Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα: δεκατρείς αποχωρισμοί (αναδημοσίευση)

από τον Ακροβάτη

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχα περισσότερη όρεξη. Μάθαινες έτσι τα νέα μου. Τώρα για να κάτσω να γράψω πρέπει να φτάσω στο αμήν. Όπως σου έχω πει, κολυμπάω στα βαθιά νερά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις πια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, βλέπω ότι καλύπτεις με άλλα πράγματα το δικό μου κενό. Εδώ θα είμαστε.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα ζήσω ένα χρόνο χωρίς εσένα, θα τον έλεγα τρελό. Ήμασταν χρόνια μαζί. Ήμουν για πάντα εδώ, ούτε όταν έγινα φοιτητής δεν έφυγα. Τώρα έρχομαι που και που. Είσαι ο βασικός λόγος που επιστρέφω κι ας μη σου το λέω. Κάθομαι και σε παρατηρώ τις στιγμές που εσύ δεν το παίρνεις είδηση. Έχεις αλλάξει συνήθειες. Φαίνεσαι να είσαι καλά κι έτσι. Έχουν μεγαλώσει οι στιγμές της σιωπής σου. Έχεις απλωθεί ωστόσο μέσα στη μέρα, μέσα στο χρόνο. Πάντα ωστόσο βλέπω πώς με κοιτάζεις. Ένα μείγμα απόγνωσης για το άγνωστο και βουβής υπερηφάνειας. Πάντα μου αρέσει το χαμόγελό σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Μεγάλωσες πια. Έγινες ολόκληρος άντρας. Πρέπει να πατήσεις στα πόδια σου. Και το κάνεις αρκετά καλά. Πρέπει ωστόσο να σου πω ότι υπάρχουν ώρες που δε μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνεις. Βλέπεις εμείς αλλιώς τα καταφέραμε στην ηλικία σου. Άλλες εποχές. Να ξέρεις ωστόσο ότι είμαι και θα είμαι εδώ. Μη φοβάσαι. Το ακούς; Μη φοβάσαι. Μη διστάσεις να μου μιλήσεις για ό,τι χρειαστείς.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Το βλέπω. Σε βλέπω πώς δε με κοιτάζεις πια όπως παλιά. Βλέπω στιγμές που σε φέρνω σε δύσκολη θέση και αλλάζεις θέμα. Μακάρι να 'ξερες πώς εγώ νοιώθω όταν συμβαίνει αυτό. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Μακάρι να τέλειωνε αυτή η φάρσα. Δεν πειράζει όμως. Αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δε βαριέσαι..

