Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ (η θεωρία και η εφαρμογή της) -αναδημοσίευση.


ΘΕΜΑ: «Διάλογος είναι να παραδεχθείς ότι η αλήθεια είναι πολλαπλή & ότι είναι ανέφικτη η πλήρης αλήθεια. Και πρέπει να φωτιστεί από πολλές πλευρές για να τη συλλάβει κανείς. Επομένως έχει ανάγκη από τον έλεγχο του άλλου και τον χρειάζεται τον άλλο η αλήθεια. Και δεύτερο, πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι για να πλησιάσει τον άλλο, ένας μόνο τρόπος υπάρχει: να τον πείσει. Στο διάλογο δεν πάμε να σώσουμε τις ιδέες μας: πάμε να σώσουμε την αλήθεια» (Ε.Π. Παπανούτσος). Αν οι παραπάνω απόψεις του Παπανούτσου παίξουν θετικό ρόλο στο να γίνει ουσιαστικός ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων, ν’ αναπτύξεις τη θέση σου για το πώς θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί στην πράξη. 

Έχει θέση αυτή η ανάρτηση σ' ένα κινηματικό blog; Θα ρωτούσε κάποια ή κάποιος. Αν σκεφτεί κανείς πόσες ώρες αναλώνονται ανά εβδομάδα στα κινηματικά γήπεδα, αίθουσες και αμφιθέατρα, σε αυλές σχολείων και καφενεία βουλευομένων, χωρίς να παράγεται τίποτα, παρά μόνο να αναπαράγεται ο εαυτός του καθενός, θα μπορούσε αυτό το κείμενο-μελέτη να χρησιμεύσει σε κάτι τι. Ειδικά σε αυτούς που με 150 λέξεις στη φαρέτρα τους συντάσσουν ανά εβδομάδα τις γνωστές αντιαισθητικές και αντιπνευματικές μπροσούρες, τις οποίες κανείς δεν διαβάζει, απλά τις τσεπώνει, τις κάνει υπόστρωμα για να κάθεται στα πεζοδρόμια, σκουπίζει τη βρεγμένη σέλα του δικύκλου του. 150 λέξεις σε ένα μίξερ, το μίξερ του κάθε κόμματος, παράταξης, συλλογικότητας. Λες και στην 151η λέξη η μπροσούρα υπάρχει φόβος να αυτοαναφλεγεί. Φταίει μετά ο καπιταλισμός ; προφανώς, γιατί είναι ο μέγας καθοδηγητής μας. Ας μιλήσει ο Τάσος Κάρτας που έγραψε το κείμενο.

1. ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ για την εισαγωγή: μπορούμε ν’ αρχίσουμε με μια γενική αναφορά στα δεδομένα του θέματος, δηλαδή στις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχή έκβαση του διαλόγου. Αν μάλιστα ξέρουμε ότι η άποψη για την πολλαπλότητα της αλήθειας έχει την προϊστορία της στους σοφιστές, μια σύντομη και περιεκτική ιστορική αναδρομή, θα ήταν ό,τι το καλύτερο. Στη συνέχεια όμως πρέπει να τονιστεί η σημασία αυτών των προϋποθέσεων στη σημερινή πραγματικότητα και με κάποιο τρόπο να προετοιμαστεί ο δεύτερος άξονας για την πρακτική εφαρμογή τους. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Η αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ αυτούς που πιστεύουν στη μια και μοναδική αλήθεια, έτσι όπως τη διατύπωσε με τη φιλοσοφία του για τον κόσμο των ιδεών ο Πλάτωνας και σ’ αυτούς που λένε ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική με την έννοια ότι μπορεί να τη δει κανείς από διαφορετικές οπτικές γωνίες και να τη διαμορφώσει ανάλογα με την πολιτική και κοινωνική συγκυρία, έχει τη δική της ιστορία. Ο Παπανούτσος λέγοντας πως είναι ανέφικτη η πλήρης αλήθεια φαίνεται να ασπάζεται την άποψη των σοφιστών. Δίνοντας έμφαση μάλιστα στην πολλαπλότητα των απόψεων που μπορούν να διατυπωθούν για ένα θέμα, επισημαίνει την αυτονόητη σημασία του διαλόγου στην αναζήτηση της αλήθειας.
Το γεγονός ότι πάντοτε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απασχολούσε τον άνθρωπο η αναζήτηση της αλήθειας και έψαχνε να βρει τους τρόπους ή να ορίσει τις προϋποθέσεις για την αποτελεσματική διερεύνησή της, αποδεικνύει τη σημασία που θα είχε και σήμερα ακόμα μια παρόμοια συζήτηση. 

2. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ: βασικές ιδέες ανάπτυξης του θέματος: από την εισαγωγική ενότητα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο, να έχει διαφανεί η κατεύθυνση που θα πάρει η προσπάθεια μας για την απόδειξη των ζητουμένων. Hκατεύθυνση για την ανάπτυξη θα πρέπει να βασιστεί σε δύο άξονες: α] αν μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο και σε ποιο βαθμό οι συγκεκριμένες απόψεις του Παπανούτσου στο να γίνεται ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων ουσιαστικός και αποτελεσματικός β] με ποιους τρόπους μπορεί αυτό να γίνει πράξη στην καθημερινή πραγματικότητα. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Για να κατανοήσουμε τη σημασία των προτάσεων του Παπανούτσου, αρκεί να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ποια θέση θα είχε ο διάλογος στις κοινωνίες των ανθρώπων, αν ίσχυαν τα ακριβώς αντίθετα. Μάλλον θα ήταν άνευ σημασίας και εντελώς περιττός, αν είχαμε ανακαλύψει τη μία και μοναδική αλήθεια που θα είχε γενική εφαρμογή για όλους τους ανθρώπους σ’ όλες τις εποχές. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν οξύμωρο να θέλουμε να τη φωτίσουμε απ’ όλες τις πλευρές. Και φυσικά η πειθώ θα ήταν άγνωστη λέξη για τον πολιτισμό των ανθρώπων αφού εκ των πραγμάτων και εκ γενετής όλοι θα ήταν πεισμένοι για τη μια και μοναδική αλήθεια. Είναι λοιπόν παραπάνω από βέβαιο ότι δεν θα είχε καμιά θέση ο διάλογος στους πολιτισμούς που θα είχαν ασπαστεί το δόγμα για τη μία και μοναδική αλήθεια» 

«Ένα καλό παράδειγμα της αξίας του διαλόγου, επειδή ισχύουν όλα αυτά που υποστηρίζει ο Παπανούτσος είναι η λειτουργία των δημοκρατικών πολιτευμάτων στις σύγχρονες κοινωνίες.. Τα δύο βασικότερα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν το δημοκρατικό πολίτευμα και το ξεχωρίζουν από κάθε άλλη μορφή πολιτεύματος, είναι η ισηγορία και παρρησία δηλαδή η πολιτική ελευθερία που αναγνωρίζει σε όλους ίση δυνατότητα στο λόγο και το θάρρος που πρέπει να διακρίνει τον άνθρωπο στην έκφραση της σκέψης του. Και τα δύο δεν θα μπορούσαν να εννοηθούν χωρίς το διάλογο. Γι’ αυτό ο διάλογος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Με αυτόν αμβλύνονται οι διαφορές, συγκλίνουν οι αντιθέσεις, αίρονται οι παρεξηγήσεις, προλαβαίνονται οι συγκρούσεις και στο τέλος παίρνονται αποφάσεις που είναι πιο κοντά στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου.

3. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ: οργανική σύνδεση παραγράφων. Οι ιδέες με τις οποίες θα αναλύσουμε τα ζητούμενα του θέματος, πρέπει να συνδέονται στενά μεταξύ τους, να απορρέουν δηλαδή η μία από τη άλλη με μια λογική αναγκαιότητα. Στην προηγούμενη ενότητα αναλύοντας την αξία που έχουν για το διάλογο οι προτάσεις του Παπανούτσου, δόθηκε ως παράδειγμα ο ρόλος του διαλόγου στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επομένως στη δεύτερη ενότητα, στην οποία σύμφωνα με το 2οζητούμενο, πρέπει να προτείνουμε με ποιους τρόπους θα γίνει ο διάλογος ουσιαστικός και αποτελεσματικός, μπορούμε να στηριχθούμε επίσης σε παραδείγματα από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Ο διάλογος όμως για να μην είναι μόνο επίφαση ή παρωδία, κενό γράμμα χωρίς περιεχόμενο, απαιτεί ορισμένες βασικές αρχές που θα διέπουν την εφαρμογή του σε όλους τους τομείς που ο άνθρωπος επικοινωνεί και συνεργάζεται με τους συνανθρώπους του. . Και σ’ αυτή την περίπτωση μπορούνε να δανειστούμε στοιχεία από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και από άλλους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας του ανθρώπου. Η αποδοχή του άλλου και ο σεβασμός στη διαφορετική γνώμη του, η πίστη στην πολυφωνία και στην αναγκαιότητα της αντιπαράθεσης των ιδεών, με μια κουβέντα η οργανωμένη και σωστή συζήτηση είτε στη βουλή, είτε στις συνελεύσεις των πολιτικών και επαγγελματικών συλλόγων είτε μέσα σε μια σχολική τάξη, απαιτεί μια ορισμένη στάση των συνδιαλεγόμενων η οποία δεν μπορεί να προκύψει από τη μια στιγμή στην άλλη. Η στάση αυτή προϋποθέτει υπεύθυνη χρήση του λόγου και τη δημοκρατική κατανομή του. Το πρώτο σημαίνει ότι οι συνδιαλεγόμενοι δεν μιλούν για να μιλούν ικανοποιώντας τον εγωισμό τους, αλλά συνομιλούν για να συμβάλουν κι αυτοί απ’ τη μεριά τους στον καλύτερο φωτισμό του θέματος και στην ανεύρεση της αλήθειας. Δημοκρατική κατανομή του λόγου εξάλλου σημαίνει αποφυγή της μονοπώλησης του λόγου από ορισμένα μόνο άτομα. Πρέπει όλοι οι ενδιαφερόμενοι να συμμετέχουν στο διάλογο με ίσους όρους, γιατί η συμμετοχή είναι η πιο ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας. Τέλος, βασική αρχή πρέπει να είναι η συζήτηση να έχει καθορισμένο στόχο, να καταλήγει κάπου, αν όχι με τη μορφή συμπερασμάτων, τουλάχιστον με την ικανοποίηση της ορθής διερεύνησης του θέματος.

4. ΕΠΙΛΟΓΟΣ/συμπεράσματα: το κείμενό μας θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει και μια παράγραφο με την οποία θα τελειώνει η διαπραγμάτευση του θέματος. Η κατακλείδα πρέπει να έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: α] να είναι σύντομηβ] να ανακεφαλαιώνει τα σημαντικά σημεία της ανάπτυξης και γ] να συμπεραίνει. Το συμπέρασμα δεν πρέπει να είναι γενικό και αόριστο αλλά να έχει πολύ στενή σχέση με τις βασικές ιδέες στις οποίες εμείς στηρίξαμε την παρουσίαση του θέματος. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα καλός και εύστοχος επίλογος θα ήταν να κάναμε μια δική μας πρόταση για το μέλλον του διαλόγου ή για την αποτελεσματικότητά του. 

«Μπορεί να φαίνονται αυτονόητες και αυταπόδεικτες οι αλήθειες για τη σημασία και την αξία του διαλόγου, που πολλοί διανοητές όπως ο Παπανούτσος, ο καθένας με το δικό του τρόπο, διατυπώνουν. Το ό,τι όμως και σήμερα πολλές φορές ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και στις πιο δημοκρατικές κοινωνίες, δεν είναι πάντοτε ουσιαστικός και αποτελεσματικός, ενώ μερικές φορές είναι εμφανή τα προβλήματα στην ομαλή διεξαγωγή του, αποδεικνύει το δρόμο που πρέπει να διανυθεί ακόμα. Σ’ αυτή την περίπτωση ο ρόλος της παιδείας είναι καθοριστικός. Μόνο μέσα από την παιδεία μπορεί ο νέος να συνειδητοποιήσει την αξία του διαλόγου και κυρίως μέσα από την πνευματική καλλιέργεια που αυτή προσφέρει μπορεί να βρει τους τρόπους με τους οποίους θα κάνει καθημερινή του πράξη τις βασικές αλήθειες που διέπουν την ομαλή διεξαγωγή του.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων για τα γεγονότα της Παρασκευής 6/2/2015


Το βράδυ της Παρασκευής 6/2 ολιγομελής ομάδα επιτέθηκε και πυρπόλησε περιπολικό της τροχαίας που είχε έρθει στη συμβολή των οδών Τοσίτσα και Σπυρίδωνος Τρικούπη για να καταγράψει τροχαίο περιστατικό και στη συνέχεια ξυλοκόπησε άγρια δύο κατοίκους και συντρόφους, επειδή διαμαρτυρήθηκαν γι΄ αυτή την ενέργεια.Ακολούθησε η γνωστή πρακτική με το άναμμα των κάδων που μετέτρεψε την πλατεία σε πεδίο μάχης και κατέληξε σε προσαγωγές, συλλήψεις καθώς και στην απαράδεκτη επίθεση στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Κ* ΒΟΞ.Με την πρόσφατη απομάκρυνση των δυνάμεων καταστολής κάποιοι θρασύδειλοι βρίσκουν ευκαιρία να δείξουν την «επαναστατικότητά» τους, καταφέρνοντας, επί της ουσίας, να ξαναφέρουν τα ΜΑΤ στη γειτονιά μας.

Η συγκεκριμένη ομάδα δημιουργεί προβλήματα στα Εξάρχεια εδώ και χρόνια. Οι συμπεριφορές είναι γνωστές: Τραμπουκισμοί σε κατοίκους, επιθέσεις σε στέκια και συναγωνιστές, βανδαλισμοί και κλοπές, ιδιοκτησιακή αντίληψη για την πλατεία και τους γύρω δρόμους, πάντα με ένα δήθεν αντιεξουσιαστικό προσωπείο. Βέβαια, οι τακτικές των ανθρώπων αυτών καμία σχέση δεν έχουν με τον αναρχικό χώρο και ηθελημένα τον δυσφημίζουν.

Η Λαϊκή Συνέλευση δε πρόκειται να αρκεστεί σε μια απλή καταδίκη του γεγονότος. Σκοπεύει να ενισχύσει τις δράσεις της απομακρύνοντας οριστικά από την γειτονιά μας τέτοιου τύπου ομάδες.Από την άλλη, είναι σαφές ότι μια κυβερνητική αλλαγή δεν αρκεί για να αποτρέψει την αυτονόμηση των φασιστικών πρακτικών στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ. Οπότε η ηγεσία του ΠΡΟ.ΠΟ. ας αφήσει τις προτάσεις για δήθεν διάλογο και ας κάνει πράξη την κατάργηση των ομάδων ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ, την απαγόρευση των χημικών και την εξάρθρωση των φασιστικών θυλάκων στο ¨βαθύ κράτος¨ της αστυνομίας.

Εμείς, ως κάτοικοι και συλλογικότητες των Εξαρχείων θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας μας, ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής. Σε αυτή την κατεύθυνση δημιουργούμε εστίες αλληλεγγύης και περιφρουρούμε οι ίδιοι και οι ίδιες την γειτονιά μας απέναντι στο δίπολο κρατικής καταστολής – κοινωνικού κανιβαλισμού και μαφιών.

Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων συναντιέται κάθε Παρασκευή, στις 19:30, στον χώρο της, στην Ανδρέου Μεταξά 12.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Το πειστικότερο άλλοθι του αμετάθετου παρόντος! (αναδημοσίευση)


 
Κάρελ Άππελ: Αναβάτης αγριάλογου

Αίφνης, μια διάχυτη αισιοδοξία έχει αρχίσει να διαπνέει το σώμα αυτής της ταλαίπωρης κοινωνίας. Η μεγάλη αφήγηση του εκπεσόντος παρία που κάνει δυναμικά την επανεμφάνιση του και έχει την απαίτηση να γίνουν πλέον αποδεκτά, τα δικά του αιτήματα ορθώνοντας το ανάστημα του, επιβάλλεται με όρους παροξυσμικής αυτοϊκανοποίησης της απαθούς τάξης των νοικοκυραίων! Έπρεπε δηλαδή να υπάρξει με άρωμα φιλολαϊκού προοδευτισμού και εθνικής ελαφρόνοιας μια υποτιθέμενη αλλαγή πλεύσης στις πολιτικές αποφάσεις για να αισθανθούν οι κοινοί θνητοί μία ιδέα εικονικής πνοής στον ασφυκτικό βίο τους.

Αυτού του είδους λοιπόν η αφέλεια θέλει να πείσει τον εαυτό της ότι οι άνθρωποι μπορούν να σταθούν επάνω από τις αγορές. Πως η ζωή είναι μπροστά και πέρα από τα κέρδη! Όταν μάλιστα αυτή αρχίζει να γίνεται ναρκισσευόμενα επιθετική* τότε εξαπολύει σοφιστικέ βερμπαλισμούς και φιλολογίζουσες περιττολογίες, τζούφιους λεκτικούς μύδρους ατάκτως ερριμμένους. Ο άνεμος αντίστασης που πνέει στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ενσαρκώνει τις αιτίες και τους μοχθηρούς του κοινωνικού ζητήματος στην κρίση χρέους και στα υπερεθνικά διευθυντήρια και παραβλέπει ηλιθιωδώς ότι το πρόβλημα πηγάζει αποκλειστικά από την έμφυτη αντινομία της τυφλής υπακοής μιας κοινωνίας, παγκόσμιας και οικουμενικής, στους παρανοϊκούς νόμους της αυτονομημένης κερδοφορίας. Για να το πούμε δηλαδή διαφορετικά και με πιο κατανοητά λόγια, η κρίση χρέους και οι τεχνογκουρού που έχουν αναλάβει το κουλάντρισμα της δεν είναι η αιτία αυτής της κοινωνικής κρίσης, όπως το έχει χάψει η αντιμνημονιακή μανία με τα αριστερά και δεξιά συμπράγκαλα της, αλλά ένα γενικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που οργανώνεται στην συστημική συνθήκη της αφηρημένης εργασίας και στις εμμονές που ρέουν από αυτή.

Γίνεται απολύτως σαφές ότι οι τακτικές των κυβερνητικών θέσεων δεν αποτελούν επ' ουδενί κάποια ρηξικέλευθη κριτική ενάντια στις αγορές και τα χάλια τους. Αντιθέτως εκείνο που κάνουν είναι να απομακρύνουν σταθερά τις δυνατότητες της αμφισβήτησης και τις όποιες προϋποθέσεις της και να δίνουν ένα πειστικό άλλοθι αριστερής νομιμοποίησης στο αμετάθετο παρόν. Το άνευρο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού αναζωογονεί την αφέγγιστη, κοινωνική συναίνεση. Η αριστερή κυβέρνηση θέλει να είναι ο αναστηλωτής του τραυματισμένου πολιτειακού κύρους και της ημιθανούς κρατικής οντότητας. Δεδομένης της λαϊκιστικής και ουσιαστικά φασιστικής ψευδορητορείας που καραδοκεί, και κορτάρει ασύστολα τον μικροαστικό εσμό, έτοιμη να υφαρπάξει το μεγαλύτερο όφελος αυτή η ατελής αναστύλωση θα είναι το προσωρινό πλεονέκτημα και συνάμα η οριστική καταδίκη της προοδευτικής διακυβέρνησης.


