατοίκων στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους πάνω από την πλατεία (στα σκαλάκια).

Ο χώρος αυτός εδώ και καιρό είχε "καταληφθεί" από εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και άλλους "θαμώνες" με αντικοινωνικές συμπεριφορές που δημιουργούσαν έντάσεις ανάμεσα σε αυτούς και τους κατοίκους, υποβοηθώντας έτσι την πλήρη κατάληψη του χώρου από μαφίες και παρακρατικούς μηχανισμούς.


Από νωρίς το βραδάκι πλήθος γειτόνων ήλθαν με τα φαγητά τους, τα τσίπουρα, το κρασί, τα γλυκά, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συλλογικοτήτων που ανέλαβαν την πρωτοβουλία αυτή. 

Η εκδήλωση-παρέμβαση στο χώρο κράτησε έως και μετά τα μεσάνυχτα. Οι συνήθεις "θαμώνες" του χώρου δεν δοκίμασαν καν να πλησιάσουν σε όλη την έκταση του πεζοδρόμου αλλά και στα γύρω στενά. Αποδεικνύοντας έτσι πως όταν ο δημόσιος χώρος χρησιμοποιείται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους γίνεται απροσπέλαστος για τις μαφίες και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Και όπως είπε η Χ. κάτοικος της Θεμιστοκλέους ο πολιτισμός, η κυκλοφορία των ιδεών, ο σεβασμός στο περιβάλλον και η στράτευση ενάντια σε κάθε μορφής καταστολή είναι τα μόνα αντίδοτα στην εξαθλίωση, στο εμπόριο ζωών, στην υλική και πνευματική χρεοκοπία.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα δράσεων οι παρεμβάσεις αυτές θα γίνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση και θα περιλαμβάνουν προβολές ταινιών, μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, εικαστικά δρώμενα, ανοικτές συζητήσεις, σεμινάρια επιμορφωτικά πάντα με ένα κέρασμα.

Να ευχαριστήσουμε τις οικοδέσποινες του χώρου αλλά και όλους τους γείτονες που με μεγάλη προθυμία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό.


Οι δράσεις αυτές διοργανώνονται από τις συλλογικότητες: Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου, την Πρωτοβουλία Κατοίκων Εξαρχείων, τη Συνέλευση του Πάρκου Ναυαρίνου, το Αυτόνομο Στέκι, τη Συλλογική Κουζίνα του Αυτόνομου Στεκιού αλλά και κατοίκους της γειτονιάς. Θέληση και όραμα είναι να μετέχουν όλες οι συλλογικότητες και τα εγχειρήματα της γειτονιάς μας αλλά και οι κάτοικοι.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Του κόσμου η πιο νευρικιά διαδρομή (αναδημοσίευση)


Από Όστρια (http://ostria-gr.blogspot.gr/)
της Αννίτας Λουδάρου 

Ίσως οι πιο σπουδαίες συζητήσεις γίνονται μέσα στο αυτοκίνητο. Εκεί που αλλάζεις νευρικά διαδρομές, διαλέγοντας τις πιο μακρινές με το πρόσχημα ότι ξέχασες και δεν βρίσκεις τον πιο σύντομο δρόμο. Λες και μας λύνεται η γλώσσα όταν ερχόμαστε από κάπου ή όταν πάμε κάπου....

Εκεί είναι που αρχίζουμε και μιλάμε πάλι για όσα έγιναν την τελευταία βδομάδα και δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα κανένα, γιατί υπάρχει μια μαύρη τρύπα που ρουφάει νούμερα, αποτελέσματα και ανθρώπους.

΄Υστερα μπερδευόμαστε στα μποτιλιαρισμένα στενά αλλά δεν μας νοιάζει γιατί σκεφτόμαστε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι πια και μόνο που καταφέρνουμε να χαμογελάμε και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, ενώ γύρω μας η πόλη φοράει άλλη μια μεγάλη νύχτα.

Είναι σ΄αυτές τις συνηθισμένες διαδρομές με το αυτοκίνητο που ήρθες για να με πας κάπου και ήρθα για να σε πετάξω δίπλα, που αφηνόμαστε να πούμε για εκείνα τα λίγα, τα ασήμαντα που ανακαλύπτουμε ο ένας στον άλλον. Αλλά και για τα πολλά, τα σημαντικά, αυτά που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον. Είναι τότε που μιλάμε για τα ερείπια, αυτά που είμαστε, αυτά που θα γίνουμε, αυτά που τελικά ίσως ξαναχτίσουμε, ξαναβάψουμε και τα κάνουμε οικεία.

Είναι αυτές οι διαδρομές που ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα μέσα σε λίγα λεπτά. Πως τελικά δεν θέλουμε να ξαναπούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτά τα ξέρουμε, τα βλέπουμε καθημερινά, κάθε λεπτό, σε μας, στους φίλους μας, στους περαστικούς που προλαβαίνουμε να τους ρίξουμε ένα φευγαλέο, συνήθως λυπημένο, βλέμμα. Κατά βάθος, το παραδεχόμαστε, άλλα είναι αυτά που μας απασχολούν.

Για τα ευχαριστώ σου, για τα χομόγελα μου, για όλα τα ημερολόγια που φτιάξαμε με παλιά χαρτιά για να τα γεμίσουμε νέες μνήμες. Για τις κουρτίνες που τραβάω για να μπει φως. Για τις κουρτίνες που κλείνεις για να ησυχάσουμε. Για τον διπλό ελληνικό στο χάρτινο ποτήρι, σ΄ένα ξεχασμένο καφενείο. Για την στάση στην κορφή του βουνού για να δούμε όλο το νησί, για την κατηφόρα προς τις νότιες παραλίες, για τις επιστροφές που πάντα μοιάζουν πιο σύντομες, και για τις νύχτες που μοιάζουν όλο και πιο μικρές.

Και είναι ακριβώς τότε που αρχίζουμε να βλέπουμε καθαρά πως μέσα σε όλο αυτό το χαμό, αυτά τα ''συναισθηματικά'' μας είναι που μας ενδιαφέρουν κατάκαρδα. Είναι εκείνη η στιγμή που επιτέλους μπορώ να σου πω, πως μου αρκεί αν ακούω τα βήματα σου μέσα στο σπίτι, πως τα βράδια δεν αναζητούν λύτρωση στις διάφορες προτάσεις των φίλων. Λυτρώνονται μ΄ένα μόνο άγγιγμα.

Αλήθεια δεν ξέρω άλλο τρόπο ν΄αντέξουμε το σήμερα, εκτός από το να χωνέψουμε την δική μας ξεχωριστή ιστορία. Ο καθένας την δική του και μετά οι δυό μαζί. Μια σύντομη, μοναδική, αληθινή ιστορία. Ένα στιχάκι που συμπεριλαβάνει δύο. Και αυτό δεν είναι θαύμα, είναι ενηλικίωση.

Φωτογραφία από την ταινία '' Chico & Rita''

Δεν λέμε τίποτα ΙΙ (αναδημοσίευση)


Από Όστρια (http://ostria-gr.blogspot.gr/)
Της Αννίτας Λουδάρου

 Μας βλέπω καθισμένους αναπαυτικά στους καναπέδες μ΄ένα μπολ ποπ κορν ( ίσως) στο χέρι να παρακολουθούμε τις ειδήσεις. Μας βλέπω και στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ να τζογάρουμε σιωπηλά την θλίψη μας. Στα σούπερ μάρκετ, με τα κουπόνια να ψάχνουμε τις πιο συμφέρουσες προσφορές απορρυπαντικών. Σκυφτούς στις στάσεις των λεωφορείων, σε ουρές νοσοκομείων, να ανεχόμαστε τις βασικές ελλείψεις. Μας βλέπω να κρυφοκοιτάμε ακόμα τα τελευταία κουφάρια του lifestyle και του interior design. Και δεν λέμε τίποτα....

Μας βλέπω από δω και από κεί, Φίλοι κάποιοι από παλιά, ζήσαμε μαζί την προ-ολυμπιακή Αθήνα, με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα μπάζα, τα αναχώματα, τις ατελείωτες διαδρομές των αστικών λεωφορείων με την αισιοδοξία τότε πως η ζωή μας και η Αθήνα αλλάζουν. Εξακολουθούμε να κάνουμε τις ίδιες ασυνάρτητες, βουβές διαδρομές, σαν να παρέμειναν όλα ακίνητα. Και δεν λέμε τίποτα.

Πολλοί με το άψογο βρεταννικό φλέγμα που υιοθετήθηκε από τις σπουδές στο εξωτερικό. Βρέχουμε τα φιλήσυχα μουστάκια μας με κοκτέηλς. Αν χρειαστεί φυσικά κάποιοι θα την κάνουν για έξω, που να χαραμίζονται εδώ. Εξάλλου κάποιοι υπήρξαν τα καλύτερα μυαλά μιας εποχής που τελείωσε εδώ και καιρό και αυτοί δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα, δεν λένε τίποτα.

