Το χρέος

(ό,τι μας δίδαξαν οι πρωτομαγιές του κόσμου)

Χρωστάμε μόνον

σε κείνους που πολύ αγάπησαν

κι έζησαν την πίκρα.

χρωστάμε μόνο

σε κείνους που πολύ αγωνίστηκαν

κι έζησαν την ήττα.

χρωστάμε μόνο

σε κείνους που πολύ ονειρεύτηκαν

και ζήσανε τον εφιάλτη.

χρωστάμε μόνο

σε κείνους που περιφρονήσανε το θάνατο

και πέθαναν,

και είναι νεκροί

κι ανθίζουν και μυρώνουνε το χώμα

χρωστάμε μόνο

το φως του κόσμου.

Τόλης Νικηφόρου

από τη συλλογή Τα Αναρχικά

Οι φασιστικές αγέλες της ψευτοΑναρχίας

....Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι η ανακύκλωση του ίδιου του φασισμού!...

Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε το κείμενο, του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν), που ακολουθεί.

(ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ γιά να ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, προτού είναι οριστικά αργά για εσάς και εμάς μαζί.....)

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ........

Ούτε στα Εξάρχεια, ούτε στον Βαρουφάκη, ούτε σε κανέναν και πουθενά

Η εκδίωξη τού Γιάννη Βαρουφάκη και της συντροφιάς του από τον λούμπεν πολιτικό χουλιγκανισμό που με εξουσιοφασιστικές πρακτικές στα Εξάρχεια και στις συγκεντρώσεις εφαρμόζουν την "πολιτική" του τραμπουκισμού σε όποιον δεν είναι με το "τοπικό Κρατίδιο" της φοβέρας και της σκλαβιάς, είναι μια στενάχωρη υπόθεση που μόνο οι πολιτικοί χώροι μπορούν να λύσουν με τα "όπλα" της αυτοοργάνωσης, της περιφρούρησης και του διαχωρισμού. Ο λούμπεν πολιτικός χουλιγκανισμός που έχει "ιερό και όσιο" την Βία και την "δημοκρατία" της εκδίκησης είναι η άλλη σκοτεινή πλευρά που συμπληρώνει τον Φασισμό και όσο "γυρνάμε την πλάτη" τόσο πιο συχνά θα τον βρίσκουμε μπροστά μας! Δεν γίνεται να δείχνουμε ενδιαφέρον επιλεκτικά μόνο για ρατσιστικές και ναζιστικές δράσεις χωρίς να αναφερόμαστε στον "κόκκινο" ψευτοαντιφα /Φασισμό, αν θέλουμε πράγματι οι κοινωνίες να μην βρεθούν από την οικονομική κρίση και εξαθλίωση σήμερα, στον πόλεμο "όλοι εναντίον όλων" αύριο! Ο Φασισμός θα μπει από όλες τις πόρτες "δικαιολογημένος" και "νομιμοποιημένος" και κανείς τότε δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει ως "ανεπιθύμητο"!

Ο πανέξυπνος και αθάνατος Φασισμός (για αυτό Φασισμό ποτέ δεν εγκαταλείπεις τα εγκόσμια, γιατί δεν σε καταλαβαίνουν καθώς αργά γλιστράς ξεγελώντας τον εγκέφαλο και τον διαλύεις κάνοντας τον Ανεγκέφαλο....), νίκησε άλλη μια φορά στα σημεία.

Την έχω "εισπράξει" αυτή την βία από όλης της εξουσίας τους "εκλεκτούς αντιπροσώπους"! Απο φασίστες, "αντιφασίστες" και "αντιεξουσιαστές", από βασανιστές αστυνομικούς σε κλούβες, περιπολικά και αστυνομικά τμήματα. Την έχουν "εισπράξει" σωματικά κι άλλοι όπως ο φαντάρος στις 8/2/2014 στο Μοναστηράκι που έμεινε 5 μέρες βαριά χτυπημένος στο 401, κάποιοι περαστικοί Κύπριοι φαντάροι επίσης στις 30/11/2013 στην ίδια περιοχή επειδή το ψευτοαντιφα φασισταριό τους καταδίκασε για ασφαλίτες και ακροδεξιούς με αφορμή την συνολική "εμφάνιση" και "αμφίεση". Το ‘χω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω ακούραστα με συνέπεια.

Τα μέλη της "αγέλης των λύκων" (κι ο ναζισμός ακριβώς την ίδια "ομάδα καθαρού επαναστατικού αίματος και υπεροχής" έχει και προωθεί, εκεί είναι ο φυσικός χώρος του Μπαχαλισμού και του Μηδενισμού κι όχι στον Αναρχισμό) ακολουθούν πάντα την ίδια θρασύδειλη τακτική, την αριθμητική υπεροχή εκ τού ασφαλούς, μέσα και έξω από το "γκέτο" και το "άβατο" που τούς παρέχει προστασία και "εξασφαλισμένη καριέρα και επιτυχία"!

Ακόμα και φασίστας να είναι κάποιος ή ασφαλίτης, η μέθοδος της βίας και του λυντσαρίσματος είναι από μόνη της πράξη Φασιστική και δεν ανήκει στην δική μας συμπεριφορά και πολιτική πράξη! Και ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ είναι όποιος παραβιάζει αυτόν τον κανόνα, σε όποιο "στρατόπεδο" ή "τάξη" κι αν είναι αλλοτριωμένος και προσκυνημένος!

Τό ψευτοαντιεξουσιαστικό και ψευτοαντιφασιστικό φασισταριό που με έπαρση, αλαζονεία και μηδενισμό αλλοιώνει και προβοκάρει τα τελευταία χρόνια τους κοινωνικούς αγώνες (και ταυτόχρονα τις αναρχικές ιδέες και εκδηλώσεις) δεν αφήνει τίποτα "ζωντανό" και "άθικτο" εκτός από τους μιλιταριστές τού δικού τους τάγματος εφόδου. Γιατί ο στρατός της "αντιεξουσιαστικής" τζιχάντ πού δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται άλλες απόψεις εκτός από τις δικές της (τις ανοησίες του παραλογισμού και του αντικοινωνικού μικρόκοσμου δηλαδή) είναι αυτός που στις 20 /4/2015 στον Κορυδαλλό (εν μέσω αντιφασιστικής συγκέντρωσης για την δίκη της Χρυσής Αυγής) έδιωξε με προπηλακισμούς, βρισιές και βία τον βουλευτή Ν. Ορφανό από το "Ποτάμι" γιατί η παρουσία του "παραβίαζε" το ... καταστατικό "καθαρότητας" και "μαχητικότητας" της ψευτοαντιφα.

Είναι ο ίδιος μηδενοφασισμός που επιδόθηκε άλλη μια φορά στο "επαναστατικό άθλημα" του κυνηγητού και ξυλοδαρμού εργαζομένων των ΜΜΕ στις 18/4/2015 στα δικαστήρια τής Ευελπίδων, κατά την διάρκεια της προσαγωγής των συλληφθέντων έπο την αστυνομική επέμβαση στην πρόσφατη κατάληψη της Πρυτανείας. Στους δημοσιογράφους Σοφία Παπαιωάννου, Πάσχο Μανδραβέλλη, Κώστα Μπογδάνο, στον σκιτσογράφο Soloup, στην Σώτη Τριανταφύλλου, σε φοιτητικές εκδηλώσεις, στον Γιάννη Πανούση (οταν ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο), οι επιδρομές στα πρότυπα της μαφίας, του παρακρατισμού και της "ιδεολογίας" του τυφλού αφηνιασμένου όχλου έχει γράψει "λαμπρές σελίδες" και "ηρωισμούς" στα πρωτοσέλιδα του θεάματος!