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Έχουμε διανύσει τη μισή χώρα μαζί. Έχουμε κοιμηθεί μαζί σε παραλίες, σε βουνά, σε χιόνια. Με έχεις φορτώσει με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Με πήγαινες πάντα εσύ σε όλες μου τις επισκευές. Μαζί τρακάραμε, αν και πάντα με πρόσεχες στον τρόπο που με οδηγούσες. Τώρα λείπεις. Ποιος ξέρει αν οδηγείς εκεί που είσαι. Αν έβαλες κάποιο άλλο στη θέση μου. Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα έρθεις και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για σένα. Και να σου πω κάτι; Εύχομαι σε κάποια από τις βόλτες σου εδώ να με πάρεις μαζί σου. Σε περιμένω.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχες χρόνο για μένα, θυμάμαι το καμάρι σου όταν με αγόραζες και με δοκίμαζες. Μετά με πήγες σπίτι και περνούσαμε ώρες μαζί. Έπαιζες τις χορδές μου, αρχικά με πόναγες, το ξέρεις; Μετά με συνήθισες και σε συνήθισα. Έβαζες το ηχείο μου στην αγκαλιά σου και έπαιζες το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Με πήρες μετά και βγήκαμε έξω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χάραμα στην παραλία της Ζακύνθου. Παίξαμε το “μινόρε της αυγής”, το θυμάσαι; Τώρα ούτε που με βγάζεις από τη θήκη μου και ούτε μπορώ να δω τι κάνεις χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχαμε πει ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο παρέα. Υιοθετήσαμε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί. Μεγαλώσαμε και άλλους που ήρθαν πιο μετά, αλλά και μάθαμε από αυτούς. Ξέρουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Τώρα εγώ λείπω. Συναντιόμαστε που και που. Υπάρχει μια αμηχανία μεταξύ μας, το βλέπεις κι εσύ; Ίσως όλα αυτά να είναι στο μυαλό μου. Ίσως απλά να άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο ζείτε σε αυτή την πόλη και οι αποστάσεις να έχουν αλλάξει.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Οι γονείς σου δούλευαν και περνούσες ώρες εδώ. Εδώ έμαθες να περπατάς, εδώ έπεσες για πρώτη φορά. Εδώ έμαθες ποδήλατο, εδώ πήγες σχολείο. Εδώ σε τάιζα χρόνια με πατάτες τηγανιτές και με ό,τι είχαμε στο σπίτι γιατί εμείς περάσαμε κατοχή και δε θέλαμε να περάσεις κι εσύ τα ίδια. Εδώ σου έπλενα τα πόδια όταν σε γύριζα από το πάρκο που έπαιζες με τα χώματα. Εδώ διάβασες τα πρώτα σου μαθήματα. Κι εγώ, απόφοιτος δημοτικού προσπαθούσα να σε βοηθήσω όσο μπορούσα. Ύστερα μεγάλωσες αλλά πάλι όλο εδώ γυρνούσες για να με δεις. Τώρα πάει ένας χρόνος που λείπεις. Ούτε που μπορώ να καταλάβω τι στο καλό κάνεις. Με στεναχωρεί αυτό. Κι όλο για σένα ρωτάω. Λες ότι είσαι καλά. Μακάρι να είναι έτσι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα για μένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Ξέρω τι συμβαίνει με άτομα σαν κι εμένα. Που έχουν πολλά πράγματα μέσα τους αλλά τα κρύβουν από τους γύρω τους. Που το μυαλό τους χωράει τόσα πολλά, που μόνο με αυτά που έχουν με την καρδιά τους μπορούν να συγκριθούν. Που στην πραγματικότητα αυτά που πρέπει να κάνει κανείς για να τους καταλάβει είναι τόσο πολλά που σπάνια τα καταφέρνουν. Όσοι καταφέρνουν να μάθουν κάποια πράγματα γι αυτούς, στην αρχή εντυπωσιάζονται. Μετά από κάποιο καιρό ωστόσο τους συνηθίζουν και παραιτούνται. Τους απομυθοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές αυτό το έργο. Έχω πλήρη αυτογνωσία για όλα αυτά. Βλέπω τις ζωές τους να συνεχίζονται. Τους βλέπω να ζουν χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε με ευχαριστούσες που προτιμώ εσένα για την ενημέρωσή μου και έβλεπα τις διαφημίσεις στα διαλείμματα, γιατί σου έδιναν κέρδη. Τώρα η απύθμενη απληστία σου είναι τόση, που με κατηγορείς και με τρομοκρατείς γιατί φοβάσαι για τα παράνομα δάνεια που έχεις πάρει στην τράπεζα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Με μεγάλωσες στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις σου. Με σπούδασες στα πανεπιστήμιά σου. Περάσαμε χρόνια και χρόνια μαζί. Μου έταξες μια ζωή χαρισάμενη. Τώρα δεν υπάρχω για σένα. Με διώχνεις έξω από τα σύνορά σου. Με διέγραψες.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Ακόμα θυμάμαι τη θλίψη στα μάτια σου όταν διάβαζες το σημείωμα που άφησα πίσω. Και το κλάμα που έριξες. Την απελπισία σου, λες και τέλειωναν όλα. Κι όμως συνέχισες να ζεις. Τώρα όλοι με θυμούνται σαν ένα στατιστικό. Δύο χάνονται τη μέρα. Ξέρω ότι μ'αγαπάς ακόμα. Το βράδυ θα έρθω στον ύπνο σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε ήμουν το αντικείμενο της προσοχής σου. Όλα σου τα λόγια αναφέρονταν σε μένα. Εξαγόραζες την ψήφο μου και σε τάιζα με το χειροκρότημά μου. Και τα πηγαίναμε καλά, τα πήγαινες καλά χρόνια και χρόνια. Τώρα με λες κοσμάκη, ή μιλάς στο όνομά μου χωρίς καν να μιλάμε. Δε δίνεις δεκάρα για το τι θέλω, για το αν υπάρχω, αν ζω. Το μόνο που θες είναι να μη σε ρίξει κανείς από την καρέκλα. Ξέρεις κάτι; Τώρα θα ζήσω κι εγώ χωρίς εσένα.

