Αθηνά Τσάκαλου: “Κάθε εξεγερτική πράξη εκφράζει τη νοσταλγία για την αθωότητα και την έκκληση για την ουσία της ύπαρξης” (αναδημοσίευση)

Pieter Bruegel "the Elder" – Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου, 1558

από το Άλφα Στερητικό

Στις 20/4/2012 το τρομοδικείο Κορυδαλλού είχε καλέσει για να καταθέσει ως μάρτυρας την Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου. Τότε, με περηφάνια και αγωνιστικό σθένος η Αθηνά Τσάκαλου αποστέλλοντας επιστολή είχε αρνηθεί να καταθέσει στο δικαστήριο, στο οποίο δικαστήριο όμως ήταν παρούσα στη δικαστική αίθουσα, ώστε να μην τολμήσει κανένας να την κατηγορήσει για δειλία. Μολονότι δεν διαβάστηκε, η επιστολή της κατατέθηκε από το συνήγορο υπεράσπισης και ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι η επιστολή κατατίθεται στα πρακτικά ενώ δεν τόλμησε να διατυπώσει καμιά απειλή εναντίον της. Ολόκληρη η επιστολή:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

18-4-2012

«Κάθε εξεγερτική πράξη εκφράζει τη νοσταλγία για την αθωότητα και την έκκληση για την ουσία της ύπαρξης»

Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο καλούνται στο δικαστήριο, οι γονείς των αναρχικών-επαναστατών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς; Αναρωτιέμαι γιατί με καλείτε; Να με ρωτήσετε αν γνωρίζω κάτι για αυτήν την οργάνωση; Να μου κάνετε ερωτήσεις για την προσωπική ζωή των παιδιών μου, να κάνετε το ψυχολογικό πορτραίτο τους, να σχηματίσετε άποψη για το οικογενειακό τους περιβάλλον; Να με ρωτήσετε αν συμφωνώ με τις δράσεις των παιδιών μου και της οργάνωσης γενικά; Να με βάλετε να σταθώ μπροστά σ’ αυτό το βήμα, όπου έχετε ακουμπήσει ένα μικρό βιβλιαράκι, και να με βάλετε να ορκιστώ σ’ αυτόν τον θεό που τον έχετε θέσει στην υπηρεσία της εξουσίας; Να φέρετε τους αναρχικούς επαναστάτες σε αμηχανία καθώς θα θέτετε στους γονείς ανούσιες ερωτήσεις; Να χαρείτε που μπορείτε να μας κάνετε να πιστέψουμε, όπως εσείς νομίζετε, πως είμαστε υπόλογοι και πρέπει να απολογηθούμε;

Δηλώνω για μία ακόμα φορά πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ στο κάλεσμά σας. Και επειδή, όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσει μια σειρά τέτοιων δικαστηρίων, λέω να μην ξανακάνετε τον κόπο να μου στείλετε κλήση γιατί η στάση μου θα παραμείνει ίδια. Δεν πρόκειται να παραστώ σ’ αυτό το δικαστήριο. Δεν πρόκειται να απαντήσω ποτέ σε καμία ερώτησή σας. Η δράση των παιδιών μου και των συντρόφων τους είναι και ήταν καθαρά πολιτική, αναρχική-επαναστατική και γι’ αυτό δεν χρειάζεται η διερεύνηση των παραμέτρων της προσωπικής τους ζωής. Η οργάνωση στην οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη ότι ανήκουν, έχει διατυπώσει με απόλυτη σαφήνεια, καθαρότητα και τόλμη τις θέσεις της. Ο οποιοσδήποτε λόγος δικός μου θα είναι μικρός και ανάξιος. Και επειδή θέλω να κρατηθούν κάποια πράγματα καθαρά και δυνατά και επειδή δε θέλω να δώσω σε κανέναν την ικανοποίηση να ευτελίζει τα πάντα με ανόητες και περιττές ερωτήσεις γι’ αυτό διαλέγω τη θέση της μη παρουσίας μου.

Αναφερόμενη σ’ αυτό το δικαστήριο, δε θέλω ν’ αφήσω μια φράση που συνεχώς με θέρμη και ένταση επαναλαμβάνεται, να αιωρείται στον αέρα ως πιθανή ένδειξη τόλμης και ευθύτητας. Είναι η φράση: Εμείς θα δικάσουμε διερευνώντας σε βάθος την υπόθεση. Που σημαίνει, ότι λέτε πως θα δικάσετε, αν μη τι άλλο, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων σας, που σημαίνει ότι θα δικάσετε βάσει αποδείξεων και όχι συμπερασματικών ενδείξεων και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης. Και αν αναφέρω αυτή τη φράση δεν είναι γιατί ελπίζω ξαφνικά σε θαύματα, αλλά γιατί κάποτε και ιδιαίτερα σε υποθέσεις όπως η επαναστατική δράση των ανθρώπων οι λέξεις πρέπει να έχουν βαρύτητα και ευθύνη. Παρ’ όλο που η μέχρι τώρα διαδικασία δεν προμηνύει τίποτα τέτοιο. Όλες οι ενστάσεις βασισμένες στην κοινή λογική, όπως η αναγνώριση των Κρατουμένων ως πολιτικών κρατουμένων, όπως το ορίζει το ίδιο το σύνταγμά σας, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αναγράφεται και στο κατηγορητήριο, έχουν απορριφτεί έτσι απλά χωρίς λογικό υπόβαθρο. Η έννοια της πολιτικής ανάληψης ευθύνης συγχέεται με την ποινική ευθύνη κι αυτό βέβαια όχι από άγνοια και καθόλου τυχαία. Επισημαίνω λοιπόν αυτή τη φράση και θα φανεί στο τέλος της διαδικασίας αν το εννοείτε αυτό που λέτε.

Η αλήθεια είναι πως από τότε που άρχισε η δίωξη των σύγχρονων αναρχικών επαναστατών, ανακάλυψα και πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή έναν πίνακα. Είναι ο πίνακας του Bruegel, Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου. Το πέταγμα του Ίκαρου έχει να κάνει με την επιθυμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλξη του χώματος, να πετάξει. Να κυριαρχήσει και στον αέρα, να τον περπατήσει κι αυτόν …

Είναι περηφάνια, αλαζονεία, ανυπακοή και διάθεση ν” αποδείξει πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κι έρχεται τώρα ο ζωγράφος και βάζει σε πρώτο κυρίαρχο πλάνο τον γεωργό. Αφοσιωμένος στο όργωμα, στο χώμα, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και σε δεύτερο πλάνο ο βοσκός κάπως πιο περίεργος αλλά κι αυτός κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μετά το καράβι επιβλητικό να συνεχίζει το ταξίδι, κι εκεί στη γωνία ένα μικρό φτωχό ποδάρι του πνιγμένου Ίκαρου. Τέτοια αποκαθήλωση του Ικάριου εγχειρήματος δεν έχω ξαναδεί. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω τη φιλοσοφία του ζωγράφου ίσως να σημαίνει πως οι άνθρωποι οι σύγχρονοι ενός τολμηρού πειράματος είναι τόσο προσηλωμένοι στις συνήθειές τους, φοβούνται τόσο την αλλαγή και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ή να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.

