Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018

«εκάμαμεν τζαι εμείς πολλά»

Μαύρη σελίδα στην κυπριακή ιστορία: 
Σφαγές Τουρκοκυπρίων από τον ελληνοκυπριακό φασισμό

Μια άγνωστη, για πολλούς, σελίδα της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας είναι οι σφαγές Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκύπριους φασίστες τόσο την περίοδο των διακοινοτικών ταραχών όσο και κατά το καλοκαίρι του 1974, που αποτελούν μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία του τόπου.


πηγή: Κατιούσα

Μια άγνωστη, για πολλούς Ελληνοκυπρίους, σελίδα της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας είναι οι σφαγές Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκύπριους φασίστες τόσο την περίοδο των διακοινοτικών ταραχών όσο και κατά το καλοκαίρι του 1974. Οι περιπτώσεις της σφαγής των 126 Τ/κ [σημ.Κατ.: Τουρκοκυπρίων] γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων από τα τρία μικρά τ/κ [σημ.Κατ.: τουρκοκυπριακά] χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου -Μάραθα, Σανταλάρη και Αλόα- καθώς και η εκτέλεση 83 Τ/κ άοπλων αιχμαλώτων από την Τόχνη, τον Αύγουστο του 1974, από μέλη της ΕΟΚΑ Β, αποτελούν μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία του τόπου μας.

Μάραθα, Αλόα, Σανταλάρης…
Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή της 20ής Ιουλίου 1974, μέλη της ΕΟΚΑ Β από τα γύρω χωριά μπήκαν στα τρία τ/κ χωριά πυροβολώντας στον αέρα και εκφοβίζοντας. Εισέβαλαν στα σπίτια και μάζεψαν τους κατοίκους, τους οποίους μετέφεραν με λεωφορεία στο σχολείο της Περιστερωνοπηγής. Τους άντρες τους μετέφεραν αργότερα σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Αμμόχωστο και στη συνέχεια στη Λεμεσό. Κατά την περίοδο μεταξύ πρώτης και δεύτερης φάσης της εισβολής, οι Ε/κ [σημ.Κατ.: Ελληνοκύπριοι] φασίστες προέβαιναν σε καθημερινές επιδρομές στα τρία χωριά, λεηλασίες, κλοπές, βιασμούς γυναικών αλλά και δολοφονίες. Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής, οι εοκαβητατζήδες προχώρησαν στη μαζική εκτέλεση των 126 γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων, τους οποίους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους που έσκαψαν με μπουλντόζες και ακολούθως κάλυψαν με σκουπίδια για να καλύψουν το έγκλημά τους.


Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Τ/κ Ασιήρ Αχμέτ από τη Μάραθα, όταν λίγες μέρες αργότερα τα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την περιοχή, το σουηδικό απόσπασμα των Ηνωμένων Εθνών έγινε μάρτυρας της αποκάλυψης του αποτρόπαιου εγκλήματος, στο χώρο του σκυβαλότοπου του χωριού: «Όταν άρχισε η εκταφή (…) είδαμε δεκάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα πτώματα, κυρίως παιδιών, τα οποία είχαν σκεπαστεί μόνο με σκουπίδια. Μερικά από τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους με τέλι. Μόνο σε μια περίπτωση, μετρήσαμε δέκα άτομα δεμένα με τέλι. Μερικά από τα θύματα ήταν μισοκαμένα. Σχεδόν όλα τα αγόρια κάθε ηλικίας ήταν χωρίς κεφάλια. Μεταξύ των παιδιών που βρέθηκαν δολοφονημένα στο σκυβαλότοπο ήταν και τα έξι αδέλφια μου, η μητέρα μου, η γιαγιά και η θεία μου μαζί με τα εφτά παιδιά της». Ο Τ/κ Κιαμίλ Μέριτς, του οποίου οι δολοφόνοι σκότωσαν τη γυναίκα και τα πέντε παιδιά, δήλωσε ότι «όταν άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν τη γυναίκα μου να κρατά το μικρότερο παιδί μας, 18 μηνών, και το μωρό μου είχε σαράντα σφαίρες στο σώμα του». Σύμφωνα με μαρτυρία του Ε/κ στρατιώτη Νίκου Γενιά (Χαραυγή, 20.7.1998), ο οποίος κατά την υποχώρηση από τον Πενταδάκτυλο πέρασε από τα τρία μαρτυρικά χωριά, «εοκαβητατζήδες με εκσκαφείς άνοιγαν λάκκους και έθαβαν τους γέρους και τα παιδιά που σκότωσαν σε αυτά τα χωριά. Μάλιστα ένας από αυτούς κομπάζοντας μάς είπε “Εμείς εκάμαμεν τη δουλειά μας…”»

Όταν τον Αύγουστο του 2009 η τ/κ εφημερίδα «Volkan» κατονόμασε 15 Ελληνοκύπριους ως τους δράστες του εγκλήματος, ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Π. Κληρίδης ζήτησε από την Αστυνομία να συγκεντρώσει στοιχεία για εξιχνίαση της υπόθεσης. Ωστόσο οι έρευνες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δεν οδήγησαν σε εξιχνίαση. Οι φονιάδες είναι μέχρι σήμερα ατιμώρητοι.

Εν ψυχρώ εκτέλεση των Τ/κ της Τόχνης
Στις 14 Αυγούστου μέλη της ΕΟΚΑ Β συνέλαβαν 84 Τ/κ άνδρες από την Τόχνη (συμπεριλαμβανομένων και 12χρονων αγοριών) και αφού κρατήθηκαν για ένα βράδυ στο ελληνικό σχολείο, τους μετέφεραν με δύο λεωφορεία στη Λεμεσό. Σύμφωνα με τον μοναδικό επιζήσαντα της Τόχνης, τον 19χρονο τότε Σουάτ Χουσέΐν, οι Τ/κ που επέβαιναν στο ένα λεωφορείο οδηγήθηκαν σε τοποθεσία κοντά στην Παλώδια, όπου εκτελέστηκαν με ριπές αυτόματων όπλων, ενώ στη συνέχεια οι Ε/κ φασίστες πυροβόλησαν στο κεφάλι όποιον ήταν ακόμα ζωντανός. Σύμφωνα με τη μαρτυρία οι εοκαβητατζήδες πυροβολούσαν τους άοπλους αιχμάλωτους επί δέκα λεπτά, αδειάζοντας και ξαναγεμίζοντας τα όπλα τους, ενώ στη σφαγή συμμετείχε και Ελλαδίτης αξιωματικός. Εκείνη τη νύχτα ο Σουάτ είδε με τα μάτια του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα να πέφτουν νεκρά δίπλα του. Ανάμεσά τους ήταν και ο ίδιος, ο οποίος προσποιήθηκε τον νεκρό. Προηγήθηκαν φωνές και κραυγές. «Ένας από τους εκτελεσθέντες έπεσε πάνω μου», θυμάται, λέγοντας πως συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμα ζωντανός μόνο όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί. «Είχα κάποια τραύματα στο στήθος και τα χέρια, ενώ μια σφαίρα έξυσε το κεφάλι μου. (…) Μόλις βρήκα ευκαιρία σηκώθηκα και έτρεξα. Δεν είχα χρόνο ούτε να κλάψω». Όταν μερικούς μήνες μετά η ΟΥΝΦΙΚΥΠ προσπάθησε να διερευνήσει την υπόθεση, οι δολοφόνοι ξέθαψαν τα θύματα και τα έθαψαν στη Γεράσα. Οι επιβάτες του δεύτερου λεωφορείου εκτελέστηκαν και θάφτηκαν στην Παρεκκλησιά. Η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους εντόπισε και ταυτοποίησε σχεδόν όλα τα θύματα της Τόχνης. Οι φονιάδες της Τόχνης παραμένουν επίσης ατιμώρητοι.

Η αποκάλυψη των σφαγών είχε προκαλέσει τότε συγκλονισμό εντός και εκτός Κύπρου, ενώ φούντωσε και τη δολοφονική μανία του προελαύνοντος Αττίλα σε βάρος των Ε/κ που ξεριζώνονταν από τα χωριά τους. Πολλοί Ε/κ που είχαν αιχμαλωτιστεί από τον τούρκικο στρατό διηγούνται τα άγρια βασανιστήρια που υπέστησαν από τους Τούρκους, τα οποία παρουσιάζονταν από τους εισβολείς ως «αντίποινα» για τις σφαγές αυτές. Με άλλα λόγια, οι χουντικοί και οι εοκαβπταζήδες, αφού προσκάλεσαν -με το πραξικόπημα- τον Αττίλα, αντί να πολεμήσουν τον τούρκικο στρατό προτίμησαν να δολοφονούν αιχμαλώτους και γυναικόπαιδα στα μετόπισθεν. Την ίδια ώρα οι απλοί Ε/κ -στρατιώτες και πολίτες- πλήρωναν το τίμημα της προδοσίας.