Brazil (αναδημοσίευση)

πηγή: Αδέσποτος Σκύλος

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Αυτός ο απελπισμένος σατανάς με το φινιρισμένο πάθος και τη φίλαθλη διάθεση είναι το τσοπανόσκυλο που σμιλεύει την εικόνα του μέλλοντος. Έχει ένα αναγεννησιακό συναίσθημα υποτέλειας και μια κάποια αδιαφορία για τη σφαίρα του πλούτου και της φτώχειας. Το ανθρωπόμορφο γουρούνι που καταναλώνει μπύρα και γκολάκια μέσα στα δεινά της ερημωμένης υπαίθρου δεν υποψιάζεται πως θα έρθει και η σειρά του στη ρωμαϊκή αρένα των αγορών. Δεν βλέπει πως είναι και ο ίδιος εμπόρευμα και εμποράκος. Πουλάει και αγοράζει τον εαυτό του. Κλειδωμένος σε απόψεις με καρφιά. Ρατσιστής με όση ορμή του προσφέρει η εξωφρενική ιδιωτία του. Δημοκράτης με όση ισοπεδωτική υποκρισία του ενσταλάζει ο πολιτικός υπάλληλος της ανθοφορούσας κυρίαρχης τάξης. Αυτός που με τυφλή υπακοή γκρινιάζει και επαναλαμβάνει βλακωδώς την πούστικη άποψη περί κρίσης αξιών και άλλων μελίρρυτων μυθευμάτων. Λες και οι αξίες χαθήκαν ξαφνικά μια βροχερή νύχτα. Λες και η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία του πολέμου και της σφαγής. Λες και παραστράτησε ξαφνικά απ’ το δρόμο του θεού η αθώα ανθρώπινη κωλοτρυπίδα. Οι άνθρωποι που μιλάνε για αξίες ξεκάνουν αυτή τη στιγμή άχρηστους πληθυσμούς. Απ’ τις φαβέλες του Ρίου ως τα πεδία των χημικών της Συρίας κι απ’ τους ματωμένους δρόμους της Ουκρανίας ως τα αποκεφαλισμένα λιοστάσια της Παλαιστίνης, άνθρωποι των αξιών και άνθρωποι της προόδου πατάνε τα κουμπιά και βγάζουν λόγους. Με την αμέριστη συμπαράσταση μιας μεσαίας βουλιμικής τάξης που καταβροχθίζει μουχλιασμένο άρτο και σκατένια θεάματα χωρίς να ρωτά και χωρίς να σκέφτεται. Έτοιμη μασημένη τροφή. Το αποκορύφωμα του μικροαστικού κυνισμού που αδυνατεί να απελευθερωθεί απ’ τον απελευθερωτή του. Ένας ακραίος οικονομισμός, μια ψευδοφύση με την ανθρώπινη εργασία να σμιλεύει το μνημείο της πάνω στις στάχτες και τα ερείπια της ιστορίας. Με τη νεκρή εργασία να βρικολακιάζει ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Με το γήπεδο εμπροσθοφυλακή του καπιταλισμού και τις δυνατές φάσεις γρανάζια και ιμάντες που περιστρέφουν τη μαγαρισμένη σεξουαλικότητα των ανδρών. Τους φιλάθλους που περιμένουν τη διείσδυση. Τα κέρδη απ’ το στοίχημα και τα κέρδη απ’ τα σακατεμένα ποδάρια των ποδοσφαιριστών που έφυγαν απ’ τις εξωτικές τους αλάνες παίζοντας μπάλα-παιχνίδι και όχι θέαμα για τους μεσόκοπους αρουραίους των αναπτυγμένων χωρών.

Μη πρόοδος (αναδημοσίευση)

πηγή: http://apokoinou.com/ 

Η ριζοσπαστικότερη ίσως κριτική που ασκήθηκε στην έννοια της προόδου έγινε από τον Αισχύλο «βλέποντες έβλεπον μάτην» και από τον Γκαίτε «κι ύστερα από τόσα φώτα να ‘μαι μωρός όπως και πρώτα». 

Μα τι είναι τελικά αυτή η περιζήτητη νύφη, η πρόοδος; Η πεποίθηση ότι το ανθρώπινο είδος προελαύνει μπροστά από τότε που ο ανθρωπίδης homo erectus, ένας πίθηκος που στάθηκε όρθιος, ψηλός 1,70, με μεγάλο εγκέφαλο και ισχυρό αναπνευστικό σύστημα για να περπατάει μεγάλες αποστάσεις κυνηγώντας ζώα. 