Αλλά και στο "Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα" στις 16/12/2012, στον εμπρησμό του Εναλλακτικού βιβλιοπωλείου του συντρόφου Γ. Καραμπελιά στην οδό Θεμιστοκλέους και του περιοδικού "Ρεσάλτο" στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, το ψευτοαναρχικο κατάμαυρο φασισταριό απονέμει παντού "δικαιοσύνη". Αλλά και στο σπάσιμο του καφε-βιβλιοπωλείου "Φλοράλ" στις 20/2/2013 στην πλατεία Εξαρχείων, στον εμπρησμό βιβλιοπωλείων και πολιτικών γραφείων, στον εμπρησμό της εφημερίδας "Athens Voice" στις 6/11/2014, στον ξυλοδαρμό συντρόφων στις 29/3/2015 επειδή διαφώνησαν με την επίθεση σε περιπολικό στα Εξάρχεια, στην επίθεση στο στέκι της Αναρχικής Συλλογικότητας ΕΠΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩ στην Πάτρα το βράδυ της Κυριακής 26/4 /2015 επειδή οι σύντροφοι αναρχικοί διαχωρίστηκαν από την βιαιομανία τους που διαλύει πολιτικές συγκεντρώσεις. Το αντιεξουσιαστικό φασισταριό δεν κάνει "εκπτώσεις" και "χάρη" σε κανέναν γιατί ...."εδώ μόνο εμείς" ,"νόμος είναι το δίκιο το δικό μας" και "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας"!

Σε αυτόν τον Κόσμο δεν ήρθαμε για να "εκτονωθούμε" και να κάνουμε την "πλάκα μας", αλλά για να συμβάλλουμε (ο καθένας από την αλήθεια του κι από όσο κι ότι μπορεί....) στην αλλαγή του και στην εκτροπή από την μακάβρια κανονικότητα και δουλεία πού επιδιώκει να μας κάνει να συνηθίσουμε ο καπιταλισμός και η τερατογεννησή του ο φασισμός.

Διαφωνούμε και είμαστε αντίθετοι κι απέναντι με πολλούς και πολλά. Κι αυτοί μαζί μας. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς δεν είναι αντιγραφές από τον Φασισμό πού κλωτσά στον αποκλεισμό, στην εξορία και στον αφανισμό ότι γι αυτόν είναι "ανάπηρο" και "άπλυτο", ότι δεν έχει το full face της κτηνωδίας του! Οποιος λοιπόν συμπεριφέρεται σαν συμμορία με σεξισμούς, βρισιές, προπηλακισμούς, βία και απειλές, όποιας λογής ή κοπής φασιστότσουρμο κι αν είναι, "περαστικά του" και να πάει στα τσακίδια, δεν αξίζει εδώ να μοιράζεται το ψωμί και το νερό μας! Δεν είναι Αναρχισμός η "ετυμηγορία της λαϊκής αγανάκτησης" στην οδό Βαλτετσίου, δεν είναι "άνεμος ελευθερίας" παρά μόνο Φασισμός και ποινή Φυλακής τύπου Γ!

Στο ατέλειωτο σύμπαν που ανοίγει διαρκώς στο άκουσμα της πολιτικής θέσης και σκέψης για την διαχείριση της ζωής μας, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες επιλογές, τις ίδιες πολιτικές ή ιδεολογικές αναφορές, αφετηρίες και πορείες. Προφανώς καμιά πρόταση (ακόμα κι η αναρχική) από μόνη της δεν φτάνει, τίποτα δεν είναι αλάνθαστο, αυτόφωτο και μοναδικό! Τίποτα δεν είναι "ιδανική αυθεντία" και "βεβαιότητα" όσο αγνός κι ανιδιοτελής είναι ο αγώνας κι η πρόθεση για το "ταξίδι στα αστέρια ή στον παράδεισο" της κοινωνικής-συλλογικής μας αξιοπρέπειας και αρμονίας. Ολες οι προσπάθειες, οι συνεργασίες και οι ουτοπίες μαζί θα "απαιτηθεί" εκ των πραγμάτων να ενωθούν στο τέλος για να αποδεσμευθούν οι ανθρώπινες σχέσεις από τις εξαρτήσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που διαιωνίζουν τον Φασισμό!

Δεν βρίσκω άλλη διέξοδο παρά μόνο μέσα από τον κοινό διάλογο (με τις απαραίτητες ωφέλιμες και ενδογενείς συγκρούσεις που τον διευρύνουν) και εκπαίδευση στο πολύμορφο σχολειό της διαφορετικότητας, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή (μετά από γενιές και χρόνια) να προκύψει η ανασύνθεση και η κατάκτηση της απάτητης κορυφής στο βουνό της Ανθρωπιάς. Για να προκύψει η κοινωνία της συν-ευθύνης που "δεν θα πετάξει στον δρόμο το τσιγάρο για να πιαστεί η μέση τού οδοκαθαριστή" πού γράφει τονίζοντας το "φταίμε κι εμείς", ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος!

Αυτοί που πριν λίγες μέρες βανδάλισαν μέσα και έξω από την Νομική με πρόσχημα την αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σύντροφοι μας, δεν ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές αλλαγές. Κάτω από κουκούλες και μαύρα ρούχα δεν βρίσκεται η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης για τα προβλήματα τού ανθρώπινου είδους, δεν βρίσκεται ένας καλύτερος Κόσμος, δεν βρίσκεται το αναρχικό ήθος κι η ευγένεια των συντρόφων Νίκου Μπαλή, Γιάννη Πασχαλίδη, Χρήστου Κωσταντινίδη, Βασίλη Καραπλή, Μιχάλη Πρωτοψάλτη, Σύλβιας Παπαδοπούλου και άλλων που "φύγανε" νωρίς, αλλά κι άλλοι φασίστες κουφάλες μέσα στους τόσους άλλους που το "όραμα" τους είναι κρεμάλες και εμφύλιος (πάνω στο αίμα όλων των άλλων εκτός από το δικό τους)!

Εχω γράψει πολλές φορές (και στο τελευταίο κείμενο μου εδώ), πώς Τρομοκράτης δεν είναι μόνο η Εξουσία, αλλά κι όποιος "από τα κάτω" την συνοδεύει στην γιορτή του μίσους και τού θανάτου, όποιος αδιαφορεί για την αξία της ανθρώπινης υπόστασης. Πώς οι κουκουλονόμοι, οι τρομονόμοι και η συκοφάντηση τού αναρχικού ρεύματος στην Ελλάδα δεν "έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό εν αιθρία"! Ναι μεν συντάχθηκαν από εξουσίες-ξυράφια, αλλά με την συναυτουργία της χρήσιμης ηλιθιότητας της ψευτοαντιφα και της "νέας αναρχίας" που καταστρέφει ότι "δεν της γουστάρει"!

Και για να σταματήσει να χρεώνεται (άδικα) ο αναρχικός χώρος την καταστολή και την ανομία από τις πολιτικές συμμορίες και τους μηδενιστές "σερίφηδες" που υποδύονται τους αναρχικούς, δεν υπάρχει άλλη επιλογή και λύση από ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ που θα κλείσει τον κύκλο της Ανοχής και Σιωπής γιατί ο Φασισμός δεν αργεί να περάσει από "φαινόμενο" της εποχής, στην πλήρη ;κυριαρχία!

Κανένας δεν είναι ικανός να καθορίζει και να αποφασίζει ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει από εστιατόρια, ταβέρνες, καφενεία ή πλατείες, κανένας δεν είναι "ιδιοκτήτης" ή "τσιφλικάς" της γης και τού δημόσιου χώρου που ανήκει σε όλους μας. Και στον Ορφανό και στον Βαρουφάκη και στους αναρχικούς και σε όλους χωρίς εξαιρέσεις! Δεν θα γίνουμε εμείς "καθεστώς εξαίρεσης και απαγόρευσης", ποιοί είμαστε εμείς που θα επιβάλλουμε στους άλλους (θεσμικούς ή εξωθεσμικούς, ανώνυμους ή επώνυμους, "περσόνες" ή "αντισυμβατικούς"....) πού θα διασκεδάσουν, πού θα εκφρασθούν, πού θα διαδηλώσουν; Ο Κόσμος μας χωρά όλους τους Κόσμους ακόμα και εκείνους που στον δικό τους (ίσως ) ποτέ δεν θα είμαστε επιθυμητοί ή καλοδεχούμενοι! Κι αυτή είναι η νίκη μας στην Εξουσία τού Φασισμού!

Η απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί να είναι η μπατσαρία της σκέψης, οι κομάντο περιπολίες (σαν αυτές πού κάνουν οι εθνικιστές "πατριδοφύλακες" στον Αγιο Παντελεήμονα και στο κέντρο της Αθήνας) και οι εξώσεις - επιθέσεις για όποιον δεν ανήκει στην "φυλή μας"!

Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι η ανακύκλωση του ίδιου του φασισμού!

"Κυνηγοί κεφαλών" και "πορτιέρηδες-μπράβοι" του ψευτοαναρχισμού δεν έχει καμιά διαφορά ο φασισμός σας στον Κορυδαλλό και στην οδό Βαλτετσίου με τούς φασίστες και θρησκόληπτους που πολιόρκησαν στις 11/10/2012 το θέατρο "Χυτήριο" και ματαίωσαν την παράσταση Corpus Christi για του "Χριστού την πίστη την αγία", δεν έχει καμιά διαφορά το δικό σας "καθαρτήριο" με εκείνο της ένστολης αλητείας και του ναζισμού μέρους της ΕΛΑΣ που όταν τούς δοθεί η ευκαιρία (όπως τους την δώσατε με την επίθεση στο περιπολικό στα Εξάρχεια και στις "φάσεις" σας μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο) έχουν "ψωμοτύρι" τις εισβολές, τις προσαγωγές και τούς τραμπουκισμούς σε καταστήματα και χώρους πολιτικών ομάδων σε μια συνοικία που την ιστορία της και την αγνοείτε και την έχετε τσακίσει με τον φασισμό σας!

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν γίνονται για να προστεθεί κοντά στον φασισμό των Κέλτικων και Πύρινων σταυρών ο δικός σας "αντιφασιστικός " ολοκληρωτισμός ως νέος φασισμός με άλλα "χρώματα, σύμβολα και σημαίες", οι κοινωνικοί αγώνες δεν συμπορεύονται με τα άτυπα "υπουργεία" σας (πολύ πιο σκληρά κι αυταρχικά από εκείνα της εξουσίας πού δήθεν "πολεμάτε" ... νομίζετε...), τις κλίκες, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και τα "συνοπτικά λαϊκά δικαστήρια τού δρόμου" που αναπαράγουν με την "ιερή βίβλο" της οργής την βαρβαρότητα, τον ατομικισμό και την πολιτιστική και πολιτική ισοπέδωση που προκάλεσαν οι κάθε λογής φασισμοί και χρηματοαξίες της ψευτοδημοκρατίας και των εξουσιαστικών συστημάτων.

Γιατί,την ζωή μας πάνω απ΄ όλα έχει πάντα σημαδέψει πως για να μην περάσει ο Φασισμός έχουμε ως θεμέλιο να υπερασπίζουμε το δικαίωμα τού καθενός να λέει την γνώμη του χωρίς να βλάψει τον άλλο, να ξεπερνάμε την εξουσία και να σέρνουμε μπροστά τον τροχό για Ζωή με τον πολιτικό λόγο και την πειθώ των προτάσεων, να στέκεται όρθιος ο διπλανός μας χωρίς φόβο ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους και απόψεις χωρίς να κινδυνεύει από τον φονταμενταλισμό και τον σεκταρισμό που καταστρέφει μαζί με όλα τα άλλα όλες τις δημοκρατικές αξίες και ιδέες των κοινωνικών κινημάτων!

Η διάβαση από το Εγώ της Εξουσίας για να φθάσουμε στο Εμείς της Αυτοδιεύθυνσης και της Συμμετοχής θα μπορέσει να πραγματωθεί μόνο όταν σκοτώσουμε τον φασίστα και δήμιο πού έχουμε μέσα μας !

Μετά ...θα μπορέσουμε πιο εύκολα να μιλήσουμε με τούς "άλλους" για Κομμουνισμό και Αναρχία που το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορούν να ζήσουν χώρια και αυτά πάλι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Κοινωνία! Ας κοινωνήσουμε παντού τις σταγόνες τού ήθους τού Αγώνα χωρίς διακρίσεις, προτού ο Φασισμός ... μας προλάβει "ντύνοντας" τον Κόσμο στις ατέλειωτες κρύες Νύχτες των Κρυστάλλων και των Ολοκαυτωμάτων!

Η ΑΝΑΡΧΙΑ(ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ Η "ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ"...) ΔΕΝ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) / erozer2000@yahoo.gr

η φωτο κατ' επιλογή του ιστολογίου.

Tο χαμένο όνειρο του Μάη (αναδημοσίευση)

από Μαύρη Λίστα

Γεννήθηκα μια άνοιξη. Κι από τότε πέρασα πολλούς χειμώνες ωριμάζοντας. Κι είδαν πολλά τα μάτια μου κι ακούσανε πολλά τα αυτιά μου. Και τα χέρια μου κι οι ώμοι μου, ακόμη σηκώνουν τα βάρη του κόσμου ετούτου, της κτίσης όλης.

Το μυαλό μου βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στο μεταίχμιο ενός ονείρου και του ζωντανού εφιάλτη. Μα ούτε στιγμή δεν πρέπει να βαστήξω. Μιά στάλα πίκρας κάθε τόσο και λιγάκι κι ύστερα πάλι στον αγώνα. Πέτρα η καρδιά, ατσάλι η ψυχή.

Να καταπίνει όλη την τρέλα και την αδικία, σαν χοάνη ενός κόσμου που σε στίβει και σε πετά στα αζήτητα των πολιτειών.

Και σύ να θές να ουρλιάξεις και να μην σε ακούει κανείς. Η καταραμένη Βαβυλώνα όσο πολύβουη κι αν είναι άλλο τόσο μέσα της κρύβει μια παγερή σιωπή, μια εκλεπτυσμένη κανονικότητα και μια υποκριτική ευγένεια που εκ των προτέρων σου σκοτώνει οποιαδήποτε αντίθετη βούληση.

Και έγινε η ζωή μας τόσο προβλέψιμη. Που τώρα πια φαίνεται κανονικό το παλαβό, και το διαφορετικό τιμωρείται αυστηρά από μια κοινωνία που δεν συγχωρεί κανένα εξωπραγματικό λάθος.

Η καθημερινότητα ορίζεται από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Και οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν πλέον από τις μηχανές και τα ρολόγια. Η μόνη διαφορά είναι πως η καρδιά συνεχίζει να πονά, να πληγώνεται χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση. Μονάχα να αποδεχόμαστε αυτό που είναι, χωρίς να μιλάμε.

Μα μιλάμε μέσα μας και τα νοητικά γρανάζια δουλεύουν. Ξέρω πως προσπαθούν να μας κάνουν να μή σκεφτόμαστε. Η ελεύθερη σκέψη είναι το πρώτο βήμα. Κι ας πιέζει ο χρόνος…

Μέρα-νύχτα, ανατολή-δύση. Και τα χρόνια περνούν. Το σώμα εξασθενεί και το μυαλό κουράζεται. Κι ύστερα μόνο χώμα. Ποιός θα θυμάται άραγε τα βήματά μας στα λασπωμένα χώματα, τον ιδρώτα που πότισε τη γη και ως πότε θ’αντηχούν τα χτυπήματα των σφυριών στις επαύλεις και στα μπουντρούμια;

Αποστειρωμένες εικόνες αμέτρητων γενεών, από τα πέρατα του κόσμου. Κυνηγάμε όλοι το ίδιο όνειρο. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε άραγε όλοι μας με τον ίδιο εφιάλτη;

Kρατάμε ο καθένας από μια υπόσχεση. Για ένα καινούριο κόσμο που πρέπει αλλά ποτέ δεν ξημερώνει. Και το όνειρο ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.’ Ωσπου μια στιγμή δεν θα είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση μιας φλεγόμενης καρδιάς που κρατούσε μέσα της την υπόσχεση, το λόγο ενός πληγωμένου κόσμου που μάτωσε και πέθανε για κάτι ξένο και άσχημο.

Για να παραμείνει ζωντανό το όνειρο, δεν φτάνει να ελπίζουμε. Μα πρέπει να σκοτώνουμε ό,τι μας σκοτώνει. Το δεύτερο βήμα. Πρέπει να αρνηθούμε τον αργό θάνατο, το καθημερινό δηλητήριο που μας επιβάλλουν.

Η επιβαλλόμενη κυριαρχία βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ’όσο φανταζόμαστε. Όσοι ακόμη αισθάνονται και θέλουν να γεννηθεί το αύριο, πρέπει να θέσουν σε λειτουργία τους δείκτες του ρολογιού.

Το ρολόι του κόσμου σταματά και ξεκινά. Έτσι κυλάει η ιστορία. Ο νικητής στην μάχη από την αρχή του χρόνου, είναι πάντα αυτός που μπορεί και γυρνά τους δείκτες…

Αυτός που κοιτά και στέκει φοβισμένος, μπροστά στο τρομερό γύρισμα του χρόνου και του χώρου, αυτός που μένει απαθής στην κανονισμένη μοίρα του, πρώτα σκοτώνει ο ίδιος το δικό του όνειρο κι ύστερα ανασταίνει τον εφιάλτη που πρέπει να πεθάνει και ποτέ δεν πεθαίνει.

Γεννήθηκα μια άνοιξη. Σε κάθε γύρισμα του χρόνου και του χώρου, εκεί που οι μνήμες ανακατώνονται, εκεί οπου ακόμη ακούγονται από τα βάθη των αιώνων οι κραυγές και οι αγωνίες των εκατομμυρίων, κρατώ σφιχτά στην υψωμένη μου γροθιά, την φλογισμένη μου καρδιά, την υπόσχεση που έδωσαν πρίν από εμένα και που θα δώσουν αυτοί που θ’ακολουθήσουν μετά από εμένα τον δρόμο της μάχης, ενάντια στον θάνατο, αυτοί που τολμούν να ονειρευτούν το αύριο.

Πείτε στον κόσμο πως είμαστε ακόμη ζωντανοί. Πως το όνειρο δεν πέθανε. Κι ακόμη και τώρα που όλα φαίνονται τόσο δύσκολα, τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας. Εμείς που τόσο καιρό ακούμε τους αχόρταγους, να τους κάνουμε να μας ακούσουν αυτοί.

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

Να καταδικαστούν οι εγκληματικές ομάδες ΔΕΛΤΑ. Όλοι αύριο στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων

Ψήφισμα και κάλεσμα αλληλεγγύης στη δίκη κατά της ομάδας ΔΕΛΤΑ 

Όλοι την Πέμπτη 30/4 στα δικαστήρια της Ευελπίδων, 

κτήριο 2, αίθουσα 2 στις 11:00 πμ.

Το Μάιο του 2010 μετά το τέλος της μεγάλης αντιμνημονιακής διαδήλωσης, η γειτονιά μας, τα Εξάρχεια, δέχθηκε άγρια επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Σε αυτό το πλαίσιο ομάδα Δελτά-δων εισέβαλλε στα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών προκαλώντας καταστροφές και τραυματίζοντας σοβαρά τον κόσμο που βρισκόταν εκεί.

Εκ μέρους των δικτύων κατατέθηκε μήνυση που εκδικάστηκε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2013.Παρά το γεγονός ότι οι κατηγορίες κατά των τραμπούκων της ομάδας ΔΕΛΤΑ βασίζονταν σε πλούσιο αποδεικτικό υλικό, η ομάδα Δέλτα αθωώθηκε, αποκαλύπτοντας τη μεροληψία των δικαστών υπέρ των σωμάτων ασφαλείας αλλά και τη γενικότερη σύμπλευση τους με το σύστημα κρατικής αυθαιρεσίας και καταστολής.

Την Πέμπτη 30-4 ξεκινά και πάλι η δίκη έπειτα από έφεση που ασκήθηκε. Ως Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων θα είμαστε εκεί και ζητάμε:

Να καταδικαστούν οι αστυνομικοί που εισέβαλαν στα γραφεία του Δικτύου και να λήξει η ατιμωρησία των δυνάμεων καταστολής και του αστυνομικού παρακράτους.

Να διαλυθούν οι φασιστικοί μηχανισμοί της αστυνομίας.

Να καταργηθεί η ομάδα Δέλτα και όλες αυτές οι εγκληματικές ομάδες καταστολής.

Όλοι –όλες τη Πέμπτη 30/4 στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κτίριο 2, αίθουσα 2 στις 11:00πμ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ: ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Αντιμέτωποι με μια εντελώς νέα πραγματικότητα έχουν ήδη βρεθεί από την 1/1/15 εκατοντάδες χιλιάδες χρεωμένοι δανειολήπτες με απλήρωτα στεγαστικά, καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια. Η απελθούσα κυβέρνηση, πιστή ως την τελευταία στιγμή στο ακραία νεοφιλελεύθερο σχέδιο, δεν ανανέωσε ούτε καν το δικό της ισχύον ελάχιστο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας. 

Έτσι σήμερα βρισκόμαστε ακόμη μπροστά στην απόλυτη απελευθέρωση των πλειστηριασμών για οφειλές προς τις τράπεζες, ενώ παράλληλα συνεχίζονται οι διαδικασίες πλειστηριασμών για οφειλές σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία. 

Με τις τιμές ακινήτων σε ιστορικά χαμηλά και χωρίς καμία νομική προστασία από τους πλειστηριασμούς, οι τράπεζες, ξεπουλώντας όσο-όσο τα "κόκκινα δάνεια", άνοιξαν το δρόμο στα αρπακτικά του real estate για τη λεηλασία της ακίνητης περιουσίας μας, για την αρπαγή των σπιτιών μας. 

Τράπεζες και «κοράκια» είχαν ως τώρα σύμμαχο τις υποταγμένες στην έξωθεν επιβληθείσα μνημονιακή πολιτική κυβερνήσεις. Οι οποίες φρόντισαν να οπλίσουν τους δανειστές με το νομικό πλαίσιο που τους επιτρέπει, με συνοπτικές διαδικασίες, τον εκπλειστηριασμό της ακίνητης περιουσίας των πολιτών. Με πλαίσιο τον περιβόητο κώδικα δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος και με την επαπειλούμενη αλλαγή του κώδικα πολιτικής δικονομίας, ο δρόμος για μια ασύδοτη από την μεριά των τραπεζών διαχείριση των δανείων των υπερχρεωμένων νοικοκυριών έχει ανοίξει διάπλατα. 

Το σύνολο των καθυστερούμενων δανείων, που έχουν πλέον εκτοξευτεί στα 100 δισ. ευρώ, και μαζί με τα υπόλοιπα ιδιωτικά χρέη άνω των 90 δισ. ευρώ, όπως και τα αναλόγου ύψους χρέη, από την ανελέητη μνημονιακή φορολογία, σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, απειλούν την επιβίωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Την ίδια περίοδο που η συνεχιζόμενη λιτότητα και η εκτοξευμένη στα ύψη ανεργία οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας και επομένως σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθούν σε οποιουδήποτε είδους “ρυθμίσεις”, οι τράπεζες, φόρτωσαν στις πλάτες του ελληνικού λαού πρόσθετο χρέος 40 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίησή τους, ενώ άλλα 10 δις ευρώ παραμένουν υπό διάθεση. Για να μην αναφέρουμε τη σκανδαλώδη ενίσχυσή τους με κρατικές εγγυήσεις το ύψος των οποίων αγγίζει το προ-μνημονιακό Α.Ε.Π. της χώρας αλλά και τα υπερκέρδη των μετόχων τους την εποχή της πιστωτικής επέκτασης (φούσκας) τόσο από τόκους όσο και από την άνοδο των μετοχικών τους αξιών. 

Και ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία και οι μικρο-ομολογιούχοι υπέστησαν απώλειες από το PSI, οι τράπεζες διεκδικούν στο ακέραιο τις απαιτήσεις τους έναντι των πολιτών. Ακόμη, σε μεγάλη τραπεζική μπίζνα αναμένεται να εξελιχθεί και το παιχνίδι στην αγορά ακινήτων με την πλήρη κατάρρευση των αξιών τους, που προβλέπεται να επιφέρει, αν δεν αποτραπεί, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών. 

Η μόνη απάντηση στο πρόβλημα είναι ένα μορατόριουμ παύσης των πλειστηριασμών για μια περίοδο ικανή να αποκαταστήσει τις εισοδηματικές και κοινωνικές αδικίες για την εξασφάλιση της προστασίας της ακίνητης περιουσίας των κοινωνικών ομάδων που επλήγησαν από τη λαίλαπα των μνημονίων για κάθε είδους οφειλές. 

Απαιτούμε από τη νέα κυβέρνηση να τηρήσει τις προγραμματικές τις δεσμεύσεις όπως αυτές έχουν διατυπωθεί. 

Δηλώνουμε ότι θα είμαστε παρόντες στον αγώνα για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και τη δίκαιη λύση στα προβλήματα της υπερχρέωσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων που έχουν πληγεί από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων, όπως είμασταν παρόντες στον αγώνα που οδήγησε στην πτώση της προηγούμενης, ανάλγητης κυβέρνησης. 

Όλες οι κοινωνικές συλλογικότητες που συνυπογράφουμε, σας καλούμε να λάβετε άμεσα μέτρα ανακούφισης της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού Λαού που βρίσκεται σε απελπισία με βάση και τις προεκλογικές σας δεσμεύσεις: 

1. Πάγωμα, σε πρώτη φάση, όλων των «Χρεών» των Πολιτών προς την Εφορία, Τράπεζες, Ασφαλιστικούς Οργανισμούς, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί έλεγχος για τον εντοπισμό εκείνων οι οποίοι έχουν καταληστεύσει το Δημόσιο Χρήμα, εφαρμόζοντας αυστηρά το άρθρο 4 παρ. 5 και 78 του Συντάγματος και παύση όλων των διοικητικών και δικαστικών ενεργειών αναγκαστικής είσπραξης οφειλών από την απεχθή μνημονιακή φορολογία (χαράτσια, ΕΝΦΙΑ κ.ά), με επανεξέταση και διαγραφή σχετικών ποσών. 

2. Άμεσο πάγωμα όλων των Κατασχέσεων και Πλειστηριασμών, που συνεχίζονται ασταμάτητα, της περιουσίας των πολιτών, εφαρμόζοντας την διάταξη του άρθρου 17 του Συντάγματος, μέχρι την εφαρμογή ενός νέου θεσμικού πλαισίου που θα αντιμετωπίζει με ριζικό τρόπο το τεράστιο πρόβλημα της υπερχρέωσης της κοινωνίας. 

ζητάμε: 

-Την αναστολή όλων των πλειστηριασμών (κατοικία, επαγγελματική στέγη, δευτερεύουσα κατοικία, αγροτεμάχιο κ.λπ.) αξίας έως 350.000 ανά ακίνητο, για όσο διάστημα χρειασθεί μέχρι να αποκατασταθούν οι εισοδηματικές και κοινωνικές αδικίες σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αν λάβουμε υπόψη τις διατάξεις της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου της 16/9/2009 (γνωστής ως Νόμος Παπαθανασίου) σε περίοδο που η κρίση δεν είχε ξεσπάσει ακόμη, όπου προβλεπόταν η απαγόρευση πλειστηριασμών για κάθε δανειακή-πιστωτική σύμβαση αξίας 200.000 ευρώ, η αναστολή κρίνεται επιβεβλημένη. 

-Την οριστική και πλήρη προστασία της πρώτης κατοικίας τρέχουσας εμπορικής αξίας έως 350.000 ευρώ. 

-Τη διατήρηση του υπάρχοντος κώδικα πολιτικής δικονομίας. 

-Τη διαμόρφωση το ταχύτερο δυνατόν ενός νέου πλαισίου αντιμετώπισης της υπερχρέωσης της κοινωνίας που θα πρέπει να κινείται στη λογική της σεισάχθειας, περιλαμβάνοντας τουλάχιστον: 

-Την οριστική διαγραφή των τραπεζικών χρεών των μακροχρονίως ανέργων και των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. 

- Το κούρεμα των τραπεζικών δανείων και οφειλών με κριτήρια: 

α) το ποσοστό της απομείωσης της εμπορικής αξίας των υποθηκευμένων - προσημειωμένων ακινήτων, 

β) το ποσοστό απώλειας των εισοδημάτων των δανειοληπτών, από το 2010 και μέχρι την αποκατάστασή τους, 

γ) το ύψος των εξωφρενικών τόκων των καταναλωτικών δανείων και των πιστωτικών καρτών, στις περιπτώσεις που οι οφειλέτες έχουν εξοφλήσει το αρχικό κεφάλαιο. 

-Τη νομική θωράκιση των υπερχρεωμένων πολιτών έναντι του ξεπουλήματος και της εκχώρησης των δανεικών υποχρεώσεών τους σε ξένες τράπεζες και επενδυτικούς ομίλους. 

-Την αποκατάσταση της νομιμότητας στις τραπεζικές συναλλαγές, την κατάργηση όλων των καταχρηστικών όρων εις βάρος των δανειζομένων. 

-Την οριστική διαγραφή του όποιου υπολοίπου χρέους μετά και τον εκπλειστηριασμό του υποθηκευμένου - προσημειωμένου ακινήτου. 

-Την ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. 

-Την εναρμόνιση της αντικειμενικής αξίας όλων των ακινήτων με βάση τις τρέχουσες μειωμένες εμπορικές αξίες με απαραίτητη προϋπόθεση την ανάλογη απομείωση των ενυπόθηκων δανείων. 

Αναμένοντας ότι θα γίνει πράξη η κατακλείδα της ομιλίας του πρωθυπουργού κατά τις Προγραμματικές Δηλώσεις: « ΘΑ ΤΗΡΗΣΩ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» 

συνυπογράφουσες μέχρι στιγμής συλλογικότητες:

Πρωτοβουλία ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ STOP
Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων
Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών
Ανοικτή Συνέλευση Περάματος
Αλληλεγγύη Πειραιά
Αλληλέγγυοι Δρόμοι στο Μαρούσι
Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας -Άμεση Δημοκρατία (ΔΡΟ) http://www.dro.org.gr/

Οι Τροφοσυλλέκτες στη Γιορτή για τα 6 χρόνια του Πάρκου της Ναυαρίνου

Οι τροφοΣυλλέκτες θα είναι εκεί,

Από τις 12 το μεσημέρι έως τις 8 το βράδυ, συλλέγοντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης (υγιεινής).

Η ανακοίνωση-Κάλεσμα του Πάρκου

Το πάρκο μας έγινε 6 χρονών και το γιορτάζουμε! 25-26 Απριλίου διήμερο στο πάρκο Ναυαρίνου. Είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούμε λοιπόν, όσοι μέσα από διαφορετικές διαδρομές, διασταυρωθήκαμε κάποια στιγμή στο πάρκο και με κάποιο τρόπο συνδεθήκαμε, προσωρινά ή μονιμότερα, μ´αυτό το ξεχωριστό κομμάτι γης, αυτής της ιδιαίτερης γειτονιάς. Ας περάσουμε μια βόλτα από το πάρκο μας. 

Δείτε το πρόγραμμα εκδηλώσεων εδώ:

https://www.facebook.com/events/959868084048103/

Καλό ταξίδι σύντροφε Σωτήρη

Αναπάντεχα και στα 36 χρόνια του, έφυγε από κοντά μας σήμερα το πρωί ο Σωτήρης. Σύντροφος στη γειτονιά, στους δρόμους, στις γιορτές μας. Σύντροφος παντού.

Τον σύντροφο Σωτήρη Σβανά θα αποχαιρετήσουμε αύριο, Σάββατο στις 12.30 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί για στεφάνια να κατατεθούν χρήματα για την ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου Νέας Φιλαδέλφειας.

Γεννημένος το 1979, στρατεύτηκε στο κίνημα από τα φοιτητικά του χρόνια στη Φιλοσοφική, στη Συνεργασία Ανεξαρτητών Φιλοσοφικής και στα ΕΑΑΚ. Μέλος των Αριστερών Συσπειρώσεων αρχικά και μετά της Αριστερής Ανασύνθεσης μετά το Πανεπιστήμιο θα στραφεί στο χώρο της δημοσιογραφίας, ως διορθωτής αρχικά και τα τελευταία χρόνια ως αρχισυντάκτης στην ιστοσελίδα thepressproject.gr, με ενεργό δράση στην Ένωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου μέσα από το σχήμα της Αριστερής Πρωτοβουλίας/Παρατύπως και στις πρωτοβουλίες των κατοίκων στα Εξάρχεια.

η είδηση από το ThePressProject

Αν μας παρακολουθείτε δεν θα βλέπατε συχνά το όνομα του Σωτήρη αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τον διαβάζατε καθημερινά. Σχεδόν όλα τα πρωτοσέλιδα μας, η καθημερινή σας ενημέρωση, η επιλογή των ειδήσεων για το ThePressProject γινόταν είτε από αυτόν είτε υπό τις οδηγίες του. Ήταν ο συνεκτικός μας κρίκος με την πραγματικότητα. Ήταν ο άνθρωπος μας και επειδή δεν τον ενδιέφερε ποτέ να υπογράψει τα κείμενα του αλλά αντίθετα τον ενδιέφεραν πάρα πολύ τα συμφέροντά σας ήταν και ο δικός σας άνθρωπος.

Ο 36χρονος Σωτήρης αφήνει πίσω του ένα παιδί 2,5 χρονών και μια υπέροχη γυναίκα να τα βγάλουν πέρα στον κόσμο που προσπάθησε να βελτιώσει. Είναι τώρα η οικογένειά μας. Δεν θα αφήσουμε τον μικρό Ορέστη να μεγαλώσει χωρίς να είμαστε δίπλα του για να του μάθουμε πόσο σημαντικός ήταν ο πατέρας του.

Εδουάρδο Γκαλεάνο: Aς αφήσουμε τον πεσιμισμό για καλύτερες μέρες (αναδημοσίευση)

από RedNotebook

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, από τους εξέχοντες συγγραφείς και διανοούμενους της Λατινικής Αμερικής, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από τις σελίδες της Εποχής και των Σημάτων Καπνού, του περιοδικού αντιπληροφόρησης για την Λατινική Αμερική, στα χρόνια του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας. 

Τον Νοέμβρη του 2003, τα Σήματα Καπνού και η Καμπάνια “ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΙΑΠΑΣ” διοργάνωσαν στο Πολυτεχνείο μια εκδήλωση προς τιμήν του. Με αφορμή εκείνη την εκδήλωση, η Εποχή είχε δημοσιεύσει το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γκαλεάνο "Ένας κόσμος ανάποδα", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στάχυ. Το αναδημοσιεύουμε στη μνήμη του:

Στην καστιλιάνικη γλώσσα, όταν καμιά φορά τυχαίνει να θέλουμε να πούμε ότι έχουμε ελπίδες, λέμε: τρέφουμε ελπίδες. Όμορφη έκφραση, όμορφη πρόκληση: την ελπίδα την τρέφουμε, την προστατεύουμε για να μην μας πεθάνει από το κρύο, έρμαιο των μαινόμενων στοιχείων της φύσης, στις μέρες που ζούμε. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε δεκαεπτά χώρες της Λατινικής Αμερικής, τρεις στους τέσσερις ανθρώπους λένε ότι η κατάστασή τους χειροτερεύει….

Αλλά, στο στημόνι της πραγματικότητας, όσο εφιαλτική και αν είναι, γεννιώνται νέα υφάσματα, φτιαγμένα από νήματα με πολλά και διαφορετικά χρώματα. Τα εναλλακτικά κοινωνικά κινήματα. Η διαδικασία δεν έχει τίποτα το θεαματικό, και συμβαίνει κυρίως σε τοπικό επίπεδο, αλλά σε όλα τα μέρη του κόσμου αναδύονται μύριες νέες δυνάμεις.

Αναδύονται από κάτω προς τα πάνω και από μέσα προς τα έξω. Αθόρυβα αναλαμβάνουν να επαναθεμελιώσουν τη δημοκρατία σαν γέννημα της λαϊκής συμμετοχής και ξεθάβουν τις περιφρονημένες παραδόσεις της ανεκτικότητας, της αλληλοβοήθειας και της συνύπαρξης με τη φύση. Ένας από τους εκπροσώπους αυτών των δυνάμεων, ο Μάνφρεντ Μάξ-Νεφ, τις περιγράφει σαν ένα νέφος από κουνούπια, κινούμενο με ορμή κατά ενός συστήματος που δε θέλει οι άνθρωποι να αγκαλιάζονται αλλά να διαγκωνίζονται:

-Το νέφος των κουνουπιών –λεει– είναι πιο ισχυρό κι από ρινόκερο. Τα κουνούπια αυξάνονται, αυξάνονται και βουίζουν, βουίζουν.

Στη Λατινική Αμερική αυτές οι δυνάμεις είναι ένα επικίνδυνο είδος που εξαπλώνεται: οργανώσεις των χωρίς-γη, των χωρίς-στέγη, των χωρίς-δουλειά, των χωρίς φωνή, όλων των χωρίς. Σε πολλά μέρη του χάρτη της Λατινικής Αμερικής οι άνθρωποι ενώνονται, παρά την παραλυτική δράση του φόβου, και ενωμένοι μαθαίνουν να μην σιωπούν.

Η επίσημη Ιστορία, η ακρωτηριασμένη μνήμη, είναι μια παλιά τελετή στην οποία οι δυνάστες του κόσμου ευλογούν τα γένια τους. Οι προβολείς αυτής της Ιστορίας φωτίζουν την κορυφή αφήνοντας τη βάση στο σκοτάδι. Οι εσαεί αόρατοι μπαίνουν στο σκηνικό της Ιστορίας στο τέλος, σαν κομπάρσοι του Χόλιγουντ. Ωστόσο αυτοί, οι πρωταγωνιστές της αληθινής Ιστορίας, οι απαρνημένοι, οι απατημένοι, οι κρυφοί πρωταγωνιστές της σημερινής και της χθεσινής πραγματικότητας, είναι οι μόνοι που μπορούν να ενσαρκώσουν την ελπίδα για μια ενδεχόμενη διαφορετική πραγματικότητα.

Ευτυχώς κανείς δεν λέει πια ότι η Ιστορία είναι αλάθητη. Γνωρίζουμε καλά ότι η Ιστορία σφάλλει, αφαιρείται, κοιμάται, χάνεται. Την Ιστορία τη φτιάχνουμε εμείς κι εκείνη μας μοιάζει. Αλλά είναι κι αυτή όπως κι εμείς απρόβλεπτη. Η ανθρώπινη ιστορία είναι σαν το ποδόσφαιρο: το καλύτερο στοιχείο της είναι ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη.

Πέρα από κάθε πρόγνωση, πέρα από κάθε βεβαιότητα, ορισμένες φορές ο μικρούλης Δαβίδ ταράζει συθέμελα τον αήττητο Γολιάθ. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον πεσιμισμό για καλύτερες μέρες, όπως έγραψε ένας άγνωστος, ένας περαστικός σε έναν τοίχο της Μπογκοτά.

Και να θρέψουμε την ελπίδα. Όμορφη έκφραση, όμορφη πρόκληση.

----

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης το 1940. Τα πρώτα του βήματα στην δημοσιογραφία τα κάνει σε ηλικία μόλις 13 ετών, δημοσιεύοντας σκίτσα στο περιοδικό EL SOL. Από το 1961 έως το 1964 υπήρξε διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας EPOCA και αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης MARCHA, που για χρόνια υπήρξε το βήμα για τις πλέον ενδιαφέρουσες μορφές των λατινοαμερικάνικων γραμμάτων και που έκλεισε οριστικά το 1974 από την δικτατορία. Το 1973, εξ αιτίας των απόψεών του και της δημοσιογραφικής του δουλειάς αναγκάζεται να καταφύγει στην Αργεντινή, όπου ιδρύει και διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό CRISIS. Πολύ σύντομα το όνομά του βρίσκεται στη λίστα των ανεπιθύμητων προσώπων και μετά το πραξικόπημα του 1976, οι δρόμοι της εξορίας τον φέρνουν στην Ισπανία, όπου και έζησε μέχρι το 1986. Μετά την πτώση της δικτατορίας (1985) επιστρέφει στην Ουρουγουάη.

