Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

Μουσική διαδήλωση-εκδήλωση στα Εξάρχεια (update)


Η Εκδηλωση Αναβλήθηκε λόγω καιρού για την Πέμπτη 21/6 την ίδια ώρα και με το ίδιο πρόγραμμα..

Ενάντια στις ναρκομαφίες
τον κοινωνικό κανιβαλισμό
και την αστυνομική καταστολή

Αγαπάμε τα Εξάρχεια
Μένουμε στα Εξάρχεια
Ζούμε στα Εξάρχεια

Αν θέλουμε να αγωνιστούμε για τα Εξάρχεια που αγαπήσαμε, ας ενισχύσουμε την εκδήλωση με την παρουσία μας.

(σε περίπτωση βροχής υπάρχει η δυνατότητα μέρη της εκδήλωσης να λειτουργήσουν σε στεγασμένους χώρους). Παράλληλα θα υπάρξει σχετική ενημέρωση.
ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ




Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

Τράπεζες: η παρανομία στο DNA τους (ΙΙ)


Στον παραπάνω πίνακα αποκαλύπτεται  σε όλη την έκταση το αποκρουστικό πρόσωπο του τραπεζικού παρακράτους. Σε ένα σύστημα δικαστικής εξουσίας που έχει εθιστεί να αποδίδει στο ακέραιο τη δικαιοσύνη των τραπεζών, υπήρξαν πολλοί δικαστές που, κάτω από το βάρος των πραγματικών στοιχείων, δεν μπόρεσαν να γείρουν τη ζυγαριά προς τη μεριά των τραπεζών. Βέβαια η διαδικασία της δικαστικής εναντίωσης των οφειλετών για την εκτιμηθείσα  αξία του ακινήτου με την οποία βγαίνει στο σφυρί, αποτελεί ένα από τα πολλά στάδια μιας δικαστικής διαμάχης με τις τράπεζες, στα οποία ο κάθε οφειλέτης έχει ηττηθεί παρα-κράτος. Αυτή είναι ίσως η τελευταία μάχη στην οποία και ελπίζει να κερδίσει λίγες χιλιάδες ευρώ ή  λίγο χρόνο ακόμη, πριν η αξιοπρέπειά του βγεί στο σφυρί μπιρ παρά. 

Σαν μαυραγορίτες
Αυτοί οι οφειλέτες, έστρεψαν τον θυμό τους προς τα εκεί που έπρεπε, ξοδεύοντας (είχαν τη δυνατότητα). Είναι όμως χιλιάδες αυτοί που στρέφουν το θυμό τους στον ίδιο τους το εαυτό, είτε γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφύγουν με νομικά μέσα, είτε γιατί έμαθαν για τα καλά πως η δικαιοσύνη των τραπεζών μόνο κατάθλιψη και θάνατο μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία. Όσοι δανείστηκαν για να αγοράσουν ένα σπίτι, όψιμα-πολύ όψιμα, ανακάλυψαν πης συνήψαν αγοραπωλησία με έναν μαυραγορίτη, την τράπεζα. Τους πούλησε το σπίτι ακριβά (φούσκα) και τώρα το αγοράζει (παίρνει πίσω) μπιρ παρά. Ας σκεφτούμε τον μαυραγοριτισμό της χρυσής λίρας στην κατοχή. Ή το σύγχρονο ήπιο μαυραγοριστισμό με το εμπόριο των λιρών. Αγορά 252 ευρώ, πώληση 304 ευρώ (σημερινές τιμές).

Όλη αυτή η δόλια μεθόδευση ξεκίνησε σε ανύποπτους χρόνους, με την επικουρία του κράτους, του φορολογικού και αναπτυξιακού οίστρου των κυβερνήσεών του, εποχές όπου ως γνωστόν οι φύλακες των ονείρων μας διήγαν βίον τριφυλλόν και ύπνον μακάριον.