Συγκάλυψη, διαστρέβλωση, εκμετάλλευση
Η νέα γενιά των Ε/κ ελάχιστα γνωρίζει για τα εγκλήματα της ε/κ ακροδεξιάς σε βάρος των Τ/κ. Σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι οι περιπτώσεις που έγιναν παρουσιάσεις σε ε/κ ΜΜΕ. Οι Ε/κ εθνικιστές αρνούνται να μιλήσουν για τα εγκλήματα του φασισμού κατά των Τ/κ, προτάσσοντας το πρόσχημα ότι «έτσι απενοχοποιείται η Τουρκία για την εισβολή». Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από όσους ενοχλούνται από τις αναφορές σε αυτές τις σφαγές συνδέονται ιδεολογικοπολιτικά, ενδεχομένως και συγγενικά -ζούμε άλλωστε σε ένα πολύ μικρό τόπο- με τους εγκληματίες, οι οποίοι μέχρι σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι, ατιμώρητοι και αμετανόητοι. Όλοι αυτοί επιλέγουν να αποσιωπούν ή να σχετικοποιούν αυτά τα εγκλήματα γιατί διαλύουν τους μύθους περί «άσπιλης ελληνικής φυλής». Μάλιστα αποδίδουν ειρωνικά τη φράση «εκάμαμεν τζαι εμείς πολλά» σε όσους μιλούν για αυτές τις σφαγές, θέλοντας να τους παρουσιάσουν ως οπαδούς της συλλογικής ευθύνης ολόκληρης της ε/κ κοινότητας. Βέβαια πρόκειται για συνειδητά ψέματα διότι τουλάχιστον το ΑΚΕΛ δεν έχει πει ποτέ ότι «εκάμαμε τζαι εμείς» τέτοια εγκλήματα, αλλά το αντίθετο: «τα εκάμετε εσείς!», οι φασίστες ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος. Η ευθύνη και η ντροπή ανήκει στο φασισμό και όχι στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Γι’ αυτό άλλωστε το ΑΚΕΛ δεν αντιπαραβάλλει με συμψηφισμό τα εγκλήματα του ελληνοκυπριακού φασισμού με αυτά του τουρκοκυπριακού φασισμού, αλλά τα αθροίζει ως τα συνολικά εγκλήματα του φασισμού κατά του κυπριακού λαού.

Παράλληλα, διαστρέβλωση υπάρχει και από τη σκοπιά της κοσμοπολίτικης φιλελεύθερης αντίληψης για το Κυπριακό, η οποία αποσπά το ζήτημα της εθνοτικής βίας στην Κύπρο από το συνολικό ιστορικοπολιτικό πλαίσιο των ξένων επεμβάσεων και σχεδιασμών στην Κύπρο, παρουσιάζοντας το Κυπριακό ως πρόβλημα μόνο -ή έστω πρωτίστως- αντίπαλων εθνικισμών. Αυτή η αντίληψη προσπερνά το γεγονός ότι το εθνικιστικό μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων δεν έπεσε από τον ουρανό αλλά υποδαυλίστπκε από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα και τις «μητέρες πατρίδες». Ότι όλα αυτά αποτελούσαν μέρος του Νατοϊκού σχεδίου για να διχοτομηθεί το νησί και να προωθηθεί η «διπλή ένωση» με τις Νατοϊκές μητέρες πατρίδες. Αυτή η θεώρηση συμπληρώνεται με μια πολιτική αντίληψη για τη λύση του Κυπριακού που εστιάζει μόνο στην ψυχολογική συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων, χωρίς να αναδεικνύεται ως θεμελιώδης προϋπόθεση η οριστική απαλλαγή της Κύπρου από τους ξένους στρατούς, τους εγγυητές και τους κηδεμόνες.

Η πιο εξοργιστική εκμετάλλευση των εγκλημάτων αυτών γίνεται από τους τουρκικούς σοβινιστικούς κύκλους με στόχο να αποπροσανατολίσουν από την τουρκική κατοχή τα δικά τους φοβερά εγκλήματα σε βάρος των Ε/κ αλλά και την καταπίεση που υφίσταται η τ/κ κοινότητα από την Άγκυρα. Βαθύτερος στόχος της τουρκικής σοβινιστικής προπαγάνδας είναι να πείσει ότι οι Ε/κ αποτελούν κίνδυνο για τους Τ/κ και συνεπώς ο τουρκικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στο νησί για να… εγγυάται την ασφάλειά τους. Και ότι όλα αυτά αποδεικνύουν τάχα ότι οι δύο κοινότητες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και άρα η Κύπρος πρέπει να διχοτομηθεί σε δύο ανεξάρτητα κράτη.

Η αλήθεια φωτίζει το δρόμο
Μόνο η Αριστερά και ορισμένοι άλλοι συνεπείς υπερασπιστές της ιστορικής αλήθειας επέμεναν όλα αυτά τα χρόνια -με κόστος να λοιδορούνται ως ανθέλληνες και προδότες- να υπενθυμίζουν την άβολη αλήθεια ότι εγκλήματα διαπράχθηκαν από στοιχεία και των δύο κοινοτήτων και συγκεκριμένα από την ε/κ και την τ/κ φασιστική ακροδεξιά. To ΑΚΕΛ υπενθυμίζει αυτά τα εγκλήματα και τονίζει ότι «αν δεν πούμε την αλήθεια, όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, δεν πρόκειται να ξαναχτίσουμε την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες». Και η αλήθεια είναι ότι στον κατάλογο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων της Κύπρου μαζί με τους 1.510 Ε/κ αγνοούμενους υπήρχαν και 492 Τ/κ αγνοούμενοι. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση ή άποψη για το Κυπριακό, μπορεί να αποφεύγει ερωτήματα όπως το πώς βρέθηκαν μαζικά μέσα σε πηγάδια παιδιά Τ/κ, τα οστά των οποίων ανακαλύπτονται σήμερα.

Η αναγνώριση των εγκλημάτων αυτών ούτε δικαιολογεί ούτε σβήνει το -συνεχιζόμενο άλλωστε- άλγος της τουρκικής κατοχής ούτε τα εγκλήματα του τ/κ σοβινισμού κατά των Ε/κ. Αντίθετα, συμπληρώνει την ιστορική εικόνα του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που συντελέστηκε σε βάρος ολόκληρου του κυπριακού λαού. Και είναι η ιστορική αλήθεια -ακόμα και αυτή που ενοχλεί- που οδηγεί στην αλληλοκατανόηση μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Είναι η ιστορική αλήθεια -και όχι η αποφυγή των ενοχλητικών όρων ή των άβολων πτυχών της ιστορίας- που συμβάλλει στη δημιουργία στέρεου εδάφους για πραγματική συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων η οποία πρέπει να εκφράζεται πρωτίστως ως κοινός αγώνας ενάντια στο κατοχικό και διχοτομικό στάτους κβο.

Του Γιώργου Κουκουμά (μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ)
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας Χαραυγή (Κυριακή, 12 Αυγούστου 2018) 

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Ένα πεύκο στη Νέα Μάκρη μίλησε (αναδημοσίευση)


Ένα πεύκο στη Νέα Μάκρη μίλησε 



Γεια σας. Είμαι ένα πεύκο στη Νέα Μάκρη.  Είμαι ένα είδος που κάποιοι ονομάζουν και κουκουναριά. Αλλά έχω και «διεθνή» ονομασία. Pinuspinea. 

Ζω στην οδό Λιβισίου, στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Κάποτε τα σπίτια γύρω μου ήταν πιο χαμηλά, με αυλές. Τώρα γύρω μου έχουν «φυτρώσει» πολυκατοικίες, πιο γρήγορα απ’ ότι φύτρωσα εγώ. Κι εδώ που είμαι, βλέπω πλέον περισσότερα αυτοκίνητα παρά ανθρώπους ή δέντρα. 

Όπως είπαμε, ζω σε ένα δρόμο που λέγεται «Λιβισίου». Πλέον, έχω πατήσει τα πενήντα και ξέρω πολλά. Κάποτε και το Λιβίσι και η Μάκρη βρίσκονταν στη Μικρασία. Μετά το ’22, «μεταφέρθηκαν» εδώ. Δηλαδή δε μεταφέρθηκαν ακριβώς, φτιάχτηκαν ξανά, από το μηδέν. Όταν πρωτοήρθαν εδώ οι πρόσφυγες, σε αυτούς τους δρόμους ολόγυρά μου, βρίσκονταν μόνο κι άλλα πεύκα σαν και μένα, αδέρφια μου. Εγώ βέβαια είμαι πιο νέο, αλλά –όπως είπαμε- ξέρω την ιστορία. Τώρα πλέον κοιτάζω τριγύρω και βλέπω όλο και λιγότερα αδέρφια μου. Αλλά καταλαβαίνω. Κάπου έπρεπε να ζήσουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Μας έλαχε να ζήσουμε μαζί… 

Ξέρω βέβαια ότι και σήμερα στη γύρω περιοχή βρίσκονται ακόμα χιλιάδες αδέρφια μου.  Είτε δυτικά προς το Διόνυσο, είτε νότια προς το Ζούμπερι, είτε βόρεια στο Μαραθώνα και στο Σχινιά, ζουν πάρα πολλά αδέρφια μου. Τόσα πολλά πεύκα που αν τα κοιτάς από μακριά χάνεται το μάτι σου στο πράσινο κι ύστερα στο γαλάζιο του Ευβοϊκού. 

