Iκαρία η Αριστερή Καρδιά μου ...! (αναδημοσίευση)

από:http://aromaikarias.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9028.html

 Ένα από τα πάμπολλα νησιά εξορίας της ελληνικής αριστεράς την περίοδο 1938 - 1954, ήταν και η Ικαρία. Η Ικαρία βραχώδης και απομακρυσμένη γεωγραφικά από τον ηπειρωτικό κορμό, επιλέχθηκε ως κατάλληλη για να φυλακίσει την πρωτοπορία του 20ου αιώνα. Παρ' όλα αυτά η Ικαρία, απο΄τελεσε κάτι διαφορετικό από έναν απλό τόπο εξορίας. Η Ικαρία ως νησί, αγκάλιασε την κατατρεγμένη αριστερά και την περιέθαλψε με όποιο καλύτερο τρόπο ο ζεστός λαός της μπόρεσε να προσφέρει. 

Το σπίτι μου είχε την τιμή να φιλοξενήσει 10 ελεύθερες ψυχές εξόριστων 

Στην Ικαρία δεν υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης εξόριστων όπως σε άλλες περιοχές. Οι εξόριστοι έφθαναν στο νησί με πολεμικά πλοία, που ξεφόρτωναν το "φορτίο" των αμπαριών τους σε μικρά καΐκια ντόπιων ψαράδων του Εύδηλου ή του Αγίου Κήρυκου. Από εκεί η χωροφυλακή αναλάμβανε την συγκέντρωση των εξόριστων, την καταλογογράφησή τους και την αποστολή τους σε διάφορα χωριά όπου θα παρέμεναν. Πολλά χωριά του νησιού φιλοξένησαν πολιτικούς κρατούμενους, χωριά όπως οι Ράχες, το Γυαλισκάρι, ο Αρμενιστής και ο Νάς, και σε όλα τα χωριά οι πολιτικοί εξόριστοι βρήκαν την φιλοξενία και την ζεστασιά του καριώτικου λαού να τους περιθάλψει. Όπως προαναφέραμε στρατόπεδα δεν είχε το νησί οπότε οι εξόριστοι καλούνταν να κατασκευάσουν μόνοι τους τα σπίτια τους. Οι κάτοικοι βλέποντας τα σοβαρά προβλήματα των εξόριστων τους περιέθαλψαν και τους φιλοξένησαν στα σπίτια τους. Οι εξόριστοι με την σειρά τους βοηθούσαν κι εκείνοι όπως μπορούσαν τους ανθρώπους του νησιού. Εργάζονταν κοντά τους στα ζώα και τα κτήματα, οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις και τους δίδασκαν τις αρχές του σοσιαλισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης σε κρυφά αχτίφ και συζητήσεις.

Με τον καιρό στην Ικαρία, οργανώθηκε η ζωή των πολιτικών εξόριστων και συστάθηκαν οι πρώτες ΟΣΠΕ (Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων), με σκοπό την εξασφάλιση της διαβίωσης τόσο των παλαιών εξόριστων όσο και των νεότερων που κατέφθαναν στο νησί. Κάθε Ομάδα Συμβίωσης, που τη συγκροτούσαν οι πολιτικοί εξόριστοι του κάθε χωριού, είχε το γραφείο της που την καθοδηγούσε και ευθυνόταν για όλες τις δραστηριότητες, δίνοντας βάρος στον τομέα των σχέσεών τους με τους ντόπιους. Πρωταρχικό τους μέλημα ήταν ο σεβασμός απέναντί τους, στα υπάρχοντά τους, στα λίγα κτήματά τους και στην βοήθεια που αυτοί τους παρείχαν. Από τη μεριά τους οι κάτοικοι του νησιού έγιναν δέκτες, αλλά και συνεργάτες σε μια έντονη και πρωτοφανή για το νησί ανάπτυξη, σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας, όπως τόνισε ο Δημ. Σέρβος. Σε πολλά χωριά «ανέβηκαν» θεατρικές παραστάσεις, οργανώθηκαν διαλέξεις με πολιτιστικά και ιστορικά θέματα. Στον Εύδηλο λειτούργησε για πρώτη φορά, με ευθύνη των εξόριστων, νοσοκομείο, που είχε ακόμα και νευρολογική κλινική. Κάθε εξόριστος δήλωνε την ιδιότητά του, ώστε να αξιοποιείται σε ανάλογο τομέα. Από τον προσανατολισμό των εξόριστων δεν απουσίαζε ούτε η έκδοση εντύπων, στην πλειοψηφία τους χειρόγραφων. Εκδίδονταν εφημερίδες όπως ο "Αλύγιστος" της ΟΣΠΕ Ραχών και η "Σπίθα" της ΟΣΠΕ Αη Δημήτρη. 