Βέβαια η φάμπρικα των εμπορικών αξιών δεν είναι το μόνο όπλο των τραπεζών. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στο βάσανο της γραφειοκρατίας και την κωλυσιεργία των τραπεζών να τηρήσουν ακόμη και αυτά που οι ίδιες εισηγήθηκαν να ψηφισθούν σαν νόμοι (Κώδικας Δεοντολογίας Τραπεζών). Μια τρίτη φάμπρικα είναι αυτή της τοκογλυφίας και της με κάθε τρόπο διόγκωσης της αρχικής οφειλής σε σημείο που είναι αδύνατο και πολλές φορές ασύμφορο στον οφειλέτη να ανταποκριθεί ακόμη και στην πιο ευνοϊκή πρόταση ρύθμισης που θα του κάνει η τράπεζα. Αλλά για αυτή τη φάμπρικα θα γράψουμε μια άλλη φορά.
Αυτοί οι 782 πολίτες που τόλμησαν να εναντιωθούν στην κατάφωρη αδικία γνώριζαν από πριν τον απηνή διωγμό που θα υποστούν από το παρακράτος των τραπεζών για αυτή τους την "αναίδεια". Παρακολουθώντας ανελλιπώς πάνω από τέσσερα χρόνια τους πλειστηριασμούς, μάθαμε πως όποιος οφειλέτης τόλμησε να προσφύγει δικαστικά κατά της αυθαιρεσίας των τραπεζών σε οποιοδήποτε στάδιο - ακόμη και σε αυτό της ανακοπής της διαταγής πληρωμής, μπήκε στον κατάλογο προγραφών, γνωρίζοντας το σκληρό πρόσωπο της δανείστριας τράπεζας: Κανένας συμβιβασμός, καμμιά ρύθμιση, κανένας οίκτος. Πλειστηριασμός ! Πρόσφατα μάλιστα τρείς οφειλέτες που είχαν δικαιωθεί ως προς την αξία του ακινήτου τους μπήκαν σε πρώτη προτεραιότητα στη λίστα των πλειστηριασμών. Οι οφειλέτες αυτοί έχασαν τα σπίτια τους (πρώτες κατοικίες).

Πιο συγκεκριμένα:
Από 1/1/2017 έως και σήμερα (6/6/2018) 782 οφειλέτες που τα ακίνητά τους έχουν μπεί στη διαδικασία του πλειστηριασμού, προσέφυγαν δικαστικά προκειμένου να επανεκτιμηθεί η εμπορική αξία του ακινήτου τους. Βάσει της ισχύουσας από το 2016 νομολογίας σαν αξία εκπλειστηριασμού λαμβάνεται υπόψη όχι η αντικειμενική αξία που ίσχυε έως και το 2015 αλλά η εκτιμώμενη εμπορική. Οι εκτιμητικές αρμοδιότητες έχουν από το νόμο παραχωρηθεί στο σώμα πιστοποιημένων εκτιμητών και αρμόδιο υπουργείο είναι αυτό της Ανάπτυξης. Η σχετική νομολογία είναι εδώ. Οι εκτιμητές είναι είτε εταιρείες ειδικού σκοπού-κατά βάση θυγατρικές των τραπεζών, είτε μεμονωμένοι μηχανικοί ή οικονομλόγοι. Το πόσο αντικειμενική και δίκαιη είναι η κρίση τους φαίνεται από τα στοιχεία που θα παραθέσουμε στη συνέχεια. Περιληπτικά να αναφέρουμε πως βάσει των δικαστικών αποφάσεων οι νέες τιμές που προσδιορίζονται είναι από 30% και πάνω από την ήδη αξία που προσδιορίστηκε από τους εκτιμητές.