Μας βλέπω κάποτε να μιλάμε για ό,τι έχει ήδη χρεωκοπήσει. Τις μάρκες κακοραμμένων ρούχων, τις τιμές γρήγορων αυτοκινήτων, για χρώματα και σχήματα άσχημων συσκευών, για θερμίδες άνοστων φαγητών. Νερόβραστοι, απολιτίκ αλλά με άποψη για όλα. Με την φτώχεια, την ανεργία και την κρατική βία να είναι εικονικά ολογράμματα σε μεσημεριανές εκπομπές. Αψεγάδιαστοι υπερασπιστές του cool, όσοι μάθανε ότι αυτό είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ανυποψίαστοι ακόμα και για την προσωπική τραγωδία που τους περιμένει στην γωνία. Και δεν λέμε τίποτα. Κουβέντα.

Μας βλέπω να συνηθίζουμε τα συσσίτια μπροστά από το σπίτι μας, τον εκφασισμό του κράτους , τα σχολεία χωρίς θέρμανση, τους άνεργους να γίνονται ποτρέτα σε εκπομπές, τους χρεοκοημένους εκδότες να προπαγανδίζουν τον φόβο, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν ό,τι και όποιον θέλουν, τον ναζισμό να παρελαύνει, να βουλιάζουμε στην κατάθλιψη, να καταναλώνουμε στημένες δημοσκοπήσεις. Και δεν λέμε τίποτα.

Σαν έντιμοι άνθρωποι, σαν κυρ- Παντελήδες. Δεν ξέρω αν χωράμε όλοι σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Προφανώς όχι. Ποτέ άλλωστε στην ζωή το όλον δεν βρίσκει το όλον.

Δεν έχω όμως ακόμα καταλάβει . Αν είναι όλο αυτό σιωπή, ανοχή ή η στιγμή εκείνη που θα αρχίσει να γεννά αρνησίες. Απ΄αυτούς που όσες φιλότιμες προσπάθεις και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν να μπουν στα ίδια παπούτσια και δεν θα συμμορφωθούν. Που θα ξεντυθούν τα σαβανωμένα συνολάκια της σκονισμένης μπλοκαρισμένης νεολαίας και θα τινάξουν την σκόνη από τα μυαλά τα δικά τους και των άλλων. Σαν να βρισκόμαστε λίγο πριν μια στροφή, κάπου που δεν βλέπεις τι έχει από πίσω, μα ακούς φωνές και βήματα.

Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες , τους κοπαδίτες τους βουβούς, πως πάντα σ΄αυτό τον κόσμο ήταν οι αδίσταχτες μειοψφίες που έφερναν τον αέρα του μέλλοντος και τις ανατρεπτικές αλλαγές. Πως και τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε στο φόβο ή αν θα τον αντιμετωπίσουμε κοιτώντας τον στα μάτια, έστω και με μάτια τρομαγμένα. Και πως τώρα πια, δεν είναι για να μην λέμε τίποτα.

Στη Φωτό η Αθήνα μας από το Γαλλικό Ινστιτούτο

Υπερασπίσου τον εαυτό σου!- Οι μέρες αφηγούνται


πηγή αριστερό blog

Συνέβη στην Ισπανία, σε ένα χωριό της Λα Ριόχα, το βράδυ της σημερινής μέρας του 2011, κατά τη διάρκεια των λιτανειών της Μεγάλης Εβδομάδας.

Πλήθος κόσμου ακολουθούσε σιωπηλά τον Ιησού και τους Ρωμαίους στρατιώτες που τον χτυπούσαν με το μαστίγιο.

Αίφνης μια φωνή έσπασε τη σιωπή.

Σκαρφαλωμένος στους ώμους του πατέρα του, ο Μάρκος Ραμπάσκο φώναξε στον μαστιγωμένο Ιησού: «Υπερασπίσου τον εαυτό σου!»

Ο Μάρκος ήταν δύο ετών, τεσσάρων μηνών και είκοσι ημε ρών.

Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'' του Eduardo Galeano, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012

Το σύστημα είσαι εσύ (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)
 
Το γεγονός ότι ο πλανήτης εδώ και δεκαετίες αστικοποιείται και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς τελευταία, έχει ως συνέπεια την υπερμεγέθυνση ενός υποσυνόλου, που έχει κυριαρχήσει των υπολοίπων υποσυνόλων εντός του γενικού συνόλου, το οποίο και τείνει να αντικαταστήσει πλήρως, κάτι που θα αποβεί βέβαια απόλυτα καταστροφικό, όπως ήδη δείχνει η κατάσταση.

Εξηγούμαι :

Το γενικό σύνολο είναι ο πλανήτης γη ως οικοσύστημα, το οποίο, ως γνωστόν, είναι πεπερασμένων δυνατοτήτων όσον αφορά στους φυσικούς πόρους. Το υπερμεγέθες υποσύνολό του είναι ο αστικός πληθυσμός. Ένας πληθυσμός που μονάχα καταναλώνει φυσικούς πόρους, δίχως να μεριμνά για την αποκατάσταση ή την αναπλήρωση ούτε στο ελάχιστο των όσων καταναλώνει ή σπαταλά με την απλή ή σύνθετη καθημερινή του διαβίωση. Έτσι έχουμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ανθρωπότητας να ζει την κάθε μέρα του εις βάρος του πλανήτη, εις βάρος του εαυτού του δηλαδή, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι εξοικονόμηση φυσικών πόρων και ενέργειας. Ο “καλός αστός”, ο “συνειδητοποιημένος αστός”, είναι αυτός που εξοικονομεί, ανακυκλώνει, επαναχρησιμοποιεί κλπ. Αυτές είναι έννοιες όμως, που απέχουν πάρα πολύ από το “παράγει” και κυρίως από το “αναπληρώνει” έστω και μικρό μέρος όσων καταναλώνει. Αυτές είναι ακόμη έννοιες που δεν τον έχουν ποτέ απασχολήσει το “συνειδητοποιημένο αστό”..

Όσο αυξάνεται λοιπόν ο αριθμός των αστών στον πλανήτη, τόσο αυξάνεται η μονομερής καταναλωτική διαβίωση, τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες για κατανάλωση, τόσο αυξάνονται οι άνθρωποι που ζουν εις βάρος του εαυτού τους, των υπολοίπων όντων αλλά και των μελλοντικών. Και επειδή το αστικό υποσύνολο του πληθυσμού τείνει καθημερινά να μετατραπεί σε γενικό σύνολο, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το χρηματοοικονομικό σύστημα, εντός του οποίου διαβιεί και από το οποίο εξαρτάται ο αστικός πληθυσμός, να τείνει κι αυτό μεγεθυνόμενο συνεχώς να υποκαταστήσει τη φύση. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει “βάλει χέρι” ή διεκδικεί τα φυσικά αγαθά και την μετατροπή τους σε χρηματιστηριακά προϊόντα. Η τροφή, το νερό, το οξυγόνο, η ενέργεια, τα βασικά συστατικά του φυσικού συστήματος, τα οποία δίνουν ζωή σε όλα τα έμβια όντα, μετονομάζονται, όσο ο αστισμός γιγαντώνεται, σε προϊόντα κατανάλωσης και εντάσσονται στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Δηλαδή η ανθρωπότητα χάνει το επί χιλιάδες χρόνια ισχύον δικαίωμα ελεύθερης και κοινής χρήσης των “αγαθών”, το οποία την έζησε και την έφερε ως το σήμερα, και αυτοεγκλωβίζεται, μετατρέποντας όσα εκ φύσεως την κρατούν στη ζωή σε χρηματιστηριακά προϊόντα, τα οποία θα μπορεί να αγοράζει και να απολαμβάνει μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα. Οι υπόλοιποι, άνθρωποι και άλλα όντα, οδηγούνται στον θάνατο.

Συμπέρασμα: Το συνεχώς μεγεθυνόμενο υποσύνολο του αστικού πληθυσμού της ανθρωπότητας, το οποίο ζει εγκλωβισμένο ως γρανάζι και σπαταλά συνεχώς φυσικούς πόρους, διεκδικεί, αυτή την ιστορική στιγμή στην πορεία της ανθρωπότητας, να επιβληθεί εντελώς, επί της φύσης και του οικοσυστήματος συνολικά, υποκαθιστώντας το φυσικό περιβάλλον με το χρηματιστηριακό περιβάλλον.

Βρισκόμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Η ιδιωτικοποίηση των σπόρων, του νερού, του οξυγόνου και της ενέργειας, η αντικατάσταση δηλαδή της φύσης από την οικονομία του χρήματος, θα φέρει την τελική κατάρρευση και οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές για κάθε έμβιο ον, γεγονός που είναι ήδη εύκολα αντιληπτό και το νιώθουμε όλοι.

Όποιος αστός θέλει λοιπόν να ζει συνειδητά και όχι υποκριτικά, όποιος θέλει να συμβάλλει αποφασιστικά στην διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και να πολεμήσει την αντικατάστασή του από το χρηματιστηριακό, όποιος θέλει να παραδώσει στα παιδιά του ζωή και όχι δουλεία, φυσικό περιβάλλον με δυνατότητα να τα ζήσει και όχι χρηματιστηριακό περιβάλλον με δυνατότητα να τα αφανίσει, αυτό που επιβάλλεται να νιώσει είναι ότι το σύστημα είναι ο ίδιος, το σύστημα είναι η αδιέξοδη καθημερινότητά του και να αλλάξει ρότα, να ανοίξει την οπτική του και να δει το σύνολο της φυσικής σοφίας και Οικονομίας, να ξεφύγει από το υποσύνολο της χρηματηστηριακής πλαστής και βλακώδους οικονομίας, να απελευθερωθεί από τα κάγκελα που έχει υψώσει γύρω του, να αλλάξει καθημερινότητα και να επιστρέψει στη φύση, στην παραγωγή, στην αναπλήρωση, για να συμβάλλει έτσι στην αναστροφή της κατάστασης.

Άμεση ενεργοποίηση, αποφάσεις και πράξεις προς την κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του αστισμού χρειάζονται αυτή την ώρα. Αντ’ αυτών όμως, βλέπουμε μονάχα θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες βεβαίως είναι ό,τι καλύτερο για να αποδιώχνουμε τις ευθύνες και τις ενοχές από πάνω μας.

ΥΓ
Όσο δεν καλλιεργείς σπόρους, θα τους διεκδικούν αποκλειστικά ανήθικες πολυεθνικές.

Όσο δεν σκέφτεσαι το νερό, το οξυγόνο και την ενέργεια που πίνεις, αναπνέεις και χρησιμοποιείς καθημερινά, όσο δεν σε απασχολεί πώς παράγονται και πώς μπορείς να συμβάλλεις στην αναπλήρωσή τους, τόσο αυτά θα τα διαχειρίζονται και θα σου τα πουλάνε οι ίδιοι ανήθικοι κερδοσκόποι.

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

κατάσταση πολιορκίας


Τα καλύτερα "παιδιά" κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Μερικά ίσως και να ντράπηκαν λιγάκι, άλλα ίσως να φοβήθηκαν. Και άλλα ίσως να ένοιωσαν πως ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.

Η "θητεία τους" στην "πιάτσα" τα ωφέλησε πολλαπλώς: απέκτησαν αυτογνωσία και ίσως και τα προς το ζήν. Τώρα τα κονόμησαν χοντρά ή λόγω λιτότητας τους απέλυσαν ; Αυτά ξέρουν.

Η πολιορκία μας όμως δεν λύθηκε. Αναβαθμίστηκε τεχνολογικά και άλλα "μάτια" ασώματα, αοράτως δορυφορούμενα πάνω και γύρω μας. Φροντίζουν για την ασφάλειά μας, νύχτα μέρα.

Επιχείρηση Φόβος, Τρομοκρατία, Καταστολή. Κάποτε ο χαφιές ημεροβράδυαζε έξω από την πόρτα σου, τώρα την έχει στήσει έξω από την ip σου. Προληπτική καταστολή. 

Δεν αρκεί η αστακόμορφη παρουσία ενόπλων στις αυλές των κινημάτων. Δεν αρκεί η σπίλωση και απαξίωση με προβοκάτσιες από το λούμπεν ρεπερτόριο της νεοταξικής χούντας.
Χρειάζεται και η "επαγρύπνηση".  

Πάς στη ΔΕΗ να κάνεις το παράπονό σου, να ζητήσεις έναν διακανονισμό και τους βρίσκεις μπροστά σου. Πάς στο χώρο σου να κάνεις συνέλευση και τους βρίσκεις μέσα.

Το Ιντιμίντια προκαλεί, όπως προκαλεί και όποιος οραματίζεται μια γωνιά παραδείσου σε αυτή τη γή. Βαφτίζεται πια εχθρός.

Ας είναι φίλοι μας της ΓΑΔΑ. Δεν παραπονιόμαστε, ούτε εσείς φαντάζομαι. Σας δίνουμε έργο, σας τρέφουμε. Φαντάζομαι ότι πια γίνατε πολλοί, τα λεφτά βρέθηκαν. Δεν ξέρω ακριβώς πόσους ταίζει η παρακολούθηση του blog μας, οι αβρότητές σας, τα εφευρετικά και πανέξυπνα μηνύματα και σχόλιά σας. 

Σας λέμε ότι τα διαβάζουμε και τα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Και κάποια μέρα, αν συμφωνήσετε και εσείς, ίσως και να τα εκδόσουμε σε βιβλίο, νάχετε και από κεί ένα έσοδο σαν θα βγείτε στη σύνταξη.

Μετά τιμής και ευχαριστιών
ένας στόχος σας

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Κινηματογραφική Λέσχη ΚΟΜΜΟΥΝΑ: προβολή ταινίας-Ουγκέτσου Μονογκατάρι


Kenzi Mizoguchi, Ugetsu Monogatari (1953) 

Η γνωστότερη και σημαντικότερη ταινία του μεγάλου ιάπωνα σκηνοθέτη και ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά. Η ιστορία αναφέρεται σ' έναν αγγειοπλάστη επαρχιώτη το 16ο αιώνα, που σφήνει την οικογένειά του, οδηγουμενος από την απληστία του, για να μοσχοπουλήσει τα πήλινα που κατασκευάζει κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου. 

Τον αποπλανά ωστόσο μιά πριγκίπισσα - φάντασμα. Το τέλος είναι τραγικό. Η μαγική ατμόσφαιρα, καμωμένη από μακριά και πανέμορφα πλάνα και η υπέροχη φωτογραφία φτιάχνουν μια ταινία, που έβαλε τη σφραγίδα του Mizogouchi στον παγκόσμιο ποιητικό κινηματογράφο. 

Την Παρασκευή 26 Απρίλη στις 8μ.μ στο γνωστό στέκι, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10, κοντά στο σταθμό του μετρό "Κεραμεικός". 

Ένας γείτονας αφηγείται: Ένα Πάρκο Μεγαλώνει στα Εξάρχεια


 από τον φίλο και γείτονα Ακτήμονα


Το Πάρκο Ναυαρίνου, ήταν από παρατημένο πάρκιν μεταξύ των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου και το οποίο με πολύ προσωπική δουλειά οι γείτονες Εξαρχιώτες το έκαναν ένα πραγματικό κήπο στο κέντρο της Αθήνας με πολλά δέντρα και φυσικά λαχανικά, το φύτεμα των οποίων από τα μικρά παιδιά της γειτονιάς, εξελίχθηκε σήμερα το απόγευμα σε μάθημα που το παρακολούθησαν και οι μεγάλοι.


Με τις οδηγίες κάποιων φίλων και γειτόνων βεβαίως, φύτεψαν καρπουζιές, κολοκυθιές, αγγουριές και άλλα λαχανικά και φυσικά υποσχέθηκαν πως θα επισκέπτονται τακτικά το πάρκο και θα τα ποτίζουν. Οι μεγάλοι πάλι γιόρτασαν με το δικό τους τρόπο τα 4χρονα του πάρκου και οι γειτόνισες που τραγούδησαν μας έκαναν την έκπληξη με ένα τραγούδι αφιερωμένο στο πάρκο που δημοσιεύω.


Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο
Το Μάρτη μπήκα με φόρα κι εγώ
Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε
Από το πάρκο δεν θέλω να βγω.

Πάει, πάει, πάει το παρκιν
Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.
Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Άχου το πάρκο, άχου το πάρκο
Μοσχοβολάει λουλούδια πολλά
Δεν θέλω μπάφο, στο Φιλομπάφο
Θέλω μαρούλια και λαχανικά

Θέλω, θέλω, θέλω τραγούδια
Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.
Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε
Από το πάρκο δεν θέλω να βγω
Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο
Θέλω να γίνω μπιζέλι κι εγώ.

Δημοσίευση αφιερωμένη στη γιορτή για τα τετράχρονα του Πάρκου Ναυαρίνου

ΗΠΑ: ο νόμος S510 για την οικιακή κηπουρική.



Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικρο καλλιεργητές και ιδιώτες, απαγορεύοντας τη διατήρηση και φύτευση σπόρων σε λαχανόκηπους στα σπίτια. 