Κοιτώντας τον πίνακα δεν δέχομαι αυτή την αποκαθήλωση. Τώρα που στη χώρα μας δικάζονται άνθρωποι που τολμούν ακόμα να πιστεύουν πως αν κάτι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή είναι τα Ικάρια εγχειρήματα, όσο πόνο κι αν επιφυλάσσουν, όσος εγκλεισμός και καταδίκες κι αν τους επιβληθούν, θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως κάποτε οι άνθρωποι, οι σύγχρονοι αυτών των εξεγέρσεων θα βάλουν κάποια στιγμή σε πρώτο πλάνο και θα αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του πετάγματος.

Αθηνά Τσάκαλου

Oscar Wilde: Η ώρα της κρίσεως (αναδημοσίευση).

από το Άλφα Στερητικό

*Αφιερωμένο σε έναν έγκλειστο που όσες φορές αφέθηκα στις απομακρυσμένες μας συνομιλίες ένιωσα παράξενα ελεύθερος! 

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως και ο Άνθρωπος γυμνός στάθηκε εμπρός στο Θεό…

Και ο Θεός άνοιξε το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Η ζωή σου ήταν κακή, έδειξες σκληρότητα σ’εκείνους που χρειάστηκαν τη συνδρομή σου και σ’ εκείνους που χρειάστηκαν βοήθεια φέρθηκες με πικρία και σκληρότητα. Οι φτωχοί σου φώναξαν και δεν άκουσες έκλεισες τα αυτιά σου στη φωνή των βασανισμένων Μου. Καταχράστηκες την κληρονομιά των ορφανών και έστειλες τις αλεπούδες στον αμπελώνα του γείτονά σου. Πήρες τον άρτο των παιδιών και στα σκυλιά τον έδωσες για να τον φάνε, και τους λεπρούς Μου που ζούσαν ειρηνικά στους βάλτους και Με δόξαζαν, τους οδήγησες στις λεωφόρους και πάνω στη γη Μου από την οποία σε έπλασα έχυσες αίμα αθώων…”

Και ο άνθρωπος απάντησε…

“Αυτά τα έκανα…”

Και ο Θεός άνοιξε πάλι το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Η ζωή σου ήταν κακή. Την ομορφιά που σου έδειξα έψαχνες να τη βρεις και το καλό που σου έκρυψα το προσπέρασες. Οι τοίχοι του δωματίου σου ήταν ζωγραφισμένοι με εικόνες κι από την αποτρόπαια κλίνη σου σηκωνόσουν με τον ήχο φλάουτου. Έχτισες επτά βωμούς για τα αμαρτήματα που υπέφερα και έφαγες από αυτό που δεν πρέπει να φαγωθεί, και η πορφύρα των ενδυμάτων σου ήταν κεντημένη με τα τρία αμαρτήματα της αισχύνης. Τα είδωλά σου δεν ήταν ούτε από ασήμι ούτε από χρυσό που διαρκούν μα από σάρκα που πεθαίνει. Μόλυνες τα μαλλιά τους με αρώματα και έβαζες στα χέρια τους ρόδια. Μόλυνες τα πόδια τους με ζαφορά και έστρωνες χαλιά για να πατούν. Μόλυνες τα μάτια τους με αντιμόνιο και με μύρρα άλειφες το σώμα τους. Υποκλινόσουν ως το πάτωμα μπροστά τους και στον ήλιο τοποθέτησες τους θρόνους των ειδώλων σου. Έδειξες στον ήλιο την αισχύνη σου και στη σελήνη την παραφροσύνη σου…”

Και ο άνθρωπος απάντησε…

“Και αυτό το έκανα…”

Και Τρίτη φορά άνοιξε ο Θεός το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου…

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο…

“Κακή ήταν η ζωή σου. Με κακό ανταπέδωσες το καλό και με αδικία την καλοσύνη. Δάγκωσες τα χέρια που σε τάισαν και περιφρόνησες το στήθος που σε θήλασε. Αυτός που ερχόταν σε σένα με νερό έφευγε διψασμένος και τους ληστές μου που σε έκρυψαν τη νύχτα στις σκηνές τους τους πρόδωσες πριν ξημερώσει. Τον εχθρό σου που σε ευσπλαχνίστηκε τον παγίδεψες με ενέδρα και το φίλο που πορεύτηκε μαζί σου τον πούλησες και την Αγάπη την ανταπέδιδες με Πόθο…”

Και ο Άνθρωπος απάντησε και είπε…

“Και αυτά τα έκανα…”

Και ο Θεός έκλεισε το Βιβλίο της Ζωής του Ανθρώπου και είπε… “Θα σε στείλω σίγουρα στην Κόλαση…”

Και ο Άνθρωπος φώναξε… “Δε μπορείς…”

Και ο Θεός είπε στον Άνθρωπο… “Και για ποιο λόγο δεν μπορώ να σε στείλω στην Κόλαση…”

“Γιατί πάντα στην κόλαση έζησα” απάντησε ο Άνθρωπος…

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως…

Και ύστερα από λίγο μίλησε ο Θεός και είπε στον Άνθρωπο…

“Βλέπω πως δεν μπορώ να σε στείλω στην Κόλαση. Θα σε στείλω στον Παράδεισο…”

Και ο Άνθρωπος φώναξε… “Δε μπορείς…”

Και είπε ο Θεός στον Άνθρωπο… “Και για ποιο λόγο δε μπορώ να σε στείλω στον Παράδεισο;”

“Γιατί ποτέ, και με κανένα τρόπο δε μπόρεσα να τον φανταστώ”, απάντησε ο Άνθρωπος…

Και έπεσε σιωπή την Ώρα της Κρίσεως…

πες μου αλήθεια… (αναδημοσίευση)

από την Παντιέρα

του Π.Μ.

πες μου αλήθεια…

πως θα βουτήξεις ξανά στην Εφταλού δίπλα στο Μόλυβο σε εκείνα τα κρύα διάφανα νερά, με τόσα αγοράκια που πέθαναν χωρίς να ζήσουν;

πως θα γλυκομιλήσεις στα καφέ που βλέπουν ανατολικά στη θάλασσα της Χίου, με τόσες μάννες που ξέμειναν από δάκρυα;

με ποιο κουράγιο θα μιλήσεις για ελληνικό και ευρωπαϊκό πολιτισμό στο νησί του Ιπποκράτη,

με τη βαρβαρότητα ναναι ντυμένη με στολές της frontex;

πως θα πείς λόγια ερωτικά και θα μιλήσεις για όνειρα και αστέρια, με ένα κόσμο πιο μαύρο από τον βυθό της θάλασσας που γέμισε κορίτσια αγκαλιά με τις κούκλες τους;

εσύ πολίτης,

μιας γριας Ευρώπης που μυρίζει φαρμακίλα και θέλει να ανταλλάξει ένα σάντουιτς με την εργασιακή δουλεία ή τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα,

μιας καθημαγμένης Ελλάδας που ζητιανεύει σαν τους γερολαδάδες της κατοχής να συμψηφίσει ένα ρουχαλάκι με ένα υπόθετο πόνου για τη μνημονιακή κόλαση που διαχειρίζεται η κυβέρνησή της.

πες μου, γίνεται;

Όταν βλέπουμε να πνίγονται παιδιά στα φρουρούμενα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, στη Μυτιλήνη, τη Χίο, τη Σάμο, γονατίζουμε από την αδυναμία και τον πόνο. Πως αλλιώς…

Με ποιά δύναμη απέναντι στον σύγχρονο »κόσμο των τεράτων», που έχει ορίσει ο μόνος δρόμος εξόδου από τον πόλεμο και πορείας προς την Ευρώπη, να περνά από το δουλέμπορο, την τρύπια βάρκα και τα νερά του θανάτου;

Και όμως υπάρχει και περισσεύει αυτή η δύναμη!