Μεγάλη ήταν η προσφορά των κατοίκων του νησιού και απέναντι στους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια της χωροφυλακής. Για παράδειγμα σύσσωμο το πλήθος των κατοίκων του Αγίου Δημητρίου έσπευσε να διαμαρτυρηθεί στην χωροφυλακή για τον αναίτιο και συστηματικό ξυλοδαρμό των εξορίστων που διαμαρτύρονταν για την κατακράτηση του ταχυδρομείου. Πολλοί ήταν και οι Ικαριώτες μετανάστες που έστελναν χρήματα απο το εξοτερικό για τους εξόριστους του νησιού...

Την περίοδο 1947-1948 υπολογίζεται ότι στην Ικαρία βρίσκονταν 15.000 πολιτικοί εξόριστοι, όταν ο ντόπιος πληθυσμός ήταν γύρω στις 11.000. Οι πολιτικοί κρατούμενοι έφταναν στο νησί χωρίς να γνωρίζουν τον προορισμό τους, χωρίς να υπάρχει γι' αυτούς εξασφαλισμένη στέγη ή κάποια ελάχιστα εφόδια. Στο τέλος του πολέμου, οι Ικαριώτες υπέστησαν την οργή της εξουσίας επειδή αφενός συμπεριφέρθηκαν φιλόξενα στους εξόριστους αφ έτερου επειδή περιφρόνησαν το τεράστιο ποσό της επικήρυξης και δεν κατέδωσαν τα κρησφύγετα των ανταρτών που ζούσαν στα βουνά. Η διοίκηση “ξέχασε” εννοείται, το νησί για μερικές δεκαετίες και μόνο μετά το 1974 ξεκίνησαν κάποια δημόσια έργα Τα τελευταία χρόνια πάλι μας έχουνε γραμμένους αλλά δεν πειράζει... Οι Ικαριώτες ξέρουν να επιβιώνουν σε όλες τις συνθήκες.

Από την παράσταση αλληλεγγύης "Γράμματα Αγάπης στον Στάλιν"

Στην ..αναμονή

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να είναι. Και οι δύο κερκίδες του θεάτρου Studio της Μαυρομιχάλη γέμισαν, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις που μερικοί έμειναν "απ' έξω".

Φυσικά οι ηθοποιοί της παράστασης έδοσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν είναι και συχνό το να παίζεις σε τόσο πολυπληθές κοινό.

Στο τέλος της παράστασης ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς αναφέρθηκε στην κινηματική αλληλεγγύη και ευχαρίστησε τους τροφοΣυλλέκτες για την πρωτοβουλία τους. Με τη σειρά τους οι τροφοΣυλλέκτες ευχαρίστησαν όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα πολιτισμού και αλληλεγγύης, την εταιρία θεάτρου Εν Δράσει, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μυλωνά και τους ηθοποιούς, που η προσφορά τους στη συγκεκριμένη μέρα, παγκόσμια ημέρα θεάτρου, είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.

Να θυμίσουμε ότι μέρος των εισπράξεων από την παράσταση θα δοθούν σαν οικονομική ενίσχυση στους τροφοΣυλλέκτες για να στεριώσει το ξεκίνημα των δράσεών τους.

σκηνικό από το τέλος της παράστασης

Στοιχεία από την παράσταση:

Συγγραφέας: Juan Mayorga 

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς 

Πρωταγωνιστούν: Mελέτης Ηλίας, Άννα Ελεφάντη, Στάθης Σταμουλακάτος 

Για το έργο

Μια φανταστική ιστορία που ωστόσο βασίζεται σε ένα πραγματικό, ιστορικό, γεγονός, βρίσκεται στην αφετηρία του έργου «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Χουάν Μαγιόγκα(Juan Mayorga), που ανεβαίνει την Πέμπτη στο studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία τουΔημήτρη Μυλωνά. Με το καίριο ερώτημα «σε ποια πλευρά του οδοφράγματος» ανήκει ο καθένας μας, ο ισπανός δραματουργός καταπιάνεται με την εμπειρία του ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε σε σιωπή. Στο θεατρικό του, πλάι στο Μπουλγκάκοφ, τοποθετεί τη σύζυγό του, Μπουλγκάκοβα αλλά και τον Στάλιν.

Η δράση διαδραματίζεται τη δεκαετία του '30, όταν ο ρώσος συγγραφέας απεγνωσμένος από την απόλυτη λογοκρισία που επιβάλλεται στα έργα του, μετατρέπεται σε «συγγραφέα για έναν μόνο αναγνώστη», που στέλνει στον Στάλιν το ένα γράμμα μετά το άλλο στον Στάλιν, απαιτώντας ή να ζήσει ελεύθερος ως καλλιτέχνης στη Σοβιετική Ένωση ή να του δοθεί η άδεια να φύγει από τη χώρα. Στα γράμματά του δεν παίρνει απάντηση. Τον θεωρούν προδότη _τον έχουν στο περιθώριο. Μόνον η γυναίκα του στέκεται στο πλάι του.

.......

«Το έργο καταπιάνεται με το μεγάλο θέμα της ελευθερίας σε σχέση με την εξουσία, και πως ο καλλιτέχνης μπορεί να συνεργάζεται ή να έχει σχέση με την εξουσία και παράλληλα να διατηρεί την ελευθερία και την οντότητά του», λέει ο Δημήτρης Μυλωνάς που γνωρίζουμε από την ομάδα του Στάθη Λιβαθινού, στην πρώτη του σκηνοθεσία. «Στο ερώτημα λοιπόν, αν μπορείς να είσαι ελεύθερος και να έχεις σχέση με την εξουσία, η απάντηση, είναι όχι. Όχι δεν γίνεται». «Αλλιώς», συνεχίζει, «ο καλλιτέχνης συμβιβάζεται για να κόψει εισιτήρια. Αλλά κανέναν θέατρο δεν θα πήγαινε μπροστά, καμία εξέλιξη δεν θα είχε η τέχνη αν κοιτούσαμε όλοι μόνον το ταμείο. 

Όλες οι εξελίξεις έγιναν μέσα από πειράματα και εργαστήρια… Διαφωνώ με την άποψη "ό,τι θέλει το κοινό". Πιστεύω ότι με μια παράσταση, με ένα έργο τέχνης πρέπει να πηγαίνει το κοινό λίγο παρακάτω…», καταλήγει, εξηγώντας ότι όλα όσα θα συμβούν επί σκηνής εξελίσσονται μέσα σε ένα 24ωρο….

πάρθηκε από το ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=568471)

Amour, του Michael Haneke: Στην Κινηματογραφική Λέσχη Κομμούνα

Η Κινηματρογραφική Λέσχη Κομμούνα, προβάλλει την τελευταία ταινία του αφιερώματός της στον Michael Haneke Αγάπη (Amour 2012). 

Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων ζούν μαζί ευτυχισμένοι "από πάντα" στο Παρίσι. Ενα εγκεφαλικό αφήνει την γυναίκα παράλυτη. Το ζευγάρι αντιμετωπίζει την κατάσταση με δυσκολίες αλλά αξιοπρέπεια. Ωστόσο το δεύτερο εγκεφαλικό οδηγεί σε πιό δύσκολες λύσεις... 

Καταπληκτική κινηματογράφηση και εξαίσιες ερμηνείες από τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert (που παίζει την κόρη τους). 

