Καταγγελία για το επεισόδιο στα Εξάρχεια με γνωστό διακινητή ναρκωτικών

Λάβαμε και δημοσιεύουμε  καταγγελία σχετικά με το επεισόδιο που έλαβε χώρα στην περιοχή των Εξαρχείων, μεταξύ μελών της κατάληψης του Κ*ΒΟΞ και ομάδας διακινητών ναρκωτικών τα ξημερώματα της Κυριακής 28* Φεβρουαρίου.

«Ξημερώματα Κυριακής 28* Φλεβάρη περί της 03:30, εγώ και δύο σύντροφοι από το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Βοξ καθίσαμε για λίγα λεπτά στην πλατεία Εξαρχείων.
Στο σημείο που καθόμασταν, απέναντι μας βρίσκονταν 3 άτομα τα οποία δεν γνωρίζαμε. Σε κάποια στιγμή περνάει μια κοπέλα, επίσης άγνωστη σε εμάς, και ένας εκ των τριών της απευθύνθηκε με χυδαία σεξιστικά σχόλια.

Άμεσα αρχίζουμε να του τη λέμε και αρχικά ο συγκεκριμένος μαζεύτηκε, λέγοντας "εντάξει εντάξει". Όταν του πέταξα το καπέλο από το κεφάλι και γυρνώντας να φύγουμε, οι τρεις σηκώθηκαν και άρχισαν αρχικά λεκτικές αντεγκλήσεις. Σε λίγα δευτερόλεπτα βγάλαν μαχαίρια και ο ένας επιχείρησε να με καρφώσει στα πλευρά. Την τελευταία στιγμή, σύντροφος που ήταν παρών έπεσε ανάμεσα σε μένα και το μαχαίρι και με γλύτωσε κινδυνεύοντας να φάει τη μαχαιριά αυτός.

Παράλληλα, ο μαχαιροβγάλτης επιχείρησε να μαχαιρώσει στο κεφάλι τον άλλο σύντροφο από τους τρεις μας, ενώ πάλι παρενέβη τραβώντας τον ο σύντροφος που έσωσε και μένα. Οι δύο φίλοι του δολοφόνου χτύπησαν τον τρίτο σύντροφο αποκλειστικά στο κεφάλι με την αρχική συνδρομή 1-2 Αλβανών, οι οποίοι μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία μου και ποιοί εμπλέκονται στο σκηνικό επιτέθηκαν στον άλλον με το μαχαίρι ρίχνοντας του με μια πέτρα στο κεφάλι. Οι τρεις με τα μαχαίρια κατόπιν έφυγαν τρέχοντας προς τη Βαλτετσίου.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ
Ο παρολίγον δολοφόνος είναι ένας Αιγύπτιος με το ψευδώνυμο "Xαμπίμπι", ο οποίος καθημερινά διακινεί ναρκωτικά στην πλατεία. Είναι πασίγνωστος στη περιοχή, καθότι έχει μαχαιρώσει 20 περίπου άτομα και ήταν επίσης ο δράστης του ξυλοδαρμού μιας κοπέλας που πυροδότησε και μια σχετική συζήτηση στο Indymedia.
Χαρακτηριστικά έχει βγάλει μαχαίρι σε άτομο που ζήτησε απλά ένα τσιγάρο! Μιλάμε δηλαδή για έναν ημιπαράφρονα διακινητή ναρκωτικών, έναν δημόσιο κίνδυνο που σφάζει κόσμο αβέρτα. Οι άλλοι δύο ήταν προφανώς συνεργάτες του στη διακίνηση. Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, οι συγκεκριμένοι τρεις είναι εξαφανισμένοι.

Την επόμενη μέρα, 200 περίπου σύντροφοι εκκενώσαμε τη πλατεία Εξαρχείων από τον εσμό των αντικοινωνικών στοιχείων που την έχει κατακλύσει, ως μια πρώτη αντίδραση. Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί στα εκατοντάδες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη πλατεία. Πολλοί άνθρωποι έχουν πέσει θύματα επιθέσεων και τώρα έτυχε να είμαστε εμείς. Στις άλλες περιπτώσεις τα θύματα είναι και σχετικά άγνωστα, χωρίς παρέες και τους τρώει η μαρμάγκα, κανείς δεν ασχολείται.

Είναι προφανές πως αν ανήκεις σε κάποια αγέλη και είσαι γνωστός μπορεί να απαντηθεί το όποιο γεγονός ή να μαζευτεί εν τη γενέσει του, ενώ αν είσαι άγνωστος θα πεθάνεις σαν το σκυλί στο αμπέλι και θα ενταχθείς σε μια αιματηρή στατιστική, την επόμενη η ζωή για τους υπόλοιπους θα κυλάει κανονικά και το γεγονός και το θύμα θα ξεχαστεί. Εν προκειμένω, εάν δεν αναγνώριζαν εμένα κάποιοι που ήταν παρόντες στο σκηνικό και δε λειτουργούσαν εν τέλει αποτρεπτικά και οι τρεις μας τώρα θα είχαμε αποδημήσει εις κύριον, όπως ο τελευταίος φουκαράς που του πήραν το κεφάλι με ένα μεγάλο ψαλίδι προ μηνών.
 

ΤΙ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Είναι πολλοί οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην διαμόρφωση αυτής της τραγικής εικόνας. Θα ξεχωρίσω τρεις αρκετά βασικούς.
 

1ον. Η ελληνική αστυνομία μια χαρά ανέχεται την κατάσταση, εντάσσοντας την σε ένα διαχρονικό και βασικό σχεδιασμό που έχει για την υποβάθμιση και γκετοποίηση της ιστορικής γειτονιάς των Εξαρχείων. Φυσικά οι πολιτικοί προϊστάμενοι της, επίσης διαχρονικά, συνεπικουρούν στον εν λόγω σχεδιασμό. Ποιος ξεχνάει τις εποχές που οι μπάτσοι έστελναν εμπόρους και χρήστες στην πλατεία Εξαρχείων, όταν τους εντόπιζαν σε άλλες περιοχές του κέντρου λέγοντας τους "Πηγαίνετε στα Εξάρχεια".
Το οργανωμένο δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών απολαμβάνει την ανοχή των αρχών, αφού εξυπηρετεί την επικοινωνιακή τακτική της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. και των πολιτικών προϊσταμένων της κυβέρνησης για το γκέτο των Εξαρχείων και την καθεστωτική αφήγηση για "τους γκάνγκστερς, τα ναρκωτικά, τις επιθέσεις ". Έτσι τα Εξάρχεια από χώρος αγώνα, αντιστάσεων και αντιπληροφόρησης προβάλεται πλέον σαν ένα γκέτο τύπου Μαντ Μαξ. Πλην της ανοχής βέβαια, υπάρχει και η επαγγελματική συνεργασία, αφού είναι γνωστό της πάσης ότι το τοπικό αστυνομικό τμήμα λαδώνεται από κυκλώματα μαφίας.
 

