Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Εξάρχεια, Γιορτή μουσικής, Γιορτή πολιτισμού.



Οι κάτοικοι των πολύπαθων δρόμων γύρω από την πλατεία με τη συνδρομή της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων διοργανώνουν την Παρασκευή 23 Νοέμβρη έναν μουσικό περίπατο στους δρόμους που τους ανήκουν, στα μέρη που οι ναρκομαφίες και ο κοινωνικός κανιβαλισμός έχουν κλέψει τις ζωές τους.


"Η ΑΓΙΑ ΦΑΝΦΑΡΑ-Μια μπάντα πάνω από 20 μουσικών (πνευστών και κρουστών) με ένα δίωρο πρόγραμμα θα μας φέρει όλους μαζί να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Να στείλλουμε ένα μήνυμα παντού ότι δεν θα ανεχθούμε άλλο την απαλλοτρίωση των ζωών μας από το παρακράτος των μαφιών του ναρκεμπορίου, από όσους κανιβαλίζουν την καθημερινότητα τη δική μας, των εργαζομένων και όσων αγαπούν και επισκέπτονται τα Εξάρχεια. 

Τα Εξάρχεια θα συνεχίσουν να γράφουν την ιστορία τους. Μια ιστορία αγώνων ενάντια στην καταστολή, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το ναρκεμπόριο".
 
Όπλο μας η αλληλεγγύη και η αυτοργάνωση. Χωρίς τον σωτήρα "Κράτος", Μαζί με όσους σέβονται την ιστορία τους.."

Κάτοικοι Εξαρχείων σε Δράση

Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως

Πηγή: https://odisseasml.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html

Όχι λοιπόν στους αρνητές της Ζωής, στους αριβιστές, στους θανατολάγνους (θάνατος φώναζαν και κραύγαζαν οι φασίστες), στους δωσίλογους· σ' όλους που αγαπάνε το τομάρι τους μόνο και όχι την απεραντοσύνη του ανθρώπου.
Όχι στους ρηχούς και επιπόλαιους, στους μονομανείς και αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια· στους επηρμένους βολεμένους, στους τσαλαβουτητές ιδεών, στους κατασκευάζοντες συμπεριφορά (στιλ!), στους δήθεν, ναι.
Όχι στους κομματόφρονες και σ' αυτούς που αρέσκονται στην υποταγή αγαπώντας την μάλιστα· σ' όσους εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής τους σ' εκπροσώπους και σ' όσους έχουν υποβαθμίσει την πολιτική, θεωρώντας ότι αυτή περιορίζεται στο κράτος μόνο.

 Όχι σε όσους έχουν απαρνηθεί την έννοια πολίτης και χαρίζουν το είναι τους σε πολιτικούς και νόμους απρόσωπους· σ' εκείνους που φοβούνται να είναι ελεύθεροι και να συναποφασίζουν για την τύχη τους και των παιδιών τους· σε όλους εκείνους που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει από εν διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους, από παπαγαλάκια και προπαγανδιστές ενός στυγερού, άνισου και άδικου πολιτικού συστήματος.
Όχι σ' εκείνους που βαδίζουν σαν τη χήνα, σε δολοφόνους ανυπεράσπιστων και κατατρεγμένων, στους βιαστές της ειρήνης και της χαράς της συνύπαρξης, σε κάποιους ασύδοτους αγράμματους που υποβοηθούνται από μηχανισμούς καταστολής και από παρακρατικές σέχτες, αλλά και σε όλους που σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας μπροστά στα μάτια τους το μεγάλο έγκλημα κατά της ισότητας των ανθρώπων.
Όχι στους καθηγητές – δασκάλους – πανεπιστημιακούς που δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές-φοιτητές, αλλά μόνο για την καριέρα τους και φυσικά όχι στους γιατρούς που πλουτίζουν με φακελάκια κυνικά ασκούντες το λειτουργικό (;) επάγγελμά τους· σε κάθε έναν τέλος πάντων που γνωρίζει ότι η επιστήμη του είναι αναγκαία και πολλοί εξαρτώνται απ' αυτήν, στους αντιπαιδαγωγούς δηλαδή και στους τσαρλατάνους.
Όχι στους βλαχοδήμαρχουςκαι βλαχοπεριφερειάρχες καθώς και στα τσιράκια τους, που μολύνουν με τη συμπεριφορά τους την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα, την Αρχαία Ολυμπία και παντού, που κονταίνουν τον τόπο μας (στο ύψος του νανισμού τους) αντί να προσπαθήσουν για μια φιλοσοφία της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της καθαριότητας, της ομορφιάς, του σεβασμού, για μια ανάδειξη του τοπίου και της δημιουργίας μέσα από τη γεωργία, τον πολιτισμό, της ανάπτυξης και τη χαρούμενη όρχηση όλων- μα πως τα μηδενικά να γίνου θετικοί αριθμοί, μόνο νούμερα μπορούν να γίνουν και είναι . . .
  
Όχι βεβαίως στην άκριτη και αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη [η οικονομία να είναι το μέσο και όχι σκοπός της ανθρώπινης ζωής όπως φρονούσε ο Καστοριάδης (και πολλοί άλλοι μετά απ' αυτόν)· το στοίχημα δεν είναι πλέον σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά σοσιαλισμός ή τεχνική (αυτό σημαίνει κατά τον Σερζ Λατούς όχι άρνηση στην πρόοδο, αλλά άρνηση στην τυφλή πρόοδο!)].

Όχι στους διακοσμητές τού τίποτα και στους εχθρούς της Παιδείας, στους αντεπαναστάτες· στην κρατική και κάθε ακραία τρομοκρατία καθώς και στην τρομοκρατία της υπόγειας πειθούς, ήγουν της διαφήμισης, της κινητήριας δύναμης της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού.

Όχι στους οχλολοίδορους που θεωρούν ότι είναι αδύνατη η έξοδος από τον καπιταλισμό, στους χλευαστές της ουτοπίας και σε όσους δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αναστοχασμό και επιθυμία. Και βεβαίως, σε 'κείνους που βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα, μισούν το τραγούδι και τον χορό και τη μουσική, που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει συγκίνηση.

Όχι ( μέρες που είναι) στους ριψάσπιδες, τους υποταγμένους, τους ομνύοντες στο «δεν έχει υπάρχει άλλη επιλογή, στους συνεργάτες των Γερμανών( πριν και τώρα) και σε αυτούς που πήραν την ελπίδα και το «Ωχ» του λαού και το έκαναν βολή και καρέκλα 

Τα «όχι» αυτά (και τινά άλλα) είναι πιθανό να οδηγούν στην Αγία Απλότητα, στο Ναι στη Ζωή.

«Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως ...»
(Κ.Π. Καβάφης)

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Η κατανάλωση ως υποταγή (αναδημοσίευση)

φωτογραφία: Ρούχα με το σωρό-στη λαϊκή αγορά μιας επαρχιακής πόλης


Η ιστορία της εξουσίας είναι και η ιστορία της υποταγής των ανθρώπων. Το ανθρώπινο είδος, όταν εγκατέλειψε την οικογένειά του και άφησε πίσω του τα ξαδέρφια του τους χιμπατζήδες, για να εξελιχθεί στον Homo Sapiens, μαζί με τον πολιτισμό που δημιούργησε, έχτισε παράλληλα και τη βαρβαρότητα. Εννοια άγνωστη στο ζωικό βασίλειο.

Οι άνθρωποι κάνουν πόλεμο μεταξύ τους. Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει έναν άλλο άνθρωπο σκλάβο του. Μπορεί να τον εκμεταλλεύεται, να τον βασανίζει ή ακόμα να τον σφάξει σαν πρόβατο, δικαιώματα που αποκτά λόγω ιδιοκτησίας. Και η ιδιοκτησία είναι ιερή και προστατεύεται.

Ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει. (Εκτός βέβαια από το να τη χάσει.) Ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει το φυσικό του σπίτι, τον χώρο που γεννήθηκε και μεγάλωσε -και είναι εξαρτημένος από αυτόν-, τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη μας. Και ακόμα να δηλητηριάσει τον αέρα που αναπνέει. Ολα αυτά στα ζώα είναι άγνωστα.

Εχει επικρατήσει ο όρος ο «νόμος της ζούγκλας». Προφανώς είναι μια μεταφορά του νόμου της κοινωνίας των ανθρώπων στην άγρια ζωή, όπου επικρατεί πλήρης αρμονία. Και αν μας σοκάρει η εικόνα ενός ελαφιού που κατασπαράζεται από μια τίγρη, δεν μας σοκάρει καθόλου όταν τρώμε ένα φιλέτο ελαφιού με σος μαδέρα σε ένα ακριβό εστιατόριο που έχει μόνο κυνήγι.

Καμιά τίγρης δεν διαθέτει μια φάρμα για να εκτρέφει ελάφια και να τα τρώει κατά βούληση. Ο άνθρωπος το κάνει. Παραπάνω από τα μισά ψάρια που τρώει ο πλανήτης είναι από ιχθυοκαλλιέργειες και η κτηνοτροφία έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που το μεθάνιο που εκπέμπουν τα ζώα με τις πορδές τους κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο περιβάλλον από ό,τι τα αυτοκίνητα. Και όλοι μας συντηρούμε αυτή την κατάσταση με την ιδιότητα του καταναλωτή.

Η εξουσία, αν τοποθετήσουμε την απαρχή της στη Νεολιθική Εποχή, δέκα - δώδεκα χιλιάδες χρόνια π.Χ. μέχρι τις μέρες μας, έχει βρει χιλιάδες τρόπους και μορφές για να επιβληθεί. Αλλά ο πυρήνας της είναι ίδιος.

Και αυτός είναι η εξαφάνιση της προσωπικότητας του ατόμου και στέρηση όλων των δικαιωμάτων του, με τον νόμο του σωστού και του πρέπει που συχνά ταυτίζεται με τη θέληση του Θεού. Από την απόλυτη μοναρχία, που εκπροσωπεί τον Θεό επί της Γης, μαζί με τους νομοθέτες του θεϊκού λόγου, την επίσημη εκκλησία (ασχέτου δόγματος), μέχρι τη σημερινή «Θρησκεία της Αγοράς», ο μηχανισμός είναι ο ίδιος.

Σήμερα βέβαια πολύ πιο επικίνδυνος, λόγω τεχνολογίας. Και από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, όλα πρέπει να γίνουν μέσα στην υπακοή και τον νόμο. (Μέχρι πρόσφατα απαγορευόταν η καύση των νεκρών και η πολιτική κηδεία.) Το πρώτο πράγμα προς την ελευθερία είναι η ανυπακοή σ’ αυτά που μας έχουν μάθει και που μας έχουν διαμορφώσει.