Η τυραννία της οικονομίας (αναδημοσίευση)

το βρήκαμε στο από κοινού


Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει,
Όχι μ ’ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό
T.S.Eliot

Όχι πια άλλα κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση στην πρόσφατη θεομηνία του ιστορικού μονότοξου και απαράμιλλης ομορφιάς γεφυριού της Πλάκας στην Ήπειρο. Τα μανιασμένα νερά από τα αγέρωχα βουνά μ’ ένα παρατεταμένο βουητό (λυγμό) εκδικήθηκαν τον υβριστή άνθρωπο, εν ονόματι της φύσης, για τα φαραωνικά έργα του (φράγματα της ΔΕΗ στον Αώο ποταμό στα Γιάννενα και στον Άραχθο στην Άρτα). Ο λυγμός των νερών δεν λογάριασε την μαστορική τέχνη των κτιστάδων και ο απαιτούμενος φόρος τιμής στους μαστόρους της πέτρας δεν είναι απλώς το ξαναχτίσιμο του γεφυριού, αλλά η αλλαγή προτύπου ζωής, η αρμονική συμφιλίωση με τη φύση. 

Γιατί έπεσε το γεφύρι; Επειδή δεν εκπονήθηκαν μελέτες; Δεν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για τη συντήρησή του; Σπαταλήθηκαν τα χρήματα σε έργα βιτρίνας ή μούχλιασαν στα συρτάρια της γραφειοκρατίας ή γιατί έβρεξε πολύ ο θεός; Συνέβαλλαν σίγουρα και τα παραπάνω. Αν μείνουμε όμως μόνο σ’ αυτές τις διαπιστώσεις ρίχνουμε νερό στο μύλο της απενοχοποίησης του ανθρώπου-υπερόπτη που θεωρεί ότι ξέκοψε από τη φύση, τη ζωώδη προϊστορία του και ως ανώτερος από τα άλλα είδη είναι ηθικά νομιμοποιημένος να κατακτήσει τη φύση. Η βία του προμηθεϊκού ανθρώπου είναι ενάρετη γιατί αντικειμενικά οδηγεί στην πρόοδο. 

Τι είναι όμως πρόοδος για το δυτικό πολιτισμό; Η αέναη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την παραγωγή αγαθών. Τι απαιτείται γι’ αυτή την ανάπτυξη; Ενέργεια, υδροηλεκτρικά εργοστάσια, εξηλεκτρισμός. Κι όταν τα συσσωρευμένα νερά υπερβαίνουν ένα όριο τι κάνουμε; Διοχετεύουμε τα πλεονάζοντα νερά του υδροηλεκτρικού φράγματος του Αώου στον Άραχθο ποταμό και το πολύ-πολύ να ρίξουμε ένα γεφύρι ή να πνιγούνε οι παρακάτω, οι Αρτινοί, για να μην πνιγούμε εμείς οι Γιαννιώτες. Παράπλευρες απώλειες του πολέμου ανθρώπου-φύσης. Ανάπτυξη ή θάνατος.

Γιατί λοιπόν έπεσε το γεφύρι; Γιατί το υποκείμενο έχει εκπέσει, έχει μετατραπεί σε μονοδιάστατο άνθρωπο, ένα ανθρωπολογικό τέρας, σε οικονομικό άνθρωπο (homo economicus) και σε ορθολογικό ατομιστή. Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος ενδιαφέρεται μόνο για το ιδιοτελές του όφελος, μπαζώνει τα ρέματα, καταπατά τις παρόχθιες εκτάσεις, μολύνει τα νερά και τον αέρα, ρίχνει τα γεφύρια. Γιατί όμως πορεύεται μ’ αυτό τον τρόπο; Γιατί το μοναδικό κίνητρο αυτού του τέρατος είναι η μεγιστοποίηση των απολαύσεων που προκύπτουν από τις απεριόριστες επιθυμίες του, τη διαρκή δηλαδή κατανάλωση εμπορευμάτων. 

Η δίκαιη κοινωνία για το homo economicus είναι η καταναλωτική κοινωνία, αυτή που προσφέρει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, που παράγει εμπορεύματα για να καλύψει τις απεριόριστες επιθυμίες. Αυτή δεν είναι άλλωστε η πεμπτουσία του ωφελιμισμού; Ο καταναλωτικός όμως ηδονισμός χρειάζεται ένα ενεργοβόρο παραγωγικό μοντέλο, για να είναι ικανό να παράγει διαρκώς νέα προϊόντα. Χρειάζεται δηλαδή τα γιγάντια και περιβαλλοντικά καταστροφικά υδροηλεκτρικά έργα της ΔΕΗ, την χρήση λιθάνθρακα και αύριο των υδρογονανθράκων και της πυρηνικής ενέργειας. Καταναλώνω άρα υπάρχω είναι το νόημα της ζωής του δυτικού ανθρώπου και για να γίνει πράξη αυτή η εκπτώχευση της ύπαρξης χρειάζεται η παραπάνω ενεργοβόρος παραγωγική μηχανή. Μίλησε κανείς για ήπιες μορφές ενέργειας ή για μικρές υδροηλεκτρικές μονάδες για τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών; Αυτή η εκπτώχευση έχει ρίζες και στην αριστερά. Στο ερώτημα τι είναι σοσιαλισμός ο Λένιν έδωσε μια βαθυστόχαστη (! ;;) απάντηση: εξηλεκτρισμός και σοβιέτ. Γι’ αυτή λοιπόν την πτώση του υποκειμένου σε ιδιοτελή καταναλωτικό ατομιστή πρέπει να κλαίμε. Για να μην τελειώσει ο κόσμος μ’ ένα λυγμό, γεγονός αδιάφορο για τη φύση και το σύμπαν, είναι καιρός να αλλάξουμε πορεία.

Όχι πια άλλα δάκρυα, συσκέψεις και ανακοινώσεις, για την καταστροφή από τα πλημμυρικά φαινόμενα του κάμπου της Άρτας. Λίγο γιατί ο θεός έβρεξε πολύ, λίγο γιατί οι από πάνω, οι Γιαννιώτες, έσπρωξαν τα νερά παρακάτω, αυτά περπάτησαν μέχρι την Άρτα. Αιώνες κάνουν αυτή τη διαδρομή και στο τέλος απλώνονται για να ξαποστάσουν μετά το κοπιαστικό τους ταξίδι. Πριν ξαποστάσουν όμως τα συλλαμβάνουν στο φράγμα του Πουρναρίου της Άρτας για να παράγει ρεύμα η ΔΕΗ, όχι για τις ανάγκες των κατοίκων αλλά για να το πουλάει στη βόρεια Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Τα νερά έγιναν πολλά, στο όνομα όμως της εθνικής οικονομίας, της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, έπρεπε να παραμένουν φυλακισμένα για να δουλεύει στο maximum το εργοστάσιο της ΔΕΗ και να παράγει ρεύμα και κέρδος. Ψιθύρισε κανείς ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη; Αλήθεια τη θέση πήραν όλες οι πολιτικές δυνάμεις όταν αποφασίστηκε στη μπούκα της πόλης της Άρτας , γεγονός που δεν έχει γίνει σε κανένα μέρος του κόσμου, να κτιστεί ένα φράγμα; Ξέχασα. Η τεχνολογία είναι ανίκητη. Άκουσε κανείς τίποτα για το Τσερνομπίλ ή τη Φουκοσίμα; Οι φιλελεύθεροι θεωρούσαν πρόοδο ότι θα γίνει μια μεγάλη επένδυση και οι πάσης φύσεως αριστεροί νίκη ότι η διαχείριση του φράγματος και του υδροηλεκτρικού εργοστασίου θα ανήκει στο δημόσιο και όχι στους ιδιώτες. Αλήθεια από πότε είναι αριστερή αντίληψη ότι η μορφή της ιδιοκτησίας (ιδιωτικό ή δημόσιο) καθορίζει το περιεχόμενο; Τι σημασία έχει η μορφή της ιδιοκτησίας αν τα κέρδη, η τυραννία της οικονομίας, η λατρεία της αποδοτικότητας, της ανταγωνιστικότητας είναι πάνω από τους ανθρώπους; Η δημόσια ΔΕΗ και τα έργα της δεν έπνιξε τώρα την πόλη;

Κι όταν λοιπόν τα φυλακισμένα νερά πολλαπλασιάστηκαν οι δήμαρχοι των παρόχθιων περιοχών αρνούνταν να συναινέσουν σε μια προληπτική εκτόνωση των νερών στο φράγμα για να μην πλημμυρίσουν οι καταπατητές ψηφοφόροι τους. Κι όταν έγιναν πάρα πολλοί οι φυλακισμένοι τους απελευθέρωσαν για να μην καταρρεύσει η φυλακή (φράγμα) από την απειλούμενη εξέγερση. Το αποτέλεσμα ήταν να κατακλύσουν τον κάμπο και να τον λεηλατήσουν. Το ποτάμι απλώθηκε στα όριά του μόνο που αυτά ήταν καταπατημένα από φιλελεύθερους, αριστερούς, κομμουνιστές, την εκκλησία, επιχειρηματίες και δημοτικούς άρχοντες. Είχαν γίνει σπίτια, καλλιεργούμενες εκτάσεις, δρόμοι, εργοστάσια. Διαμαρτυρήθηκε κανένας πολιτικός φορέας ή κίνηση πολιτών για την καταπάτηση των κοινών, των δημοσίων αγαθών, της κοίτης του ποταμού; Ορισμένοι μάλιστα από την αριστερά για να δικαιολογήσουν την ένοχη συνείδησή τους έχουν έτοιμη την απάντηση. Φτωχοί άνθρωποι είναι οι καταπατητές των κοινών αγαθών, θεωρώντας έτσι ότι η απληστία και η ιδιοτέλεια είναι καλή γιατί παράγει αγαθά για να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Αν το κακό όμως είναι κοινότυπο, όπως είπε η Χάνα Άρεντ, τότε και η ιδιοτέλεια είναι κοινότυπη ανεξάρτητα από την ιδεολογική θέση του καθενός. Υπάρχει όμως φως στο τούνελ ή το υποκείμενο έχει αμετάκλητα αλλοτριωθεί;

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα κίνημα για έναν οικονομικό αθεϊσμό, που θα έχει ως στόχο την ελάττωση της οικονομικής δραστηριότητας, την απεξάρτηση του ατόμου από την τυραννία της οικονομίας, την παράλογη ιδέα ότι κάθε ανθρώπινη επιλογή οδηγείται από την οικονομική λογική και το κέρδος και την ταύτιση της ευτυχίας με την απεριόριστη κατοχή πραγμάτων.