2ον. Ο αναρχικός χώρος. Όλοι εμείς που με τους συνεχείς αγώνες μας καταφέραμε την απομάκρυνση των μηχανισμών καταστολής από τη περιοχή, αλλά παράλληλα δε φροντίσαμε έγκαιρα και αποτελεσματικά να μην εγκαθιδρυθεί εδώ κάθε είδους μαφιόζικο και αντικοινωνικό στοιχείο. Είναι πολλοί αυτοί που στις πλάτες μας και εκμεταλλευόμενοι τους συσχετισμούς που η αναρχία έχει διαμορφώσει στην περιοχή για το δικό τους όφελος να στήνουν μαφιόζικες επικερδείς επιχειρήσεις ή να εκδηλώνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές.
3ον. Μη ξεχνάμε βέβαια και τη περιβόητη πελατεία. Στρατιές ατόμων, εκατοντάδες νεολαίοι, οι οποίοι καθημερινά ψωνίζουν από τον "Χαμπίμπι" και τον κάθε "Χαμπίμπι" υποστηρίζοντας μια αφελή κουλτούρα ατομικής ψευτοαπελευθέρωσης και "επαναστατικής χειραφέτησης" πίνοντας το τσιγαράκι τους.

Όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Όταν πολλοί "περιφερειακοί" του "χώρου" ψωνίζουν από συγκεκριμένους δολοφόνους είναι λογικό να "νομιμοποιηθούν" και "μονιμοποιηθούν" στη περιοχή με τις ευλογίες της εναλλακτικούρας που "ταΐζει" έτσι την αφήγηση του κάθε Πανούση για τα Εξάρχεια και τον κάθε "λαδωμένο" διοικητή του 5ου.
 

ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ανέκαθεν προσπαθήσαμε να κάνουμε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια και στις μαφίες και την αστυνομία. Από την δημιουργία προ ετών της "Συνέλευσης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό" και πιο πριν με τη "Συνέλευση συλλογικοτήτων, ατόμων και ομάδων απο τα Εξάρχεια".

Πιο πρόσφατα με το Βοξ. Επί 7 έτη "κατουρήσαμε ξύδι". Επιτεθήκαμε σε μαφιόζους, βρίσκαμε κιλά και αυτόματα όπλα σε πορτ παγκαζ αυτοκινήτων, μπουκάραμε με φακούς σε καβάτζες ναρκωτικών, φάγαμε σφαίρες στην κατάληψη, απομακρύναμε χώρους διακίνησης όπως στη Θεμιστοκλέους.
 

Το αποτέλεσμα; Όταν χόντρυνε το πράγμα και άρχισαν απειλές κατα της ζωής μας (όπως είχαμε καταγγείλει και στο indymedia), ο πολύς κόσμος έφυγε. Μείναμε ελάχιστοι, κομμάτι του χώρου μας έλεγε "τραμπούκους" και "δίωξη ναρκωτικών" και η ασφάλεια μας τράβαγε στον ανακριτή για ...απαγωγές ντηλεράδων.

Όσο περίμενα εγώ και κάποιοι σύντροφοι μου έξω από τη πόρτα του ανακριτή για τη περιβόητη απαγωγή και ένοπλη παρέμβαση ενάντια στις μαφίες ύστερα από... ανώνυμο τηλέφωνο που μας κατονόμαζε στη ΓΑΔΑ, ο κόσμος το βράδυ... ψώνιζε. Έτσι βοηθούσε τον κάθε παράφρονα διακινητή σαν το Χαμπίμπι να βρει μια θέση στη πλατεία και εξυπηρετώντας επίσης και την αφήγηση του κάθε ελεεινού Πανούση και Υπ. ΠΡΟΠΟ για "γκέτο" και ούτε καθεξής.

Αλλά τι να πούμε και εμείς; Είμαστε τραμπούκοι, δίωξη ναρκωτικών και έχουμε και ένα μεγάλο ελάττωμα: σιχαινόμαστε τον πολιτικό στρουθοκαμιλισμό και στην αφήγηση μας για την επαπειλούμενη αποδόμηση της ιστορικής γειτονιάς των Εξαρχείων, πέραν των βασικών υπευθύνων κυβέρνησης και αστυνομίας, βλέπουμε και τη δική μας καμπούρα και τα δικά μας λάθη. Αυτό κάποιοι "σύντροφοι" δε το συγχωρούν και είναι εκεί που γίνεσαι εν μια νυκτί και "φιλοσυριζαίος". Περαστικά μας.

Υ.Γ. 1. Η πλατεία έχει γεμίσει ασφάλεια που πάλι "αλληθωρίζει" προς το ΒΟΞ. Είναι θέμα χρόνου να τραβάνε πάλι εμάς σε περίπτωση επεισοδίων με κλήσεις και ανακριτές. Οι μακελάρηδες θα πίνουν τσίπουρα στο 5ο.

Υ.Γ. 2. Για αυτούς που μετά το βράδυ του Σαββάτου μάς απειλούν με πόλεμο και για τους "άσπονδους φίλους" που χαίρονται περιμένοντας ότι τον πόλεμο θα τον χάσουμε, εμείς απαντάμε με μια ρήση του Πλάτωνα "Μόνο οι νεκροί βλέπουν το τέλος του πολέμου".
 

Γιώργος Καλαϊτζίδης, μέλος του Κ*ΒΟΞ»

*προφανώς λόγω της έντασης ο ΓΚ αναφέρει ότι το επεισόδιο έγινε ξημερώματα Κυριακής, ενώ το σωστό είναι ξημερώματα Σαββάτου 27 Φλεβάρη.

Οι Τροφοσυλλέκτες ευχαριστούν (Die Nahrungssammler" danken der Kosmotique)

Οι Τροφοσυλλέκτες ευχαριστούν θερμά τη δομή Kosmotique από τη Δρέσδη, που σε ένδειξη αλληλεγγύης μας πρόσφερε το ποσό των 250 ευρώ. Η Kosmotique, που δίνει και αυτή τον δικό της αγώνα σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, διατηρεί σταθερό το ενδιαφέρον της για τα πράγματα στην Ελλάδα. Η έμπρακτη υποστήριξή τους μας τιμά ιδιαίτερα και δυναμώνει τον αγώνα μας ενάντια στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών.

Τους ευχαριστούμε και εκφράζουμε και εμείς την αλληλεγγύη μας στο δικό τους αγώνα.

Τροφοσυλλέκτες

***

Die Nahrungssammler danken der Initiative Kosmotique aus Dresden, die uns in einem Akt der Solidarität die Summe von 250 Euro übergeben hat, ganz herzlich. Kosmotique, die selber einen Kampf in einem immer schwieriger werdenden Umfeld zu kämpfen hat, hat immer ein Auge auf Griechenland und die Situation hier gerichtet. Ihre Unterstützung ehrt uns besonders und kräftigt uns in unserem Kampf gegen die Austeritätspolitik.

Wir danken den Leuten der Kosmotique und drücken ihnen unsere Solidarität zu ihrem Kampf aus.

Die Nahrungssammler 

***

Food Collectors thank deeply KOSMOTIQUE from Dresden/ Germany which prooved solidarity and gave us 250 euro.

Kosmotique give their own struggle in a diffuclt environement which is getting harder every day and keep steady interest for whatever happens in Greece. Their actual support had be honoured us intimately once again and it makes us stronger in our fight against austerity.

We thank them and express our solidarity to their own struggle too. 

Food Collectors

Νότες αλληλεγγύης στα Εξάρχεια (αναδημοσίευση)

Αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών στην Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων και στις δράσεις της. 

Με αφορμή τη συναυλία της 19 Φλεβάρη 2016.

 Συντάκτης: Αφροδίτη Τζιαντζή

 

 

«Τα Εξάρχεια δεν υπάρχουν, στην ιστορία, τον χάρτη, τη ζωή».
Ο αυτο-αναιρούμενος τίτλος του βιβλίου του Λεωνίδα Χρηστάκη ταιριάζει παραδόξως σε μια γειτονιά που της έχουν φορεθεί τόσες αντικρουόμενες ιδιότητες, που ξεχνάς πια τι ισχύει και τι είναι δοτό, τι αποτελεί μέρος του μύθου, τι είναι τρομολαγνική προπαγάνδα και τι κομμάτι της καθημερινότητας.

Στα δελτία των 8 τα Εξάρχεια συνδυάζονται πάντα με τη λέξη «επεισόδια», εικόνες από φλεγόμενους κάδους, μολότοφ και προσφάτως με τις δυνάμει φονικές καταδρομικές επιθέσεις στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και στο σπίτι του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη.

Στους οδηγούς ψυχαγωγίας, τα Εξάρχεια είναι μια διαφορετική πόλη διασκέδασης, με δεκάδες καφέ, μπαρ, εστιατόρια, που επενδύουν στο εναλλακτικό ύφος και την ιστορία της περιοχής.

Στον διεθνή Τύπο τα Εξάρχεια παρουσιάζονται σαν την αθηναϊκή εκδοχή της «αριστερής όχθης» του Σηκουάνα, δίνοντας συχνά έμφαση στα αυτοδιαχειριζόμενα δίκτυα και τα εγχειρήματα αλληλεγγύης.

Στον λόγο των πολιτικών είναι πότε το «άβατο το οποίο πρέπει να τελειώσει» (Απ. Τζιτζικώστας), πότε γειτονιά που «ελέγχουν οι μαφίες και όχι οι αντεξουσιαστές» (Γ. Πανούσης).

Πρόσφατα, σε πιο συγκρατημένο ύφος, ο νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα κίνησης δημόσιων προσώπων στα Εξάρχεια.

Για το ίδιο θέμα η Ολγα Γεροβασίλη επέμεινε ότι «δεν υπάρχουν άβατα στη δημοκρατία», ενώ στα Εξάρχεια έκαναν την πιλοτική τους μηχανοκίνητη περιπολία οι αστυνομικοί της Ομάδας Ομικρον -μετάλλαξη της... καταργημένης ΔΕΛΤΑ.

Οι δύο όψεις

Διήμερο Φεστιβάλ Εξαρχείων από τη Λαϊκή Συνέλευση 

Για τη Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων, που δραστηριοποιείται εδώ και δύο χρόνια με ανοιχτές συναντήσεις και εκδηλώσεις, τα Εξάρχεια δεν είναι πλάνο με «μπάχαλα» στις ειδήσεις, ούτε εξιδανικευμένη εικόνα ενός κατά φαντασίαν γαλατικού χωριού στην καρδιά της άκαρδης πόλης.

Είναι μια ζωντανή γειτονιά, με συλλογική μνήμη, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια, με ανθρώπους που ζουν εκεί, εργάζονται, διασκεδάζουν, δημιουργούν, συζητάνε και παλεύουν μαζί ενάντια σε όλα αυτά που τους μαυρίζουν τη ζωή.

Και δεν είναι και λίγα.

Τον Ιούνιο του 2014 έγινε η μεγάλη «Πορεία στα Εξάρχεια ενάντια στις Μαφίες και τον Κοινωνικό Κανιβαλισμό», με 2.000 κατοίκους να συμμετέχουν. Τότε ιδρύθηκε και η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων. 

 

Η καταστολή και η αστυνομοκρατία, που έχουν γνωρίσει στο παρελθόν τα Εξάρχεια, είναι για πολλούς η άλλη όψη της μαφιο-κρατίας που υπάρχει, αλλά δεν είναι παντοδύναμη. Αντίθετα, κάτοικοι και συλλογικότητες είναι αυτοί που ύψωσαν ανάστημα στο ναρκω-εμπόριο.

 

Σεπτέμβριος 2014: Πορεία της Λαϊκής Συνέλευσης κατά της καταστολής, με αφορμή την κακοποίηση και σύλληψη κατοίκων που διαμαρτυρήθηκαν για την ενόχλησή τους από την παρουσία κλούβας των ΜΑΤ στη Χαρ. Τρικούπη 

 

Για άλλους, συμπλήρωμα του ίδιου σκηνικού υποβάθμισης, είναι τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, είτε με τυφλές επιθέσεις και τραμπουκισμούς, ενίοτε με σεξιστικό και ρατσιστικό χαρακτήρα, είτε με αδικαιολόγητους χουλιγκάνικους βανδαλισμούς, με θύματα τους πιο αδύναμους.

Ανάμεσά τους ήταν και η κυρία Μαρία, που είδε το μικρομάγαζό της με ρούχα να τυλίγεται στις φλόγες το πρωί της 6ης Δεκέμβρη, πολύ πριν από την πορεία μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Για να βοηθήσει την κυρία Μαρία, ξεκίνησε να συγκεντρώνει χρήματα η συνέλευση Εξαρχείων, που την Παρασκευή διοργανώνει συναυλία αλληλεγγύης στην πλατεία Εξαρχείων.

«Το κατάστημα επιδιορθώνεται, καθώς ήταν ασφαλισμένο, και αποφασίσαμε τα χρήματα να τα διαθέσουμε για να αποκαταστήσουμε καταστροφές στην πλατεία Εξαρχείων», μας λέει ο Θανάσης που δραστηριοποιείται στη λαϊκή συνέλευση και σε άλλα εγχειρήματα στην περιοχή, εξηγώντας ότι τα χρήματα που συγκεντρώνονται με κουπόνια θα χρησιμεύσουν για να επιδιορθωθούν με ανθεκτικά υλικά κατεστραμμένες κοινόχρηστες υποδομές.

● «Γιατί δεν απευθύνεστε στον Δήμο Αθηναίων;» ρωτάμε.

► «Το ξέρουμε ότι είναι δουλειά του δήμου, αλλά εδώ και καιρό που ζητάμε, για παράδειγμα, να αποκατασταθεί ο φωτισμός, δεν γίνεται κάτι. Εξάλλου τα ξύλινα παγκάκια που κάηκαν, οι καταστηματάρχες της πλατείας είχαν μαζέψει χρήματα και τα έβαλαν πριν πέντε χρόνια. Οπως και τις κούνιες και την μπασκέτα, τις έβαλαν αλληλέγγυοι με συλλογική δουλειά. Εδώ στα Εξάρχεια γίνεται αλλιώς».

«Αλλιώς» = «μόνοι μας»

 

Εκδήλωση Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες τον Νοέμβριο του 2015 |
 

Το «αλλιώς» των Εξαρχείων, για τον Ανδρέα, επίσης μέλος της συνέλευσης, σημαίνει ότι «με πρωτοβουλία των συλλογικοτήτων της περιοχής βάζουμε μπροστά πράγματα, όπως πάντα κάναμε. Με διάφορα προσχήματα, ότι εδώ τα σπάνε και τα καίνε, αφήνουν τα Εξάρχεια να υποβαθμίζονται», μας λέει.