Αυτό συνεπάγεται ψυχολογική αλλαγή, που πάει χέρι χέρι με την πνευματική. Μια αλλαγή προσανατολισμού που θα μας φέρει σε επαφή με τους άλλους και εδώ σπάει η μοναξιά. Και μετά αρχίζει η πολιτική που θέλει να ξεφύγει από το σύστημα και να το ανατρέψει.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει τη δυνατότητα να αφομοιώσει τα πάντα. Εκτός βέβαια από την ανατροπή του. Είδαμε την τύχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Κράτη του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ έγιναν ημιφασιστικά. Και ο περίφημος σοβιετικός μαρξισμός έγινε σκοταδισμός και εξουσιαστική ιδεολογία.

Και το βλέπουμε αυτό καθαρά στον ΣΥΡΙΖΑ που ανανέωσε τον φθίνοντα δικομματισμό και σταθεροποίησε το σύστημα, νεκρώνοντας κάθε λαϊκή αντίδραση (προς το παρόν). Και για αυτό μπορεί κανείς να κάνει μια υπόθεση. Από τη μεταπολίτευση και μετά, αυτός ο λαός στράφηκε στον καταναλωτισμό θυσιάζοντας εθελοντικά τα δικαιώματά του. Τόσο στην ποιότητα ζωής όσο και στην πνευματική του καλλιέργεια και μόρφωση.

Η τηλεόραση έγινε ο πνευματικός του πατέρας στην αποβλάκωση. Και ο καταναλωτής δεν μπορεί να στραφεί εναντίον του συστήματος που τον εκτρέφει. Θέλει μόνο το προηγούμενο καταναλωτικό επίπεδο που έχασε.

Παρ’ όλα αυτά ένας νέος διαφωτισμός υπάρχει που ακόμα δεν έχει βρει πολιτική έκφραση. Ή αυτή που υπάρχει είναι περιθωριακή. Αλλά θέλει ψάξιμο. Ποιος τρέχει στα μικρά εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία που κανείς μπορεί να ψωνίσει με κλειστά μάτια; Ή ποιος παρακολουθεί τους μικρούς εκδοτικούς οίκους που εκδίδουν πολύτιμα μη εμπορικά βιβλία; Ή για να γίνω κυνικός.

Πότε αγοράσαμε για τελευταία φορά βιβλίο ή ακόμα εφημερίδα; Υπάρχει μια εύκολη απάντηση-εξήγηση για όλα αυτά. Το διαδίκτυο τα έχει όλα και είναι και δωρεάν. Αλλά αυτό διαψεύδεται από τα έντυπα υψηλής ποιότητας που ακμάζουν χωρίς διαφήμιση, η οποία καταργεί την ανεξαρτησία ενός εντύπου. Αναφέρομαι στο γαλλικό περιοδικό «XXI» που εδώ και δέκα χρόνια όχι μονάχα επιζεί, αλλά έγινε και συγκρότημα. Βγάζει ένα ακόμα έντυπο με αποκλειστική ύλη τα φωτορεπορτάζ και μία εβδομαδιαία εφημερίδα.

Αλλά αυτά στη Γαλλία. Οσο υπάρχουν αναγνώστες, υπάρχει ελπίδα για ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Κατά την άποψή μου, οι εφημερίδες χάνουν αναγνώστες, γιατί πια δεν τους εκπροσωπούν, δεν τους δίνουν γνώση και κρίση, αλλά υπηρετούν άλλα συμφέροντα και τους θέλουν σαν παθητικούς καταναλωτές. Προϊόντων ή κομμάτων. Δεν υπηρετούν την ανυπακοή, αλλά τον κομφορμισμό.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Η Ανάπλαση κάνει... κατάληψη στα Εξάρχεια


Συντάκτης: Χαρά Τζαναβάρα



Mε μια συμβολική παρέμβαση στην κάτω πλευρά των Εξαρχείων εγκαινιάζει τις δράσεις της η Ανάπλαση Αθήνας, η εταιρεία του Δημοσίου που φιλοδοξεί να συνεχίσει το δημιουργικό έργο της Εταιρείας Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων (ΕΑΧΑ), η οποία έπεσε θύμα των πρώτων μνημονίων.

Το υπουργείο Υποδομών και η Αττικό Μετρό, σύμφωνα με πληροφορίες, έκαναν δεκτή την εισήγηση της νεοσύστατης εταιρείας για την τροποποίηση των σχεδίων του μελλοντικού σταθμού στην πλατεία Εξαρχείων στην υπό δημοπράτηση νέα γραμμή Αλσος Βεΐκου-Γουδή.

Η αρχική πρόταση της Ανάπλασης προέβλεπε μετατόπιση του σταθμού στη διασταύρωση των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας, ώστε να εξυπηρετεί το Αρχαιολογικό και το Επιγραφικό Μουσείο, καθώς και το Πολυτεχνείο. Προέκυψαν όμως τεχνικές δυσκολίες που συνδέονται με την προηγούμενη και την επόμενη στάση, στη Σόνια στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο Πανεπιστήμιο, που θα βρίσκεται κοντά στην οδό Ακαδημίας και θα συνδέεται απευθείας με τον σταθμό του μετρό που ήδη λειτουργεί.

Με αυτό το δεδομένο, υιοθετήθηκε σολομώντεια λύση:
◼ Ο σταθμός θα παραμείνει στην πλατεία Εξαρχείων, όπου θα γίνει προσωρινή κατάληψη για τις ανάγκες του εργοταξίου, το οποίο και θα αποσυρθεί μετά το τέλος της κατασκευής χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αλλοίωση στην επιφάνεια και στον χαρακτήρα του ελεύθερου χώρου. Η νέα ονομασία του θα είναι σταθμός Εξαρχείων-Μουσείου.

◼ Οι δύο είσοδοι-έξοδοι του σταθμού θα μετατοπιστούν και θα κατασκευαστούν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρη, σε συνδυασμό με έργα ανάπλασης.

Η πεζοδρόμηση της Τοσίτσα θα συνεχιστεί ώς τη συμβολή με τη Χαριλάου Τρικούπη. Το πρώτο, ήδη πεζοδρομημένο τμήμα της, όπου στρατοπεδεύει σε μόνιμη βάση μια διμοιρία της ΕΛ.ΑΣ., παραμένει αναξιοποίητο.

Προβλέπεται να δημιουργηθούν προσβάσεις για το Επιγραφικό Μουσείο και να ανοίξει η πύλη του Πολυτεχνείου. Στη Στουρνάρη, όπου σήμερα κυριαρχούν τα διπλοπαρκαρισμένα οχήματα και τα λουκέτα στα καταστήματα, προτείνεται να γίνει διαπλάτυνση των πεζοδρομίων που θα βοηθήσει στο άνοιγμα των μικρών επιχειρήσεων.

Στην κυκλοφορία θα παραμείνει μία λωρίδα κυκλοφορίας, όπως στην ουσία υπάρχει και σήμερα, για να εξυπηρετεί τα λεωφορεία, τα ταξί και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.

Ο πράσινος δρόμος
«Η βασική ιδέα είναι η διάσωση της ιστορικής μορφής της πλατείας, η αναβίωση του ζεύγους Στουρνάρη-Τοσίτσα, η πρώτη ως δρόμος εμπορίου, φοιτητικής και νεανικής κίνησης, με κατοικία και γραφεία στους ορόφους, η δεύτερη ως πράσινος δρόμος που θα φέρνει στο Μουσείο, στο «Ακροπόλ» και στο Πολυτεχνείο, ενώ ταυτόχρονα θα ανεβάζει στον Στρέφη προστατεύοντας επάνω από την Μπουμπουλίνας την κατοικία, που είναι η κύρια χρήση του δρόμου.

Ταυτόχρονα, το Πολυτεχνείο και το Μουσείο ξανανοίγουν προς την απονεκρωμένη σήμερα Τοσίτσα», επισημαίνει ο καθηγητής Νίκος Μπελαβίλας, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Ανάπλασης.

Και προσθέτει: «Η υπόθεση αυτή αποδεικνύει τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα ενός φορέα όπως η Ανάπλαση, που μπορεί να επισπεύδει έργα μέσω συνεργιών και συντονισμού».

Την περασμένη εβδομάδα συνεδρίασε το διοικητικό συμβούλιο της Ανάπλασης με την παρουσία των συναρμόδιων υπουργών Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη και Υποδομών-Μεταφορών Χρήστου Σπίρτζη. Στη συνεδρίαση οριστικοποιήθηκε το 16μελές Επιστημονικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του νέου φορέα, με συμμετοχές επιστημόνων με διεθνές κύρος και μεγάλη εμπειρία στα έργα περιβαλλοντικής διαχείρισης ιστορικών κέντρων.

Στο συμβούλιο μετέχουν τρεις πανεπιστημιακοί που διαπρέπουν σε σχολές του εξωτερικού: η Μαρία Γράβαρη-Μπάρμπα, καθηγήτρια Πολεοδομίας στη Σορβόνη, ο Γιάννης Πεπονής, καθηγητής Αρχιτεκτονικής στην Ατλάντα των ΗΠΑ, και ο Αρης Καλαντίδης, καθηγητής Πολεοδομίας στο Μάντστεστερ, γιος του Γιάννη Καλαντίδη, που ήταν ιδρυτής και «ψυχή» της ΕΑΧΑ, καθώς και ο στενότερος συνεργάτης του Αντώνη Τρίτση.

Εκπροσωπούνται οι αρχιτεκτονικές σχολές μέσω των καθηγητών Αριάδνης Βοζάνη, Σάσας Λαδά, Δημήτρη Καρύδη, Γιώργου Πετράκου και Παναγιώτη Τουρνικιώτη, καθώς και του πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών Πάνου Χαραλάμπους.

Η αρχαιολογία εκφράζεται από τους διευθυντές των μουσείων, του Αρχαιολογικού, Μαρίας Λαγογιάννη, και του Επιγραφικού, Αθανάσιου Θέμου, ενώ συμμετέχουν οι επιστήμονες Μαρία Καλαντζοπούλου, πολιτικός μηχανικός-πολεοδόμος και αναπληρώτρια γενική διευθύντρια του Κτηματολογίου, Θεοδότα Νάντσου από το WWF Ελλάς, οι πολεοδόμοι Γιάννης Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Πατσαβός και ο αρχιτέκτων Νίκος Φυντικάκης, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης Αρχιτεκτόνων (UIA).