Την Παρασκευή 28 Μάρτη, στις 8.30, στο στέκι του Δρόμου της Αριστεράς, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10 στο Γκάζι, μετρό Κεραμεικός. 

Θεατρική παράσταση στήριξης της αλληλέγγυας δομής "τροφοΣυλλέκτες" (ξανά, επικαιροποιημένο)

Όταν ο πολιτισμός συναντά την αλληλεγγύη! 

Στηρίζοντας έμπρακτα το κίνημα αλληλεγγύης που οργανώνεται τα τελευταία 3 χρόνια σε όλες τις γειτονιές της χώρας, η εταιρία θεάτρου «Εν Δράσει» αφιερώνει την Πέμπτη στις 27/3 την παράσταση «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Juan Mayorga, στους "τροφοΣυλλέκτες" που ιδρύθηκε από το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων (ΔΙ.Κ.Α.Εξ ) από κοινού με το Αυτόνομο Στέκι και τη Συλλογική Κουζίνα του Αυτόνομου Στεκιού.

Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία βασισμένη στην τρομερή εμπειρία του μεγάλου ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε στη σιωπή, και αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στη σχέση εξουσίας και καλλιτέχνη, εξουσίας και ατόμου.

Με τη δημιουργία της Αλληλέγγυας Δομής Αξιοπρέπειας για την τροφή "τροφοΣυλλέκτες" προωθείται η κινηματική αλληλεγγύη τόσο στη συλλογή τροφίμων όσο και στη διανομή τους. Στόχος είναι να βοηθηθούμε όλοι να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της αδράνειας και της κατάθλιψης.

Όλοι στο ραντεβού μας στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια, την Πέμπτη 27 Μαρτίου, στις 21.15. Η γενική είσοδος είναι 10 ευρώ και μέρος των εσόδων θα δοθεί για τη στήριξη της τράπεζας τροφίμων.

Η κράτηση είναι απαραίτητη! Τηλέφωνο κρατήσεων 210-6453330

ΤροφοΣυλλέκτες:Ιδρυτική διακήρυξη - Η τροφή είναι δικαίωμα για όλους

Η ΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 

Η κρίση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, ούτε αριθμοί ή δείκτες σε πίνακες στατιστικής. 

Κρίση είναι: 

-η καθημερινότητα που ζούμε μέσα σε συνθήκες γενίκευσης της φτώχειας,

-η αδυναμία που έχουν ολοένα και πιο πολλοί από εμάς να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους σε υγεία, στέγη, τροφή, 

-η χαμένη βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούμε στην θέση του άλλου, ότι δεν θα περάσουμε το κατώφλι που οδηγεί από την φτώχεια στην εξαθλίωση που μας επιβάλλουν, 

-να χάνουμε το κουράγιο και την αξιοπρέπειά μας, να στεκόμαστε μόνοι και αδύναμοι απέναντι στο κοινωνικό πρόβλημα της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού. 

Απάντηση στην κρίση είναι: 

-να οργανώσουμε συλλογικά την αντίσταση και τον αγώνα μας,

-να απορρίψουμε τους ρόλους τόσο του παθητικού θεατή, όσο και του ανήμπορου αναξιοπαθούντα, 

-να μην αποδεχόμαστε την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία, να ξεπερνάμε τη διαδικασία της ανάθεσης, να αυτοοργανώνουμε τις κοινωνικές άμυνες απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης, ενάντια σ’ όσους τις επιβάλουν και επωφελούνται από αυτές. 

Παίρνουμε το ζήτημα της εξασφάλισης της τροφής στα χέρια μας. 
Η πρόσβαση στην τροφή είναι δικαίωμα και όχι προνόμοιο. Όσοι ήδη αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, και αυτοί που βλέπουμε ότι μπορεί και να είμαστε οι επόμενοι που θα μας αγγίξει, άμεσα ή έμμεσα, το αντιπαραθέτουμε την άμεση δράση μας. 

Δημιουργούμε μια αυτοοργανωμένη δομή για να απαντήσουμε στο κοινωνικό πρόβλημα της εξασφάλισης της τροφής, όλοι μαζί, με όρους συμμετοχής και αγώνα, μέσα από την συλλογική δράση. 

συλλέγουμε: 

-Γάλατα (παιδικά, μακράς διάρκειας, εβαπορέ), παιδικές τροφές-κρέμες, λάδι, όσπρια, ρύζι, ζυμαρικά, ζάχαρη, τοματοπολτό-χυμούς ντομάτας, αλεύρι, καφέ, τσάι, αλάτι, πιπέρι, κονσέρβες, μαρμελάδες, κομπόστες... 

-Πάνες για μωρά, σαπούνια, οδοντόκρεμες, υγρά και σκόνες καθαρισμού (χλωρίνη, σκόνη πλυσίματος ρούχων, απορρυπαντικό πιάτων, κ.λπ.), σερβιέτες, βαμβάκι, κρέμες επάλειψης και αλοιφές για μωρά, παιδικά σαπούνια, χαρτομάντηλα, οινόπνευμα πράσινο, σαμπουάν, παιδικά ρούχα και υποδήματα... 

Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης: Κάθε Παρασκευή τις ώρες 18.30 (19.00) έως 20.00 (20.30) και Σάββατο 12.30 έως 14.00 έξω από τον Σκλαβενίτη (Χαρ. Τρικούπη και Ισαύρων, Εξάρχεια. Οι ώρες σε παρένθεση αφορούν τους μήνες από Μάη έως και Σεπτέμβρη.

* Διανομή κάθε Δευτέρα στις 18.00 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων) οργανώνουμε την διανομή των τροφίμων, καταγράφουμε τις ανάγκες, κουβεντιάζουμε και σχεδιάζουμε τις επόμενες δράσεις μας. 

τροφοΣυλλέκτες  Αλληλέγγυα Δομή Αξιοπρέπειας για την τροφή.

Τηλ. επικοινωνίας 6987011153      

και στις ιστοσελίδες dikaex.blogspot.gr,  http://autonomosteki.espivblogs.net

Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί" (αναδημοσίευση)

Από το ΒΑΘΥ 

Της Ελισάβετ Χ. 

Είναι κάποια πράγματα που με συγκινούν και με κάνουν να ελπίζω. Είναι οι άνθρωποι εδώ σε μας στα δυτικά - προφανώς θα υπάρχουν και αλλού- αλλά εγώ σε μας εδώ θέλω να αναφερθώ.

Γνώρισα λοιπόν μέσα από το κίνημα της Αλληλεγγύης στα Δυτικά ανθρώπους απλούς, χωρίς δογματισμούς, ανθρώπους που συζητάνε, που είναι σίγουροι ότι δεν τα ξέρουν όλα, που θέλουν να μάθουν και σέβονται αυτόν που έχει μελετήσει και γνωρίζει το οποιοδήποτε θέμα, ανθρώπους των αγώνων, προσωπικών και κοινωνικών που δεν εξαργύρωσαν τίποτα γιατί κάτι τέτοιο είναι έξω απ΄αυτούς, ανθρώπους λαϊκούς και όχι λαϊκιστές που ξέρουν να αυτοσαρκάζονται για τα λάθη τους, που σιχαίνονται την καθαρότητα του δήθεν επαναστάτη, που δεν τρομάζουν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο θεωρώντας ότι μια παρεούλα λίγων και εκλεκτών είναι αυτή που έχει όλη τη γνώση.

Εε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ, είναι για μένα κέρδος ανεκτίμητο που τους γνώρισα, υπολογίζω στη φιλία τους την πραγματική, τους νοιάζομαι και θέλω να μοιράζομαι πράγματα μαζί τους απλά καθημερινά.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που με εμπνέουν και με σήκωσαν από τον καναπέ που επί μία δεκαετία καθόμουν αραχτή αναθεματίζοντας και εξαπολύοντας μύδρους προς τους συμβιβασμένους όντας μία εξ αυτών. Με αυτή την παρέα πέρασα τις γιορτές, την τσικνοπέμπτη, με αυτούς κατεβήκαμε χθες στην αντιφασιστική συγκέντρωση.

Είμαι πεπεισμένη πια ότι ο κοινωνικός ιστός υφαίνεται αργά αλλά σταθερά κόντρα στην λαμπρή καθαρότητα του ατομικισμού. Όλοι μαζί παιδιά και μαζί με μας κι άλλοι. Και όπως λέει και ο Μάο "τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί".

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Πρώτη συνάντηση τροφής:παράγω-μοιράζομαι-αντιστέκομαι

γιουνάιτεντ (αναδημοσίευση)

του COSTINHO

Μας θυμάμαι πιτσιρικάδες -ή και όχι τόσο πιτσιρικάδες- να μιλάμε για τις ομάδες μας, να κάνουμε το χαβαλέ μας, την καζούρα ο ένας στον άλλονα, ανάλογα με το ποιος έχανε, ποιος πάθαινε τις πανωλεθρίες, ποιος σωζότανε, να γελάμε με τον πόνο του άλλου -αυτόν τον πόνο, όχι άλλο· να γελάμε και με τον πόνο μας ακόμα -δυστυχώς μόνο αυτόν, όχι άλλο. Αβέρτα έφευγαν οι ταυτίσεις. Σας σκίσαμε, σας τη φορέσαμε, δεν έχετε μούρη να'ρθείτε Καραϊσκάκη, τέτοια. Προβολές του συλλογικού φαντασιακού. Συλλογικού όμως. Δες πόσες φορές έγραψα μας. Μας. Εμείς. Εκεί ήμασταν, εκεί βρίσκαμε τη ζωή μας. Ακόμα και τη μπάλα. Όλα εμπειρία· κοινή.

Στήνω αυτί σε παρέες πιτσιρικάδων -ή και όχι τόσο πιτσιρικάδων- και ακούω πια άλλες ταυτίσεις, πιο μοναχικές, βαμμένες με χρωστική θλίψης και συντηρητικό ματαίωσης. Σε γάμησα στο πρωτάθλημα, την έφαγα στο τσου λου, τέτοια. Προσωπικές νίκες, προσωπικά όλα. Ιδιωτικά. Συνήθως με βία στην εκφορά και φασαρία στη στίξη. Δεν σε νίκησα μόνο. Σε γάμησα, σε εξολόθρευσα. ΕΓΩ. Βάλε μέσα και τις μανατζερίστικες ικανότητες που απέκτησε με τον καιρό μπροστά από τις οθόνες ο εραστής της μπάλας και πάει κι ο έρωτας. Βάλε και το στοίχημα και πάει και το φαντασιακό. Ο έρωτας πλέον μπορεί να έχει κέρδος. Κάπως έτσι σβήνει και η πίστη. Κάπως έτσι σιωπούν οι εραστές· κι ας μένουν ζωντανοί.

Το λένε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αν βαριέσαι το ποδόσφαιρο, πες το απλώς μεταμοντερνισμό, πες το κατακερματισμό της εμπειρίας, πες το θάνατο των ενιαίων αφηγήσεων. Πες το ξενέρωμα, πες το απλώς βαρεμάρα. Έξω από το εμείς εύκολα βαριόμαστε. Γιατί οι συγκινήσεις δεν καταγράφονται, δεν μετριούνται, όταν δεν έχεις να τις μοιραστείς. Να έχεις μάρτυρες ότι όλα αυτά υπήρξαν, τα έζησες, τα ζήσατε, τα είδατε, ταρακούνησαν κάτι μέσα σου, μέσα μας. Ταρακούνησαν την εξέδρα, συθέμελα. Εξέδρα δηλαδή εμπειρία. Δηλαδή εμείς. Να έχεις μάρτυρες και συνωμότες.

ΥΓ. Το'γραψα κι αλλού. Τα μεγάλα γαμώτο πάνε με τη μεγάλη ποίηση. Αυτά χαρήκανε τα μάτια μας και όχι τις προκρίσεις. Μόνο οι συγκινήσεις μένουν άλλωστε και οι μεγάλες προσδοκίες. Τα λεφτά της ουέφα τα παίρνουν οι πρόεδροι. Δεν συντασσόμαστε.