«Η αστυνομία συμβάλλει σε αυτό, το κάνει χειρότερο, με πρόσχημα το κράτος και το άβατο των Εξαρχείων. Εκτός από την καταστολή υπάρχουν μηδενιστικά στοιχεία που καταστρέφουν, υποδυόμενοι τους αναρχικούς, γιατί οι ίδιοι οι αναρχικοί το δηλώνουν πλέον ξεκάθαρα ότι δεν έχουν καμία σχέση και ότι αυτοί αμαυρώνουν το όνομα της αυτoοργάνωσης και της αντι-εξουσίας. Το τρίτο που πλέον δρα ανεξέλεγκτα είναι η μαφία των ναρκωτικών και της νύχτας. Πολλές φορές όμως τους έχουμε αποτρέψει με συλλογικές δράσεις, όπως κάναμε πέρυσι που διώξαμε το εμπόριο ναρκωτικών από τη Θεμιστοκλέους. Δεν έχουμε ψευδαίσθηση ότι το εξαφανίσαμε».

Σε αυτό το πλαίσιο, η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων πραγματοποιεί συναυλία, την Παρασκευή το βράδυ, στις 8.

Αν έχει ένα νόημα η συναυλία της Παρασκευής, όπως και οι πολλές αντίστοιχες συλλογικές δράσεις, αυτό είναι ότι:

 

«... Μέσα στην απόγνωση όλων αυτών που συμβαίνουν τα Εξάρχεια, εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Καλούμε όλο τον κόσμο, κατοίκους, συλλογικότητες, αλλά και τους θαμώνες, να μπορέσουμε να μαζέψουμε ένα σοβαρό ποσόν, για να φτιάξουμε την πλατεία.

Οι ζημιές είναι πάρα πολλές και ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να τις φτιάξουμε όλες- από τα 15 παγκάκια, να καταλάβετε, έχουν μείνει μόλις δύο, ενώ η παιδική χαρά έχει ξηλωθεί και οι πολυκατοικίες γύρω έχουν ζημιές. Δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να παίξουμε τον ρόλο του κράτους. Ομως θέλουμε να ξεκινήσουμε την αποκατάσταση, να κινητοποιήσουμε τη γειτονιά, να πούμε σε όλους που πονάνε τα Εξάρχεια αλλά και στους θεσμούς ‘‘ξεκινήστε να κάνετε κάτι γι’ αυτή τη γειτονιά και σταματήστε να τη βομβαρδίζετε’’».

Ο Μικρός Ερωτικός των Εξαρχείων (αναδημοσίευση)

Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εφημερίδα των Συντακτών

«Τα στοιχειώδη» του Χρήστου Μποκόρου

Oι καθημερινές αρετές των απλών συνηθισμένων ανθρώπων: μια διαισθητική επικοινωνία, τίποτε άλλο. Ενας ρεφενές, με μπόλικο προβληματισμό. Θα πεινάσουμε; Θα ζήσουμε μέρες της Κατοχής; Εχουμε κοινά στοιχεία με τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60;

Δεν μπορεί κανείς να απαντήσει εύκολα. Ακόμη και στις χειρότερες μέρες μας οι άνθρωποι (μερικοί ή πολλοί δεν έχει νόημα) επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους διπλανούς τους, να πλουτίσουν, αδιαφορώντας εάν πατάνε επί πτωμάτων.

Είναι οι συνάνθρωποι εκείνοι που έχουν καταλήξει σε έναν κώδικα συμπεριφοράς με βάση τον οποίο δεν έχουν ενδοιασμούς προκειμένου να καταλάβουν θέσεις εξουσίας. Ας είναι και αριστεροί· ξέρουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Στον Μικρό Ερωτικό, στα Εξάρχεια, υπό την ήπια επήρεια τσικουδιάς προσπαθεί η ομήγυρις να δώσει απαντήσεις. Ο Σπύρος, ιδιοκτήτης (ή ένοικος) του παράξενου μαγαζιού με βινίλια και παιχνίδια ερωτικής προέλευσης, ομολογεί ότι πλέον δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του. Παρ’ ότι κατέφυγε στον διακανονισμό των εκατό δόσεων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.

Ο,τι εισπράττει το διαθέτει στις ανάγκες των παιδιών του· έπαψε πλέον να πληρώνει φόρους και τα συναφή. Δεν έχει ο άνθρωπος να πληρώσει. Είναι έντιμος άνθρωπος, φαίνεται από τη σπουδαιότητα που εκπέμπει το πρόσωπό του.

Είναι αφύσικο αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Τα μέλη της ζουν σ’ έναν κόσμο ανασφάλειας και δυσπιστίας· για να επιζήσουν αναγκάζονται να εφευρίσκουν τρόπους που θα προστατεύσουν τη ζωούλα τους. Ναι, αλλά έτσι κηρύσσουν τον πόλεμο (Χομπς) σε όλον τον περίγυρο.

Θλιβερά νευρόσπαστα μας κατάντησαν· εκεί που νομίσαμε ότι βρεθήκαμε στην κορυφή του κόσμου (στην κατανάλωση και στην κάλυψη της ματαιοδοξίας μας), εκεί, εξαίφνης, συνειδητοποιήσαμε ότι τα θεμέλια της ευδαιμονίας μας ήσαν ρηχά και άτεχνα. Με κάποιον άκομψο τρόπο φτάσαμε να επιζητούμε απεγνωσμένα τον λιτό και αριστοκρατικό τρόπο ζωής· την απλότητα και την αυτάρκεια.

Ο Μικρός Ερωτικός στα Εξάρχεια, λιτός και ήρεμος, έχει σπάσει το πουριτανικό σύμπαν της κατανάλωσης και επιβιώνει χάρη στους φίλους που τον επισκέπτονται, χαίρεται κι ας είναι οι φίλοι του φτωχοί και μπερδεμένοι. Εχει ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση· η Αριστερά ήταν ένα όνειρο που κατακρεουργήθηκε στον πάγκο του εκδορέα της πραγματικότητας.

Φοβάται (χωρίς να λυπάται βεβαίως) ότι δεν θα τα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» του απέναντι στο κράτος. Ποιο κράτος; Ποια Αριστερά; Ουρλιάζει σχεδόν, ρωτώντας όλους μας. Και ποιος να απαντήσει; Εχει δίκιο, αλλά πού να το βρει; Θα μείνουμε όρθιοι, είναι το μόνο που τολμάμε να ψελλίσουμε.

κάποτε ήταν μόνο χειμώνας...(αναδημοσίευση)

από  χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές

ξέρω...
είν' χρόνια στο δισάκι σου
που κουβαλάς χειμώνες...

σπλαχνήσου όμως τα χρώματα
που πλέκουνε γαϊτάνι
στου κόσμου την γυροβολιά
για την ματιά σου μόνο

κι αυτό κάποιοι το λένε θάμα...