Η έννοια της προόδου είναι τα ιερά και τα όσια του διαφωτισμού σε όλες τις εκδοχές του. Πρόοδος είναι το πλυντήριο, το ψυγείο, οι τουαλέτες με καζανάκι, τα φάρμακα, το αυτοκίνητο…Πρόοδος είναι η πεποίθηση ότι το αύριο είναι καλύτερο από το χθες, ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος που υπήρξε μέχρι σήμερα ή ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι και οι προηγούμενοι, έστω και πριν από δυο ή τρεις γενιές ήταν απολίτιστοι. Η μόνη ίσως διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους οπαδούς της προόδου, στους φωταδιστές, είναι ότι ορισμένοι από αυτούς διαμαρτύρονται ότι δεν κατανέμονται ίσα τα αγαθά της προόδου και της ανάπτυξης. Αν όμως πρόοδος είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που επέζησαν από ασθένειες λόγω της προόδου της ιατρικής, τότε τι είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκοτώθηκαν τον τελευταίο αιώνα σε πολέμους ανάμεσα στα πιο προοδευμένα έθνη του κόσμου; 

Ποιος είναι λοιπόν ο θεός της προόδου, ο αγαπημένος ήρωας των διαφωτιστών; Ο Προμηθέας. Αυτός ο εμβληματικός ηγέτης που κατέστησε τον άνθρωπο εξωφυσικό αποσπώντας τη γνώση (φωτιά) από τους θεούς (φύση), δίνοντας έτσι το σάλπισμα για την ανθρώπινη εποποιία, τον πολιτισμό. 

Οι οπαδοί της προόδου πιστεύουν στην αυταπάτη ότι η ιστορία έχει ένα εγγενές νόημα, ένα σκοπό, που είναι προσανατολισμένος στο καλύτερο, στο ενάρετο. Στο βαθμό που οι άνθρωποι από τη φύση τους θεωρούνται καλοί, η υλική τους πρόοδος θα συμβαδίσει με την ηθική τους πρόοδο, έστω και αν η δεύτερη έχει προσωρινά παρεκτραπεί. Το όχημα για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός είναι η συσσώρευση γνώσεων. Γι αυτό λατρεύουν τον Προμηθέα που έδωσε στο ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα να συσσωρεύει γνώσεις για να ελέγχει το πεπρωμένο του και γιατί όχι να κατασκευάζει επίγειους παραδείσους. 

Η φωτιά όμως του Προμηθέα δεν φώτισε το δρόμο των ανθρώπων, τους έδωσε βέβαια ισχύ, ενίσχυσε τη θέληση για κυριαρχία πάνω στη φύση, στα άλλα είδη και στους ίδιους, αλλά δεν τους έκανε καλύτερους. Παρότι οι άνθρωποι διαθέτουν περισσότερη γνώση για να πράξουν το σωστό συνεχίζουν να παραμένουν σκληροί και εγωιστές, η συσσώρευση της γνώσης δεν είναι ευθέως ανάλογη με τη βελτίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά με την ενίσχυση της ανθρώπινης εξουσίας. Θα αντιτείνουν βέβαια κάποιοι ότι το πρόβλημα δεν είναι η γνώση αλλά η καλή ή κακή της χρήση. Εκτός όμως από το ότι η γνώση δεν είναι ουδέτερη, η εξέλιξή της καθορίζεται από τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα και τις σχέσεις εξουσίας που την γέννησαν, έτσι ώστε να την καθιστούν μια από τις ενδεχόμενες μορφές που θα μπορούσε να πάρει, η πεποίθηση ότι η συσσώρευσή της οδηγεί στη νίκη του καλού είναι ένα εσχατολογικό σωτηριολογικό δόγμα. 

Μήπως τελικά σωστά τιμωρήθηκε ο Προμηθέας από τους θεούς γιατί με τις πράξεις του απλώς ενίσχυσε την αλαζονεία ενός όντος που ξεχνάει ότι δεν προήλθε από παρθενογένεση και ο πολιτισμός του δεν διαπλάθει την φυσική του υπόσταση αλλά την κουβαλάει μέσα του; Ο προμηθεϊκός άνθρωπος διέπραξε ύβριν διότι επεδίωξε να πορευτεί υπέρ μοίραν, πέραν δηλαδή του μεριδίου που του αναλογεί στο κοσμικό σύμπαν. 

Δεν υπάρχει πρόοδος αλλά ένα διπλό παιχνίδι ανάμεσα στην εξέλιξη και την οπισθοδρόμηση, τον πολιτισμό και την βαρβαρότητα, την οργάνωση και την αποδιοργάνωση. Η ιστορία δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη γιατί φέρνει στο προσκήνιο ένα ον με λογική, επινοητικότητα, δημιουργικότητα αλλά ταυτόχρονα εξουσιαστικό, παραληρηματικό, με ψευδαισθήσεις, μύθους και ύβριν, την παράφρονα έλλειψη μέτρου. 

Η οικονομική και τεχνολογική πρόοδος του πολιτισμού συνδέεται απόλυτα με την ηθική υπανάπτυξη. Ίσως τελικά η νεωτερική ιδέα της προόδου έχει τις ρίζες της, εκτός των άλλων, στο φόβο του θανάτου και την επιδίωξη της αθανασίας μέσω της διαρκούς προόδου και των επίγειων ή επουράνιων παραδείσων. 