Χάρης Ναξάκης

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Ένας (ακόμα) νεκρός…(αναδημοσίευση)


Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Χτες στην Αθήνα, στους Αμπελόκηπους, ένας ακόμα άστεγος βρήκε το θάνατο. Ο θάνατος φαίνεται να προήλθε από εγκαύματα καθώς είχε ανάψει φωτιά για να ζεσταθεί από τον χιονιά…

Στην Ελλάδα των χιλιάδων άστεγων, σύμφωνα με την απογραφή που διεξήχθη το 2011 από την ΕΛΣΤΑΤ υπάρχουν 6.384.353 κατοικίες. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία το 35,3% των κατοικιών αυτών είναι κενές και οι περισσότερες βρίσκονται στις περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας.

Την ώρα όμως που πάνω από 2.000.000 κατοικίες είναι κενές (με εκατοντάδες χιλιάδες από αυτές να βρίσκονται στην Αθήνα), χιλιάδες είναι οι άστεγοι στους δρόμους και ακόμα περισσότερες χιλιάδες οι οικογένειες που η οικονομική καταστροφή εξωθεί κι αυτές στο δρόμο, καθώς αδυνατούν να πληρώσουν στεγαστικά δάνεια και ενοίκια. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ΕΕ στα κράτη – μέλη της υπάρχουν πάνω από 4 εκατομμύρια άστεγοι. 
Όμως: Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» στην ΕΕ των 4 εκατομμυρίων αστέγων υπάρχουν 11 εκατομμύρια σπίτια που είναι άδεια. 

Ειδικότερα, στην Ισπανία των εκατοντάδων χιλιάδων εξώσεων τα κενά σπίτια είναι περισσότερα από 3,4 εκατομμύρια. Στη Γαλλία αγγίζουν τα 2,4 εκατομμύρια. ΣτηνΙταλία πάνω από 2 εκατομμύρια. Στη Γερμανία τα κενά σπίτια ανέρχονται στα 1,8 εκατομμύρια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο ξεπερνούν τις 700.000. Μάλιστα σύμφωνα με την έρευνα του Guardian, το ένα τρίτο των σπιτιών που είναι άδεια βρίσκονται στην πιο ακριβή περιοχή του Λονδίνου, το «Billionaires Row». Στην Πορτογαλία οι άδειες κατοικίες ξεπερνούν τις 730.000. 

Η λογική απάντηση στο ερώτημα «γιατί φτιάχνονται τα σπίτια» θα ήταν – προφανώς – για να μένουν οι άνθρωποι. Αμ, δε!
Σε ένα σύστημα που η ικανοποίηση ακόμα και της πιο στοιχειώδους προϋπόθεσης για την ανθρώπινη επιβίωση δεν λογίζεται ως κοινωνική ανάγκη, αλλά έχει υπαχθεί στη σφαίρα της «εμπορευματοποίησης», η απάντηση στο ερώτημα γιατί φτιάχνονται σπίτια δεν είναι – τελικά – για να μένουν οι άνθρωποι.
Η απάντηση είναι ότι τα σπίτια φτιάχνονται για «επένδυση». Για «μπίζνα». Για«κέρδος». Για ένα κέρδος, δηλαδή, που παράγεται από την εκμετάλλευση της στοιχειώδους ανθρώπινης ανάγκης της στέγασης.

Εκείνο που ενώνει σαν νήμα την κατάσταση στην Ελλάδα με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (και) στο θέμα των άστεγων δεν είναι προφανώς ότι και εδώ και εκεί έχουμε ένα κράτος «αδιάφορο» (που έχουμε). Η’ ότι έχουμε μια «κεντρική διοίκηση» που και εδώ και εκεί είναι «ανίκανη». Η’ ότι και εδώ και εκεί έχουμε μια γραφειοκρατία που «δεν μπορεί να αντιληφθεί» το κοινωνικό πρόβλημα των αστέγων.

Εκείνο που ενώνει την Ελλάδα με την υπόλοιπη «πολιτισμένη» Ευρώπη των άστεγων είναι κάτι πιο βαθύ. Και δεν είναι άλλο από το κοινό σύστημα που διέπει τη λειτουργία και τη δική μας και τη δική τους. Το νήμα είναι το κοινό σύστημα στην οικονομία και στην πολιτική που επικρατεί και εδώ και εκεί. Που - και εδώ και εκεί – μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες σε «εμπορεύματα».

Το κοινωνικό αυτό σύστημα, που διέπεται από τους γρανιτένιους νόμους της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας, το καθεστώς του «όλα πωλούνται» εφόσον έχεις να τα… «αγοράσεις», εδώ που τα ράφια των σούπερ μάρκετ έχουν όλων των ειδών τις μουστάρδες αλλά οι άνθρωποι πεινούν, εδώ που τα άδεια σπίτια είναι περισσότερα από τους άστεγους και είναι περισσότερο «κερδοφόρο» να μένουν άδεια από το να στεγάζουν ανθρώπους, έχει διάφορα ονόματα.

Κατ΄ ευφημισμόν οι φίλοι του συγκεκριμένου καθεστώτος το αποκαλούν σαν «σύστημα της ελεύθερης οικονομίας». Στην πραγματικότητα, όμως, θα μπορούσε να λέγεται και «κανιβαλισμός». Η επίσημη ορολογία του, βέβαια, είναι άλλη:«Καπιταλισμός».