(μουσική: Waiting for the miracle - Leonard Cohen)

Τελευταίος σταθμός πριν το χάος (αναδημοσίευση)

από Συνήθης Ύποπτος

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα, να μέινουμε εκεί, να..να.. να.. Μεταξύ των ξαναμένων συζητητών μια φωνή ακούστηκε να κάνει μια ερώτηση. Κι αν κατεβούμε, κι αν ακόμα καταφέρουμε να διώξουμε τη κυβέρνηση και όλους αυτούς που μας δουλεύουν ψιλό γαζί... μετά τι? Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο τελευταίος σταθμός πριν το χάος. Του έτυχε αυτός ο ρόλος. Να είναι η στάση που σε κατεβάζουν στη μέση του πουθενά και σου λένε προχώρα. Ανθρωποι που ακολουθούσαν χρόνια ολόκληρα την ασφαλή διαδρομή με τις γνωστές στάσεις, άνθρωποι που παθαίναν σύγχιση έτσι κι έσκαγε ένα λάστιχο στο λεωφορείο, άνθρωποι που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να αντέξουν ένα βότσαλο να ταράζει τα ήσυχα και ασφαλή νερά της ζωούλας τους, κατέβηκαν σε ένα δρόμο χωρίς ενδείξεις κατεύθυνσης, χωρίς να ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν και τι υπάρχει στο τέλος σ΄αυτό το άγνωστο μονοπάτι.

Η Ελλάδα μετά την τελευταία απάτη, αλλάζει δραματικά. Ξέρετε πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη εδώ, θα ακολουθήσει ένα χάος όπου η πατρίδα μας με όλα όσα θα συμβούν, δεν θα είναι κράτος, δεν θα είναι καν πόλεις κράτος όπως στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά θα γίνει σπίτια-κράτος. Θα είναι σπίτια που θα πρέπει να ύπερασπίσουν τα τελευταία στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων που θα τα κατοικούν. Θα είναι το σπίτι εκείνου που θα περιμένει τους διάφορους κλητήρες να του πετάξουν έξω τα παιδιά του στο δρόμο γιατί χρωστάει στη κ@λοτράπεζα και θα πρέπει να το υπερασπιστεί. Θα είναι το σπίτι ενός μακροχρόνια άνεργου που θα ψάχνει σαν το αγρίμι να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Θα είναι το σπίτι ανθρώπων που θα έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα και θα είναι έτοιμοι να περισώσουν την ύστατη αξιοπρέπεια...

Ναι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει τίποτα, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα δεν εχουν συνειδητοποιήσει - ή δεν τους καίγεται καρφί - πως πέταξαν τα τελευταία κλειδιά ασφάλειας στο πάτο του βόθρου, και η βαλβίδα άρχισε κιόλας να σφυρίζει. Πως θα συνεχίσει άραγε ένας λαός που συνειδητοποιεί αργά και βασανιστικά πως δεν ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ? Τι θα συμβεί με τους πολίτες που νοιώθουν πως ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τι τρόπους θα βρει ο καθένας για να φυλάξει το σπίτι-κράτος του?

Δεν έχει σημασία αν υπάρξουν επόμενες εκλογές και κάποιοι ψηφίσουν κάτι. Θα είναι μια θλιβερή συνήθεια απλά. Οι πολιτικές προοπτικές της Ελλάδας κινούνται στη σφαίρα του ποιος είναι Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ... Τι πιο άθλιο, πιο ξεφτυλισμένο για ένα λαό να πρέπει να επιλέγει τον λιγότερο χειρότερο απατεώνα...Και να μην του βγαίνει ούτε αυτό. Γιατί αποδεικνύεται κάθε φορά πως δεν είναι καν ο λιγότερο.. αλλά απλά ο χειρότερος. Δεν ξέρω πια, τι με φοβίζει περισσότερο, το αδιάφορο κενό βλέμμα ή το σοκαρισμένο πρόσωπο... Το μάτι που γυρίζει ανάποδα ή το μάτι που δεν ξέρει πια ούτε να ανοιγοκλείσει...

Είναι η τραγική στιγμή της ύπαρξης που καταλαβαίνεις πως ότι υπήρχε γύρω σου, ότι ήξερες από τους κανόνες ύπαρξης, ήταν όλα μπούρδες. Δεν υπάρχει πια ασφάλεια ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός κι αν ασφάλεια είναι να ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Αν ασφάλεια εκλάβεις το γεγονός πως ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ γιατί απλά κάποιος στο επέβαλε. Αν παραδώσεις και το τελευταίο κάστρο. Τη φωλιά που ζει η αγέλη σου..

Είμαι σίγουρη πως τους χρόνους που έρχονται η Ελλάδα θα γεμίσει αγέλες...Που θα φτιάξουν τους δικούς τους νόμους, που θα επιβιώνουν με τους δικούς τους όρους, γιατί το κουστούμι έχει στενέψει πολύ... Σφίγγει λαιμούς, σφίγγει μπράτσα, σφίγγει γόνατα σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτή η ασφυξία που βουλώνει τα στόματα των φοβισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή θα γίνει ουρλιαχτό...

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε να μπούν και μέσα στο σπίτι μας και δεν ξέρω.. κάτι μου λέει πως ο ταπεινωμένος ραγιάς εκεί θα κλωτσίσει άσχημα. Ισως κάνω λάθος αλλά το ένστικτο μου λέει πως αυτή η ανώμαλη ανάσα των ανθρώπων γύρω μου θα έχει πολύ ακραία αποτελέσματα. Γιατί το κουστούμι που μας έχουν ετοιμάσει έχει ακόμα πολύ στένεμα, πολύ ξεπούλημα, πολλές αθλιότητες που θα συμβούν και δεν είμαι σίγουρη για το πόση πολιτισμένη επιδερμίδα μας έχει μείνει ακόμα...

Πόση επιδερμίδα έχει ροκανίσει ο σκώρος της απάτης... Και δεν είναι πολύ μακρινές οι μνήμες εκείνης της Ελλάδας που βρισκόταν στα ερείπια. Δεν είναι τόσο πλαστικοποιημένα τα γονίδια μας - ακόμα - Δεν είμαστε τόσο "πολιτισμένοι¨ακόμα. Σε μια στάση στο πουθενά δεν ξέρεις που να πας, αλλά το αρχέγονο ένστικτο ξέρει ένα πράγμα στα σίγουρα, ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Και οι κάθε είδους κυβερνήσεις μπορούν να τιθασεύσουν τους "πεθαμένους" αλλά ο αληθινός τους φόβος τους είναι οι "ζωντανοί"...

Απολύθηκε από το Πλαίσιο γιατί .... δεν χαμογελούσε πολύ!

Ψωνίζεις από το ΠΛΑΙΣΙΟ ; ξανασκέψου το !!!

(Η κοινοποίηση κακό δεν κάνει ...)

Η εταιρεία Πλαίσιο Computers για άλλη μια φορά δείχνει το πόσο πολύ τα κέρδη και οι στρατηγικές managment έχουν εξαφανίσει το ανθρώπινο πρόσωπο της. Η συνάδελφος και μέλος του Σωματείου μας Σοφία Πάτα, εργαζόμενη στο κατάστημα της Λάρισας, απολύθηκε για να εξυπηρετήσει την πολιτική ευέλικτου δυναμικού που έχει υιοθετήσει η εταιρεία τα τελευταία χρόνια, αντικαθιστώντας έμπειρο προσωπικό με νέους υπαλλήλους.