Στατιστικά στοιχεία από 1//1/2017 έως 5/6/2018
πηγή: https://deltio.tnomik.gr/decisions

Στην περίοδο αυτή κρίθηκαν συνολικά 781 περιπτώσεις ενστάσεων για αναπροσαρμογή τιμής εκκίνησης
Έγιναν δεκτές 552 ποσοστό 70,6%
Απορρίφθηκαν 217 ποσοστό 27,8%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 12 ποσοστό 1,4%

Πρωτοδικείο Αθήνας 
Κρίθηκαν σύνολο 201 περιπτώσεις
Έγιναν δεκτές 163 ποσοστό 81,10%
Απορρίφθηκαν 37 ποσοστό 18,40%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 1 ποσοστό 0,5%

Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης 
Κρίθηκαν σύνολο 114 περιπτώσεις
Έγιναν δεκτές 56 ποσοστό 49,1%
Απορρίφθηκαν 53 ποσοστό 46,5%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 5 ποσοστό 4,4%
Από τη σύγκριση μεταξύ Αθηνών και Θεσσαλονίκης ενδέχεται να προκύπτει ότι η ζυγαριά των δικαστών της συμπρωτεύουσας γέρνει προς τη μεριά των τραπεζών. 

ερώτημα αδαούς
προκύπτει αδίκημα ή συνέργεια σε αδίκημα ποινικού και αστικού χαρακτήρα με βάση αυτά τα αποτελέσματα ; Και  πως για παράδειγμα ο Σύλλογος Μηχανικών ή οι όποιες αρμόδιες αρχές σκέφτονται να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο ; Διότι μιλάμε για το Σώμα Πιστοπιημένων Εκτιμητών το οποίο υποτίθεται διασφαλίζει τα συμφέροντα και των οφειλετών.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2018

Τράπεζες: η παρανομία στο DNA τους (I)


Η "αντιδεοντολογική" εφαρμογή του Κώδικα Δεοντολογίας
του Αργύρη Αργυριάδη

Διαβάζουμε κατά καιρούς ότι οι τράπεζες προσπαθούν να ρυθμίσουν τα ληξιπρόθεσμα δάνεια των οφειλετών και ότι το πρόβλημα των "κόκκινων" δανείων αποτελεί πυριτιδαποθήκη στο μαλακό υπογάστριο του τραπεζικού συστήματος. Συμβαίνει, όμως, πράγματι αυτό; Και ποιές οι κυρώσεις των τραπεζών αν δεν χρησιμοποιούν επαρκώς τα νομικά εργαλεία που θέσπισε η πολιτεία (κώδικας δεοντολογίας, εξωδικαστικός μηχανισμός κλπ), τη στιγμή μάλιστα που στην πράξη τις τεράστιες κεφαλαιακές απώλειες τους κληθήκαμε - και θα ξανακληθούμε - να καλύψουμε συλλήβδην οι πολίτες και οι μέτοχοι αυτών;

Κατ’ εφαρμογή του Ν. 4224/2013, θεσπίστηκε για τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ιδιωτών και επιχειρήσεων από την Τράπεζα της Ελλάδος, με την υπ’ αρ. 116/1/25.08.2014 Απόφαση της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών Θεμάτων, ο Κώδικας Δεοντολογίας. Ο τελευταίος θέτει ως κύριο και πρωταρχικό στόχο του την εξεύρεση συναινετικής λύσης μεταξύ δανειολήπτη και πιστωτικού ή χρηματοδοτικού ιδρύματος προκειμένου να μειωθεί με συμβιβαστικό τρόπο το δυσθεώρητο ύψος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Βασική υποχρέωση που συνεπάγεται η εφαρμογή του Κώδικα, αποτελεί η τήρηση των διαδικασιών του, πριν την τυχόν καταγγελία της πιστωτικής σύμβασης. Κάθε τραπεζικό ίδρυμα, λοιπόν, υποχρεούται να θεσπίσει λεπτομερώς καταγεγραμμένη Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων (Δ.Ε.Κ.), στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα, πρωτοφειλέτες, συνοφειλέτες και εγγυητές, εφόσον διατηρούν τον χαρακτηρισμό του "συνεργάσιμου δανειολήπτη", όπως ορίστηκε με απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Διαχείρισης ιδιωτικού Χρέους του Ν. 4224/2013.