Αν κρίνουμε από τη στροφή που έκαναν χιλιάδες νοικοκυριά και εδώ στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης άρχισαν να φυτεύουν είδη πρώτης ανάγκης και λαχανικά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν, κατανοούμε και το μέγεθος της απανθρωπιάς των πολυεθνικών που προκειμένου να ελέγξουν την ανθρωπότητα μέσω του ελέγχου της τροφής, προωθούν τέτοιες απαγορευτικές νομοθεσίες. Ο νόμος S510 είναι μόνο ένα μέρος από την προώθηση του λεγόμενου κώδικα αλιμεντάριους….  http://open.ypoga.net/index.php?q=node/2623

Τώρα όποιος συνεχίζει να λέει… “ε, και τι μας ενδιαφέρει εμάς αυτό;” ίσως με τα παρακάτω βίντεο καταλάβει έστω και λίγα πράγματα για τον ρόλο της Mosanto στον Παγκόσμιο Διατροφικό Χάρτη με τον οποίο θα ξανα-ασχοληθούμε σίγουρα στο μέλλον…

Κίνημα αντίστασης στους πλειστηριασμούς


Χθές μετά από κινητοποίηση αλληλέγγυων πολιτών και συλλογικοτήτων απετράπησαν σε δύο περιπτώσεις πλειστηριασμοί ακινήτων. Η μία περίπτωση αφορά το Ηράκλειο Κρήτης και η δεύτερη την περίπτωση κατοικίας ανέργου στην Κηφισιά.

Η πρώτη περίπτωση όπως αναφέρεται στην ειδησεογραφία (πηγή http://www.creteplus.gr/news/kare-kare-i-dunamiki-parembasi-ton-politon-pou-mplokaran-tous-pleistiriasmous-sto-eirinodikeio-45709.html).

Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε η χθεσινή παρέμβαση της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών,καθώς απετράπη ο πλειστηριασμός οικοπέδου ενός συμπολίτη μας! 

Με την ηχηρή παρουσία 50 ατόμων,κρατώντας πανό που αναγραφόταν η λέξη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και προειδοποιώντας να μην τολμήσουν να βάλουν χέρι στις περιουσίες μας,ευρισκόμενοι από τις 15:45 έξω από το Ειρηνοδικείο Ηρακλείου, τα μέλη της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών απέτρεψαν την είσοδο συμβολαιογράφων,παρουσία διακριτικής αστυνομικής δύναμης.

Υπήρξαν αντιδράσεις ως επί το πλείστον από την πρόεδρο του συλλόγου των συμβολαιογράφων,η οποία καλέστηκε για να μας αποτρέψει από το να εμποδίσουμε την όλη διαδικασία!

Όπως οι ίδιοι αναφέρουν: "Η εν λόγω κυρία,είχε το θράσσος να μας πει ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν σωστό, γιατί "εάν παρεμποδίζουμε το έργο της δικαιοσύνης,πώς θα ξεπληρώσουμε τους δανειστές μας"...με αποτέλεσμα να αντιδράσουμε όλοι αρνητικά και να αντισταθούμε περισσότερο στην πρόσβασή τους προς το Ειρηνοδικείο.

Παραμείναμε έξω από την είσοδο,μέχρι και τις 17:00,όπου και αποχώρησε η υπάλληλος,εφόσον στάθηκε αδύνατη η εκτέλεση πράξεων λόγω της παρέμβασής μας!

Κατόπιν τούτου αποχωρήσαμε,αφού πρώτα θυροκολλήσαμε στην πόρτα αφίσα της Λ.Σ.Π. καλώντας ξανά τον κόσμο να παρεβρεθούν σε όλες τις επόμενες συνεδριάσεις μας,υποσχόμενοι ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί ακάθεκτος απέναντι στα τραπεζικά και πολιτικά όρνεα!!!".

Στη δεύτερη περίπτωση (πηγή http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6816.html) ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε επ' αόριστο λόγω μη προσέλευσης των διαδίκων της άλλης πλευράς (εφορία). Παρ' όλα αυτά πλήθος αλληλέγγυων πολιτών αλλά και συλλογικότητες είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο ειρηνοδικείο Αμαρουσίου μετά από σχετικό κάλεσμα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση).

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Τα όνειρά μας ροζ (αναδημοσίευση)


από http://kakoskeimena.net
Πάνος Μουχτερός

Από την παραγωγή στην κατανάλωση του έρωτα

"Να προσέλθει ο μάρτυρας, παρακαλώ. Πείτε μας, τι γνωρίζετε σχετικά με την υπόθεση; Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το ζευγάρι; Από πότε βρίσκονται σε διάσταση; Είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Μένουν μαζί αλλά δεν κοιμούνται μαζί. Ναι. Για χάρη των παιδιών. Η σύζυγος επιλέγει τον καναπέ. Ο σύζυγος την κρεβατοκάμαρα. Πολλές φορές το αντίθετο. Συχνά παίρνει από ένα παιδί ο καθένας....

Ναι, σαν αρκουδάκι για πιο ήρεμο ύπνο”. Βαρέθηκα να ακούω πια αυτές τις διαδικαστικές και περιττές ερωταπαντήσεις. Νομίζω ότι και η πρόεδρος του Δικαστηρίου το ίδιο κατά βάθος νιώθει. Το βλέπω στους μορφασμούς του προσώπου της, που προδίδουν ότι θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα με ακόμα έναν αποτυχημένο γάμο. Πολύ πιθανόν και η ίδια να έχει κρύψει κάπου βαθιά μέσα στα συρτάρια της μερικές ληγμένες ληξιαρχικές πράξεις πλάι σε κολλημένους φακέλους ιδιόχειρων ευχών και να μη θέλει να επηρεαστεί η δίκαιη κρίση της. Να ζήσετε. Να είστε ευτυχισμένοι. Βίον ανθόσπαρτο. Να κάνετε μια χαρούμενη οικογένεια. Ο γάμος δεν φέρνει την ευτυχία, η ευτυχία φέρνει το γάμο. Φράσεις ατακαριστές, πάντα ίδιες, που ξεστομίζονται από χιλιάδες ίδια στόματα με την ίδια εκφορά λέξεων διαρκώς, λες και πρόκειται για δοκιμασμένους τίτλους εφημερίδων, που προκαλούν σίγουρες αντιδράσεις στον αναγνώστη. “Θεωρείτε ότι υπάρχει προοπτική επανασύνδεσης; Τι να σας πω. Όλο λένε ότι προσπαθούνε αλλά στο τέλος καταλήγουν να ακούγονται σε ολόκληρη τη γειτονιά. Νομίζω ότι πια η συμβίωσή τους είναι, πως το λέτε, αφόρητη”. Αφόρητη. Σαν τη ζέστη εντός της δικαστικής αίθουσας. “Συζητείται”.

Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μερικά πράγματα θα μπαίνανε υπό συζήτηση. Νόμιζα ότι θα μείνουν έτσι, για πάντα ξεκάθαρα και ακλόνητα. Σαν τις μοντέρνες μας τις ηλεκτρικές τις συσκευές που εξ αρχής πήρανε τη θέση τους εδώ μέσα και κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να τις μετακινήσει. Είναι σαν να απέκτησαν τη δική τους μονιμότητα, λες κι έχουν πια τα δικά τους δικαιώματα στο χώρο. Και ακόμα κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με τα σωστά και τα στραβά τους. Το πιο σύγχρονο πλυντήριο, με όλα τα πρωτοποριακά χαρακτηριστικά του, που όσο κι αν διαφήμιζε ότι πλένει όλους τους λεκέδες, δεν κατάφερε τελικά να ξεπλύνει τη βρωμιά από τα λάθη μας. Η σκούπα που ρουφούσε τη σκόνη σε κλάσματα δευτερολέπτων αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει μέχρι τη φθορά μας, να την τραβήξει κι αυτήν αθόρυβα, πριν γεμίσουν τα στήθη μας με τους κόκκους της στασιμότητας. Το ψυγείο που παραήταν τελικά ισχυρό, τόσο που είναι λες και η ψύξη του διέρρευσε και εξαπλώθηκε σε όλο το σπίτι, τόση παγωμάρα που αισθάνεσαι να πιέζει το σβέρκο σου, καθώς πας από δωμάτιο σε δωμάτιο. Τα κρεβατάκια τα πολύχρωμα, το ένα πάνω από το άλλο. Σαν να βλέπω εμένα κι εσένα, μωρά παιδιά, να κοιμόμαστε πάνω στα ίδια απαλά στρώματα, πριν χρόνια, ανασαίνοντας αργά, με αγαλλίαση, μακριά από τα φοβερά άγχη, που πρόσθεσαν βάρος στα πνευμόνια μας και ραγίσαν την καρδιά μας. 