Για τον Κωστή Παπαγιώργη (αναδημοσίευση)

αρχικός τίτλος ανάρτησης ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΕΝΟΣ ΝΩΕ: ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

πηγή: http://elgrecomadrid.blogspot.gr/

Στην οδό Καλλιδρομίου,

στον καφέ-μπαρ “Ένοικος”,

στα χρόνια και της δικής μου υπερβολής και χάρη στον τότε

μεγάλο παράνομο έρωτά μου για μια γυναίκα που ήταν

-επίσημα τουλάχιστον- άλλου,

παράνομα βλεπόμασταν,

σχεδόν παράνομα σκεπτόμασταν

νόμιμα ως νέος που ήμουν το '90 με έλκυε η παρανομία και

μες στα πολλά παράνομα

εκείνη

μου σύστησε έναν απ' τους ελάχιστους 

Νόμιμους Κατόχους του Τίτλου του Φιλοσόφου,

τον Κωστή Παπαγιώργη.

Για πρώτη φορά σήμερα

καμαρώνω δημοσίως για τα λίγα ποτά που ήπια μαζί του,

αρκετά για να μου προσφέρουν τη Νηφάλιο Μέθη της Περιέργειας

για ΟΛΑ

και να με πείσουν πως Όλα Αέρας Είναι.

Ήταν τότε που έγραψα το πρώτο μου θεατρικό, το "Μεθύσι του Νώε",

εμπνευσμένο

από έναν πίνακα του Σιαγκάλ,

από ένα Μεθύσι δικό μου στον “Ένοικο”

και έναν παππού αλκοολικό που είχα...

Έγραψα για έναν Άνθρωπο που

αν και δε μπόρεσε ούτε τον εαυτό του να σώσει απ' τα πάθη του

ο Τρόπος που αγάπησε τους ανθρώπους

τον έκανε ήρωα Βιβλικό στα μάτια μου,

ένιωσα πως για μια φορά ακόμα Κάποιος έσωζε την Ανθρωπότητα,

αυτός που δε μπόρεσε ούτε τον εαυτό του να σώσει

έσωζε κοτζάμ Ανθρωπότητα από Καινούριο Κατακλυσμό

και γι' αυτό δικαιούνταν

ν' αράξει

ν' ανοίξει τη μπουκάλα

και να πιει να πιει να πιει...

στουπί να γίνει,

το δικαιούνταν

κοτζάμ ανθρωπότητα έσωσε...

Ο Κωστής Παπαγιώργης Δεν τέλειωσε τίποτα λέει, ούτε τις Σπουδές του στη Νομική ούτε στη Φιλοσοφία.

Τελειώνει ποτέ η Αγωνία για το Δίκαιο κι ο Έρωτας για τη Σοφία;

Κι ύστερα πόσα άρχισε δε λες;

Κουβέντα ολόκληρη για την Ανθρώπινη Ύπαρξη,

για τον αν Σώζεται απ' τον Κατακλυσμό της Μαλακίας,

χρόνια τώρα άνοιξαν οι Ουρανοί,

απ' τα χρόνια του Ένοικου ως τα σήμερα

Κατακλυσμός Φελλών

Αηδία Ρόλων...

Freelancer Ιδεών ο Κωστής,

εκτός κοπαδιών και κομμάτων

Πυροτεχνουργός για Ειδικές Αποστολές

γέμιζε με μπαρούτι Λέξεων,

συνέδεε Νόημα με Δίψα Ψυχής

τα περιέχυνε μετά με λίγο ή πολύ αλκοόλ

και Μπουμ

έτοιμο το Big Bang του Μυαλού.

Όπως όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, ανοίγουν την Κουβέντα, δεν την κλείνουν κιόλας. Έτσι έφυγε ο Κωστής, χωρίς να κλείσει όχι κουβέντα, ούτε πόρτα δεν έκλεισε.

"Λογοτέχνης; Φιλόσοφος; Ιστορικός; Δοκιμιογράφος; Δημοσιογράφος; Μεταφραστής; Τέτοια μυαλά δεν βολεύονται σε καμιά κατηγορία. Ο Κωστής ήταν μια κατηγορία από μόνος του.