Ασφαλώς τη νοιώθουμε στο πρόσωπο της νεαρής αντάρτισσας από το Κουρδιστάν, με το όπλο στο χέρι. 

Αλλά δεν αντλούμε κουράγιο μόνο από αυτή την εικόνα. Σε ηλικία 105 ετών, η Μπιμπιχάλ Ουζμπέκι ξεκίνησε από τη μαρτυρική Κουντούζ του Αφγανιστάν προς την Ευρώπη, περνώντας βουνά και θάλασσες και έφτασε ήδη στην Κροατία.

Συχνά, ο 67χρονος γιος της και ο 19χρονος εγγονός της χρειάστηκε να την μεταφέρουν στην πλάτη τους.

Με αυτή τη δύναμη θα νικήσουν οι λαοί και όλη η ανθρωπότητα ενάντια στη νεκροφιλία των σκατόψυχων που τα μετρούν όλα με τα φράγκα τους και τα πολυβόλα τους.

Με αυτή τη θέληση,

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη

μ” ένα άστρο ή μ” ένα γιασεμί

σαν ένα τραγούδι

που καθώς βρέχει

παίρνει το μέρος των φτωχών.

Ο Σάλλας, η φιλευσπλαχνία και η κατσίκα του γείτονα

του Κώστα Εφήμερου

Διαβάζουμε τις τελευταίες ώρες τις δηλώσεις του Μιχάλη Σάλλα, του Προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς, σχετικά με τα κόκκινα δάνεια. Αυτός ο φιλεύσπλαχνος άνθρωπος ζήτησε «να μη στερηθούν βιοπαλαιστές τα σπίτια τους» όπως φαίνεται σε όλα τα πρωτοσέλιδα όλων των συστημικών ΜΜΕ. Αλλά επειδή το γράφουν ακριβώς αυτά τα ΜΜΕ, μήπως να δούμε ένα-δύο πράγματα πρώτα;

Καταρχάς η επιλογή του τίτλου είναι επιλεγμένη ανάμεσα σε πολλά που είπε ο κύριος Σάλλας και έχει αξία να δούμε πώς ακριβώς διατύπωσε το σκεπτικό του:

Ο Μιχάλης Σάλλας υποστηρίζει ότι οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν πρέπει να προχωρήσουν έτσι γιατί «οι τράπεζες θα έχουν εξαιρετικά υψηλό κόστος εφαρμόζοντας τη διαδικασία των πλειστηριασμών και μάλιστα στις σημερινές πολύ χαμηλές τιμές των ακινήτων. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό αποτελεί μία μεγάλη κοινωνική αδικία προκαλεί και ζημία στις τράπεζες. Αν όλα αυτά τα δεκάδες χιλιάδες ακίνητα περιέλθουν στις τράπεζες, θα εκμηδενιστεί η αξία τους. Κόστη συντήρησης, φύλαξης κλπ». Με το που το διαβάζεις παρατηρείς αμέσως ότι το βασικό επιχείρημα του είναι ότι οι τράπεζες θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά και πάλι του το δίνεις το επιχείρημα γιατί σου λέει «αποτελεί μια μεγάλη κοινωνική αδικία». Βέβαια αυτή η σύζευξη δημιουργεί μια απορία. Αν δηλαδή δεν ήταν κακό για τις τράπεζες θα έκανε την καρδιά του πέτρα να το εφαρμόσει;

Αλλά να μην είμαστε κακεντρεχείς. Αφού σου λέει είναι κοινωνική αδικία. Και πάνω που σκέφτεσαι «πού να ξέρεις εσύ ρε φίλε τι είναι κοινωνική αδικία» ξαφνικά σου έρχεται η επιφοίτηση: «Δίκιο έχω, πώς ορίζει αυτός την κοινωνική αδικία;».

Ε, η απάντηση υπάρχει και αυτή παρακάτω. Πρέπει λέει «όσο διαρκεί η κρίση, ακόμα και αυτοί που έχουν εισοδήματα κάτω από ένα ορισμένο ύψος, να πληρώνουν κάτι μικρό [...] με παράλληλη αναστολή των δόσεων του κεφαλαίου. Παράλληλα με την πρόταση αυτή θα αποκατασταθεί μίας μορφής κοινωνική δικαιοσύνη, έναντι όσων δεν έχουν κατοικία και πληρώνουν ενοίκιο, καθώς επίσης και έναντι των συνεπών δανειοληπτών, που αισθάνονται ιδιαίτερα αδικημένοι».

Ο Μιχάλης Σάλλας πιστεύει ότι η κοινωνική αδικία είναι το ψυχολογικό φαινόμενο περί δικαίου αισθήματος. Είναι η κατσίκα του γείτονα!

Για τον Πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς η κοινωνική αδικία δεν είναι να κρατάς τον άρρωστο πατέρα σου στο σπίτι με ματζούνια γιατί είσαι ανασφάλιστος και δεν έχεις χρήματα να τον δει γιατρός. Δεν είναι οι αυτοκτονίες των ανθρώπων που έχασαν την δουλειά τους (ένας στους τρεις είναι αυτοί) και δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα στο σπίτι τους (όχι να φτάσουμε στη δόση του δανείου). Δεν είναι αυτοί που καταστράφηκαν επειδή άκουσαν τους τραπεζίτες και πήραν δάνεια συνδεδεμένα με ελβετικές λίρες. Δε είναι ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που δεν μπορεί να έχει πλαφόν ούτε 5.000€ για να λειτουργήσει την επιχείρησή του. Για τον Μιχάλη Σάλλα αδικία είναι ότι ο συνεπής δανειολήπτης γυρίζει σπίτι του και νιώθει μαλάκας.

Εγώ πάντως νιώθω την κοινωνική αδικία πρωτίστως όταν βλέπω όλες τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα (και τα κρατικά) να διαφημίζουν την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΤΑΙ εν μέσω Capital Controls αφού έτσι και αλλιώς ούτε να πάρει νέους πελάτες μπορεί, ούτε να χάσει χρήματα. Νιώθω λίγο μαλάκας όταν περιμένω να μάθω τον λογαριασμό της 3ης ανακεφαλαιοποίησης που θα πληρώσω, μου έχει πάρει - δεν μου έχει πάρει το σπίτι, την ώρα που ΟΛΑ τα τέρμιναλ του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος γέμισαν με τεράστιες διαφημίσεις της Τράπεζας Πειραιώς που διαφημίζεται - για ποιόν άραγε λόγο στο εξωτερικό είπαμε;

Πόσα χρήματα στοιχίζουν οι διαφημίσεις σας κύριε Σάλλα από την επιβολή των Capital Controls μέχρι σήμερα; Πόσα κερδίσατε από την αγορά των Κυπριακών Τραπεζών; Πόσα χρήματα έχετε λάβει μέχρι σήμερα από το Ελληνικό δημόσιο; Αυτό απαντήστε καλύτερα. Τα άλλα είναι για εμάς, τους γείτονες.

Εξάρχεια: 50 αποχρώσεις του "Γκρί Καφέ"

Ανακοίνωση-καταγγελία του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων.

Πίσω από τον υποτιθέμενο ''εναλλακτισμό'' των Εξαρχείων είναι γνωστό ότι πολλές φορές κρύβονται άθλιες εργασιακές συνθήκες, ανασφάλιστη εργασία ή στοιχειώδης ασφάλιση, καθώς λίγα από αυτά τα μαγαζιά πληρούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για έναν εργαζόμενο. Προβάλλοντας μια ''εναλλακτική'' εικόνα στα Εξάρχεια καλύπτονται μαγαζιά κάτεργα. 