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Ξεκινά από 1/1/2019 η επιδότηση κόκκινων στεγαστικών δανείων


Ξεκινά από 1/1/2019 η επιδότηση κόκκινων στεγαστικών δανείων
Θα φθάνει και στο 95% για οικογένειες με ετήσιο εισόδημα έως 8.500 ευρώ

Από 1/1/2019 θα αρχίσει η εφαρμογή του μέτρου για την επιδότηση των στεγαστικών δανείων η οποία θα φθάνει ακόμα και στο 95% για οικογένειες με ετήσιο εισόδημα μέχρι 8.500 ευρώ.

Αυτό υπογράμμισε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Στέλιος Πιτσιόρλας, σημειώνοντας ότι είναι ένα από μία σειρά βελτιωτικών μέτρων που περιλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση τον περασμένο Ιούνιο για την προστασία των δανειοληπτών με κόκκινα δάνεια.

Αφορμή ήταν η επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της ΔΗΣΥ, Γιώργου Καρρά, που έκανε λόγο για κυβερνητική παραπληροφόρηση και ζήτησε να επεκταθούν τα μέτρα δικαστικής προστασίας που ισχύουν για τους οφειλέτες με κόκκινα δάνεια και στους εγγυητές. Παράλληλα, υποστήριξε ότι «ενόψει της λήξης του νόμου Κατσέλη θα μείνουν εκτεθειμένοι χιλιάδες οφειλέτες με κόκκινα δάνεια».

«Καμία παραπλάνηση δεν υπήρξε από την κυβέρνηση. Υπάρχει γενική και επαρκής προστασία για όλους. Και για τους πρωτοφειλέτες και για τους εγγυητές. Κάνουμε το μέγιστο που μπορεί να γίνει. Έχουμε παράλληλα μια νομοθεσία που δίνει τη δυνατότητα στους εγγυητές να προστατευθούν. Με την κατάθεση της αίτησης τους στον εξωδικαστικό μηχανισμό παύει εναντίον τους κάθε διαδικασία πλειστηριασμού. Μέχρι στιγμής, έχουμε διαμορφώσει ένα επαρκές νομοθετικό πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας και αυτό δεν θα διαταραχθεί όσο είναι αυτή η κυβέρνηση», αντέτεινε ο κ. Πιτσιόρλας.

«Με την επιδότηση του στεγαστικού δανείου που θα καλύπτει το 50% των στεγαστικών δανείων και θα μπορεί να φθάσει ακόμα και στο 95% για οικογένειες με ετήσιο εισόδημα μέχρι 8.500 ευρώ, σημαίνει ότι τα δάνεια θα εξυπηρετούνται και δεν θα έχει ανάγκη να πληρώσει ο εγγυητής», επισήμανε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης και πρόσθεσε: «Το θέμα είναι δύσκολο, βαρύ, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε συνολικά ως χώρα. Δεν μπορεί με ευχές να λυθεί. Πρέπει να γίνουν τα μέτρα πράξεις για να μειωθεί ο όγκος τους. Ως κυβέρνηση προσπαθούμε να πάρουμε όσα μέτρα μπορούμε για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Υπάρχουν ορισμένες σαφείς βελτιώσεις στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε τον Ιούνιο. Είναι σημαντικό ότι μπήκε η επέκταση της προστασίας και για τα επιχειρηματικά δάνεια και δεν ισχύει μόνο για τα οικογενειακά».

πηγή: left.gr

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Ο κυρ Αντώνης είναι ένας από εμάς. Δεν θα επιτρέψουμε στην Τράπεζα Πειραιώς να τον πετάξει στο δρόμο.

Ο κυρ Αντώνης είναι ένας από εμάς. 
Δεν θα επιτρέψουμε στην Τράπεζα Πειραιώς να τον πετάξει στο δρόμο.

Προ ημερών επικοινώνησε μαζί μας ο συμπολίτης μας Αντώνης Π. από τους Αμπελόκηπους, περιγράφοντάς μας την απειλή κατάσχεσης και πλειστηριασμού της πρώτης και μοναδικής κατοικίας του, αλλά και μοναδικού περιουσιακού στοιχείου που διαθέτει. 

Κρίναμε πως έπρεπε να κοινοποιήσουμε άμεσα τον κίνδυνο ο συνάνθρωπός μας να μείνει άστεγος, τη στιγμή μάλιστα που είναι ασθενής και προχωρημένης ηλικίας, χωρίς σύνταξη, χωρίς καν την οικονομική δυνατότητα να καλύπτει τις ανάγκες διατροφής του. 

Έτσι και σε συνεννόηση μαζί του την Τετάρτη 7 Νοέμβρη κάναμε στη στάση ΜΕΤΡΟ της Πανόρμου  παρέμβαση ενημέρωσης της γειτονιάς, μοιράζοντας το κείμενο που ακολουθεί.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΝΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ ΜΑΣ

Σε μια τεράστια μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στην πλουτοκρατία και τα funds, κυβέρνηση και τράπεζες, εφαρμόζοντας τις συμφωνίες με τους «θεσμούς, βγάζουν  στο «σφυρί» των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών δεκάδες χιλιάδες ακίνητα  και πρώτες κατοικίες. Πλειστηριασμοί και κατασχέσεις επισπεύδονται ακόμα και για μικρά χρέη προς το δημόσιο, άνω των 500 ευρώ. Την ίδια ώρα, γίνονται οριστικές διακοπές ρεύματος σε μαζική κλίμακα, ακόμα και σε σπίτια όπου κατοικούν μέλη ευπαθών ομάδων, των οποίων η ίδια η ζωή εξαρτάται από την ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της απάνθρωπης πολιτικής είναι η απειλή κατάσχεσης και πλειστηριασμού της κατοικίας (63τμ) του άνεργου συμπολίτη μας Αντώνη Π, κατοίκου Αμπελοκήπων (οδός Αργολίδος), από την Τράπεζα Πειραιώς, για χρέος 35.000 ευρώ. Ο συμπολίτης μας που έμεινε άνεργος λόγω της οικονομικής κρίσης, αντιμετωπίζει πλέον πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, ενώ τρέφεται από τα συσσίτια της εκκλησίας.  Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζει άμεση απειλή διακοπής της ηλεκτροδότησης του σπιτιού του. 

Παρά τις απατηλές εξαγγελίες της κυβέρνησης, δεν υπάρχει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας.  Δέκα χρόνια μνημονίων έχουν εξουθενώσει την κοινωνία. Ο κατώτατος μισθός, που λαμβάνει η πλειοψηφία των εργαζομένων,  δεν φθάνει καν τα 600 ευρώ. Τα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων έχουν πάψει να υφίστανται, η «μαύρη» και η «ευέλικτη» απασχόληση έχουν «απογειωθεί». Χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έχουν αναγκαστεί να κλείσουν. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι είναι άνεργοι. Στον ίδιο χρόνο, οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με δεκάδες δις ευρώ, που φορτώθηκαν στις πλάτες του λαού ως νέο δημόσιο χρέος, το οποίο τα λαϊκά στρώματα καλούνται να αποπληρώσουν με δυσβάστακτους φόρους και χαράτσια.

Η στέγη και τα κοινωνικά αγαθά δεν είναι εμπόρευμα, είναι δικαίωμα για όλους. Να τους σταματήσουμε! 
Απαιτούμε: 
- Πραγματική προστασία της λαϊκής κατοικίας, με μέτρα όπως το ακατάσχετο της πρώτης κατοικίας και η διαγραφή των χρεών των λαϊκών οικογενειών προς τράπεζες, κράτος, δήμους και ασφαλιστικά ταμεία. 
- Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμού 
- Κατάργηση των ηλεκτρονικών κατασχέσεων από λογαριασμούς εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και συνταξιούχων
- Κατάργηση του ιδιώνυμου και παύση των διώξεων σε βάρος των αγωνιστών του κινήματος κατά των πλειστηριασμών. 
- Να σταματήσει κάθε διαδικασία κατάσχεσης από την Τράπεζα Πειραιώς της κατοικίας του Α. Π. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών.


Στη συνέχεια πορευτήκαμε προς το σπίτι του Αντώνη συνεχίζοντας την ενημέρωση με έντυπα αλλά και συνθήματα. 


Φθάνοντας στην οδό Αργολίδος ... όπου και το σπίτι του Αντώνη πολλοί γείτονες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα ενημέρωσης και συμπαράστασης στον Αντώνη.


Ο Αντώνης δεν δίστασε, δεν ντράπηκε να πεί το πρόβλημά του. Κατέβηκε στο δρόμο και μίλησε στους γείτονές του:

"Δεν ντρέπομαι να μιλήσω για το πρόβλημά μου. Να πως ότι υπάρχουν μέρες που μένω νηστικός. Που κινδυνεύω να μείνω στα σκοτάδια, να μην έχω νερό. Δεν ντρέπομαι. Η ντροπή μας είναι το όπλο τους .Αν είμαστε πολλοί δεν τους φοβόμαστε"


Είναι σπάνιο οι άνθρωποι να μιλήσουν για το πρόβλημα της εξαθλίωσής τους που τους επέβαλαν οι πολιτικές των μνημονίων. Και ο κυρ Αντώνης είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις. Κι ας ξέρει ότι μόλις φύγουν τα πανό και οι ντουντούκες, μόλις φύγουμε από εκεί θα κλειστεί και πάλι στους τέσσερις τοίχους περιμένοντας το πότε η τράπεζα θα αποφασίσει να τον πετάξει στο δρόμο, διαγράφοντας έναν ακόμη πλεονάζοντα της γής...

Εμείς μπορούμε νάμαστε εκεί; μπορούμε να μη χάνουμε από τη μνήμη μας όλους όσους οι λίστες προγραφών χώρεσαν ; 

τ.α.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

ΠΛEΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ:Η βαρβαρότητα του ταξικά δομημένου κόσμου τους.

ΠΛEΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ
Η βαρβαρότητα του ταξικά δομημένου κόσμου τους.

"Τον Φεβρουάριο του 2018 λάβαμε μια κλήση από την Γενικη Αστυνομική Διέυθυνση Λάρισας για απολογία σχετικά με την παρέμβαση μας στις 10/1/2018 έξω από το δικαστικό μέγαρο Λάρισας.Μας ανάφεραν πως πρόκειται για παρεμπόδιση της διεξαγωγής των πλειστηριασμών.