Η ιδέα της προόδου είναι συνοδοιπόρος βέβαια με αυτή της ανάπτυξης, με το οικονομικό φαντασιακό ότι το περισσότερο είναι καλύτερο, με την παράλογη και καταστροφική ιδέα της επιδίωξης μιας απεριόριστης ανάπτυξης σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, αλλά η κριτική της ανάπτυξης για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει την πλήρη εγκατάλειψη της ιδέας μιας προόδου σωτηριολογικής, που υπακούει σε ένα ιστορικό ντετερμινισμό. Είναι τελικά η επιστροφή στο παρελθόν συντήρηση και η έφοδος στο μέλλον πρόοδος ; Είναι προτιμότερη η τυραννία της οικειότητας στην κοινότητα ή η πλήξη της ανωνυμίας στη νεωτερική πόλη; 

Η πρόοδος μπορεί να έρθει από την επιστροφή στην αρχή, στις ρίζες, διότι σύμφωνα με τον Heidegger «η αρχή συνεχίζει να είναι. Δεν κείται πίσω μας…αλλά ορθώνεται εμπρός μας.» 

Η επιστροφή στην αρχή, για να πας μπροστά, είναι αναγεννητική επισημαίνει ο Ε. Μορέν και όχι πρωτογονισμός όπως επέβαλλε να θεωρείται ο προοδευτισμός που εντοπίζει την ανθρώπινη αλήθεια μόνο στην ανιούσα κίνηση της ιστορίας. Η επιδίωξη της μεσότητας μέσω της αλληλεπίδρασης αρχής και τέλους είναι ο στόχος και όχι τα τυραννικά έσχατα. 

Ναξάκης Χάρης

Με τη σκούπα και το φαράσι (αναδημοσίευση)

 

πηγή: Barikat.gr

από την Δέσποινα Κωστοπούλου (απολυμένη - αγωνιζόμενη καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών)

H κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει περικοπές για να σώσει την Ελλάδα. Ξεκίνησε από τους πιο αδύναμους, τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες κλπ. Ας μιλήσω και εγώ για το δικό μου κομμάτι, το κομμάτι καθαριστριών.

Ένα βράδυ κοιμηθήκαμε ως εργαζόμενες και το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε απολυμένες. Σοκ! Αμέτρητα ερωτήματα: πώς να το διαχειριστείς, πώς να το πιστέψεις, τι να κάνεις, πώς συνεχίζεις, η ζωή σου διαλύεται, στην αρπάζουν, σε πετάνε στο δρόμο.

595 καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, γυναίκες με ηλικία άνω των 45. Γυναίκες στο μεγαλύτερο ποσοστό με μονογονεϊκές οικογένειες, χωρισμένες με παιδιά που σπουδάζουν, χαμηλόμισθες πολύ, με μισθό που μετά βίας κάλυπτε τις βασικές ανάγκες. Μια από αυτές είμαι και εγώ. 52 χρονών, μητέρα δύο παιδιών, που τα μεγάλωσα μόνη μου και τώρα βρισκόμαστε και οι τρεις στην ανεργία – χρόνια ψάχνουν οι κόρες μου για δουλειά αλλά μάταια.

Ξαφνικά ένας τοίχος βρέθηκε μπροστά μου και σκέφτομαι τι να κάνω. Να πέσω πάνω του ή να τον προσπεράσω και να πάω ένα βήμα παρακάτω; Τον προσπερνάω, λοιπόν. Δεύτερη σκέψη; Θα παλέψω, θα αγωνιστώ και αν χάσω τουλάχιστον θα έχω παλέψει.

Σαν τα μυρμήγκια δουλέψαμε όλες μαζί ώστε να καταλάβουν οι συναδέλφισσες – και εγώ μαζί – τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

Έτσι ξεκίνησε ο αγώνας μας. Κάθε μέρα με το πανό, τη ντουντούκα και ραντεβού έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ενώσαμε τις φωνές μας και τις κάναμε πιο δυνατές. Κάθε μέρα εκεί, κάθε μέρα και πιο πολλές. Αρχίσαμε να ενοχλούμε και τα έβαλαν μαζί μας: «Να φύγετε από εδώ», μας έλεγαν, «να πάτε στο Μητσοτάκη, αυτός σας έδιωξε», «να πάτε στο Στουρνάρα» μας έλεγε ο Μητσοτάκης. Και εμείς πεισμώναμε περισσότερο και λέγαμε ότι δε θα τους περάσει. Συγκρουστήκαμε άπειρες φορές με τα ΜΑΤ, μας χτύπησαν, μας ειρωνεύτηκαν, μας εγκλώβισαν στα Υπουργεία, αλλά εμείς δεν κάναμε πίσω. Είχαμε αποφασίσει να μη μας σταματήσει ΤΙΠΟΤΑ.

