Εδώ Καλλιδρομίου (αναδημοσίευση)

της Αννίτας Λουδάρου

http://ann-lou.blogspot.gr/

-Τι κάνεις;

-Εδώ μωρέ να...

Και μυστικά να ονειρεύεσαι την αναγγελία μιας πτήσης. Γράψε σ΄ένα χαρτί τι πράγματα θα στερηθείς αν φύγεις , διάβασε τα φωναχτά μέχρι να τα μάθεις απ΄έξω και προχώρα. Έπιανε στα φοιτητικά χρόνια Τότε που ψάχναμε γιατροσόφια για τους επιβεβλημένους χωρισμούς. 

Εδώ είμαστε ακόμα εδώ. Με πολλλούς κόμπους.

- Ρίξε μια ματιά πόσο έχουν τα νοίκια εκεί.

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στη ζωή, αλλού στρέφεις το βλέμμα και την πλώρη σου και αλλού σε πάνε τα κύματα και ο αέρας, γιατί από μόνος σου δεν θα διάλεγες ξέρες και ύφαλους, ρηχάδια και βράχια. Κι όμως κι αυτά πρέπει να τα ζήσεις.

Μια φορά να δεις κατάφατσα τα πραγματικά νούμερα των αυτοκτονιών, του αλκοολισμού, της κατάθλιψης, της ενδοοικογενειακής βίας μαζί με τα γόνατα σου κόβονται και τα φτερά. Τότε είναι που το εμπεδώνεις για τα καλά. Σε κάθε έναν που θα βοηθήσει η ελπίδα σου, θα αντιστοιχούν 1000 που δεν θα μάθεις ποτέ , τι περνούν πριν βγουν να ψάξουν στον κάδο. 

Αν πράγματι νοιάζεσαι για όποιον και οτιδήποτε πέρα από οριακό '' ακόμη εδώ'' σου. Από τα ''θα'' στα ''δεν'' ζωές γονατισμένες. Το ''εδώ'' έχει φιμωμένα στόματα, περιπαιγμένη λογική, κάποιοι που θα βρεθούν να δώσουν ένα ακόμα χειροκρότημα στον υπουργό. Και ας έχουν γίνει οι δρόμοι, βυθοί. Όσο περισσότερο τους περπατάς, τόσο ανοίγεις το στόμα, τόσο πνίγεσαι.

Είναι και οι φίλοι που εμμένουν με τις αιτιολογημένες τους αντιρρήσεις. ''Κοίτα μια λιακάδα Δεκέμβρη μήνα'', '' Δεν θα πεθάνουμε ποτέ ρε'.

Έχει περάσει καιρός τώρα από τότε που έπαψα να κλωτσάω πολύτιμες ξένες ψευδαισθήσεις. Τόσο θυμωμένη δεν είμαι. Άλλος τόσος καιρός από τότε που έπαψα να τις θεωρώ άξιο λόγου ανάχωμα, στη γενική κατρακύλα του πίνακα προς την οριστική καταστροφή του καμβά. Με ότι μουτζούρα θέλεις καλύπτονται οι λάθος αποχρώσεις. Αλλά ή θα μουτζουρώνεις ή θα ζωγραφίζεις.

Αν το σκεφθείς μια σύμπτωση έκανε τον τόπο σου να είναι τόπος σου. Αν το ξεγυμνώσεις από την σύμπτωση, είναι τόσο τόπος σου όσο και όπου υπάρχει χώμα και αέρας. Αν αδειάσεις από μελό και ψευδαισθήσεις μια χαρά χωράνε όλα σε κούτες και βαλίτσες. Όλα ;

Οι ιστορίες χρειάζονται πάντα ιστορίες για να σωθούν. Χωρίς ιστορία είσαι ξεγραμμένος. Όλα, οι χωρισμοί, τα τραγούδια που άκουσες, οι διακοπές που πήγες, τα χνάρια από τους ανθρώπους που συνάντησες, οι εποχές που έγιναν ξαφνικά άνω κάτω, δεν έχουν καμιά αξία αν δεν υπάρξουν ιστορίες που θα μιλήσουν ξανά γι΄αυτά. Που θα τα αφηγηθούν με το δικό τους τρόπο, ξαναγράφοντας με προσοχή τα σημαντικότερα μέρη τους.

-Τι σε κρατάει τελικά εδώ ;

-Όλα αυτά που αγωνίστηκα πολύ να με αγαπήσουν, αλλά δεν τους έφτασε το πολύ μου.

Κατηφορίζοντας την Καλλιδρομίου, ίσως και να είναι ακόμα ο πιο όμορφος δρόμος της Αθήνας, νοστάλγησα κάποιες μέρες που δεν είχε γεμίσει ο αέρας ανεπίδοτα βλέμματα, που δεν έτρεχες για το τίποτα,για τα ψίχουλα. Που τρίζαν τα φύλλα κάτω από τις σόλες τους Νοέμβρηδες. Κάποια στιγμή ίσως να τα ξαναζήσουμε.

Μάλλον όχι ξανά. Ζήσουμε σκέτα. Θα είναι αλλιώς. Και ωραία, σίγουρα. Εδώ.

Αναρτήθηκε