Κάπως έτσι ήταν κι εκεί. Στο Μάτι. Τώρα πια ξέρω ότι είναι πολύ διαφορετικά. 
Εκείνη τη μέρα είδα τον καπνό και μύρισα εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά. Σκέφτομαι όλους αυτούς που έφυγαν και πονάω. Τους ανθρώπους και τα αδέρφια μου… 

Τις τελευταίες μέρες έχουν ειπωθεί πολλά για τη σχέση μας με τους ανθρώπους. Γι’ αυτά θέλω να μιλήσω. Είπανε για μας τα πεύκα ότι είμαστε πολύ επικίνδυνα, κάτι σαν όπλα της φωτιάς. Ότι είμαστε «δαδιά», ανά πάσα στιγμή έτοιμα να ανάψουμε. Γράψανε μέχρι κι ότι οι Ρωμαίοι απαγόρευαν στις πόλεις τους τα πεύκα, για παν ενδεχόμενο… 

Κι έτσι να είναι-γιατί αυτή είναι η φύση μας- εμείς τι φταίμε;Τι φταίμε -αλήθεια- όταν η φωτιά χρησιμοποιεί το σώμα μας…; 

Άλλοι πάλι επαναλαμβάνουν ότι παλιά, λέει, δεν υπήρχαμε στο Μάτι. Ότι μας φυτέψανε οι παραθεριστές, όταν στην περιοχή φτιάχτηκαν εξοχικές κατοικίες. Χρησιμοποιούν μάλιστα και μια αεροφωτογραφία του ’47, που δείχνει ότι στο Μάτι υπήρχαν χωράφια και λιβάδια. Να η απόδειξη, λένε, ότι τα πεύκα ήρθαν μετά… 

Όχι, δεν λέει ψέματα η φωτογραφία. Αλλά θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τι υπήρχε πιο πριν, πριν το ’47, και αν έμοιαζε με αυτό που έγινε μετά. Με άλλα λόγια: το να υπάρχουν πεύκα εκεί, είναι στη φύση της περιοχής. Της ευρύτερης περιοχής από τους πρόποδες της Πεντέλης μέχρι εκεί που σκάει το κύμα του Ευβοϊκού. Φυσικά, όταν η γη γινόταν καλλιεργήσιμη, δεν επέτρεπε την ανάπτυξή τους… 

Αλλά στη μετέπειτα περίοδο, ακόμα κι αν κάποιοι παραθεριστές φύτεψαν οι ίδιοι πεύκα, το πεύκο θα φύτρωνε ούτως ή άλλως. Και η απόδειξη είναι ότι υπάρχει παντού ολόγυρα. Στη Ραφήνα, στο Ζούμπερι, στο Νέο Βουτζά, σε όλη την πλαγιά του Διονύσου, στη Ραπεντώσα, στην Ανατολή, στο Μαραθώνα, στο Σχινιά… Πάνω και κάτω από τη Λεωφόρο Μαραθώνος. Το πεύκο στην περιοχή αυτή είναι, όπως λέμε, αυτοφυές. 

Εάν κάποιος πάρει ένα χέρσο οικόπεδο εδώ και το αφήσει απείραχτο, το «εγκαταλείψει» στη βλάστηση της περιοχής, εμείς τα πεύκα κάποια στιγμή, με το πέρασμα των χρόνων, θα έρθουμε…Θα μας φέρει ο άνεμος, το νερό, όλα αυτά που μεταφέρουν τους σπόρους… Η φύση έχει τους τρόπους της… 

Και βέβαια το πεύκο δεν είναι αυτοφυές μόνο στην Ανατολική Αττική, αλλά και σ’ ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. 

Μ’ αυτά θέλω να πω ότι άνθρωποι, ζώα, πεύκα και άλλα δέντρα, είναι από την ίδια πλευρά. Είναι από την ίδια πλευρά και στη μεγάλη καταστροφή που έγινε εδώ. Και γενικά. Ζούμε μαζί. Μαζί μεγαλώνουμε… 

Κάτω από τη σκιά που ρίχνω εγώ και τα αδέρφια μου σε αυτά τα μέρη, τόσοι άνθρωποι έχουν ξαποστάσει, έχουν κοιμηθεί μέσα στους ήχους των τζιτζικιών, έχουν φιληθεί δίπλα στη θάλασσα, έχουν ερωτευτεί… 

Τόσα μικρά παιδάκια κάνουν εμένα και τα αδέρφια μου να γελάμε κρυφά, όταν τα αγκυλώνουν οι βελόνες μας. Αλλά και τόσο πολύ ταλαιπωρούμαστε όταν μας τραντάζει το αυγουστιάτικο μελτέμι –ιδιαίτερα δυνατό εδώ- την ίδια στιγμή που εσείς οι άνθρωποι χαίρεστε τη θάλασσα… 

Ζούμε μαζί… Αλλά βιώνουμε μαζί και τον κίνδυνο, όταν η φωτιά κατεβαίνει από το βουνό, όταν καταστρέφει τα πάντα στο διάβα της… 
Και μαζί ξαναγεννιόμαστε…Έχουν ειπωθεί τόσα για τα κουκουνάρια μας που στη διάρκεια της φωτιάς εκτινάσσονται πυρωμένα, αλλά δεν έχει ειπωθεί το άλλο, ότι το ίδιο το κουκουνάρι είναι αυτό που μπορεί να προφυλάξει το σπόρο από τη φωτιά. Όταν καίγομαι και το κουκουνάρι εκτινάσσεται, ρίχνει το σπόρο μακριά και τον μεταδίδει. Μπορεί να προφυλάξει τη ζωή δηλαδή. Κι ο σπόρος που έχει σωθεί, αργότερα, με το πέρασμα του χρόνου, θα ξαναπετάξει βλαστό.Για να γίνει το πεύκο ξανά. Και το πευκοδάσος. 

Ναι, έχω και αυτήν την ιδιότητα… Μπορεί να ξαναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου… 
Στη διάρκεια της ζωής μου εδώ στη Νέα Μάκρη, παραμένω στο ίδιο σημείο και έχω δει γύρω μου να αλλάζουν πολλά… Ένα δεν έχει αλλάξει. Το ότι ζούμε μαζί με τον άνθρωπο. Κι είμαι σίγουρο ότι κι ο άνθρωπος αν το σκεφτεί, θα διαπιστώσει το ίδιο πράγμα… 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν,παλιότερα,στις περιοχές που κάηκαν, υπήρχαν ή δεν υπήρχαν πεύκα, υπήρχαν ή δεν υπήρχαν δέντρα. Εμείς είμαστε κομμάτι αυτού που υπήρχε και θα υπάρχει. Είμαστε κομμάτι του μεσογειακού οικοσυστήματος. 

Και μαζί, θα φανταστούμε ξανά τη ζωή μας και από εδώ και πέρα, όταν το καμένο χώμα ξαναπετάξει βλαστό… 

Το πεύκο άκουσε ο Γιώργος Διάκος 
Στη φωτογραφία εικονίζεται η οδός Λιβισίου στη Νέα Μάκρη. 


Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

Κανένα δικαίωμα στη σιωπή (αναδημοσίευση)



Ο θάνατος υπερβαίνει τις «ερμηνείες». Γι’ αυτό ίσως μια πρώτη φυσική αντίδραση είναι η σιωπή. Χρειάζεται να σταθεί κανείς σεβαστικός απέναντι στο μη αναστρέψιμο. Να βιώσει την απώλεια, να συγκλονιστεί χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ερμηνείες, χωρίς θυμό, χωρίς συγκατάβαση, με σκέτο πόνο. Αλλά αν δεν θέλουμε αυτός ο πόνος να αγγίξει κι άλλους, αν δεν θέλουμε να γίνει μοίρα, αν δεν θέλουμε να γίνει απελπισία με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια κοινωνία, τότε η επόμενη μέρα απαιτεί εξηγήσεις, απαντήσεις και σχεδιασμό για να μην ξανασυμβεί . Και παράλληλα απαιτεί στήριξη όσων έχουν πληγεί γιατί η πραγματικότητα δεν περιμένει.

Αυτές τις ημέρες ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά .Δημιουργήθηκαν δύο βασικά αντίπαλες αφηγήσεις:

Η κυβερνητική αφήγηση που βασίστηκε σε δύο άξονες:
Βασική αιτία της καταστροφής είναι ο τρόπος δόμησης αποτέλεσμα παλαιότερων, διαχρονικών παραδοχών και δυσλειτουργιών σε σχέση με την περιαστική οικιστική επέκταση, και

Ειδικά στο συγκεκριμένο επρόκειτο για ένα «ασύμμετρο» το οποίο δύσκολα θα μπορούσε να προβλεφθεί και αντίστοιχα να σχεδιαστεί η αντιμετώπισή του.

Απέναντι σε αυτούς τους ισχυρισμούς αναπτύσσονται μια σειρά από αντιδράσεις απαντήσεις:

-Υπήρξε επιχειρησιακή ανετοιμότητα αλλά και ανεπάρκεια τόσο των κρατικών όσο και των κυβερνητικών παραγόντων.

-Υπήρξε υποβάθμιση στην ανάπτυξη των μέσων προστασίας, συμπεριλαμβανόμενου και του ανθρώπινου δυναμικού με πολλαπλές αιτίες μεταξύ των οποίων σημαντικότατη και αυτή των δημοσιονομικών πολιτικών των μνημονίων.

-Υπήρξε αβελτηρία, αν όχι ηθελημένη υποχώρηση σε αναγκαίες πολεοδομικές παρεμβάσεις ώστε μεταξύ άλλων να αντιμετωπιστούν και τέτοιοι κίνδυνοι.

Κάπου στο πλάϊ αυτής της κεντρικής αντιπαράθεσης αναπτύχθηκαν δύο επιχειρήματα που μετατόπισαν στο κοινωνικό, έναντι του πολιτικού τη συζήτηση.

-Σήμερα προέχει η αλληλεγγύη και η άμεση ανακούφιση των πληγέντων, η συζήτηση για τις ευθύνες μπορεί να ακολουθήσει

-Υπάρχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης στους αυθαιρετούχους οικιστές οι οποίοι λειτουργώντας επιπόλαια και εγωιστικά δημιούργησαν μια συνθήκη παγίδα.