Ο επιθεωρητής καταστημάτων πλέον, γνωστός για παρόμοιας τακτικής αποστολές, κύριος Π.Π., ανακοίνωσε στην συνάδελφο ότι δεν χρειάζεται πλέον στην εταιρεία. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο κυνισμός που σαν δικαιολογία παρουσιάστηκε το ότι η συνάδελφος δεν χαμογελούσε πολύ. Όλοι ξέρουν το περίφημο χαμόγελο των πωλητών του Πλαισίου αλλά δεν ξέρουν πόσο αυτό μετριέται, αξιολογείται και πόσο επηρεάζει την ζωή τους. Απ' την άλλη πλέον, όλοι ξέρουν πως στο Πλαίσιο το διευθυντικό δικαίωμα έχει γίνει λάστιχο...

8 χρόνια στην εταιρεία, στους καλύτερους υπαλλήλους και μάλιστα αποδεδειγμένα διακεκριμένη με τα κριτήρια που έχει θέσει η εταιρεία (2 φορές στην Dream Team μέσα στο 2015). Μητέρα σε μονογονεϊκή οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία που της επιφύλασε η διοικητική ιδεοληψία. Να παλέψει για να συντηρήσει το τρίχρονο παιδί της γιατί η εταιρεία Πλαίσιο είναι ευαίσθητη επιλεκτικά. Διαφημίζει διαρκώς πόσο ελκυστική είναι μια καριέρα στο Πλαίσιο για τους νέους αλλά όταν αυτοί στηρίξουν τα όνειρα τους σ' αυτήν και τα δώσουν όλα, αυτή θα τους ανταμείψει ρίχνοντας τους στο τεράστιο ποσοστό ανεργίας που μαστίζει την χώρα μας, άλλωστε το Πλαίσιο είναι από τις ελάχιστες εταιρίες στην Ελλάδα που ζητά υπαλλήλους σταθερά, κάθε μήνα, τα τελευταία 10 χρόνια.

Η άρνηση της συναδέλφου να δεχτεί μια άδικη απόλυση και κατόπιν η καταγγελία της στην επιθεώρηση εργασίας θορύβησε την εταιρεία, αλλά όπως πάντα κατόπιν εορτής και έβαλε όλα τα “κλιμάκια” , “ψυχολόγους”, “καλούς συναδέλφους”, “κακούς επιθεωρητές”, δικαστικούς κλητήρες, τοπικούς παράγοντες κτλ για να τρομοκρατήσουν και να κάμψουν την αντίσταση της συναδέλφου, η οποία ωστόσο είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει μέχρι τέλους πίσω την θέση της.

Το Σωματείο μας ζητά την άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφου. Θα στηρίξει με όποιον τρόπο την προσπάθεια της και θα κινητοποιήσει κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη της τοπικής κοινωνίας να σταθεί στο πλευρό της.
 

-Άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφου Σοφίας Πάτα.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΛΑΙΣΙΟ

Tο τελευταίο βήμα (αναδημοσίευση)

Από τον Καρτέσιο

Του ‘χε απομείνει ένα βήμα μόνο.
Κι αυτό, μισό, σακατεμένο.
Το πρόσεχε σαν πολύτιμο.
Είχε θυσιάσει της ζωής του τα υπόλοιπα σε αδιέξοδα.
Όλα τα πόνταρε στο τελευταίο βήμα.
Σκεφτόταν αδιάκοπα.
Μελετούσε πιθανότητες.
Αγωνιούσε για τη σωστή κατεύθυνση.
Σε ποια απ’ όλες να ποντάρει για τη σωτηρία.
Το τελευταίο βήμα, το μισό, το σακατεμένο, το πολύτιμο,
δεν έγινε ποτέ.
Χάθηκε στην αιώνια ακινησία.
Θυσία σε μιαν απόφαση σκοτωμένη από την αναβολή.
Τόσος φόβος για το τίποτα.

Αιδώς, ρε Κώτες! (αναδημοσίευση)

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου - kalymnosola
 

Ο πρόσφατος "ιστορικός ξεσηκωμός" της Κω
 

Τις τελευταίες μέρες η γειτονική Κως «φλέγεται», όχι από έναν αντιμνημονιακό ξεσηκωμό για πολιτικές που έχουν ισοπεδώσει τη χώρα και το λαό.

Ούτε γιατί πριν λίγο καιρό ξεπουλήθηκε το απόλυτα προσοδοφόρο αεροδρόμίο της, στη Γερμανική Fraport που θα παίζει στα δάχτυλα το πού θα κατευθύνεται και το τουριστικό προϊόν της.

Ούτε γιατί η «βαριά της βιομηχανία» που ακούει στο όνομα “τουρισμός”, ελέγχεται από τις τουριστικές πολυεθνικές και, με την all inclusive μορφή του, πετάει στους ντόπιους τα ψίχουλα, μεταφέροντας τον πακτωλό στα πολυεθνικά τουριστικά πρακτορεία.

Ούτε γιατί οι ξενοδοχοϋπάλληλοί της, με τρεις κι εξήντα, στην κυριολεξία, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απλήρωτοι.

Ούτε γιατί οι ρούγες και τα στενά, στις πολύ «in» τουριστικά περιοχές της, μετατρέπονται σε χείμαρρους ξερατού και κατουρλιού, στην κορύφωση της τουριστικής σαιζόν, από ανεξέλεγκτους συναλλαγματοφόρους μπεκρούλιακες.

Δεν ξεσηκώθηκαν για την αύξηση του ΦΠΑ από 13 σε 23%.

Ούτε γιατί το νοσοκομείο της Κω, όπως τα περισσότερα στην ελληνική επικράτεια, έχει αποψιλωθεί από ιατρικό δυναμικό, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε το τελευταίο παιδί τους που εξετάστηκε από τον τελευταίο μόνιμο νοσοκομειακό παιδίατρο, ήταν το 2008.

Ούτε βέβαια γιατί, πριν λίγο καιρό, ντροπιαστικά για όλους τους Κώους, ο δήμαρχός τους δήλωνε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν ανέχεται οι ναυαγοί πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Κω και μάλιστα, με καμάρι και on camera, θεωρώντας προφανώς ότι έκανε ιστορικού μεγέθους δηλώσεις.

Δεν ξεσηκώθηκαν για τη διαπόμπευση – στα μάτια βέβαια των ανθρώπων, όχι των δίποδων – με όλο εκείνο το φωτογραφικό υλικό του καλοκαιριού που αποτύπωσε ενσταντανέ χοντρο-κάπουλων τουριστριών και άψυχων παιδοβούβαλων που απέστρεφαν το βλέμμα από τους πρόσφυγες όταν έβγαιναν απ’ τη θάλασσα κουβαλώντας ξεπαγιασμένα μωρά.

Ούτε σοκαρίστηκαν και ξεσηκώθηκαν όταν το νεκροτομείο τους γέμισε από μαζικό θανατικό ναυαγισμένης απελπισίας.