Το “γκρι καφέ”, γνωστή καφετέρια, λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια στην καρδιά της πλατείας των Εξαρχείων. Όσον αφορά στο συγκεκριμένο μαγαζί, συναδέλφισσες του ΣΣΜ εργάστηκαν εκεί, η μία για δύο μήνες και η δεύτερη πέρασε από κάποια ''δοκιμαστικά''. Η πρώτη προσέγγιση του αφεντικού ήταν ''φιλική'', στο σημείο που παρουσίαζε τον εαυτό του ως ''συνεργάτη'' και όχι ως αφεντικό, γνωστή τακτική για να μπαίνουν οι εργαζόμενοι στα διαδικασία να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με τα κέρδη του μαγαζιού. Κριτήριο για να μπεις στη δουλειά είναι φυσικά να κάνεις καλό ταμείο και να φέρνεις πελάτες. Θέλοντας το αφεντικό να πιστεύει ότι είναι και φίλος με τις εργαζόμενες, άρχισε σιγά σιγά να παραβιάζει την τυπική σχέση που θα έπρεπε να έχει ένας εργάτης-τρια με το αφεντικό του. Άρχισε, στα πλαίσια της “πλακίτσας”' να ζητάει μασαζάκια στη πλάτη, αφού υποφέρει από αυχενικό, και να του φτιάξουν τη γλώσσα από το παπούτσι, αφού, όπως λέει, δεν μπορεί να σκύψει γιατί έχει μεγάλη κοιλιά. 

Αυτός ο σεξιστικός τρόπος λειτούργησε εκβιαστικά και ως προϋπόθεση για να παραμείνει κάποιος στη δουλειά. Χαρακτηριστικά το αφεντικό είπε στις εργαζόμενες ''δεν μου έφτιαξες το παπούτσι, θα το μετανοιώσεις'' ή ''θα σε πάρω στη δουλειά, αλλά να δούμε πώς τα πας και με το τρίψιμο''. Μπροστά στους πελάτες το αφεντικό χτύπαγε τα δάχτυλα δίνοντας εντολές στις εργαζόμενες, μίλαγε υποτιμητικά και έβριζε. Οι συναδέλφισσες έδωσαν μια άμεση απάντηση στις παράλογες απαιτήσεις του, γνωρίζοντας ποιά είναι η ταξική τους θέση και τα εργασιακά τους καθήκοντα. Προφανώς και αρνήθηκαν να ''τρίψουν'' το αφεντικό αφού δεν προσλήφθηηκαν ως μασέρ, αλλά ως σερβιτόρες και μπουφετζούδες. Η απάντηση του αφεντικού δεν άργησε να έρθει, η μία απολύθηκε και η άλλη δεν προσλήφθηκε ποτέ - η γνωστή ανακύκλωση εργαζομένων στον κλάδο υπό το φόβο της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας.

Έτσι έρχεται η απροειδοποίητη απόλυση της μιας εργαζόμενης, που τελειώνοντας τη βάρδιά της, της τηλεφωνεί το αφεντικό και της ανακοινώνει ότι δεν θα ''συνεργαστούν'' άλλο, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τη συνολική εικόνα της, ενώ την προηγούμενη μέρα της είχε πει πόσο ικανοποιημένος είναι από τη ''συνεργασία'' τους. Η συναδέλφισσα πήγε στο μαγαζί με το σωματείο ζητώντας τα δεδουλευμένα που της χρωστούσε.Εκεί το αφεντικό δεν περίμενε μόνο του,αλλά ήταν με κάποιους ''φίλους'', των οποίων ο ρόλος δεν μας έγινε απόλυτα ξεκάθαρος.

Οι ''φίλοι''αυτοί αφού πήραν θέση υπέρ του αφεντικού, μετά κάθησαν σε μία άκρη και περίμεναν να επέμβουν όταν τους δώσει σήμα το αφεντικό, έκαναν σχόλια ενάντια στο σωματείο ,ειρωνεύονταν και έκαναν ''σουτ'' με επιθετικές διαθέσεις.Το αφεντικό στην αρχή, ενώ είχε δεχτεί να δώσει τα χρήματα, δεν έδινε τα απαιτούμενα έγγραφα. Άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες και μετά έγινε πιο επιθετικός κατηγορώντας τη μία εργαζόμενη ότι έκλεβε το ταμείο.Μετά από αρκετή πίεση του σωματείου έδωσε τελικά και τα έγγραφα,και ενώ το σωματείο αποχωρούσε απο το μαγαζί, το αφεντικό άρχισε να εκτοξεύει απειλές ενάντια στις δύο εργαζόμενες λέγοντας ''ξέρω πού είσαι'' και ''εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε''.

Δεν το ξέραμε ότι θα μας απολύουν μέσω τηλεφώνου χωρίς προειδοποίηση. Δεν το ξέραμε ότι θα μας χτυπάνε υποτιμητικά τα δάχτυλα για να μας δείξουν τι δουλειές να κάνουμε. Δεν το ξέραμε ότι θα πρέπει να κάνουμε μασαζάκια στα αφεντικά για να κρατήσουμε τη δουλειά μας. Δεν το ξέραμε ότι θα μας αντιμετωπίζουν σαν σκλάβους επειδή εργαζόμαστε ως μπουφετζούδες. Δεν το ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατούν και θα αποσιωπούμε τα γεγονότα. Και επειδή δεν τα ξέραμε όλα αυτά μαλλόν δεν είμαστε ''ικανές'' να δουλέψουμε σε τέτοια ''εναλλακτικά'' μαγαζιά.

Σπάμε τη σιωπή μας απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, απέναντι στην ασυδοσία και στις εξωφρενικές απαιτήσεις, απέναντι στο σεξισμό. Τα αφεντικά δεν μας κάνουν χάρη που μας δίνουν δουλειά, εμείς τους δίνουμε τις εργατοώρες μας και παράγουμε υπεραξία για να βάζουν λεφτά στη τσέπη. Απαντάμε, αυτοοργανωνόμαστε στα σωματεία βάσης μας, βάζουμε τα ταξικά μας συμφέροντα μπροστά.

"somateioserbitoronmageiron"

Δρόμος Ονείρων (αναδημοσίευση)

από τον Τοίχο

Ιάκωβος Πέτρου

Βαρέθηκα να συζητάω για όσα μου πελεκάνε τη ζωή, σαν τα τσεκούρια το ξερό ξύλο, καθημερινά, πόσο μάλλον να γράφω συνεχώς γι’ αυτά. Αλλάζω τροπάρι μέχρι νεωτέρας, να ξεφύγω λιγάκι, ρε παιδί μου, να δούμε παρέα ένα σκηνικό ομαλότητας.

Να κουβεντιάσουμε λίγο για τα όνειρά μας. Για εκείνα που κάναμε σαν παιδιά, αλλά και για αυτά που κάνουμε σήμερα σαν «μεγάλοι». Όταν το καλοσκεφτούμε νομίζω όλοι μας, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα μας ακόμη την ίδια παιδικότητα που μας διέκρινε τότε. Όσο κι αν πιεζόμαστε, στην παραμικρή ευκαιρία, το μυαλό μας ξεφεύγει, πεταρίζει, ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, σε άλλες συνθήκες. Μπορεί πλέον, η αντίστοιχη απάντηση στην ερώτηση «τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;» να αφορά το παρόν, ζόρι και την επόμενη μέρα, αλλά δεν παύει να αποτελεί αφορμή εκστρατείας! Αρκεί να το επιδιώκουμε και να το κυνηγάμε.

