Η σπορά της οργής (αναδημοσίευση)

πηγή: http://anarchypress.wordpress.com 

Θα σου δείξω το φόβο μέσα σε μια χούφτα χώμα

T.S. Eliot, «Η ρημαγμένη γη» 

Την ερχόμενη άνοιξη πρόκειται να ψηφιστεί από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ένας νόμος, που στοχεύει στον έλεγχο των σπόρων που καλλιεργούνται, δίνοντας το πράσινο φως στις μεγάλες πολυεθνικές. Στόχος είναι να τεθεί σε ισχύ από το 2016.

Εν ολίγοις, η ρύθμιση αυτή επιβάλλει μία λίστα «νόμιμων» σπόρων. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ελέγχεται μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, οι οποίες θα κοστίζουν περίπου 3000 ευρώ για κάθε ποικιλία. Προφανώς, ένας φτωχός αγρότης δε θα είναι σε θέση να διαθέσει αυτά τα λεφτά, αλλά για μία πολυεθνική το ποσό αυτό είναι αστείο. Ουσιαστικά, οι «νόμιμοι» σπόροι θα είναι αυτοί που ενδείκνυνται για μεγάλες καλλιέργειες, ενθαρρύνοντας τη βιομηχανική γεωργία. 

Έτσι, κανείς δεν θα μπορεί να διατηρεί μικρές καλλιέργειες για λογαριασμό του, αφού οι σπόροι που μπορεί να έχει ο καθένας μας και να καλλιεργεί για το κοντινό του περιβάλλον δεν θα είναι σε θέση να περάσουν την έγκριση. Το αυτονόητο, αυτό που κάθε άνθρωπος που δεν έχει χάσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα χαρακτηριστικά του μπορεί να καταλάβει, είναι ότι μια τέτοια νομοθεσία ασκεί άμεσο διατροφικό έλεγχο και εξάρτηση από το κράτος μέχρι τελικής πτώσεως.

Στην Ευρώπη οι αντιδράσεις έχουν ήδη ξεκινήσει. Εδώ και καιρό, έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για τέτοιου είδους νομοθεσίες που κατά τόπους εφαρμόζονται ήδη. Το κράτος επιδιώκει να επιβάλει με τον παραλογισμό του και αυτά που σε κάποιους ακόμη μπορεί να φαντάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όταν η καταστολή είναι τόσο προφανής, όταν γίνεται προσπάθεια να εξαπλωθεί ο έλεγχος στην πιο στοιχειώδη φυσική ανάγκη, την ίδια τη διατροφή, τα λόγια ωχριούν. 

Επί πλέον, θα πρέπει να αναλογιστούμε τι θα σημαίνει για την ίδια την γη η εφαρμογή μίας τέτοιας απόφασης· η επιβολή εργαστηριακών σπόρων, οι εκτεταμένες μονοκαλλιέργειες, που ήδη κυριαρχούν, θα καταστήσουν άγονες και νεκρές σε βάθος χρόνου τεράστιες εκτάσεις, αυξάνοντας το πρόβλημα του υποσιτισμού. Αυτή τη φορά όμως μέσα στα όρια της πολιτισμένης και αναπτυγμένης ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, που ήθελε πάντοτε να κρατάει για τον εαυτό της το καλύτερο κομμάτι αυτού του πλανήτη, ασελγώντας πάνω στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο νόμος αυτός έρχεται να συμπληρώσει τη νοοτροπία που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να επικρατήσει και υπακούει στη λογική ότι κάτι για να είναι υγιεινό και διατροφικά σωστό, θα πρέπει να εγκριθεί από κρατικές επιτροπές. Έρχεται να προστεθεί σε μια τάση αποστείρωσης, η οποία επιβάλλει μία ισοπεδωτική νοοτροπία περί «καθαρών» και «ακάθαρτων» τροφών και συνηθειών. Το ίδιο προηγήθηκε με το κρέας και άλλα είδη διατροφής, που ελέγχονται από μεγάλα καρτέλ. Άλλωστε, ένας σπόρος που είναι τεχνητά κατασκευασμένος εμπεριέχει και τις αρρώστιες που μπορούν να καταπολεμήσουν οι ίδιες μεγάλες εταιρείες φυτοφαρμάκων (φυτοφαρμάκιων θα λέγαμε εμείς), προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα που γέννησαν στις καλλιέργειες, μπλέκοντας σε έναν φαύλο κύκλο την ίδια τη γέννηση και το θάνατο.

Με τέτοιες διατάξεις σταδιακά θα περάσουν στον χώρο του μύθου, μαζί με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, τα κοινά μήλα που τώρα μπορούμε να τρώμε όλοι. Και τότε, θα είμαστε αναγκασμένοι να εφεύρουμε πάλι έναν Ηρακλή να μας τα φέρει πίσω, έναν απολίτιστο δηλαδή ήρωα, που κατάφερε να μεταφέρει τα γνωστά μας χρυσαφί εσπεριδοειδή (τα πορτοκάλια). 

Ο δράκος όμως του πολιτισμού με τα πολλά κεφάλια προσπαθεί να αφανίσει κάθε άγριο και φυσικό πλάσμα από αυτό τον κόσμο. Αλλά δε θα τον αφήσουμε να κοιμάται ήσυχος. Το έχουμε ξαναπεί και δε θα κουραστούμε να το ξαναλέμε· είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε νόμος είναι σε θέση να προσεγγίσει έστω και στο ελάχιστο τη σοφία της φύσης. 

Η φύση δεν έχει νόμους· αυτοί είναι ανθρώπινα γεννήματα, που θέλησαν, ανεπιτυχώς ευτυχώς, να μεταμορφώσουν το σύμπαν σε αντικείμενο παρατήρησης, ερμηνεύοντας τα πάντα με σχέσεις αίτιου-αιτιατού. Όσο ακόμη διατηρούμε τη δίψα για ελευθερία, όσο επιδιώκουμε να βλέπουμε γύρω μας έναν κόσμο που σφύζει από ζωή, όπως η ίδια η φύση μας την δώρισε, δεν μπορούμε παρά να διατηρούμε, ο καθένας από την πλευρά του, τον σπόρο για μια διαφορετική γη· αυτή που δε θα έχει σύνορα και νόμους, που θα ακούει τον πιο μικρό ψίθυρο, πριν γίνει καταιγίδα και θα βλέπει το πιο μικρό σημάδι, πριν γίνει ουράνιο τόξο.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση