Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως

Πηγή: https://odisseasml.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html

Όχι λοιπόν στους αρνητές της Ζωής, στους αριβιστές, στους θανατολάγνους (θάνατος φώναζαν και κραύγαζαν οι φασίστες), στους δωσίλογους· σ' όλους που αγαπάνε το τομάρι τους μόνο και όχι την απεραντοσύνη του ανθρώπου.

Όχι στους ρηχούς και επιπόλαιους, στους μονομανείς και αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια· στους επηρμένους βολεμένους, στους τσαλαβουτητές ιδεών, στους κατασκευάζοντες συμπεριφορά (στιλ!), στους δήθεν, ναι.

Όχι στους κομματόφρονες και σ' αυτούς που αρέσκονται στην υποταγή αγαπώντας την μάλιστα· σ' όσους εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής τους σ' εκπροσώπους και σ' όσους έχουν υποβαθμίσει την πολιτική, θεωρώντας ότι αυτή περιορίζεται στο κράτος μόνο.

 Όχι σε όσους έχουν απαρνηθεί την έννοια πολίτης και χαρίζουν το είναι τους σε πολιτικούς και νόμους απρόσωπους· σ' εκείνους που φοβούνται να είναι ελεύθεροι και να συναποφασίζουν για την τύχη τους και των παιδιών τους· σε όλους εκείνους που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει από εν διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους, από παπαγαλάκια και προπαγανδιστές ενός στυγερού, άνισου και άδικου πολιτικού συστήματος.

Όχι σ' εκείνους που βαδίζουν σαν τη χήνα, σε δολοφόνους ανυπεράσπιστων και κατατρεγμένων, στους βιαστές της ειρήνης και της χαράς της συνύπαρξης, σε κάποιους ασύδοτους αγράμματους που υποβοηθούνται από μηχανισμούς καταστολής και από παρακρατικές σέχτες, αλλά και σε όλους που σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας μπροστά στα μάτια τους το μεγάλο έγκλημα κατά της ισότητας των ανθρώπων.

Όχι στους καθηγητές – δασκάλους – πανεπιστημιακούς που δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές-φοιτητές, αλλά μόνο για την καριέρα τους και φυσικά όχι στους γιατρούς που πλουτίζουν με φακελάκια κυνικά ασκούντες το λειτουργικό (;) επάγγελμά τους· σε κάθε έναν τέλος πάντων που γνωρίζει ότι η επιστήμη του είναι αναγκαία και πολλοί εξαρτώνται απ' αυτήν, στους αντιπαιδαγωγούς δηλαδή και στους τσαρλατάνους.

Όχι στους βλαχοδήμαρχουςκαι βλαχοπεριφερειάρχες καθώς και στα τσιράκια τους, που μολύνουν με τη συμπεριφορά τους την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα, την Αρχαία Ολυμπία και παντού, που κονταίνουν τον τόπο μας (στο ύψος του νανισμού τους) αντί να προσπαθήσουν για μια φιλοσοφία της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της καθαριότητας, της ομορφιάς, του σεβασμού, για μια ανάδειξη του τοπίου και της δημιουργίας μέσα από τη γεωργία, τον πολιτισμό, της ανάπτυξης και τη χαρούμενη όρχηση όλων- μα πως τα μηδενικά να γίνου θετικοί αριθμοί, μόνο νούμερα μπορούν να γίνουν και είναι . . .

  

Όχι βεβαίως στην άκριτη και αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη [η οικονομία να είναι το μέσο και όχι σκοπός της ανθρώπινης ζωής όπως φρονούσε ο Καστοριάδης (και πολλοί άλλοι μετά απ' αυτόν)· το στοίχημα δεν είναι πλέον σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά σοσιαλισμός ή τεχνική (αυτό σημαίνει κατά τον Σερζ Λατούς όχι άρνηση στην πρόοδο, αλλά άρνηση στην τυφλή πρόοδο!)].

Όχι στους διακοσμητές τού τίποτα και στους εχθρούς της Παιδείας, στους αντεπαναστάτες· στην κρατική και κάθε ακραία τρομοκρατία καθώς και στην τρομοκρατία της υπόγειας πειθούς, ήγουν της διαφήμισης, της κινητήριας δύναμης της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού.

Όχι στους οχλολοίδορους που θεωρούν ότι είναι αδύνατη η έξοδος από τον καπιταλισμό, στους χλευαστές της ουτοπίας και σε όσους δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αναστοχασμό και επιθυμία. Και βεβαίως, σε 'κείνους που βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα, μισούν το τραγούδι και τον χορό και τη μουσική, που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει συγκίνηση.

Όχι ( μέρες που είναι) στους ριψάσπιδες, τους υποταγμένους, τους ομνύοντες στο «δεν έχει υπάρχει άλλη επιλογή, στους συνεργάτες των Γερμανών( πριν και τώρα) και σε αυτούς που πήραν την ελπίδα και το «Ωχ» του λαού και το έκαναν βολή και καρέκλα 

Τα «όχι» αυτά (και τινά άλλα) είναι πιθανό να οδηγούν στην Αγία Απλότητα, στο Ναι στη Ζωή.

«Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως ...»

(Κ.Π. Καβάφης)