BIOME: Κατάλογος σημείων διάθεσης στην Αττική


 Κατάλογος σημείων διάθεσης στην Αττική και ωράριο λειτουργίας  
-Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν.Αλλ.Οις 
Νηλέως 35, Θησείο 210 3456681 mail:info@synallois.org
http://synallois.org
Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00-21.00, Τετάρτη 9.00-18.00, Σάββατο 10.00-16.00
-Κοινωνικό Συνεταιριστικό Παντοπωλείο «Σέσουλα» 
 Μαυρομιχάλη 98 & Σμολένσκη, Εξάρχεια 6936916261
 mail:sesoula.exarcheia@gmail.com
http://sesoula-exarcheia.
Ώρες καταστημάτων
-Συνεταιρισμός Εναλλακτικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας «Σβούρα»
Σπύρου Τρικούπη 21, Εξάρχεια 210 3801375  mail:svouracoop@espiv.net
http://www.svoura-svoura.gr
Δευτέρα–Τετάρτη & Σάββατο 11.30 έως 15.00, Τρίτη-Πέμπτη 11.30 έως 15.00 και 17.30 έως 20.30
-Παντοπωλείο οικολογικών προϊόντων «Ευμελι» Τσαμαδού 3, Εξάρχεια  210 3802811
Ώρες καταστημάτων
-Στέκι Μεταναστών 
Τσαμαδού 13, Εξάρχεια 210 3813928 mail:stekimetanaston@yahoogroups.com
http://tsamadou13-15.espivblogs.net/about/
Καθημερινά απόγευμα
-Aυτόνομο Στέκι Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων, Εξάρχεια 
mail:autonomo_steki@yahoo.gr
http://autonomosteki.espivblogs.net/
Τρίτη-Τετάρτη 15:00-20:00, Πέμπτη 18:00-22:00
-Αλληλεγγύη για όλους 
Ακαδημίας 74, Αθήνα 210 3801921, 210 3801925
mail:info@solidarity4all.gr  
http://www.solidarity4all.gr/
Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-18.00
-Lacandona 
Ηπίτου 4, Σύνταγμα 2110125653
mail:info@lacandona.gr
http://www.lacandona.gr
Καθημερινές 10.00–21.00 Σάββατο 11.00–17.00
-"Το μυρμήγκι" Δίκτυο αλληλεγγύης 6ης κοινότητας Αθήνας 
Επτανήσου 60 & Τενέδου 210 8613612 
mail:tomirmigi@gmail.com 
http://tomirmigi.blogspot.com/
Δευτέρα – Παρασκευή 7.00-9.00 μ.μ. και Δευτέρα 10.00-12.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης 7ου Διαμερίσματος
Δημητσάνας 46, Αμπελόκηποι
Τρίτη και Πέμπτη 18:00–22:00,
Σάββατο 12:00-18:00
-Συνεταιριστικό Καφενείο Περιβολάκι 
Αθηναίου 7, Πλατεία Ηούς, Κάτω Πετράλωνα 2130237687
mail:kafeneioperivolaki@yahoo.gr
https://el-gr.facebook.com/kafeneioperivolaki
-Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα - Λαμπηδόνα 
Πάρκο Αγ.Τριάδας, Βύρωνας 
mail:koinonikokentrovirona@gmail.com
http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/
Tρίτη-Παρασκευή 19:00-22:00, Σάββατο 11:00-14:00
-Συνεταιρισμός Ζωγράφου ΣΥΝ.ΖΩ
Αβύδου 31, Ιλίσια, Ζωγράφου 213 0249631
mail:info@synzo.gr
http://www.synzo.gr/ 
Δευτέρα-Σάββατο 09.30 - 14.00, Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή 5.30-9.00,
Τετάρτη 7.00 - 9.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Ζωγράφου 
Ξηρογιάννη 15 & Λ. Παπάγου, Ζωγράφου 210 7709751
mail:diktioaz@gmail.com
http://diktioaz.blogspot.com
Τρίτη και Παρασκευή 19.00-21.00 Τετάρτη 10.30-14.00
-Κοινωνικό Στέκι «Πυξίδα 
Φλέμινγκ 92 και Αχιλλέως, Πέραμα Τηλ:6996397511
mail:info@asperamatos.gr
http://www.asperamatos.gr/
Πέμπτη & Παρασκευή 18:00-21:00 και Κυριακή 11:00-14:00
-Εργατική Λέσχη Ν.Σμύρνης 
Ελευθερίου Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, Νέα Σμύρνη 
mail:Ergatikilesxinsmyrni@gmail.com
http://ergatikilesxi.wordpress.com
-Εργατική Λέσχη Καλλιθέας 
Λασκαρίδου 134, Καλλιθέα 
mail:ergatiki.lesxi.kallitheas@gmail.com
http://ergatikilesxikallitheas.wordpress.com/
Δευτέρα-Σαββάτο 18:00-22:00 Κυριακή 11:00-13:00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Καλλιθέας 
Σαπφούς 181, Αγ. Ελεούσα, Καλλιθέα 210 9561845
mail:solidaritykallitheas@gmail.com
http://solidaritykallithea.wordpress.com/
Δευτέρα-Παρασκευή 18.00 - 20.00, Δευτέρα-Τετάρτη- Παρασκευή 11.00 - 13.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Δάφνης- Υμηττού 
Ελευθερίου Βενιζέλου 26, Δάφνη 2109711100
mail:diktyoallilegyisdy@yahoo.gr
http://da-dy.blogspot.gr/
Δευτέρα 10:00-12:00 Τρίτη και Πέμπτη 18:00-20:00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Αγίου Δημητρίου “Η Πράξη”
Θουκυδίδου 75, Άγιος Δημήτριος 6985719075
http://praxiallilegiis.blogspot.gr/
Καθημερινά 10:00-13:00 19:00-21:00  Σάββατο 10:00-13:00
Ασύρματος 
Πάρκο Ασυρμάτου, Άγιος Δημήτριος 
mail: asyrmatos@espiv.net
http://asyrmatos.espivblogs.net
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος 
Πλατεία Αγ.Δημητρίου, Πετρούπολη 
mail:votanikoskipos@gmail.com
http://votanikoskipos.blogspot.com/
Καθημερινά 18.00 -22.00
-Το τρένο της Αλληλεγγύης
Παρθενώνος 12 & Διογένους, Ανάκασα, Αγ. Ανάργυροι 6974878783
mail: stotreno@gmail.com
http://trenoallhleggyis.blogspot.gr/
Δευτέρα 19.00-21.00 Παρασκευή 12.30-15.00
-Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος “Σβούρα”
Π.Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας, Νίκαια 210 4900509
mail:svouranikaia@gmail.com
http://svouranikaia.wordpress.com
Κάθε Πέμπτη 18.00 - 21.00
-Παντοπωλείο “Ο Ποδηλάτης"
Ηρακλείδων 23, Χαλάνδρι 210 6830790
mail:info@pantopolio-podilatis.gr
http://www.pantopolio-podilatis.gr/
Καθημερινά 9.00-23.00
-Αυτοδ. κοινωνικός χώρος της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Αγίας Παρασκευής 
Δημοκρατίας 2 & Αγ.Τριάδος, Αγία Παρασκευή mail:anoixtisyneleysiagparaskevis@gmail.com
http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.com/
-Κοινωνικός Συνεταιρισμός Ελληνικού – Αργυρούπολης “Βλαστός” 
Καλλιπόλεως 33, Ελληνικό 210 9613680
mail:blastos.gr@gmail.com
http://blastos.gr
Καθημερινά 11:30-14:00 και 18:00-20:30, Σάββατο 11:30-14:00
-Χώρος Αλληλεγγύης και Δράσης “Υπόστεγο”
25ης Μαρτίου 38, Αργυρούπολη 6945217260
mail: steki.ypostego@gmail.com
http://ypostego.wordpress.com
-Στέκι Αλληλεγγύης Παλλήνης 
Μαυρομιχάλη & Υψηλάντου, Παλλήνη 6987117791
http://www.stekipallinis.gr
Καθημερινά, μετά τις 19:30
-Χώρος Έκφρασης και Δημιουργίας - Αριστερό Σχήμα Ιλίου 
Πριάμου 79, Ίλιον 210-2637460, 6976626220, 6944735460
mailto:contact@asi.gr
http://asi.gr/
Δευτέρα-Παρασκευή από τις 19:00
-Στέκι Συνέλευσης Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου 
Κύπρου 43, Βύρωνας
http://syneleysikatoikwnvkp.espivblogs.net/

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Τούτος ο πόλεμος δεν γίνεται για το χρέος. Για το «νερό στο κρασί» γίνεται (αναδημοσίευση)


Πηγή: Σωκράτης Ματζουράνης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Δεν είναι καθόλου το πρόβλημά τους τα χρήματα. Ποτέ δεν ήταν.

Για τους «εταίρους» μας λέω, αυτούς τους κυριλέ ηγέτες της Ευρώπης, τους χρεωμένους με την εξαθλίωση λαών, με την πείνα παιδιών, με την ανεργία νέων, με τους πεινασμένους, τους άστεγους και τους φτωχούς, με τους χιλιάδες κολασμένους και τους απεγνωσμένους αυτόχειρες μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής ένωσης κρατών που τους επιτρέψαμε να οικοδομήσουν.

Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για το πόσο ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει το ελληνικό χρέος, για το πόσα και ποιοι θα πρέπει να πληρώσουν, ούτε καν πόσο θα κοστίσει στις τράπεζες και στις «αγορές» τους, η «ελληνική περίπτωση». Καρφί δεν τους καίγεται για τους λαούς και τους φορολογούμενους που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για τους «θεσμούς» και τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για νόμους και κανόνες και «συνθήκες» που επικαλούνται.

Άλλο τους «καίει» από την αρχή της κρίσης.

Άλλος είναι ο καημός, ο φόβος και ο μόνιμος εφιάλτης τους. Μήπως τυχόν και κάποιος λαός σηκώσει κεφάλι, μήπως και κάποιος λαός αποδείξει πως μπορεί και χωρίς αυτούς, μήπως και κάποιος λαός αποφασίσει να τους «βγάλει γλώσσα».

Μήπως κάποιος λαός-αντάρτης δείξει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Μήπως και κάποιος λαός-αποικία, αποφασίσει να βγει από το μαντρί και γίνει, έτσι, το κακό «παράδειγμα» για τους άλλους υποτακτικούς.

Δεν φοβούνται τα «έξοδα», το «παράδειγμα» τρέμουν. Όλα είναι έτοιμοι να τα δεχτούν.
Και μικρότερες δόσεις και μικρότερο επιτόκιο και χρήματα για τα «τρέχοντα έξοδά» μας και προστασία των τραπεζών, όλα.

Όλα εκτός...
-Από την αμφισβήτηση των «κανόνων» του συστήματος τους.
-Από την αγνόηση των «αφεντικών».
-Από τη διεκδίκηση ισοτιμίας με αυτόν που «κάνει κουμάντο». Μας το είπαν κατάμουτρα πολλές φορές: Σας επιτρέψαμε να έχετε Βουλή, άντε και να τη χρησιμοποιείτε ενίοτε, άντε να επικαλείστε και το Σύνταγμα, άντε να κάνετε και εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση αριστεριστών σας αφήσαμε να φτιάξετε και μάλιστα χωρίς το Ποτάμι μας. Αφού δυστυχώς υπάρχει κι ο λαός, θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και θα δηλώσουμε πως σεβόμαστε την απόφασή του.

Μην το παρατραβάς όμως, φίλε Τσίπρα.
Εντάξει, έταξες ό,τι έταξες προεκλογικά, έγινες κυβέρνηση, ό,τι υποσχέθηκες, τώρα περασμένα-ξεχασμένα. Έτσι γίνεται στις «δημοκρατίες» μας, τώρα στροφή στο ρεαλισμό και στο εφικτό.

Κάνε, λοιπόν, τώρα μια αίτηση όπου θα μας ζητάς να συνεχίσουμε να σας καβαλάμε, να είμαστε κι εμείς «θεσμικά» εντάξει.
Μια δήλωση μετάνοιας και υποταγής στο σύστημα ζητάμε. Και μετά, τα συζητάμε όλα.
Και χρέος και δάνεια και ρευστότητα και τράπεζες και επενδύσεις και ανάπτυξη και «γέφυρες» κι ό,τι θες.

Δεν τους νοιάζουν να δώσουν λεφτά σύντροφοι.
Τους νοιάζει να μην επιτρέψουν στους λαούς να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να υποχρεώσουν μια αριστερή κυβέρνηση να γονατίσει, να ξευτιλιστεί, να τους δηλώσει υποταγή, να την έχουν αιχμάλωτη.

Σας ζητούν σύντροφοι να βάλετε νερό στο κρασί σας. Αυτό είναι το κύριο πολιτικό επίδικο όλης τούτης της «μάχης».

Ξέρω πως δεν το θέλετε.
Μην το κάνετε λοιπόν.
Θα κάνετε μεγάλη ζημιά.
Και πάντα, να θυμάστε.
Εδώ, δίπλα σας είμαστε.
Στις πλατείες...
___________________

Απ’ την ίδια εφημερίδα και την στήλη Συριζαίικη ανθρωπολογία αντιγράφουμε

• Μετά τη συνεργασία με την επενδυτική τράπεζα Lazard, διάβασα ότι και η κυρία 'Ελενα Παναρίτη παρέχει πλέον τις «συμβουλές» της στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο, ήταν επικεφαλής συμβουλευτικού ομίλου για ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσει δημόσιου πλούτου, αλλά έγινε γνωστή κυρίως για τη δράση της στο Περού του δικτάτορα Φουτζιμόρι, προωθώντας τις πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αργότερα, βουλευτής Επικρατείας και συνεργάτης του ΓΑΠ. Αξέχαστη η ατάκα της σε τηλεοπτικό σταθμό όταν εξηγώντας τις δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα είχε δηλώσει «Δεν είμαστε σε μια δικτατορία δυστυχώς...» για να συμπληρώσει «...ή ευτυχώς!» όταν άκουσε της αντιδράσεις των συνομιλητών της...

• Πολλοί δικαιολογούν, τελευταία, τέτοιες «συνεργασία» γιατί είναι απαραίτητες οι συμβουλές αυτών που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών οργανισμών και διαδικασιών. Εγώ, πάλι, σε τέτοια θέματα που άπτονται της πολιτικής ηθικής, θα προτιμήσω τον «αριστερισμό». Τουλάχιστον, ας εξηγούνταν κάθε «συνεργασία», το σκεπτικό και το πλαίσιό της. Όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Καλή η συνεργασία με το διάβολο, εκτός κι αν είσαι στο καζάνι...

• Έμαθα ότι δεν άρεσε σε κάποιους συντρόφους που στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάχτηκε μαζικά το «Μέρκελ, σκασμός, μιλάει ο λαός». Κατανοητό, αλλά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ρίμα με πολύ διπλωματική ορολογία. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ μια διαδήλωση να φωνάζει «Σεβόμαστε τους ευρωπαϊκούς δεσμούς», «Ο Σόιμπλε είναι φίλος της Ελλάδας», «Φέρτε μου την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ, δεν μπορώ – δεν μπορώ να περιμένω» ή «Πάρτε το 30% του Μνημονίου και φύγετε από δω»… 
___________

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κείμενο που υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης και τιτλοφορείται «Μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης;». Σημειώνεται εκεί μεταξύ άλλων:

Τα ΜΜΕ διαμορφώνουν αντιλήψεις και καθοδηγούν τους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται. Ενημερώνουν μεροληπτικά και επιβάλλουν τη μαζική κουλτούρα, το λάιφ-στάιλ που είναι συμβατό με το σύστημα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι τα ισχυρότερα και πιο ύπουλα Μέσα Μαζικής Καταστροφής που διαθέτει η καθεστηκυία τάξη…

Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚΕ πούλησε τη συχνότητά του σε μια «οικογένεια», δηλαδή στον ταξικό εχθρό, αντί να αξιοποιήσει αυτό το σημαντικό εργαλείο μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης προς όφελος της κοινωνίας, αντιλαμβάνεται τη «ζημιά» που έχουν υποστεί πολλά μυαλά στην Αριστερά. Αλλά, και εκτός ΚΚΕ, υπάρχουν μυαλά που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον εκδημοκρατισμό των μέσων ενημέρωσης. Άλλοι γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τις «οικογένειες» και άλλοι επειδή οι ίδιοι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στα ΜΜΕ των ολιγαρχών. Κι άλλοι αρκούνται σε προκηρύξεις, αφίσες και εφημερίδες απελπιστικά χαμηλής κυκλοφορίας. Πικρές αλήθειες, αλλά αλήθειες. Διαβάστε το

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Λαμπεντούζα, σήμερα (αναδημοσίευση)


 από τον COSTINHO

Αλέξανδρε θα'ρθεις; Πάμε στο νησί. Θα βουτήξουμε να δούμε την αρχαία πόλη.
Έπειτα θ'ανέβουμε ψηλά στο βράχο και θα φωνάζουμε στα καράβια που περνάνε.
Ο παππούς λέει ότι ήταν μια ευτυχισμένη πόλη. Βυθίστηκε από ένα σεισμό και κοιμάται
στο βυθό αιώνες τώρα. Βγαίνει από το νερό μια στις τόσες για μια στιγμή μόνο,
όταν το πρωινό αστέρι νοσταλγήσει τη γη και σταματήσει να κοιτάξει.
Τότε όλα σταματάνε. Κι ο χρόνος σταματάει.

Λαμπηδούσα· έτσι την αποκαλούσαν οι έλληνες ναυτικοί, κυρίως οι ψαράδες.Λεπάδουσσα εκ των Πελαγίων Νήσων, την αναφέρει ο Στράβωνας στους χάρτες του, μαζί κι ο Πτολεμαίος Κλαύδιος. Η μηχανή αναζήτησης δεν βγάζει άλλη γεωγραφία, μόνο αίμα, ημερομηνίες, σύντομες κραυγές και συνεχόμενους πνιγμούς. Και αριθμούς, αλλά στο περίπου. Αριθμοί από μέτρημα. Τον προπέρσινο Οκτώβρη τους μετρήσαν ακριβώς αυτούς που πήγαν στο βυθό. Τριακόσιοι εξηνταέξι. Πέρσι πήγαν πάλι μερικοί, κατά δεκάδες. Κάποιοι μετρημένοι, κάποιοι στο περίπου. Σήμερα πάλι. Ψάχνω στις μηχανές αναζήτησης και το ληξιαρχείο του βυθού δεν έχει ακόμα ενημερωθεί. Πάνω από διακόσιοι, διαβάζω κάπου.Τριακόσιοι, κάπου αλλού. Πέντε ήταν οι βάρκες, γράφουν στις ειδήσεις. Μπορεί να ήταν περισσότερες οι βάρκες, λένε οι άλλες ειδήσεις. Ο άνθρωπος μέτρησε την απόσταση να πάει στο φεγγάρι, πήγε και ήρθε, ξαναπήγε και πάτησε και ξαναήρθε, αλλά τις βάρκες που γυρίζουν ανάποδα ανοιχτά της Λαμπηδούσας ακόμα δεν βρέθηκε τρόπος να τις μετρήσει.

Μέρες τώρα θέλω να γράψω γι'αυτά τα τρένα, που όταν παλιώσουν και σταματήσουν τη ζωή στις ράγες -δηλαδή τη μεταφορά ζωής στις ράγες- τα ρίχνουν στη θάλασσα να ξαναμεταφέρουν ζωή. Ακίνητα πια, βυθισμένα, με ορθάνοιχτες όλες τις πόρτες και τα παράθυρα, χωρίς στάσεις και ράγες, χωρίς τις πάνω ζωές. Κι όπως συνήθως, κάπως περιμένω και μια άλλη εικόνα -κατά προτίμηση άσχετη, ασύνδετη εντελώς- για να κάνω τη δική μου σύνδεση, να ταιριάξω με τις λέξεις μου όσα στα μάτια είναι ασύνδετα, να κάνω τις λέξεις κρίκους, να φτιάξω αλυσίδες των πραγμάτων, να βρω ενώσεις. Αποθηκεύω τις εικόνες σε ένα φάκελο με τον τίτλο βυθός. Ο βυθός όμως δεν είναι μόνο τόπος της ποίησης. Βυθίζομαιλέμε, και δεν εννοούμε πάντα το ίδιο. Έπιασα να σκεφτώ μια συστάδα από βαγόνια με πνιγμένους ανθρώπους μέσα, να τα πετάνε στη θάλασσα και να ξαναπνίγονται, και τίποτα να μην ξαναγίνεται ζωή. Συνεχόμενοι πνιγμοί, ημερομηνίες με κραυγές, πλεξούδες μικρών κοριτσιών, μυστικά που ούτε οι ψαράδες δεν θα βρουν να μας πουν. Αυτοί που ξέρουν όλη τη θάλασσα και τόπους με κοράλλια και ζωή, και πολιτείες στο νερό, αρχαίες πόλεις που ξαναβγαίνουν μία στις τόσες, τότε που ο χρόνος σταματάει. Η κυριολεξία του βυθού νικάει την ποίησή του. Νικάει κάθε ομορφιά του.

Σήμερα το πρωί μια άστεγη γυναίκα, από αυτές που στις στάσεις του μετρό προσφέρουν μια σχεδία για να ζήσουν, έδινε κάτι σαν συνέντευξη στο πολιτικό ραδιόφωνο. Οι πολιτικές ερωτήσεις πάλευαν να την φέρουν στον εδώ κόσμο, των λέξεων και των τραγουδιών. Τη ρωτάνε ποιο τραγούδι θα ήθελε ν'ακούσει. Έχει ξεχάσει τι είναι η μουσική, λέει. Δεν κοιμάται ούτε στα παγκάκια, γιατί παλεύει -λέει- να μείνει ξύπνια να σκεφτεί· ποια σχέδια, ποια σχεδία θα πάει τη ζωή της πιο πέρα. Μία μέρα, λίγες μέρες, ένα κάτι σαν σπίτι, ένας ξενώνας με κάτι σαν φίλους, ένα κάτι που να το επαναλαμβάνει κάθε μέρα -για μια τέτοια βεβαιότητα να ελπίζει, έστω. Όλα κάτι σαν. Όχι όπως τα ήξερε ή τα ξέραμε, όχι όπως είναι για τους άλλους. Σαν. Κι αν έκλεινε τα μάτια και μπορούσε να ονειρευτεί ό,τι θέλει, να ονομάσει μία σκέψη της, την πιο ωραία σκέψη της -ρωτάει η φωνή- ποια θα ήταν αυτή; Να πουλήσει και σήμερα το περιοδικό, αυτό που πουλάει για να ζήσει. Αυτό απαντάει. Τη δουλειά της. Καμία μουσική, καμία άλλη σκέψη. Κανένας χρόνος που σταματάει. Εκεί όλος ο χρόνος, να παλεύει ένα περιοδικό να τον νικήσει.

Ψάχνω ενώσεις στην αλυσίδα, μα οι δύο κόσμοι αρνούνται να συναντηθούν. Ο βυθός της Λαμπηδούσας που καταγράφει ημερομηνίες και οι λέξεις μου που θέλουν να δουν ποίηση στα τρένα που φτιάχνουν ζωή στο βυθό. Δεν συναντιούνται. Κερδίζουν οι αριθμοί, οι ακριβείς και τα περίπου. Με κερδίζουν. Τα τραγούδια που παλεύω να φέρω από κάθε βυθό μου και η γυναίκα που έχει ξεχάσει τη μουσική. Κερδίζει αυτή, δηλαδή χάνω. Στάσεις, μετρό, σχεδίες, βυθός, βάρκες, πάλι, τρένα. Λέξεις με λίγα γράμματα και πόσες ζωές πάνω τους χαραγμένες. Διαφορετικές. Μακρινές και απομακρυσμένες. Που δεν σταματάνε ποτέ το χρόνο. Που δεν τις εξαίρεσε ποτέ ο χρόνος στους πνιγμούς του.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Για όλα τα πεταμένα «ν» του κόσμου (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ

(Κρείττον το λαλείν του σιγάν- διαβάστε καλά πριν σπεύσετε να διορθώσετε- άλλωστε πήγα να σκάσω ένα μήνα τώρα). 

Παραμελημένο γράμμα το Ν, κανείς δεν το ’βαλε σε κύκλο όπως το Α, δεν έχει το αμετάκλητο κύρος ενός Ωμέγα, κανείς δεν το βάζει πια ούτε στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, κι ας είναι ατζαμής πρωτάρης οδηγός. Το καημένο το Ν δεν έχει το μυστήριο και το υπονοούμενο του Χ, δεν έχει την ιστορία του Ζ, ακόμη και η χρήση του στα μαθηματικά είναι ως υποκατάστατου, «ν= αόριστος φυσικός αριθμός», η νιοστή δύναμη ή η νιοστή ρίζα μπορεί να είναι οποιαδήποτε, κι όταν βρεθεί σε μιαν εξίσωση η μοίρα της είναι να εξαφανιστεί με τη λύση της, το «ν» δεν έχει θέση στο αποτέλεσμα. Παραμελημένο κι αδικημένο γράμμα το Ν. Κρίμα, κι είναι τόσο μουσικό κι εύηχο, μπορεί να είναι στιγμιαίο, αλλά και διαρκές, ο πολλαπλασιασμός του παράγει ηχητικό αποτέλεσμα, βάλτε είκοσι, εκατό Ν στη σειρά και προφέρετέ τα και θα βγει μια ωραία βυζαντινή ή ευρωπαϊκή οκτάβα, και το Α μπορεί να το κάνει αυτό, και όλα τα φωνήεντα το κάνουν, και το Μ οπωσδήποτε, αλλά δοκιμάστε το ίδιο με το Κ ή το Χ, τίποτα δεν γίνεται. Το Ν είναι ωραίο γράμμα. Κρίμα να το πετάει κανείς. Οι Πελοποννήσιοι και οι Δυτικοελλαδίτες που το έχουν περί πολλού το πολλαπλασιάζουν μεταξύ γλώσσας και ουρανίσκου, όταν βρίσκεται προ του «ι», και παράγουν αυτό το παιχνιδιάρικο «ννιι», που μαζί με το «λλιι» προκαλούν τη χλεύη των καθαρολόγων Αθηναίων.

****

Το μικρό μου όνομα είναι Γιάννης. Μ’ αρέσει που έχει δυο Ν, δεν θα πέταγα κανένα από τα δυο. Και τρία Ν να είχε δεν θα τ’ άλλαζα. Ούτε θα ’βαζα κανένα σε παρένθεση. Όχι από καθαρολογία και ορθογραφική μανία, αλλά καλό είναι οι λέξεις και τα ονόματα να διασώζουν κάτι από την ιστορία τους. Ζωντανοί οργανισμοί οι γλώσσες και οι γραφές, μεταλλάσσονται μαζί με την ανθρωπότητα, αλλά οι φθόγγοι κρατάνε γερά, χιλιάδες χρόνια, από τότε που οι κραυγές ζώου έδωσαν τη θέση τους στην ανθρώπινη ομιλία. Όσα Ν κι αν πετάξει κανείς απ’ τα ονόματα και τις λέξεις, είναι αδύνατο να ανατρέψει τη θέση του στην ιεραρχία φθόγγων-γραμμάτων. Το Ν κρατά τα σκήπτρα της τέταρτης θέσης σε συχνότητα χρήσης στα ελληνικά, μετά το Α, το Ο και το Τ, την πέμπτη στα αγγλικά. Είκοσι τουλάχιστον γράμματα τρώνε τη σκόνη του…

Αν το Ν συναντάται στη γλώσσα σε τέτοια σχετική αφθονία, ποιος ο λόγος να το χρησιμοποιεί κανείς με φειδώ, σαν να απειλούμαστε από έλλειψή του; Ίσως για έναν οικονομολόγο, όπως ο υπουργός Οικονομικών που υπογράφει με έμφαση ως «Γιάνης» του ενός Ν, αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Η σπάνις -ή η έλλειψη- είναι ο κινητήρας της οικονομικής σκέψης και πράξης από καταβολής της, θεμελιωμένη στο προπατορικό αμάρτημα και στην έξωση των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο της αφθονίας. Αλλά είναι ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς που της έδωσε ρόλο ρυθμιστή ενός ανελέητου, δαρβινικού αγώνα ανάμεσα σε «παραγωγούς» και «καταναλωτές», σε «αγοραστές» και «πωλητές», σε «πιστωτές» και «οφειλέτες», στα οικονομικά της «προσφοράς» κι αυτά της «ζήτησης». Το παράδοξο είναι ότι, ενώ ο καπιταλισμός είναι το παραγωγικό σύστημα που ανέλαβε να λύσει το πρόβλημα της σπάνεως, δημιουργώντας με την τεχνολογική και οργανωτική καινοτομία έναν επίγειο παράδεισο αφθονίας, ταυτόχρονα η αφθονία που δημιουργεί τού είναι ανυπόφορη. Αυτό είναι το μικρό, βρόμικο μυστικό του. Το μυστικό πίσω από τις κρίσεις του. Ο καπιταλισμός και οι καπιταλιστές, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, πρέπει διαρκώς να επινοούν την σπανιότητα, την έλλειψη, ακόμη και στα πεδία που αυτές είναι αδιανόητες.

Πάρτε για παράδειγμα την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Η αδυναμία επίλυσής της υποτίθεται ότι βασίζεται στην σπανιότητα των χρηματικών πόρων. Κι όμως, το χρήμα είναι από τα ελάχιστα «αγαθά» που, στην εποχή της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μπορεί να «παράγεται» σε απεριόριστες ποσότητες και στις πιο αδιανόητες για τους ανυποψίαστους χρήστες του μορφές. Εξού και η χρηματοπιστωτική φούσκα. Θεωρητικά σε όλο τον κόσμο κυκλοφορεί χρήμα αξίας πάνω από 80 τρισ. δολάρια, χρήμα που φτάνει να αγοράσει κανείς τουλάχιστον το 1/3 του παγκόσμιου πλούτου των 241 τρισ. δολαρίων. Αν, όμως, ένας παλαβός και γενναιόδωρος άγνωστος σας έδινε μια επιταγή 80 τρισ. δολαρίων και σας έλεγε «πηγαίνετε να την εξαργυρώσετε στην τράπεζα και με τα χρήματα που θα πάρετε αγοράστε ότι αγαπάει η ψυχή σας», με το που εμφανιζόσασταν στην τράπεζα θα κατέρρεε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα χρεοκοπούσαν όλα τα κράτη κι όλες οι επιχειρήσεις, ενώ η «τιμή» του παγκόσμιου πλούτου απλώς θα μεγεθυνόταν στο άπειρο.

Γι’ αυτό και οι πανούργοι διαχειριστές του κόσμου θέλουν να μας πείσουν ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Κι ας αντιστοιχεί πλούτος αξίας 51.600 δολαρίων σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ας αντιστοιχούν 18.000 δολάρια ζεστό χρήμα σε κάθε τσέπη. Η έλλειψη των πόρων, του χρήματος, του πλούτου δεν επινοείται απλώς, υλοποιείται κιόλας, για να γίνει εργαλείο βασανισμού των ανθρώπινων κοινωνιών. Όταν στο πλουσιότερο 10% των ανθρώπων αντιστοιχεί το 86% του παγκόσμιου πλούτου, μοιραίο είναι το υπόλοιπο 90%, 6,6 δισ. ψυχές, να βασανίζονται διαρκώς από την έλλειψη. 

Στο σημείο αυτό αναλαμβάνουν καθήκοντα οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί, οι σχεδιαστές της κοινωνικής μηχανικής. Εν χορώ, σπεύδουν να επαινέσουν τις αρετές της φειδούς, της περικοπής των δαπανών, του λιτού βίου, της εξόφλησης του χρέους, των ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι πέφτουν θύματα της επιτυχίας τους. Ενώ η επινόηση της σπάνεως- άρα των αναγκαίων «θυσιών» και του περιορισμού της ζήτησης – γίνεται για δοθεί στον καπιταλισμό η ευκαιρία να βγει από την «κρίση αφθονίας» του, τελικά μένει κολλημένος σ’ αυτήν. Κολλημένος σε μια σχεδόν πια μόνιμη κρίση υπερσυσσώρευσης, τροφοδοτούμενος από μια εξίσου μόνιμη «θεραπεία λιτότητας».