Τον Σεπτέμβρη του 2018 λαμβάνουμε χαρτι για δικαστήριο με την κατηγορία ¨Αντίσταση από κοινού κατ’ εξακολούθηση’ μετα από διάταξη του εισαγγελέα. Η δίωξη ασκήθηκε αυτεπαγγελτα όπως μας ενημέρωσαν μετά από διαταγή και αναγνώριση από γνωστό ασφαλίτη της πολης μας.

Στην δικογραφία εμπλέκονται 7 άτομα από διάφορους πολιτικούς χώρους όπως και 2 συντροφοι-μελη των καταλήψεων.

Ερχόμαστε αναπόφευκτα λοιπόν τόσο για λόγους αλληλεγγύης όσο και κοινωνικής ευαισθητοποίησης στο να παράγουμε λόγο πάνω στο ζήτημα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια συνοπτική εξιστόρηση του ζητήματος των πλειστηριασμών αλλά και των αντιδράσεων που εγέρθηκαν. Τον περασμένο χρόνο βρεθήκαμε μπροστά σε μια ακόμη επίθεση κράτους-κεφαλαίου στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Επόμενο ήταν λοιπόν να υψωθούν αναχώματα και να υπάρξει αντίσταση εναντίον της όλης κουστωδίας αυτής. Σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στα κατά τόπους δικαστήρια τις μέρες πραγματοποίησης των πλειστηριασμών όσο και σε συμβολαιογραφικά γραφεία από διάφορα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Καιρός όμως να μπούμε στην “ζώνη του λυκόφωτος” και να αναλύσουμε την ουσία των πλειστηριασμών. Θα πρέπει για να κατανοήσουμε το ζήτημα λίγο καλύτερα να πάμε κάποιες δεκαετίες πίσω (πάντα μιλώντας για το ελληνικό παράδειγμα) στις μέρες τις “αφθονίας” οπού τα στεγαστικά δάνεια έδιναν και έπαιρναν και γενικότερα επικρατούσε μια εικόνα ,επίπλαστης πραγματικά, οικονομικής ευημερίας. Κάπου εδώ φτάνουμε επαγωγικά σε ένα τρίγωνο που δημιουργήθηκε το οποίο αποτελούνταν από την εκάστοτε τράπεζα, το κράτος και τους δανειολήπτες ,το οποίο είχε ως αποτέλεσμα η τράπεζα να βγάζει υπεραξία από το δάνειο το οποίο έδωσε με τους εξής τρόπους: από την μία με τον τοκισμό του ποσού (που μετά την κρίση ήταν και αδύνατον να αποπληρωθεί) και δεύτερον με το τωρινό φαινόμενο των πλειστηριασμών. Να προσθέσουμε πως θεωρούμε δεδομένο πως γενικότερα το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αλλά κυρίως οι τράπεζες θα πάρουν την μερίδα του λέοντος από τα ακίνητα που θα πουληθούν μετά τους πλειστηριασμούς. Σαφέστατα χαμένος της όλης υπόθεσης είναι ο καταναλωτής ο οποίος γίνεται πραγματική βορά του κεφαλαίου καθώς μέσο των μεθοδεύσεων κράτους και τραπεζών μένει χωρίς σπίτι.

Για τέλος, αφήσαμε τον ρόλο του κράτους στην όλη υπόθεση ο οποίος μπορεί να ήταν έμμεσος αλλά παράλληλα ήταν και καθοριστικός. Για να μην μπερδευόμαστε δεν μιλάμε για μια συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά για το ίδιο το κράτος ως θεσμό το οποίο έκανε αυτό που κάνει αέναα κάθε κράτος σε μια καπιταλιστική κοινωνία το οποίο είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου ποικιλοτρόπως. Αυτό μπορεί να είναι η νομοθετική του ιδιότητα ,το κοινωνικό του έρεισμα (αποπροσανατολισμός του λαού, λαϊκίστικες ρητορείες κ.α.) και εσχάτως η κατασταλτική του δύναμη. Επι του συγκεκριμένου όμως, το κράτος με το ρόλο του προστάτη των συμφερόντων της αστικής τάξης αρχικά όχι μόνο έδινε την δυνατότητα αλλά παρότρυνε κιόλας τον πολίτη στο να πάρει δάνειο έχοντας ως πρόσχημα τους τότε παχυλούς μισθούς. Σταδιακά λοιπόν άρχισε να παίρνει μέτρα για την εξόντωση της κοινωνίας (μείωση μισθών, απολύσεις, υπέρογκη φορολόγηση ,κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.α.) τα οποία μας έφτασαν στην σημερινή κατάσταση. Αυτό βέβαια μόνο εξ απήνης δεν μας έπιασε καθώς αυτός είναι και ο χαρακτήρας του καπιταλισμού , με μια απλή ερμηνεία δηλαδή η περεταίρω φτωχοποίηση των από τα κάτω με στόχο την συσσώρευση πλούτου της “άρχουσας” τάξης.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, εμείς δεν τασσόμαστε υπερ καμίας ιδιοκτησίας ούτε προασπιζόμαστε την υλιστική-καταναλωτική κουλτούρα του μέσου μικροαστού με τις τάσεις μεγαλομανίας (εξοχικά ,αμάξια, ακριβή ζωή).Ο ρόλος μας είναι ξεκάθαρος: υπερασπιζόμαστε το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου στην στέγαση και εναντιωνόμαστε στο κράτος και στο κεφάλαιο. Πολεμάμε τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους και το νέο ιδιώνυμο που προσπαθεί να επιβάλει αρνούμαστε να δεχτούμε τον κανιβαλισμό που προωθεί ο καπιταλισμός και παλεύουμε για να “αποκτηνώσουμε” την κοινωνία αυτή. Τέλος καλούμε τους από τα κάτω και τους απόκληρους του συστήματος να αυτοοργανωθούνε και να παλέψουν για την ίδια τους την ζωή και τα αναφαίρετα δικαιώματα τους.

Ως καταληψίες τώρα αυτό που προτάσσουμε είναι η κατάληψη των σπιτιών και η άρνηση της επικείμενης έξωσης, να δείξουμε σε κάθε αρχή και σε κάθε αρμόδιο/α που μας θέλει εξαθλιωμένους πως θα αγωνιστούμε για αυτά που μας ανήκουν και για μια ανθρώπινη ζωή.

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους συντρόφους."

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/11/2018 09:00
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Αναρχική Κατάληψη Palmares.
πηγή

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Η κοινωνιστική επανάσταση του Seyh Bedreddin



Ο βίος του Μπεντρεντίν.
Γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1358 (760 έτος Εγίρας) στη Σιμάβνα (Samawna, Αμμόβουνο στην ελληνική), μία μικρή πόλη, πολύ κοντά στην Αδριανούπολη. Η μητέρα του ήταν Ρωμιά, κόρη του φρούραρχου των Δημοτικών (Διδυμοτείχου) η οποία αφού ασπάσθηκε τον ισλαμισμό και πήρε το όνομα Μελέκ, παντρεύτηκε τον καδή του Διδυμοτείχου Ισραήλ. Ο Ισραήλ, ήταν ταυτόχρονα και γαζής, δηλαδή πολεμιστής της Πίστης. Η γενιά του αναγόταν σύμφωνα με τις πηγές στον ονομαστό ηγεμόνα των Σελτζούκων Αλαντίν Καϊκουμπάντ. Ο παππούς του, Αμπντούλ Αζίζ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους εθνομάρτυρες των Οθωμανών, με ηρωικούς αγώνες στη Ρωμυλία και ένδοξο θάνατο σε μάχη με τους Βυζαντινούς.

Γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας ο Μπεντρεντίν, μεγάλωσε με τις αρχές της ισλαμικής πίστης και έλαβε σπουδαία για την εποχή εκείνη μόρφωση. Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο της Αδριανούπολης (φαίνεται ότι ο Πλήθων - Γεώργιος Γεμιστός ήταν συμμαθητής του εκεί).

Τις βασικές αρχές της Ισλαμικής πίστης τις διδάχθηκε αρχικά από τον πατέρα του και στη συνέχεια από τους ονομαστούς νομικούς Σαχίνι και Γιουσούφ. Μετέβη στην παλαιά πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Προύσα και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας από τον ελληνικής καταγωγής διδάσκαλο Μαχμούτ Εφέντη. Το 1381 συνεχίζοντας τις σπουδές του πηγαίνει στο Ικόνιο όπου σπουδάζει Λογική και Αστρονομία κοντά στον σοφό Φεϊζουλάχ και λίγο μετά, πριν την ηλικία των 25, στα Ιεροσόλυμα και στο Κάιρο. Κατά την επιστροφή του από το καθιερωμένο για τους πιστούς ταξίδι στη Μέκκα, το 1383 ασπάσθηκε ή μάλλον καλύτερα μυήθηκε στο σουφισμό από το μεγάλο διδάσκαλο Seyh Χασάν Αχλατί.

Ένα ποίημα του Ρούμι που συμπυκνώνει την ανεξίθρησκη και μυστικιστική διδασκαλία των Σούφι :

«Για όνομα του θεού, τι πρέπει να γίνει, ω Μουσουλμάνοι, γιατί δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.
Ούτε Χριστιανός, ούτε Εβραίος, ούτε Ζωροάστρης, ούτε Μουσουλμάνος είμαι.
Δεν κατάγομαι ούτε από την Ανατολή ούτε από την Δύση, ούτε από την ξηρά ούτε από την
θάλασσα, ούτε από τη γη, ούτε από τον ουρανό, ούτε από την Ινδία, Κίνα, Βουλγαρία, Σακσιν, ούτε από το Ιράκ, ούτε από τη γη του Χορασάν.
Δεν είμαι ούτε από τον παρόντα κόσμο, ούτε από τον άλλο, ούτε από τον παράδεισο
ούτε από την κόλαση.
Δεν είμαι ούτε από τον Αδάμ, ούτε από την Εύα.
0 τόπος μου είναι δίχως όρια.
Δεν έχω ούτε σώμα ούτε ψυχή, διότι ανήκω στην ψυχή του Αγαπημένου.
Είδα τους δύο κόσμους σαν ένα « Ένα ζητώ, ένα γνωρίζω, ένα βλέπω, ένα καλώ. Αυτός είναι ο πρώτος και Αυτός ο τελευταίος.
Αυτός είναι έξω και Αυτός είναι μέσα.
Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο εκτός από τον «Ύψιστο» !
Μέθυσα από το ποτήρι της αγάπης, οι δύο κόσμοι έχουν βγει από τη θέα μου»

Ο Μπεντρεντίν στο Κάιρο ζει μερικά χρόνια ως μοναχός και έπειτα διορίζεται ως δάσκαλος του γιου και διαδόχου του θρόνου των Μαμελούκων. Μετά τον θάνατο του Χασάν Αλσλατί, αναλαμβάνει πια σεΐχης, δηλαδή ηγούμενος στη Μονή. Διαφορές και συγκρούσεις, μάλλον προσωπικής φύσης παρά θεολογικής τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει τη μονή και να μεταβεί στο Ταμπρίζ (Tabriz), όπου γνωρίζεται με τους κιζιλμπάσηδες ή Κοκκινοκέφαλους και να επηρεαστεί από την αιρετική τους διδασκαλία. Οι κοκκινοέφαλοι έμειναν γνωστοί στην Ιστορία για τους αντιοθωμανικούς τους αγώνες (το 1511 προκάλεσαν μία τρομερή εξέγερση στη Μικρά Ασία η οποία παραλίγο να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ίδρυσαν τον 16ο Αιώνα την Αντιοθωμανική δυναστεία των Σαφαβιδών).

Τα χρόνια που έρχονται είναι πολύ δύσκολα για τους λαούς της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας. Ο Μπεντρεντίν, βλέπει με δέος τις τρομερές καταστροφές που επιφέρει η μογγολική λαίλαπα, την εξαθλίωση στην οποία βρίσκεται ο πληθυσμός, την αναρχία που επικρατεί και το ανήσυχο και μυστικιστικό του πνεύμα επαναστατεί. Ο Βαγιαζήτ έχει ηττηθεί το 1402 από το κατακτητή Τιμούρ Λαν, το οθωμανικό κράτος έχει εντελώς διαλυθεί και ένας αδελφοκτόνος πόλεμος, έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα παιδιά του Σουλτάνου.

Οι πόλεμοι που δε φαίνεται να έχουν τέλος, προκαλούν αγανάκτηση στον τουρκικό λαό. Πολλοί έχουν μείνει για πάντα ανάπηροι, αδυνατούν να καλλιεργήσουν τη γη τους, ενώ ομάδες ληστών κάθε φυλής και θρησκείας προκαλούν παντού καταστροφές και λεηλασίες.

Ο Μπεντρεντίν την τρομερή εκείνη εποχή κοινωνικής και οικονομικής οπισθοδρόμησης για τους λαούς της περιοχής, μεταβαίνει στα εμιράτα του Καραμάν και του Γκερμιγιάν και αναπτύσσει ιεραποστολική δράση υπέρ του σουφισμού.
Ο σοφός πια Μπεντρεντίν, προβληματισμένος από όλα αυτά, μη μπορώντας να δώσει λύση μέσα από την διδασκαλία και τον τρόπο ζωής των δερβίσικων ταγμάτων, εξεγείρεται και αυτός μαζί με το λαό και προχωρεί στην διατύπωση πιο ριζοσπαστικών και φιλολαϊκών κηρυγμάτων.
Απομακρύνεται πλέον από τον θρησκευτικό μυστικισμό και τις απόκρυφες διδασκαλίες του σουφισμού και προσπαθεί να εφαρμόσει στην πράξη το όραμά του. Οραματίζεται μία αταξική κοινωνία χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκείας, φύλου, μία κοινωνία όπου θα επικρατεί η απόλυτη κοινοκτημοσύνη και ισότητα, μία κοινωνία ανεκτικότητας, αδελφοσύνης και ευδαιμονίας. Διδάσκει τη μονογαμία, επιτρέπει τη μουσική, το αλκοόλ. Αλλάζει την κλασική προσευχή του Ισλάμ, διευρύνοντας το θρησκευτικό του πιστεύω στο «Ένας είναι ο Θεός» και παραλείπει το «και προφήτης Αυτού ο Μωάμεθ».Δεν δέχεται τη μέλλουσα Κρίση και την ανάσταση των σωμάτων. Ο Παράδεισος και η κόλαση αποτελούν επίγειες καταστάσεις.

Οι θρησκευτικές τελετές των πιστών του, τελούνται ως αναμνήσεις, σύμφωνα με το τυπικό των ησυχαστών Αγιορειτών μοναχών και συμμετέχει και ο ορθόδοξος κλήρος. Θεωρεί και διδάσκει ότι για την ενοποίηση του κόσμου είναι απαραίτητη η ενοποίηση των θρησκειών και ειδικά των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Για το λόγο αυτό όπως μας παραδίδει ο Δούκας, ο Μπεντρεντίν και ο Μουσταφά δίδασκαν, ότι «όποιος από τους Τούρκους πει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι θεοσεβούμενοι, διαπράττει ασέβεια. Κάθε Τούρκος όταν συναντάει έναν χριστιανό, οφείλει να τον φιλοξενεί και να τον τιμά σαν άγγελο του Αλάχ». ( βλ. Ιωάννης Μελάς «Το Κομουνιστικό Κίνημα του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαναβή, Καντασκέρ των Οθωμανών πριν από την Άλωση 1416-1418» Αθήνα 1983 ).

Η διδασκαλία του Μπεντρεντίν.

Η διδασκαλία του Μπεντρεντίν ήταν αντίθετη σε πολλά θεμελιώδη στοιχεία της ισλαμικής τάξης και οργάνωσης. Επέτρεπε την κατανάλωση οίνου, όπως και οι Μπεκτασήδες, κάτι που απαγορεύεται ρητά από το Ισλάμ. Δίδασκε τη μονογαμία και την κοινοκτημοσύνη, αλλά εξαιρούσε τη γυναίκα απ' αυτήν. Επέτρεπε τη μουσική. Δίδασκε την ισότητα όλων των θρησκειών και θεωρούσε ότι η ενοποίηση του κόσμου προϋποθέτει την ενοποίηση όλων των θρησκειών. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μπεντρεντίν τελούσε θρησκευτικές τελετές (ζικρ/ντικρ = ανάμνηση) κατά το τυπικό των Αγιορειτών ησυχαστών στις οποίες συμμετείχε και χριστιανικός κλήρος. Ακόμα και την κλασική προσευχή του Ισλάμ είχε αλλάξει, διευρύνοντας το θρησκευτικό του πιστεύω στο «ένας είναι ο θεός» παραλείποντας το «και προφήτης αυτού ο Μωάμεθ». Εξυπακούεται ότι δεν πίστευε ούτε στη μέλλουσα Κρίση ούτε στην ανάσταση του σώματος. Σε όλες τις αρχές του Ισλάμ εκείνος έδινε μια πολύ εσωτερική, ψυχοκεντρική ερμηνεία, ουσιαστικά συνεχίζοντας την παράδοση και άλλων κορυφαίων σουφί φιλοσόφων. 0 μυστικισμός του Μπεντρεντίν έχει και το υπερβατικό στοιχείο της ένωσης με τον θεό, την Αλήθεια (haqq), που αποτελεί τον απώτερο, αλλά όχι και τον μοναδικό στόχο ενός μυστικιστή.

0 ίδιος περιγράφει μια τέτοια πνευματική του εμπειρία με πολύ συγκίνηση, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο βίωμα: «Βρέθηκα σε έκσταση και απόμεινα θαυμάζοντας την παρουσία του θεού. Η συγκίνηση μ' έπνιξε... Μια μέρα είδα το σώμα μου ως ολοκλήρωση του θεού... ( 0 μύστης που γνώρισε τον θεό χάνει κάθε του αίσθημα. Απλώνεται σε όλη την οικουμένη. Γίνεται ένα με τα βουνά και τα ποτάμια. Δεν υπάρχει εδώ ή έπειτα. Όλα είναι μία και μόνη στιγμή.» Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η θεωρία για την επίδραση του Μπεντρεντίν και άλλων σούφικων δερβίσικων κύκλων, όπως των Αχήδων, σε προοδευτικούς μουσουλμανικούς κύκλους με τους οποίους ήρθε σε επαφή ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος του Μιστρά και δέχτηκε σημαντική επίδραση στη σκέψη και φιλοσοφία του, αλλά και ο μαθητής του, Γεώργιος Τραπεζούντιος.

Βέβαια ο Τραπεζούντιος αντιπαθούσε τον Γεμιστό, διότι θεωρούσε ότι υποστήριζε μια θρησκεία που, όπως έλεγε, δεν θα ήταν ούτε χριστιανική ούτε μουσουλμανική, αλλά συγγενής με την αρχαία ειδωλολατρία και την οποία, όπως προέβλεπε ο Γεμιστός, σύντομα θα την ασπαζόταν όλος ο κόσμος.
Φαίνεται μάλιστα πως ο Μπεντρεντίν και ο Πλήθων ήταν συμμαθητές στην εφηβεία τους στον Μεντρεσέ (Ιεροδιδασκαλείο) της Αδριανούπολης. Όπως μαρτυρεί ο βυζαντινός ιστοριογράφος ) Δούκας, ο κύριος συνεργάτης του Μπεντρεντίν, ο Μουσταφά, προφανώς καθ' υπόδειξη του, «εξέθετο γαρ δόγμα» «όποιος από τους Τούρκους πει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι θεοσεβούμενοι, αυτός είναι ο ασεβής. Και όλοι όσοι πιστεύουν σε αυτήν την αρχή, όταν συναντούν κάποιον χριστιανό, οφείλουν να τον φιλοξενούν και να τον τιμούν ως άγγελον του Διός» (Δούκας, «Βυζαντινοτουρκική ιστορία», νεοελληνική απόδοση Βρ. Καραγής, εκδ. Κανάκη, Αθήνα 1997, σ. 245-7 και Ιωάννης Μελάς, Το Κομμουνιστικό Κίνημα του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαβναβή, Καντασκέρ των Οθωμανών πριν από την Άλωση 1416-1418, Αθήνα 1983).

Αν και επιφανής δημοδιδάσκαλος (είχε φτάσει στο βαθμό του ανώτατου στρατοδίκη- καντασκέρη), δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τις διδαχές του με το κοινωνικό κατεστημένο της οθωμανικής κοινωνίας. Δεν τολμούν λόγω του πραγματικά ενάρετου βίου του και του γεγονότος ότι ήταν πολύ αγαπητός στο λαό να τον πειράξουν. Η διδασκαλία του σιγά σιγά, διαδίδεται μεταξύ των Τούρκων, Ελλήνων και Εβραίων φτωχοαγροτών. Ο Μπεντρεντίν, όντας επικίνδυνος εξορίζεται στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί γνωρίζεται με το Μουσταφά Μπιορκλουτζέ, έναν ελληνομαθή μουσουλμάνο βοσκό και με τον εβραίο ντονμέ (αρνησίθρησκο) Τορλάκ Κεμάλ. Με την επίδραση αυτών η διδασκαλία του γίνεται πιο μαχητική, πιο ριζοσπαστική και επαγγέλλεται πια μία κομουνιστική επανάσταση, που θα εξισώσει όλες τις φυλές της Ανατολής και θα οδηγήσει στην κυριαρχία των λαϊκών μαζών.

Το 1416 οργανώνεται ένας πραγματικός επαναστατικός στρατός στη Μικρά Ασία και τη Βλαχία. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι και Εβραίοι, Τούρκοι και Έλληνες κατατάσσονται μαζικά στο στρατό αυτό, για να αποδειχθεί περίτρανα ότι στην αναφερόμενη εποχή, οι φτωχές αγροτικές μάζες δεν διαχωρίζονταν από θρησκευτικά και εθνικά μίση. Οι εξαθλιωμένοι δουλοπάροικοι κατάλαβαν ότι για να νικήσουν, θα πρέπει να δώσουν τα χέρια και να αγωνισθούν μαζί για την απελευθέρωσή τους. Στο κίνημα γρήγορα εισέρχονται και οι δερβίσηδες των τόσων πολλών ταγμάτων της εποχής, οι οποίοι το οργανώνουν σε πραγματική στρατιωτική βάση.
Οι αντάρτες φορούσαν όλοι την ίδια στολή, έτρωγαν από κοινά συσσίτια και μοιράζονταν τα πάντα εκτός από τις γυναίκες.Δεν υπήρχε διαχωρισμός φυλής και θρησκείας μεταξύ τους. (βλ. Γιάννη Κορδάτου «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» τόμος VIII, σελ. 332-333).

Η καταστολή.
Ο Μουσταφά από τα βουνά του Καράμπουρνου, κάτω από τον κόλπο της Σμύρνης, περνάει στη Χίο. Εκεί γνωρίζεται με ένα Κρητικό καλόγερο στη μονή της Τουρλωτής της Χίου. Ο καλόγερος ισχυρίζεται το αλλόκοτο συνεπαρμένος από τον Μουσταφά. Ότι γνώριζε τον Μουσταφά από τη Σάμο και ότι εκείνες τις ημέρες τον επισκεπτόταν τις νυχτερινές ώρες διασχίζοντας πεζή το πέλαγος από τη Σμύρνη στη Χίο !
Οι προεστοί της Χίου, αλλά και οι περισσότεροι χριστιανοί μοναχοί ασπάζονται τις διδαχές του Μπεντρεντίν. Το κίνημα θέριεψε και οι αντάρτες εξοπλίσθηκαν. Στην δόξα του, έφτασε να έχει πάνω από δέκα χιλιάδες άνδρες υπό τα όπλα. (βλ. «Ιστορία των Ελλήνων» τόμος 7, σελ. 560-561 εκδόσεις Δομή, Αθήνα 2005).
Ο σουλτάνος Μωάμεθ Α’, πανικοβάλλεται. Οργανώνει πανστρατιά και χτυπάει τους επαναστάτες. Αρχικά, στέλνει τον αρνησίθρησκο Σέρβο Σισμάν (βασιλοπαίδι) με 6000 γενίτσαρους εναντίον του Μουσταφά. Στα στενά όμως του Στυλαρίου Όρους ο Σισμάν υφίσταται πανωλεθρία και οι γενίτσαροι στην κυριολεξία κατακρεουργούνται από τους άτακτους του Μουσταφά. «Οι αποστάτες του Ισλάμ, εκδικήθηκαν με την ψυχή τους τον αποστάτη του Χριστού», γράφει ο Μελάς στη μονογραφία του για τον Μπεντρεντίν.
Ο πόλεμος συνεχίστηκε. Υπό την ηγεσία του πιστού Βαγιαζήτ πασά ο σουλτανικός στρατός παρελαύνει στη Βιθυνία και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Σφάζει και καταστρέφει ότι βρει, εντελώς αδιάκριτα. Η τελική μάχη δόθηκε στην Έφεσο, όπου ήταν ιδιαίτερα σφοδρή και αιματηρή.
Ο Μουσταφά τελικά συλλαμβάνεται στην Έφεσο, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές, (κάπου 3000) όπου και βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.
(βλ. «Παγκόσμια Ιστορία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, παρ. 1138-1139).
Το ίδιο τέλος θα βρουν και οι δερβίσηδες του Τορλάκ Κεμάλ, τους οποίους θα απαγχονίσουν οι γενίτσαροι ομαδικά στον κάμπο της Μαγνησίας.

Το τέλος

Ο Μπεντρεντίν συλλαμβάνεται με τη σειρά του στις Σέρρες και παραδίδεται στα χέρια του Σουλτάνου. Μετά από μία παράνομη και εικονική δίκη, απαγχονίζεται στην αγορά της πόλης, μπροστά από μία ταβέρνα, στις 18 Δεκεμβρίου του 1420. Ήταν εξήντα ετών.
«Οι νικητές σκουπίσανε τα ματωμένα τους σπαθιά
στ' άσπρα δίχως ραφές πουκάμισα των νικημένων
κι η γή π' όλοι μαζί την είχαν τραγουδήσει
κι η γή που την οργώσανε τ' αδερφικά τους χέρια ποδοπατήθηκε 
απ' τα πέταλα των αλόγων που φτάσαν το πρωί
μπρός στο παλάτι της Αδριανούπολης
Νικήθηκαν».
Το Έπος του seyh Bedreddin.
Το κίνημα του Μπεντρεντίν δεν ξεχάστηκε για αιώνες από τον τουρκικό και ελληνικό λαό. (Δεν ξεχάστηκε και από τους ιστορικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που πάντα μιλούν με περιφρόνηση και πάθος για τις λαϊκές επαναστάσεις βλ. Χάμμερ «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» σε μετάφραση Κροκίδα τόμος Β’ σελίδες 20-23, όπου χαρακτηρίζει το κίνημα του Μπεντρεντίν ως ολέθριο και επικίνδυνο).
Από την ανακοίνωση του καθηγητή Οθωμανικών και σύγχρονων Τουρκικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Heath W. Lowry :
"Μία από τις σημαντικότερες πλευρές του υλικού που διασώζεται στους καταλόγους (tahrirs) των Σερρών είναι το ότι ρίχνουν φως στο ρόλο του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαβνάογλου, ο οποίος εκτελέστηκε ως πολιτικός επαναστάτης στην αγορά της πόλης στις αρχές της δεκαετίας του 1400. Παρά το γεγονός αυτό, η μνήμη του συνέχισε να ζει στις Σέρρες και σε ολόκληρο τον 15ο και 16ο αιώνα, δεδομένου ότι ένας μουσουλμανικός ναός καθώς και μια κατοικία δερβίση που φέρουν το όνομά του, εμφανίζονται στις κτηματολογικές αποτυπώσεις. Το ότι το κίνημα του Μπεντρεντίν συνέχισε να επιζεί σε όλη την Τουρκοκρατία συνάγεται από το γεγονός ότι το 1923 οι Τούρκοι των Σερρών (οι οποίοι είχαν προέλθει από την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία) ξέθαψαν το λείψανό του και το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη.Από τις εκατοντάδες χιλιάδες Οθωμανών που πέθαναν και ενταφιάστηκαν στα Βαλκάνια στην περίοδο 1354-1923, μόνο το λείψανο του Σεΐχη Μπεντρεντίν συνόδεψε την αποχώρηση των Τούρκων στο τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου".
(B' Διεθνές Επστημονικό Συνέδριο για τις Σέρρες, 6-9 Απριλίου 2006).
Στην εφημερίδα "Το Βήμα" στις 04/04/1999 γράφει ο Κώστας Τσιπήρας (Ταξίδια με αυτοκίνητο):
"Πριν από μερικούς μήνες διαβάζοντας την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» βρέθηκα μπροστά σε μια απίθανη είδηση: μια ομάδα μπεκτασήδων μουσουλμάνων είχαν επισκεφθεί πρόσφατα την πόλη των Σερρών για να προσκυνήσουν τον τάφο ενός από τους ιδρυτές της αίρεσης του σιιτισμού, του σεΐχη Μπεντρεντίν, παρ' ότι τα οστά του έχουν μεταφερθεί από το 1924 στην Κωνσταντινούπολη και παρ' ότι στη θέση του μαυσωλείου του, στην οδό Βενιζέλου 63, υπάρχει σήμερα το φαρμακείο του Αχ. Λιθαρή!"
Ο Μπεντρεντίν, ο Μουσταφά και ο Τορλάκ, ανήκουν στους μάρτυρες της τουρκικής αριστεράς. Θα έλεγε κανείς, χωρίς κάποια δόση υπερβολής στους Αγίους της τουρκικής αριστεράς. Τόσο οι Τούρκοι κομουνιστές, όσο και οι αναρχικοί τους σέβονται και τους τιμούν.
Ο Μπεντρεντί σε τουρκικό βιβλίο.
Ο Ναζίμ Χικμέτ, ο μεγάλος ποιητής του βασανισμένου τουρκικού λαού, ο αγαπημένος τεχνίτης του έμμετρου λόγου, έχει γράψει το περίφημο έπος του Μπεντρεντίν, το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1936. Το έπος ξεκινάει με μία συγκλονιστική εικόνα :

Το πουκάμισο ενός φυλακισμένου που κρέμεται στο παράθυρο, παίρνει μέσα στο σκοτάδι το σχήμα του Μουσταφά, ο οποίος καλεί τον ποιητή να γνωρίσει την ιστορία του Μπεντρεντίν και να δει όσα έγιναν εκείνα τα χρόνια τα παλιά.

Παραθέτω κάποια αποσπάσματα, γιατί το κομουνιστικό κίνημα του Μπεντρεντίν, συνδέει τις λαϊκές παραδόσεις του τουρκικού κα ελληνικού λαού και αποτελεί μέσα στην ιστορία ένα κοινό, προοδευτικό σημείο επαφής των λαών μας (από την έκδοση των ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ, που έγινε το 1951 στις Λαϊκές Δημοκρατίες, Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα»).

Η ΜΑΧΗ
(αναφέρεται στη μάχη του Μουσταφά με το σουλτανικό στρατό στην Έφεσο ).

'Ήταν ζεστό ένα μεσημέρι
κι η  ζέστη ήτανε σαν το μαχαίρι με ματωμένο χέρι
με σίδερο πυρό. ¨Ήτανε ζέστη
το συνεφόκαμα θολό τα γνέφια ήταν πυρωμένα
και βουρκωμένα στον ουρανό,
κι' αυτός ακίνητος σα μαργωμένος μαρμαρωμένος
πάνω απ' τα βράχια και η ματιά του
σαν αετίσια κοίταζε ίσια πέρα στα στάχυα προς την καμπιά.
Κει κάτω ήταν η τρυφερή κει κάτω ήταν η πιο τραχιά
η πιο σφιχτόχερη κι η απλοχέρα η ερωτιάρα
η εμορφιά, η πιο ωραία μέσα στις γυναίκες.
Ήταν η γη. Η γη που τώρα και στην αντάρα γεννοβολά.

Από τα μάκρη ερχόταν πέρα Το βασιλόπουλο ο Μουράτ
Ερχόταν τώρα σαν τον αέρα με το φιρμάνι του Πατισάχ
την εκατόχρονη τάξη να φέρει στις Αϊντινλιώτικες τις καμπιές,
ερχόταν τώρα με το σεφέρι για να τσακίσει τα ρεμπελιά,
ερχόταν μπόρα με το σεφέρι του βασιλιά,
ερχόταν τώρα για να ρημάξει το Μουσταφά
τον Μπεντρεντίν να ρίξει κάτω να του τσακίσει τον ταϊφά
Ήτανε Τούρκοι φτωχοί ζευγίτες απ’ το Αϊντίν
Γραικοί ψαράδες από τη Σάμο κι Οβραίοι έμποροι
και φτωχογιοί και φαμελίτες ωσάν την άμμο.
Όλοι σύντροφοι του Μπεντρεντίν.
Είχανε μείνει από τις δέκα δυό χιλιάδες
Οι άλλοι επήγαν για να μπορούνε όσοι θα ζήσουν
τράτα ομάδι για να τραβούνε απ’το γιαλό
για να δουλεύουν το σίδερό τους σαν την δαντέλα
τη γης ν’ ανοίγουν τραγουδιστά
Κι όλοι αντάμα σύκα να τρώνε απ την τσαπέλα
τραγανιστά !
Να διαφεντεύουν έργο ή γιορτάσι αδελφωμένο, αγκαλιαστά.
Και μοναχά να είναι μόνοι όταν θα θέλουν λόγια να πούνε,
σ’ ένα κορίτσι αγαπημένο, λαχταριστά.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Παύλος Μελάς: Ένας πρώϊμος χρυσαυγίτης


Αποσπάσματα από το αφιέρωμα των ιστορικών σελίδων της "Εφημερίδας των Συντακτών" στον "μακεδονομάχο" και εθνικό "ήρωα" Παύλο Μελά...με τίτλο "Ο αληθινός Παύλος Μελάς"
.......
.......

Τραμπουκισμός και βαθύ κράτος
Γεννημένος στη Μασσαλία το 1870 με πατέρα μεγαλέμπορο της διασποράς κι αργότερα δήμαρχο Αθηναίων (1891-1894), ο Παύλος επέλεξε, όπως και δύο ακόμη από τους τέσσερις αδερφούς του, τη στρατιωτική καριέρα.

Το 1891 αποφοίτησε από την Ευελπίδων και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη τού τότε υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργού (την εποχή του Κιλελέρ).

Από τα αδέρφια του, ο Γεώργιος χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Βασίλειος υπασπιστής του βασιλιά Αλέξανδρου, οι δε Λέων και Κωνσταντίνος βουλευτές Αγυιάς και Ιωαννίνων· αυλάρχης του πρίγκιπα Νικολάου υπήρξε και ο γαμπρός του, Εκτωρ Ρωμάνος. Πατρική κατοικία, μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα το 1874, ήταν το σημερινό μέγαρο της «Αθηναϊκής Λέσχης» στην Πανεπιστημίου. Ως τέκνο του «πρώτου οικιστή» της Κηφισιάς, ο Παύλος θα χτίσει πάλι εκεί το 1894 την εξοχική έπαυλή του.

Το ψυχογράφημα του νεαρού αξιωματικού που αναδύεται από τα γραπτά του είναι αυτό ενός ανθρώπου που μεγάλωσε σε αυταρχικό περιβάλλον, εγκλωβίστηκε με τον γάμο του σ’ ένα ακόμη αυταρχικότερο κι έζησε στη σκιά μεγαλεπήβολων οραμάτων.

Σαφώς λιγότερο ευφυής και απείρως συναισθηματικότερος από τον πεθερό, τον κουνιάδο και τη σύζυγό του, μοιραζόταν μαζί τους τον ίδιο βαθύ συντηρητισμό, την ίδια περιφρόνηση για τον απλό λαό (τους «μικρούς ανθρώπους») κι ένα κοινό μίσος για τις «δημοκρατικές θεωρίες που λυμαίνονται την Ευρώπη».

Θα συνδέσει δε άρρηκτα την εθνική του δράση με την οικοδόμηση του εγχώριου βαθέος κράτους μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου το 1893· στο μυαλό του, όπως και σ’ αυτά των συνοδοιπόρων του, αυτά τα δύο ήταν άλλωστε αξεδιάλυτα.

Για πρώτη φορά ο ανθυπολοχαγός Μελάς απασχόλησε τη δημόσια ζωή στις 20 Αυγούστου 1894, όταν μαζί με 85 συναδέλφους του πραγματοποίησε τον πρώτο του πολεμικό άθλο − κατά του εσωτερικού, βεβαίως, εχθρού.

Ενοχλημένοι από ένα κύριο άρθρο της «Ακροπόλεως» (14/8/1894), το οποίο συνέδεε ειρωνικά τις βιαιοπραγίες αξιωματικών κατά πολιτών με τη δαπανηρότατη συντήρησή τους από τον καταχρεωμένο κρατικό κορβανά, οι 85 βαθμοφόροι με τους φαντάρους τους επέδραμαν στα γραφεία της εφημερίδας και το σπίτι του ιδιοκτήτη της Βλάση Γαβριηλίδη και τα ρήμαξαν με τσεκούρια, αξίνες και συναφή εργαλεία, τσεπώνοντας όσα χρήματα βρέθηκαν στα κατεστραμμένα συρτάρια.

Παραπέμφθηκαν φυσικά στο στρατοδικείο με τη (μάλλον ήπια) κατηγορία της φθοράς ξένης περιουσίας, αθωώθηκαν όμως πανηγυρικά δίχως την παραμικρή αιτιολογία (24/9/1894). Η τιμή του επαγγέλματος είχε αποκατασταθεί διά ροπάλου και εκ του ασφαλούς, με την κάλυψη των ομοφρόνων προϊσταμένων.
.......
.......

Προβοκάτσια στα σύνορα

Προβοκάτορες στα σύνορα. Οι αξιωματικοί Παύλος Μελάς και Κωνσταντίνος Μαζαράκης με τους «αντάρτες» της «Εθνικής Εταιρείας» που πυροδότησαν τον καταστροφικό ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 | ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ, «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ» (1964)

Μοναδική συνεισφορά της «Εθνικής Εταιρείας» στην πατρίδα υπήρξε, ως γνωστόν, μια εθνική συμφορά: η πυροδότηση του καταστροφικού ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 με την εισβολή 3.000 έμμισθων «ανταρτών» της στο τουρκικό έδαφος (26/3/1897).

Παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς, ο ελληνικός στρατός αποσυντέθηκε μέσα σε μια βδομάδα στο άκουσμα πως «έρχονται οι Τούρκοι»· στις 7/5 εγκατέλειψε πανικόβλητος ακόμη και τη Λαμία, με τα στρατεύματα του σουλτάνου να κατευθύνονται προς την Αθήνα.

Το κρατίδιο του 1830 επέζησε τελικά εκλιπαρώντας τις προστάτιδες Δυνάμεις (οι ισορροπίες των οποίων δεν επέτρεπαν τόσο ριζικές αναδιατάξεις του χάρτη της Βαλκανικής), καταβάλλοντας στους Οθωμανούς μια καθόλου ευκαταφρόνητη αποζημίωση 4.000.000 λιρών κι αποδεχόμενο Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο για την ικανοποίηση των (Γερμανών, κυρίως) πιστωτών του.

Η προσωπική συμβολή του Παύλου Μελά σ’ αυτή την πανωλεθρία υπήρξε κάτι παραπάνω από κομβική, όπως διαβάζουμε στην επίσημη βιογραφία του. Με την κάλυψη των ανωτέρων του και του πρίγκιπα Νικολάου παρέλαβε αυτοπροσώπως τους «εθελοντές» της Ε.Ε. στον Βόλο (13/3) και τους μετέφερε στα σύνορα, με μια αμαξοστοιχία 55 βαγονιών και τη ρητή πρόθεση να πυροδοτήσει τον πόλεμο.

«Θα επανέλθω ταχύτατα εις την θέσιν μου διότι έχω την πεποίθησιν ότι θ’ αρχίσωμεν αμέσως το τουφέκι», γράφει στις 16/3 στον πατέρα του, πρόεδρο του «φανερού τμήματος» της Εταιρείας (σ.79), για να επαναλάβει ανυπόμονα στις 25/3: «Κρίμα εις τας ελπίδας του κόσμου. Τίποτε σήμερον· ούτε ένα τουφέκι» (σ.86). Με την κήρυξη του πολέμου, πετάει πια στα σύννεφα: «Η φωτιά άναψεν επί τέλους. Δεν ημπορώ να περιγράψω την ευτυχίαν και τον ενθουσιασμόν μου» (σ.95-6).....

Η συνέχεια του αφιερώματος εδώ.





Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Φοροληστεία: η κοροϊδία πάτο δεν έχει

εικόνα από μαμούφι

Κατά 1 (ένα) δις ευρώ (για την ακρίβεια κατά 994 εκατομμύρια) αυξήθηκαν τον Αύγουστο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φυσικών και των νομικών προσώπων προς το Δημόσιο, εκτοξεύοντας το συνολικό, έως την 31//8/2018, ύψος τους στα 102,644 δις. Στον υπολογισμό αυτόν δεν έχουν ληφθεί υπόψη οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και άλλες οφειλές προς δημόσιους οργανισμούς. Αυτά ανακοίνωσε χθες (12/10/2018) η ΑΑΔΕ (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων)*.  

Και μπορεί μεν ο ρυθμός αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών να επιβρανδύθηκε σε σχέση με τα προηγούμενα έτη, ελέω και της απόχης των κατασχέσεων από τραπεζικούς λογαριασμούς, όμως είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο ο ρυθμός αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών επανήλθε στα επίπεδα του 2012-2015 και σε μια περίπτωση τα ξεπέρασε. Αυτό ίσως να οφείλεται εν μέρει και στο ότι οφειλές που δημιουργήθηκαν με την κατάθεση των φετεινών φορολογικών δηλώσεων (λήξη προθεσμίας η 31/7), έπρεπε να εξοφληθούν κατά το 1/5 επίσης έως την 31/7. Προθεσμίες, που δεν επέτρεψαν την έγκαιρη εξόφληση της πρώτης δόσης του φόρου, αλλά η ανάγκη "εξόδου" από τα μνημόνια δεν άφηνε άλλα περιθώρια στο οικονομικό επιτελείο.

Αυτό που είναι σίγουρο από τα στοιχεία που ανακοινώνει η ΑΑΔΕ είναι ότι κάθε χρόνο η συσώρευση ληξιπρόθεσμων οφειλών τείνει να παγιωθεί στο μέγεθος της τάξης των 7 δις. Παρόλο που η συσώρευση αυτή είναι μειωμένου όγκου σε σύγκριση με την περίοδο 2012-2015 εν τούτοις είναι επαρκής να δημιουργήσει την επόμενη τριετία (2019-2021) ένα δεύτερο "μαξιλάρι" ληξιπρόθεσμων οφειλών που θα αγγίξουν τα 30 δις (συμπεριλαμβάνοντας και τα ληξοπρόθεσμα του 2018). Θα δημιουργηθεί δηλαδή ένα δεύτερο "μαξιλάρι" ληξιπρόθεσμων (παράλληλο με το μαξιλάρι των 102 δις που ήδη έχουμε κατακτήσει) ισάξιο αυτού που είχε δημιουργηθεί από συστάσεως του ελληνικού κράτους και έως την 31/12/2009.!!!

Ο διαχωρισμός των ληξιπρόθεσμων σε δύο περιόδους (1950-2017 και 2018-2021) εδώ δεν γίνεται τυχαία. Γιατί:

-Με την λήξη του 2021 και με βάση το 3ο μνημόνιο τα πλεονάσματα του δημοσίων εσόδων που θα πρέπει να δημιουργούνται δεν θα παρέχουν καμμία ευελιξία στην οποιαδήποτε -κυβέρνηση να ελαφρύνει τη φορολογία, αντίθετα θα την ωθούν να την αυξάνει.

-Οι οφειλέτες, αφού τους έμαθαν να μην καταναλώνουν, εκπαιδεύτηκαν και στο να μην πληρώνουν. Μοιραίο για την όποια κρατική υπόσταση μεν, χρήσιμο δε για τους ίδιους και τα εγγόνια τους. Σε κάθε περίπτωση, διαθέτοντας ένα μικρό πουγγί κάθε μήνα, σκέφτονται ενδελεχώς που θα το ακουμπήσουν. Και ενώ μέχρι προχθές προτεραιότητα είχε τα γάλα του παιδιού, σήμερα προτεραιότητα έχει η τράπεζα (που θα σου πάρει το σπίτι), η ΔΕΗ (που θα σου κόψει το ρεύμα), και γενικώς προτεραιότητα έχει όποιος μπορεί να σε εκβιάζει. Μια κοινωνία εκβιαζόμενων πολιτών λοιπόν ;

-Τα όποια μαξιλαράκια αποταμιεύσεων αλλά και αν(τ)οχής των συνήθως υπόπτων υποζυγίων θα έχουν εξαντληθεί προδιαγράφοντας το δρόμο της κοινωνικής αποσάρθρωσης.
Τα μεγέθη που αποτυπώνονται στους πίνακες της ΑΑΔΕ είναι εξοργιστικά. Θα αναφερθούμε αναλυτικά στη συνέχεια. Προς το παρόν και για τα επόμενα χρόνια τα υποζύγια θα προτιμούν να πληρώνουν κατευθείαν την τράπεζα και όχι μέσω μεσάζοντα (δηλαδή μέσω της κυβέρνησης με πρόσχημα τις ανακεφαλαιοποιήσεις).

-Το "πουλέν" της ανάπτυξης στο οποίο στοιχηματίζει η παρούσα κυβέρνηση, εάν, όποτε και σε όποιους φανερωθεί, θα αδυνατεί να προσφέρει στους πολλούς οφειλέτες που υπηρετούν την πραγματική οικονομία (τα νυν υποζύγια δηλαδή) τη δυνατότητα να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν κάποτε: να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Κοινώς, αντίο Mr Keynes.

-Φυσικά παραμονεύουν και άλλες μεταβλητές που μας επιφυλλάσουν αστάθμητοι παράγοντες, όπως αυτός των αγορών, αλλά και αυτός των πολιτικών αν-ισορροπιών που μετά από δεκαετίες αδράνειας έχουν αποφασίσει να αυτοταλαντεύονται.

-Σε αυτή την θαυμάσια αναταραχή λοιπόν από το 2022 η όποια κυβέρνηση το μόνο που θα πρέπει να σκεφθεί είναι μια γενναία παραγραφή οφειλών που δημιουργήθηκαν έως και το 2017, εφαρμόζοντας κοινωνικά κριτήρια. Όχι όμως σε αυτούς που έχουν κάποια δις οφειλές. από τους οποίους η κυβέρνηση, με τη σπάτουλα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών θα μπορούσε να έχει "ξύσει" την όποια ακίνητη περιουσία που διαθέτουν ακόμη στη χώρα. Ξεκινώντας λοιπόν από το ιστορικό ληξιπρόθεσμων οφειλών της τάξης των 30 δις θα λέγαμε ότι η φορολογική διοίκηση κάνει μια νέα αρχή. Άλλωστε τί έχει να φοβηθεί ; Ανάπτυξη δεν μας υπόσχονται ; Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας το παληό, όπως διακηρύττει και ο κ. Κούλης.

Αλλά, πριν αφήσουμε πίσω μας το παληό ας του ρίξουμε μια τελευταία ματιά.

Στις 4/10 η καλή μας ΑΑΔΕ μας παρουσίασε τα ανανεωμένα κιτάπια της. Οι πίνακες οφειλετών του Δημοσίου που εδώ και καιρό ανακοινώνει περιλαμβάνουν όσα φυσικά και νομικά πρόσωπα οφείλουν ληξιπρόθεσμα (και δεν έχουν κάνει ρύθμιση) άνω των 150.000 ευρώ. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι στις λίστες των "λησταρχών" του δημοσίου χωράνε όλο και περισσότεροι. Στην τελευταία λίστα της 4/10 φιγουράρουν 9.330 φυσικά πρόσωπα και 14.581 νομικά πρόσωπα (εταιρείες, κ.λπ). Συγκρίνοντας με τις αντίστοιχες λίστες του Σεπτέμβρη βλέπουμε μια αύξηση στον αριθμό των μεγαλοοφειλετών (έτσι τους αποκαλεί η ΑΑΔΕ) της τάξης του 3% περίπου. Μα είναι δυνατόν ; Τόσες απειλές, κατασχέσεις, εκβιασμοί, χαϊδέματα, παρακάλια να πήγαν στράφι ; Ποιοί είναι αυτοί οι "λήσταρχοι" που δεν ιδρώνει ο κόρφος τους, που δεν συγκινείται η μεγαλοσύνη τους ; Μήπως στ' αλήθεια απλά δεν "μασάνε" μιας και το "έργο" τόχουνε δεί πολλές φορές ;

Αθροίζοντας λοιπόν τις δύο κατηγορίες μεγαλοοφειλετών  προκύπτει ένας αριθμός 23.911 "πέρα βρέχει" οφειλετών σε αντίθεση με το τσούρμο των 3.778.056 οφειλετών που δεν αξιώθηκαν (ακόμη) να χωρέσουν στη λίστα της καλής μας ΑΑΔΕ. Η οποία, προσχάρως μας ανακοίνωσε χθές πως ο αριθμός των οφειλετών από 3.933.628 την 31/12/2017 μειώθηκε στους 3.801.967 την 31/8/2018. Καταλαβαίνουμε με την ταπεινή άλγεβρα ποιοί έτρεξαν αυτό το οκτάμηνο να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με την εφορία. 

Εϊναι αυτοί που όπως προαναφέραμε αποτελούσαν και αποτελούν ακόμη την τάξη των προθύμως φορολογουμένων. Είναι αυτοί πάνω στους οποίους ποντάρει η κάθε κυβέρνηση. Πλην όμως κάνει τα πάντα για τον εξοστρακισμό τους από τη σφαίρα της πραγματικής οικονομίας. Αντίθετα για τους 23.911, κάνει τα πάντα για να τους κρατήσει στην τάξη των προνομιούχων και δεν κάνει τίποτα που θα ανατρέψει το οικοδόμημα του παρασιτισμού και της τερατώδους συσσώρευσης πλούτου, κυρίαρχο μοντέλο της ελληνικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες. Ας δούμε λοιπόν δύο μεγέθη:

-Ο οφειλές (άνω των 150.000 ευρώ ανά περίπτωση) των 9.330 φυσικών προσώπων άγγιζαν την 31/8/2018 τα 17,7 δις ενώ οι αντίστοιχες των νομικών προσώπων τα 34,1 δις. Σύνολο 51,8 δις !!! Δηλαδή το μισό των ληξιπροθέσμων τα οφείλει ένα ποσοστό της τάξης του 0,006%  του συνόλου των οφειλετών !!!

-Ας εξειδικεύσουμε περισσότερα τα μεγέθη, γνωρίζοντας πως το να έχει κάποιος ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 150.000 ευρώ δεν είναι και ακατόρθωτο.
Οι 30 πρώτοι των δύο λιστών οφείλουν: 9,8 δις (νομικά πρόσωπα) και 3,6 δις (φυσικά πρόσωπα) Συμπέρασμα: 60 πρόσωπα οφείλουν ληξιπρόθεσμα 13,4 δις. Ήτοι το 0,000016% του συνόλου των οφειλετών οφείλει το 13% του συνόλου των ληξιπροθέσμων. 

Φαίνεται πως η ηθική της ταπεινής άλγεβρας είναι ξεπερασμένη για τους λάτρεις των σύγχρονων οικονομετρικών μεγεθών που όλως τυχαία έχουν στρογγυλοκαθήσει στα κρίσιμα πόστα του υπουργείου οικονομικών. Εκτός, εκτός εαν όλοι τους είναι σαν την κυρία μαμούφι.   

Πέρα όμως από το αστείο υπάρχει η δημόσια ύβρις, ανενδοίαστα και χωρίς αιδώ. Καμμία έμπρακτη συγγνώμη κ.κ. ένοικοι του κυβερνείου ;

του Θ.Α.