Από την πρόταση του Δήμου Μαραθώνα να ενταχθεί όλη η περιοχή στο σχέδιο και να «τελειώνουμε» με το Δάσος ως την πρόταση να κηρυχθεί όλη περιοχή αναδασωτέα και να «τελειώνουμε» με τους αυθαίρετους οικιστές ένας σύντομος δρόμος ανευθυνότητας και αναλγησίας.

Δεν είναι εδώ σε αυτό το κείμενο που θα δοθούν οι απαντήσεις. Οι απαντήσεις θέλουν χρόνοι, μελέτη και βούληση. Εδώ θα προσπαθήσω να θέσω τα κρίσιμα επίδικα κατά παράθεση και χωρίς αξιολογική σειρά. Την βαρύτητα του καθενός θα την βρούμε σε ένα σοβαρό πόρισμα.

Α. Η μικροιδιοκτησία και η εκμετάλλευση της γης, η αντιπαροχή και η αυθαίρετη δόμηση υπήρξε το διαχρονικό deal (μέχρι την πρόσφατη κρίση του 2008) μεταξύ κεφαλαίου και μικρομεσαίων στρωμάτων αλλά ακόμα και λαϊκών τάξεων και η δημιουργία μιας συμμαχίας, μέσω αυτής της μικρότερης ή μεγαλύτερης καλλιέργειας της αυταπάτης μιας κοινωνικής ευημερίας και προσομοίωσης πρόσβασης στο μοντέλο ζωής της αστικής τάξης. Και αν ο μικροοικιστής ικανοποίησε μια ατομική ανάγκη ή μια ναρκισσιστική προβολή κάποιοι αποκόμισαν σημαντικά κέρδη από αυτή τη διαδικασία. Μεγαλοκαταπατητές, εργολάβοι, δημόσιοι «λειτουργοί» και πολιτικές εξουσίες που οργάνωσαν και συγκάλυψαν τις καταστροφικές αυτές πρακτικές. Και ανάμεσα σ όλους αυτούς και τον μεμονωμένο οικιστή δεν υπάρχει «συμμετρία» στο έγκλημα.

Σε όλο αυτό το διάστημα οι περισσότερες από αυτές τις περιοχές είτε εντάχθηκαν στο σχέδιο, είτε εξασφάλισαν αποχαρακτηρισμό των δασικών τους τμημάτων είτε εξασφάλισαν την τακτοποίηση και μη κατεδάφιση των αυθαιρέτων με την ένταξη στους διαδοχικούς νόμους περί αυθαιρέτων με τελευταίο τον 4495/2017. Σε όλο αυτό το διάστημα οι ιδιοκτήτες πλήρωσαν πρόστιμα ένταξης και διατήρησης, δημοτικά τέλη, συνδέθηκαν «νομίμως» με τα δίκτυα. Πλήρωσαν ΕΡΤ , ΕΝΦΙΑ, φόρους μεταβίβασης. ΟΙ περιοχές αυτές έχουν μια ζωή πλέον του μισού αιώνα. Μέσα σε αυτό το διάστημα η πολιτεία (κρατικοί φορείς και κυβερνήσεις), όφειλαν να εντοπίσουν τα προβλήματα και είχαν όλα τα περιθώρια παρέμβασης. Αυτό που έλειψε ήταν η βούληση ανάληψης του πολιτικού κόστους μιας σχετικά «αντιλαϊκής» παρέμβασης. Βούληση όμως που περίσσεψε όταν από την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων εξυπηρετήθηκαν άλλες δεσμεύσεις και συμφέροντα. Μια κυβέρνηση που μπορεί εύκολα να καταδικάσει σε φτώχεια χιλιάδες συνταξιούχους αναρωτιέται κανείς γιατί δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει μερικές παράνομες μάντρες. Ας θυμηθούμε εδώ ότι όταν ψηφίστηκε ο νόμος 1337/83 που προέβλεπε κατά τη διαδικασία της ένταξης στο σχέδιο αλλά και της νομιμοποίησης εισφορά σε γή και χρήμα, σύσσωμη η αντιπολίτευση (μηδέ της αριστεράς εξαιρούμενης) κατήγγειλε την εισφορά σε γη οδηγώντας στην τελική κατάργηση του υποχρεωτικού χαρακτήρα της και στην διατήρηση του άναρχου και εξαιρετικά προβληματικού τρόπου δόμησης των εκτός σχεδίων περιοχών και των περιοχών αυθαιρέτων.

Μεγάλη η συζήτηση σήμερα για το κατά πόσον το Μάτι όταν ξεκίνησε να χτίζεται ήταν δασική η αγροτική γη. Μια συζήτηση που αφορά κυρίως τις νομικές διαστάσεις την όποιας σημερινής παρέμβασης. Αυτό που έχει ωστόσο σημασία είναι ότι το Μάτι σήμερα είναι Δάσος και μάλιστα κατοικημένο . Και θα όφειλε να έχει αυξημένες μέριμνες στον τομέα της πυροπροστασίας.

Β. Οι καταγγελίες για ελλιπή σχεδιασμό περιορισμένα μέσα, μειωμένο προσωπικό, ελλειμματική αντίδραση της πολιτικής προστασίας, ανυπαρξία ενημέρωσης και εκπαίδευσης των πολιτών, έρχονται από κάθε κατεύθυνση. Ας καταγραφούν και ας δημοσιοποιηθούν. Οι τοπικοί Δήμοι, η περιφέρεια, και οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς έχουν ευθύνη. Ευθύνη έχει κεντρικά και η κυβέρνηση σε σχέση με το ποιες ήταν οι ενέργειες της για την αντιπυρική θωράκιση μιας χώρας με υψηλό κίνδυνο φωτιάς, η οποία μέχρι σήμερα έχει υποστεί πλήθος καταστροφές και επανειλημμένα έχει θρηνήσει ανθρώπινες ζωές. Να επισημάνουμε εδώ ότι οι σεισμοί του 1981 και 1999 στην Αθήνα προκάλεσαν σοβαρές τροποποιήσεις στους αντισεισμικούς κανονισμούς με αποτέλεσμα να διαθέτουμε σήμερα έναν ιδιαίτερα αξιόπιστο αντισεισμικό κανονισμό. Ποιες σχετικές ενέργειες ακολούθησαν αντίστοιχες καταστροφές στον τομέα της πυροπροστασίας; Ίσως γιατί θεωρούμε ότι οι δασικές πυρκαγιές που καταστρέφουν κυρίως το φυσικό περιβάλλον δεν συντελούν σε σοβαρές απώλειες, οι δε ανθρώπινες ζωές που χάνονται μέχρι σήμερα θεωρούνταν ατυχή περιστατικά.

Σε μια χώρα λοιπόν που έχει επανειλημμένα βρεθεί αντιμέτωπη με καταστροφικές πυρκαγιές δεν επιτρέπεται να μιλάμε για ασύμμετρα φαινόμενα. Η έννοια του ασύμμετρου φαινόμενου όπως εμφανίζεται σε κάθε σύστημα που χρήζει μέριμνας –προστασίας (φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί, τροχαία ατυχήματα κλπ) δεν είναι τίποτε άλλο από υπολογισμός πιθανότητας κόστους. Αυτή η συσχέτιση είναι εγγενής στους όποιους υπολογισμούς. Τι γίνεται όμως όταν ένα ακραία νεοφιλελεύθερο σύστημα βάζει την ανθρώπινη ζωή σε δεύτερη μοίρα. Τι γίνεται όταν αναπτύσσεται μια θεωρεία που υποστηρίζει ότι το κόστος πρόληψης πρέπει να μειωθεί όταν οι στατιστικές πιθανότητες μας λένε πως συμφέρει περισσότερο το κόστος αποζημίωσης των θυμάτων;

Μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας το 2007με τους 63 νεκρούς η πολιτεία δεν απέδωσε καμία ευθύνη. Μόνο κάποιοι από τους συγγενείς κατάφεραν μικρές καταδίκες κάποιων υπευθύνων μετά από πολύχρονους δικαστικούς αγώνες. [1]

Μικρή αλλά όχι άχρηστη υποθήκη αυτής της τραγωδίας είναι η ειδοποίηση που φθάνει σε κάθε σπίτι της περιοχής εκεί γύρω στον Απρίλιο υπενθυμίζοντας την υποχρέωση να έχεις ένα καθαρό οικόπεδο από ξερά χόρτα επί ποινή προστίμου.

Γ. «Το Μάτι θα καεί όταν ο αέρας θα κατέβει με ταχύτητα από το βουνό» αναφέρει μια οικίστρια να λέει συχνά η γιαγιά της. Το Μάτι κάηκε όπως θα καούν και άλλες περιοχές με αντίστοιχα χαρακτηριστικά αν δεν ληφθούν μέριμνες.

Η σημερινή παρέμβαση πρέπει να βασίζεται σε ένα τρίπτυχο:
-Μέριμνα για όσους έχουν πληγεί
Για μια ακόμα φορά (ας κρατήσουμε την πρόσφατη μεγαλειώδη κινητοποίηση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες), η κοινωνία επιδεικνύει συνοχή και ισχυρά ανακλαστικά. Πλήθος προσφορών σε είδος αλλά και σε χρόνο από τους απλούς πολίτες, αλλά και ελλειμματική οργάνωση και συντονισμός από τους θεσμικούς φορείς. Δύσκολο να τους παρακάμψεις ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι κάτοικοι της περιοχής κατακλύζονται από απελπισία και αντικειμενικά έχουν μεγάλη δυσκολία να αυτοοργανωθούν. Να είμαστε εκεί με εγρήγορση , κατανόηση και σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν πληγεί είναι η μια πλευρά της αλληλεγγύης. Η άλλη πλευρά είναι να παραμείνουμε… Μέχρι την αποκατάσταση και τη δικαίωση. Ποιος άραγε θυμάται σήμερα τους πυρόπληκτους της Ηλείας. Η κρατική μέριμνα ολοκληρώθηκε με τα 3000 Ευρώ που μοιράστηκαν με ευκολία.