Τότε που λέγαμε ότι δεν θα μας χωρίσει τίποτα και ότι όλα όσα κάνουμε δεν θα μπορούν ποτέ να διαιρεθούν. Εξ αδιαιρέτου.

Μετά, είναι κι αυτές οι ατέλειωτες φωτογραφίες μας που με κοιτάζουν διαπεραστικά, έτσι όπως μοιράζονται στους διαφορετικούς τους τοίχους. Και είναι όλες τους κοινές, γιατί έχουν αποτυπώσει στιγμές που τις βιώσαμε από κοινού, δεν είναι μόνο το ότι ποζάραμε αγκαλιά για να χωρέσουμε κι οι δυο σε μια οποιαδήποτε κορνίζα. Γι’ αυτό και όλα μας τα τοπία εναλλάσσονται στο παρασκήνιο κάθε μας πόζας. Είναι για να θυμίζουν τις συνεχόμενες σκηνές από τα γυρίσματα της ζωής μας. Σε νησιά, την ώρα που πίναμε ήλιο γαλανό, σε πλατείες που λες ότι τα πλακόστρωτά τους σχηματίζανε το όνομά μας, σε ταξίδια κοσμοπολίτικα, ευρωπαϊκά, που πάντα ανανεώνανε τις ανάσες μας. Και θέλαμε να μη θυμίζουμε τις πόζες των άλλων, προσπαθούσαμε να πετύχουμε βλέμματα κινηματογραφικά, με φόντο χρώματα που δεν θα έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν τη λάμψη τους. Όπως το σπιτικό μας, που οι περαστικοί κοντοστεκόντουσαν και έλεγαν ότι ήταν λες και έβρεχε φως γύρω του, ότι έμοιαζε με κοιτίδα μέσα στην οποία πήγαινε και κούρνιαζε η φροντίδα και η κατανόηση. Χωρίς εφέ. Χωρίς επιτήδευση. Που θέλανε να το φωτογραφίσουν για να το δείχνουν σε όσους λέγανε ότι τέτοια ευτυχία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Η δυσκολότερη όλων είναι αυτή η ασπρόμαυρη μεγάλη αφίσα που παραγγείλαμε και βάλαμε πάνω από το κεφαλάρι μας. Με τα μάτια σου προσηλωμένα να καθρεφτίζουν τη λάμψη της βέρας μου. Πως είναι δυνατόν να διαιρεθούν τα κλειδωμένα δάχτυλα, πως είναι δυνατόν να σχιστούν στη μέση οι φωτογραφίες;

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πολλά από όσα έκανες και είπες αλλά τούτο δεν χωνεύεται με τίποτα. Μα να πας και να λιώσεις τις βέρες; Να πουλήσεις το χρυσάφι τους για μερικά λερωμένα χαρτονομίσματα; Όλο λες ότι είχες οικονομικές δυσκολίες και ότι δεν μπορούσες να στηριχτείς πάνω μου πια και ότι δεν είχες λεφτά ούτε για τα απαραίτητα και ότι έχουν ανοίξει τελευταία πολλά τέτοια εργαστήρια που παίρνουν το μέταλλο της ευτυχίας και το εξαργυρώνουν. Στο χέρι. Τοις μετρητοίς. Άμεσα. Αξιόπιστα. Με εχεμύθεια και διακριτικότητα. Στο χώρο σας. Πήρες τις υποσχέσεις μιας ζωής στα κρυφά και τις έβαλες στη ζυγαριά ενός εμπόρου τοκογλύφου και απογοητεύτηκες γιατί σου είπε ότι ύστερα από τόσα χρόνια δεν πιάνουν και πολλά στην πιάτσα. Ότι εξανεμίστηκαν τα χρυσάφια μαζί με τις υποσχέσεις. Τις προάλλες σε είδα να χτυπιέσαι στο στρώμα και να μου ουρλιάζεις και να λες διάφορες ακατανόητες φράσεις και να τινάζεις τα σεντόνια και να λες ότι πάψανε να βγαίνουν κρυμμένα πενηντάευρα από κάτω. Ότι φαγωθήκανε όλα του γάμου τα λεφτά, ότι δεν κράτησες τίποτα για τον εαυτό σου και ότι θυσίασες την καλύτερη φάση της ζωής σου, ότι χαθήκανε τα νιάτα σου, ότι μου έδωσες προίκα τη χαρά και σου την αντάλλαξα με πίκρα. Άσε με να πω μια κουβέντα έστω. Δεν σε αναγνωρίζω. Πως έγινες έτσι. Πως γίναμε έτσι. Δώσε μου το δικαίωμα να απαντήσω. Έστω να απολογηθώ. Πάντα πίστευα ότι οι πράξεις μας είχαν το τεκμήριο της αγάπης. Άκου με κι ας μη μ’ αγαπάς πια.

Τα όνειρά σου κόκκινα. Τα όνειρά μου άσπρα. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Παίζει κι αυτό το αναθεματισμένο ραδιόφωνο τα χειρότερα τραγούδια στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Δεν μπορώ και να περάσω έτσι που έχεις αραδιάσει τα πράγματά μας, μοιρασμένα. Όλες αυτές οι σακούλες με τα ρούχα μοιάζουν συμπληγάδες πέτρες στο διάβα του χωρισμού. Τα μπλουζάκια που μου είχες πάρει δώρο στις χαρούμενες ονομαστικές γιορτές, τα καλοδιαλεγμένα πουκάμισα, με εκείνα τα καρουδένια γιακαδάκια που πάντα ήθελες να μου διορθώνεις, καθώς με πρόσεχες και με έντυνες για να σου αρέσω. Μπλέχτηκαν τόσα πολλά πράγματα εδώ πέρα μαζί με αναμνήσεις, έτσι καθώς στοιβάζονται και πνίγονται μέσα στο ιδρωμένο νάιλον. Τα φρόντισες όλα προσεχτικά για να με ξεπροβοδίσεις, την ώρα που θα λείπεις. Για να καταλάβω ότι ήρθε το τέλος. Ότι γυρισμό δεν έχει. Ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος. Ότι πρέπει να αλλάξουμε ζωή. Ότι οι βέρες λιώσαν. Ότι οι ημέρες της ευτυχίας τελειώσαν. Ότι το χρυσάφι της αγάπης μας πουλήθηκε. Ότι οι φωτογραφίες τελικά μπορούν και να σχιστούν και να μην έχουν μεγάλη διαφορά και ας μένει η κορνίζα έτσι μισοάδεια. 

Ό,τι σε έναν φάκελο μέσα έχεις βάλει όλα τα σημειώματα, τα στιχάκια, τις κάρτες με τις ευχές, τα ποιήματα που σου έγραφα. Μέσα σε άλλους, μικρότερους φακέλους, χρωματιστούς, σαν τις χρωματιστές μας τις στιγμές που πια ξεθωριάσαν. Ένα από αυτά εξέχει και φαίνονται τα γράμματά μου, με κόκκινο στυλό, σε σχήμα καλλιγραφικό.

Αν μ’ αγαπάς, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται.

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Λαϊκή Εξαρχείων: Όχι στις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας


Το Σάββατο κάτοικοι και συλλογικότητες* από τα Εξάρχεια έκαναν ενημερωτική παρέμβαση στη λαϊκή της Καλλιδρομίου για το μποϋκοτάζ στις φράουλες Μανωλάδας. Από το πρωί οι έμποροι στους πάγκους της φράουλας έχοντας μάθει τα "νέα" από ανάλογο μποϋκοτάζ στη Βαρβάκειο Αγορά, άλλαζαν τις πινακίδες προέλευσης, γράφοντας σαν προέλευση πότε τη Στροφιλιά (η οποία είναι ...υγροβιότοπος), πότε γενικώς την Αχαϊα. Μετά τις μία το μεσημέρι και λόγω τυπικού ελέγχου της αγορανομίας της λαϊκής οι ...τολμηροί έγραφαν την κανονική προέλευση (Μανωλάδα).

Κατά την παρέμβαση σε έναν τέτοιο πάγκο ο πωλητής "με το ξυρισμένο κεφάλι", γνωστή "φυσιογνωμία" της λαϊκής, θέλησε να αντιπαρέμβει φωνάζοντας εις επήκοον όλων "καλά τους κάνανε και τους πυροβόλησαν". Όταν αντιταχθήκαμε στο κήρυγμά του μας απείλησε λέγοντας προκλητικά "εγώ είμαι χρυσαυγίτης".

