Μιλούσαμε μέσα από λέξεις γραμμένες σε χαρτιά τσαλακωμένα ... μέσα από τραγούδια γκρίζα, μέσα από στίχους που δακρύζουν.
Ξέρεις, δεν είναι το χάδι που πονάει αλλά το άγγιγμα, κι όταν αγγίζεις μια ψυχή να προσέχεις, Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα αυτά τα αγγίγματα από μέσα μας.
Πονάει ...
Ξεκάθαρες ερωτήσεις, δειλές απαντήσεις. Κλωστές μπερδεμένες, και με όποια σειρά κι αν διηγηθείς την ιστορία, θα καίει το ίδιο. Αυτό το κάψιμο στα σωθικά ... Μόνο νύχτες θυμάμαι ... αστέρια δεν μπόρεσα να δω, είδα όμως χρώματα, είδα σκιές, είδα βλέμματα .. θολά και ζαλισμένα. Βλέμματα να χάνονται και εικόνες να ζωγραφίζονται μέσα τους. Και όταν τα βλέπεις αυτά πως να σταματήσεις; Πως να σταματήσω; Έτρεχαν οι λέξεις ασταμάτητα ... βιαστικά. Και δε ζήτησα τίποτα.
Σου έδειξα τι βλέπω πίσω απ τα χαλάσματα και πίσω από μαύρες σκιές. Όταν σβήνουν τα φώτα βλέπω πιο καθαρά. Εκεί στα υποφωτισμένα συναντιούνται οι ψυχές. Φόβοι και όνειρα. Κοίτα πως ταίριαξαν. Πάνε μαζί αυτά τα δύο ...
Τη σιωπή δεν τη μετράω πια σε ποτήρια, μόνο σε λέξεις που δεν είπα.
Σιωπή που δεν έχει τέλος ...
ευχαριστώ πολύ για την αναδημοσίευση :)
ΑπάντησηΔιαγραφή