-Απόδοση ευθυνών
Σε κάθε συνθήκη όσο ακραία και αν είναι υπάρχουν δύο στάδια κατά τα οποία λαμβάνονται αποφάσεις σχετικά με την ασφάλεια των πολιτών. Το πρώτο αφορά την πρόληψη τόσο ως προς την μείωση της πιθανότητας να συμβεί ένα γεγονός όσο και ως προς την προετοιμασία για τη αντιμετώπισή του.

Το δεύτερο αφορά την επιχειρησιακή αντιμετώπιση του ίδιου του γεγονότος, τις αποφάσεις που λαμβάνονται και τους τρόπους που υλοποιούνται Και στα δύο στάδια είναι φανερό ότι υπάρχουν ευθύνες. Διαχρονικές αλλά και σημερινές. Πρέπει να εντοπιστούν και να αποδοθούν. Αλλιώς διαλύεται κάθε έννοια πολιτείας αν ο πολίτης αισθάνεται απόλυτα ανυπεράσπιστος απέναντι σε μείζονες κινδύνους.

-Και από σήμερα πρέπει να σχεδιαστεί το μέλλον
>Με σοβαρή καταγραφή και χαρτογράφηση της περιοχής τόσο ως προς τη εξέλιξή της στο χρόνο όσο και ως προς την κατάσταση μετά τις συνέπειες της πυρκαγιάς
>Με σεβασμό στους πληγέντες και άνοιγμα μιας ουσιαστικής συμμετοχικής διαδικασίας διαβούλευσης για το μέλλον της περιοχής.
>Με νέο σοβαρό διεπιστημονικό σχεδιασμό που θα είναι ταυτόχρονα δίκαιος ως προς τους πληγέντες, αλλά και θα εξασφαλίζει την αναδόμηση του συνολικού οικοσυστήματος της περιοχής την προστασία από μελλοντικές απειλές και την ποιότητα ζωής των οικιστών.
Και η μεθοδολογία μιας τέτοιας παρέμβασης θα πρέπει από σήμερα να εφαρμοστεί προληπτικά στις εκατοντάδες περιοχές με παρόμοια χαρακτηριστικά που ενδέχεται να βρεθούν αντιμέτωπες με τέτοιες «ασύμμετρες» απειλές.

Οι χωρικές και όχι μόνο πολιτικές στην μεταπολεμική Ελλάδα σημαδεύτηκαν από την χωρίς κανόνες υπεράσπιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η τελευταία κυβέρνηση που οδηγήθηκε να κυβερνήσει στο όνομα της αριστεράς δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μέχρι σήμερα υπήρξαν συνένοχα, αδιάφορα, παθητικά επικριτικά. Κάποιες κριτικές φωνές ήταν σχεδόν πάντα μειοψηφικές. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον κανένα δικαίωμα στη σιωπή.

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Η αισθητική του τοπίου. Άρθρο - επιστολή του εικαστικού Γιάννη Καστρίτση, με αφορμή τα αιολικά στα Άγραφα


σημείωση για την ανάγνωση: δύσκολο να αφήσεις απαρατήρητη  την όποια φράση και την όποια λέξη απ'' όσα ο επιστολογράφος αναφέρει. Επεσήμανα με διαφορετικό χρώμα χαρακτήρων όσα βαθιά κέντρισαν τον υπαρξισμό μου.  

Αλήθεια ποιον ενδιαφέρει στις μέρες μας η ακεραιότητα της φύσης και πολύ περισσότερο αυτό που θα λέγαμε η αισθητική του τοπίου; Η αισθητική ανάγνωση της φύσης είναι ιστορικά και ιδεολογικά προσδιορισμένη και ξεκινά όταν ο άνθρωπος αποδεσμευμένος από τον καθημερινό πρακτικό βίο της επιβίωσής έχει την δυνατότητα να ατενίσει την φύση χωρίς καμιά σκοπιμότητα και κέρδος παρά μόνο την αισθητική απόλαυση και την εσωτερική του πληρότητα.

Η πλειονότητα των ανθρώπων που έζησαν και ζουν μέσα στην φύση την προσλαμβάνουν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν του αποστασιοποιημένου επισκέπτη- παρατηρητή. Για αυτούς η φύση ήταν μέρος της καθημερινότητας τους και έπρεπε εκ των πραγμάτων να συνεργάζονται μαζί της, αν ήθελαν να επιβιώσουν. Το αποτέλεσμα αυτής της αμοιβαιότητας ήταν ο άνθρωπος να ζήσει στην μακραίωνη ιστορία του με μια ισορροπημένη σχέση με το φυσικό του περιβάλλον.

Σημαντικό στοιχείο του τοπίου είναι ότι έχει τη δυνατότητα διαρκώς να μεταμορφώνεται, να μας εκπλήσσει. Το ίδιο τοπίο δεν μπορούμε να το ξαναδούμε ποτέ. Τ’ Άγραφα κάθε μέρα είναι και διαφορετικά, άλλα βουνά, για αυτό μας γεννάται και μας ξαναγεννάτε η επιθυμία να ανεβαίνουμε για να τα απολαύσουμε. Σαν έναν πίνακα ζωγραφικής που θέλουμε να τον ξαναβλέπουμε ή ένα καλό τραγούδι που θέλουμε να το ξανακούμε.

Το βουνό, οι κορφές πάντα περιείχαν έναν συμβολισμό για τον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές θρησκείες ήταν τόπος κατοικίας των θεών. Περιείχαν μυστήριο, ήταν το απόρθητο σημείο, ένας τόπος προσκυνήματος. Ήταν ο συμβολικός στόχος της πνευματικής προσωπικής και συλλογικής ανύψωσης. Για να φτάσει κανείς στην κορφή έπρεπε σωματικά και πνευματικά να κοπιάσει, να κάνει θυσίες να αποδεχτεί την θνητότητά του.

Στα δημοτικά μας τραγούδια οι κορφές είναι ο προνομιακός τόπος των αετών, το σημείο που ο άνθρωπος πάντα ζηλεύει και προσδοκά να φτάσει. Στερώντας από τον αετό την κορφή του ο άνθρωπος αυτοτραυματίζεται και ο ίδιος. Ο πληγωμένος αετός των δημοτικών τραγουδιών είναι ταυτόχρονα και ο τραυματισμένος, έκπτωτος άνθρωπος.

Για αυτό οι κορφές πρέπει να μένουν αλώβητες στους αιώνες, σημεία προς μια εν δυνάμει κατάκτηση.

Με την τοποθέτηση σιδερένιων τεράτων στις κορφές των βουνών, άνω των εκατό μέτρων χάνεται το μέτρο, η κλίμακα, απομαγεύονται οι κορφές, ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε κηλίδα.

Ο άνθρωπος των ημερών μας στο όνομα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης της φύσης χωρίς μέτρο και σχέδιο, θεωρεί ότι η φύση είναι χειραγωγήσιμη και ότι έχει την απόλυτη κυριαρχία. Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Για αιώνες ο άνθρωπος έζησε σε μια σχέση συνεργασίας και αμοιβαιότητας με το φυσικό του περιβάλλον.

Οι άνθρωποι που έζησαν στον ορεινό όγκο των Άγράφων, αγάπησαν και συνεργάστηκαν με αυτόν τον σκληροτράχηλο τόπο. Τον τόπο τους τον έκαναν τραγούδια για να απαλύνουν τον κόπο και τον πόνο τους και μας τον παρέδωσαν ακέραιο. Σήμερα για γνωστούς λόγους που δεν είναι του παρόντος ο θνήσκων αυτός τόπος ρήμαξε. Κάποιοι αποφάσισαν τώρα που είναι ευάλωτος να τον βγάλουν στο σφυρί, να τον ξεπουλήσουν, πράγμα που δεν το αποτολμούσαν χρόνια πριν όταν ο τόπος ήταν ζωντανός.

Όταν ο πατέρας μου στα 88 χρόνια για πρώτη φορά μπήκε στο νοσοκομείο για μια επέμβαση μου είπε ότι ήθελε να φύγει, να ξαναεπιστρέψει στον τόπο του, στο χωριό, εκεί που τον γνωρίζουν οι πέτρες και τα δένδρα. Εμείς τι θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές που θα θελήσουν να επιστρέψουν, να κατοικήσουν ή να επισκεφτούν αυτόν τον τόπο; Σιδερένια κουφάρια στις κορφές των βουνών!

Η απόφαση της κυβέρνησης και του πρώην Δημάρχου Αγράφων να υπογράψουν την τοποθέτηση ανεμογεννητριών στα αλπικά τοπία των Αγράφων, δηλαδή να καταστρέψουν έναν μοναδικό τόπο, γεννά πολλά ερωτηματικά.