Στον αγώνα μας είχαμε συμμάχους τον κόσμο, που μας έδινε κουράγιο στο δρόμο, φορείς και συλλογικότητες που ήταν πάντα στο πλευρό μας, ανθρώπους που βλέπανε την αδικία και μας υποσχέθηκαν ότι θα παλέψουν το δίκιο μας.

Σήμερα μετά από 8 μήνες αυτό που νιώθω δεν είναι απογοήτευση γιατί ξέρω ότι ο αγώνας δεν τελειώνει αν δε δικαιωθεί. Ξέρω ότι θα γυρίσω στη δουλειά μου, όμως οι στιγμές, οι ημέρες, η αναμονή είναι δύσκολες.

Εγώ έμαθα να αγωνίζομαι και να κερδίζω. Έμαθα να παλεύω για τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου, γιατί δεν ονειρεύτηκα συντρίμμια για τα παιδιά μου, γιατί θέλω κάθε μέρα να κοιτάζω τον ήλιο και να χαμογελώ. Πρέπει, λοιπόν, να σηκώσω πιο ψηλά το κεφάλι και να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα.

Όλα τώρα θα είναι πιο δύσκολα χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά, χωρίς χαμόγελο αλλά ξέρω ότι δε θα κρατήσει πολύ. Γιατί αυτή η μνημονιακή πολιτική σύντομα θα είναι παρελθόν και θα ξαναδούμε μια καλύτερη ζωή.

Ο αγώνας μου για ένα καλύτερο αύριο συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι εγώ και οι συναδέλφισσές μου να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά.

Γιατί έχω 21 χρόνια με τη σκούπα και το φαράσι, μεγάλωσα δυο παιδιά και νιώθω περήφανη γι’αυτό. Δε χαρίζω τίποτα σε κανένα, τα θέλω όλα πίσω και ξέρω ότι θα τα πάρω. Λέω, λοιπόν, πως ο αγώνας των καθαριστριών ίσως γίνει ορόσημο και για άλλους αγώνες.

Κλείνω φωνάζοντας ένα σύνθημα: ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΤΟΥΣ ΦΟΒΗΘΕΙΣ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.

η ταινία "Ευτυχισμένοι Μαζί" την Τετάρτη 11 Ιουνίου στο πάρκο Ναυαρίνου

Τετάρτη 11 Ιουνίου σινεμά στο πάρκο Ναυαρίνου στις 21:15. 

Πρώτη καλοκαιρινή προβολή στο πάρκο Ναυαρίνου με το αριστούργημα του Wong Kar Wai 

HAPPY TOGETHER / ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ 

Γυρισμένη στο Μπουένος ΄Αιρες, με μουσικές των Φράνκ Ζάππα και ΄Αστορ Πιατσόλα. 

Η ταινία πήρε βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1997. 

 

Θα χαρούμε να σας δούμε!

Δικαίωση της Ισλανδίας για διαγραφή χρέους χωρίς αποζημίωση

πηγή: enet

Η Ισλανδία Εθνικοποίησε το τραπεζικό της σύστημα - Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα που παρουσίασαν η Βρετανία και η Ολλανδία!

Απόφαση κόλαφος για τους δανειστές της Ισλανδίας. Η Ισλανδία είχε το δικαίωμα, όταν οι τράπεζές της κατέρρευσαν τον Οκτώβριο του 2008, να αρνηθεί να αποζημιώσει τους ξένους επενδυτές, αποφάνθηκε σήμερα το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Ανταλλαγών (AELE).

Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα που παρουσίασαν η Βρετανία και η Ολλανδία, αναφέρεται στη σχετική δικαστική απόφαση.

Η απόφαση αναμενόταν για να γίνει γνωστό αν οι χρεοκοπημένες τράπεζες πρέπει ή όχι να διασώζονται με δημόσιο χρήμα.

Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν πάρει στεγαστικά δάνεια σε ξένα νομίσματα, όσο η ισλανδική Κορώνα ήταν σκληρό νόμισμα, βρέθηκαν να χρωστούν πολύ περισσότερα χρήματα, και οι κατοικίες τους να αξίζουν πολύ λιγότερο, όταν κατέρρευσαν οι τράπεζες και η οικονομία της χώρας, ενώ έπρεπε να πληρώνουν μεγαλύτερη δόση κάθε μήνα.

Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρέθηκαν οι ιδιοκτήτες κατοικιών που είχαν αγοραστεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, καθώς οι τιμές των κατοικιών και οι μισθοί έπεφταν, ενώ ο πληθωρισμός είχε πάρει την ανιούσα. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε γενική αγανάκτηση, τόσο εναντίον των τραπεζών όσο και της τότε κυβέρνησης.

Οι κερδοσκόποι έχασαν τα πάντα κάτι που σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι δεν φορτώθηκαν τα χρέη των τραπεζών. Οι Βρετανοί και Ολλανδοί "παίκτες" σε μετοχές και ομόλογα τραπεζών της Ισλανδίας, έχασαν όλα τους τα χρήματα, σχεδόν 4 δισ. στερλίνες. Το Λονδίνο και η Χάγη αναγκάστηκαν να πληρώσουν το σύνολο των αποζημιώσεων.

Μετά την χρεοκοπία της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της χώρας, της Landsbanki, η Ισλανδία αναγκάσθηκε να εθνικοποιήσει επειγόντως το τραπεζικό σύστημά της, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες των καταθετών της Icesave, μιας "on-line" τράπεζας θυγατρικής της Landsbanki την οποία προτιμούσαν οι βρετανοί και οι ολλανδοί αποταμιευτές. Την εποχή του κραχ, η Icesave είχε καταθέσεις σχεδόν 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας είχαν αποζημιώσει τότε πλήρως τους αποταμιευτές της Icesave και στη συνέχεια είχαν στείλει το λογαριασμό στο Ρέικιαβικ.

Oμως το 2010 και στη συνέχεια το 2011 οι Ισλανδοί είχαν αρνηθεί με δημοψήφισμα τις ρυθμίσεις της αποζημίωσης που είχαν συμφωνηθεί με το Λονδίνο και τη Χάγη, υποστηρίζοντας δεν έχουν τη νομική υποχρέωση να αναλάβουν τις ζημιές μιας ιδιωτικής τράπεζας.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε στο δικαστήριο της AELE για παραβίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας σχετικά με την εγγύηση των καταθέσεων, η οποία υποχρεώνει να εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο 20.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη μιας τράπεζας που χρεοκοπεί.

Σύμφωνα με την Ισλανδία, η ευρωπαϊκή οδηγία υποχρεώνει το κράτος να δημιουργήσει ένα ταμείο εγγύησης των καταθέσεων, αλλά όχι να το εγγυηθεί με δημόσια χρήματα. 

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΙΟΥΝΗ / 12:00, στάση METΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ

Tο «άλλο» βιβλίο στην πλατεία Εξαρχείων τον Ιούνη

ΕΚΘΕΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΟΜΕΝΩΝ ΕΚΔΟΤΙΚΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ 

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ 12-6 μ.μ. 

Ξεκινάμε το Σάββατο 7 Ιουνίου. 

μετέχουν:

-Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων 

-The Colleagues' Publications 

-Les Éditions des Collègues 

Εξάρχεια: φωτογραφίες από την πορεία ενάντια στις μαφίες και την καταστολή

Πάνω από 2.500 κάτοικοι, εργαζόμενοι και φίλοι της γειτονιάς μας πήραν μέρος στη μεγαλύτερη ίσως πορεία που έχει γίνει ποτέ στα Εξάρχεια ενάντια στην καταστολή του κράτους, τις μαφίες του παρακράτους και τα ναρκωτικά. Χαρακτηριστικό της μαζικότητας και της συμμετοχής των κατοίκων ήταν το γεγονός ότι ενώ η κεφαλή της πορείας είχε μπεί στην οδό Τζωρτζ το τέλος της ήταν ακόμη επί της Θεμιστοκλέους-πάνω από το Κ-ΒΟΞ.

στην οδό Στουρνάρη

Και να σκεφτούμε ότι την ίδια ώρα πάρα πολλοί κάτοικοι και μέλη πολιτικών κομμάτων της αριστεράς μετείχαν στην πορεία των καθαριστριών από το Σύνταγμα προς την πλατεία Κλαυθμώνος.

Με κύριο σύνθημα "Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία, όχι στη καταστολή και τη μαφία" πορεύτηκαν από την πλατεία και τους δρόμους Στουρνάρη, Τζώρτζ, Σολωμού, Σουλτάνη, Κωλέττη, Μεσολογγίου, Τζαβέλα, Ζωοδ. Πηγής, Καλλιδρομίου, Θεμιστοκλέους απ' όπου η συγκέντρωση κατέληξε στην πλατεία, όπου έγινε η προγραμματισμένη λαϊκή συνέλευση. 