Ούτε όταν στο μουσουλμανικό τους νεκροταφείο εκτυλίσσονταν σκηνές αποκάλυψης με δεκάδες μωρά σε κασονένια φέρετρα.

Τους «έπνιξε η οργή» όταν αποφασίστηκε η ίδρυση «κέντρου υποδοχής προσφύγων». Και πάλι, για να μην παρερμηνεύσουμε αυτή τη ξεφτίλα, όχι γιατί αυτά τα κέντρα προβλέπεται από το νομικό καθεστώς του 2011 ότι θα γίνουν τόποι διαλογής ανθρώπων, όπου σε ελάχιστους που θα επιτρέπεται η συνέχεια μιας κίβδηλης προσδοκίας και οι πολλοί θα επιστρέφονται στην αφετηρία της φρίκης τους.

Όχι βέβαια! Όλα τα εξευτελιστικά παραπάνω τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους αλλά το να βλέπουν πρόσφυγα, όπως τους δασκάλεψαν τα μπάσταρδα του Χίτλερ, είναι ανυπόφορο και, ακόμα και με τη μαύρη αγορά, όχι αρκούντως επικερδές.

Και επειδή τους πνίγει ο «πολύς πατριωτισμός» και σε μια από αυτές τις ντροπιαστικές μαζώξεις τραγούδησαν παράφωνα και τον εθνικό ύμνο, ας θυμηθούν και τους δυο στίχους του,

δεν είν’ εύκολες οι θύρες

εάν η χρεία τες κουρταλεί

Από την κοντινή Κάλυμνο, που, μετά το μεγάλο σεισμό του 1956, υιοθέτησε δεκάδες παιδιά των σεισμόπληκτων Κώων, και που η σημερινή φτώχεια στέλνει απέναντι εκατοντάδες εσωτερικούς μετανάστες οικοδόμους για να εισπράξουν την ίδια μισαλλοδοξία, μια μόνο φράση,

Αιδώς, ρε Κώτες!

Είναι οι πλειστηριασμοί ηλίθιε

ΔΕΣ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΜΟΥ

+

Αποτρέποντας έναν πλειστηριασμό
σε σπίτι, μαγαζί, χωράφι).
Ο πλειστηριασμός είναι η τελική και πιο βάρβαρη επίθεση σε κάθε ατομικό ή κοινωνικό δικαίωμα. ξεχερσώνει ό,τι απέμεινε από μια διαρκή επίθεση ενάντια στο δικαίωμα της εργασίας, στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια. Σημαίνει τον ολοκληρωτικό αφανισμό όχι της τελευταίας κεραμίδας που απέμεινε πάνω από το κεφάλι κάθε ενός αλλά και την ολοκληρωτική περιφρόνηση -κατάσχεση σε κάθε ίχνους ατομικής και οικογενειακής αξιοπρέπειας.

Το δικαίωμα μιας κεραμίδας πάνω από το κεφάλι μας, δλδ το δικαίωμα της αξιοπρεπούς στέγασης είναι το ύψιστο δικαίωμα του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε στη γή. Η αποστέρηση αυτού του δικαιώματος συμβαίνει μόνο σε εποχές πολέμων και βιαίων ξερριζομών. Και αυτό βιώνουμε τώρα. Δίπλα στα θύματα των εμπόλεμων ζωνών το βιώνουν εκατομμύρια οικογένειες στις ζώνες ειρήνης του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Το δικαίωμα στη στέγη πήρε τη σειρά του στο καλάθι των εμπορευμάτων των χρηματιστηρίων όπως η παιδεία, η υγεία, η τροφή, το νερό, η ενέργεια. Τιτλοποιείται, γίνεται μετοχή, παράγωγο προϊόν για κερδοσκοπία με δείκτες απόδοσης.

Πιο στενά και σε ψυχολογικό/συναισθηματικό επίπεδο η στέρηση αυτού το δικαιώματος σε κάποιον που έτυχε να το κατέχει είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Ένας άστεγος δεν έχει δικαιώματα μιας και πλέον είναι ανίκανος να τα ασκήσει. Δεν έχει απαίτηση για εργασία, μόρφωση, υγεία, πολιτισμό. Στρατιές ανθρώπων χωρίς δικαίωματα, χωρίς ιδιότητες πέρα μόνο από την ιδιότητα της εθελοντικής κοινωνικής αποξένωσης. Και αυτή η εθελοντική παραίτηση από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και ιδιότητα, μετάγει στο πλήθος των ζωντανών-νεκρών καραβάνια ξεσπιτωμένων. μια μεταγωγή που γίνεται αναίμακτα με μια διαταγή πληρωμής, με έναν δικαστικό κλητήρα και έναν συμβολαιογράφο. μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας με μια άτυπη συναίνεση, αυτή του θύματος που "έφταιξε" και αυτή του θύτη.

Με έναν πρωτόγνωρο τρόπο η η ίδια η ιστορία μετάγεται αιώνες πίσω επαναλαμβάνοντας τους χρυσούς αιώνες της φεουδαρχίας. Γειτονιές ολόκληρες, και σιγά σιγά πόλεις, χωριά, τεράστιες εκτάσεις γής συγκεντρώνονται στα χέρια νεοφεδουαρχών όχι με τη βία ενός πολέμου αλλά με το μεταξένιο ξίφος ενός δανείου σε καθυστέρηση. προηγήθηκε ενός άνευ προηγουμένου εκμαυλισμός συνειδήσεων που επέτρεψε βαθμιαία την νόμιμη κλοπή όποιου άλλου εκτός των ακινήτων συσωρευμένου πλούτου μέσω του χρηματιστηρίου, της αισχροκέρδειας πάνω στα βασικά αγαθά, της υποτίμησης έως εξάλειψης της εργασίας, την κατάργηση κοινωνικών πόρων που πλέον διοχετεύονταν προς τους λίγους, τη φοροληστεία. Φτάνοντας στο σημείο που όλοι στεγάζονταν γυμνοί κάτω από μια κόκκινη ή κίτρινη κεραμίδα που δεν είχαν πια τους πόρους για να στηρίξουν τη συντήρησή της. Πλέον το χρέος που δημιουργούνταν όχι πια από δανεισμό αλλά από την επίθεση μέσω των φόρων υποθήκευε κάθε ακίνητο ακόμη και αυτών που δεν είχαν πάρει δάνεια (κίτρινες κεραμίδες που σιγά-σιγά γίνονταν κόκκινες).

Δύσκολα αποσπάται η σκέψη πως το σχέδιο αυτό δεν εξελίχθηκε από μόνο του τόσο ορθολογικά και τόσο τέλεια. Άλλωστε ο καπιταλισμός δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια τερτίπια και οποιαδήποτε τελειότητα μαρτυρεί μια κρυφή ικανότητα που η μαρξιστική ανάλυση αγνοεί. Το σχέδιο που μακροημέρευσε κάποιες δεκαετίες (ας πούμε από τη δεκαετία του '90) δεν προχώρησε μέσα από καμμία αντίφαση του καπιταλισμού, αλλά μέσα από τους εύρυθμους κανόνες μιας "συμφωνίας" που υπήγαγε κάθε αγαθό στους νόμους της αγοράς. Στόχος η εύγηος τεκνοποίηση των κερδών των πάση φύσεως τυχοδιωκτικώ κεφαλαίων που καθαρογράφτηκαν σε κάποιους άυλους τίτλους και έκτοτε σαν σπέρμα σε αναμονή αναμένουν τη γονιμοποίηση. Αυτά τα κέρδη που είναι πάνω από 10 φορές περισσότερα από το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ προσεγγίζοντας τα 1.000 τρις δολάρια αναζητούν τη μήτρα γη για να μετουσιωθούν από χαρτιά σε αξία διαχρονική. Μια αξία που παίρνει το χρίσμα της με μια συμβολαιογραφική πράξη για να επιτρέπει κάθε είδους σχεδιασμό σε χωροταξικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, απελευθερωμένη από όλα τα δεσμά της μικροιδιοκτησιακής νομιμότητας που που καθαγιάστηκε στα οράματα του κευνσιανισμού.