Ας μην αφήσουμε «τους καλοθελητές της πράσινης ανάπτυξης» να μείνουν στην ιστορία για την καταστροφή για πάντα ενός μοναδικού οικοσυστήματος, ενός από τα σημαντικότερα αλπικά τοπία και πολιτισμικά περιβάλλοντα της Ελλάδας αλλά και του κόσμου. Στον τόπο που άφησαν τα ίχνη τους ο Ευγένιος ο Αιτωλός, ο Κατσαντώνης, τον τόπο της Αντίστασης και της Ελεύθερης Ελλάδας αλλά και το πιο σημαντικό τον τόπο των πατεράδων μας, του αγροτοποιμενικού πολιτισμού που μας τον παρέδωσαν ακέραιο. Είναι ιεροσυλία, ένα εν εξελίξει έγκλημα στην μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων.

Τα Άγραφα ανήκουν σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν έχει κάποιο προνομιακό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ακόμη και αν το όφελος για τον Δήμο είναι μεγάλο, οφείλει να διαφυλάξει αυτή την κληρονομιά.

Ας μου επιτραπεί να μιλήσω με τη διττή ιδιότητά μου, ως δημότης Δάφνης που έζησε και μεγάλωσε σε αυτόν τον τόπο, αλλά και ως ζωγράφος που αργότερα προσπάθησε με κάθε τρόπο, μέσα από το έργο του να αναδείξει αυτόν τον τόπο και να τιμήσει τους ανθρώπους του. Με αυτή την διπλή ιδιότητα θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στο νυν δήμαρχο και στο δημοτικό συμβούλιο Αγράφων να πάρουν σαφή θέση ενάντια στο σχεδιαζόμενο έγκλημα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι ανάπτυξης ενός τόπου.

Τα Άγραφα που δημιουργήθηκαν πριν από τριάντα πέντε εκατομμύρια χρόνια πρέπει να μείνουν όπως είναι και να κρατήσουν ακέραια την μορφολογία που ο χρόνος σμίλεψε.

Είναι πολύ πιο δύσκολο να δημιουργείς από το να καταστρέφεις!

Το τοπίο που αντικρίζουμε απέναντί μας έχει τις ίδιες αναλογίες με αυτό που έχουμε μέσα μας. Αν το καταστρέψουμε κάτι θα αλλάξει και εντός μας, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά...

Γιάννης Καστρίτσης
(Ο Γ. Κ. είναι δημότης Δάφνης Αγράφων και είναι Επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας)


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

Μουσική διαδήλωση-εκδήλωση στα Εξάρχεια (update)


Η Εκδηλωση Αναβλήθηκε λόγω καιρού για την Πέμπτη 21/6 την ίδια ώρα και με το ίδιο πρόγραμμα..

Ενάντια στις ναρκομαφίες
τον κοινωνικό κανιβαλισμό
και την αστυνομική καταστολή

Αγαπάμε τα Εξάρχεια
Μένουμε στα Εξάρχεια
Ζούμε στα Εξάρχεια

Αν θέλουμε να αγωνιστούμε για τα Εξάρχεια που αγαπήσαμε, ας ενισχύσουμε την εκδήλωση με την παρουσία μας.

(σε περίπτωση βροχής υπάρχει η δυνατότητα μέρη της εκδήλωσης να λειτουργήσουν σε στεγασμένους χώρους). Παράλληλα θα υπάρξει σχετική ενημέρωση.
ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ




Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

Τράπεζες: η παρανομία στο DNA τους (ΙΙ)


Στον παραπάνω πίνακα αποκαλύπτεται  σε όλη την έκταση το αποκρουστικό πρόσωπο του τραπεζικού παρακράτους. Σε ένα σύστημα δικαστικής εξουσίας που έχει εθιστεί να αποδίδει στο ακέραιο τη δικαιοσύνη των τραπεζών, υπήρξαν πολλοί δικαστές που, κάτω από το βάρος των πραγματικών στοιχείων, δεν μπόρεσαν να γείρουν τη ζυγαριά προς τη μεριά των τραπεζών. Βέβαια η διαδικασία της δικαστικής εναντίωσης των οφειλετών για την εκτιμηθείσα  αξία του ακινήτου με την οποία βγαίνει στο σφυρί, αποτελεί ένα από τα πολλά στάδια μιας δικαστικής διαμάχης με τις τράπεζες, στα οποία ο κάθε οφειλέτης έχει ηττηθεί παρα-κράτος. Αυτή είναι ίσως η τελευταία μάχη στην οποία και ελπίζει να κερδίσει λίγες χιλιάδες ευρώ ή  λίγο χρόνο ακόμη, πριν η αξιοπρέπειά του βγεί στο σφυρί μπιρ παρά. 

Σαν μαυραγορίτες
Αυτοί οι οφειλέτες, έστρεψαν τον θυμό τους προς τα εκεί που έπρεπε, ξοδεύοντας (είχαν τη δυνατότητα). Είναι όμως χιλιάδες αυτοί που στρέφουν το θυμό τους στον ίδιο τους το εαυτό, είτε γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφύγουν με νομικά μέσα, είτε γιατί έμαθαν για τα καλά πως η δικαιοσύνη των τραπεζών μόνο κατάθλιψη και θάνατο μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία. Όσοι δανείστηκαν για να αγοράσουν ένα σπίτι, όψιμα-πολύ όψιμα, ανακάλυψαν πης συνήψαν αγοραπωλησία με έναν μαυραγορίτη, την τράπεζα. Τους πούλησε το σπίτι ακριβά (φούσκα) και τώρα το αγοράζει (παίρνει πίσω) μπιρ παρά. Ας σκεφτούμε τον μαυραγοριτισμό της χρυσής λίρας στην κατοχή. Ή το σύγχρονο ήπιο μαυραγοριστισμό με το εμπόριο των λιρών. Αγορά 252 ευρώ, πώληση 304 ευρώ (σημερινές τιμές).

Όλη αυτή η δόλια μεθόδευση ξεκίνησε σε ανύποπτους χρόνους, με την επικουρία του κράτους, του φορολογικού και αναπτυξιακού οίστρου των κυβερνήσεών του, εποχές όπου ως γνωστόν οι φύλακες των ονείρων μας διήγαν βίον τριφυλλόν και ύπνον μακάριον.

Βέβαια η φάμπρικα των εμπορικών αξιών δεν είναι το μόνο όπλο των τραπεζών. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στο βάσανο της γραφειοκρατίας και την κωλυσιεργία των τραπεζών να τηρήσουν ακόμη και αυτά που οι ίδιες εισηγήθηκαν να ψηφισθούν σαν νόμοι (Κώδικας Δεοντολογίας Τραπεζών). Μια τρίτη φάμπρικα είναι αυτή της τοκογλυφίας και της με κάθε τρόπο διόγκωσης της αρχικής οφειλής σε σημείο που είναι αδύνατο και πολλές φορές ασύμφορο στον οφειλέτη να ανταποκριθεί ακόμη και στην πιο ευνοϊκή πρόταση ρύθμισης που θα του κάνει η τράπεζα. Αλλά για αυτή τη φάμπρικα θα γράψουμε μια άλλη φορά.
Αυτοί οι 782 πολίτες που τόλμησαν να εναντιωθούν στην κατάφωρη αδικία γνώριζαν από πριν τον απηνή διωγμό που θα υποστούν από το παρακράτος των τραπεζών για αυτή τους την "αναίδεια". Παρακολουθώντας ανελλιπώς πάνω από τέσσερα χρόνια τους πλειστηριασμούς, μάθαμε πως όποιος οφειλέτης τόλμησε να προσφύγει δικαστικά κατά της αυθαιρεσίας των τραπεζών σε οποιοδήποτε στάδιο - ακόμη και σε αυτό της ανακοπής της διαταγής πληρωμής, μπήκε στον κατάλογο προγραφών, γνωρίζοντας το σκληρό πρόσωπο της δανείστριας τράπεζας: Κανένας συμβιβασμός, καμμιά ρύθμιση, κανένας οίκτος. Πλειστηριασμός ! Πρόσφατα μάλιστα τρείς οφειλέτες που είχαν δικαιωθεί ως προς την αξία του ακινήτου τους μπήκαν σε πρώτη προτεραιότητα στη λίστα των πλειστηριασμών. Οι οφειλέτες αυτοί έχασαν τα σπίτια τους (πρώτες κατοικίες).

Πιο συγκεκριμένα:
Από 1/1/2017 έως και σήμερα (6/6/2018) 782 οφειλέτες που τα ακίνητά τους έχουν μπεί στη διαδικασία του πλειστηριασμού, προσέφυγαν δικαστικά προκειμένου να επανεκτιμηθεί η εμπορική αξία του ακινήτου τους. Βάσει της ισχύουσας από το 2016 νομολογίας σαν αξία εκπλειστηριασμού λαμβάνεται υπόψη όχι η αντικειμενική αξία που ίσχυε έως και το 2015 αλλά η εκτιμώμενη εμπορική. Οι εκτιμητικές αρμοδιότητες έχουν από το νόμο παραχωρηθεί στο σώμα πιστοποιημένων εκτιμητών και αρμόδιο υπουργείο είναι αυτό της Ανάπτυξης. Η σχετική νομολογία είναι εδώ. Οι εκτιμητές είναι είτε εταιρείες ειδικού σκοπού-κατά βάση θυγατρικές των τραπεζών, είτε μεμονωμένοι μηχανικοί ή οικονομλόγοι. Το πόσο αντικειμενική και δίκαιη είναι η κρίση τους φαίνεται από τα στοιχεία που θα παραθέσουμε στη συνέχεια. Περιληπτικά να αναφέρουμε πως βάσει των δικαστικών αποφάσεων οι νέες τιμές που προσδιορίζονται είναι από 30% και πάνω από την ήδη αξία που προσδιορίστηκε από τους εκτιμητές.




Στατιστικά στοιχεία από 1//1/2017 έως 5/6/2018
πηγή: https://deltio.tnomik.gr/decisions

Στην περίοδο αυτή κρίθηκαν συνολικά 781 περιπτώσεις ενστάσεων για αναπροσαρμογή τιμής εκκίνησης
Έγιναν δεκτές 552 ποσοστό 70,6%
Απορρίφθηκαν 217 ποσοστό 27,8%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 12 ποσοστό 1,4%

Πρωτοδικείο Αθήνας 
Κρίθηκαν σύνολο 201 περιπτώσεις
Έγιναν δεκτές 163 ποσοστό 81,10%
Απορρίφθηκαν 37 ποσοστό 18,40%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 1 ποσοστό 0,5%

Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης 
Κρίθηκαν σύνολο 114 περιπτώσεις
Έγιναν δεκτές 56 ποσοστό 49,1%
Απορρίφθηκαν 53 ποσοστό 46,5%
Αναρμοδιότητα δικαστηρίου 5 ποσοστό 4,4%
Από τη σύγκριση μεταξύ Αθηνών και Θεσσαλονίκης ενδέχεται να προκύπτει ότι η ζυγαριά των δικαστών της συμπρωτεύουσας γέρνει προς τη μεριά των τραπεζών. 

ερώτημα αδαούς
προκύπτει αδίκημα ή συνέργεια σε αδίκημα ποινικού και αστικού χαρακτήρα με βάση αυτά τα αποτελέσματα ; Και  πως για παράδειγμα ο Σύλλογος Μηχανικών ή οι όποιες αρμόδιες αρχές σκέφτονται να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο ; Διότι μιλάμε για το Σώμα Πιστοπιημένων Εκτιμητών το οποίο υποτίθεται διασφαλίζει τα συμφέροντα και των οφειλετών.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2018

Τράπεζες: η παρανομία στο DNA τους (I)


Η "αντιδεοντολογική" εφαρμογή του Κώδικα Δεοντολογίας
του Αργύρη Αργυριάδη

Διαβάζουμε κατά καιρούς ότι οι τράπεζες προσπαθούν να ρυθμίσουν τα ληξιπρόθεσμα δάνεια των οφειλετών και ότι το πρόβλημα των "κόκκινων" δανείων αποτελεί πυριτιδαποθήκη στο μαλακό υπογάστριο του τραπεζικού συστήματος. Συμβαίνει, όμως, πράγματι αυτό; Και ποιές οι κυρώσεις των τραπεζών αν δεν χρησιμοποιούν επαρκώς τα νομικά εργαλεία που θέσπισε η πολιτεία (κώδικας δεοντολογίας, εξωδικαστικός μηχανισμός κλπ), τη στιγμή μάλιστα που στην πράξη τις τεράστιες κεφαλαιακές απώλειες τους κληθήκαμε - και θα ξανακληθούμε - να καλύψουμε συλλήβδην οι πολίτες και οι μέτοχοι αυτών;

Κατ’ εφαρμογή του Ν. 4224/2013, θεσπίστηκε για τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ιδιωτών και επιχειρήσεων από την Τράπεζα της Ελλάδος, με την υπ’ αρ. 116/1/25.08.2014 Απόφαση της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών Θεμάτων, ο Κώδικας Δεοντολογίας. Ο τελευταίος θέτει ως κύριο και πρωταρχικό στόχο του την εξεύρεση συναινετικής λύσης μεταξύ δανειολήπτη και πιστωτικού ή χρηματοδοτικού ιδρύματος προκειμένου να μειωθεί με συμβιβαστικό τρόπο το δυσθεώρητο ύψος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Βασική υποχρέωση που συνεπάγεται η εφαρμογή του Κώδικα, αποτελεί η τήρηση των διαδικασιών του, πριν την τυχόν καταγγελία της πιστωτικής σύμβασης. Κάθε τραπεζικό ίδρυμα, λοιπόν, υποχρεούται να θεσπίσει λεπτομερώς καταγεγραμμένη Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων (Δ.Ε.Κ.), στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα, πρωτοφειλέτες, συνοφειλέτες και εγγυητές, εφόσον διατηρούν τον χαρακτηρισμό του "συνεργάσιμου δανειολήπτη", όπως ορίστηκε με απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Διαχείρισης ιδιωτικού Χρέους του Ν. 4224/2013.

Ειδικότερα, ένας δανειολήπτης είναι συνεργάσιμος έναντι των δανειστών του όταν: (i) παρέχει πλήρη και επικαιροποιημένα στοιχεία επικοινωνίας στους δανειστές, (ii) είναι διαθέσιμος σε επικοινωνία με τον δανειστή και ανταποκρίνεται με ειλικρίνεια και σαφήνεια σε κλήσεις και επιστολές του, (iii) προβαίνει σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση πληροφοριών προς τον δανειστή αναφορικά με την τρέχουσα οικονομική του κατάσταση (iv) προβαίνει σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση πληροφοριών, προς το δανειστή και (ν) συναινεί σε διερεύνηση εναλλακτικής πρότασης αναδιάρθρωσης με το δανειστή.

Περαιτέρω, η θεσπισθείσα Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων αποτελείται από πέντε στάδια. Κατά το πρώτο στάδιο, το ίδρυμα επικοινωνεί με τον πρωτοφειλέτη και, αν υπάρχει, τον εγγυητή, και του ζητεί να παράσχει τα απαιτούμενα οικονομικά στοιχεία. Στο δεύτερο και τρίτο στάδιο γίνεται συγκέντρωση και αξιολόγηση, αντίστοιχα, των οικονομικών στοιχείων του οφειλέτη, στο τέταρτο η τράπεζα οφείλει να προτείνει κατάλληλες λύσεις ρύθμισης και το πέμπτο στάδιο περιλαμβάνει τη διαδικασία εξέτασης των τυχόν ενστάσεων.

Η τράπεζα σε όλη τη διάρκεια του σταδίου της αξιολόγησης, οφείλει να καταβάλλει κάθε εύλογη προσπάθεια για να συνεργαστεί με τον δανειολήπτη προκειμένου να προσδιορίσει με ακρίβεια την ικανότητά του για αποπληρωμή του χρέους, με στόχο να καταλήξουν σε μια κατάλληλη λύση πριν προβεί σε καταγγελία της σύμβασης και εκκινήσει νομικές ενέργειες αναγκαστικής είσπραξης της καθυστερούμενης απαίτησης.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που μια τράπεζα λειτουργήσει ετσιθελικά και δεν τηρήσει την ανωτέρω προβλεπόμενη διαδικασία; Δυστυχώς μια τάση στη νομική θεωρία που γίνεται και αποδεκτή από πρόσφατες αποφάσεις  που είδαν το φως της δημοσιότητας θεωρεί τις προβλέψεις του ανωτέρω Κώδικα ένα απλό … ευχολόγιο κρίνοντας ότι η τράπεζα μπορεί να κάνει εντέλει ό,τι θέλει και εναπόκειται στην Τράπεζα της Ελλάδας να της επιβάλει τυχόν διοικητικές κυρώσεις. Είναι όμως έτσι;

Ο Κώδικας Δεοντολογίας αποτελεί κανονιστική διοικητική πράξη, εκδοθείσα κατόπιν νομοθετικής εξουσιοδότησης, που θέτει κανόνες ουσιαστικού δικαίου (τραπεζικού ή αστικού), δηλαδή κανόνες θετικού αυστηρού δικαίου (hard law). Περαιτέρω, μολονότι δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη, οι συγκεκριμένες διατάξεις είναι αναγκαστικού δικαίου (ius cogens). Τούτο συνάγεται ερμηνευτικά από τη φύση και το σκοπό των συγκεκριμένων διατάξεων. Οι τελευταίες αποσκοπούν στην προστασία του ασθενέστερου συμβαλλόμενου (δηλαδή του υπερήμερου δανειολήπτη) και στη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος (συστημική σταθερότητα). Η τελευταία δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από την ωριμότητα ή καλοπιστία μεμονωμένων τραπεζικών στελεχών. Για αυτό  κρίθηκε σκόπιμο από το νομοθέτη να ενταχθεί σε ένα διακριτό και συνεκτικό κανονιστικό πλαίσιο.

Συνεπώς, η μη τήρηση του Κώδικα δεν συνεπάγεται μόνον κυρώσεις εποπτικής ή ελεγκτικής φύσης από την ΤτΕ. Αντιθέτως δίνει το δικαίωμα και στον ίδιο τον οφειλέτη να επικαλεστεί την ακυρότητα της σχετικής καταγγελίας με επίκληση διατάξεων του Αστικού Κώδικα, καθόσον δεν υπάρχει κανένα κενό νόμου. Και τούτο διότι η διάταξη του άρθρου 174 ΑΚ καλύπτει το υποτιθέμενο κενό στις διατάξεις του Κώδικα Δεοντολογίας.

Πράγματι, σύμφωνα με την ΑΚ 174, δικαιοπραξία που αντιβαίνει σε απαγορευτική διάταξη του νόμου, αν δεν συνάγεται κάτι άλλο από την παραβιαζόμενη διάταξη, είναι άκυρη (απόλυτη ακυρότητα). Η ΑΚ 174 αποτελεί "λευκό κανόνα" δικαίου αφού η εφαρμογή της απαιτεί την ανεύρεση των απαγορευτικών διατάξεων που θα τη συμπληρώσουν. Συνεπώς εφόσον υφίσταται κανόνας επιτακτικού δικαίου που παραβιάζεται (όπως για παράδειγμα ο Κώδικας Δεοντολογίας) τότε σε συνδυασμό με το άρθρο 174 ΑΚ, η συγκεκριμένη δικαιοπραξία είναι άκυρη. Προφανές είναι ότι υπό αντίθετη ερμηνεία θα επιβραβεύονταν συμπεριφορές που τελούνται προς καταστρατήγηση του νόμου (in fraudem legis) δηλαδή επιφέρουν αποτελέσματα που αποδοκιμάζονται από το νόμο.

Σε κάθε περίπτωση ο οφειλέτης μπορεί να επικαλεστεί καταχρηστική συμπεριφορά (ΑΚ 281) της τράπεζας σε περίπτωση μη εφαρμογής του Κώδικα αρκεί να αποδείξει ότι η παράλειψη τήρησης της προβλεπόμενης διαδικασίας δεν εξυπηρετεί κάποιο εύλογο συμφέρον της τράπεζας αλλά αντίθετα συνεπάγεται ζημία για τον πιστούχο, με αποτέλεσμα η ανωτέρω συμπεριφορά της τράπεζας να υπερβαίνει προφανώς τα όρια τα οποία επιβάλλονται από την καλή πίστη και από τον κοινωνικό και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος.

Εάν υιοθετήσουμε την αντίθετη άποψη τα ερωτήματα που δημιουργούνται είναι εύλογα. Τι ανάγκη είχαμε τη θεσμοθέτηση "Κώδικα Δεοντολογίας" αφού η επίκληση της "φιλευσπλαχνίας" ή "καλοπιστίας" μιας τράπεζας δεν απαιτούσε τη ψήφιση νέου νόμου; Και εντέλει όσοι κομπορρημονούσαν ότι δεν θα "αφήσουν κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη" - και σήμερα ψηφίζουν πλειοψηφικά στη βουλή – επικροτούν μια τέτοια "λειψή" προστασία του οφειλέτη;

Ασχέτως πολιτικής προσέγγισης το νομικό οπλοστάσιο κατά τη γνώμη μας υπάρχει. Αρκεί να ερμηνευτεί ορθά και να εφαρμοστεί με κοινωνική ενσυναίσθηση από τα αρμόδια δικαστήρια που καλούνται για άλλη μια φορά να υπερβούν κυβερνητικές αβελτηρίες και νομοτεχνικές αστοχίες ...

* Ο κ. Αργύρης Αργυριάδης είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής & Διαχειριστής Αφερεγγυότητας

πηγή: www.alf.gr


Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Να σταματήσει η καταστολή των πολιτών που αντιστέκονται στην υφαρπαγή λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.

Να σταματήσει η καταστολή των πολιτών που αντιστέκονται 
στην υφαρπαγή λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.
Η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών καταγγέλλει την νέα δίωξη που ασκήθηκε στο μέλος του Συντονισμού Συλλογικοτήτων και πρόεδρο του Δ.Σ. του Ζ΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Θεσ/νίκης, Ηλία Σμήλιο, ο οποίος κατηγορείται για «παρακώληση διενέργειας πλειστηριασμού από κοινού» στις 28/9/2016, στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης.
Το «αδίκημα» που του αποδίδεται αφορά την αποτροπή αρπαγής, από την Τράπεζα Πειραιώς, του σπιτιού του Μιχάλη Π. και της πολυμελούς άπορης οικογένειάς του, με τον ίδιο κι ένα παιδί ΑΜΕΑ!

Κυβέρνηση, «θεσμοί» και τράπεζες, πατώντας πάνω στο έδαφος της ευρύτατης κοινωνικής εξαθλίωσης που προκαλούν οι μνημονιακές πολιτικές, μεθοδεύουν την κλοπή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης μεταφοράς πλούτου από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα στις τράπεζες και στο μεγάλο κεφάλαιο. Για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής ασκείται μία πρωτοφανής καταστολή σε βάρος των πολιτών που αντιστέκονται, με την ψήφιση ιδιωνύμων, την άγρια αστυνομοκρατία, τις διώξεις και τους ξυλοδαρμούς πολιτών έξω από τα γραφεία των μεγαλοσυμβολαιογράφων που υλοποιούν τους ηλεκτρονικούς, πλέον, πλειστηριασμούς. 

Στοιχείο αυτής της καταστολής αποτελεί και η δικαστική δίωξη που ασκήθηκε στον Η. Σμήλιο, αλλά και σε άλλους αγωνιστές του κινήματος κατά των πλειστηριασμών, στο Ναύπλιο, στην Αθήνα, στο Αγρίνιο και σε άλλες πόλεις. 

Για μια ακόμη φορά επαναλαμβάνουμε ότι η καταστολή τους δεν μας τρομάζει. Αντίθετα, αποδεικνύει ότι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών έχει καταφέρει να γίνει πραγματικά επίφοβο γι’ αυτούς που απειλούν την λαϊκή κατοικία και περιουσία.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον Η. Σμήλιο και απαιτούμε: 

• Την άμεση παύση κάθε δίωξης και την απόσυρση όλων των κατηγοριών σε βάρος του Ηλία Σμήλιου και των άλλων αγωνιστών κατά των πλειστηριασμών.
• Την κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και κατασχέσεων και την προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, με την καθιέρωση του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας και τη σεισάχθεια για τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών προς τις τράπεζες και το κράτος.
• Την κατάργηση του ιδιωνύμου και τον τερματισμό των διώξεων και της καταστολής του κινήματος. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Πλατεία Εξαρχείων, εκδηλώσεις ενάντια στις ναρκομαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή


Eκδηλώσεις στην πλατεία Εξαρχείων
-για μικρούς και μεγάλους-

Στα πλαίσια των αγώνων που δίνουμε μαζί με άλλες συλλογικότητες των Εξαρχείων ενάντια στις ναρκομαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή, διοργανώνουμε με άλλες συλλογικότητες πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις πάνω στην πλατεία Εξαρχείων.
Μια πρώτη εκδήλωση γίνεται την Κυριακή 6 Μάη.
Σας περιμένουμε όλους και όλες -μικρούς και μεγάλους.

Σχετικό είναι το κάλεσμα που ακολουθεί.

Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά όπου εδώ και δεκαετίες φιλοξενούνται, στεγάζονται και περιφρουρούνται κοινωνικοί αγώνες που αναπτύσσονται στην Αθήνα. Λόγω του πολιτικού χαρακτήρα τους, τα Εξάρχεια, αποτελώντας αγκάθι στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, ήταν και είναι μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής του κράτους. Αλλά ο κρατικός σχεδιασμός δεν περιορίζεται στην καταστολή. Η γειτονιά επιχειρείται να υποβαθμιστεί και να αποπολιτικοποιηθεί, αλλάζοντας φυσιογνωμία.

Μαφίες και εμπόριο ναρκωτικών, συμμορίες και άτομα με αντικοινωνικές συμπεριφορές (κλοπές, ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα, βία, σεξισμός,) που με άξονα τη λογική «στα Εξάρχεια δεν έχει αστυνομία, άρα επιτρέπονται όλα» παρασιτούν εις βάρος των κατοίκων, εις βάρος των αγωνιστών, εις βάρος των αγώνων που έχουν δοθεί και δίνονται. 

Οι φορές που οι κάτοικοι και οι αγωνιζόμενοι κλήθηκαν να υπερασπιστούν τα Εξάρχεια δεν είναι λίγες. Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης στο πνεύμα του κοινωνικού αγώνα, εδώ εκφράστηκε και η συμπαράσταση, σε χιλιάδες εκτοπισμένους που βιώνουν την απόλυτη έκφραση της κρατικής βίας, τον πόλεμο. Η υπεράσπιση των Εξαρχείων μας αφορά εξίσου όλους. Ντόπιους και ξένους. Η δυνατότητα να ζούμε μαζί δεν μας χαρίστηκε από κανέναν. Και δε θα την χαρίσουμε σε κανέναν. Το γεγονός πως εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες φιλοξενούνται στην περιοχή δεν είναι αυτονόητο, ούτε μπορεί να συμβεί σε άλλες περιοχές της Αθήνας. Συμβαίνει γιατί κάποιοι έδωσαν σκληρούς αγώνες για να παραμείνει η γειτονιά ανοιχτή και φιλόξενη. Και αυτό έχουμε την απαίτηση να το σεβαστούν όλοι.

Καλούμε εσάς τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους εργαζόμενους, τους επισκέπτες, όσους αγαπούν αυτήν τη γειτονιά και όσους θέλουν να βρίσκονται στα Εξάρχεια χωρίς φόβο στον αγώνα που δίνουμε ενάντια στα κρούσματα αντικοινωνικής βίας και ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό που μας επιβάλλουν οι από τα πάνω. Η σχετική απουσία αστυνόμευσης εντός των Εξαρχείων δεν πρέπει να αφήσει χώρο στην ασυδοσία. Αντίθετα, θα πρέπει να περιφρουρηθεί και να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση δημιουργίας δομών κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Σε αυτόν τον αγώνα δε θέλουμε απλά την συγκατάβασή σας, αλλά τη συμμετοχή σας. Θέλουμε μαζί να ξανακάνουμε τη γειτονιά μας βιώσιμη για όλους, γιατί μόνο ξεκινώντας από τα καθημερινά μας προβλήματα θα μάθουμε να χτίζουμε ένα νέο κόσμο, ένα κόσμο ειρήνης και αλληλεγγύης.

Ας μάθουμε να ζούμε μαζί, ας αγωνιστούμε μαζί.
Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων
Απρίλης 2018