Στη συνέλευση τονίσθηκε το μεγάλο πολιτικό πλεόνασμα που απέδοσε η ενωτική αυτή δράση και η ανάγκη αυτό το πλεόνασμα να μην σπαταληθεί, παρά να αξιοποιηθεί πάρα πέρα με τον προγραμματισμό κοινών δράσεων (πολιτιστικών και κινηματικών) κατά των μαφιών και των πολιτικών καταστολής στην περιοχή.

στην οδό Στουρνάρη

Στη συνέλευση πήραν το λόγο πολλοί κάτοικοι, διατυπώνοντας εμπειρίες αλλά και προτάσεις για τη συνέχιση του αγώνα που ελπιδοφόρα ξεκίνησε με τη μεγάλη και αγωνιστική πορεία. Σύντομη παρέμβαση για την ανάγκη δράσεων κατά του φασιστικού φαινομένου έκανε ο Περικλής Κοροβέσης.

στην οδό Στουρνάρη

Συμφωνήθηκε και εξαγγέλθηκε νέα λαϊκή συνέλευση για την επόμενη Πέμπτη 12 Ιούνη πάνω στην πλατεία, όπου θα συζητηθούν διεξοδικότερα οργανωτικά θέματα και θα κατατεθούν προτάσεις για υλοποίηση.

στην οδό Ζωοδόχου Πηγής

Η συνέλευση έληξε λίγο μετά τις 9 το βράδυ μιας και στο χώρο ήταν προγραμματισμένη από μέρες πριν μεγάλη συναυλία.

Δίνουμε όλοι και πάλι το δυναμικό μας παρόν την Πέμπτη 12 Ιούνη ώρα 8.00 μ.μ. πάνω στην πλατεία αλλά και καθημερινά, διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν.

Πιο συγκεκριμένα και μέχρι την επόμενή μας συνάντηση θυμίζουμε την έκθεση βιβλίου το Σάββατο 7 Ιούνη από ώρα 12.00 πάνω στην πλατεία, και τις αγωνιστικές παρουσίες μας την  Παρασκευή 6 Ιούνη και Σάββατο 7 Ιούνη κατά τις 9 το βράδυ στον πεζόδρομο Θεμιστοκλέους και Δερβενίων.

Για τα τελευταία γεγονότα στα Εξάρχεια: Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων

Τα Εξάρχεια εδώ και χρόνια υποβαθμίζονται σε όλους τους τομείς. Με ευθύνη των κυβερνήσεων και του Δήμου, σχολεία κλείνουν, οι κοινωνικές υπηρεσίες συρρικνώνονται, ο λόφος του Στρέφη εγκαταλείπεται, η καθαριότητα και ο φωτισμός είναι ελλειπείς κ.λπ. 

Επιπλέον, την τελευταία τριετία γίνεται προσπάθεια να καταστούν η πλατεία και οι γύρω δρόμοι άβατο για τους κατοίκους. Τους δημόσιους χώρους της γειτονιάς λυμαίνονται κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών και “προστασίας”, που συνοδεύονται από αντικοινωνικές και βίαιες συμπεριφορές, υπό το βλέμμα της αστυνομίας, η οποία εξαντλεί την ισχυρή παρουσία της στην καταστολή. 

Αυτή η υποβάθμιση έχει στόχο να αναιρέσει τον χαρακτήρα των Εξαρχείων ως περιοχής έντονης πολιτικής και πολιτιστικής δράσης και να εκδιώξει τους κατοίκους. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων θεωρεί ότι οι πλατείες και γενικότερα οι δημόσιοι χώροι είναι χώροι ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ανήκουν στους κατοίκους τους, τους ενεργούς πολίτες, τις κάθε μορφής συλλογικότητες και τα στέκια αλληλεγγύης, τις συλλογικές κουζίνες και τα κοινωνικά ιατρεία, τις τοπικές οργανώσεις και τα κόμματα, σε όσες και όσους δρουν, εργάζονται, συχνάζουν και χτίζουν ανθρώπινες και αλληλέγγυες σχέσεις στην περιοχή. 

Ήδη πολλές συλλογικότητες των Εξαρχείων, κάτοικοι και εργαζόμενοι, εντοπίζοντας το πρόβλημα προσπαθούν να πάρουν πρωτοβουλίες επανοικειοποίησης των δημόσιων χώρων. 

Δηλώνουμε τη διαθεσιμότητά μας για συμμετοχή και στήριξη σε κάθε πρωτοβουλία των κατοίκων που θα υπερασπίζεται μια γειτονιά χωρίς φόβο και αποκλεισμούς μέσα από μαζικές και ειρηνικές δράσεις. 

Αθήνα 4/6/2014 

ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων