της Αννίτας Λουδάρου
Την Μαρία την γνωρίζω από μικρή. Στον από κάτω δρόμο μένει. Την συναντούσα κάποιες φορές στο περίπτερο της πλατείας ν΄αγοράζει με την μαμά της παγωτό. Και άλλες φορές στο βιβλιοπωλειάκι της γειτονιάς να ξεφυλίζουν τα δαχτυλάκια της μεγάλα, γυαλιστερά, πολύχρωνα βιβλία, πύλες εισόδου σε άλλους κόσμους. Η Μαρία με τα χρυσά κοτσίδια αφορμή και αιτία για γνωριμία γειτόνων, φίλων και συγγενών. Μετά για λίγο την έχασα. Έκλεισε και το βιβλιοπωλειάκι της γειτονιάς. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πολύ είχα να την δω.
Η Μαρία, στα 17 τώρα, έφτασε Γ' Λυκείου. Ο 50 plus πατέρας -παρωχημένο μοντέλο για την αξία των ''φίλων της ελευθερίας'', γιόρτασε τα 2α γενέθλια της ανεργίας του. Η μητέρα, κηφήνας του δημοσίου, προισταμένη νοσηλεύτρια, με τα 700 ευρώ και την ευγνωμοσύνη στο διαπασών, που της επιτρέπεται ακόμα να μπαινοβγαίνει την πόρτα του νοσοκομείου, παλεύει. Όσο και να κόψεις, ό,τι και να σκεφθείς, όσο και να διαμελιστείς στριφγυρνώντας τις νύχτες για φροντιστήρια και για δια βίου όνειρα δεν περισσεύουν. Η Μαρία με τα Κυριακάτικα κόκκινα μπαλόνια και τα ορθοπεδικά μποτάκια αφορμή και αιτία για χαμόγελα και κουβεντολόγια στις κούνιες της πλατείας.
Να καλείσαι ν΄απαντήσεις πολλές αερητζίδικες ερωτήσεις. Πολλοί ειδικοί ενδιάμεσα στις μπουκιές και στα ρεψίματα των χορτασμένων στομαχιών τους, Ποιος είναι πιο χρήσιμος, ποιος είναι ο πιο άχρηστος, ο κηφήνας, ο βασιλιας, την Λόλα την μικρή ποιος θα την βγάλει απ΄την φωτιά; Nα απαντήσεις σε όλα! Αλλά και στο τι σημαίνει ακριβώς να καλείσαι να ζήσεις την οικογένια σου με τα 900, 800, 700, και κατρακυλάει. Πρόσεξε λίγο τι θα πεις πριν κουνήσεις το βαθυστόχαστο κεφάλι σου και πεις "Έτσι θα ζήσουμε στο εξής". Ν΄αναφέρεσαι όχι στα παιδιά της διπλανής πόρτας, αλλά στα δικά σου, που ακόμα έχεις τρόπο να τους εξασφαλίσεις δικαίωμα στο minimum έστω, αύριο.
-Η Μαρία θέλει να μπει στην Ιατρική.
- Πιστεύεις πως μπορεί κάποιος να μπει στην Ιατρική Αθηνών χωρίς φροντιστήριο ;
- Εγώ δεν πήγα φροντιστήριο.
Στον ανιχνευτή ψεύδους, οι τιμές σου θα ήταν μεγαλύτερες απο το άθροισμα της αρτηριακής και των τριών μας εκείνη την στιγμή. Η βελόνα θα χτυπούσε πιο τρελλά και από την φλέβα στην άκρη του μετώπου της Μαρίας.
- Συγνώμη που ενοχλούμε. Ξέρετε η μικρή έχει κάνει κάτι πανικούς, την κρατά άνχγος βαθύ. Ζαλάδες, πονοκέφαλοι.
Πότε μεγάλωσε η Μαρία τόσο αναρωτήθηκα. Πόσα περί ανέμων και υδάτων να πεις. Και ''κάτι για όλους θα γίνει'' και για όλους έχει δυσκολέψει. Και να παρακαλείς να πιάσει το placebo. Γιατί όποια φιλοσοφία και καραμελίτσα αισιοδοξίας κι αν επιστρατεύσουμε εγώ, εσύ, εμείς, όταν μαυρίζουν, παγώνουν οι τωρινοί τόποι και χρόνοι, γυρνάμε και ζητάμε καταφύγιο στις αναμνήσεις των φοιτητικών χρόνων. Κανένα 16χρονο δεν μπορεί να συμμεριστεί την ελπίδα μου, την ελπίδα σου και να διακρίνει την θετική πλευρά της ζωής όταν η πραγματικότητα του λέει "τέτοια χρόνια εσύ δεν θα έχεις". 586 ευρώ ο βασικός, αν είστε υπάκουα παιδιά , αλλιώς στα κοινωνικά παντοπωλεία.
Κανείς δεν ανεβαίνει ποτέ ξαφνικά στα περβάζια, δεν τινάζει απροειδοποίητα τα μυαλά του στον αέρα. Ένα σωρό σημειώματα έχουν μοιράσει πριν τα μάτια τους. Δύο πράγματα θα μείνουν δύσκολα ακόμα και για τον πιο υψηλό δείκτη ανθρώπινης ευφυίας και ικανότητας. Να διαβάζεις μάτια και να πιπιλάς πιπίλες.
We the people - No more silence γράφει το μαύρο φούτερ της. Οι ακανόνιστοι σφυγμοί της , η βαριά ανάσα της.
- Κάτι να περνάει τις νύχτες της υπάρχει ;
Δεν υπάρχει. Ούτε οι παστίλιες για τον πόνο των άλλων κάνουν τίποτα. Δεν κόβεται ο βήχας της σιωπής. Χρειάζεται από τις άλλες, τις ειδικές γαι τον δικό σου πόνο. Αυτές και δυο τρεις ώρες να βρεις να κάνετε μαζί Χημεία και Βιολογία.
Φωτογραφία από την ταινία La ballon rouge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.