Γυναίκες...(για την τιμή και τη μνήμη)

της Λευκής Μολφέση*

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε

την ομορφιά τους σαν πένθος,

γυναίκες φωτεινές και σκιασμένες, 

διπλά δρεπάνια της αψίδας,

με το παιδί ασάλευτο στα 

σταυρωμένα χέρια.

Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά νηπιαγωγείων,

άλλες πάλι, ζωγραφιές με κιμωλία,

όρθια τα μαλλιά και μεγάλη μαύρη τσάντα.

Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα

ανάμεσα στις άλλες,

γυναίκες με το μακρύ λαιμό, 

το χείλος της κανάτας,

άλλες που είναι ωδικά πτηνά 

κι άλλες που είναι χήνες.

Υπάρχουν γυναίκες που τις

φωνάζει ο φονιάς

να βγάλουν τον θάνατο περίπατο

μες στ' αραιό το δάσος.

Υπάρχουν γυναίκες που τις 

φωνάζει το παιδί Μαμά

και αυτές δεν απαντάνε...

Υπάρχουν γυναίκες που κάθε

τρίχα της κεφαλής τους

είναι κι ένας όρκος.

Είναι εκείνες που σέβονται το όνομα τους.

Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,

εκείνες που με τα χρόνια βαραίνουν,

κι οι άλλες που ξεφτίζουν,

εκείνες που στέκουν στο κήπο

ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,

εκείνες που άγρια χόρτα γεμίζουν,

εκείνες που χάνουν το φως τους,

εκείνες που απ' τον καημό λυγίζουν,

εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος

από μικρά παιδιά.

Εκείνες που κλείνουν μια

τελευταία φορά το παράθυρο

και καθαρίζουν μια τελευταία φορά το σπίτι

και ταΐζουν τον σκύλο μια τελευταία φορά

και μας αφήνουν δίχως να πούνε λέξη,

έτσι σκληρά και μαγικά,

σαν το κερί που κρατάς στο χέρι 

και σου σβήνει.

ποίημα από την ανθολόγηση Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας του Ζ. Λακαριέρ.

*Η Λευκή Μολφέση (1953-2005) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι. Πέρασε αρκετά χρόνια στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου μοίραζε τη ζωή της ανάμεσα στην πόλη και την Αίγινα.

Κόρη του γλύπτη Ιάσονα Μολφέση και ανιψιά του πολιτικού Λεωνίδα Κύρκου, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους λογοτεχνικούς κύκλους,

Ο Ζακ Λακαριέρ αφιέρωσε ειδικό λήμμα σ' αυτή, στο "Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας", γράφοντας ότι "τα πεζά της έχουν ένα ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό αφηγηματικό σχήμα, απείθαρχο στους συνήθεις κανόνες του είδους".

Έγραψε ποίηση και πρόζα. Βιβλία της εκδόθηκαν στα γαλλικά και τα ελληνικά. Στα γράμματα εμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή "Croisiere sur le Styx" (Άγρα 1987), ενώ στο ελληνικό κοινό έγινε γνωστή με το αφήγημα "Γυάλινα σύνορα" (Εξάντας 1996), μια ανάπλαση του μύθου της Ελλάδας με "ξεναγό" την Καλή Κύρκου.

Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει, επίσης, άλλα δύο βιβλία της: το παιδικό "Ο Αγγελύκος και οι δύο του αδελφές" (Περίπλους, 2002) και η συλλογή διηγημάτων "H μέρα που λέγεται σήμερα" (Μελάνι, 2003), βιβλίο που μπήκε στον τελικό κατάλογο (short list) υποψηφιότητας για τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2004.

Μετέφρασε προς τα γαλλικά αρκετά ελληνικά κείμενα, ανάμεσά τους τα "Φτερά μπεκάτσας" του Θανάση Βαλτινού, ποιήματα του Γιώργου Βέλτσου, κ.ά."Έφυγε" αναπάντεχα σε τροχαίο δυστύχημα, τέτοιες μέρες το 2005, 

σημ: ένα χρόνο πριν είχε αναρτηθεί και πάλι το ποίημα αυτό. Φέτος συνοδεύεται από ένα μικρό βιογραφικό της Λευκής Μολφέση, μιας και τέτοιες μέρες ήταν που έφυγε από κοντά μας.