Και οι πληβείοι τον κόκκινων δανείων και μαύρων οφειλών ; Σαν σε ένα άδειο δωμάτιο κυνηγημένοι από κάθε σπιθαμή κενού στριμώχθηκαν στα έυθραυστα σύνορα του δωματίου εξωθούμενο στο έξω κενό. Σαν τη μύγα που το μόνο φως που βλέπει είναι το φώς του έξω κόσμου και μένει προσκολημένη πάνω στο τζάμι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή μια ρωγμή θα της επιτρέψει να δραπετεύσει. Όμως αυτός ο έξω κόσμος είναι το απόλυτο κενό, η απόλυτη έρημος. Χωρίς σημεία αναφοράς αναδίνει μια οσμή ανυπαρξίας, αντικρύζοντας το λυκόφως μιας μέρας τόσο μεγάλης όσο διήρκεσε η ζωή επί πιστώσει.

Οι άστεγοι δεν έχουν πατρίδα. Ούτε θεό. Δεν έχουν λόγο να ψηφίζουν μιας και έχουν εκχωρήσει μαζί με την κεραμίδα τους όσα δικαιώματα κατείχαν πριν την έξωση. Ένας συσωρευμένος πλούτος δικαιωμάτων και αγαθών εκχωρήθηκε μια Τετάρτη απόγευμα σε ένα ειρηνοδικείο της χώρας σε έναν άγνωστο κάτοχο. Εδώ οι μαρξιστές θα τρίβουν τα μάτια τους αν αντιληφθούν ότι σε διάστημα μιας ώρας εκατομμύρια εργατοωρών που είχαν την πρόνοια να μετουσιωθούν σε ένα σπίτι, μαδαζί, εξοχικό, οικόπεδο, χωράφι παραχωρούνται οικειοθελώς χωρίς κανένας να αντιδράσει, χωρίς καμμιά διαδήλωση ενάντια στην παραχώρηση, χωρίς καν μια διαμαρτυρία, μια καταγγελία, μια στάση εργασίας. Το μεγάλο παιγνίδι παίχθηκε αλλού αυτή τη φορά. Δεν παίχθηκε στο εργοστάσιο μεταξύ μιας εργάτριας του απλήρωτου δωδεκάωρου και ενός παληάς κοπής αφεντικού. Δεν παίχθηκε πίσω από τους πάγκους ενός πολυκαταστήματος μιας πολυεθνικής, ούτε στα χωράφια κάποιας Μανωλάδας, ούτε σε μια σκοτεινή γωνιά του Αγίου Παντελεήμονα. Μακρυά από τις αναλύσεις κάθε απόχρωσης της πολυδιάσπαρτης και πολυάσχολης αριστεράς που περί άλλων ετύρβαζε.

Στις ΗΠΑ το 2014 πάνω από 10.000.000 εκατομμύρι άνθρωποι καταγράφηκαν ως τα θύματα των κόκκινων δανείων. Τη ίδια στιγμή πάνω από 20 δις δολάρια διοχετεύθηκαν σε κανάλια κερδοσκοπίας πάνω στη γή των θυμάτων αυτών. Μια επένδυση που εσαεί θα αποφέρει έσοδα μέσω των ενοικίων, και κυρίως μέσω των χρηματιστηριακών παιγνιδιών πάνω στα τιτλοποιημένα πια ομόλογα νέου τύπου. Στην Κίνα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων προηγήθηκε η ολυμπιάδα των founds όπου από ΄λη τη γή και την Ελλάδα ( Λαμδα Δεωελοπμεντ) έτρεξαν να πιάσουνθέση στην τράπεζα του μεγάλου δείπνου. Στην Κίνα όπου ακόμη  ο Μαρξ, ο Λένιν και οι διάδοχοί τους εξακολουθούν να έχουν κάποιο λόγο ως παρατηρητών. Γιατί παγκοσμίως πια η κλεμμένη υπαραξία του εργάτη δεν συγκινεί κανέναν. Όλοι επιθυμούν να αρπάξουν από τα έτοιμα, τα συσωρευμένα των από αιώνες υπεραξιών από την πρώτη μεγάλη σωσώσευση. Ας σκεφθούμε ότι η δευτερογενής παραγωγή (βιομηχανία, μεταποίηση) δεν μετέχει ούτε κατά 15% στο παγκόσμιο ΑΕΠ ενώ αυτή των υπηρεσιών αγγίζει το 80% εκ  του οποίου το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στο λεγόμενο τερατογενή τομέα παραγωγής. Σε αυτά τα μεγέθη θέλει να κλείνει τα μάτια η αριστερά και οι σύγχρονοι αγκιτάτορες του μαρξισμού. Δεν είναι επομένως καθόλου παράδοξο που φτάσαμε εως εδώ. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα πως δεν αντιστεκόμαστε στους πλειστηριασμούς γιατί η αριστερά δεν μάχεται για την ιδιοκτησία. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμπασα η αριστερά (ειδικά η επαναστατική, αντικπιταλιστική λεγόμενη) υποτίμησε αν δεν απαξίωνε το πρόβλημα. και μόνο χθες και όχι για ευγενής σκοπούς άρχισε να συγκινείται.



Πριν καταβροχθισει τον χωρο με μια βουλιμια απαραμμιλλη στην ιστορια των ανθρωπινων μεταναστευσεων, ο σκαπανεας το καταβροχθιζει ηδη με τα ματια – στην Αμερικη , όλα αρχιζουν και όλα ταλειωνουν με την σφοδρη επιθυμια του βλεμματος.

Η Γη του μεγαλου εποικισμου του ανθρωπινου ειδους γινεται η αποικια , το στρατοπεδο της μεγαλης δοκιμασιας.Συμπαντικο γκετο, πολη και κοσμος συγκεχυμενα…(Η πληροφορικη Βομβα, Π. Βιριλιο)

Το παιδι και ο εφηβος θεωρειται ότι αποτελουν μερος των δυνητικων κινδυνων που περικλειει το μελλον.
Αρα θα τους αντιμετωπισουν ανελεητα.Σχεδον στρατικοποιημενη εκπαιδευση και φοιτηση στο σχολειο (κατεργο θα πει ο Τσβαιχ), συμβατικοι γαμοι, προικα και κληρονομικα προνομια , οποτε η νεολαια θα κρατηθει συνετα εξω από τα κοινα , σε κατασταση διαρκους εξαρτησης( Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)