Τότε ήταν που  πήρε φωτιά ο πάγκος του. Κεσεδάκια με φράουλες εκτοξεύονταν όχι μόνο από εμάς, αλλά και από διαμαρτυρόμενους κατοίκους, φωνάζοντας το σύνθημα "έξω οι χρυσαυγίτες από τα Εξάρχεια". Ο πάγκος αναποδογυρίστηκε και οι ματωμένες φράουλες έγιναν ανάλωμα ποδοπατήματος, βάφοντας στα κόκκινα το δρόμο της Καλλιδρομίου.

Στη συνέχεια ο τύπος εξαφανίστηκε σ' ένα υπόγειο γκαράζ της Καλλιδρομίου, όπου μετά από λίγο τον ανακαλύψαμε και πάλι. Τρομαγμένος κρύφτηκε πίσω από "ψύχραιμους" υπαλλήλους του γκαράζ.

Ένας άλλος χρυσαυγίτης-πελάτης της λαϊκής που θέλησε να βροντοφωνάξει το "καλά τους κάνανε" (φαίνεται πως έπεσε γραμμή από τη Χ.Α.) λούστηκε μερικά καφάσια κρεμύδια.

Μοιράστηκε κείμενο που αναφέρεται στους λόγους του μποϋκοτάζ αλλά και αυτοκόλητα.


Γενικώς η παρέμβαση αντιμετωπίστηκε θετικά από τον κόσμο της λαϊκής αλλά και από πολλούς πωλητές, κυρίως τους παραγωγούς, οι οποίοι έχουν νοιώσει τις επιπτώσεις από τον έλεγχο της γεωργικής παραγωγής από μαφιόζους εμπόρους, μεσίτες και μπράβους.

Φυσικά ακόμη και στις 2.30 το μεσημέρι οι φράουλες μέναν απούλητες, βυθίζοντας σε απόγνωση τους εμπόρους των οι οποίοι αν διέθεταν μια ελάχιστη ευαισθησία δεν θα έμπαιναν καν στο λούκι να εμπορευθούν ένα ματωμένο προϊόν.

*δεν αναφέρονται.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Πάρκο Ναυαρίνου: Η γιορτή για τα τετράχρονά του (βίντεο, φωτογραφίες)

Χίλιες φωτογραφίες, μια λέξη: Ουτοπία

Έγινε χθές η γιορτή του πάρκου μας.
Κόσμος πολύς, ενθουσιασμός, έργο !
Αλλά καλύτερα να μιλήσουν οι φωτογραφίες και τα βίντεο. 

Η καλή μέρα από ναωρίς φάνηκε στην καλή διάθεση των ανθρώπων.



είχε και κλόουν για τα παιδιά

 που έπαιξαν μουσική, χόρεψαν, μάγεψαν μικρούς και μεγάλους


Η χορωδία μας δεν μπορούσε να λείψει
(απολαύστε την στα βίντεο)

είχε και φροντιστήριο φυτέματος

και μάθημα για τους σπόρους που δεν μπορούσε να γίνει χωρίς ...βροχή

Να πούμε και του χρόνου !!!
 μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν με κάθε τρόπο

Δείτε τα βίντεο



Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Δήμος Αμαρουσίου: Το "φιλανθρωπικό" προσωπείο του κ. Πατούλη αυτοαποκαλύπτεται

Λάβαμε από τους Αλληλέγγυους Δρόμους (Α.Δ.) το δελτίο τύπου που κοινοποίησε ο Δήμος Αμαρουσίου στους δημότες του με αφορμή τη διοργάνωση από τους Α.Δ. εκδήλωσης για τη διάθεση τροφίμων.

Ο κ. Πατούλης, δήμαρχος στο Μαρούσι, έχει κατ' επανάληψη αντιταχθεί και συκοφαντήσει κάθε αλληλέγγυα δράση που αναπτύσσεται στην "επικράτειά του". Έχει συκοφαντήσει κάθε κίνηση πολιτών, κάθε κοινωνική δράση στην οποία δεν είναι ο "νονός" και ο μέγας χορηγός.

Έτσι και τώρα συκοφαντεί γκαιμπελικώς αλλά και επιτίθεται με όλα τα μέσα (δικαστικές διώξεις, αστυνομική τρομοκρατία) την πρωτοβουλία για διάθεση τροφίμων από φορέα που δεν είναι σύμπνοος με τα πιστεύω του κόμματός του και του κ. Σαμαρά.

Το δελτίο τύπου αποκαλύπτει το ρόλο και την ιδεολογία του κ. Πατούλη. Όσο τη μνημονιακή πολιτική την εφήρμοζε το ΠΑΣΟΚ ξεσπάθωνε εναντίον της, όπως άλλωστε και ο προϊστάμενός του κ. Σαμαράς. Από τότε που το κόμμα του, η Ν.Δ. μπήκε στην συγκυβέρνηση και μετά έγινε κυβέρνηση, ο κ. Πατούλης έχει σιωπήσει. Ούτε φιλανθρωπίες, ούτε πύρινους λόγους. Μόνο γκαλά και κοινωνικά events στα οποία και σπαταλώνται όλοι οι πόροι του Δήμου. Για τον κ. Πατούλη δεν υπάρχουν φτωχοί στο ΜΑρούσι, δεν υπάρχουν άνεργοι. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένοι δημότες που νυχθημερόν πίνουν νερό στο μνημόνιο και την κυβέρνησή του. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Υπεύθυνη ενημέρωση του Δήμου Αμαρουσίου για δράση που πραγματοποιείται από άγνωστη στο Δήμο κίνηση πολιτών, χωρίς άδεια, σε δημοτικό χώρο

Με αφορμή το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες αναρτήθηκαν σε πολλά σημεία της πόλης μας αφίσες που ενημερώνουν για την διοργάνωση κάποιας δράσης διάθεσης τροφίμων στις 14-4-2013, σε ιδιόκτητο χώρο του Δήμου Αμαρουσίου (στο χώρο στάθμευσης πίσω από το Ο.Α.Κ.Α), χωρίς να έχει μέχρι στιγμής υπάρξει επίσημη ενημέρωση των υπηρεσιών μας για αυτήν, θα θέλαμε να ενημερώσουμε υπεύθυνα τους πολίτες για τα παρακάτω:

Ο Δήμος Αμαρουσίου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη διοργάνωση της συγκεκριμένης δράσης, η οποία σύμφωνα με τις αφίσες που έχουν αναρτηθεί, πραγματοποιείται από μία αυτοαποκαλούμενη κίνηση «αλληλέγγυοι δρόμοι».

Προς διευκρίνιση τυχόν παρανοήσεων διευκρινίζουμε, ότι η δράση αυτή δεν έχει λάβει καμία άδεια για την πραγματοποίησή της από οποιαδήποτε Δημοτική ή άλλη αρμόδια δημόσια αρχή. Κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει, αφού ο χώρος που οι διοργανωτές διαφημίζουν ότι θα πραγματοποιηθεί είναι δημοτικός χώρος. Και η παραχώρησή του διέπεται από συγκεκριμένες διατάξεις, ακόμη κι αν η εκδήλωση που πραγματοποιείται είναι κοινωνικού χαρακτήρα . Πρέπει να τονίσουμε ότι οι άγνωστοι στις υπηρεσίες του Δήμου Αμαρουσίου οργανωτές της εν λόγω δράσης δεν έχουν λάβει καμία άδεια για την παραχώρηση του χώρου.

Επειδή ο Δήμος Αμαρουσίου έχει εκ του νόμου την υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες του όσο και τη δημοτική περιουσία, ενημερώνει το κοινό ότι έχει προβεί σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ενημέρωση των Αρχών, καθώς η εν λόγω δράση δεν διαθέτει οποιαδήποτε άδεια, με αποτέλεσμα να υπάρχει ενδεχόμενο να προκύψουν ακόμα και σοβαρά προβλήματα υγείας προς τους καταναλωτές που θα προμηθευτούν προϊόντα από τη δράση αυτή. Επιπλέον, για όλες τις παραπάνω αυθαίρετες και παράνομες ενέργειες έχουν επιληφθεί οι αρμόδιες αρχές.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Δήμος Αμαρουσίου δεν είναι αντίθετος με τη διοργάνωση εκδηλώσεων που στόχο έχουν την ενίσχυση των συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από την κρίση. Το έχουμε αποδείξει αυτό άλλωστε με τις πράξεις μας. Ούτε φυσικά διεκδικεί ο Δήμος το μονοπώλιο στη διοργάνωση ανάλογων δράσεων, αφού τα τελευταία χρόνια έχουμε στηρίξει με τη βοήθεια και την αρωγή φορέων , συλλόγων, επιχειρήσεων της πόλης αλλά και απλών πολιτών, δεκάδες οικογένειες που έχουν ανάγκη. Αυτό που υποστηρίζουμε είναι πως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση η οικονομική κρίση να αποτελεί αφορμή για να κινούνται ορισμένοι με τρόπο που δεν είναι σύμφωνος με τα όσα προβλέπει η Νομοθεσία. Οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν τη δράση που έχουν προαναγγείλει θα είναι πραγματικά χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματικά ανάγκη, διαθέτοντας το περίσσευμα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης που τους διακρίνει, χωρίς να παραβιάζουν τους νόμους.