*****

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με όλα τα Ν του κόσμου, όλα τα παραμελημένα και κομμένα Ν του κόσμου, τα Ν εις τη νιοστή, με το «ν» να τείνει στο άπειρο; Αναρωτιέμαι αν η απουσία του από το μικρό όνομα του υπουργού Οικονομικών, η περικοπή του από το «Για(ν)νης», δεν είναι απλώς ζήτημα στυλ- του στυλ που έχει κάνει τα διεθνή ΜΜΕ να τον αντιμετωπίζουν ως ποπ σταρ ή sex symbol της οικονομίας-, αλλά συνεκδοχή μιας προγραμματικής έκπτωσης από την «ελπίδα», που παραδόξως δεν έχει κανένα Ν εντός της. Έχει, όμως, η «νίκη», ένα Ν τεράστιο, σχηματισμένο μεταξύ δείκτη και μέσου, και με εφαλτήριο αυτήν θα περίμενε κανείς μόχλευση και όχι απομόχλευση της προσδοκίας, έστω για λόγους διαπραγματευτικούς και μόνο: Η μόνη αμοιβαία επωφελής λύση για το χρέος είναι η διαγραφή του επαχθούς και απεχθούς μέρους του κι όχι η τεχνική διαιώνισή του· δεν υπάρχει καλή πτυχή μνημονίου- κι ας έχει δυο Ν αυτό-· δεν υπάρχουν αξιοσέβαστοι κανόνες στο Σύμφωνο Σταθερότητας, υπάρχουν αυτοκτονικοί-δολοφονικοί κανόνες· κάθε ελάχιστο ποσοστό πλεονάσματος που αποδέχεσαι είναι και καταδίκη μερικών χιλιάδων ανθρώπων σε φτώχεια και ανεργία· δεν υπάρχουν εταίροι, υπάρχει μια χρηματοπιστωτική χούντα και μια νεοφιλελεύθερη συμμορία που κοιτάζουν να σώσουν τα τομάρια τους, υπάρχει μια γερμανική αυτοκρατορία που θα συμβιβαστεί μόνο αν ταρακουνηθεί· δεν υπάρχουν υπερατλαντικοί φίλοι ή εναλλακτικοί βόρειοι σύμμαχοι, υπάρχουν καπιταλιστικές αυτοκρατορίες που μόνο αν υποψιαστούν ότι θα τους κάνεις χαλάστρα θα προστρέξουν ως πρόθυμοι διαμεσολαβητές. Δεν εννοώ ότι είμαστε μόνοι σε πόλεμο εναντίον όλων, αλλά ότι ο μόνος τρόπος να μας μετρήσουν και να μας υπολογίσουν είναι να αντιληφθούν ότι δεν επιδιδόμαστε απλώς σε μια πασιφιστική εκστρατεία πειθούς, αλλά σε μια διαπραγμάτευση με το όπλο παρά πόδα. Ή στο τραπέζι, που θα ’λεγε κι ο ολετήρας ΓΑΠ.

*****

«Μιλάτε πολύ δυνατά, ένρινα και ενοχλητικά», είπε το αυστηρό Κ στο παιχνιδιάρικο Ν. «ΝΝΝΝΝΑΙ! Αλήθεια λέτε, αλλά έτσι είναι ο τρόπος μου. Κι εμένα και του αδερφού μου, του Μ», απάντησε το Ν. «Αλλά, δεν είμαστε τόσο κακόηχα», συνέχισε. «Ξέρετε αυτή την ωραία καρκινική επιγραφή που έχει πέντε λέξεις με έξι Ν, τέσσερα Μ, τέσσερα Α, τέσσερα Ο, αλλά ούτε ένα Κ; . ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ». Το Κ έβγαλε ένα «κχχχ», σαν βρυχηθμό περιφρόνησης, σαν βήχα, κι έφυγε...

ΚΙΜΠΙ

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Βίος λιτός, νηστεία, προσευχή, διαπραγμάτευση (αναδημοσίευση)



Φτώχεια της γλώσσας σημαίνει φτώχεια της φαντασίας και φτώχεια της εσωτερικής μας ζωής. Η γλώσσα μιλιέται, γράφεται, νιώθεται. Η γλώσσα ξεσπά. Όλοι οι έρωτες εξαρτιούνται απ’ τη γλώσσα. Η γλώσσα τους χτίζει κι η γλώσσα τους γκρεμίζει ξανά και ξανά.

Ο έρωτας για τη ζωή είναι ο έρωτας για την αλήθεια. Και αλήθεια είναι αυτό που θέλεις να είσαι κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να γίνεις για να τους αρέσεις.

Ελπίδα, πίστη, αφοσίωση. Αρρώστιες που τις κουβαλάμε δια βίου. Αρρώστιες που δε γιατρεύονται με σιρόπια και χάπια. Στον κόσμο μας οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς και οι άρρωστοι τρέχουν στους άρρωστους για θεραπεία.

Εφαρμοσμένος αμοραλισμός. Δάσκαλοι εκκεντρικοί, νάρκισσοι της ακαδημίας, διπλωματούχοι που ξεριζώνουν με το νυστέρι αρρώστιες χωρίς να μπορούν να ξεριζώσουν αυτό που γεννά τις αρρώστιες.

Ολόκληρη η χώρα είναι ένα υπουργείο αμύνης που εκδίδει πολεμικά ανακοινωθέντα. Θρίαμβοι που αναγγέλλονται και ρίχνονται ως στάχτη στα μάτια για να συγκαλύψουν το θάνατο και την καταστροφή. Τον όλεθρο της φτώχειας και της μιζέριας.

Δεν φτάνει να ρίξεις κυβερνήσεις, τυράννους, βασιλιάδες, πρέπει να πετάξεις από πάνω σου προκαταλήψεις αιώνων. Η επανάσταση για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι συνεχής και χωρίς έλεος. Να μη σε οδηγεί κάθε φορά η απελπισία σε μια νέα υποταγή.

Τώρα που ο θετικισμός των οικονομολόγων αποπνέει βαρβαρισμό και βία- αφού ο άνθρωπος έγινε προϊόν και χρήμα -έρχεται το ιδεολόγημα τού λιτού βίου να φορεθεί στους αποχαυνωμένους υποτελείς φανερώνοντας τις πιο εκφυλισμένες όψεις ενός πολιτισμού που τον θρέφει η υποκρισία.

Τις μεγαλύτερες αχρειότητες και μαλακίες θα τις ακούσεις από οικονομολόγους. Ο δόκτωρ Μάρκετινγκ έγινε διανοούμενος Σόιμπλε, ο ευρωπαϊκός αχταρμάς που ομονοεί στο ξεπάστρεμα λαών έγινε η ευρωπαϊκή μας οικογένεια και άλλα ωραία και συγκινητικά έγιναν πίτουρα για ζαλισμένα κοτόπουλα.

Παντού και πάντα υπάρχει ένας φιλόδοξος ωραιοπαθής σοφός, που συγκινεί τα πλήθη. Όταν οι άνθρωποι κοιτάζονται στον καθρέφτη της τηλεόρασης θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους. Για να νοιώθουν σιγουριά και ν’ ακούνε πρακτικές συμβουλές για το νοικοκυριό, την ιδιοκτησία τους και την ψυχούλα τους(όταν ακούω την λέξη ψυχούλα βάζω το δάχτυλο στο στόμα για να ξεράσω).

Κι όταν ακούω την έκφραση ευρωπαϊκή οικογένεια παθαίνω εγκεφαλική κράμπα. Κι όταν μάλιστα την ακούω από αριστερό νιώθω φαγούρα και πρήξιμο (κατά την ραφτικήν βεβαίως αριστερός είναι ο έχων τους όρχεις εις το αριστερό μέρος του καβάλου. Κατά την πολιτικήν ο έχων τους όρχεις σε συννεφάκι).

Αν οι Δεξιοί υπήρξαν καυλωμένοι γερμανοτσολιάδες οι ξεθυμασμένοι αριστεροί θα μείνουν στην ιστορία ως απατημένοι ευρωπαϊστές.

Βεβαίως γιατί ο ευρωπαϊσμός τους δεν είναι παρά έκφυλος γερμανισμός. Βεβαίως γιατί, ενώ στην Ελλάδα το ΑΕΠ μειώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια 27%, στη Γερμανία αυξήθηκε 12% και πάνω κι ενώ στην Ελλάδα η ανεργία ανέρχεται επισήμως στο 30%, εκατοντάδες χιλιάδες κάθε χρόνο από όλη τη υφήλιο πάνε στη Γερμανία και βρίσκουν δουλειά!

Κάθε διαπραγμάτευση του φτωχομπινέδικου ελληνικού καπιταλισμού με τον γερμανικό επεκτατικό καπιταλισμό αποτελεί σύντομο ανέκδοτο. Η γερμανική επίθεση θα φτάσει μέχρι τέλους. Όπως οι γερμανοί ναζί δεν κώλωσαν να ισοπεδώσουν ολόκληρη την Ευρώπη για να καταλάβει ζωτικό χώρο ο γερμανικός καπιταλιστής έτσι δεν θα κωλώσουν τώρα να κάνουν την Ευρώπη Γερμανική.

Σήμερα που η υπερσυσσώρευση πλούτου έχει βαρέσει κόκκινο είναι τουλάχιστον άτιμο να μιλάς για βίο λιτό και απέριττο. Είναι ύβρις να απευθύνεις στους εξαθλιωμένους πανεπιστημιακά μαθήματα λιτού βίου.

Κι ίσως είναι γελοίο να απευθύνεις κάτι τέτοιο στους πλούσιους και στα κοράκια. Να διδάσκεις το αρπαχτικό προσευχή και νηστεία.

Σήμερα που το χοντρό παιδί της Αμερικής ξερνά πάνω στους λαούς έξυπνες βόμβες, βάζοντας δήθεν μπροστά τους Μωάμεθ και τους Μεσσίες, εσύ μιλάς για λιτό βίο και προστασία του ΝΑΤΟ, παρακολουθώντας με ψηφιακό σήμα κομμάτια ανθρώπινης σάρκας πεταμένα ολόγυρα σαν τροφή για κότες.

Κοιτάς αποχαυνωμένος τα ακόρεστα σαγόνια του τέρατος που καταπίνει τα πάντα. Νόμος, ηθική, δικαιοσύνη μοιάζουν με άσχημα αστεία που παίζει η τύχη σ’ ένα κόσμο ηλιθίων. Σ’ ένα κόσμο που ιδιωτεύει και επαίρεται για την ιδιωτεία του. Σ’ ένα κόσμο που περιμένει να δει την απελευθέρωσή του σε απευθείας μετάδοση.

Και δυστυχώς ακούγονται προφητικά τα λόγια του Ηλία Πετρόπουλου που έλεγε: «Δε μένει, ας πούμε, επαγγελματικά κανένα άλλο μέλλον για τον έλληνα από το να αποβεί γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή συλλέκτης καποτών στο δρόμο, απ’ τις καπότες που θα πετάνε οι ξένοι τουρίστες. Τίποτε άλλο. Όσο για τη γλώσσα μας, δε νομίζω ότι έχει άλλο μέλλον από το να αποβεί μία αργκό προς χρήση των ιθαγενών, πλέον, της Ελλάδος».