Υπήρξε μια εποχή σ’ αυτήν την πόλη που περπατώντας πολλές φορές τη νύχτα, άκουγα τις αναπνοές των ανθρώπων από τ' ανοιχτά παράθυρα. Άκουγα τις ερωτικές τους συνομιλίες, τους ψιθυρισμούς τους, τις αγωνίες τους για τις ασήμαντες ή σπουδαίες υποθέσεις, και όσο απομακρυνόμουνα στις συνοικίες τόσο πιο πολύ έμπαινα στη διαφάνεια του κόσμου τους.
Τότε η παρουσία των ανθρώπων στις γειτονιές ήταν παντοδύναμη, όπως η παρουσία του έρωτα. Ενός έρωτα που κυκλοφορούσε στο δρόμο και μετουσίωνε την πόλη ολόκληρη σ’ ένα ερωτικό εργαστήρι. Σήμερα δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχουν ούτε νέοι για να αισθανθούν τον έρωτα και να τον ενσαρκώσουν.
Κάποτε αυτός ο χώρος θα φθάσει σ’ ένα βέβαιο αδιέξοδο, ακριβώς λόγω της ερωτικής απουσίας που εγκλείει. Η επικινδυνότητα του έρωτα- το πιο σπουδαίο ίσως συστατικό του – είναι στο δόσιμο, στο χαμό.
Επικινδυνότητα δεν είναι το να βρεθείς σφαγμένος ένα πρωί, αλλά το να διαλύσεις τα όρια του εγωισμού σου, χωρίς να ξέρεις το σημείο που θα φτάσεις. Δεν έχει αυτό σχέση με το αν κινδυνεύεις σε ύποπτες συνοικίες.
Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με την έννοια «ζωή». Δεν εξοφλείται με τίποτα. Ούτε με τον γάμο ούτε με την τεκνοποιία. Αυτά είναι για τους αφελείς. Ο έρωτας είναι μία συνεχής παρουσία υπό διάφορες μορφές κι όσο περισσότερη σκέψη διαθέτει ο άνθρωπος, σε όσο αυστηρότερο επίπεδο βρίσκεται, τόσο περισσότερο τον απασχολεί εσωτερικά ο έρωτας. Είναι ανεξάντλητος και δεν εξωτερικεύεται σαν ένα ρομάντζο.
Πηγή: Οδός Πανός, τεύχος 168
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.