Ειδικότερα, ένας δανειολήπτης είναι συνεργάσιμος έναντι των δανειστών του όταν: (i) παρέχει πλήρη και επικαιροποιημένα στοιχεία επικοινωνίας στους δανειστές, (ii) είναι διαθέσιμος σε επικοινωνία με τον δανειστή και ανταποκρίνεται με ειλικρίνεια και σαφήνεια σε κλήσεις και επιστολές του, (iii) προβαίνει σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση πληροφοριών προς τον δανειστή αναφορικά με την τρέχουσα οικονομική του κατάσταση (iv) προβαίνει σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση πληροφοριών, προς το δανειστή και (ν) συναινεί σε διερεύνηση εναλλακτικής πρότασης αναδιάρθρωσης με το δανειστή.

Περαιτέρω, η θεσπισθείσα Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων αποτελείται από πέντε στάδια. Κατά το πρώτο στάδιο, το ίδρυμα επικοινωνεί με τον πρωτοφειλέτη και, αν υπάρχει, τον εγγυητή, και του ζητεί να παράσχει τα απαιτούμενα οικονομικά στοιχεία. Στο δεύτερο και τρίτο στάδιο γίνεται συγκέντρωση και αξιολόγηση, αντίστοιχα, των οικονομικών στοιχείων του οφειλέτη, στο τέταρτο η τράπεζα οφείλει να προτείνει κατάλληλες λύσεις ρύθμισης και το πέμπτο στάδιο περιλαμβάνει τη διαδικασία εξέτασης των τυχόν ενστάσεων.

Η τράπεζα σε όλη τη διάρκεια του σταδίου της αξιολόγησης, οφείλει να καταβάλλει κάθε εύλογη προσπάθεια για να συνεργαστεί με τον δανειολήπτη προκειμένου να προσδιορίσει με ακρίβεια την ικανότητά του για αποπληρωμή του χρέους, με στόχο να καταλήξουν σε μια κατάλληλη λύση πριν προβεί σε καταγγελία της σύμβασης και εκκινήσει νομικές ενέργειες αναγκαστικής είσπραξης της καθυστερούμενης απαίτησης.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που μια τράπεζα λειτουργήσει ετσιθελικά και δεν τηρήσει την ανωτέρω προβλεπόμενη διαδικασία; Δυστυχώς μια τάση στη νομική θεωρία που γίνεται και αποδεκτή από πρόσφατες αποφάσεις  που είδαν το φως της δημοσιότητας θεωρεί τις προβλέψεις του ανωτέρω Κώδικα ένα απλό … ευχολόγιο κρίνοντας ότι η τράπεζα μπορεί να κάνει εντέλει ό,τι θέλει και εναπόκειται στην Τράπεζα της Ελλάδας να της επιβάλει τυχόν διοικητικές κυρώσεις. Είναι όμως έτσι;

Ο Κώδικας Δεοντολογίας αποτελεί κανονιστική διοικητική πράξη, εκδοθείσα κατόπιν νομοθετικής εξουσιοδότησης, που θέτει κανόνες ουσιαστικού δικαίου (τραπεζικού ή αστικού), δηλαδή κανόνες θετικού αυστηρού δικαίου (hard law). Περαιτέρω, μολονότι δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη, οι συγκεκριμένες διατάξεις είναι αναγκαστικού δικαίου (ius cogens). Τούτο συνάγεται ερμηνευτικά από τη φύση και το σκοπό των συγκεκριμένων διατάξεων. Οι τελευταίες αποσκοπούν στην προστασία του ασθενέστερου συμβαλλόμενου (δηλαδή του υπερήμερου δανειολήπτη) και στη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος (συστημική σταθερότητα). Η τελευταία δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από την ωριμότητα ή καλοπιστία μεμονωμένων τραπεζικών στελεχών. Για αυτό  κρίθηκε σκόπιμο από το νομοθέτη να ενταχθεί σε ένα διακριτό και συνεκτικό κανονιστικό πλαίσιο.