Κάνε την αφεντιά σου για λίγο πρωταγωνιστή σε μια ταινία που κουμαντάρεις εξολοκλήρου ο ίδιος. Εσύ διαλέγεις τον τόπο, το χρόνο, τα σκηνικά, τους συμπρωταγωνιστές και τους κομπάρσους, το σενάριο, τη φωτογραφία και τη μουσική και προπαντός, εσύ επιλέγεις το φινάλε. Για την ακρίβεια, επιλέγεις αν θα υπάρχει φινάλε ή αν θα έχει και συνέχεια.

Λες είναι σκληρή η πραγματικότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια. Δίκιο έχεις, αλλά από τη στιγμή που σαν κοινωνία έχουμε αποφασίσει ότι παλεύουμε μόνο για την επιβίωσή μας και όχι για την αλλαγή της ζωής μας, γιατί να μην αφήσουμε ένα μικρό παραθυράκι στη φαντασία μας;

Μπορεί σαν παιδί, να έδωσα πολλές και διαφορετικές απαντήσεις στο «τί θα γίνω», οι οποίες να μην πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά υπήρξα τυχερός σε πολλές άλλες φαντασιακές αποκρίσεις. Τυχερός, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε ανυστερόβουλα και για τους άλλους, καλή καρδιά. Τυχερός, γιατί πάντα φανταζόμουν πτυχία στα κάδρα, σπουδές και πανεπιστήμια, πράγματα που ακόμη έρχονται, έστω κι αν η ικανοποίηση είναι μόνο ηθική και ψυχική. Τυχερός, ακόμη και για τον επιούσιο, διότι, δε θα πω ψέματα πως δε φανταζόμουν τη ζωή μου πιο άνετη, αλλά και μικρούλης ων δεν αναζητούσα ποτέ κάτι πολύ περισσότερο. Κυριότερα, είμαι πραγματικά τυχερός, διότι πολλές φορές που αναπολώ πίσω τη ζωή μου και φέρνω εικόνες, ανθρώπους και στιγμές στο νου μου, δακρύζω γιατί περισσεύουν οι ξεχωριστές στιγμές.

Μπορεί να μην έφυγα, ηθελημένα και συνειδητά από τη χώρα, όπως φανταζόμουν παλιότερα κι έλεγα στο περιβάλλον μου, αλλά είμαι εδώ να παλέψω όσο μπορώ και να αναμένω πότε θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε κι όχι να απλώς να επιβιώνουμε. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να φτάσω στο μουσικό εκείνο επίπεδο που επιθυμούσα από παιδί, κυρίως διότι δεν είμαι τόσο αντισυμβατικός, ώστε να αφιερώσω εξολοκλήρου τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο σκοπό, και γιατί είναι βαριά η επαγγελματική καλογερική σε αυτό τον κλάδο.

Αυτά είναι ίσως τα μικρά και απλά, αλλά όρια στα όνειρά σου δεν μπορείς να βάλεις. Εκεί χωράνε και τα ιδανικά σου και τα πιστεύω σου. Χωράνε και οι έννοιες της τιμιότητας, της ισότητας, της δημιουργίας και μάλιστα όχι αφηρημένα. Δώσε τους πρόσωπο, σώμα κάνε τις φίλες σου, γνωστές σου, αγαπημένες σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις εκτός από «τον ύπνο σου» να τα ζήσεις και στον ξύπνιο σου. 

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, γνωρίζοντας πως τα περιθώρια πραγμάτωσης ονείρων και επιδιώξεων στενεύουν συνεχώς, αλλά όπως θα μου έλεγε ο μπάρμπας μου «μην είσαι μαλάκας, τσάμπα είναι»!

Λέσβος: Ενθάδε κείται... «Άγνωστος» πρόσφυγας

Από Αριστερή Διέξοδος

Καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες επιχειρούν το ταξίδι προς την Ευρώπη. Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, πολλοί δεν τα καταφέρνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο Αιγαίο. Καθρέφτης αυτής της τραγωδίας είναι το νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα στη Μυτιλήνη.

Μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο νεκροταφείο χρησιμοποιείται ως τελευταία κατοικία για όσους χαρακτηρίζονται από την Εκκλησία «αιρετικοί», «μάρτυρες του Ιεχωβά», ή πάμφτωχοι μοναχικοί τρόφιμοι του Γηροκομείου. Εκεί θάφτηκε και ο μεγάλος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, πριν γίνει «μεγάλος».

Τον τελευταίο καιρό σε αυτό τον χώρο, σε μια μικρή γωνιά θάβονται χριστιανοί αλλά κυρίως μουσουλμάνοι πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγια κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους προς την Λέσβο. Σπασμένες μαρμάρινες πλάκες σηματοδοτούνται κάπου 80 ταφές, μουσουλμάνων στην πλειονότητά τους και ελάχιστων χριστιανών. Οι περισσότερες από αυτές τις πλάκες χωρίς ονόματα. Αντί για όνομα, με λαδομπογιά γραμμένη σε αυτές τις πλάκες η μοναδική ταυτότητα του νεκρού. «ΑΦΓΑΝΟΣ», «ΑΓΝΩΣΤΟΣ». Κι ένας αριθμός με την ημερομηνία ταφής.

Όμως το Κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα γέμισε από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των θανάτων. Δέκα σωροί βρίσκονται είδη σε «αναμονή» για την εκταφή τους και παραμένουν στο ψυγείο μέχρι να βρεθεί κάποιος χώρος. Οπότε και δεδομένων όλων των παραπάνω προέκυψε το αδιέξοδο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο των Φιλανθρωπικών καταστημάτων Μυτιλήνης, στην ερχόμενη συνεδρίαση, του την επόμενη Δευτέρα, αναμένεται να αποφασίσει πως δεν θα δέχονται άλλες ταφές προσφύγων. Ενώ, όπως σημειώνεται, έχει ενημερωθεί ο Δήμος Λέσβου και όλες οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες αρχές πως δεν υπάρχει άλλος χώρος στο νεκροταφείο, έχουν δε υποδειχθεί δυο λύσεις: Η μία είναι να πραγματοποιούνται οι ταφές των προσφύγων σε νεκροταφεία του νησιού που ανήκουν στον Δήμο Λέσβου και η δεύτερη είναι να βρεθεί χώρος ειδικά για αυτή τη χρήση.

Ήδη η δημοτική αρχή αναζητά τρόπο να ξεπεραστούν οι πολύπλοκες στην περίπτωση γραφειοκρατικές διαδικασίες και να λειτουργήσει άμεσα ένα νεκροταφείο.

Πληροφορίες από το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Η ζωή δεν αναβάλλεται (αναδημοσίευση)

από το Αντικλείδι

Είναι στη φύση μας να επιδιώκουμε την ευχαρίστηση, την ηδονή, και να αποφεύγουμε το δυσάρεστο, τον πόνο… Κάτι που προφυλάσσει την επιβίωσή μας… Είναι όμως κάποιες φορές που που πράγματα που ζήσαμε, μπερδεύουν τα ένστικτά μας…

Εκείνη ήταν ένας άνθρωπος που κάθε καλοκαίρι, λάτρευε να πηγαίνει κάθε μέρα στην παραλία… Ήταν μόνη της για αρκετό καιρό, χωρίς κάτι ουσιαστικό στη ζωή της… Καθόταν με τις ώρες δίπλα στην θάλασσα, ζωγραφίζοντας σχέδια στην βρεγμένη άμμο με τα δάχτυλά της… Μικρή είχε τρομάξει όταν φίλοι της έκαναν πατητή σε βαθιά νερά και το αλμυρό νερό έφτασε μέχρι τα πνευμόνια της, τόσο πολύ, που νόμισε πως θα πνιγεί… Από τότε θαύμαζε τη θάλασσα με ασφάλεια, μέχρι το σημείο που το νερό σκέπαζε τα πόδια της… Ίσα ίσα να νιώθει το αγκάλιασμα του νερού σε ένα έστω σημείο του σώματός της.

Έλεγε ότι λάτρευε αυτή την επαφή με τη θάλασσα, και ότι της έφτανε… Ήταν μία επαφή με ασφάλεια βέβαια… Όμως έτσι ήταν σίγουρη ότι δεν θα κινδύνευε ποτέ ξανά…Περίεργο να λαχταράς κάτι πολύ και να το φοβάσαι μαζί… Το να πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν το λαχταράς, επίσης…Έκρυβε με δεξιοτεχνία τον φόβο από τον εαυτό της… τόσο που αναρωτιόσουν αν ήξερε ότι πολεμούσε την λαχτάρα της…

Αναρωτιόσουν αν φοβόταν πιο πολύ τη θάλασσα ή την ουσιαστική μοναξιά της… Και τη μοναξιά, κι αυτή έλεγε ότι την αγαπούσε…Πώς να της έλεγες ότι δε γνώρισα ποτέ κανέναν που να έλεγε ότι αγαπά τη μοναξιά του και να μην το έλεγε από φόβο… Ο φόβος της θάλασσας σε κάνει να μην δοκιμάζεις να κολυμπήσεις, μόνο να την γεύεσαι μερικώς…

Η τελευταία φορά που είχε δεθεί στη ζωή της την είχε κάνει επιφυλακτική, όπως και με την θάλασσα… Κάποιος της μίλησε για το μπέρδεμα των ενστίκτων…

«Κάποιες φορές το ένστικτό σου σου λέει προτίμησε τη γλυκιά ασφάλεια της αδράνειας. Όσο δεν ρισκάρεις, δεν κινδυνεύεις να ξαναπονέσεις. Θωρακίζεσαι από οτιδήποτε δυσάρεστο έτσι… Βέβαια από το βάρος της πανοπλίας που κουβαλάς, μένεις στην αδράνεια»

– «Και τι να κάνω»; ρώτησε εκείνη…

Πέταξε μακριά την πανοπλία σου, το μόνο που κάνει είναι να σε βαραίνει.. Αναγνώρισε τον φόβο σου, τότε μόνο μπορεί να τον αλλάξεις…Σταμάτα να πείθεις τον εαυτό σου ότι σου φτάνει το να κάθεσαι δίπλα μόνο στην θάλασσα… κολύμπα!

Λίγο καιρό μετά, εκείνη άρχισε να πλησιάζει την θάλασσα περισσότερο… Άφηνε να φτάνει το νερό μέχρι τα γόνατα… Τότε μπήκε κι ένας άνθρωπος στη ζωή της, ο οποίος κολυμπούσε πολύ συχνά εκεί… Μια μέρα, δεν κρατήθηκε, τον ακολούθησε, κολυμπώντας μαζί του ξανά, σε βαθιά νερά…

Πλατεία Βικτωρίας - Δράση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, Παρασκευή 30/10

Ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους της Πλατείας Βικτωρίας  

Δράση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, Παρασκευή 30/10

Σας καλούμε όλες και όλους την Παρασκευή 30/10, στις 17:00 το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς μας, στην πλατεία Βικτωρίας για να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης, αντίστασης και αξιοπρέπειας.

Την εκδήλωση μας θα πλαισιώσουν παιδικά δρώμενα, προβολή ντοκιμαντέρ, συζήτηση, συλλογική κουζίνα και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης (όχι ρούχα). 

Γείτονες, γειτόνισσες

Εδώ και λίγες βδομάδες εκατοντάδες πρόσφυγες είχαν βρει καταφύγιο στην Πλατεία Βικτωρίας, στην γειτονιά μας.

Στις 2/10 μεταφέρθηκαν στο Ολυμπιακό Ακίνητο του Γαλατσίου. Ένα μέρος των προσφύγων βρίσκει πλέον "καταφύγιο" στους γύρω δρόμους από την Πλατεία (Χέϋδεν, Αριστοτέλους κτλ).".

Εκατοντάδες άνθρωποι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, για να σωθούν από τον πόλεμο στη Συρία και το Αφγανιστάν, για να σώσουν τα παιδιά τους.

Άνθρωποι που ξεπούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν για να εξασφαλίσουν τα λεφτά για τον διακινητή στην Τουρκία, στην Ειδομένη , στη Γευγελή, στη Σερβία. 

Άνθρωποι που για να ξεφύγουν από τον πόλεμο ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους μπαίνοντας σε όποια βάρκα τους δώσει ο διακινητής.

Σχεδόν καθημερινά μαθαίνουμε για ναυάγια, για άψυχα κορμιά που ξεβράζονται στα τουρκικά ή τα ελληνικά παράλια. Κυρίως γυναίκες και παιδιά, πολλά παιδιά. 

Τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο στην Πλατεία μας, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να ξαποστάσουν πριν συνεχίσουν το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι τους για την Κεντρική και βόρεια Ευρώπη. 

Για ακόμη μια φορά η πολιτεία φάνηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να διαχειριστεί τις αυξημένες ροές προσφύγων που φτάνουν στη χώρα. Την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων ανέλαβαν αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες κατοίκων και αλληλέγγυων φορέων και οργανώσεων.

Δεν αποτελεί λύση η απλή καταδίκη. Ούτε και πρέπει να επιτρέψουμε στους δήθεν «αγανακτισμένους κατοίκους» της περιοχής να δρουν εναντίον ταλαιπωρημένων και εξαθλιωμένων ανθρώπων. Κανείς δε μπορεί να μας πείσει ότι για τη φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής μας ευθύνονται αυτοί οι άνθρωποι. Κανένας δε μπορεί να μας μπολιάσει με μίσος για τους πρόσφυγες. 

Η ουσιαστική και συγκεκριμένη λύση είναι να αντισταθούμε στον ρατσισμό και την αδιαφορία και όλοι μαζί να σταθούμε στο πλευρό αυτών των ανθρώπων. Να διεκδικήσουμε τη δημιουργία ανοιχτών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας, την ιατρική τους περίθαλψη και την αξιοπρεπή τους διαβίωση, την ελεύθερη και ασφαλή τους μετακίνηση και εγκατάσταση σε όποια χώρα της Ευρώπης επιθυμούν.

Να θυμηθούμε ότι οι λογικές της Ευρώπης-φρούριο και οι νάρκες ή οι φράχτες στον Έβρο το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν το Αιγαίο και τη Μεσόγειο μαζικούς υγρούς τάφους.

Ο φασισμός και ο ρατσισμός ποτέ δεν ήταν η λύση.

Μόνη λύση είναι η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας.

Γι αυτό σας καλούμε όλες και όλους την Παρασκευή 30/10, στις 17:00 το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς μας, στην πλατεία Βικτωρίας για να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης, αντίστασης και αξιοπρέπειας.

Την εκδήλωση μας θα πλαισιώσουν παιδικά δρώμενα, προβολή ντοκιμαντέρ, συζήτηση, συλλογική κουζίνα και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης (όχι ρούχα). 

Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά / Κάτοικοι και συλλογικότητες της γειτονιάς

antifasistikossyntonismos.blogspot.gr

antifasistikos.syntonismos@gmail.com

Τηλ. Επικοινωνίας: 6976436302 – 210 3813928 – 210 3306286

Δύο θεωρίες για τη σωτηρία.*

* αντί του αποχαιρετισμός που είναι ο αρχικός τίτλος της ανάρτησης στο Βυτίο

δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω γνώση, δεν έχω συγκρότηση. Μ’ αρέσει να γενικεύω και να ισοπεδώνω. Δεν γράφω πολιτικά κείμενα. Τα παρακάτω δεν επιδέχονται σοβαρή συζήτηση. 

Όπου αριστερά= η επίσημη αριστερά, όχι οι άνθρωποί της.

***

Κάντε μια βόλτα σ ‘ένα δημόσιο νοσοκομείο, εκεί κατά τις 9 το βράδυ.

Έχει καταλάβει η αριστερά ότι το ελληνικό κράτος έχει καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά; Αν ναι, έχει επηρεάσει σε κάτι τη σκέψη της, την οπτική της και την (όποια) πρότασή της αυτή η διαπίστωση. (ή η εθνικοποίηση τραπεζών/διαγραφή χρέους/παραγωγική ανασυγκρότηση είναι ο παπάς που θάβει όποιον βρει μπροστά του). Έχει καταλάβει η αριστερά ότι η κοινωνία επίσης έχει καταρρεύσει;

Μιλάω πάντα για την αριστερά εκτός κυβέρνησης. Η άλλη δεν μας απασχολεί, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει τίποτα να πεις. Άλαλα τα χείλη των τηλεθεατών.

δύο θεωρίες για τη σωτηρία.

Γράφει ο Φανόν:

«το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο ιθαγενής είναι να μένει στη θέση του, να μην περνάει τα όρια. Γι’ αυτό τα όνειρα του ντόπιου είναι όνειρα μυώδη, όνειρα δράσης, όνειρα επιθετικά. Ονειρεύομαι πως πηδώ, πως κολυμπώ, πως τρέχω, πως σκαρφαλώνω. Ονειρεύομαι πως σκάω στα γέλια, πως περνάω το ποτάμι με μια δρασκελιά, πως με κυνηγάνε κοπάδια αυτοκίνητα που δεν θα με φτάσουν ποτέ. Κατά τη διάρκεια της αποικιοποίησης ο αποικιοκρατούμενος δεν παύει να απελευθερώνεται ανάμεσα στις εννιά το βράδυ και στις έξι το πρωί».

Κακό πράγμα οι αναλογίες, ειδικά οι χοντροκομμένες. Αλλά αν παίζουμε το ρόλο του ντόπιου και η αποικιοποίηση παριστάνει τον καπιταλισμό σήμερα, θα μπορούσαμε άραγε να πούμε ότι η αριστερά παίζει το ρόλο εκείνου του ψυχιάτρου που όχι μόνο μας λέει ότι είναι φυσιολογικό και υγιές να απελευθερωνόμαστε μόνο στον ύπνο μας, αλλά ότι αυτό είναι και το μοναδικό ενδεχόμενο. Και δεν μιλάω σε σχέση με το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, αλλά γενικότερα για το πώς ζούμε.

*****

Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά. Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας. Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα. Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει; Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου; Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι; 

Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά στα πάμπλικ για 400€ και συναυλία Μποφίλιου (ή έτερου έντεχνου) το βράδυ στο σταυρό του νότου με τιμές μπουζουξίδικου; Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας; Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες της ΓΣΕΕ; Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές; Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές; (εδώ ένα χμ. Γιατί όλα καλά με τις κοινωνικές δομές αλλά όταν αρχίζει η σοβαρή κουβέντα για τους αριστερούς το ξαναγυρνάνε στις εθνικοποιήσεις τραπεζών, οπότε τα εγχειρήματα αλληλεγγύης κλπ είναι κυρίως παραδείγματα του φρονήματος του «λαού» μας και ωραίες κινήσεις μέχρι να γίνουν εκλογές. Εκεί υποτιμάται διαρκώς η πολιτική σημασία τους και τις κοιτάμε κυρίως από κοινωνική σκοπιά, από τη σκοπιά της δημιουργίας κουλτούρας ή κάτι ακόμη χειρότερο: από τη σκοπιά του κυβερνώντος που λέει: κάντε εσείς δομές και θα συνεργαστούμε, θα καλύψετε τα κενά, εκεί που εμείς δεν τα καταφέρνουμε λόγω έλλειψης πόρων. Κι όμως οι διάφορες δομές αλληλεγγύης υπαινίσσονται κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά).

Για να επανέλθω, τι προτείνει η αριστερά στην καθημερινή ζωή; Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού; Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας; Πως βλέπει την εργασία μας; Πως μετράει το ψυχικό κόστος;

Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;

*****

Πόσο σημαντικό είναι ότι σκοτώνονται καθημερινά μετανάστες στις ακτές της χώρας; Όχι τόσο σημαντικό όσο το ποιος πρόδωσε ποιον, η λαε τον τσίπρα ή ο τσίπρας το όχι. Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να κάνουμε απεργία; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να παραλύσει η χώρα; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να είναι προτεραιότητα; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να έρθει σε δεύτερη μοίρα η προεκλογική περίοδος ή έστω να τεθεί το θέμα ως πρωταρχικό σε αυτή; (και δεν εννοώ βέβαια να τεθεί ως θέμα ασφάλειας).

Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να πάει η αριστερά να ρίξει το φράχτη στον έβρο; Όχι πιέζοντας και αναμένοντας και περιμένοντας μια κυβερνητική απόφαση, αλλά με τα ίδια της τα χέρια.

Τελικά πόσοι χωράνε σ’ αυτόν τον τόπο; Έχουμε καταλήξει στο νούμερο;

*****

Είναι σημαντικός λόγος να χαιρόμαστε αν ένας αριστερός βουλευτής τα χώνει σ’ ένα αβγό στη βουλή ή τους τα λέει στα ίσα στους διαδρόμους του κοινοβουλίου; Γενικά ποια είναι η πρόταση (η πρακτική) της αριστεράς για τα αβγά; Το 2012 τα αβγά χτυπούσαν αριστερούς ανθρώπους προεκλογικά και υιοθετήθηκε η στάση δεν απαντάμε για να μην τροφοδοτήσουμε τη θεωρία των δύο άκρων. Η στάση αυτή κρίνεται πετυχημένη; Όλο τον προηγούμενο καιρό η αριστερά αναρωτήθηκε αν πέρα απ’ την καταγραφή και το δελτίο τύπου, υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνει για τους μετανάστες που απειλούνταν, που κυνηγιούνταν και κάποτε σκοτώνονταν; Υπήρξε ανάγκη να προστατευτούν οι πλέον αδύναμοι της ιστορίας αυτή τη στιγμή;

Σήμερα στη δίκη των αβγών η στάση της αριστεράς πως κρίνεται, ειδικά και με βάση τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει;