Αν εκεί που πας αποδειχτεί πατρίδα σου Κωστή, τότε καλή πατρίδα να ‘χεις."

Αυτό του ευχήθηκε ένας άλλος φίλος χθες, ο Θέμης και μου άρεσε πολύ.

*****

Στις 9 Φεβρουαρίου μου 'χε γράψει η Φρόσω:

“μπαίνει για εγχείρηση ο Κωστής αύριο, σκούρα τα πράματα”

Στις 10 Φεβρουαρίου μου 'γραψε για τις 10 ώρες της εγχείρησης και κατάλαβα πως σύντομα θα φτάναμε στο σήμερα...

Καλή πατρίδα Κωστή, πάω να δω το Κλάσικο, έχει ντέρμπυ σήμερα, Ρεάλ-Μπάρτσα. Ελπίζω να υπάρχει τρόπος τελικά να ξαναπιούμε κανένα ποτάκι παρέα.

                                                                                                            El Greco

περισσότερα εδώ

Οι σκλαβωμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ ! (αναδημοσίευση)

από http://saktsak.blogspot.gr/

 

Αλήθεια ποιος γιορτάζει την 25η Μαρτίου; Η Ελλάδα; Γιατί; Που κατάφερε μετά από τόσους κόπους, πολέμους και θυσίες να ξανασκλαβωθεί; Τι γιορτάζουμε; την αθάνατη Ελληνική κλεφτουριά που μας απελευθέρωσε τότε, ενώ τώρα μια άλλη Ελληνική κλεφτουριά μας άφησε ξεβράκωτους, αφού μας πήρε και τα παντελόνια; 

Τι να γιορτάσουμε; Που 190 χρόνια μετά ήρθαμε ακριβώς στα ίδια; Μια τριανδρία αντιβασιλείας είχαμε τότε γιατί ήταν μικρός ο βασιλιάς Οθωνας (Αρμανσμπεργκ, Μαουρερ, Ειντεκ) και μια Τρόικα έχουμε και τώρα (Τομσεν, Μορς, Μαζουχ) γιατί και τώρα έχουμε μικρότατους πολιτικούς που δεν άντεξαν να διαχειριστούν την βαρύτητα αυτής της χώρας!

Τι γιορτάζουμε; Που από τους Βαυαρούς χωροφυλάκους περάσαμε, στους τραπεζίτες του Αμβούργου και του Βερολίνου; Τι γιορτάζουμε; Την απελευθέρωση από τους Τούρκους, όταν όλη η Ελλάδα βλέπει τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή; 

Τι γιορτάζουμε; τα σύνορα της Ελλάδας που είναι από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο; αλλά μπαίνει και βγαίνει όποιος θέλει; 

Αυτό το διάστημα αγαπητοί μου, δεν έχω καμιά όρεξη για εθνικές γιορτές. Μια εθνική ντροπή τη νοιώθω όμως.. Και προς τον εαυτό μας και προς τους προγόνους μας, και προς την πανέμορφη αυτή χώρα που την αφήσαμε στα τσογλάνια να την πουλήσουν… 

Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, ή αναρχικός και μηδενιστής, κοιτάτε γύρω σας και δείτε τι συμβαίνει! Αυτά που έχτισε ο Ελληνικός λαός με τη δουλειά του και με κάποιους άξιους πολιτικούς, ένα-ένα γκρεμίζονται κάθε μέρα! Από εργατικές νομοθεσίες και μισθούς, μέχρι νοσοκομεία και περίθαλψη! 

Αν εσείς έχετε όρεξη να γιορτάζετε και να κάνετε λούφα από τη δουλειά σας με τετραήμερα, παρελάσεις, μπανιστήρι σε γυναικεία οπίσθια και μεζέδες με χοληστερίνη και ούζα, κάντε το! Εμείς οι άλλοι που έχουμε την ανεργία και την απελπισία μπροστά μας, περιμένουμε ακόμα μια απελευθέρωση, που οι ραγιάδες ούτε φαίνεται να την θέλουν, ούτε να την αντέχουν… 

«Ακόμα τούτη η άνοιξη, Ραγιάδες - Ραγιάδες »