Συνεπώς, η μη τήρηση του Κώδικα δεν συνεπάγεται μόνον κυρώσεις εποπτικής ή ελεγκτικής φύσης από την ΤτΕ. Αντιθέτως δίνει το δικαίωμα και στον ίδιο τον οφειλέτη να επικαλεστεί την ακυρότητα της σχετικής καταγγελίας με επίκληση διατάξεων του Αστικού Κώδικα, καθόσον δεν υπάρχει κανένα κενό νόμου. Και τούτο διότι η διάταξη του άρθρου 174 ΑΚ καλύπτει το υποτιθέμενο κενό στις διατάξεις του Κώδικα Δεοντολογίας.

Πράγματι, σύμφωνα με την ΑΚ 174, δικαιοπραξία που αντιβαίνει σε απαγορευτική διάταξη του νόμου, αν δεν συνάγεται κάτι άλλο από την παραβιαζόμενη διάταξη, είναι άκυρη (απόλυτη ακυρότητα). Η ΑΚ 174 αποτελεί "λευκό κανόνα" δικαίου αφού η εφαρμογή της απαιτεί την ανεύρεση των απαγορευτικών διατάξεων που θα τη συμπληρώσουν. Συνεπώς εφόσον υφίσταται κανόνας επιτακτικού δικαίου που παραβιάζεται (όπως για παράδειγμα ο Κώδικας Δεοντολογίας) τότε σε συνδυασμό με το άρθρο 174 ΑΚ, η συγκεκριμένη δικαιοπραξία είναι άκυρη. Προφανές είναι ότι υπό αντίθετη ερμηνεία θα επιβραβεύονταν συμπεριφορές που τελούνται προς καταστρατήγηση του νόμου (in fraudem legis) δηλαδή επιφέρουν αποτελέσματα που αποδοκιμάζονται από το νόμο.

Σε κάθε περίπτωση ο οφειλέτης μπορεί να επικαλεστεί καταχρηστική συμπεριφορά (ΑΚ 281) της τράπεζας σε περίπτωση μη εφαρμογής του Κώδικα αρκεί να αποδείξει ότι η παράλειψη τήρησης της προβλεπόμενης διαδικασίας δεν εξυπηρετεί κάποιο εύλογο συμφέρον της τράπεζας αλλά αντίθετα συνεπάγεται ζημία για τον πιστούχο, με αποτέλεσμα η ανωτέρω συμπεριφορά της τράπεζας να υπερβαίνει προφανώς τα όρια τα οποία επιβάλλονται από την καλή πίστη και από τον κοινωνικό και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος.

Εάν υιοθετήσουμε την αντίθετη άποψη τα ερωτήματα που δημιουργούνται είναι εύλογα. Τι ανάγκη είχαμε τη θεσμοθέτηση "Κώδικα Δεοντολογίας" αφού η επίκληση της "φιλευσπλαχνίας" ή "καλοπιστίας" μιας τράπεζας δεν απαιτούσε τη ψήφιση νέου νόμου; Και εντέλει όσοι κομπορρημονούσαν ότι δεν θα "αφήσουν κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη" - και σήμερα ψηφίζουν πλειοψηφικά στη βουλή – επικροτούν μια τέτοια "λειψή" προστασία του οφειλέτη;

Ασχέτως πολιτικής προσέγγισης το νομικό οπλοστάσιο κατά τη γνώμη μας υπάρχει. Αρκεί να ερμηνευτεί ορθά και να εφαρμοστεί με κοινωνική ενσυναίσθηση από τα αρμόδια δικαστήρια που καλούνται για άλλη μια φορά να υπερβούν κυβερνητικές αβελτηρίες και νομοτεχνικές αστοχίες ...

* Ο κ. Αργύρης Αργυριάδης είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής & Διαχειριστής Αφερεγγυότητας

πηγή: www.alf.gr