*****

Μου κάνει εντύπωση ότι σε κάθε συζήτηση για το τι συμβαίνει και πώς να το αντιμετωπίσουμε, η αντίδραση των περισσότερων αριστερών (κομματικοποιημένων χαλαρά ή στενά) ανθρώπων μοιάζει να απαντάει όχι στο πως θα ζήσουμε αλλά στο πως θα πετύχουμε την ενότητα της αριστεράς. Με τον ίδιο τρόπο η απάντηση στο τι έχει πάει λάθος ως προς τις αντιστάσεις τα τελευταία χρόνια, είναι ότι αν είχαμε πει κάτι διαφορετικό προεκλογικά (πχ. έξω απ’ την Ε.Ε.) όλα θα ήταν καλύτερα. Λες και το πρόβλημα ήταν μια μικρή ή μεγαλύτερη ρύθμιση στο πρόγραμμα, μια εξαγγελία διαφορετική και όλα θα λύνονταν μαγικά. Ο κόσμος θα ψήφιζε το *σωστό* πρόγραμμα, αυτό επιτέλους θα εφαρμοζόταν και όλοι θα ήμαστε ευτυχισμένοι και αυτάρκεις. Η επιβίωση της εργατικής τάξης (καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο) όμως δεν ταυτίζεται με την ενότητα της αριστεράς ή τουλάχιστον όποιος το υποστηρίζει θα πρέπει να το αποδεικνύει με σημερινά επιχειρήματα και όχι με ιστορικές αναλογίες. Επίσης η απάντηση στο πως θα ζήσουμε δεν ταυτίζεται με την απόσταση του προγράμματος ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

*****

Συζητάμε διαρκώς από την ανάποδη. Έχουμε πέσει σε μια λακκούβα και αναπαράγουμε την οπτική του πρετεντέρειου κόσμου. Για κάθε νόμο, για κάθε μέτρο, για κάθε ρύθμιση συζητάμε πως θα βρεθούν τα λεφτά, πως θα βρεθούν τα ισοδύναμα, πως θα πειστεί η τρόικα, πως θα λειτουργήσει το κράτος, πως θα πειστούν οι εργοδότες, πως θα είναι βιώσιμο το πράγμα και για τους εργοδότες. Δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε τη ζωή με όρους κένεντι. Δεν είμαστε εδώ για να φροντίσουμε να πάνε όλα καλά για το κράτος, για τους εργοδότες και παρεμπιπτόντως και για μας. Όταν λέμε ότι θέλουμε μεγαλύτερους μισθούς, δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να μπαίνουμε στη λογική να βρούμε τι θετική συνέπεια θα έχει αυτό για το κράτος ή τον επιχειρηματία. Δε ζητάμε καλύτερους μισθούς για να λειτουργήσει το σύστημα καλύτερα, αλλά για να ζήσουμε εμείς. Δεν μπορεί να μας απασχολεί το περιθώριο κέρδους του επιχειρηματία ή οι δύσκολες αποφάσεις μιας όποιας κυβέρνησης. Δεν μπορεί να μας απασχολεί το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε. ή διεθνείς σχέσεις της χώρας για να ζητήσουμε να πάρουν χαρτιά όλοι οι μετανάστες. Εμείς δεν είμαστε κάποιοι που βρίσκονται έξω και μακριά, σε απόσταση από τον κόσμο, για να ζητάμε τρόπους να γίνει λειτουργικός (και για μας, για τους άλλους ήδη είναι) ο ελληνικός καπιταλισμός. Εμείς παλεύουμε για τα δικαιώματά μας ή για τη ζωή μας, έτσι κι αλλιώς και δίχως δεύτερες σκέψεις, δίχως αυτό που θέλουμε να συναρτάται από τις υποχρεώσεις της χώρας και τις απαιτήσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής. Είμαστε η εργατική τάξη, όχι οι ισορροπιστές του συστήματος. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε εσωτερικεύοντας το «αυτό δεν γίνεται» των αφεντικών.

Στο σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας αναφέρεται ένα περιστατικό. Σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής μπύρας γίνονται κάποιες απολύσεις. Οι εργάτες απεργούν. Η απόφαση για τις απολύσεις όμως δεν αλλάζει. Οι εργάτες παίρνουν τα όπλα, μπουκάρουν στα μπαρ της Βαρκελώνης και απαιτούν να μην πωλείται η συγκεκριμένη μπύρα μέχρι να ανακληθούν οι απολύσεις. Οι εργάτες επαναπροσλαμβάνονται.

*****

Σε ποιο επιχείρημα στηρίζεται η ιδέα ότι ο αγώνας δίνεται με μια μεγάλη διαδήλωση έξω απ’ τη βουλή τη μέρα της ψήφισης ενός νομοσχεδίου και όχι με μια απεργία που προσπαθεί να επιβάλλει πχ. αύξηση μισθών ασχέτως του που βρίσκεται η ρημάδα η διαπραγμάτευση;

*****

Υπάρχει δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης στον δυτικό κόσμο αυτή τη στιγμή as we speak; Και σε τι συνίσταται αυτή;

*****

Ως πότε η αριστερά θα τραγουδάει τραγούδια διώξεων και αγώνων παλιότερων χρόνων παπαγαλίζοντας από τηλεοπτικού άμβωνος ότι σήμερα δεν μπορεί να γίνει κάτι; Τι ήχος ακούγεται και τι νόημα βγαίνει όταν παίζεται το bella ciao σε κυβερνητική διαδήλωση; Τι νόημα παράγεται όταν ο Μικρούτσικος βγαίνει στο στην υγειά μας και καπάκι στη συναυλία για το «ΟΧΙ»;

Τι σημαίνει η συνάντηση Θεοδωράκη Τσίπρα και πότε σπάει το γραφικόμετρο;

Ως πότε η επίκληση της μακρονήσου θα αποτελεί άλλοθι για την απραξία για τα σημερινά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Για την απραξία γενικά.

Είναι αστεία η αναφορά σε γουναράδικα από το βήμα της βουλής σε οποιαδήποτε συνθήκη;

Ως πότε κάθε φορά που θέλουμε να πολλαπλασιάσουμε το ακροατήριο θα μιλάμε για «εθνική αξιοπρέπεια»;

Ως πότε αρχηγός αριστερού κόμματος (βλ. Κουτσούμπας) θα λέει ότι δεν είναι σωστό να κλείσει το εργοστάσιο και να χαθούν οι δουλειές στις Σκουριές; Απλά πρέπει να γίνουν όλα με σεβασμό στο περιβάλλον. Έχει η οποιαδήποτε αριστερά αληθινή άποψη για το τοπίο, για το χώρο; Άποψη όχι για να γεμίζει τις εφημερίδες της, αλλά για να φτιάχνει την πολιτική της.

Ως πότε θα μιλάμε με την αόριστη και δραματική φράση «παραγωγική ανασυγκρότηση»;

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα βουνά;

Ως πότε θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το μέγεθος της καταστροφής;

Ως πότε θα περπατάμε αμέριμνοι πάνω στα ερείπια;

***

υγ. κυκλοφόρησε ένα κείμενο που ονομαζόταν «αποχαιρετισμός στην ελλάδα». Στη δυστοπία που έχει χτιστεί και που το πλήρες πορτρέτο της θα μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά, η απάντηση ας μην είναι μονίμως μια άμυνα (να μην περάσει το ένα ή το άλλο, να υπάρχει μια αντημνημονιακή φωνή στη βουλή κλπ). η χώρα που ξέραμε έχει τελειώσει, καλώς ή κακώς. Το θέμα είναι πως βλέπουμε εμείς τη ζωή και πως την επιδιώκουμε, κυρίως εκτός του εκλογικού παραβάν.