Στο έργο του Γκαλεάνο συνυπάρχουν η δημοσιογραφία, το δοκίμιο και η αφηγηματική αλληγορία. Πάνω απ’ όλα όμως, ο Γκαλεάνο ήταν ένας εύστοχος και θαρραλέος χρονικογράφος που σκιαγραφεί με αιχμηρότητα τη σύγχρονη κοινωνία, τις πληγές, τα φαντάσματα, αλλά και τις ελπίδες της. Ένας συγγραφέας που πιστεύει στον Άνθρωπο, στρατευμένος στο όραμα μιας κοινωνίας με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Πολυβραβευμένος, έχει τιμηθεί για το έργο του, μεταξύ άλλων, με το μεγαλύτερο βραβείο στην Λατινική Αμερική, το Casa de las Americas, με το βραβείο Aloa, με τοAmerican Book Award, ενώ το 1999 τιμήθηκε με το σημαντικότατο Cultural Freedom Award of Lannan Foundation, Bραβείο για την Πολιτισμική Ελευθερία του Ιδρύματος Λάναν, που απονέμεται σε άτομα που με το έργο τους υπερασπίζονται μαχητικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και το ατομικό ή συλλογικό δικαίωμα υπεράσπισης τρόπων κοινωνικής οργάνωσης, που απειλούνται από την παγκοσμιοποίηση.

Μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του είναι:

* Las venas abiertas de America Latina, 1971 (Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, εκδόσεις Θεωρία)

* Vagabundo, 1973

* La cancion de nosotros, 1975

* Dias y noches de amor y guerra, 1978 (Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου, Εξάντας, 1978)

* La trilogia Memoria del fuego (τριλογία Μνήμες φωτιάς, Εξάντας)

* El libro de los abrazos, 1989 (Το βιβλίο των εναγκαλισμών, Κέδρος)

* Las palabras andantes, 1993

* El futbol a sol y sobra, 1995 (Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου, Ελληνικά Γράμματα)

* Patas arriba, 1998 (Ένας κόσμος ανάποδα, Στάχυ)

σημείωση του διαχειριστή: 
βίντεο, Ο Γκαλεάνο μιλά για το φόβο

Πατρική γλώσσα (αναδημοσίευση)

από τον Θωμά  Τσαλαπάτη

δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (11.4.2015)

Δευτέρα των λέξεων

Ημέρα πρώτη

στις γειτονιές της Αλμπα

Και εκείνος βράζει νερό, όλο βράζει νερό

Στο κοίλο κομμάτι της γλώσσας

Εκεί που λιμνάζουν οι λέξεις

Οι αχειροποίητες, οι τοιχογραφημένες, οι άκαπνες

Στο νερό, Στον ατμό

Και εκείνος Βράζει νερό, όλο βράζει νερό.

Μαθαίνοντας πώς συντάσσεται εκείνο που λιγοστεύει

Μαθαίνοντας το πώς τα Π και τα Τ χάνουν την ευθεία της στέγης τους

Το πώς τα ζ και τα ξ ξεριζώνονται

Το πώς φονεύονται τα φωνήεντα

Το πώς η γλώσσα κοχλάζει

Προσφορά των σιωπηλών

Σε εκείνους που σιώπησαν

(Από την υπό έκδοση συλλογή «Αλμπα»)

Η γλώσσα μού δόθηκε κατάστικτη. Ειπώθηκε και επέστρεψε αγκαλιά με αμφίβολα νοήματα, λέξεις αρχαίες γεμάτες αρθριτικά που δεν μπορούν καλά καλά να ψιθυρίσουν το τι σημαίνουν. Λέξεις αυτοσχέδιες, εκκωφαντικές στη βραδυφλεγή ζωή τους, λέξεις επιφωνήματα, άδειες πέρα από την όψη. Η γλώσσα μάς δόθηκε μαζί με τις ώρες εκείνες που η γλώσσα δεν είναι αρκετή, τότε που το γεγονός εξοκέλλει στο αμφίβολο. Πώς να μιλήσουμε για τις ώρες αυτές που οι λέξεις απουσιάζουν; Ποια λέξη στέκει ικανή να εκφράσει τη μη λέξη;

Φοβάμαι τις ώρες εκείνες που οι λέξεις λιγοστεύουν. Οταν ο αριθμός ελαττώνεται προς τη σιωπή, τις ώρες εκείνες που δεν ξέρεις τι να πεις. Ισως γιατί το μέγεθος των γεγονότων καταπίνει το ελάχιστο μέγεθος των λέξεων, ίσως γιατί ενώ μιλάς, κοιτάς τις λέξεις στα χέρια σου και είναι μονάχα λέξεις. Και όμως, αν υπάρχει κάποιος τρόπος να καταλάβεις, αυτός είναι ακριβώς αυτές οι λέξεις. Κάθε ιστορία και κάθε συμπέρασμα, κάθε περιγραφή και κάθε σκέψη βρίσκεται στα λεξικά. Λέξεις εντοιχισμένες σε ένα αυστηρό νόημα, λέξεις ψυχρά καταλογογραφημένες, περιμένουν να στρατευτούν σε φράσεις, να μπούνε σε σειρά μπας και αποκτήσουν νόημα, να αποκτήσουν το ειδικό εκείνο βάρος που παραχωρεί η διαδοχή τους. Και είναι το βάρος αυτό που χάνεται στη δίαιτα εκείνη των ωρών, το βάρος αυτό που καταλήγει να ζυγίζει όσο ένα τίποτα.

Δεν είναι η σιωπή, είναι η εκκωφαντική απουσία της λέξης αυτή που μας ξεκουφαίνει. Και μένουμε εδώ, περιπλανώμενοι σε σελίδες άγνωστων ημερών και άγνωστων βιβλίων, μαθαίνοντας να τσακίζουμε αποκλειστικά τις άδειες σελίδες. Να μην ξεχάσουμε αυτό το λευκό, την ορθογώνια σιωπή, τις σελίδες που υπάρχουν ως παύσεις, ως γεμίσματα, ως σημεία εκτός μέτρησης. Κάπου εδώ κατοικούμε, στον εκτός μέτρησης χρόνο, σε σελίδες-γεμίσματα ενός βιβλίου, σε άδειες παρενθέσεις. Από ποιο υλικό και ποιο μέταλλο θα φτιάξουμε τις νέες λέξεις; Και ποια υπηρεσία θα κόψει τις λέξεις αυτές στο μέτρο του παρόντος;

Η τραγωδία του ανθρώπου συνίσταται στο ότι το μόνο εργαλείο που έχει για να κατανοήσει τον κόσμο και τις εκφάνσεις του -ως μέρος του κόσμου αυτού και κομμάτι του- είναι περιορισμένο, και κουβαλά κάθε φορά ακριβώς αυτή την αδυναμία κατανόησης σε κάθε του καταγραφή. Οσο και να ρουφιέται, το μέγεθος του κόσμου δεν χωρά στο μέγεθος της γλώσσας. Και η κάθε λέξη κουβαλά το μερίδιο της σιωπής που της αντιστοιχεί. Ετσι, κάθε φορά που λέμε ή γράφουμε κάτι, διατυπώνουμε ταυτόχρονα όλα όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Ισως γι' αυτό να καταφεύγουμε στην ποίηση, σε αυτή την άλλη γλώσσα, εκεί που η διαδοχή, το βάρος και το νόημα απελευθερώνονται και μιλούν με έναν νέο, δικό τους τρόπο, κυριολεκτώντας πέρα από την κυριολεξία, σημαίνοντας πέρα από τη σημασία.

Ισως γι' αυτό να καταφεύγω για άλλη μια φορά στον αγαπημένο ποιητή, για να τελειώσω αυτό το άρθρο. Γιατί η σιωπή μπορεί να μας επιλέγει, αλλά δεν είναι επιλογή:

Βλέπω στις ερημιές να σου χυμούν ρεκάζοντας τέρατα/ απαντήσεις/ να σου κατασπαράξουν το αίνιγμα/ ώσπου να φτάσεις κάποτε/ στη χώρα που την κατοικούν οι αντιλέξεις/ Τόσο πυκνές που έλκουν πίσω και ρουφάν το νόημά τους/ Καμμιά απολύτως μαρτυρία δεν έχουμε για αυτές// Και δεν αρκεί να ονοματίσεις κάτι για να υπάρξει

Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει (αναδημοσίευση)

από την Αντιστροφή Προοπτικής

Με αφορμή την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, κάποιες σκέψεις πάνω στην ταινία των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι (Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά εδώ) 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ 

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. 

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. 

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· 

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. 

A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. 

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. 

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

K.Π. Kαβάφης, 1896 

Στη φυλακή Ρεμπιμπία στα προάστια της Ρώμης μερικοί βαρυποινίτες ξεκινούν πρόβες για να ανεβάσουν τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Η ταινία ξεκινά από το τέλος. Η αυλαία του μικρού θεάτρου των φυλακών πέφτει, οι θεατές αποχωρούν και οι κρατούμενοι πρέπει να γυρίσουν ξανά στα κελιά τους. Είναι η πιο ωμή λύση του δράματος. Τα τείχη, που για λίγες στιγμές ήλπιζες πως μπορούσαν να πέσουν, επιστρέφουν. Τώρα η φυλακή γίνεται «πραγματικά αφόρητη» – όπως παραδέχεται ένας κρατούμενος. 

Είναι η τέχνη υπόσχεση ελευθερίας; Πρέπει, ίσως εξαρχής, να διαχωρίσουμε την τέχνη από το πλαστό της ομοίωμα. Γιατί αν η αυθεντική τέχνη διαφυλάσσει μέσα της τον κόσμο της ουτοπίας, είναι σίγουρο πως υπάρχει και μια άλλη, ψεύτικη και ανούσια, που στο βλέμμα της πραγματώνεται μόνο η δυστοπία. Αυτή είναι η πραγματική αντίθεση μεταξύ ελευθερίας και εγκλεισμού. Η τέχνη της ουτοπίας κόντρα στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Θα ήταν λάθος λοιπόν να δούμε αυτή την ταινία σαν ένα ακόμα δράμα φυλακής, μια κραυγή αγωνίας για τις συνθήκες εγκλεισμού ή ως μια ωδή στον λυτρωτικό ρόλο της τέχνης. Εδώ έχουμε μια ταινία που μιλά για όλους μας και για αυτό αξίζει να την παρατηρήσουμε βαθύτερα. 

Τι είναι τελικά η φυλακή; Τα τείχη που ο Καβάφης περιγράφει δεν είναι φτιαγμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα. Είναι η ίδια η ζωή. Κάποιοι δημοσοφιστές λένε πως οι φυλακές είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Μόνο που ανάμεσα στην κοινωνία και τα ανθρώπινα κλουβιά υπάρχει ένας αποφασιστικός κρίκος που κρατά πάντα κλειδωμένη την αλυσίδα γύρω από τα πόδια μας. Είναι η εξουσία· και η πραγματική της εικόνα, απαλλαγμένη από το καμουφλάζ της κυρίαρχης αφήγησης, ζωγραφίζεται στους τείχους αυτών των “ευγενών” ιδρυμάτων μαζικού “σωφρονισμού.” 

Συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε τις φυλακές σαν τους τόπους που καταλήγει κάποιος όταν παραβιάσει τον νόμο και την τάξη, όταν καταλύσει το δίκαιο. Αλίμονο, όπως μας έδειξε ο Φουκώ, ο Νόμος εφευρέθηκε για να νομιμοποιήσει τη φυλακή και όχι το αντίστροφο. Η φυλακή προϋπάρχει του νόμου, η τιμωρία προϋπάρχει της δικαιοσύνης. Γιατί αυτή η δικαιοσύνη, που τόσο εξυμνούν οι θιασώτες του Νόμου, δεν συγκροτεί τίποτα παραπάνω από τους εκ των υστέρων νομιμοποιητικούς λόγους των κυρίαρχων τάξεων.Δεν είναι λοιπόν η κοινωνία αντανάκλαση της φυλακής, αλλά η Εξουσία. Αυτή που αναμόρφωσε θεσμοδικαιικά την κοινωνία ώστε να μοιάζει με φυλακή. Εδώ εντοπίζεται και το περιεχόμενο της απελπισμένης κραυγής του ποιητή που ήδη από το 1896 μας προειδοποιεί για τον επερχόμενο ολοκληρωτισμό: τα τείχη κτίζονται γύρω από τις κοινωνίες του ελέγχου και της καταστολής χωρίς “αιδώ” και υπό την κρυπτική και υπόκωφη λειτουργία των μηχανικών της εξουσίας. Με τέτοιον τρόπο που ξαφνικά θα βρεθείς με τη φυλακή ολόγυρα χωρίς να ακούσεις ποτέ “κρότον κτιστών”. 

Στις εφιαλτικές συνθήκες του σύγχρονου καπιταλισμού η φυλακή είναι η ίδια η πραγματικότητα· ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου το πανοπτικόν του Μπένθαμ ορίζει τη συνολική εικόνα. Οι κοινωνίες του ελέγχου και της καταστολής όπου κάθε κίνηση ανιχνεύεται και κάθε συμπεριφορά καθυπαγορεύεται είναι η τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε και για την οποία μας μιλούν χωρίς περιστροφές οι αδελφοί Ταβιάνι. 

Μα αν η φυλακή είναι η εξουσία, η τέχνη τι ρόλο παίζει; Μήπως απλά εντείνει τραγικά τον εγκλεισμό, αφού η υπόσχεσή της για ελευθερία αίρεται τραγικά τη στιγμή που πέφτει η αυλαία; Μήπως καλύτερα να ζούμε μέσα στη συνεχώς επαναλαμβανόμενη αυτοεικόνα του παρόντος, ναρκωμένοι στα σκουπίδια της μαζικής κουλτούρας, πνιγμένοι στα σκατά της μικροαστικής μιζέριας, χωρίς (τυφλές) ελπίδες φυγής; Αφού τα κάγκελα είναι πάντα εδώ, ποιος ο λόγος να ζωγραφίζουμε με κιμωλία στους γκρίζους τοίχους ένα παράθυρο; 

Η φυγή προϋποθέτει αυτογνωσία. Η ελευθερία συνείδηση. Αν κάτι διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα βόδια, είναι ακριβώς αυτή η εκζήτηση της ελευθερίας. Γιατί αν είναι να ζήσουμε ευτυχισμένα έγκλειστοι χωρίς συνείδηση του εγκλεισμού, χίλιες φορές ας ζήσουμε ελεύθεροι πολιορκημένοι. Αυτό είναι το μήνυμα των Ταβιάνι και αυτός ο τελικό ρόλος της πραγματικής τέχνης στο θρυμματισμένο κόσμο του σήμερα. 

Ο Καίσαρας πρέπει λοιπόν να πεθάνει γιατί προδίδει τη δημοκρατία, γιατί απειλεί τους θεσμούς της κοινωνίας που τον ανέδειξε, γιατί αμφισβητεί τη σύγκλητο και τους νόμους της πολιτείας, γιατί η αυτονομημένη εξουσία του στρατηγού που υπέταξε τόσους και τόσους λαούς στο όνομα της Ρώμης απειλεί να αφανίσει την ίδια την πολιτεία. Ο Καίσαρας είναι η βίαιη γέννηση αυτής της σύγχρονης μορφής κράτους που έφερε η αυτοκρατορία. Ο απόλυτος κυρίαρχος της εικόνας και των θεαμάτων, ο αυταρχικός δυνάστης του κόσμου. Ο Καίσαρας είναι η ίδια η φυλακή.