Παρακαλούμε τους πολίτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες , οι οποίες δε διενεργούνται υπό την αιγίδα δημόσιων φορέων και δεν έχουν κανένα εχέγγυο για τα διατιθέμενα προϊόντα.


Γράμμα σ’ έναν έφηβο την εποχή της κρίσης (αναδημοσίευση)


δημοσιεύθηκε στο ΕΨΙΛΟΝ της Ελευθεροτυπίας 24/3/2013
συγγραφέας: Χαράλαμπος Πουλόπουλος, Διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών

Αν αναζητάς διέξοδο στο τίποτα που ζεις, αν θέλεις ν’ ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι είναι δική σου επιλογή να ανήκεις σε μια κοινωνία που θα την έχεις φτιάξει εσύ, που θα τους χωρά όλους, δίκαιη και δημοκρατική, έτσι όπως μαζί με τους πολλούς την ονειρεύτηκες! (αυτό όμως είναι μόνο η αρχή) 

 Όταν είσαι στο σπίτι και βλέπεις τον πατέρα σου, ύστερα από τόσα χρόνια δουλειάς, να είσαι άνεργος, θυμωμένος, απόμακρος, σε απόγνωση, επειδή δεν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα. 

Όταν βλέπεις αυτούς που χρόνια είναι στην πολιτική και με τις επιλογές τους μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, να συνεχίζουν να μιλάν με έπαρση κι αλαζονεία, και χωρίς αιδώ καμία να ζητούν κι άλλες θυσίες, καθόλου φειδωλοί στις υποσχέσεις για ανάπτυξη στο μέλλον, εφόσον, βέβαια, οι ίδιοι τους διαχειριστούν την κρίση, μην έχεις καμιά αμφιβολία για το πόσο πολύ μας κοροϊδεύουν! 

Όταν βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, να κοιμούνται στο δρόμο, να διαγκωνίζονται για λίγα δωρεάν λαχανικά ή να περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαϊ. 

Όταν βλέπεις κάποιους στα κανάλια να προσπαθούν να μας πείσουν ότι μαζί τα φάγαμε. 

Όταν βλέπεις τους μπάτσους να χτυπούν για ασήμαντη αφορμή το διπλανό σου και να κάνουν υποκλίσεις στους μεγαλοπαράγοντες. 

Όταν νιώθεις ότι αν δεν τους «φας», θα σε «φάνε», και στην παρέα για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις «λύκος», αλλιώς θα σε πουν «πρόβατο». 

Όταν βλέπεις τους φίλους σου να δείχνουν το τσαμπουκά τους και κάποιοι να δέρνουν και να θεωρούνται πρώτοι 

Όταν βλέπεις ολοένα και περισσότερους να τα βάζουν με τους μετανάστες, γιατί, λένε, πήραν τις δουλειές μας. 
 
Όταν βλέπεις δικούς σου ανθρώπους να μην μπορούν να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα, το πετρέλαιο, το χαράτσι. 

 Όταν διαβάζεις ότι τα χρήματα που δανείζεται η χώρα καταλήγουν στις τράπεζες και στα χαμόγια και όχι στους ανέργους ή στην ανάπτυξη (που έτσι θα αργήσει κι άλλο) 

 Όταν ξέρεις ότι δεν θα βρεις δουλειά, ακόμα κι αν σπουδάσεις. 
 
Όταν νιώθεις η οργή να σε πνίγει και ότι βαρέθηκες να σωπαίνεις και να ανέχεσαι όσα σου λένε. 

 Όταν βλέπεις ότι κανείς δεν τιμωρείται για τίποτε (ή να συλλαμβάνονται μεγαλοαπατεώνες μόνο για τα μάτια του κόσμου) 

 Όταν θες να επαναστατήσεις και να τιμωρήσεις αυτούς που μας κοροϊδεύουν τόσα χρόνια. 

 Δεν μπορώ να σου υπαγορεύσω τι θα κάνεις ή ποιος θα γίνεις. Αυτό είναι δική σου επιλογή. 

 Μη θεωρήσεις, όμως, ότι η λύση είναι η βία, ο εκφοβισμός, η στοχοποίηση και ο αποκλεισμός των άλλων, οι σβάστικες και ο οργισμένος χαιρετισμός με τεντωμένο χέρι. 

 Μη θεωρήσεις ότι βάφοντας τα χέρια σου με αίμα θα αλλάξεις κάτι. Γιατί, αν το κάνεις, θα γίνεις χειρότερος από αυτούς που σιχαίνεσαι και κατηγορείς. 

 Ίσως η λύση να βρίσκεται εκεί που εμείς, οι μεγάλοι, τη χάσαμε, βυθισμένοι στον ατομικισμό, στην απομόνωση, στην αδιαφορία για το διπλανό μας. Αναζητώντας τεχνητούς παραδείσους και μια επίπλαστη ευμάρεια, βολευτήκαμε, ξεχαστήκαμε και αφήσαμε πολλά να συμβούν. Γι’ αυτό κάποιοι μπορούν σήμερα να λένε ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι. 

 Αν αναζητάς, λοιπόν, διέξοδο στο τίποτα που ζεις, αν θέλεις ν’ ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι είναι δική σου επιλογή να ανήκεις σε μια κοινωνία που θα την έχεις φτιάξει εσύ, που θα τους χωρά όλους, θα είναι δίκαιη και δημοκρατική, έτσι όπως μαζί με τους πολλούς την ονειρεύτηκες! Αυτή είναι η αρχή! 

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

The Greek Psycho (αναδημοσίευση)


από http://kakoskeimena.net/

Πάλι τα σύννεφα κινούνται λες και επίκειται βιβλική καταστροφή έξω ακριβώς από την πολυκατοικία μου. Το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο και εναλλάσσονται και κάποιες στιγμές φτιάχνουν λέξεις, σχήματα στον γκρίζο ουρανό απευθυνόμενα σε εμένα. Το στομάχι μου για μια ακόμα ημέρα κοντεύει να φτάσει στο λαιμό. Σιχαίνομαι αυτό το συναίσθημα τού να θέλεις μονίμως να τα βγάλεις όλα από μέσα σου αλλά στο τέλος να μη βγαίνει τίποτα και απλά να κρέμεσαι πάνω από το νιπτήρα με τα βρεφικά σου σάλια ακόμα να στάζουν. Και ξανά πίσω στο κρεββάτι με το νωπό μου σεντόνι να με σκεπάζει ανεπιτυχώς την ώρα που φαντάζομαι ότι είμαι ένας ημίγυμνος Χριστός από ψηλά, καθώς αλλάζω πλευρό συνέχεια και η καρδιά μου ακούγεται μέχρι το πάτωμα. 

Αυτή η καταραμένη σιωπή φταίει για όλα, φταίει γιατί βοηθά να ακούγεται μέχρι και ο τελευταίος ελάχιστος ήχος, ακόμα και αυτές οι εκνευριστικές σταγόνες τής βρύσης στο νεροχύτη που πέφτουν με σταθερό ρυθμό και μου μπερδεύουν την αίσθηση της ταχυπαλμίας. Και αυτός ο διάδρομος μέχρι την κουζίνα φαντάζει ατέλειωτη διαδρομή σε έρημο. Ήθελα, βλέπεις, να φτιάξω ένα σπίτι με ονειρικά, μακρινά μονοπάτια, ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γίνουν εφιαλτικά περάσματα που θα με βασανίζουν σαν λαβύρινθος. Τα γυμνά μου πέλματα τρυπάνε πάνω σε σπασμένες συσκευασίες από τις ακριβότερες κρέμες ενυδάτωσης, καθώς γραβάτες έχουν μπλεχτεί με μπουκάλια που ακόμα κυλάνε, λες και το σπίτι έχει κατηφορική κλίση. Μάλλον γιατί είναι καιρός που όλα εδώ πέρα έχουν πάρει τον κατήφορο.

Τουλάχιστον αυτή η απέραντη θέα που ακόμα εξαπλώνεται ως πέρα έξω από την τεράστια τζαμαρία του σαλονιού με βοηθαέι κάπως να ξεχνιέμαι. Για αυτόν το λόγο δεν θέλησα να έχω γύρω μου συνέχεια χτισμένους τοίχους, το έκανα για να ατενίζω από τον 7ο όροφο τον καημένο τούτο κόσμο, έτσι καθώς θα κινείται και όλοι θα φαίνονται μικρά, τιποτένια ανθρωπάκια που περπατούν ασταμάτητα λες και δεν έχουν σαφή προορισμό. Και πάντα γούσταρα το να πάω ένα βήμα παραπέρα. Να κάθομαι με τις άκρες των δακτύλων μου στο μπαλκόνι, επιχειρώντας μια ριψοκίνδυνη ισορροπία, έχοντας από κάτω το ατέλειωτο κενό. Να κάνω ότι τάχα ετοιμάζομαι να πέσω και να γυρνάω πίσω, έτσι, για να νιώθω την αδρεναλίνη να ποτίζει τις φλέβες μου και να αιματώνει τον εγκέφαλο σε κλάσματα δευτερολέπτων. Να φαντάζομαι πώς είναι να ακροβατείς διαρκώς μεταξύ ζωής και θανάτου, με την ωραία ψευδαίσθηση της τελικής υπεροχής. Ανέκαθεν εξάλλου είχα την τάση να γεύομαι στο έπακρο τις συγκινήσεις μου. Ήταν γιατί έθετα εγώ τα όρια του εφικτού και τα ξεπερνούσα με την αυτοπεποίθηση που μου είχε δώσει η μόνιμη επιτυχία μου σε όλους τους τομείς. Μου διέφυγε βέβαια ότι κανένας δεν θα μπορέσει να με παρατηρήσει τόσο ψηλά που στέκομαι εδώ πάνω και ότι μάλλον θα φαίνομαι σαν χαρτάκι που πηγαινοέρχεται στον άνεμο. Γι’ αυτό ποτε δεν βρέθηκε έστω ένας να φωνάξει με αγωνία για να μην κάνω το μεγάλο μου άλμα. Ίσως γιατί οι περισσότεροι ασχολούνται μαζί σου στην άνοδο παρά στην πτώση.

Ξεπάγιασα και βρέθηκα να ψάχνω ζεστασιά θωπεύοντας τους βελούδινους καναπέδες μου, καθώς σέρνομαι στα τέσσερα σαν σκύλος που ψάχνει να εντοπίσει ουσίες απαγορευμένες. Στο γυάλινο τραπέζι απέναντι φαίνεται ακόμα διάσκορπη η λευκή σκόνη που την είχα πάντα για παρηγοριά μου και τόνωση στις ξέφρενες στιγμές μου. Εχτές ρούφηξα τις παραισθήσεις με τη βοήθεια της καλυτερότερης και ανάγλυφης επαγγελματικής μου κάρτας. Έκοψα τη δόση τόσες φορές όσες έπεσε ο δείκτης του χρηματιστηρίου, την ώρα που οι μετοχές μου γινόντουσαν τσιγαρόχαρτα και οι επενδύσεις μου καπνός. 

Αυτοκαταστρέφομαι, το ξέρω. Βάζω στο φουλ την ένταση από το dolby surround home cinema και χορεύω έτσι ξεβράκωτος και κυλιέμαι στα άψογα ιταλικά πλακάκια και σκίζω τις μεταξένιες ταπετσαρίες και γλυστράω από τον ίδιο μου τον ιδρώτα και σκάω με το κεφάλι στα εβένινα έπιπλα. Στο διάολο όλα! Τι σημασία έχει αφού πόνο σωματικό δεν νιώθω πια. Γενικά έχω αδειάσει από συναισθήματα σαν το άδειο πλέον ταμιευτήριό μου. Πήρα την ψιλή και κουρεύτηκα μόνος μου για να επιβεβαιώσω ότι με άγγιξε και εμένα το κούρεμα των καταθέσεων. Μου έμειναν μόνο όλες αυτές οι ρημαδιασμένες golden debit cards για να μου θυμίζουν το πόσο ερεθιζόμουνα όταν άκουγα τα χαρτονομίσματα να καταμετρώνται και να κατατίθενται αργά το βράδυ στο ΑΤΜ. Τι υπέροχος ήχος, στ’ αλήθεια, μερικές φορές ένιωθα τον προστάτη μου να συσπάται. Και η απόξειξη της επιτυχούς συναλλαγής, έτσι όπως πεταγόταν, θαρρείς ότι έμοιαζε με εσκπερμάτωση.

Όλα είχαν το νόημά τους τελικά. Ακόμα και οι επιπόλαιες μου σχέσεις, τα πηδήματα τής μιας βραδιάς σε σουίτες πολυτελείας με κορίτσια ακριβά που δεν τα άγγιζε όποιος κι όποιος. Που κοιτούσαν πρώτα αν έχεις φουσκωμένη την τσέπη και μετά αν είσαι έτοιμος να τις ικανοποιήσεις σαρκικά. Μερικές από δαύτες τις ερωτεύτηκα. Και αφέθηκα. Και έπαιξα πάλι με την ύπαρξη του ανθρώπου και έσπειρα λάθη εξώγαμα. Τέκνα που σχεδόν δεν γνώρισα ποτέ μου, που το πατρικό μου φίλτρο λειτούργησε μόνο ως σωλήνας για να διοχετεύονται διατροφές από δικαστικές αποφάσεις υπέρ μητέρων που ασκούσαν την επιμέλεια, υπενθυμίζοντας τη δική μου αμέλεια. Κανένας δεν με ρώτησε για τον δικό μου τον πατέρα, το μόνο που ξέρουν όλοι να λένε στις μπάσταρδες φυλλάδες τους είναι ότι κληρονόμησα τις επιχειρήσεις του και ότι όλα τα βρήκα έτοιμα. Ότι καπιτάλας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι και ότι στο δικό μου DNA έτρεχε η ουσία του πλούτου από την αρχή και ότι ποτέ μου δεν θα καταλάβω τα δράματα των ανθρώπων γιατί στην ψυχή μου υπάρχουν μόνο αριθμοί. Σαν αυτούς που παίζει συνέχεια η αναθεματισμένη μου 50άρα flat screen τηλεόραση εδώ και πέντε χρόνια τώρα. Άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι που όλο αυξάνονται και μπουκώνουν την τρισδιάτατη οθόνη μου. Κανείς τους δεν κατάλαβε ότι είναι μέρος της μηχανής που πάντα η δικιά μου η κάστα λειτουργούσε. Αν εγώ δεν έβαζα τα τιμημένα κεφάλαιά μου κανείς τους δεν θα μπορούσε να το παίξει οικογενειάρχης. Εγώ γέμιζα το κουτάλι με φαγητό στο στόμα της κόρης σου, τι δεν καταλαβαίνεις;

Θα κατέβω κάτω στους δρόμους κι ας έχω τα χάλια μου. Ανοίγοντας μετά από μερόνυχτα την ταμπουρωμένη μου πόρτα, ένα έγγραφο γεμάτο σφραγίδες κρεμιέται σαν μήνυμα απειλητικό απ’ έξω. Κάποιος κλητήρας έβαλε την τελευταία ειδοποίηση για τον πλειστηριασμό του διαμερίσματος πάνω στο λείο ξύλο. Ρε τον καραγκιόζη, αν ήξερε πόσο κοστίζει αυτή η πόρτα δεν θα τολμούσε να βάλει ποτέ τα σάλια του εδώ. Φεύγω και ας μείνουν όλα ορθάνοιχτα να μπάζουν τον αέρα της φυγής μου. Έξω η πόλη δείχνει τόσο διαφορετική σε σύγκριση με το πώς τα έβλεπα όλα από τη βόλεψή μου τόσο καιρό, αφ’ υψηλού. Βλέπω σφιχτά στόματα και ρακένδυτους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Βλέμματα παγερά, που θαρρείς ότι ανήκουν σε σώματα που δεν βλέπουν. Μανάδες που στέκονται στις ουρές με σάπια κατσαρολάκια στα χέρια, ψωμιά προχθεσινά που πέφτουν στο πεζοδρόμιο και παιδιά που ορμούν σαν τα ποντίκια να τσιμπίσουν ό,τι απέμεινε από τη γειτονιά τους που πια θυμίζει μια τεράστια φάκα. 

Στέκομαι στη μέση της λεωφόρου, για να κάνω ακόμα ένα από εκείνα τα παράξενα πειράματά μου πάνω στις ανθρώπινες αντιδράσεις. Ανοίγω τα χέρια και μένω έτσι, γυμνός, για να σταματήσω τη ροή του πλήθους. Κανένας δεν κάνει καν τον κόπο να απορήσει και να ενδιαφερθεί για το τί μου συμβαίνει. Σωριάζομαι κάτω από την εξάντληση, καθώς χιλιάδες περνάνε από πάνω μου και με ποδοπατάνε. Μένω έτσι για ώρες. Η νύχτα πέφτει. Ο κόσμος κρύφτηκε. Κι είμαι ακόμα στην καινούργια μου θέση.